De jaarrekening van de NMBS zal dan toch door de bedrijfsrevisoren worden goedgekeurd, omdat de moedermaatschappij, de NMBS holding, zich ten slotte toch garant heeft gesteld. Dat laatste houdt in, dat die eventueel wel zal opdraaien voor de verliezen die de NMBS al gemaakt heeft en nog zal maken. Die lopen nu al in de miljarden euro's. Naar schatting betaalt elke Belg elke maand 25 euro voor de werking van onze spoorwegen. Het zal tenslotte toch de belastingbetaler zijn die ervoor mag opdraaien, alhoewel zoiets door Europa in principe niet aanvaard wordt. Dat Europa krijgt nu de schuld, omdat het eiste dat, in het kader van de liberalisering van het spoor, de infrastructuur van de nationale spoorwegmaatschappijen zou gescheiden worden van de rest van de activiteiten. Dat betekende: in twee gesplitst. Voor België was dat niet genoeg: wij splitsten de NMBS in drie. Dat diende te gebeuren opdat alle politieke partijen, die mee in het bestuur van 'den ijzeren weg' zitten, aan hun trekken zouden komen, in de eerste plaats de socialisten die er twee van de drie topfuncties hebben. De vakbondsmilitanten hebben dan ook een beetje gelijk, als ze zeggen dat de NMBS een administratief waterhoofd heeft dat teveel kost en het niet eerlijk is dat alleen de basis zal moeten opdraaien voor het terugdringen van de miljardenschulden. Anderzijds is het wel zo dat het voornamelijk vakbondsmensen zijn die dat waterhoofd bevolken en dat het dus niet opgaat dat het tenslotte de reizigers zijn die daarvan de gevolgen moeten ondergaan. Het wordt nóg erger, als men weet dat de spoorblokkade van de Antwerpse haven toch zou worden doorgevoerd, zoals gepland. Dat ze bij het spoor in Wallonië om de haverklap staken, is een systeem dat we in Vlaanderen liever niet ingevoerd zien. Wat we zelf doen, doen we trouwens niet altijd beter. Neem nu 'onze' Lijn, waar het ziekteverzuim bij de chauffeurs nog hoger ligt dan het gemiddelde bij de ambetantenaren (dixit Quicky) en bijna vier (4!) maal zo hoog als in de privé. E.o.a. geleerde professor kwam ons op het journaal vertellen, dat het kwam door heel de dag te moeten zitten en van de stress en het inademen van de uitlaatgassen van het verkeer. Alsof de chauffeurs in de privé daarvan geen last zouden hebben! Reden is, dat De Lijn enkele legislaturen in handen is geweest van de SP.a, die daar in de eerste plaats haar volk heeft voorgetrokken, waarvan we nu het resultaat zien. Dat bleek trouwens recentelijk nog bij een soort staking, waarbij het opviel dat die in Vlaanderen vooral bij De Lijn werd opgevolgd. Men oogst wat men gezaaid heeft...
Zoals halvelings te verwachten was, hebben de socialisten in Spanje flink op hun donder gekregen bij de plaatselijke verkiezingen. Ook daar slagen zij er niet in de financiële en economische crisis in hun voordeel uit te buiten. Hoofdreden ervoor is, dat de socialistische partij er - zoals elders in Europa - geleid wordt door een groep universitair geschoolden die er zelf een luxe leventje op nahoudt. Dat gebeurt ook in de meeste andere partijen, maar die staan tenminste niet te roepen dat ze opkomen voor de kleine man. Er komt langzaam maar zeker een breuk tussen Noord en Zuid Europa. Een reden daarvoor is, dat de economische groei in het Zuiden voornamelijk steunt op consumptie, een kleinere landbouw, toerisme en een vastgoedzeepbel. In het Noorden is de groei gebaseerd op export en die blijkt steeds meer te renderen. Om uit hun financieel isolement te geraken zouden de PIIGS landen - in de eerste plaats Griekenland, Portugal en Spanje (alle drie landen die geleid worden door een socialistische regering) - competitiever moeten worden. Door het feit dat ze vast zitten aan de euro kunnen ze echter hun munten niet meer devalueren en zouden de lonen, die er al lager zijn, nog een stuk moeten zakken. Daardoor worden de mensen er nog armer en zo blijven ze daar in een vicieuze cirkel ronddraaien. We zouden er eens meewarig over kunnen doen, ware het niet dat ons aller euro stilaan in de problemen gaat komen. Als er geen serieuze maatregelen genomen worden, zit er straks niets anders op dat de eurozone in twee te splitsen, een voorstel dat al langer de ronde doet. Dat zou wel toelaten dat de landen van Zuid-Europa weer concurrentiëler zouden kunnen worden. Dat enkele Noord-Europese banken daaraan hun broek gaan scheuren (Dexia* bv), moeten we er dan maar bijnemen. Het is toch te gek dat een economie zoals de Griekse nu al een schuld heeft die tot 160% van het bbp is opgelopen en dat een land, dat in de eurozone slechts 3% vertegenwoordigd, straks gaat zorgen dat we allemaal in de problemen komen.
* Opmerkelijk is dat in 'Visie', het weekblad van o.m. ACV en CM, in het nummer van 13 mei nog een halve bladzijde reclame werd gemaakt om geld te beleggen bij Dexia. Hetzelfde Dexia dat zijn beurskoers ineen zag storten (het is nog maar een derde waard van vóór de crisis), dat de Gemeentelijke Holding in gevaar heeft gebracht en dat - niettegenstaande het tijdens de financiële crisis 6 miljard van de staat kreeg - zijn management (waaronder poenpakker Dehaene) nog voorzag van riante bonussen. Dat laatste ondanks een waarschuwing van de Vlaamse regering om dat niét te doen...
Terwijl wij in Vlaanderen nog steeds verplicht worden Frans als tweede taal te leren (de Walen kunnen kiezen, wij niet), kiest de Spaanse jeugd, die toch zelf een wereldtaal spreekt, resoluut voor het Duits. Dat is het gevolg van de grote werkloosheid in Spanje, mede veroorzaakt door jaren slecht socialistisch beleid en enkele onverantwoorde regularisaties, waardoor enkele miljoenen Afrikanen en Midden- en Zuid-Amerikanen* naar Spanje werden gelokt en er nu mede in de werkloosheid zitten. Vijf miljoen Spanjaarden zijn werkloos, meer dan 20% van de bevolking. Het gros daarvan zijn jongeren, waarvan er heel wat over een diploma hoger onderwijs beschikken, waarmee ze nu in eigen land niets kunnen aanvangen. Ondertussen snakt Duitsland naar gespecialiseerde werkkrachten. Nu het er steeds meer op lijkt dat het land aan zijn tweede Wirtschaftswunder bezig is, heeft men er dringend ingenieurs en technici nodig, maar ook Spaanse taalleerkrachten en hulp in de gezondheidssector en het hotelwezen. Op iets langere termijn spreekt men van tienduizende vacatures. In Spanje pikt de jeugd daarop in en worden er massaal zomercursussen Duits gegeven, waarmee de gediplomeerde Spanjaarden hopen in Duitsland aan de slag te kunnen gaan. Het is zo eens iets anders als dat geleuter over het Frans bij ons. Frans is een taal op de terugweg, die men in het buitenland weinig of niet meer aanleert. Bij de 45 jury's van het Europees songfestival waren er 43 die hun punten gaven in het Engels, slechts twee in het Frans: Frankrijk zelf en ... België. Slechts 12% van de EU-teksten wordt nog in het Frans geschreven (en dat gebeurt dan nog in Brussel, Luxemburg en Straatsburg!).
* Bij de recente aardbeving in het Spaanse stadje Lorca bleek, dat 20% van de plaatselijke bevolking daar bestaat uit Ecuadorianen...
'Chi va piano, va sano e lontano', is een beproefde Italiaanse spreuk. Vrij vertaald: ' Wie langzaam vooruit gaat, doet dit op een gezonde manier en zal ver geraken'. Niet verwonderlijk dus dat Di Rupo, als Italiaan van origine, deze slogan blijkbaar tot de zijne heeft gemaakt. Ze past hem als gegoten, want hij, zijn partij noch zijn francofone medestanders zijn nooit zinnens geweest iets toe te geven en zullen dat ook in de toekomst niet doen. Zij blijven de zaken op de lange baan schuiven, in de (tot nu toe ijdele) hoop dat de Vlamingen tenslotte toch door de knieën zullen gaan. Zonder de N-VA zou dit al lang gebeurd zijn, nu wil die partij niet en durven de andere Vlaamse partijen het evenmin. Ook via Di Rupo komt er geen nieuwe regering, gewoon omdat het een utopie is, te geloven dat die regering een kleine twintig miljard extra zou gaan besparen zonder dat Brullonië er ook maar één cent armer van zou worden. Lees: alleen te betalen door Vlaanderen. Het njet van Di Rupo op Beke's voorstel over de financieringswet, spreekt daarover boekdelen. Er is ook geen enkele bereidheid om het Brusselse waterhoofd te reorganiseren. Brussel wil alleen meer geld om dat daarna weer op te souperen en daarna meer van hetzelfde te kunnen vragen. Kortom: B-H/V, Brussel, de staatshervorming, de financieringswet, asiel en migratie en de federale staatsschuld zijn evenveel problemen die niét door Di Rupo zullen worden opgelost. Tot nu toe is er zelfs niets in huis gekomen van de beruchte borrelnootjes uit de onderhandelingen van 2007. Het wordt hoogstens een commedia dell'arte, misschien een governo balneare, maar een rinascente zit er helemaal niet in. 'Chi vivrà, vedrà' (wie leeft zal zien).
Het laatste woord over het VN-voorstel om amnestie bespreekbaar te maken in de Senaat, is nog niet gevallen. Let wel op: het gaat alleen om een zaak van meer dan 60 jaar geleden 'bespreekbaar' te maken, terwijl bijna iedereen weet dat er weinig of niets van in huis zal komen. Bij de francofonen heeft zich ook de joodse gemeenschap aangesloten en ergens is dat nog te begrijpen. Joden denken immers nog altijd in termen van het oude testament, van 'oog om oog, tand om tand'. Joden vergeten en vergeven nooit. Bij ons gaat het echter om mensen die zich nog christelijk durven noemen, of die tenminste van christelijke origine zijn. Van die godsdienst die wél vergeving schenkt en zelfs zegt de andere wang aan te bieden als men geslagen wordt. Maar ook wie absoluut niets meer met het christendom te maken wil hebben, moet terugvallen op de Verlichting en die zegt dat men voor elkaar moet openstaan. Tenminste met elkaar moet praten, ook als dat gaat over onderwerpen die liever niet besproken zouden worden. Als men wil komen tot een verdraagzame maatschappij, iets waarmee we regelmatig om de oren worden geslagen, moeten we ophouden vijandbeelden van elkaar in stand te houden die rusten op wrok. Zelfs het Europese Hof van Justitie zegt dat het pluralisme, de verdraagzaamheid en de geest van openheid essentieel zijn voor een democratische maatschappij en dat een vrijheid van informatie en meningsuiting mogelijk moet zijn, zelfs al zou die kunnen kwetsen. Kortom, als België een open democratie wil zijn, moet het open staan voor ál zijn burgers, net zoals alle andere landen rondom ons dat doen. Het is een wrede grap, dat een gedeelte van onze bevolking niet eens wil praten over een onderwerp dat zelfs in Rusland al geschiedenis is. --- In de marge van bovenstaande, tenslotte nog dit: - Ik had wel degelijk gelijk, toen ik in mijn vorige blog over het amnestie thema stelde, dat minister De Clerck fout zat. Hij heeft dat ondertussen moeten bekennen: men moet kunnen vergeVen, niet vergeTen. - In de hele discussie blijkt nog maar eens dat Groen! een zootje is van politieke meelopers, die helemaal geen eigen mening hebben en alleen hopen om via hun Waalse tegenhanger toch maar ergens mee van te kunnen profiteren. Het zou hun wel eens zuur kunnen opbreken, want alle peilingen wijzen erop, dat de Ecolo aanhang flink achteruit gaat (dat geldt ook voor de ex-christenen van CDH).
Sabena kreeg vroeger de naam ons 'vliegend faillissement' te zijn en we hebben gezien hoe dat is afgelopen. We zegden toen al wel lachend dat de naam betekende: 'Such A Bloody Experience Never Again', maar we dreigen nu toch weer iets in die aard mee te maken. Deze keer met ons spoor, de NMBS in het algemeen en NMBS Logistics - het goederenverkeer - in het bijzonder. Dat laatste maakte vorig jaar een verlies van liefst 126 miljoen euro en zelfs voor een soort overheidsbedrijf is dat niet te houden. Het onmiddellijke probleem is, dat de bedrijfsrevisoren de jaarrekening van NMBS-Logistics niet willen goedkeuren, tenzij de moedermaatschappij, de NMBS Holding, daarvoor garant staat. Dat is tot op heden nog steeds niet gebeurd, want die holding wil op haar beurt dat er bij Logistics eens serieus gesaneerd wordt, 'geherstructureerd' zoals men dat tegenwoordig noemt. Het is de logica zelf, maar zo zien de vakbonden dat niet. 'Den IJzeren Weg' is bij ons steeds een bedrijf geweest dat in werkelijkheid gerund werd door diezelfde vakbonden en het resultaat is dan ook navenant. Herstructureren betekent nl, dat er moet bespaard worden en in het kader daarvan zullen er o.m. enkele goederen-ranggeerstations moeten verdwijnen en, meer dan waarschijnlijk, ook een deel van de jobs. Dat laatste is op zich zelf niet zo'n groot drama, want industrie en nijverheid hebben tegenwoordig een groot tekort aan geschoold personeel. Vraag is maar of het spoorwegpersoneel, zeker het deel dat al jarenlang bij de NMBS gepamperd wordt, daartoe bereid zal gevonden worden. Tot hiertoe is dat niet het geval. Er zijn al enkele kleine spontane stakingen geweest, o.m. in Namen waar men het goederenstation wil sluiten, maar het dreigt erger te worden. Er is nl een syndicaal plan om de haven van Antwerpen te blokkeren. Daarmee zou 's lands grootste haven dicht gaan, wat een enorme kost aan schadeclaims en verloren winsten zou betekenen. M.a.w. het wordt straks miserie troef voor iedereen en dat door de schuld van dezelfde vakbonden die de NMBS al beheersen sinds haar ontstaan en zich nooit iets van de rendabiliteit van het bedrijf hebben aangetrokken. Als dat nodig was, paste de Belgische staat wel bij. Tijdens Verhofstadt II kreeg het spoor zo 7 miljard euro (!) schulden kwijtgescholden, iets waar Europa het toen niet eens mee was. Het is trouwens datzelfde Europa dat momenteel eist, dat België de liberalisering van het spoor naleeft, zoals alle andere landen dat doen en blijkbaar met meer succes (en minder syndicale obstructies). Het wordt afwachten wat het daar gaat worden, maar in de Antwerpse haven houdt men de adem in. De stad heeft zo al problemen genoeg om dat er nog bij te krijgen.
Tegen mijn verwachtingen in, heeft Di Rupo toch aanvaard om formateur te worden. Enfin, iets in die aard toch, want hij gaat eerst nog eens e.e.a. op papier zetten en het bespreken met alle negen partijen die al eens met elkaar rond de tafel hebben gezeten. Dat lijkt me eerder op nog eens een rondje palaveren. M.i. is de ware reden, waarom Elio il bello nu toehapt, gewoon het feit dat hij (evenals het Hof) wil vermijden dat Bart De Wever aan zet zou komen. Barts partij werd niet eens geraadpleegd en moest het nieuws via de media vernemen. We zijn er dus nog lang niet. In elk geval moet Di Rupo nu kleur bekennen en die kleur zal zeker een stuk minder rood moeten zijn dan zijn partij. Als hij wil slagen, zal zijn partij - in navolging van de Vlaamse premiers die hem de laatste decennia zijn voorafgegaan - flink wat toegevingen moeten doen. Het zal zo eens iets anders zijn, hopelijk. Als dit land wil blijven bestaan, zal het natuurlijk een echte regering moeten hebben. Anders kan men er beter mee ophouden. De critici langs de zijlijn, die al maanden staan te zeggen dat er een regering moét komen, hebben zelf geen oplossing voor de problemen. Dit is een tweelandenland, met twee verschillende democratieën, die in twee aparte verkiezingen hebben uitgemaakt wat er hier moet gebeuren. De uitslag daarvan is in Wallonië compleet anders dan in Vlaanderen. De Wever heeft dan ook (nog maar eens) gelijk, als hij stelt dat het niet aan ons is te bepalen welke francofone partijen er in de volgende regering moeten komen en ook niet aan de francofonen om te zeggen welke Vlaamse partijen erbij moeten zijn. Di Rupo moet dan ook zelf zijn nek eens uitsteken en niet steeds achteruitkijken of alle andere francofone partijen wel achter hem staan. Ieder weldenkend mens weet, dat het in deze al zo gecompliceerde materie waanzin is een regering te vormen met negen partijen. Zoiets lukte zelfs niet in het Italië van voor Berlusconi en 'Italiaan' Di Rupo zal dat hier ook niet lukken. Afgezien van wie er in die volgende regering zal zitten, is het trouwens nóg belangrijker dat die regering een diepgaande staatshervorming én grondige economische hervorming doorvoert. Zonder deze hervormingen zullen liberalen en N-VA nooit in die regering stappen en als gevolg daarvan ook CD&V niet. Het is nu maar wachten op de 'basisnota' van de formateur, waarna we misschien zullen weten of men ermee zal doorgaan of dat het louter een manoeuvre is om te overzomeren. 'Una manovra balneare', zoals ze dat in de Italiaanse politiek noemen.
De trouwe lezers van mijn blog moeten het van mij aannemen: ik zit er voor niets tussen in die affaire van Strauss-Kahn in New-York. Moet dat toch lukken zeker, dat ik vijf dagen vóór zijn arrestatie die man als voorbeeld had aangehaald van de stinkendrijke socialist. Zijn imago zal er trouwens niet beter op worden als men ziet dat hij in 'the big apple' logeerde in een poepchique hotel, in een suite voor hem alleen aan 3.000 dollar per nacht. Die kosten, inbegrepen het vliegen in eerste klasse, zullen dan waarschijnlijk nog betaald worden door het IMF, buiten zijn waarschijnlijk al even hoge wedde. We moeten wel het uiteindelijke verdikt afwachten, want men is alleen schuldig als men veroordeeld wordt. Stel dat die dienstmeid het eens verzonnen had (ze raakte toch weg ondanks de opsluiting). Het waren hallucinante beelden: een kandidaat president van Frankrijk die als een gemene misdadiger geboeid wordt afgevoerd... In elk geval mag hij zijn campagne omtrent die verkiezingen wel vergeten. Ook voor zijn partij is het een ramp. Het schijnt, dat men al een slogan had klaar liggen: 'Yes, he Kahn". Het is maar te zien, wat men daaronder verstaat. De volgende president van Frankrijk zal dan meer dan waarschijnlijk ook geen socialist worden. Mitterand blijft voor de Vijfde Republiek voorlopig de uitzondering, al was ook die niet onbesproken. Die kneep ze echter in het donker, waardoor hij er zich vanaf kon maken met een 'Et alors?'.
Vorige week werd in de Senaat een meerderheid gevonden om een discussie te houden over amnestie aan collaborateurs uit de Tweede Wereldoorlog. Die meerderheid bestond uit alle Vlaamse partijen, met uitzondering van Groen! Alle francofonen stemden tegen. De vraag naar een discussie over een wetsvoorstel ter zake kwam van het Vlaams Belang. Het was de eerste keer in 66 jaar dat een dergelijke mogelijkheid tot discussie werd goedgekeurd in de Senaat. In de Kamer gebeurde dat al eens in februari 1992, toen op vraag van Hugo Coveliers van de toenmalige Volksunie, een partij die mee op basis van de amnestiegedachte was ontstaan. De discussie in de Kamer leidde tot niets. Wat het in de Senaat zal worden, is nog niet zeker, maar de kans dat het hier tot een echt wetsvoorstel zal komen, is bijzonder klein. Daarmee wordt nog maar eens aangetoond dat we hier in een tweelandenland leven, waar twee bevolkinggroepen er over alles en nog wat totaal verschillende meningen op nahouden. Dat Groen! heeft meegestemd met de Franstaligen, zijn we ondertussen gewoon geworden. De simplistische geitenwollensokkendragers weten misschien niet eens wat amnestie betekent en stemmen - zoals gebruikelijk - mee met de Waalse zusterpartij om toch maar de schijn van de zo geroemde Belgische solidariteit hoog te houden. In de Vlaamse media, die altijd toch o zo bekommerd zijn om het Belgisch belang, is er weinig aandacht besteed aan de zaak. In de Franstalige pers zoveel te meer. Zeker toen bleek dat watje De Clerck gezegd had, achter het idee te staan. 'Het is verleden tijd', zei hij 'en het wordt tijd dat we dat vergeten'. Dat is wel niet helemaal correct. Men moet die feiten niet vergeten, maar wel vergeven. Dat kan men in Wallonië en Brussel blijkbaar nog steeds niet, ook niet na twee derden van een eeuw. Van haatdragers gesproken. Vergeten we niet dat amnestie niet bedoeld was (en is) voor feiten van gemeen recht, maar alleen voor mensen die politiek 'fout' waren. Erger nog, er zijn tijdens de repressie na WO II ook heel wat mensen veel te zwaar gestraft geweest voor wat ze al dan niet gedaan zouden hebben. België is het laatste land in Europa waar nog geen amnestie voor feiten uit de Tweede Wereldoorlog is verleend. Tot in Rusland gebeurde dat wel en Frankrijk heeft zelfs een algemene amnestie gegeven voor politieke collaboratie tijdens de Algerijnse oorlog uit de jaren vijftig van de vorige eeuw. Een land dat niet kan vergeven, krijgt zijn verleden nooit verwerkt en zou dan ook best van al ophouden te bestaan. En het hoeft zeker geen andere landen nog de les te spellen over hoe het in de wereld zou moeten gaan.
Nu Beke zijn ontslag als onderhandelaar heeft gevraagd en we aan het volgende rondje koninklijke consultaties bezig zijn, heeft Albert II beslist, dat het ook voor hem helemaal niet meer dringend is. De man heeft dan ook een verlengd vrij weekeinde genomen, wat we hem in de huidige situatie helemaal niet kwalijk kunnen nemen. Wat wél bedenkelijk is, is dat de vorst een beetje té nadrukkelijk de kaart van de PS trekt. Dat hij De Wever en zijn partij geen goed hart toedraagt, tot daar toe. Die partij heeft - op langere termijn - immers het einde van zijn koninkrijk in haar programma en dat zou ook het einde van de heerschappij der Saksen-Coburgers betekenen. Of het verstandig is, dat zo te laten blijken, is een andere zaak. Albert zou namelijk, net zoals Di Rupo te vinden zijn voor besprekingen met negen partijen, waarschijnlijk met in het achterhoofd de mogelijkheid om de N-VA ergens kwijt te geraken. Daarmee is het Belgisch probleem echter niet opgelost en zal men komen tot een onwerkbare regering, met in Vlaanderen alleen nog N-VA en Vlaams Belang in de oppositie. Met uitzondering van enkele Belgicistische oude knarren, zal men bij CD&V daarop niet zitten te wachten. Een tweede electorale afstraffing zou voor die partij fataal kunnen worden. Dat Albert II de francofone kaart trekt, blijkt trouwens ook uit de koninklijke genadeverzoeken van de laatste vier jaar. In die periode kreeg hij zo'n 1.500 van die verzoeken en die waren vrij gelijkmatig verdeeld over de gemeenschappen. Van de 622 ingewilligde verzoeken, waren er echter 513 Franstaligen die een kwijtschelding kregen, tegenover slechts 109 Nederlandstaligen. Het laatste jaar, 2010, was de verhouding trouwens helemaal zoek: 69 Franstalige tegenover slechts 6 Nederlandstalige verzoeken, een verhouding van 90 tot 10%! Zouden die verzoeken misschien door Paola worden behandeld? Albert zou beter een voorbeeld nemen aan zijn overleden broer. Toen die koning werd en gewaar werd dat het gevaar voor zijn koninkrijk uit de links-Waalse hoek kwam, heeft hij die strekking een voorkeursbehandeling gegeven en zo het gevaar van een republiek doen wijken. Albert zou nu het tegenovergestelde moeten doen en beter de N-VA en de overtuigde Vlamingen in de andere partijen wat welgewilliger zijn. Met zijn huidige politiek van tegenwerking zal hij immers eerder bereiken dat de Vlamingen, terecht trouwens, zijn hele monarchie naar de prullenmand zullen verwijzen. Al dat koninklijk gedoe is trouwens helemaal niet meer van deze tijd en ook niet meer te doen in een land dat in feite bestaat uit twee landen, die met de dag verder uit elkaar groeien.
Bart De Wever heeft overschot van gelijk, waar hij zegt dat er nu maar eens een formateur moet komen. Het zottekensspel heeft al lang genoeg geduurd. Ofwel wordt het Di Rupo, ofwel zal hij zelf desnoods zijn verantwoordelijkheid nemen. Het voorstel van Di Rupo om nog maar eens e.o.a. voorbereider het veld in te sturen, vindt hij totaal overbodig en dat is het ook. Enfin, ondertussen weten we dat Di Rupo ook kan schrijven. Voor de allereerste keer sinds de verkiezingsgesprekken begonnen zijn, meer dan 340 dagen geleden, heeft hij iets op papier gezet. Hij heeft Beke schriftelijk laten weten dat hij het met diens voorstellen niet eens is. Het voorstel van Bart De Wever, het eerste dat destijds op papier stond, werd door de PS na één uur al van tafel geveegd, dit van Beke kreeg een njet nog vóór het officieel bekend werd. Probleem met die Franstaligen van ons in het algemeen en met Di Rupo in het bijzonder is, dat ze geen helemaal verantwoordelijkheid willen nemen. Ze zijn zo gewend te profiteren van het Belgische systeem, dat door Vlaanderen betaald en dus in stand wordt gehouden, dat ze als de dood zijn om daaraan ook maar iets te willen veranderen. Meer geld voor de gewesten willen ze wel geven (en de SP.a staat daarbij de applaudisseren) en ze doen daarbij alsof dat ik weet niet wat is. Echte responsabilisering zit er niet in. Ofwel verschuilt Di Rupo zich achter de Franstalige mede-voorzitters, ofwel achter de negen (9!) partijen waarmee hij zgz aan tafel wil. Van een angsthaas gesproken. In het slechtste geval willen de francofonen een Leterme III, een voortzetting en uitbreiding van de huidige regering in lopende zaken, waarin zij - de francofonen - het toch voor het zeggen hebben. Maar er is nog meer. Op 28 mei a.s. houdt de PS een congres waarbij de voorzitterszetel op het spel staat. Di Rupo bezet die reeds 10 jaar en werd de laatste twee keer verkozen met een score van rond de 90%. Hij zal die score waarschijnlijk weer halen en dan moeten kiezen tussen voorzitterschap en dat van Belgische premier. Hij zal voor dat eerste kiezen. Pikant detail is, dat die verkiezingen eigenlijk voorzien waren voor de maand juli, maar dat men die waarschijnlijk vooruitgeschoven heeft om Di Rupo plezier te doen en hem zo een excuus te geven om geen Belgische premier te moeten worden. De man (!) weet dat hij die laatste job niet aan kan en er zich alleen maar belachelijk kan in maken. Blijft dan het alternatief De Wever. Die weet, dat hij met zijn programma geen schijn van kans zal maken bij de Franstaligen, maar dat hij in dat geval wél zal scoren in het vooruitzicht van nieuwe verkiezingen. Dat wordt dan iets voor na de zomer. 'Overzomeren' noemen ze dat. Voor de volgende regering zou het dan wel eens 'overwinteren' kunnen worden.
Onze economie gaat er de volgende vijf jaar flink op vooruitgaan, althans volgens het Planbureau. Dat bureau schetst een toename met gemiddeld 2,2% per jaar, wat ongeveer een halve procent meer is dan het Europese gemiddelde. Hoera, hoera, dus, want dat betekent ook dat er in die periode elk jaar zo'n kleine vijftigduizend jobs zouden bijkomen. Nu nog de honderdduizende werklozen motiveren om aan de slag te gaan en de toekomst van dit landje is (weer) verzekerd. Zou het? Vergeten we niet dat datzelfde Planbureau de crisis van 2008 niét had zien aankomen. Toen kon het klaarblijkelijk geen jaren vooruitzien, evenmin trouwens als de arrogante ratingbureaus zoals Standard & Poors dat gezien hadden. En er is meer. Nog vrij recent, ergens in maart, werd gesuggereerd, dat de Waalse economie sterker vooruitging dan de Vlaamse en dat ze ons rond 2015 - qua vooruitgang - zelfs zou voorbijsteken. Ik had daarover in mijn blog van 4 maart nog geschreven, dat ze daar in het zuiden van het land dan wel moesten ophouden met te staken van zodra ze er nog maar het woord horen. Die inschatting van de Waalse vooruitgang blijkt nu alles te maken hebben gehad met het feit, dat in 2009 Google en Microsoft enkele grote projecten hadden opgestart in Bergen, toevallig de thuishaven van Di Rupo. Vorig jaar, in 2010, was het grootste nieuwe project in Wallonië een distributiecentrum van Johnson & Johnson en dat leverde slechts 110 nieuwe banen op. In totaal trok Wallonië in 2010 slechts 38 nieuwe buitenlandse investeringen aan, die samen voor 780 nieuwe jobs zorgden. Vlaanderen had er in dat jaar liefst 108 en die zorgden voor 3.907 nieuwe banen. Al deze gegevens zijn feiten van wat gebeurd is. Iets anders dan voorspellingen door een instituut dat eerder wat aan natte vingerwerk lijkt te doen. Het zou beter wat minder van de toren blazen, want de buitenlandse investeringen in 2010 lagen zes procent lager dan het jaar ervoor. Als voornaamste reden wordt daarvoor aangehaald, dat de loonkosten hier te hoog zijn. Om nog maar eens te vergelijken met buurland Nederland, daar kost een werknemer 20% minder. Niet dat die daar minder verdient, het zijn de belastingen op de arbeid die het verschil maken. Misschien kan het Planbureau daar eens een studie over maken...
In mijn blog van 9 dezer schreef ik al, dat er - volgens mij - van heel die mobiliteit van Antwerpen niet veel in huis zal komen. Dit als gevolg van het stopzetten van de bouw van de tramverbinding tussen de stad en Wijnegem, een verbinding die deel uit maakt van het zgn 'masterplan', dat - volgens de overheid - in zijn geheel dient uitgevoerd te worden, wil het enig succes hebben om het dichtslibben van de wegen in en rond de Scheldestad te voorkomen. Ik krijg daarin gelijk door niets minder dan het Rekenhof, dat in zijn jaarverslag eveneens brandhout maakt van het hele Oosterweelproject. Acht maanden na het fameuze akkoord waarbij men afstapte van het Lange Wapperproject, is er altijd nog geen duidelijkheid over het belangrijkste punt van de hele zaak: de financiering van het nieuwe plan. De zaak ligt zo goed als stil en dat het masterplan tegen 2020 volledig zou zijn uitgewerkt, kan nu al als een fabeltje gecatalogeerd worden. Een stad die er prat op gaat dat ze een rechtstreekse spoorverbinding heeft met China, over een traject van zo'n 12.000 kilometers, kan op eigen grondgebied geen tramlijn van een paar kilometer gelegd krijgen. Ook het broodnodige nieuwe milieueffectenrapport, dat er moet komen voor alle wijzigingen die aan het Lange Wapperproject zijn aangebracht, is er nog steeds niet. Tenslotte nog dit: het Rekenhof vraagt zich ook af, hoe De Lijn die voorlopig geschorste tramlijn denkt uit te baten, mocht ze al klaar zijn tegen 2012. De levering van de nieuwe trams voor die lijn is nl pas voorzien in 2014...
Ik ben geen echte kenner van de hedendaagse literatuur, alhoewel ik het nieuws daarover wel oppervlakkig volg. De naam Yves Petry, zo te zien nu niet direct een naam van bij ons, zullen we nu wel kennen. De man werd zopas in Amsterdam bekroond met de Libris Literatuurprijs en haalde het van vijf Nederlandse concurrenten. Voor die laatsten moet het zo stilaan wel een frustratie worden. Petry is nl de derde Vlaming op rij die met die toch prestigieuze prijs gaat lopen. Vorig jaar was dat Bernard Dewolf en twee jaar geleden Dimitri Verhulst. En daarmee houdt het niet op, want ook de AKO-prijs, nog zo'n bekroning binnen het Nederlandse taalgebied, ging de laatste twee jaar ook al naar Vlamingen: Erwin Mortier en David Van Reybrouck. De reden waarom Vlamingen het zo goed doen in het Nederlandse taalgebied, heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat wij altijd hebben moeten vechten voor het behoud van onze taal en die taal dan ook meer koesteren dan de Nederlanders dat doen. We moeten het trouwens niet altijd in de hoge literatuurmiddens gaan zoeken. Denk maar aan de vroegere uitzendingen van 'Tien voor Taal', waar de Vlaamse mededingers meestal de bovenhand haalden. Het is een hoopvol gegeven, want het zegt, dat er hier t.o.v. de Nederlandse taal toch wat meer gebeurt dan wat men op onze Tv zenders zo allemaal te horen krijgt, wat men het ''verkavelvlaams' is gaan noemen. Vlamingen horen in hun eigen, volkse producties misschien wel graag de eigen plaatselijke volkstaal, maar weten toch dat ze het standaard Nederlands onder de knieën moeten krijgen om verder te geraken. Als ze die gemoedstoestand nu ook eens willen vertalen naar de politiek, komt er misschien nog eens iets van.
Er is vorige week nogal wat te doen geweest over Bruno Tuybens, SP.a kamerlid en zelfverklaard jager op bonussen van topmanagers. Het bleek nl dat de jager vroeger ook stroper was geweest. Vóór hij in de politiek stapte, werkte Tuybens nl voor KBC en kreeg hij daar, van 1998 tot 2001, een riante bonus van in totaal zo'n 250.000 euro, tien miljoen oude Befkes! Hij heeft zich in alle mogelijke bochten moeten wringen om dat uit te leggen. Zo'n bonus zou rechtmatig geweest zijn, die van bv de bankdirecteuren van dit ogenblik niet, omdat die laatsten zichzelf die bonus toezegden. Hij, Tuybens, kreeg die, omdat hij had meegedaan met een zgn 'warrantplan', wat dat ook moge zijn. Nu, ongeacht het feit of Tuybens met zijn redenering gelijk heeft of niet, het blijft natuurlijk een feit dat de man, als lid van een partij die zgz de kleine man vertegenwoordigt, bij de gewone socialist in de straat op niet teveel begrip zal moeten rekenen. Zijn uitleg, dat er bij de SP.a mensen zijn die nog een stuk rijker zijn dan hij, verergert alleen maar dat gevoel. Het kan trouwens nog erger. In Frankrijk zijn er volgend jaar presidentsverkiezingen. Bij de socialisten aldaar maakt Dominique Strauss-Kahn een grote kans om het te halen, zegt men. Niet alleen in zijn eigen partij, maar zelfs tegen huidig president Sarkozy. Die Strauss-Kahn, die men in de politieke wandelgangen kent als DSK, is momenteel hoofd van het Internationaal Monetair Fonds (IMF), een job die hem door Sarkozy zelf werd aangeboden. De man is gehuwd met de vroegere Tv-presentatrice Anne Sinclair (die van Belgische origine zou zijn). Het koppel bezit een luxueus appartement op het Place des Vosges in Parijs, een niet minder luxueuze woning in Marrakech en een indrukwekkende verzameling schilderijen die Anne heeft geërfd van haar grootvader, galeriehouder Paul Rosenberg, de man die o.m. Picasso lanceerde. Echte socialisten dus die zich verplaatsen in een Porsche. Net zoals papa Daerden, maar die komt tegen DSK toch nog wat te kort. Enfin, allemaal socialisten van het type: 'denk links, leef rechts en hoop maar dat de massa zich aan u zal vergapen en daarna voor u zal stemmen'. Misschien zelfs onder De Gaulle's motto: 'Français, françaises: on vous a compris'...
Het is weer koekenbak in de koekenstad, nu de Raad van State de aanbouw van een tramlijn afkeurt. Een lijn die, nota bene, reeds voor meer dan de helft is gerealiseerd en waarvan het werk waarschijnlijk zo vlot gaat omdat het een samenwerking met 'de privé' (PPS) is. De zaak is al vier jaar hangende, na een klacht van een zgn '"buurtcomité', dat in werkelijkheid een eenmansactie schijnt te zijn. Tweemaal werd zijn vordering verworpen, maar de Raad van State draait de zaken nu helemaal om. Van muggenzifterij gesproken. Wat er nu verder gaat gebeuren is nog koffiedik kijken. Het is wel zo dat deze tramlijn, die Wijnegem via Deurne met de stad Antwerpen moet verbinden, deel uitmaakt van het fameuze Antwerpse masterplan. Daarvan is recentelijk nog gezegd dat het helemaal zal moeten worden uitgevoerd, wil het effect hebben. Als men echter zo verder gaat, met een klacht op elk werk dat er in dat kader nog plaats vindt, dan komt er van de mobiliteit van Antwerpen helemaal niets meer in huis. Enfin, 'Nimby' ('Not In My Backyard') heeft in Antwerpen, na het Lange Wapper debacle, zijn tweede overwinning beet. Straks zal er ook van de vernieuwing van de Krijgsbaan waarschijnlijk weinig in huis komen, als de verdedigers van de vleermuizen in de ruines van het fort van Borsbeek weer boven water zullen komen. Dat actievolkje dat geen andere problemen schijnt te hebben, voelt zich immers sterker dan ooit, nu het zich kan verschuilen achter een officiële staatsdienst wiens belangrijkste taak het ziften van muggen blijkt te zijn. Arm Vlaanderen dat nog maar eens gediscrimineerd wordt in zijn ontwikkeling door een van de vele uitwassen van het Belgische systeem.
De superbelgen kwamen deze week weer in actie. Aan de aantallen te oordelen, is dit ras toch stilaan aan het uitsterven. Eerst was er de 'inbraak' van de zgz 'Stockholmgroep' in de kantoren van PS en N-VA, waar ze eens met de partijleidingen wilden komen 'praten', alsof ze wel degelijk nog iets betekenen in dit land. N-VA haalde de politie erbij en liet het hele zootje, waaronder het niet weg te slagen jongste zoontje van watje De Clerck, buiten zetten. 'Als ze met ons willen praten', aldus het N-VA, 'kunnen ze daarvoor een afspraak maken zoals wel opgevoede mensen steeds doen'. Die zat. De Stockholm jochies zouden echter weerwraak nemen, zegden ze. Voor zaterdag was er immers nog maar eens soort nationale betoging gepland, annex picknick, een vervolg op hun 'shame' mars van 23 januari, waaraan toch ca. 34.000 overwegend Brusselse en Franstalige betogers deelnamen. Hun beweging, onder het motto 'Niet in onze naam', zou gesteund zijn door honderd (100!) verenigingen en we zouden eens gaan zien wat we zouden gaan zien, zie. Wel we hebben het gezien, ja. In totaal waren er in totaal een duizendtal deelnemers. Als er iets klopt van hun honderd verenigingen, dan maakt dat gemiddeld tien man per vereniging. Er is blijkbaar nog wat werk aan de Belgische winkel... Wat wel (weer eens) opviel was, dat de media aan de mislukking van dat Belgisch zootje ongeregeld zoveel aandacht besteedden en dat er enkele van de organisatoren toch hun zegje mochten komen doen, alsof ze inderdaad iets betekenden. Duizend man, dat is het publiek voor een topper in het voetbal van bevordering. Als het om een Vlaamse optocht van die grootte zou gaan, komen de media niet eens kijken.
Er is dan eindelijk nog eens iets positiefs gebeurd in de Belgische politiek. In de kamercommissie Binnenlandse Zaken (voorgezeten door niemand minder dan Siegfried Bracke, die in die hoedanigheid Ben Weyts opvolgt) werd een nieuw voorstel met strengere regels voor de gezinshereniging met een nipte meerderheid goedgekeurd. Ondanks alle wraakroepende toestanden die er daarin bestaan, was er een verrassing nodig om het zover te krijgen. Die verrassing was de PS, die - op één stem na - mee stemde. Dat was nodig, want de Waalse coalitiepartner CDH stemde zelfs niet mee en verliet de zaal. Uitgerekend de partij die de staatssecretaris ter zake levert, doet dus niet mee. Daarmee blijft de partij van madame Milnjet de meest linkse van ons parlementair halfrond. N-VA, CD&V, Open VLD en MR stemden dus voor, samen met 3/4 van de PS. Buiten CDH heeft ook de SP.a zich onthouden. Wat voor reden deze partij ook aanhaalt, ze zet zichzelf steeds meer buiten spel. Misschien hoopt ze ook op een soort calimero effect, iets waarvan Gennez al langer de N-VA beticht. Wie dus voortaan nog familieleden van buiten de E.U. wil laten overkomen in het kader van de gezinshereniging, moet kunnen bewijzen dat ze deze leden deftig kan huisvesten en dat ze niet (meteen) in aanmerking zullen komen met onze nationale melkkoe van de openbare onderstand (OCMW heet dat tegenwoordig). Men moet ook kunnen bewijzen dat men over voldoende bestaansmiddelen beschikt (minimum 120% van het leefloon). Allemaal zaken die zo klaar zijn als een klontje en de logica zelf. In de meeste andere Europese landen bestaan zo'n voorwaarden al; in sommige zijn ze zelfs heel wat strenger. Wie daarmee niet akkoord kan gaan, zoals SP.a en CDH, zijn van kwade wil en blijven mee zorgen voor een wraakroepende discriminatie van de eigen mensen, die men meestal aan hun lot overlaat als ze in financiële moeilijkheden geraken. In de marge van het besluit van de commissie, is het opmerkelijk dat de MR niét wou dat de kennis van de plaatselijke taal er ook bij hoorde. Dat heeft te maken met hun vrees dat de wet later ook zou kunnen worden uitgespeeld tegen de francofonen in de Vlaamse Rand. Voor Vlaanderen is dat echter het minste kwaad, want bij ons geldt - buiten deze wet - ook nog een verplichte inburgering, wat min of meer op hetzelfde neerkomt. De nieuwe wet is nu aanvaard in de commissie, maar moet ook nog worden goedgekeurd in de plenaire parlementaire zitting. Als de PS woord houdt, zou dat geen probleem mogen zijn, alhoewel het tekenend is voor de huidige politieke evenwichten. Met collaboratiepartijen zoals SP.a en Groen! zal Vlaanderen nooit zeker zijn om er zijn eigen programma door te drukken. Een reden te meer om die twee partijen ook in de toekomst als 'te mijden' te catalogeren.
Het Paleis slaat terug. Men is het daar blijkbaar helemaal niet eens met een zopas verschenen boek van twee wetstraatjournalisten, ' Koning zonder land'. Daarin zouden enkele passages staan uit de bekende 'colloques singuliers', de man tot man gesprekken tussen de koning en een van zijn onderdanen, waarvan geacht wordt dat die niet openbaar mogen worden. Dat zou dus toch gebeurd zijn en het feit dat het Paleis daar nu zo furieus op reageert, toont aan dat ze ook daar stilaan op hun tandvlees zitten. Komt daar nog bij dat het zeker niet gaat om een rechts initiatief, want een van de reporters schrijft voor De Morgen. Ik ga me er niet mee bezig houden, of de koning en zijn entourage over dit of dat gelijk hebben, maar wel over het feit dat het hele koninklijke zootje neerkijkt op Bart De Wever, die klaarblijkelijk door hen niet voor vol wordt aanzien (misschien omdat hij, bij zijn bezoek aan de koning, geen stropdas droeg!). En dat juist op een moment dat Bart zich heeft laten kennen als een uitgekookte politicus. Hij heeft nl voorgesteld dat Di Rupo nu maar eens formateur moet worden en dat, in het andere geval, hij het zelf zal doen. Di Rupo, die nog altijd zijn nek niet durft uitsteken, zegt te wachten op het definitieve verdikt van het werk van Wouter Beke, maar hij weet ook wel hoe ver dat staat. De kans dat Beke er deze week een einde aan maakt zonder enig nieuw positief resultaat is immers reuzegroot. Als Di Rupo dan zou aanvaarden formateur te worden, moét hij aan Vlaanderen serieuze (en noodzakelijke) toegevingen doen. Doet hij dat niet, dan kan hij het vergeten. Zou dan Bart aan de beurt komen, áls die natuurlijk daarvoor de toelating krijgt van de koning. Bart zal dan zijn eisen stellen en als die (weer) niet ingewilligd worden, volgen er nieuwe verkiezingen, exact dat wat Albert II niet zou willen. Als waar is wat in bovenstaand boek geïnsinueerd wordt, nl dat Albert II nooit toestemming zou geven tot nieuwe verkiezingen, dan dreigen we in eenzelfde situatie te komen als destijds met Boudewijn en zijn weigering om de abortuswet te ondertekenen. De kans dat Albert II, zoals zijn broer, ook enkele dagen van zijn 'macht' ontheven zal worden, is echter onbestaande. Het zal dan een krachtmeting worden tussen politiek en koningshuis. Ik zie er al naar uit.
Als er over de staatshervorming gesproken wordt dat is het woord 'Justitie' nooit ver weg. Als er één zaak rammelt in dit land, dan is het wel de uitoefening van de gerechtigheid. Dat bleek nog eens duidelijk bij het op pensioen gaan van rechter Freddy Troch, die er op 61 jarige leeftijd mee stopt, alhoewel hij nog tot zijn 67ste had kunnen doorgaan. Niettegenstaande het feit dat hij al een paar jaar lid is van de commissie voor de modernisering van de rechterlijke orde, zegt hij vrijuit dat er van die modernisering nog niets te zien is en dat het zo nog wel wat zal blijven. 'Zelfs als ik tot de maximum leeftijd van 67 jaar bleef werken', zei hij, 'zou ik de hervorming van justitie niet meer meemaken'. Wat er bij Justitie zo allemaal fout loopt? Om te beginnen, de straffeloosheid. Men moet in dit land al een straf van meer dan drie jaar gekregen hebben, vóór men riskeert opgesloten te geraken. Niettegenstaande dat, puilen de gevangenissen uit, ondanks de verhuis van 650 gedetineerden naar het Nederlandse Tilburg. Over drie jaar zouden er enkele gevangenissen bij moeten zijn, maar aan de bouw ervan is men niet eens begonnen. Watje De Clerck 'werkt eraan"... De informatica bij Justitie dateert nog van de vorige eeuw, wat in IT-termen een eeuwigheid is. Dat ze dan ook niet werkt, is de logica zelf. De weinig magistraten die al een laptop hebben, kunnen er alleen maar mee e-mailen. De opdeling van de gerechtelijke arrondissementen dateert nog uit de tijd van Napoleon. Er is een gebrek aan management. Een humanresources-beleid in de magistratuur is onbestaande. De communicatie is een lachertje: er zijn zelfs griffies die niet eens een mailbox hebben en waar het verboden is de fax te gebruiken. Een tuchtrecht dat niet werkt, waardoor rechters bijna nooit zelf kunnen vervolgd worden. Enfin, een knoeiboel waarin een kat haar eigen jongen niet zou terugvinden. Freddy Troch, een van de bekwaamste rechters die we de laatste decennia hier gehad hebben, stopt er dus mee. Hij zal echter later niet herinnerd worden o.w.v. wat hierboven beschreven staat, maar wel o.w.v. zijn rol in de zaak van de Bende van Nijvel. Want Troch, die toen onderzoeksrechter was in Dendermonde, slaagde er met zijn Delta-team toen in de wapens van de bende terug te vinden in het kanaal van Ronquières. Het parket van Nijvel had daar ook al gezocht, maar niets gevonden. Dat heeft men Troch nooit vergeven en enkele jaren later werd de zaak hem uit handen genomen. Het hele dossier verhuisde naar Charleroi, werd daar in een kast verstopt en men deed er niets meer aan. Dat uit handen nemen gebeurde door de toenmalige minister van Justitie, Melchior Wathelet Sr, vader van de huidige staatssecretaris en dezelfde die indertijd ook Dutroux vroegtijdig vrij liet, met de gekende gevolgen. De man is later weggepromoveerd naar het Europees gerechtshof... De zaak van de Bende van Nijvel zal wellicht nooit worden opgelost, ondanks het feit dat er later een nieuwe onderzoekscel werd opgericht die er een soort bezigheidstherapie van maakt door jaarlijks ergens te gaan graven of door robotfoto's te maken en te publiceren van mensen die nooit gezien zijn. Er is echter nooit een onderzoek geweest naar de reden waarom dat dossier naar Charleroi moest verhuizen en waarom er toen járen niet meer mee gebeurd was. Als gevolg daarvan doen er nog steeds enkele indianenverhalen de ronde, waarin gesuggereerd wordt dat de zaak van de bende ook gelinkt was aan die van de even beruchte "roze balletten", een ander gegeven dat nooit werd opgeklaard, omdat - steeds volgens geruchten - er enkele 'hoogwaardigheidsbekleders' van het Belgische establishment bij betrokken zouden geweest zijn... Als Freddy Troch meer zou weten over de affaire van de Bende van Nijvel, dan zullen we dat waarschijnlijk pas vernemen is e.o.a. in memoriam, over x-aantal jaren, eerder zeker niet...
