Het einde van het jaar wordt men overal om de oren geslagen met jaaroverzichten. Dit jaar is dat niet anders, er is zelfs meer. Enkele kranten pakken ook uit met een overzicht van het laatste decennium. Na de jaren tachtig en de jaren negentig, spreekt men nu van de jaren nul. Dat is in België zeker correct, nul op alle gebied. Het eerste decennium heeft niets opgebracht, noch op financieel, nog op politiek en zeker niet op communautair gebied.
Het was nochtans goed begonnen. Guy Verhofstadt, de schrijver van drie burgermanifesten waarin hij haarfijn de problemen van dit land én de remedies om ze te verhelpen beschreef, kreeg de kans dat nu eens waar te maken. Hij ging van België een modelstaat maken, met een ambitieuze begroting, meer jobs, minder belastingen, hogere pensioenen, betere rechtspraak, meer inspraak en een hervorming van de zgn "ethische" wetten.
Alleen op het laatste punt is hij geslaagd, althans volgens hemzelf en zijn gelijkgezinden, want nogal wat burgers (om het in zijn terminologie te zeggen) hadden (en hebben) daar nog problemen mee.
De Belgische problemen werden helemaal niet opgelost, ze werden er alleen maar erger door. Men is blijven klooien met steeds meer regels, compromissen, formulieren en uitzonderingen, met als gevolg dat België zich steeds verder vast rijdt. Onze pensioenen en uitkeringen zijn bij de laagste in Europa, onze belastingsdruk bij de hoogste. De begroting is ontspoord als nooit te voren en de jobs smelten weg als sneeuw voor de zon. De staatsschuld is weer opgelopen tot 100% van het bbp en is de hoogste in Europa, na die van Italië en Griekenland.
Verhofstadt is ondertussen uitgeweken naar Europa, waar hij - gelukkig - geen beslissingsmacht heeft en dus niet veel meer potten kan breken. De arme Leterme "regeert" nu al twee jaar in de grootste chaos en kan evenmin waar maken wat hij ooit beloofde. Toen hij zag, dat zijn programma niet realiseerbaar was, had hij ermee moeten stoppen. Nu zit hij opgescheept met een ploeg die regeert tegen de Vlaamse meerderheid in en met een Dehaene als chaperon die de problemen zou moeten oplossen die hij, Leterme, niet de baas kan.
Acht jaar Verhofstadt en twee jaar Leterme hebben hier inderdaad gezorgd voor de jaren nul. Nul komma nul, nul.
|
