President Obama brengt momenteel een negendaags bezoek aan wat hij 'Asia Pacific' noemt. Hij wil de aanwezigheid van zijn land in die regio opvoeren en daarvoor zelfs troepen inzetten. De eerste 2.500 mariniers zullen in Australië gelegerd worden, in Zuid-Korea zijn er al zo'n 36.000 en er zullen er waarschijnlijk hier en daar nog wel bijkomen. Op dat budget zullen de USA niet besparen. Wat ze wel van plan zijn, is hun troepen terugrekken uit Irak, waarmee ze al bezig zijn en later ook Afghanistan en daar kan niemand hen ongelijk in geven. Waarom zouden de westerse landen nog langer de levens van hun eigen mensen riskeren in landen waar men van elkaar uitmoorden zo'n beetje een nationale sport heeft gemaakt? Laat ze daar toch doen en - als ze óns nog eens zouden lastig vallen (zoals bij 9/11) - smijt er dan maar wat bommen op. Dat lijkt allemaal niet erg humanitair, maar waarom zouden wij dat zijn als zij het niét zijn? Met de huidige technische middelen (Awax, drones en satellieten) kan men die haarden van moord en oorlogsvoering ook van buitenuit controleren en ingrijpen, mocht dat nodig zijn. Wat men in onze media over het hoofd schijnt te zien is, dat de Amerikaanse prioriteit voor Azië tegelijkertijd betekent, dat de interesse voor Europa fel bekoeld is. Wat is Europa de dag van vandaag nog waard? Niemand die het kan zeggen. Zowel politiek als monetair lijkt het steeds meer op een puinhoop. Hoelang houdt de euro het nog uit? Dat weet ook niemand en de groep van financiële experten die zegt dat er ofwel een einde aan zal komen ofwel tenminste een grondige verandering, groeit met de dag. Azië is de toekomst, het werelddeel met de grootste bevolking, in volle expansie en met mensen die meestal geen schrik hebben te moeten werken. Ook zonder loopbaanonderbreking, maaltijdcheques en nog van die heerlijkheden waarmee wij hier gepamperd worden en waarvoor onze vakbonden bereid zijn onze samenleving op tijd en stond te verlammen. 'The business of America is business' is het adagium en dat zit er in Europa niet (veel) meer in. Ons werelddeel wordt echt het avondland zoals reeds de Assyriërs het noemden, het land waar de zon ondergaat...
Bij Franz Schubert was zijn 'onvoltooide' (symfonie) niet zijn laatste, maar zijn voorlaatste. Di Rupo heeft nog een kans, want zijn 'conclaaf tot de finish' heeft weer eens geen resultaat opgeleverd. De geplande 'forcing' is op een sisser uitgelopen. Er kan ook geen resultaat uitkomen dat enige voldoening zal kunnen schenken, om de eenvoudige reden dat de man niets echt verandert, niets echt hervormt. Het enige wat hij doet is continu alles aanpassen, bijschaven, knippen en plakken. In Italië en zeker in Griekenland staat men er nóg slechter voor, maar daar gebéurt tenminste iets. Hier schaft men de provincietaks af, maar niet de provincie. Kan men straks niet meer voor de senaat stemmen, maar blijft die wel bestaan. Komen de vakbonden met 6.000 man bijeen op een werkdag (moeten die dan niet werken?) om nu al te stellen dat er geen cent meer mag bespaard worden. Ondertussen maakt het ACV van zijn aandeelhouders allemaal spaarders en gaat de staat dat nóg eens anderhalf miljard euro extra kosten (met dank aan de ACV-ers in de federale regering, Leterme op kop). Ondertussen is het duidelijk, dat hogere belastingen in dit land niet voor de oplossing zullen zorgen. In tegenstelling tot bv de Scandinavische landen, waar ook hoge belastingen zijn, maar waar het sociaal systeem efficiënt werkt, er weinig of geen armoede is en een hoge activiteitsgraad, gebeurt in dit land zowat het tegenovergestelde. Gelukkig hebben we nog Geert Bourgeois. Die gaat drie miljoen euro uittrekken om de Roma-zigeuners hier aan het werk te zetten. Nu nog de Walen.
* Vrije vertaling: 'Met Di Rupo naar de afgrond'! Voor wie het nog niet zou weten: een 'dirupo' betekent in het Italiaans een klif, een afgrond. En zoals onze Di Rupo nu bezig is, gaan we daar inderdaad op af. Want de man trekt zich gewoon niks aan van Europa, IMF en de beurzen. Of doet althans alsof. Hij werkt op zijn eigen tempo en dat ligt heel laag, temporiseert, remt af en probeert zo zijn doelen te bereiken. Een eerste keer is hem dat al gelukt, toen hij zolang getreuzeld heeft tot de N-VA tenslotte afhaakte. In vergelijking met wat er daarvoor gebeurde, werd het communautaire luik van de besprekingen daarna op een drafje goedgekeurd. Met de afwikkeling van het sociaal-economische luik gebeurt nu net hetzelfde. Terwijl de Belgische lange termijnrente de 5% bereikt, de zgz 'spread' met Duitsland zienderogen groter wordt en men België al openlijk bij de PIGS (met nog maar één 'i', daar Ierland zich eruit aan het wurmen is) rangschikt, blijft Di Rupo onverstoorbaar verder strompelen, in de hoop dat de liberalen (én CD&V) straks in paniek de handdoek zullen werpen en hij dit land verder zal kunnen 'socialiseren'. Di Rupo wil geen welvarend België, alleen een socialistische staat waarin hij en zijn partij het voor te zeggen zullen hebben. CD&V en Open VLD zijn mee in zijn boot gestapt en kunnen er niet meer uit zonder het belang van het land, waarover ze het steeds hebben, nog meer te schaden. Voor hen is het een mission impossible geworden zonder kans op uitstappen. 'Samen gevangen, samen gehangen', zoals wijlen Jos Van den Eynde, alias 'de polderbizon', de vroegere hoofdredacteur van (eveneens) wijlen de Volksgazet, het zo kernachtig kon uitdrukken.
Vorig weekeinde kwam Vande Lanotte nog eens in beeld. De geleerde professor en senator, die deel uitmaakt van het SP.a clubje dat aan de regeringsonderhandelingen mag deelnemen, gaf een sneer naar de regering Leterme. Volgens hem zou men nu niet zo traag moeten werken, als die regering haar werk had gedaan. In die regering Leterme zit wel geen Vlaamse socialist (vandaar waarschijnlijk zijn hautaine opmerking), maar wel de gelijkgezinden van de PS, waar Vande La's partij zo graag tegenaan schurkt. Meer nog: in die regering Leterme zijn het vooral de PS-ers die het voor het zeggen hebben. Wat Vande Lanotte ook vergat te zeggen was, dat de kansen om de Belgische staatsschuld af te bouwen veel groter waren in de twee paarse regeringen dan in de daarop volgende nepregering van Leterme. Meer nog, dat hijzelf toen minister van begroting was en er door het kapen van pensioenfondsen en het versjachelen van staatseigendom er mee heeft toe bijgedragen dat we in de toekomst nog lang met extra structurele schulden zullen blijven zitten. En er is nog meer. Uitgerekend Vande Lanotte was de man die inderdaad het zilverfonds oprichtte, een fonds dat de kosten van de vergrijzing zou opvangen en zou gespijsd worden met begrotingsoverschotten. Die moesten komen van Belgacom dividenden, de verkoop van telefoonlicenties en overheidsparticipaties. Op dit ogenblik zijn die opgelopen tot 22 miljard euro! In theorie zou het vinden van zo'n 12 extra miljard dan ook een fluitje van een cent moeten zijn, maar dat is het niet. Dat zilverfondsgeld werd nl belegd in langlopend Belgische schuldpapier en dus meteen weer uitgegeven om de Belgische overheidsschuld mede te financieren. Men zou dat boerenbedrog kunnen noemen, maar in feite gaat het hier om een zoveelste fraude, die rustig met die van de gemeentelijke holding kan vergeleken worden. En dat is nóg niet alles. Buiten het uitbrengen van een jaarverslag heeft het zilverfonds geen enkele andere activiteit, maar toch kost de werking ervan de staat elk jaar zo'n 300.000 euro. I.pl.v. ook maar iets op te brengen, kost het de staat extra geld. Nog erger dus dan de lege doos waarvoor het versleten wordt. Dat alles hebben we mede te danken aan professor Vande Lanotte, die nu door zijn partij wordt ingezet om de huidige Belgische begroting weer op poten te zetten. Waarlijk 'The right man on the left place'!
Het zat er al langer aan te komen, maar Leterme is de slakkengang van de treuzelonderhandelingen dan toch eindelijk beu geraakt. Ik denk dat hij al de hele tijd door in het geniep aan een soort schaduwbegroting is blijven werken en dan ook niet zoveel moeite zal hebben om die tegen de gevraagde tijd klaar te hebben. 'Een schaduwbegroting van voorlopige twaalfden', weer een nieuw woord voor het woordenboek van de Wetstraat... Vergeten we niet dat, voor een eventueel akkoord over een begroting door de club van zes, eerst alle documenten ter zake nog moeten worden ingevuld. Dan moet er een advies gevraagd worden aan het Rekenhof. Dan moeten de fracties alle teksten nog eens nakijken en kan er eventueel nog over gedebatteerd worden. Zo'n afwikkeling kan vier tot zes weken in beslag nemen. Dan zijn we bijna op het einde van dit jaar en is het dus te laat. Ondertussen is er de druk vanwege Europa, die niet alleen van België een geloofwaardige begroting wil zien, maar tevens de sociaal-economische hervormingen. Zie je dat al gebeuren met een SP die gewoon op de rem blijft staan en blijft zweren bij in hoofdzaak nieuwe belastingen, iets dat door datzelfde Europa nooit aanvaard zal worden. Het is niet voor niets dat België van Europees commissaris Olli Rehn dezelfde waarschuwing kreeg als Malta, Cyprus, Polen en Hongarije, nu niet direct landen waarmee we vereenzelvigd willen worden. Om nog te zwijgen van de beurzen die, nu Griekenland en Italië een adempauze hebben gekregen, reikhalzend uitkijken aan een volgend slachtoffer. De club van zes zou beter verhuizen van Brussel naar Namen. Die stad is niet alleen de hoofdstad van het Waalse gewest, dat geen verandering noch verarming wil, ze heeft als zinnebeeld de slak, wat in dit geval erg toepasselijk is. Ik heb zo het vage vermoeden dat men bij Open VLD en CD&V zo stilaan dik spijt heeft met deze onderhandelingen te zijn begonnen. Ze kunnen feitelijk niet meer terug en zijn met handen en voeten gebonden aan het dictaat van Di Rupo. Eer is er niet meer mee te halen en stemmen bij een volgende verkiezing zeker niet. Want, als deze regering Di Rupo er ooit komt, dan zal dat meer dan ooit ten koste van Vlaanderen zijn. Een regering met alleen Vlaamse verliezers, niet alleen van de vorige maar ook van de toekomstige verkiezingen, waarvoor in datzelfde Vlaanderen niet eens een eigen meerderheid zal zijn.
Vaste lezers van deze rubriek weten, dat ik het al eens meer heb gehad over de politieke peilingen in dit land en dat ik daar niet erg warm voor loop. Toch heb ik wel al eens gesteld dat de driemaandelijkse enquête van La Libre Belgique en RTL me steeds waarheidsgetrouwer voorkwam dan bv die van De Standaard/VRT, die veel te vooringenomen is t.o.v. de Vlaams-nationale partijen. Als er een verschil van meer dan 4% is, zoals al is voorgekomen, dan schort er ergens iets niet. Nu is er juist over die peiling van de Libre een heuse rel ontstaan. Die wordt nl al enkele decennia gemaakt door Ipsos, het voormalige Marketing Unit en dat zal ook in de toekomst zo gebeuren, want die instelling blijft nl eigenaar van de gegevens. Waar de rel om gaat is, dat de peiling vanaf half december (en die zou wel eens een massale belangstelling kunnen krijgen) niet meer door La Libre, maar door Le Soir zal gepubliceerd worden. Eigen schuld, dikke bult, want de Libre was zelf gaan shoppen en wou de peiling met de beter bevriende RTBF gaan houden. Waarop RTL, waar ze ook niet van gisteren zijn, de zaak meteen doorspeelde aan Le Soir. Tot zover de heisa in Francofonië. Waar ik wel eens op terug wil komen is een uitspraak van Yvan De Vadder, politiek commentator bij de VRT, die mij gelijk geeft i.v.m. de betrouwbaardere peilingen van Ipsos. Hij noemt ze 'the best of all possible worlds' (blijkbaar kreeg hij dat in het Nederlands niet gezegd). Een reden van de betere geloofwaardigheid van de Ipsos enquêtes is, dat ze zowel in Wallonië, Brussel als in Vlaanderen organiseert, wat blijkbaar tot meer objectiviteit leidt dan de anti-Vlaamse, bevooroordeelde reflex van VRT en medestanders. Enfin, het wordt nu wachten met een visadempje op die eerste nieuwe peiling, in Le Soir deze keer, van half december wanneer we eindelijk toch iets reëels zouden moeten te zien krijgen van het politieke luchtgitaarspelen dat nu nog steeds aan de gang is.
Die titel hierboven heb ik met opzet zo geplaatst, want ze is misleidend. Antwerpen als stad neemt helemaal niet het voortouw, zeker niet voor wat het verkeer in en om de koekenstad betreft of de criminaliteit en de ruzies tussen allochtonen. Maar daar gaat het deze keer niet om. Het is het Antwerpse Havenbedrijf dat de vlucht vooruit heeft genomen, door vanaf 1 januari 2012 al haar medewerkers een bediendenstatuut te geven. Alle bij haar in dienst zijnde arbeiders krijgen dan een bediendenstatuut, waarbij ze hetzelfde loon behouden, maar bij ziekte een maandloon gewaarborgd krijgen en een langere opzegtermijn. Het Havenbedrijf heeft daarmee in de haven zelfs niet eens een primeur, want Oleon, een Antwerps petrochemisch bedrijf, had ze dit reeds voorgedaan. Hoera, hoera dus, er beweegt eindelijk iets in die achterlijke toestand die alleen nog in België bestaat (net zoals de index). Toch kunnen er hierbij nog heel wat vragen gesteld worden. Is dat havenbedrijf zo zelfstandig als het beweert? Is het zeker, dat de stad - en dus de belastingbetalende Antwerpenaar (er zijn er ook andere) - er niet extra voor moet bijdragen? Want al bij al zal deze eenzijdig genomen beslissing extra geld kosten en dit in een tijd dat dat niet zo vanzelfsprekend is. Vraag het maar aan de club van zes, maar ook aan de werkgeversfederaties. Die laatsten hebben steeds gesteld dat een gelijkschakeling alleen kan gebeuren als het nieuwe statuut het midden zou houden tussen wat nu bestaat en wat er zou moeten komen. Het Antwerpse Havenbedrijf was de eerste stadsdienst die in 2002 een verzelfstandigd openbaar bedrijf werd. Sindsdien werden er geen vast benoemde statutaire ambtenaren meer aangenomen en werd er ook niet meer gestaakt. Dat het nu weer het voortouw neemt in de sociale vooruitgang van zijn personeel is te loven. De vraag is alleen in hoever dat straks mee gaat zorgen voor verdere onrust elders. Want het staat als een paal boven water, dat er voor een algehele gelijkschakeling naar bovenuit de dag van vandaag geen geld is.
Papadopoulos is al vertrokken, Berlusconi heeft toegezegd er mee te stoppen en nu komt Di Rupo in beeld. Di Rupo? Die moet eerst toch nog altijd zijn regering vormen? Kan zijn, maar als hij dat wil blijven doen, zal hij zich moeten houden aan de Europese regels. De simpele zielen, zoals die van de Shame betogingen, die van 'niet in onze naam', van camping 16, van Plan B (en straks misschien ook nog die van de zgn G1000), die al blij zijn met een dooie mus (een regering, eender welke regering), zijn eraan voor de moeite. Europa viseert België niet omdat het geen echte regering heeft, maar o.w.v. het feit dat het land weinig of niets doet om haar aanbevelingen te volgen. E.e.a. werd woensdagavond in Terzake nog eens duidelijk verwoord door Johan Van Overtveldt, hoofdredacteur van Knack én Trends. In die laatste functie weet de man wel waarover hij praat. Hij heeft klaar en duidelijk gesteld, wat ik hier ook al enkele keren heb aangehaald, nl dat het niet zal volstaan een regering te hebben, meer nog dat de problemen voor Di Rupo pas zullen beginnen als men de intenties van zijn regeringsverklaring zal zien. Sinds Italië door de Europese commissie én het IMF onder curatele is gesteld, zal ook België niet meer wegraken met de halve maatregelen, waar Di Rupo's nota bol van stond. Gedaan met kunst- en vliegwerk, met overdreven belastingen, met het njet tegen de indexaanpassing, het terugschroeven van de werkloosheidsvergoedingen en het brugpensioen, allemaal zaken die Europa hervormd wil zien in dit land waar nog geen enkele hervorming ooit volledig werd uitgevoerd. Vanmorgen, uitgerekend op 11.11.11, de herdenking van de wapenstilstand van de 'Grooten Oorlog', zal Di Rupo eindelijk eens uit zijn schelp moeten komen. Het alternatief is, dat België bij het groot vuil zal gezet worden, bij de 'PIIGS'. Tenzij de man de handdoek in de ring zou werpen en Leterme verplicht zal worden toch maar zelf die begroting te maken. Als die nl vóór 15 december niet aan Europa wordt voorgelegd, krijgt het land een boete van zo'n driekwart miljard euro er nog bovenop. Het wordt dan ook wachten wat er tegen maandagochtend uit de bus zal komen. De beurzen zitten er als haviken op te wachten...
De Gazet Van Antwerpen was zowat de laatste krant van bij ons die ervoor uitkwam Vlaams en Christelijk te zijn. Daaraan kwam een bruusk einde, toen ze in 2004 overgenomen werd door het Limburgse Concentra van de familie Baert. De man achter die putsch was niemand minder dan Steve Stevaert, toen door De Morgen nog 'God' genoemd, maar sindsdien van zijn sokkel gevallen en alleen nog bestempeld als de zoveelste zakkenvuller, die bovendien, voor wat zijn privé-leven betreft, best bij Berlusconi in de leer zou kunnen geweest zijn. Als compensatie voor de medewerking zorgde Stevaert ervoor dat Mw Baert, bazin van Concentra, de adellijke titel van barones kreeg. Voor wat, hoort wat. De overtuigde katholieke Vlaming Luc Van Loon, die toen hoofdredacteur was van het 'Frutje', zoals de krant ook genoemd werd, werd de laan uitgestuurd en vervangen door een zekere Luc Rademakers, een vrijzinnige (er werd zelfs gezegd logeman), die ergens in Oud-Heverlee woonde - niet eens in Antwerpen -, getrouwd was met een Walin (daar kan men niets op tegen hebben) en zijn kinderen in het Frans zou opvoeden (waar wél iets op te zeggen valt). Hij had in 2000 het gratis weekblad Metro mee opgestart en dat was een succes geworden. Bij de Gazet Van Antwerpen maakte hij zich sterk dat hij de oplage binnen het jaar met 10.000 abonnees zou verhogen. In de plaats daarvan verlóór de krant er liefst 4.000, ondergetekende inbegrepen. Nadien is er nooit beterschap gekomen en verloor het Frutje - in tegenstelling tot bv De Standaard, De Morgen en Het Nieuwsblad - elk jaar steeds meer terrein, zodat men op de Linkeroever met steeds meer schrik begint uit te zien naar de jaarlijks gepubliceerde CIM-oplagecijfers. Diezelfde Rademakers houdt het nu voor bekeken en is overgestapt naar de VRT, waar hij waarschijnlijk wat meer gelijkgezinden zal ontmoeten. Op de zender werd hij aangekondigd als iemand die goed geld kan beheren. Daar zal bij het Frutje nogal om gelachen worden, maar dan eerder groen. Ondertussen is de krant de spreekbuis geworden van de Antwerpse linksen en wordt ze niet voor niets de 'Gazet Van Janssens' genoemd. Ze is trouwens er al volop bezig het 'onderhemmeke' in de schijnwerpers te plaatsen tegen de komende gemeenteraadsverkiezingen. Rademakers wordt nu hoofd redactie van de VRT-nieuwsdienst. Dat voorspelt weinig goeds voor de nu al zo minieme Vlaamsgezindheid van de VRT in het algemeen en haar nieuwsdienst in het bijzonder. Men zal de politiek-correcte nieuwsfilter waarschijnlijk nog wat verder aanhalen. En dat hij goed geld kan beheren, moet ge in Antwerpen niet meer komen vertellen...
Terwijl internationaal het pokerspel rond Griekenland en Italië voorduurt, gaat het in dat andere armlastige land, dat België heet, al niet veel beter. Tergend traag blijft de club van zes voortmodderen met de opmaak van een begroting, waarin geen beslissingen kunnen genomen geworden. Zowel als in de voornoemde landen, moet er driftig bespaard worden, maar geen enkele partij schijnt daarvoor zijn nek te willen uitsteken en zeker de PS niet. Besparen betekent dat in de eerste plaats Wallonië zal getroffen worden, nieuwe belastingen zullen het zwaarst vallen in Vlaanderen. Ik zie echt niet in waar ze zelfs in het clubje van zes een meerderheid gaan vinden om in totaal zo'n dikke elf miljard euro extra te besparen. Zelfs als een deel ervan zgz 'pijnloos' zou kunnen worden opgelost, zal er zeker nog 6 miljard over blijven die alles behalve pijnloos zullen aankomen. En dat alles met aan het hoofd van de regering een PS, die haar kiezers heel wat extra's had beloofd en die van de daken schreeuwt dat Wallonië en Brussel niet armer mogen worden. De helft van hun cliënteel 'is' aan de staat en doet geen klop, de helft van de rest is aan de dop. Bij Open VLD zullen ze ondertussen al meer dan eens spijt hebben gehad, dat ze de N-VA hebben laten vertrekken. Nu zitten ze er als enige min of meer rechtse partij bij, terwijl de linksen een tandje bijsteken en hun veto's stellen: - Er mag niet geraakt worden aan de index. - Geen verstrenging van het brugpensioen. - Geen beperking van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd. - Geen terugschroeven van de sociale zekerheid en/of de wachtuitkeringen. Begin er maar eens aan, zeker als men weet dat Europa e.e.a. van die punten wél verwezenlijkt wil zien. Volgens tante Laurette zou er deze week over de begroting een akkoord moeten zijn. Die hoopt misschien op een deus ex machina. Of op Sinterklaas, die zaterdag zijn intrede doet...
Op mijn blog van vrijdag 4 dezer over het cordon sanitair dat op de boekenbeurs gehanteerd wordt, kreeg ik een reactie van een zekere Fernand, die beweerde dat de uitgeverij Egmont van die beurs werd geweigerd, omdat ze e.o.a. verklaring i.v.m. racisme niet zou hebben willen ondertekenen. Daarop kwamen enkele reacties, o.m. ook van Ray De Bouvre van Angeltjes, die de zaak doorspeelde aan Philip Claeys, voorzitter van de uitgeverij Egmont. Die stuurde mij volgende mail:
Uitgeverij Egmont wordt wel degelijk van de Boekenbeurs geweerd omwille van het cordon sanitaire, omwille van zuiver politieke redenen. Het verhaal van Fernand over die verklaring tegen racisme klopt van geen kanten. Deze verklaring werd op geen enkel moment aan de uitgeverij voorgelegd. Feit is dat Egmont aan alle criteria voldoet om lid te kunnen worden van de Vlaamse Uitgeversvereniging (VUV) - voorwaarde om een stand te hebben op de Boekenbeurs - maar dat onze aanvraag bij geheime stemming werd verworpen door de leden van de VUV. Zonder motivatie. De statuten van de VUV werden overigens 'toevallig' aangepast kort na onze eerste aanvraag om toe te treden. Door een geheime stemming te houden, moet niemand ergens verantwoording over afleggen. We kunnen rustig stellen dat de Boekenbeurs, in plaats van een zone van vrije meningsuiting, een oord van censuur is.
Daarmee was de kous nog niet af. Ik stuurde nl hetzelfde bericht rechtstreeks door aan die Fernand, op diens mailadres: fernandvgastel@gmail.com. Later kreeg ik van de 'delivery status notification' een 'failure' toegestuurd waarbij gesteld werd dat dit emailadres niet bestaat ('the email account does not exist). M.a.w. het gaat om de zoveelste 'held' die voor zijn scheldproza anoniem wenst te blijven, iets wat ik trouwens al meer heb meegemaakt, bv bij die 'Frans' die af en toe zijn gal komt spuwen. De verantwoordelijken van de boekenbeurs verschuilen zich dus wel degelijk achter het politieke cordon, wat in feite niet zo verwonderlijk is, als men weet dat die Geysels er jaren de plak heeft gezwaaid. De man, die het cordon uitvond, was indertijd secretaris van Agalev: secretaris, géén voorzitter. Dat was afgezien van de communistische partijen van het Oostblok waar de leider eveneens 'secretaris' werd genoemd, geen voorzitter. Ze hebben zich moeten aanpassen, maar het blijven wel watermeloenen: groen van buiten, rood van binnen, die het nog steeds moeten hebben van de simpele zielen en de linkse rakkers. Dat zo'n partij op de VRT au sérieux wordt genomen, zegt ook iets over de kleur van die zender.
Het is godgeklaagd, dat het uitgerekend steeds Vlaamse liberalen zijn, die willen dat Vlaanderen voor de geplande federale besparingen extra moet opdraaien. De uitleg door onze al even vlaamsonvriendelijke me(r)dia is, dat de liberalen in alle gewestregeringen in de oppositie zitten en dus gewoon hun rol van oppositiepartijen moeten kunnen spelen. Dit alles onder het adagium van 'the opposition is supposed to oppose'. Dat zou zo zijn, als álle liberalen in hun eigen gewest de meerderheid daar zouden aanklagen omdat ze niet genoeg zouden willen bijdragen aan de met zekerheid op ons afkomende besparingen. De waarheid is echter, dat alleen de Vlaamse blauwen dat doen, niet de Waalse en zeker niet die van Broekzele. Misschien zijn die nl nog steeds van oordeel dat Wallonië en Brussel er niet armer op mogen worden en het dus Vlaanderen - en Vlaanderen alleen - zal zijn die de extra rekening zal moeten betalen. Kijk, ik kan erin komen, dat die niet-Vlaamse liberalen zo denken en handelen. Het staat trouwens min of meer in het (voorlopig?) communautair akkoord. Maar dat de Vlaamse liberalen dat spel open en bloot meespelen, enkel en alleen om gewoon dwars te liggen omdat ze uit de Vlaamse regering zijn geknikkerd, dat kan er bij mij niet in. Verhofstadt, Vanhengel, De Croo, De Gucht en zopas, in 'De zevende dag' ook Gwendolyn Rutten, met haar arendsblik en haar pruimenmondje, allemaal komen ze met hetzelfde lulverhaal af. En alsof dat nog niet erg genoeg is, worden ze nog bijgetreden door de nieuwe, eveneens blauwe gouverneur van de nationale bank, Luc Coene, die daarmee zijn boekje te buiten gaat en daarvoor al - terecht - de mantel is uitgeveegd door Vlaams minister Muyters, die eindelijk ook zijn tanden eens liet zien. Die Coene is niet voor niets dank zij Verhofstadt minister van staat kunnen worden. Daarvoor moeten er op tijd en stond blijkbaar tegenprestaties geleverd worden. Als de regels, die waren afgesproken, gevolgd worden, dan moet elke entiteit - zoals dat tegenwoordig heet - zijn deel van de besparingen leveren. Dat betekent, dat het leeuwenaandeel daarvan door de federale staat zal moeten worden opgehoest en daarvan zullen wij Vlamingen al zo'n 70% betalen. Het heeft dan ook helemaal geen zin, dat we daarbovenop nóg eens zouden moeten afdokken. Als er nog meer moet bespaard worden, wat waarschijnlijk is, dat wordt het hoog tijd Wallonië en Brussel niét dat extra geld te geven zoals voorlopig overeengekomen in de communautaire akkoorden. We zullen allemaal armer worden, omdat we allemaal jaren boven ons stand hebben geleefd. Heel Europa zal een stapje terug moeten zetten, Walen en Brusselaars inbegrepen. Of leven die misschien op een andere planeet?
Met Berlusconi hebben we het nu toch zo stilaan gehad. De man had zijn verdiensten. Met zijn 'Forza Italia - een voetbalkreet als partijnaam! - maakte hij mede een eind aan de oude Italiaanse politieke cultuur (iets wat hier nog altijd moet gebeuren). Traditionele partijen zoals die van de democristiani en de communisten verschrompelden, een deel van de fascistische MSI werd weer politiek aanvaard (onder de naam Allianza Nazionale). Berlusconi was ook de eerste na de Tweede Wereldoorlog die er in Italië in slaagde met dezelfde regering een volledige legislatuur uit te doen. Maar macht leidt tot corruptie en zelfoverschatting. Dat hij zijn privé-leven (en wat voor een!) op straat gooide, leek nog niet het ergste in macho Italië. Dat hij stilaan de derde economie van de E.U. aan zeep aan 't helpen is, wordt hem echter niet vergeven. Ergens zijn grenzen en die lijken nu wel bereikt. Dat de door schoonheidsspecialisten 'afgewerkte' zeventiger tenslotte toch zal moeten vertrekken, staat vast, alleen nog niet wanneer. Ondertussen is het land wel onder de curatele van de Europese Commissie én het IMF geplaatst en dat vooral doet de Italianen pijn. Ze willen daarom hun 'hofnar' kwijt, hun Rigoletto. Net zoals in de opera van Verdi zal het met deze Rigoletto slecht aflopen. Men doet in dit land nogal meewarig over de hele zaak, maar men zou dat beter niet doen. België staat er niet veel beter voor dan Italië en, met het precedent dat nu geschapen is, kan dit land eveneens straks onder curatele komen. In percenten moet onze staatsschuld niet veel voor de Italiaanse onderdoen. Het begrotingstekort van Italië is zelfs kleiner dan dat van België. Vergeten we tenslotte niet, dat ook Di Rupo in zijn beruchte nota de aanbevelingen van Europa links had laten liggen. Als hij in die boosheid volhardt, zou hem dat wel eens zuur kunnen opbreken. Steeds onder voorwaarde, dat hij erin zal slagen effectief een regering te vormen, want ook dat is nog niet zeker. Er is wel één groot verschil tussen Berlusconi en Di Rupo: 'onze' Italiaan zal gegarandeerd de vrouwtjes met rust laten!
Het gaat niet goed met de Vlaamse deelregering In de vorige legislatuur kon het geld niet op, nu is het opletten geblazen Door de ramp met de Gemeentelijke Holding is de geldreserve opgedroogd en moet er geïmproviseerd worden en dat gebeurt niet altijd op een even gelukkige manier. Nu het verkeer in en rond Antwerpen zo goed als vast komt te zitten en het kelderen van het Lange Wapper project de zaak alleen maar erger heeft gemaakt, gaat men ook proberen de Brusselse Ring finaal stil te leggen. De toelating tot dat mega winkelproject in Machelen op zich zou nog goed te praten zijn, mocht er tegelijkertijd een oplossing voor de extra verkeersdrukte aangeboden worden, maar dat is niet het geval. De jobkorting moest worden afgevoerd, tot daar toe, maar de kindpremie die ervoor in de plaats komt, is ook nog zo'n wens uit de goede oude tijd van de surplussen. De beslissing om de Vlaamse ambtenaren tegen eind 2012 een dikke 500 euro (netto) extra te geven is weer zo'n maatregel, waarbij men zich afvraagt of dit een beleidsbeslissing is of dat er is over nagedacht. Op zich weer niet zo erg, zeker niet als men weet dat er toch een bepaald percentage van ambtenaren die met pensioen zullen gaan, niet vervangen zullen worden (wat 50 miljoen euro zou opbrengen). In een tijd dat iedereen in heel Europa moet besparen komen zo'n geschenken die aan Sinterklaas doen denken bij de publieke opinie slecht over. Het mag dan al de perceptie zijn, het doet de reputatie van die regio, die zou proberen wat ze deed beter te doen, geen deugd. Peeters en Muyters komen niet daadkrachtig over. Ze geven geen goed beeld van degelijk bestuur. Dat komt mede doordat ze persé dat budget in evenwicht willen houden en geen overschotten willen maken. Zolang de andere 'entiteiten' in dit land dat ook niet doen, kan dat nog, maar dan moet dat wel wat duidelijker naar buitenuit vertaald worden. Het wordt hoog tijd dat Peeters zich niet langer verschuilt achter Belgische oplossingen om zijn Vlaams beleid te verrechtvaardigen. Zelfs als Vlaanderen niet méér bijdraagt dan het hoort om dit land op koers te houden, dan moet hij dat duidelijk zeggen. Bijvoorbeeld door erop te wijzen dat wij, Vlamingen, sowieso al het leeuwendeel van de extra kosten zullen betalen via de federale rekening. En zou het evenzeer kunnen geapprecieerd worden, mocht hij eens een Vlaams initiatief nemen zonder zich verder iets van het dwarsliggende federale niveau aan te trekken. Hij zou misschien best eens dat boek van Annemans doornemen. De voorbeelden die daarin staan komen trouwens niet van Annemans zelf, maar van gedegen grondwetspecialisten, van wie zelfs niet kan gezegd worden dat ze niet politiek-correct zouden zijn ...
Herfstvakantie betekent ook elk jaar boekenbeurs en dat is dit jaar niet anders. Met drommen trekken ze er naartoe en de aanwezige schrijvers die er signeren weten niet waar eerst te beginnen, zodat er zelfs met dranghekkens moet gewerkt worden. Zo beschouwd zou men kunnen zeggen, dat dit alles een zeer positief signaal is, maar de waarheid is 'lichtjes' anders. Het blijkt nl dat in de toptien van de verkochte boeken in Vlaanderen er zes kookboeken zijn. (om nog maar eens te vergelijken: in Wallonië geen enkele. Zeg nog dat we op geen andere planeet wonen). De meest bezochte schrijvers zijn dan ook keukenpieten zoals een Piet Huysentruyt en een Jeroen Meus. Daarbuiten duiken er steeds meer culinaire randfiguren op, zoals die Lesley-Ann Poppe, die het meer van hun 'présence' dan van hun schrijfkunst moeten hebben. Voor één keer kan ik het eens zijn met Herman Brusselaars, waar die stelt dat die koks beter bij de Tv zouden blijven 'met hun worsten en rode kolen'. Een op dit ogenblik razend actueel boek zoals 'De ordentelijke opdeling van België' (al aan zijn derde druk toe), is op de boekenbeurs niet te vinden. De schrijvers Annemans en Utzi zal men er ook niet tegenkomen, zeker niet om te signeren. De reden daarvoor is dat die beurs wordt ingericht door 'boek.be', de Vlaamse vereniging van uitgevers en boekhandelaars, die een quasi monopolie positie heeft in het Vlaamse boekwezen. Die houdt zich aan het cordon sanitair van 1989 en het daaruit voortvloeiende media cordon van 2001, opgericht door Jos Geysels, ex-secretaris van Agalev die indertijd zijn eigen partij in de vernieling reed en dan maar is opgestapt. Als compensatie kreeg hij van Verhofstadt, die het hele spel meespeelde, enkele lucratieve jobs, zoals ook dat van 'boek.be', waarvan hij tot 2010 voorzitter was. Annemans en Utzi kregen hun meer dan uitzonderlijk boek bij geen enkele bij 'boek.be' aangesloten uitgever kwijt en moesten daarom uitwijken naar de Egmont, de uitgeverij van het Vlaams Belang. Onnodig te zeggen, dat Egmont ook niet wordt toegelaten op de Boekenbeurs. Ze zijn hier toch zo democratisch, mijnheer! --- In de marge van bovenstaande kookboekenbeurs en de stormloop op de Westvleeteren Sixtus-XII, nog een tip voor de aficionados van Trappistenbier. Hier in de Kempen is er momenteel een nieuwe rage aan de gang. Men drinkt er de 'half en half': een half glas tripel van Westmalle, aangevuld met dubbele van 't vat. Het schijnt een geweldige smaak te hebben.
Groot nieuws gisteren: de club van Di Rupo is begonnen aan de bespreking over de begroting! Met een vertraging van bijna een maand. Zo belangrijk zal die begroting dan ook wel niet zijn. Pff: zo'n dikke elf miljard extra vinden, zal wel kunnen zeker? Ondertussen blijkt hoe langer hoe meer, dat er in die besprekingen van de club van zes steeds maar akkoorden gesloten worden, maar geen beslissingen worden genomen. Ik heb dat zopas nog vermeld in mijn blog over de 'slimme' kernuitstap. Als er al een nieuwe federale regering zou komen, wordt heel die problematiek voor zes maanden in de koelkast gezet. Ondertussen schreeuwt de hele stroomvoorziening om een oplossing, waarbij zelfs Groen! het eens is met Electrabel. Du jamais vu. Nu de Hoge Raad voor Financiën (HRF) zelf geen beslissing heeft genomen over wie wat zal betalen, maar alles overlaat aan de politiek, zit ook op dat vlak alles vast. De liberalen, die gehoopt hadden dat die HRF de gewesten meer zou vragen te betalen, gewesten waarin zijzelf niet vertegenwoordigd zijn, zitten met de gebakken peren en gaan daarbij nu zelf op de rem staan. Ondertussen is er trouwens weer een week verloren om zgz nieuwe cijfers te horen die dan ondertussen al achterhaald blijken te zijn. Ook de discussie over de overheidsbedrijven gaat de frigo in. Het zal pas de volgende minister van overheidsbedrijven zijn die daarover zal beslissen en die krijgt daarvoor nu al zes maanden tijd toegewezen. Voor de rest is het allemaal knip en plakwerk: hier wat geld erbij, daar wat bevoegdheden eraf, maar nergens een duidelijke verandering. Neem nu bv die senaat. Die mag niet meer verkozen worden, maar blijft wel bestaan. In de eerste plaats als vangnet voor mislukte politiekers, die steeds moeilijker aan riante bijverdiensten kunnen geraken nu de graaicultuur in de vitrine staat. Ondertussen is gebleken dat alleen al de federale regering beschikt over meer dan zevenhonderd (700!) adviesorganen. Allo, Griekenland? Kortom, de club van zes maakt er een knoeiboel van, knoeiwerk in zesvoud. En dat alles nog vóór er een regering gevormd is en de postjes nog moeten worden verdeeld.
Mijn vrouw, Cory, stierf op 24 januari van dit jaar aan de gevolgen van borstkanker en een voor haar veel te zware chemo. Dat dit laatste ondertussen wetenschappelijk bewezen is, is een kale troost. Na meer dan 48 jaar samen geleefd te hebben, is er geen echte troost meer. 'Dat moet wennen', zegt men, maar dat went niet. Normaal worden de doden herdacht op Allerzielen, vandaag dus, maar tegenwoordig gebeurt dat bijna nog uitsluitend op Allerheiligen, omdat Allerzielen geen feestdag (meer) is. Rond deze tijd leest men er dan ook heel wat over. Mij is vooral het artikel van Nina Verhaeghe uit de Standaard van het weekeinde bij gebleven. Zij verloor haar broer (ook aan kanker), die op een kerkhof honderd kilometer verder begraven ligt. Daar kan ze zomaar niet naartoe en daarom gaat ze op een kerkhof in een park in Brussel, waar ze zich haar broer kan inleven. Dan heb ik het wat gemakkelijker, bij manier van spreken. Mijn vrouw ligt, in vogelvlucht, op amper 300 meter van ons huis, dat we 35 jaar met elkaar hebben gedeeld. Als ik op het dak klim (lach niet: er staat een grote notenboom langs het huis en ik moet af en toe de goten vrijmaken van bladeren, noten en bolsters), dan kan ik haar graf zien. Ik herken het aan de bloemen die ik er dagelijks verzorg. Want ik ga er elke dag langs. Zij blijft deel uitmaken van mijn dag, die daardoor toch iets minder eenzaam wordt. Zij was mijn eerste lief, de eerste en enige vrouw in mijn leven. Amper negentien toen we trouwden (ik tweeëntwintig). Nu verdwenen uit mijn leven, uit dit leven althans. Ik kan alleen maar hopen, dat er nog iets op volgt en zelfs als dat niet het geval zal zijn, zal ik toch bij haar terugkeren. Ik zal immers ooit bij haar begraven worden. Maar samen oud worden, is er niet meer bij. Ik kan het nog best verwoorden met dat gedichtje van Toon Hermans, die ook weduwnaar werd:
' Het is een groot gemis, als "samen" uit je leven is'.
Terwijl de club van zes zich moeizaam verder sleept in onderhandelingen, waarin akkoorden worden gemaakt, maar feitelijk niets wordt opgelost, verscheen er gisteren in De Standaard een zinnig interview met Luc Van den Brande, ooit Vlaams minister-president, al ben ik niet zeker of die titel toen al gebruikt werd. Van den Brande behoort tot wat we de Vlaamse vleugel van de partij zouden kunnen noemen. Op zichzelf al een contradictio in terminis voor een zichzelf Vlaams noemende partij, maar zo zit CD&V nu eenmaal in elkaar, dubbelzinnig tot en met. Van den Brande is echter ook voorzitter geweest van het Europees comité van de Regio's. Het zal wel vanuit de ervaring uit die functie zijn, dat hij in dat interview o.m. zegt, dat een splitsing van België achterhaald is. Misschien heeft hij zelfs gelijk, als men ziet hoe Europa de dag van vandaag steeds meer bevoegdheden naar zich toe trekt. Daardoor wordt inderdaad de kans, dat België ooit gesplitst zal worden, met de dag kleiner. Een steeds sterker wordend Europa gaat dat waarschijnlijk niet meer toelaten. Van den Brande spreekt het woord niet uit, maar in feite is er dan nog één oplossing om de onmogelijke situatie van dit land te ontwarren en dat is een soort van confederatie, waarbij elke deelstaat het gros van zijn activiteiten zelfstandig kan uitvoeren en er alleen nog wordt samengewerkt onder de noemer 'België' voor enkele welbepaalde materies (bv defensie en het steeds kleiner wordend buitenlands beleid). In feite het uitwerken van het fameuze artikel 35 van de Belgische Grondwet, dat tegenwoordig nauwelijks nog aan bod komt. Dat is in de eerste plaats ook een doelstelling van de N-VA, die wél een splitsing wil, maar bereid is dat in stappen te doen, waarbij de eerste stap die confederatie zou kunnen zijn. Van den Brande geeft trouwens toe dat het kartel met de N-VA beter had blijven bestaan en dat de zgz Baert-doctrine* best gehanteerd blijft. Volgens hem voldoet de zesde staatshervorming daaraan, al heb ik wel het gevoel dat het niet zo is voor wat de faciliteitengemeenten betreft. Kortom, ook bij CD&V is de laatste Vlaamsvoelende politicus nog niet vertrokken. Als ze daar echter willen, dat ook de Vlaamsvoelende kiezer straks niet weg loopt, zullen ze dat toch even wat duidelijker moeten stellen.
* De Baert-doctrine stoelt feitelijk op drie vragen: - Gaat het de goede kant uit? - Is het substantieel, ttz moet er geen onredelijke prijs voor betaald worden? - Worden er geen verdere stappen onmogelijk gemaakt?
Zo is er weer een woord bij in het woordenboek van de Wetstraat: de 'slimme' kernuitstap. Nadat de Creg, de energieregulator, eind vorige week gewaarschuwd had voor mogelijke stroomuitvallen, greep de club van zes dat item aan om nog eens in het nieuws te komen, niet om het op te lossen. Dat er een oplossing zou zijn, zoals de media vanmorgen meldden, is nl een fabeltje. Er is niets beslist en alles is weer op de lange baan geschoven. Ondertussen werd er over de andere discussiepunten nauwelijks gesproken en gaat alles verder op slakkensnelheid. Het was niet de eerste keer, dat de Creg waarschuwt voor mogelijke stroompannes deze winter, dus nog vóór er eventueel ook maar één kerncentrale zou gesloten worden. We verbruiken steeds meer stroom en dat wordt niet goedgemaakt door het kunst- en vliegwerk van de (dure) groene stroom. Mocht men in 2015 de oudste kerncentrales sluiten, dan bestaat zelfs het risico dat er per jaar een stroomtekort zal zijn van 1.000 uur of 41 dagen. En dat probleem zal niet opgelost worden door Electrabel al dan niet zwaarder te belasten. Vier jaar geleden werd er al gezegd, dat we dringend meer stroomproductiviteit nodig hadden. Daar is ondertussen niets aan gedaan. Om een nieuwe niet-nucleaire centrale te bouwen zijn we zeker weer vier jaar verder en dan is het nog de vraag of die de oude zal kunnen vervangen én of tegen dan het stroomverbruik onder controle zal zijn. In Duitsland heeft men al enkele kerncentrales stilgelegd en het resultaat is, dat de prijs van de elektriciteit daar al met 8% gestegen is. Duitsland is trouwens het enige land waar de elektriciteit duurder is dan bij ons. Evenals België moet het land nu al stroom invoeren en dat zal alleen maar verergeren. Ondertussen doen de Fransen gouden zaken en bouwt men in Groot-Brittannië kerncentrales bij. De eventuele regering Di Rupo zou nu binnen de zes maanden met een 'uitrustingsplan' afkomen en dan zullen we gaan zien wat we zullen gaan zien. Zelfs als dat goed in elkaar zou zitten (typisch a-Belgisch, zeg maar), dan zal het daarna nog járen duren vóór de eerste nieuwe centrale er zal staan. 'Regeren is vooruitzien', heeft ook iemand gezegd. Zouden de 'zes' daar ook weet van hebben?
Het was om medelijden mee te krijgen, die dankbetuiging van CD&V uit de Rand aan Beke, omdat hij het probleem van B-H/V toch zo goed had opgelost. Buiten het feit, dat eigen lof stinkt en dat er - toegegeven - ook eindelijk enkele positieve noten in te vinden waren, is het eindresultaat wel dat we de zes faciliteitengemeenten langzaam maar zeker zullen kwijt spelen. Dat leest en hoort men amper in de Vlaamse media, maar de dag na het akkoord was daarover al een duidelijk hoera-bericht van Louis Michel dat niets aan duidelijkheid overliet. Hetzelfde gebeurt trouwens ook met de fiscale geldstromen n.a.v. dat communautair akkoord en de financieringswet. Om daarover het fijne te weten, moet men ook de Franstalige media raadplegen. In Le Soir zijn vorige week nog een serie experts aan het woord geweest en die stelden unaniem vast, dat de nieuwe financieringsweg een dikke bonus wordt voor Wallonië. Om te beginnen is er dat half miljard (in werkelijkheid is het meer: 570 miljoen) euro dat Wallonië er tien jaar lang bij zal krijgen. Daarna zou het worden afgebouwd, maar daar heeft niemand nu nog enige klare kijk op. Dat het over twintig jaar zal zijn afgelopen, wordt door die experts nu al weggelachen. In 2026 zal Wallonië nog steeds 300 miljoen trekken en zelfs in 2032 nog bijna 200 miljoen. Officieel zal Wallonië dit geld van het federale België krijgen, maar iedereen weet, dat het de Vlamingen zullen zijn die het zullen mogen betalen. Tenzij Wallonië tegen die tijd beter zou presteren dan Vlaanderen, maar daarin gelooft geen mens, zeker niet zolang daar in 't zuiden die DDR-mentaliteit blijft voortleven. CD&V heeft van de Franstaligen enkele toegevingen gekregen, ook voor wat B-H/V betreft. Nu echter doen alsof men ik weet niet wat bereikt heeft, is het vel van de beer verkopen. Want voor die toegevingen zal de partij straks een serie belastingverhogingen moeten slikken en men mag drie keer raden wie die zal mogen betalen...
