Herinnert u zich nog die fameuze uitzending 'Bye,bye Belgium' op de RTBf, waarbij het openbaar vervoer aan de taalgrens ophield en men daar moest overstappen? Dat was maar om te lachen, werd er toen gezegd, want zoiets zou in werkelijkheid nooit kunnen. Wel deze week is het echt gebeurd en niét om te lachen. Door het feit dat in stakingsgeil Wallonië de basis de vakbondsleiding voorbijliep, reden er daar al twee dagen geen treinen meer, terwijl dat in Vlaanderen wél het geval was. Sint-Joris-Weert, op de taalgrens, werd zo opeens een eindstation, twee dagen lang. Kafka in het echt! De holderdebolderstaking van donderdag was trouwens alleen maar een succes bij het openbaar vervoer. In alle andere sectoren werd nauwelijks gestaakt, zodat radeloze stakers er niets beter op vonden dan delen van de Brusselse Ring te blokkeren, waarbij ze zich nog eens extra onpopulair hebben gemaakt. En daar hield het niet bij op. Wat vooral is opgevallen, is dat de jongere mensen al lang begrepen hebben dat zij de klos zullen worden van heel dat syndicale achterhoedegevecht. Zij deden dan ook in grote getallen niet mee aan deze staking. Erger nog, de kans is groot dat steeds meer jongeren zich niet (meer) bij een vakbond zullen aansluiten, een vakbond die hun interesses niet verdedigt, maar die zich ingraaft in voorbijgestreefde 'verworven rechten'. Toevallig las ik gisteren nog in de krant, dat het recht van de treinconducteurs en begeleiders om met 55 jaar met pensioen te gaan een uitwas is van een wet uit ... 1814, dus nog ouder dan België zelf! Het is bij de NMBS al zo'n beetje als bij de Belgische justitie, die het grondgebied ook nog altijd indeelt zoals in de tijd van Napoleon, toen men binnen de 24 uur met een koets bij het dichtstbij gelegen gerechtsgebouw moest kunnen geraken. Gelukkig waren er toen nog geen treinen, want met de NMBS is men zelfs de dag van vandaag niet zeker er te zullen komen...
Op mijn blog van woensdag 21 december ('2012, een rampjaar?'), kreeg ik anderhalve dag later een furieuze reactie van iemand die tekent met 'Gerdy' en die - zo te zien - zelf ook als ramp mag beschouwd worden. Die Gerdy zegt nl niet alleen dat ik 'goe zot' ben, maar dat ik me ook laat beïnvloeden door het Vlaams Belang én door De Wever en dat die (en dus ook ik) de pensioenen verlaagd willen zien. Feitelijk is dit te gek om los te lopen, maar er lopen in Vlaanderen, jammer genoeg, blijkbaar nog heel wat van die "Gerdy's" rond en ik wil voor die simpele zielen nog eens de puntjes op de 'i' zetten: 1. Er is nergens sprake om de pensioenen te verminderen. Ik heb dat nooit geschreven, de Vlaams-nationalisten evenmin en zelfs de regering Di Rupo zal dat niet doen. Dat kan ook moeilijk, want we hebben in dit land nu al zowat de laagste pensioenen van heel West-Europa. Volgens de nieuwe wet, die vannacht in de Kamer is goedgekeurd, zullen we met zijn allen wel twee jaar langer moeten werken. Tijdens die twee jaar krijgen de werknemers wel hun dan geldend normaal loon, zodat hier van geldverlies geen sprake is. Zelfs als men straks hier tot zijn 62ste zal moeten werken, is dat nog steeds het minimum in de E.U. In alle andere landen zal men straks langer moeten werken. 2. De nieuwe pensioenregeling (die geen hervorming is) is uitgewerkt door een in hoofdzaak linkse regering met een linkse premier en zonder Vlaamse meerderheid. De Vlaams-nationalisten nu de schuld geven, is er dan ook vér over. De Wever en Co kunnen in dit debat zeggen wat ze willen, met hun mening wordt zelfs geen rekening gehouden. Het zijn niet de Vlaams-nationalisten die dit land de laatste decennia slecht bestuurd hebben en voor de huidige rotzooi hebben gezorgd. Zoals ik ook al schreef, gaat het debat over de pensioenen niet tussen meerderheid en oppositie, maar tussen een door francofonen beheerste linkse regering en de nóg linksere vakbonden. 3. Ondergetekende heeft gewerkt van zijn zestiende tot zijn 65ste, 49 jaar aub en geen énkele dag gestempeld. Toch zal ik hier maar evenveel pensioen krijgen als iemand die 'slechts' 40 jaar gewerkt heeft of misschien zelfs minder. Ik lig daar niet van wakker, maar is dát rechtvaardig? 4. In Zweden bv hangt het pensioen af van het aantal jaren dat men gewerkt heeft en bijgedragen. Hoeveel dat exact is, weet ik niet, maar laat er ons van uit gaan dat men zijn volledig pensioen daar krijgt na veertig jaar gewerkt en bijgedragen te hebben. Wie wil kan er echter ook vijf jaar minder werken, 35 dus, maar krijgt dan een achtste minder pensioen. Omgekeerd kan men daar ook langer werken en krijgt men daarna ook meer pensioen. Dat noem ik pas rechtvaardigheid. Hier is er een categorie van mensen die liefst van al niét zou werken, of toch zo weinig mogelijk, maar die wel een dik pensioen wil en dan nog liefst betaald door de anderen. Dat noem ik pas onrechtvaardigheid . Tenslotte nog dit: in mijn blog van woensdag had ik het inderdaad ook over een verlaging, maar dan wel over een loonsverlaging en geen pensioensverlaging. Dat was nl overeengekomen bij BNP Paribas Fortis tussen de directie en de werknemers en mét de steun van de vakbonden. De Gerdy's van deze wereld zouden eerst eens beter moeten lezen vóór ze in hun pen kruipen en onzin verkopen.
Terwijl in heel Europa de recessie dreigt, lijkt men in Duitsland daarvan helemaal geen last te hebben. De Duitse economie groeit dit jaar nog met zo'n 3%. Voor volgend jaar verwacht men er wel een daling, maar toch ook nog steeds een economische groei. De werkloosheid bedraagt er 5,5%, het laagste peil in jaren. Amper vier jaar geleden was het nog bijna 10%. Alleen Oostenrijk, Nederland en Luxemburg hebben een lager werkloosheidscijfer. Bij ons doen de media er alles aan om er op te wijzen dat heel wat Duitsers onder de armoedegrens dreigen te komen, omdat ze bereid zijn aan lagere lonen te werken. Het minimumloon is in Duitsland immers afgeschaft. Als men dan echter leest, dat het dezer dagen in de winkelstraten van Berlijn, München en Hamburg op de koppen lopen is; dan vraagt men zich toch af waar al die zgz armoezaaiers daar zitten. Ergens klopt er iets niet in het verhaal dat men ons hier over de Duitse werkgelegenheid wil wijsmaken. Vergeten we trouwens niet, dat de grote ommekeer in de werkgelegenheid in Duitsland er gekomen is onder een socialistische regering (die van Gerhard Schröder) én met medewerking van de Duitse vakbonden. Wat een verschil met de vakbonden van bij ons, die er een prestigezaak van maken om te kunnen aantonen dat ze de eigen economie hebben 'platgelegd'. De 'verworven rechten', weet je wel. In een artikel in De Standaard van gisteren vraagt Marc De Vos, hoofddocent aan de UGent en directeur van de Itinera denktank, zich terecht af wat verworven rechten betekenen, als we ze straks niet meer kunnen betalen. Zie je het hier al gebeuren, dat de vakbonden in de eerste plaats denken aan het belang van het land en pas daarna aan hun verworven rechten? Net zoals onder Schröder hebben ook wij nu een socialistische premier, maar daarmee houdt ook elke verdere vergelijking op.
Volgens de Vereniging van Belgische Ondernemingen (VBO) zal de Belgische economie volgend jaar stijgen met 0,2%. Volgens Luc Coene, gouverneur van de Belgische Nationale Bank zal het 0,5% worden. De regering Di Rupo heeft heel zijn begroting op een groei van 0,8%* groei, maar enkele internationale instellingen, zoals Goldman Sachs, vrezen dat die economie helemaal niet gaat groeien, maar integendeel zal krimpen met, naar schatting, 0,8%. Om maar te zeggen, dat niemand het feitelijk weet. Om zeker te zijn geen te grote kemels te schieten, zou men echter beter rekening houden met een 'worst case' scenario en in dat geval zal deze nieuwste Belgische regering op zoek moeten naar zo'n extra 5 miljard euro, hierbij inbegrepen de 2,2 miljard die men tekort komt voor de begroting van 2011. 2012 wordt dan waarschijnlijk ook een rampjaar, zeker als men weet dat er nóg lijken uit de kast kunnen vallen i.v.m. de staatsgaranties t.o.v. Dexia en de kosten die de pas begonnen stakingen nog kunnen teweeg brengen. Die wilde stakingen van de 'ambetantenaren' tonen nog maar eens duidelijk aan dat dit een land is met twee werelden. De NMBS is nationaal, de Walen staken en de Vlamingen, die dat (nog) niét doen, zijn meteen mee het slachtoffer. Vive la Belgique! Ondertussen heeft het Rekenhof, dat men bezwaarlijk van partijdigheid kan verdenken, uitgerekend dat de pensioenen van de ambtenaren het land nu al meer dan 10 miljard euro per jaar kosten en dat dit getal met reuzensprongen zal verhogen wegens de babyboom vergrijzing. Er zal flink moeten bespaard worden en één van de punten zal zijn, dat we met zijn allen langer zullen moeten werken, ook de 'ambetantenaren'. TINA: 'there is no alternative'. Of wel? Volgens John Crombez, SP.a-er en kersvers staatssecretaris voor fraudebescherming, moeten o.m. de managementvennootschappen worden aangepakt. Wie zijn bezittingen nl daarin onderbrengt, betaalt slechts een belasting van 34% t.o.v. een personenbelasting van 50%. Blijkt nu, dat hijzelf zo'n vennootschap heeft (en zijn stads- en partijgenoot Vande Lanotte zelfs drie)! Ge weet wel, die heren van de partij van de werkman...
* De Vlaamse begroting gaat zelfs uit van een economische groei van 1,6%, waarschijnlijk onder het motto 'Wat we zelf doen, moeten we zien beter te doen'...
De krachtmeting over de pensioennota is al losgebarsten. Als men in Wallonië het woord staking nog maar hoort, zijn ze er niet meer te houden. Ettelijke spoorverbindingen liggen al plat en dat zal zijn weerslag hebben op de rest van het vervoer, de TEG (Transport En Grève) op kop. Zoals ik al stelde, is het opmerkelijk dat het deze keer niet gaat tussen meerderheid en oppositie, maar tussen regering en vakbonden. Erger zelfs: het gaat tussen een overwegend linkse regering en duidelijk linkse vakbonden die hun personeel gewoon niet meer in handen hebben. Zelfs de zgz 'liberale' vakbond is links en speelt de laatste tijd zelfs haantje de voorste, om toch maar niet het verwijt te krijgen liberaal te zijn. Even opmerkelijk is trouwens dat de bonden vanuit de oppositie alleen steun mogen verwachten van de groenen. De rest van de oppositiepartijen is immers rechts, zeker in Vlaanderen. Bij N-VA moeten de binnenpretjes dezer dagen groot zijn. De bonden hebben meer dan 500 dagen staan roepen dat het met de regeringsvorming niet snel genoeg kon gaan. Nu die regering in gang schiet, zou het allemaal wat trager moeten. Overleg, weet je wel. Hadden de zgz 'sociale partners' enkele jaren geleden een serieus akkoord gemaakt over het generatiepact en niet de karikatuur ervan die het geworden is, dat zat dit land nu in het Europese peloton i.pl.v. in de buurt van de bezemwagen. Met de kerststaking, die nu al is ingezet, gaan de vakbonden de weg op van de onlusten die er al zijn in Griekenland, Spanje en Italië, met stakingen die niets zullen uithalen en het land alleen maar enorm veel extra schade zullen toebrengen. Als het trouwens van de nieuwe, pas verkozen Spaanse regering afhangt, dan wordt het brugpensioen daar volledig afgeschaft, stakingen of geen stakingen. Ondertussen hebben de werknemers van BNP Paribas Fortis ingestemd met een loonsverlaging van 3%, in België nog nooit voorgekomen in de banksector en dit in ruil voor geen ontslagen en vijf jaar werkzekerheid. Eens iets anders dan wilde stakingen. Tenslotte nog dit: men blijft hier maar spreken en schrijven over de pensioenhervorming. Die is er helemaal niet. De nota di Rupo zorgt voor geen enkele hervorming, noch bij pensioenen noch bij alle andere materies waarvoor zgz een akkoord is gevonden. Het is een geheel van knip en plakwerk. Als men de pensioenen echt zouden willen hervormen, dan moet men eerst eens gaan kijken hoe men dat bv in Scandinavië heeft aangepakt. Daar is pas echt hervormd, hier is het alleen maar bricolage en zelfs dat knutselwerk vinden de bonden nog te veel.
In een normaal jaar zou de politiek nu uitbollen naar de kerstvakantie. Dat zal dit jaar niet zo zijn, nu de regering Di Rupo beslist heeft een deel van haar programma nog vóór nieuwjaar door het parlement te jagen. Opmerkelijk daarbij is, dat het de Vlaamse blauwen zijn die de spits mogen afbijten. - De 'vijandelijkheden' zouden vandaag al kunnen starten over het nieuwe pensioenplan van Quicky. Opmerkelijk daarbij is wel, dat de grootste discussies niet zullen gaan tussen meerderheid en oppositie, maar tussen regering en vakbonden. Het zou wel eens een uitputtingsslag kunnen worden, waarbij de vraag is, wie eerst zal toegeven, al dan niet met de vrees dat zijn kerstvakantie in het water zal vallen. - In de nasleep van het drama op de Place Saint Lambert in Luik, heeft die andere blauwe ster, Turtelmie, gedacht ook te moeten scoren. Zij gaat de bestaande wapenwet nog wat meer verstrengen. Daarmee schiet ze echter op de verkeerde doelgroep. Niet het legale, maar het illegale circuit dient te worden aangepakt. De brave burger, die zijn belastingen betaalt en voor de rode lichten stopt, moet niet nóg meer worden afgedreigd. Het zijn de criminelen die harder moeten worden aangepakt. Gerecht en politie moeten die sujetten in 't oog blijven houden, ongeacht het feit of ze al dan niet vervroegd zijn vrijgekomen. Vergeet even de flitspalen aub. - En dan is er nog Maggie ge weet wel. Die mag al blij zijn dat het weer al bij al nog meevalt en een groep hulporganisaties haar (tijdelijk?) ter hulp is gekomen. Ze heeft zichzelf één maand gegeven om haar materies onder de knie te krijgen. Ik ben echt nieuwsgierig hoe zij het er vanaf zal brengen in de pispaalfunctie die zij gekregen heeft. Er vielen mooiere cadeaus te rapen op Sinterklaasdag. Het mag Maggie misschien een troost zijn, dat Turtelboom haar politieke blitzcarrière ook in die functie begonnen is. Enfin, het blijft spannend in de Wetstraat.
'Nieuwe bezems vegen goed', is een volksgezegde. Of dat ook toepasselijk is op onze nieuwe minister van Financiën, Vanackere, is zeer de vraag. Over Reynders was zo goed als niemand nog tevreden, maar zijn opvolger heeft alvast zijn start gemist om Didier naar de kroon te steken. In het VRT journaal van zaterdagmiddag wist de brave man nl te vertellen, dat we helemaal niet moeten panikeren over de dubbele ratingverhoging die België zopas gekregen heeft van Moody's. Dit nadat ook Standard & Poors ons al een trapje lager hadden gezet en Fitch hetzelfde denkt te doen in januari 2012. 'We hadden het zien aankomen', zei Vanackere. Waarom er dan meteen niets aan gedaan werd, zei hij er niet bij. Een van de redenen, waarom Moody's dat dubbelbesluit had genomen, was trouwens de inschatting dat de Dexia affaire dit land wel eens het dubbele zou kosten van wat eerst geraamd was. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, heeft Goldman Sachs nu gesteld, dat onze economie in 2012 met 0,8% zal krimpen, terwijl de begroting van Di Rupo voor dat jaar berekend is op een stijging van 0,8%. Het verschil betekent, dat Vanackere nog eens 5 miljard euro extra zal moeten vinden. De man zal er allicht nog spijt van krijgen, dat hij de job van gouverneur van West-Vlaanderen aan zijn neus heeft laten voorbijgaan. Dat België er nu financieel zo slecht voor staat, hebben we te danken aan de drie zgn traditionele partijen die de laatste dertig jaar dit land bestuurd hebben en die nu samen in een regering zitten die de problemen zal moeten oplossen. Met dank aan het duo Martens/Eyskens die voor het bodemloze gat gezorgd hebben en Verhofstadt, die de kans dat gat te vullen heeft laten liggen. Over die laatste circuleert trouwens een 'quote' die er mag zijn: 'Hij heeft een groot talent om compleet van mening te veranderen. Niet over zijn principes, maar uit pragmatisme'. M.a.w. hij verandert van gedacht zoals een windhaan van richting. Die quote komt niet van De Wever of van e.o.a. Vlaams Belanger, maar van Isabelle Durant van Ecolo*, indertijd berucht geworden door haar 'aanpassing' van de geluidsnormen rond de luchthaven van Zaventem. Zo hoort men het ook eens van iemand van de overzijde.
De regering Di Rupo is in actie geschoten en het is al meteen hommeles. 'Quicky', die zijn bijnaam alle eer aandoet, had op een week tijd de hele afgesproken nieuwe pensioenregeling op papier staan en is zinnens die nog vóór Nieuwjaar er door te drukken. De vakbonden staan op hun achterste poten en dreigen nu niet meer te zullen wachten tot 30 januari 2012, maar meteen de beuk erin te zetten. Quicky heeft echter gelijk. Afgezien van enkele punten en komma's (de zgz uitzonderingen), moet er een verstrengde pensioenwet komen, waar iedereen aan zal moeten meedoen. We zijn zowat het enige land in Europa waar nog zo weinig mensen boven de vijftig aan het werk zijn. 37% als ik me niet vergis (In Nederland, om nog maar eens te vergelijken, is dat 57%). Iedereen is het erover eens, dat er langer zal moeten gewerkt worden, wil men ons sociaal systeem op peil houden. Het probleem is dat iedereen wil dat de anderen dat doen. Voor iemand zoals ondergetekende, die tot zijn 65ste gewerkt heeft, in een 24 uurservice, tot zijn 60ste zelfs met nachtdiensten inbegrepen, is het onbegrijpelijk dat mensen zich daarover zo druk kunnen maken. Tot halfweg de jaren 70 van de vorige eeuw moest iedereen, enkele uitzonderingen daar gelaten, werken tot zijn 65ste. En toen werden de mensen niet zo oud als nu. Nu zou dat niet meer kunnen. Ondertussen heeft, na Standard & Poors, ook Moody's de rating van dit land verlaagd en zijn we verder op weg naar de Griekenlandroute. Met de steun van de vakbonden halen we die met de vingers in de neus.
Van de Vlaamse leeuw is geweten, dat het een tam beestje is. Was dat niet zo geweest, dan bestond dit België al lang niet meer. Tegenwoordig hebben we er nog een nieuwe leeuw bij, een die lult, niet brult. Hij heet Rudy met zijn voornaam en is de grote baas van de rode vakbonden. De man had zijn geloofwaardigheid al verspeeld bij de besprekingen over het generatiepact, dat hij mede ondertekende, daarna zijn eigen handtekening verloochende en tegen datzelfde pact ging betogen. Hij is dan ook een geboren leider: een die ziet naar waar de massa loopt en dan vooraan gaat lopen... De laatste dagen is Rudy De Leeuw niet uit het nieuws te branden, met dank aan de rode vrienden van de VRT. Als we hem mogen geloven, dan staat vooral de gewone man er slecht voor, terwijl dat helemaal (nog) niet het geval is. Iedereen zal moeten inleveren en heel wat van die inleveringen zijn gespreid in de tijd. Dat zegt De Leeuw er natuurlijk niet bij. Ondertussen blijkt, dat België Europees koploper is in de sociale uitgaven. Alleen Frankrijk en de Scandinavische landen zijn vergelijkbaar, maar die laatste groep biedt zijn inwoners zekerheden waarvan wij hier alleen maar kunnen dromen. Uit twee nieuwe brochures van de eigen Belgische federale overheidsdienst Sociale Zekerheid blijkt, dat de kosten voor die sociale bescherming in dit land de laatste acht jaar verdubbeld zijn, terwijl er gemiddeld in de rest van Europa amper 1,5% is bijgekomen. Waarbij De Leeuw dan ook netjes wordt tegengesproken. Het gros van de extra kosten voor onze sociale bescherming komt door het feit dat men bij ons voor gezondheidszorg 4,5% bovenop de inflatie mocht uitgeven en heeft dus vooral daarmee te maken, minder met bv de pensioenen. Die laatsten moeten nl nog aan hun 'baby boom' klim beginnen en dat wil de regering Di Rupo nog dit jaar aanpakken. Officieel omdat men daardoor de overeengekomen cijfers vanaf 2012 zal kunnen doorvoeren, in werkelijkheid om de vakbonden voor te zijn met hun dreiging om op 30 januari een nationale staking te gaan organiseren. Het blijft wel opmerkelijk dat vooral de rode vakbonden zich zo stoer opstellen tegenover een regering met een even rode premier en waarin de linksen de overhand hebben. Waar wachten ze op om straks met een eigen partij te beginnen, zodat we eens echt de neuzen zullen kunnen tellen?
Nog maar pas was bekend dat, door de slabbakkende economie, het hele begrotingsverhaal voor 2012, dat Di Rupo ondertussen aan Europa heeft overhandigd, meer dan twee miljard euro tekort schiet. Daar houdt het niet mee op, want volgens de Nationale Bank blijkt nu, dat ook voor 2011 de fameuze 3,6% drempel niet zal gehaald worden. Mede door de crisis en de Dexia affaire wordt het 4,2% en dus boven de door Europa gestelde limiet. Dat zal nog eens zo'n 2 miljard euro extra vragen. Daardoor moet de regering Di Rupo tegen ergens volgend jaar geen 11,3 miljard euro, maar rond de 15 miljard besparen. Normaal zou daarover nu een lichte paniek moeten zijn, maar dat is niet zo. Volgens de nieuwe minister van Financiën Vanackeren, een van de zes (6!) vice-premiers die dit land nu rijk (sic) is, zou dat geen verrassing zijn. Ze gaan daar in maart van volgend jaar, over drie maanden dus, eens zien wat ze daaraan kunnen doen. Mocht dat niet lukken, dan zien ze wel over zes maanden of misschien nóg drie maanden later. De financiële markten zullen blij zijn met zo'n kordate aanpak. Als het inderdaad op die manier zal gebeuren, dat gaat deze regering Di Rupo al even traag werken als de club van zes waaruit ze is voortgekomen. De vraag is maar wat er zal gebeuren, als blijkt dat de staatsschuld (met daarbij de zgn 'spread' en de intrest op staatsleningen) ondertussen blijft oplopen, dit land steeds minder kredietwaardig wordt, zijn bedrijven steeds minder concurrentieel. Vooral dit laatste zal belangrijk worden, want wil men uit de crisis geraken, dan moet de economie groeien en dat kan niet als we onze concurrentiepositie laten verzwakken. Evenmin als Ierland, Griekenland en Portugal kan België teruggrijpen naar een devaluatie. Het alternatief wordt dan ofwel de lonen doen dalen, ofwel steeds zwaarder besparen ofwel de index aanpakken. Die index is zowat de heilige koe van onze samenleving geworden, een unicum in de hele E.U. Als we die niet laten verdwijnen, zal ze tenminste moeten worden aangepast. De vakbonden zullen daarover moord en brand schreeuwen, maar er is wel een precedent. In de jaren tachtig werden er nl een paar zgz 'indexsprongen' gemaakt. Bij het overschrijden van de index-spil werd toen de aanpassing van de lonen aan de levensduurte enkele keren niet doorgevoerd, waardoor de binnenlandse productie niet duurder werd en de concurrentiepositie van onze exporterende bedrijven gevrijwaard. Vraag is maar, of deze regering zoiets zal aandurven, met de hete adem van de vakbonden in de nek, die voor 30 januari weer verzamelen geblazen hebben. 2012 wordt een spannend jaar.
De Place St. Lambert in Luik ken ik zeer goed. Toen we er nog naar de opera gingen, was daar de uitgang van de ondergrondse parking (van o.m. ook de Delhaize), waar we onze wagen stalden. Daarna gingen we langs het plein en - in deze tijd van het jaar - langs de kraampjes van de kerstmarkt naar het operagebouw. Zoals ik al eens schreef (o.m. in het artikel over Thierry Giet), hadden wij (en Giet) onze vaste operadag op dinsdag. Mocht mijn vrouw niet zijn ziek gevallen, hadden we die traditie nu nog voortgezet. We arriveerden daar pas rond 19.00 uur, maar hadden dan toch waarschijnlijk de gevolgen van de aanslag nog meegemaakt. De beelden van gisteren kwamen me dan ook meer dan bekend over. Iedereen vraagt zich nu af hoe het komt dat in dit land een meermaals veroordeelde crimineel, die onder 'voorwaarden' vervroegd was vrijgelaten, niet beter in de gaten wordt gehouden. Hoe hij zomaar (weer) aan wapens geraakt. Dit is, jammer genoeg, geen alleenstaand feit. Steeds meer overvallen worden gepleegd met zware wapens. Denk maar aan die politiewagen die zopas nog werd beschoten met een kalashnikov. Of die halve gare uit Antwerpen van de moslimfundis van Sharia4Belgium die er zopas nog een aanbood op het Internet. De modale burger heeft zijn wapens moeten inleveren, de gangsters profiteren daarvan. Om even terug te komen op die tot moslim bekeerde mafkees van Sharia4Belgium. Die heeft men weer vrijgelaten en loopt dus gewoon vrij rond. Evenals die zekere Abdelaziz, die in Ukkel zijn vrouw twee kogels door het hoofd joeg (ze overleefde het!), die men heeft moeten laten gaan wegens de zoveelste procedurefout. Onlangs is er in Antwerpen zelfs een hele drugsbende op die manier weer op vrije voeten gekomen. Enfin, het gaat nog altijd prima met onze justitie. Na meer dan tien jaar aanmodderen met achtereenvolgens Verwilgen (VLD), Onkelinx (PS) en 'watje' De Clerk (CD&V), mag 'zwarte madam' Turtelboom eens proberen wat orde te brengen in de meest achterlijke federale overheidsdienst van dit al even achterlijke land. Waar het gerecht niet eens beschikt over een boekhouding om het inbeslaggenomen geld van criminelen te controleren. Waar men nog grotendeels werkt met principes uit de tijd van Napoleon en waar men blijkbaar meer aandacht schenkt aan flitspalen en alcoholcontroles, waar geen gevaar aan vast zit, dan aan de controle op de onderwereld...
Dat De Gucht een geschil heeft met de fiscus, is al geen nieuws meer. Ik wou er eerst zelfs niet eens op reageren. Met wie heeft die De Gucht nu géén geschil? De zaak zou trouwens misschien een stille dood gestorven zijn, ware het niet dat de man er zo van overtuigd is van zijn eigen groot gelijk, dat hij jan en alleman erover aanpakt. Zo had hij ook de slechte reactie Deckerken er in Het Nieuwsblad van 4 december van te beschuldigen een hand te hebben in zijn zaak met de fiscus. Dat had hij beter niet gedaan, want de ex-judo baas uit Oostende is ook niet van gisteren en heeft hem geantwoord in een open brief, waarbij hij de kasteelheer uit Toscane en Berlare heel fijntjes de mantel veegt. Terug te vinden op het Internet. Zelfs buiten de ontboezemingen van Dedecker kan men er achter komen dat het hoegenaamd niet de eerste keer is dat Karel De Gucht een scheve schaats rijdt. In De Standaard van 6 december (Sinterklaas!) stond immers te lezen, dat De Gucht al in 1987 voor de eerste keer kennis maakte met de BBI, (de bijzondere belastinginspectie), die toen al een onderzoek instelde n.a.v. allerlei financiële transacties die niet koosjer leken. Om nog niet te spreken over de Fortis zaak waarbij de familie De Gucht enkele uren vóór het faillissement nog een pak aandelen kon verzilveren. Ze werd daarvan door het gerecht vrijgesproken van voorkennis, zoals trouwens ook gebeurde bij Etienne Schouppe (bij mijn weten is er in België trouwens nog nooit iemand veroordeeld geweest voor misbruik van voorkennis). Het wordt nu wachten hoe de krachtmeting met de fiscus af zal lopen, maar het is minstens merkwaardig te noemen dat iemand op zo'n niveau jarenlang schijnbaar boven de wet kan leven. Wat dat landgoed in Toscane betreft: zou het ook eens niet nuttig zijn dat de BBI eens uitvlooit hoe dat andere blauwe fenomeen, Verhofstadt, erin geslaagd is in diezelfde regio een 'buitenverblijfje' te verwerven dat - naar 't schijnt - nog vele malen groter is dan dat van De Gucht (plus daarbij dan nog zijn serie Italiaanse old timers, zijn appartementen aan de Normandische kust en in het Gentse, zijn boot op de Leie...)? Of zal men alles maar blauwblauw laten?
Nadat CD&V in Antwerpen besloten heeft rode Janssens aan de macht te (willen) houden en daarvoor haar eigen ambitie op een klein pitje te zet, doet zich nu een gelijkaardige situatie voor in Tongeren. Daar gaan de christen-democraten Patje Dewael depanneren. Die regeert daar al 17 jaar als burgemeester, min of meer althans want in zijn diverse federale functies heb ik het idee dat hij meer in Brussel dan in Tongeren zit. De man van 'Ooit' (doordenkertje) zet in zijn stad de huidige coalitiepartner, SP.a, bij het groot vuil en gaat het dus met de tsjeven proberen, die in Tongeren al even lang in de oppositie kwijnen. Groenen en andere kleintjes worden er zelfs bij uitgenodigd (systeem Stevaert, zeg maar), zodat men straks ook daar over een soort stadspartij kan spreken. In Tongeren wordt het dus blauw-oranje, in Antwerpen (voorlopig nog) rood-oranje, in Ieper - het kiesdistrict van Leterme - is er al een akkoord CD&V-N-VA. In Gent rood-groen. Wie wordt de volgende? Ik heb zo het idee, dat heel die gemeentelijke chaos die door al die combinaties straks gecreëerd zal worden, zijn schaduw zal werpen op de toch al ongelukkige politieke situatie in Vlaanderen. Er is de federale regering, die geen meerderheid heeft in ons gewest, de Vlaamse regering waarvan de blauwen geen deel (meer) uitmaken en straks een lappendeken van gemeentelijke combinaties, waarin een kat haar jongen niet meer zal terug vinden. Combinaties die er steeds meer op wijzen, dat het op gemeentelijk vlak niet meer gaat om partijen, maar louter om e.o.a. plaatselijke potentaat in het zadel te houden. Dorpspolitiek in de engste zin van het woord. Met nog amper tien maanden te gaan zal er nog menig plaatselijk robbertje worden uitgevochten. De vraag is maar hoe de regionale en federale politiek daardoor zal worden geïnfecteerd.
Sinds gisteren hebben we in dit land nog eens een echte regering, officieel na 540 dagen, in werkelijkheid na drie en een half jaar. Vraag is trouwens, of die het gaat uithouden tot de voorziene datum in 2014. Met de grote meerderheid die ze heeft, lijkt dat evident, maar zeker is het helemaal niet. Er liggen nogal wat obstakels op de weg naar de glorie: - Om te beginnen zit het land in een recessie (twee opeenvolgende trimesters van negatieve groei). Dat terwijl het hele Di Rupo verhaal steunt op een groei van 0,8%. Er zal dus meteen meer geld moeten gevonden worden en dat in een periode met mindere inkomsten. - Over een tiental maanden zijn er gemeenteraadsverkiezingen en is de kans dat de Vlaamse partijen van de huidige meerderheid daarbij iets gaan winnen uiterst klein. Vraag wordt dan, hoe die partijen op een bijna zekere volgende verkiezingsnederlaag gaan reageren. Uit de regering stappen zal geen optie zijn want dan valt het hele circus Di Rupo in duigen zonder dat er enige zekerheid op stemmenwinst zal zijn. - Het programma van de nieuwe regering is een turf van 180 bladzijden, meer dan het viervoudige van die van Leterme I, om maar een voorbeeld te geven. Om dit programma uit te werken heeft men officieel wel meer dan twee jaar de tijd, maar op heel wat zaken zal men zolang niet kunnen wachten. Zo is de splitsing van B-H/V voorzien in het voorjaar van 2012. Als die er niet zou zijn bij de komende gemeenteraadsverkiezingen wordt het voor de Vlaamse meerderheidspartijen - en zeker voor CD&V - een echte ramp. - Enkele nieuwkomers in deze regering Di Rupo zijn zelf nog niet bekomen van de verrassing er bij te zijn en zijn feitelijk niet meteen inzetbaar. Hoe dat bv verder moet met Asiel & Migratie zou wel eens een groot probleem kunnen worden, zeker als het plots nog eens echt zou gaan winteren. - Elk wetsvoorstel dat door het huidige federale parlement zal worden goedgekeurd en door de hele Vlaamse oppositie zal worden verworpen, zal er een zijn zonder meerderheid in Vlaanderen en zal vreten aan de geloofwaardigheid van de Vlaamse traditionele partijen in de regering. - Vergeten we tenslotte niet, dat er voor bepaalde hervormingen twee derde meerderheden nodig zullen zijn en deze regering daarvoor afhangt van de groenen. Die reclameren nu al op de besparingen i.v.m. het afschaffen van bepaalde groene subsidies en hebben al gedreigd zich niet meer gebonden te voelen aan de gemaakte afspraken als de regering de gedane beloften zelf niet houdt. Di Rupo roept op tot solidariteit. Voor ons Vlamingen betekent dat niets anders dan we weer zullen moeten bijdraaien. Luc Van Doorslaer, een onderzoeker van Lessius Antwerpen en de KU Leuven, vatte dat gisteren in De Standaard goed samen; " Wat op Vlaams niveau "nationalisme" wordt genoemd, heet op Belgisch niveau "solidariteit"'. 'Ite capra' (vooruit met de geit') riep Raf Terwinge, de nieuwbakken en ook al onervaren nieuwe fractieleider van CD&V bij zijn maidenspeech in de Kamer. Het zal inderdaad nodig zijn. Vraag is maar, of het zal lukken.
Nadat vorig weekeinde bekend werd dat de Antwerpse CD&V voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 met de socialisten één lijst gaat maken die door Patrick Janssens zal getrokken worden, heeft de N-VA haar kartel met de christen-democraten in de koekenstad opgezegd en wel met onmiddellijke ingang. Ze zullen dus vanaf nu een onafhankelijke fractie vormen binnen de huidige Antwerpse meerderheid. Daardoor komt de politieke polarisatie van de stad in een stroomversnelling en is het denkelijk alleen nog uitzien wat de Antwerpse liberalen gaan doen. Die staan nog maar eens voor een verscheurende keuze: ofwel hun onafhankelijkheid opgeven ofwel riskeren platgedrukt te worden tussen de twee blokken: de zgz 'Stads Partij Antwerpen' (let op de afkorting: SPA!) en de N-VA. Ik vraag me zelfs af, of dit niet te ware reden is van de felle liberale aanvallen op de N-VA tijdens het debat in de federale kamer. Ondertussen komt ook uit wat ik enkele dagen geleden al schreef over CD&V: ze zullen blij mogen zijn als die stadspartij genoeg stemmen haalt bij de allochtonen om zelf nog aan enig postje van betekenis te geraken. Door het vertrek van Monica De Coninck naar de federale regering en de verschuivingen die daarop binnen de Antwerpse coalitie hebben plaatsgevonden, heeft de stad nu ook een 'echt en techtige' allochtone schepen. De groenen gaan daar groen van uitslaan! Tenslotte is er in Antwerpen nog altijd het Vlaams Belang, dat zelf de hoop op het burgemeesterschap heeft opgegeven, maar in het vooruitzicht van de clash tussen N-VA en SP.a wel eens de derde hond in het kegelspel zou kunnen worden. Er is alleen maar te hopen dat de partij zich dan pragmatisch genoeg zal opstellen, zodat de N-VA eindelijk eens een duidelijk standpunt zal moeten innemen in de Vlaamsnationale verhoudingen.
Ook voor Europa wordt het weer eens een cruciaal weekeinde. Zonder klare afspraken zal men de internationale geldmarkten nooit kunnen overtuigen. Draai en keer het zoals je wil, de Frans slogan 'L'argent fait la guerre' blijft nog altijd zijn waarde behouden. 'Het geld halen waar het zit', de tegenhanger van die slogan, is in deze gedigitaliseerde wereld volkomen achterhaald. Er bestaat dus, ondanks alles, nog steeds de mogelijkheid dat Europa op e.o.a. manier gesplitst zal worden. Misschien is dat voor Vlaanderen een uitgelezen kans, 'a window of opportunity' om het eens met een Engelstalige slogan te zeggen, om hetzelfde te doen met België. Als men er niet om baalt Europa te splitsen, zal er ook veel minder Europese tegenstand zijn, als Vlaanderen hetzelfde doet. Daarom is het initiatief van Kris Peeters om voor Vlaanderen een aparte rating te bekomen, een stap in de goede richting. Ook Vlaams parlementsvoorzitter Peumans heeft, ter gelegenheid van die soort Vlaamse kermis t.g.v. het 40-jarig bestaan van 'zijn' parlement nog eens herinnerd aan artikel 35 van de - nota bene - Belgische grondwet, die een mogelijkheid tot verdere splitsing van dit onland biedt. Ondertussen is het haast aandoenlijk om zien en horen hoe Open VLD de regering Di Rupo verdedigt. Uitgerekend de partij die het langst heeft dwarsgelegen, staat nu op de barricaden om de on-Vlaamse bestuursclub te steunen. Met vaderlandsliefde heeft dit allemaal weinig te maken, met de hete electorale adem van de N-VA in de nek zoveel te meer. En onze me(r)dia doen er weer duchtig aan mee. Bij het overzicht van de kranten, deze morgen op de radio, was er zelfs een die hoopte dat Di Rupo ... Europa zou redden. Voor wie dat geschreven heeft, heb ik maar één antwoord: 'zooooot'!
Nu Di Rupo eerste minister is, wordt hij als PS-voorzitter opgevolgd door ene Thierry Giet (uitspraak: zji-jèt). Moet het toch wel lukken, dat ik die man vrij goed ken, zeker. Al heeft het niets met politiek te maken. Mijn vrouw en ik hebben 15 jaar een abonnement gehad op de Opéra Royale de Wallonie* in Luik. Wij hadden plaatsen op het parterre en Giet en zijn echtgenote zaten vlak vóór ons. Elke voorstelling op dinsdag waren zij en wij daar op post. Ik heb hem nooit een voorstelling weten overslaan. Blijkbaar kon de politiek hem op die dagen gestolen worden. Over politiek is nooit gesproken en de man (én zijn vrouw, die - als ik me niet vergis - ooit het nieuws presenteerde op de RTBf) waren altijd even vriendelijk. Dat zou wel eens kunnen veranderen, nu hij voorzitter van de partij is geworden. Hij zal zijn deel van de kritiek nu wel moeten incasseren, nu de ploeg van Di Rupo een volgens de rode vakbonden veel te rechtse koers volgt. Hij zal geconfronteerd worden met het steeds terugkomende gesjoemel van partijgenoten, die er blijkbaar nooit genoeg van krijgen. Zopas zijn er weer nieuwe schandalen aan het licht gekomen, waarbij enkele fils à papa van vroegere sjoemelaars betrokken zijn. Giet houdt voorlopig de boot af. Hij wacht op het resultaat van het gerechtelijk onderzoek. Het is dus nog afwachten, of hij ze, zoals Di Rupo, straks ook als 'parvenus' de deur zal wijzen. Namen als Mathot en Van Cauwenberghe zijn als huismerken in Wallonië. Opmerkelijk is ook, dat Giet slechts voorzitter ad interim wordt genoemd. Alsof Di Rupo er zelf niet helemaal gerust in is en een terugkeer naar die job achter de hand houdt voor het geval het op federaal vlak finaal mis zou lopen...
* Hier en daar zal er wel iemand zijn die zich afvraagt, wat we daar in Luik gingen doen, terwijl we toch ook twee operahuizen hebben in Vlaanderen. Wel, wij gingen naar Luik, omdat men daar de opera's nog opvoerde volgens de originele libretti (scripts) en niet volgens de grillen van regisseurs die denken het beter te weten dan de componisten. Dat laatste gebeurt, jammer genoeg, steeds vaker bij de Vlaamse Opera Stichting (de VLOS), die in Antwerpen en Gent opereert en waarbij men daar niet meer ziet wat men hoort noch hoort wat men ziet. Waar opera synoniem geworden is van een soort provocatie, die met het oorspronkelijk verhaal niet veel meer te maken heeft. Een echte operaliefhebber gaat naar de opera om te genieten van een avondje passie en geweldige muziek, niet om zich te ergeren. In de Opéra Royale de Wallonie zijn er trouwens steeds boventitels in het Frans én het Nederlands (en - bij Franstalige opera's - in het Duits en het Nederlands), iets wat bv in de Munt in Brussel niet altijd het geval is. Tenslotte ook nog dit: cultuur (waaronder muziek) en politiek moet men gescheiden houden. Tenzij men zich wil verlagen tot het niveau van een Tom Barman of een Bartje Peeters...
In tegenstelling tot de haast triomfantelijke uitspraken van Markske, pardon, Wouterke Beke, dat de partij grandioos bezig is en die van partijslaaf Verherstraeten, die zegt dat CD&V terug de grootste partij van Vlaanderen zal worden, moeten de christen-democraten goed oppassen om bij een volgende stembusgang niet helemaal weggespoeld te worden. Enkele dagen geleden was er het bericht, dat de partij bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen samen met de SP.a één lijst zal vormen, met als kopman van 'zot van A', alias Patrick Janssens. Dat betekent, dat de CD&V-kiezers eigenlijk gevraagd worden voor Janssens te stemmen. Ik heb zo de vage indruk, dat er heel wat mensen dat niet zullen doen en dat Janssens zwaar zal moeten inzetten op de allochtone stemgerechtigden om straks de tsjeven nog enkele mandaten te kunnen gunnen in de koekenstad. Dit alles voor zover ze niet helemaal weggespoeld zullen worden door de N-VA tsunami. Ook op federaal vlak heeft de partij niet geaarzeld om harakiri te plegen, door geen enkele vrouw minister of staatssecretaris te laten worden in de regering Di Rupo. Naar het schijnt zou 60% van de CD&V-kiezers uit vrouwen bestaan en staat het vast dat 41% van hun verkozenen vrouwen zijn. 'Il faut le faire', zou Di Rupo zeggen. Ik wil niet overdrijven, maar neem dat een kwart van die ongetwijfeld misnoegde vrouwen zou afhaken... Dit alles, nu men weet bij een volgende verkiezing niet meer te zullen kunnen rekenen op de stemmenkanonnen die Leterme en Vervotje toch waren. Dat Vanackere nu - onder druk van de partij - geen gouverneur van West-Vlaanderen zal worden, maar zal worden uitgespeeld als hét CD&V boegbeeld in de regering Di Rupo, zal de partij niet veel extra stemmen bijbrengen. Vanackere is, in tegenstelling tot Leterme en Vervotje, géén stemmenkanon. Dat heeft niets te maken met de man zelf, maar met het feit dat hij in Brussel woont, waar hij zelfs riskeert niet meer rechtstreeks verkozen te worden wegens een gebrek aan Vlaamse kiezers. Een gevolg van het volgens CD&V toch zo goed geregeld communautair akkoord van de nieuwe bewindsploeg. CD&V draaft recht naar de electorale afgrond, 'al dirupo'!
De regering Di Rupo wordt ingezworen op Sinterklaas. Passender kan moeilijk. Om tot een verdeling van de postjes te komen, heeft men bijna een volledig etmaal moeten vergaderen. Het kader lijkt daarmee belangrijker dan het schilderij. Volgens het Peter Principe is dit een voorbeeld van bijzaakspecialisatie, een manier van werken om te verdoezelen dat men boven zijn competentieniveau zit. Deze incompetenten, in het Peter Principe 'PQ-nul' genoemd, zijn wel degenen die de volgende twee en een half jaar dit land gaan besturen. Ze beginnen alvast met een valse start, want eerst zouden er - om een voorbeeld te geven van crisisbeheersing - geen staatssecretarissen bijkomen, daarna toch drie om het labiele taalevenwicht te verbergen en uiteindelijk zijn er het zes geworden. Dat noemt men hier 'hervormingen'. Bij de laatste weekeindeditie van De Standaard, zat er een speciale bijlage, helemaal gewijd aan wat ze nu al 'Di Rupo I' noemen, iets waarin zo goed als niemand gelooft. In die bijlage mochten 40 zgz 'opiniemakers' hun gedacht zeggen over de nieuwe regering. Bij die 40 was er geen enkele Vlaams-nationalist, alsof die mensen niet meer meetellen of helemaal geen mening (meer) zouden hebben. En dit uitgerekend op een tijdstip waarin zopas twee peilingen, één van De Morgen en VTM en één van De Libre Belgique en de RTBf binnen de week beiden de partij van De Wever naar 40% van de Vlaamse stemmen zien gaan. Wat zouden ze graag een tweede cordon sanitair beginnen. Om zich daarvoor alvast warm te lopen werd in de bijlage wél de mening gevraagd van Jos Geysels, de uitvinder van het cordon tegen het Vlaams Blok...
Robert Stevaert, alias 'Steve Stunt', trekt zich terug uit het publieke leven. De man, die door De Morgen ooit 'God' werd genoemd, ziet het niet meer zitten. Gestart met het aureool dat alles gratis kon, bracht hij de SP.a tot bijna een kwart van de stemmen in Vlaanderen. Hij leek zich alles te kunnen veroorloven, was vriend van Fidel Castro, noemde zich een 'ultraliberale communist' om in Vietnam zaakjes te kunnen doen en een 'sociale zakenman' om de combinatie van zijn (15?) publieke mandaten met zijn bestuursfuncties in de privé-sector te verantwoorden. Hij zorgde ervoor dat de pensioengerechtigde leeftijd voor gouverneur verlaagd werd tot zestig jaar om die job in Limburg te kunnen overnemen en zelf gouverneur te worden. Dat bleek nog niet genoeg te zijn, waarna hij ook daar opstapte. Kortom, het leek erop alsof voor Stevaert de 'sky the limit' was en 'space the final frontier'. Niet dus. Na tien jaar was ook 'God' opgebrand. Ondertussen is gebleken dat 'gratis' niet bestaat, dat er altijd wel iemand is die de rekening zal moeten betalen. Stevaerts partij heeft dat moeten bekopen en zweeft momenteel nog net boven de 10%. Ze is er echter niet wijzer op geworden en heeft nu een nieuwe 'God' ontdekt: Di(o) Rupo. Mits onderdanig met deze mee te doen tegen een Vlaamse meerderheid in, is de kans groot dat de partij bij een volgende verkiezing nog enkele procentjes méér zal verliezen. Ondertussen zijn er in het PS Walhalla van Wodan Di Rupo weer enkele nieuwe politieke schandalen bekend geworden, waarin de hoofdrolspelers ditmaal zgn 'jonge wolven' zijn, inbegrepen twee fils à papa van vroegere sjoemelaars. Zal Di Rupo consequent zijn en deze ook 'parvenus' noemen of hoeft dat nu niet meer, nu de buit (bijna) binnen is? Dit land is het enige in de EU waar de socialisten nog mee aan het bewind zijn. De uitzondering die de regel bevestigt. De vraag is maar: hoe lang nog?
