In Heist op den Berg is het historische café 'Den Afgrond' (in het Italiaans 'Dirupo') volledig uitgebrand. 'Onze' Di Rupo (in twee woorden) houdt echter nog altijd stand, al moeten er daarvoor wel regelmatig brandjes worden geblust. Rechtuit gezegd, ik had niet verwacht dat hij het zo lang zou uithouden en ik ben blijkbaar niet de enige die er zo over dacht. Men zegt dat het cement, dat zijn ploeg bij elkaar houdt, N-VA heet. De vraag is maar, of hij het gaat volhouden tot 2014. Twee jaar is een lange tijd voor een regering die bijna dagelijks zowel interne als externe discussies heeft. Dat Vandela geen verstand heeft om een wet fatsoenlijk in elkaar te steken, is nog maar eens gebleken met zijn zgz bevriezen van de energieprijzen vanaf 1 april. Het werd inderdaad een eerste aprilgrap, want zowel Electrabel als Luminus veegden er hun voeten aan, omdat de wet verschillend geïnterpreteerd kan worden en dus (weer eens) slecht gemaakt was. Volgens Vandela was duidelijk gesteld 'vanaf 1 april 2012', volgens de energiesector staat er dat de prijzen 'bevroren moeten blijven op het niveau van 1 april 2012'. Als Electrabel en Luminus op die dag de prijzen* aanpassen, zou dat - volgens dezelfde wetgeving - niet alleen nog mogelijk zijn, maar zouden ze daarenboven ook nog geldig blijven voor het volgende kwartaal. Als er straks een rechter over zal moeten oordelen, is de kans groot dat Vande La ongelijk krijgt. De ti-ta-tovenaar uit Oostende wéét dat, anders zou hij nu niet vragen dat de bedrijven, niet hijzelf, dwars zouden gaan liggen t.o.v. de energieleveranciers. Electrabel is trouwens gewend het hele Belgische regeringszootje op zak te steken. Het nu Franse bedrijf heeft hier steeds zijn slag thuis gehaald. 'Straffe Hendrik' Bogaert heeft ook nog eens van zich laten horen. Heel voorzichtig stelt hij dat onze index zou moeten worden afgetopt tot onze productiekosten hetzelfde niveau zouden halen als in de buurlanden. Dit i.pl.v. een indexsprong, die dat probleem meteen zou oplossen. Bogaert krijgt gelijk van de werkgevers, maar wordt meteen teruggefloten door de vakbonden en de linkse partijen. Die laatste verwijzen naar het regeerakkoord, dat mede door de CD&V van Bogaert is goedgekeurd en zegt dat er aan die index niet mag geraakt worden. De koopkracht, weet je wel. Als onze producten echter uit de markt geprijsd worden, omdat ze te duur worden door de voortdurende stijging van de index (het zgz 'tweede ronde effect'), waar men in onze buurlanden geen last van heeft, dan zullen hier steeds meer werkplaatsen verloren gaan en zal de koopkracht van heel wat mensen ook serieus verminderen. Bij de dienst asiel en migratie blijkt men de situatie ook nog altijd niet onder controle te hebben, ondanks het gewicht van Maggie De Block. Er schijnt vorige week zelfs een Marokkaanse crimineel de Belgische nationaliteit te hebben gekregen nadat hij er pas een gevangenisstraf had opzitten. Daarmee houdt het trouwens niet op, want er schijnen nóg een twintigtal aanvragen te zijn vanuit gevangenissen. Ondertussen is er het schandaal van Vorst, waar men in mensonterende omstandigheden wordt opgesloten. Wordt het stilaan geen tijd om in Nederland eens te gaan vragen, of die 'bajesboten' nog beschikbaar zijn? Die vond men vroeger niet goed genoeg, maar zouden paradijzen zijn in vergelijking met de 'koten' van Vorst. Tenslotte wacht de federale samenscholing met een bang hart af wat er op Europees vlak zal beslist worden over de Dexia affaire. Daarover is nl nog steeds geen akkoord en dat zou de Belgische staat wel eens zuur kunnen opbreken, waarbij de kosten van de aanbevelingen van de Hoge Raad van Financiën maar klein bier zou zijn.
* Men hoort regelmatig mensen zeggen (zelfs specialisten zoals econoom Ivan Van de Cloot onlangs nog in het journaal), dat 'de prijzen duurder zijn geworden'. Dat klopt niet. De producten worden duurder, niet de prijzen. Die laatsten stijgen of dalen, maar zijn op zichzelf niet duurder of goedkoper. Als de prijzen stijgen, worden de producten duurder, niet de prijzen zelf.
Nepotisme is van alle tijden, maar binnen de Belgische politiek is het zowat een tweede natuur geworden. Ze zijn niet meer te tellen, de zonen en dochters van bekende politici die papa en/of mama achterna gestapt zijn en meestal met succes in de politieke pluche terecht gekomen zijn. De referentie naar de familienaam, of die nu Van den Bosche is, Detiège, De Gucht, Daerden, Wathelet of wat ook, zorgt er meestal voor dat het nageslacht de politieke familiecarrière kan verder zetten. In enkele gevallen zijn ze zelfs met z"n drieën, denk maar aan Dehaene. Het record van alle records zal echter wel op naam van het geslacht Van Rompuy komen. Die zitten nu al met vijf plus één in de politiek. Naast stamvader Herman en broer Eric (in een vroeger leven ooit Vlaamsgezind voorzitter van toenmalige CVP-jongeren), en Peter, zoon van Herman, storten nu ook Peters broer Thomas en moeder Geertrui zich in het politieke avontuur. Die laatste kreeg in de kwaliteitskrant die zich De Standaard noemt zelfs een bijna paginagroot verslag van haar kandidatuur voor de provincie. Ze stapt niet in de politiek met haar meisjesnaam, Geertrui Windels, maar als madame Van Rompuy, 'want', zegt ze 'ik ben niet naïef'. Dat is dan een groot verschil met haar Herman, die steeds zijn best heeft gedaan om niét op te vallen. Volgens de journaliste van dienst, is Geertrui dan ook een unicum. Ze vergelijkt haar met Michelle Obama en Carla Bruni, maar dat zijn blijkbaar watjes, want die gaan zelf niet in de politiek. Misschien is de tijd rijp voor een realityreeks à la Pfaffs? Alle ingrediënten zijn daarvoor aanwezig. De Van Rompuys beschikken zelfs over een zwart schaap in de familie, die luistert naar de naam Tine, de zuster van de natte dweil, die ook al politiek actief is, maar dan voor de partij van de Arbeid (PvdA), de meeste linkse in het Vlaamse politieke spectrum. CD&V voorzitter Beke, die mevrouw Van Rompuy aan de pers voorstelde, zei te 'stralen' omdat hij nu een 'first lady' op zijn lijst heeft. Zou het niet eerder bloedarmoede zijn?
Steven Vanackere is zich steeds meer aan het profileren als een soort superminister. De man fungeert niet alleen als het Vlaamse klankbord voor Di Rupo, maar strooit zowat elke dag nieuwtjes en ideetjes rond die tot enig doel hebben dit land blijven te verankeren (ik schreef haast: 'verackeren') in het Belgique à papa. Het begon op 27 maart, toen hij tijdens een colloquium met de denktank 'European Policy Center' vertelde, dat de splitsing van de Belgische politieke partijen in aparte Vlaamse en Waalse partijen, een historisch vergissing was. Zelfs in zijn eigen tsjevenpartij, waar ze toch al e.e.a. gewend zijn, was er toen enige consternatie. Heimwee naar het oude België is echt niet meer van deze tijd, maar dat wordt dan wel verdedigd door één van de leden van het CD&V triumviraat. Sinds bekend is, dat niet alleen de zuiderse landen maar ook Nederland en Frankrijk het moeilijk hebben om hun begrotingstekort onder de knie te krijgen, kan het voor Vanackere helemaal niet meer stuk. Als echo op de uitspraak van Di Rupo, dat België ter zake de beste van de klas is, noemt Vanackere dit land nu de 'modelleerling'. Volgens hem zijn onze buurlanden jaloers op onze begrotingsresultaten. Zou het? Vanackere maakt zich (en ons) niets wijs. Om te beginnen moet men niet alleen kijken naar het resultaat van een budgetcontrole, maar ook naar de staatsschuld. Die bedraagt voor België nog altijd bijna 100% van het bbp, t.o.v. bv slechts 65% voor Nederland. Dat land kan zich dan ook veroorloven een groter begrotingstekort te hebben. Dit misplaatst hoerageroep is trouwens niets nieuws. Ook ten tijde van Verhofstadt werd daar elk jaar mee uitgepakt. En er is meer. Het feit dat dit land op enkele maanden ineens zomaar 13 miljard euro vindt om de gaten in de begroting te dichten en dan nog zgz zonder iemand pijn te doen (wat niet waar is), bewijst dat hier vroeger met geld is gesmeten geworden en dat heel wat van dat 'gevonden' geld onnodig werd gebruikt en misbruikt. De Hoge Raad van Financiën heeft trouwens zopas nog gesteld dat deze regering nog eens een extra 10 miljard euro zal moeten vinden, wil ze tegen 2015 een sluitende begroting hebben, zoals Europa dat vraagt. Diezelfde Belgische raad stelde meteen voor één derde van dat geld te gaan zoeken bij de regio's, in totaal dus zo'n 3,5 miljard, waarvan waarschijnlijk 2 miljard bij Vlaanderen. Dat zou een grote onrechtvaardigheid zijn, omdat datzelfde Vlaanderen momenteel de enige regio is met een reeds sluitende begroting (iets waar ik steeds mijn twijfels over heb gehad), waardoor de Vlamingen een tweede keer zouden moeten betalen (iedereen inbegrepen). Het is waar, dat België tot nu toe vrij goed door de crisis is gekomen en dat dit o.m. te danken is aan maatregelen zoals de technische werkloosheid (we zullen Carsid even vergeten), maar een belangrijkere reden was, dat de regering in lopende zaken (Leterme II) anderhalf jaar lang geen zware veranderingen kon doorvoeren o.w.v. de 'twaalfden' waarmee ze moest werken. Had men dat toen wél kunnen doen, dan zouden we nu gegarandeerd aardig op weg geweest zijn naar de Griekenlandroute. In een soort index, die eergisteren gepubliceerd werd door de Belgische beursvennootschap Petercam i.v.m. de duurzaamheidsrangschikking op wereldvlak, staat dit land op een beschamende 30ste plaats (van de 33!), met als belangrijkste reden onze hoge belastingen en onze overheidsschuld. Vanackere zou zijn huiswerk beter eens nakijken alvorens dit land tot een 'modelleerling' uit te roepen. 'Leerling tovenaar' zou een betere bepaling zijn.
Als ge tegenwoordig als min of meer bekend persoon, BV zeg maar, een verhaal kwijt wilt in onze media, dan moet ge kiezen voor 'Bartje bashen', m.a.w. schrijven over eender wat, maar tussendoor de schuld van alles en nog wat geven aan De Wever. Zeker als ge de kans krijgt te reageren op wat voor artikel laatstgenoemde ook moge geschreven hebben. De laatste twee Bartje bashers in de rij zijn socioloog Luc Huyse en E.U.-commissaris én alweter Karel De Gucht. Beide heren zijn gevallen over een artikel van Bart in De Standaard van 24 maart ll dat, in grote lijnen, ging over het feit dat we het verleden niet moeten be- noch veroordelen op basis van wat men nu weet, maar toen niét wist. Ik ben het daar volledig mee eens en geef hierbij een eigen voorbeeld (kwestie van me verder niet te bemoeien met de essentie van het artikel waarvan sprake). Wie vandaag de dag een jood zou uitmaken voor 'vuile jood', riskeert daarvoor als racist vervolgd te worden. Vóór, tijdens en zelfs kort na de Tweede Wereldoorlog was dat niet zo. Meestal nog onwetend over de holocaust, beschimpten heel wat zelfs diep gelovige katholieken de joden, die verantwoordelijk werden geacht voor de kruisiging en dood van Jesus Christus. Het holocaust verhaal is pas vanaf het begin der jaren zestig gemeengoed geworden. Maar de heren Huyse en De Gucht weten nu al dat zij het toen ook zouden geweten hebben. Ze zijn nu eenmaal zo. Dat, terwijl Huyse zelf in zijn artikel bekent geen historicus te zijn (De Wever is dat wél) en dat we van De Gucht weten, dat hij álles beter weet, zelfs wanneer hij bankaandelen moet verkopen of de fiscus voor de Raad van State moet brengen. Huyse heeft nog het excuus dat hij met pensioen is ('emeritus' heet dat bij universiteitsprofessoren) en blijkbaar niets beters om handen heeft. De Gucht zou er beter voor zorgen 'zijn' Europa wat te promoten, want die instelling heeft dat momenteel harder nodig dan dat een commissaris zich bezig houdt met een discussie over het geslacht der engelen (bij manier van spreken). Of Bart De Wever op de aantijgingen van het tweetal gaat antwoorden is niet zeker, maar denkelijk gaat hij dat niet doen. Hij weet verdraaid goed, dat al die gelegenheidsschrijvers tenslotte zijn zaak alleen maar dienen, want hij vraagt niet beter dan in het verweer gedrongen te worden en de underdog te spelen. Met dank aan de nuttige idioten en de even idiote media, waar men nog steeds denkt de politiek te kunnen aansturen zoals zij dat wensen.
Het Waalse gewest legt 15 euro bij voor elke passagier die gebruik maakt van het vliegveld van Charleroi. Als voorbeeld van concurrentievervalsing kan dat tellen. Brussels Airport én Brussels Airlines zijn er mede de slachtoffers van. De luchthaven van Zaventem heeft daardoor sinds 2006 al meer dan 2000 jobs verloren, die door die van Charleroi niet gecompenseerd worden. Volgens de in dit geval neutrale Nationale Bank bedraagt de toegevoegde waarde van Zaventem aan de Belgische economie 3,3 miljard euro, t.o.v. amper 200 miljoen voor die van Charleroi. Bovenstaande concurrentievervalsing draagt tegelijk ook bij tot het enorme verlies dat het Waalse Gewest maakt en waarover ik op 30 maart reeds een blog schreef ('De kosten van een Belgische splitsing'), nota bene berekend door Waalse economen. En er is meer, om het Waalse deficit van meer dan 40 miljard euro over een periode van vier jaar te verklaren. De voornaamste reden van de Waalse teloorgang is het feit dat zo'n 40% van de werkende bevolking er op e.o.a. manier 'werkt' voor de staat. Dat is 15% meer dan het Europese gemiddelde (en ook het Vlaamse). De werkloosheid zit er constant in de dubbele cijfers en is zowat het dubbele van de Vlaamse. Voor de rest 'investeert' Wallonië een hele reeks bedrijven en manifestaties die bijna stuk voor stuk zwaar verlieslatend zijn: - Er gaan elk jaar enkele miljoenen verloren aan de F1-races op Francorchamps. Ermee stoppen is geen optie, omdat er dan, volgens de contractclausules, al even zware boetes moeten betaald worden. - I.v.m. de herdenkingen van het begin van de 'Grote Oorlog' in 2014, legt de Waalse regering 37,5 miljoen euro opzij. Vlaanderen, dat in die oorlog veel zwaarder getroffen werd, doet het met amper 5 miljoen... - Wallonië is hoofdaandeelhouder in enkele historische, maar verlieslatende bedrijven zoals FN en de kristalfabriek Val St Lambert. - In Charleroi werden zes zgn 'Parcovilles' gebouwd, ondergrondse parkings met een robotlift die de wagens naar hun plaats brengt en ophaalt. Van die zes zijn er vijf die niet meer werken. De zesde kost de stad 370.000 euro per jaar. En zo zouden we nog even kunnen doorgaan. Met de Waalse huisvestingsmaatschappijen bv, waarvan er al een hele rits met het gerecht in aanraking zijn gekomen o.w.v. frauduleuze praktijken. Kortom, Wallonië werkt niet, letterlijk noch figuurlijk en zou wát blij moeten zijn dat Vlaanderen de factuur bijpast. In plaats daarvan krijgen de Vlamingen echter stank voor dank, iedereen inbegrepen.
Ondanks zijn onhebbelijkheden, is Dehaene de laatste Vlaamse premier van België geweest die tenminste een deel van het programma van zijn eigen partij kon waarmaken. Wat na hem gekomen is, heeft alleen maar het programma van de PS uitgevoerd. In de eerste plaats Verhofstadt, die bereid was de Waalse socialisten alles toe te geven als hij de toenmalige CVP maar uit de federale regering kon houden. Dat hij daarvoor ook zijn eigen principes, zwart op wit verwoord in drie burgermanifesten, moest verloochenen, nam hij er graag bij. Dat laatste gebeurde ook met Leterme die zijn slogan, dat hij een regering zonder meerderheid in Vlaanderen zou bekampen 'van De Panne tot in Opgrimbie', inslikte om toch maar federaal premier te kunnen worden. Over Herman Van Rompuy zouden we feitelijk heel kort kunnen zijn. De man deed 'bijna' niets en werd voor zijn zgz 'pacificatie' de ideale man bevonden om tot de post van een soort Europese president te worden bevorderd. Dat 'bijna' heb ik met opzet tussen haakjes gezet, want iéts heeft de 'natte dweil' tijdens zijn Belgisch premierschap wél gedaan: hij heeft de tweede regularisatie van de 'sans papiers' goedgekeurd. Een stommiteit waar we nog steeds de gevolgen van dragen en waarmee ettelijke Vlaamse gemeenten, die tot nu toe geen overlast hadden van de zgz 'asielzoekers' die er geen zijn, straks zullen te maken krijgen. Als troostprijs voor de gemeenten met meestal een tsjevenmeerderheid, zal dat pas gebeuren na de gemeentelijke verkiezingen, zodat ze de eigen burgers eerst nog wat zullen kunnen voorliegen. Iedereen inbegrepen (jongens, wat een slogan!). Voor de simpele zielen die bovenstaande niet zouden geloven, is er de bekentenis van niemand minder van Youssef De Witte, voorlopig nog hoofd van het centrum voor gelijke kansen en antiracisme, die in een uitvoerig artikel in De Standaard zegt dat de regularisaties (meervoud, er was er ook al een onder Verhofstadt) een vergissing waren. Dat die De Witte geen Vlaamsgezinde is, is een understatement. Dat hij nu met dergelijke uitleg komt, heeft ook te maken met het feit dat hij min of meer op een schopstoel zit. Het is de bedoeling dat er een nieuw, interfederaal centrum komt. Dan is zijn postje binnenkort vacant en zal hij - wil hij het behouden - waarschijnlijk zelf mee moeten solliciteren (zoals Koekelberg bij de federale politie). De Witte's verklaringen in De Standaard kunnen dan ook geïnterpreteerd worden als een soort chantage t.o.v. Di Rupo's kabinet, waarvan zijn CGKR nu rechtstreeks afhangt (óók al een uitvinding van Verhofstadt). Zo van: als ik niet herbenoemd word, zal ik de vuile was eens buitenhangen. Doén, zou ik zeggen.
Deze week raakte bekend dat het staalbedrijf Carsid, onderdeel van de Duferco Groep, zijn hoogoven in Marcinelle, bij Charleroi, definitief sluit en dat de zaak daarmee zal ophouden te bestaan. Voor de al zo geteisterde regio Charleroi betekent dit een zoveelste sociale ramp, waarbij om en bij de duizend banen verloren zullen gaan. Duferco, een Frans-Italiaans bedrijf, sloot eerder al vestigen in Clabecq en La Louvière. Recentelijk raakte bekend dat ArcelorMittal hetzelfde deed met zijn 'warme lijn' bij Luik. De voornaamste reden van de sluiting van al die bedrijven is dat heel wat hoogovens in deze crisistijd niet meer rendabel zijn, tenzij ze aan zee liggen wat de vervoerskosten heel wat doet zakken. Dat laatste geldt bv voor het bedrijf dat ArcelorMittal heeft in de Gentse kanaalzone, het vroegere Sidmar dat in een nog vroeger leven Arbed heette en toen reeds vanuit Luxemburg naar Zelzate verhuisde o.w.v. dezelfde reden. In feite dus niets nieuws onder de zon. Daar de zee nu eenmaal in Vlaanderen ligt, kan zelfs een communautaire aanpak daaraan niets veranderen. Maar er is meer. De Carsid installaties, die nog vernieuwd waren in 2007(!), liggen al stil van november 2008, in totaal dus 40 maanden. Heel die tijd, drie jaar en vier maanden, zijn daar duizend werknemers technisch werkloos. De mogelijkheid tot technische werkloosheid is voor heel wat Belgische bedrijven een oplossing geweest om de crisis van 2008 te boven te komen. Bij mijn weten is er echter geen enkel ander bedrijf dat, in zijn geheel, meer dan drie jaar van dit 'tijdelijk' systeem zo lang en zo uitgebreid heeft kunnen profiteren. Vergeten we niet dat, in dat geval, een deel van de lonen betaald worden door de staat. Hoeveel dat voor Carsid heeft gekost, is nergens terug te vinden. Ik ben in elk geval nergens een getal daarover tegengekomen. Het is waar dat ook het bedrijf zelf moest bijdragen, maar daar heeft men in Marcinelle iets op gevonden. Door het feit dat de hoogovens niet meer werkten, werd er geen CO2 meer geproduceerd en kon het bedrijf zijn CO2-emissiecertificaten verkopen en daarmee zijn deel van de loonkosten betalen. Het lijkt wel een variant op het verkopen van gebakken lucht, alleen gaat het hier niet om een grap maar om rauwe werkelijkheid. Nu straks er nog voor zorgen dat er een uitzondering wordt gemaakt voor het vervroegd met pensioen gaan, iets dat zou indruisen tegen de akkoorden van de nieuwe regering en de Belgische belastingbetaler kan dan ook daarvoor opdraaien. In heel deze droevige zaak toch één lichtpunt: de buitenlandse bedrijven krijgen deze keer de schuld van het debacle en niet de Vlaamse, zoals bij de sluiting in Luik gebeurd is. Toen werd het de Vlaamse tak van ArcelorMittal haast kwalijk genomen dat ze open bleef.
In het laatste nummer van 'Doorbraak', het maandblad van de Vlaamse Volksbeweging, verscheen een interessant artikel over Vlaanderens 'staatsschuld'. Het gaat over de periode 2006-2010. Daaruit blijkt, dat Vlaanderen en Brussel voor die periode een overschot op de primaire saldi hadden van respectievelijk 41,43 en 4,19 miljard, terwijl Wallonië voor dezelfde periode een tekort had van 21,19 miljard. Dat laatste een cijfer om even stil van te worden. Stel nu dat België na 2010 zou gesplitst zijn, dan volstonden bovenstaande cijfers echter niet, want er moet ook rekening gehouden worden met de staatsschuld, die feitelijk zou moeten berekend worden a rato van wie ze gemaakt heeft. Zo zit België echter niet in elkaar. Hier gebeurt die verdeling op basis van het aantal inwoners, zonder rekening te houden met wie de schulden gemaakt heeft. Dit heeft als pervers gevolg, dat het gunstig uitvalt voor wie schulden heeft (Wallonië) en ongunstig voor wie overschot heeft (Vlaanderen). Altijd hetzelfde communautaire liedje, met Vlaanderen als betalende en Wallonië als ontvangende partij. Maar zelfs als we beide berekeningen samenvoegen zoals hierboven geschetst, dan houdt Vlaanderen nog 6 miljard euro over. Brussel zou dan 2 miljard (2.000 euro per inwoner) schuld hebben en Wallonië 41 miljard (11.700 per inwoner!). In het licht daarvan gezien zouden de Brusselaars oerdom moeten zijn om met dat verpauperde Wallonië verder in zee te gaan, het zgn 'WalloBrux'. In een confederatie met Vlaanderen zou het Brussels gewest immers nog altijd overschot hebben. Om even over na te denken.* Tenslotte nog dit: bovenstaande berekeningen komen niet van de N-VA of het VB, maar uit een studie gemaakt door de Waalse economen Lannoy, Mulquin en Mignolet ('Transferts interrégionaux belges: quelques considérations arithmétiques et les réalités).
* In de discussies die daarover bijna dagelijks in onze media gevoerd worden, wordt door de belgicisten steeds herhaald, dat de Vlamingen voor Brussel geen oplossing hebben. Dat klopt niet. Buiten de voorstellen uit het boek van Annemans en Utsi ('De ordentelijke opdeling van België), kan men van Brussel ook een meertalig gewest maken, dat een confederatie aangaat met Vlaanderen. Daarbij blijft Vlaanderen eentalig Nederlands en het Nederlands één van de talen in het Brusselse gewest, op gelijke voet met de anderen (bv Frans, Engels en Duits).
Half maart was er op Zaventem die heisa met de uitgeprocedeerde Marokkaanse illegaal, die het tenslotte klaar speelde toch in dit land te kunnen blijven. Bij zijn verbaal kabaal kreeg hij de hulp van een Brusselse PS-senatrice, die met hetzelfde toestel naar zijn (en haar land) vertrok. De dame heeft nl de dubbele nationaliteit, is daardoor al bevoordeeld en bevooroordeeld en maakt daar dan nog misbruik van ook. Ondertussen heeft onze eerste pippo, niet toevallig van dezelfde PS, zijn partijgenoot ongelijk gegeven, maar zitten we nog steeds met die kerel hier opgescheept. En daarbij houdt het niet op. De Marokkaan in kwestie blijkt nl niet alleen een illegaal te zijn, hij is ook een crimineel die in dit land reeds tientallen misdrijven heeft gepleegd, hier al 16 jaar illegaal verblijft en reeds twintig (20!) keer het bevel heeft gekregen België te verlaten. Men kan zich daarbij terecht afvragen, wie zich hier belachelijk maakt: Fatiha Saidi, de senatrice in kwestie in de eerste plaats, maar ook de Belgische staat en haar justitie of wat daarvoor moet doorgaan. Want dit is geen gerechtigheid meer. Twintig keer ongestraft een gerechtelijk bevel naast zich neerleggen is iets voor een bananenrepubliek, niet voor een land dat zich rechtstaat wil noemen. Het gaat met die illegalen hier trouwens van kwaad naar erger. Een discussie over nog maar het intrekken van een deel van een leefloon in Gent, kreeg meteen de wind van voor vanwege de linkse multiculturele voorvechters van het nieuwe proletariaat. Zopas werd bekend dat er, alleen al in de Arteveldestad, minstens tienduizend Turkssprekende Bulgaren leven, waarbij heel wat Roma's en dat dit aantal zienderogen toeneemt. De problemen die dit met zich meebrengt zijn zo groot geworden, dat de stad Gent Bulgaarse politiemensen heeft laten overkomen om er nog aan uit te kunnen. Hoeveel van die Bulgaarse inwijkelingen (géén asielzoekers, want Bulgarije maakt - jammer genoeg - deel uit van de E.U.) zouden er al een leefloon gekregen hebben? Over de index mag er in dit land niet gediscussieerd worden, omdat dat zgz onze sociale zekerheid en onze koopkracht in gevaar zou brengen. Dat men, alleen al in één stad, tienduizenden illegalen zomaar binnen laat en pampert, zal die sociale zekerheid straks helemaal om zeep helpen. Nergens in dit land blijken er meer leefloners te zijn dan in Gent en twee op de drie zijn daar niet-Belgen. In oktober krijgen de Gentenaars de kans daar iets aan te doen. Als ze voor de linkse partijen blijven stemmen, dan moeten zij daar maar de gevolgen van dragen. Ook Stroppen moeten op de blaren zitten als ze hun gat verbranden.
Volgens e.o.a. internationale peiling staat België op nummer één in heel Europa i.v.m. de productiviteit van zijn werknemers. Als men echter gaat berekenen, wat voor winst men hier per gemiddelde werknemer haalt, zakken we meteen naar plaats nummer acht. De voornaamste reden hiervoor zijn de lasten op arbeid, die in dit land een stuk hoger liggen dan elders. Daarbij komt dan weer de index in de kijker, een systeem dat nergens anders meer bestaat en waarbij het zgz 'tweede ronde effect' ervoor zorgt, dat elke prijsverhoging steeds een volgende stap is naar een nieuwe. De tegenstanders van een in vraagstelling van de index (nog niet direct de afschaffing), in de eerste plaats de linkse partijen en de vakbonden, zeggen dat niet de index maar de energieprijzen ons de das omdoen. Mede om te laten zien, dat het hem menens is, heeft minister van Energie Vande Lanotte daarop besloten de energieprijzen te bevriezen vanaf 1 april tot het einde van dit jaar. Men zou ermee kunnen lachen, maar nu blijkt dat het echt om een één aprilmop gaat. Volgens de Creg, de federale regulator van de energieprijzen, kunnen die prijzen vanaf 1 juli nl alweer veranderen, zeg maar stijgen en niet vanaf 1 januari 2013, zoals Vande La beweert. Dat zoiets mogelijk is, komt doordat de energieleveranciers vanaf diezelfde eerste april hun indexatieparameters kunnen laten valideren. Als die correct blijken te zijn, kan men vanaf 1 juli weer verder gaan met het spelletje waarbij de energiekosten in dit land hoger zullen blijven dan in de ons omliggende landen en onze concurrentiepositie slechter. Vergeet die achtste plaats maar. Het enige wat Vande Lanotte daartegen kan doen is wat temporiseren met het KB ter zake. Met die geleerde professor uit Oostende zijn we nog steeds in de aap gelogeerd. Vroeger dacht hij al eens het probleem van de vergrijzing te hebben opgelost met zijn Zilverfonds, dat ondertussen één groot fiasco is geworden. Daarna zorgde hij enkele keren voor de zgz 'sluitende' begrotingen van de actieve welvaartstaat van Verhofstadt, door pensioenfondsen te kapen en overheidsgebouwen te versjachelen om ze daarna aan woekerprijzen terug te huren. Iets waarvoor België nog decennialang zal moeten boeten. En nu dit verhaal van de energieprijzen. De man begint zo stilaan een rampenminister te worden, die men in de huidige crisissituatie best kan missen. Heeft men bij de SP.a niets beters dan zo'n cumulerende sjacheraar? --- In de marge van bovenstaande ook nog dit: Slechts 40% van de elektriciteitsfactuur bestaat uit de kostprijs van de daadwerkelijk verbruikte stroom. Als de prijzen bevroren worden, betekent dat ook minder inkomsten voor de overheid. Èn voor de gemeenten en intercommunales, die liefst van al de prijzen zo hoog mogelijk willen houden om er zelf meer aan te kunnen verdienen. Ze spelen gewoon onder één hoedje met de in hoofdzaak Franse energiebedrijven, die het geld van de Belgische verbruiker meteen naar Frankrijk versassen, waar ze de energieprijzen wél lager kunnen houden. Een scenario à la Dexia, waar de Belgische markt ook alleen maar goed was om leeggezogen te worden ten voordele van de eigen Franse bedrijven.
Al ooit gehoord van het loonkloofrapport? Ik in elk geval niet, maar het bestaat en is een van de vele rapporten die ons de Europese eenheidsworst door de strot willen duwen. De kloof, waarvan sprake, gaat over de werkzaamheidsgraad tussen Europeanen en niet-Europeanen binnen de E.U. De Europese doelstelling zou zijn, die terug te brengen tot 16,5%. So what? Wel, dat blijkt voor dit land een probleem te worden, omdat diezelfde kloof hier 28,6% bedraagt en nog steeds groter wordt. De Standaard vond het verhaal een eerste pagina waard en gaf het als titel: 'Nog maar vier op tien migranten werken'. Ik vind dat al vrij positief, ik dacht nl dat het er veel minder waren. Waarom zouden ze trouwens hier werken? Ze krijgen zo al kost en inwoon en soms gewoon geldelijke steun zonder daarvoor iets te moeten doen noch bijdragen. En als die steun er niet snel genoeg komt, staat er altijd wel e.o.a. ngo of aanverwante groepering klaar om die 'wanpraktijken' aan te klagen. Monica De Coninck, de nieuwste minister voor Werk, is vast besloten er werk van te maken. Rechtuit gezegd, Monica is nog de slechtste niet. Alhoewel socialiste, heeft ze in Antwerpen aan de lijve ondervonden wat het is Noord-Afrikanen en Balkanbewoners aan het werk te krijgen. In de koekenstad is ze daar gedeeltelijk in geslaagd, al zullen we best maar niet vragen wat het daar gekost heeft. Diezelfde Monica die zopas nog verklaarde, dat alle vrouwen maximaal, dus voltijds, zouden moeten werken, zal nog even haar handen vol hebben vooraleer ze daar op nationaal gebied aan toe zal komen. Bij de groep vrouwen van buiten de Europese Unie werkt er nl slechts één op vier. Verder blijkt dat uitgeprocedeerde 'asielzoekers', die om medische redenen geregulariseerd worden, niet meer aan het werk kunnen gezet worden. De Strangers zongen het al in de jaren zeventig: 'Allah is groot, maar ziekenkas is groter'!
Morgen zal er dan weer zo'n bijeenkomst zijn van alle premiers die dit land 'rijk' is: de nationale en de vier regionalen. Er zal dan weer maar één Vlaming aan tafel zitten t.o.v. drie Franstaligen en één Duitstalige (die amper 50.000 'landgenoten' vertegenwoordigt). En daarenboven één vertegenwoordiger van een eerder linkse centrumpartij t.o.v. vier socialisten. Ook zoiets wordt hier democratie genoemd, terwijl de linksen in Vlaanderen amper 30% van de stemmen vertegenwoordigen. De discussie zou een eerste stap moeten zijn in het plan van de huidige federale regering om onze economie op te krikken. Of zo iets überhaupt zal lukken met vier socialisten die daarover hun zeg zullen krijgen, is maar de vraag. Vier Vlaamse liberale politici hebben zopas in de media nog gewaarschuwd dat we met een veel te grote surplus aan ambtenaren en andere overheidsfunctionarissen zitten en dat het uitgesloten is daar nog x-aantallen bij te gaan benoemen. Het zal dus 'de privé' zijn die orde op economische zaken zal moeten stellen en niet het overheidsapparaat waar socialisten zo graag van dromen. In de tweede plaats zou de regering Di Rupo een deel van zijn zgn 'fantoombevoegdheden' in de schoenen van de gewesten willen schuiven, iets wat op het eerste zicht redelijk lijkt, maar het niet is. Verscheidene van die bevoegdheden zijn nl door de federale regering reeds aangegane verplichtingen die zo maar niet kunnen worden doorgeschoven als daar geen regionale budgetten voor zijn. Europa heeft er trouwens al voor gewaarschuwd dat het totale bedrag, dat men zo van federaal naar regionaal wil doorschuiven, 250 miljoen euro, niet kan beschouwd worden als een federale besparing. In het Vlaamse parlement heeft Kris Peeters vorige week nog duidelijk gezegd, dat de daarvoor opgestelde lijst voor hem geen waarde heeft. Die komt officieel van minister voor Begroting Chastel, maar werd in werkelijkheid opgemaakt door de inspectie van Financiën, een federale overheidsdienst die wordt geleid door Steven Vanackere, nota bene: een partijgenoot van dezelfde Peeters en een van de drie musketiers die het tegenwoordig in de CD&V-top voor het zeggen hebben (de nummer vier, Leterme, heeft afgehaakt; die heeft het momenteel te druk met 'zijn' Standard en de Ronde van Frankrijk). Waarmee nog maar eens duidelijk wordt dat die CD&V een vis noch vlees partij is die tegelijk van alle walletjes wil eten en waarvan Vlaanderen niets te verwachten heeft. Tenslotte blijft het feit dat Vlaanderen een sluitende begroting heeft absoluut geen garantie dat we daar op nationaal vlak enig voordeel uit zullen halen, integendeel. Zoals ik vroeger al enkele keren geschreven heb, zal de neiging van de tegenpartijen groot blijven om het geld te pakken waar het zit, een typisch socialistisch standpunt, en dat is in Vlaanderen. Kris Peeters is zowat de enige CD&V politicus die in Vlaanderen nog krediet heeft. Hij kan het zich dan ook niet veroorloven toe te geven aan een zoveelste federale hold-up waarbij heel Vlaanderen nog maar eens het gelag zal betalen. Iedereen inbegrepen.
Ook CD&V is dan officieel gestart met haar gemeentelijke verkiezingscampagne. Ze hebben daarvoor een slogan uitgedokterd die al even wollig is als de partij zelf: 'Iedereen inbegrepen'. Wat wil dat nu zeggen? Als de concurrentie een beetje slim is, kan ze die ook gebruiken, maar dan tegen de CD&V. Zoiets in de aard van 'Vlaanderen betaalt de rekening, iedereen inbegrepen' of iets dergelijks. Ook het logo met de accolade is zoiets waarmee men alle kanten uit kan. Typisch tsjevenwerk: een 'partij tussen haakjes'. De waarheid is, dat men bij CD&V met een ei zit en nog geen kleintje. Beke heeft gelijk, wanneer hij zegt dat zijn partij op gemeentelijk vlak in Vlaanderen nog steeds de nummer één is, dat ze in drie van de vier schepencolleges zit, dat ze één burgemeester op twee levert. Wat hij er niét bij zegt is, dat de overwinningen in 2006 mede te danken was aan het kartel dat de partij toen gevormd had met de N-VA en dat datzelfde N-VA nu voor eigen rekening opkomt en op veel plaatsen de grote challenger zal worden. De gemeentelijke politiek mag dan van een andere allure zijn als die op regionaal en federaal vlak, feit is dat heel wat mensen de partij beu zijn, ook op lokaal vlak. Ik heb dat zopas nog geïllustreerd met de stad Turnhout als voorbeeld (mijn blog van 8 dezer), maar het kan nog veel erger. Denk maar wat in Antwerpen, Vlaanderens grootste stad, gebeurd is, waar CD&V de facto niet eens meer zelf opkomt, maar zijn mandatarissen ('iedereen inbegrepen'!) ondergeschikt maakt aan de lijst van de socialist Janssens. Beke wist ook nog te vertellen dat zijn partij de lokale mensen aan het woord zal laten. Ook daar is niets mis mee, alleen zegt het wel iets over de bloedarmoede op federaal vlak. Leterme en Vervotje spelen niet meer mee, de naam van Jean-Luc Dehaene is taboe geworden sinds zijn esbattementen bij Dexia en AB Inbev. De rest van de federale ministers volgt heel braafjes de lijn van de regering Di Rupo omdat het alternatief nieuwe federale verkiezingen zou betekenen, waarbij een volgende nederlaag tot de mogelijkheden behoort. De CD&V-ministers in de Vlaamse regering, die nog wél een zekere populariteit hebben, zullen wel tweemaal nadenken alvorens in oktober hun nek uit te steken. De schrik zit er diep in bij CD&V; Iedereen inbegrepen.
Bovenstaande titel komt van Ben Weyts, de bezige fractieleider van de N-VA in het federale parlement en slaat op de discussie over de zgz 'usurperende', ook 'fantoom' oftewel 'spook'bevoegdheden genoemd. Het is tegenwoordig meer dan ooit 'L'argent fait la guerre' en de nijdige manier waarop de doorgaans vriendelijke Di Rupo op Weyts' uitlatingen reageerde, bevestigt dat. De N-VA gaat er terecht van uit, dat het weer eens Vlaanderen zal zijn die de rekening van deze federale regering zal mogen betalen en dit op een moment dat de Vlamingen - eindelijk, zouden we moeten zeggen - steeds meer beginnen te beseffen dat de Vlaamse kwestie vooral een centenkwestie is geworden. In 't Pallieterke van deze week staat een interview met Louis Vos, zopas emeritus professor geschiedenis van de KU Leuven, een man die veertig jaar de Vlaamse katholieke studerende jeugd heeft bestudeerd en dus weet waarover hij spreekt. Professor Vos verwijst in het interview naar een oorspronkelijk in het Duits geschreven boek van de Tsjech Miloslav Hroch uit 1968, maar hier in het Westen pas bekend geworden nadat het in het Engels werd vertaald in 1985. Dat werk gaat over het nationalisme in de kleinere Europese landen, zoals Tsjechië, maar ook Vlaanderen, zoals verder zal blijken. Dat nationalisme bestaat, volgens Hroch, uit drie fasen: Fase A is die van de taalliefhebbers en de romantici. Bij ons zou men daarvoor kunnen verwijzen naar een Guido Gezelle, een Hendrik Conscience en andere Albrecht Rodenbach's. Fase B is die van de patriottische agitatie, waarin kleinere intellectuelen (onderwijzers, priesters, schrijvers, journalisten) de eigenheid proberen te promoten, iets dat in Vlaanderen begonnen is na de Eerste Wereldoorlog en weer is aangeslagen bij de repressie na de tweede wereldbrand. Fase C is die van de massasteun, waardoor het nationalisme breed wortel schiet onder de bevolking. Dat wordt pas een succes als de culturele eisen verbonden worden met de materiële, waarbij het steeds meer zal gaan om de portemonnee. Het is die laatste fase die momenteel in Vlaanderen steeds belangrijker wordt, waarbij men moet blijven hameren op de discriminatie en onderdrukking, waardoor Vlaanderen steeds meer de betalende partij wordt in een België waarvoor geen valabele oplossingen meer voorhanden zijn. Het gaat niet meer alleen om taal en cultuur, maar ook om onze centen en - parallel daarmee - het verschillend maatschappijbeeld met de PS waarmee niet langer fatsoenlijk kan worden samengewerkt. De Vlaamse reflex wordt steeds sterker. Het opnieuw ontdekken van de eigen identiteit en natie is geen modeverschijnsel. Het komt ook in andere kleinere landen voor en is tegelijkertijd een reactie op de globalisering, en op de Europese eenheidsworst, waarmee Verhofstadt en andere socialisten in maatpak ons proberen op te zadelen. Tenslotte weet professor Vos nog iets interessants te vertellen. De dag van vandaag, zijn er nog nauwelijks studenten die de arbeidersbeweging willen bestuderen. 1968 is een nostalgisch verleden van overjaarse rebellen geworden. In tegenstelling daarmee kreeg Vos bij de mastercursus die hij om de twee jaar gaf, met de titel 'Nationalisme in België' de zaal steeds vol tot de achterste rij. Er is dus nog hoop in bange dagen.
Herinner u nog de woorden van de heer Magnette, socialistische coming man, mogelijk toekomstige burgemeester van Palermo aan de Samber, minister en zowat de dauphin van Elio Di Rupo. De man vond dat Europa zich niet met de Belgische politiek moest moeien, dat wij onze problemen zelf wel zouden oplossen. Welnu, het wordt wachten met knikkende knieën wat datzelfde Europa straks gaat beslissen in de affaire Dexia, de holding die nog altijd onder die naam bestaat en niet de bank, die nu Belfius heet. Na het akkoord dat Leterme en Reynders in oktober van vorig jaar sloten met Frankrijk was er overeengekomen dat de Dexia Holding aan de Belgische staat een jaarlijkse garantievergoeding zou betalen van 250 tot 270 miljoen euro. Dit alles omdat ons land zich geëngageerd had tot 54,5 miljard euro bijkomende garanties te geven op de Dexia transacties. Die vergoeding is door de Franse holding nu eenzijdig 'lichtjes' aangepast; het wordt maar 25 miljoen! Als dit verhaal doorgaat, betekent dat in de eerste plaats een extra minder ontvangst van minstens 225 miljoen euro voor de Belgische staatskas en ook voor de pas met veel moeite uitgewerkte begroting. Daarenboven verandert er niets aan de door ons land gegeven garanties, die goed zijn voor 15% van onze bbp (voor Frankrijk, de grote schuldige in dit verhaal, is het slechts 3%). Sinds de ontmanteling van Dexia heeft België in deze zaak geen poot meer om op te staan. De enige hoop die ons nog rest is dat Europa ingrijpt, datzelfde Europa dat Magnette er hooghartig buiten wou houden, om de scheve situatie, die uitsluitend zijn oorzaak vindt bij de Franse Dexia Holding, recht te trekken. Leterme en Reynders, die beweerden dat de Belgische staat aan deze zaak nog zou verdienen, hebben zich vorig jaar flink laten rollen. En met hen de hele regering Leterme II, waarvan ook de PS van Magnette deel van uitmaakte.
Als er ergens een misdaad gebeurt die met politiek en/of religie te maken heeft, dan gaan onze media in de eerste plaats steeds op zoek naar daders in het uiterstrechtse milieu en blijven ze daarin geloven tot het tegendeel bewezen is. Denk maar aan de Bende van Nijvel. Met de moorden in de regio Toulouse was het niet anders. De slachtoffers waren militairen van (Noord)Afrikaanse origine en joden en meteen werd er op de VRT gesuggereerd, dat men de dader(s) wel eens zou moeten gaan zoeken in datzelfde uiterstrechtse milieu. Ze zitten er (weer eens) naast, want nu blijkt dat het aanhangers zijn van die zgz 'verdraagzame' godsdienst, die feitelijk geen godsdienst is, maar een systeem om het hele leven van de mensen te beheersen. Islam betekent niet 'vrede', zoals sommigen hier durven beweren, maar 'onderwerping'. De Koran schrijft voor dat de rest van de wereld onderworpen moet worden, desnoods te vuur en te zwaard. Wie dat niet gelooft, moet maar eens de 'Citaten van Ayatollah Khomeiny lezen' (Spectrum paperback 78) over zijn 'heilige oorlog'. Die heilige oorlog voeren de moslims ook onder elkaar, Soennieten tegen Sjiïeten. Dat hebben we pas in het eigen Anderlecht nog mogen meemaken. Er was daarna wel een 'witte' mars om aan te tonen dat de twee moslim strekkingen goed zouden overeenkomen, maar dat is niet zo. Ze haten elkaar en, waar ze de kans krijgen, jagen ze elkaar over de kling. Zie maar naar wat er in Irak gebeurt en in Syrië. Om Pakistan en Afghanistan niet te vergeten. Nu ja, zolang ze het ginder maar uitvechten. Alleen vind ik, dat het hoog tijd wordt dat de westerse landen hun troepen uit die regio terugtrekken. Met de moderne middelen die men tegenwoordig heeft (Awacs, vliegdekschepen, kruisraketten, drones e.d.) is er geen enkele reden om de eigen soldaten hun leven ginder verder te laten riskeren. Enige dankbaarheid is er vanwege de plaatselijke moslim bevolking niet te verwachten. Ze haten ons evenzeer als Soennieten en Sjiïten elkaar haten en zijn te geïndoctrineerd (en te achterlijk) om tot een redelijke discussie te komen. Tenslotte zou men al die kerels die hier meestal werkloos rondlopen, over geen eigen middelen beschikken, maar wel over en weer vliegen naar o.m. Pakistan, beter maar op de voet blijven volgen. Volgens de nationale veiligheidsdienst gebeurt dat ook, al kan men daarbij zijn twijfels hebben in een land waar men er niet eens in slaagt de controle van de enkelband veroordeelden fatsoenlijk op te volgen.
Nadat 'Rooie Rudy' (De Leeuw), grote baas bij het socialistische ABVV, al eens de wind van voor gekregen had, omdat zijn familiebedrijf(je) al jaren meegeprofiteerd had van de notionele intrestaftrek, waartegen dezelfde De Leeuw als vakbondsbaas altijd tegen gestreden had, kreeg ook Johan Vande Lanotte, advocaat, universiteitsprofessor, zakenman, ex-partijvoorzitter, senator, begrotingsspecialist onder Verhofstadt en nu minister en vice-premier van dit land, met dezelfde beschuldigingen te maken, o.w.v. zijn management vennootschappen (mv). Dat het allemaal netjes volgens de (slecht gemaakte) Belgische wetten was verlopen, wist men in Vlaanderen al langer, in Wallonië blijkbaar niet. Daar gebeurt het wel eens meer dat men achter loopt. Le Soir publiceerde het verhaal nog eens uitvoerig, waarna Vande La verplicht was, met de bereidwillige medewerking van de hem steeds verknochte Vlaamse media, de hele geschiedenis nog maar eens uit de doeken te doen, al was het maar om te bewijzen dat hij alles volgens de wet had gedaan en nergens belastingen zou ontdoken hebben. Zijn eigen partij, de SP.a, zou trouwens geen enkel probleem hebben met die vennootschappen, wel met de misbruiken die er vaak mee gepaard gaan, zegt ze. Dit alles gezegd zijnde, blijft het natuurlijk een feit dat zowel De Leeuw als Vande Lanotte voor de galerij de grote socialist blijven uithangen en zogezegd strijden voor het belang van de werkman, maar dat ze ondertussen toch maar toch maar poen scheppen zoals de eerste de beste (in hun ogen) vuile kapitalist. Om hun verhalen geloofwaardiger te maken, hebben beide heren ondertussen afstand genomen van hun bestuursmandaten binnen de vennootschappen en e.e.a rechtgezet, maar hun centen hebben ze er nog altijd veilig in geborgen en die zullen waarschijnlijk niet gebruikt worden voor ontwikkelingshulp, om zo maar iets te zeggen. Wie weet hoeveel van hun partijgenoten, die zogezegd de kleine man verdedigen, doen niet hetzelfde. Zelfs Di Rupo, die zoon van arme immigranten waarvoor we zoveel respect zouden moeten hebben, blijkt sinds 2005 een patrimonium vennootschap opgericht te hebben, dat momenteel over zo'n 300.000 euro aan 'liquide'* middelen beschikt. De SP.a heeft in Vlaanderen de laatste drie verkiezingen verloren en is nog de schaduw van wat ze eind vorige eeuw was. Raar, he?
* Dit doet me denken aan dat mopje van die Franstalige bankovervaller, die een emmer bij zich had. Hij richtte zijn pistool op de kassierster en zei: 'Je veux de l'argent liquide'!
Zaterdagmorgen was er op radio Max een boekbespreking over de werken van de Duitse schrijfster Christa Wolf. Die leefde in oostelijk Duitsland tot de val van de muur en verhuisde later naar de States, waar ze vorig jaar overleed op 82 jarige leeftijd. Een Nederlandse journaliste, die haar laatste boeken grondig bestudeerd heeft, gaf daarover een relaas met betrekking tot haar visie over het huidige Europa. Het was geen fraai beeld. Christa Wolf heeft de DDR zelf beleefd en kende de ondemocratische politieke dictatuur aldaar als geen ander. Na wat zij de laatste twintig jaar in Europa heeft zien gebeuren, komt Wolf tot de conclusie, dat het hier al niet veel beter is. Echte democratie is er in de E.U. ook niet. Alleen wordt alles veel subtieler en geraffineerder voorgesteld.De schuld daarvan legt zij niet zozeer bij de politiekers, die de uitvoerders zijn, maar bij de grote media, die de bedenkers zijn en die geen kritiek op Europa aanvaarden. Op die manier maakt men van het oude continent één grote financiële en economische puinhoop. Misschien is bovenstaande met een korreltje zout te nemen. Feit is wel, dat het momenteel niet goed gaat met Europa en dat het hele Europese circus zich meer en meer gaat gedragen als een onverdraagzame schoonmoeder. Dat heeft Hongarije al mogen ondervinden n.a.v. een nieuwe plaatselijke grondwet. Nederland wordt op de vingers getikt omdat het Wilders laat betijen, nota bene iemand die - officieel althans - niets te vertellen heeft. Spanje ondertekent mee het nieuwe begrotingspact, maar zegt op voorhand dat het dat niet kan naleven. Met Ierland kan het nog alle kanten uit, want daarover moet daar nog een referendum plaatsvinden. Groot-Brittannië en Tsjechië doen helemaal niet mee. Ons eigen Belgenland staat onder curatele en is verplicht een deel van zijn begroting bevroren te laten, terwijl in de aanloop naar de Franse presidentsverkiezingen zelfs Sarkozy het Schengenakkoord op de helling zet. En dan hebben we het nog niet over Griekenland gehad. Van een puinhoop gesproken. Ondertussen melden zich nieuwe landen aan, zoals Kroatië en Servië, terwijl men al spijt heeft Bulgarije en Roemenië toegelaten te hebben, want die brengen alleen maar extra miserie met zich mee. Tussendoor vergadert dat Europese parlement maar verder alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Het zal Verhofstadt, met zijn riante landgoed in Toscane (of is het Umbrië?) een zorg wezen, zolang de E.U. hem en zijn confraters maar royaal blijft betalen. Wie bij Europa 'werkt', verdient goud, zelfs al is hij er maar portier...
Peilingen, zeker ver weg van verkiezingen, zijn maar momentopnames. In het beste geval kan men ze allemaal met elkaar vergelijken en dan zien of er ergens een lijn in zit. De ene peiling is echter de andere niet, dat weten we ondertussen ook al langer. Zo heb ik nooit een peiling geloofd waarbij de VRT betrokken is, gewoon omdat die omroep bevooroordeeld is, vroeger in eerste instantie tegen het Vlaams Blok/Belang, tegenwoordig ook tegen de N-VA. N-VA bashing, meer bepaald De Wever bashing, is in. Al wie zijn gal tegenover die partij en liefst nog tegen haar voorzitter wil uitspuwen, of het nu een politiek tegenstander is of iemand uit de zgz 'culturele' wereld, is bij de VRT (en de meeste kranten) steeds welkom. De laatste peiling, vorige week uitgevoerd door o.m. de VRT en De Standaard, toont voor N-VA een verschil van 5%, t.o.v. eenzelfde peiling amper vijf dagen eerder van o.m. Le Soir en De Morgen, die laatste toch ook geen fan van de N-VA. 5% minder, wel te verstaan. Zoiets kán gewoon niet. Vroeger maakten we al hetzelfde me tussen de peilingen waarbij de VRT betrokken was en die van La Libre Belgique. Het peilingbureau, dat de enquêtes voor de Libre uitvoerde, Ipsos, heeft ondertussen zijn contract met die krant opgezegd en werkt nu samen met Le Soir. Het gebruikt echter nog steeds dezelfde systematiek, zodat de huidige peiling van Le Soir best kan vergelegen worden met de vroegere van de Libre. Die systematiek is online, wat betekent dat de deelnemers eraan zich moeten opgeven, iets wat de peiling inderdaad geloofwaardiger maakt, omdat het gaat om mensen die bewuster met politiek bezig zijn. Het bureau dat o.m. voor de VRT werkt, TNS Media, doet het via een zgz 'random digital dialing', in eenvoudig Nederlands met een telefonische steekproef, waarbij op goed geluk af gebeld wordt, ook naar privé en gsm nummers. Natte vingerwerk, dus. Dat de linkselaars van de VRT zich daarmee bezig houden is geen verrassing. Dat een dagblad dat zichzelf kwaliteitskrant noemt zich daartoe laat leiden, is dat wél. Niet te verwonderen dat er zo resultaten uit de bus komen die opzien kunnen baren. Misschien doen ze het wel opzettelijk op die manier, om er daarna breedvoerig over te kunnen uitweiden. Dat geldt trouwens ook voor de populariteitspoll van de verschillende politici. Ook die heeft weinig te maken met de politieke werkelijkheid, maar alles met hun aanwezigheid op het kleine scherm. Wie veel in beeld komt, zoals bv een Turtelboom, een Peeters of een Vanackere, wordt zo automatisch populairder in de polls. Dat hebben we vroeger ook meegemaakt met bv Dehaene, Verhofstadt en Leterme. In hoever zich dat straks in stemmen zal vertalen is nu nog veraf.
In het kader van de discussies binnen de regering Di Rupo i.v.m de benoemingen van een hele rits topjobs, is het opgevallen dat de francofonen absoluut een Franstalige aan het hoofd van de nieuwe staatsbank Belfius (ex-Dexia) willen hebben. Het financieel-economische dagblad De Tijd, waar ze er toch e.e.a. van kennen, heeft een deel van sluier gelicht. Volgens De Tijd zal het zestig (60!) jaar duren vóór die bank orde op zaken zal gesteld hebben. Hoeveel dat de Belgische staat cq de belastingbetaler zal kosten, is nog koffiedik kijken, maar de topjob bij die bank is er in elk geval een met een 'vaste' waarde. Volgens de weekeind editie van De Standaard werd het akkoord voor de overname van Dexia Bank (voor 4 miljard euro) beklonken tussen Leterme en de Frans premier Fillon tijdens een 'sanitaire stop'. Ik vraag me af, of ACV'er Leterme, daarin flink gesteund door Dehaene, eenzelfde bereidheid aan de dag zou gelegd hebben, mochten er geen belangen van Arco (zeg maar ACV) en Gemeentelijke Holding mee gemoeid geweest zijn. De Franstalige partijen hebben ondertussen een kandidaat gevonden die, volgens hen, de right man on the right place zou zijn. Niemand minder dan Philippe Maystadt, de vroegere minister van financiën in de laatste regering Martens. Maystadt zou de functie echter geweigerd hebben omdat hij ze, naar eigen zeggen, onverenigbaar vindt met de functie die hij ook bekleed heeft bij de Europese investeringsbank.Dat is echter maar een deel van het verhaal. Die mijnheer Maystadt is nl moeten opstappen als minister van financiën, nadat hij erin geslaagd was de staat 571 miljoen euro te doen verliezen door met geld van de Belgische staatskas te speculeren op sterke en zwakke munten. Als troostprijs kreeg hij toen, ja... de post van voorzitter van de Europese Investeringsbank! Net zoals zijn partijgenoot Melchior Wathelet Sr (CdH) een topjob bij de Europese justitie aangeboden kreeg, toen hij van het Belgische toneel moest verdwijnen, nadat hij als minister van justitie Dutroux vervroegd had vrijgelaten. Het principe van de Natte Dweil blijkt in Wallonië nog een stapje verder te gaan. Zelfs wie fouten maakt, wordt er bevorderd.
