Morgen zal er dan weer zo'n bijeenkomst zijn van alle premiers die dit land 'rijk' is: de nationale en de vier regionalen. Er zal dan weer maar één Vlaming aan tafel zitten t.o.v. drie Franstaligen en één Duitstalige (die amper 50.000 'landgenoten' vertegenwoordigt). En daarenboven één vertegenwoordiger van een eerder linkse centrumpartij t.o.v. vier socialisten. Ook zoiets wordt hier democratie genoemd, terwijl de linksen in Vlaanderen amper 30% van de stemmen vertegenwoordigen. De discussie zou een eerste stap moeten zijn in het plan van de huidige federale regering om onze economie op te krikken. Of zo iets überhaupt zal lukken met vier socialisten die daarover hun zeg zullen krijgen, is maar de vraag. Vier Vlaamse liberale politici hebben zopas in de media nog gewaarschuwd dat we met een veel te grote surplus aan ambtenaren en andere overheidsfunctionarissen zitten en dat het uitgesloten is daar nog x-aantallen bij te gaan benoemen. Het zal dus 'de privé' zijn die orde op economische zaken zal moeten stellen en niet het overheidsapparaat waar socialisten zo graag van dromen. In de tweede plaats zou de regering Di Rupo een deel van zijn zgn 'fantoombevoegdheden' in de schoenen van de gewesten willen schuiven, iets wat op het eerste zicht redelijk lijkt, maar het niet is. Verscheidene van die bevoegdheden zijn nl door de federale regering reeds aangegane verplichtingen die zo maar niet kunnen worden doorgeschoven als daar geen regionale budgetten voor zijn. Europa heeft er trouwens al voor gewaarschuwd dat het totale bedrag, dat men zo van federaal naar regionaal wil doorschuiven, 250 miljoen euro, niet kan beschouwd worden als een federale besparing. In het Vlaamse parlement heeft Kris Peeters vorige week nog duidelijk gezegd, dat de daarvoor opgestelde lijst voor hem geen waarde heeft. Die komt officieel van minister voor Begroting Chastel, maar werd in werkelijkheid opgemaakt door de inspectie van Financiën, een federale overheidsdienst die wordt geleid door Steven Vanackere, nota bene: een partijgenoot van dezelfde Peeters en een van de drie musketiers die het tegenwoordig in de CD&V-top voor het zeggen hebben (de nummer vier, Leterme, heeft afgehaakt; die heeft het momenteel te druk met 'zijn' Standard en de Ronde van Frankrijk). Waarmee nog maar eens duidelijk wordt dat die CD&V een vis noch vlees partij is die tegelijk van alle walletjes wil eten en waarvan Vlaanderen niets te verwachten heeft. Tenslotte blijft het feit dat Vlaanderen een sluitende begroting heeft absoluut geen garantie dat we daar op nationaal vlak enig voordeel uit zullen halen, integendeel. Zoals ik vroeger al enkele keren geschreven heb, zal de neiging van de tegenpartijen groot blijven om het geld te pakken waar het zit, een typisch socialistisch standpunt, en dat is in Vlaanderen. Kris Peeters is zowat de enige CD&V politicus die in Vlaanderen nog krediet heeft. Hij kan het zich dan ook niet veroorloven toe te geven aan een zoveelste federale hold-up waarbij heel Vlaanderen nog maar eens het gelag zal betalen. Iedereen inbegrepen.
Ook CD&V is dan officieel gestart met haar gemeentelijke verkiezingscampagne. Ze hebben daarvoor een slogan uitgedokterd die al even wollig is als de partij zelf: 'Iedereen inbegrepen'. Wat wil dat nu zeggen? Als de concurrentie een beetje slim is, kan ze die ook gebruiken, maar dan tegen de CD&V. Zoiets in de aard van 'Vlaanderen betaalt de rekening, iedereen inbegrepen' of iets dergelijks. Ook het logo met de accolade is zoiets waarmee men alle kanten uit kan. Typisch tsjevenwerk: een 'partij tussen haakjes'. De waarheid is, dat men bij CD&V met een ei zit en nog geen kleintje. Beke heeft gelijk, wanneer hij zegt dat zijn partij op gemeentelijk vlak in Vlaanderen nog steeds de nummer één is, dat ze in drie van de vier schepencolleges zit, dat ze één burgemeester op twee levert. Wat hij er niét bij zegt is, dat de overwinningen in 2006 mede te danken was aan het kartel dat de partij toen gevormd had met de N-VA en dat datzelfde N-VA nu voor eigen rekening opkomt en op veel plaatsen de grote challenger zal worden. De gemeentelijke politiek mag dan van een andere allure zijn als die op regionaal en federaal vlak, feit is dat heel wat mensen de partij beu zijn, ook op lokaal vlak. Ik heb dat zopas nog geïllustreerd met de stad Turnhout als voorbeeld (mijn blog van 8 dezer), maar het kan nog veel erger. Denk maar wat in Antwerpen, Vlaanderens grootste stad, gebeurd is, waar CD&V de facto niet eens meer zelf opkomt, maar zijn mandatarissen ('iedereen inbegrepen'!) ondergeschikt maakt aan de lijst van de socialist Janssens. Beke wist ook nog te vertellen dat zijn partij de lokale mensen aan het woord zal laten. Ook daar is niets mis mee, alleen zegt het wel iets over de bloedarmoede op federaal vlak. Leterme en Vervotje spelen niet meer mee, de naam van Jean-Luc Dehaene is taboe geworden sinds zijn esbattementen bij Dexia en AB Inbev. De rest van de federale ministers volgt heel braafjes de lijn van de regering Di Rupo omdat het alternatief nieuwe federale verkiezingen zou betekenen, waarbij een volgende nederlaag tot de mogelijkheden behoort. De CD&V-ministers in de Vlaamse regering, die nog wél een zekere populariteit hebben, zullen wel tweemaal nadenken alvorens in oktober hun nek uit te steken. De schrik zit er diep in bij CD&V; Iedereen inbegrepen.
Bovenstaande titel komt van Ben Weyts, de bezige fractieleider van de N-VA in het federale parlement en slaat op de discussie over de zgz 'usurperende', ook 'fantoom' oftewel 'spook'bevoegdheden genoemd. Het is tegenwoordig meer dan ooit 'L'argent fait la guerre' en de nijdige manier waarop de doorgaans vriendelijke Di Rupo op Weyts' uitlatingen reageerde, bevestigt dat. De N-VA gaat er terecht van uit, dat het weer eens Vlaanderen zal zijn die de rekening van deze federale regering zal mogen betalen en dit op een moment dat de Vlamingen - eindelijk, zouden we moeten zeggen - steeds meer beginnen te beseffen dat de Vlaamse kwestie vooral een centenkwestie is geworden. In 't Pallieterke van deze week staat een interview met Louis Vos, zopas emeritus professor geschiedenis van de KU Leuven, een man die veertig jaar de Vlaamse katholieke studerende jeugd heeft bestudeerd en dus weet waarover hij spreekt. Professor Vos verwijst in het interview naar een oorspronkelijk in het Duits geschreven boek van de Tsjech Miloslav Hroch uit 1968, maar hier in het Westen pas bekend geworden nadat het in het Engels werd vertaald in 1985. Dat werk gaat over het nationalisme in de kleinere Europese landen, zoals Tsjechië, maar ook Vlaanderen, zoals verder zal blijken. Dat nationalisme bestaat, volgens Hroch, uit drie fasen: Fase A is die van de taalliefhebbers en de romantici. Bij ons zou men daarvoor kunnen verwijzen naar een Guido Gezelle, een Hendrik Conscience en andere Albrecht Rodenbach's. Fase B is die van de patriottische agitatie, waarin kleinere intellectuelen (onderwijzers, priesters, schrijvers, journalisten) de eigenheid proberen te promoten, iets dat in Vlaanderen begonnen is na de Eerste Wereldoorlog en weer is aangeslagen bij de repressie na de tweede wereldbrand. Fase C is die van de massasteun, waardoor het nationalisme breed wortel schiet onder de bevolking. Dat wordt pas een succes als de culturele eisen verbonden worden met de materiële, waarbij het steeds meer zal gaan om de portemonnee. Het is die laatste fase die momenteel in Vlaanderen steeds belangrijker wordt, waarbij men moet blijven hameren op de discriminatie en onderdrukking, waardoor Vlaanderen steeds meer de betalende partij wordt in een België waarvoor geen valabele oplossingen meer voorhanden zijn. Het gaat niet meer alleen om taal en cultuur, maar ook om onze centen en - parallel daarmee - het verschillend maatschappijbeeld met de PS waarmee niet langer fatsoenlijk kan worden samengewerkt. De Vlaamse reflex wordt steeds sterker. Het opnieuw ontdekken van de eigen identiteit en natie is geen modeverschijnsel. Het komt ook in andere kleinere landen voor en is tegelijkertijd een reactie op de globalisering, en op de Europese eenheidsworst, waarmee Verhofstadt en andere socialisten in maatpak ons proberen op te zadelen. Tenslotte weet professor Vos nog iets interessants te vertellen. De dag van vandaag, zijn er nog nauwelijks studenten die de arbeidersbeweging willen bestuderen. 1968 is een nostalgisch verleden van overjaarse rebellen geworden. In tegenstelling daarmee kreeg Vos bij de mastercursus die hij om de twee jaar gaf, met de titel 'Nationalisme in België' de zaal steeds vol tot de achterste rij. Er is dus nog hoop in bange dagen.
Herinner u nog de woorden van de heer Magnette, socialistische coming man, mogelijk toekomstige burgemeester van Palermo aan de Samber, minister en zowat de dauphin van Elio Di Rupo. De man vond dat Europa zich niet met de Belgische politiek moest moeien, dat wij onze problemen zelf wel zouden oplossen. Welnu, het wordt wachten met knikkende knieën wat datzelfde Europa straks gaat beslissen in de affaire Dexia, de holding die nog altijd onder die naam bestaat en niet de bank, die nu Belfius heet. Na het akkoord dat Leterme en Reynders in oktober van vorig jaar sloten met Frankrijk was er overeengekomen dat de Dexia Holding aan de Belgische staat een jaarlijkse garantievergoeding zou betalen van 250 tot 270 miljoen euro. Dit alles omdat ons land zich geëngageerd had tot 54,5 miljard euro bijkomende garanties te geven op de Dexia transacties. Die vergoeding is door de Franse holding nu eenzijdig 'lichtjes' aangepast; het wordt maar 25 miljoen! Als dit verhaal doorgaat, betekent dat in de eerste plaats een extra minder ontvangst van minstens 225 miljoen euro voor de Belgische staatskas en ook voor de pas met veel moeite uitgewerkte begroting. Daarenboven verandert er niets aan de door ons land gegeven garanties, die goed zijn voor 15% van onze bbp (voor Frankrijk, de grote schuldige in dit verhaal, is het slechts 3%). Sinds de ontmanteling van Dexia heeft België in deze zaak geen poot meer om op te staan. De enige hoop die ons nog rest is dat Europa ingrijpt, datzelfde Europa dat Magnette er hooghartig buiten wou houden, om de scheve situatie, die uitsluitend zijn oorzaak vindt bij de Franse Dexia Holding, recht te trekken. Leterme en Reynders, die beweerden dat de Belgische staat aan deze zaak nog zou verdienen, hebben zich vorig jaar flink laten rollen. En met hen de hele regering Leterme II, waarvan ook de PS van Magnette deel van uitmaakte.
Als er ergens een misdaad gebeurt die met politiek en/of religie te maken heeft, dan gaan onze media in de eerste plaats steeds op zoek naar daders in het uiterstrechtse milieu en blijven ze daarin geloven tot het tegendeel bewezen is. Denk maar aan de Bende van Nijvel. Met de moorden in de regio Toulouse was het niet anders. De slachtoffers waren militairen van (Noord)Afrikaanse origine en joden en meteen werd er op de VRT gesuggereerd, dat men de dader(s) wel eens zou moeten gaan zoeken in datzelfde uiterstrechtse milieu. Ze zitten er (weer eens) naast, want nu blijkt dat het aanhangers zijn van die zgz 'verdraagzame' godsdienst, die feitelijk geen godsdienst is, maar een systeem om het hele leven van de mensen te beheersen. Islam betekent niet 'vrede', zoals sommigen hier durven beweren, maar 'onderwerping'. De Koran schrijft voor dat de rest van de wereld onderworpen moet worden, desnoods te vuur en te zwaard. Wie dat niet gelooft, moet maar eens de 'Citaten van Ayatollah Khomeiny lezen' (Spectrum paperback 78) over zijn 'heilige oorlog'. Die heilige oorlog voeren de moslims ook onder elkaar, Soennieten tegen Sjiïeten. Dat hebben we pas in het eigen Anderlecht nog mogen meemaken. Er was daarna wel een 'witte' mars om aan te tonen dat de twee moslim strekkingen goed zouden overeenkomen, maar dat is niet zo. Ze haten elkaar en, waar ze de kans krijgen, jagen ze elkaar over de kling. Zie maar naar wat er in Irak gebeurt en in Syrië. Om Pakistan en Afghanistan niet te vergeten. Nu ja, zolang ze het ginder maar uitvechten. Alleen vind ik, dat het hoog tijd wordt dat de westerse landen hun troepen uit die regio terugtrekken. Met de moderne middelen die men tegenwoordig heeft (Awacs, vliegdekschepen, kruisraketten, drones e.d.) is er geen enkele reden om de eigen soldaten hun leven ginder verder te laten riskeren. Enige dankbaarheid is er vanwege de plaatselijke moslim bevolking niet te verwachten. Ze haten ons evenzeer als Soennieten en Sjiïten elkaar haten en zijn te geïndoctrineerd (en te achterlijk) om tot een redelijke discussie te komen. Tenslotte zou men al die kerels die hier meestal werkloos rondlopen, over geen eigen middelen beschikken, maar wel over en weer vliegen naar o.m. Pakistan, beter maar op de voet blijven volgen. Volgens de nationale veiligheidsdienst gebeurt dat ook, al kan men daarbij zijn twijfels hebben in een land waar men er niet eens in slaagt de controle van de enkelband veroordeelden fatsoenlijk op te volgen.
Nadat 'Rooie Rudy' (De Leeuw), grote baas bij het socialistische ABVV, al eens de wind van voor gekregen had, omdat zijn familiebedrijf(je) al jaren meegeprofiteerd had van de notionele intrestaftrek, waartegen dezelfde De Leeuw als vakbondsbaas altijd tegen gestreden had, kreeg ook Johan Vande Lanotte, advocaat, universiteitsprofessor, zakenman, ex-partijvoorzitter, senator, begrotingsspecialist onder Verhofstadt en nu minister en vice-premier van dit land, met dezelfde beschuldigingen te maken, o.w.v. zijn management vennootschappen (mv). Dat het allemaal netjes volgens de (slecht gemaakte) Belgische wetten was verlopen, wist men in Vlaanderen al langer, in Wallonië blijkbaar niet. Daar gebeurt het wel eens meer dat men achter loopt. Le Soir publiceerde het verhaal nog eens uitvoerig, waarna Vande La verplicht was, met de bereidwillige medewerking van de hem steeds verknochte Vlaamse media, de hele geschiedenis nog maar eens uit de doeken te doen, al was het maar om te bewijzen dat hij alles volgens de wet had gedaan en nergens belastingen zou ontdoken hebben. Zijn eigen partij, de SP.a, zou trouwens geen enkel probleem hebben met die vennootschappen, wel met de misbruiken die er vaak mee gepaard gaan, zegt ze. Dit alles gezegd zijnde, blijft het natuurlijk een feit dat zowel De Leeuw als Vande Lanotte voor de galerij de grote socialist blijven uithangen en zogezegd strijden voor het belang van de werkman, maar dat ze ondertussen toch maar toch maar poen scheppen zoals de eerste de beste (in hun ogen) vuile kapitalist. Om hun verhalen geloofwaardiger te maken, hebben beide heren ondertussen afstand genomen van hun bestuursmandaten binnen de vennootschappen en e.e.a rechtgezet, maar hun centen hebben ze er nog altijd veilig in geborgen en die zullen waarschijnlijk niet gebruikt worden voor ontwikkelingshulp, om zo maar iets te zeggen. Wie weet hoeveel van hun partijgenoten, die zogezegd de kleine man verdedigen, doen niet hetzelfde. Zelfs Di Rupo, die zoon van arme immigranten waarvoor we zoveel respect zouden moeten hebben, blijkt sinds 2005 een patrimonium vennootschap opgericht te hebben, dat momenteel over zo'n 300.000 euro aan 'liquide'* middelen beschikt. De SP.a heeft in Vlaanderen de laatste drie verkiezingen verloren en is nog de schaduw van wat ze eind vorige eeuw was. Raar, he?
* Dit doet me denken aan dat mopje van die Franstalige bankovervaller, die een emmer bij zich had. Hij richtte zijn pistool op de kassierster en zei: 'Je veux de l'argent liquide'!
Zaterdagmorgen was er op radio Max een boekbespreking over de werken van de Duitse schrijfster Christa Wolf. Die leefde in oostelijk Duitsland tot de val van de muur en verhuisde later naar de States, waar ze vorig jaar overleed op 82 jarige leeftijd. Een Nederlandse journaliste, die haar laatste boeken grondig bestudeerd heeft, gaf daarover een relaas met betrekking tot haar visie over het huidige Europa. Het was geen fraai beeld. Christa Wolf heeft de DDR zelf beleefd en kende de ondemocratische politieke dictatuur aldaar als geen ander. Na wat zij de laatste twintig jaar in Europa heeft zien gebeuren, komt Wolf tot de conclusie, dat het hier al niet veel beter is. Echte democratie is er in de E.U. ook niet. Alleen wordt alles veel subtieler en geraffineerder voorgesteld.De schuld daarvan legt zij niet zozeer bij de politiekers, die de uitvoerders zijn, maar bij de grote media, die de bedenkers zijn en die geen kritiek op Europa aanvaarden. Op die manier maakt men van het oude continent één grote financiële en economische puinhoop. Misschien is bovenstaande met een korreltje zout te nemen. Feit is wel, dat het momenteel niet goed gaat met Europa en dat het hele Europese circus zich meer en meer gaat gedragen als een onverdraagzame schoonmoeder. Dat heeft Hongarije al mogen ondervinden n.a.v. een nieuwe plaatselijke grondwet. Nederland wordt op de vingers getikt omdat het Wilders laat betijen, nota bene iemand die - officieel althans - niets te vertellen heeft. Spanje ondertekent mee het nieuwe begrotingspact, maar zegt op voorhand dat het dat niet kan naleven. Met Ierland kan het nog alle kanten uit, want daarover moet daar nog een referendum plaatsvinden. Groot-Brittannië en Tsjechië doen helemaal niet mee. Ons eigen Belgenland staat onder curatele en is verplicht een deel van zijn begroting bevroren te laten, terwijl in de aanloop naar de Franse presidentsverkiezingen zelfs Sarkozy het Schengenakkoord op de helling zet. En dan hebben we het nog niet over Griekenland gehad. Van een puinhoop gesproken. Ondertussen melden zich nieuwe landen aan, zoals Kroatië en Servië, terwijl men al spijt heeft Bulgarije en Roemenië toegelaten te hebben, want die brengen alleen maar extra miserie met zich mee. Tussendoor vergadert dat Europese parlement maar verder alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Het zal Verhofstadt, met zijn riante landgoed in Toscane (of is het Umbrië?) een zorg wezen, zolang de E.U. hem en zijn confraters maar royaal blijft betalen. Wie bij Europa 'werkt', verdient goud, zelfs al is hij er maar portier...
Peilingen, zeker ver weg van verkiezingen, zijn maar momentopnames. In het beste geval kan men ze allemaal met elkaar vergelijken en dan zien of er ergens een lijn in zit. De ene peiling is echter de andere niet, dat weten we ondertussen ook al langer. Zo heb ik nooit een peiling geloofd waarbij de VRT betrokken is, gewoon omdat die omroep bevooroordeeld is, vroeger in eerste instantie tegen het Vlaams Blok/Belang, tegenwoordig ook tegen de N-VA. N-VA bashing, meer bepaald De Wever bashing, is in. Al wie zijn gal tegenover die partij en liefst nog tegen haar voorzitter wil uitspuwen, of het nu een politiek tegenstander is of iemand uit de zgz 'culturele' wereld, is bij de VRT (en de meeste kranten) steeds welkom. De laatste peiling, vorige week uitgevoerd door o.m. de VRT en De Standaard, toont voor N-VA een verschil van 5%, t.o.v. eenzelfde peiling amper vijf dagen eerder van o.m. Le Soir en De Morgen, die laatste toch ook geen fan van de N-VA. 5% minder, wel te verstaan. Zoiets kán gewoon niet. Vroeger maakten we al hetzelfde me tussen de peilingen waarbij de VRT betrokken was en die van La Libre Belgique. Het peilingbureau, dat de enquêtes voor de Libre uitvoerde, Ipsos, heeft ondertussen zijn contract met die krant opgezegd en werkt nu samen met Le Soir. Het gebruikt echter nog steeds dezelfde systematiek, zodat de huidige peiling van Le Soir best kan vergelegen worden met de vroegere van de Libre. Die systematiek is online, wat betekent dat de deelnemers eraan zich moeten opgeven, iets wat de peiling inderdaad geloofwaardiger maakt, omdat het gaat om mensen die bewuster met politiek bezig zijn. Het bureau dat o.m. voor de VRT werkt, TNS Media, doet het via een zgz 'random digital dialing', in eenvoudig Nederlands met een telefonische steekproef, waarbij op goed geluk af gebeld wordt, ook naar privé en gsm nummers. Natte vingerwerk, dus. Dat de linkselaars van de VRT zich daarmee bezig houden is geen verrassing. Dat een dagblad dat zichzelf kwaliteitskrant noemt zich daartoe laat leiden, is dat wél. Niet te verwonderen dat er zo resultaten uit de bus komen die opzien kunnen baren. Misschien doen ze het wel opzettelijk op die manier, om er daarna breedvoerig over te kunnen uitweiden. Dat geldt trouwens ook voor de populariteitspoll van de verschillende politici. Ook die heeft weinig te maken met de politieke werkelijkheid, maar alles met hun aanwezigheid op het kleine scherm. Wie veel in beeld komt, zoals bv een Turtelboom, een Peeters of een Vanackere, wordt zo automatisch populairder in de polls. Dat hebben we vroeger ook meegemaakt met bv Dehaene, Verhofstadt en Leterme. In hoever zich dat straks in stemmen zal vertalen is nu nog veraf.
In het kader van de discussies binnen de regering Di Rupo i.v.m de benoemingen van een hele rits topjobs, is het opgevallen dat de francofonen absoluut een Franstalige aan het hoofd van de nieuwe staatsbank Belfius (ex-Dexia) willen hebben. Het financieel-economische dagblad De Tijd, waar ze er toch e.e.a. van kennen, heeft een deel van sluier gelicht. Volgens De Tijd zal het zestig (60!) jaar duren vóór die bank orde op zaken zal gesteld hebben. Hoeveel dat de Belgische staat cq de belastingbetaler zal kosten, is nog koffiedik kijken, maar de topjob bij die bank is er in elk geval een met een 'vaste' waarde. Volgens de weekeind editie van De Standaard werd het akkoord voor de overname van Dexia Bank (voor 4 miljard euro) beklonken tussen Leterme en de Frans premier Fillon tijdens een 'sanitaire stop'. Ik vraag me af, of ACV'er Leterme, daarin flink gesteund door Dehaene, eenzelfde bereidheid aan de dag zou gelegd hebben, mochten er geen belangen van Arco (zeg maar ACV) en Gemeentelijke Holding mee gemoeid geweest zijn. De Franstalige partijen hebben ondertussen een kandidaat gevonden die, volgens hen, de right man on the right place zou zijn. Niemand minder dan Philippe Maystadt, de vroegere minister van financiën in de laatste regering Martens. Maystadt zou de functie echter geweigerd hebben omdat hij ze, naar eigen zeggen, onverenigbaar vindt met de functie die hij ook bekleed heeft bij de Europese investeringsbank.Dat is echter maar een deel van het verhaal. Die mijnheer Maystadt is nl moeten opstappen als minister van financiën, nadat hij erin geslaagd was de staat 571 miljoen euro te doen verliezen door met geld van de Belgische staatskas te speculeren op sterke en zwakke munten. Als troostprijs kreeg hij toen, ja... de post van voorzitter van de Europese Investeringsbank! Net zoals zijn partijgenoot Melchior Wathelet Sr (CdH) een topjob bij de Europese justitie aangeboden kreeg, toen hij van het Belgische toneel moest verdwijnen, nadat hij als minister van justitie Dutroux vervroegd had vrijgelaten. Het principe van de Natte Dweil blijkt in Wallonië nog een stapje verder te gaan. Zelfs wie fouten maakt, wordt er bevorderd.
Dit weekeinde wordt de start gegeven van Turnhout 2012, waarbij de stad, voor de rest van het jaar, de tweede cultuurstad van Vlaanderen zal zijn*. En daarbij ook de laatste, want Schauwvliegje heeft al laten weten, dat de Vlaamse regering geen geld meer heeft om dit soort evenementen (ooit opgestart door Bertje Anciaux) te blijven bekostigen. Op gebied van cultuur kan Turnhout wel wat te bieden hebben, op algemeen en politiek vlak is het een puinhoop. Turnhout wordt sinds lang bestuurd door de christen-democraten. Eerst samen met de liberalen, die sinds 2006 vervangen zijn door de socialisten. Vorig jaar is deze coalitie gestruikeld over een nieuw mobiliteitsplan, doordat drie CD&V'ers het daarmee niet eens waren. Om er toch mee door te kunnen gaan, werden dan maar de groenen mee in de bestuursmeerderheid genomen, wat de zaken er zeker niet op verbeterd heeft. Momenteel loopt voormalig ACW-voorzitter Dré Wolput zelfs rond met de gedachte een nieuwe partij op te starten. Dat wil al wat zeggen. Verder is huidig burgemeester Francis Stijnen door zijn eigen partij nog steeds niet voorgedragen als lijsttrekker bij de komende gemeentelijke verkiezingen. Buiten de politiek is het al niet veel beter. De grote markt werd wel helemaal vernieuwd, maar veel extra animo zal dat niet teweegbrengen. Het stadhuis staat er nog, maar de meeste diensten zijn naar buiten het centrum verhuisd, zodat er dagelijks heel wat mensen, die er normaal zouden komen, dat centrum links laten liggen. Voor de plaatselijke neringdoeners is dat een slechte zaak en het is dan ook niet verwonderlijk dat er de laatste jaren heel wat zaken over de kop zijn gegaan. Ook het politiecommissariaat is uit het centrum verdwenen en bevindt zich nu op een uitvalsweg op de ring, helemaal buiten de stad. Snelle politie interventies zijn er dan ook niet meer bij, als er zich in dat centrum iets voordoet. Denk maar aan die jonge vrouw die recentelijk nog in volle centrum gekidnapt werd en ontvoerd naar Nederland. In veel gevallen, als het snel moet gaan, wordt de politie dan ook helemaal niet meer gebeld. De grootste winkelstraat, de Lange Gasthuisstraat, waar alleen nog zaken zijn en geen burgers meer wonen, is na sluitingstijd een te mijden buurt geworden. De handelaars van de aanpalende grote markt hebben al enkele keren gevraagd na sluitingsuren terug verkeer toe te laten in die straat, maar dat wordt door het gemeentebestuur hooghartig afgewezen. De enige cinema die de markt rijk was, is ook al verdwenen en hetzelfde geldt voor het zwembad dat - nota bene, in deze milieubewuste tijd - op een eigen warmwaterbron stond. Het nieuwe zwembad aan het stadspark, dat hopen geld heeft gekost, is sinds april 2011 gesloten en zal vóór 2014 niet opnieuw opengaan, als de herstellingswerken - die bijna 3 miljoen euro extra gaan kosten - het zullen toelaten. De juiste redenen van dit debacle werden nooit bekend gemaakt, maar het schijnt dat het nieuwe zwembad op een moeras werd gebouwd en dat het te vroeg werd in dienst genomen, zodat het beton niet de tijd kreeg fatsoenlijk te drogen, waarna allerlei kortsluitingen ontstonden die niet meer onder controle te krijgen zijn. Turnhout is per spoor bereikbaar, maar dat spoor loopt wel dood, met alle ongemakken vandien. Voeger, tot na de Eerste Wereldoorlog liep dat spoor door naar Nederland. Mocht men die oude verbinding nu herstellen, zou dat zelfs een alternatief kunnen worden voor de IJzeren Rijn, maar daarover durft men blijkbaar niet eens te praten. Wél over een nieuw spoorwegstation, dat het probleem van het dood spoor niet oplost, ook veel geld zal kosten en de stad niet uit zijn afzondering zal halen. Turnhout heeft geen enkel restaurant met een Michelin ster, geen enkel dat vermeld is in de top 50 van de Gault Millau, dit bv in tegenstelling met het 'boerendorp' Kasterlee, zes kilometer verderop, dat er respectievelijk 1 en 4 in die categorieën telt. Tijdens de feestelijkheden van 2012 zouden heel wat bekende Turnhoutenaars de revue moeten passeren. Werner Van Mechelen, momenteel zowat de beste basbariton van Europa, in Turnhout geboren en lange tijd de promotor van heel wat plaatselijke culturele manifestaties, is daar niet bij. Guido Belcanto, verwijfde charmezanger, wél... Kortom, er is nog veel werk aan de Turnhoutse winkel, maar niemand gelooft dat de huidige bewindsploeg er ooit in zal slagen er iets deftigs van te kunnen maken. En dat ook het etiket 'cultuurstad' veel zal helpen.
* Vlaanderen eerste cultuurstad was Oostende, twee jaar geleden.
Eigenlijk was ik niet zinnens iets te schrijven over dat vreselijke busongeluk met die schoolkinderen in Zwitserland. Wat kan ik nog toevoegen aan die stroom van berichtgeving, waaronder we bedolven worden? Alleen al in mijn dagelijkse krant stonden er gisteren 15 volle bladzijden over, op radio en Tv ging 95% van het nieuws over niets anders. Er waren zelfs journaals bij waarin het écht over niets anders ging. Wat zou ik daar nog aan toevoegen? Wel, ik kan daar tóch iets aan toevoegen. Ondergetekende heeft nl de laatste 22 jaar van zijn carrière doorgebracht in een internationale 24 uurservice voor vrachtwagens en autobussen, dag én nacht dus. Gelukkig heb ik geen ramp meegemaakt zoals deze in de buurt van Sierre. De weg daar ken ik wel. Bij problemen aan de Sankt Gotthard tunnel waren er wel eens zwaar beladen vrachtwagens die via Sierre en Sion naar Italië durfden rijden (via de vallei van Domodossola) en daar in de problemen kwamen, doordat de hellingen er steiler waren. Ik heb echter meermaals ook busstrandingen meegemaakt, ook met schoolkinderen, waarbij hun bus ergens midden in de nacht stil stond en we moesten trachten een monteur te vinden die er naartoe kon, in de hoop het probleem snel opgelost te krijgen. Dat laatste was niet altijd evident, want - althans in mijn tijd - waren er enkele verschillen tussen vrachtwagen- en autobusmotoren en van die laatsten hadden nogal wat werkplaatsen, die normaal alleen de service voor trucks deden, niet altijd de passende reserveonderdelen in voorraad. Waar ik mij vroeger wél over ergerde - en dat blijkt nog steeds niet veranderd te zijn - was het feit, dat men met die kinderen 's nachts reed. Draai en keer het zoals je wil, maar overdag rijden is nog altijd veiliger dan 's nachts en ook op gebied van service en hulpverlening is het logisch dat men overdag sneller op meer steun kan rekenen. De reden waarom men 's nachts blijft rijden is vrij eenvoudig: het is een centenkwestie om de vakanties betaalbaar te houden. Twee nachtreizen (heen en terug) betekent twee hotelovernachtingen minder en twee dagen meer vakantie. Ik kan er begrip voor opbrengen, het verandert echter niets aan de essentie van het probleem. Tenzij ik erover zou gezien hebben, heb ik nl in alle lectuur en commentaar die ik in deze ramp over mij heb gekregen, er nergens iets over gehoord noch gezien...
Er wordt wel eens gezegd, dat je met statistieken alles kunt bewijzen, ook het tegenovergestelde. Dat blijkt soms wel te kloppen, zeker als men moet geloven wat die lui van Eurostat zo allemaal uit hun duim zuigen. Volgens dat statistische bureau van de Europese Unie, zou Brussel het derde rijkste gewest van heel Europa zijn. En, als we dat niet geloven, zullen ze ons wel iets anders wijs maken zeker? In Brussel is één op vier jongeren werkloos. Zowat een kwart van de bevolking leeft onder de armoedegrens. In sommige gemeenten staan hele wijken te verpauperen. De Brussels beurs stelt niet veel meer voor. Van de 235 medewerkers, die er vijf jaar geleden nog werkten, blijven er 35 over. De financiële problemen stapelen zich op, zodat dat zgz 'rijke' gewest aanhoudend aan de klaagmuur staat en maar één ding wil: meer geld. De reden voor vele van die problemen is de chaotische toestand die er heerst: een gerechtelijk apparaat dat jaren achterloopt, een politiefusie die er maar niet komt, hetzelfde verhaal voor de 19 gemeenten met evenveel burgemeesters, schepenen, gemeenteraadsleden en OCMW's, bedrijven die er weg trekken o.w.v. de onveiligheid en de te hoge taksen en ga zo maar door. Het is dan ook een raadsel, hoe Eurostat erbij komt dit een rijke regio te noemen. Waarschijnlijk wordt het hele beeld vertekend door het feit dat een stuk van de bestaande, officiële welvaart er verzorgd wordt door de duizenden pendelaars uit Vlaanderen en Waals Brabant, die wel drie keer zullen nadenken om in dat rijke gewest te komen wonen. Verder is Brussel natuurlijk een begrip in Europa (en zelfs de hele wereld) en willen grote bedrijven er graag een hoofdzetel hebben, o.w.v. de aanwezigheid van de Europese Unie en de NAVO. Maar de derde rijkste regio? Laat ons niet lachen, hé.
De stellingname van Bart De Wever dat men vanaf nu, ook al in de aanloop naar de gemeenteverkiezingen, alles in het werk moet stellen om de druk op de politieke ketel te houden tot de verkiezingen van 2014, zorgt voor enkele doordenkertjes. In De Standaard van gisteren stond daarover nog eens een interessant artikel van die andere Bart (Maddens), politicoloog aan de KU Leuven en iemand die zijn Vlaamsgezindheid nooit onder stoelen of banken heeft gestoken. Maddens waarschuwt de Vlamingen ervoor vooral niet te optimistisch te zijn. Zoals ik zelf ook al heb gesteld, zegt ook hij dat een meerderheid van V-partijen nog geen garantie is dat die straks gaan samenwerken. Dat zal nog moeten blijken; En er is meer. Het zal voor de Vlaamse kiezer zo goed als onmogelijk worden een tweede regering Di Rupo weg te stemmen, zolang de drie traditionele Vlaamse partijen die de huidige regering steunen, dat zouden blijven doen. Samen met de drie francofone partijen heeft de regering Di Rupo nl een overschot van 17 zetels. Als de aanhang van CD&V, Open VLD en SP.a met niet meer dan 17 zetels zakt en de francofonen hun aantal zouden behouden, dan blijft deze regering haar meerderheid houden, ook in 2014, mét een Vlaamse meerderheid die ertegen is. In de eerste plaats danken we dat aan CD&V, die reeds onder Leterme opteerde voor een regeringsvorm die vroeger niet denkbaar was en die door dezelfde Leterme eerst werd afgewezen. Hij zou zo'n regering bestrijden van De Panne tot in Opgrimbie, weet je nog? Als CD&V, Open VLD en SP.a de Vlaamse kiezer blijven belazeren, dan blijft er voor de V-partijen niets anders over dan te trachten de volstrekte meerderheid te halen in het Vlaamse parlement. Volgens de laatste peilingen is dan niet alleen doenbaar, het wordt zelfs waarschijnlijk. In dat geval moet het Vlaamse parlement Vlaanderen uitroepen tot een onafhankelijke deelstaat van het federale België, met als grenzen de huidige grenzen van het Nederlandse taalgebied, zoals duidelijk wordt vermeld door grondwetspecialist Robert Senelle in het boek van Annemans en Utsi, 'de Ordelijke Splitsing van België' (blz 165). Dat boek vormt momenteel de basis voor het enige plan B dat Vlaanderen rijk is. Het staat, naar verluidt, ook in de bibliotheek van de N-VA en kan meteen een reden zijn tot samenwerking van de twee Vlaamsnationalistische partijen. Eens de onafhankelijkheid van Vlaanderen in een confederaal België is vastgesteld, staan francofonen en belgicisten voor een voldongen feit en kunnen ze niet anders dan onderhandelen over een nieuw België. Dat niét doen, zet de deur open naar een volledig onafhankelijk Vlaanderen, het uiteindelijke einddoel. We moeten echter ook niet te snel gaan dromen. 2014 is, politiek gesproken, nog een eeuwigheid verwijderd. De kans bestaat immers nog altijd, dat de regering van de schande die datum niet haalt en dan is nog alles mogelijk.
En ze blijven maar nieuwe 'Wetstraatese' termen uitvinden. Na de 'usurperende- en de fantoombevoegdheden' is er nu de 'negatieve groei'. Dat moet zoiets zijn als de verdeling van de winst in geval van faillissement. Als uw wasgoed korter blijkt geworden te zijn na een verkeerde wasbeurt, zeg je toch ook niet dat ze 'negatief gegroeid' is, maar wel 'gekrompen'. Met onze economie gebeurt nu hetzelfde: ze krimpt. Het gaat dus om een krimp en niet om een negatieve groei, want die bestaat niet. Als die economie straks weer optrekt, zal men ook niet spreken over een positieve krimp. Maar negatieve groei klinkt wel beter, zeker voor een minister 'zonder' financiën, zoals Vanackere. Bij De Lijn kunnen ze er over mee praten. Nadat vorig jaar, bij de opmaak van het nieuwe regeerakkoord, al was vastgesteld dat onze regionale vervoersmaatschappij het niet meer kon rooien ondanks de massale financiële steun vanuit het Vlaams gewest, blijkt nu dat er nog een bijkomend tekort is van liefst 24 miljoen. Dit tekort, een gevolg van slordige afrekening met onderaannemers, werd wel gemeld door de bedrijfsrevisoren, maar niemand deed er iets mee. De reden daarvan is dat ook De Lijn, zoals bv ook het geval was bij het Gemeentelijk Fonds, een raad van bestuur heeft die vergeven is van (meestal) onbekwame politiekers, met daar bovenop nog twee regeringscommissarissen én twee vakbondswaarnemers. Dat alles mede in gang gezet door huidig Vlaams minister Lieten (SP.a, of wat dacht je?), nu promotor van een derde Tv-net dat waarschijnlijk dezelfde richting uit gaat. Volgens huidige algemeen directeur Roger Kesteloot van De Lijn, zou het probleem ondertussen zijn opgelost door de kosten exact in te schatten via een 'simulatie'. We zullen het maar geloven zeker? De vraag blijft dan wel, waarom huidig Vlaams minister voor Verkeer, Hilde Crevits, dan nog een nieuwe audit heeft aangevraagd. Kortom, niets nieuws onder de zon. Les affairs, c'est l'argents des autres. En als men dat niet gelooft, is er nog altijd die negatieve groei.
Hoera, hoera! De regering Di Rupo heeft tenslotte toch het geld gevonden om ervoor te zorgen dat het tekort voor 2012 onder de 3% zal blijven, voorlopig toch. Zeker is dat nl helemaal niet. Het wordt bang afwachten of er nog lijken uit de Dexia kast gaan vallen, waarvoor België zich garant heeft gesteld. Anderzijds werd ook vorig jaar het beoogde doel niet bereikt. Het werd toen 4% terwijl 3,6% was vooropgesteld. Maar zelfs als het allemaal zou lukken, zijn er bij deze begrotingscontrole nogal wat vragen te stellen; Een controle die, nota bene, liefst zeven dagen heeft geduurd, een record zelfs voor deze regering der traagheid. Volgens eerste Pief Di Rupo zijn we in Europa nu bij de besten van de klas, wat zeg ik: dé beste van de klas. En niemand zal er iets van voelen, behalve de rokers en de beursspeculanten. Dat pensioensparen, levensverzekeringen en aandelen kopen daarbij horen, moeten we er maar bij nemen. Voor Di Rupo en tante Laurette zijn dat geen prioriteiten because overwegend Vlaamse activiteiten. Volgens professor Vande Lanotte is de hele zaak een haast pijnloze bevalling, maar dan wel een met meer dan honderd (100!) nieuwe maatregelen in de bekende stijl van 'If you can't convince them, confuse them'. De enige die, volgens mij, enig krediet verdient is Van Quickenborne, die op tijd en stond zijn been stijf hield. Maar ook hij kon niet beletten dat de beurstaks toch van 21 naar 25% werd opgetrokken, zij het dat het nu via de banken zou geregeld worden (hoé, is nog de vraag) en niet meer dat jan en alleman de staat een renteloze lening moest toestaan die ze 'misschien' zouden terugkrijgen via de belastingen. Zo'n renteloze lening, zeg maar: een verdoken belasting aan de staat, bestaat er in dit land trouwens al negen jaar sinds het invoeren van het voorschot op de bedrijfsvoorheffing, die een gemiddeld gezin nu reeds meer dan 1.000 euro per jaar kost. De essentie van het zevendaags gepalaver is dat het weer eens grotendeels bestaat uit knip- en vliegwerk, zoals trouwens het hele Di Rupo akkoord. Een voodoo begroting. Verder bestaat de bulk van de veranderingen uit eenmalige ingrepen, die dus bij een eventuele volgende controle niet meer kunnen herhaald worden. Alles hangt nu af van een mogelijke economische groei en het uitblijven van enig Dexia rampscenario. Tenslotte nog dit. Op CD&V en SP.a moest Vlaanderen ook deze keer niet rekenen. Zonder het tegenspartelen van Quicky hadden socialisten en tsjeven waarschijnlijk alles geslikt wat de francofonen voorstelden. Het is dan ook helemaal geen verrassing dat uit een kersverse peiling van De Morgen/Le Soir/VTM en RTL blijkt dat N-VA naar de 40% groeit in Vlaanderen en in dat geval evenveel stemmen zal krijgen als SP.a, CD&V en Open VLD samen. De Vlaamse goedzak schijnt eindelijk wakker te worden.
Uit de laatste officiële cijfers van de regering, blijkt dat er in dit land zo'n kleine 150.000 mensen van een 'leefloon' genieten. Die dus, zoals men dat vroeger zegde 'van de openbare onderstand leven'. Dat zijn mensen die, officieel althans, geen inkomen hebben uit arbeid of sociale voorzieningen. Normaal gesproken is daar niets mis mee, een samenleving moet de zwaksten helpen. Probleem is, dat er in dit land nu eens nooit iets te lijkt te zijn dat normaal werkt. Het blijkt nu nl dat een kwart van de steuntrekkers - meer dan 48.000 - niet eens Belgen zijn, terwijl er bij de officieel als Belgen erkende personen ook nog eens een flinke klad van vreemde origine zal zijn (dat verhaal geldt ook voor de 'Belgische' gevangenisbevolking) en die - bij manier van spreken, even tussen soep en patatten snel-Belg is geworden, met dank aan de regeringen Verhofstadt. Het is wel ver gekomen dat vreemdelingen hier zomaar geld krijgen, zonder daarbij ook maar iets te hebben moeten bijdragen noch enige tegenprestatie daarvoor te moeten leveren. Op die manier wordt er zo'n 114 miljoen euro weggegeven aan mensen die van buiten de E.U. komen en hier in feite niet eens thuis horen. Mensen die hier alleen maar rechten schijnen te hebben, de plichten zijn voor de inboorlingen. Zelfs zonder crisis is dit een onrechtvaardigheid tegenover de eigen bevolking, met de huidige crisis erbij is dit een regelrechte schande, zeker als men ziet wat voor bokkensprongen de regering Di Rupo moet uithalen om het gat in de begroting dicht te rijden. En dat is nog niet alles. Brussel, met zijn zo multiculturele bevolking, blijkt vijfmaal meer leefloners te hebben dan Vlaanderen, waarvan 40% niet-Belgen. In Wallonië zijn het er driemaal zoveel en ook daar zijn 20% ervan geen Belgen. In percentages gesproken telt Wallonië trouwens evenveel leefloners als Vlaanderen en Brussel samen. Enfin, het gekende, afgezaagde Belgische liedje dat er steeds op terugkomt dat Vlaanderen, dat 60% van de bevolking heeft, slechts 30% leefloners telt, Wallonië met 30% haalt 45% leefloners en Brussel met slechts één tiende van de totale Belgische bevolking er nog 25% leefloners bij heeft. Als het om krijgen gaat, staan Brussel en Wallonië steeds op de eerste rij, als er betaald moet worden is het steeds de beurt aan Vlaanderen. Solidariteit noemt men dat. 'Solidarité' was ook het eerste woord dat Di Rupo uitsprak op zijn allereerste Europese top. En zo verhaalt hij de kosten van de crisis op de werkenden, want dat zijn toch niet de kiezers van 'zijn' PS.
'De bevolking groeit en het aantal armen groeit mee. De stad heeft alle handicaps van een grote stad, maar geen enkele van de troeven. Er is geen evenwicht tussen middenklasse en volksklasse. In de plaatselijke politiek heerst een enorme vijandigheid, een onophoudelijk geruzie binnen de PS, sabotage in het gemeentebestuur, de bescherming van mensen die van de armen hebben geprofiteerd, ondermijning van het gemeentelijk secretariaat bij de organisatie van openbare aanbestedingen of van regelmatige benoemingen. De stad heeft geen universiteit, geen beroepshof, geen koninklijke schouwburg, geen opera. Alleen fabrieken en kleine werkmanswoningen, bevolkt door mensen die van elders komen (en blijven komen).' Bovenstaande is een bloemlezing over de stad Charleroi, uitgesproken door burgemeester Jean-Jacques Viseur (CdH), die zopas ontslag heeft genomen om gezondheidsredenen. De man was burgemeester geworden na de reeks PS-schandalen die de stad de vorige jaren gekend heeft. Hij is ondertussen tijdelijk opgevolgd door een zekere Eric Massin (PS) in afwachting dat, na de komende gemeentelijke verkiezingen, niemand minder dan huidig federaal minister Paul Magnette de fakkel zou overnemen. Over die Magnette vertelt Viseur nog het volgende: 'Hij heeft geen gevoel voor de stad en verwaarloost zijn rol als baas van de plaatselijke PS. Charleroi interesseert hem wel, maar ze besturen is geen intellectuele oefening.' Daar houdt het trouwens niet mee op. Charleroi kampt ook met een torenhoog absenteïsme in de stedelijke administratie. Bij liefst 550 ambtenaren is de situatie nu al zodanig verziekt, dat ze - volgens een nieuw controlesysteem - eigenlijk meteen hun ontslag zouden moeten krijgen. Om de begroting tegen 2015 in evenwicht te krijgen, overweegt de stad nu zo'n vijfhonderd (500!) gebouwen van de hand te doen. Vraag is maar wie ze gaat kopen en wat men er nog voor zal krijgen. Als men dit allemaal leest, kan men toch maar beter in Antwerpen wonen, ondanks zijn verkeersinfarct, zijn gemiste Oosterweelverbinding en dito stedelijk voetbalstadion. Als Magnette straks in Charleroi burgemeester zou worden én federaal minister wil blijven, zal de stad, of wat daarvoor wil doorgaan, nog maar eens bestuurd worden door een plaatsvervangende PS'er. Succes verzekerd.
* Vrij naar de gelijknamige opera van Erich Wolfgang Korngold, gebaseerd op de in 't Frans geschreven roman ' Bruges-la-Morte' van Georges Rodenbach.
We kennen in dit landje al hamburgers en Coburgers, nu blijken er ook spookburgers te zijn. Die laatsten zijn mensen - meestal vreemdelingen - die steunuitkeringen krijgen van de staat, maar hier geen officieel adres hebben of niet op het opgegeven adres blijken te wonen. Met dat fictieve adres geraken ze bij ziekenfondsen, OCMW's en andere sociale instanties aan geld waarop ze geen recht hebben. Bij heel wat van die spookburgers gaat het om mensen die te maken zouden hebben met justitie, fiscus of vreemdelingenzaken. De benaming 'spookburgers' - een kanshebber op het woord van het jaar bij de 'Dikke Van Dale' 2012 - komt uit Nederland waar men bij een grondige controle het bestaan van liefst 400.000 van die spookburgers heeft ontdekt. Hoeveel het er in dit land zouden zijn, is nog steeds nattevingerwerk. Hier werkt men nog met achterhaalde methodes uit de vorige eeuw en blijkt er, weer eens, geen echte controle te bestaan. Nog in Nederland weten al dan niet echte asielzoekers binnen de twee weken of ze mogen blijven of niet. In België duurt dat 13 tot 16 maanden... Zopas is er in Gent nog een zgz 'megaproces' gestart tegen liefst meer dan 150 personen uit het Turks-Bulgaars milieu, die een zwendel hadden opgezet met vervalste C4 formulieren, arbeidsovereenkomsten en loonbriefjes, waarmee men naar de ziekenfondsen kon gaan om uitkeringen en naar banken en verzekeringsinstellingen om leningen te krijgen. De geïnteresseerden betaalden aan een vijftal Turkse koppelbazen tot 2.000 euro voor zo'n vervalsing. En dat is nog niet alles. De zaak in Gent blijkt nl maar peanuts te zijn t.o.v. wat in Brussel gebeurt. Daar spreekt men van zo'n 6.000 (!) frauduleuze bedrijfjes die in totaal 'vele duizenden' vervalste documenten bezorg(d)en: van C4-formulieren tot documenten voor kinderbijslag en ziekteverzekering. Daar waar men in Gent alle beschuldigden in één dossier heeft aangeklaagd, wil men dat in Brussel één na één doen. Met de gekende 'snelheid' van de Brusselse justitie in het achterhoofd, zou dit wel eens een werk voor de rest van deze eeuw kunnen betekenen. Een zaak waarbij de verjaring van de Bende van Nijvel in het niet verzinkt. En ondertussen zoekt de regering Di Rupo krampachtig naar honderden miljoenen extra besparingen die tenslotte zullen moeten komen van de burgers die wél de wet naleven. Dat terwijl diezelfde regering ondertussen al weer 30 miljoen euro extra heeft opzij gezet voor die 'asielzoekers'...
Ik wil nog even terugkomen op mijn blog van eergisteren, over N-VA en Vlaams Belang en op de reactie daarop dat ik een N-VA adept zou zijn. Dat klopt niet. Mijn familie werd een van de vele slachtoffers van de naoorlogse repressie. Nadat we ons ouderlijk huis tijdelijk moesten verlaten wegens militaire confrontaties in onze wijk, vonden we het - bij de terugkomst - volledig leeggeroofd. Alles was weg, zelfs de hele schoenmakerij van mijn vader, het laatste stukje leder inbegrepen. Om toch maar een excuus te hebben, hadden de 'helden' van het verzet er niets beter op gevonden dan wat hakenkruisen op de buitenkant van de woning te schilderen. We zijn er zonder verdere miserie vanaf gekomen, omdat later bleek dat er van collaboratie helemaal geen sprake was, maar hebben nooit iets weergezien van wat er was gestolen. Toen, eind jaren veertig, Herman Wagemans de toen erg moedige beslissing nam aan de verkiezingen deel te nemen met als enig programmapunt de amnestie, heeft mijn familie voor hem gestemd. En daarna voor de Volksunie en dan voor het Vlaams Blok en het Vlaams Belang. Ik heb het hier al eens geschreven en ik doe het nog maar eens: ik blijf voor het Vlaams Belang stemmen, al was het maar omdat ik niet aanvaard dat een partij, die mag meedoen aan democratische verkiezingen, in de media zo goed als doodgezwegen wordt en geen kans krijgt fair mee te spelen in de politiek. Zolang die situatie blijft bestaan zal ik (en het grootste deel van mijn familie) VB blijven stemmen. Ik ben geen lid van de partij. In heel mijn leven ben ik nooit lid geweest van een politieke partij noch van een vakbond en dat wil ik zo houden. Dat ik voor het VB blijf stemmen, wil echter niet zeggen, dat ik niet kritisch mag zijn en dat ik het altijd met die partij eens zou moeten zijn. Dat was ik al niet in de zaak van de Lange Wapper en ook nu niet, nu de partij plots een linksere koers wil gaan varen. Van wat ik op de Tv gezien heb van het laatste partijcongres, leek de reactie van de militanten in de zaal ook alles behalve enthousiast. Ze zaten er eerder gelaten bij en dat kan ik best begrijpen. Met pragmatisme bedoel ik in de eerste plaats, dat elke gelegenheid om de Vlaamse zaak vooruit te helpen, moet gegrepen worden. Daarom ben ik voor de zgz 'Baert' doctrine, die ook het N-VA belijdt: 'Elke stap naar een Vlaamse ontvoogding, die geen enorme kost met zich meebrengt en het hele proces niet in gevaar brengt, moet genomen worden'. Dat is iets anders dan telkens dwars te gaan liggen als men het eigen programma niet voor 100% terugvindt. Het kan immers ook anders. Bij de stemming over de verstrenging van de gezinshereniging voor inwijkelingen bv, heeft de partij dat niet gedaan en toen mede gezorgd voor een alternatieve meerderheid. Dat noem ik pragmatisme. Ik denk ook niet dat de N-VA in 2014 over een volstrekte meerderheid in Vlaanderen zal beschikken. Misschien wél N-VA en VB samen. Pas dan krijgen we de lakmoestest over de Vlaamsgezindheid. Tenslotte nog dit: het valt op dat het VB de laatste tijd weer meer aan bod komt op de VRT. Denk nu niet dat ze daar Vlaamsgezinder zijn geworden. De reden is, dat de N-VA daar nu vijand nummer één is geworden en dat, bij gebrek aan een tweede cordon, alle middelen goed zijn om haar te bestrijden. Ook het VB als het zich tegen de N-VA afzet, wat haar goed recht is. Dan moeten er echter wel andere argumenten gebruikt worden dan het opzetten van de Vlamingen tegen hun eigen middenstand. Voor de rest zal ik bij de komende gemeenteverkiezingen weer VB stemmen. Als de partij tenminste in Kasterlee blijft opkomen. De man, aan wie ik vorige keer mijn stem heb gegeven (Jeroen Van de Water) blijkt nl ondertussen ook al te zijn overgestapt naar de N-VA...
In 2003 nam Telenet in mijn regio de kabel over van Electrabel. Dat was in de roemruchte periode toen Steve 'Stunt' Stevaert de radio- en Tv-taksen afschafte in Vlaanderen. Lang heeft de euforie daarover niet geduurd, want Telenet verhoogde al het jaar daarop de abonnementsprijs voor kabel-Tv met liefst 25%, waardoor Jan-met-de-pet en zijn Lieza het voordeel van de afschaffing van radio- en Tv-taks alweer kwijt waren. Het zou nog erger worden: in 2005 haalde Telenet acht van de veertig zenders uit de ether, terwijl de abonnementsprijs dezelfde bleef. In werkelijkheid was dit ook een prijsverhoging met 20%, allemaal na beslissingen die het bedrijf helemaal op zijn eentje nam, zonder enige inspraak van wie ook. Bij de afgeschafte zenders waren o.m. Arte, BBC-World, Geographic en Tv España, niet van de minsten. Wie die zenders toch wou blijven zien, kon bij Telenet een soort modem leasen voor 49 euro, geld dat men bij inlevering kon terugkrijgen. Wie echter thuis ook al een video en DVD-speler had, moest daarvoor nog eens een extra aansluiting laten plaatsen, die meer kostte en niét terugbetaald werd. Het is daarna enkele jaren rustig geweest op de kabel, maar nu is het weer van 'dattem'. Hetzelfde Telenet gaat, tegen het einde van volgende maand, immers weer een aantal zenders van de analoge kabel halen. Vier tot elf al naargelang de regio, ook deze keer zonder dat er enige inspraak is en zonder dat er iets verandert aan de abonnementsprijs. Voor wie analoog blijft kijken - en dat zijn nog steeds 800.000 gezinnen in Vlaanderen - worden de abonnementen opnieuw tussen de 10 en de 40% duurder. Wil men de afgeschafte zenders nog zien, dan helpt zelfs een nieuw modem niet meer. Het enige alternatief is nu overschakelen op digitale Tv, wat ook duurder uitvalt. Daar draait trouwens het hele initiatief om: die digitale Tv brengt Telenet meer op. Voor wie het nog niet zou weten, Telenet werd ooit opgericht door de Vlaamse deelregering, maar is tegenwoordig helemaal niet meer Vlaams. De firma is voor meer dan de helft in Amerikaanse handen. De big boss heet Duco Sikinghe, is een Fries en heeft persoonlijk al miljoenen verdiend aan Telenet aandelen. Hij kreeg recentelijk nog e.o.a. staatsprijs (voor 'manager van het jaar', denk ik). Ze zouden hem beter 'stroper van het jaar noemen'.
