Dit weekeinde hebben verschillende partijen bijeenkomsten gehouden met het oog op de gemeentelijke verkiezingen van het najaar. Mensen, werd daar wat afgezeverd! - Bij CD&V, waar men er al eerder over gedebatteerd had, was men uitgekomen op de idiote slagzin 'iedereen inbegrepen', iets dat op alle manieren kan gebruik worden en door niemand echt wordt begrepen. Typisch tsjevenwerk. - Open VLD doet het al niet veel beter met het motto 'doen'. Als daar nu nog een uitroepteken achter gestaan had ('doen!'), zou het misschien nog iets zinnigs betekend hebben. Ook dit is zo'n slagzin waarmee men alle kanten uit kan, behalve de goede. Croo'tje wist nog te vertellen dat zijn partij in Brussel al een hele tijd bezig is met de 'verandering', iets wat de N-VA voor de toekomst belooft. Die blauwe verandering is echter niet in de goede zin, zeker niet voor Vlaanderen. - Feitelijk is Tobbackske nog de slimste (als het goed is zeggen we het ook). Hij kiest niet voor één slagzin bij de gemeentelijke verkiezingen en wil dat het lokaal blijft. In veel gevallen zal dat ook zo zijn. - De N-VA kan wel een excuus inroepen. Het is voor de partij feitelijk de eerste keer dat ze serieus alleen opkomt. Zoiets in alle gemeenten nu apart verkopen, is logistiek niet haalbaar. Daarenboven moet de partij opboksen tegen heel wat vooringenomenheid van de bestaande coalities. Het lijkt er net op dat die vinden dat er voor de N-VA aparte regels gelden en dat die heiliger moet zijn dan de paus. Zo stelt men, dat De Wever niet gelijkertijd burgemeester en partijvoorzitter zou kunnen zijn, maar rode Louis Tobback kon dat in 2000 wél. Pol Van Den Driesche werden geen handtastelijkheden ten last gelegd toen hij voor CD&V in het parlement zat. Nu hij voor N-VA gekozen heeft, blijkt dat een ernstig vergrijp te zijn. Van hypocrisie gesproken. Enfin, ik heb zo de indruk dat we 'goed' vertrokken zijn en dat er nog met heel wat modder zal gesmeten worden vóór de bladeren gaan vallen. Feitelijk kan ik nog het meeste begrip opbrengen voor LDD, hoe klein dat partijtje ook geworden is. Ze past nl voor de verkiezingen voor de provincieraden. Deckerken zegt, terecht, dat hij al vijf jaar vertelt dat die raden moeten worden afgeschaft en wil er dan ook geen energie (en centen) meer insteken. Men zal het waarschijnlijk ook wel anders kunnen uitleggen, maar voor wat de grond van de zaak betreft heeft hij gelijk.
Het werd weken op voorhand aangekondigd: na de paasvakantie zou de regering Di Rupo eens werk gaan maken van de relance van onze economie. We zijn nu een week verder en het blijft daarover oorverdovend stil, buiten een vroegere opmerking van Vande Lanotte dat er daarvoor geen geld is (voor wat eigenlijk nog wél?) en een verklaring van Beke op een gastcollege in Gent, 'dat ze wachten op een Europees initiatief'. Het kan ook op Godot geweest zijn... De enige minister, die blijkbaar nog met de relance bezig is, is Olivier Chastel, maar dat is ook zijn job als minister van begroting. De MR-man, die in de Belgische politiek omhoog is gevallen als gevolg van de PS-corruptieschandalen in Charleroi, zegt dat er voorlopig maar één oplossing is: het verlichten van de administratieve lasten. Hij heeft daarvoor een plan opgemaakt met liefst 284 concrete maatregelen. Zelfs als we er van uitgaan dat het een serieus werk is kunnen we stellen, dat het nog wel even zal duren vóór die zullen zijn uitgewerkt, het tempo van Di Rupo kennende. Tussen 2000 en 2010 werden de administratieve lasten al met zo'n twee miljard euro verlicht. Over zo'n lange periode is dat niets spectaculairs en het is dan ook zeer de vraag hoeveel daar verder nog af kan. Verdere besparingen brengen nl meestal steeds minder op. Vraag het maar aan de Vlaamse regering met haar 'kaasschaaf' methode. Waar de politieke partijen blijkbaar wél tijd (en geld) voor hebben, is het lanceren van de campagnes voor de gemeentelijke verkiezingen van dit najaar, terwijl men ook niet mag vergeten dat er in de eerste helft van mei ook nog sociale verkiezingen zijn, waaraan dezelfde partijen zich liever niet verbranden. De hele zgz relance is nep, even nep als bv de bewering van Electrabel dat ze de energietarieven drastisch zou terugschroeven, even nep als de reactie daarop van Vande La en Tobbackske dat het allemaal dank zij hen is dat we morgen gratis zullen geschoren worden. Even nep als dit hele land, dat met de maand onbestuurbaarder lijkt te worden.
De verklaring van Adecco topman Patrick De Maeseneir, dat men in België beter de dertiende maand en het dubbele vakantiegeld zou afschaffen, heeft voor de nodige beroering gezorgd. Het was inderdaad straffe taal van de Vlaming die aan het hoofd staat van 's werelds grootste uitzendbedrijf. Wat moeten we daarvan geloven? Om te beginnen, heeft de man gelijk waar hij zegt dat België boven zijn stand leeft en nog steeds niets, maar dan ook helemaal niets heeft gedaan om de kosten van de vergrijzing op te vangen en die zullen enorm zijn. Het land zit nu al aan zo'n 100% staatsschuld t.o.v. het bbp en heeft de dreiging van een faillissement van de Dexia holding als een zwaard van Damokles boven zijn hoofd hangen. Ex-bankier Bernard Ardaen, die zelf zo'n twintig jaar voor Dexia heeft gewerkt en er een boek over geschreven heeft, zegt dat dit land met deze zaak tot 500 miljard verlies dreigt te boeken, anderhalve keer het eigen bbp. Als dat scenario ooit werkelijkheid zou worden, dreigt inderdaad de Griekenlandroute. De repliek van onze media, dat De Maeseneir zelf 3 millioen euro per jaar krijgt en zich kan permitteren in Zwitserland geen dertiende maand noch dubbel vakantiegeld te trekken, is naast de kwestie. In dat land geldt dat nl ook voor Jan met de pet, al wordt dat verlies gecompenseerd doordat hij daar veel minder belasting betaalt. Volgens hem zijn er weinig landen waar men die extra's nog betaalt en daar houdt het trouwens niet bij op. Zo kan men hier bv de feestdagen die in het weekeinde vallen recupereren. Dat gebeurt nergens anders en daarbuiten is er een heel systeem van tijdelijk niét werken, dikwijls dan nog betaald (door de werkgever), terwijl die niet gewerkte maanden en jaren wél meetellen voor het pensioen alhoewel men er niet voor heeft afgedragen. Wij hebben in verhouding het grootste aantal ambtenaren en politiemensen en er komen er nog steeds bij, wat men er ook van moge beweren (zopas nog 400 extra politieagenten en evenveel douaniers). En dan is er de index, die het tegenovergestelde bereikt van wat linkse partijen en vakbonden beweren (en die ook moet worden bijgepast door de werkgevers). Hoe men het ook draait of keert, als de E.U. blijft bestaan, zal dat item een discussiepunt blijven, zeker mocht het straks met dit land finaal mislopen. De soep zal natuurlijk weer niet zo warm gegeten worden als ze wordt opgediend, maar het zou verkeerd zijn de klokkenluiders als wereldvreemden af te schilderen. Dit land kan zijn financiële problemen niet sine die voor zich uit blijven schuiven of het zal zélf eens uitschuiven.
- Er is in Vlaanderen een tekort aan pleeggezinnen voor peuters en kleuters. - Eén op de tien Vlamingen zit onder de armoedegrens; daar zouden 140.000 kinderen mee gemoeid zijn. - Het aantal studenten dat een leefloon krijgt van het OCMW is in Vlaanderen op 10 jaar tijd 4,5 keer groter geworden (tot zo'n 17.000).
Als men dat allemaal hoort en leest, vraagt men zich toch af in wat voor land wij tegenwoordig leven. Als er bv een tekort is aan pleeggezinnen voor peuters en kleuters, dan betekent dat toch ook dat de ouder(s) van zo'n kind er niet naar om ziet of er de middelen niet toe heeft. Waarom is men er dan mee begonnen? Dat geldt trouwens ook grotendeels voor het leefloonverhaal van studenten. Meestal gaat het om jongeren die het thuis zijn afgestapt en die het maar logisch vinden dat de overheid daarvoor moet opdraaien.Volgens de diensten van 'big Maggie' zijn 70% van die ouders ook zelf bekend bij het OCMW en wil men de andere 30% niet lastig vallen, uit schrik de kinderen nog meer van hun ouders te vervreemden. Rare redenering, die tegelijkertijd kan tellen als tip voor andere kandidaten, die graag een graantje van het OCMW willen meepikken. Het verhaal van die 10% 'Vlamingen' die onder de armoedegrens zou leven, mag ook met een grote korrel zout genomen worden, dat aantal kinderen inbegrepen. De voornaamste reden daarvoor is, dat het hier vooral gaat om allochtone inwijkelingen ('Het probleem stelt zich vooral in de grote steden', zei Lieten), die inderdaad in Vlaanderen wonen, maar die hier zijn aangespoeld zonder middelen van bestaan en met de hoop dat wij hun problemen eens zullen oplossen. Als wij niet resoluut onze asiel en migratiepolitiek wijzigen, dan blijft dit dweilen met de kraan open en zal een steeds groter aantal van de mensen die in Vlaanderen woont (en dat zijn niet automatisch 'Vlamingen'), arm blijven. Een van de redenen, waarom het hier op dat gebied niet beter wordt, komt juist doordat onze buurlanden hun politiek terzake al lang hebben veranderd, waardoor daar uitgewezen economische gelukzoekers alleen nog in dit land heil zien. Kortom, als men in onze politiek de kool en de geit wil blijven sparen, dan ziet het er slecht uit voor ons nageslacht. Eens zal er een breekpunt komen waarop ook Vlaanderen geen geld meer over zal hebben om Sinterklaas te spelen, niet alleen voor Brusselaars en Walen, maar ook voor de gelukzoekers uit de derde wereld die hier onze statistieken mee komen verkrachten.
De grote heisa over een onderzoek van de KU Leuven, in opdracht van de overheidsdienst Sociale Zaken i.v.m. de Belgische ondergrondse economie, is een maat voor niets geweest. Om te beginnen werden er zo'n 5.000 mensen gecontacteerd, maar waren er daarvan slechts 246 bereid eraan mee te werken. Van dat kleine aantal waren de meeste dan nog uitkeringstrekkers en waren de zelfstandigen - die het gemakkelijkst zwart kunnen werken - ondervertegenwoordigd. In dit land staan peilingen sowieso al in een slecht daglicht. Als er echter op een dergelijke basis moet worden verder gewerkt, is het hek helemaal van de dam. Zonde van het vele geld dat die studie waarschijnlijk weeral zal gekost hebben. Ook zonder zo'n onderzoek weet trouwens iedereen dat er in dit land serieus in het zwart gewerkt en verhandeld wordt. De voornaamste reden daarvoor - en die wordt in de meeste media ook aangehaald - is dat de belastingen hier van de zwaarste zijn van heel Europa. Wie het al moeilijk heeft en weet die belastingen niet of moeilijk te kunnen betalen, heeft dikwijls geen alternatief buiten het zwarte circuit. Wat echter in onze politiek-correcte media nergens verteld wordt, is een andere reden, nl dat in dit land weinig mensen zich verbonden voelen door de Belgische nationaliteit. Met uitzondering van enkele procenten die voor de BUB stemmen, men niet spreken van een Belgisch volk, wat Albert II en zijn entourage er ook over mogen zeggen. Jules Destrée, Waals politicus en doctor in de rechten, wist dat al in 1906, toen hij aan Albert I een open brief schreef, waarin hij stelde dat er geen Belgen waren, maar alleen Vlamingen en Walen. Ondertussen is daar een derde categorie bijgekomen: de Belgen van allochtone afkomst. Die voelen zich misschien wel eerder Belg dan Vlaming of Waal, maar moeten op gebied van zwartwerk voor de autochtonen zeker niet onder doen. Wie dat niet gelooft, moet maar eens een dagje Brussel doen. Daarvoor heeft men geen dure studie nodig. De zwarte economie aan banden leggen is een hopeloze zaak en zal zeker niet opgelost worden door er nóg meer controleurs op af te sturen, zoals die geleerde Leuvense professor in zijn studie voorstelde. Straks hebben we hier alleen nog een controle-economie. Als men eerst eens begon de staatsschuld weg te werken, de belastingen te verlagen en de transfers uit te doven, zouden de mensen er misschien weer in gaan geloven en er dan ook hun steentje toe bijdragen.
In deze rubriek heb ik het al meermaals geschreven: in dit land wordt niets écht hervormd, er wordt alleen maar wat veranderd. Dat is zo met de situatie in en rond Brussel en met bijna elk akkoord dat er binnen de club van Di Rupo is gesloten. Neem nu de senaat. Officieel wordt die feitelijk afgeschaft, maar in werkelijkheid zal hij er nog wel zijn. Allen kunnen de senatoren straks niet meer door de burger verkozen worden, maar zullen ze worden aangeduid door de verenigde politieke partijen, die er hun electoraal mislukte kandidaten in zullen kunnen droppen. Het aantal senatoren mag dan al serieus verminderd zijn, de vaste kosten blijven wat ze zijn qua gebouwen, onderhoud, personeel en ga zo maar verder. De zogezegd 'afgeschafte' en tot echte praatbarak omgevormde raad zal niet veel minder kosten dan de huidige. Ook de plannen om het aantal provincieraadsleden te verminderen, passen in hetzelfde stramien van virtuele hervormingen. Hervormingen die er geen zijn, nephervormingen. Met justitie gaan we dezelfde weg op. Officieel worden de 27 gerechtelijke arrondissementen herleid tot 12. Turtelboom vindt geen adjectieven genoeg om haar eerste werkstuk als nieuwe baas van justitie toe te juichen. 'Revolutionair', vindt ze het, 'grondige hervorming', 'schaalvergroting', een 'model van efficiëntie'. Nou, moe! Evenals bij de zgz hervorming van de senaat, gaat het om een louter cosmetische ingreep met enkele neveneffecten. De 27 justitiegebouwen, een relict uit de tijd van Napoleon, blijven bestaan. Zo ook de structurele kosten. De broodnodige informatica, opgestart onder Onkelinx in 1999, werkt nog steeds niet echt. Dat zal er niet op beteren als straks een kleiner aantal magistraten tussen de provinciehoofdsteden zal moeten gaan pendelen. Op onze overdrukke wegen zal die pendeltijd ook veel geld kosten en diezelfde magistraten eerder minder dan meer laten presteren. Terwijl in alle sectoren van de ambtenarij steeds meer thuiswerk wordt verricht, gaat men bij justitie de andere kant op. Vraag is trouwens in hoever de Turtelboomse hervorming invloed zal hebben op de bekende Belgische straffeloosheid.
Victor Van Vosselaer kaartte het hier al aan en alle kranten en weekbladen die ergens met politiek bezig zijn, zijn erop gevlogen als vliegen op een verse koevla: het laatste bedrijf in de ruzie tussen VB en N-VA. Dit alles nadat Jan Jambon in De Zondag duidelijk had gesteld dat zijn partij na de komende gemeentelijke verkiezingen van 14 oktober in geen enkele Vlaamse gemeente een coalitie zal vormen met het Vlaams Belang. En dan? Voor zover ik weet, is dat nu ook niet het geval, tenzij misschien in enkele gemeenten waar mandatarissen van beide partijen opkwamen in een partij onder een andere naam, zoals bv 'gemeentebelangen'. Is het zo belangrijk, dat er een Vlaamse coalitie komt in Zoetenaaie of Pulderbos? Zal Vlaanderen gered zijn als dat zou gebeuren bachten de kuppe of ergens diep in Limburg? Voor de grote steden ligt dat verhaal wel iets anders, maar juist daar denk ik dat de N-VA zich wel eens zou kunnen verbranden. Hoe gaat ze het immers straks verkocht krijgen als blijkt dat ze daar gaat samenwerken met linkse partijen? Alhoewel ook dat relatief is. De N-VA werkt nu toch ook samen met de SP.a in de Vlaamse regering, alhoewel ze daar de kans had de socialisten te ruilen voor de liberalen? Dat dat laatste niet gebeurde, kwam waarschijnlijk omdat de N-VA de Open VLD meer ziet als een rechtstreekse concurrent op economisch gebied waar beide partijen in dezelfde electorale vijver vissen. Hetzelfde wat met het VB gebeurt op communautair vlak. Persoonlijk denk ik, dat het verkeerd zou zijn ons daarover teveel op te winden, want alleen zo spelen we in de kaart van de Belgicisten en hun slaafse media die niet beter vragen dan de ruzie in het Vlaamsnationale huishouden op te stoken. Ik blijf erbij, dat de lakmoesproef er pas zal komen na de eerstvolgende regionale verkiezingen, wanneer de V-partijen kans maken om een volstrekte meerderheid te halen in het Vlaamse parlement. In het vooruitzicht daarvan zijn ze nu al bezig ervoor te zorgen, dat ze er zo sterk mogelijk uit zullen komen om daarna met des te meer kracht hun eisen te kunnen stellen. Als VB en N-VA dan samen een meerderheid zouden kunnen vormen en laatstgenoemde partij het dán nog zou weigeren, dan kunnen we een kruis maken over Vlaanderens toekomst en zal de N-VA later in de geschiedenisboeken alleen nog herinnerd worden als de 'Volksunie bis'.
De Belgische justitie komt steeds meer onder vuur te liggen. Turtelboom raakt het niet eens met de cipiersvakbonden, die haar enig concreet voorstel - de metaaldetectoren - terecht een lachertje vinden. Dan wel een lachertje dat nog eens 800.000 euro extra gaat kosten. Volgens Turtelboom, die - nota bene - nooit rechten gestudeerd heeft en haar al even rechtsonkundige journalistieke supporters, kan justitie alleen maar hervormd worden door er veel geld tegenaan te smijten. Dat laatste is een zoveelste serieuze misvatting. Neem nu dat proces van massamoordenaar Breivik in Noorwegen. Ondanks de complexiteit van het hele verhaal en de tegenstrijdige psychiatrische onderzoeken, vindt het plaats op acht maanden van de feiten. Een min of meer soortgelijk drama bij ons, dat van Kim De Ghelder, sleept hier nu al drie jaar aan en niemand kan zeggen hoe lang het nog zal duren. Reden voor deze vertraging is, dat er door alle betrokken partijen steeds nieuwe onderzoeken kunnen gevraagd worden, waaronder de zgz 'moraliteitsonderzoeken', waarbij men o.m. nagaat of de beschuldigde geen 'moeilijke jeugd' heeft gehad. Dat laatste kan volgens een zekere, uit Frankrijk afkomstige, wet Franchimont, die dateert uit de negentiende eeuw! Om ons gerecht te laten werken zoals het hoort, hoeft men er niet meteen een heleboel geld tegenaan te smijten. Men moet gewoon de hele wetgeving ter zake vereenvoudigen. Zoals met bijna alle wetten in dit gecompliceerde land, worden er jaarlijks aan de lopende band nieuwe regels aan toegevoegd, terwijl de oude blijven bestaan. Daardoor geraakt de wetgeving zo ingewikkeld, dat alleen vakspecialisten er nog aan uit kunnen. Advocaten specialiseren zich dan ook steeds meer in, één bepaald facet van de wetgeving, waarvan ze dan zo goed als alles afweten, terwijl de rechters verplicht zijn het hele spectrum te overzien en daarover te oordelen, iets waartoe ze niet meer in staat zijn. Wat trouwens specifiek het cipiersprobleem betreft, blijkt dat wij in dit land verhoudingsgewijs meer gevangenispersoneel in dienst hebben dan elders, iets wat ook al het geval is bij ons politieapparaat. Het is het klassieke verhaal van het teveel aan koks dat het eten bederft. Tenslotte nog dit: het gijzelen van cipiers blijkt in België een exclusief Waalse fenomeen te zijn. Na de eerste ontsnapping van die Manella uit Nijvel en nu uit Aarlen, waren er dit jaar al dergelijke ontsnappingen uit Hoei, Jamioulx en twee keer Andenne, telkens gevolgd door de schijnbaar obligate stakingen. Als we daar het verhaal bijvoegen van de wetten Franchimont en Lejeune (ook al een Waal), lijkt het erop dat we ook justitie best splitsen, want ook dat schijnen we beter te doen.
Het was het weekeinde van enkele 'zeer belangrijke' betogingen: - In Puurs bestormden een aantal Gaia sympathisanten een productie-eenheid van Devos-Lemmens, om te protesteren tegen het feit dat ze daar nog mayonaise maken met eieren van kippen uit legbatterijen van het oude, enge type, een systeem dat sinds 1 april (géén grap) in dit land officieel niet meer mag. Voor alle zekerheid ben ik mijn kippenhok maar eens gaan opmeten, want ik maak zelf ook mayonaise (én advocaat!) van de eigen productie. Het was me een hele geruststelling, dat ik uitkwam op 19m² voor vier leghorns*. - In Brugge werd betoogd tegen het houden van dolfijnen in het dolfinarium. Volgens de actievoerders, zien die dieren daar nodeloos af. Geen specialist ter zake zijnde, kan ik daar weinig aan toevoegen, alhoewel de uitbating zegt dat de dolfijnen in gevangenschap langer leven dan in de vrije natuur. - Op Zaventem was er een hele rel, nadat zestig actievoerders voor de Palestijnse zaak niet aan boord mochten van een toestel van Brussels Airlines met bestemming Israel. De reden was, dat die lui in Gaza wilden gaan betogen tegen datzelfde Israel. De vorige keer dat het gebeurde, werden die actievoerders in Israel tijdelijk opgesloten, nu heeft men het zover niet laten komen. Misschien hebben ze daar ook een tekort aan gevangeniscellen... - In Mortsel, de stad waar men te voet sneller door geraakt dan met de auto (Groen is er aan het bewind), werd nog maar eens betoogd tegen de luchthaven van Deurne, meer bepaald tegen de ondertunneling van de Krijgsbaan, waardoor de start- en landingsbaan van het vliegveld zal kunnen voldoen aan de Europese normen. Vroeger was de reden het beschermen van een kolonie vleermuizen, nu gaat het om het afgraven van een stuk(je) natuurgebied (dat later weer hersteld zou moeten worden). Dat deze ondertunneling de voorwaarde was, waarom de N-VA indertijd de bocht van 160° nam i.v.m. de Oosterweelverbinding, zal velen van deze simpele zielen wel ontgaan zijn. Als het daar zo verder gaat, kunnen we straks trouwens beter spreken van een OosterweelONTbinding. Tegen het doortrekken van de tramlijn van Antwerpen naar het shoppingcenter van Wijnegem werd dit weekeinde niét betoogd, evenmin als tegen de eventuele aanwezigheid van kernwapens in Kleine Brogel noch tegen het aanplanten van genetisch gewijzigde gewassen. Ook niet tegen het gesloten centrum voor illegalen in Vottem. Er is dus nog keuze voor verdere acties. Gelukkig volk, dat geen andere problemen kent.
* De naam 'leghorn' heeft niets met 'leggen' te maken. Het is de verbasterde, Engelse vorm van 'Livorno', waarnaar het kippenras is genoemd.
In Antwerpen grijpt er op 21 mei e.k. een symposium plaats onder het motto: 'De Nederlandse cultuur en taal in een zich integrerend Europa'. Kris Peeters zal er zijn, evenals de Nederlandse minister-president Rutte. Hopelijk krijgen ze nog de kans werkelijk over dat onderwerp te debatteren, want zoals de zaken nu evolueren in Europa in het algemeen en in de eurozone in het bijzonder, zou er tegen die tijd misschien niet veel meer in huis komen van dat 'integrerend' Europa. De toestand in Spanje dreigt nl met de dag dramatischer te worden. Zo'n 800.000 nieuwe woningen staan er te koop aan braderijprijzen, maar niemand wil ze. Hele nieuwgebouwde wijken staan leeg, evenals een paar heuse vliegvelden. De banken die dat alles gefinancierd hebben, weten niet wat ermee aan te vangen. Sommige zijn er overgenomen door de staat en anderen dreigen zonder liquide middelen te geraken. De werkloosheid bedraagt zo'n 25% van de beroepsbevolking. Spanje heeft een economie die groter is dan die van Griekenland, Portugal en Ierland samen en kan onmogelijk door Europa op eenzelfde manier geholpen worden. Als het met de eurozone slecht zou aflopen, dan zal er iets anders voor in de plaats moeten komen. Een splitsing in een zone noord en een zone zuid bv. Vraag voor ons is dan bij welke groep we zullen terecht komen. Vlaanderen haalt vlot de zone noord, maar België als geheel niet o.w.v. het armlastige Wallonië. Een alternatief - en dat zou op dat symposium wel eens aan de orde van de dag kunnen komen, mocht het ondertussen al fout gelopen zijn - is een herstel van de vroegere Nederlanden, de zgn zeventien provincies. Een werkgroep met de mooie naam 'Leo Belgicus'* blijkt daarover al een studie gemaakt te hebben. Vraag is maar of veel Vlamingen daarop zitten te wachten. Zelfs bij de Vlaams-nationalisten zijn er heel wat die niet zomaar bereid zijn de Walen te vervangen door de Hollanders, zelfs niet als we er economisch beter van zouden worden. Als we er nu in België nog niet in slagen onze rechten af te dwingen als meerderheid, hoe gaan we dat doen in een verenigd Nederland als minderheid? Misschien is confederalisme ook hier een oplossing. Eerst met het Brussels gewest, dan met Nederland en daarna met om het even wie die akkoord gaat met onze voorwaarden. Dagdromerij? Misschien wel, maar ik heb zo het idee dat daarover het laatste woord nog niet gevallen is.
* 'Leo Belgicus' is Latijn voor de 'Leeuw der Nederlanden' en slaat op de vorm van de vroegere verenigde zeventien provincies, wier landkaart de vorm heeft van een leeuw.
Na dit weekeinde zullen de doodwroeters in de federale parlementen weer aan het werk moeten gaan. Erg, hé? En nog erger wordt het, nu ze waarschijnlijk nog tijdens deze eerste nieuwe werkweek zullen moeten klaarkomen met hun rapport, waarbij de doelstellingen en ambities voor de periode tot liefst 2020 aan Europa zullen moeten gepresenteerd worden. Dat geldt niet alleen voor alle E.U.-landen, maar ook voor de regio's, zeker in de federale landen, dus ook in België. Kris Peeters, de slogan van wijlen Gaston Geens indachtig ('We moeten trachten dat, wat we zelf doen, beter te doen'), heeft alvast een schot voor de boeg van het wankele federale schip gegeven. Peeters vindt, terecht, dat die oefening alleen maar zin heeft als álle Belgische 'entiteiten' hun boekhouding doen kloppen tegen 2015. Brussel, Wallonië en de federale regering hebben daarvoor dus nog ruim de tijd, Vlaanderen heeft zijn budget nu al in evenwicht. Hoe we dat voor elkaar gekregen hebben, werd zopas nog zeer raak verwoord door Louis Verbeke van de Vlerick Leuven/Gent managementschool: 'De Vlaming zorgt voor beter onderwijs en voor meer werk, voor wetenschappelijke innovatie en behoorlijk bestuur. Hij beheerst zijn schulden, spaart en is genereus tegenover nieuwkomers'. Daar kan men het wel eens mee zijn. Alleen is het resultaat van zoveel ijver, dat Vlaanderen vooral de federale staat en - via de transfers - ook de andere gewesten moet onderhouden. Zoals de lezers van deze rubriek weten, heb ik persoonlijk mijn twijfels over die ijver om het budget persé in evenwicht te hebben en blijf ik vrezen, dat men het elders ontbrekende geld straks zal komen zoeken waar het zit: bij ons in Vlaanderen. Tenslotte nog dit: het is vanwege Peeters wél een goede zet geweest een kopie van het Vlaamse rapport rechtstreeks naar Europa door te spelen, zodat men later weer niet kan afkomen met 'Wir haben es nicht gewußt'.
'De boodschap van het Belgische strafsysteem is eenvoudig: misdaad loont'. Deze opmerking komt niet van e.o.a. oppositiepartij, maar van Peter D'Hondt, politierechter in Dendermonde en dus iemand die het kan weten. Ons gerechtelijk systeem werkt helemaal niet meer fatsoenlijk. Als criminelen al niet worden vrijgelaten o.w.v. zgz procedurefouten of aan gebrek aan plaats in de overvolle en uitgedateerde gevangenissen, zijn er nog altijd de straffen die niet worden uitgevoerd. Al helemaal niet voor veroordelingen tot zes maanden, zogezegd met een enkelband voor straffen tot drie jaar. In dat laatste geval is de kans groot, dat men dan niet eens serieus gecontroleerd wordt bij gebrek aan gemotiveerd personeel. De belofte van Milquet, om nog eens snel een doos agenten open te trekken en daarmee de problemen bij de politie op te lossen, is een lachertje. Er is momenteel in dit land een tekort van zo'n 2.000 politieagenten en dit volgens een eigen zgz 'KUL-norm' (What's in a name?!). Sommige berekeningen houden het zelfs op 3.000. Volgens de huidige planning kunnen er jaarlijks 1.000 aspirant agenten beginnen, terwijl er telkens 1.500 met pensioen gaan. Aan dit tempo zullen er dus steeds minder zijn i.pl.v. meer. Wat Milquet nu doet, is gewoon een aantal agenten overplaatsen, de communicerende vaten, zeg maar. Als er straks in Brussel genoeg zouden zijn, zullen er elders te weinig zijn. In bijna 80% van de Belgische politiezones kunnen de minimale behoeften niet gegarandeerd worden. Heel bovenstaand verhaal is dan nog maar de helft van het probleem dat in dit land veiligheid heet. Als nl het gerechtelijk apparaat, die moet aansluiten op de politiediensten, niet werkt - zoals Peter D'Hont zo duidelijk verwoordt - dan is alle discussie over aantallen politieagenten overbodig. Met dank aan de PS-politiek van de laatste twaalf jaar, waaraan de partijen van Turtelboom en Milquet, die nu de situatie zouden moeten rechtzetten, duchtig aan hebben meegewerkt.
Het is bijna niet te geloven, maar het artikel van Bart De Wever in De Standaard van 24 maart ll blijft nog steeds voor beroering zorgen in de zgz kwaliteitskrant. Die beroering geldt dan wel voor het kleine wereldje van de historici, waarbij ik me afvraag wat de doorsnee lezer van de krant daaraan heeft. Ik had het er al over in mijn blog van 3 april ('Bartje bashen'), maar dan was dan in de eerste plaats omdat ook niet-historicus en allesbeterweter De Gucht er zich mee gemoeid had. Al die eindeloze discussies over een feitelijk theoretisch onderwerp doet me denken aan een reclamespot die te lang duurt (ook dat komt de laatste tijd steeds meer voor), waardoor de essentie van het verhaal verloren gaat. Dat geldt zowel voor reclamespotjes, die het van goed geplaatste oneliners moeten hebben, als voor columns die zo klaar en duidelijk moeten zijn, dat ook buitenstaanders er iets aan hebben. In het spelletje 'Bartje bashen' heeft zich trouwens nog een niet-historicus gemoeid, nl Joël De Ceulaer, bij De Standaard tegenwoordig 'correspondent bij de afstandsbediening', wat dat ook moge betekenen. Wie al lang genoeg de Belgische politiek volgt, zal zich die De Ceulaer nog wel herinneren. Dat was de man die ooit op de VRT optrad als zgz 'moderator' in een debat tussen Filip De Winter en Aboe Jaja en dit gesprek begon met te zeggen dat - volgens hem - Jaja meer verstand had in zijn kleinste vinger dan De Winter in heel zijn hoofd. Waarop deze laatste opstapte en er van het hele debat niets meer in huis kwam. Als ik me niet vergis, komt die De Ceulaer over van Knack, dit in navolging van Marc Reynebeau, die ze daar ook beu waren en die eveneens regelmatig in De Standaard Vlaams nestbevuiler mag spelen. Nu het Vlaams Belang en De Winter voor hen niet meer salonfähig genoeg zijn, richten de heren hun pijlen naar de Wever en zijn N-VA, waarbij elke reden goed is om de Vlaamse zaak belachelijk te maken. Volgens zowat alle statistieken van de laatste jaren zijn journalisten, na de politiekers, de beroepscategorie waar de mensen het minst vertrouwen in hebben. Raar, hé?
N.a.v. de (letterlijke) dood'slag' op een controleur van de Brusselse openbare busmaatschappij MIVB, heeft de hoofdstad van België en de E.U. drie dagen helemaal geen openbaar vervoer gehad en is, vanaf vandaag, de chaos compleet nu alleen het ACV haar leden heeft gezegd terug aan het werk te gaan. De vakbonden, ook de christelijke, zeggen de politici niet te betrouwen en daarin hebben ze nog gelijk ook. Het is zo'n beetje een Belgische traditie, dat de politiekers veel beloven en weinig geven en zo de gekken in vreugde laten leven. Denk maar eens aan de vroeger steeds terugkomende problemen bij de luchtverkeersleiders en de huidige bij de cipiers, die ook steeds van alles beloofd krijgen, maar waarvan niets in huis komt. Ook de belofte van Milquet, die de stakers zeker niet ongenegen is, om honderden nieuwe politieagenten aan te werven, is immers niet te realiseren. De federale politie heeft nu al zo'n duizend (1.000!) man tekort. Als men er genoeg zou aangeworven krijgen, duurt het nog anderhalf jaar vóór die inzetbaar zijn. Specifiek voor Brussel komt daar nog bij, dat bijna alle politieagenten daar van buiten het Brussels hoofdstedelijk gewest komen. In het gewest zelf vindt men haast geen geschikte kandidaten, grotendeels omdat ze geen of slecht Nederlands kennen. Dit alles ondanks het feit dat agenten er een extra premie krijgen, net zoals trouwens ook de leraars, een soort bibbergeld om in Brussel te komen werken. Daar komt nog bij dat politieagenten, die in Brussel beginnen, er wegtrekken van zodra ze er de kans toe krijgen. Kortom, Brussel is en blijft een puinhoop. E.e.a. is mede het gevolg van het feit dat het gewest is ingedeeld in liefst zes verschillende politiezones, die allemaal niet alleen een aparte chef hebben, maar daarenboven afhangen van de 19 baronieën, waarin burgemeesters zich gedragen als alleenheersers. Mede door deze slechte organisatie is Brussel, volgens een recente peiling, de vijfde gevaarlijkste stad ter wereld. Dat er zich in zo'n stad ook criminele feiten voordoen in het verkeer, is dan ook geen uitzondering. Daarvoor heel de stad zonder openbaar vervoer zetten, is asociaal, zeker t.o.v. de mensen die daarvan afhangen voor hun werk of hun sociale contacten. De vakbonden kunnen dan al gelijk hebben als ze zeggen, dat de politici voor hun problemen geen oplossingen hebben, zijzelf hebben die ook niet. Het is trouwens geen verrassing dat het uitgerekend de rode en blauwe vakbonden van het openbaar vervoer zijn die de agitatie leiden. Ook bij de recente nationale stakingen stonden ze op de eerste rij. Haantjes de voorste.
In nogal wat lezersrubrieken en blogs krijgen De Wever en zijn partij te horen dat, mochten zij geslaagd zijn om mede een federale regering te vormen, de toegevingen aan Vlaamse kant, waartegen de partij zich nu zo afzet, minstens even groot zouden geweest zijn als nu het geval is. Die brief- en blogschrijvers hebben gelijk. Zowel de N-VA als de PS kwamen in 2009 in hun eigen regio als grootste partij uit de stembusslag en leken gedoemd om samen een federale regering te vormen. Het probleem was, dat ze een compleet tegengesteld programma hadden. Wilden ze samen die regering vormen, dan was het voor geen van die partijen mogelijk het eigen vooropgestelde en aan hun kiezers beloofde programma zwart op wit uit te voeren. Het moest grijs worden, water bij de wijn doen. In de voorstellen, die De Wever heeft gedaan - hij kreeg daarvoor één week de tijd, Di Rupo enkele maanden - stonden inderdaad enkele serieuze Vlaamse toegevingen, die niet veel afwijken van wat er daarna in de zgz Di Rupo akkoorden is overeengekomen. Volgens het reeds zo dikwijls door de francofonen uitgevoerde recept van temporiseren, vertragen en verdagen, heeft de N-VA tenslotte moéten afhaken, gewoon omdat de Franstalige, verhoogde eisen niet meer te verteren waren. De toegevingen, die de N-VA tenslotte niet meer kon doen, werden wél gedaan door CD&V, Open VLD en, natuurlijk, de SP.a die deze keer de in het vooruitzicht gestelde ministerpostjes niet wilde missen. Dat de traditionele Vlaamse partijen die gevraagde toegevingen wel deden, vindt men blijkbaar normaal. Zowel De Wever als zijn partij hebben ondertussen ruiterlijk toegegeven, dat ze het spel niet goed hebben gespeeld. Ze hadden reeds in 2009 resoluut moeten gaan voor tenminste confederalisme. Ze gaan die fout, hopelijk, geen tweede keer meer maken en dat is dan ook de reden waarom ze de druk op de politieke ketel willen houden, niet alleen voor de gemeentelijke verkiezingen van dit najaar, maar ook daarna tot de moeder aller verkiezingen van 2014. Gesteld natuurlijk dat de regering Di Rupo het zo lang zal uithouden. Het belangrijkste bij die volgende verkiezingen is, dat de V-partijen hoe dan ook de meerderheid van de stemmen moeten behalen in Vlaanderen. Slechts dan kan er een serieus debat op gang komen, hoe het verder zal moeten gaan, want alleen via het Vlaamse parlement zullen we nog in staat zijn het Belgische systeem open te breken. Als de Vlaams-nationalisten nu nog niet tot een overeenstemming kunnen komen, dat zal dat na 2014 wel moéten. Er zal anders geen alternatief meer zijn dan te blijven rommelen in de marge.
Een van de eerste beslissingen, die Laurette Onkelinx nam in de paars-groene regering van Verhofstadt - waarin zij minister van Werk was geworden - was het opstellen van een nieuw plan om de bedrijven te verplichten jonge werklozen aan te werven. Het was het begin van de PS dominantie, die tot vandaag voortduurt en dat zal blijven zolang die partij in Vlaanderen politieke medestanders vindt. Het plan bestond erin dat alle bedrijven met een zeker aantal werknemers verplicht werden er een bepaald percentage aan jonge werklozen erbij te nemen. Dit plan stond volledig in het teken van de Waalse situatie, want in Vlaanderen had men alleen oudere werklozen, geen jongeren. Het had dus een plan voor Wallonië moeten zijn, maar werd er tenslotte een voor het hele land. Op die manier moest Vlaanderen mee betalen voor iets waar het geen belang bij had. Een pervers gevolg ervan, was het feit dat in Vlaanderen actieve medewerkers werden vervangen die jongeren, die men feitelijk niet nodig had en die anders ook wel een baan zouden gevonden hebben. Ondertussen zijn we zo'n twaalf jaar verder en heeft elke nieuwe minister van Werk hier en daar een eigen plan voor de tewerkstelling ontwikkeld, om nog maar te zwijgen van de regionale initiatieven terzake. Na het Rosettaplan, zo genoemd na een zoveelste succesrijke film van de gebroeders Dardenne over de uitzichtloze situaties van werkloze Waalse jongeren, kwam er een nieuw plan, dat ik het Milquetteplan heb genoemd en waar eigenlijk geen verdere uitleg bij hoeft. Onkelinx en Milquet mogen al tot verschillende partijen behoren, in wezen zijn het gelijkgezinden: francofoon, francofiel en uiterst links. Naar slechte Belgische gewoonte - denk maar aan de vorige staatshervormingen - werden wel nieuwe wetten gemaakt, maar werd de oude wet niet afgeschaft. Het resultaat daarvan is, dat er ook nu nog steeds zo'n 500 'Rosetta' jongeren in dienst zijn van de overheid, daar waar er in 'de privé' daarvan geen sprake meer is. Degenen die nu nog voor de overheid 'werken', zijn aangeworven zonder daarvoor een examen te hebben moeten afleggen, waarbij men zich kan voorstellen hoe daar - volgens eveneens slechte Belgische gewoonte - zal gesjoemeld zijn geworden. En dat het aantal Waalse uitverkorenen in het systeem overtegenwoordigd zijn, zal al evenmin verwonderen. Solidariteit, weet je wel.
Een tijdje geleden maakte ik nog een grapje over de vakanties van de onderwijzers. Die staan echter op dat gebied niet aan de top, die wordt voorbehouden aan onze parlementariërs, die nog een maand meer vakantie per jaar hebben, met als enig handicap dat ze een onregelmatig agenda kunnen hebben (maar zeker is dat niet). Momenteel is de hele parlementaire meute weer met vakantie, daar waar men al een tijdje verkondigt dat er hard zal moeten gewerkt worden om de overeengekomen federale akkoorden nog vóór de grote vakantie - dus wéér vakantie - erdoor te krijgen. Sommige van die overeenkomsten moeten nl nog via een omweg worden nagekeken (o.a. door de Raad van State en zo meer) en hebben dan ook een zekere omlooptijd. Dat er nu weer enkele weken niets zal gebeuren, kan straks moeilijk als excuus worden ingeroepen om bepaalde wetten door het parlement niét goedgekeurd te krijgen. Het eerste heikele punt waar de nieuwe regering meteen na de Paasvakantie werk van wil maken, is dat van de zgz 'relance' van onze economie. Dat belooft vuurwerk te worden, want volgens Vande Lanotte - dezer dagen niet weg te branden uit de media - is daarvoor geen geld. Tegelijk weet de geleerde professor heel nederig te vertellen, dat het allemaal de schuld is van de vorige regering, waarvan - oh, toevallig - zijn partij geen deel van uitmaakte. Moest hij er toen zijn bij geweest, dan hadden we nu geen problemen gehad. In één adem benoemt hij zich tot hét financiële genie van de club Di Rupo. In de regeringen Dehaene, zegt hij, betaalde hij nog leergeld, maar in die van Verhofstadt was hij al de 'éminence' grise, omdat de liberalen toen al een hele tijd geen regeringservaring meer hadden. In een interview in De Standaard zegt hij letterlijk: 'Ik kon toen doen wat ik wilde, nadien ontstond een vorm van medeplichtigheid met Verhofstadt' (DS 7/8 april blz 16). Wat dat heeft betekend, weten we ondertussen maar al te goed en als gevolg daarvan doen we er best aan onze zakken maar dicht te houden. Als de vos de passie spreekt... Volgens Vande La is niet de index, maar de inflatie de reden van het verlies aan Belgisch concurrentievermogen. Dat die inflatie bij ons zo hoog is t.o.v. de buurlanden juist als gevolg van die index, kan er bij hem niet in. De Belg mag geen koopkracht verliezen, maar wél zijn job. Bij deze argumentatie heb ik maar één vraag: 'Waarom kan België niet zonder index en de andere landen wél?' Wie daarop een antwoord heeft, mag het nu zeggen.
De hoofdreden, waarom het in Afrika maar niet wil lukken, ligt in het feit dat de meeste landen er nog de grenzen hebben uit de koloniale tijd. Dat houdt in dat binnen die grenzen volkeren samen moeten leven die hoegenaamd niet bij elkaar passen. De internationale structuren, die daar iets aan zouden kunnen doen: de Verenigde Naties, de Organisatie van Afrikaanse landen, de Europese Unie en nog van die politiek-correcte constructies, doen er niets aan. Het liefst van al lijken nog de chaos te verkiezen, waarna ze hun soldaatjes kunnen sturen en de ontelbare ngo's als vliegen op een verse koetaart er naartoe zwermen. Even leek er hoop, toen vorig jaar het animistische, zwarte Zuid-Soedan zich afscheidde van het mohammedaanse, Arabische Noorden, zij het wel na enkele tientallen jaren van bloedige burgeroorlog. Het verschil tussen deze volkeren kon niet groter zijn: ander ras, andere taal, andere godsdienst. Officieel is Zuid-Soedan nu een onafhankelijk land, maar de problemen en de confrontaties zijn daar zelfs nu nog niet allemaal opgelost. Met Zuid-Soedan in het achterhoofd, dachten de Toearegs van Noord-Mali hetzelfde te kunnen doen. De verschillen tussen dat woestijnvolk en het ook daar zwarte Zuiden zijn best met Soedan te vergelijken. Op enkele dagen leek de splitsing een voldongen feit, zonder al te veel bloedvergieten. De internationale gemeenschap speelt echter niet mee, ze erkent de nieuwe staat Azawad van de 'blauwe krijgers' niet. Het resultaat zal zijn, dat men ook daar waarschijnlijk eerst nog enkele tientallen jaren oorlog zal moeten voeren vóór een volk zijn rechtmatige vrijheid en onafhankelijkheid krijgt. Voor Vlaanderen kan het ergens een les zijn. Ook wij moeten voor onze onafhankelijkheid niet rekenen op internationale steun. Wij hebben echter wel de mogelijkheid van een plan B, door een eerste stap te zetten via het confederalisme, een luxe die de Toearegs niet hebben...
In Heist op den Berg is het historische café 'Den Afgrond' (in het Italiaans 'Dirupo') volledig uitgebrand. 'Onze' Di Rupo (in twee woorden) houdt echter nog altijd stand, al moeten er daarvoor wel regelmatig brandjes worden geblust. Rechtuit gezegd, ik had niet verwacht dat hij het zo lang zou uithouden en ik ben blijkbaar niet de enige die er zo over dacht. Men zegt dat het cement, dat zijn ploeg bij elkaar houdt, N-VA heet. De vraag is maar, of hij het gaat volhouden tot 2014. Twee jaar is een lange tijd voor een regering die bijna dagelijks zowel interne als externe discussies heeft. Dat Vandela geen verstand heeft om een wet fatsoenlijk in elkaar te steken, is nog maar eens gebleken met zijn zgz bevriezen van de energieprijzen vanaf 1 april. Het werd inderdaad een eerste aprilgrap, want zowel Electrabel als Luminus veegden er hun voeten aan, omdat de wet verschillend geïnterpreteerd kan worden en dus (weer eens) slecht gemaakt was. Volgens Vandela was duidelijk gesteld 'vanaf 1 april 2012', volgens de energiesector staat er dat de prijzen 'bevroren moeten blijven op het niveau van 1 april 2012'. Als Electrabel en Luminus op die dag de prijzen* aanpassen, zou dat - volgens dezelfde wetgeving - niet alleen nog mogelijk zijn, maar zouden ze daarenboven ook nog geldig blijven voor het volgende kwartaal. Als er straks een rechter over zal moeten oordelen, is de kans groot dat Vande La ongelijk krijgt. De ti-ta-tovenaar uit Oostende wéét dat, anders zou hij nu niet vragen dat de bedrijven, niet hijzelf, dwars zouden gaan liggen t.o.v. de energieleveranciers. Electrabel is trouwens gewend het hele Belgische regeringszootje op zak te steken. Het nu Franse bedrijf heeft hier steeds zijn slag thuis gehaald. 'Straffe Hendrik' Bogaert heeft ook nog eens van zich laten horen. Heel voorzichtig stelt hij dat onze index zou moeten worden afgetopt tot onze productiekosten hetzelfde niveau zouden halen als in de buurlanden. Dit i.pl.v. een indexsprong, die dat probleem meteen zou oplossen. Bogaert krijgt gelijk van de werkgevers, maar wordt meteen teruggefloten door de vakbonden en de linkse partijen. Die laatste verwijzen naar het regeerakkoord, dat mede door de CD&V van Bogaert is goedgekeurd en zegt dat er aan die index niet mag geraakt worden. De koopkracht, weet je wel. Als onze producten echter uit de markt geprijsd worden, omdat ze te duur worden door de voortdurende stijging van de index (het zgz 'tweede ronde effect'), waar men in onze buurlanden geen last van heeft, dan zullen hier steeds meer werkplaatsen verloren gaan en zal de koopkracht van heel wat mensen ook serieus verminderen. Bij de dienst asiel en migratie blijkt men de situatie ook nog altijd niet onder controle te hebben, ondanks het gewicht van Maggie De Block. Er schijnt vorige week zelfs een Marokkaanse crimineel de Belgische nationaliteit te hebben gekregen nadat hij er pas een gevangenisstraf had opzitten. Daarmee houdt het trouwens niet op, want er schijnen nóg een twintigtal aanvragen te zijn vanuit gevangenissen. Ondertussen is er het schandaal van Vorst, waar men in mensonterende omstandigheden wordt opgesloten. Wordt het stilaan geen tijd om in Nederland eens te gaan vragen, of die 'bajesboten' nog beschikbaar zijn? Die vond men vroeger niet goed genoeg, maar zouden paradijzen zijn in vergelijking met de 'koten' van Vorst. Tenslotte wacht de federale samenscholing met een bang hart af wat er op Europees vlak zal beslist worden over de Dexia affaire. Daarover is nl nog steeds geen akkoord en dat zou de Belgische staat wel eens zuur kunnen opbreken, waarbij de kosten van de aanbevelingen van de Hoge Raad van Financiën maar klein bier zou zijn.
* Men hoort regelmatig mensen zeggen (zelfs specialisten zoals econoom Ivan Van de Cloot onlangs nog in het journaal), dat 'de prijzen duurder zijn geworden'. Dat klopt niet. De producten worden duurder, niet de prijzen. Die laatsten stijgen of dalen, maar zijn op zichzelf niet duurder of goedkoper. Als de prijzen stijgen, worden de producten duurder, niet de prijzen zelf.
Nepotisme is van alle tijden, maar binnen de Belgische politiek is het zowat een tweede natuur geworden. Ze zijn niet meer te tellen, de zonen en dochters van bekende politici die papa en/of mama achterna gestapt zijn en meestal met succes in de politieke pluche terecht gekomen zijn. De referentie naar de familienaam, of die nu Van den Bosche is, Detiège, De Gucht, Daerden, Wathelet of wat ook, zorgt er meestal voor dat het nageslacht de politieke familiecarrière kan verder zetten. In enkele gevallen zijn ze zelfs met z"n drieën, denk maar aan Dehaene. Het record van alle records zal echter wel op naam van het geslacht Van Rompuy komen. Die zitten nu al met vijf plus één in de politiek. Naast stamvader Herman en broer Eric (in een vroeger leven ooit Vlaamsgezind voorzitter van toenmalige CVP-jongeren), en Peter, zoon van Herman, storten nu ook Peters broer Thomas en moeder Geertrui zich in het politieke avontuur. Die laatste kreeg in de kwaliteitskrant die zich De Standaard noemt zelfs een bijna paginagroot verslag van haar kandidatuur voor de provincie. Ze stapt niet in de politiek met haar meisjesnaam, Geertrui Windels, maar als madame Van Rompuy, 'want', zegt ze 'ik ben niet naïef'. Dat is dan een groot verschil met haar Herman, die steeds zijn best heeft gedaan om niét op te vallen. Volgens de journaliste van dienst, is Geertrui dan ook een unicum. Ze vergelijkt haar met Michelle Obama en Carla Bruni, maar dat zijn blijkbaar watjes, want die gaan zelf niet in de politiek. Misschien is de tijd rijp voor een realityreeks à la Pfaffs? Alle ingrediënten zijn daarvoor aanwezig. De Van Rompuys beschikken zelfs over een zwart schaap in de familie, die luistert naar de naam Tine, de zuster van de natte dweil, die ook al politiek actief is, maar dan voor de partij van de Arbeid (PvdA), de meeste linkse in het Vlaamse politieke spectrum. CD&V voorzitter Beke, die mevrouw Van Rompuy aan de pers voorstelde, zei te 'stralen' omdat hij nu een 'first lady' op zijn lijst heeft. Zou het niet eerder bloedarmoede zijn?
