Na dit weekeinde zullen de doodwroeters in de federale parlementen weer aan het werk moeten gaan. Erg, hé? En nog erger wordt het, nu ze waarschijnlijk nog tijdens deze eerste nieuwe werkweek zullen moeten klaarkomen met hun rapport, waarbij de doelstellingen en ambities voor de periode tot liefst 2020 aan Europa zullen moeten gepresenteerd worden. Dat geldt niet alleen voor alle E.U.-landen, maar ook voor de regio's, zeker in de federale landen, dus ook in België. Kris Peeters, de slogan van wijlen Gaston Geens indachtig ('We moeten trachten dat, wat we zelf doen, beter te doen'), heeft alvast een schot voor de boeg van het wankele federale schip gegeven. Peeters vindt, terecht, dat die oefening alleen maar zin heeft als álle Belgische 'entiteiten' hun boekhouding doen kloppen tegen 2015. Brussel, Wallonië en de federale regering hebben daarvoor dus nog ruim de tijd, Vlaanderen heeft zijn budget nu al in evenwicht. Hoe we dat voor elkaar gekregen hebben, werd zopas nog zeer raak verwoord door Louis Verbeke van de Vlerick Leuven/Gent managementschool: 'De Vlaming zorgt voor beter onderwijs en voor meer werk, voor wetenschappelijke innovatie en behoorlijk bestuur. Hij beheerst zijn schulden, spaart en is genereus tegenover nieuwkomers'. Daar kan men het wel eens mee zijn. Alleen is het resultaat van zoveel ijver, dat Vlaanderen vooral de federale staat en - via de transfers - ook de andere gewesten moet onderhouden. Zoals de lezers van deze rubriek weten, heb ik persoonlijk mijn twijfels over die ijver om het budget persé in evenwicht te hebben en blijf ik vrezen, dat men het elders ontbrekende geld straks zal komen zoeken waar het zit: bij ons in Vlaanderen. Tenslotte nog dit: het is vanwege Peeters wél een goede zet geweest een kopie van het Vlaamse rapport rechtstreeks naar Europa door te spelen, zodat men later weer niet kan afkomen met 'Wir haben es nicht gewußt'.
'De boodschap van het Belgische strafsysteem is eenvoudig: misdaad loont'. Deze opmerking komt niet van e.o.a. oppositiepartij, maar van Peter D'Hondt, politierechter in Dendermonde en dus iemand die het kan weten. Ons gerechtelijk systeem werkt helemaal niet meer fatsoenlijk. Als criminelen al niet worden vrijgelaten o.w.v. zgz procedurefouten of aan gebrek aan plaats in de overvolle en uitgedateerde gevangenissen, zijn er nog altijd de straffen die niet worden uitgevoerd. Al helemaal niet voor veroordelingen tot zes maanden, zogezegd met een enkelband voor straffen tot drie jaar. In dat laatste geval is de kans groot, dat men dan niet eens serieus gecontroleerd wordt bij gebrek aan gemotiveerd personeel. De belofte van Milquet, om nog eens snel een doos agenten open te trekken en daarmee de problemen bij de politie op te lossen, is een lachertje. Er is momenteel in dit land een tekort van zo'n 2.000 politieagenten en dit volgens een eigen zgz 'KUL-norm' (What's in a name?!). Sommige berekeningen houden het zelfs op 3.000. Volgens de huidige planning kunnen er jaarlijks 1.000 aspirant agenten beginnen, terwijl er telkens 1.500 met pensioen gaan. Aan dit tempo zullen er dus steeds minder zijn i.pl.v. meer. Wat Milquet nu doet, is gewoon een aantal agenten overplaatsen, de communicerende vaten, zeg maar. Als er straks in Brussel genoeg zouden zijn, zullen er elders te weinig zijn. In bijna 80% van de Belgische politiezones kunnen de minimale behoeften niet gegarandeerd worden. Heel bovenstaand verhaal is dan nog maar de helft van het probleem dat in dit land veiligheid heet. Als nl het gerechtelijk apparaat, die moet aansluiten op de politiediensten, niet werkt - zoals Peter D'Hont zo duidelijk verwoordt - dan is alle discussie over aantallen politieagenten overbodig. Met dank aan de PS-politiek van de laatste twaalf jaar, waaraan de partijen van Turtelboom en Milquet, die nu de situatie zouden moeten rechtzetten, duchtig aan hebben meegewerkt.
Het is bijna niet te geloven, maar het artikel van Bart De Wever in De Standaard van 24 maart ll blijft nog steeds voor beroering zorgen in de zgz kwaliteitskrant. Die beroering geldt dan wel voor het kleine wereldje van de historici, waarbij ik me afvraag wat de doorsnee lezer van de krant daaraan heeft. Ik had het er al over in mijn blog van 3 april ('Bartje bashen'), maar dan was dan in de eerste plaats omdat ook niet-historicus en allesbeterweter De Gucht er zich mee gemoeid had. Al die eindeloze discussies over een feitelijk theoretisch onderwerp doet me denken aan een reclamespot die te lang duurt (ook dat komt de laatste tijd steeds meer voor), waardoor de essentie van het verhaal verloren gaat. Dat geldt zowel voor reclamespotjes, die het van goed geplaatste oneliners moeten hebben, als voor columns die zo klaar en duidelijk moeten zijn, dat ook buitenstaanders er iets aan hebben. In het spelletje 'Bartje bashen' heeft zich trouwens nog een niet-historicus gemoeid, nl Joël De Ceulaer, bij De Standaard tegenwoordig 'correspondent bij de afstandsbediening', wat dat ook moge betekenen. Wie al lang genoeg de Belgische politiek volgt, zal zich die De Ceulaer nog wel herinneren. Dat was de man die ooit op de VRT optrad als zgz 'moderator' in een debat tussen Filip De Winter en Aboe Jaja en dit gesprek begon met te zeggen dat - volgens hem - Jaja meer verstand had in zijn kleinste vinger dan De Winter in heel zijn hoofd. Waarop deze laatste opstapte en er van het hele debat niets meer in huis kwam. Als ik me niet vergis, komt die De Ceulaer over van Knack, dit in navolging van Marc Reynebeau, die ze daar ook beu waren en die eveneens regelmatig in De Standaard Vlaams nestbevuiler mag spelen. Nu het Vlaams Belang en De Winter voor hen niet meer salonfähig genoeg zijn, richten de heren hun pijlen naar de Wever en zijn N-VA, waarbij elke reden goed is om de Vlaamse zaak belachelijk te maken. Volgens zowat alle statistieken van de laatste jaren zijn journalisten, na de politiekers, de beroepscategorie waar de mensen het minst vertrouwen in hebben. Raar, hé?
N.a.v. de (letterlijke) dood'slag' op een controleur van de Brusselse openbare busmaatschappij MIVB, heeft de hoofdstad van België en de E.U. drie dagen helemaal geen openbaar vervoer gehad en is, vanaf vandaag, de chaos compleet nu alleen het ACV haar leden heeft gezegd terug aan het werk te gaan. De vakbonden, ook de christelijke, zeggen de politici niet te betrouwen en daarin hebben ze nog gelijk ook. Het is zo'n beetje een Belgische traditie, dat de politiekers veel beloven en weinig geven en zo de gekken in vreugde laten leven. Denk maar eens aan de vroeger steeds terugkomende problemen bij de luchtverkeersleiders en de huidige bij de cipiers, die ook steeds van alles beloofd krijgen, maar waarvan niets in huis komt. Ook de belofte van Milquet, die de stakers zeker niet ongenegen is, om honderden nieuwe politieagenten aan te werven, is immers niet te realiseren. De federale politie heeft nu al zo'n duizend (1.000!) man tekort. Als men er genoeg zou aangeworven krijgen, duurt het nog anderhalf jaar vóór die inzetbaar zijn. Specifiek voor Brussel komt daar nog bij, dat bijna alle politieagenten daar van buiten het Brussels hoofdstedelijk gewest komen. In het gewest zelf vindt men haast geen geschikte kandidaten, grotendeels omdat ze geen of slecht Nederlands kennen. Dit alles ondanks het feit dat agenten er een extra premie krijgen, net zoals trouwens ook de leraars, een soort bibbergeld om in Brussel te komen werken. Daar komt nog bij dat politieagenten, die in Brussel beginnen, er wegtrekken van zodra ze er de kans toe krijgen. Kortom, Brussel is en blijft een puinhoop. E.e.a. is mede het gevolg van het feit dat het gewest is ingedeeld in liefst zes verschillende politiezones, die allemaal niet alleen een aparte chef hebben, maar daarenboven afhangen van de 19 baronieën, waarin burgemeesters zich gedragen als alleenheersers. Mede door deze slechte organisatie is Brussel, volgens een recente peiling, de vijfde gevaarlijkste stad ter wereld. Dat er zich in zo'n stad ook criminele feiten voordoen in het verkeer, is dan ook geen uitzondering. Daarvoor heel de stad zonder openbaar vervoer zetten, is asociaal, zeker t.o.v. de mensen die daarvan afhangen voor hun werk of hun sociale contacten. De vakbonden kunnen dan al gelijk hebben als ze zeggen, dat de politici voor hun problemen geen oplossingen hebben, zijzelf hebben die ook niet. Het is trouwens geen verrassing dat het uitgerekend de rode en blauwe vakbonden van het openbaar vervoer zijn die de agitatie leiden. Ook bij de recente nationale stakingen stonden ze op de eerste rij. Haantjes de voorste.
In nogal wat lezersrubrieken en blogs krijgen De Wever en zijn partij te horen dat, mochten zij geslaagd zijn om mede een federale regering te vormen, de toegevingen aan Vlaamse kant, waartegen de partij zich nu zo afzet, minstens even groot zouden geweest zijn als nu het geval is. Die brief- en blogschrijvers hebben gelijk. Zowel de N-VA als de PS kwamen in 2009 in hun eigen regio als grootste partij uit de stembusslag en leken gedoemd om samen een federale regering te vormen. Het probleem was, dat ze een compleet tegengesteld programma hadden. Wilden ze samen die regering vormen, dan was het voor geen van die partijen mogelijk het eigen vooropgestelde en aan hun kiezers beloofde programma zwart op wit uit te voeren. Het moest grijs worden, water bij de wijn doen. In de voorstellen, die De Wever heeft gedaan - hij kreeg daarvoor één week de tijd, Di Rupo enkele maanden - stonden inderdaad enkele serieuze Vlaamse toegevingen, die niet veel afwijken van wat er daarna in de zgz Di Rupo akkoorden is overeengekomen. Volgens het reeds zo dikwijls door de francofonen uitgevoerde recept van temporiseren, vertragen en verdagen, heeft de N-VA tenslotte moéten afhaken, gewoon omdat de Franstalige, verhoogde eisen niet meer te verteren waren. De toegevingen, die de N-VA tenslotte niet meer kon doen, werden wél gedaan door CD&V, Open VLD en, natuurlijk, de SP.a die deze keer de in het vooruitzicht gestelde ministerpostjes niet wilde missen. Dat de traditionele Vlaamse partijen die gevraagde toegevingen wel deden, vindt men blijkbaar normaal. Zowel De Wever als zijn partij hebben ondertussen ruiterlijk toegegeven, dat ze het spel niet goed hebben gespeeld. Ze hadden reeds in 2009 resoluut moeten gaan voor tenminste confederalisme. Ze gaan die fout, hopelijk, geen tweede keer meer maken en dat is dan ook de reden waarom ze de druk op de politieke ketel willen houden, niet alleen voor de gemeentelijke verkiezingen van dit najaar, maar ook daarna tot de moeder aller verkiezingen van 2014. Gesteld natuurlijk dat de regering Di Rupo het zo lang zal uithouden. Het belangrijkste bij die volgende verkiezingen is, dat de V-partijen hoe dan ook de meerderheid van de stemmen moeten behalen in Vlaanderen. Slechts dan kan er een serieus debat op gang komen, hoe het verder zal moeten gaan, want alleen via het Vlaamse parlement zullen we nog in staat zijn het Belgische systeem open te breken. Als de Vlaams-nationalisten nu nog niet tot een overeenstemming kunnen komen, dat zal dat na 2014 wel moéten. Er zal anders geen alternatief meer zijn dan te blijven rommelen in de marge.
Een van de eerste beslissingen, die Laurette Onkelinx nam in de paars-groene regering van Verhofstadt - waarin zij minister van Werk was geworden - was het opstellen van een nieuw plan om de bedrijven te verplichten jonge werklozen aan te werven. Het was het begin van de PS dominantie, die tot vandaag voortduurt en dat zal blijven zolang die partij in Vlaanderen politieke medestanders vindt. Het plan bestond erin dat alle bedrijven met een zeker aantal werknemers verplicht werden er een bepaald percentage aan jonge werklozen erbij te nemen. Dit plan stond volledig in het teken van de Waalse situatie, want in Vlaanderen had men alleen oudere werklozen, geen jongeren. Het had dus een plan voor Wallonië moeten zijn, maar werd er tenslotte een voor het hele land. Op die manier moest Vlaanderen mee betalen voor iets waar het geen belang bij had. Een pervers gevolg ervan, was het feit dat in Vlaanderen actieve medewerkers werden vervangen die jongeren, die men feitelijk niet nodig had en die anders ook wel een baan zouden gevonden hebben. Ondertussen zijn we zo'n twaalf jaar verder en heeft elke nieuwe minister van Werk hier en daar een eigen plan voor de tewerkstelling ontwikkeld, om nog maar te zwijgen van de regionale initiatieven terzake. Na het Rosettaplan, zo genoemd na een zoveelste succesrijke film van de gebroeders Dardenne over de uitzichtloze situaties van werkloze Waalse jongeren, kwam er een nieuw plan, dat ik het Milquetteplan heb genoemd en waar eigenlijk geen verdere uitleg bij hoeft. Onkelinx en Milquet mogen al tot verschillende partijen behoren, in wezen zijn het gelijkgezinden: francofoon, francofiel en uiterst links. Naar slechte Belgische gewoonte - denk maar aan de vorige staatshervormingen - werden wel nieuwe wetten gemaakt, maar werd de oude wet niet afgeschaft. Het resultaat daarvan is, dat er ook nu nog steeds zo'n 500 'Rosetta' jongeren in dienst zijn van de overheid, daar waar er in 'de privé' daarvan geen sprake meer is. Degenen die nu nog voor de overheid 'werken', zijn aangeworven zonder daarvoor een examen te hebben moeten afleggen, waarbij men zich kan voorstellen hoe daar - volgens eveneens slechte Belgische gewoonte - zal gesjoemeld zijn geworden. En dat het aantal Waalse uitverkorenen in het systeem overtegenwoordigd zijn, zal al evenmin verwonderen. Solidariteit, weet je wel.
Een tijdje geleden maakte ik nog een grapje over de vakanties van de onderwijzers. Die staan echter op dat gebied niet aan de top, die wordt voorbehouden aan onze parlementariërs, die nog een maand meer vakantie per jaar hebben, met als enig handicap dat ze een onregelmatig agenda kunnen hebben (maar zeker is dat niet). Momenteel is de hele parlementaire meute weer met vakantie, daar waar men al een tijdje verkondigt dat er hard zal moeten gewerkt worden om de overeengekomen federale akkoorden nog vóór de grote vakantie - dus wéér vakantie - erdoor te krijgen. Sommige van die overeenkomsten moeten nl nog via een omweg worden nagekeken (o.a. door de Raad van State en zo meer) en hebben dan ook een zekere omlooptijd. Dat er nu weer enkele weken niets zal gebeuren, kan straks moeilijk als excuus worden ingeroepen om bepaalde wetten door het parlement niét goedgekeurd te krijgen. Het eerste heikele punt waar de nieuwe regering meteen na de Paasvakantie werk van wil maken, is dat van de zgz 'relance' van onze economie. Dat belooft vuurwerk te worden, want volgens Vande Lanotte - dezer dagen niet weg te branden uit de media - is daarvoor geen geld. Tegelijk weet de geleerde professor heel nederig te vertellen, dat het allemaal de schuld is van de vorige regering, waarvan - oh, toevallig - zijn partij geen deel van uitmaakte. Moest hij er toen zijn bij geweest, dan hadden we nu geen problemen gehad. In één adem benoemt hij zich tot hét financiële genie van de club Di Rupo. In de regeringen Dehaene, zegt hij, betaalde hij nog leergeld, maar in die van Verhofstadt was hij al de 'éminence' grise, omdat de liberalen toen al een hele tijd geen regeringservaring meer hadden. In een interview in De Standaard zegt hij letterlijk: 'Ik kon toen doen wat ik wilde, nadien ontstond een vorm van medeplichtigheid met Verhofstadt' (DS 7/8 april blz 16). Wat dat heeft betekend, weten we ondertussen maar al te goed en als gevolg daarvan doen we er best aan onze zakken maar dicht te houden. Als de vos de passie spreekt... Volgens Vande La is niet de index, maar de inflatie de reden van het verlies aan Belgisch concurrentievermogen. Dat die inflatie bij ons zo hoog is t.o.v. de buurlanden juist als gevolg van die index, kan er bij hem niet in. De Belg mag geen koopkracht verliezen, maar wél zijn job. Bij deze argumentatie heb ik maar één vraag: 'Waarom kan België niet zonder index en de andere landen wél?' Wie daarop een antwoord heeft, mag het nu zeggen.
De hoofdreden, waarom het in Afrika maar niet wil lukken, ligt in het feit dat de meeste landen er nog de grenzen hebben uit de koloniale tijd. Dat houdt in dat binnen die grenzen volkeren samen moeten leven die hoegenaamd niet bij elkaar passen. De internationale structuren, die daar iets aan zouden kunnen doen: de Verenigde Naties, de Organisatie van Afrikaanse landen, de Europese Unie en nog van die politiek-correcte constructies, doen er niets aan. Het liefst van al lijken nog de chaos te verkiezen, waarna ze hun soldaatjes kunnen sturen en de ontelbare ngo's als vliegen op een verse koetaart er naartoe zwermen. Even leek er hoop, toen vorig jaar het animistische, zwarte Zuid-Soedan zich afscheidde van het mohammedaanse, Arabische Noorden, zij het wel na enkele tientallen jaren van bloedige burgeroorlog. Het verschil tussen deze volkeren kon niet groter zijn: ander ras, andere taal, andere godsdienst. Officieel is Zuid-Soedan nu een onafhankelijk land, maar de problemen en de confrontaties zijn daar zelfs nu nog niet allemaal opgelost. Met Zuid-Soedan in het achterhoofd, dachten de Toearegs van Noord-Mali hetzelfde te kunnen doen. De verschillen tussen dat woestijnvolk en het ook daar zwarte Zuiden zijn best met Soedan te vergelijken. Op enkele dagen leek de splitsing een voldongen feit, zonder al te veel bloedvergieten. De internationale gemeenschap speelt echter niet mee, ze erkent de nieuwe staat Azawad van de 'blauwe krijgers' niet. Het resultaat zal zijn, dat men ook daar waarschijnlijk eerst nog enkele tientallen jaren oorlog zal moeten voeren vóór een volk zijn rechtmatige vrijheid en onafhankelijkheid krijgt. Voor Vlaanderen kan het ergens een les zijn. Ook wij moeten voor onze onafhankelijkheid niet rekenen op internationale steun. Wij hebben echter wel de mogelijkheid van een plan B, door een eerste stap te zetten via het confederalisme, een luxe die de Toearegs niet hebben...
In Heist op den Berg is het historische café 'Den Afgrond' (in het Italiaans 'Dirupo') volledig uitgebrand. 'Onze' Di Rupo (in twee woorden) houdt echter nog altijd stand, al moeten er daarvoor wel regelmatig brandjes worden geblust. Rechtuit gezegd, ik had niet verwacht dat hij het zo lang zou uithouden en ik ben blijkbaar niet de enige die er zo over dacht. Men zegt dat het cement, dat zijn ploeg bij elkaar houdt, N-VA heet. De vraag is maar, of hij het gaat volhouden tot 2014. Twee jaar is een lange tijd voor een regering die bijna dagelijks zowel interne als externe discussies heeft. Dat Vandela geen verstand heeft om een wet fatsoenlijk in elkaar te steken, is nog maar eens gebleken met zijn zgz bevriezen van de energieprijzen vanaf 1 april. Het werd inderdaad een eerste aprilgrap, want zowel Electrabel als Luminus veegden er hun voeten aan, omdat de wet verschillend geïnterpreteerd kan worden en dus (weer eens) slecht gemaakt was. Volgens Vandela was duidelijk gesteld 'vanaf 1 april 2012', volgens de energiesector staat er dat de prijzen 'bevroren moeten blijven op het niveau van 1 april 2012'. Als Electrabel en Luminus op die dag de prijzen* aanpassen, zou dat - volgens dezelfde wetgeving - niet alleen nog mogelijk zijn, maar zouden ze daarenboven ook nog geldig blijven voor het volgende kwartaal. Als er straks een rechter over zal moeten oordelen, is de kans groot dat Vande La ongelijk krijgt. De ti-ta-tovenaar uit Oostende wéét dat, anders zou hij nu niet vragen dat de bedrijven, niet hijzelf, dwars zouden gaan liggen t.o.v. de energieleveranciers. Electrabel is trouwens gewend het hele Belgische regeringszootje op zak te steken. Het nu Franse bedrijf heeft hier steeds zijn slag thuis gehaald. 'Straffe Hendrik' Bogaert heeft ook nog eens van zich laten horen. Heel voorzichtig stelt hij dat onze index zou moeten worden afgetopt tot onze productiekosten hetzelfde niveau zouden halen als in de buurlanden. Dit i.pl.v. een indexsprong, die dat probleem meteen zou oplossen. Bogaert krijgt gelijk van de werkgevers, maar wordt meteen teruggefloten door de vakbonden en de linkse partijen. Die laatste verwijzen naar het regeerakkoord, dat mede door de CD&V van Bogaert is goedgekeurd en zegt dat er aan die index niet mag geraakt worden. De koopkracht, weet je wel. Als onze producten echter uit de markt geprijsd worden, omdat ze te duur worden door de voortdurende stijging van de index (het zgz 'tweede ronde effect'), waar men in onze buurlanden geen last van heeft, dan zullen hier steeds meer werkplaatsen verloren gaan en zal de koopkracht van heel wat mensen ook serieus verminderen. Bij de dienst asiel en migratie blijkt men de situatie ook nog altijd niet onder controle te hebben, ondanks het gewicht van Maggie De Block. Er schijnt vorige week zelfs een Marokkaanse crimineel de Belgische nationaliteit te hebben gekregen nadat hij er pas een gevangenisstraf had opzitten. Daarmee houdt het trouwens niet op, want er schijnen nóg een twintigtal aanvragen te zijn vanuit gevangenissen. Ondertussen is er het schandaal van Vorst, waar men in mensonterende omstandigheden wordt opgesloten. Wordt het stilaan geen tijd om in Nederland eens te gaan vragen, of die 'bajesboten' nog beschikbaar zijn? Die vond men vroeger niet goed genoeg, maar zouden paradijzen zijn in vergelijking met de 'koten' van Vorst. Tenslotte wacht de federale samenscholing met een bang hart af wat er op Europees vlak zal beslist worden over de Dexia affaire. Daarover is nl nog steeds geen akkoord en dat zou de Belgische staat wel eens zuur kunnen opbreken, waarbij de kosten van de aanbevelingen van de Hoge Raad van Financiën maar klein bier zou zijn.
* Men hoort regelmatig mensen zeggen (zelfs specialisten zoals econoom Ivan Van de Cloot onlangs nog in het journaal), dat 'de prijzen duurder zijn geworden'. Dat klopt niet. De producten worden duurder, niet de prijzen. Die laatsten stijgen of dalen, maar zijn op zichzelf niet duurder of goedkoper. Als de prijzen stijgen, worden de producten duurder, niet de prijzen zelf.
Nepotisme is van alle tijden, maar binnen de Belgische politiek is het zowat een tweede natuur geworden. Ze zijn niet meer te tellen, de zonen en dochters van bekende politici die papa en/of mama achterna gestapt zijn en meestal met succes in de politieke pluche terecht gekomen zijn. De referentie naar de familienaam, of die nu Van den Bosche is, Detiège, De Gucht, Daerden, Wathelet of wat ook, zorgt er meestal voor dat het nageslacht de politieke familiecarrière kan verder zetten. In enkele gevallen zijn ze zelfs met z"n drieën, denk maar aan Dehaene. Het record van alle records zal echter wel op naam van het geslacht Van Rompuy komen. Die zitten nu al met vijf plus één in de politiek. Naast stamvader Herman en broer Eric (in een vroeger leven ooit Vlaamsgezind voorzitter van toenmalige CVP-jongeren), en Peter, zoon van Herman, storten nu ook Peters broer Thomas en moeder Geertrui zich in het politieke avontuur. Die laatste kreeg in de kwaliteitskrant die zich De Standaard noemt zelfs een bijna paginagroot verslag van haar kandidatuur voor de provincie. Ze stapt niet in de politiek met haar meisjesnaam, Geertrui Windels, maar als madame Van Rompuy, 'want', zegt ze 'ik ben niet naïef'. Dat is dan een groot verschil met haar Herman, die steeds zijn best heeft gedaan om niét op te vallen. Volgens de journaliste van dienst, is Geertrui dan ook een unicum. Ze vergelijkt haar met Michelle Obama en Carla Bruni, maar dat zijn blijkbaar watjes, want die gaan zelf niet in de politiek. Misschien is de tijd rijp voor een realityreeks à la Pfaffs? Alle ingrediënten zijn daarvoor aanwezig. De Van Rompuys beschikken zelfs over een zwart schaap in de familie, die luistert naar de naam Tine, de zuster van de natte dweil, die ook al politiek actief is, maar dan voor de partij van de Arbeid (PvdA), de meeste linkse in het Vlaamse politieke spectrum. CD&V voorzitter Beke, die mevrouw Van Rompuy aan de pers voorstelde, zei te 'stralen' omdat hij nu een 'first lady' op zijn lijst heeft. Zou het niet eerder bloedarmoede zijn?
Steven Vanackere is zich steeds meer aan het profileren als een soort superminister. De man fungeert niet alleen als het Vlaamse klankbord voor Di Rupo, maar strooit zowat elke dag nieuwtjes en ideetjes rond die tot enig doel hebben dit land blijven te verankeren (ik schreef haast: 'verackeren') in het Belgique à papa. Het begon op 27 maart, toen hij tijdens een colloquium met de denktank 'European Policy Center' vertelde, dat de splitsing van de Belgische politieke partijen in aparte Vlaamse en Waalse partijen, een historisch vergissing was. Zelfs in zijn eigen tsjevenpartij, waar ze toch al e.e.a. gewend zijn, was er toen enige consternatie. Heimwee naar het oude België is echt niet meer van deze tijd, maar dat wordt dan wel verdedigd door één van de leden van het CD&V triumviraat. Sinds bekend is, dat niet alleen de zuiderse landen maar ook Nederland en Frankrijk het moeilijk hebben om hun begrotingstekort onder de knie te krijgen, kan het voor Vanackere helemaal niet meer stuk. Als echo op de uitspraak van Di Rupo, dat België ter zake de beste van de klas is, noemt Vanackere dit land nu de 'modelleerling'. Volgens hem zijn onze buurlanden jaloers op onze begrotingsresultaten. Zou het? Vanackere maakt zich (en ons) niets wijs. Om te beginnen moet men niet alleen kijken naar het resultaat van een budgetcontrole, maar ook naar de staatsschuld. Die bedraagt voor België nog altijd bijna 100% van het bbp, t.o.v. bv slechts 65% voor Nederland. Dat land kan zich dan ook veroorloven een groter begrotingstekort te hebben. Dit misplaatst hoerageroep is trouwens niets nieuws. Ook ten tijde van Verhofstadt werd daar elk jaar mee uitgepakt. En er is meer. Het feit dat dit land op enkele maanden ineens zomaar 13 miljard euro vindt om de gaten in de begroting te dichten en dan nog zgz zonder iemand pijn te doen (wat niet waar is), bewijst dat hier vroeger met geld is gesmeten geworden en dat heel wat van dat 'gevonden' geld onnodig werd gebruikt en misbruikt. De Hoge Raad van Financiën heeft trouwens zopas nog gesteld dat deze regering nog eens een extra 10 miljard euro zal moeten vinden, wil ze tegen 2015 een sluitende begroting hebben, zoals Europa dat vraagt. Diezelfde Belgische raad stelde meteen voor één derde van dat geld te gaan zoeken bij de regio's, in totaal dus zo'n 3,5 miljard, waarvan waarschijnlijk 2 miljard bij Vlaanderen. Dat zou een grote onrechtvaardigheid zijn, omdat datzelfde Vlaanderen momenteel de enige regio is met een reeds sluitende begroting (iets waar ik steeds mijn twijfels over heb gehad), waardoor de Vlamingen een tweede keer zouden moeten betalen (iedereen inbegrepen). Het is waar, dat België tot nu toe vrij goed door de crisis is gekomen en dat dit o.m. te danken is aan maatregelen zoals de technische werkloosheid (we zullen Carsid even vergeten), maar een belangrijkere reden was, dat de regering in lopende zaken (Leterme II) anderhalf jaar lang geen zware veranderingen kon doorvoeren o.w.v. de 'twaalfden' waarmee ze moest werken. Had men dat toen wél kunnen doen, dan zouden we nu gegarandeerd aardig op weg geweest zijn naar de Griekenlandroute. In een soort index, die eergisteren gepubliceerd werd door de Belgische beursvennootschap Petercam i.v.m. de duurzaamheidsrangschikking op wereldvlak, staat dit land op een beschamende 30ste plaats (van de 33!), met als belangrijkste reden onze hoge belastingen en onze overheidsschuld. Vanackere zou zijn huiswerk beter eens nakijken alvorens dit land tot een 'modelleerling' uit te roepen. 'Leerling tovenaar' zou een betere bepaling zijn.
Als ge tegenwoordig als min of meer bekend persoon, BV zeg maar, een verhaal kwijt wilt in onze media, dan moet ge kiezen voor 'Bartje bashen', m.a.w. schrijven over eender wat, maar tussendoor de schuld van alles en nog wat geven aan De Wever. Zeker als ge de kans krijgt te reageren op wat voor artikel laatstgenoemde ook moge geschreven hebben. De laatste twee Bartje bashers in de rij zijn socioloog Luc Huyse en E.U.-commissaris én alweter Karel De Gucht. Beide heren zijn gevallen over een artikel van Bart in De Standaard van 24 maart ll dat, in grote lijnen, ging over het feit dat we het verleden niet moeten be- noch veroordelen op basis van wat men nu weet, maar toen niét wist. Ik ben het daar volledig mee eens en geef hierbij een eigen voorbeeld (kwestie van me verder niet te bemoeien met de essentie van het artikel waarvan sprake). Wie vandaag de dag een jood zou uitmaken voor 'vuile jood', riskeert daarvoor als racist vervolgd te worden. Vóór, tijdens en zelfs kort na de Tweede Wereldoorlog was dat niet zo. Meestal nog onwetend over de holocaust, beschimpten heel wat zelfs diep gelovige katholieken de joden, die verantwoordelijk werden geacht voor de kruisiging en dood van Jesus Christus. Het holocaust verhaal is pas vanaf het begin der jaren zestig gemeengoed geworden. Maar de heren Huyse en De Gucht weten nu al dat zij het toen ook zouden geweten hebben. Ze zijn nu eenmaal zo. Dat, terwijl Huyse zelf in zijn artikel bekent geen historicus te zijn (De Wever is dat wél) en dat we van De Gucht weten, dat hij álles beter weet, zelfs wanneer hij bankaandelen moet verkopen of de fiscus voor de Raad van State moet brengen. Huyse heeft nog het excuus dat hij met pensioen is ('emeritus' heet dat bij universiteitsprofessoren) en blijkbaar niets beters om handen heeft. De Gucht zou er beter voor zorgen 'zijn' Europa wat te promoten, want die instelling heeft dat momenteel harder nodig dan dat een commissaris zich bezig houdt met een discussie over het geslacht der engelen (bij manier van spreken). Of Bart De Wever op de aantijgingen van het tweetal gaat antwoorden is niet zeker, maar denkelijk gaat hij dat niet doen. Hij weet verdraaid goed, dat al die gelegenheidsschrijvers tenslotte zijn zaak alleen maar dienen, want hij vraagt niet beter dan in het verweer gedrongen te worden en de underdog te spelen. Met dank aan de nuttige idioten en de even idiote media, waar men nog steeds denkt de politiek te kunnen aansturen zoals zij dat wensen.
Het Waalse gewest legt 15 euro bij voor elke passagier die gebruik maakt van het vliegveld van Charleroi. Als voorbeeld van concurrentievervalsing kan dat tellen. Brussels Airport én Brussels Airlines zijn er mede de slachtoffers van. De luchthaven van Zaventem heeft daardoor sinds 2006 al meer dan 2000 jobs verloren, die door die van Charleroi niet gecompenseerd worden. Volgens de in dit geval neutrale Nationale Bank bedraagt de toegevoegde waarde van Zaventem aan de Belgische economie 3,3 miljard euro, t.o.v. amper 200 miljoen voor die van Charleroi. Bovenstaande concurrentievervalsing draagt tegelijk ook bij tot het enorme verlies dat het Waalse Gewest maakt en waarover ik op 30 maart reeds een blog schreef ('De kosten van een Belgische splitsing'), nota bene berekend door Waalse economen. En er is meer, om het Waalse deficit van meer dan 40 miljard euro over een periode van vier jaar te verklaren. De voornaamste reden van de Waalse teloorgang is het feit dat zo'n 40% van de werkende bevolking er op e.o.a. manier 'werkt' voor de staat. Dat is 15% meer dan het Europese gemiddelde (en ook het Vlaamse). De werkloosheid zit er constant in de dubbele cijfers en is zowat het dubbele van de Vlaamse. Voor de rest 'investeert' Wallonië een hele reeks bedrijven en manifestaties die bijna stuk voor stuk zwaar verlieslatend zijn: - Er gaan elk jaar enkele miljoenen verloren aan de F1-races op Francorchamps. Ermee stoppen is geen optie, omdat er dan, volgens de contractclausules, al even zware boetes moeten betaald worden. - I.v.m. de herdenkingen van het begin van de 'Grote Oorlog' in 2014, legt de Waalse regering 37,5 miljoen euro opzij. Vlaanderen, dat in die oorlog veel zwaarder getroffen werd, doet het met amper 5 miljoen... - Wallonië is hoofdaandeelhouder in enkele historische, maar verlieslatende bedrijven zoals FN en de kristalfabriek Val St Lambert. - In Charleroi werden zes zgn 'Parcovilles' gebouwd, ondergrondse parkings met een robotlift die de wagens naar hun plaats brengt en ophaalt. Van die zes zijn er vijf die niet meer werken. De zesde kost de stad 370.000 euro per jaar. En zo zouden we nog even kunnen doorgaan. Met de Waalse huisvestingsmaatschappijen bv, waarvan er al een hele rits met het gerecht in aanraking zijn gekomen o.w.v. frauduleuze praktijken. Kortom, Wallonië werkt niet, letterlijk noch figuurlijk en zou wát blij moeten zijn dat Vlaanderen de factuur bijpast. In plaats daarvan krijgen de Vlamingen echter stank voor dank, iedereen inbegrepen.
Ondanks zijn onhebbelijkheden, is Dehaene de laatste Vlaamse premier van België geweest die tenminste een deel van het programma van zijn eigen partij kon waarmaken. Wat na hem gekomen is, heeft alleen maar het programma van de PS uitgevoerd. In de eerste plaats Verhofstadt, die bereid was de Waalse socialisten alles toe te geven als hij de toenmalige CVP maar uit de federale regering kon houden. Dat hij daarvoor ook zijn eigen principes, zwart op wit verwoord in drie burgermanifesten, moest verloochenen, nam hij er graag bij. Dat laatste gebeurde ook met Leterme die zijn slogan, dat hij een regering zonder meerderheid in Vlaanderen zou bekampen 'van De Panne tot in Opgrimbie', inslikte om toch maar federaal premier te kunnen worden. Over Herman Van Rompuy zouden we feitelijk heel kort kunnen zijn. De man deed 'bijna' niets en werd voor zijn zgz 'pacificatie' de ideale man bevonden om tot de post van een soort Europese president te worden bevorderd. Dat 'bijna' heb ik met opzet tussen haakjes gezet, want iéts heeft de 'natte dweil' tijdens zijn Belgisch premierschap wél gedaan: hij heeft de tweede regularisatie van de 'sans papiers' goedgekeurd. Een stommiteit waar we nog steeds de gevolgen van dragen en waarmee ettelijke Vlaamse gemeenten, die tot nu toe geen overlast hadden van de zgz 'asielzoekers' die er geen zijn, straks zullen te maken krijgen. Als troostprijs voor de gemeenten met meestal een tsjevenmeerderheid, zal dat pas gebeuren na de gemeentelijke verkiezingen, zodat ze de eigen burgers eerst nog wat zullen kunnen voorliegen. Iedereen inbegrepen (jongens, wat een slogan!). Voor de simpele zielen die bovenstaande niet zouden geloven, is er de bekentenis van niemand minder van Youssef De Witte, voorlopig nog hoofd van het centrum voor gelijke kansen en antiracisme, die in een uitvoerig artikel in De Standaard zegt dat de regularisaties (meervoud, er was er ook al een onder Verhofstadt) een vergissing waren. Dat die De Witte geen Vlaamsgezinde is, is een understatement. Dat hij nu met dergelijke uitleg komt, heeft ook te maken met het feit dat hij min of meer op een schopstoel zit. Het is de bedoeling dat er een nieuw, interfederaal centrum komt. Dan is zijn postje binnenkort vacant en zal hij - wil hij het behouden - waarschijnlijk zelf mee moeten solliciteren (zoals Koekelberg bij de federale politie). De Witte's verklaringen in De Standaard kunnen dan ook geïnterpreteerd worden als een soort chantage t.o.v. Di Rupo's kabinet, waarvan zijn CGKR nu rechtstreeks afhangt (óók al een uitvinding van Verhofstadt). Zo van: als ik niet herbenoemd word, zal ik de vuile was eens buitenhangen. Doén, zou ik zeggen.
Deze week raakte bekend dat het staalbedrijf Carsid, onderdeel van de Duferco Groep, zijn hoogoven in Marcinelle, bij Charleroi, definitief sluit en dat de zaak daarmee zal ophouden te bestaan. Voor de al zo geteisterde regio Charleroi betekent dit een zoveelste sociale ramp, waarbij om en bij de duizend banen verloren zullen gaan. Duferco, een Frans-Italiaans bedrijf, sloot eerder al vestigen in Clabecq en La Louvière. Recentelijk raakte bekend dat ArcelorMittal hetzelfde deed met zijn 'warme lijn' bij Luik. De voornaamste reden van de sluiting van al die bedrijven is dat heel wat hoogovens in deze crisistijd niet meer rendabel zijn, tenzij ze aan zee liggen wat de vervoerskosten heel wat doet zakken. Dat laatste geldt bv voor het bedrijf dat ArcelorMittal heeft in de Gentse kanaalzone, het vroegere Sidmar dat in een nog vroeger leven Arbed heette en toen reeds vanuit Luxemburg naar Zelzate verhuisde o.w.v. dezelfde reden. In feite dus niets nieuws onder de zon. Daar de zee nu eenmaal in Vlaanderen ligt, kan zelfs een communautaire aanpak daaraan niets veranderen. Maar er is meer. De Carsid installaties, die nog vernieuwd waren in 2007(!), liggen al stil van november 2008, in totaal dus 40 maanden. Heel die tijd, drie jaar en vier maanden, zijn daar duizend werknemers technisch werkloos. De mogelijkheid tot technische werkloosheid is voor heel wat Belgische bedrijven een oplossing geweest om de crisis van 2008 te boven te komen. Bij mijn weten is er echter geen enkel ander bedrijf dat, in zijn geheel, meer dan drie jaar van dit 'tijdelijk' systeem zo lang en zo uitgebreid heeft kunnen profiteren. Vergeten we niet dat, in dat geval, een deel van de lonen betaald worden door de staat. Hoeveel dat voor Carsid heeft gekost, is nergens terug te vinden. Ik ben in elk geval nergens een getal daarover tegengekomen. Het is waar dat ook het bedrijf zelf moest bijdragen, maar daar heeft men in Marcinelle iets op gevonden. Door het feit dat de hoogovens niet meer werkten, werd er geen CO2 meer geproduceerd en kon het bedrijf zijn CO2-emissiecertificaten verkopen en daarmee zijn deel van de loonkosten betalen. Het lijkt wel een variant op het verkopen van gebakken lucht, alleen gaat het hier niet om een grap maar om rauwe werkelijkheid. Nu straks er nog voor zorgen dat er een uitzondering wordt gemaakt voor het vervroegd met pensioen gaan, iets dat zou indruisen tegen de akkoorden van de nieuwe regering en de Belgische belastingbetaler kan dan ook daarvoor opdraaien. In heel deze droevige zaak toch één lichtpunt: de buitenlandse bedrijven krijgen deze keer de schuld van het debacle en niet de Vlaamse, zoals bij de sluiting in Luik gebeurd is. Toen werd het de Vlaamse tak van ArcelorMittal haast kwalijk genomen dat ze open bleef.
In het laatste nummer van 'Doorbraak', het maandblad van de Vlaamse Volksbeweging, verscheen een interessant artikel over Vlaanderens 'staatsschuld'. Het gaat over de periode 2006-2010. Daaruit blijkt, dat Vlaanderen en Brussel voor die periode een overschot op de primaire saldi hadden van respectievelijk 41,43 en 4,19 miljard, terwijl Wallonië voor dezelfde periode een tekort had van 21,19 miljard. Dat laatste een cijfer om even stil van te worden. Stel nu dat België na 2010 zou gesplitst zijn, dan volstonden bovenstaande cijfers echter niet, want er moet ook rekening gehouden worden met de staatsschuld, die feitelijk zou moeten berekend worden a rato van wie ze gemaakt heeft. Zo zit België echter niet in elkaar. Hier gebeurt die verdeling op basis van het aantal inwoners, zonder rekening te houden met wie de schulden gemaakt heeft. Dit heeft als pervers gevolg, dat het gunstig uitvalt voor wie schulden heeft (Wallonië) en ongunstig voor wie overschot heeft (Vlaanderen). Altijd hetzelfde communautaire liedje, met Vlaanderen als betalende en Wallonië als ontvangende partij. Maar zelfs als we beide berekeningen samenvoegen zoals hierboven geschetst, dan houdt Vlaanderen nog 6 miljard euro over. Brussel zou dan 2 miljard (2.000 euro per inwoner) schuld hebben en Wallonië 41 miljard (11.700 per inwoner!). In het licht daarvan gezien zouden de Brusselaars oerdom moeten zijn om met dat verpauperde Wallonië verder in zee te gaan, het zgn 'WalloBrux'. In een confederatie met Vlaanderen zou het Brussels gewest immers nog altijd overschot hebben. Om even over na te denken.* Tenslotte nog dit: bovenstaande berekeningen komen niet van de N-VA of het VB, maar uit een studie gemaakt door de Waalse economen Lannoy, Mulquin en Mignolet ('Transferts interrégionaux belges: quelques considérations arithmétiques et les réalités).
* In de discussies die daarover bijna dagelijks in onze media gevoerd worden, wordt door de belgicisten steeds herhaald, dat de Vlamingen voor Brussel geen oplossing hebben. Dat klopt niet. Buiten de voorstellen uit het boek van Annemans en Utsi ('De ordentelijke opdeling van België), kan men van Brussel ook een meertalig gewest maken, dat een confederatie aangaat met Vlaanderen. Daarbij blijft Vlaanderen eentalig Nederlands en het Nederlands één van de talen in het Brusselse gewest, op gelijke voet met de anderen (bv Frans, Engels en Duits).
Half maart was er op Zaventem die heisa met de uitgeprocedeerde Marokkaanse illegaal, die het tenslotte klaar speelde toch in dit land te kunnen blijven. Bij zijn verbaal kabaal kreeg hij de hulp van een Brusselse PS-senatrice, die met hetzelfde toestel naar zijn (en haar land) vertrok. De dame heeft nl de dubbele nationaliteit, is daardoor al bevoordeeld en bevooroordeeld en maakt daar dan nog misbruik van ook. Ondertussen heeft onze eerste pippo, niet toevallig van dezelfde PS, zijn partijgenoot ongelijk gegeven, maar zitten we nog steeds met die kerel hier opgescheept. En daarbij houdt het niet op. De Marokkaan in kwestie blijkt nl niet alleen een illegaal te zijn, hij is ook een crimineel die in dit land reeds tientallen misdrijven heeft gepleegd, hier al 16 jaar illegaal verblijft en reeds twintig (20!) keer het bevel heeft gekregen België te verlaten. Men kan zich daarbij terecht afvragen, wie zich hier belachelijk maakt: Fatiha Saidi, de senatrice in kwestie in de eerste plaats, maar ook de Belgische staat en haar justitie of wat daarvoor moet doorgaan. Want dit is geen gerechtigheid meer. Twintig keer ongestraft een gerechtelijk bevel naast zich neerleggen is iets voor een bananenrepubliek, niet voor een land dat zich rechtstaat wil noemen. Het gaat met die illegalen hier trouwens van kwaad naar erger. Een discussie over nog maar het intrekken van een deel van een leefloon in Gent, kreeg meteen de wind van voor vanwege de linkse multiculturele voorvechters van het nieuwe proletariaat. Zopas werd bekend dat er, alleen al in de Arteveldestad, minstens tienduizend Turkssprekende Bulgaren leven, waarbij heel wat Roma's en dat dit aantal zienderogen toeneemt. De problemen die dit met zich meebrengt zijn zo groot geworden, dat de stad Gent Bulgaarse politiemensen heeft laten overkomen om er nog aan uit te kunnen. Hoeveel van die Bulgaarse inwijkelingen (géén asielzoekers, want Bulgarije maakt - jammer genoeg - deel uit van de E.U.) zouden er al een leefloon gekregen hebben? Over de index mag er in dit land niet gediscussieerd worden, omdat dat zgz onze sociale zekerheid en onze koopkracht in gevaar zou brengen. Dat men, alleen al in één stad, tienduizenden illegalen zomaar binnen laat en pampert, zal die sociale zekerheid straks helemaal om zeep helpen. Nergens in dit land blijken er meer leefloners te zijn dan in Gent en twee op de drie zijn daar niet-Belgen. In oktober krijgen de Gentenaars de kans daar iets aan te doen. Als ze voor de linkse partijen blijven stemmen, dan moeten zij daar maar de gevolgen van dragen. Ook Stroppen moeten op de blaren zitten als ze hun gat verbranden.
Volgens e.o.a. internationale peiling staat België op nummer één in heel Europa i.v.m. de productiviteit van zijn werknemers. Als men echter gaat berekenen, wat voor winst men hier per gemiddelde werknemer haalt, zakken we meteen naar plaats nummer acht. De voornaamste reden hiervoor zijn de lasten op arbeid, die in dit land een stuk hoger liggen dan elders. Daarbij komt dan weer de index in de kijker, een systeem dat nergens anders meer bestaat en waarbij het zgz 'tweede ronde effect' ervoor zorgt, dat elke prijsverhoging steeds een volgende stap is naar een nieuwe. De tegenstanders van een in vraagstelling van de index (nog niet direct de afschaffing), in de eerste plaats de linkse partijen en de vakbonden, zeggen dat niet de index maar de energieprijzen ons de das omdoen. Mede om te laten zien, dat het hem menens is, heeft minister van Energie Vande Lanotte daarop besloten de energieprijzen te bevriezen vanaf 1 april tot het einde van dit jaar. Men zou ermee kunnen lachen, maar nu blijkt dat het echt om een één aprilmop gaat. Volgens de Creg, de federale regulator van de energieprijzen, kunnen die prijzen vanaf 1 juli nl alweer veranderen, zeg maar stijgen en niet vanaf 1 januari 2013, zoals Vande La beweert. Dat zoiets mogelijk is, komt doordat de energieleveranciers vanaf diezelfde eerste april hun indexatieparameters kunnen laten valideren. Als die correct blijken te zijn, kan men vanaf 1 juli weer verder gaan met het spelletje waarbij de energiekosten in dit land hoger zullen blijven dan in de ons omliggende landen en onze concurrentiepositie slechter. Vergeet die achtste plaats maar. Het enige wat Vande Lanotte daartegen kan doen is wat temporiseren met het KB ter zake. Met die geleerde professor uit Oostende zijn we nog steeds in de aap gelogeerd. Vroeger dacht hij al eens het probleem van de vergrijzing te hebben opgelost met zijn Zilverfonds, dat ondertussen één groot fiasco is geworden. Daarna zorgde hij enkele keren voor de zgz 'sluitende' begrotingen van de actieve welvaartstaat van Verhofstadt, door pensioenfondsen te kapen en overheidsgebouwen te versjachelen om ze daarna aan woekerprijzen terug te huren. Iets waarvoor België nog decennialang zal moeten boeten. En nu dit verhaal van de energieprijzen. De man begint zo stilaan een rampenminister te worden, die men in de huidige crisissituatie best kan missen. Heeft men bij de SP.a niets beters dan zo'n cumulerende sjacheraar? --- In de marge van bovenstaande ook nog dit: Slechts 40% van de elektriciteitsfactuur bestaat uit de kostprijs van de daadwerkelijk verbruikte stroom. Als de prijzen bevroren worden, betekent dat ook minder inkomsten voor de overheid. Èn voor de gemeenten en intercommunales, die liefst van al de prijzen zo hoog mogelijk willen houden om er zelf meer aan te kunnen verdienen. Ze spelen gewoon onder één hoedje met de in hoofdzaak Franse energiebedrijven, die het geld van de Belgische verbruiker meteen naar Frankrijk versassen, waar ze de energieprijzen wél lager kunnen houden. Een scenario à la Dexia, waar de Belgische markt ook alleen maar goed was om leeggezogen te worden ten voordele van de eigen Franse bedrijven.
Al ooit gehoord van het loonkloofrapport? Ik in elk geval niet, maar het bestaat en is een van de vele rapporten die ons de Europese eenheidsworst door de strot willen duwen. De kloof, waarvan sprake, gaat over de werkzaamheidsgraad tussen Europeanen en niet-Europeanen binnen de E.U. De Europese doelstelling zou zijn, die terug te brengen tot 16,5%. So what? Wel, dat blijkt voor dit land een probleem te worden, omdat diezelfde kloof hier 28,6% bedraagt en nog steeds groter wordt. De Standaard vond het verhaal een eerste pagina waard en gaf het als titel: 'Nog maar vier op tien migranten werken'. Ik vind dat al vrij positief, ik dacht nl dat het er veel minder waren. Waarom zouden ze trouwens hier werken? Ze krijgen zo al kost en inwoon en soms gewoon geldelijke steun zonder daarvoor iets te moeten doen noch bijdragen. En als die steun er niet snel genoeg komt, staat er altijd wel e.o.a. ngo of aanverwante groepering klaar om die 'wanpraktijken' aan te klagen. Monica De Coninck, de nieuwste minister voor Werk, is vast besloten er werk van te maken. Rechtuit gezegd, Monica is nog de slechtste niet. Alhoewel socialiste, heeft ze in Antwerpen aan de lijve ondervonden wat het is Noord-Afrikanen en Balkanbewoners aan het werk te krijgen. In de koekenstad is ze daar gedeeltelijk in geslaagd, al zullen we best maar niet vragen wat het daar gekost heeft. Diezelfde Monica die zopas nog verklaarde, dat alle vrouwen maximaal, dus voltijds, zouden moeten werken, zal nog even haar handen vol hebben vooraleer ze daar op nationaal gebied aan toe zal komen. Bij de groep vrouwen van buiten de Europese Unie werkt er nl slechts één op vier. Verder blijkt dat uitgeprocedeerde 'asielzoekers', die om medische redenen geregulariseerd worden, niet meer aan het werk kunnen gezet worden. De Strangers zongen het al in de jaren zeventig: 'Allah is groot, maar ziekenkas is groter'!
Morgen zal er dan weer zo'n bijeenkomst zijn van alle premiers die dit land 'rijk' is: de nationale en de vier regionalen. Er zal dan weer maar één Vlaming aan tafel zitten t.o.v. drie Franstaligen en één Duitstalige (die amper 50.000 'landgenoten' vertegenwoordigt). En daarenboven één vertegenwoordiger van een eerder linkse centrumpartij t.o.v. vier socialisten. Ook zoiets wordt hier democratie genoemd, terwijl de linksen in Vlaanderen amper 30% van de stemmen vertegenwoordigen. De discussie zou een eerste stap moeten zijn in het plan van de huidige federale regering om onze economie op te krikken. Of zo iets überhaupt zal lukken met vier socialisten die daarover hun zeg zullen krijgen, is maar de vraag. Vier Vlaamse liberale politici hebben zopas in de media nog gewaarschuwd dat we met een veel te grote surplus aan ambtenaren en andere overheidsfunctionarissen zitten en dat het uitgesloten is daar nog x-aantallen bij te gaan benoemen. Het zal dus 'de privé' zijn die orde op economische zaken zal moeten stellen en niet het overheidsapparaat waar socialisten zo graag van dromen. In de tweede plaats zou de regering Di Rupo een deel van zijn zgn 'fantoombevoegdheden' in de schoenen van de gewesten willen schuiven, iets wat op het eerste zicht redelijk lijkt, maar het niet is. Verscheidene van die bevoegdheden zijn nl door de federale regering reeds aangegane verplichtingen die zo maar niet kunnen worden doorgeschoven als daar geen regionale budgetten voor zijn. Europa heeft er trouwens al voor gewaarschuwd dat het totale bedrag, dat men zo van federaal naar regionaal wil doorschuiven, 250 miljoen euro, niet kan beschouwd worden als een federale besparing. In het Vlaamse parlement heeft Kris Peeters vorige week nog duidelijk gezegd, dat de daarvoor opgestelde lijst voor hem geen waarde heeft. Die komt officieel van minister voor Begroting Chastel, maar werd in werkelijkheid opgemaakt door de inspectie van Financiën, een federale overheidsdienst die wordt geleid door Steven Vanackere, nota bene: een partijgenoot van dezelfde Peeters en een van de drie musketiers die het tegenwoordig in de CD&V-top voor het zeggen hebben (de nummer vier, Leterme, heeft afgehaakt; die heeft het momenteel te druk met 'zijn' Standard en de Ronde van Frankrijk). Waarmee nog maar eens duidelijk wordt dat die CD&V een vis noch vlees partij is die tegelijk van alle walletjes wil eten en waarvan Vlaanderen niets te verwachten heeft. Tenslotte blijft het feit dat Vlaanderen een sluitende begroting heeft absoluut geen garantie dat we daar op nationaal vlak enig voordeel uit zullen halen, integendeel. Zoals ik vroeger al enkele keren geschreven heb, zal de neiging van de tegenpartijen groot blijven om het geld te pakken waar het zit, een typisch socialistisch standpunt, en dat is in Vlaanderen. Kris Peeters is zowat de enige CD&V politicus die in Vlaanderen nog krediet heeft. Hij kan het zich dan ook niet veroorloven toe te geven aan een zoveelste federale hold-up waarbij heel Vlaanderen nog maar eens het gelag zal betalen. Iedereen inbegrepen.
