Sinds jaar en dag horen en lezen we het in alle mogelijke statistieken, peilingen en enquêtes: het onderwijs in Vlaanderen hoort in Europa bij de top. Het is dan ook meer dan verwonderlijk dat men datzelfde onderwijs hier steeds maar wil veranderen. Ik kan aannemen dat niet alles perfect is en dat er altijd ook wel iets kan verbeterd worden (goed, beter, best, verbeterd), maar waar blijven we met: 'Never change a winning team'? Vlaams minister voor onderwijs, Pascal Smets, denkt daar blijkbaar anders over. Ik vraag me af of de 'man', die soms meer weg heeft van een duracel konijn, wel beseft waarmee hij bezig is. Vooral met zichzelf, lijkt wel. Van zodra er in ons onderwijs iets gebeurt, staat hij steeds meteen voor de camera's en micro's om te zeggen wat hij eraan gaat doen. Zijn laatste zet is, dat hij de eerste jaren van het secundair onderwijs grondig wil gaan veranderen, om de jongelui zogezegd meer tijd te geven om na te denken wat ze later gaan worden. Die zgz 'observatiejaren', die hij nu wil invoeren, zijn in feite een déjà vu, want dat gebeurde ook al eens tijdens het invoeren van het berucht secundair onderwijs, jaren geleden en dat later stilletjes weer werd afgevoerd. Volgens Smetje, ooit als minister uit de Brusselse regering gezet omdat men hem en zijn partij daar beu was, zitten er momenteel in het technisch (tso) en beroepsonderwijs (bso) teveel kinderen uit de lagere sociale klassen (zeg maar allochtonen) en in het algemeen secundair onderwijs (aso) teveel uit de middenklasse (meestal autochtonen). Dat ga ik niet betwisten. Wel moet men zich eens afvragen wat daarvan de hoofdreden is. Volgens mij, niet omdat de ouders van de kinderen die nu bso en tso volgen geen geld genoeg zouden hebben om aso te betalen. De technische scholen kosten ook geld, soms veel zelfs als er speciaal schoolmateriaal bij te pas komt. De reden is, dat de meeste kinderen van allochtonen een schoolachterstand hebben omdat ze het thuis vertikken onze taal te spreken, waardoor hun kinderen inderdaad niet mee kunnen op school. Dat gebeurt niet alleen in het aso, maar ook in de technische richtingen. Wie daar de taal niet (goed) machtig is loopt ook achterstand op en riskeert ook dié school zonder diploma te verlaten. Het heeft er alles van weg, dat socialist Smet de allochtonen een steun in de rug wil geven, iets wat mag, maar dan niet met als resultaat dat de kwaliteit van ons onderwijs erop achteruit gaat en het tenslotte de betere leerlingen zijn die er het slachtoffer van zullen worden. Het B-attest bv afschaffen, zonder ruggenspraak met de Vlaamse regeringspartners (kan dat allemaal zomaar?) is dan ook een stap te ver. Men zou beter Smetje zelf afschaffen. Al bij al is hij ook maar op die ministerpost geraakt nadat in zijn eigen partij Frank Vandenbroucke bij toenmalig SP.a voorzitster Gennez in ongenade was gevallen. Een Gennez die later, bij het vormen van de nieuwe federale regering, van hetzelfde laken een broek kreeg van de nieuwe voorzitter Tobback Jr. Leuke partij toch, die SP.a!
Voor zover er zouden zijn, die het nog niet weten: volgens Eurostat, het statistisch bureau van de Europese Unie, ligt het prijsniveau in België hoger dan in alle buurlanden. Vooral met Nederland zijn de verschillen groot, soms gaat het om meer dan 20% (bv voor voeding). Alleen alcoholische dranken en tabak zijn hier goedkoper en ook de koopwoningen. Voor wat dat laatste betreft, is er echter ook al weinig reden tot juichen: onze eigen nationale bank waarschuwt ervoor, dat de huizenprijzen in België gemiddeld zo'n 15% te hoog zouden zijn. Is dat hier het land dat persé zijn index wil behouden om zgz de koopkracht van zijn burgers te garanderen? Hoe komt het dan dat hier (bijna) alles duurder is dan in de ons omliggende landen, waar ze die index al jaren geleden hebben afgeschaft? Een van de redenen zou de loonkost zijn, die hier hoger ligt, juist mede o.w.v. het feit dat ze onredelijk stijgt bij elke opeenvolgende indexaanpassing, dit als gevolg van het zgn 'tweede ronde' effect. Daarbij komt nog een hoger btw-tarief en allerlei kunstgrepen zoals koopjes en sperperiodes, die e.e.a. tijdelijk wel goedkoper maken, maar ervoor zorgen dat het de rest van het jaar hier duurder is dan elders. Voor het vinden van de extra drie miljard om de begroting van 2013 rond te krijgen, is De Standaard raad gaan vragen bij politiek multimiljonair Dehaene. Die pleit voor een indexsprong waarbij, bij het overschrijden van de spilindex, de automatische verhoging van allerlei salarissen en tegemoetkomingen één of meerdere keren zou worden overgeslagen. Hij, Dehaene, heeft dat recept met succes toegepast in de jaren negentig, toen België dreigde niet bij de eurozone te kunnen aansluiten. Feitelijk kon dit land dat ook daarna niet, maar werd er een Europees oogje dichtgeknepen, zoals dat later ook met Griekenland gebeurd is, met de nu gekende gevolgen. Of die indexsprong(en) en/of besparingen cq belastingen er zullen komen is al lang de vraag niet meer, wel wannéér. Dehaene is daarin, zoals gebruikelijk, brutaal eerlijk: ná de gemeentelijke verkiezingen. Frederik weet dus nu al dat hij zal gefopt worden.
Het is al lang een publiek geheim, dat er steeds minder mensen onze politici geloven (en dat geldt ook voor de journalisten). Dat schreef ik zelf ook al meermaals, recentelijk nog in mijn, blog van 14 dezer ('The Two Pack syndroom'). Dat het geloof in deze mensen steeds verder afbrokkelt heeft ook te maken met het feit dat tegenwoordig zowat álles bekend raakt. Het internet heeft van de wereld een groot dorp gemaakt en er zijn nog weinig zaakjes die voor de buitenwereld verborgen gehouden kunnen worden. E.e.a. werd zopas nog eens dik in de verf gezet via een studie van het Centrum voor Sociologisch Onderzoek (CeSO) en het Instituut voor Sociaal en Politiek Opinieonderzoek (IPSO) van de KU Leuven. Daaruit blijkt, dat het vertrouwen in de politieke partijen op een absoluut dieptepunt is beland en dat dit wantrouwen er ook is t.o.v. regering, pers, kerk, gerecht en koning. Alleen de politie ontsnapt voorlopig nog aan dit algemeen gevoel van wantrouwen. In het licht van bovenstaande is het dan ook meer dan begrijpelijk, dat een groot deel van de Vlaamse bevolking zo goed als niet reageert op de zgz 'historische' stemming over de splitsing van B-H/V in Kamer en Senaat. Ook aan deze wetten blijken nl al zoveel Belgische achterpoortjes te zitten, dat de man en vrouw in de straat helemaal niet weten wat er op hen afkomt. Dat is trouwens zo met de meeste Belgische wetten, die steeds ver van duidelijk zijn en in de meeste gevallen daarna ettelijke keren moeten worden aangepast of veranderd. En als we dan denken dat ze kloppen, blijken ze niet overeen te komen met de Europese wetten of richtlijnen, zoals zopas nog gebleken is met de wetten over het ziekteverlof en de sperperiode. Als straks blijkt, dat Vlaanderen ook in de affaire B-H/V nog maar eens bij de bok is gezet, zal het (weer eens) te laat zijn en zullen we de nieuw opgelopen schade moeten incasseren. Met de traditionele 'dood in 't hart' en met dank aan de even traditionele Vlaamse partijen die er duchtig aan hebben meegewerkt.
Ik weet het: eigen lof stinkt. Toch was het mij een groot genoegen dat wat ik schreef in mijn blog van 4 dezer ('Het Brunettoplan') - een blog die trouwens ook de brievenrubriek van 't Pallieterke haalde - bevestigd werd. De Vlaamse regering heeft, bij monde van minister Muyters, nl dat plan afgeschoten om dezelfde reden die ook ik had opgegeven: slecht voor Vlaanderen. Het was niet eens Tobbackske's eigen plan. Hij had het gekopieerd van vroegere plannen van Onkelinx (het zgz 'Rosettaplan') en madame Milnjet (wat ik zelf toen het 'Milquettaplan' had genoemd). Die plannen waren officieel gemaakt voor heel België, maar kwamen alleen ten goede aan Wallonië en Brussel, terwijl Vlaanderen, zoals gebruikelijk, de rekening mocht betalen. Dat zo'n wetsvoorstellen door francofonen worden ingediend, kan men hen niet kwalijk nemen, wel de Vlaamse partijen die er indertijd mee instemden. Dat eenzelfde plan op federaal vlak wordt ingediend door een Vlaamse partij, die er op regionaal vlak niets van terecht brengt, is te gek om los te lopen. Federaal minister De Coninck, die het 'Befehl' van haar partijbaas wou uitvoeren, mag haar huiswerk nu opnieuw maken. De begeleiding en activering van werkzoekenden is immers een regionale bevoegdheid en zoiets kan zelfs niet via een federale omweg 'gearrangeerd' worden. Op regionaal gebied zijn de socio's tegenwoordig alleen maar goed voor blunders á la Lieten. Na de heisa over de tot tweemaal toe verkeerd gestuurde e-mails, was er recentelijk nog de uitspraak van de ex-protégee van Stevaert, die vond 'dat een nieuwsanker met hoofddoek moest kunnen'. Extra pijnlijk in deze zaak werd het, toen Lieten daarop niet alleen werd teruggefloten door de rode VRT zelf, waarvan ze voogdijminister is, maar eveneens door haar partijgenoot en collega minister Van den Bossche...
Griekenland heeft dus een nieuwe regering en een vierde premier in acht maanden tijd. Het is maar de vraag, of het allemaal iets gaat uitmaken. Zoals ik reeds meldde, wordt deze regering in werkelijkheid niet eens gesteund door de helft van de kiezers en feitelijk is het nóg erger. Ondanks het feit dat er daar een stemplicht is (net zoals bij ons), had meer dan 37% niet eens zijn stem uitgebracht. Daarvoor worden ze toch niet bestraft, evenmin zoals ze geen onroerende voorheffing betalen als ze hun nieuwe huis niet volledig afbouwen en nog zo'n serie andere ontduikingen. Wat er eventueel met Europa ook nog zal kunnen bedongen worden, met Griekenland wordt het niks. Tragedie, drama, enigma, dilemma en chaos zijn allemaal Griekse woorden*, die we waarschijnlijk nog vaak gaan tegenkomen in de volgende maanden. Er blijkt in het Griekse zakenleven zelfs al een soort parallelle munt te bestaan. Zo lieten internationale bedrijven, die al jaren zaken doen met Griekenland, zich de laatste jaren uitbetalen in Griekse staatsobligaties. De meeste bedrijven hebben die moeten afschrijven, want ze zijn nu zo goed als niets meer waard. Ons eigen Agfa-Gevaert bezit voor zo'n twee tot drie miljoen euro aan dergelijke obligaties, waardoor het een verlies aan beurswaarde van 62 miljoen oploopt (de koers zakte met 23%). En Agfa-Gevaert is niet het enige Belgische slachtoffer. Ook het farmabedrijf UCB maakte hetzelfde mee. Nog straffer is het verhaal van de Franse winkelketen Carrefour. Die trekt zich terug uit Griekenland en verkocht zijn belang in 880 supermarkten aan een plaatselijke partner voor één symbolische euro. Verlies : 220 miljoen euro! Tenslotte nog dit: de derde, kleine partner in de nieuwe regering van Samaras, heet 'democratisch links'. Zou daar ook een 'ondemocratisch links' zijn?
* Tijdens een van de Tv-journaals op de verkiezingsavond, wist een Griek te vertellen, dat 'Europa' een Grieks woord is. Niets is minder waar. De naam 'Europa' komt van het Assyrische 'Ereb', wat 'donker land' betekent: 'het land waar de zon ondergaat' (gezien vanuit Assyrië).
Iedereen kent nu zo stilaan wel het verhaal van onze oudste kerncentrales, die in 2015, zonder politieke tegeninitiatieven, zouden moeten gesloten worden. Nog een van die vele 'geschenken' die de regeringen Verhofstadt ons hebben achtergelaten. Zoals we tijdens de koudegolf van februari en het verhitte Pinksterweekeinde hebben kunnen meemaken, is ook de elektriciteitsvoorziening in dit land een puinhoop. Zelf produceren we niet genoeg, de kerncentrales zouden te onveilig zijn (wegens de aardbevingen en de tsunami's die we hier meemaken!), de steenkoolcentrales vervuilen te veel, de gascentrales zijn niet rendabel en de groene, alternatieve stroom is (voorlopig?) onbetaalbaar. Er zijn dan ook al verscheidene voorstellen gedaan om die oudste kerncentrales nog wat langer open te houden, mits bepaalde voorwaarden (een hogere financiële bijdrage van de producenten aan de staat en het gebruik van die opbrengst om de duurzame energievoorziening verder uit te bouwen). Het laatste voorstel in die zin komt van twee CD&V parlementsleden en is in feite het verhaal van de ingetrapte open deur. De staat kan de centen goed gebruiken en er is geen alternatief dat garandeert dat we straks (volgens een recente studie: vanaf 2014 al) niet geregeld in het donker zullen komen te zitten. Dat de groenen tegen een verder openhouden van de kerncentrales zijn is hun eigen logica zelf. Dat de socialisten mee op hun kar springen, heeft alleen electorale redenen. Ze willen niet overklast worden op hun linkervleugel. Dat er, bij gebrek aan stroom, elektriciteit zal moeten worden ingevoerd die in het buitenland ook door kerncentrales wordt geproduceerd, is voor rood en groen blijkbaar geen probleem. Ze zijn van de eerste hypocrisie niet gebarsten. Er blijkt nu echter ook een Open VLD'er te zijn die hun mening is toegedaan. Willem-Frederik Schiltz, zoon van, zegt kwaad en verrast te zijn door het CD&V-voorstel. Een links trekje, geërfd van vader? Nee, hoor: de jonge heer blijkt gevallen te zijn voor de charmes van Freya Piryns, senatrice voor de groenen. Zij draagt de broek. En, zoals de Fransen zeggen: 'Comme la femme le veut, Dieu le veut'. Van de andere Open VLD'ers is er tot op heden weinig of geen reactie te bespeuren. Die hebben het waarschijnlijk nog te druk met Belkacem.
Hoe lang zijn onze 'beleidsmensen' nu al aan het klooien met die Europese landenschulden? Telkens opnieuw wordt er een overeenkomst gemaakt, lijkt er een positieve stap te zijn gezet of denken we weer te mogen hopen, of enkele dagen - wat zeg ik: enkele úren - later is het opnieuw één grote ellende. Met de laatste verkiezingen in Griekenland was het weer niet anders. De zgz Europees gezinde partijen zouden er gewonnen hebben, zouden een regering gaan vormen en zouden God weet wat nog gaan doen. Enkele uren na de opening van de beurzen was alle optimisme weer verdwenen en blijft de vraagt niet óf Griekenland de eurozone zal verlaten, maar wel wanneer. Alle natte dweil retoriek ten spijt, was er bij deze Griekse stembusgang géén meerderheid voor een voortzetting van de akkoorden met Europa en het IMF. Door de gekke regel van de 50 extra toegevoegde parlementszetels aan de partij met de meeste stemmen, komen de twee grootste traditionele partijen (die, nota bene, mede de oorzaak zijn van de hele Griekse ellende) inderdaad aan een parlementaire meerderheid die hen toelaat een regering met een nipte meerderheid te vormen. In reële cijfers halen Nea Dimokratia en Pasok echter amper 40% van de stemmen, wat betekent dat bijna 60% van de Grieken hebben tegengestemd. Wat Frankrijk betreft, krijgt men in onze media de indruk dat Hollande de Europese problemen eens zal komen oplossen. Niets is minder waar. Nu hij toch aan een volstrekte meerderheid in het Franse parlement is geraakt (omdat meer dan de helft van de kiezers bij de tweede stembeurt niet kwam opdagen), is hij nu wel verplicht zijn verkiezingsbeloften na te komen en heeft hij geen excuus meer om eventueel anderen de schuld van mislukkingen te geven.Het resultaat zou kunnen zijn dat Frankrijk, dat al 36 jaar geen sluitende begroting meer heeft gehad, de door Europa opgelegde doelstellingen niet zal halen. Als het straks mis zou lopen, dan kan Hollande niet langer (mede) de eurozone leiden, maar wel wat ze de 'perifere' landen noemen en kan hij het boegbeeld worden van de (Z)euro. België zal daar trouwens ook bij horen. Dit land heeft momenteel, als gevolg van de eurocrisis, waarborgen en garanties uitstaan van liefst 87,8 miljard euro! Als het nog maar met de helft ervan zou mislopen - en die kans is reëel - dan stijgt de staatsschuld t.o.v. het bbp hier met minstens 10%. Tenslotte zijn er nog de hooghartige Spanjolen, die van de andere landen uit de eurozone tot 100 miljard euro kunnen toegestopt krijgen om hun armlastige banken uit de hopeloze vastgoedcrisis te halen, maar die het tot nu toe vertikken dat officieel aan te vragen. Nog wiedes dat de markten zo'n arrogantie afstraffen.
Terwijl alle media vandaag bol staan over de Franse en Griekse verkiezingsuitslagen, doen we er best aan onze eigen keuken in 't oog te houden. Voor de eurozone wordt het hoe dan ook afwachten en alles wat daarover nu geschreven wordt, kan morgen weer achterhaald zijn. In mijn blog van 14 dezer (Het 'Two Pack' syndroom) schreef ik reeds dat de regering Di Rupo er als de dood voor is om vóór de gemeentelijke verkiezingen van dit najaar een begroting voor 2013 bij Europa in te dienen, zoals door dat zelfde Europa is gevraagd. De officiële reden is dat men zo'n begroting niet in een serene sfeer zou kunnen maken tijdens de aanloop naar die verkiezingen. Dat is natuurlijk flauwe kul, want in de 27 eurolanden zullen er altijd wel ergens verkiezingen zijn en zo komt men nooit tot de afgesproken overeenkomsten over het 'Six Pack'. De echte reden is, dat deze regering in die begroting moet vertellen hoe ze aan die minimaal drie miljard euro extra wil geraken. Liefst van al zou ze dat willen doen door de belastingen (nog maar eens) te verhogen, maar dat durft ze niet in die electorale periode. Ná de verkiezingen zou dat een stuk gemakkelijker worden. Hopelijk geeft Europa daarin niet toe en zal Di Rupo verplicht worden te besparen i.pl.v. te belasten. En er is meer. Ook de deelregeringen worden verondersteld tegen oktober hun deel van het werk te doen. Om dat te kunnen, wachten ze op gegevens en beslissingen van het federale niveau en die zijn er nog steeds niet. Door het steeds maar uitstellen van beslissingen, een specialiteit van deze federale regering, krijgt Vlaanderen, dat met de technische bespreking van zijn begroting van 2013 al begonnen is, zijn werk niet op orde. Voor de regio die sinds 2011 altijd een sluitende begroting heeft gehad, is dat not done. Vlaanderen voorspelt voor de periode 2014-2017 een groei van 2%, heeft de werkgelegenheid de laatste jaren met 6% zien groeien en stelt vast dat 4 op de 10 werkende Vlamingen hooggeschoold zijn. Dat zijn mooie cijfers en om die te kunnen handhaven cq verbeteren, moet er klaarheid komen in het begrotingsdebat en liefst zo snel mogelijk. Om maar iets te zeggen: Vlaanderen weet bv steeds niet hoeveel en welke ambtenaren naar het regionale niveau zullen oiverstappen. Om louter electorale reden wil o.a. Vande Lanotte, federaal minister van begroting en keizer van Oostende, het hele zaakje tegenhouden. Dat terwijl, volgens sommige partijleiders, de gemeentelijke verkiezingen niets te maken hebben met het federaal niveau. Wie gelooft die nog?
Enkele jaren geleden hadden we in onze landelijke buurt te maken met zwerfkatten. Persoonlijk had ik daar weinig problemen mee. Ze ruimden de muizen op (én de vogels, die het gemunt hadden - en hebben - op mijn bessen, druiven en aardbeien). Tussendoor hadden die beestjes niets anders te doen dan te luieriken en de kattenliefde te bedrijven. Er liep toen ook een gesneden kater van een van de buren rond, die de dartelende zwerfkatten met argusogen bezig zag en zich waarschijnlijk afvroeg waarom die zo vitaal waren. Het arme beest kon, jammer genoeg, niet meer meespelen. Bij de stortvloed van electoraal nieuws uit Antwerpen, die we de laatste week meemaken, moest ik aan die gecastreerde poes terugdenken. Terwijl Open VLD in de koekenstad zichzelf heruitvindt, de publiciteit van de N-VA niet uit het stadsbeeld te branden is met een reuzengrote De Wever affiche (al dan niet met clownneus overschilderd!) en daarbij enkele opmerkelijke transfers aankondigt, staan die van CD&V erbij en kijken ernaar. Zij kunnen ook niet meer meespelen. Het was al voorspeld dat een serieus deel van hun kiezers niet meer zou stemmen voor een partij die zich wegcijfert in een kartel onder een socialistische lijsttrekker en dat wordt in de laatste peilingen bevestigd. Nu Open VLD zich daar met een onuitgegeven, maar toch tot de verbeelding sprekend trio in de verkiezingsstrijd werpt, is de kans groot dat die partij straks op de wip komt te zitten, iets wat CD&V aan zijn neus ziet voorbijgaan. Het redden van de schepenpostjes van de heren Heylen en Van Peel - de echte reden van het kartel - wordt een hachelijke zaak voor de 'partij van het goed bestuur'. Eigen schuld, dikke bult. Niet dat ik ineens in die nieuwe Antwerpse VLD ga geloven, die partij doét tenminste iets. Het feit dat twee bekende personen, die toch nauw met Janssens hebben samengewerkt, nu tégen diens kartel gaan werken, zal laatstgenoemde geen deugd doen. En de politiek gecastreerden evenmin.
Het wordt spannend dit weekeinde met de verkiezingen in Frankrijk en Griekenland. In la douce France wordt het uitkijken of links de volstrekte meerderheid haalt en - in dat geval - op welke manier. Een meerderheid met een opeenstapeling van linkse partijtjes is nu precies ook geen oplossing voor 'monsieur normal', die bovendien geplaagd wordt door een soort afrekening tussen zijn vrouwen, zijn ex en zijn 'koekentien'*. Voor Europa in het algemeen en voor de eurozone is het bijzonder zal het echter in de eerste plaats uitkijken worden naar de stembusuitslag in Griekenland. Om te beginnen naar welke partij daar de meeste zetels zal behalen, want in de bakermat van de democratie krijgt die zo maar eventjes een bonus van 50 extra zetels. Als het de extreemlinkse Syriza wordt, dan kan Europa zich maar best meteen zorgen maken. Dat zal men ook doen, want de Europese ministers van financiën hebben nu reeds afgesproken op zondagavond nog een telefonisch overleg te houden. Er zouden ook al noodscenario's klaar liggen. Hollande, gesteund door Monti en Verhofstadt, vraagt al langer een invoering van euro-obligaties, maar Duitsland wil daarvan niet weten. En dat laatste is niet alleen het standpunt van Frau Merkel, maar ook van de Duitse socialistische oppositie. 'Deutschland über Alles' en ze hebben nog gelijk ook. Feitelijk is dat hele voorstel van de euro-obligaties een kopie van de Belgische situatie, waar een sterke regio, Vlaanderen, de putten moet vullen die de zwakkere regio's, Wallonië en Brussel, blijven maken. Zó gek zijn ze in Duitsland niet, zeker niet nadat zopas gebleken is dat het Amerikaanse Pimco, 's werelds grootste vermogensbeheerder, zijn klanten heeft aangeraden hun geld uit Europa weg te halen, Duits staatspapier inbegrepen. Volgende week maandag en dinsdag is er een bijeenkomst van de G20 in Mexico en daarna zullen er waarschijnlijk nog wel enkele Europese 'toppen' volgen. Daar zullen nagels met koppen moeten geslagen worden, onafgezien van het feit of Griekenland al dan niet uit de euro zal stappen. Met de steeds groter worden financiële problemen in Spanje en - misschien - in Italië én een mogelijke linkse verkiezingsoverwinning in Frankrijk, komt een splitsing van de euro akelig dichterbij.
* "Koekentien' is de Meetjeslandse vertaling van 'concubine'!
Er is de laatste tijd nogal wat te doen over het voornemen van Schauwvliegje om het mes te zetten in heel wat subsidies aan wat de 'culturele sector' wordt genoemd. De Vlaamse regering moet - evenals alle andere regeringen - zwaar besparen en doet dat ook. Mede daarom kan ze nog steeds als enige regering in dit 'rijke' land (rijk aan regeringen) een sluitend budget voorleggen. Dat er bij zo'n schifting slachtoffers vallen is duidelijk. Vraag is maar of het allemaal koosjer verloopt. Wie geen of minder subsidies meer krijgt, zal allicht moord en brand schreeuwen (en dat doet men ook), de vraag is maar of al dat protest wel verantwoord is. Ik ben in de meeste kunsten geen specialist ter zake, met uitzondering dan van het operagebeuren, dat ik reeds meer dan twintig jaar volg. Toevallig hoorde ik deze week de directeur van de Brusselse Muntschouwburg nog klagen, dat zijn operahuis - volgens hem - te weinig staatssteun krijgt. Vorig jaar viel het in enkele internationale prijzen en hij vindt dat dit vertaald mag worden in meer subsidies. Als men echter ziet wat de Munt zopas nog heeft uitgespookt met de opvoering van Verdi's Il Trovatore, zou ik hem helemaal geen extra geld meer geven. Een komische opera bv kan men (meestal, maar ook niet altijd) laten afspelen in een ander tijdperk. Met opera's van Verdi is dat vloeken in de kerk. Bij Verdi is bv koorwerk nooit veraf. In de Brusselse Trovatore had men er niets beters op gevonden dan het koor in de orkestbak te stoppen. Het hele verhaal is compleet onherkenbaar. Men ziet niet wat men hoort en hoort niet wat men ziet. De Brusselse Munt is trouwens niet het enige operahuis, waar men denkt nieuwe paden te moeten bewandelen. In Antwerpen speelt momenteel Carmen van Bizet, waarbij het verhaal zich niet meer afspeelt in het Spaanse Sevilla, maar in een Amerikaans provinciestadje, waarin het stierengevecht een hondengevecht wordt en waarin een drietal stukken van de originele partituur gewoon worden weggelaten. Eerder speelden ze het in Antwerpen al klaar een Aida te geven met als enig decor een sofa midden op de Bühne (waarbij men toen ook geen koor te zien kreeg) en een Ring des Niebelungen, een vroeg middeleeuws drama, dat zich afspeelde in een computerzaal, waarbij de Rijn vervangen werd door een kleine binnenhuisfontein! Opera is een totaalspektakel, met zangers, koren, decor, orkest, belichting, kostuums en ga zo maar door. Dat tot een goed einde te brengen vergt niet alleen veel werk, maar kost ook inderdaad veel geld. Dat de gemeenschap daarin bijdraagt is geen slechte zaak, maar daartegenover moet staan dat men ook een goed spektakel brengt en geen vertoning waarbij de regisseur zichzelf belangrijker vindt dan de componist. Wie persé in de opera nieuwe paden wil bewandelen, moet dan ook maar nieuwe opera's brengen, maar geen klassieke meesterwerken vermoorden zoals nu gebeurt. Zo'n vertoningen verdienen geen staatssteun.
De regering Di Rupo heeft er een probleem bij: de 'Two Pack', een vervolg van de 'Six Pack'. Voor wie het nog niet door zou hebben: die laatste is een Europese verordening die de lidstaten verplicht tot begrotingsdiscipline en tot een economisch evenwichtig beleid. De 'Two Pack' zegt hoe de Europese Commissie de 'Six Pack' gaat controleren. Om dat te kunnen doen, moeten alle eurozone landen vóór 1 oktober van dit jaar hun begroting voor het jaar 2013 bij Europa indienen. Voor de regering Di Rupo wordt dit een nachtmerrie, omdat het ondertussen geweten is dat ze voor dat jaar nog minstens drie miljard euro extra zal moeten vinden. Daar komt nog bij dat dat geld, volgens Europa maar ook volgens de gouverneur van de eigen nationale bank (NBB), moet komen uit besparingen en daar wringt natuurlijk het schoentje. Het zat al fout bij het gróte hervormingsplan, waarin maar één derde besparingen en twee derden belastingen zaten, zodat voor de 'Two Pack' terecht kan gevreesd worden dat het dezelfde, verkeerde kant uit zal gaan. Hét probleem is natuurlijk, dat er op 14 oktober van dit jaar verkiezingen zijn, weliswaar 'maar' gemeentelijke verkiezingen, waarvan de traditionele Vlaamse meerderheidspartijen blijven zeggen, dat ze niets met de federale situatie te maken hebben. Niettegenstaande dat zijn ze er als de dood voor om vóór die datum een reeks besparingen en belastingen te moeten aankondigen. Liefst zou men dat dan ook doen ná 14 oktober, om meer dan waarschijnlijk eerder belastingen dan besparingen door te voeren. Als alternatief zou de regering Di Rupo natuurlijk nu al kunnen beloven dat ze na de gemeentelijke verkiezingen in de eerste plaats besparingen zal doorvoeren. De 'transparantie', weet je wel. Het probleem daarbij is dat de man en vrouw in de straat, zeker in Vlaanderen, de heren en dames politici (noch de journalisten) nog gelooft... Tenslotte nog dit: voor wie zich zou afvragen waarom men dat extra geld nodig heeft nu zopas gesteld werd dat onze economie dit jaar én volgend jaar zou groeien? Wel, simpelweg omdat in de gezondheidszorg en de pensioenen de uitgaven veel sneller stijgen dan het bbp. Dat werd ook zopas bevestigd door Luc Coenen, gouverneur van de NBB. Alleen zei de brave man er niet bij dat dit het gevolg is van de vergrijzing en de verwaarlozing van dit probleem door de laatste federale regeringen. Een probleem dat al die jaren door economen is voorspeld en waartegen al evenveel jaren is gewaarschuwd, maar waaraan in dit land nog steeds zo goed als niets is gedaan. Het systeem Dehaene, zeg maar: het probleem aanpakken als het zich voordoet. Of hopen zoals Mathot, nl dat het probleem er vanzelf is gekomen en ook vanzelf wel zal weggaan. Allemaal typisch Belgische nepoplossingen waarvoor we een mooi spreekwoord hebben: 'Met beter hopen is de tijd verlopen'.
Bovenstaande titel heb ik geleend van Willy De Waele, ere-burgemeester van Lennik en voorvechter van de Vlaamse zaak in de rand. De Waele is wel liberaal, maar dat weerhoudt hem niet tegen zijn partij in te gaan als het om 'zijn' Vlaams-Brabant gaat. Groot verschil met bv Michel Doomst, CD&V burgemeester van Gooik, die ook wel Vlaamsgezind is maar die de kadaverdiscipline van zijn partij ondergaat. In een twistgesprek tussen beide voornoemde heren, in 'Doorbraak', het maandblad van de VVB, zegt De Waele, dat wij, Vlamingen, inderdaad in dit land een mathematische meerderheid zijn, maar een politieke minderheid. Met onze meerderheid kopen we niets, want we zijn met handen en voeten gebonden aan allerlei Belgische grondwettelijke grendels, speciale wetten met dubbele meerderheden en veto's. B-H/V mag dan straks misschien gesplitst zijn, er blijven allerlei achterpoortjes die de francofonen in de Rand en meer nog in Brussel bevoordelen. Het feit dat er moet betaald worden om een gestemde wet na meer dan dertig jaar te kunnen toepassen, zegt iets over het ondemocratische karakter van dit zieltogende land. In 'Land op de tweesprong', het pas uitgegeven boek van de linksgezinde Vlaamse Gravensteengroep, vermeldt Bart Maddens dat een zekere Francis Delpérée, senator voor CDH, baron én grondwetspecialist, in 2000 een boek heeft uitgegeven: 'Le droit constitutionel de la Belgique'. In dit toch wel gezaghebbende boek, schrijft de man dat een federale regering een meerderheid moet hebben in de twee taalgroepen en dat het staatshoofd alleen een regering kan benoemen die aan die voorwaarde voldoet. Ondertussen hebben we sinds Leterme I al drie regeringen gehad die in Vlaanderen geen meerderheid hadden en schijnt diezelfde Delpérée zijn eigen geschriften verloochend te hebben (à la Verhofstadt, zou ik zeggen). Maddens geeft daarbij als uitleg dat Delpérée in 2000 feitelijk alleen wou zeggen, dat er geen regering mocht komen zonder een Franstalige meerderheid. Persoonlijk denk ik, dat de man toen zelf niet durfde dromen dat het tegenovergestelde ooit zou gebeuren. Kortom, het Belgische probleem is alleen nog op te lossen via een 'Gordiaanse knoop' scenario: doorhakken. En Brussel? Wel dat zien we dan wel. Daarover zal weer moeten gemarchandeerd worden, maar in die handel heeft Vlaanderen de beste kaarten (zeg maar: centen).
De uitdrukking 'des châteaux en Espagne' (luchtkastelen), is dringend aan vernieuwing toe. Wat te denken van 'des appartements en Espagne'? Daarvan staan er momenteel tussen de 700.000 en de 800.000 te koop, de meeste grotendeels afgewerkt en sommige aan de helft van de kostprijs. Het probleem is, dat men ze aan de straatstenen niet kwijt raakt. In hun hoop dat de bomen tot aan de hemel bleven groeien, hebben de Spaanse banken zichzelf voorbijgestoken en zitten die nu met een financiële kater van jewelste. De landen van de reeds zo geplaagde eurozone hebben er nu dan ook zo'n 100 miljard euro (4.000.000.000.000 oude befkes!) voor over om die banken, via de Spaanse staat, te helpen en zo die staat 'voorlopig?) zelf te sparen. Een vrij logisch gevolg daarvan is, dat de eerste slachtoffers van de eurocrisis: Griekenland, Portugal en Ierland zich bedrogen voelen omdat zij de volle pot zullen moeten betalen terwijl Spanje daar blijkbaar aan ontsnappen kan. De eurozone ziekte geraakt maar niet opgelost omdat er steeds opnieuw maar halve maatregelen worden genomen. Om drastisch in te grijpen zijn er in feite maar twee mogelijkheden: - Ofwel komen er euro-obligaties, zoals de zuiderse landen (én de linkse partijen, politici zoals links-liberaal Verhofstadt en even linkse economisten zoals Paul De Grauwe) al een tijdje vragen. Dat zou dat inhouden, dat tenminste een deel van de schulden die bovenvernoemde landen nu hebben, mee zullen betaald worden door landen met een overschot, in de eerste plaats Duitsland. - Ofwel wordt de huidige eurozone in twee gesplitst en krijgen we een Euromark en een 'Zeuro'. Als dat ooit gebeurt, dan wordt het voor dit land hier spannend. Het is immers een publiek geheim dat Vlaanderen, dat zorgt voor meer dan 80% van de Belgische export, moeiteloos bij de Duitse Euromark zou kunnen aansluiten, maar het officiële België niet. Dat officiële België heeft immers een staatsschuld die nu even officieel nog net geen 100% van het bbp bedraagt, maar die er in werkelijkheid al lang over is (30% méér dan Spanje, nota bene). Ook België heeft immers waarborgen moeten geven voor het geld dat Griekenland, Portugal en Ierland al gekregen hebben, plus een bijdrage aan het Europese noodfonds. Met de 100 miljard euro aan Spanje erbij wordt onze staatsschuld nóg groter. En dan hebben we het nog niet gehad over wat ons te wachten staat, mocht het met de Dexia holding de verkeerde kant op gaan, waarvoor dit land een waarborg gegeven heeft van liefst 53 miljard euro (met dank aan Leterme en Reynders) en waarbij zopas nog eens 6 miljard werd aan toegevoegd (dank zij Vanackere en Di Rupo die daarover eerst eens 'serieus' met Frankrijk zouden praten, quod non). Luc Coene, de gouverneur van de Belgische nationale bank heeft zopas nog verteld dat ons land dit jaar een groei zal kennen van 0,6% en volgend jaar 1,4%. Het goede nieuws is, dat dit meer is dan het gemiddelde van de eurozone, het slechte dat dit niet voldoende zal zijn om de staatsschuld verder af te bouwen en zeker niet om tegen 2015 tot een sluitende begroting te komen. Coene zegt dat de regering Di Rupo nog extra besparingen zal moeten doorvoeren. De vrees is echter dat die regering zal wachten tot na de gemeentelijke verkiezingen van dit najaar en dan geen extra besparingen, maar extra belastingen zal heffen. Tenslotte kan heel bovenstaand verhaal volgende week al science fiction worden, mochten de Grieken na de tweede stembusslag besluiten de afgesproken akkoorden met Europa en het IMF niet na te leven, iets wat na de uitspraken van IMF topvrouw Christine Lagarde en de beslissing van de 100 miljard voor de Spaanse banken niet meer onwaarschijnlijk lijkt. Fasten seat belts!
Het is niet de eerste keer dat ik dit schrijf, maar peilingen blijven momentopnamen. Een peiling op zich zegt niet alles. Ze kan gemanipuleerd zijn (zeker als VRT en De Standaard er achter zitten), maar ook afhangen van het tijdstip waarop ze gehouden is (bv vlak vóór of na een speciale gebeurtenis). Als we echter een reeks peilingen naast elkaar leggen, kan men toch een zekere trend vaststellen en in de Belgische politiek is die trend dat de N-VA het meer dan goed blijft doen. Volgens de recentste enquête van RTL, Le Soir, VTM en De Morgen* blijft de N-VA ongeveer even sterk als de drie traditionele Vlaamse partijen samen. Of dit bij de komende gemeentelijke verkiezingen veel zal helpen, valt nog af te wachten. Daarom blijft het een slimme zet van De Wever dat hij die verkiezingen alleen maar ziet als een stap in de goede richting om de druk op de ketel te houden op weg naar de verkiezingen van 2014, die voor de partij (én voor Vlaanderen) veel belangrijker zullen zijn. Bij een vorige peiling zei Wouter Beke, dat ze hem koud liet. Ondertussen hebben echter al heel wat CD&V kopstukken zich toch al kandidaat gesteld op de gemeentelijke kieslijsten, wat zijn stelling er onderuit haalt. Of dat allemaal veel aan de situatie zal veranderen, is zeer de vraag. Zeker voor een partij die zijn eigen identiteit weggooit en zich ten dienste stelt van een socialistische burgemeester zoals in Antwerpen is gebeurd. Ook het argument dat CD&V nu één op de twee burgemeesters levert en in driekwart van de gemeentelijke meerderheden zit, is straks geen garantie. Het betekent wél dat de partij veel te verliezen heeft. De Open VLD heeft evenmin weinig reden tot juichen, dit ondanks enkele ministers die hun best doen om in de belangstelling te blijven. Turtelboom en De Block mogen dan al een stuk populairder zijn geworden, ze houden het momenteel teveel op beloften die nog moeten worden waar gemaakt. Als blijkt dat ook zij straks geen einde kunnen maken aan de ongebreidelde instroom van economische gelukzoekers die hier onze sociale zekerheid komen plunderen, dan kan hun populariteit weer even snel dalen als ze is opgeklommen. Het is mij trouwens niet duidelijk, of de bovenstaande enquête is opgenomen vóór of na de incidenten in Molenbeek. Tekenend voor de huidige impasse bij de Vlaamse meerderheidspartijen is een artikel van de toch linksgezinde Bart Brinckman in de Standaard van dit weekeinde. Hij geeft daarin nl toe dat de N-VA gelijk had, toen ze in juli van vorig jaar besliste niet in een regering Di Rupo te stappen. Zo hoort men uit onvervalste bron eens iets anders dan dat steeds terugkomende geleuter van Beke over het staan aan de zijlijn. Nog straffer trouwens is de vaandelvlucht van Pieter Marechal, de voorzitter van de CD&V-jongeren, die ontslag heeft genomen om woordvoerder te worden van voetbalploeg Club Brugge. Van een transfer gesproken. Dat is nu eens wat men noemt 'kiezen met de voeten'!
* Bovenstaande vermelde enquête werd uitgevoerd door het peilingbureau Ipsos, hetzelfde dat vroeger de redelijk betrouwbare peilingen verzorgde voor La Libre Belgique en dat ook nu nog steeds werkt volgens dezelfde on-line systematiek. Deelnemers eraan moeten zich opgeven, wat een peiling geloofwaardiger maakt dan bv via de telefonische steekproef waarmee TNS Media werkt voor de VRT en De Standaard.
De 'weldaden' van de multicul blijven Molenbeek en omstreken in haar greep houden. Ik blijf erbij, dat het feit dat die Belkacem zijn haatpraatjes in het Frans is gaan verkopen, hem de das heeft om gedaan. Niet alleen onze oh toch zo humane Franstalige politici hebben het nu begrepen, zelfs tot in Parijs werd Belkacem's boodschap gehoord. Met als gevolg dat een zoveelste mafkees van die verdraaglijke godsdienst ginder de trein naar Brussel nam en in Molenbeek eens even twee politieagenten kwam neersteken (waarvan, nota bene, één moslima!). Zoiets had, bij manier van spreken in het verleden ook kunnen gebeuren tijdens de rellen tegen het verbod op de hoofddoeken in de Antwerpse scholen. Dat het daar toen niét gebeurd is m.i. grotendeels te maken met het feit dat francofoon België die zaak eerder als een Vlaamse aangelegenheid beschouwde en ze - door het feit dat ze praktisch alleen maar Frans spreken en verstaan - niet eens echt wisten waarover het ging. In Molenbeek wisten ze het nu wél, gewoon omdat Belkacem eens wou laten horen, hoe goed zijn Frans was. In een reactie op mijn blog van vrijdag reageerde Vic Van Vosselaer, dat ze die Belkacem hier zomaar niet het land uit zullen krijgen. Vic heeft gelijk, want in de kranten staat nu al te lezen dat hij onze justitie nog een paar jaar aan de praat kan houden. Hij gaat eerst waarschijnlijk in beroep en daarna kan zijn proces nog een jaar duren. Mocht hij toch veroordeeld worden, dan pas kan hij naar Marokko worden uitgewezen - en dan zullen we al in 2015 zijn - al is het zeer de vraag of men hem dan daar nog wil zal willen. Er gebeuren in Bruslamabad trouwens nog meer van die gekke zaken. Zoals dat met die islamleraar, die in Ukkel geen ambulance belde, maar koranverzen begon te reciteren toen een leerling een epileptische aanval kreeg. Of dat van die andere in Anderlecht die homoseksuele leerlingen naar de imam wou verwijzen voor een duiveluitdrijving. Tot wat dat laatste kan leiden hebben we zopas nog meegemaakt op het proces van die moslima die o.w.v. een dergelijk vermoeden werd doodgemarteld... Pim Fortuyn zei het al: 'De islam is een achterlijke godsdienst'. En zeggen dat die hier de wet wil stellen in een stad die zich graag de hoofdstad van Europa noemt.
In mijn blog van 13 februari schreef ik al, dat er over de (nog) niet verklaarde burgeroorlog in Syrië veel onzin wordt verkocht. Het is daar gewoon een strijd tussen de heersende minderheid (12%) van sjiïtische Alawieten en de (tot nu toe) overheerste meerderheid (meer dan 60%) soennieten. Deze laatste is steeds in de verdrukking geweest maar heeft nu, zeker sinds het uitbreken van de zgz 'Arabische lente', begrepen dat de aanhouder kan winnen. Assad kan deze confrontatie op lange termijn nooit winnen als de soennieten - vijfmaal meer in aantal - bereid blijven voort te vechten, alle hulp van Rusland en China ten spijt. Het is voor hem trouwens een veeg voorteken, dat Rusland een rijke traditie heeft van verkeerd gokken. Russische roulette, zeg maar. Dat een Syrische burgeroorlog ook in de landen er rond brokken zal maken, is meer dan waarschijnlijk. De Druzen, bv, nog zo'n moslimsekte die niet alleen in Syrië maar ook in Libanon aanwezig is, kiezen voor Assad omdat ze terecht vrezen straks ook het kind van de rekening te zullen worden. Dat laatste geldt ook voor de nog aanwezige Christenen in Syrië, die eveneens door Assad ontzien werden. Als de soennieten uiteindelijk zouden winnen, is de kans groot dat alle andere gezindheden de rekening gepresenteerd zullen krijgen. Dat gebeurt nu ook in Irak, waar Sadam Hoessein de Christenen vroeger ook ontzag. Een Vlaamse pater, die in een klooster in Syrië leeft, heeft hier recentelijk nog vóór Assad gepleit (dat werd verteld op de radio, maar niet op de Tv journaals). Hij zei in zijn klooster niets gemerkt te hebben van het geweld van de regeringstroepen. Misschien zou hij daar beter eens meer buiten zijn gekomen... Eén ding moeten wij in het Westen vermijden: er ons in Syrië mee te gaan moeien. Laat de moslims het daar maar onder elkaar uitmaken. Als de soennieten er straks de baas zullen zijn, gaan zij de sjiïeten en hun medestanders van hetzelfde laken een broek geven. Die mensen haten elkaar. Als de laatste maar het licht niet vergeet uit te draaien!
Toen ik, in het begin van de jaren zestig van de vorige eeuw, als jonge knaap naar Sardinië trok en er de plaatselijke kranten las (met de beperkte kennis van het Italiaans die ik toen had), schrok ik ervan dat het merendeel van de misdaden aldaar gepleegd werden door pastoors. Enfin, dat dacht ik toch, tot men er mij attent opmaakte dat 'pastore' in het Italiaans 'herder' betekende en het bleek dat de meeste criminele feiten daar toen in dat milieu plaats vonden. Ik heb zo het vage idee dat veel buitenlanders die de dag van vandaag bij ons de kranten inkijken (en meestal ook geen goede kennis van onze taal hebben) zich ook wel eens afvragen, wat voor volkje er hier woont. In tegenstelling tot wat ik op Sardinië meemaakte, gaat het hier - jammer genoeg - niét om misverstanden: - Een jonge moslima die dood gefolterd wordt door haar aangetrouwde familie en kennissen, omdat die ervan uit gaan dat ze bezeten is door de duivel. - Een andere jonge vrouw van Pakistaanse origine, die vermoord wordt door haar eigen broer - met medeweten van de familie - omdat ze weigerde te trouwen met een onbekende uit Pakistan. - Een moslimvader die beschuldigd wordt van moord op zijn zoontje van vier, blijkbaar na een ruzie met zijn vrouw omdat die het niet langer aan kon dat hij aan de drank was. Dat laatste (het drankmisbruik) zou bij onze autochtonen ook kunnen, maar moslims worden verondersteld geen alcohol te drinken. - Moslims worden ook verondersteld geen drugs te dealen. In sommige moslimlanden staat daar zelfs de doodstraf of. De 'sharia', weet je wel. Welnu, hier in dit land kan een propagandist van die sharia, zoals die Fouad Belkacem, met al ettelijke veroordelingen op zijn kerfstok, het land op zijn kop blijven zetten. Nu hij de fout gemaakt heeft zijn haatproza ook in 't Frans te verkondingen en PS en CDH deze keer de zaak niet meer konden negeren als een Vlaamse aangelegenheid, heeft men eindelijk begrepen dat zijn Belgische nationaliteit niet langer kan dienen als dekmantel voor zijn crimineel gedrag. In het rijk van Flup Moustache doet men niet ongestraft wat men in Antwerpen uitspookt...
Iedereen kent nu zo stilaan wel het Dexia verhaal, waarin België, in de personen van Leterme en Reynders, zich vorig jaar hebben laten rollen door de Fransen. In ruil voor het nationaliseren van de Dexia bank, verklaarden die laatsten zich mede garant voor een waarborg op de overblijvende schulden van de Dexia holding, de zgz 'bad bank'. Ondanks het feit dat die schulden voor het overgrote deel op rekening van de Fransen kwamen, gaven Leterme en Reynders een garantie van liefst 60% aan die bad bank, terwijl Frankrijk dat slechts deed voor 36% en Luxemburg voor de enkele resterende procenten. Leterme deed dat voor de belangen van zijn achterban bij de gemeentelijke holding en vooral bij Arco en Reynders uit sympathie voor de Fransen, iets waarover hij nu wel spijt zal hebben nu zijn goede vriend Sarkozy ondertussen vervangen is door de socialist Hollande. Beide heren maakten zich toen sterk dat de Dexia holding als compensatie voor die garantie elk jaar een paar honderd miljoen euro aan de Belgische staat zou betalen. Van dat terugbetalen kwam nooit iets in huis, gewoon omdat de holding op haar tandvlees zit. De schulden bleven wél wat ze waren en Dexia vroeg zelfs een verhoging ervan, van 45 naar 55 miljard euro, waarbij België in feite een waarborg geeft voor het financieren van hoofdzakelijk Franse lokale besturen. Het leek dan ook een normale reactie toen 'onze' Vanackere recentelijk verklaarde dat dit zomaar niet kon en dat daarover eerst nog eens 'serieus' met de Fransen zou gepraat worden. Tegelijkertijd speculeerde hij erop, dat België - via Di Rupo - van Frankrijk meer zou gedaan krijgen nu de socialist Hollande in het Elisee zijn intrek had genomen. Niet dus. Hollande mag dan al een socialist zijn, hij is in de eerste plaats een Fransman. Ik schreef het vroeger al eens: ook Chauvin* was een Fransman. Het resultaat van dit alles is dus een nul op Vanackere's rekest. De waarborg aan de Dexia holding wordt, zoals door Dexia gevraagd, opgetrokken tot 55 miljard euro en het aandeel van België m.b.t. de waarborg blijft wat ze was: 60%. Daarmee is het 2-0 voor Frankrijk en mag België al blij zijn dat de match niet wordt afgelast, want dat zou ons 15% van het bbp kunnen kosten...
* Nicolas Chauvin zou een soldaat geweest zijn in het eerste leger van de Franse republiek. Hij werd 17 keer gewond en werd door Napoleon gedecoreerd voor zijn moed en inzet voor zijn vaderland. Van zijn naam komt het woord 'chauvinisme'.
Groot nieuws gistermiddag op de Tv journaals: 'De asielcrisis is voorbij'! Wat later bleek het te gaan om het jaaroverzicht van 2011 en kregen we Maggie De Block in beeld. Die zei al iets anders, nl, dat het 'ergste' voorbij 'zou' zijn. 'Waarschijnlijk', voegde ze er nog aan toe. Dat goede nieuws had trouwens helemaal niets te maken met het jaarverslag over 2011, maar met het eerste kwartaal van 2012. In die drie maanden, met daarin de 14 ijsdagen, bleken er nl minder aanvragen en meer vertrekkers te zijn geweest. Om geen appelen met citroenen te vergelijken, moet men echter het hele jaar vergelijken met het hele vorige. Economische gelukzoekers zijn nl inventief en creatief genoeg om nieuwe achterpoortjes te vinden in de doorgaans poreuze Belgische wetgeving. Zo blijft er bv het probleem van de 'meervoudige' aanvragen en het feit dat men de aanvragen om gezondheidsredenen van slechts 15% kon goedkeuren (de andere 85% waren dus fake). Om nog maar te zwijgen over die vijf (5!) Marokkanen die men heeft kunnen terugsturen, terwijl er hier nog meer dan duizend veroordeelden achterblijven in onze overbevolkte gevangenissen. Dat verhaal over al die kinderen die in Vlaanderen in arme gezinnen wonen bv, zal wel kloppen, maar heeft ook veel met de instroom van allochtonen te maken. Als wij die hier met drommen laten blijven binnenkomen, is het logisch dat die aantallen niet zullen verminderen, integendeel. Men heeft het daarom ook altijd over 'kinderen in Vlaanderen', niet 'Vlaamse kinderen'. I.v.m. het steeds multicultureler worden van onze samenleving en de gevolgen daarvan voor de veiligheid, is het trouwens opmerkelijk, dat nu ook onze Franstalige politici begrepen hebben dat zoiets als Sharia4Belgium niet kán. Dat ze eindelijk tot dat besluit gekomen zijn heeft alles te maken met het feit dat die mafkees van een Fouad Belkacem deze keer, n.a.v. de rellen in Sint-Jans-Molenbeek, zijn haatspeeches in het Frans heeft gehouden. Frans is de enige taal die onze francofonen echt verstaan. Zolang die kerel en zijn geestesgenoten hun onzin in het Nederlands uitbraakten, leek het Onkelinx, Milquet en Co niet te raken. Nu hebben ze het blijkbaar wél verstaan en kunnen ze straks niet meer afkomen met 'Wir haben es nicht gewußt'.
