Al
van bij het tot stand komen van de splitsing van het gerechtelijk
arrondissement B-H/V was het duidelijk dat de oplossing ervoor in het zgz
Vlinderakkoord een draak was. Om echter deze voor de Vlamingen nog maar eens
slechte zaak goed te kunnen praten, was er beloofd dat er een werklastmeting
zou komen. Welnu, die is er nu, uitgevoerd door KPMG op vraag van Turtelboom en
die vertelt exact hetzelfde van wat de balie van Vlaamse advocaten en de
V-partijen al gesteld hadden, nl dat de verdeelsleutel Franstaligen-Nederlandstaligen
onevenwichtig is en blijft. Iets wat ik trouwens in deze rubriek ook al enkele
keren heb aangehaald. Men gaat van een 60/40 verdeling naar 80/20, terwijl,
volgens de meting door KPMG het 66/34 zou moeten zijn, wat dichter bij de
vroegere 60/40 ligt dan bij de huidige 80/20.
Ondertussen is het onheil echter reeds geschied, heeft men al 276 extra
Franstaligen benoemd en 221 Nederlandstaligen in uitdoving gezet, met als
resultaat dat de wachtlijsten op de Nederlandstalige rol, die al lang waren,
nog langer zullen worden, waardoor o.m. verjaringen er eens te meer voor zullen
zorgen dat bepaalde criminele zaken nooit bestraft zullen worden. Zelfs op de
Franstalige rol zal het geen echte verbetering brengen, dit volgens het principe
dat teveel koks het eten bederft.
Er
zou in heel deze onverkwikkelijke zaak één lichtpuntje kunnen zijn. In de wet
staat nl dat een werklastmeting het kader moet bepalen. Dat is nu gebeurd maar
vindt geen gratie bij de francofonen, terwijl het hele akkoord feitelijk
opnieuw onderhandeld zou moeten worden. Wedden dat dit niet zal gebeuren? De tandem
Wathelet-Verherstraeten zal hoogstens een zoveelste knip- en plakoperatie uitvoeren,
waarbij men in het beste geval een aantal Nederlandstalige magistraten zal
laten verder werken, terwijl aan de benoeming van het overaanbod aan nieuwe
Franstalige magistraten niet zal geraakt worden. Het klassieke verhaal van een
Belgische wet die altijd moet worden nageleefd door de Vlamingen, maar door de
francofonen alleen maar als ze in hun kraam past. Daarmee blijft het B-H/V spook echter verder rondwaren, tot ergernis van wie het met dit land nog enigszins eens is.
Na
de onwaarschijnlijke knoeiboel die tenslotte de Oosterweelverbinding in
Antwerpen geworden is, weet momenteel niemand met zekerheid hoe en wanneer dat
gaat aflopen. De laatste aflevering in deze comedia dellarte is een spelletje
zwartepieten geworden tussen de Vlaamse deelregering en de Europese instanties,
waarbij het hoofdthema niet meer de aanleg van de verbinding is, maar wel wie
de schadevergoeding(en) gaat betalen als de werken aan de nu geplande tunnel
(i.pl.v. de brug) aan een andere aannemer zouden worden toegekend.
Alsof
dat nog niet erg genoeg is, dreigt er een tweede scenario van hetzelfde type.
De uitbreiding van de haven zou nl de nucleaire veiligheid rond Doel in gevaar
brengen, omdat de nieuwe afbakening, door de Vlaamse regering goedgekeurd in
april, geen rekening (meer) zou houden met een tweede toegangsweg tot de
kerncentrale én een veiligheidszone van een kleine twee kilometer rond de
nucleaire installaties niet gerespecteerd zou worden. De klacht omtrent de
nieuwe zaak gaat deze keer eens niet uit van e.o.a. buurtcomité of
stRaten-generaal en is ook niet het gevolg van een scheefgetrokken referendum
zoals dat met de Lange Wapperbrug gebeurd is. De huidige klagers hetenElectrabel, de uitbater van de Doelse
kerncentrale én het Federale Agentschap voor Nucleaire Controle (FANC), die met
hun klachten naar de Raad van State zijn getrokken.
Knappe gasten daar in die Vlaamse instellingen die dat allemaal zouden moeten
uitrekenen en op papier zetten. Daar het ene met het andere te maken heeft
het heeft geen zin de haven uit te breiden als het verkeer in en rond de stad
steeds meer vast komt te zitten zitten ze daar in Antwerpen met een Gordiaanse
knoop, die ze deze keer eens niet in de schoenen van de N-VA kunnen schuiven. Feitelijk
heeft het geen zin de haven uit te breiden zolang er geen zicht is op de
ontsluiting van het doorgaand verkeer. Wie wil er straks nog goederen lossen in
een haven, als die goederen daar niet (meer) over de weg uit geraken?
Vanuit Vlaamse regeringskringen wordt nu gezegd, dat er feitelijk nog
niets beslist is en er ook nog niets op papier zou staan. Het project is echter
al wél goedgekeurd. Probeer er maar wijs uit te worden. Het excuus dat de FANC
een federale instelling is die zich met regionale toestanden bemoeit, is ook
geen uitleg. Dat is, jammer genoeg, een typisch Belgische situatie. Alhoewel het beter zou zijn dat bepaalde
zaken op eenzelfde bestuursniveau bedisseld zouden worden, mogen we in dit
geval blij zijn dat er überhaupt een nucleaire waakhond is. Het is zo al erg
genoeg in dit landje.
Wij zullen moeten bewijzen, dat wat wij zelf doen, beter doen, zei wijlen
Gaston Geens, de eerste Vlaams-regionale premier. De man moet zich al meerdere
keren hebben omgedraaid in zijn graf.
In
mijn blog van vorige week woensdag (Drie tinten paars) had ik nog geschreven
dat het drummen zou worden bij Open VLD voor de eerste (en misschien enige) plaats op de Europese
lijst. Normaal zou die Verhofstadt te beurt vallen, maar door het succes van De
Gucht als eurocommissaris in China (i.v.m. de zonnepanelen), dacht ik dat die
wel eens de grote concurrent zou worden voor het genie uit Gent en Umbrië. Dat
schijnt niet te kloppen. Een Europese commissarispost blijkt nl nogal wat geld
te kosten dat moet worden opgehoest door kandidaat én partij. In tegenstelling
tot de vorige verkiezing stelt de Open VLD momenteel echter niet veel meer
voor. Ze mag al blij zijn straks nog 10% van de stemmen te halen, waardoor de
villabezitter uit Toscane het weer in de Belgische politiek zal moeten gaan
zoeken. Dat is dan ook de voornaamste reden, denk ik, waarom De Gucht weer
woest om zich heen begint te slaan en met modder te smijten naar de N-VA, wat
voor hem blijkbaar de goedkoopste manier is om zijn electorale campagne te
kunnen opstarten. N-VA bashing doet het nog steeds in onze linkse media.
Het is niet de eerste keer dat De Gucht in opspraak komt in zijn eigen,
weinig orthodoxe stijl. Denk maar aan de tijd van de stemwet voor vreemdelingen,
aan de affaire met de Fortis aandelen, aan de ruzie met de fiscus (over die
villa in Toscane). De Gucht gaat ervan uit dat hij, en desnoods hij alleen,
altijd gelijk heeft. Nu sleurt hij er ook zoontje Jean-Jacques bij (welke
Vlaming geeft zijn zoon zon naam?), omhoog gevallen tot senator, vooral bekend
als voortrekker in het euthanasiedebat voor kinderen, iets waarmee met alle
begrip voor eventuele betrokkenen volgens mij geen stemmen te halen zijn. De
Gucht Jr was ook lijsttrekker voor de Open VLD in Aalst, waar zijn partij in de
gemeentelijke verkiezingen afging als een gieter en het burgemeesterschap moest
laten aan, oh gruwel, de N-VA. We krijgen nu dus een afrekening van het geslacht
De Gucht niet alleen met de N-VA, die met de liberale kiezers gaat lopen, maar
ook met een deel van zijn eigen liberale achterban, voorzitster Gwendolyn
Rutten inbegrepen, die wil uitgaan van de eigen sterkte van de partij en niet
van het demoniseren van de tegenstander, wat die alleen maar versterkt. De
reactie van Bart De Wever - vanuit Venetië, nota bene (de World Outgames
kunnen hem gestolen worden*) loog er niet om: Dit raakt mijn koude kleren
niet!
In de marge van bovenstaande nog dit:
-Ook schrijver Tom Lanoye denkt
zijn duit in het zakje te moeten doen in de demonisering van de N-VA. De man
die zichzelf ziet als de opvolger van Hugo Claus voor wat diens reputatie ook
waard was, zijn begeerde Nobelprijs is er nooit gekomen vindt, dat het imago
van Antwerpen een flinke deuk zal krijgen als de N-VA het in de koekenstad voor
het zeggen zal blijven hebben. Daar zullen ze in de haven zeker wakker van
liggen!
-Dat zon electoraal interview als
dat van de De Guchts in de Morgen verschijnt, is geen verrassing. Het
omgekeerde zou dat wel zijn. Dat echter ook een financieel-economisch blad als
De Tijd zoiets publiceert, is meer dan bedenkelijk. Vindt men daar misschien
dat ze lezers teveel hebben, Knack achterna?
* Dat de verenigde linkse Antwerpse
oppositie daar nog niet tegen geprotesteerd heeft! Allemaal met vakantie,
zeker?
Vreemdelingen die in Antwerpen arriveren met de intentie er te werken,
moeten er nu gemiddeld twee en een halve maand wachten op hun
toelatingspapieren. La Homans,
N-VA schepen van de stad en voorzitter van het OCMW, wil die termijn
terugbrengen op enkele dagen, wél alleen voor wie kan bewijzen dat hij in de
koekenstad komt om te werken. Dat systeem blijkt al te bestaan in enkele van
onze buurlanden, waarom hier dan niet?Wel hier kan zoiets niet zomaar, omdat we nu eenmaal in een apenland (dixit Marc Eyskens)
leven.
De
oppositie, Groen en PvdA op kop, steigeren, omdat ze vindt dat met dit
snelloket (in politieke jargon speedy pass) de wachtrijen voor de minder gegoeden
alleen maar zullen toenemen. Alsof men in Antwerpen zit te wachten op nóg meer
van die geïmporteerde armoede waaraan de stad al zo rijk is. M.a.w. Groen en
uiterst links nemen het op voor de nieuw gearriveerden die niét werken, waarvan
de meerderheid hier alleen maar komt aangespoeld om te profiteren van onze
sociale zekerheid.
Het is trouwens opmerkelijk, dat deze keer SP.a fractieleidster Yasmine
Kerbache eerder genuanceerd reageert. Zou die eindelijk hebben opgemerkt dat
het plaatselijk oppositie spelen o.w.v. alleen maar de oppositie zo stilaan begint te
vloeken met de teneur die ze zelf moet aanhouden bij besprekingen op het
federale vlak? Denk maar aan die over het eenheidsstatuut voor arbeiders en
bedienden, waar ze wél haar steentje toe bijdroeg tot een soort oplossing.
Groene geïmporteerde spraakwaterval Almaci en crypto communist Mertens
gaan de zaak nu aankaarten bij provinciegouverneuske Berx, om van haar gedaan
te krijgen de snelloketregel af te schaffen, zoals dat vroeger al gebeurd was,
toen la Homans
de inschrijvingskosten voor vreemdelingen wou verhogen tot 250 euro. Deze keer
is er echter geen sprake van een flagrante schending van Europese wet noch van
de grondwet en zou de maatregel zelfs voor grondwetspecialisten geen juridisch
probleem vormen.
Ik
heb zo de indruk dat tante Homans zich daar in Antwerpen rot amuseert. Hoe zou
je zelf zijn als je keer op keer kunt scoren en de oppositie de gordijnen in
kunt jagen met voorstellen die de eigen bevolking alleen maar kan goed vinden? Al
bij al haalde ze vorig jaar in de koekenstad meer dan 5.000 voorkeurstemmen en
dat aantal zal eerder groeien als ze de ingeslagen weg blijft bewandelen.
Aan geld geraken, blijkt dezer dagen niet zo eenvoudig te zijn als men
denkt. Vraag het maar aan de bollebozen die op het idee van de Volkslening
gekomen zijn. Ik kan me niet voorstellen dat dit een succes gaat worden. Uw
geld voor vijf jaar vast zetten met de quasi zekerheid dat het niet meer zal
opbrengen dan het spaarboekje (waar je steeds aan kunt), is pure kolder. Mocht
men de intekening hierop vlak na de 21 juli hebben kunnen laten plaatsvinden,
dan waren er waarschijnlijk nog wel wat simpele zielen geweest die nog niet
afgekoeld waren van hun Belgische opstoot en op die manier vorst en vaderland
dachten te kunnen redden. Nu gebeurt die intekening ergens in het najaar,
november dacht ik en is de kans groot dat de hoera patriotten dan weer met hun
voetjes op de grond staan en ook zij er niet in zullen trappen.
Er
zijn echter ook andere manieren om geld op te halen. Zo kwam verzekeraar Ethias
op het idee zijn klanten aandeelhouder te laten worden in ruil voor wat ze
coöperatief kapitaal noemen.Speciaal
voor dat doel werd de coöperatieve vennootschap EthiasCo opgericht. Die
vennootschap had een voorzitter nodig en dat is geworden niemand minder dan de
heer Robert Stevaert, in de wandeling ooit Steve Stunt genoemd, ex van alles en
nog wat (volksvertegenwoordiger, partijvoorzitter, provinciegouverneur
enzovoort, enzovoort) en nu dus opgevist door Ethias, bij wie hij trouwens al
bestuursvoorzitter was. Vergeten we niet dat Ethias, in overheidshanden nadat
het in 2008 in
de problemen was geraakt, voortkomt uit het socialistische, francofone Omob,
wat e.e.a. duidelijk maakt. De partij der kameraden zorgt voor zijn (ex)boegbeelden.
Minder goed blijft het vergaan met de kranten Het Belang Van Limburg en
De Gazet van Antwerpen. Beide bladen, ooit opgekocht door Concentra op de
uitdrukkelijke wens van dezelfde Stevaert, toen die nog God was (althans
volgens De Morgen). In een steeds verder krimpende krantenmarkt blijven beide
dagbladen de grootste verliezers. Het zal Stevaert wel worst wezen. Voor de
ex-kok, ex-cafébaas (enzovoort, enzovoort) is het nu Et(h)ias pro nobis (vrij
naar de kerkelijke liturgie, toen die nog katholiek was )
Er
blijken nogal wat instanties te zijn die zich bezig houden met de transfers van
Vlaanderen naar Wallonië en Brussel. Niet alleen de partijen N-VA en Vlaams
Belang en de bekende studie van de Warande, maar ook het AK-VSZ (Aktiecomité
Vlaams Sociale Zekerheid) en de aan de KU-Leuven verbonden denktank Vives
(Vlaams Instituut voor Economie en Samenleving). Het probleem is dat deze
groepen er soms andere interpretaties op nahouden, wat geen echt probleem hoeft
te zijn, maar wat wel best duidelijker zou mogen worden uitgelegd worden. Dat
is alvast de mening van columnist Anja Pieters in t Pallieterke, waarover ik
het gisteren al had. Hierbij dan een poging om, in navolging van Pieters, de
reeds gekende cijfers op een rijtje te zetten.
Transfer nummer één is degene die voortvloeit uit de kosten van de
sociale zekerheid. 65 miljard euro, waarvan de Vlamingen 60% ophoesten, maar
slechts 57% terugkrijgen. Volgens de N-VA ging het in 2010 om 4,8 miljard en
zou het goed kunnen zijn dat ondertussen de kaap van de 5 miljard overtreden
is.
Transfer nummer twee is degene die verloopt via de federale overheid. In
totaal gaat het om zon negen miljard, waarbij de verdeelsleutel voor de
ambtenaren voor Vlaanderen nadelig uitvalt, terwijl Wallonië en Brussel meer steuntrekkers
kennen (zoals gisteren reeds werd uitgelegd). Die transfer steeg tot 1,1
miljard in 2010.
Transfer nummer drie is die via de financiering van gewesten en
gemeenschappen. Die zorgen voor een constante geldstroom vanuit Vlaanderen naar
Wallonië en Brussel en bedroeg in 2010 reeds 1,8 miljard euro. Met dank aan de
zesde staatshervorming zal dit bedrag nog gevoelig toenemen, vooral ten
voordele van Brussel.
---
Het totaal van bovenstaande transfers komt op zon 8 miljard euro en het
is dat cijfer dat af en toe opduikt in sommige statistieken of politieke
verklaringen. Er is echter meer, in de vorm van transfer nummer vier
Transfer nummer vier is nl die via de intrest op de Belgische schuld. België
blijft maar meer uitgeven dan het binnenkrijgt, is daarom verplicht geld te
lenen en moet daarvoor zware intresten betalen. Die schuld wordt hoofdzakelijk
door Wallonië opgebouwd, maar door Vlaanderen betaald (het klassieke verhaal).
Raar genoeg wordt die transfer meegeteld door het Vlaams Belang én door Vives
(en werd die ook al vermeld in het Warande manifest), maar niét door de N-VA.
Zeker als men weet dat deze transfer, die ik zelf ook steeds heb meegeteld,
even groot is als de drie vorige samen: circa 8 miljard, wat het totaal op 16
miljard brengt, het laatste cijfer dat door Vives is gepubliceerd. Waarom de
N-VA deze transfer (nog) niet mee telt, is mij een raadsel, temeer omdat Jan
Jambon, zeker niet de minste in die partij, medeondertekenaar was van het
Warande manifest, dat deze transfer wél mee berekent.
Het is dus inderdaad zaak de Vlaamse violen te stemmen, niet alleen om
een eensluidend antwoord te hebben op de ontkenningen van de belgicisten, maar
ook als men weet dat er links en rechts nog een aantal kleinere, verdoken
transfers zijn denk maar aan de verdeling van de flitspalenboetes waarover
in onze media amper gesproken wordt, maar die Vlaanderen wel degelijk
benadelen.
Volgens een zekere Alexandre Lesiw, directeur-generaal van de federale overheidsdienst
(FOD) Maatschappelijke Integratie is het niet juist wanneer wordt gesteld dat
Wallonië en Brussel hun leefloners niet zouden activeren. In het Brusselse
Gewest worden, volgens hem, 5 op de 1.000 inwoners geactiveerd, in Wallonië 2,6
en in Vlaanderen slechts 1,63. De man, die duidelijk van francofone afkomst is,
vergeet er wel bij te vertellen dat, als men die cijfers vergelijkt met de
totale bevolking, men een heel ander beeld krijgt. Het aantal leefloners in
Wallonië bedraagt in absolute cijfers nl 69.300, in Brussel
38.500 en in Vlaanderen 41.900. Respectievelijk is dat voor Wallonië een
stijging met 18% sinds 2008,
in Brussel 14% en in Vlaanderen slechts 1,6%.
Of
het nu gaat over leefloners, minder-validen, werkongeschikten of gewone werklozen,
in dit land bekomt men steeds hetzelfde resultaat: Als er te betalen valt,
staat Vlaanderen vooraan, als er te trekken valt is het omgekeerd. Dit
verschijnsel noemt men de transfers, waarover al zoveel te doen is geweest.
Transfers zijn in principe het verschil tussen wat inwoners van één regio aan
het federale niveau bijdragen via personenbelasting, sociale bijdragen, btw,
accijnzen en vennootschapsbelasting en wat ze ervoor terugkrijgen via de
sociale zekerheid, de federale overheidsuitgaven, via dotaties en de
intrestlast op de overheidsschuld. Zolang ik weet, krijgt Vlaanderen minder dan
het bijdraagt en is de richting van de geldstroom steeds van noord naar zuid gegaan
(en de laatste twintig jaar ook naar Brussel). Dat zal niet veranderen met deze
zesde staatshervorming, integendeel. Dit afdoen als een rechtvaardige
solidariteit is dan ook belachelijk. De omvang van de Belgische transfers vindt
men nergens anders ter wereld terug, tenzij voor een beperkte periode of bij
calamiteiten. Hier wordt dat verkocht als een verworven recht.
Raar
genoeg worden die transfers de laatste jaren ook bevestigd door Waalse
professoren. Prof. Pestieau van de Luikse universiteit en ene prof. Pagano van
de universiteit van Bergen (Di Rupos thuisbasis, nota bene) hebben ooit
verklaard, dat 20% van de sociale uitkeringen in Wallonië betaald worden met Vlaams geld en dat
de noord-zuid transfers 6 miljard euro bedragen, waarvan 4 miljard inde sociale zekerheid. Alhoewel deze cijfers
niet echt kloppen, hoort men het zo ook eens van iemand anders, jammer genoeg
niet van de traditionele Vlaamse partijen die doen alsof hun neus bloedt als er
over de transfers gesproken wordt en die de bedragen zelfs betwisten. Zelfs
binnen de eigen Vlaamsnationale kringen is er nogal wat onenigheid als het over
de transfercijfers gaat. In t Pallieterke van deze week worden de
verschillende Vlaamsgezinde organisaties gevraagd hun violen daarover eens te
stemmen. Daar kom ik morgen op terug.
Ze
mogen dat al met vakantie zijn, de Coburgers blijven de show stelen, of ze het
nu zelf willen of niet.
- Zo is gebleken dat kersverse koningin
Mathilde vorig jaar ook een Fabiolaatje heeft gedaan. Samen met haar broers
en zusters heeft ze toen nl een familiale vennootschap opgericht (de tweede al in haar familie), waarin de
onroerende familie-eigendommen zijn opgenomen. Wettelijk kan dat allemaal (dat
was ook het geval bij Fabiola), maar ethisch gesproken zit er toch een reukje
aan, omdat zon patrimoniumvennootschap, zoals men dat noemt, zorgt voor nogal
wat fiscale voordelen. Zo kunnen bv alle onderhouds- en renovatiekosten
afgeschreven worden en vermijdt men net zoals bij Fabiola de kosten van de
successierechten. Bij overlijden van een van de familieleden erft men dan geen
onroerend goed, maar wel aandelen. De vraag is maar in hoeverre er een probleem
kan rijzen met de fiscus, als zou blijken dat die familiale vennootschappen alleen
maar zouden zijn opgericht om de belastingen te ontwijken en op die manier riskeren te maken te
krijgen met de nieuwe antimisbruikbepaling. Een voorbeeld van burgerzin kan men
dergelijke acties moeilijk noemen voor iemand met een dergelijke voorbeeldfunctie.
- Twintig jaar geleden stierf Boudewijn en
dat zullen we geweten hebben. De hele geschiedenis werd nog maar eens opgerakeld
en, als het aan Mgr Daneels zou liggen, zou hij nu al heilig verklaard
geweest zijn. Dat herhaalde de brave man nog maar eens tijdens de
herdenkingsmis in de Brusselse kathedraal. Zou het? Als reden voor een
eventuele zaligverklaring werd destijds de weigering van Boudewijn om de
abortuswet te ondertekenen opgegeven. Dat was inderdaad een duidelijk
statement. Als hij echter consequent christelijk was gebleven, dan had hij toen
troonsafstand moeten doen en niet na enkele dagen zijn positie terug innemen
alsof er niets gebeurd was. Dan had men er inderdaad aan kunnen denken over een
eventuele zaligverklaring te discuteren. Zoals het nu verlopen is, door zich
een paar dagen te laten afzetten en daarna terug koning te worden, speelde
Boudewijn het kluchtspel, uitgevonden en georkestreerd door Wilfried de
evidente, alleen maar mee, tot heil en glorie van zijn eigen koninklijke
toekomst, waaraan twintig jaar geleden een einde kwam, na een
regeerperiode van liefst 43 jaar.
Bij
de herdenking was dus ook het nieuwste koningspaar aanwezig. Dat was met
vakantie ergens in Zuid-Frankrijk. Of die vakantie nu al afgelopen is, of men
het paar even snel over en weer gevlogen heeft, werd nergens verteld.
Waarschijnlijk was het wel de eerste van een hele nieuwe serie kostelijke
legervluchten.
- Gelukkig hebben we Lorenzo nog, die in
staat is alles te relativeren, zoals hij duidelijk toonde op de jaarlijkse
landbouwbeurs van Libramont en daarmee nog maar eens liet zien dat hij géén houterige
Coburger is.
In
De Standaard van gisteren verscheen een interview met een zekere Michel Jadot
(PS), topambtenaar en jarenlang kabinetsmedewerker op Pensioenen, die bevestigt
wat ik hier al meermalen geschreven heb: de door Di Rupo (nota bene:
partijgenoot van Jadot) met veel poeha verkondigde pensioenhervorming, stelt
niets voor. Hijzelf noemt het een réformette (een kleine hervorming, zoals
een fermette een kleine hoeve is). Trends noemde het al een dooie mus, n.a.v.
het twaalfde jaarverslag van de Vergrijzingscommissie. Die was al blij dat de
geschatte kosten voor de vergrijzing voor de eerste keer sinds 2002 gedaald
waren. Met 0,1% aub!
Volgens
Jadot (rijmt op Godot) heeft men alleen de leeftijd voor het vervroegd pensioen
een beetje opgetrokken (van 60 naar 62 jaar), de vereiste loopbaanjaren wat
laten stijgen en enkele speciale formules, waaraan onze wetten zo rijk zijn,
wat teruggeschroefd. Om de inkomsten van de pensioenkas te doen stijgen, stelt
Jadot voor, sociale bijdragen te heffen op bv bedrijfswagens, maaltijdcheques
en andere onbelaste betalingen.
Tot daar het goede nieuws over de ex-kabinetsmedewerker. De vraag is
alleen, waarom hij dergelijke voorstellen niet gedaan heeft, toen hij mede de
pen vasthield bij de beslissingen van liefst drie PS-ministers voor Pensioenen:
Christian Dupont (2007-2008), Marie Arena (2008-2009) en Michel (hik) Daerden
(2009-2010). Bij die laatste, voor wie hij het haast hilarische Oewitboek en Groeneboek samenstelde,
was dat pen vasthouden misschien wel letterlijk. Het klassieke verhaal van 'Luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden' De man heeft een goede raad
die wél de moeite is opgevolgd te worden. Hij stelt nl ook voor het ministerie
van Pensioenen af te schaffen en te voegen bij dat van Sociale Zaken. Naar het
schijnt is dat zowat overal ter wereld het geval, alleen niet in het land van
dat andere relict: de index. Dat laatste echter niet volgens Jadot, maar
volgens ondergetekende
Het lijkt allemaal specialistenwerk, maar er heerst nogal wat verwarring
over de zgz financieringswet van de zesde staatshervorming. Die zou ervoor moeten
zorgen dat de deelgewesten heel wat meer geld krijgen dan voorheen. Daar wordt
regelmatig op gewezen, waarbij dan bv verteld wordt dat het Vlaamse gewest een
groter budget zal hebben dan het federale. Dat klopt, maar dat is slechts een
deel van het verhaal. Het meeste geld (twee derde) blijft immers nog steeds
komen uit dotaties, wat betekent dat Vlaanderen in feite zelf weinig meer kan
doen dan het geld te ontvangen en het uit te geven. Bepaalde taksen verhogen of
verminderen bv, waardoor men het eigen beleid zou kunnen bijsturen, zal nog
steeds niet kunnen. Dotaties hebben ook het perverse effect dat men zich minder
zorgen maakt om te besparen. Besparen in België blijkt nl niét minder uitgeven,
maar wel de uitgaven minder snel doen stijgen. Dat is niet hetzelfde.
Vlaanderen wordt in heel deze financieringswet nog maar eens bij de bok
gezet, altijd hetzelfde liedje. Terwijl de Vlaamse regio nu reeds een
begrotingsevenwicht heeft, wordt het voor de Franse Gemeenschap wachten tot
2016 en voor het Waals Gewest zelfs tot 2018. En dan mag er niets mislopen,
waardoor onze francofonen weer een nieuwe reden zullen vinden om de zaak op een
nog langere baan te schuiven.
En
dan is er de stillegging van de zgz Lambermont-turbo uit de staatshervorming
van 2001. Die zorgde ervoor dat een steeds groter deel van de onderwijsdotatie
werd verdeeld op basis van de regionale bijdrage aan de personenbelasting en
minder op het aantal studenten. Deze voor Vlaanderen gunstige regeling wordt nu
omgekeerd, zodat ons gewest ook op dat vlak de pineut wordt.
De
doelstelling, dat met de zesde staatshervorming geen enkele deelstaat
structureel zou verarmen,is dan ook een
lachertje. Het zál Vlaanderen extra geld kosten. Alleen Brussel zal er
beduidend beter van worden. Tegen 2030 zal dat gewest een extra directe dotatie
krijgen van 375 miljoen euro. Daar bovenop komen nog de bijkomende middelen
voor de mobiliteit, voornamelijk door de gerechtelijke splitsing van B-H/V (het
zgz Vlinderakkoord) en zelfs daar houdt het niet bij op. De compensatie die
het gewest krijgt voor de pendelaars en de internationale ambtenaren, die naar
Brussel komen werken en het zgn Beliris-geld voor de internationale
uitstraling van de hoofdstad, zorgen ervoor dat de totale herfinanciering van
Brussel in 2015 niet minder dan 615 miljoen euro zal bedragen en in 2030 zelfs
meer dan 1 miljard. Met dank aan o.m. mijnheer Verherstraeten (CD&V), die
dat allemaal zo knap mee geregeld heeft en nooit te beroerd is om dat allemaal
uit te bazuinen in de media...
In mijn verhaal over Flippo en Di Pippo (mijn blog van vorige week
maandag), was ik nog een belangrijk personage vergeten. Wij hebben in dit
sprookjesland nl ook nog een keizer: die van Oostende. Nu zowat bijna de hele
politieke meute met vakantie is, zal Vande Lala op de kleintjes letten. Net als
hofnar De Croo Sr schijnt hij nl nooit op vakantie te gaan. Het lijkt wel of we
hem niet kunnen missen. Dat bleek ook uit een interview van Itinera* econoom
Ivan Van de Cloot in de weekeindeditie van De Standaard. Die wijst niet alleen
Verhofstadt met de vinger voor de puinhoop van de paarse regering (zoals ikzelf
trouwens ook al meer dan eens gedaan heb), maar eveneens Vande Lala. Hij was
indertijd de minister van Begroting die verantwoordelijk was voor het opetenvan pensioenfondsen om zijn
begroting toch maar sluitend te houden. Wie in goede jaren
geen reserves opzij zet, is een slechte bestuurder, aldus de econoom
die toen nog voor ING werkte. Voor zijn kritiek kreeg Van de Cloot zelfs omfloerste doodsbedreigingen,
waarbij hem verteld werd dat er wel eens iets men hem zou kunnen gebeuren
Hoe dan ook, van Verhofstadt zijn we
(voorlopig?) verlost, Vande Lala draait nog altijd mee en heeft nog altijd meer
dan één vinger in de politieke Belgische pap. Dat voorlopig heb ik erbij geschreven, omdat
de kans bestaat dat de Vlaamse liberalen bij de volgende Europese verkiezingen
slechts één verkozene zullen overhouden. Tot nu toe leek Verhofstadts positie daar onaantastbaar,
maar het zou kunnen veranderen nu Karel De Gucht zijn handelsakkoord met de Chinezen
erdoor gekregen heeft, waardoor zijn aanzien binnen de E.U. flink is gestegen.
Als dat zo verder gaat, zal het voor de Open VLD een moeilijke keuze worden wie
van die twee niét naar Europa zal gaan en wie (misschien) terug in de Belgische
politiek terecht zal komen. Wordt dat voor Open VLD een dilemma, voor
Vlaanderen zal het eerder kiezen zijn tussen pest en cholera.
* Itinera
is een denktank van Vlaamse werkgevers. Het was in die functie dat Van de Cloot,
samen met collega Geert Noels van Econopolis, de kat de bel aanbond over de 110
miljoen euro die Dexia verspeelde aan het failliete Detroit. Zonder hun
opmerking daarover was de zaak misschien wel in de doofpot gestopt en had Koen
Geens zichzelf niet in verlegenheid moeten brengen
In de
Arabische wereld gaan we van kwaad naar erger. Nadat in Tunesië zopas een lid
van de oppositie vóór zijn huis werd doodgeschoten de tweede al dit jaar - is
nu ongeveer hetzelfde gebeurd in Libië, nog zon land waar een Arabische lente
zou hebben plaatsgevonden. In werkelijkheid zijn er in die landen officieel
misschien wel zgz democratische partijen aan het bewind, de motor achter die
nieuwe regeringen zijn echter islamistische groeperingen, voor wie moord en doodslag
dagelijkse kost blijken, allemaal in naam van hun Allah.
In Egypte is
het al niet veel beter. Daar werd een inderdaad wettelijke verkozen president
en regering door het leger afgezet, maar dan wel met de steun van een groot
deel van burgers die zich verraden voelt. Een liberale dictatuur werd er
vervangen door wat islamisten menen dat democratie is en dan wordt het moeilijk
kiezen. Feit is wel dat het steeds duidelijker wordt dat democratie en
islamisme niet bij elkaar horen. De vraag is dan ook, hoe men dat daar ooit
opgelost krijgt. In feite gaan we in al die landen naar een wederuitgave van de
zgz democratisering van Algerije, die ook zo begon en eindigde met
tienduizenden doden. Zoals ik het al vroeger eens geschreven heb (Geen
Arabische zomer), is het fout vrije verkiezingen te houden in landen waar men
geen democratische ervaring heeft. Dat houdt meestal in dat een groot deel van
de zwijgende meerderheid inderdaad zwijgt en niet gaat stemmen, terwijl
ondergrondse bewegingen zoals de salafisten en de moslimbroeders al dermate goed
georganiseerd zijn dat ze die verkiezingen op hun ene been winnen. Het is pas
als ze aan de macht zijn dat hun programmas duidelijk worden, maar dan is het
meestal te laat. In zon landen zou men bij de eerste stembusgang iedereen
moeten verplichten te stemmen. Alleen op die manier is er een kans dat men de
moslimextremisten van de macht kan houden.
Tenslotte nog
dit: dat het Westen in het algemeen en de E.U. in het bijzonder, aub ophouden
zedenpreken te geven aan zon half en onderontwikkelde landen, alsof men te
maken zou hebben met echte democratieën. En dat men zeker geen extra geld meer
zou insteken. Van Egypte is al geweten dat men niet weet wat er met het reeds
gestorte E.U.-geld (één miljard euro!) gebeurd is, bij de andere landen zal dat
al niet veel beter zijn.
En dan hebben
we het niet eens gehad over Syrië, Libanon, Jemen en al die andere
plaatsen, waar in naam van een zgz godsdienst de vreselijkste dingen gebeuren. En de beste raad die men ónze mensen kan geven, is er weg te blijven.
Ik kom nog
even terug op het thema van de nieuwste politiehervorming. Zodra die definitief
geïmplementeerd zal zijn, zal het federale korps nog 31 topfuncties hebben,
i.pl.v. 84, nog vier directies i.pl.v. twaalf en zullen de tientallen
directeurs-generaal herleid zijn tot drie. Dat betekent dat dit land de laatste
vijftien jaar 53 directeursfuncties, 8 directies en tientallen
directeurs-generaal teveel had. Uitgaande van het gezegde dat teveel koks het
eten bederft, kan men dan ook gerust stellen dat de federale politie niet
alleen teveel kostte, maar ook waarschijnlijk niet fatsoenlijk werkte. Op
vijftien jaar tijd is er zo een massa geld over de balk gesmeten voor wat men
in technische term een Mexicaans leger noemt (meer leidinggevenden dan ondergeschikten).
Dit leger danken we aan Verhofstadts actieve welvaartstaat, die het allemaal
eens ging regelen, maar waarover men later wel eens heel anders zal oordelen.
De nieuwste hervorming is trouwens nog verre van volmaakt. Milquet heeft enkele
vriendenpostjes kunnen redden en de zes politiezones van Brussel blijven
bestaan, alhoewel daar één commando zou volstaan (net zoals bij de Brusselse
brandweer).
Een andere
erfenis van Verhofstadts verlicht bewind is het tbc-sanatorium dat Brussel
nu krijgt, een relict uit de negentiende eeuw dat verdween met de opkomst van
de antibiotica en nu dus zijn terugkeer viert. Hoezo, Verhofstadt? Wel, een
brave man van Volksgezondheid is ons op het journaal komen uitleggen, dat de
terugkeer van de tuberculose het gevolg is van de mondialisering van onze
samenleving. Hij was zo eerlijk te specificeren, dat het hoofdzakelijk ging om
drie groepen uit onze samenleving: de migranten, de gedetineerden en de
drugsgebruikers. Welnu de motor die de immigratie in ons land in gang heeft
gezet en waartegen nog steeds geen afdoende afweer bestaat, is grotendeels het
gevolg van de zgz snel-Belg-wet, ook al een verwezenlijking van Verhofstadts
paarse regering. Dat geldt ook voor de meeste geïnfecteerde gedetineerden, die
ook immigranten zijn én de druggebruikers; die mede door de massale immigratie
gemakkelijker aan hun spul kunnen geraken.
Als er later
ooit een serieuze studie zal gemaakt worden over de periode van Verhofstadts
regeringen (1999-2007), dan zal pas blijken hoe nefast die zullen geweest zijn
voor onze bevolking, zowel op financieel als op ethisch vlak. De golden boy van
het nieuwe liberalisme heeft eerst de eigen idealen (zijn drie eerste
burgermanifesten) verloochend en zit nu als een soort heruitgevonden linkse D-66er
het Europees parlement onveilig te maken. Als men hem daar zou laten doen,
wordt Europa een België in het groot, met transfers in het groot en Turkije als
nieuwe lidstaat. Waarlijk een man om naar op te kijken.
Na het
ophefmakende voorstel van enkele CD&V high potentials van de nieuw
opgerichte Innesto denktank om de grote vakantie met drie weken in te korten,
komen dezelfde positivos met een nieuw initiatief af, waarover het laatste
woord nog lang zal nazinderen, als het er überhaupt ooit zal komen. Gezien de
voorschrijdende vergrijzing (één miljoen gepensioneerden meer de volgende 20
jaar), willen ze de pensioenleeftijd koppelen aan de levensverwachting en gaan
ze er van uit dat de mensen die nu 40 jaar en jonger zijn, er rekening mee
zullen moeten houden dat ze wel eens tot hun 70ste zullen moeten
blijven werken (zoals nu al gebeurt in enkele Scandinavische landen, waar men
nu niet precies achterlijk is).
Het is een
feit dat de mensen tegenwoordig gemiddeld vele jaren langer leven dan 50 jaar
geleden en het is inderdaad niet logisch dat er te weinig mensen actief bezig blijven.
Volgens ondernemer Jan Pieter De Nul werken er in België slechts 3 miljoen
mensen, terwijl er in totaal 6 miljoen zouden moeten (kunnen) werken. Verder is
het een publiek geheim dat de Belg gemiddeld maar 29 jaar effectief werkt. Dat
laatste (waar ook De Nul op terug kwam) is o.a. ook het gevolg van het feit,
dat een veel te grote groep mensen veel te vroeg uit het arbeidsproces stapt.
Aan dit tempo zullen onze pensioenen inderdaad straks niet meer te betalen
zijn.
De huidige
limiet van 65 jaar optrekken, zoals in enkele landen al beslist is, is echter
in België geen oplossing, zo lang men er niet in slaagt de mensen die fysiek en
mentaal nog goed zijn te verplichten tenminste te werken tot hun 65ste,
zoals de wet het voorschrijft. Een oplossing daarvoor die trouwens in de
reeds vermelde landen in Scandinavië wordt toegepast is niet het pensioen te koppelen
aan de levensverwachting, maar aan de jaren die men gewerkt (en afgedragen)
heeft. Wie bv op zijn 18de begint te werken en dit volhoudt tot
zijn 65ste, zou een volledig pensioen krijgen. Wie eerder stopt
krijgt minder, wie langer werkt krijgt meer. Het zal dan grotendeels van de
werknemer zelf afhangen hoe zijn pensioen eruit zal zien. Vraag blijft
natuurlijk of dat Belgisch pensioen voldoende zal zijn, want zoals we het nu
kennen is het bij de laagste van Europa en is het alleen maar goed voor de
ambtenaren. Dat het uitgerekend de socialisten zijn die actie voeren tegen het
verhogen van de huidige officiële pensioenleeftijd, is schijnheilig. Zij hebben
nl, vóór het aantreden van de huidige federale regering, 18 jaar de minister
van Pensioenen geleverd en blijven hoe dan ook de hoofdverantwoordelijken van
de te lage pensioenen in dit land.
In november
is er een regionaal Innesto congres waarop bovenstaande voorstellen zullen
besproken worden. Of hen dat straks door de kiezer in dank zal worden
afgenomen, is zeer de vraag. Vergeten we trouwens niet dat CD&V de dag van
vandaag zoveel niet (meer) voorstelt, slechts vertegenwoordigd is in één deel
van dit land, terwijl dergelijke voorstellen gelden voor het hele Belgische grondgebied,
waarbij ook dat territorium waar de PS het (nog) voor het zeggen heeft. Om
daaraan te verhelpen, moet dit land eerst gesplitst worden, pas daarna zal er
over ernstige hervormingen kunnen gesproken worden.
Het kernkabinet is sinds gisteren met vakantie. De bedoeling was nog snel enkele belangrijke beslissingen te nemen, maar daarvan is niet veel in huis gekomen. De uitzondering was de nieuwe politiehervorming die wél werd goedgekeurd, maar dan wel de versie Milquet, niet die van madame De Bolle, wat helemaal geen verrassing was (baas boven baas). Ondertussen is het benoemen van een hele reeks topambtenaren nog maar eens op de lange baan geschoven, nu tot einde augustus, al is ook dat niet zeker. Er zouden al lang tientallen topambtenaren benoemd moeten worden (sommigen spreken zelfs van meer dan honderd) en dat wil maar niet lukken. Bij die tsunami aan 'postjes', want daar gaat het om, zitten ook die van de hervormde (misvormde?) NMBS, van Belgocontrole, Brussels Airport, om er maar enkele te noemen en voor elk van die instanties zijn door een headhunterbureau reeds vijf kandidaten voorgesteld. Het lijkt wel een multiple choice programma. Het probleem is typisch Belgisch: die jobs moeten verdeeld worden onder de partijen die de meerderheid in de federale regering uitmaken en dat gebeurt naar aloude slechte gewoonte niet volgens bekwaamheid, maar volgens hun partijkaart. Door het feit dat er al zes partijen in de huidige federale regering zitten en men haast verplicht is ook de groenen iets te gunnen als dank voor hun collaboratie bij de zesde staatshervorming, wordt dit een bijzonder lastige karwei.
Men zou er
haast mee kunnen lachen, met als excuus dat er ondertussen op politiek vlak
toch e.e.a. is gebeurd: Het eenheidsstatuut, de hervormingen bij justitie, de
begroting en de zesde staatshervorming op zich. Jammer genoeg worden deze
prestaties van Di Rupo en Co stuk voor stuk bekritiseerd omdat ze niet goed
genoeg zouden zijn. Dat laatste zal wel kloppen, als men weet dat vakbonden en
werkgevers het eenheidsstatuut anders interpreteren, dat de Vlaamse advocaten
de gerechtelijke splitsing van B-H/V niet aanvaarden en dat de begroting voor
2014 helemaal nog niet klopt (en die moet vóór eind oktober bij Europa klaar
liggen).
Dan maar
wachten dus tot na de vakantie. Voor het kernkabinet wordt dat eind augustus, voor
het parlement ergens in september en de normale start van het nieuwe
parlementaire jaar zal, zoals steeds, in oktober plaats vinden. Dan zijn we nog
een kleine acht maanden verwijderd van drie gelijktijdige verkiezingen,
waardoor een sereen debat over wat ook onmogelijk zal worden. Ook de democratie heeft blijkbaar haar grenzen...
Het zou goed kunnen
dat men het met opzet heeft achtergehouden, maar nu de feestelijkheden van de
royale overdosis voorbij zijn, staat dit land weer met zijn voetjes op de
grond. Van het hoerageroep van de bende van Elio schiet niet veel meer over, als
men weet dat de federale staatsschuld ondertussen de 100% van het bbp even
royaal voorbij is gekropen. Tot 104,5%, om het juist te zeggen volgens de
laatste cijfers van Eurostat. En dit alles ondanks de sluitende Vlaamse
begroting en de voortijdige schuldaflossingen van de Vlaamse KBC. Om vóór het
einde van dit jaar onder de magische grens te blijven van de 100%, wat Europa
vraagt, zal er wéér klip- en plakwerk nodig zijn én zal er o.m. moeten gekeken
worden hoe de andere gewesten, die nog geen sluitende begroting hebben, het er vanaf
zullen brengen.
Bij de ontvangst van de
regionale ministers door Flippo was het trouwens opmerkelijk dat er slechts
drie Vlaamse excellenties waren, terwijl de Waalse ploeg voltallig was. Dit had
niets te maken met hun voorliefde voor de Coburgers, maar alles met het feit
dat het Waalse gewest deze week nog bijeen moet komen om een oplossing te
vinden voor hun regionale schuldenberg. Bij de Vlamingen is er dat probleem
niet en die konden na 11 juli dan ook al met vakantie gaan.
Ondertussen blijft Dexia voor
financiële onrust zorgen. Nu blijkt deze catastrofebank ook geld geleend te
hebben aan de stad Detroit* en riskeert ze daar meer dan 100 miljoen euro te
verspelen, mocht Motown failliet gaan. Opmerkelijk bij deze zaak is, dat
nieuwbakken minister zonder financiën Geens dat eerst op de radio ontkende en
zich daarna diende te verschuilen achter een reeks techniciteiten om zijn
gezicht te redden. Koentje Geens blijkt een beetje té mediageil te zijn en dat
brak hem deze keer zuur op. Hopelijk is hij zo verstandig om in het vervolg wat
voorzichtiger te zijn met zijn uitspraken bij de media. Er hebben er vóór hem
nog gezegd dat ze recht in hun schoenen stonden, wat later niet het geval bleek
te zijn en dat ging toen ook over Dexia, waarin de Belgische staat tot nu toe
al zon 10 miljard heeft gepompt
* Toen ik rond 1980 bij de afdeling bezoeken werkte bij DAF in
Eindhoven, heb ik daar eens een groep studenten van een technische hogeschool
uit de buurt van Detroit ontvangen, het LawrenceInstitute of Technology. Detroit was toen de
vijfde grootste stad van de States, wat ik vergeleek met Eindhoven dat toen de
vijfde grootste stad van Nederland was en er de autolichtstad (DAF en
Philips) werd genoemd.
Terwijl de (nog
vele) simpele zielen zich druk blijven maken over de troonswissel, speelt er
zich in het Vlaamse medialand een interessante kentering af. Links doet het
echt niet meer. Vorig jaar hebben we al meegemaakt dat Knack een substantieel
deel van zijn abonnementen verloor, nadat het blad redacteurs Rik Van
Cauwelaert en Koen Meulenare liet gaan. Ondanks enorme publicitaire
inspanningen (oude abonnees bv krijgen een korting van 37% aangeboden als ze
weer inschrijven) lijkt er niets meer te lukken. Het doet denken aan de
overname bij de Gazet van Antwerpen door het door Stevaert gesteunde Concentra.
Sindsdien, 15 jaar geleden, verloor de krant 100.000 van zijn 200.000 abonnees.
Overtuigde Vlamingen mogen dan in het openbaar geen grote bek hebben, als het
er op aan komt weten zij wel hoe te reageren. Knack zal het niet anders
vergaan.
Het houdt trouwens niet op bij
Knack. Begin dit jaar gaf de nieuwe hoofdredacteur van De Morgen, Wouter
Verschelden, zijnjob op en dit zonder
enige verklaring daaromtrent. Verschelden was amper een klein jaar in dienst.
Nu gebeurt hetzelfde bij Humo, waar een andere Wouter (Van Driessche) het na
één jaar ook bekeken heeft als hoofdredacteur. Hij gaf wél een verklaring, in
de vorm van een persmededeling, waarin hij zei dat hij er niet in geslaagd was
zijn journalistieke DNA aan die van Humo te koppelen, wat dat ook moge
betekenen. Belangrijker zal wel geweest zijn, dat het blad in het eerste
kwartaal van dit jaar met 16,4% achteruit ging in de verkoop, t.o.v. een gemiddelde
van -3% voor alle Vlaamse weekbladen. Humo heeft de laatste vier jaar trouwens evenveel
hoofdredacteurs gehad.
Links doet het dan ook niet
meer in Vlaanderen. Sinds de linkse partijen achter Di Rupo aanlopen en de hen
genegen media hetzelfde doen, is de doorsnee Vlaming er, terecht, steeds meer
van overtuigd dat hij door die mensen bedrogen wordt. Men steunt geen regering
die geen meerderheid onder ons heeft en waarvan iedereen weet (of
veronderstelt) dat het een belastingsregering is die het in de eerste plaats op
de Vlaamse centen gemunt heeft. Zolang Vlaanderen geen krant heeft die de
centrumrechtse samenleving, die Vlaanderen is, vertegenwoordigt, zullen de
linkse media tegen de bierkaai vechten. Er is toch nog ergens rechtvaardigheid.
Vandaag
start de nieuwe opera Flippo en Di Pippo. Hij speelt zich af in een
sprookjesland, met twee koningen, drie koninginnen, een broer en zus van de
koning die door de staat onderhouden worden, drie talen, zes regeringen, zeven
parlementen en tien provinciegouverneurs. En dat alles in een landje van om en
bij de 30.000 km².
De ouverture vond gisteren reeds plaats in een stad, die
vroeger ooit Vlaams was, waar de lingua franca nu Frans is, maar waar de
meest gesproken thuistaal het Arabisch blijkt te zijn. De stad is onderverdeeld in
negentien gemeenten, met evenveel burgemeesters, schepencolleges en OCMWs,
plus zes politiezones. Alleen de brandweer mag overal komen blussen.
In de eerste akte biedt Di Pippo aan Flippo het ontslag van zijn
regering aan. Die zal dat weigeren, want de vakantie staat voor de deur. Dat
betekent dat enkele slaven van Di Pippo tijdens een verschroeiend hete zomer op
post zullen moeten blijven om ervoor te zorgen dat Flippo 'zijn' land straks
nog terugvindt.
Zoals in elke goede opera, spelen er ook slechteriken mee, de
Vlamingen/Flamands/Flamins. Dat gaat het stuk spannend maken, want die zijn in
de meerderheid in hun eigen streek, maar niet in de regering van Di Pippo.
Flippo zal daarbij een grote steun zijn. Heeft hij zich ooit eens niet laten
ontvallen 'dat ze met mij te maken zullen krijgen'? We praten hier over een man
met een missie.
Het is traditie dat een echte opera altijd eindigt in
een drama. Dat gebeurt dan meestal in de laatste akte, die zich kan
afspelen in mei 2014.
Een van de grootste flaters die men in dit land op het gebied van veiligheid ooit gemaakt heeft, was het afschaffen van de Rijkswacht. De aftakeling van dat militaire keurkorps was in gang gezet door Lewie Lawijt toen minister van Binnenlandse Dinges (tot de zaak van Semira Adamu hem deed aftreden). Tobback demilitariseerde de Rijkswacht en maakte het zo mogelijk dat het korps bij de eerste politiehervorming werd samengevoegd bij met de hele verzameling politiediensten die het land 'rijk' was, veldwachters inbegrepen. Het ongenoegen bij de rijkswachters was toen groot en om te zorgen dat niemand uit de boot viel, werden er in zeven haasten allerlei nieuwe functie uitgevonden of werden bestaande functies verdubbeld. Het gevolg daarvan was dat het politieapparaat te log werd, te duur en zeker niet efficiënter. Voeg daarbij nog de benoeming tot korpsoverste van de extravagante Koekelberg, een protegé van de PS, die het zo bont maakte dat men hem tenslotte toch diende af te voeren, waarna zijn plaats werd ingenomen door madame De Bolle, de eerste vrouwelijke korpschef. De Bolle was de beste uit een reeks kandidaten en zij heeft tot nu toe inderdaad goed werk verricht. Zoals iedereen die bij de politie betrokken was, zag ook zij in dat een tweede hervorming van het korps zich opdrong en maakte ze daar werk van. In het voorjaar legde zij het plan voor aan madame Milnjet en die was het er toen roerend mee eens. Dat plan was er trouwens gekomen na grondig overleg met o.m. Bruce De Ruyver, de vroegere veiligheidsadviseur van Verhofstadt en enkele ex-Rijkswacht officieren, een federaal procureur en de procureur-generaal van Luik. Niet niks, dus. Tot een paar weken geleden Milnjet dat plots van mening veranderde en vond dat het schrappen van 55 van de meer dan 800 directeursfunctie enkele vriendjes in de kou dreigde te zetten. De postjes, weet je wel. Als excuus voor deze aanpassing, krijgt De Bolle nu te horen dat haar plan een terugkeer zou zijn naar de oude Rijkswachtstructuur. Was het maar waar! In alle andere Europese landen heeft men e.o.a. soort Rijkswacht behouden (gendarmes, carabinieri, guardia civil, marechaussees). Als daar de politie iets niet opgelost krijgt, heeft men er tenminste een plan B. Alleen bij ons zou dat niet werken. Maar wat werkt er bij ons feitelijk wél?
Aan
de essentie van de Belgische staatsstructuur wordt niet geraakt, noch inzake
fiscaliteit, noch inzake sociale zekerheid.
Bovenstaande gaat over de zesde
staatshervorming. Wat er speciaal aan is, is dat het een uitspraak is van
Francis van de Woestijne, ondanks zijn Vlaamse naam en afkomst een volbloed
franskiljon, journalist bij La Libre Belgique. Hij geeft in zijn commentaar toe,
dat in de Comori overeenkomsten al rekening is gehouden met het feit dat het
Vlaams budgettair overschot een francofoon deficit zal moeten compenseren. Om
dit te bereiken, zullen de verdeelsleutels op basis van de persoonsbelasting
bijgestuurd worden ten voordele van de Franstaligen. In deze rubriek heb ik al meer
dan eens gesteld dat Vlaanderen misschien beter ook in t rood zou gaan. Een
Vlaams overschot of zelfs maar sluitend budget geeft de francofonen in dit land
alleen maar een excuus om dit niét te doen, waarna het federale niveau er wel
iets op vindt om een zoveelste al dan niet bedekte nieuwe transfer in t leven
te roepen. Bij de recente Waalse begrotingsonderhandelingen is er nog steeds
een tekort van om en bij de 400 miljoen euro en is het hele debat over de centen verschoven
naar september.
Volgens Véronique Lamquin van Le Soir dan
weer, is voor Di Rupo niets meer onmogelijk in dit land en laat de timing van de
hervormingen voor o.a. de kinderbijslag, de ouderzorg en de gezondheidszorg
enige speling toe, waardoor Brussel en Wallonië moeten kunnen rekenen op e.o.a.
overgangsperiode. Enkele bevoegdheden zijn daarbij al doorgeprogrammeerd naar
2019
Zo
horen we het ook eens uit onverdachte hoek. Mochten die uitspraken gebeurd zijn
door e.o.a. Vlaamsnationalist, dan zou het kot weer te klein zijn geweest. We
hebben misschien één troef in handen, nl het feit dat de akkoorden van deze
zesde staatshervorming pas op 1 juli 2014 van kracht zullen worden. Dat
betekent, dat de discussies erover deel zullen uitmaken van de komende
kiescampagne. Als de Vlaamse partijen van de huidige federale meerderheid
denken daar munt uit te kunnen slaan, zouden ze wel eens bedrogen kunnen
uitkomen. De Vlaamsnationalisten doen er dan ook best aan de aandacht te
blijven vestigen op de rode draad die door deze staatshervorming loopt en die
is dat Vlaanderen ze (weer) zal betalen. Alle hoerageroep van applausmeester
Verherstraten ten spijt.
