Voor CD&V wordt een beetje op eieren lopen deze week. In een videoboodschap heeft Kris Peeters de campagne van zijn partij weer opgestart en daarbij onder meer gezegd dat ze, na de vrij bitsige discussies van de voorbije weken, vanaf nu “een campagne op zijn Jean-Luc’s” zullen gaan voeren. Daarmee kan men wel alle kanten uit, ideaal voor een partij die steeds gewend is geweest op meerdere paarden te wedden en waarvan de toppolitici zelden het achterste van hun tong laten zien. Feit is wel dat de dood van de ex-premier niemand onberoerd heeft gelaten en heel deze week nog in herinnering zal gebracht worden, niet het minst op de staatsbegrafenis van vrijdag. Dat laatste brengt met zich mee dat deze gebeurtenis in het lang en het breed zal worden uitgesmeerd in de media en dat de weekeindkranten er vol van zullen staan.
Nu maar afwachten wat en of dit alles enige invloed zal hebben op het kiesgedrag van de onbesliste kiezer en in hoever dit de Vlaamse zaak zou kunnen schaden. Een niet onbelangrijk deel van het zgz ‘kiesvee’ in Vlaanderen bestaat nl uit mensen die nog altijd niet beseffen dat ze hun eigen welvaart in dit land aan het weggeven zijn en die daar pas achter zullen komen als het – ook voor hen – te laat zal zijn. Dehaene mag dan nog van zichzelf gezegd hebben dat hij een politicus van de vorige eeuw was, daarover zal waarschijnlijk de rest van de week angstvallig gezwegen worden. Een uitspraak van Miet Smet, ex Martens 3, dat dit land bruggenbouwers nodig heeft, had ze ook beter voor zichzelf gehouden.
Enfin, het wordt even nagelbijten. Net nu de voetbalgekte rond het WK in Brazilië even leek te luwen i.v.m. het einde van de eigen competitie, komt dit hele verhaal bijzonder ongelegen. We kunnen alleen maar hopen dat iedereen er zich van bewust is, dat verkeerde uitspraken ter zake ook als een boemerang kunnen terug komen.
Het wordt aftellen. Nog zes keer slapen en dan krijgen we de moeder aller verkiezingen. Nog eenmaal herhalen dat vooral de verkiezing op Vlaams niveau belangrijk wordt. Alleen als de Vlaamsnationalisten daar hun greep op krijgen, hebben ze het breekijzer in handen waarmee ze de Belgische onstaat pijn kunnen doen. Als het ooit zover komt – we zullen duimen én hout vasthouden – moeten we echter, meer dan ooit tevoren zien dat we dat wat we doen, we beter zullen doen. De huidige Vlaamse deelregering mag dan wel haar best gedaan hebben, een vlekkeloos parcours heeft ze zeker niet gelopen. Met de komst van nieuwe bevoegdheden, maar niet genoeg financiële ondersteuning (weer zo’n Belgische uitvinding), zal het er allemaal niet beter op worden. De tijd toen de Vlaamse regering geld zat had, ligt al een legislatuur achter ons. Die laatste termijn was het soms gewoon cententellerij geworden.
De nieuwe Vlaamse bewindsploeg zal moeten zorgen voor een verbetering in de zorgsector, de mobiliteit (Oosterweel!), het onderwijs, de sociale woningbouw, om er maar enkele te noemen. Verder zal zij erop moeten toezien dat de vele miljoenen van de Vlaamse overheidsinvesteringen niet meer in rook opgaan, zoals we op dit ogenblik nog meemaken bij zaken zoals Electrawinds en Groenkracht. Tenslotte moeten we af van een Vlaamse regelneverij die soms verstikkend kan zijn voor de verdere ontwikkeling van onze regio.
Het belangrijkste blijft echter, dat we na 25 mei een coherente Vlaamse ploeg krijgen die op federaal vlak met de francofonen wil onderhandelen aan haar voorwaarden, die een rem wil zetten op de miljardentransfers naar Wallonië, in de eerste plaats omdat die landshelft er niets mee onderneemt en dat ook niet zal doen zolang de PS het daar voor het zeggen heeft.
Om dit alles te verwezenlijken, moeten we niet rekenen op de SP.a, die haar treintje nu al aan de PS heeft gekoppeld, niet op de Open VLD, die het confederalisme heeft afgezworen en bereid is ook in een volgende federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen te stappen. Met CD&V zullen we wat meer geduld moeten hebben, omdat we die partij waarschijnlijk nodig zullen hebben om een meerderheid te behalen. Tenslotte is er het VB, waarbij het uitkijken is of haar uitslag de slechte peilingen zal weerspiegelen. Een score rond de 10% zou echter al genoeg kunnen zijn om op de volgende Vlaamse regering te wegen, zowel op regionaal als op federaal vlak.
Het overlijden van Jean-Luc Dehaene heeft een merkwaardig bijeffect. De meeste partijen hebben hun verkiezingscampagne opgeschort, ofwel rechtstreeks, ofwel doordat de grotere partijen (CD&V/N-VA) het gedaan hadden en men besefte dat een ‘restdiscussie’ niet veel zou opbrengen. Dit is wel een streep door de plannen van de media die het allemaal zo geweldig begonnen te vinden en geen plaats genoeg hadden om de kandidaat stemmers ervan te overtuigen hoe en aan wie ze hun stem zouden geven. Een pauze, net tijdens een zomers zonnig weekeinde, daar zullen weinig mensen rouwig om zijn. Vraag is maar, of de heftigheid van de laatste campagnedagen nu zal verdwenen zijn en of sommigen opnieuw het vuur aan de lont zullen willen steken.
Opmerkelijk was deze week dat Maggie De Block in een onbewaakt moment, vergezeld van een journalist, niet alleen even serieus vloekte, maar ook zei dat ze feitelijk liever in de oppositie wou zitten. Mevrouw De Block is de hecktische drukte rond haar persoon duidelijk beu en dat strekt haar alleen maar tot eer. Vroeger had ze ook al eens te kennen gegeven dat ze haar huidige job niet meer wil voortzetten, een job waarin ze ooit deemoedig verklaarde alleen maar de wetten te willen laten toepassen. ‘Big Maggie’ is duidelijk niet van het streberstype, waaraan haar partij zo rijk is, in de eerste plaats de kringen rond de ‘zonen van’.
Tenslotte nog dit: de N-VA won de verkiezingen in India. Niet geloven? Kijkt dan maar eens naar de foto, die o.m. op de eerste pagina van De Tijd staat en waarop de overwinnaar van die verkiezingen, Narendra Modi, duidelijk met zijn twee vingers vooruit het V-teken van de partij toont, net zoals de NV-A’ers op hun campagnefoto’s. Modi is trouwens ook een nationalist.
Ik kreeg deze week een uitgebreide mail van een ex-collega uit Nederland, met de sprekende titel: ‘Waarom België nooit kan werken’. Ik heb dat verhaal naar enkele vrienden en kennissen gestuurd en geef er hieronder een resumé van, omdat de hele tekst 7 bladzijden omvat en heel wat ervan reeds bij ons bekend is*. Toch is het interessant omdat men nooit alles kan weten én omdat het een vaststelling is vanuit het buitenland. Zo hoort men het ook eens van een nuchtere Nederlander.
‘Men gaat er van uit, dat het onmogelijk is een maatschappij goed te laten functioneren wanneer maar iets meer dan een kwart van de bevolking moet zorgen voor de totale welvaart. Er bestaat op de wereld maar één ‘land’ die dat voor mekaar krijgt en dat land heet Wallonië. Van zijn 3,65 miljoen inwoners zijn er amper 1 miljoen aan de slag in de privésector, oftewel 28% van de totale bevolking. De rest ‘werkt’ voor de overheid (40%), is werkloos (15%) of te jong, te oud of te ziek om te werken. Wallonië slaagt hierin, omdat het kan rekenen op de solidariteit van Vlaanderen, waar 2,25 miljoen mensen in de privé werken. Deze laatsten moeten, uit solidariteit, een steeds groter deel van hun welvaart afstaan aan Wallonië. Bij elke nieuwe regering blijkt deze solidariteit, die momenteel geschat wordt op 16 miljard euro, toe te nemen. Als we dat bedrag delen door de 2,25 miljoen werkende Vlamingen, dan betekent dat, dat iedere Vlaming die in de privé werkt, gemiddeld jaarlijks 7.111 euro belasting betaalt die naar Wallonië gaat. Dat is net geen 600 euro per maand en zelfs daar houdt het niet mee op.
Die werkende Vlaming moet nl ook betalen voor de eigen overheid en de solidariteit met de andere Vlamingen. De kostprijs, voor alle overheden samen, bedroeg vorig jaar 208,5 miljard euro, een bedrag dat trouwens nog jaarlijks stijgt. Tien jaar geleden was het ‘maar’ 143 miljard, wat betekent dat we in dit land nu dus 65 miljard per jaar meer uitgeven dan toen. Alles samen maakt het, dat iedere werkende in de privé 4.858 euro per maand aan belastingen moet opbrengen om de overheidsuitgaven te financieren. En als ge de pech hebt in Vlaanderen te wonen, wordt dat nog meer, want dat bedrag is een gemiddelde voor heel België en daar bovenop komt er voor elke Vlaming nog eens 600 euro bij die naar Wallonië gaat.
Die financiering van de overheid, het ‘overheidsbeslag’ genoemd, bedraagt ondertussen 55%, geld dat dus naar die overheid gaat en waar de bevolking niets aan heeft. Dit is een bekend gegeven, waarbij de Vlaamse partijen die de overheid genegen zijn (SP.a en Groen) slechts ± 25% van de stemmen halen. In Wallonië gebeurt precies het omgekeerde. De Waalse partijen die streven naar méér overheid (PS, PTB,Ecolo en CdH) halen daar samen bijna 63% van de stemmen. Dat laatste is het gevolg van het feit dat driekwart van de Waalse bevolking die overheid nodig heeft om rond te komen, dikwijls dus zonder ervoor te moeten werken.
De conclusie is dan ook dat Wallonië en Vlaanderen twee gebieden zijn met een totaal verschillend idee over de rol van de overheid. Dat gaat niet alleen over de economie, maar ook o.m. over migratie en justitie. Op langere termijn kan België zo onmogelijk blijven functioneren. Wie dat negeert, werkt het einde van dit land zelf in de hand.’
* Wie de volledige originele tekst wil, met alle contactadressen, kan me die vragen: guido.vanalphen@skynet.be. Ik zal die dan apart doormailen.
Het plotse overlijden van Jean-Luc Dehaene was inderdaad toch nog een verrassing. De man had wel een verwijdering van de pancreas overleefd, nadat er kanker was vastgesteld, maar hij leek ook dat probleem te hebben opgelost, zoals al die andere uit zijn politieke loopbaan, die hij pas oploste ‘als die zich stelden’. Dat was in de politiek, in het echte leven blijft kanker een loterij. Ik heb er mijn vrouw aan verloren en deze dinsdag nog heb ik een aangetrouwde neef van 54 mee ten grave gedragen die eveneens aan kanker stierf. Evenals Gerard Mortier en Wilfried Martens, die Dehaene met enkele maanden vooraf gingen.
Het grote verschil tussen Dehaene en de politici van de huidige generatie is, dat men tenminste wist wat men aan hem had en dit gold zowel voor mede- als tegenstanders. Vergeten we niet dat hij, samen met Martens, niet één maar drie indexsprongen doorvoerde om de economie weer op de sporen te krijgen en de BTW met verscheidene procenten verhoogde om het land toe te laten mee te doen met de euro*. ‘Als men de sociale verworvenheden morgen wil behouden, moet men vandaag saneren’, was zijn uitleg. Nu schreeuwt men moord en brand als nog maar iemand beleefd durft stellen die indexsprong één keer te doen, laat staan de BTW te verhogen met één (1) procent. Alles moet nu pijnloos verlopen en mag niemand erop achteruitgaan, is de PS slogan (maar daarna is het wel Vlaanderen dat betaalt).
Wat in heel de commotie rond zijn overlijden niét verteld wordt, is dat Dehaene, bij zijn verkiezingsnederlaag in 1999, meteen het initiatief aan Verhofstadt liet en koos voor de oppositie. Dat hoefde toen feitelijk niet en hij had minstens een poging kunnen doen om, desnoods samen met Verhofstadt, een regering te vormen. Het was het begin van de afgang van de toenmalige CVP, die de klop nooit meer is te boven gekomen. Dehaene’s verdere carrière speelde zich grotendeels af in Europa, al werd hij enkele keren wel nationaal ter hulp geroepen, zonder veel succes trouwens, zoals in de Dexia affaire. Hijzelf noemde zich trouwens een politicus van de vorige eeuw en ook dat was juist.
Om het over Dexia te hebben, de raad van bestuur van dit failliete bedrijf, dat de Belgische staat al miljarden euro’s heeft gekost en nog kan kosten, mengt zich in de verkiezingscampagne, door te waarschuwen voor een politieke impasse na 25 mei. Dit ondanks het feit dat hetzelfde Dexia zich al voor een heel jaar heeft ingedekt en een mogelijke negatieve impact er pas kan zijn vanaf 2015. Dehaene heeft in de jaren negentig ook al eens honderd dagen nodig gehad om een regering te vormen en de laatste regering Leterme zelfs 290 dagen. Had dezelfde Leterme, samen met Reynders, indertijd Dexia niet overgenomen aan voor dit land ronduit slechte voorwaarden, dan zouden die problemen vandaag de dag niet geweest zijn. Ik denk niet dat Dehaene er zich zo in zou laten luizen hebben.
* Zelfs met die indexsprongen en BTW-verhogingen voldeed België toen niet aan alle voorwaarden om volwaardig mee te kunnen doen met de euro. De staatsschuld mocht nl niet meer zijn dan 60% en dat was toen helemaal niet het geval. Als Brussel de hoofdstad van de E.U. niet was geweest, waren wij er niet bij geweest en misschien nooit bijgekomen. De Belgische staatsschuld is later nl alleen maar groter geworden.
Ik ben zo al geen fervente Tv-kijker. Sinds ik alleenwonende weduwnaar ben, kijk ik bijna uitsluitend nog naar de Tv-journaals, met soms eens iets anders als dat in die journaals wordt aangekondigd (iets wat bv later op een ander programma wordt uitgezonden). Sinds het debat van de drie Vlaamse federale vice-premiers en de spelletjes die daar rond werden ineengestoken, heb ik echter afgehaakt. Ik ben de cijferovervloed meer dan zat. Ze doen maar, waarschijnlijk tot de vooravond van 25 mei, maar niet meer met mij.
Dat becijferen was trouwens een nieuwigheid in België, waar het vroeger grotendeels natte vingerwerk was en ‘veel beloven, weinig geven doet de zotten in vreugde leven’, zowat de norm. Zal het nu anders zijn? Ik geloof er niets van. Zelfs al zouden alle becijferingen van alle partijen kloppen, vanuit hun standpunt alleszins, dan zal men nooit krijgen wat men hoopt, zelfs niet als men voor ‘de goei’ gestemd heeft. Reden daarvoor is, zoals ik hier al eens geschreven heb, dat – om een partij alles te laten verwezenlijken wat ze belooft – ze de volstrekte meerderheid moet halen, wat in dit land onmogelijk is. Om te weten wat wél mogelijk is, moet men wachten tot na 25 mei en zien welke partijen er een of meerdere regeringen gaan vormen. Dan kan men de becijfering van de nieuwe meerderheidpartijen bij elkaar tellen en/of aftrekken en is er kans een idee te krijgen van de mogelijkheden, nog niet van de uitvoerbaarheid. Er is maar één zekerheid: als de partij, waarvoor je gestemd hebt, niét in een nieuwe regeringsmeerderheid terecht komt, dan kun je alvast stellen dat het becijferde programma waarin je u zou kunnen gevonden hebben, weinig tot geen kans zal maken.
Tenslotte zullen al die becijferingen geen mensen overtuigen die sowieso voor een bepaalde partij hebben gekozen, zelfs niet als een van de andere partijen iets zou voorstellen dat hem nuttig zou zijn. Er bestaat nog altijd zoiets als emotie en partij getrouwheid. Het zal er dus voor de V-partijen op aan komen op 25 mei incontournable te worden en als de bliksem een Vlaamse deelregering te maken. Tegelijkertijd kan dan ook wel onderhandeld worden op federaal vlak, maar dan mét de gewestelijke stok achter de deur. De zaken omdraaien betekent een nieuwe gooi naar het breken van dat wereldrecord van 541.
Leuke familie die Watheletjes. Eerst hebben we te maken gehad met Melchior Senior, die als minister van justitie zo vrij was de heer Dutroux voortijdig vrij te laten met de gekende gevolgen. De man had daarmee wel zijn laatste Belgische ministerpost gehad, maar werd ruim vergoed met de post van opperrechter (of iets in dien aard) bij het Europees Grondwettelijk Hof. Zoiets was toen mogelijk omdat hij behoorde tot de PSC, de Waalse zusterpartij van de CVP, die als aanhangwagentje telkens weer mocht meedoen ondanks het feit dat ze zelf niet veel voorstelde. Zo’n beetje wat nu gebeurt met de SP.a, maar dan in de omgekeerde richting. Ondertussen is de CVP nu de CD&V geworden en de PSC de CdH, waar de ‘C’ echter niet meer staat voor ‘Chrétien’ en is de familie Wathelet in de huidige federale regering vertegenwoordigd door Melchior Junior. Die doet zijn uiterste best om, evenals pa, in de belangstelling te blijven en had – daarin flink gesteund (of was het gecommandeerd?) door madame Milnjet – de vliegtuigroutes van en naar Zaventem eens snel – nog vóór de verkiezingen, louter toeval! - willen wijzigen om het cliënteel van zijn partij ter wille te zijn. Dat plan mislukte door het inroepen van een belangenconflict door de Vlaamse deelregering. Maar, zoals een verwend kind dat zijn speeltje niet krijgt, wou Melchiorreke nu een andere dada en dat was een plan om een deel van het vliegverkeer van Zaventem over te brengen naar Charleroi. Als men dan in en rond Brussel van het vliegtuiglawaai vanaf wil, zo redeneerde de knaap, dan is dat zo opgelost: we transfereren het naar Wallonië, net zoals we dat al succesvol hebben kunnen doen met het geld van de Vlamingen. Geef toe: knap gezien. Toch zal ook Wathelet’s plan B niet lukken. Zelfs oppersmurf Elio, die het idee zeker niet ongenegen is, vindt het tijdstip eerder ongelukkig gekozen. Misschien iets voor De Rupo II?
Bovenstaande lijkt grotendeels kolder, maar is het niet. Vluchten overhevelen van één luchthaven naar een ander is iets anders dan vliegtuigroutes omleiden. Wat met het personeel dat nu in Zaventem werkt en bv vanuit de regio Antwerpen en de Kempen naar Zaventem komt? Effe doorrijden naar Charleroi en nóg minder vrije tijd over hebben? Wat met de bagageafhandelaars, de onderhoudsploegen, het veiligheidspersoneel en alles wat er rond hangt? Wat met de internationale verbindingen, die er legio zijn op Zaventem en onbestaande in Charleroi?
Kortom, hopelijk krijgen we die tweede Wathelet na 25 mei niet opnieuw in een federale regering te zien. Na de oprispingen van Reynders i.v.m. de pestbelastingen die hij had goedgekeurd omdat die meestal toch maar de Vlamingen treffen, zijn de hersenspinsels van Wathelet Jr er echt teveel aan. Vooral omdat, in het België dat we kennen, we die heren (sic) niet eens kunnen wegstemmen…
Een algemene dooddoener t.o.v. de voorstellen van de N-VA vanwege de trado’s is, dat ze geen tweede regeringsformatie meer willen meemaken zoals die van de 541 dagen en dat men als gevolg daarvan niet eerst een Vlaamse deelregering en pas daarna een federale zou kunnen vormen. Dit is flauwe kul en wel om meerdere redenen.
Om te beginnen was er tijdens de 541 dagen wel degelijk een Vlaamse deelregering die haar taken netjes uitvoerde zoals dat gevraagd werd. Bij een volgende formatiecrisis zou dat nog eenvoudiger kunnen worden, daar de deelregering dan over heel wat meer geld zal beschikken dan nu het geval is.
Volgens Kris Peeters heeft de Belgische staat toen zo’n kleine 400 miljoen euro verloren, omdat ze hogere rentes moest betalen op de eigen schulden. Ten eerste de vraag: wie was er schuldig aan het maken van die schulden? Als men minder schulden had gemaakt, een kans die de regeringen Verhofstadt hebben laten liggen, was dat bedrag nooit zo hoog geweest. Eigen schuld, dikke bult.
Tijdens het vormen van een nieuwe federale regering kan de regering in lopende zaken alleen maar werken met de zgz ‘twaalfden’ en dus maandelijks niet meer geld opmaken als het jaar ervoor. Tijdens de regering Leterme in lopende zaken is er op die manier heel wat bespaard geworden.
Zelfs al zou men de vorming van de federale en de gewestelijke regeringen gelijk opstarten, dan zal de gewestregering zonder ongelukken steeds veel sneller gevormd kunnen worden dan de federale. Tijdens de 451 dagen kregen we een zgz ‘tijdslijn’, dan een informateur (De Wever), dan een formateur (Di Rupo), dan twee bemiddelaars (Flahaut en Pieters), dan een verduidelijker (De Wever), dan nog eens een bemiddelaar (Vande Lala), dan een tweede informateur (Reynders), dan een onderhandelaar (Beke) en dan de eindformateur (Di Rupo), die er nog eens zes maanden over deed. Maar van dat hele hierboven genoemde gezelschap krijgt alleen De Wever de schuld van de 451 dagen.
En als de vorming van de volgende federale regering het record van de 451 zou kloppen, so what? Een reden temeer om vast te stellen dat dit land inderdaad niet meer federaal bestuurbaar zou zijn. Daarop zijn dan twee antwoorden: ofwel een ander systeem op poten zetten (bv confederalisme) ofwel er helemaal mee ophouden. Stel trouwens eens voor dat het inderdaad niet zou lukken en dat we ondertussen ook geen gewestregeringen zouden hebben omdat die – volgens de redering van de traditionelen – pas daarna gevormd zouden kunnen worden. Dat zou pas een complete chaos zijn, Oekraïne waardig!
Een ondoordachte uitspraak van N-VA’er Jan Jambon in Het Nieuwsblad van vrijdag, waarbij hij stelde dat wie een leefloon wil, straks eerst maar zijn huis moet verkopen, heeft heel wat losgeweekt. Jambon was fout, maar was zo fair dat de dag daarop te bekennen op een inderhaast bijeengeroepen persconferentie aan de zijde van Bart De Wever. Zijn uitspraak klopte niet en was zelfs in tegenspraak met het manifest van de eigen partij (bladzijde acht, voor de kenners), waarin staat dat niemand zijn eigen huis moet verkopen enkel en alleen omdat hij een werklozensteun of leefloon aanvraagt. Het is wel zo dat de N-VA vindt, dat wie genoeg bezittingen en geld heeft buiten dat eigen huis, wél een leefloon kan geweigerd worden. Het is trouwens te gek voor woorden dat iemand bv vier of vijf eigen huizen zou hebben, die hij al dan niet verhuurt, dán daar bovenop nog door de staat onderhouden zou moeten worden.
Niettegenstaande de tijdige ontkenning had bij CD&V iemand het toch al opportuun gevonden over de inderdaad misplaatste uitspraak een tweet de wereld rond te sturen van een vrouw die op haar 55ste ontslagen werd en dus – volgens de CD&V-analyse van het N-VA manifest - haar eigen huis zou moeten verkopen als ze na twee jaar geen ander werk vond. Men had blijkbaar dat manifest niet echt gelezen, want daarin staat o.m. ook dat het niet toekennen van zo’n leefloon niet slaat op mensen boven de 50. Deze reactie was er dan ook fel over en inderdaad, zoals De Wever stelde, van een laag gehalte als zo’n bericht dan nog gelinkt wordt aan de Vlaamse minister-president, die verondersteld wordt premier te zijn van álle Vlamingen. Zelfs Peeters’ verweer, dat hij het uitdoven van een werkloosheidsvergoeding in de tijd geen goed idee vindt, is een slap argument. Dergelijke situatie bestaat nl al in de ons omliggende landen en, als ik me niet vergis, zelfs in heel Europa. Zijn wij dan de enigen die het bij het juiste eind hebben*? Bovendien is het een feit dat de werkloosheidsvergoedingen in dit land - mede daardoor, maar ook omdat de staat miljoenen euro’s per jaar aan de vakbonden geeft om de werkloosheidsuitbetalingen te doen - percentsgewijs zowat het dubbele kosten van die in de andere landen.
Zoals onze vriend Filips gisteren reeds schreef in zijn reactie op mijn blog, zou een minister-president zich in deze 21ste eeuw beter bezig houden met de zaken die tellen i.pl.v. reclamefoldertjes te gaan posten van deur tot deur, zoals dat gebeurde in de jaren stilletjes. Als men wat te breed van opvatting wordt, is het risico groot dat men er alle hoogte bij verliest…
* Datzelfde geldt trouwens ook voor het in stand houden van de index, wat ook nergens anders nog gebeurt en dat ervoor zorgt dat het leven hier steeds maar duurder wordt en de loonkloof met de buurlanden steeds groter. Zelfs bij de Nationale Bank geeft men dat toe.
De N-VA gaat niet als partij meedoen aan de vorming van een nieuwe federale regering. Eerst wil de partij de Vlaamse regering op poten zetten en daarna als Vlaamse regering mee te onderhandelen, niet meer als partij. Het ingediende belangenconflict tegen wat we maar de ‘Wathelet normen’ zullen noemen, heeft blijkbaar ogen geopend. Voor mij is dit geen verrassing, meer zelfs: ik verwelkom de zet, want het is een bevestiging van wat ik hier al enkele jaren schrijf: eerst de Vlaamse regering vormen en dan zien wat het federaal wordt. Wordt het niets, dan maar de Senelle doctrine inroepen, waarbij het Vlaamse parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, datzelfde Vlaanderen uitroept tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. Vlaanderen kan dan meteen verder bestuurd worden en wat het met België zal worden ziet men later wel.
Voor de poco media blijkt dat een verrassing te zijn. Ze noemen het een ‘strategische bocht’ en nog van dat liefs. Maar De Wever heeft al duidelijk gemaakt dat hij geen herhaling wil van de federale onderhandelingen van 2010, die van de 541 dagen, waarbij hij en zijn partij tenslotte de schuld kregen omdat het zo lang geduurd had en tot niets had geleid. Men zegt er dan telkens wel niet bij dat De Wever amper tien dagen kreeg om wat initiatief te nemen, dat hij als eerste iets op papier had gezet en dat zijn voorstellen binnen de 24 uur door de PS werden afgeschoten, waarna Di Rupo, na enkele intermezzo’s van andere onderhandelaars, een dik half jaar de tijd kreeg van Albert de Laatste. Men zegt er ook niet bij dat, na het afhaken van de N-VA, het nog een jaar geduurd heeft vóór men de Sinterklaasregering van het Vlinderakkoord gevormd kreeg.
De vraag is nu alleen nog, welke andere Vlaamse partij(en) bereid is/zijn het nieuwste voorstel van De Wever na 25 mei te aanvaarden, ermee voor te zorgen dat Vlaanderen op zijn strepen kan blijven staan en de Vlaamse meerderheid niet langer riskeert een federale minderheid te worden. Ze mogen nu nog zeggen dat ze er tegen zijn – de eerste reactie van Kris Peeters (‘onzin’) was een Vlaams minister-president onwaardig - al naargelang de uitslag van 25 mei zouden ze wel eens van mening veranderd kunnen zijn…
Busbouwer Van Hool uit Koningshooikt kwam deze week in het nieuws, omdat men er beslist heeft in de nieuwe vestiging in Macedonië ook bussen te gaan bouwen voor de Europese markt. Tot nu toe gebeurde dat daar alleen voor de Amerikaanse markt, omdat men met de kostprijs van het bouwen van bussen in België in de States niet meer kon concurreren. Nu blijkt Van Hool België voor bepaalde bustypes ook al te duur te worden voor Europa. De vestiging in Koningshooikt blijft bestaan, wordt ook niet afgebouwd (er kwamen het laatste jaar zelfs 300 werkplaatsen bij), maar zal alleen nog dienen voor complexere voertuigen en speciale bestellingen. Maar er wordt in België ook niet meer gedacht aan uitbreiden en dat geldt niet alleen voor Van Hool. Machinebouwer Metes en fietsenbouwer Ridley Bikes hebben eveneens al vestigingen in Oost-Europa omdat ze anders in de globale concurrentie niet kunnen overleven. Het gaat hier dus niet om bedrijven die uit dit land wegtrekken, maar die anderzijds ook niet meer zullen uitbreiden. Er zijn er zelfs die al naar China waren getrokken en tot het besluit gekomen zijn weer naar Europa terug te keren, maar niét naar België, waar de lonen t.o.v. de concurrentie (ook in de ons omliggende landen) te hoog liggen, de belastingsdruk te zwaar is en de mobiliteitsinfrastructuur in de knoop draait (als voorbeeld hiervoor wordt Brussel geciteerd, maar Antwerpen zal wel niet ver achter liggen).
Voor zover dat alles nog nodig was, werd e.e.a. bevestigd door het consultancybureau EY, dat een peiling deed bij 200 internationale bedrijfsleiders, waarvan 120 die al een bedrijf in België hadden en 80 die eraan dachten, maar nog niet beslist hadden. Slechts één op drie bedrijven die hier al gevestigd zijn, investeerde bij ons nog de laatste jaren. Voor dit jaar wordt dat één op vijf. Het zgz competitiviteitspact dat de regering Di Rupo vorig afsloot, wordt als een lachertje afgedaan. Om in dit land aanbestedingen te kunnen binnenhalen, zelfs van de overheid, zijn bedrijven van hier verplicht te delokaliseren. ‘Only in Belgium’ is geen optie meer.
Het is wel zo stilaan een erge zaak aan het worden, als de eigen bedrijven (een deel van) hun productie moeten verhuizen naar het buitenland om hier nog te kunnen overleven. Gisteren verloren weer 280 mensen hier hun baan na het besluit van twee bedrijven om te gaan herstructureren, waarvan er één zijn productie overbrengt naar Maleisië, Saoedi Arabië en … Nederland. Ondertussen blijft Onkelinx zeggen dat de loonkloof met de buurlanden maar een paar procenten bedraagt (i.pl.v. de zestien die ze werkelijk is). Leeft dat mens misschien op een andere planeet?
---
Om even terug te komen op mijn blog van gisteren over het ingediende belangenconflict dat werd ingediend om het CdH van een Brusselse verkiezingsstunt te houden, dat idee kwam inderdaad van Vande Lala, zoals lezeres Christina Van den Broeck terecht opmerkte. Het moest echter wél ingediend worden door de Vlaamse regering, wat ook gebeurde. Voor één keer waren de Vlamingen het in een communautair debat met elkaar eens. Of ze daarmee Di Pippo geholpen heeft, nadat deze hen niét hielp, zal de toekomst moeten uitwijzen.
Voor de vliegroutes op Zaventem is het dus plan B geworden, zoals ik eveneens suggereerde in mijn blog van gisteren. Dat het zover is kunnen komen, was echter niet dank zij de drie Vlaamse federale excellenties, die blijkbaar niet opkonden tegen die ene Waalse staatssecretaris, maar de Vlaamse deelregering. Deze laatste keurde een motie van belangenconflict goed, waardoor de hele zaak 60 dagen geschorst wordt en zo inderdaad over de verkiezingen wordt getild*. Op die manier krijgen de Franstaligen van dit land een koekje van eigen deeg. Tot nu toe waren zij het immers steeds geweest die van de mogelijkheid tot het inroepen van een belangenconflict misbruik gemaakt hadden en o.m. zo de splitsing van B-H/V lange tijd konden tegenhouden. Die optie werd zelfs gebruikt door de Oostkantonners, die – op 150 km van Brussel – vonden dat ze dat ook moesten doen. Dat gebeurde waarschijnlijk wel op aandringen van de francofonen, maar erg dapper was het niet en door dat te doen verspeelden de Duitstalige Belgen de sympathie die ik hen steeds toegedragen had.
Wie nu dat hele Brusselse ruimtegedoe als een boemerang weer in het gezicht krijgt is het CdH, met vooral madame ‘non’ in de hoofdrol. Het mens schijnt rázend te zijn, omdat zij met de wijziging, die zij haar onderdaan Wathelet Jr had opgedrongen, hoopte een worp te kunnen doen naar de job van minister-president van het Brusselse gewest, waarvoor zij opkomt op 25 dezer. In de federale regering zijn ze dat onmogelijk mens kotsbeu geworden, ook zelfs haar Franstalige collega’s. Wathelet Jr zelf speelt wel de vermoorde onschuld, maar hij komt straks niet op in Brussel, maar in Luik. Chef Di Rupo liet alleen even van zich horen via een twitterberichtje, hij die ooit beweerde alles te zullen doen om de Vlaamse partijen, die zijn regering steunden, te zullen helpen bij de volgende verkiezingen.
Als het goed is, zeggen we het ook. Kris Peeters heeft hier gedaan wat hij moest doen en wat ook van hem en zijn regering verwacht werd. Jammer genoeg scoort hij niet altijd even goed, wat we recentelijk nog hebben meegemaakt bij de goedkeuring van het Antwerpse BAM project. Hij beweerde toen nl dat dit nog altijd ‘maar’ 3,2 miljard zou kosten, terwijl het reële prijskaartje momenteel tegen de 5 miljard aanwijst (4,91 om juist te zijn) en dan spreken we nog maar over een voorlopige raming. Het zou wel eens een pak meer kunnen kosten, zeker als er straks nog eens een extra vertraging komt o.w.v. de plannen voor de overkapping van de Ring, die geen enkele partij vlak vóór de verkiezingen durft afwijzen. En de kosten van die overkapping (± anderhalf miljard euro) zijn niet begrepen in de bovenstaande cijfers. Zoals het er nu uit ziet wordt het, mét overkapping, dus iets rond de 6,5 miljard euro…
* Een belangenconflict in de Belgische politiek ontstaat als een van de vele regeringen die dit land rijk is, vindt dat het tekort wordt gedaan door een of meerdere andere regeringen.
Het is niet de eerste keer dat ik hier schrijf dat de francofonen de Belgische wetgeving, die ze zelf mee hebben gemaakt, aan hun laarzen lappen als blijkt dat die niet in hun kraam past. Een klassiek voorbeeld daarvan zijn de discussies over de windnormen voor de vliegtuigroutes in en rond Brussel, waarover ik al twee blogs schreef (op 24.10.2013 en 05.02.2014). N.a.v. van die discussies werd er op 25 april (amper veertien dagen geleden) daarover nog een akkoord over bereikt binnen het kernkabinet. Daar werd toen o.m. beslist, dat eventuele voorstellen door staatssecretaris Wathelet en voogdijminister Milquet (allebei CdH) aan de kern moesten worden voorgelegd. Beide CdH’ers hebben daar blijkbaar lak aan, want Wathelet is op zijn eigen houtje gaan sleutelen aan de overeengekomen akkoorden en wil die gewijzigde situatie nog doorvoeren vóór de verkiezingen van 25 mei. Zijn wijzigingen houden in, dat er (nóg) minder zal gevlogen worden over de chiquere wijken ten zuiden en ten oosten van Broekzele, waar nogal wat CdH-kiezers blijken te wonen en (nóg) meer over de Vlaamse Noordrand.
Uiteraard zijn de Vlaamse excellenties binnen het kernkabinet (De Croo, Vande Lala en De Crem) op hun achterste poten gaan staan, hebben ze een gezamenlijke brief geschreven naar de premier, waarin ze verklaren niet akkoord te gaan en waarin gesteld wordt dat Wathelet zich moet houden aan de laatste afspraken ter zake. Nu wordt het even spannend, want nu gaan we kunnen zien of één francofone staatssecretaris in de regering Di Rupo meer gedaan kan krijgen dan drie Vlaamse ministers, die bovendien alle drie nog vice-premier zijn. Mocht Wathelet zijn slag thuis halen, dan is een zoveelste bewijs van de Vlaamse onmacht binnen de huidige federale ploeg en riskeren de drie traditionele Vlaamse partijen, die zo gek geweest zijn deze regering te steunen, ook in de Vlaamse Rand een pak stemmen te gaan verliezen. Azijnpisser Eric Van Rompuy (uit Zaventem) mag zich nu inderdaad terecht zorgen maken over de derde kaalslag die CD&V bedreigt (na het Arco debacle en het niet meer opkomen van een half dozijn zgz ‘stemmenkanonnen’). Over de vraag van enkele burgemeesters uit de Vlaamse noordrand aan Kris Peeters en Schauwvliegje om deze zaak aanhangig te maken bij de Raad van State, hoort men ook niets meer. Zou dat ook al niet passen in Peeters ‘positief’ confederalisme?
Tenslotte nog dit: een plan B om in deze zaak uit de impasse te raken, zou zijn de akkoorden over de verkiezingen te tillen, zoals al gebeurd is met de Arco affaire. Maar evenals in die zaak zullen de malcontenten op 25 mei waarschijnlijk niet (meer) stemmen op partijen die ze (terecht) niet meer betrouwen.
Nadat Reynders vorige week in een kranteninterview schaamteloos toegaf dat zijn partij in de regering Di Rupo niets gedaan had om de zgz pestbelastingen tegen te houden, ‘omdat ze in de eerste plaats Vlaanderen treffen’, waar de meeste economische en financiële activiteiten van dit land plaats vinden, heeft Didier le Fou weer toegeslagen. In een debat met Di Rupo himself bij de RTBF radio, heeft de man op een gegeven ogenblik gezegd dat de affaires rond het verdwijnen van kinderen in de jaren negentig mede het gevolg waren van het feit dat de liberalen toen tien jaar niet in de federale regering hebben gezeten en dat het pas is beginnen te beteren met de komst van paarsgroen. Vanaf toen zat hij nl onafgebroken in de regering…
Alhoewel Reynders zich ondertussen al herhaaldelijk verontschuldigd heeft, kan men zich afvragen wat hem bezielde. Is hij het allemaal beu of weet hij echt niet meer wat hij uit zijn botten slaat? Voorgaande op de haast kinderlijke slogans waarmee ook de Vlaamse liberalen in deze campagne uitpakken, zou men stilaan gaan geloven dat een algemene vorm van zinsverbijstering zich van de blauwen heeft meester gemaakt, zowel boven als onder de taalgrens.
Neem nu de Open VLD. Die kwamen eerst af met ‘Mensen hebben vleugels’, een slogan die echt nergens op sloeg, tenzij misschien in een campagne van de Bond zonder Naam of zo. Nu is de nieuwe slogan: ‘Goesting in de toekomst’. Wat moeten we daar mee? Goesting om er weer bij te zijn, ja en dit ongeacht of de nieuwe federale regering straks al dan niet een meerderheid zal hebben in Vlaanderen. Postjes eerst en dan nog liefst voor de ‘zonen van’, waaraan de partij rijk is en zich denkt te moeten optrekken. Gelooft men nu echt dat de Decroo’s, de De Guchten en andere Declerq’s zo mateloos populair zijn buiten hun eigen vrienden en kennissenkring? Het zal ten slotte big Maggie zijn die de blauwe kleuterklas – want daar lijkt het zo stilaan wel op - zal moeten redden. Een knuffelobject als belangrijkste electorale troef. ‘Only in Belgium’, om de grote blauwe voorman, Vrhfstdt, eens te parafraseren.
Met een mars van zo’n 10.000 deelnemers blijkt het probleem van de Antwerpse Oosterweelverbinding weer helemaal terug te zijn. Er waren al een paar nieuwe voorstellen gekomen, o.a. van een groep rond architect Peter Vermeulen (geen familie van Joske!) en een oproep van een vijftal gerenommeerde artsen, die – terecht – waarschuwden voor de volksgezondheid in en rond de koekenstad. De mars was tenslotte het resultaat van een samenkomen van bovenvermelde groepen met enkele reeds bestaande, zoals Ademloos en de stRaten generaal, die indertijd al zorgden voor het referendum dat de doodsteek betekende voor de Lange Wapperbrug. Dat de mars en alles er rond juist nu plaats vindt, heeft alles te maken met de nakende verkiezingen en heeft als gevolg dat geen enkele van de betrokken politieke partijen haar nek durft uitsteken om het project van de overkapping van de Ring in twijfel te trekken. Volgens de actiegroepen zou dat ‘slechts’ anderhalf miljard extra kosten, maar dat klopt niet met vorige berekeningen. Ook de inbreng van enkele Spaanse architecten, die een soortgelijk project al hebben gerealiseerd rond Madrid, houdt geen steek omdat de kosten daar, in 2008, waarschijnlijk een stuk lager hebben gelegen en die vandaag (en zeker morgen) een stuk hoger zullen liggen. En er is meer.
CD&V, SP.a én N-VA willen werk maken van een overkapping, maar tegelijk verder gaan met de reeds goed gekleurde plannen van de Oosterweelverbinding. Dit kan alleen, als er een volledig overkapping komt, hetgeen door Europa niet wordt toegestaan op plaatsen waar er zgz ‘weefbewegingen’ of knooppunten zijn en die zijn er zat in Antwerpen. Waar ik ook niet veel van gehoord of gelezen heb is, wat men gaat doen met de uitlaatgassen, fijn stof e.d. die in de tunnels worden gecreëerd. Die kan men bezwaarlijk elders laten ontsnappen, het filteren ervan kan nooit voor 100% en zal ook nogal wat extra geld kosten. Het verhaal omkeren, zoals de actievoerders nu voorstellen, zou betekenen, dat ondertussen het verkeer op de ring stil zou staan er van een mobiliteitsverbetering helemaal geen sprake zal zijn, terwijl iedereen weet dat stilstaan of stapvoets rijden, zoals nu al gebeurt, méér vuiligheid met zich meebrengt dan snel doorrijden.
Tenslotte is het opmerkelijk dat in feite slechts twee politieke partijen de mars rechtstreeks steunden: de PvdA die dankbaar gebruik maakte van de afwezigheid van de SP.a en de Groenen, die zich nu voordoen als dé redders van de koekenstad, maar die bij de eerste goedkeuring vóór de Lange Wapperbrug kozen, met als kers op het taart het vreugdedansje van Mie Vogels. Van schijnheiligaards gesproken. De 10.000 marcheerders waren trouwens opgeroepen door vijfentwintig (25) diverse groepen, wat de zaak nog eens relativeert*.
Vóór 25 mei zal er in deze zaak helemaal niets gebeuren, buiten wat vage beloften. Door op de verkeerde partijen te gokken, zal er ook daarna niet veel veranderen, tenzij een zoveelste uitstel, waar niemand beter van zal worden. De Oosterweelverbinding, met of zonder overkapping, is iets dat ikzelf niet meer denk mee te maken…
* De open VLD was er ook, met Mie Turtelboom en Guy Fawkes, sorry: Schiltz Jr, maar die kwamen pas toen het feest al volop bezig was. Een teken van geboren leiderschap: eerst zien naar waar de massa loopt en dan voorop gaan lopen…
Ik kom even terug op de aanwezigheid van de communisten in de Belgische één mei optochten. In Vlaanderen sloten de ultra roden aan bij de kaviaarsocialisten, in Wallonië was dat andere koek. De reden daarvoor is dat de PvdA misschien één (1) zetel zal veroveren in Vlaanderen (in Antwerpen), terwijl de Waalse tegenhanger PTB ‘riskeert’ van 10% van de stemmen te gaan halen in Elioland. Op die manier verkijkt de PS zich op haar linkerflank, terwijl ze denkt haar pijlen te moeten verschieten naar het slappe rechtse MR. In feite zo’n beetje hetzelfde wat gebeurt in Vlaanderen, maar met een groot verschil aan aanhang.
Wallonië is dan ook nog steeds een puinhoop en een kwart eeuw van PS medezeggenschap in de federale regeringen hebben daar geen verbetering in gebracht. De armoedegraad ligt in Wallonië op bijna 20%. Bij de Europese regio’s komen onze zuiderburen daarmee op de 140ste plaats, ter hoogte van Portugal en Ierland. Dit werd uitgedokterd door het eigen Waals Instituut voor Statistiek (IWEPS). En het kan nóg erger: Brussel komt op dezelfde lijst op de allerlaatste plaats (de 189ste!), en ook daar zijn de roodjes mee aan de macht. Als we dan weten, dat er in Brussel ook rijke buurten zijn, dan beseft men pas hoe arm sommige andere wijken moeten zijn, als men gemiddeld de laatste van heel Europa blijkt te zijn. En dat is allemaal kunnen gebeuren onder het bewind van de PS, die het zo goed zou menen met de verworpenen van de aarde.
Ondertussen zitten de PS-verkozenen er warm in. Onkelinx is getrouwd met de duurste en waarschijnlijk rijkste advocaat van het land. Labille heeft zo’n 40 mandaten, die hij straks weer opneemt als hij er niet meer bij zal zijn in de nieuwe federale regering. Stéphane Moreau, de man van Tecteo, zou 580.000 euro per jaar bruto incasseren. Papa Daerden liet een erfenis na van zo’n 5 miljoen euro (waar zijn familie nu over bekvecht). In het Waalse parlement zit niet één arbeider. Bij de Waalse groenen moeten de arbeiders, die 27% van de bevolking uitmaken, het ook niet gaan zoeken. Ecolo is een partij geworden van hoger opgeleiden. Kortom, mocht ik een linksgezinde Waalse arbeider zijn, dan was de kans groot dat ik ook voor de PTB zou stemmen. Evenmin als in Vlaanderen zijn ook in Wallonië de traditionele partijen nog geloofwaardig, gewoon omdat wat ze beloven te gaan veranderen, zaken zijn die ze al lang hadden kunnen veranderen. Als ze het niet gedaan hebben toen ze het konden, waarom zouden ze het straks wél doen?
‘De waarheid komt uit de kindermond’ is een gezegde dat dient aangepast te worden. Die blijkt nl ook te kunnen komen uit de mond van een minister. Echt waar, en dat gebeurde afgelopen week in een dubbel interview met Didier Reynders en Unizus-en-zo topman Karel Van Eetveld. Daarin zei Reynders nl dat zijn partij, het MR, de zgn ‘pestbelastingen’, zoals de verhoogde taksen op bedrijfswagens e.d. mee had goedgekeurd omdat ze in de eerste plaats Vlaanderen treffen, waar de meeste industriële en economische activiteiten zijn. Hij had er ook nog de flitsboetes bij kunnen nemen, maar zo ver is hij niet gegaan, alhoewel het daar feitelijk nóg erger is: Vlaanderen betaalt ze, Wallonië profiteert ervan. Of de loonkloof, die het vooral moeilijk maakt voor de Vlaamse export, die 83% van de Belgische voor haar rekening neemt. Als men weet dat Gwendolientje voor het goedkeuren van bovenvernoemde pestboetes haar excuses aan het Vlaamse bedrijfsleven heeft aangeboden, kan men zich toch afvragen wat de zin was van de verbroedering van de Belgische liberalen op één mei. Alleen maar om knuffel Maggie op te kunnen voeren?
Buiten de schade die Reynders aanbrengt aan de Vlaamse regeringspartners, trapt hij ook nog eens na naar zijn CD&V opvolgers bij Financiën, Vanackere en Koentje Geens, die hij voor de pestbelastingen verantwoordelijk stelt. Iets wat hij trouwens al eens gedaan had in zijn recent uitgegeven boek ‘zonder taboes’. E.e.a. past in Reynders’ plannetje om een gooi te doen naar het minister-presidentschap van het Waalse gewest. Met een PS die zwaar wordt aangevallen op haar linkerflank door de communisten van de PTB, maakt hij nl een kans en dan komt het op één of meer cynische opmerkingen – zijn handelsmerk - niet meer op aan. Mocht dat lukken en mocht de MR straks ook nog in aanmerking komen om met de N-VA een nieuwe federale regering te vormen zónder de PS, dan is maar de vraag wat hij dan gaat vertellen. We kijken er naar uit!
---
En dan nog dit:
- Volgens De Standard online – die ik nog steeds krijg ofschoon ik mijn abonnement bij de krant heb opgezegd – zou Vande Lala in aanmerking komen voor een functie bij de VN. Moet dat niet zijn: bij Cosa Nostra, Ndrangheta of de Camorra?
- Volgens Wouter de boskabouter Van Besien doet de oproep van Vande Lala aan alle linksen om toch maar voor de SP.a te stemmen, hem denken aan de oproep van de pastoors vroeger, die van op de kansel waarschuwden voor het rode gevaar. Hij had ook kunnen verwijzen naar de oproep van bisschop Desmedt van Brugge, die ooit verklaarde dat stemmen voor de Volksunie doodzonde was. Misschien zou de boskabouter blij zijn mocht een bisschop dat vandaag vertellen over de N-VA…
Vroeger was er op Tv een politiek programma dat ‘Ieder zijn waarheid’ heette. Ik moest daaraan denken n.a.v. de stortvloed van stoere verklaringen die we de laatste week gehoord en/of gelezen hebben van de verschillende partijen. In tegenstelling tot het Tv programma was het nu echter echt ieder zijn waarheid, zonder rechtstreekse tegenspraak van welke concurrent ook. Zo komt het bv van de linkse partijen over alsof het N-VA programma iedereen armer gaat maken, dat terwijl bv personenbelasting en werknemersbijdrage verminderd zouden worden en zij die minder dan 3.000 euro bruto verdienen – ± de helft van de werknemers – erop vooruit zullen gaan. Uitgerekend die groep mensen waarvoor links het zgz opneemt, maar waarvoor ze de laatste decennia zelf niet veel gedaan heeft. Zoals ik hier al eens meer geschreven heb, is het zonder meer een schande dat socialisten de oude pensioenslogan van de even oude Tobback weer bovenhalen, terwijl ze sindsdien achttien jaar de minister voor Pensioenen geleverd hebben.
Tenslotte blijft er, boven al het gekrakeel met cijfers, het feit van de transfers waarover zo goed als niets werd gezegd, zeker niet door de traditionele partijen. Volgens een recent rapport van het Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid (AK-VSZ) bedroegen die in 2010 tussen de 4 en de 5 miljard euro en is het nu zeker niet minder. Die transfers lopen nl via ontvangsten en uitgaven. Vlaanderen, met meer werkenden en minder uitkeringsgerechtigden, betaalt een pak meer dan het krijgt. Met een bevolking die bijna het dubbele is van de Waalse, heeft Vlaanderen ± 20.000 werklozen minder. Om het verhaal compleet te maken, komen daarbij nog de transfers voor de betaling van de Belgische staatsschuld en komt AK-VSZ uit op een totaal van bijna 12 miljard. Zelfs dat laatste bedrag is nog aan de lage kant (al kan het te maken hebben met het jaartal 2010), want de Leuvense denktank Vives schat het tegen de 16 miljard euro.
Van bovenstaande cijfers hebben we op de 1 mei stoeten, het congres van CD&V en de ‘verbroedering’ tussen MR en Open VLD in Geldenaken, waar de Michel’s het voor het zeggen hebben, niet gehoord. Hopelijk komen ze er achter over drie weken.
Binnen de week hebben we een CD&V-congres gehad over de N-VA, een congres van de N-VA en een reeks rode 1 mei-betogingen tegen de N-VA en tussendoor nog verklaringen van MR en CdH dat ze met die partij niets te maken willen hebben bij de vorming van een volgende federale regering. Niet slecht als publiciteit voor een partij waarover men gezegd had niet meer te zullen spreken. De eerste, bij mijn weten, die dat vertelde, was de ‘keizer’ van Oostende, die er zelf steeds zijn mond van vol heeft. Diezelfde keizer, die men beter peetvader zou noemen, wil – evenmin als zijn rode collega’s – dat er in dit land iets verandert. Hoe dat moet gebeuren met een nieuwe federale regering die de eerste jaren telkens 12 miljard euro extra zal moeten besparen, zegt hij er niet bij. Zijn partijgenoot Tobback Jr, zoon van, wil dat zijn partij samen met de Waalse PS de grootste politieke familie wordt en ook dat is niets nieuw, want dan kan hij zich als een volleerd wieltjeszuiger uit de wind zetten. De Zoetemelk van de Belgische politiek, zeg maar. Die dan andere mensen tweederangs figuren noemt en vindt dat de kiezers teveel hun buik en te weinig hun verstand volgen, m.a.w. dat ze dom zijn...
Hét probleem van de SP.a is niet de N-VA. Bij de opkomst van het Vlaams Blok hebben de Vlaamse socialisten hun basis al verloren aan de Vlaamsnationalisten. Een deel daarvan is overgestapt naar de N-VA, maar het gros van de nieuwe N-VA’ers komt uit CD&V en Open VLD. Die mensen zouden eventueel nog naar hun oude liefde kunnen terugkeren, maar zeker niet overstappen naar de sectaire roodjes, waarvan men weet dat ze niet hun eigen plannen, maar wel die van de Waalse PS zullen uitvoeren. Het gevaar voor de SP.a komt uitsluitend van hun eigen linkerzijde, de communisten van de PvdA, het vroegere Amada. Het blijft dan ook potsierlijk dat Tobback en Co hun energie verspillen in aanvallen tegen de N-VA, terwijl ze aan uiterst links - dat mee mocht opstappen in hun 1 met stoeten - beleefd blijven vragen toch maar SP.a te stemmen, wat die niét zal doen. Op links is er trouwens nog een derde keuze: de watermeloenen van Groen, die meer dan ooit groen zijn van buiten en rood van binnen.
De conclusie van deze eerste mei is dan ook, dat niet minder dan drie linkse partijen het tegen elkaar moeten opnemen voor het verdelen van hoogstens 25% van de stemmen. In dat opzicht is het inderdaad nog aan te nemen dat Tobbackske rekent op de PS. Dat hij Vlaanderen daarbij straal negeert zijn we ondertussen al gewend.
Het gaat niet goed met de Waalse liberalen van het MR. Ze zitten in geen enkel regionale regering en in de federale mochten ze meedoen omdat men zijn aantal moest hebben. Daarin ondergingen ze het dictaat van de PS, net zoals trouwens de Vlaamse blauwen en zijn ze mede verantwoordelijk voor de verhoogde belastingen die ze ook hun eigen cliënteel hebben aangesmeerd (ze hebben er zich alleen niet voor geëxcuseerd zoals Gwendolientje gedaan heeft). Nu de PS in Wallonië stemmen dreigt te verliezen, niet zozeer aan de MR, maar aan de PTB, de Waalse tegenhanger van het communistische PvdA, zit er voor de MR misschien weer een kansje in om ook in Wallonië en Brussel mee te mogen spelen. Dat maakt blijkbaar enkele blauwe francofone tenoren zenuwachtig. Een eerste keer liep het al mis, toen bleek dat hun plan voor een fiscale hervorming niet bleek te kloppen. Volgens een controle door de KU Leuven zaten ze er ‘maar’ 10 miljard naast!*
Ook aan de top van de partij botert het al langer niet meer en heeft men een clan rond Reynders en een rond de Michels. Om aan dat probleem een mouw te passen is men dan maar een gemeenschappelijke vijand van buitenuit gaan zoeken en dat is dan de N-VA geworden. Hoe meer zielen, hoe groter kerkhof. Volgens zowel Reynders (die eerst vóór was) als Michel Jr zal hun partij, het MR dus, niet deelnemen aan een nieuwe federale regering waarin ook de N-VA zou zitten, terwijl uitgerekend die partij de MR er wél bij wou hebben om eventueel een nieuwe regering te kunnen maken zonder de PS.
Enfin, ze doen maar. Arme kiezer die waarschijnlijk na 25 mei voor de zoveelste keer bij de bok zal gezet worden als partijen, die elkaar nu uitschelden, dan weer netjes gaan samenwerken (of iets dat erop trekt). Mocht het écht menens worden met een N-VA die ‘incontournable’ zou worden in Vlaanderen, dan is de kans groot dat er weer geen federale regering kan gevormd worden en zal het deze keer zeker niet de schuld van de Vlaamsnationalisten zijn. Het zou voor de hopelijk dan al gevormde Vlaamse gewestregering goed uitkomen om de Senelle doctrine in praktijk te brengen en het confederalisme, de onafhankelijkheid of wat ook dan uit te roepen.
* Er zijn nóg liberalen die niet (goed) kunnen rekenen. La Rutten beweerde recentelijk, dat de overheid een investering van 1 miljard euro in de scholenbouw kan financieren door jaarlijks 100 miljoen bij te dragen via een publiek-private samenwerking (pps). Dat moet dan wel gebeuren over een periode van 30 jaar en zal die overheid in totaal 3 miljard euro kosten, terwijl het via een reguliere financiering maximum 1 miljard zou zijn. Een verschil van 2 miljard! Gwendolientje heeft zeker ook vso gevolgd?
