Vroeger was er op Tv een politiek programma dat ‘Ieder zijn waarheid’ heette. Ik moest daaraan denken n.a.v. de stortvloed van stoere verklaringen die we de laatste week gehoord en/of gelezen hebben van de verschillende partijen. In tegenstelling tot het Tv programma was het nu echter echt ieder zijn waarheid, zonder rechtstreekse tegenspraak van welke concurrent ook. Zo komt het bv van de linkse partijen over alsof het N-VA programma iedereen armer gaat maken, dat terwijl bv personenbelasting en werknemersbijdrage verminderd zouden worden en zij die minder dan 3.000 euro bruto verdienen – ± de helft van de werknemers – erop vooruit zullen gaan. Uitgerekend die groep mensen waarvoor links het zgz opneemt, maar waarvoor ze de laatste decennia zelf niet veel gedaan heeft. Zoals ik hier al eens meer geschreven heb, is het zonder meer een schande dat socialisten de oude pensioenslogan van de even oude Tobback weer bovenhalen, terwijl ze sindsdien achttien jaar de minister voor Pensioenen geleverd hebben.
Tenslotte blijft er, boven al het gekrakeel met cijfers, het feit van de transfers waarover zo goed als niets werd gezegd, zeker niet door de traditionele partijen. Volgens een recent rapport van het Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid (AK-VSZ) bedroegen die in 2010 tussen de 4 en de 5 miljard euro en is het nu zeker niet minder. Die transfers lopen nl via ontvangsten en uitgaven. Vlaanderen, met meer werkenden en minder uitkeringsgerechtigden, betaalt een pak meer dan het krijgt. Met een bevolking die bijna het dubbele is van de Waalse, heeft Vlaanderen ± 20.000 werklozen minder. Om het verhaal compleet te maken, komen daarbij nog de transfers voor de betaling van de Belgische staatsschuld en komt AK-VSZ uit op een totaal van bijna 12 miljard. Zelfs dat laatste bedrag is nog aan de lage kant (al kan het te maken hebben met het jaartal 2010), want de Leuvense denktank Vives schat het tegen de 16 miljard euro.
Van bovenstaande cijfers hebben we op de 1 mei stoeten, het congres van CD&V en de ‘verbroedering’ tussen MR en Open VLD in Geldenaken, waar de Michel’s het voor het zeggen hebben, niet gehoord. Hopelijk komen ze er achter over drie weken.
Binnen de week hebben we een CD&V-congres gehad over de N-VA, een congres van de N-VA en een reeks rode 1 mei-betogingen tegen de N-VA en tussendoor nog verklaringen van MR en CdH dat ze met die partij niets te maken willen hebben bij de vorming van een volgende federale regering. Niet slecht als publiciteit voor een partij waarover men gezegd had niet meer te zullen spreken. De eerste, bij mijn weten, die dat vertelde, was de ‘keizer’ van Oostende, die er zelf steeds zijn mond van vol heeft. Diezelfde keizer, die men beter peetvader zou noemen, wil – evenmin als zijn rode collega’s – dat er in dit land iets verandert. Hoe dat moet gebeuren met een nieuwe federale regering die de eerste jaren telkens 12 miljard euro extra zal moeten besparen, zegt hij er niet bij. Zijn partijgenoot Tobback Jr, zoon van, wil dat zijn partij samen met de Waalse PS de grootste politieke familie wordt en ook dat is niets nieuw, want dan kan hij zich als een volleerd wieltjeszuiger uit de wind zetten. De Zoetemelk van de Belgische politiek, zeg maar. Die dan andere mensen tweederangs figuren noemt en vindt dat de kiezers teveel hun buik en te weinig hun verstand volgen, m.a.w. dat ze dom zijn...
Hét probleem van de SP.a is niet de N-VA. Bij de opkomst van het Vlaams Blok hebben de Vlaamse socialisten hun basis al verloren aan de Vlaamsnationalisten. Een deel daarvan is overgestapt naar de N-VA, maar het gros van de nieuwe N-VA’ers komt uit CD&V en Open VLD. Die mensen zouden eventueel nog naar hun oude liefde kunnen terugkeren, maar zeker niet overstappen naar de sectaire roodjes, waarvan men weet dat ze niet hun eigen plannen, maar wel die van de Waalse PS zullen uitvoeren. Het gevaar voor de SP.a komt uitsluitend van hun eigen linkerzijde, de communisten van de PvdA, het vroegere Amada. Het blijft dan ook potsierlijk dat Tobback en Co hun energie verspillen in aanvallen tegen de N-VA, terwijl ze aan uiterst links - dat mee mocht opstappen in hun 1 met stoeten - beleefd blijven vragen toch maar SP.a te stemmen, wat die niét zal doen. Op links is er trouwens nog een derde keuze: de watermeloenen van Groen, die meer dan ooit groen zijn van buiten en rood van binnen.
De conclusie van deze eerste mei is dan ook, dat niet minder dan drie linkse partijen het tegen elkaar moeten opnemen voor het verdelen van hoogstens 25% van de stemmen. In dat opzicht is het inderdaad nog aan te nemen dat Tobbackske rekent op de PS. Dat hij Vlaanderen daarbij straal negeert zijn we ondertussen al gewend.
Het gaat niet goed met de Waalse liberalen van het MR. Ze zitten in geen enkel regionale regering en in de federale mochten ze meedoen omdat men zijn aantal moest hebben. Daarin ondergingen ze het dictaat van de PS, net zoals trouwens de Vlaamse blauwen en zijn ze mede verantwoordelijk voor de verhoogde belastingen die ze ook hun eigen cliënteel hebben aangesmeerd (ze hebben er zich alleen niet voor geëxcuseerd zoals Gwendolientje gedaan heeft). Nu de PS in Wallonië stemmen dreigt te verliezen, niet zozeer aan de MR, maar aan de PTB, de Waalse tegenhanger van het communistische PvdA, zit er voor de MR misschien weer een kansje in om ook in Wallonië en Brussel mee te mogen spelen. Dat maakt blijkbaar enkele blauwe francofone tenoren zenuwachtig. Een eerste keer liep het al mis, toen bleek dat hun plan voor een fiscale hervorming niet bleek te kloppen. Volgens een controle door de KU Leuven zaten ze er ‘maar’ 10 miljard naast!*
Ook aan de top van de partij botert het al langer niet meer en heeft men een clan rond Reynders en een rond de Michels. Om aan dat probleem een mouw te passen is men dan maar een gemeenschappelijke vijand van buitenuit gaan zoeken en dat is dan de N-VA geworden. Hoe meer zielen, hoe groter kerkhof. Volgens zowel Reynders (die eerst vóór was) als Michel Jr zal hun partij, het MR dus, niet deelnemen aan een nieuwe federale regering waarin ook de N-VA zou zitten, terwijl uitgerekend die partij de MR er wél bij wou hebben om eventueel een nieuwe regering te kunnen maken zonder de PS.
Enfin, ze doen maar. Arme kiezer die waarschijnlijk na 25 mei voor de zoveelste keer bij de bok zal gezet worden als partijen, die elkaar nu uitschelden, dan weer netjes gaan samenwerken (of iets dat erop trekt). Mocht het écht menens worden met een N-VA die ‘incontournable’ zou worden in Vlaanderen, dan is de kans groot dat er weer geen federale regering kan gevormd worden en zal het deze keer zeker niet de schuld van de Vlaamsnationalisten zijn. Het zou voor de hopelijk dan al gevormde Vlaamse gewestregering goed uitkomen om de Senelle doctrine in praktijk te brengen en het confederalisme, de onafhankelijkheid of wat ook dan uit te roepen.
* Er zijn nóg liberalen die niet (goed) kunnen rekenen. La Rutten beweerde recentelijk, dat de overheid een investering van 1 miljard euro in de scholenbouw kan financieren door jaarlijks 100 miljoen bij te dragen via een publiek-private samenwerking (pps). Dat moet dan wel gebeuren over een periode van 30 jaar en zal die overheid in totaal 3 miljard euro kosten, terwijl het via een reguliere financiering maximum 1 miljard zou zijn. Een verschil van 2 miljard! Gwendolientje heeft zeker ook vso gevolgd?
Na de discussie over de 800.000 stemmen van de Arco-coöperanten (het kan ook een veelvoud zijn), die misschien niet of slechts gedeeltelijk voor de N-VA zullen stemmen, maar meer dan waarschijnlijk niet (meer) voor CD&V, opent zich een nieuw front. Deze keer tussen N-VA en haar huidige partners in de Vlaamse regering. Bij het laatste congres van de partij heeft de N-VA duidelijk afstand genomen van de onderwijshervorming zoals die binnen de Vlaamse regering min of meer was afgesproken. Die was nl ‘op zijn Belgisch’ geregeld, men kon er alle kanten mee uit en daarvan hebben De Wever en Co gebruik gemaakt om duidelijk te stellen, dat zij in geen regering zullen zitten die denkt het algemeen secundair onderwijs (aso) te zullen afschaffen. Terecht, want wij hebben nog altijd een onderwijs dat bij de beste van Europa is en, zoals men in de sport zegt: ‘never change a winning team’. Gaan experimenteren met de toekomst van onze jeugd is inderdaad geen optie.
Wat heeft bovenstaande nu te maken met een ‘tweede front’? Wel, er zijn in Vlaanderen meer dan één miljoen leerlingen. Die gaan zelf (nog) niet stemmen, maar hun ouders wel en de meeste daarvan zullen wát blij zijn dat ze nu al weten wat hun kinderen straks al dan niet kan overkomen. Zeker de ouders die vroeger zelf het slachtoffer zijn geweest van die andere flop, het vernieuwd secundair onderwijs (vso) waarbij 1+1 ook wel eens geen 2 kon zijn, zullen twee keer nadenken om straks voor een partij te kiezen die met de toekomst van hun kinderen gaat spelen.
Een tweede punt is dat de N-VA voor die onderwijsproblemen the right man on the right place heeft kunnen strikken, nl Peter De Roover, leraar economie in een tso school en dus iemand die niet alleen weet waarover hij praat, maar die het ook verduiveld goed kan uitleggen. Wie hem ooit al eens in Terzake heeft bezig gehoord, kan dat beamen. De man is daarenboven een bevlogen Vlaming die zijn strepen al meer dan verdiend heeft in de Vlaamse Volksbeweging en andere al dan niet politieke acties. Samen met Johan Van Overveldt (economie) en Hendrik Vuye (justitie, criminologie en wijsbegeerte) heeft de partij drie mensen binnengehaald die misschien niet genoeg politiek gehaaid zijn, maar die in elk geval specialisten zijn in hun vak én meer dan overtuigde Vlamingen. Mensen die genoeg vertrouwen uitstralen, dit in tegenstelling tot de traditionele beroepspolitiekers waarvan reeds meer dan eens bewezen werd dat ze – samen met de journalisten van de poco media – de categorie zijn die het minste vertrouwen krijgt bij de man en vrouw in de straat.
De titel van het hoofdartikel van De Standaard van gisteren* was exact dezelfde als die van mij van zondag: ‘De kwadratuur van de cirkel’. Ik had wel ‘kwadraat’ geschreven en er CD&V bijgevoegd, maar het ging grotendeels over hetzelfde. Lijkt wel plagiaat. Zal ik hoofdredacteur Bart Sturtewagen, wiens manier van schrijven zowat overkomt als dat van een gesjeesde pater, daarvoor nu maar van plagiaat beschuldigen en mijn ‘auteursrechten’ laten gelden?
Sturtewagen vindt het opkomen van Liesbeth Homans als kandidaat Vlaams minister-president een geschenk voor Kris Peeters. Nu is het tot vandaag helemaal niet zeker dat Liesbeth daarvoor straks de kandidaat zal zijn, maar zelfs mocht dat zo zijn, dan zou ik in Peeters’ plaats toch maar goed opletten. De jarenlange samenwerking van Liesbeth met Bart De Wever heeft duidelijk zijn sporen nagelaten en ervoor gezorgd dat deze inderdaad harde tante ook niet vies is van dodelijke oneliners. Hij kan misschien eens te raden gaan bij Jan Vranken, professor emeritus van de universiteit van Antwerpen (UA), die ook dacht zich eens in de belangstelling te kunnen schrijven door uitgerekend nu in de verkiezingscampagne voor de dag te komen met een boek tegen la Homans, met de dreigende titel ‘Thatcher aan de Schelde’, waarmee hij haar aanklaagt voor wat hij een asociaal beleid in Antwerpen vindt. Hij werd met haar geconfronteerd in Terzake en ging af als een gieter. Wie het niet gelooft, leest maar eens de reactie van Koen Meulenaere in De Tijd van dit laatste weekeinde. ‘Poverello’ noemt Koen de grijze professor. Als troost en compensatie mocht de geleerde man zijn thesis toch nog eens herhalen in een column in De Standaard van maandag. In een krant die eveneens open staat voor schrijfsel van Aboe Jahjah, is dat echt geen referentie.
Het is trouwens niet de eerste keer dat er vanuit de UA erg kritisch gereageerd wordt tegen de N-VA in het algemeen en het huidige Antwerpse stadsbeleid in het bijzonder. Soms krijgt men wel eens de indruk dat er daar een serie professoren rondloopt die denkt de rol van de stedelijke oppositie te moeten overnemen van de linkse partijen, die er niet veel van bakken.
* Een aandachtig lezer zal zich misschien afvragen of ik toch nog De Standaard lees, terwijl ik geschreven heb dat ik mijn abonnement op die krant had opgezegd en daarna De Tijd ben gaan lezen. Het antwoord is ja, maar alleen op maandag. De Tijd verschijnt nl die dag niet (omdat de beurzen tijdens het weekeinde stil liggen). Ik had al eens een Gazet Van Antwerpen genomen, een Nieuwsblad en een Laatste Nieuws, maar die kranten stellen – intellectueel gesproken – helemaal niets meer voor. Zeg maar VTM op papier. De Standaard kan men zo best vergelijken met de VRT: niet te betrouwen maar wel professioneler.
Uit de laatste rapporten van Eurostat inzake de schulden van de diverse landen uit de Eurozone, blijkt dat het kleine Estland (± anderhalf miljoen inwoners, anderhalve keer de oppervlakte van België) zijn overheidsschuld kan beperken tot 10% van zijn bruto binnenlands product (bbp). Dat is eens wat anders dat het zo overroepen België dat met een staatschuld zit van meer van 100% en dit ondanks allerlei kunstgrepen van nieuwbakken superbelg Geens die blijkbaar op Europa geen indruk maken. En er is meer.
Regelmatig krijgt men vanwege onze jammer genoeg nog talrijke belgicisten te horen dat dit land zo al klein genoeg is en niet verder gesplitst mag worden. Enkele zichzelf belangrijk vindende economen, type De Grauwe, stellen dan regelmatig, dat we daarvan alleen maar armer van zullen worden. Het voorbeeld van Estland bewijst het tegendeel. Een zelfstandig Vlaanderen zal in de E.U. verre van de kleinste lidstaat zijn. Twaalf van de 28 lidstaten hebben minder inwoners dan Vlaanderen. Op wereldvlak hebben een kleine honderd onafhankelijke staten minder inwoners dan Vlaanderen en de meesten ervan doen het absoluut niet slecht. Denk maar aan Denemarken, Finland, Noorwegen, Nieuw-Zeeland, Koeweit, Qatar, Luxemburg, Liechtenstein, Andorra en Singapore, om er enkele te noemen. De tijd dat grotere landen belangrijker waren is voltooid verleden tijd. Dat is het gevolg van de vrijmaking van de wereldhandel, door de digitalisatie en het oprukkende internet. In 2011 had Vlaanderen een bbp van 211,256 miljard euro. Dat was meer dan 165 andere onafhankelijke staten.
‘Nederland is een klein land en heeft daarom veel buitenland’, was een uitdrukking van Jozef Luns, een vroegere minister van Buitenlandse Zaken bij onze noorderburen. Dat geldt ook voor Vlaanderen. In de huidige wereldhandel is het niet van belang groter of kleiner te zijn, maar wel productiever en innovatiever. Het grote Frankrijk bv staat er veel slechter voor dan heel wat kleine(re) staten, om maar een recent voorbeeld te geven.
Mijn glazen bol doet het nog! In mijn blog van 25 dezer (‘Arco und kein Ende’) had ik nog gesuggereerd dat CD&V, naar aanleiding van de grenzeloze ambitie van nieuwe man Koen Geens, haar voornemen om niet meer in een federale regering te stappen zonder meerderheid in Vlaanderen, wel eens zou kunnen inslikken. Dit is ondertussen gebeurd. Op de vooravond van het CD&V verkiezingscongres in Brugge heeft voorzitter Beke verklaard dat zijn partij niet alleen in die volgende federale regering zou willen zitten, ze wil die zelfs leiden! Daar op hetzelfde congres Kris Peeters nog eens herhaald heeft dat hij alleen gaat voor het postje van minister-president van Vlaanderen* en niet voor dat in de federale regering, is het duidelijk dat daar een ander CD&V-kopstuk voor zal moeten opkomen en wie kan dat anders zijn dan Koen Geens? De partij zal dan als pasmunt de belofte krijgen dat het anderhalf miljard euro dat de Arco-coöperanten dreigen te verspelen, zal worden terugbetaald door de belastingbetaler en niet door het verantwoordelijke ACV/W waarvan Geens in een vroeger leven de advocaat was. Zo is de cirkel rond.
Een reden te meer voor deze vlucht vooruit van de christendemocraten zijn de laatste peilingcijfers die aantonen dat de partij de beoogde 20% wel haalt in Vlaanderen (het Peeters effect), maar op het federaal niveau niet eens de 17%. Om nog mee te kunnen spelen én tegelijkertijd de Arco buit veilig te stellen, moet de partij rekenen op haar al dan niet nieuwe partners, desnoods PS inbegrepen.
In de slipstream van de Arco affaire, werd trouwens nog eens bevestigd hoe ver de macht van Geens al reikt, door de herbenoeming als censor bij de Belgische Nationale Bank (NBB) van Arco-topvrouw Francine Swiggers**. Die bevestiging, die al heel wat negatieve reacties uitlokte, komt er – uit goed betrouwbare bron - op voordracht van diezelfde Geens. Voor de Arco-coöperanten en de Dexia-aandeelhouders is dit een zoveelste koude douche, die alleen kan verklaard worden als een louter politieke benoeming.
* Peeters vindt, dat hij moet aanblijven als Vlaams minister-president, omdat de zesde staatshervorming zo complex is…
** Swiggers was bestuurder van Dexia én vertegenwoordigde er Arco. Ze was reeds in opspraak gekomen omdat ze nu vereffenaar is van datzelfde Arco en vanuit die functie de door de federale regering toegezegde staatswaarborg zou moeten activeren. Bij Dexia was ze niet alleen bestuurder, maar ook lid van het strategisch comité van de groep. Ze had ook zitting in de raad van bestuur van de Franse DCL-tak van Dexia, waar ze o.m. in het auditcomité zat. Ze maakte ook een tijd deel uit van de raad van bestuur van Dexia bank, nu Belfius en was mede verantwoordelijk voor de lening bij datzelfde Dexia voor de kapitaalverhoging die tenslotte de bank (én Arco) de das heeft omgedaan. Met dank aan o.m. Leterme die toen beweerde dat de staat er nog veel geld aan zou verdienen! Een grap die de Belgische staat al miljarden euro’s heeft gekost en nog kan kosten…
De Franstalige klacht bij het Grondwettelijk Hof, waaraan de Nederlandstalige gekoppeld wordt, gaat wel degelijk over dezelfde Arco zaak. Het zijn klachten vanwege enkele Brusselse gemeenten en een Brusselse privépersoon.
Het blijft wel merkwaardig dat onze media nu doen, alsof dit Grondwettelijk uitstel geen invloed zou hebben op de kiescampagne. Zelfs in De Tijd reageert men in die zin. Mocht er straks toch groen licht gegeven worden, is er nog Europa, dat eveneens zijn twijfels heeft over deze zaak en het een vorm van verborgen staatssteun vindt. Mocht de Europese Commissie straks tóch akkoord gaan, dan zal dit wel zijn weerslag hebben op de Belgische begroting, tenzij men ondertussen toch zou beslissen dat het ACV/W de gebroken potten zal moeten betalen, wat m.i. niet meer dan logisch zou zijn, ongeacht wat übertsjeef Geens daarover denkt.
Die Europese goedkeuring moet er ook nog komen voor de overname van het gedeelte van Electrawinds door de Waalse intercommunale Tecteo, nog zo’n zaak waarbij men in onze media doet alsof alles in kannen en kruiken is. Niet dus. De nieuwe Waalse wet, waarbij bepaalde intercommunales kunnen worden omgevormd tot een nv, druist nl in tegen de Europese wetten over energie, zoals ik reeds schreef in mijn blog van 19 dezer (‘De Oostendse krabbenmand’). Deze wet werd gemaakt ‘à la tête du client’, in dit geval Stéphane Moreau, voorzitter van de intercommunale én burgemeester van Ans. Hij zou als burgemeester geen twee mandaten tegelijk kunnen uitoefenen, maar kan dat nu wel. Voor de ‘petite histoire’: Moreau’s loon wordt angstvallig geheim gehouden, maar zou stukken hoger liggen dat dan van zijn politieke baas Di Rupo.
Ondertussen is men in Vlaanderen al blij dat de Gimv bij Electrawinds nog 29% van zijn geld kan recupereren, blij met de klassieke dooie mus…
Het Grondwettelijk Hof heeft gisteren geen uitspraak gedaan in de Arco affaire, zoals eerst gehoopt werd, maar heeft de zaak uitgesteld tot einde 2014, begin 2015. De reden daarvoor zou zijn dat men ze wil koppelen aan eenzelfde klacht langs Franstalige kant, maar of deze ook over Dexia gaat, is mij niet duidelijk. Feit is wel, dat daarmee de hele affaire over de verkiezingen van 25 mei wordt gelicht, iets dat bijzonder pijnlijk zou kunnen worden voor CD&V, dat op haar nieuwjaarsreceptie al de dreiging van een deel van de 800.000 Arco coöperanten kreeg dat die niet (meer) voor haar zou stemmen, mocht zij tegen die tijd het geld niet terug hebben gekregen. Een actiegroep, Arcopar action team, trekt zich het lot aan van zo’n 15.000 werknemers die de centen broodnodig hebben en advocaat Geert Lenssens vertegenwoordigt al 700 gedupeerden die via de juridische weg iets willen ondernemen. Het ongenoegen zit dan ook heel diep.
Alles draait om een staatswaarborg die reeds in 2008 (!) gegeven werd via een wet en een koninklijk besluit, maar die gecontesteerd wordt door Dexia-aandeelhouders, die wél hun geld kwijt zijn. De man die zich sterk maakt dat de Arco-coöperanten hun geld terug zullen krijgen is minister zonder Financiën Koen Geens. Straffer nog, Geens zegt dat zijn partij niet in een nieuwe federale regering zal stappen als die regeling niet in het nieuwe regeerakkoord zal staan. Feitelijk gaat het hier om een perverse actie van de erg ambitieuze Geens, die zelf in het vizier loopt om de volgende federale premier te worden. Het zou dan ook goed kunnen dat de stelling van Beke, dat zijn partij aan geen nieuwe federale regering meer zou deelnemen als die geen meerderheid zou hebben in Vlaanderen, er onderuit wordt gehaald als diezelfde regering bereid is de Arco-coöperanten te vergoeden, ook als dat geld (anderhalf miljard euro!) van de belastingbetaler moet komen, i.pl.v. van het ACV/W dat met de mensen hun geld is gaan speculeren. Als tegenprestatie zou CD&V dan de nieuwe premier mogen leveren en dat wordt dan – hoe raad je het? – niemand minder dan Koen Geens!
In zijn verkiezingspamflet noemt Geens zichzelf ‘Gene gewone’ en dat blijkt zo te zijn. Om er zeker van te zijn de eerste plaats op de Kamerlijst van Vlaams Brabant te krijgen, liet hij het poll-reglement ‘aanpassen’, zodat brave Carl Devlies uit de boot viel. Hij is een tegenstander van Vlaamse onafhankelijkheid en van confederalisme, in een vorig leven de advocaat van het ACV/W en zeker niet vies van wat politiek gekonkel. Enfin, de ideale premier om de Belgische lijn van Martens, Dehaene, Verhofstadt en Leterme voort te zetten. Voor Vlaanderen is het alleen maar te hopen dat CD&V op 25 mei de klopping van haar bestaan zal meemaken, zodat de partij nergens de kans zal krijgen om haar eisen hard te maken. Met Geens heeft ze dé tsjeef van haar dromen in huis, de vlees geworden incarnatie van haar ‘enerzijds-anderzijds’ doctrine.
In de laatste weekeindeditie van De Tijd (waarop ik nu een abonnement heb) verklaarde Jean-Luc Dehaene, dat hij zich tijdens de verkiezingscampagne gedeisd zou houden en zich zou onthouden van grote publieke verklaringen. Waarschijnlijk typisch voor een politieker, lijkt hij dat na minder dan een week al vergeten te zijn. Gisteren kwam hij uitgebreid aan bod in een interview op VTM en in liefst drie (3!) op de VRT (journaal, Terzake en Reyers laat). In een daarvan wist hij zelfs te vertellen bereid te zijn eventuele opdrachten te aanvaarden*. Dat alles, nota bene, voor een man die herstellende is van een zware pancreasoperatie, waarbij het orgaan verwijderd diende te worden o.w.v. een kankergezwel.
Toen Dehaene, enige tijd geleden, besloot niet meer op te komen bij de verkiezingen van 25 mei (voor Europa), had hij al gezegd – ter gelegenheid van het uitgeven van zijn memoires – dat hij een politicus was van de vorige eeuw. Daarmee insinueerde hij toen al dat hij er feitelijk in deze eeuw niet meer bij hoort. Evenmin als bv een Eyskens, die ook nog regelmatig zijn stem laat horen. Vraag is maar, of het allemaal zal helpen, want als men die mensen bezig hoort, dan lijkt het er wel op dat zij het liefst van al die vorige eeuw nog wat verder willen rekken.
Voor CD&V wordt het stilletjesaan tijd dat men die knop omdraait. De tijd van Martens, Chabert, Dehaene, Eyskens en Co is voorbij en heeft de partij tenslotte weinig opgebracht tenzij dan een reeks verkiezingsnederlagen. De enige keer, na de verkiezingen van 1999 – de eerste grote nederlaag – dat ze nog iets wonnen, was toen ze een kartel aangingen met de N-VA, dezelfde partij die nu vanuit CD&V hoek zware kritiek krijgt, maar waartegen men blijkbaar geen degelijk antwoord heeft. Volgens de jongste peiling van de Libre Belgique en de RTBf haalt ze nog amper 17%van de stemmen in Vlaanderen. De combinatie van het afhaken van een half dozijn zgz ‘stemmenkanonnen’ én het risico van het Arco debacle zullen die situatie niet verbeteren.
Als mens met een goed hart en een slecht karakter, wens ik Dehaene een spoedig herstel toe (ik weet wat kanker kan teweeg brengen), maar hoop ik dat hij zich met de politiek, ‘onze politiek’, niet meer zal bezig houden. De tijd dat men problemen pas oploste toen ze zich voor deden, is ook al iets van de vorige eeuw, voltooid verleden tijd dus.
* In zijn recente interviews herhaalt Dehaene een paar keer dat de volgende federale regering de begroting nu maar eens op orde moet stellen, nu ze daar – volgens hem -vijf jaar de tijd voor krijgt. Dat klopt niet, zoals ik reeds schreef in mijn blog van 21 dezer (‘En de volgende regering…’). Ook na de zesde staatshervorming kan een federale regering vallen als de partners niet meer overeen zouden komen. Als die regering straks weer is samengesteld uit zes (of zelfs meer) partijen, is die kans helemaal niet denkbeeldig.
Zoals ik al gevreesd had in mijn blog van zaterdag (‘Vijgen na Pasen?’), is het artikel 195 van de Grondwet door het federale kernkabinet niet weerhouden voor de volgende legislatuur. In mensentermen betekent dat, dat er – normaal gesproken – tot 2019 van enige verdere staatshervorming niets (of toch zeker niet veel) in huis zal komen. Daarmee doen Di Rupo and his boys een gouden verkiezingscadeau aan de N-VA, ondanks het feit dat Di Pippo zelf, bij zijn aantreden, gezegd had dat hij alles zou doen om ervoor te zorgen dat hij de Vlaamse partijen die hem steunden zou helpen in hun strijd tegen de Vlaamsnationalisten. Door dat artikel 195 niet ontvankelijk te verklaren, duwt hij de N-VA weer in haar favoriete slachtofferrol. Bij CD&V waren ze zich daarvan terdege bewust en de christendemocraten hebben zich tot het laatste ingezet om het toch gedaan te krijgen. Tenslotte zijn ook zij gezwicht, waarschijnlijk weer met de bekende ‘dood in ’t hart’. Het toont nog maar eens duidelijk aan dat de Vlaamse meerderheidspartijen er in deze federale regering maar bijlopen voor spek en bonen. Voor N-VA is dit een droomsituatie. De partij kan nu blijven verkopen dat ze wel degelijk een volgende hervorming wil, maar die niet zal kunnen doorvoeren. In werkelijkheid komt het haar echter goed uit, omdat ze zich straks, bij de regeringsvorming(en), een stuk minder extreem kan opstellen.
Voor wie dit allemaal wel geen goede zaak is, is voor Kris Peeters, the one and only frontman van CD&V. Hij mag dan wel stoer doen en uitbazuinen, dat men best voor zijn partij stemt, omdat die meer ervaring zou hebben, maar dat blijkt dan ervaring te zijn in het toegeven aan de francofone minderheid. Als Peeters in de volgende legislatuur nog minister-president zal zijn, dan zal dan in de eerste plaats afhangen van de goodwill van de N-VA én van de bocht die CD&V dan zal gevraagd worden te nemen en die zal naar rechts zijn. Tegen die tijd weten we trouwens ook meer over de invloed op het stemgedrag van de 800.000 Arco-coöperanten, mocht die zaak vóór 25 mei niet beslecht geraken. Als dat op 25 mei het verschil zou uitgemaakt hebben, dan zal de invloed van het linkse ACV/W in de volgende legislatuur inderdaad niet veel meer voorstellen.
De Groenkracht coöperanten komen er waarschijnlijk beter vanaf. Die worden dan ook niet gesteund door CD&V, maar door Vande Lala en de rode vrienden uit zijn regering, waarvan hij – samen met Labille – de ideoloog is. Ondanks alle rechterlijke uitspraken zouden die ‘Groenkrachters’ toch maar beter niet te vroeg victorie kraaien, want de manier waarop deze deal tot stand is gekozen zou door Europa wel eens kunnen worden afgeschoten (zie mijn blog van vrijdag: ‘De Oostendse krabbenmand’) en het zal nog tien jaar duren vóór ze al hun geld terug zullen zien. Zij kunnen echter al iets hopen vóór 25 mei, wat voor de Arco-coöperanten nog een verre droom is. De pineut in beide gevallen wordt wel de belastingbetaler. De overname van Electrawinds door het Waalse Tecteo zal de staat een dikke 90 miljoen euro kosten, de schadeloosstelling van de Arco coöperanten anderhalf miljard!
Na ‘De Foto van Vlaanderen’ van de VRT, moest ook VTM iets in die zin doen en daar werd het ‘De Stem van Vlaanderen’. Het grote verschil met de rode zender is wel dat het hier niet gaat om de klassieke bevraging, maar dat iedereen die wil er aan mee kan doen. Er moet geantwoord worden op een heleboel vragen en – na wat ik er van gezien en begrepen heb – moet er steeds geantwoord worden met een ja of een neen (‘akkoord’ of ‘niet akkoord’), wat onze tsjeven – die niet graag het achterste van hun tong laten zien - helemaal niet ligt, dat is duidelijk. ‘Ja, maar’ en ‘enerzijds, anderzijds’ tellen in deze bevraging dus niet mee. Het voorlopige resultaat is er dan ook naar. Na één week hebben al 700.000 mensen aan ‘De Stem’ meegedaan en het gros van de vragen worden door een soms heel grote meerderheid van de deelnemers beantwoord in de lijn van de plannen van de N-VA. Zo is bv meer dan 80% het ermee eens dat het stempelgeld na twee jaar mag afgeschaft worden en wil driekwart een strenger immigratiebeleid.
Nu gaan we van die “Stem’ geen evangelie maken, maar toch is het duidelijk dat de meeste Vlamingen het beu zijn dat er nog langer rond de pot wordt gedraaid, dat er geen echte structurele veranderingen komen, dat er weer verder geplakt en geknipt wordt en dat een federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen wel écht niet meer kan. Dat laatste dan als waarschuwing aan La Rutten en haar kliek, die vinden dat zoiets nog wél zou kunnen (als ZIJ er maar bij zijn).
Voor zover ik het heb kunnen volgen, was er maar één item dat uit de band springt. Zo’n driekwart van de Vlamingen wil wél de index behouden. Daarop zou men zich natuurlijk kunnen afvragen: welke index? Mocht het behouden van de index het enige punt zijn dat afwijkt van het N-VA programma, dan zullen we het maar de uitzondering noemen die de regel bevestigt. Wordt vervolgd.
In mijn blog van gisteren uitte ik mijn twijfel over het tot stand komen van een volgende federale regering. Daar blijf ik bij, omdat ik niet inzie welke van de partijen die de huidige meerderheid vormen op 25 mei ook maar een kans maakt om vooruitgang te maken, zelfs de PS niet. Als daarenboven CD&V voor één keer woord zou houden en aan geen nieuwe federale regering zou meedoen die geen meerderheid in Vlaanderen zou hebben, komt er helemaal niets meer van in huis en zullen er meer dan 541 dagen over gaan om een nieuwe lappenconstructie in elkaar te knutselen.
Bij dat geweeklaag over die fameuze 541 dagen vergeet men er trouwens steevast bij te zeggen dat na het afhaken van de N-VA het nog 100 dagen geduurd heeft voor er een akkoord was tussen de overblijvers. Wat ook nog wel eens vergeten wordt, is het feit dat de laatste regering Leterme ook pas tot stand is gekomen na 290 dagen en dat was helemaal niet de schuld van de N-VA. Dit land wordt gewoon steeds onbestuurbaarder en de kans dat men er niet meer in zal slagen een Belgische regering te worden, wordt steeds groter. Iets wat trouwens al eens voorspeld werd ergens ver in de vorige eeuw door Robert Houben, de laatste voorzitter van de toen nog unitaire CVP/PSC.
En laat ons nu stellen dat er tóch een nieuwe federale regering zou komen, dan wordt dat er weer een met minstens zes partijen. Het kunnen er echter ook acht worden als men van armoe de groenen erbij zou moeten nemen, zoals nu gebeurd is bij de zesde staatshervorming. Men zegt nu wel dat dit dan een regering zou zijn die vijf jaar zou kunnen aanblijven, maar dat is helemaal niet zeker. Hoe meer zielen hoe groter kerkhof. Wat, als er een partij zou afhaken en er een zoveelste regeringscrisis losbarst? Dan moet er een nieuwe coalitie gezocht worden, wat praktisch onmogelijk zal worden of gaat men naar nieuwe federale verkiezingen. Als dat laatste zich zou voordoen, betekent dit al meteen het einde van de samenvallende verkiezingen waarover nu zoveel blabla verkocht wordt. Raar dat niemand zich daarover zorgen schijnt te maken.
Tenslotte nog zo iets, waarover ik het eerste woord nog moet horen of zien. Hoe gaat Flup I de zaken aanpakken als er een volgende regeringscrisis aankomt of als men er niet in slaagt zelfs nog maar een regering te vormen? Tot hiertoe is hij er goedkoop vanaf gekomen, maar dan krijgt hij wel zijn lakmoesproef. Ik zie er nu al naar uit!
Volgens Wouterke Beke zou het niet meer dan normaal zijn dat zijn partij straks weer de Vlaamse regering zou leiden. Hij vindt dat zij, de tsjeven, daar de meest bekwame mensen voor hebben. Ik wil dat niet meteen ontkennen, maar zo werkt de democratie niet, of zie ik dat weer verkeerd? Zeker in het geval van de Vlaamse regering, zal het de partij zijn met de meest behaalde zetels die aan zet zal zijn om een nieuwe regering te vormen. Volgens de allerlaatste peiling (die van de Libre Belgique en de RTBf) is dat nog altijd de N-VA die ruim boven de dertig procent blijft hangen, alle mediakritiek ten spijt. De drie traditionele Vlaamse partijen halen samen geen 45% meer en niets laat vermoeden dat het percentage plots zou gaan stijgen. Om een Vlaamse regering te vormen zonder N-VA en met een CD&V’er als minister-president, zouden SP.a, Open VLD en CD&V moeten samengaan én er de groenen bij moeten nemen. Dat alles op voorwaarde dat geen van die partijen nog pluimen laat, hetgeen te vrezen valt voor CD&V (Arco), Open VLD (interne puinhoop en terugkeer naar de jaren stilletjes) en SP.a (drugsgedoogbeleid). Kortom, zo’n club wordt een blueprint for disaster.
Voor de vorming van een federale regering zal het nóg moeilijker worden omdat men in dit land bezwaarlijk nog kan spreken van een democratie, met dat stelsel van alarmbelprocedures, grendels, bijzondere meerderheden, taalgroepen en paritaire ministerraad. Als men weet dat daarenboven de partijen met de meeste stemmen in Vlaanderen en Wallonië het met elkaar helemaal niet eens zijn of zullen worden, is de kans groot dat er inderdaad geen federale Belgische regering meer zal kunnen gevormd worden. Buiten de reeds bestaande problemen zal de nieuwe regering nl ook nog eens minstens 14 miljard extra moeten besparen én daarenboven het gedrocht van de zesde staatshervorming nog moeten uitvoeren. Om e.e.a. ernstig te kunnen realiseren, zal men bovendien vóór 25 mei het fameuze artikel 195 van de Grondwet nog moeten aanpassen of zich bereid verklaren het artikel 35* uit de kast te halen. Met het eerste wordt bepaald welke artikelen van de Grondwet voor verandering in aanmerking komen, met het tweede geeft men de regio’s bijna alle macht en krijgt het federale niveau nog de resterende kruimels. Zie je dat al gebeuren? Jammer genoeg is het alternatief het volledig vastlopen van dit zo al ingewikkelde land en zal men nog met weemoed terugdenken aan de 541 dagen die nodig waren om tenslotte slechts een regering van knip- en plakwerk samen te kunnen stellen. Volgende keer gaan we dat wereldrecord waarschijnlijk nóg scherper stellen.
* Dehaene noemde artikel 35 ooit: ‘De grondwettelijke vertaling van het basisprincipe van een confederale benadering’. M.a.w. de confederatie zit wel degelijk reeds in de Belgische Grondwet, ze moet er alleen nog uitgespit worden.
Het is algemeen geweten dat onze francofone politiekers lak hebben aan Belgische wetten als die niet in hun kraam passen. Die leggen ze dan gewoon naast zich neer in de wetenschap dat de Vlaamse tegenhangers daarover toch nooit moeilijk zullen doen. Uit ‘historische onderdanigheid’, zoals Remi Vermeiren dat noemde in zijn boek ‘België, de onmogelijke opdracht’ (mijn blog van 19 maart jl).Nu doet zich een nieuw fenomeen voor: het Waals Gewest gaat nl hetzelfde doen met EU-regels. De vraag is maar of men bij Europa ook zo laks zal reageren als in Vlaanderen.
Het gaat deze keer om de Waalse intercommunale Tecteo die bereid is het verlieslijdende en haast failliete Electrawinds uit de stad van Vande Lala over te nemen. Enkel en alleen om dit mogelijk te maken heeft het Waals parlement een nieuw elektriciteitsdecreet goedgekeurd, waarbij geen rekening meer wordt gehouden met de scheiding tussen productie en distributie van energie. Dit alles zonder advies van de Raad van State en zonder voorbereidend werk in de energiecommissie. Dit is in strijd met de door Europa geëiste opsplitsing, waardoor bv een bedrijf zoals Electrabel in Vlaanderen en Brussel moest verdwijnen uit de aandeelhouderstructuren van netbeheerders zoals Eandis en Sibelga. Zie je het al gebeuren, dat Tecteo van Europa iets wél mag en Electrabel niét? Tecteo is een PS bedoening die geleid wordt door PS’er Stéphane Moreau, ook al burgemeester in Ans, waar hij ‘papá’ Daerden van de troon had gestoten…
De Waalse intercommunale ligt trouwens ook onder vuur in de afwikkeling van de Electrawinds affaire zelf. Uit het akkoord dat daarover is afgesloten blijkt, dat de Groenkracht coöperanten 89% van hun investering zullen terugzien, daar waar de Vlaamse investeringsmaatschappijen Gimv en PMV slechts 29% terugkrijgen. Zo’n plan kan echter alleen gehomologeerd worden als alle schuldeisers gelijkwaardig behandeld worden. En om de zaak rond te maken, weigert ‘ondernemer’ Jos Sluys zijn belang in Electrawinds – ruim een kwart van het hele offshore windproject - zomaar aan Tecteo af te staan. Lees: hij wil boter bij de vis en dat zou wel eens een hele lap kunnen worden.
Tenslotte mogen we niet vergeten dat boven heel het zootje, waarvan hierboven sprake, de schaduw blijft hangen van de keizer van Oostende, wiens rol als een rode (!) draad door heel deze affaire loopt. Voor de liefhebbers, waaronder zeker ‘Deckerken’, is het daar bovenop nog steeds wachten op een uitspraak van John Crombez, staatssecretaris voor fraudebestrijding, in de verdachte vereffening van de BCV Mabusco, waarin Vande Lala 99% (!) van de aandelen had. Voor wie het nog niet zou weten: de heer Crombez, ook van Oostende, is zo’n beetje de beschermeling van de keizer himself. De man, die in de zaak van de voorkeursbehandeling van de diamantsector vond dat het rechtvaardigheidsgevoel van de Belgen was aangetast (een voorstel – nota bene - van zijn eigen regering), maar niét protesteerde toen Vande Lala een soortgelijk gunstig belastingstarief uitdokterde voor touroperator Jetair, toevallig ook al uit Oostende. Straks krijgt De Gucht nog gelijk, toen hij in Terzake beweerde dat Crombez niet meer in zijn huidige functie kan functioneren…
Ook allemaal mee geflitst? Er waren in totaal zo’n 52.000 voorstellen om te flitsen vanwege het ‘grote publiek’. Nimby was weer goed vertegenwoordigd. Radio en Tv hadden een uitgebreide equipe de weg opgestuurd om alles te verslaan en in beeld te brengen. ‘Massahysterie’ noem ik zoiets. Het ontbrak er alleen nog aan dat er geen punten gegeven werd, dat er niets mee te winnen was en dat men niet voor e.o.a. doel kon stemmen via sms of de zgz sociale media.
Nota bene: ook ik ben van oordeel dat men niet sneller moet rijden dan wat staat aangegeven en ik beken eerlijk dat ik jaarlijks enkele boetes in mijn bus krijg (de laatste op mijn verjaardag, waarvoor ik de politie bedankt heb). Het gaat dan om snelheden van een paar kilometer boven wat is aangegeven en dat kost me telkens 50 euro. Het nut van zo’n flitsmarathon zie ik echter niet zitten. Hoort, volgens mij, thuis in dezelfde categorie van dat één maal per jaar één uur ’s avonds het licht uitdraaien. Een soort collectieve bezigheidstherapie, die past in het linkse gedachtengoed dat men de mensen moet kunnen sturen, zeker als het op verbieden op aan komt. Dan is het, steeds volgens mij, nog zinniger de vlinders en de vogeltjes te tellen, the birds and the bees, alhoewel ook dat maar natte vingerwerk is.
In Oekraïne dreigt een burgeroorlog, in Korea vergaat een ferryboot met honderden kinderen, maar het eerste punt in het nieuws was gisteren die flitsmarathon. Men kan zich afvragen of er op de redactie van die zenders echt niemand zit die het daarmee niet eens is en er daar alleen maar gelijkgezinden zitten. Dat laatste blijkt inderdaad zo te zijn. Zopas heb ik nl nog gelezen dat de VRT al 18 jaar lang kan rekruteren wie ze wil zonder objectieve normen te hanteren, ttz zonder examens, zodat men alleen in het ‘juiste’ milieu kan aanwerven en dit al bijna een generatie lang. Normaal dat men dan een soort (in dit geval linkse) kruisbestuiving krijgt. It’s all in the family.
Volgens de media werken er bij het chemiebedrijf Lanxess in Zwijndrecht 450 mensen. ‘Werken’ is jammer genoeg niet het juiste woord, want alleen de bedienden en kaderleden doen dat. De arbeiders staken er, reeds zes weken. Een deel van de arbeiders zou terug aan het werk willen, maar wordt door stakingspiketten tegengehouden. Een klacht daartegen bij het gerecht vanwege de directie, werd niet ontvankelijk verklaard…Er circuleert ook een anonieme brief van een of meerdere arbeiders die verstuurd werd naar o.m. minister van Arbeid Monica De Coninck, omdat men vreest dat de werkzekerheid zo stilaan op het spel komt te staan.
We kunnen in deze zaak gerust spreken van syndicale terreur. Het gaat om werknemers met zowat de hoogste nettolonen in de Antwerpse chemie. Men spreekt van zo’n maandelijkse 3.000 euro netto plus nog enkele bijkomende voordelen en bonussen. Waar het om gaat is, dat de vakbonden inspraak binnen het bedrijf willen krijgen. ‘Overleg’ noemen ze dat. Ze willen het in het bedrijf voor het zeggen hebben. Zo’n beetje zoals hun collega’s in Duitsland. Voor de rest willen de vakbonden echter niets met Duitse toestanden te maken hebben. M.a.w. ze willen wel de lusten, niet de lasten.
Ondertussen ligt de fabriek stil en is er na zes weken een productieverlies van acht weken, waardoor al klanten hebben afgehaakt en delen van de productie zijn overgenomen door andere bedrijven, al dan niet van dezelfde firma. In de hoofdzetel in Keulen heeft men het al horen donderen. Hoe het verder af gaat lopen, blijft een vraagteken, maar zeker voor de bedienden en de arbeidswillige arbeiders zou het wel eens een ramp kunnen worden. Ze mogen nog blij zijn dat het om een Duits bedrijf gaat. Was het een Amerikaans geweest, dan was de zaak waarschijnlijk nu al stopgezet. Om nog te zwijgen van de imagoschade die de chemiecluster in de Antwerpse haven dreigt op te lopen.
In een tijd waarin men in dit land haast dagelijks hoort van sluitingen, herstructureringen en afdankingen, is het wraakroepend dat er zo lichtzinnig wordt omgesprongen met de (goede) broodwinning van wie nog werk heeft.
Het is soms wel eens verfrissend een commentaar van derden te krijgen op de politieke gang van zaken, zeker als die van een buitenstaander en dan blijkt aan te sluiten op een steeds groeiende tendens. Zo verscheen er gisteren in De Tijd een interessant artikel van de hand van Louis Verbeke, voorzitter van de Vlerick Business School, die zegt zich zo stilaan te ergeren aan wat hij ‘de verdoezeling van België’ noemt. Daarmee bedoelt hij in de eerste plaats de excuses die de traditionele Vlaamse partijen (hij noemt ze de ‘trado’s’) zoeken om toch maar België in stand te houden. Dit land is echter, volgens Verbeke – die in eigen naam schrijft – een staat en geen natie en heeft derhalve geen nationaal belang meer, waarvoor regionale belangen zouden moeten wijken. Toch blijven de ‘trado’s’ steeds maar uitvluchten zoeken om het tegengestelde te bewijzen en wordt er steeds met Belgische statistieken uitgepakt, terwijl een onderverdeling naar de regio’s veel meer duidelijkheid zou scheppen. Een recente uitvlucht i.v.m. de tegenstrijdige belangen, is de nieuwe stelling van Open VLD dat de federale regering geen meerderheid in Vlaanderen moet hebben. Nochtans het is dat Vlaanderen dat, ondanks alles, op economische gebied veel efficiënter blijft werken en net daardoor ook veel socialer is dan het door de tegenstrevers wordt afgebeeld. Dat is eens wat anders dan dat aanhoudend gehuil van die ‘trado’s’ dat het economisch plan van de N-VA voor een sociaal bloedbad zou zorgen. Dat zal inderdaad niet pijnloos verlopen, maar is de schuld van de traditionele partijen die het nagelaten hebben dit land fatsoenlijk te besturen tijdens de laatste decennia. Nu hebben die er een potje van gemaakt en staan daarna te roepen op bv een vermogensbelasting, die in feite een revanche is op de gevolgen van het eigen slecht beleid. Verbeke vergelijkt Vlaanderen met Denemarken, dat ongeveer evenveel inwoners telt, maar dat wel geen 8% van zijn welvaart aan anderen moet afstaan.
Iedereen weet dat er hier iets moét veranderen en dat dat niet pijnloos zal verlopen, gewoon omdat de vorige regeringen het vertikt hebben er iets aan te doen. Dat is niet de schuld van een partij die probeert er iets structureels aan te doen, maar van die partijen die dat niét gedaan hebben toen ze daar de kans toe kregen.
Tenslotte nog dit: men houdt ons voor dat, door de grotere vergrijzing in Vlaanderen, het straks zou kunnen dat Wallonië voor de ommekeer zou kunnen zorgen. Vergeet het. Meer jongeren hebben volstaat niet, ze moeten ook economisch en sociaal kunnen bijdragen. Zolang de Walen zich blijven koesteren aan de miljardentransfers uit Vlaanderen zal er van een Waalse heropstanding geen sprake zijn.
Evenals de verscheidene lezers die reageerden op mijn blog over N-VA’s ‘blue print’ – waarvoor dank trouwens – ben ik van oordeel dat men als overtuigde Vlaming nog steeds best voor het origineel kan kiezen, ook al is dit voorlopig (?) niet meer zo ‘trendy’. Jammer genoeg kan de partij van De Wever geen andere kant meer uit. Wie wil blijven meespelen in het politieke circus dat België is, moet hier af en toe de clown spelen en – wat erger is – ook zijn principes laten verwateren (verloochenen is in dit geval wat overdreven, ’t is maar hoe je het bekijkt).
Neem nu het geval Van Overveldt. Toen de man, die hoofdredacteur was van Trends, besliste via N-VA in de politiek te stappen, noemde ik dat (in mijn blog van 16.11.2013) de transfer van het jaar. Ik las dat weekblad al enkele jaren en was een fan van zijn wekelijkse bijdrage. Hij is economisch onderlegd, heeft een enorme expertise en dossierkennis en komt goed over. Ik geloofde er zo erg in, dat ik op een bepaald moment er sterk aan dacht bij de volgende verkiezingen nog wel VB te stemmen, maar voor Europa dan toch op Van Overtveldt. Tot de man dan in de Zevende Dag op de rooster werd gelegd en alle scherpe kantjes van zijn discours eraf bleek te hebben gevijld. Zoals men in het Evangelie zegt (Matt. 6:24), kan men niet tegelijk God en de Mammon dienen en dat geldt blijkbaar ook in de politiek. Van Overtveldt blijft een aanwinst voor de N-VA, maar niet voor het Vlaamsnationalisme.
Terloops ook even aanstippen dat de opvolger van Van Overtveldt bij Trends niet echt in diens voetsporen treedt. Dat hoeft ook niet, iedere vogel zingt zoals hij gebekt is. Toch kan ik mij niet van de indruk ontdoen, dat Trends de weg van Knack op gaat, waar ook heel wat Vlaamsgezinden hebben afgehaakt na het vertrek van Rik Van Cauwelaert en zeker van Koen Meulenaere. Maar daar heeft tenminste De Tijd een goede zaak aan gedaan. Of N-VA met zijn transfers een goede zaak gedaan zal hebben, zullen we pas weten op 25/26 mei a.s.
Het zit de traditionele partijen echt niet mee. Men zou er haast nog medelijden mee krijgen.Uitgerekend in de aanloop naar de moeder aller verkiezingen lopen hun congressen feitelijk af op een sisser, of iets in die aard. Wat we onthouden hebben van de CD&V nieuwjaarsreceptie was de waarschuwing van de Arco-coöperanten (800.000 in totaal), die dreigen niet (meer) voor de partij te zullen stemmen als er tegen die tijd geen zekerheid was of ze hun spaarcenten uit het Dexia debacle zouden kunnen redden. Bij de SP.a hebben de jongsocialisten het congres verbrod toen ze – tot hun eigen verbazing – meemaakten dat hun voorstel tot legalisering van drugs werd goedgekeurd. Er werd later over niets anders meer gesproken. Op het pas afgelopen Open VLD-congres was het al niet veel beter. We hebben er veel stoere taal gehoord, maar ook niet meer dan dat. Het pas uitgebrachte N-VA plan beheerste ook daar de sfeer, sfeer die al zeker niet bijster goed was n.a.v. de zoveelste ruziemakerij omtrent mijnheer De Gucht, notoire ambrasmaker in de eigen partij, maar ook er buiten. Een regelrechte aanval op de Belgische fiscus zal de partij weinig opbrengen en de uitspraak van la Rutten dat zij – de Vlaamse liberalen – flandriëns zouden zijn, is er helemaal over. Een partij die nu al zegt bereid te zullen zijn in een volgende federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen heeft niet het recht haar leden de eretitel van flandriën te geven.
Tenslotte herhaal ik hier, wat ik reeds schreef in mijn blog van 20 maart (‘De becijferde campagnes’), dat geen enkele partij ook maar kans maakt in Vlaanderen of in België de volstrekte meerderheid te behalen en dus haar voorgestelde programma, al dan niet becijferd, zou kunnen verwezenlijken. Dat geldt ook voor de N-VA, die – hoe dan ook – straks water in haar wijn zal moeten doen om verder mee te mogen spelen en die haar gedurfd (voor de tegenstrevers ‘gewaagd’) programma nooit zomaar verwezenlijkt krijgt. De partij heeft in elk geval wel duidelijk gemaakt dat haar programma haaks staat op dat van de PS en dat het er federaal niet goed uit zal zien voor wat de volgende Belgische regering betreft. Dat hoeft echter voor Vlaanderen geen reden te zijn om er regionaal niet voor te gaan. Met het extra geld dat de gewesten na de zesde staatshervorming zullen krijgen, wordt het federale niveau straks steeds minder relevant en is het alleen maar te hopen dat het helemaal zal verdampen.
