Volgens de media werken er bij het chemiebedrijf Lanxess in Zwijndrecht 450 mensen. ‘Werken’ is jammer genoeg niet het juiste woord, want alleen de bedienden en kaderleden doen dat. De arbeiders staken er, reeds zes weken. Een deel van de arbeiders zou terug aan het werk willen, maar wordt door stakingspiketten tegengehouden. Een klacht daartegen bij het gerecht vanwege de directie, werd niet ontvankelijk verklaard…Er circuleert ook een anonieme brief van een of meerdere arbeiders die verstuurd werd naar o.m. minister van Arbeid Monica De Coninck, omdat men vreest dat de werkzekerheid zo stilaan op het spel komt te staan.
We kunnen in deze zaak gerust spreken van syndicale terreur. Het gaat om werknemers met zowat de hoogste nettolonen in de Antwerpse chemie. Men spreekt van zo’n maandelijkse 3.000 euro netto plus nog enkele bijkomende voordelen en bonussen. Waar het om gaat is, dat de vakbonden inspraak binnen het bedrijf willen krijgen. ‘Overleg’ noemen ze dat. Ze willen het in het bedrijf voor het zeggen hebben. Zo’n beetje zoals hun collega’s in Duitsland. Voor de rest willen de vakbonden echter niets met Duitse toestanden te maken hebben. M.a.w. ze willen wel de lusten, niet de lasten.
Ondertussen ligt de fabriek stil en is er na zes weken een productieverlies van acht weken, waardoor al klanten hebben afgehaakt en delen van de productie zijn overgenomen door andere bedrijven, al dan niet van dezelfde firma. In de hoofdzetel in Keulen heeft men het al horen donderen. Hoe het verder af gaat lopen, blijft een vraagteken, maar zeker voor de bedienden en de arbeidswillige arbeiders zou het wel eens een ramp kunnen worden. Ze mogen nog blij zijn dat het om een Duits bedrijf gaat. Was het een Amerikaans geweest, dan was de zaak waarschijnlijk nu al stopgezet. Om nog te zwijgen van de imagoschade die de chemiecluster in de Antwerpse haven dreigt op te lopen.
In een tijd waarin men in dit land haast dagelijks hoort van sluitingen, herstructureringen en afdankingen, is het wraakroepend dat er zo lichtzinnig wordt omgesprongen met de (goede) broodwinning van wie nog werk heeft.
Het is soms wel eens verfrissend een commentaar van derden te krijgen op de politieke gang van zaken, zeker als die van een buitenstaander en dan blijkt aan te sluiten op een steeds groeiende tendens. Zo verscheen er gisteren in De Tijd een interessant artikel van de hand van Louis Verbeke, voorzitter van de Vlerick Business School, die zegt zich zo stilaan te ergeren aan wat hij ‘de verdoezeling van België’ noemt. Daarmee bedoelt hij in de eerste plaats de excuses die de traditionele Vlaamse partijen (hij noemt ze de ‘trado’s’) zoeken om toch maar België in stand te houden. Dit land is echter, volgens Verbeke – die in eigen naam schrijft – een staat en geen natie en heeft derhalve geen nationaal belang meer, waarvoor regionale belangen zouden moeten wijken. Toch blijven de ‘trado’s’ steeds maar uitvluchten zoeken om het tegengestelde te bewijzen en wordt er steeds met Belgische statistieken uitgepakt, terwijl een onderverdeling naar de regio’s veel meer duidelijkheid zou scheppen. Een recente uitvlucht i.v.m. de tegenstrijdige belangen, is de nieuwe stelling van Open VLD dat de federale regering geen meerderheid in Vlaanderen moet hebben. Nochtans het is dat Vlaanderen dat, ondanks alles, op economische gebied veel efficiënter blijft werken en net daardoor ook veel socialer is dan het door de tegenstrevers wordt afgebeeld. Dat is eens wat anders dan dat aanhoudend gehuil van die ‘trado’s’ dat het economisch plan van de N-VA voor een sociaal bloedbad zou zorgen. Dat zal inderdaad niet pijnloos verlopen, maar is de schuld van de traditionele partijen die het nagelaten hebben dit land fatsoenlijk te besturen tijdens de laatste decennia. Nu hebben die er een potje van gemaakt en staan daarna te roepen op bv een vermogensbelasting, die in feite een revanche is op de gevolgen van het eigen slecht beleid. Verbeke vergelijkt Vlaanderen met Denemarken, dat ongeveer evenveel inwoners telt, maar dat wel geen 8% van zijn welvaart aan anderen moet afstaan.
Iedereen weet dat er hier iets moét veranderen en dat dat niet pijnloos zal verlopen, gewoon omdat de vorige regeringen het vertikt hebben er iets aan te doen. Dat is niet de schuld van een partij die probeert er iets structureels aan te doen, maar van die partijen die dat niét gedaan hebben toen ze daar de kans toe kregen.
Tenslotte nog dit: men houdt ons voor dat, door de grotere vergrijzing in Vlaanderen, het straks zou kunnen dat Wallonië voor de ommekeer zou kunnen zorgen. Vergeet het. Meer jongeren hebben volstaat niet, ze moeten ook economisch en sociaal kunnen bijdragen. Zolang de Walen zich blijven koesteren aan de miljardentransfers uit Vlaanderen zal er van een Waalse heropstanding geen sprake zijn.
Evenals de verscheidene lezers die reageerden op mijn blog over N-VA’s ‘blue print’ – waarvoor dank trouwens – ben ik van oordeel dat men als overtuigde Vlaming nog steeds best voor het origineel kan kiezen, ook al is dit voorlopig (?) niet meer zo ‘trendy’. Jammer genoeg kan de partij van De Wever geen andere kant meer uit. Wie wil blijven meespelen in het politieke circus dat België is, moet hier af en toe de clown spelen en – wat erger is – ook zijn principes laten verwateren (verloochenen is in dit geval wat overdreven, ’t is maar hoe je het bekijkt).
Neem nu het geval Van Overveldt. Toen de man, die hoofdredacteur was van Trends, besliste via N-VA in de politiek te stappen, noemde ik dat (in mijn blog van 16.11.2013) de transfer van het jaar. Ik las dat weekblad al enkele jaren en was een fan van zijn wekelijkse bijdrage. Hij is economisch onderlegd, heeft een enorme expertise en dossierkennis en komt goed over. Ik geloofde er zo erg in, dat ik op een bepaald moment er sterk aan dacht bij de volgende verkiezingen nog wel VB te stemmen, maar voor Europa dan toch op Van Overtveldt. Tot de man dan in de Zevende Dag op de rooster werd gelegd en alle scherpe kantjes van zijn discours eraf bleek te hebben gevijld. Zoals men in het Evangelie zegt (Matt. 6:24), kan men niet tegelijk God en de Mammon dienen en dat geldt blijkbaar ook in de politiek. Van Overtveldt blijft een aanwinst voor de N-VA, maar niet voor het Vlaamsnationalisme.
Terloops ook even aanstippen dat de opvolger van Van Overtveldt bij Trends niet echt in diens voetsporen treedt. Dat hoeft ook niet, iedere vogel zingt zoals hij gebekt is. Toch kan ik mij niet van de indruk ontdoen, dat Trends de weg van Knack op gaat, waar ook heel wat Vlaamsgezinden hebben afgehaakt na het vertrek van Rik Van Cauwelaert en zeker van Koen Meulenaere. Maar daar heeft tenminste De Tijd een goede zaak aan gedaan. Of N-VA met zijn transfers een goede zaak gedaan zal hebben, zullen we pas weten op 25/26 mei a.s.
Het zit de traditionele partijen echt niet mee. Men zou er haast nog medelijden mee krijgen.Uitgerekend in de aanloop naar de moeder aller verkiezingen lopen hun congressen feitelijk af op een sisser, of iets in die aard. Wat we onthouden hebben van de CD&V nieuwjaarsreceptie was de waarschuwing van de Arco-coöperanten (800.000 in totaal), die dreigen niet (meer) voor de partij te zullen stemmen als er tegen die tijd geen zekerheid was of ze hun spaarcenten uit het Dexia debacle zouden kunnen redden. Bij de SP.a hebben de jongsocialisten het congres verbrod toen ze – tot hun eigen verbazing – meemaakten dat hun voorstel tot legalisering van drugs werd goedgekeurd. Er werd later over niets anders meer gesproken. Op het pas afgelopen Open VLD-congres was het al niet veel beter. We hebben er veel stoere taal gehoord, maar ook niet meer dan dat. Het pas uitgebrachte N-VA plan beheerste ook daar de sfeer, sfeer die al zeker niet bijster goed was n.a.v. de zoveelste ruziemakerij omtrent mijnheer De Gucht, notoire ambrasmaker in de eigen partij, maar ook er buiten. Een regelrechte aanval op de Belgische fiscus zal de partij weinig opbrengen en de uitspraak van la Rutten dat zij – de Vlaamse liberalen – flandriëns zouden zijn, is er helemaal over. Een partij die nu al zegt bereid te zullen zijn in een volgende federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen heeft niet het recht haar leden de eretitel van flandriën te geven.
Tenslotte herhaal ik hier, wat ik reeds schreef in mijn blog van 20 maart (‘De becijferde campagnes’), dat geen enkele partij ook maar kans maakt in Vlaanderen of in België de volstrekte meerderheid te behalen en dus haar voorgestelde programma, al dan niet becijferd, zou kunnen verwezenlijken. Dat geldt ook voor de N-VA, die – hoe dan ook – straks water in haar wijn zal moeten doen om verder mee te mogen spelen en die haar gedurfd (voor de tegenstrevers ‘gewaagd’) programma nooit zomaar verwezenlijkt krijgt. De partij heeft in elk geval wel duidelijk gemaakt dat haar programma haaks staat op dat van de PS en dat het er federaal niet goed uit zal zien voor wat de volgende Belgische regering betreft. Dat hoeft echter voor Vlaanderen geen reden te zijn om er regionaal niet voor te gaan. Met het extra geld dat de gewesten na de zesde staatshervorming zullen krijgen, wordt het federale niveau straks steeds minder relevant en is het alleen maar te hopen dat het helemaal zal verdampen.
Het was te verwachten dat de N-VA bakken kritiek zou krijgen zodra ze haar becijferd sociaal-economisch plan zou bekend maken, ongeacht de inhoud ervan. Het is nu eenmaal de gewoonte geworden dat elke verklaring van de partij of een van haar kopstukken meteen bekritiseerd wordt door de tegenstrevers uit de politiek en de aan haar verknechte media. Moest De Wever België in het algemeen en Vlaanderen in het bijzonder de hemel in geprezen hebben, de kritiek zou er nóg geweest zijn. Een reden te meer voor de partij om plankgas te geven in de andere richting en haar reeds lang beloofde structurele hervormingen op te lijsten. Kwestie van duidelijk te laten zien waarom ze liefst niét met de PS in zee gaat. Iedereen heeft er al enkele jaren de mond van vol dat er in dit land iets structureels moet gebeuren en dat men moet ophouden met knippen, plakken en pappen. Als het dan zover is dat er echt structurele maatregelen worden aangekondigd, schrikt men zich een aap.
Dit land heeft de pole position in zowat alle negatieve rangschikkingen binnen Europa. Het volstaat mijn blogs te volgen om ze al te zijn tegengekomen en deze week kwam er zelfs nog een bij: België is nu ook al de onbedreigde kampioen van de loonafdrachten. Nergens ter wereld draagt een alleenstaande werknemer meer af aan de staat dan hier. Bij die diverse rangschikkingen moeten we dan nog vaststellen dat het meestal om Belgische ‘prestaties’ gaat, waarbij de Vlaamse - die doorgaans beter zijn - verzwegen worden.
De N-VA heeft groot gelijk, dat ze er met de bezem door wil gaan. De index bv is een relict dat alleen nog in dit land bestaat*. Zitten al die andere landen dan fout? Mede als gevolg ervan krijgen we de loonkloof met de buurlanden maar niet dicht. Dat is een verhaal dat al loopt van de eerste wet daaromtrent uit 1996 en ondanks de maatregelen uit Di Pippo’s zesde staatshervorming blijft die kloof groter worden i.pl.v. kleiner. Dat werklozen geld gaan verliezen, hangt ervan af hoe je het bekijkt. Wie zijn loon verliest, zou de eerste twee jaar zelfs beduidend meer krijgen dan nu, maar daarna valt hij/zij terug op het leefloon. Dat is ook iets dat in alle landen rondom ons gebeurt. Zitten die weer allemaal fout? De door links en de vakbonden vermaledijde indexsprong werd tijdens de regeringen Martens in de jaren 80 niet één maar drie keer toegepast en heeft toen geholpen. Waarom zou dat nu niet het geval mogen zijn?
Kortom, het alternatief is blijven aanklooien tot het helemaal vast loopt en we op de route richting Griekenland zitten, waarbij het niet denkbeeldig is, dat Griekenland ons straks misschien wel voorbij steekt, want daar heeft men draconisch moéten besparen. Hier is er nog de keuze, zolang het duurt.
* Eén voorbeeldje hoe Frederik hier gefopt wordt met die index. De regering heeft de btw op elektriciteit verlaagd. Voor een gemiddeld gezin betekent dat een korting van 100 euro op de elektriciteitsrekening. Via de index krijgt dat gezin echter 108 euro minder inkomen, omdat elektriciteit in de gezondheidsindex meer weegt dan in ons consumptiepakket. Het gezin verliest dus koopkracht, het tegenovergestelde van wat Vande Lala de mensen tracht wijs te maken.
De Raad van State is er om de naleving van de wetten op te volgen en bij klachten in te grijpen. Er wordt dan ook verondersteld, dat in die Raad niet alleen bekwame juristen zitten, maar dat die mensen ook begaafd zijn met een goede dosis gezond verstand. Na een zoveelste uitspraak over het hoofddoekenverbod lijkt dat niet meer zo evident. Vijf jaar geleden was er de heisa in de atheneums van Antwerpen en Hoboken, waarna de Raad besliste dat scholen dat niet voor zichzelf konden beslissen, maar dat dit wel kon gebeuren als het Gemeenschapsonderwijs (GO) er een algemene regel van maakte. Dit laatste is ondertussen gebeurd en nu geeft de auditeur van die Raad het advies de beslissing van het GO ongedaan te maken en de scholen toch zelf apart te laten beslissen. M.a.w. de man zegt nu het tegenovergestelde van wat die Raad in 2009 besliste. Een wijze raad kan men zoiets alvast niet noemen, zeker niet omdat diezelfde verlichte geest er bij zegt dat op een school waar geen hoofddoekenverbod zou zijn, men het toch zou moeten kunnen verbieden voor bepaalde sportactiviteiten, turnen en uitstappen. Als die klagers dan toch alleen maar naar een school zouden willen gaan waar ze de hele tijd door dat ‘kopvod’ kunnen blijven dragen – ook al is het niet de school van hun studiekeuze – dan moeten die daar zelf de gevolgen maar van dragen. ‘Wie zijn gat verbrandt…’.
Het advies van zo’n auditeur wordt meestal, maar niet altijd, opgevolgd door de Raad zelf. Er is dus nog een waterkansje dat men zich daar toch niet belachelijk zal willen mee maken door een uitspraak van vroeger om te draaien. Mocht dat wel het geval zijn, dan zouden we die Raad best bij het politieke restafval zetten, samen met o.m. de provincies en de senaat, en die bij een eerstvolgende gelegenheid – staatshervorming of bij een uiteenvallen van dit onland – gewoon afschaffen. Bij het tegengestelde is er natuurlijk nog de mogelijkheid dat de scholen afzonderlijk het verbod zullen blijven hanteren, al blijft de kans groot dat er hier en daar een al dan niet groene moslimfan de Raad toch zou volgen. In dat geval kan men de ouders van onze kinderen best de raad geven naar een andere school uit te zien. Scholen die zich willen schikken naar een middeleeuwse ideologie (de islam is geen echte godsdienst) bieden geen toekomst in een steeds sneller evoluerende wereld.
Uit een studie van het Internationaal Monitair Fonds (IMF) gemaakt bij 17 zgz ‘rijke’ landen over de laatste vier jaar, blijkt dat de overheidsuitgaven van België in die periode de hoogste waren, op die van Japan na. Dat land heeft die uitgaven echter met opzet verhoogd omdat het op die manier vanaf wil raken van twee decennia deflatie*, die de economie en financiën daar geen goed doen. In dit land doet de regering echter alsof ze goed bezig is, terwijl dat helemaal niet het geval, is. Als we Japan er dus even tussenuit laten, zijn er maar drie landen waar het overheidsbeslag gestegen is: Oostenrijk, Frankrijk (voor onze francofonen nog altijd hét gidsland!) en België. Dit land staat echter op kop en dat is o.m. te wijten aan de stijging van de vergrijzingskosten, iets wat o.m. door Crootje werd aangegrepen als excuus in de discussie met De Wever over de 18 miljard spookeuro’s (‘Show me the money’!). De ‘zoon van’ heeft daarin gelijk, alleen vergeet hij erbij te zeggen dat de explosie van de pensioenen, als gevolg van het op rust gaan van de babyboomgeneratie, iets is dat niet uit de lucht is komen vallen. Dat wist men tien jaar geleden al, maar de traditionele partijen (‘les partis raisonnables’ volgens Di Pippo) hebben er nooit iets aan gedaan. Nu, in de campagne naar 25 mei, met allerlei alternatieve plannen afkomen is voor die partijen dan ook hypocriet. Wie gelooft die nog?
Met de stijging van het overheidsbeslag houdt het trouwens niet op. Hetzelfde IMF laat ook weten, dat de Belgische werkloosheid in 2014 nog zal toenemen, dat terwijl die in de rest van de eurozone geacht wordt te dalen**. We are the champions! Met die vaststelling gaat het IMF trouwens in tegen een voorspelling van het Belgische planbureau, waarvan geweten is dat het een instrument is van Vande Lala***. I.v.m. de werkloosheid was er trouwens ook een uitspraak van Magnette, die beweert dat de lage(re) werkloosheid in Duitsland hoofdzakelijk te danken is aan de trage groei van de Duitse beroepsbevolking. Ook dit verhaal, dat eveneens moest dienen om De Wever te counteren, klopt niet. De lagere Duitse werkloosheid is hoofdzakelijk te danken aan een sterke banengroei, niét aan de demografische ontwikkeling. Magnette maakt trouwens ook zichzelf wat wijs, want de banengroei in dit land had de laatste jaren in de eerste plaats te maken met het creëren van gesubsidieerde jobs bij de overheid, de zorgsector en het dienstenchequecircuit, allemaal sectoren die geheel of gedeeltelijk ten laste vallen van de belastingbetaler.
* Bij deflatie dalen de prijzen zodanig dat consumenten en bedrijven aankopen gaan uitstellen en worden schulden moeilijker aflosbaar.
** De Belgische jeugdwerkloosheid (24,1%) ligt, volgens de OESO zelfs boven het gemiddelde van de eurozone, waarbij naar slechte gewoonte geen aparte cijfers voor de regio’s worden vermeld (die zijn 16,6% voor Vlaanderen, 32,8% voor Wallonië en 39,9% voor Brussel).
*** Dat planbureau krijgt een nieuwe chef in de persoon van een zekere Philippe Donnay, een oud-kabinetschef van Milquet. Een zoveelste politieke benoeming, die de objectiviteit van dat bureau zeker niet ten goede zal komen. Vande Lala heeft Donnay wel moeten benoemen. Nochtans had hij ook nu een eigen SP.a mannetje naar voor geschoven: Jan Verschooten, reeds adjunct van de vorige chef, Henri Bogaert. Verschooten moest het echter opnemen tegen liefst zes (6!) kandidaten van CdH signatuur…
De affaire rond Karel De Gucht komt voor hem en zijn partij wel erg ongelegen. De man heeft al een paar keer zijn versie van de feiten moeten veranderen en het resultaat daarvan is dat hij bij weinigen nog geloofwaardig overkomt. Voor een topman van de E.U. is dat wel een afgang. Hij mag dan wel zijn vrijgesproken voor de belastingszaak i.v.m. zijn luxe buitenverblijf in Toscane, die vrijspraak gebeurde niet omdat hij zijn aankoop financieel kon verrechtvaardigen, maar gewoon omdat de Bijzonder Belastingsinspectie (BBI) het recht niet zou gehad hebben zijn bankrekeningen in te kijken. De gebruikelijke Belgische procedurefout dus. En dat nadat nu blijkt dat hij de wettelijke procedures omzeilde door een rechtreeks contact met de topman van die BBI, ‘toevallig’ iemand met een ‘blauw etiket’. Eerder werd De Gucht ook al eens gered ‘door de gong’ in de zaak van de verkoop van de Fortis aandelen, door hemzelf, zijn familie en kennissen in Berlare exact één dag vóór het Fortis debacle bekend werd. Il faut le faire!
Het is stil geworden in de blauwe hoek, waar nu de klappen vallen. Silentium triplex. Met Verhofstadt uitpakken is ook al geen goed idee meer. Vooral sinds zijn optreden in Kiev – waar hij niets te zoeken had – en het nieuws over zijn riante bijverdiensten, is men hem zelfs in zijn eigen partij liever kwijt dan rijk. Hij is ondertussen de zestig voorbij, maar op de Europese Open VLD-lijst is hij nog steeds een van de jongste. Lijsttrekker Annemie Neyts is al 71 en de laatste 'aanwinst', de Nederlandse lijstduwer Terlouw, is de 80 voorbij, net zoals trouwens ‘mister’ Michel Verschueren, al staat die op een andere lijst. Ondertussen hebben al een paar jonge verkozenen de partij verlaten ten voordele van de N-VA en is het zelfs stil geworden rond Maggie De Block. Dat laatste heeft misschien wel iets te maken met het vroege zomerweer (haar ‘klanten’ slapen weer buiten), waardoor het effect van haar ‘doortastende’ maatregelen niet meer zo evident is. Crootje, van zijn kant, is ook gewogen en te licht bevonden en lijkt zeker geen partij om De Wever te kunnen counteren.
Kortom, de Vlaamse blauwe constructie is erg wankel aan het worden en het begint er steeds meer op te lijken dat Rutten’s stellingname om straks weer in een federale regering te stappen zonder Vlaamse meerderheid een kopie aan het worden is van de afhankelijkheid van de SP.a aan de francofone tegenhanger(s) en zonder meer is ingegeven door het besef van de eigen zwakte. Puur armoede troef.
‘Wie zijn principes verloochent, gaat naar de hel’ was het devies van econoom en Nobelprijswinnaar Friedrich von Hayek, in tempore non suspecto hét voorbeeld van de Verhofstadt van de eerste drie burgermanifesten. Het lijkt het steeds meer op dat dit straks voor de hele partij kan gelden.
Nogal wat Vlamingen maken zich zorgen over het feit dat de VRT (weer) vrij agressief (een linkse) verkiezingscampagne aan het voeren is. Het begon met de zgz ‘Foto van Vlaanderen’ en wordt nu verder gezet met een reeks ‘Reyers politiek’ (i.pl.v. ‘Reyers laat), waar de partijvoorzitters aan het woord kunnen komen. Tussendoor is er specialist De Vadder die denkt er alles over te weten of tenminste toch doet alsof en die op zijn eentje allerlei eigen politieke programmetjes uitwerkt.
Ik zou zeggen: laat ze doen. Als de VRT, die steeds onbeschaamd vooral roden en groenen heeft gepromoot, ooit enige politieke invloed zou hebben gehad, dan was Vlaanderen nu al helemaal links geweest. Het tegenovergestelde doet zich voor. De drie linkse partijen in Vlaanderen hebben al werk genoeg om te trachten elkaars kiezers af te pakken, kiezers die momenteel nog alles samen een kwart van het electoraat vormen, maar waarvan na 25 mei misschien nog minder zal overblijven.
Ik heb steeds volgehouden dat peilingen zijn wat ze zijn: momentopnames die snel kunnen veranderen en hoogstens misschien een tendens kunnen aangeven, maar zelfs dat is niet zeker. Dat geldt eveneens voor de diverse punten die in zo’n enquêtes worden aangevoerd. Neem nu bv dat ‘foto’ verhaal dat de Vlamingen niet wakker liggen van een Vlaamse onafhankelijkheid en dat slechts zo’n kwart van hen België wil zien verdwijnen. Dat kan best zo zijn. Probleem is dat zoiets niet volstaat om België te laten blijven bestaan. Als dat land straks onbestuurbaar wordt, om welke reden ook, kan het er snel mee gedaan zijn. En één mogelijke reden is, dat men er ooit niet meer in zal slagen een federale regering te vormen. Uit het debat De Wever-Magnette is duidelijk gebleken dat hun partijen, die toch de grootste zijn in hun landshelft, liefst niét met elkaar zouden willen samenwerken na 25 mei. Wat dan? Vergeten we niet dat Tsjecho-Slowakije vreedzaam gesplitst werd omdat men er niet meer in slaagde een nationale regering samen te stellen, dit ondanks het feit dat daar toen slechts 16% van de bevolking vóór een scheiding was. Et alors?
Kortom, de kortste weg naar een Vlaamse onafhankelijkheid, al dan niet via een confederatie, zou wel eens de patstelling kunnen zijn die kan ontstaan als men er niet meer in zou slagen na 25 mei een Belgische federale regering te vormen. Dan moet het Vlaams parlement zijn verantwoordelijkheid nemen en de zgz ‘Senelle doctrine’ toepassen, waarbij dat parlement Vlaanderen uitroept tot deelstaat van het federale België binnen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. Daarna zal nog alles mogelijk zijn.
‘Wie ’t kleine niet eert, is ’t grote niet weerd’, zegt het spreekwoord. Dat geldt zeker voor de heisa om de één en twee eurocentjes, die echt een vaudeville aan het worden is. Eerst werd besloten ze uit circulatie te halen door, naar Nederlands voorbeeld, af te ronden naar een veelvoud van vijf. De PS was het daar niet mee eens, daar ze in die partij dachten dat daarmee onze koopkracht zou worden aangetast en stelde ze voor het ‘probleem’ over de verkiezingen van 25 mei te tillen. Later kwam ze daar op terug en kregen we een oplossing ‘à la belge’, waarbij de regel alleen maar zou gelden voor wie contant betaalt en zou er niet worden afgerond voor wie de betaling elektronisch verricht. Nu blijkt dat de Belgische supermarkten daar niet mee akkoord zijn omdat de kans bestaat – tenminste voor wie zijn rekeningen grondig nakijkt – dat de klanten contant gaan betalen als ze naar beneden kunnen afronden en elektronisch als het naar boven zou moeten, waarbij de verkoper telkens de sigaar zou kunnen worden. Dit lijkt muggenzifterij, maar ketens zoals Carrefour en Delhaize, die meer dan één miljoen klanten hebben, zien daarin een serieus potentieel verlies.
Dat alles omdat onze politiek het vertikte gewoon het Nederlandse systeem over te nemen, waarbij altijd wordt afgerond, contant én elektronisch. Dat bestaat bij onze noorderburen al een tiental jaren en niemand heeft er daar ooit moeilijk over gedaan, ook de grootwarenhuizen niet. Ze hebben daar natuurlijk niet af te rekenen met een DDR-partij zoals de Waalse PS. Ondertussen blijkt nog maar eens, zoals ik al vaststelde in mijn blog van 30 maart, dat men in dit land niet meer in staat is een gewone, duidelijke, simpele wet in elkaar te steken.
Het ziet er dan ook naar uit, dat het centjesprobleem toch over de volgende verkiezingen zal getild worden, samen met dat van de Arco-coöperanten, dat van de betaling der vergrijzingskosten, dat van de hervorming van het secundair onderwijs, van de legeraankopen en van alle nog bestaande hete hangijzers waarover men geen beslissing meer zal durven nemen o.w.v. 25 mei…
Bruno De Winter noemde als eerste ons parlement een ‘praatbarak’. 50 jaar later blijkt dat parlement nog steeds niet tot veel meer in staat te zijn.
Niet alleen vliegtuigen verdwijnen dezer dagen spoorloos, dat gebeurt ook met de miljarden euro’s die de regering Di Rupo in zijn legislatuur zou bespaard hebben. Om die terug te vinden kan men zelfs niet eens rekenen op een zwarte doos. Misschien op een zwarte rekening? Feit is dat noch Magnette, tijdens het debat met De Wever, noch Crootje tijdens een interview bij VTM, met cijfers kon uitleggen waar 18 van de 22 miljard naartoe zijn die Di Rupo, volgens bovenstaande heren, zou bespaard hebben. De Wever’s repliek: ‘Show me the money’ wordt zijn zoveelste oneliner die het politieke vocabularium gaat vervoegen. Hij vindt er nl maar 4 van terug
Alle gekheid op een stokje, ik sta ervan te kijken dat De Wever’s politieke tegenstanders nog altijd niet begrepen hebben dat ze nagels met koppen moeten slaan als ze met Bart in de clinch willen gaan. Ook die dooddoener van Magnette om nog maar eens te beginnen over het nationalisme is een teken dat hij geen andere argumenten meer heeft, waarop Bart trouwens meteen counterde door te zeggen dat hij dat gerust vijfmaal mocht herhalen.
Nog zoiets is het nu wel afgezaagde argument, dat er met de N-VA niet te praten valt en dan verwijzen de tegenstrevers steeds maar weer naar die 541 dagen. Het zou inderdaad kunnen dat ook de volgende regeringsvorming iets van lange adem zal worden. Vraag is alleen wat het beste is: een goede regering of – bij gebrek daaraan – geen regering. In dit laatste geval wordt het dan immers een regering in lopende zaken, zoals we dat met Leterme hebben meegemaakt. Was dat een slechte situatie? Helemaal niet. De regering Leterme kon 4 jaar geleden niet méér uitgeven dan de twaalfden, m.a.w. maandelijks niet meer dan het uitgegeven bedrag van dezelfde maand in het voorgaande jaar. Er is toen flink wat bespaard geworden, er konden geen extra schulden gemaakt worden en het land bleef gewoon verder draaien, omdat de gewesten ondertussen wél konden werken. Met de extra inkomsten die de gewesten straks krijgen uit de zesde staatshervorming moeten ze in staat zijn die taak nog beter uit te voeren dan tijdens de beruchte 541 dagen.
In feite komt zo’n situatie op bijna hetzelfde neer als de zgz ‘Moesen’ norm die de N-VA de komende jaren wil toepassen, nl het bevriezen van de overheidsuitgaven, die dan niet méér mogen stijgen dan de inflatie. Het enige nadeel zou kunnen zijn dat België dan meer rente gaat moeten betalen op zijn staatsschulden, maar, daar het juist de bedoeling is die te verminderen, zou dat maar een tijdelijk fenomeen mogen zijn. Misschien is zo’n situatie ook niet leuk voor kapitalisten met veel overheidspapier, waarbij ik me dan wel afvraag waarom echte socialisten als Magnette en Vande Lala zich daarover druk maken. Hebben zij misschien ook een verborgen potje?
Op 1 april 2010 – en dat was geen aprilgrap - schreef ik een blog over de Belgische pensioenen. Aanleiding daarvoor was het feit dat de toenmalige topman van de Rijksdienst voor Pensioenen, Gabriël Perl, met pensioen ging. Ik had nogal wat met zijn dienst te maken gehad en zijn naam regelmatig onder allerlei documenten te zien gekregen doordat ik 27 jaar in Nederland had gewerkt en nogal wat papier vuil te maken had vóór ik alles voor mijn eigen pensioen in orde kreeg. De reden waarom ik toen die blog schreef was, omdat Perl – een Waal, nota bene – bij zijn afscheid o.m. bevestigde wat ik toen hier reeds enkele jaren schreef, nl dat het fameuze zilverfonds van Vande Lala een lege doos was. Meer nog, hij zei erbij dat door de toevloed van gepensioneerden als gevolg van de uittreding van de zgn babyboomers ervoor zou zorgen dat de pensioenen binnen de federale begroting de grootste kostprijs zouden worden en dat het deficit dan pas zou exploderen.
We zijn nu vier jaar verder en feitelijk is er aan heel die pensioenproblematiek nog steeds weinig of niets gebeurd. De Belgische pensioenen zitten nog steeds onder zowel het Europese gemiddelde als de armoedegrens (van 1000 euro per maand). Een speciale expertencommissie, die daarover einde maart van dit jaar moest rapporteren, blijkt haar rapport nu plots niet vóór 25 mei klaar te krijgen en tilt daarmee het hele probleem over de verkiezingen. Bijna hilarisch wordt het als men weet dat o.m. gewezen minister en SP.a kopstuk Frank Vandenbroucke, die destijds zelf ook gewaarschuwd had dat de overheid haar verplichtingen niet zou kunnen waarmaken, ook in die fameuze commissie zit. Erger nog, volgens dezelfde Vandenbroucke kan die overheid de toekomst van ons pensioensysteem niet eens garanderen. E.e.a. maakt men reeds mee bij de begrotingen van steden en gemeenten, waarbij o.m. de Vlaamse OCMW’s tegen een schuld van 2 miljard euro aankijken juist door die oplopende pensioenlasten, waarvan iedereen had moeten weten dat ze eraan kwamen.
Raar dat men daarover weinig hoort tijdens de verkiezingscampagnes van de traditionele partijen en zeker niet bij de socialisten, die – tot bij het aantreden van de regering Di Rupo – achttien jaar lang bij Pensioenen de dienst hebben uitgemaakt. Op papier honderdduizenden nieuwe jobs beloven – waarvan dan waarschijnlijk nog het gros bij de overheid zelf – is een truuk van Luie Charel. De echte nieuwe jobs zullen van de ondernemingen moeten komen en zolang die niet beter door de staat gesteund worden zal daar allemaal niet veel in huis komen. Van ondernemingen die hier herstructureren of zelfs wegtrekken moet het heil niet verwacht worden. Met als bijkomend gevolg dat ook de meeste pensioenen laag zullen blijven, zeker voor die mensen die geen aanvullende pensioensverzekering kunnen nemen hebben.
Dat het publiek debat De Wever-Magnette veel aandacht zou krijgen, was bij voorbaat een certitude. Toch is er feitelijk niets verrassend uitgekomen en heeft het nog maar eens – voor zover dat nodig was – bevestigd dat we in dit land in feite in twee compleet verschillende werelden leven. Het is de normale Vlaamse reactie dat we uitkijken naar de economische modellen van Duitsland en de Scandinavische landen. In die noordelijke landen zijn de belastingen ook hoog, maar de burger krijgt er veel meer voor terug dan in dit landje van index, levenslange doppers en onoverzichtelijke wetten. Duitsland is de motor van de E.U. en wij hebben het geluk er een buurland van te zijn dat mee kan profiteren van de kruimels die van de Duitse tafel vallen. Dat Wallonië momenteel nog meedoet is, omdat het de Vlaamse overschotten ongegeneerd kan blijven afromen. Voor de rest kijkt datzelfde Wallonië alleen maar naar Frankrijk, ondanks diens tanende economie en steeds groter wordende belastingen, waaronder de omstreden vermogenstaks. Een systeem waarin een steeds kleinere groep werkenden steeds meer moet afdragen aan een steeds groter wordende groep niet-werkenden, om die tenslotte steeds minder te kunnen geven. Dat het in la douce France momenteel erg slecht gaat, blijkt de Waalse politici te ontgaan. Het zou voor hen wel eens een bitter ontwaken kunnen worden als straks zou blijken dat ook bij de Europese verkiezingen de Franse socialistische partij op zijn bek zou gaan. Nieuwe premier Manuel Valls mag dan een meer rechtse reflex hebben, de bewindsploeg die hij aanvoert is bijna dezelfde als die van ervoor en om daarmee binnen de twee maanden iets nieuws uit de hoed te toveren, lijkt me ook voor ‘Manuel from Barcelona’ een niet haalbare kaart.
Het wordt nu afwachten of de N-VA, als laatste van onze politieke partijen, volgende week met een gedetailleerder verhaal zal afkomen dan wat ze ons de laatste tijd heeft verteld. Ze heeft het geluk dat alle andere partijen hun plannen al op tafel hebben gelegd en daar nu moeilijk op terug zullen kunnen komen, al hebben de Vlaamse liberalen reeds te kennen gegeven dat ze de wet op de liquidatiebonus – die ze zelf mee hebben goedgekeurd – deels willen terugdraaien*. Straks kan la Rutten misschien nog maar eens haar excuses aanbieden aan haar al zo geplaagd kiescliënteel…
* Die ommekeer werd niet door Rutten of iemand anders van de gevestigde blauwe waarden aangekondigd, maar door Lode Vereeck en Daniëlle Van Weesenbeeck, twee nieuwelingen in de partij. Ondertussen heeft de wet over de liquidatiebonus de staat vorig jaar wel een dik half miljard euro meer opgebracht dat ze verwacht had. Gaan ze dat geld dan misschien teruggeven of gaan ze de wetgeving nóg wat ingewikkelder maken?
Het federale kernkabinet heeft besloten dat touroperators voortaan geen btw meer moeten betalen op reizen buiten de E.U. Er bestond al een Europese wet ter zake uit 2001, maar voor België was daarvoor een uitzondering gemaakt. De reden waarom die nu wordt geschrapt heeft alles te maken met het feit dat Jetair, een van de twee grootste touroperators van dit land, hier dreigde te vertrekken. De man die voor de doorbraak gezorgd heeft is Vande Lala. Als het goed is, zeggen we het ook, al moet daar in één adem aan worden toegevoegd dat het hoofdkwartier van deze touroperator zich toevallig in de stad van de ‘keizer’ bevindt. ‘Eigen volk eerst’ is dan opeens geen vuil woord meer. Wel even bij vertellen dat Jetair, samen met Thomas Cook de laatste vijf jaar wel circa 100 miljoen euro aan vennootschapsbelastingen hebben betaald. Geld dat de Belgische staatskas in de toekomst zal moeten missen.
Die laatste som zou wel eens een peulschil* kunnen blijken als men hoort wat in de Antwerpse diamantsector aan de gang is. Ook daar heeft men gedreigd België de rug toe te keren als men nog langer vennootschapsbelastingen zal moeten betalen. Nu moet men weten dat deze diamantairs nu al geen btw betalen, noch in- en uitvoerrechten. Ze willen dat hun sector gelijkgesteld wordt met die van het maritiem transport dat al sinds de jaren 80 van de vorige eeuw van een dergelijke kosten wordt vrijgesteld. In de plaats daarvan is er een omzetbelasting, die men in de diamantsector nu een ‘karaattaks’ wil noemen. Minister Geens, gesteund door de Antwerpse liberalen, wil aan hun verzuchtingen tegemoet komen, alhoewel dergelijke constructies het Belgisch belastingsbeleid, dat nu al zo ondoorzichtig is, nog moeilijker te controleren zullen zijn. Het wordt meer dan ooit ‘if you can’t convince them, confuse them’. Hoe dit land ooit zijn staatsschuld van méér dan 100% zal kunnen doen dalen, wordt iets voor later. Na ons de zondvloed.
* Het zou niet de eerste keer zijn. De Belgische fiscus incasseerde vorig jaar 9,64 miljoen euro aan de 100 grootste diamantairs, die een omzet draaiden van … 35,6 miljard! En, nog zo iets: Omega Diamonds trof een minnelijke schikking van 160 miljoen, terwijl de douane daarvoor een claim had van … 4,6 miljard!
Het is hoogseizoen voor politieke boekenschrijvers. Het laatste half jaar kwamen er op de markt boeken van Bert Anciaux, Steven Vanackere, Mie Vogels, Marc Descheemaecker, Remi Vermeiren en Peter Dedecker, en misschien vergeet ik er nog enkele. Het zal weinigen verwonderen dat ik de boeken van de eerste twee niet ga lezen, because verloren tijd. Mie Vogels heeft dan weer zowat kritiek op alles, ook op haar eigen partij en andere linkse organisaties. Daar komt ze wel rijkelijk laat mee voor de pinnen, nu ze uit de politiek stapt met een vertrekbonus van – als ik me niet vergis – een kleine 400.000 euro. Remi Vermeiren heeft zijn boek over België ook pas geschreven als hij met pensioen was, maar gaf ten minste grif toe dat hij zoiets niet eerder kon doen, want dat het dan waarschijnlijk zijn carrière zou geschaad hebben. Bij Vogels ligt dat anders, want in de politiek wordt verwacht dat je uw mening op tijd en stond zegt. Mie heeft steeds een grote mond gehad, maar blijkbaar dus nog niet groot genoeg. Voor Descheemaecker telt dat feitelijk niet, want die zit nog volop in het bedrijfsleven en dat laatste geldt zeker voor Peter Dedecker, die als jonge N-VA parlementariër zijn nek uitstak om een van de machtigste vakbondszuilen aan te pakken.
Momenteel ben ik het boek van Vermeiren (‘België de onmogelijke opdracht’) aan het lezen en het is echt een aanrader. De man geeft niet alleen een overzicht van alles wat er in dit land voor de Vlamingen al fout gelopen is, maar biedt tevens enkele remedies en antwoorden op vragen van Vlamingen die nog steeds twijfelen. Zo zijn er in de zgz ‘Foto van Vlaanderen’, de laatste peiling door de VRT (en daarom niet meteen te geloven), weer enkele mensen opgevoerd die denken dat bij een splitsing van België er in Vlaanderen geen goede gezondheidszorg meer zal zijn. Vermeiren zegt daarover, dat – alhoewel de huidige gezondheidszorg goed is – de administratieve kosten ervan dubbel zo hoog liggen als in de meeste andere landen. Mocht men die even efficiënt laten werken als in vergelijkbare landen met een gelijkaardig systeem, zou dat een besparing geven van 2% van het bbp, wat ongeveer de helft is van wat nu nodig is om de Belgische begroting weer in evenwicht te brengen…
Maar hét boek dat op 25 mei een verschil zou kunnen maken, is dat van N-VA’er Peter Dedecker (‘Een zuil van zelfbediening, ACW, Arco en Dexia’), waarin hij afrekent met alles wat er is fout gelopen in de nasleep van het Dexia debacle en waarbij hij verklaart dat het in de eerste plaats het ACV is dat zou moeten opdraaien voor de verliezen van de liefst 800.000 Arco-coöperanten, die riskeren samen zo’n anderhalf miljard euro kwijt te spelen, geld waarvoor ACV en Co de belastingbetaler willen laten opdraaien. Dat die zaak nog vóór de verkiezingen van 25 mei zou kunnen geregeld worden is een utopie. Er loopt immers een onderzoek van de Bijzondere Belasting Inspectie (BBI), maar ook door het Brusselse Parket, dit laatste na de klacht van Dedecker. Ook Karel Anthonissen, de tegendraadse directeur van de BBI van Gent – de man die regelmatig in de clinch ligt met Karel De Gucht – zegt dat het ACW belastingen heeft ontdoken door een vzw te verpakken als een vennootschap. Dat werd trouwens als min of meer toegegeven toen het ACW akkoord ging de fiscus 9,5 miljoen euro te betalen voor de periode 2010-2012 (het had nog veel meer kunnen zijn als men de jaren ervoor had meegerekend). Kern van heel die discussie blijft het feit dat Arco zich pas ná de schade bij de waarborgregeling heeft aangesloten en beroep doet op een verzekering waarvoor het nooit enige bijdrage heeft betaald. Dat is zo’n beetje als een brandverzekering afsluiten nadat je huis is afgebrand…
Om een lang verhaal kort te maken, het wordt uitkijken wat die 800.000 gaan doen op 25 mei. Het gaat hier om een massa (bijna letterlijk) goedgelovige mensen, die waarschijnlijk heel hun leven voor de ‘katholieken’ hebben gestemd en dat nu misschien voor de eerste keer niet meer zullen doen. Gaan ze nu voor het N-VA stemmen of helemaal niet? Dat wordt de hamvraag die voor CD&V erop of eronder zou kunnen betekenen.
Begin dit jaar liet de regering Di Rupo fier weten, dat de Belgische staatsschuld onder de 100% was gezakt. Feitelijk niets om uit te bazuinen, ware het niet dat ‘Europa’ er een erezaak van gemaakt had en het financieel armlastige België anders een fikse boete riskeerde. Om onder die 100% uit te raken moest de staat wel zijn belang in BNP Paribas Fortis verkopen met een winstmarge die volgens zowat alle economen veel te laag was. Later kwam daar nog bij dat België door die verkoop ook nog een riant dividend van dezelfde bank misliep. Buiten dat belang in de Franse bank verkocht de staat ook nog Royal Parks Investment, de zgz bad bank van Fortis en werd er een financiële constructie opgezet, waardoor de toekomstige inkomsten van het Berlaymont akkoord met de E.U. op voorhand werden doorverkocht (Nog zoiets dat door de E.U. betwist wordt). Samen met enkele andere ingrepen (overheidsdiensten moesten bv hun spaargelden beleggen in staatspapier), maakte dat, dat Koentje Geens begin 2014 fier kon verklaren dat de Belgische staatsschuld op 99,7% uitkwam, waardoor de staat aan de Europese boete ontsnapte.
Dat dachten de ketters, maar zij doolden. Het Belgisch Instituut voor de Nationale Rekeningen (NIR) laat nu nl weten dat de nationale schuldgraad einde 2013 toch op 101,4% is uitgekomen. Dat verschil lijkt belachelijk klein, maar we mogen niet vergeten dat de landen van de E.U. over enkele jaren nog een schuldgraad van hoogstens 60% mogen hebben (volgens het verdrag van Maastricht) en dan is het zaak dat die schulden zakken en niét stijgen.* Verder weten we dat, om de Europese akkoorden na te komen, de volgende federale regering vanaf nu elk jaar zo’n drie miljard extra zal moeten besparen en dat we op dit ogenblik al jaarlijks 12 miljard afbetalen alleen aan rentes. Wie zal dat betalen?
Zeker Wallonië niet, want die zit nu al in nauwe schoentjes omdat er daar (nog maar eens) met de cijfers van de begroting zou gefoefeld geweest zijn. Dat terwijl uitgerekend nu bekend geraakte dat de Vlaamse export, die al meer dan 80% van de Belgische uitmaakte, vorig jaar nog met één derde gestegen is. Het wordt nu bang afwachten wat de conclusies zullen zijn van Eurostat, die over de zaak in de tweede helft van deze maand zijn oordeel publiceert, maar het wordt hoe langer hoe duidelijker dat dit België voor Vlaanderen hoegenaamd geen meerwaarde meer heeft en dat men er best mee ophoudt. De Belgicistische doemdenkers (zoals Karel De Gucht) die regelmatig aan bod komen in de Vlaamse media en de mensen bang maken door te zeggen dat de V-partijen België willen opblazen, hebben gelijk. Alleen vertellen ze er niet bij dat zijzelf geen remedie hebben voor de Belgische kwaal die Vlaanderen stilaan aan het wurgen is.
* Hetzelfde verhaal als bij de loonkloof met onze buurlanden. Die zou moeten verminderen, maar het eerste jaar nadat dat beslist werd, steeg die verder…
Nee, dit is geen 1 april grap. Manuel Valls, tot nu toe minister van Binnenlandse Zaken, wordt de nieuwe eerste minister van Frankrijk. Net als de ondertussen wereldberoemde acteur uit Fawlty Towers, kan hij immers zeggen: ‘I’m Manuel from Barcelona’, maar dan waarschijnlijk in het Frans. De man is inderdaad geboren in de stad van Gaudi en was tot nu toe zowat het buitenbeentje in de regering van ‘monsieur normal’, zeg maar: de rechtsbuiten. Die regering heeft een schandelijke nederlaag geleden in de Franse gemeentelijke verkiezingen, waarin ze zelfs gepasseerd werd door de herboren partij van Marine Le Pen, het Front National, dat elf burgemeesterposten wegkaapte, bijna een drievoud van de hoogste score die de partij in dergelijke verkiezingen ooit behaalde.
Net zoals destijds Mitterand zal ook Hollande met een heel andere politiek moeten uitpakken om zijn laatste greintje geloof bij zijn landgenoten niet te verliezen. Dat wordt een heikele klus, gezien men ook in Frankrijk over minder dan twee maanden opnieuw naar de stembus moet, om dan te kiezen voor de Europese zitjes.
Het blijft van kwaad naar erger gaan voor de socio’s. Vorig jaar in Duitsland haalden ze daar de slechtste score ooit en konden ze daar op de valreep nog meedoen met de regering van Merkel III omdat de liberale partners van Merkel II de kiesdrempel net niet haalden. Sinds het Duitse Grondwettelijke Hof echter de kiesdrempel vernietigde voor de Europese verkiezingen, op grond van het feit dat de Europarlementsleden, in tegenstelling tot die in Duitsland, niet verantwoordelijk zijn voor de vorming van een regering, betekent dat niet alleen dat de Duitse liberalen hoe dan ook in dat Europese parlement zullen geraken, maar eveneens het AfD (Alternativ für Deutschland), dat bij de Duitse verkiezingen ook maar nipt de 5% drempel niet haalde (Het werd 4,7).
Het debacle van de Franse PS is ook slecht nieuws voor de partij van Di Pippo, wiens kiescliënteel meer het Franse nieuws volgt dan dat van het eigen land. Dat de Franse zusterpartij het wel gehaald heeft in Parijs, is een magere troost; zo'n beetje de uitzondering die de regel bevestigt, met dan als troostprijs dat er in Parijs voor de allereerste keer een vrouw aan de macht komt, maar ook zij van Spaanse afkomst. Où sont les neiges d'antan?
Het financieel-economisch dagblad ‘De Tijd’ heeft bij haar laatste weekeindeditie een aparte bijlage met daarin 10 suggesties voor de volgende federale regering. Hieronder een samenvatting van de titels, waarbij ik het woord ‘Belg’, dat er enkele keren in voorkomt, heb weggelaten, om het geheel minder storend te laten overkomen. Als puntje bij paaltje komt, zal het toch Vlaanderen zijn dat het zal moeten doen cq betalen.
- Zet iedereen aan het werk.
- Vereenvoudig de belastingen en verschuif ze.
- Verhoog de kwaliteit van het onderwijs voor iedereen, maar creëer meer elitestudenten.
- Saneer de begroting, bespaar 1.500 euro per inwoner.
- Kom op voor de zwaksten en trek 140.000 kinderen uit de armoede.
- Investeer in wegen en openbaar vervoer en zorg dat iedereen negen uur minder in de file staat.
- Maak een Google in dit land mogelijk en omarm uw ondernemers.
- Doe het met minder ziekenhuizen, maak de gezondheidszorg efficiënter.
- Stop de straffeloosheid, breng elke verdachte binnen de vier jaar voor de strafrechter.
- Haal 50.000 allochtonen uit de werkloosheid.*
* Dit laatste punt geldt niet voor Gent en de krant De Morgen, want die hebben dat woord geschrapt…
De stukken zijn geschreven door journalisten die stuk voor stuk hun vak beheersen, maar richten zich wel uitsluitend naar het federale niveau. Hoe goed ook bedoeld, ze gaan daarbij voorbij aan de verwijten die ikzelf al formuleerde in mijn blog van 20 maart jl (‘De becijferde campagnes’), waarin ik o.m. schreef, dat geen enkele partij de volstrekte meerderheid zal halen. Elke partij zal straks - als ze mee wil spelen – dan ook water in de wijn moeten doen en dus nooit haar beloftes kunnen nakomen. Daar de federale regering sowieso ook uit francofone partijen zal bestaan, mag men sommige wensen dan nu al vergeten. Deze suggesties maken alleen een kans om verwezenlijkt te worden op Vlaams niveau en/of als Vlaanderen op e.o.a. manier er alleen over kan beslissen. Met een Wallonië, zeker als het gedomineerd zou blijven door de PS, blijft dit een mission impossible.
Begin februari besliste het federale kernkabinet de één en twee eurocentjes af te schaffen en – in navolging van Nederland, waar men dat reeds een tiental jaren doet – aan de kassa naar boven of naar beneden af te ronden. Ondanks het feit dat een studie van de Nationale Bank het een goede zaak vond, was de PS op een gegeven ogenblik echter niet meer akkoord. De partij vreesde, dat de afschaffing van de muntjes – die bv in Finland nooit in omloop zijn geweest – zou leiden tot hogere prijzen, een hogere inflatie en tot een daling van de koopkracht van de mensen. Eén en twee eurocentjes! Alsof er steeds naar boven en nooit naar beneden zou worden afgerond. Het hele voorstel werd toen afgeblazen tot na de verkiezingen van 25 mei a.s.
Plots blijkt er nu toch een akkoord te zijn over de feitelijke afschaffing van de muntjes waarvan het aanmaken door de koninklijke munt – nota bene – meer kost dan hun intrinsieke eigen waarde. België zou echter België niet zijn als de nieuwe wet, die er daarover komt, er weer geen zou zijn ‘à la belge’, t.t.z. met allerlei aanmerkingen, punten, komma’s en uitzonderingen. Blijkbaar is men in dit land niet meer in staat een ordentelijke wet te maken die van de eerste keer goed is en geen elfendertig keren veranderd moet worden, iets wat ik in deze rubriek al meer dan eens heb aangeklaagd. In het nieuwe voorstel geldt het afronden naar een veelvoud van vijf (want daar komt het uiteindelijk op neer) voorlopig alleen maar voor wie met cash betaalt. Voor wie elektronisch betaalt, verandert er voorlopig niets en de hele zaak zal over twee jaar geëvalueerd worden. Dat dit systeem in Nederland al tien jaar tot ieders voldoening werkt, schijnt hier geen indruk te maken. Eigen centjes eerst. De handelsfederatie Comeos en de zelfstandigenorganisatie NSZ noemen het nieuwe voorstel dan ook terecht ‘een ordeloze warboel’. Alleen Unizusenzo kan ermee leven, maar die organisatie is gewend om in de eerste plaats op de kleintjes te letten.
Zo weet men in de politiek weer waarover praten, na de panda’s en de nieuwe keuze van de achternamen. Over de transfers, die jaarlijks zo’n 16 miljard bedragen, wordt niet gepraat. ‘Ons niet zeur, ons betaal’, zouden ze in het Zuid-Afrikaans zeggen…
In deze rubriek heb ik al meermaals betoogd dat het bevriezen van de lonen, als zowat enig initiatief om de loonkloof met de buurlanden te dempen (en dan nog tegen 2018), niet kon werken, alleen al omdat men ook in die ons omliggende landen niet stil zou zitten. Die stelling wordt bevestigd door de laatste cijfers van Eurostat, het statistisch bureau van de E.U. dat zegt dat die loonkloof, ondanks de bevriezing, het laatste jaar gemiddeld 16,5% gestegen is. De reden daarvoor is onze onvolprezen index, een wondermiddel dat men in onze buurlanden al sinds ergens in de vorige eeuw niet meer toepast. Een tweede reden is dat men nog steeds de anciënniteitverhogingen blijft toepassen, nog iets dat blijkbaar in de ons omliggende landen niet meer gebeurt. Ik herinner mij mijn eigen ervaring bij DAF in Nederland, waar werknemers vanaf 55 jaar geen loonsverhoging meer kregen, maar ook geen verlagingen, tot aan hun pensioen. Dat zorgt ervoor dat men weet waar men aan toe is, terwijl men zo ook minder kans loopt om om die reden ‘afgevoerd’ te worden, zoals dat in dit land om de haverklap gebeurt met oudere werknemers als het ergens wat minder gaat.
Ondanks dus de maatregelen van de huidige federale regering, namen de uurloonkosten hier het laatste jaar met 2,15% toe. In Duitsland, Nederland en Frankrijk was dat maar 1,65%, waardoor de Belgische loonkost nog altijd 16,4% hoger blijft liggen. Aan dit tempo wordt de deadline van 2018 nooit gehaald en zullen er hier bedrijven blijven verdwijnen of afslanken omdat ze bepaalde producten in het nabije buitenland goedkoper kunnen maken (denk maar aan de recente verhuizingen van Heinz en Henrad). Ook de verhoogde productiviteit, waarmee vroeger dit loonhandicap kon worden geneutraliseerd, heeft zijn grenzen blijkbaar bereikt.
Zal men er nu hier eindelijk iets aan gaan doen? Zeker niet deze door de PS gedomineerde regering Di Rupo. Misschien de volgende, maar dat zal 25 mei moeten uitwijzen. Ondertussen blijven de problemen van gisteren en vandaag ook die van morgen. Denk maar aan de kosten van de vergrijzing, die men al jaren op voorhand kon zien aankomen, maar waaraan nog bijna niets gedaan is. Of aan de elektriciteitsbevoorrading, waaraan nu opeens weer grote nood is omdat Doel 3 en Tihange 2 stilliggen en men niet eens zeker is dat ze ooit opnieuw zullen worden opgestart. De paarsgroene club van Verhofststadt heeft indertijd wel beslist dat de uitstap uit de kernenergie zou beginnen vanaf 2015, volgend jaar dus, maar niet duidelijk gespecificeerd wat ervoor in de plaats zou komen. Het enige alternatief op korte termijn is het heropenen van gascentrales die momenteel allemaal verlieslijdend zijn. Regeren is vooruitzien, luidt het adagium. Blijkbaar geldt dat nog steeds niet voor dit land dat gespecialiseerd blijft in knippen, plakken en aanmodderen.
