‘In de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw was de beveiliging van de kerncentrales van Doel zo lek als een zeef’. Dat verklaarde Anja Hermans, de beruchte en enkele keren veroordeelde en opgesloten terroriste van het ALF (Animal Liberation Front) aan De Morgen. Ze vertelde erbij dat ze er toen een twaalftal keren zonder veel problemen was binnengeraakt. Die beveiliging zal sindsdien wel verbeterd zijn en zal nu zeker nog worden opgedreven. Toch blijft het een rare zaak dat twee weken na de vermoedelijke sabotage van Doel 4 nog steeds geen enkel spoor is gevonden of tenminste bekend gemaakt is. En dat in een omgeving die stikt van de beveiligingsapparatuur.
Zopas is er nog een tweede probleem bijgekomen. Reeds in maart van dit jaar ontplofte er in Monceau-sur-Sambre, bij Charleroi, een dwarsregeltransformator die mede instond voor het verdelen van de ingevoerde stroom vanuit Frankrijk. Ondanks het feit dat dit gepaard ging met niet één maar twee zware ontploffingen, werd er toen weinig extra aandacht aan besteed en is men dit pas vijf maand later gaan onderzoeken, na het incident met Doel 4. Evenals de reactor Doel 4 zal ook deze transformator minstens tot het einde van dit jaar stilliggen. Dit geldt waarschijnlijk ook voor de reactoren Tihange 2 en Doel 3, waarvan men niet eens weet of ze ooit nog zullen worden opgestart.
Men gaat nu alle incidenten van het laatste jaar in kerncentrales bekijken om te zien of er geen aanknopingspunten zijn met e.o.a. antinucleaire milieumaffia die zo stilaan gevaarlijker dreigt te worden dan de kernenergie zelf. De jongens en meisjes die zich daarmee bezig houden mogen dan al denken het goed te menen met hun verdediging van moeder aarde, blijkbaar beseffen ze niet wat de gevolgen van hun acties kunnen zijn en dat die van een andere grootte zijn dan bv het ludiek vernielen van een genetisch gemanipuleerd aardappelveld. Mocht dat laatste wél het geval zijn, dan hebben we inderdaad een probleem en krijgen we te maken met een soort terrorisme waarvan men zich kan afvragen waar dat gaat eindigen. Denk maar aan Pim Fortuyn die in 2002 vermoord werd door Volkert van der Graaf, ook al een milieuactivist. De man werd zowel door justitie als door de media gespaard, kreeg een eerder lichte straf en loopt nu alweer vrij rond…
Vóór de ‘moeder aller verkiezingen’ was het de droom van De Wever om eerst de gewestregeringen te vormen en daarna die regeringen samen aan tafel te brengen voor het tot stand brengen van een federale club. Confederalisme heette dat toen. Die verkiezingen verliepen echter niet zoals Bart gehoopt had: wel een riante overwinning, maar net niet genoeg om incontournable te worden. Daardoor ontstond een tweede optie: een centrumrechtse regering. Vooral het feit dat PS en cdH zelf de vlucht vooruit hadden genomen door meteen een akkoord te sluiten voor regionale regeringen in Wallonië en Brussel, stelde de andere partijen voor een voldongen feit. Het enige alternatief, opnieuw een tripartite, leek ook daardoor helemaal niet meer verteerbaar.
Ondertussen zijn alle gewestregeringen geïnstalleerd en komen we tot de eerder verrassende vaststelling dat de Vlaamse onderhandelaars aan de vorming van de nieuwe federale regering dezelfde zijn als die de huidige Vlaamse regering uitmaken. M.a.w. dat de Vlaamse deelregering, weliswaar via een omweg, bezig is de Belgische federale regering te vormen. Het grote verschil met De Wevers droom is dat aan de overzijde van de tafel nu geen Waalse deelregering zit, maar alleen het MR. PS en cdH die tijdens het bewind van Di Rupo steeds maar herhaalden dat de N-VA zichzelf had uitgesloten en aan de zijlijn was blijven staan, doen nu exact hetzelfde. Vooral cdH krijgt daarvoor vanuit het Waalse middenveld heel wat kritiek* en dat komt MR goed uit. Toch blijft het voor de Waalse liberalen een kamikazeopdracht doordat ze met amper 20% van de Waalse stemmen wel alle Walen zullen moeten vertegenwoordigen. De partij had geen andere keuze. Het alternatief was misschien vijf jaar in de oppositie op alle niveaus en dat is, politiek gesproken, in België een eeuwigheid.
Daarmee krijgen we wel een onuitgegeven situatie in de Belgische politiek: een Vlaams-nationalistische partij die mee België moet redden, een zware ondervertegenwoordiging van de francofonen en voor het eerst sinds 25 jaar een totale afwezigheid van de socialisten. Met in het achterhoofd wat die nieuwe federale regering allemaal zal moeten verwezenlijken (o.a. meer dan 17 miljard euro extra vinden, geen belastingen verhogen, de loonkosten terugdringen en voor meer banen zorgen), is het zeer de vraag of dat ooit zal lukken. Het wordt meteen een bergrit. Zelfs geen proloog.
* Le Soir kon vorige week een brief onderscheppen van een groep Waalse economen en bedrijfsleiders die het cdH-voorzitter Benoît Lutgen erg kwalijk nemen dat hij niet eens heeft willen overwegen om in een centrumrechtse regering te stappen. Eén van hen, Ètienne de Callataÿ (Bank Degroof), zou door het MR zijn aangezocht om federaal minister te worden, ondanks zijn cdH achtergrond. Zelfs Lutgen’s eigen broer, Jean-Pierre, zakenman en eigenaar van Ice-watch, heeft de beslissing van zijn broer ‘dom’ genoemd.
Voor de mogelijke eindronde van de nieuwe regeringsvorming wordt het week 1. Eens zien hoeveel weken/maanden het deze keer gaan worden. Feit is dat het probleem van de energiebevoorrading, waar nu plots zowat iedereen van wakker ligt, een extra domper gezet heeft op de verwachtingen van de ‘Zweedse coalitie’. Kernenergie blijkt ook niet dé oplossing te zijn, maar ze zomaar afschrijven – zoals groene Calvo dat stelt - is dat evenmin. De grote schuldige in het debat blijft Verhofstadt en zijn paarse kliek, die indertijd wel de kernuitstap beslist hebben, maar er feitelijk evenmin een degelijk alternatief voor hadden voorzien. Typisch Belgisch in de stijl van ‘Aziel Zarbon’ die nóg straffer was dan Dehaene met zijn ‘ik los de problemen op als ze zich stellen’. Bij Achiel Van Acker was het: ‘j’agis et puis je réfléchis’ of iets in dien aard (zijn Frans was ook niet dat).
Raar in de hele zaak is, dat men weinig of niets meer hoort van het Nederlandse voorstel om enkele hoogspanningslijnen vanuit hun aan de grens gelegen centrales naar België door te trekken, wat goedkoper zou uitkomen dan hier nieuwe centrales te bouwen. Door met de Nederlanders daarover te gaan onderhandelen, zou men hen ook garanties kunnen vragen voor de winterbevoorrading. Maar blijkbaar is dat allemaal te simpel en rekent dit land nog steeds in de eerste plaats op la douce France, waar veel meer dan bij ons elektrisch verwarmd wordt en waar men daarom in een noodsituatie zelf de stroom meer nodig zal hebben. Wij hebben ooit al stroom moeten uitvoeren naar Frankrijk, maar nog nooit naar Nederland. Als men met Nederland in zee wil, zal het wel snel moeten gebeuren, want de winter kan over twee/drie maand voor de deur staan.
* ‘De eerste werkweek’. De ‘t’ achteraan is het lidwoord, dat in de Scandinavische talen achter het zelfstandig naamwoord wordt gehangen (een bekend voorbeeld: ‘Svenska Dagbladet’/’Het Zweedse Dagblad’). Dat fenomeen met het lidwoord achteraan het zelfstandig naamwoord komt men ook tegen in het Roemeens en het Baskisch, toch totaal verschillende talen..
Terwijl wij ons druk maken over de gebeurtenissen in Oekraïne, het Midden-Oosten en over de problemen met de kerncentrales, waardoor een black-out in dit land de komende winter steeds waarschijnlijker wordt, blijkt de Europese economische groei in het tweede kwartaal te zijn stilgevallen. Zelfs in Duitsland, dé locomotief van de oude wereld, kijkt men aan tegen een krimp van 0,2%. Het is de eerste keer in vijf jaar dat de Duitse economie het slechter doet dan het Europese gemiddelde. Dat Frankrijk en Italië het nog slechter doen, mag dan een magere troost zijn. Feit is dat als de situatie niet verbetert, men zich grote zorgen zal mogen maken voor de werkgelegenheid, die normaal pas echt toeneemt als de economie minstens 2% stijgt.
Bovenstaande is ook slecht nieuws voor de Zweedse coalitie die vanaf morgen serieus gaat praten over de vorming van een centrumrechtse regering. Zolang die nieuwe regering er niet zal zijn, zullen er trouwens gegarandeerd politieke spelletjes gespeeld worden. Plaatsvervangend minister van Binnenlandse Zaken Wathelet en al even plaatsvervangende staatssecretaris Catherine Fonck mogen vrijdag a.s. dan wel op het matje geroepen worden om in twee commissies uitleg te komen geven over de alarmerende toestand van ons energienet, beide cdH’ers zullen er alles aan doen om de problemen door te verwijzen naar de volgende federale regering, waaraan zij toch niet deelnemen.
Kortom, de Zweedse coalitie lijkt steeds meer af te steven op een mission impossible, wat als gevolg zou kunnen hebben dat dit land federaal niet meer bestuurbaar zal zijn en het tenslotte de gewestregeringen zullen zijn die het probleem zullen mogen oplossen. In een interview in De Tijd van dit weekeinde vraagt zelfs Luc Coene, gouverneur van de Belgische Nationale Bank en minister van Staat, zich af of België, na de jongste verkiezingen, niet de limieten van zijn politieke bestuurbaarheid heeft bereikt. Zo hoort men het ook eens van iemand anders, iemand die zeker niet van enig extremisme kan verdacht worden.
De meeste lezers zullen journalist Koen Meulenaere misschien nog kennen door zijn vlijmscherpe artikels achteraan in het weekblad Knack. Toen hij daar na enige ‘interne discussies’ wegging, samen met Rik Van Cauwelaert, toen – nota bene – daar hoofdredacteur, was er enige consternatie bij zijn fans. Ik ken er die hun abonnement bij Knack er zelfs voor hebben opgezegd. Koen (én Rik) werden opgevangen door De Tijd, waar laatstgenoemde in elke weekeindeditie zijn mening over de politiek geeft. Koen integendeel geeft zijn politieke commentaar in een column die elke weekdag te lezen is, op maandag uitgezonderd. Ik heb hem een paar weken moeten missen wegens de vakantie, maar sinds dinsdag is hij terug en hoe!
In een artikel over het bezoek van de Duitse president Glauck aan Leuven n.a.v. de honderdste verjaardag van het begin van de Eerste Wereldoorlog, de verwoesting door de Duitsers van de stad in het algemeen en de universiteitsbibliotheek in het bijzonder, had Meulemaere niet veel goeds te vertellen over de Duitsers noch over Leuvens burgemeester Tobback, die hij steevast ‘Pa Back’ noemt (het zoontje heet bij hem ‘Baby Back’). De Tobbacks waren echter niet de enigen die niet aan Koens kritiek ontsnapten. Ik wil u de laatste alinea van zijn column van donderdag niet onthouden en geef ze hieronder letterlijk weer:
‘Hierna begaf de moffenpresident zich minzaam onder de aanwezigen en wou hij net een zowel fysiek als mentaal achtergebleven ongelukkige jongen over de bol aaien, toen men hem waarschuwde dat dit de rector van de universiteit was’…
Einde column!
P.S. Wie De Tijd niet leest en toch Koen Meulenaere wil volgen: www.tijd.be/kaaiman
Voor de feestdag van vandaag deze keer eens een beetje cultuur. Er is dezer dagen al heel wat te doen geweest n.a.v. het overlijden van filmlegendes Robin Williams en Lauren Bacall. Recentelijk, maar minder opgemerkt, waren er ook enkele overlijdens van bekende figuren uit de klassieke muziek en de opera.
Een paar weken geleden stierf Carlo Bergonzi, een tenor die indertijd het voorrecht genoot partij te mogen geven aan o.m. Maria Callas. Dat was een eer die niet iedereen te beurt viel, want la Callas zong zomaar niet met Janneke en Mieke. Na zijn carrière, die samenviel met die van o.m. Mario del Monaco en Franco Corelli – hij had aan hen zware concurrentie – gaf Bergonzi nog masterklassen in het hotel dat hij geopend had in Buceto, het geboortedorp van Verdi, waar ook diens geboortehuis en latere villa nog te bezichtigen zijn. Ik ben daar ooit geweest. Bergonzi moet zowat alle opera’s van Verdi gezongen hebben.
Vorige week stierf in Nederland Cristina Deutekom, na Callas een der beste lyrische sopranen van de vorige eeuw. Qua stem moest ze voor geen andere collega onderdoen, maar als grote, nogal stevig gebouwde Hollandse had ze in het operagebeuren haar figuur tegen, omdat sopranen nu eenmaal meestal de rol van jeugdige, frêle diva’s spelen. Dat was ook de reden waarom ze vooral bekend werd als dé koningin van de nacht uit Mozarts Toverfluit, een rol waarbij de figuur geen rol speelt en alleen de stem van tel is. En die stem was fantastisch.
Tenslotte stierf deze week de Nederlandse dirigent en blokfluitist Frans Brüggen, die niet alleen bekend werd als muzikant, maar vooral als oprichter van het orkest van de 18de eeuw. Dat orkest telt zo’n 55 leden die bijna uitsluitend barokmuziek spelen uit de 18de en het begin van de 19de eeuw. Het bestaat sinds 1981 en – nu komt het – heeft heel die tijd gewerkt zonder subsidies. Dat in een tijd dat onze cultuurverenigingen regelmatig op hun achterste poten staan (zoals ook nu weer bij de discussie over het programma van de nieuwe Vlaamse regering) als ze ergens toch maar iets moeten inleveren.
Ik herinner mij een artistiek koppel dat ergens in de jaren 80 van de vorige eeuw bij ons in Kasterlee een oude hoeve kocht, de schuur ervan inrichtte als toneelzaal en dan telkens één (1) gastcollega toneelspeler uitnodigde om een bepaalde voorstelling te geven. Dat waren dan stukken waarin maximaal drie acteurs in speelden. Wel allemaal gesubsidieerd. Toen op een gegeven ogenblik die subsidies wegvielen, hielden ze er ook meteen mee op. Als men zoiets vergelijkt met wat Brüggen gepresteerd heeft en dat gedurende meer dan 30 jaar, kan men voor die man alleen maar respect opbrengen.
Groot nieuws in de media: België zou 18 miljard euro bespaard hebben door de lagere rente. Dat is met een grove korrel zout te nemen. Ten eerste gaat het over een periode van zes jaar (van 2007 tot en met 2013). Ten tweede is in diezelfde periode de staatsschuld gestegen van 285,8 naar 371,7 miljard euro. Als er aan heel die zaak al iets positiefs is, is het dat het nóg erger had kunnen zijn. Nu moesten er door de daling van de rentelasten over die periode zo’n 18 miljard minder betaald worden. Het zou pas mooi geweest zijn mocht dit land in een periode van crisis géén hogere staatsschuld gemaakt hebben.
Met een nieuwe federale regering die nog eens 17 miljard euro extra zal moeten vinden om haar begroting in evenwicht te brengen volgens de Europese richtlijnen, zal het er allemaal niet op beteren. Ik vraag me trouwens af wat de oppositie, die nu reeds zoveel misbaar maakt over het kleine anderhalf miljard dat de Vlaamse regering moet vinden, zal vertellen als ze dat veelvoud op federaal niveau zal willen herhalen. Als men ziet wat er allemaal op het bord ligt van de federale onderhandelaars, dan zullen Peeters en Co hun werk hebben: bevriezen overheidsuitgaven, langer werken, verlagen uitkeringen, misschien een indexsprong, loonkloof met de buurlanden wegwerken, beperken van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd, Belgacom en Bpost, de energiebevoorrading, mogelijke btw-verhogingen, Arco, de vliegroutes rond Brussel en ga zo maar door. De lijst lijkt oneindig en het heeft er steeds meer van weg dat De Wever nog maar eens gelijk krijgt, toen hij zei dat de volgende regering eerst de vuile was van de voorgaande zal moeten doen.
Enfin, Kris Peeters zal genoeg werven hebben om aan te timmeren.
Het olielek bij de kernreactor van Doel4 blijkt wel degelijk het gevolg te zijn van een sabotage. De kraan, die was opengegaan en de olie liet weglopen in een buitenreservoir, was normaal afgesloten met een hangslot en dat blijkt te zijn verdwenen. Hoe het onderzoek ook zal verlopen, feit is, dat de immens grote turbine zonder olie is gaan draaien en zo is vastgelopen. In het beste geval zal het vier maanden duren vóór die hersteld is. Mocht er ook schade zijn aan de centrale as (van 15 meter lang!), dan kan daar nog een half jaar bijkomen, daar die moet worden aangemaakt. We kunnen alleen maar hopen dat het geen echte winter zal worden, al zou het al een half mirakel zijn mochten we een tweede zachte winter op rij krijgen. Zoals de zaken er nu bijstaan, hebben we in dit land nog maar de helft stroom uit de bestaande kerncentrales en maken we zelf slechts één derde van de totale stroombehoefte. De rest moet worden ingevoerd, wat theoretisch kan maar tot problemen kan leiden als er in het exporterende land ook zwaar winterweer zou zijn. In dat laatste geval zou het mogelijk zijn dat bepaalde landelijke gebieden tijdelijk zonder stroom zouden komen te zitten. Leuk vooruitzicht. Hou de open haard maar klaar!
Een heel ander lek hadden we in de politiek. Daar waren enkele cijfers bekend geraakt van wat de nieuwe Vlaamse regering allemaal zou willen besparen. Kabouter Peumans heeft het parlement morgen in spoedzitting bijeengeroepen na vraag van de nieuwe oppositie om Geert Burger en Turtelmie, de nieuwe Vlaamse minister van Financiën, daarover te interpelleren. Als ge het mij vraagt: much ado about nothing, om het nog eens met Shakespeare te zeggen. Om te beginnen wist reeds iedereen dat de Vlaamse regering anderhalf miljard zou moeten besparen als cadeau van de zesde staatshervorming waardoor het wel extra federale bevoegdheden kreeg, maar niet het totale budget ervoor. Dat danken we o.m. ook aan Groen en S.P.a, de partijen die nu reclameren, maar die destijds die staatshervorming mee hebben goedgekeurd en daarmee de fouten herhalen die ze ook al in de Antwerpse gemeenteraad hebben gemaakt nadat ze ook daar de verkiezingen verloren hadden. Verder weet iedereen, dat de eerste officiële bijeenkomst van het Vlaamse parlement pas op de vierde maandag van september zal zijn en dat de Vlaamse begroting pas officieel moet worden ingediend vóór eind oktober. Met dat argument kunnen Bourgeois en Turtelboom dus nog alle kanten uit, want ze kunnen de Vlaamse begroting tegen dan nog elfendertig keer aanpassen. De oppositie vecht ondertussen tegen windmolens, zoals ik eergisteren ook al stelde.
Zo’n oorlog van honderd jaar geleden herdenken is gene ‘kattenpis’, om het nog eens met Jan Becaus te zeggen. Honderd jaar is niet niks en het blijft dan ook interessant toch weer zaken te lezen of horen zeggen waar men weinig of niets over wist. Soms zijn daar ook verrassingen bij, zoals die Belgische weerstand in Luik en Namen, die er inderdaad geweest is, maar die geen klein beetje werd uitvergroot via de officiële herdenkingen. Als ge hoort wat daar allemaal gebeurd is, dan blijft het een raadsel hoe die Duitsers tot aan de IJzer zijn geraakt. Ei zo na hadden ze in Luik al de oorlog verloren en dat terwijl iedereen die iets van de Groote Oorlog afwist, dacht die zich in hoofdzaak vier jaar lang afspeelde bachten de kupe en omgeving. Maar ja, dat was ‘maar’ in Vlaanderen. In Luik is het gebeurd, mensen, in Luik!*
Alle gekheid op een stokje, zelfs de meest belgicistische oorlogsverslaggeving over die eerste wereldoorlog zal tenslotte wel op zijn pootjes terecht moeten komen. Daar heeft men trouwens nog bijna vier jaar de tijd voor. Leuk voor de mensen die ermee bezig zijn en er een centje aan kunnen bijverdienen. De vraag is maar, hoe men dat gaat blijven volhouden om de interesse van bewoners en toeristen te blijven oproepen via films, documentaires, tentoonstellingen, boeken en varia, en dat nog bijna vier jaar lang. Ik vrees dat het straks allemaal des Guten zuviel (mag dat hier wel in het Duits?) zal worden. Overdaad schaadt en het gevaar bestaat dat we de Groote Oorlog straks gaan indelen bij de serie FC De Kampioenen.
Tenslotte nog dit. Waar men in het hele relaas, tot nu toe althans, weinig over hoort is het verhaal van de meestal Vlaamse soldaten die hun ongeluk letterlijk tegemoet liepen omdat ze het merendeel van de bevelen, in het Frans gegeven door overwegend francofone officieren, niet eens verstonden. Dat de Vlaamse zgn ’Frontbeweging’ hierdoor ontstond en het Vlaamsbewustzijn er versterkt is uitgekomen, is nog zoiets dat – tot nu toe – in de officiële verslaggevingen niet terug te vinden is. Hopelijk blijft dat niet ‘tot nu toe’. We hebben nog bijna vier jaar om dat goed te maken.
* Helemaal in overeenstemming met het toenmalige Belgique à papa kreeg de stad Luik na die oorlog van de Belgische staat meer geld voor zijn wederopbouw dan het helemaal platgebombardeerde Ieper…
‘The duty of the opposition is to oppose’. Dit Engels adagium spreekt voor zichzelf en het kan dan ook niemand van een oppositie kwalijk genomen worden dat hij/zij zich laat horen. Hij/zij wordt zelfs verondersteld dat te doen. In het geval van Crombez spreekt de man echter voor zijn beurt. Hij levert kritiek op zaken die officieel het daglicht nog niet gezien te hebben. Hij heeft daarvoor natuurlijk een reden. Officieel zitten we in de politieke vakantie (‘reces’ heet dat ding), maar hij heeft er behoefte aan zichzelf nu al te promoten in het vooruitzicht van het volgende SP.a congres, waarop hij zijn kandidatuur tot voorzitter wil veilig stellen en dat reeds in september zou plaatsvinden. De linkse oppositie in Vlaanderen moet opletten niet dezelfde fout te maken van de Antwerpse SP.a die, na de pandoering bij de gemeentelijke verkiezingen, waarbij ze na 90 jaar van de macht verdreven werd, elk besluit van de nieuwe meerderheid aanvocht. Met meestal als resultaat dat het besluiten bleken te zijn die ze daarvoor zelf getroffen had of die nodig waren om de eigen vroegere blunders ongedaan te maken.
Dat geldt trouwens niet alleen voor de linkse oppositie, maar ook voor instellingen als de VRT en De Lijn, die nu al staan te roepen omdat ze – misschien zelfs terecht – vrezen dat aan hun budget zal geraakt worden. Niet toevallig gaat het om twee hoofdzakelijk door linkse bastions beheerde instellingen, waar andere gezindheden moeilijk aan bod kunnen komen.
Als er voor een eventuele nieuwe, federale centrumrechtse regering problemen zullen opdagen, dan zullen die hoofdzakelijk te vinden zijn op het communautaire vlak. Denk maar aan het Arco debacle, waar CD&V zal trachten iets geregeld te krijgen, maar waar MR helemaal geen baat bij kan hebben. Of aan de zoveelste wijziging van de vliegroutes rond Brussel, waarbij Vlaanderen en francofoon Brussel weer tegenover elkaar zullen staan. Beide dossiers zijn door juridische en Europese beslissingen weer op tafel gekomen en ik zie niet in hoe dat zal worden opgelost zonder een nieuwe communautaire discussie. Zoals ik al meermaals heb geschreven: in dit land is alles communautair.
Tenslotte is er nog de prijsuitreiking, ttz de uitdeling van de federale ministerpostjes. Buiten deze van Kris Peeters staat er nog geen enkele vast – men weet zelfs niet eens met hoeveel ze zullen zijn - en alvorens dat gebeurt zal er niets kunnen worden opgestart. Een oppositie die zich nu al warm loopt om een regering te tackelen die er nog niet is en problemen aan te kaarten die er nog niet zijn, vecht dan ook tegen windmolens.
De mogelijke totstandkoming van een centrumrechtse federale regering heeft tot nu al gezorgd voor heel wat nieuw ‘Wetstraatees’. Denk maar aan ‘kamikazeregering’, ‘Zweedse coalitie’, ‘Ikea coalitie’,’herstelregering’ en ‘participatiesamenleving’. Volgens Jan Callebaut, neen niet die van de chocolade, maar een internationaal gewaardeerd marktonderzoeker, die o.m. al ‘fluisteraar’ gespeeld heeft voor Leterme én Kris Peeters, moet de federale ploeg Peeters I in eerste instantie een ‘ontstoppingsregering’ worden. Een soort politieke ‘Destop turbo’ als het ware. Daarmee bedoelt hij dat er in de eerste plaats moet gezocht worden waar het in dit land écht vastgelopen is en waarvoor dan ook eerst een oplossing moet gevonden worden. De man zal wel gelijk hebben, maar tegelijkertijd zal ook hij wel weten dat er nog weinig is dat in dit land wél werkt op een normale manier. Hét probleem hier is, dat er nooit wetten zijn afgeschaft, ook geen slechte wetten. Ze werden altijd ‘aangepast’, ingewikkelder gemaakt via de nodige uitzonderingen en achterpoortjes, met in het achterhoofd ‘if you can’t convince them, confuse them’. Iets wat tot op de dag van vandaag aardig gelukt is. Als er een centrumrechtse regering komt, zal die daarmee komaf moeten maken. Een manier om dat te doen, is meteen erin te vliegen en niet verder te gaan met knippen en plakken, met pamperen en nat houden. M.a.w. met e.o.a. schoktherapie. Zoiets doet men best aan het begin van een legislatuur, zodat men op het einde ervan (als dat ooit zou lukken) met eventuele cadeautjes kan afkomen die ervoor zullen moeten zorgen dat de meerderheidspartijen de volgende verkiezingen kunnen overleven. Er zal werk genoeg zijn.
Om te beginnen de begroting, waarvoor in totaal – tot nu toe – zo’n 17 miljard euro extra zal moeten gevonden worden, waarvan 1 tot 2 miljard reeds dit jaar en 5 miljard voor 2015. Dit gaat hoe dan ook pijn doen. Of men nu de index bevriest (de zgz ‘Moesennorm’), een indexsprong uitvoert (hem één of meerdere keren niét verhoogt als de drempel overschreden wordt), het brugpensioen verder wordt opgetrokken (tot uiteindelijk 65 jaar, de wettelijke datum), de BTW op allerlei producten verhoogt (de belasting verleggen van de arbeid naar de consumptie), iemand zal er altijd extra voor moeten betalen of ervan moeten afzien. Hoeveel dat allemaal gaat worden weten we in het beste geval vanaf 18 augustus, de week na het verlengde weekeinde van O.L.V. hemelvaart. Alhoewel…
Ondanks het feit dat er op dit ogenblik nog helemaal geen definitieve cijfers over zijn, is er toch al iemand die zegt ze te kennen. In het Tv-journaal van gisteren op VTM kwam John Crombez (SP.a) dat vertellen. Hij had het allemaal al uitgerekend. Het kabinet van Geert Burger wenste er zelfs niet op te reageren. Crombez zit nl in pole position om in september meer dan waarschijnlijk Tobback Jr op te volgen als voorzitter van zijn partij, die er vroeger mee voor gezorgd heeft dat het land nu in de penarie zit. Vraag is maar wat voor effect zo’n commentaar heeft in volle komkommer- en festivaltijd. Bitter weinig vrees ik.
Als je ziet wat er tegenwoordig allemaal gebeurt in onze wereld, is dat niet om bepaald vrolijk van te worden. We mogen dan hier nog klagen over de gevolgen van de crisis, de staatsschuld en de politieke impasse, het is klein bier in vergelijking met de vele brandhaarden elders.
- Wat er zich al een jaartje afspeelt in Oekraïne beginnen we nu ook hier te voelen, voorlopig gelukkig alleen op economisch gebied. Toch zijn er enkele opportuniteiten. Daar waar bv de fruitoogsten dit jaar hier overvloedig zijn (ik heb bij mij ook een grote perenboom waarvan al drie takken zijn afgeknakt door het gewicht van de vruchten), zijn die in het zuiden van Europa een stuk minder. In Turkije spreekt men zelfs van een kwart minder. Misschien kunnen onze fruittelers daar hun producten voortaan kwijt en hebben ze straks tsaartje Putin niet meer zo erg nodig.
- In datzelfde Turkije zijn er morgen, zondag presidentsverkiezingen, waarbij huidig premier Erdogan de gedoodverfde winnaar is. Dat is tegelijk goed en slecht nieuws. Het slechte nieuws is dat dat land waarschijnlijk nog meer de islamistische toer opgaat. Het goede is dat net daardoor de kans dat Turkije ooit lid wordt van de E.U., gevoelig kleiner wordt. Erdogan zou best op zijn tellen letten, want zowat het hele Middenoosten staat in vuur en vlam en dan praten we over zijn buurlanden.
- Nu Obama eindelijk beslist heeft iets te gaan doen tegen de oprukkende IS(IS)-benden in Syrië en Irak, zouden de krijgskansen daar wel eens kunnen keren. Dat fanatiek en wreed zootje ongeregeld, dat zich van mensenrechten geen bal aantrekt, is het zoveelste product van een godsdienst die zich ‘verdraagzaam’ durft noemen. IS(IS) is trouwens geen uitzondering, er zijn ook nog Boko Haran, de Taliban, Al Shabaab e.a. die weerloze medemensen gruwelijk vermoorden, verjagen en/of uitpersen en dat allemaal in de naam van Allah. Het nieuwe regime in Egypte mag dan op weinig steun van het Westen rekenen, het blijft nog te verkiezen boven enig ander moslim alternatief. Persoonlijk vind ik nog het beste nieuws uit die regio dat men er zinnens is een tweede Suezkanaal te graven, parallel naast het oude. Dat zou straks niet alleen voor meer verkeer en handel kunnen zorgen, maar in de arme, dichtbevolkte regio ook voor werkgelegenheid voor duizenden mensen en dit gedurende zo’n vijf jaar. Meer welvaart is nog altijd de beste remedie tegen opstanden en onrust.
- De zoveelste uitbraak van de Ebola ziekte is natuurlijk andere koek. Je zult het maar meemaken: een ziekte waartegen men geen remedies heeft. Evenals Aids is Ebola afkomstig uit ‘onze Kongo’, waar het echter gemakkelijker onder controle te houden was omdat het daar meestal onstaat in afgelegen oerwouddorpjes. Ebola is trouwens de naam van een zijrivier van de Kongo stroom.
- En dan is er Gaza, waar we niet de eerste en ook niet de laatste opstand meemaken. Het is daar kop tegen kei en mede daarom een zaak die nooit gewonnen kan worden door een van beide partijen. We kunnen er hier veel over zeggen en schrijven, maar het zal daar ter plaatse niets oplossen. Ergerlijk is wel dat een Abu Jaja in De Standaard een wekelijkse column mag neerschrijven, waarin hij zegt mede de raketten van Hamas te financieren. Als dat waar is en er vanwege de krant geen reactie op komt, is deze mede verantwoordelijk. Als hoofdreden, waarom ik dit jaar mijn abonnement op De Standaard had opgezegd (ik noemde het ‘de druppel die de emmer deed overlopen’), gaf ik net die column op van iemand die onwettig Belg was kunnen worden door een schijnhuwelijk.
Tenslotte is bovenstaande niet zomaar een ver-van-mijn-bed show, want als gevolg van al die miserie komt een steeds groter wordende mensenmassa naar Europa afgezakt, al dan niet via mensenhandelaars en blijft het hier dweilen met de immigratiekraan open.
De pensioenen zijn niet de enige materie waaruit blijkt dat er in dit land het laatste decennium niets serieus is opgelost. Neem nu het voornemen van het formateursduo om misschien toch nog een tijdje langer door te gaan met de kerncentrales. Sinds Paarsgroen besliste ze te gaan sluiten vanaf 2015 en er tien jaar later helemaal mee op te houden, is er natuurlijk e.e.a. gebeurd. Dat hele verhaal ga ik niet opnieuw doen. Wat wel interessant is, is te weten wat er niét gebeurd is.
Kerncentrales sluiten is één ding. De niet meer opgewekte stroom zal dan wel van elders moeten komen en dat is bij ons hier letterlijk te nemen: uit het buitenland. Hem vervangen door duurzame, groene stroom is nog altijd een toekomstbeeld. Wat ervan verwezenlijkt is, werkt maar heeft onnoemelijk veel geld gekost, is nog steeds niet voldoende en hangt af van de grillen van het weer. Daarbij is de hele wetgeving zo ondoorzichtelijk – zeg maar Belgisch – geworden, dat men het bos niet meer ziet door de bomen. De centrales op biomassa lijken geen toekomst meer te hebben omdat ze de kostprijs van het hout de hoogte hebben ingejaagd. De zonnepanelen hebben al minstens een drietal diverse soorten subsidies, voor zover ze die nog krijgen. Een serieuze controle op de aansluitingen is er nog steeds niet. De gascentrales, die o.m. Watheletje als reserve achter de hand wilde houden, blijken niet rendabel te zijn en zullen ook weer eens gesubsidieerd moeten worden om voorlopig niets te doen. Het resultaat is, zoals ik in deze rubriek al eens meer geschreven heb, dat de verbruiker zich aan die groene stroom blauw zal betalen.
Vrij recentelijk is er het aanbod gekomen van Nederland om de stroomlijnen van twee van hun centrales uit de grensstreek door te trekken naar België, wat goedkoper zou zijn dan hier zelf een nieuwe centrale te moeten bouwen. Nadeel is echter dat, bij een onverwacht strenge winter, men die stroom ook bij onze noorderburen nodig zou kunnen hebben en áls ze die dan nog zouden kunnen leveren, het tegen een ‘aangepaste prijs’ zal zijn. Als men trouwens op het aanbod van de Nederlanders wil ingaan, mag daarmee niet teveel tijd meer verloren gaan. Over drie maanden kan het reeds winteren…
Tenslotte is er de mogelijkheid om een spiksplinternieuwe kerncentrale van het nieuwste type te bouwen. Nadeel daarvan is dat ze peperduur zijn wat voor een berooid land als België momenteel niet aan de orde is en dat er in de landen waar ze er mee bezig zijn, er zoveel vertragingen en kostoverschrijdingen zijn, dat men er best helemaal niet mee begint.
Kortom, ook in deze materie zal de nieuwe federale regering de lasten van het verzuim en het knip- en plakwerk van zijn voorgangers er moeten bijnemen. De kritiek, die ze er gegarandeerd op zal krijgen, is echter gemakkelijk terug te voeren naar de echte verantwoordelijken die het vroeger hebben laten afweten. in de eerste plaats Paarsgroen, die ermee begonnen is en de opvolgers die de kerncentrales alleen maar beschouwd hebben als melkkoeien die de staatskas mee spijsden. Nu Doel 3 en Tihange 2 voorlopig stil liggen en misschien niet heropgestart worden, terwijl Doel 1 in maart volgend jaar al zou moeten gesloten worden, iets wat in ‘blessuretijd’ zo maar niet kan worden teruggedraaid, dreigt de nieuwe federale regering aardig wat geld mis te zullen lopen en het land een black-out. Komt daar nu ook het stilleggen van Doel 4 bij, waar men zelfs vreest dat er sabotage in het spel zou zijn. Wat moet men daarvan denken?
Bijna 1,9 miljoen Belgen kregen vorig jaar een pensioen uitgekeerd. Dat is een record en daarbij zijn niet eens de ambtenaren geteld, die een afzonderlijke pensioenkas hebben, noch de ± 10% landgenoten die het geluk hebben een pensioen te krijgen uit het buitenland dat bijna altijd hoger ligt*. Zopas is nog bekend geraakt dat het gisteren in dit land ‘tax liberation day’ was, de dag waarop werknemers niet langer dit jaar voor de overheid moeten werken maar eindelijk voor zichzelf. In dat Europees klassement staan wij daarmee op de allerlaatste, 27ste plaats, terwijl bv Denemarken, waar de belastingen ook hoog zijn, bij de eerste tien gerangschikt staat. Die tax liberation day kwam hier trouwens dit jaar drie dagen later dan vorig jaar, wat betekent dat de belastingsdruk hier nóg gestegen is. In het Europees klassement van de pensioenen staat dit land trouwens eveneens helemaal onderaan. Dat alles met dank aan de regering Di Rupo die het allemaal zo goed geregeld had
De nieuwe centrumrechtse federale regering, als die er al komt, moét breken met de traditie van het knip en plakwerk, zoals ik gisteren al schreef. Neem nu bv die pensioenen. Daar is een schuchter begin van aanpassing gebeurd onder Quicky, maar verre van genoeg. Dat het op pensioen gaan van de babyboomers de pensioenlasten fors de hoogte in zou drijven, wist men meer dan 10 jaar geleden al. Reeds in 2002 voorspelde een studiecommissie dat de factuur hoog zou worden. De toen door die commissie voor 2030 geschatte kosten werden al bereikt in 2012. Het feit dat rond diezelfde tijd, tijdens Paarsgroen, Vande Lala uitpakte met zijn zilverfonds, waar later helemaal niks van in huis gekomen is, bewijst wel dat de geleerde professor toen ook reeds wist wat er stond te gebeuren, maar hij noch zijn partij deden er iets aan, niettegenstaande de socialisten 18 jaar aan één stuk de minister van Pensioenen mochten leveren. Zonder ingrijpende structurele ingrepen zullen in dit land tegen 2040 de pensioenen 15% uitmaken van het bbp, waar dat nu al 10,6 is. Terwijl het fenomeen in de ons omliggende landen al járen geleden onderkend en aangepakt werd, moet hier nog altijd uitgemaakt worden waar dat extra geld vandaan zal komen…
* In het Tv-journaal van de VRT werd zoiets voorgesteld als een ‘exotisch pensioen’. Ge moet er maar opkomen!
Iedereen herinnert zich nog wel de uitspraak van toenmalig CEO van Belgacom, Didier Bellens, toen hij zei dat Di Rupo bij hem aan de telefoon hing om te weten, wanneer hij ‘zijn’ Belgacom dividenden kon krijgen. ‘Net zoals een klein kind dat iets verwacht van Sinterklaas’, zei Bellens. Die uitspraak was de druppel die de emmer bij Belgacom liet overlopen en ermee voor zorgde dat Bellens er kon opstappen.
De volgende federale premier mag dan straks misschien ook al eens aan de telefoon hangen met Bellens’ opvolgster, Dominique Leroy, de kans dat hij daar nog zoveel dividenden zal loskrijgen als de vorige jaren, is zeer klein. Leroy heeft al gezegd dat Belgacom meer aandacht zal moeten hebben voor het in stand houden van zijn marktpositie – zeg maar investeringen - dan voor de uitbetalingen aan aandeelhouders, de Belgische staat inbegrepen. Zij staat trouwens niet alleen met die uitleg. Ook de Nationale Loterij en zelfs de Nationale Bank (NBB) hebben al laten weten dat de staat in de toekomst op maar een deel van de tot dusver uitgekeerde geldsommen moet rekenen. Volgens het monitoringcomité zou dat voor de begroting van 2015 zelfs een totale minwaarde van 400 miljoen euro kunnen betekenen. Samen met de stagnering van de Belgische economie, die de Belgische staat voor 2015 ook nog eens 600 miljoen extra zou kunnen kosten (mijn blog van 2 dezer, ‘Trio in Laken’), betekent dat al een minder inkomst van één miljard euro. Dat terwijl er voor 2015 nog zo’n dikke vijf miljard extra zal moeten worden gevonden als eerste schijf voor de ± 17 miljard tot 2019.
Dat monitoringcomitè van leidende ambtenaren, dat mikt op 17 miljard, heeft in eerste plaats te maken met het ministerie van Financiën en de NBB, terwijl het Planbureau, dat in het verleden al meermaals zijn planning heeft moeten bijstellen en op minder miljarden rekent, eerder tot de vriendenkring van Vande Lala behoort. Vandaar het verschil. Daar denkt men blijkbaar alles nog steeds te kunnen oplossen met knip en plakwerk, zoals dat onder Di Rupo het geval was. In antwoord op De Wever’s verklaring, dat de nieuwe federale regering de vuile was van de vorige moet doen, wist Di Rupo te vertellen dat zijn regering 21 miljard had bespaard op een halve legislatuur. Daar is iets van, alleen zegt hij er niet bij dat er geen enkele structurele besparing bij was en dat al zijn begrotingen aan elkaar hingen met spuug en plaktouw.
Het formateursduo Peeters-Michel is bij Flup geweest. Zij dronken een glas, loosden een plas en lieten alles zoals het was. In mensentaal: ze krijgen weer enkele weken respijt en zullen elkaar waarschijnlijk in de tweede helft van deze maand weer ontmoeten om verder te doen met wat ze bezig zijn, nl de moeilijke vorming van een centrumrechtse federale regering.
Enige valse noot in het formateursoverleg was dat een van Peeters’ zgz ‘sherpa’s’, een zekere Benjamin Dalle, in de weekeindeditie van uitgerekend De Morgen was gaan vertellen dat er nieuwe belastingen nodig zullen zijn om alles te verwezenlijken wat de zgn ‘Zweedse coalitie’ zinnens is te doen, plus daarbij nog te zorgen dat men het geld voor de ± 17 miljard extra kosten tegen 2019 zal kunnen vinden. Kris Peeters was alles behalve opgezet met de uitlatingen van de jonge knaap, 25 dacht ik, die blijkbaar grotere ambities heeft dan alleen maar raadgever te mogen blijven spelen.
Benjamin Dalle komt uit Damme, maar is zeker geen familie van Lamme Goedzak. In zijn Erasmusjaar in Parijs kreeg hij daar de eerste prijs voor beste buitenlandse student. Via een studiebeurs belandde hij een jaar in New York en daarna in Genève als stagiair bij het Commissariaat voor de Vluchtelingen. Daarna begon hij een advocatenpraktijk in Brussel, waar hij meteen ook in de politiek duikelde en zomaar raadgever van drie CD&V vice-ministers mocht spelen. Hij werd zelfs kabinetschef van Servais Verherstraeten, secretaris voor staatshervorming en mocht daarna de CD&V-lijst voor Brussel aanvoeren. Op die lijst werd wel niemand verkozen, ook Dalle niet en dat kwam grotendeels als gevolg van diezelfde staatshervorming, waarmee hij was bezig geweest! Hij hielp ook Wouter Beke bij de vorming van de Vlaamse regering en zit nu dus mee aan tafel bij de besprekingen voor de kamikazeregering (dixit Benoît Lutgen). Of Dalle uit Beke’s ‘high potentials’ van het Innesto kweekprogramma komt, heb ik niet kunnen achterhalen. Hij lijkt eerder een ongeleid projectiel, type Quicky in zijn apenjaren. Alleen is hij, in tegenstelling tot de huidige burgemeester van Kortrijk, wel iets sneller getrouwd en reeds vader. Zijn vrouw heet Maïté en dat lijkt me niet erg Vlaams, ook al omdat ik er niets anders over vinden kan.
Kortom, CD&V zit opgescheept met een nieuw fenomeen, waarbij het nog afwachten is hoe die gaat evolueren en hoe lang hij nog bij de tsjeven zal blijven. Zijn interview bij de rode De Morgen doet vermoeden dat hij nog wel eens meer uit de biecht zal durven klappen als hem dat goed zou uitkomen. Als ik Kris Peeters was zou ik er niet gerust in zijn…
Toen er voor de eerste keer sprake was van moeilijkheden met Rusland over de Krim en Russisch sprekend Oekraïne en er door het Westen meteen met sancties gedreigd werd, was er enige bezorgdheid over het feit dat de rest van Europa enorm veel gas uit Rusland afnam en dat de kans bestond dat er daaromtrent moeilijkheden zouden rijzen. Dat zou echter, zei men, weinig of geen invloed hebben op België, dat zo goed als geen gas van Rusland afneemt.
Dat klopt. Alleen blijkt nu dat dit land wel 45% van zijn ruwe olie uit Rusland haalt (dat is 10% boven het Europese gemiddelde) en dat Rusland op dat gebied de grootste leverancier hier is. De Antwerpse raffinaderijen en petrochemie draaien steeds meer op Russische olie, meer bepaald op nafta*, wat een soort ruwe olie is, waarvan men niet alleen brandstoffen, maar ook plastics maakt. Het is nog maar eens duidelijk dat het nooit slim is alle eieren in één mandje te leggen. Als het daar in Oekraïne slecht zou aflopen, riskeert de hele petrochemische industrie van Antwerpen (én Rotterdam) daarvan grote schade op te lopen. Zeker als we de Amerikaanse politiek achterna blijven lopen. Voor Amerika is Oekraïne een ver-van-mijn-bed show, voor West Europa maakt het deel uit van de continentale politiek. Verhofstadt mag dan in Kiev al gaan vertellen zijn dat Europa als één man achter de Oekraïners staat, in werkelijkheid hebben wij met dat land weinig echte banden en mogen we al blij zijn dat de E.U. de eigen armoezaaiers, zoals Roemenië en Bulgarije, voorthelpt voordat het nog meer van dat binnen haalt.
* De Italianen spreken in hun omgangstaal van ‘nafta’ als zij het over dieselolie hebben, net zoals bij ons sommige mensen hier nog ‘naft’ zeggen tegen benzine. Bij het begin van het naoorlogse toerisme kwamen sommige landgenoten daarmee in Italië wel eens in de problemen als ze bij het bediend tanken diesel kregen toen ze dachten met benzine te doen te hebben.
In het kader van de bonussen en andere graaicadeaus zijn we weer iets nieuws te weten gekomen. Ministers die niet herbenoemd worden in de eigen regering of in een andere die dit land ‘rijk’ is, krijgen daarvoor een soort afkickbeloning, waarbij ze twee medewerkers in dienst kunnen nemen voor een periode van vijf jaar en zo hun ‘statusverlies’ kunnen compenseren. Met de huidige stoelendans in de verschillende regeringen blijkt deze zaak een dure aangelegenheid te gaan worden. Tot nu toe gaat het al om tien ministers in de verschillende deelregeringen, maar met de federale erbij kan dat aantal misschien zelfs verdubbelen. Als men weet dat het afkickbedrag tot 100.000 euro per jaar kan gaan, praten we hier over vele miljoenen.
De wet daaromtrent werd gestemd in 2001 onder Verhofstadt I, toen men dacht dat de bomen nog tot in de hemel groeiden. Eén van de vele slechte wetten die er vooral vanaf toen gemaakt zijn. Zo werd er bv geen onderscheid gemaakt tussen iemand die al járen minister was en iemand die bv een invalsbeurt maakte, zoals dat nu weer het geval is en die hooguit enkele maanden de plaats van een minister inneemt. Een recent voorbeeld daarvan is Cathérine Fonck (cdH), die sinds amper twee weken de plaats van Wathelet Jr inneemt, omdat die laatste omhoog is gevallen tot minister van Binnenlandse Zaken, nadat madame Milnjet het daar was afgestapt, richting Waalse deelregering. Die Cathérine Fonck zal normaal gesproken hoogstens een paar maanden staatssecretaris zijn en ‘riskeert’ daarvoor de komende vijf jaar zo’n half miljoen euro te krijgen. Het is niet dat ze dat geld op zak kan steken, ze moet het uitgeven aan twee al dan niet nieuwe medewerkers, maar de staat moet het wel missen.
Het kan nog erger, want ministers die niet meer aan de bak komen, maar een andere functie dan minister hebben kunnen bemachtigen, profiteren toch van Verhofstadt’s genereuze wet. Zo o.m. ook niemand minder dan Europees commissaris Karel De Gucht en Europees ‘president’ Van Rompuy. Allemaal mensen waarvan we weten dat ze dat geld broodnodig hebben om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen… Geert Burger heeft al gezegd dat hij, voor wat Vlaanderen betreft, de zaak ter bespreking wil voorleggen. Dat is al een eerste stap, die perfect zou passen in de aangekondigde Vlaamse besparingsstrategie. Nu nog hopen dat er iets van komt én dat het Vlaamse voorbeeld dan navolging krijgt in de andere vijf regeringen. God, wat leven we toch in een rijk land!
Men zou het haast vergeten, maar er zijn in deze vakantieperiode nog altijd twee politici aan het werk en wel het duo Kris Peeters/Charles Michel, de formateurs van een mogelijke nieuwe federale regering. Beide heren gaan zondag bij Flup op visite en, met wat geluk, horen we daarna wat ze al dan niet bereikt hebben. Ze zullen in elk geval problemen genoeg zijn tegengekomen.
Zo is er dat met het bedrag van het extra geld dat in de komende twee tot drie jaar zal moeten gevonden worden om de Belgische begroting volgens de Europese richtlijnen te houden. Men heeft het over bedragen tussen de 13 en de 17 miljard euro, geen klein verschil, waarbij het dikwijls moeilijk is uit te maken hoe ze er toe komen. Misschien is die 17 er nog wel het dichtste bij, want dat getal komt van de Nationale Bank (NBB).
Een tweede probleem is, dat de heropleving van de Belgische economie nog niet voor morgen lijkt. Volgens het monitoringcomité van Financiën is die economie in het tweede kwartaal maar gestegen met 0,1%, terwijl er op 0,3% gehoopt werd. Dat schamele verschil van 0,2% maakt wel een totaalsom van 600 miljoen euro die extra zal moeten gevonden worden als de toestand niet zou verbeteren.
Ondertussen is de situatie van de vliegtuigroutes rond Brussel weer eens veranderd. Deze keer per rechterlijke beslissing na klachten van het Brusselse Gewest, een aantal gemeenten en actiecomités. Ik vraag me af, wie er straks nog aan uit kan met al die verschillende en steeds wisselende vluchtschema’s en hoop alleen maar dat er eerst geen ongelukken moeten gebeuren. Een voordeel, mochten de formateurs daarmee te maken krijgen, is dat ze van het gerecht er drie maand de tijd voor krijgen.
Tenslotte zou dit land weer recht hebben op een Eurocommissaris. Een probleem dat men blijkbaar niet goed weet (of durft) op te lossen. Gaat de regering in lopende zaken iemand voorstellen of mogen/moeten de formateurs dat doen? De partij die haar man/vrouw straks Eurocommissaris ziet worden, zal dat nl moeten betalen bij de vorming van de nieuwe federale regering, mocht die er al komen. Bij de blauwe familie blijkt men ondertussen zelfs twee kandidaten te hebben: Reynders – die men liever niet ziet terugkeren in een nieuwe federale regering – en De Gucht, die wel de ervaring en het lef heeft, maar voor een partij uitkomt die niet (meer) tot de verbeelding spreekt. Toch zou Laatstgenoemde in pole position liggen voor wat de opvolging van Cathy Ashton, huidig soort minister van Buitenlandse Zaken in de E.U. De reden daarvoor is dat ‘president’ Van Rompuy waarschijnlijk zal worden opgevolgd door een vrouw (de huidige Deense premier Helle Thorning-Schmidt) en op Buitenlandse Zaken dan een man zou moeten zitten. De Belgische politiek, die de kandidaat moet voordragen, zou daarmee wachten tot eind dezer maand, waarschijnlijk in de hoop dat er daartegen een nieuwe federale regering zal zijn. Dit alles heeft niets met de ‘postjes’ te maken en wie dat niet gelooft, zal men wel iets anders wijs maken…
Volgens Comeos, Unizo en het NSV, alle drie overkoepelende organisaties voor zelfstandigen en handelaars, zijn de zomerkoopjes geen succes geworden. Zij leggen de schuld daarvoor bij het kwakkelweer van de maand juli. Daar kan iets van zijn, maar het is een warme lente geweest en reeds in mijn blog van 13 juni (‘De sper ideoterie’) schreef ik al dat de mensen niet zouden wachten tot juli om zomerartikelen te kopen die ze in juni nodig hadden, enkel en alleen omdat ze in juli wat goedkoper zouden zijn. Met de eveneens idiote regels van koppel- en zgz ‘fluisterverkoop’, ondergraven de middenstanders trouwens hun eigen systeem, dat enig is in Europa en zeker niet meer van deze tijd. De kledingketen ZEB, die de regels al enkele jaren openlijk overtreedt, heeft daarvoor reeds zeven gerechtelijke aanklachten gekregen, maar nog steeds geen enkele veroordeling. Doet zo’n beetje denken aan die ook al Belgische verordening die zegt dat ge moét gaan stemmen, maar waarvan iedereen weet dat ge er niet meer voor gestraft wordt. Only in Belgium!
In mijn artikel van 13 juni schreef ik nog dat zeker mensen uit de grensstreek, zoals dat hier bij mij het geval is, desnoods de grens oversteken en daar het hele jaar door van kortingen kunnen genieten als ze het slim spelen. Daartegen zou kunnen worden aangebracht dat dit niet geldt voor mensen die verder het binnenland in wonen, maar zelfs dát klopt niet. Er wordt tegenwoordig nl steeds meer gekocht via het Internet. De bedrijven die daar opereren geven normaal het hele jaar door kortingen. Sinds 2012 is er zo bv Zalando, een Duitse webshop voor schoenen, kleding en accessoires, allemaal zaken waarvoor men niet langer hoeft te wachten op de koopjes en de sperperiode, die ze voorafgaat. Als onze handelaars concurrentieel willen blijven, zullen ook zij moeten renoveren en diverse initiatieven nemen, anders gaan zij die strijd nooit winnen.
