Men zou het haast vergeten, maar er zijn in deze vakantieperiode nog altijd twee politici aan het werk en wel het duo Kris Peeters/Charles Michel, de formateurs van een mogelijke nieuwe federale regering. Beide heren gaan zondag bij Flup op visite en, met wat geluk, horen we daarna wat ze al dan niet bereikt hebben. Ze zullen in elk geval problemen genoeg zijn tegengekomen.
Zo is er dat met het bedrag van het extra geld dat in de komende twee tot drie jaar zal moeten gevonden worden om de Belgische begroting volgens de Europese richtlijnen te houden. Men heeft het over bedragen tussen de 13 en de 17 miljard euro, geen klein verschil, waarbij het dikwijls moeilijk is uit te maken hoe ze er toe komen. Misschien is die 17 er nog wel het dichtste bij, want dat getal komt van de Nationale Bank (NBB).
Een tweede probleem is, dat de heropleving van de Belgische economie nog niet voor morgen lijkt. Volgens het monitoringcomité van Financiën is die economie in het tweede kwartaal maar gestegen met 0,1%, terwijl er op 0,3% gehoopt werd. Dat schamele verschil van 0,2% maakt wel een totaalsom van 600 miljoen euro die extra zal moeten gevonden worden als de toestand niet zou verbeteren.
Ondertussen is de situatie van de vliegtuigroutes rond Brussel weer eens veranderd. Deze keer per rechterlijke beslissing na klachten van het Brusselse Gewest, een aantal gemeenten en actiecomités. Ik vraag me af, wie er straks nog aan uit kan met al die verschillende en steeds wisselende vluchtschema’s en hoop alleen maar dat er eerst geen ongelukken moeten gebeuren. Een voordeel, mochten de formateurs daarmee te maken krijgen, is dat ze van het gerecht er drie maand de tijd voor krijgen.
Tenslotte zou dit land weer recht hebben op een Eurocommissaris. Een probleem dat men blijkbaar niet goed weet (of durft) op te lossen. Gaat de regering in lopende zaken iemand voorstellen of mogen/moeten de formateurs dat doen? De partij die haar man/vrouw straks Eurocommissaris ziet worden, zal dat nl moeten betalen bij de vorming van de nieuwe federale regering, mocht die er al komen. Bij de blauwe familie blijkt men ondertussen zelfs twee kandidaten te hebben: Reynders – die men liever niet ziet terugkeren in een nieuwe federale regering – en De Gucht, die wel de ervaring en het lef heeft, maar voor een partij uitkomt die niet (meer) tot de verbeelding spreekt. Toch zou Laatstgenoemde in pole position liggen voor wat de opvolging van Cathy Ashton, huidig soort minister van Buitenlandse Zaken in de E.U. De reden daarvoor is dat ‘president’ Van Rompuy waarschijnlijk zal worden opgevolgd door een vrouw (de huidige Deense premier Helle Thorning-Schmidt) en op Buitenlandse Zaken dan een man zou moeten zitten. De Belgische politiek, die de kandidaat moet voordragen, zou daarmee wachten tot eind dezer maand, waarschijnlijk in de hoop dat er daartegen een nieuwe federale regering zal zijn. Dit alles heeft niets met de ‘postjes’ te maken en wie dat niet gelooft, zal men wel iets anders wijs maken…
Volgens Comeos, Unizo en het NSV, alle drie overkoepelende organisaties voor zelfstandigen en handelaars, zijn de zomerkoopjes geen succes geworden. Zij leggen de schuld daarvoor bij het kwakkelweer van de maand juli. Daar kan iets van zijn, maar het is een warme lente geweest en reeds in mijn blog van 13 juni (‘De sper ideoterie’) schreef ik al dat de mensen niet zouden wachten tot juli om zomerartikelen te kopen die ze in juni nodig hadden, enkel en alleen omdat ze in juli wat goedkoper zouden zijn. Met de eveneens idiote regels van koppel- en zgz ‘fluisterverkoop’, ondergraven de middenstanders trouwens hun eigen systeem, dat enig is in Europa en zeker niet meer van deze tijd. De kledingketen ZEB, die de regels al enkele jaren openlijk overtreedt, heeft daarvoor reeds zeven gerechtelijke aanklachten gekregen, maar nog steeds geen enkele veroordeling. Doet zo’n beetje denken aan die ook al Belgische verordening die zegt dat ge moét gaan stemmen, maar waarvan iedereen weet dat ge er niet meer voor gestraft wordt. Only in Belgium!
In mijn artikel van 13 juni schreef ik nog dat zeker mensen uit de grensstreek, zoals dat hier bij mij het geval is, desnoods de grens oversteken en daar het hele jaar door van kortingen kunnen genieten als ze het slim spelen. Daartegen zou kunnen worden aangebracht dat dit niet geldt voor mensen die verder het binnenland in wonen, maar zelfs dát klopt niet. Er wordt tegenwoordig nl steeds meer gekocht via het Internet. De bedrijven die daar opereren geven normaal het hele jaar door kortingen. Sinds 2012 is er zo bv Zalando, een Duitse webshop voor schoenen, kleding en accessoires, allemaal zaken waarvoor men niet langer hoeft te wachten op de koopjes en de sperperiode, die ze voorafgaat. Als onze handelaars concurrentieel willen blijven, zullen ook zij moeten renoveren en diverse initiatieven nemen, anders gaan zij die strijd nooit winnen.
Niet alleen de Vlaamse, ook de Waalse regering gaat besparen. Ze gaan daar de volgende twee jaar slechts één vertrekkende ambtenaar op vijf vervangen. ‘Eerst zien’, zei de blinde. En als dat ook effectief zou gebeuren, zou het een schril contrast zijn met het aantal ministerposten dat in het Zuiden wordt ingevuld: 13. Vlaanderen, met een bevolking die 20% groter is, doet men het met 9 excellenties. E.e.a. blijkt te maken te hebben met het feit dat heel wat kopstukken uit de regering Di Rupo het zekere voor het onzekere hebben genomen en nu minister worden in de regionale deelregering(en): Flahaut, Milquet, Magnette. Deze laatste, die Waals minister-president wordt, blijft wel burgemeester van Charleroi. Iets wat ik Bart De Wever in Vlaanderen niet zie nadoen, zonder de gebruikelijke kritiek te krijgen. Di Rupo is nu reeds opnieuw voorzitter van de PS en tante Laurette, die voor het eerst in 25 jaar geen enkele ministerpost zou bezetten, wordt meer dan waarschijnlijk PS voorzitster van het Brusselse gewest, naar het schijnt de tweede belangrijkste job binnen de partij. Ze zou daarmee Flup Moustache opvolgen, die beschouwd werd als dé partijideoloog.
Vergeten we tenslotte niet dat Vlaanderen aanstuurt op een sluitend budget en Wallonië dat pas ‘denkt’ te zullen hebben in 2018, wat ik evenmin geloof. Tegen die tijd zullen ze wel een andere uitleg hebben waarom het (weer) niet lukte en zal Vlaanderen nog maar eens gevraagd worden bij te passen, o.a. omdat ze geld over zou hebben. Eén van de redenen waarom Vlaanderen, volgens mij, dan ook beter (al was het maar tijdelijk) in het rood zou gaan, maar wie ben ik?
En nu we toch aan het vergelijken zijn: er wordt nogal moeilijk gedaan over het feit dat reizen met De Lijn in Vlaanderen voortaan niet meer gratis zal zijn voor 65 plussers. Dat werd in Brussel en Wallonië vorig jaar reeds afgevoerd. Ze kunnen daar een jaarabonnement krijgen aan 60 euro voor de MIVB (Brussel) en 40 euro voor de TEC (Wallonië). Bij de NMBS, dat toch elk jaar 3 miljard(!) staatssteun krijgt, moeten de senioren trouwens nu ook betalen (wel mits een korting).
En wat de wilde verhalen over de hogere inschrijfkosten voor hogescholen en universiteiten betreft, daarvoor is er nu ruimte genoeg tijdens deze komkommertijd. Het zou inderdaad kunnen dat sommigen daarvoor straks het extra geld niet (meer) zullen hebben, because opgemaakt aan Tomorrowland, Rock Werchter en aan al die andere geneugten van een lange vakantie…
Dat de nieuwe Vlaamse deelregering er kwam zonder de socialisten was al bij al geen verrassing, zelfs niet na 25 jaar aanwezigheid van de SP.a in die regering. Dat er tenslotte een regering kwam met Open VLD was dat wel. Gwendolientje mocht dan al een tijdje gesteld hebben dat het voor haar partij alles of niets werd (erbij op zowel federaal als regionaal vlak of nergens), niemand geloofde daar nog in, zijzelf blijkbaar inbegrepen. Toen het immers beslist werd door de N-VA en CD&V was het bij de liberalen alle hens aan dek, zeg maar paniek, omdat ze in feite maar 48 uur kregen om toe te happen. Het resultaat was ernaar.
Om te beginnen was er geen tijd meer om het regeringakkoord tussen Vlaamsnationalisten en Christendemocraten nog te wijzigen en moesten de liberalen het slikken zoals het was zonder te kunnen heronderhandelen. Daar kwam bij dat één van de twee nieuwe liberale ministers uit Brussel moest komen. Dat schijnt zo in de wet te staan. Enkele kandidaten, die zich geroepen voelden, wilden meteen een domiciliëring in Brussel aanvragen, maar dat bleek niet te lukken op zo’n korte tijd. Noël Slangen onderbrak er zelfs zijn cruise op de Middellandse Zee voor en vloog vanuit Turkije terug naar Zaventem. Het mocht niet baten en datzelfde gold voor Bart Tommelein, Bart Somers en – gelukkig maar - vooral voor Jean-Jacques De Gucht, zoon van. Het werd tenslotte Sven Gatz, iemand die de politiek drie jaar geleden vaarwel had gezegd en nu weer werd opgevist. De 'comeback ket', zeg maar. De man had niet eens meegedaan aan de verkiezingen, maar dat geldt ook voor Slangen, die – in tegenstelling tot Gatz - zelfs nooit enige parlementaire ervaring heeft gehad.
Nu maar hopen dat Gatz het er goed vanaf brengt als Brusselaar van dienst. Hij heeft al één voordeel: slechter dan de vorige Brusselaar, Pascal Smet, zal hij het waarschijnlijk niet doen. Die gaat nu de Brusselse gewestregering teisteren voor de termijn van één legislatuur, vóór hij met zijn Braziliaanse partner een Bed&Breakfast gaat openen in diens thuisland…
Voor de tweede blauwe vacature was er minder twijfel. Het is Annemie Turtelboom geworden, econoom van studierichting, met de nodige regeringservaring (vooral door haar post op Migratie, waar zij voor Patje Dewael de kastanjes uit het vuur mocht halen). Toch zal ze het niet gemakkelijk hebben in een echte besparingsregering, waar heel wat discussies over de centen zullen zijn en waar het gevaar groot is dat de ‘zwarte madam’ er straks geregeld de ‘zwarte piet’ doorgespeeld zal krijgen.
Tenslotte nog dit: Turtelboom komt uit de CD&V, Gatz uit de Volksunie. Veel echte bekwame liberalen die wat voorstellen schijnen er niet veel meer rond te lopen. Een paar blauwe miepies die dachten een kans te hebben, werden terecht over het hoofd gezien. Sinds duracellkonijn Smets heeft men daarmee op Vlaams gebied al genoeg meegemaakt
Nogal wat Vlaamsnationalisten hebben bedenkingen bij het feit dat de N-VA, die zich ook Vlaamsnationalistisch noemt, in het nieuwe Vlaamse regeerprogramma, waar de partij nu de lakens uitdeelt, niets heeft staan dat ook maar iets te maken lijkt te hebben met het communautaire. Nu is het zo – zoals ik zelf ook al eens ergens schreef – dat in dit land alles wel min of meer communautair is, maar niets is toch maar weinig. Er zijn er zelfs die zich afvragen, hoeveel overtuigde Vlamingen er de volgende verkiezing nog voor de N-VA zullen blijven stemmen als die situatie zo zou blijven. Als dat pas over vijf jaar is, is dat echter nog ver weg en in de Belgische politiek een eeuwigheid.
Het probleem is dat men vóór de verkiezingen van 25 mei stiekem hoopte dat de zgn V-partijen de volstrekte meerderheid zouden halen. Was dat gebeurd, dan was er meteen ook de vraag geweest van één miljoen: gaat de N-VA nu eindelijk eens samenwerken met het VB, als ze met zijn tweeën de volstrekte meerderheid in het Vlaamse parlement zouden halen? Ik heb ooit ergens eens geschreven, dat, mocht de N-VA het dan niét doen, ze de geschiedenis in zou gaan als de Volksunie bis.
Zover is het echter niet gekomen. De N-VA haalde een riante verkiezingsoverwinning, maar kon die niet verzilveren, omdat ze ten koste ging van een even groot verlies voor het VB en het verdwijnen onder de kiesdrempel van LDD. De partij werd niét incontournable en mocht zelfs blij zijn nog mee te mogen spelen. Theoretisch hadden de traditionele partijen de N-VA zelfs niet eens nodig om welke regering ook te vormen en hadden ze de mogelijkheid een tripartite te maken. Dat was dus een compleet nieuwe situatie, waardoor de partij van De Wever slechts één luik van haar programma zou kunnen trachten te verwezenlijken, nl het sociaal-economische. Het communautaire luik gaat de diepvries in, in het slechtste geval tot 2019. Mocht dat laatste gebeuren dan zie ik de partij inderdaad een deel van haar huidige Vlaams cliënteel verliezen. Momenteel is er echter geen alternatief. Het is t.i.n.a.: ‘there is no alternative’, voorlopig althans.
Voor de overtuigde Vlamingen wordt het weer een tijd van nagelbijten, alhoewel er zich gegarandeerd wel situaties genoeg zullen voordoen waarbij het communautaire duiveltje wel uit zijn doosje zal springen. Voor wat het federale niveau betreft, moet men zich niet te veel illusies maken. Men zal al blij zijn de club, die men hoopt bij elkaar te krijgen, ook bij elkaar te kunnen houden. Op Vlaams niveau is er nu toch de troostprijs dat een Vlaamsnationale partij er de grootste is en dat voor de allereerste keer een Vlaamsnationalist Vlaamse minister-president kan worden. Na Antwerpen is dat de tweede prijs die de partij binnen haalt. Voor de derde, op het federale niveau, zal het nog wel even wachten worden en zou het kunnen zijn dat het daar nooit iets zal worden. Tenzij dat niveau, om welke reden ook, zou verdwijnen en Vlaanderens zelfstandigheid een feit zou kunnen worden. Dat is echter voorlopig nog dromen.
Tenslotte zijn er dit najaar nog twee gebeurtenissen die we helemaal niet in handen hebben, maar die voor ons van belang zouden kunnen zijn, nl de referenda in Schotland en Catalonië. Mocht één ervan al maar lukken, zou er alvast een precedent zijn en wordt het uitkijken hoe Europa daarop gaat reageren. Europa, het derde niveau waarmee rekening zal moeten worden gehouden, ook door Vlaanderen mocht het ooit zover komen.
Na de vorming van de Vlaamse deelregering en het feit dat heel die club met vakantie gaat, zal het daarover wel wat rustiger worden en is het nu uitkijken of het wat gaat worden met diezelfde zgz Zweedse coalitie op federaal niveau. Als die er komt, met aan Waalse kant slechts één partij die dan nog maar 20% van de francofonen vertegenwoordigt, zal het voor Kris Peeters geen ‘walk through the park’ worden. In een onbewaakt ogenblik, toen hij niet wist dat VTM hem volgde, heeft Peeters ooit tegen een groep studenten gezegd dat Belgisch premier worden voor hem een degradatie zou betekenen…
In feite is het nog steeds de PS die in dit land de politiek dicteert. Het waren de Waalse socialisten die de tripartite opbliezen door het akkoord met cdH voor het vormen van nieuwe deelregeringen in Wallonië, Brussel en voor de Franse gemeenschap. In totaal leverde dat die twee partijen liefst 23 kabinetten op met ministers en staatsecretarissen en daar was het blijkbaar om te doen. Voor de rest hoeven zij de N-VA niet meer te verwijten dat die partij aan de zijlijn bleef staan, want zij doen nu net hetzelfde. De vraag is maar hoe dat straks gaat uitpakken in de federale politiek en in hoeverre die nog in het parlement zal gevoerd worden en niet op straat. Met de hete adem van de PTB (de Waalse PvdA) in de nek zal het voor de PS en zeker voor de rode Waalse vakbond moeilijk worden om niét op straat te komen. Opmerkelijk daarbij is dat Thierry Bodson, de secretaris-generaal van de rode Waalse vakbond nu al zegt niet uit te sluiten dat er een zevende staatshervorming moet komen. Waarbij kan herinnerd worden aan vroegere Vlaamse politieke uitspraken waarbij gesteld werd dat het eerder de Walen zullen zijn die een einde aan dit België zullen maken.
Als de Zweedse coalitie (voor PD en cdH: de ‘kamikaze’ coalitie, een uitspraak van Benoît Lutgen*) er komt, gaan we in elk geval een spannende tijd tegemoet, waarin België eindelijk wel eens op zijn grondvesten zou kunnen daveren.
* De soms hatelijke uitspraken van Benoît Lutgen (cdH) worden trouwens ook in Wallonië niet overal erg gesmaakt, zelfs niet door zijn eigen broer Jean-Pierre, zakenman en CEO van het succesrijke Ice Watch. Ook de Waalse ondernemers duimen voor de Zweedse coalitie, omdat ze daarmee hopen dat er ook in Wallonië eindelijk eens iets gaat gedaan worden aan hún problemen: de kosten van de vergrijzing, de loonkloof, het flexibeler maken van de arbeidsmarkt en het efficiënter maken van de overheid. Allemaal zaken waarop men niet moet rekenen bij een PS-cdH bestuur.
Om haar programma te kunnen verwezenlijken zonder in het rood te gaan (wat ik, zoals reeds eerder geschreven, niet slim vind), moet de nieuwe Vlaamse deelregering dus duchtig besparen en ze denkt dat o.m. te doen door een soort participatiesamenleving in het leven te roepen, naar het voorbeeld van wat in het Verenigd Koninkrijk en in Nederland gebeurt. Dat betekent ook afstappen van de regelneverij die de Vlaamse regering tot nu toe terecht verweten werd en die in feite een links dogma is, afgekeken van la douce France, die door de Belgische federale regering steeds werd nageaapt. Niet de regering, maar de ondernemers, middenveldorganisaties en lokale besturen moeten het land er bovenop brengen. Wat minder staat en wat meer verantwoordelijkheid voor iedereen. Dat zal niet van vandaag op morgen gebeuren, maar is alvast een eerste stap om de Vlaamse politiek, in tegenstelling tot de Belgische, steeds minder afhankelijk te maken van het Franse voorbeeld dat momenteel een slecht voorbeeld is.
Om die participatiesamenleving tot stand te brengen moeten dan ook heel wat overbodige structuren worden afgeschaft of onder één noemer ondergebracht. Een eerste initiatief op dat gebied is, dat men het Vlaams Energiebedrijf onderbrengt in de Vlaamse investeringsmaatschappij PMV en feitelijk daarmee opdoekt. Dat energiebedrijf was destijds opgericht als tegengewicht van het Franse monopolie ter zake, dat onze energiemarkt beheerst. Toevallig komt er nu hulp uit eerder onverwachte hoek. Twee Nederlandse centrales uit de grensstreek (Vlissingen en Maasbracht) zijn nl bereid hun installaties aan de Belgische te koppelen via nieuwe hoogspanningskabels, zodat er geen nieuwe, dure centrales gebouwd dienen te worden. Dit is goed nieuws want het zou het risico van een black out tijdens de komende winter grotendeels wegnemen en betekent nogmaals minder afhankelijkheid van Frankrijk. Vlaanderens toekomst ligt in het noorden, niet (meer) in het zuiden.
---
Ik krijg gelijk waar ik schreef dat we, ondanks alles, toch beter af zullen zijn met Sven Gatz dan met bv een Jean-Jaques De Gucht als Vlaams minister. Het blijkt nu, dat Open VLD wel degelijk geprobeerd heeft de ‘zoon van’ de job te geven, maar daarin niet slaagde omdat hij niet in Brussel woont en de tijd om hem daar te domiciliëren te kort was. Het had trouwens nóg erger kunnen zijn, want daarna heeft de partij ook Noël Slangen daarvoor aangesproken, met hetzelfde resultaat. Noël Slangen was indertijd de ‘spindoctor’ van Verhofstadt en was o.m. ook de man die destijds bij de hoorzittingen van de commissie Dutroux weigerde te antwoorden op een vraag van Gerolf Annemans, enkel en alleen omdat die tot een volgens hem ‘verkeerde partij’ behoorde…
Ik kan er best inkomen dat heel wat Vlaamsnationalisten het maar niks vinden dat we in het programma van de nieuwe Vlaamse regering zo goed als niets communautairs terugvinden en ik had dat ook graag anders gezien (voor alle duidelijkheid: ik moet nog altijd mijn eerste stem aan de N-VA geven). Er zijn echter redenen, waarom dat niet gebeurt:
- De N-VA heeft op 25 mei een grote sprong vooruit gemaakt, maar net niet genoeg om incontournable te worden. Dat betekende, dat theoretisch men de partij niet nodig had om te regeren, noch op regionaal, noch op federaal niveau. Het alternatief: weer een tripartite, zou voor de meeste Vlamingen helemaal niet verteerbaar geweest zijn.
- De zesde staatshervorming maakt een snelle zevende en – hopelijk – laatste staatshervorming niet mogelijk. Als men die wil uitvoeren, gaat dat enkele jaren duren, iets waarop de traditionele partijen waarschijnlijk gerekend hadden. Mocht de N-VA incontournable geworden zijn, had die misschien de klok wat kunnen terugdraaien, maar ook dat zou extra tijdverlies met zich mee gebracht hebben. Nu moet de partij zich in eerste instantie beperken tot het uitvoeren van haar sociaal-economisch luik.
We zullen dan ook moeten zien hoe de nieuwe regeringen eerst die sociaal-economische problemen gaan trachten op te lossen. Tijdens die manoeuvres zal men trouwens gegarandeerd toch communautaire problemen krijgen. Zoals ik al meerdere keren in deze rubriek geschreven heb, is in dit land alles communautair, ook als het zo niet vernoemd wordt.
Positief is in elk geval dat men in de nieuwe Vlaamse regering – en waarschijnlijk straks ook in de federale – afstand genomen heeft van de socialisten, die daar voor vijf jaar in de oppositie belanden. De enige Vlaamse socialist die (in Brussel) een ministerpost heeft kunnen bemachtigen is dan nog duracelkonijn Smetje, de man (sic) die ze in de Vlaamse deelregering liever kwijt dan rijk waren. Hij zat daar alleen maar omdat de Vlaamse regering nu eenmaal een Brusselaar in haar rangen moét hebben. Die eer valt nu te beurt aan Sven Gatz, ex-ID-21, ex-Spirit, ex-VLD en – na 3 jaar in het zakenleven - opnieuw opgevist bij gebrek aan iets beters bij Open VLD in Brussel. Eigenlijk mogen we ons nog gelukkig achten dat het een Brusselaar moest zijn, anders kregen we misschien kleinzoon Declerq of Jean-Jacques van de beruchte familie om nog te zwijgen van Vanhengel, die andere belgicist die ondertussen al een postje had weten te bemachtigen in ‘zijn’ Brussel.
Tenslotte nog dit. Zoals ik schreef in mijn blog van gisteren leeft dit land wel degelijk boven zijn stand. Met dit land bedoel ik België, dat een staatsschuld heeft die groter is dan zijn bbp, niet Vlaanderen dat echter wel de rekeningen mag betalen maar daar weinig voor terugkrijgt. Het is nu de uitdaging voor de centrumrechtse regering(en) om daar iets aan te doen. Wie leeft, zal zien.
De inkt van de beginselverklaring van de club die de nieuwe Vlaamse deelregering gaat uitmaken was nog niet droog, of er kwamen al bakken kritiek van allerlei organisaties die – soms terecht – vinden dat ze tekort gedaan zullen worden. Iedereen is het er wel over eens dat er in de toekomst zal moeten bespaard worden, maar dan liefst niet door henzelf, maar door de anderen. ‘Les affaires, c’est l’argent des autres’ kon niet beter verwoord worden.
In een land dat boven zijn stand leeft, dat een staatsschuld heeft die groter is dan het Bruto Binnenlands Product (bbp), kan het niet anders dan dat er vroeg of laat zal moeten worden ingeleverd en dan liefst door iedereen volgens zijn eigen mogelijkheden. De tijd van ‘alles gratis’ is voorbij. Toen Steve Stunt in 2003 met die Sinterklaaspolitiek begon, was er nog overvloed en heeft paarsgroen verzuimd wat opzij te zetten. Het verhaal van de krekel en de mier. Als er al een probleem is, dan is het dat de schuldige niet degene is, die nu de broeksriem moet aantrekken, wel degene die er toen mee begonnen is. De enige partij binnen de nieuwe Vlaamse regering die er indertijd mee voor verantwoordelijk voor was (en toen zelfs de hoofdverantwoordelijke – Verhofstadt – leverde), is de Open VLD. Het is niet voor niets dat de liberalen het programma van CD&V en N-VA nu probleemloos mede hebben ondertekend zonder er praktisch zelf nog iets aan toe te voegen. Het feit dat ze in blessuretijd nog mee op de wagen konden, was voor hen al een godsgeschenk waardoor zelfs Oosterweel moest wijken. Ringland wordt tomorrowland.
Zijn er dan geen andere oplossingen voor de nu reeds zo bekritiseerde beslissingen? Jawel, maar dan moeten Bourgeois en Co de moed hebben tijdelijk in het rood te gaan, waaraan eerst trouwens gedacht werd. Dan houdt men meer geld over en kan men de besparingen beter verdelen in de tijd. Evenals een gezond bedrijf dat in de lift zit toch leningen aangaat om te groeien, had een regering die erin gelooft dat ook kunnen doen. Als de federale staat pas in 2018 een sluitende begroting mag hebben (iets dat zelfs werd voorgesteld door informateur De Wever), als een Waalse deelregering dat ook belooft (al geloof ik nooit dat dát zal lukken), waarom dan de Vlaamse ploeg niet?
Tenslotte nog dit: in heel het verhaal dat in het lang en het breed wordt uitgelegd, besproken en bekritiseerd, heb ik niet één keer vernomen wat men denkt te doen met de 3 miljard die Vlaanderen van KBC terugbetaald krijgt vóór eind 2017, anderhalf jaar vóór het einde van deze legislatuur. In het slechtste geval zou men daarmee de dan eventueel nog bestaande schulden royaal kunnen dekken…
Als de nieuwe Vlaamse regering werkelijkheid wordt, dan krijgen we voor de eerste keer in 25 jaar een regering die de politieke krachtsverhoudingen in onze regio min of meer weerspiegelt. Het is zeker al een kwarteeuw dat een Vlaamse meerderheid centrumrechts kiest, maar daarna steeds een centrumlinkse regering moest dulden. Door het wegvallen van de socialisten, die helemaal niks meer te vertellen krijgen omdat hun francofone ‘familie’ meer dan waarschijnlijk ook in de federale regering niet meer zal meespelen, kan de SP.a haar electoraal treintje nergens meer aanhaken.
Of die nieuwe Vlaamse regering de huidige problemen gaat oplossen is een vraag, waarop het nu nog te vroeg is om te antwoorden. Met een slogan als ‘Vertrouwen, Verbinden, Vooruitgaan’ (lijkt wel een idee van Gwendolientje), koop je niets. Geert Burger verdient in elk geval een kans. Hij was het die de rechtervleugel van de Volksunie destijds afscheidde van de tandem Anciaux/Schilz en als zodanig kan beschouwd worden als de stichter van de N-VA. Zonder het kartel met CD&V en de figuur van Bart De Wever zou het hem nooit gelukt zijn. Geert is geen George Clooney, lijkt eerder zelfs een saaie ambtenaar, maar is wel iemand die zijn dossiers kent en efficiënt weet te werken. Nu afwachten wat het straks worden zal.
Hét probleem van de volgende legislatuur – en dit zowel voor Vlaanderen als nog meer voor Wallonië – wordt de afwikkeling van de zesde staatshervorming, die in feite eerder één grote besparingshervorming zal worden. Of het gaat lukken zonder in het rood te gaan, is iets dat ik ten zeerste betwijfel voor Vlaanderen en dat gewoon onmogelijk is voor Wallonië met zijn miljardenschuld die men pas tegen 2018 denkt weggewerkt te zullen hebben. Als dat laatste niet lukt, is de kans groot dat het niet Vlaanderen, maar Wallonië zal zijn dat een nieuwe, zevende staatshervorming zal vragen, net zoals dat gebeurd is in 1988 en 1999, toen Waals geldgebrek (o.a. voor hun duur en inefficiënt onderwijs) de drijfveer was. Voor Vlaanderen zal het er dan op aankomen zich niet meer met een kluitje in het riet te laten sturen en de volgende stap naar de confederatie te zetten.
Ik geef het eerlijk toe: mijn glazen bol heeft het laten afweten. De intentieverklaring van N-VA, CD&V en Open VLD om samen een Vlaamse deelregering te vormen en ook alleen gezamenlijk in een nieuwe federale te zullen stappen, had ik niet verwacht. Mijn multiple choice regering moet dus herbekeken worden. Ik was trouwens niet de enige die op het verkeerde been werd gezet. Als zelfs een doorwinterde wetstraatjournalist als Marc Van de Looverbosch heel nederig moet toegeven dat hij er niets vanaf wist, dan zit ik toch nog in goed (sic) gezelschap.
Zoals iedereen nu stilaan weet, was Open VLD niet nodig voor het vormen van een nieuwe Vlaamse deelregering en is ze daar zo’n beetje het vijfde wiel aan de wagen. Voor de partij is dat trouwens geen primeur, ze heeft dat al eens voorgedaan na de gemeenteraadsverkiezingen in Gent. Alleen ging het daar om een centrumlinkse coalitie, in Vlaanderen wordt het een centrumrechtse en federaal een ‘Zweedse’, als het allemaal zo doorgaat.
Meer dan waarschijnlijk komt er dus een federale centrumrechtse regering met aan francofone kant alleen het MR, wat in het diepe Zuiden gegarandeerd nog voor vuurwerk gaat zorgen. Ik zie ze daar al staken en betogen tegen alles en nog wat. Al bij al is de huidige gang van zaken echter het resultaat van de vlucht vooruit van PS en cdH die alles in een politieke stroomversnelling heeft gebracht. Nog vóór het nieuws van het Vlaamse akkoord bekend raakte, hadden Milquet, Magnette en Flahaut trouwens al eieren voor hun geld gekozen en waren ze uitgeweken naar het regionaal niveau. Zij zagen de bui al hangen en waren anderzijds blij dat zij straks niet mee zullen moeten opdraaien voor de ongetwijfeld harde besparingsmaatregelen die zich federaal zullen opdringen in deze legislatuur. Après nous, le déluge.
In het Vlaamse parlement, dat al geen toonbeeld was van dynamiek, zal het akelig stil worden. Bijna iedereen zal er mee in de meerderheid zitten, buiten dan het fel gereduceerde Vlaams Belang en een intern ruziënde SP.a. Het enige item waarbij ik daar nog enig vuurwerk verwacht, is de afwikkeling van het Antwerpse Oosterweeldossier, waar Open VLD een derde bocht zal moeten maken om weer op één lijn te zitten met de nieuwe bondgenoten. Na de laatste kritiek van Eurostat* zou het echter ook kunnen, dat het allemaal niet veel meer zal uitmaken. Zelf blijf ik bij mijn statement, dat ik de ontsluiting ervan niet meer zal meemaken.
* Na een eerste afwijzing door Europa kwam Vlaanderen af met een plan B voor de Oosterweelverbinding. De Vlaamse regering wilde deze via de BAM onderbrengen in de dochteronderneming Liefkenshoektunnel, die nu buiten de begroting valt. Door ze echter samen te brengen, komt ook de tunnel zelf in de begroting terecht. Eurostat wil in dat geval niet dat de Vlaamse regering borg blijft staan voor een project dat niet in haar begroting staat. Zoiets heet boekhoudkunde, waar politiekers blijkbaar niet veel kaas van gegeten hebben.
Het rommelt al meer dan een maand binnen de SP.a, de partij van de Vlaamse socialisten. De kat werd de bel aangebonden door volksvertegenwoordigers Vanvelthoven en Bonte, die duidelijk hun twijfels hadden over de aanpak, of beter: de niét aanpak door voorzitter Bruno Tobback van de desastreuze gevolgen van de verkiezingsuitslagen van 25 mei, waar de partij haar slechtste resultaat ooit behaalde. Alhoewel men tussen de regels kon lezen dat men Bruno liever kwijt dan rijk was – en liefst zo snel mogelijk – kreeg die laatste het toch gedaan dat zijn herverkiezing of de verkiezing van een opvolger, die gepland was in september van volgend jaar, slechts een paar maanden zou vervroegd worden. In juni nu t.o.v. in september 2015.
De zaak van de SP.a burgemeester van Landen, die een groep zigeuners uit zijn gemeente wou verjagen door een dj met knalharde muziek erop af te sturen, was velen in de partij – terecht – in het verkeerd keelgat geschoten. Een motie van wantrouwen van bijna de hele partijtop over deze aanpak heeft er nu voor gezorgd dat het SP.a verhaal reeds in september van dit jaar zal besproken worden tijdens zogeheten ‘fractiedagen’, een herhaling van deze van einde juni in St Laureins waarop toen, tegen alle verwachtingen in, geen potten gebroken werden.
Mede n.a.v. de problematiek over de teleurgang van de SP.a (ze is momenteel de kleinste sociaal-democratische partij van Europa, letterlijk de ‘rode’ lantaarn), verscheen er dit weekeinde een interview van drie bladzijden met John Crombez in De Standaard. John is een van de kandidaten om eventueel Tobbackske op te volgen en men zou denken dat er dan in zo’n interview interessante dingen te lezen zouden zijn. Vergeet het. De naam ‘Vlaanderen’ komt in heel het verhaal één keer voor en dan nog waar het gaat over een onderhandeling met de N-VA van vijf jaar geleden. Er blijkt in die partij nog steeds niemand, maar dan ook niemand te zijn die gesnapt heeft dat de partij zijn stemmen uitsluitend in Vlaanderen kan halen. Dat is altijd zo geweest en zal zo blijven. Als normaal gevolg van het negeren van de eigen regio en identiteit zal de SP.a dan ook steeds marginaler worden en straks in het confederaal debat helemaal niet meer mee tellen.
Tenslotte nog dit: bij de veertig SP.a’ers die Tobback Jr in een open schrijven tot de orde riepen, ontbrak één belangrijke naam: die van Vande Lala. Dat wordt in onze media nergens vermeld, terwijl de man toch bekend staat als de ideoloog van de regering Di Rupo én de peetvader van kandidaat Crombez. Misschien was hij het wel die Tobbackske in St Laureins in het zadel heeft kunnen houden…
Ik had het er gisteren al over. De belangrijkste reden waarom men er niet in slaagt een nieuwe Vlaamse deelregering te maken, komt door een gebrek aan middelen. Waar men vroeger discussies had over het verdelen van het geld, zijn er nu over wie wat zal moeten besparen. Zoals eveneens bekend, is deze situatie het gevolg van de zesde staatshervorming, waaraan de traditionele Vlaamse partijen (plus Groen) aan hebben meegewerkt en die – althans volgens o.a. Beke en Verherstraeten – toch zo’n succes was. Het is daarom opmerkelijk dat uitgerekend CD&V moeilijk doet over besparingen, terwijl de partij zelf mee die zesde staatshervorming heeft doorgevoerd. Het zal trouwens nog jaren duren alvorens die helemaal zal zijn uitgevoerd (‘geïmplementeerd’, heet dat tegenwoordig in wetstratees).
Opmerkelijk is ook de vaststelling dat men Vlaanderen de slechtste leerling in de Belgische klas durft noemen, omdat – steeds o.w.v. het geldgebrek – men enkele jaren in het rood denkt te moeten gaan. Mag ik er de aandacht op vestigen dat de nieuwe Waalse deelregering zopas nog heeft medegedeeld dat ze hoopt haar begroting in evenwicht te hebben tegen … 2018! Dat is het jaar van de volgende verkiezingen (die voor de gemeenten) en tegen die tijd maakt men de mensen weer wel wat anders wijs. Dat de Brusselse regering er geen problemen mee heeft, is de logica zelf. Het stadsgewest krijgt er – ook al door die laatste staatshervorming - jaarlijks 461 miljoen bij (op een totaalbegroting van 3,5 miljard). Het zou erg zijn als men in dergelijke omstandigheden er nog niet zou slagen een sluitende begroting te hebben. Alhoewel…
De programma’s die zowel de nieuwe Brusselse als de Waalse vooropstellen zijn bijna allemaal beloftes naar de volgende jaren toe en nergens krijgt men definitieve cijfers. Dat is zo voor de kinderbijslag, de dienstencheques, de woonbonus en ga zo maar door. De jobs die alle werkloze jongeren, zowel in Brussel als in Wallonië aangeboden zullen krijgen als ze 4 maanden na schoolverlaten nog geen werk zouden hebben, zijn allemaal nepbanen bij de overheid, waar ze weinig of niets zullen leren (tenzij misschien staken).
Tenslotte blijkt dat de nieuwe federale regering zo’n 17 miljard extra moet gaan zoeken. De N-VA heeft al langer voorgesteld het begrotingsevenwicht een jaar uit te stellen tot 2018 i.pl.v. 2017, zoals nu met Europa was afgesproken. Daarop krijgen de Vlaamsnationalisten flink wat kritiek. Dat de Waalse deelregering net hetzelfde wil doen, vindt men daarentegen heel normaal. Verschil moet er nu eenmaal zijn in dit land waar iedereen zogezegd gelijk is voor de wet…
I.v.m. de besprekingen over een nieuwe Vlaamse regering krijgt men zo goed als niets meer te horen. Silentium triplex, om het in studententaal te zeggen. Misschien iets voor een multiple choice vraag in e.o.a. quiz:
Vraag: waarom heeft CD&V (voorlopig?) afgehaakt?
1. Omdat de N-VA teveel besparingen in de zorgsector wil.
2. Omdat de N-VA teveel wil besparen bij de provincies, het enige niveau waar CD&V nog iets te zeggen heeft.
3. Omdat CD&V huivert van een ‘Zweedse coalitie’, de nieuwe term voor een ‘kamikaze regering’. In een dergelijke regering (geel/blauw met een kruis in het midden) wordt ze nl de linkervleugel en ligt ze niet meer ‘midden in het bed’. Om die laatste reden wil CD&V nog een poging doen om cdH toch in die Zweedse coalitie te krijgen. Bovendien zou Kris Peeters ook daarin geen premier kunnen worden als de spelregels worden gerespecteerd, want dan wordt de blauwe ‘familie’ de grootste.*
4. Omdat Kris Peeters evenmin nog minister-president van de Vlaamse regering kan blijven.
5. Omdat men het Bart De Wever gewoon niet wil gunnen dat zijn uitspraak dat er de voorbije week een nieuwe Vlaamse regering zou zijn, bewaarheid zou worden.
6. Omdat er vanuit Europa weer een negatief advies is gekomen i.v.m. Oosterweel.
7. Omdat Kris Peeters er ook op de nationale feestdag wil bijstaan als Vlaamse bloempot.
Antwoord hopelijk volgende week, na die nationale feestdag, wanneer ook de poging van Charles Michel zou kunnen eindigen omdat er geen Vlaamse regering zal zijn. De eerste keer dat er moet bespaard worden, blijkt dat een onmogelijke zaak te worden.
* Er bestaat een waterkansje dat Michel Peeters toch het federale premierschap zou kunnen aanbieden om op die manier de tsjeven te overtuigen mee te doen. Dat zou dan ten koste gaan van Didier Reynders, die men dan als Europees commissielid zou voordragen. En dat zou dan weer ten koste gaan van Marianne Thijssen, partijgenote van Peeters...
Het is bijna ontroerend hoe er door onze media rond de pot gedraaid wordt om toch maar niet te snel te moeten toegeven dat het passagiersvliegtuig van Malaysia Airlines door de door Rusland gesteunde rebellen in Oost-Oekraïne werd neergeschoten:
- De raket werd afgevuurd vanuit het territorium dat door de rebellen wordt bezet.
- Diezelfde rebellen hadden de laatste weken al twee Antonov-26 toestellen van de Oekraïense luchtmacht naar beneden gehaald.
- Er is geen enkele reden waarom Oekraïne daar zelf een luchtraket zou afvuren omdat de rebellen er geen vliegtuigen hebben.
- Enkele onderschepte telefoongesprekken tussen rebellen en berichten op het Russische facebook hadden gepocht met het neerhalen van vliegtuigen en het feit dat ze een raketinstallatie hadden weten buit te maken van het Oekraïense leger. Het feit alleen dat ze na de ramp de berichten van facebook hebben afgehaald, spreekt boekdelen.
- Een andere, eerder perverse denkpiste zou zijn dat het vliegtuig werd neergeschoten door echte Russen van vlak over de grens. Dit is echter weinig waarschijnlijk omdat het daar gaat om echte, goed getrainde militairen en niet om een stelletje al dan niet gemaskerde rambo’s.
Dat allegaartje in Oost-Oekraïne mag dan al op alle gebied heimelijk door Poetin en Co gesteund worden, veel grijze materie blijkt het niet te bezitten. Het volstaat niet gesofistikeerde wapens te hebben om op een intelligente manier oorlog te voeren. Rambo wint alleen in de film.
‘Wat we zelf doen, moeten we trachten beter te doen’, was de slogan van Gaston Geens, de eerste ‘premier’ van Vlaanderen. Het is ondertussen gebleken dat dat niet altijd het geval is en dat Vlaanderen dikwijls dezelfde fouten maakt als de Belgische schoonmoeder. De laatste in de rij is de gewestelijke regeringsvorming, die ook al erg op een Belgische gaat gelijken voor wat het zich voortslepen in de tijd betreft. Eerst zou de nieuwe regering er komen vóór de Vlaamse feestdag, dan vóór de Belgische nationale feestdag en nu gaat men waarschijnlijk ook die deadline niet halen.
Een officiële reden voor het nieuwste oponthoud blijkt er niet te zijn. CD&V en N-VA waren eergisteravond nog zonder specifieke problemen uit elkaar gegaan en hadden afgesproken gisterenmorgen om 10.00 uur opnieuw bijeen te komen. Eerstgenoemde partij blies die nieuwe samenkomst af en kwam niet meer opdagen. In de coulissen kon men horen dat de christendemocraten niet akkoord zouden gaan met enkele drastische besparingen die de N-VA zou willen doorvoeren, o.a. in de gehandicaptenzorg. Nu kan ik best begrijpen dat gehandicapten best zo goed mogelijk geholpen dienen te worden, maar of dat een item is om de hele regeringsvorming op de helling te zetten, is een ander verhaal. Een tweede verhaal is, dat N-VA hardere besparingen wenste, omdat CD&V niet bereid was die bij de provincies door te voeren, terwijl N-VA de provincieraden zelfs zou willen afschaffen.* Men staat er blijkbaar niet bij stil, maar in werkelijkheid kán Vlaanderen de provincieraden niet afschaffen. Dat komt omdat die rechtstreeks verkozen worden en er – volgens artikel 162 van de Grondwet – een grondwetsherziening nodig is om dat te bewerkstelligen. De rode draad door heel dit verhaal van de Vlaamse regeringsvorming is echter gewoon dat de afwikkeling van de zesde staatshervorming voor onze regio een zeer slechte zaak is. Voor de vele bevoegdheden die Vlaanderen erbij krijgt is er nl geen goed onderbouwde financiering. In tegenstelling tot de vorige keren is er nu geen geld teveel, maar tekort en zal men op e.o.a. manier moéten besparen, willens nillens. Een bijkomende factor zou het ‘geval’ Peeters zijn die ergens premier wil blijven, dat in Vlaanderen niet kan en dat ook niet zou kunnen in een nieuwe federale, zgz ‘kamikaze’ regering, omdat daarin de blauwe familie de grootste zou zijn. Het zou pas ergerlijk worden, mocht blijken dat Vlaanderen niet aan een regering geraakt door een gefrustreerde afscheidnemende minister-president van een partij die én een premier wil én een Europees commissaris én een regeling voor Arco en die bij gebrek eraan de schuld wil geven aan een partij die in de eigen regio anderhalve keer groter is, maar straks niets dreigt over te houden…
* Verhofstadt wilde in de jaren negentig de provincieraden al afschaffen. Dat heeft hij zwart op wit in zijn eerste drie burgermanifesten staan. Met steeds groter wordende gemeenten (door de fusies) en de oprichting van een eigen gewestregering, was er geen reden om dat tussenniveau te laten bestaan. Dat daar later niets van in huis is gekomen, komt omdat het genie van Gent en Umbrië zijn eigen idealen verloochend heeft toen hij er de kans toe kreeg ze te verwezenlijken.
Dat het met de alternatieve, zgn ‘duurzame’ energie flink fout zou lopen, is geen nieuws meer. Wie regelmatig deze rubriek volgt weet dat ik al enkele malen geschreven heb dat we ons nog blauw gaan betalen aan die groene stroom. Ondertussen lijkt dat ook bij de politiek te zijn doorgedrongen. Niemand minder dat Vande Lala, specialist ter zake – denk maar aan Electrawinds en de molenwieken in ‘zijn’ Noordzee – is er achter gekomen dat de schulden, veroorzaakt door de onbezonnen steun aan alternatieve stroom, er straks gaan voor zorgen dat de kosten op elektriciteit vanaf 2016 zouden kunnen stijgen met liefst 30%. Een cijfer dat niet van hem komt, maar van de Sociaal Economische Raad voor Vlaanderen. En dat alles ondanks het feit dat diezelfde Vande Lala de energieprijzen in de lente van 2012 blokkeerde en later de BTW op elektriciteit van 21 naar 6 procent terugbracht.
De zware oversubsidiëring van o.m. de zonne-energie heeft mee gezorgd voor een schuldopbouw, die niet zomaar weg te cijferen valt. Komt daar nog bij, dat er later al zoveel wijzigingen in het statuut van de zonnepaneelverbruikers gekomen zijn, dat men door de bomen het bos niet meer ziet. Voor Vande Lala is dat echter geen probleem. Als de overheid, in dit geval het Vlaams Gewest, bv 500 miljoen (een half miljard!) euro, in de vorm van een fonds, opzij zou zetten over een periode van 20 jaar dan kan de begroting dat aan. Doet aan die andere oude krokodil Schouppe denken die datzelfde vond van het anderhalf miljard van Arco (‘Les affairs c’est l’argent des autres). M.a.w. de Vlaamse regering zou dat geld moeten gaan lenen (en er dus nog eens intrest bovenop betalen) om de stommiteiten te betalen van Freya Vandenbosche, partijgenote en vroegere mede teletubbie van dezelfde Vande Lala, verantwoordelijk minister voor energie in de ontslagnemende Vlaamse deelregering.
Er zal natuurlijk een oplossing moeten gevonden worden om de ontspoorde subsidietoelage op de alternatieve energie voor iedereen aanvaardbaar te maken. Het laatste wat men echter moet doen is de rattenvanger van Oostende achterna te lopen. Het op te richten fonds dat hij nu voorstelt heeft te veel weg van zijn vroegere grandioze idee van dat andere fonds, het Zilverfonds, waarvan we weten wat voor roemloze dood het gestorven is. Met waarschijnlijk niemand van Vande Lala’s partij in de volgende Vlaamse regering, wordt het weer ‘Na ons de zondvloed’.
In Brussel hebben ze nu een akkoord voor een nieuwe gewestregering. Erg moeilijk was dat niet, want door de zesde staatshervorming* krijgt het stadsgewest er zo’n 461 miljoen euro extra bij, op een totale begroting van 3,5 miljard (iets meer dan 13%). De nieuwe ploeg, waarvan de postjes nog niet officieel verdeeld zijn, kan dan ook met e.e.a. uitpakken. Wat daarbij in ’t oog valt is dat er enkele belastingen verdwijnen en dat de minder inkomsten daarvan gecompenseerd zullen worden door een verhoging van de onroerende voorheffing. Tot daar is alles nog normaal te noemen. Wat niet normaal is, is dat die meerkost alleen zal aangerekend worden voor wie zelf niet in Brussel woont. Om te beginnen is dat een discriminatie, maar het heeft ook als neveneffect dat de huurprijzen in de hoofdstad gegarandeerd zullen stijgen. Als men nu al weet dat er de komende tien jaar zo’n 160.000 nieuwe inwoners gaan bijkomen, waarvan de meeste waarschijnlijk niets bezittende allochtonen zullen zijn, dan gaan ze daar in Broekzele meer dan de nodige problemen mee krijgen. De privé huurmarkt wordt er straks helemaal onbetaalbaar. Mocht het nieuwe bestuur denken daar iets aan te moeten gaan doen in de vorm van subsidies e.d. dan zullen ook de extra centen snel opgesoupeerd zijn.
* Wat die zesde staatshervorming betreft moet men trouwens steeds met twee woorden spreken. Het blijkt nl dat er 26 samenwerkingsakkoorden nodig zijn om ze allemaal operationeel te maken. Er is dan ook niet veel nodig om bepaalde overeenkomsten op de helling te zetten.
Tenslotte nog dit: op de viering van de Vlaamse feestdag in zijn eigen Brusselse stadhuis ontbrak Yvan Mayeur, de kersverse PS-burgemeester. Als statement kan dat tellen. Zijn voorganger, feestvarken Thielemans, was ook van de PS, maar heeft zich op een dergelijke manier nooit laten kennen.
En om te besluiten ook goed nieuws. Ook al mocht de SP.a tegen alle verwachtingen in toch nog in de Vlaamse regering geraken, van Pascal Smet zijn we verlost. Het duracel konijn wordt meer dan waarschijnlijk Brussels minister. Ik kan me niet indenken dat er daarom iemand rouwig zal zijn.
Na Bart De Wever krijgt ook Charles Michel uitstel van executie voor ‘zijn’ vorming van een nieuwe federale regering. Eigenlijk zijn er geen twee – zoals overal verteld wordt – maar nog drie mogelijkheden. De eerste is die zgz ‘kamikaze regering’, waarbij aan Franstalige kant alleen het MR meedoet (die dan wel 7 ministers krijgt), een tweede is de oude tripartite die o.m. CD&V niet wil. De derde – waarover men liever niét spreekt - is die die er kan komen nadat de gewestregeringen gevormd zijn en die dan zal moeten onderhandeld worden tussen die deelregeringen. Dat betekent dus zowel met de PS als met de N-VA, zoals het er nu uitziet. Dat zal ook betekenen dat we dan bezig zullen zijn aan een eerste poging tot confederatie, vermits die gewestregeringen dan onder elkaar gaan uitmaken wat nog federaal kan en wat niet, het basisprincipe van de confederatie. Dit laatste kan echter alleen maar als er ook een nieuwe Vlaamse regering is en daar wringt momenteel het schoentje.
Voor wat de vorming van de Vlaamse gewestregering betreft, blijft Kris Peeters immers maar zeuren over die deadline van De Wever, wat eerder kinderachtig lijkt. Ze zijn nu al meer dan twee weken aan het discussiëren en worden verondersteld zo stilaan weten waarmee ze bezig zijn. Een tweede reden voor de tsjeven om te temporiseren is dat ze zgz wachten tot het cdH zeker is van de postjes binnen de Brusselse en de Waalse deelregering en daarna misschien toch zou kunnen overhaald worden om in een centrumrechtse federale regering te treden. Wishful thinking noemt men dat.
Tenslotte blijft er het even kinderachtig volharden van de Open VLD, die niet in de ene regering wil stappen zonder ook met de andere te mogen meedoen. Zoals ik hier al eens geschreven heb, is dat blufpoker en zullen de Vlaamse liberalen die eis straks wel inslikken als ze dreigen nog nergens mee te zullen mogen spelen.
De regering voor de Duitstalige Oostkantonners is er al, voor de Brusselse is er een definitief akkoord en moeten alleen nog de postjes worden ingevuld. De Waalse regering zegt te zullen ‘landen’ vóór de nationale feestdag. Het zou zonder meer een lachertje zijn mocht het sterke Vlaanderen het niet zou halen, enkel en alleen omdat CD&V niet goed wat met Peeters aan te vangen.
We maakten vorige week de (voorlopig?) natste en somberste week van 2014 mee. Op weerkundig gebied dan wel. Maar op politiek vlak was het al niet veel beter. De nieuwe Vlaamse regering, die ons min of meer beloofd was tegen de Vlaamse feestdag, is er nog steeds niet en als dat zo doorgaat zal die er ook niet zijn tegen de Belgisch nationale feestdag. Ik hoop, dat ik me vergis, want het zou gewoon een schande zijn. Zoiets als die 1-7 van de Brazilianen op eigen veld.
De discussies over de vorming van die Vlaamse regering gaan officieel nog altijd over de centen die er moeten gevonden worden om de ontoereikende budgettering van de overgekomen nieuwe bevoegdheden te dekken. Wie echter tussen de regels kan lezen, weet dat het ook – zoals meestal -gaat om de postjes. Het zit de CD&V dwars dat ze niet meer de grootste partij zijn in Vlaanderen en daarom ook geen aanspraak meer kunnen maken op de topjob van minister-president. Daar Kris Peeters niet met minder tevreden is binnen die gewestregering, wil de partij hem achter de hand houden voor het leiden van een eventuele federale regering, mocht die kunnen gevormd worden zonder de PS. Dat laatste is echter verre van zeker en waarschijnlijk niet iets dat realiseerbaar is vóór de vorming van de Vlaamse regering, iets waarop men al gehoopt had nog vóór 25 mei maar dat doorkruist werd door het akkoord tussen PS en cdH voor de Waalse deelregering.
Het lijkt er zo stilletjesaan op, dat alle excuses goed zijn als CD&V maar tijd kan winnen. Het laatste was de uitspraak van Bart De Wever op 11 juli dat de nieuwe Vlaamse regering er deze week zal zijn. Voor Peeters is dat voorbarig, omdat het een nieuwe deadline schept, waar hij zogezegd tegen is. Nog straffere kost kregen we te lezen in De Standaard van dit weekeinde, waar ‘de gefrustreerde van Zaventem’* in een interview wist te vertellen ‘dat Vlaanderen snakt naar een federale regering’. Die uitspraak werd zelfs de titel van dat interview.
Enfin, in tegenstelling tot het sombere weer van vorige week, wordt ons deze week weer echt zomerweer voorspeld. Laat ons hopen dat dat ook onze Vlaamse politiekers wat opgewekter zal stemmen zodat er eindelijk die Vlaamse regering komt die we hard nodig zullen hebben als breekijzer voor een echte doorbraak op federaal gebied.
* Hiermee bedoel ik Eric Van Rompuy, ooit erg Vlaamsgezinde voorzitter van de CVP-jongeren, die gaandeweg steeds belgicistischer is gaan klinken omdat hij niet uit de schaduw geraakte van zijn doodsaaie broer, die achtereenvolgens wel minister, premier en voorzitter van de Europese Raad werd, terwijl hijzelf het niet verder bracht dan fractieleider in het Vlaamse parlement.
Ik heb sinds begin dit jaar geen abonnement meer op De Standaard, maar krijg nog altijd de online krant. Nog straffer is dat ik die ook nog steeds krijg van Het Laatste Nieuws, dat ik al begin 2007 opzegde…
