Zoals ik al in mijn blog van gisteren liet uitschijnen zou in de aan de gang zijnde vluchtelingencrisis het Schengen-akkoord wel eens het kind van de rekening kunnen worden. Het ene land na het andere, zeker die landen die op de Balkan-route liggen, sluit zijn grenzen en gaat ze zelf controleren. Dit laatste is een noodzakelijkheid omdat eens te meer gebleken is dat de buitengrenzen van de Schengen-zone niet behoorlijk gecontroleerd worden. In feite is dat geen nieuw gegeven, want het is al langer geweten dat heel wat criminelen ook daarvoor al veel te gemakkelijk West-Europa binnen geraakten. Van bij de aanvang van de huidige exodus bleek ook al dat dit in Griekenland een lachertje was (en is).
Moet het Schengen-akkoord dan worden opgedoekt? Ja en nee. Ja, in zijn huidige vorm, maar het zou wel kunnen blijven voortbestaan in zijn eerste vorm (van 1982): de Benelux-landen, Frankrijk en Duitsland, eventueel aangevuld met Zwitserland. De grenzen van die landen kunnen dan best door een eigen, internationaal politiecorps gemonitord en bewaakt worden. In zijn huidige vorm, met 26 landen, blijft het een utopie waarin alleen Verhofstadt nog gelooft.
---
Iets heel anders: In de sportberichtgeving heeft men het steeds over de Italiaan Fabio Aru die zopas zijn eerste grote ronde won, de Vuelta. Aru is afkomstig uit Sardinië, uit San Gavino Monreale, geen klimmer uit een bergdorpje, maar uit een plaats in de grootste vlakke landbouwzone van het eiland, de Campidano. Hij is daarmee de eerste Sard die een grote ronde op zijn naam schrijft. Het zijn niet alleen de Vlamingen die alleen als Belg vernoemd worden als ze winnen, ook de Sarden kunnen daarover mee spreken.
Het wordt vreselijk spannend met die vluchtelingencrisis, nu ook het grote Duitsland op zijn grenzen gebotst is (letterlijk dan nog wel). Het slachtoffer van heel deze affaire zal meer dan waarschijnlijk het Schengen-akkoord worden, waardoor elk land zijn eigen grenzen weer zal moeten gaan bewaken, zeker de grenzen die door de vluchtelingenstroom overspoeld worden. Schengen kon alleen werken als de buitengrenzen waterdicht zouden zijn en dat laatste blijkt niet te kunnen. Ook het zgz verdrag van Dublin is een lachertje gebleken, omdat het stelt dat immigranten zich moeten laten registreren in het eerste E.U.-land waar ze binnenkomen en dat is al lang niet meer het geval. Dat is trouwens tegelijkertijd een discriminatie, want de mensenmassa’s komen bijna altijd langs dezelfde landen binnen (Hongarije, Italië en Griekenland) en zouden steeds naar die landen kunnen worden teruggestuurd, hetgeen absurd is met de aantallen die er nu zijn. Het wordt nu afwachten hoe lang ‘vorübergehend’ zal duren…
Het wordt ook afwachten wat er over twee weken in Catalonië zal gebeuren, als die nu nog Spaanse regio naar de stembus trekt. Volgens de laatste peilingen zouden de separatisten, die zowel links als rechts vertegenwoordigen, zelfs de volstrekte meerderheid behalen. Wie de indrukwekkende betoging op ‘La Diada’, de Catalaanse nationale feestdag gezien heeft, kan niet anders dan weemoedig toegeven dat zoiets bij ons niet meer mogelijk is. Voor het vierde jaar op rij stapten daar in Barcelona meer dan anderhalf miljoen mensen op, dat is één op vijf van het totale aantal inwoners. Zie je dat bij ons al gebeuren, een betoging met meer dan een miljoen Vlamingen?
---
Tenslotte nog een mop die in Nederland de ronde doet:
‘ Ken je het verschil tussen het Oranje elftal en de asielzoekers”?
Het kan voor velen misschien opmerkelijk zijn dat Duitsland zich zo genereus opstelt t.o.v. de misschien 800.000 vluchtelingen die Merkel zegt te willen opnemen. Toch zijn daar redenen voor.
De Duitse economie draait op volle toeren en heeft werknemers tekort. Er sterven tegenwoordig meer Duitsers dan er geboren worden. Volgens een rapport van het Duitse bureau voor statistieken Destatis zal het land, als men daar niets aan doet, tegen 2060 met 11 miljoen mensen gekrompen zijn, een afname met 23%. De nieuwe inwijkelingen zullen voor het overgrote deel moeten beginnen in de bekende Duitse mini-jobs, waarover vooral onze vakbonden en linkse partijen zo denigrerend doen (denk maar aan het bezoek aan Duitsland van Vande Lala en Monica De Coninck) en worden dus goedkope werkkrachten. Tenslotte heeft Duitsland geen staatschuld, maar integendeel een overschot op zijn betalingsbalans van ettelijke miljarden euro. M.a.w. het kan er wat geld tegenaan smijten, iets waarvan de overige landen van de E.U. (met misschien Zweden als uitzondering) alleen maar kunnen dromen. Zeker dit land. Zowel onze federale regering als de Vlaamse zitten met de handen in het haar om te zien hoe ze de begrotingsregels van Europa nog kunnen volgen.
Vlaanderen heeft er, dank zij de zo volprezen zesde staatshervorming, een deel bevoegdheden bij gekregen, die maar voor 80% financieel gedekt zijn. De taksshift kost ons tientallen miljoenen euro, omdat die berekend is op de personenbelasting, die echter - ook al als gevolg van die staatshervorming - verlaagd is en dus minder opbrengt. De pensioenkosten vliegen de pan uit omdat men niet tijdig maatregelen heeft getroffen om die op te vangen. En als kers op de taart krijgen we nu de extra kosten voor de opvang en inburgering van de vele duizenden vluchtelingen, waarvan niemand kan/durft zeggen wat het eindcijfer zal zijn.
Ge houdt het niet voor mogelijk, maar nu beginnen ook onze eigen politiekers een militaire actie in Syrië mogelijk te achten, dit alles om de vluchtelingenstroom te doen ophouden. Dat laatste heeft hen wakker geschud, de oorlog zelf had hun interesse niet.
Wie gaan ze in Syrië aanvallen? IS? Assad? Al Nusra? Allemaal tegelijk? Voor één keer ben ik het zelfs eens met onze Agusta specialist Willy Claes, die zich weer alles kan herinneren en die zegt dat een oorlog in Syrië niet kan gewonnen worden met alleen wat bommen smijten. Wie gaat de grondtroepen (het kanonnenvlees) leveren? Volgens een specialist die de VRT erbij haalde, heeft men daar 350.000 manschappen voor nodig. Wat als Rusland er zich verder mee gaat bemoeien (er zouden nu al Russische troepen samen met die van Assad vechten)?
Ondertussen blijkt dat 40% van de vluchtelingen die zich hier in Brussel aanmelden Irakezen zijn, het dubbele van het aantal Syriërs en meestal jonge alleenstaande mannen. Als men dan toch ter plaatse militair wil ingrijpen, dan moet men beginnen in Irak, waar maar één echte vijand is, IS. Als die uit Irak kan verdreven worden, zouden Irakezen geen reden meer mogen hebben om hier als economische vluchteling asiel aan te vragen.
Ik denk dan ook dat de voorstellen van onze ‘specialisten’ (Michel inbegrepen) om in Syrië militair in te grijpen alleen maar bedoeld zijn om straks niets te moeten blijven doen. De ‘natte dweil’ aanpak, zeg maar. Alleen moet men dan wel ook ophouden met zeuren over de extra kosten voor de aan de gang zijnde volksverhuizing.
Met heel die uit haar voegen gebarsten vluchtelingenproblematiek zou men nog vergeten dat het gewone leven hier ook nog door gaat. Hét nieuws van de week was het uitgelekt ‘transformatieplan’ van de VRT, waarbij zo’n 286 jobs verloren zouden gaan. ‘Zouden’, want de beslissing daarover zou pas maandag a.s. vallen. Zoals gebruikelijk, lekte het plan uit en is de heisa er niet minder om, ook al is er nog niets definitiefs beslist.
De doorsnee Vlaamsnationalist zal er niet van wakker liggen als de linkselende VRT verder wordt gekortwiekt. Nog vóór hij in de politiek stapte, schreef Gerolf Annemans – ergens in de jaren stilletjes – de Tv-rubriek in ’t Pallieterke en eindigde hij zijn columns steeds met de wens dat de toenmalige BRT zou verdwijnen. Zo’ beetje in de trant van Cato’s ‘Cartago delenda est’. Vlaanderen heeft nog steeds geen behoefte aan een nieuwsdienst die de eigen mensen achteruit stelt en die in de politiek steeds de linkerzijde kiest. Bij het persoverzicht is het 9 keer op 10 eerst De Morgen die aan bod komt, om maar een voorbeeld te geven, worden Vlaamsnationale punten steevast verzwegen of verdraaid en ga zo maar door. Om nog te zwijgen over al die programma’s waar het om ‘ons kent ons’ gaat en buitenstaanders geweerd worden.
Als andere, particuliere instanties en zenders moeten besparen, herstructureren en de tering naar de nering zetten, waarom dan de VRT niet? Opmerkelijk is trouwens dat de enige afdeling – met liefst 400 medewerkers – waarop niét zal bespaard worden, uitgerekend de nieuwsdienst is, het meest anti-Vlaamse deel van de omroep. Daar moet ik zeker geen tekeningetje bij maken, zeker?
Alhoewel er nog niets is beslist, dreigen de vakbonden ermee volgende week alle zenders plat te leggen. Ze doen maar. Het echte Vlaanderen zal er niet wakker van liggen.
Terwijl de vluchtelingenstroom vanuit Zuidoost Europa steeds grimmigere en grotere proporties aanneemt, lijkt er ook in Syrië iets nieuws aan de hand te zijn. Met name Rusland, dat al vanaf het begin van het conflict dictator Assad steunde en dat ook nu nog steeds doet, zou zich meer met de oorlog daar gaan bemoeien. Reden daarvan zou kunnen zijn dat het regime van Assad wankelt. Zijn sjiitische minderheid van Alawieten moet het met steeds minder manschappen stellen en dat zou niet meer gecompenseerd worden door die Russische, vooral militaire steun. Vergeten we niet dat Rusland in datzelfde Syrië de enige marinebasis buiten zijn thuisland heeft.
Een andere reden zou kunnen zijn, dat Assad meer dan ooit alleen staat, grotendeels omdat zijn regime niemand ontziet. In de eerste helft van dit jaar maakte zijn leger, of wat ervan overblijft, zeven maal (7x!) meer burgerslachtoffers dan het gehate en moorddadige IS. Er is dan ook sprake van dat Rusland uiteindelijk toch is gaan praten met Turkije, dat eveneens niets van Assad wil weten. En zo zitten we daar dan stilaan met wat ze tegenwoordig een ‘geopolitisch’ probleem noemen: buiten China is de halve wereld er nu mee bezig.
Persoonlijk blijf ik het raar vinden dat er nergens officieel sprake is van de Iraakse piste, een plan B, zeg maar. Zoals ik reeds schreef zou het wenselijker zijn daar te beginnen, omdat Irak geen onoverzichtelijk wespennest is zoals Syrië. IS bezet er vooral enkele plaatsen in het noorden, waaronder de stad Mosoel. Deze regio op IS veroveren lijkt geen onoverkomelijke taak en – mocht dat lukken – kan men nog zien hoe men Syrië kan aanpakken met zijn IS, met Assad, met de Koerden en daartussen nog enkele zgz vrijheidsbewegingen waarvan niemand met zekerheid kan zeggen waarvoor ze staan. Dat Syrië nog ooit een normaal land wordt, lijkt me uitgesloten, maar een einde aan de huidige situatie zou allicht voor een deel van de huidige vluchtelingen een reden kunnen zijn om terug te keren naar hun heimat. Dat hebben de meeste van onze vluchtelingen ook gedaan na WOI en WOII, al werden die zelfs in onze buurlanden niet gepamperd zoals nu met de Syriërs op vele plaatsen gebeurt.
De huidige vluchtelingencrisis dreigt zo stilaan een eigen leven te gaan leiden, zeker voor de massa’s die ons toekomen vanuit het Zuid-Oosten. Die groepen worden niet alleen steeds groter, zij worden ook mondiger en hebben blijkbaar hun eigen plannen. Tot wat dat kan leiden hebben we in hartje Brussel meegemaakt, waar – op enkele uitzonderingen na – de zgz sukkelaars verkiezen in hun tentenkampje te blijven logeren i.pl.v. in een speciaal voor hen klaargemaakt gebouw, waar ze, bij manier van spreken, gratis kamer met ontbijt krijgen. De staatssecretaris en zijn mensen, daarin geholpen door het Rode Kruis en Fedasil, mocht dan nog zo zijn best te hebben gedaan, een merci kan er blijkbaar niet af en elke opmerking ter zake krijgt meteen de volle laag, met dank aan onze media die het spelletje mooi meespelen. Echt verwonderlijk is het niet als men weet dat bv Vluchtelingenwerk Vlaanderen, dat Theo Francken wilde dagvaarden bij Europa, een koepel van verenigingen is, met daarbij o.a. Amnesty International, het ABVV, Beweging.net en andere linkse organisaties.
Het is trouwens niet alleen in Brussel dat de vluchtelingen een eigen programma blijken te hebben. De kreet dat ze allemaal naar Duitsland willen, klopt ook niet helemaal. Een deel van hen wil feitelijk naar Zweden, waar de voorwaarden voor asiel en inburgering het soepelst zouden zijn. Eens in Duitsland aangekomen, wil die van daaruit verder naar het Noorden en wil ze evenmin in Denemarken gecontroleerd worden als in Hongarije. Wie weet wat we nog gaan meemaken, maar van dit avontuur hebben we het einde nog verre van gezien.
In Europa, meer bepaald in de E.U., gaat het van kwaad naar erger. De oplossing voor Griekenland was er geen. Dat probleem komt straks opnieuw op tafel, na de zoveelste verkiezingen die daar niets zullen veranderen. De vluchtelingenstroom raakt niet ingedijkt omdat de problemen in het Midden-Oosten niet opgelost raken, omdat Rusland dwars blijft liggen en omdat men ook de dag van vandaag geen oorlog kan winnen zonder grondtroepen. De belofte van monsieur normal om Franse vliegtuigen boven het Syrische luchtruim te laten patrouilleren is dan ook maar een doekje voor het bloeden. De (Koerdische) grondtroepen, de enige waarop het Westen rekenen kan, worden dan nog bestookt door het Turkse leger van Erdogan, dat - nota bene - een NAVO-bondgenoot heet te zijn.
Voor de landbouwproblemen hadden we geen boerenbetoging nodig om die te kennen. Begin dit jaar werden de melkquota afgeschaft, waarbij iedereen wist dat de melkveehouders hun productie zouden gaan opdrijven, wat de prijs zou neerhalen. Degenen die dat iets te snel deden, werden er nog wel voor beboet (meer dan 800 miljoen euro in totaal a.u.b.) en de beloofde steun van 500 miljoen is ook nog verre van zeker. Het lijkt wel een broekzak/vestzak operatie, waarbij de boeren echter aan het kortste eind blijven trekken. Het meest logische zou zijn dat men alle subsidies binnen de E.U. gewoon zou afschaffen en de markt zijn werk liet doen, maar dat lijkt te simpel. Erger nog: de Oost-Europese landen die in de landbouw al overgesubsidieerd worden, weigeren daarbij dan nog solidair te zijn in de vluchtelingenproblematiek. Groot-Brittannië, Denemarken en Ierland zeggen vlakaf dat ze niet meedoen. Italië, Griekenland en Hongarije worden vrijgesteld. Het lijkt allemaal zo’n beetje op de Belgische transfers, die ook steeds maar in één en dezelfde richting gaan. Want vergeten we niet: bovenop de steun die dit land overal bijdraagt, geeft Vlaanderen elk jaar nog tussen de 12 en de 16 miljard extra weg binnen België. Dat is minstens het dubbele van wat Merkel in Duitsland eenmalig belooft.
Bij Europa waren er eerst de moeilijkheden van de ontwikkeling. Nu zitten we in fase twee: de ontwikkeling van de moeilijkheden. Vraag is maar, of het ooit nog goed komt.
‘Als elke hond met een hoed op zijn mening meent te moeten geven over de aan de gang zijnde vluchtelingenkwestie, waarom zou ik het dan niet doen’. Of hij het zo letterlijk gezegd heeft, is niet zeker, maar Fernand Huts, de grote baas van Katoennatie heeft inderdaad nog maar eens zijn ongezouten mening te kennen gegeven. Hij zei, als het aan hem lag, meteen 500 erkende vluchtelingen aan het werk te zetten. Wel op voorwaarde dat men een einde maakt aan de wet Major die bepaalt dat in het omschreven Antwerpse havengebied alleen maar erkende dokwerkers aan de slag mogen. Huts ligt al enkele jaren overhoop met die wet en haar syndicale verdedigers, die misbruik maken van die wet en in feite alle werk binnen die zone herleid hebben tot een ‘closed shop’. Dat laatste betekent dat om havenarbeider te worden, men lid moet zijn van een vakbond en dat het de vakbonden zijn die bepalen wie al dan niet dokwerker wil worden. Om de syndicalisten nog wat meer te jennen, zegt Huts dat men een vergrootglas nodig heeft om tussen de huidige 6.000 dokwerkers een allochtoon te vinden. Het zijn wel diezelfde vakbonden en hun linkse medestanders die het hardst staan te roepen om de vluchtelingen op te nemen en hen alle faciliteiten van onze sociale zekerheid toe te kennen, maar dan niet in hun eigen bedrijvigheid. Van schijnheiligheid gesproken…
‘Het is trouwens flauwe kul te zeggen dat we ze nodig hebben. In dit land hebben we 600.000 werklozen en in Brussel bedraagt de jeugdwerkloosheid 35%’. Die zin komt dan van de 81 jarige filosoof Etienne Vermeersch, nu niet direct een nationalist. En als toemaatje de mening van ‘barones’ Mia Doornaert, die terecht stelt dat een systeem van sociale zekerheid alleen kan standhouden als er meer mensen toe bijdragen dan ervan trekken. De combinatie van de babyboomvergrijzing en de vluchtelingenstroom zou daaraan wel eens een einde kunnen maken. Met de opmerking van Bart De Wever over een speciaal statuut en van Open VLD over rechten en plichten zal tenslotte toch rekening mee moeten gehouden worden, wil men dit avontuur vermijden.
Kris Peeters blijkt niet het enige slachtoffer te zijn van de ondoordachte CD&V-beslissing om Marianne Thyssen die Europese tweederangsjob te bezorgen. Ook Karel De Gucht, in de vorige legislatuur nog Europees commissaris, zag daardoor de voortzetting van zijn Europese droom in rook opgaan. Daar deze laatste niet meteen lid kon worden van de nieuwe federale Belgische regering en zoonlief Jean-Jacques (de euthanasiespecialist voor minderjarigen) ook een mindere rol kreeg toe bediend, dreigde voor de familie De Gucht het zwarte gat. Met zo’n herenhuis als tweede verblijf, annex wijngaard in Toscane heeft men nu eenmaal een serieus kapitaal nodig. Gelukkig heeft men dat probleem nu kunnen voorkomen: Karel De Gucht wordt bestuurder bij Proximus, het beursgenoteerd telecombedrijf waarin de Belgische staat 53% van de aandelen bezit en de politiek het dus voor het zeggen heeft. Een van de officiële redenen, waarom De Gucht die baan krijgt, is dat hij ook op dat gebied al enige ervaring heeft, nl bij Dexia! Nou, moe: hoe is dat bij Dexia weer afgelopen? Wie niet zo gelukkig is met de komst van De Gucht bij Proximus is Watje Declerck, de huidige bestuursvoorzitter. Die zegt dat hij liever een bestuurder met een technologische achtergrond had gehad. Voor wie het niet zou weten: ook Declerck werd op die plaats benoemd, niet omdat hij enige technische kennis zou gehad hebben, maar enkel en alleen omdat hij zijn baan als burgemeester van Kortrijk kwijt was en zijn benoeming gebeurde op een moment toen CD&V nog iéts betekende. Die Proximus topjobs lijken dan ook eerder compensaties voor uitgerangeerde politiekers.
Kortom, een zoveelste staaltje van oude politieke (graai)cultuur, een manier van werken waaraan Verhofstadt – nota bene: een partijgenoot van De Gucht – ooit eens een einde wou stellen, met zijn ‘actieve welvaartsstaat’…
Hoe dat met die vluchtelingenkwestie gaat aflopen, blijft een groot vraagteken. Als er één zaak duidelijk is, dan is dat de onmacht van Europa. Er is over zo goed als niets een akkoord dat toelaat e.e.a. gezamenlijk op te lossen en het ziet er evenmin naar uit dat daar spoedig verandering in zal komen.
De toestroom van vluchtelingen is in een stroomversnelling gekomen en de reden daarvan is, dat niemand nog in een land zoals Syrië wil blijven, waar nu al meer dan vier jaar oorlog wordt gevoerd en waar zowat iedereen tegen iedereen vecht. Dat geldt ook een beetje voor Irak, waar het echter duidelijker om twee groepen gaat, sjiieten en soennieten, met daartussen de Koerden, zowat de enige bevolking waarop het Westen rekenen kan. Laat het nu uitgerekend die laatste groep zijn, die de eigenlijke grondtroepen van de geallieerden (of wat daarvoor moet doorgaan) vormt, die geviseerd wordt door Turkije dat reeds lang een eigen dubieuze rol speelt in dit onmenselijk drama.
In het licht van bovenstaande lijkt het aannemelijk Wouter Beke te geloven, die zegt dat hij niet (meer) gekant is tegen een militaire interventie. Alleen krijgt men dat in Syrië nooit voor mekaar. Beter zou zijn dat men eerst ervoor zorgt dat IS in Irak wordt verdreven, waar de situatie niet zo hopeloos verwarrend is en pas daarna Syrië eventueel aanpakt. Voor de Syrische bevolking is het regime van Assad trouwens even moorddadig als dat van IS en weet men bovendien niet wat aanvangen met allerlei rebellengroepen, die er tussendoor lopen en elkaar bevechten.
En dan hebben we het alleen nog maar over het plaatselijk gebeuren. Het gevolg van de oorlog, de vluchtelingenstroom, is iets waar straks iedereen ook hier mee te maken krijgt. Men zou haast medelijden krijgen met staatssecretaris Francken, die het ‘voorrecht’ heeft momenteel de pispaalfunctie van Migratie te bezetten. Als het hem een troost mag wezen: voor zijn voorgangsters Turtelboom en Big Maggie was het de springplank naar het ministerschap…
Het werd in de media vermeld, maar veel commentaar was erop niet te horen. Ik heb het over de zgz ‘testput’ voor de Oosterweel tunnels in Antwerpen. Die put zou gediend hebben om de diverse grondlagen en hun elasticiteit onder de Schelde te kunnen testen. Dat zou nu gebeurd zijn en daarmee kan de put weer dichtgegooid worden. Kostprijs: meer dan drie miljoen euro!
Voor mij is dat weggegooid geld, te voegen bij die andere tientallen (!) miljoenen die men al gespendeerd heeft aan een project waarvan de meesten onder ons de afwerking niet meer zullen meemaken. Hoe de ondergrond onder de Schelde eruit ziet en hoe die reageert, weet men al sinds het boren van de Kennedy tunnel. En voor wie vindt dat dat al te lang geleden is, is er ook nog de Liefkenshoek spoorwegtunnel die men pas enkele jaren geleden geboord heeft en die dit jaar in werking is getreden. Vrij recent dus. De bodem daarvoor zal niet verschillen van die van de nieuwe tunnel die enkele honderden meter verder zal komen te liggen. Ondertussen heeft een nieuw rapport over luchtonderzoek, dat sinds een jaar werd uitgevoerd in de koekenstad, erop gewezen dat de luchtkwaliteit er daar op achteruit gaat. Dat zal er niet op beteren als blijkt dat de verkeersproblemen op de Ring er alleen maar erger zullen worden. In dit geval is een slechte oplossing nog altijd beter dan geen. En zeggen dat enkele zgz ‘milieugroepen’ mee aan de basis liggen van het probleem. Ademloos en Co hebben liever geen oplossing dan deze waarvoor Vlaanderen gekozen heeft. Door telkens weer naar de Raad van State te stappen, zorgen ze er mee voor dat de realisatie van de Oosterweel verbinding steeds verder af komt te liggen, met of zonder overkapping.
Straks is heel Antwerpen ademloos, maar dan zonder hoofdletter.
De komkommertijd is voor politiekers altijd al een gelegenheid geweest om proefballonnetjes op te laten en dat was nu niet anders. De eerste prijs gaat dit jaar naar Peter Vanvelthoven, burgemeester van Lommel, volksvertegenwoordiger voor de SP.a, ooit kandidaat minister voor de Vlaamse regering en ‘zoon van’. De man stelt voor de inderdaad nutteloze Senaat te vervangen door een soort Volkskamer, waarvoor de leden zouden geloot worden uit de circa 8 miljoen kiezers die dit land rijk is. Doet me denken aan mijn grootvader, die in zijn tijd ook geloot heeft om (geen) soldaat te worden.*
Die Senaat, waarvoor we zelfs niet meer kunnen stemmen, die een echte praatbarak geworden is, maar waarvoor de logistieke kosten niet veranderd zijn (om van de salarissen nog te zwijgen), moet door niets vervangen worden, maar worden afgeschaft. Hetzelfde geldt voor de ook al uitgedunde provincieraden. Allemaal instellingen die na de zoveelste staatshervorming niet meer nodig zijn, alleen maar geld kosten en bemand worden door lieden die meestal nog een of meerdere andere inkomsten hebben. Dit landje is veel te klein om al die politieke tussenoverheden te herbergen, laat staan ze te bevolken via een soort loterij. Vanvelthoven is trouwens niet de eerste die met dat idee afkomt. Schrijver David Van Reybrouck deed het hem al voor met zijn G 1000 burgerforum, dat ook al een flop werd, maar gelukkig de staat geen geld kostte. Van de 1000 die op de slotdag moesten komen, daagde één derde niet eens op…
* Mijn betovergrootvader, de grootvader van mijn grootvader langs vaders kant, stak in 1830, bij het ontstaan van België, de nieuwe grens over, samen met een twintigtal andere jongelui uit Rijsbergen (Noord Brabant). Ze deden dit om geen soldaat te moeten worden in Nederland (en – als Nederlander – ook niet in België). Mijn grootvader werd nog als Nederlander geboren, maar bood zich aan om mee te loten voor het leger. Hij werd er uitgeloot, maar door het feit dat hij zich had aangeboden, werd hij automatisch Belg. Mijn vader moest – als oudste van zeven kinderen – geen soldaat worden en ik was tenslotte de eerste van de familie die dat wél mocht.
(Het verhaal van mijn betovergrootvader Laurens en zijn nageslacht is terug te vinden in het boek ‘Achterbroek, opstandig dorp’ van A. Tireliren).
Toen ik vorige week woensdag weer thuis kwam na een heerlijke vakantieweek, met de hele familie, op Sardinië, deed mijn computer het niet meer. Ik had reeds een probleem toen ik vertrok, omdat de PC een of meerdere nieuwe updates van Microsoft niet aannam en er zich daarna een carroussel afspeelde van bewerken, configureren, fout melden en wijzigingen ongeda an maken. Maar woensdag deed hij helemaal niets meer. De systeembeheerder kreeg het 's anderendaags ook niet klaar en nam de PC mee naar huis. Daar staat hij nog en vandaag heb ik een laptop gekregen, waarmee ik toch e.e.a. kan doen, zoals deze blog schrijven. Het is nog even aftasten, want het is de allereerste keer in mijn leven dat ik met een laptop werk...
Ondertussen heb ik ruim de tijd gehad om alle kranten vanaf 18 oogst onderhanden te nemen al is heel wat nieuws ondertussen al weer oud nieuw geworden. Hoe men het ook bekijkt, naast het vluchtelingennieuws kan men niet naast kijken. Het voorstel van Bart De Wever om allevluchtelingen een aparte status te geven, vond nergens genade, maar was tot goed genoeg om de discussie open te trekken. Ik ben het meestal niet eens met Patje De Wael, maar zijn voorstel om alle leefloners te vragen gemeenschapsdienst te doen, is m.i. al een stap in de goede richting. Op die manier komen die mensen tenminste in contact met onze leefwereld en doen ze iéts. Ledigheid is het oorkussen van de duivel en leidt tot kleine of grote criminaliteit. Of, zoals een slogan vroeger op het werk het stelde:'Als je niets te doen hebt, doe het dan niet hier'.
Vorig jaar besloot ik voor de kinderen en kleinkinderen geen kerstcadeaus te kopen. In de plaats daarvan nodigde ik hen uit om dit jaar, waarin ik 75 geworden ben, allemaal samen voor één week naar Sardinië op vakantie te gaan. Iedereen was het daarmee eens (raar, he?) en vanavond rijden we allemaal naar Zaventem, waar we logeren, om dan morgen het vliegtuig te nemen naar Olbia, een stadje in het noordoosten van het eiland, niet ver van Aga Khan’s Costa Smeralda. Daar hebben we drie auto’s gehuurd, waarmee we via de Barbagia, het bergachtige binnenland, naar de Costa Rei rijden aan de zuidoostkust. Ik heb daar drie bungalows gehuurd vlak tegen een strand dat – volgens Global Village – bij de vijf mooiste van de wereld behoort.
Die Costa Rei is voor mij niet zomaar een kust. Ik arriveerde er in 1963 als 23 jarige jongeman, met een vrouwtje van 20 en een dochter van 9 maanden. We hadden er een stuk grond gekocht van 80 ha met een lengte van 800 meter aan het strand. De regio had geen naam. Daar er al een strandmeer was met de naam Piscina Rei, een heuvel die Sa Punta Rei heette en het eerste hotel dat er – door een Vlaming - gebouwd werd Villa Rei genoemd werd, besloten we de hele kuststrook Costa Rei te noemen (‘Rei’ is Sardisch voor ‘koning’; in het Italiaans ‘Re’, in het Spaans ‘Rey’). We maakten er ook ter plaatse publiciteit mee en enkele jaren later besloot de provinciale dienst voor toerisme van de provincie Cagliari de naam officieel te maken. Ik heb die kust dus zijn huidige naam gegeven. In de Unione Sarda, de grootste krant op het eiland, stond zondag nog een artikel over mij met foto en al. Te zien op
Enfin, wij gaan met zijn allen nog eens terug naar de plek waar ons sprookje een avontuur werd dat daar negen jaar geduurd heeft. We waren echter te jong, te onervaren, konden in die tijd daar niet op enige overheidssteun rekenen (er was zelfs geen weg naartoe, laat staan water en elektriciteit). Toen ook het thuisfront het liet afweten, hebben we zaak aan anderen moeten overlaten en zijn we met zijn vijven naar Vlaanderen teruggekeerd (op Sardinië kregen we er nog twee kindjes bij). Het artikel, waarvan hierboven sprake, toont wel aan dat men mij ginder niet vergeten is. Hopelijk gunnen ze me daar die week vakantie en doen mijn lezers dat ook, want die zullen mijn brouwsels voor een week moeten missen…
Het is natuurlijk nog altijd komkommertijd en in zo’n periode is het zo goed als onmogelijk voor een politicus om zich te profileren. Dat geldt ook voor John Crombez, de kersverse voorzitter van de Vlaamse socialisten. Wel heeft de man al gesteld dat de jaarlijkse fractiedagen van de partij die normaal in het najaar gehouden worden, dit najaar samen met de Waalse familie zullen gehouden worden. Dit is niet alleen een stap terug, maar tevens een stap verder naar links, waar in Vlaanderen al een PvdA de uiterst linkse kiezers opvrijt. Zo’n combinatie gaat de PS misschien wat sterker maken, maar de SP.a in geen geval.
Dat rukje naar links is trouwens geen uitsluitend Vlaamse reflex, want dat gebeurt tegenwoordig in zowat heel Europa, waar de socio’s overal terrein verliezen. Denk maar aan de UK, waar Labour dacht de verkiezingen om haar ene been te kunnen winnen, maar flink werd afgestraft en nu weer een hele legislatuur in de oppositie zal zitten. Als reactie daarop gaan ze daar nu waarschijnlijk een communist als nieuwe leider kiezen. In Griekenland heeft uiterst links dit jaar wel de verkiezingen gewonnen, maar zo goed als haar hele programma moeten verloochenen om aan de centen te kunnen geraken. Dat Griekse debacle heeft als gevolg gehad dat de nieuwe Spaanse linksen, die dachten in de slipstream van Syriza straks in Spanje de lakens te mogen uitdelen, bij de eerste regionale verkiezingen (in Andalusië) amper de 10% bereikten (zo’n beetje als SP.a en Groen bij ons). In Frankrijk ziet niemand de socialisten winnen bij een volgende verkiezing en in Duitsland vindt de helft van de SPD-kiezers dat Merkel beter kanselier kan blijven omdat ze zelf geen valabele kandidaten meer hebben.
Blijft dus nog de PS over. Wel, volgens het editoriaal van Le Vif/L’Express, toch hét toonaangevend nieuwsmagazine in Wallonië, ziet men daar de socialisten in 2019 niet terug in de federale regering komen. Ondanks haar anti-Vlaamse retoriek moet het blad toegeven dat de huidige Zweedse coalitie het niet slecht doet. De oude garde, die het in de PS nog altijd voor het zeggen heeft, loopt met de regelmaat van een klok met haar kop tegen de muur omdat ze oppositie moet voeren tegen maatregelen die meestal genomen zijn tijdens de vorige regering, waarin ze zelf de premier leverde. Het betert er zeker niet op nu zelfs de Waalse vakbonden met elkaar overhoop liggen en de Waalse tak van de PvdA de poten onder de syndicale constructies probeert af te zagen.
Kortom, als Crombez denkt op die manier zijn partijtje, of wat daar van overblijft, weer nieuw leven in te blazen, dan wordt dat een werk van zeer lange adem.
Het is niet makkelijk schrijven over de vluchtelingenstroom die momenteel Europa dreigt te overspoelen. Hét probleem daarbij is, dat er op ons continent geen eensgezindheid is over de aanpak van dit probleem. Misschien zal het straks wel moeten, anders gaan we zelf mee verzuipen.
Gelukkig begint men eindelijk een serieus onderscheid te maken tussen echte asielzoekers - meestal families met kinderen - en economische gelukzoekers, meestal jonge mannelijke vrijgezellen. Families die in een echt oorlogsgebied wonen en alles rondom hen kapot zien schieten, zoals in Syrië momenteel het geval is, kunnen wij hier niet weigeren. Het is trouwens die categorie van mensen waarbij de grootste kans bestaat dat ze later naar de eigen heimat terugkeert. De economische gelukzoekers daarentegen raken we nooit meer kwijt en gaan alleen maar voor overlast zorgen. Het apart indelen van Syrische en niet-Syrische vluchtelingen op het eiland(je) Kos is al een eerste stap in de goede richting. Bij de anderen zullen er ook wel echte asielzoekers zitten, maar dat moet eerst uitgeklaard worden. Er wordt bv niet in heel Irak of Afghanistan gevochten, waardoor het niet allemaal asielzoekers zijn.
En dan zijn er de specifieke problemen die specifieke oplossingen vergen. Om de stroom van hoofdzakelijk economische gelukzoekers die persé naar de UK willen te doen opdrogen, zou men ‘over there’ eens moeten zorgen dat ook daar iedereen verplicht wordt een legitimatiebewijs op zak te hebben: een identiteitskaart, een paspoort of bv een rijbewijs uitgegeven in de UK. Zolang men daar, zoals nu, illegaal kan rondlopen zonder officiële papieren en de autoriteiten kan wijsmaken wat men wil, zal dat land allerlei gelukzoekers blijven aantrekken, in de eerste plaats van het soort loslopend spul dat nu Calais teistert. Hetzelfde geldt voor de enclaves die Spanje nog steeds heeft op Marokkaans grondgebied: Ceuta en Melilla, waar ook in de eerste plaats illegale Afrikaanse gelukzoekers op afkomen. Wie daar geraakt kan automatisch verder naar Spanje en vandaar naar de rest van Europa. Ofwel schaft men die regel af, ofwel geeft Spanje die enclaves maar terug aan Marokko.
Bij ons gaat Jan Jambon een special task-force oprichten om toestanden zoals in Calais te voorkomen. Goed idee, maar ook dat zou beter Europees gecoördineerd worden. Volgens Jambon zitten er bij de mensensmokkelaars, die het gros van de immigratie tegenwoordig beheren, ook heel wat ‘Belgen’. Graag enkele namen, a.u.b., desnoods alleen maar voornamen, maar dan wel de echte. Ik heb zo het idee dat het niet Jan, Piet of Paul zal zijn…
Ondanks de vele doemberichten gaat het niet slecht in dit landje. Het jobaanbod is het hoogste in negen jaar (tussen april en juli gestegen met 21% t.o.v. vorig jaar), de tijdelijke werkloosheid daalde, het aantal faillissementen liep niet meer op en het aantal uitkeringsgerechtigden daalde. De olieprijzen staan op een dieptepunt, de euro stond nooit zo laag (goed voor de export), de indexsprong en de taxshift verkleinen de loonkloof met de buurlanden. Voor de eindejaarsvakanties zijn er bij de reisagentschappen nu al 10% meer reserveringen dan vorig jaar. Waar zeuren wij nog over?
Wel, over de elektriciteitsrekening, die straks wel eens het dubbele zou kunnen worden van die van vandaag. De oorzaak daarvan moeten we echter niet gaan zoeken bij de huidige, maar bij de vorige federale én regionale regeringen. Die hebben grote schulden gemaakt door de groene stroom onverantwoord hoog te gaan subsidiëren. In deze rubriek heb ik meer dan eens geschreven dat we ons aan die groene stroom nog blauw zouden betalen. Wel, dat gaat nu gebeuren, gecombineerd dan met het terugdraaien van de BTW-verlaging door Vande Lala, die door zowel Europa, Oeso als IMF werd afgeraden, omdat het inging tegen de trend om energiezuiniger te worden. Dat we daarenboven de energie intercommunales moeten bijbetalen is het gevolg van de zesde staatshervorming, die de intercommunales nu ook vennootschapsbelasting doet betalen, die ons zullen worden doorgerekend. Die zesde staatshervorming danken we aan de traditionele partijen én Groen en ook daarvan was geweten dat die geld zou kosten omdat de overgedragen bevoegdheden niet vergezeld zouden zijn van de nodige financieringsmiddelen. De linkse oppositiepartijen die daartegen nu ageren, zijn zelf mede verantwoordelijk voor deze situatie, waarbij het laatste lijk nog niet uit de kast is gevallen.
Van de 100 euro die elke werknemer aan de taxshift zou verdienen, zal straks niet veel over blijven. En wie daarvan niét kan profiteren, zal dieper in zijn buidel moeten tasten…
Er sneuvelde gisteren een record in dit land. Voor de allereerste keer lag de productie van de zonnepanelen hoger dan die van de kerncentrales. Er hoort wel een kanttekening bij: op dit ogenblik werken er hier slechts twee van de zeven kernreactoren! En dan nog alleen in Doel. De kerncentrale van Tihange ligt nl volledig plat. Eén der reactoren al anderhalf jaar wegens de scheurtjes waarover men het maar niet eens wordt, één wegens moderniseringswerken, waardoor die straks tot 2025 zou kunnen blijven werken en de derde sinds gisterenochtend, toen die zelf een noodstop maakte bij de afbouw naar een onderhoudsbeurt. Dat laatste zou op zich geen probleem mogen zijn; het komt nog voor en is een teken dat de interne veiligheid wel degelijk werkt. Als dat echter gebeurt één week nadat 4 medewerkers er door het Federaal Agentschap voor Nucleaire Controle (FANC) geschorst zijn wegens nalatigheden die tot problemen hadden kunnen leiden en de rest van het personeel een verplichte veiligheidscursus moet volgen, dan kan men zich daar wel vragen bij stellen. De beruchte Waalse syndicale solidariteit zou het wel eens op haar heupen hebben kunnen krijgen wegens die schorsing. Who knows?
Ook in Doel zijn er twee reactoren buiten werking, de ene ook al wegens scheurtjes, de tweede omdat die één jaar geleden letterlijk gesaboteerd werd en men de dader(s) daarvan nog steeds niet gevonden heeft.
Kortom, de toekomst van de kernenergie heeft hier enkele rake klappen gekregen. Anderzijds is er nog steeds weinig reden tot jubelen voor wat de groene stroombevoorrading betreft en zeker niet over de kostprijs ervan. Nu de Amerikanen ook Europa gaan bevoorraden met hun schaliegas aan heel scherpe prijzen, blijft de bevoorrading met exclusief groene stroom een verre droom.
Het thema van de anciënniteit is nog maar eens boven water gekomen. Deze keer is het Open VLD die ermee afkwam en wil hebben dat bevoegd minister Peeters er na het zomerreces werk van maakt. In feite wordt deze zaak politiek opgeklopt. Het voornemen er iets aan te doen stond nl al in de regeringsverklaring. De reden waarom er nog niets aan gedaan is, zal wel zijn dat het gevoelig ligt bij de zgn ‘sociale partners’. Vandaar dat het misschien wel klopt dat de liberalen er Peeters mee willen jennen, zoals de media het stellen.
Samen met Frankrijk blijken onze oudere werknemers de duurste van Europa te zijn. Toch raar dat dit land altijd maar Frankrijk achterna blijft lopen. In Duitsland en Zweden, die toch geen onderontwikkelde landen zijn, stijgen de werknemerslonen tot de ouderdom van 50 jaar en nemen ze daarna af. In Nederland, waar ik het zelf heb meegemaakt, bleef het loon stijgen tot 55 en dan niet meer. Als tegenprestatie kreeg men daar wel de quasi zekerheid dat het loon er ook niet op achteruit zou gaan voor iemand die nog steeds hetzelfde werk deed. Dat laatste zou bij ons ook kunnen, of zit men hier te wachten tot er in Frankrijk eerst iets verandert?
Heel het verhaal heeft te maken met de vergrijzing die we beginnen mee te maken, waarbij zoveel mogelijk mensen zo lang mogelijk, binnen de wettelijke termijnen, zouden kunnen blijven werken. Een samenspel van ervaring en competentie, zeg maar. Momenteel heeft slechts 43% van 55-plussers hier nog een job. Toch zijn er ook bij ons al bedrijven die CAO’s hebben waar de loonontwikkeling losgekoppeld is van de anciënniteit. Het komt er nu op aan die te veralgemenen, zodat iedereen weet waar hij/zij aan toe zal zijn. De tijd dringt in een materie waarvoor men in dit land al te lang de ogen heeft gesloten.
