Kris Peeters blijkt niet het enige slachtoffer te zijn van de ondoordachte CD&V-beslissing om Marianne Thyssen die Europese tweederangsjob te bezorgen. Ook Karel De Gucht, in de vorige legislatuur nog Europees commissaris, zag daardoor de voortzetting van zijn Europese droom in rook opgaan. Daar deze laatste niet meteen lid kon worden van de nieuwe federale Belgische regering en zoonlief Jean-Jacques (de euthanasiespecialist voor minderjarigen) ook een mindere rol kreeg toe bediend, dreigde voor de familie De Gucht het zwarte gat. Met zo’n herenhuis als tweede verblijf, annex wijngaard in Toscane heeft men nu eenmaal een serieus kapitaal nodig. Gelukkig heeft men dat probleem nu kunnen voorkomen: Karel De Gucht wordt bestuurder bij Proximus, het beursgenoteerd telecombedrijf waarin de Belgische staat 53% van de aandelen bezit en de politiek het dus voor het zeggen heeft. Een van de officiële redenen, waarom De Gucht die baan krijgt, is dat hij ook op dat gebied al enige ervaring heeft, nl bij Dexia! Nou, moe: hoe is dat bij Dexia weer afgelopen? Wie niet zo gelukkig is met de komst van De Gucht bij Proximus is Watje Declerck, de huidige bestuursvoorzitter. Die zegt dat hij liever een bestuurder met een technologische achtergrond had gehad. Voor wie het niet zou weten: ook Declerck werd op die plaats benoemd, niet omdat hij enige technische kennis zou gehad hebben, maar enkel en alleen omdat hij zijn baan als burgemeester van Kortrijk kwijt was en zijn benoeming gebeurde op een moment toen CD&V nog iéts betekende. Die Proximus topjobs lijken dan ook eerder compensaties voor uitgerangeerde politiekers.
Kortom, een zoveelste staaltje van oude politieke (graai)cultuur, een manier van werken waaraan Verhofstadt – nota bene: een partijgenoot van De Gucht – ooit eens een einde wou stellen, met zijn ‘actieve welvaartsstaat’…
Hoe dat met die vluchtelingenkwestie gaat aflopen, blijft een groot vraagteken. Als er één zaak duidelijk is, dan is dat de onmacht van Europa. Er is over zo goed als niets een akkoord dat toelaat e.e.a. gezamenlijk op te lossen en het ziet er evenmin naar uit dat daar spoedig verandering in zal komen.
De toestroom van vluchtelingen is in een stroomversnelling gekomen en de reden daarvan is, dat niemand nog in een land zoals Syrië wil blijven, waar nu al meer dan vier jaar oorlog wordt gevoerd en waar zowat iedereen tegen iedereen vecht. Dat geldt ook een beetje voor Irak, waar het echter duidelijker om twee groepen gaat, sjiieten en soennieten, met daartussen de Koerden, zowat de enige bevolking waarop het Westen rekenen kan. Laat het nu uitgerekend die laatste groep zijn, die de eigenlijke grondtroepen van de geallieerden (of wat daarvoor moet doorgaan) vormt, die geviseerd wordt door Turkije dat reeds lang een eigen dubieuze rol speelt in dit onmenselijk drama.
In het licht van bovenstaande lijkt het aannemelijk Wouter Beke te geloven, die zegt dat hij niet (meer) gekant is tegen een militaire interventie. Alleen krijgt men dat in Syrië nooit voor mekaar. Beter zou zijn dat men eerst ervoor zorgt dat IS in Irak wordt verdreven, waar de situatie niet zo hopeloos verwarrend is en pas daarna Syrië eventueel aanpakt. Voor de Syrische bevolking is het regime van Assad trouwens even moorddadig als dat van IS en weet men bovendien niet wat aanvangen met allerlei rebellengroepen, die er tussendoor lopen en elkaar bevechten.
En dan hebben we het alleen nog maar over het plaatselijk gebeuren. Het gevolg van de oorlog, de vluchtelingenstroom, is iets waar straks iedereen ook hier mee te maken krijgt. Men zou haast medelijden krijgen met staatssecretaris Francken, die het ‘voorrecht’ heeft momenteel de pispaalfunctie van Migratie te bezetten. Als het hem een troost mag wezen: voor zijn voorgangsters Turtelboom en Big Maggie was het de springplank naar het ministerschap…
Het werd in de media vermeld, maar veel commentaar was erop niet te horen. Ik heb het over de zgz ‘testput’ voor de Oosterweel tunnels in Antwerpen. Die put zou gediend hebben om de diverse grondlagen en hun elasticiteit onder de Schelde te kunnen testen. Dat zou nu gebeurd zijn en daarmee kan de put weer dichtgegooid worden. Kostprijs: meer dan drie miljoen euro!
Voor mij is dat weggegooid geld, te voegen bij die andere tientallen (!) miljoenen die men al gespendeerd heeft aan een project waarvan de meesten onder ons de afwerking niet meer zullen meemaken. Hoe de ondergrond onder de Schelde eruit ziet en hoe die reageert, weet men al sinds het boren van de Kennedy tunnel. En voor wie vindt dat dat al te lang geleden is, is er ook nog de Liefkenshoek spoorwegtunnel die men pas enkele jaren geleden geboord heeft en die dit jaar in werking is getreden. Vrij recent dus. De bodem daarvoor zal niet verschillen van die van de nieuwe tunnel die enkele honderden meter verder zal komen te liggen. Ondertussen heeft een nieuw rapport over luchtonderzoek, dat sinds een jaar werd uitgevoerd in de koekenstad, erop gewezen dat de luchtkwaliteit er daar op achteruit gaat. Dat zal er niet op beteren als blijkt dat de verkeersproblemen op de Ring er alleen maar erger zullen worden. In dit geval is een slechte oplossing nog altijd beter dan geen. En zeggen dat enkele zgz ‘milieugroepen’ mee aan de basis liggen van het probleem. Ademloos en Co hebben liever geen oplossing dan deze waarvoor Vlaanderen gekozen heeft. Door telkens weer naar de Raad van State te stappen, zorgen ze er mee voor dat de realisatie van de Oosterweel verbinding steeds verder af komt te liggen, met of zonder overkapping.
Straks is heel Antwerpen ademloos, maar dan zonder hoofdletter.
De komkommertijd is voor politiekers altijd al een gelegenheid geweest om proefballonnetjes op te laten en dat was nu niet anders. De eerste prijs gaat dit jaar naar Peter Vanvelthoven, burgemeester van Lommel, volksvertegenwoordiger voor de SP.a, ooit kandidaat minister voor de Vlaamse regering en ‘zoon van’. De man stelt voor de inderdaad nutteloze Senaat te vervangen door een soort Volkskamer, waarvoor de leden zouden geloot worden uit de circa 8 miljoen kiezers die dit land rijk is. Doet me denken aan mijn grootvader, die in zijn tijd ook geloot heeft om (geen) soldaat te worden.*
Die Senaat, waarvoor we zelfs niet meer kunnen stemmen, die een echte praatbarak geworden is, maar waarvoor de logistieke kosten niet veranderd zijn (om van de salarissen nog te zwijgen), moet door niets vervangen worden, maar worden afgeschaft. Hetzelfde geldt voor de ook al uitgedunde provincieraden. Allemaal instellingen die na de zoveelste staatshervorming niet meer nodig zijn, alleen maar geld kosten en bemand worden door lieden die meestal nog een of meerdere andere inkomsten hebben. Dit landje is veel te klein om al die politieke tussenoverheden te herbergen, laat staan ze te bevolken via een soort loterij. Vanvelthoven is trouwens niet de eerste die met dat idee afkomt. Schrijver David Van Reybrouck deed het hem al voor met zijn G 1000 burgerforum, dat ook al een flop werd, maar gelukkig de staat geen geld kostte. Van de 1000 die op de slotdag moesten komen, daagde één derde niet eens op…
* Mijn betovergrootvader, de grootvader van mijn grootvader langs vaders kant, stak in 1830, bij het ontstaan van België, de nieuwe grens over, samen met een twintigtal andere jongelui uit Rijsbergen (Noord Brabant). Ze deden dit om geen soldaat te moeten worden in Nederland (en – als Nederlander – ook niet in België). Mijn grootvader werd nog als Nederlander geboren, maar bood zich aan om mee te loten voor het leger. Hij werd er uitgeloot, maar door het feit dat hij zich had aangeboden, werd hij automatisch Belg. Mijn vader moest – als oudste van zeven kinderen – geen soldaat worden en ik was tenslotte de eerste van de familie die dat wél mocht.
(Het verhaal van mijn betovergrootvader Laurens en zijn nageslacht is terug te vinden in het boek ‘Achterbroek, opstandig dorp’ van A. Tireliren).
Toen ik vorige week woensdag weer thuis kwam na een heerlijke vakantieweek, met de hele familie, op Sardinië, deed mijn computer het niet meer. Ik had reeds een probleem toen ik vertrok, omdat de PC een of meerdere nieuwe updates van Microsoft niet aannam en er zich daarna een carroussel afspeelde van bewerken, configureren, fout melden en wijzigingen ongeda an maken. Maar woensdag deed hij helemaal niets meer. De systeembeheerder kreeg het 's anderendaags ook niet klaar en nam de PC mee naar huis. Daar staat hij nog en vandaag heb ik een laptop gekregen, waarmee ik toch e.e.a. kan doen, zoals deze blog schrijven. Het is nog even aftasten, want het is de allereerste keer in mijn leven dat ik met een laptop werk...
Ondertussen heb ik ruim de tijd gehad om alle kranten vanaf 18 oogst onderhanden te nemen al is heel wat nieuws ondertussen al weer oud nieuw geworden. Hoe men het ook bekijkt, naast het vluchtelingennieuws kan men niet naast kijken. Het voorstel van Bart De Wever om allevluchtelingen een aparte status te geven, vond nergens genade, maar was tot goed genoeg om de discussie open te trekken. Ik ben het meestal niet eens met Patje De Wael, maar zijn voorstel om alle leefloners te vragen gemeenschapsdienst te doen, is m.i. al een stap in de goede richting. Op die manier komen die mensen tenminste in contact met onze leefwereld en doen ze iéts. Ledigheid is het oorkussen van de duivel en leidt tot kleine of grote criminaliteit. Of, zoals een slogan vroeger op het werk het stelde:'Als je niets te doen hebt, doe het dan niet hier'.
Vorig jaar besloot ik voor de kinderen en kleinkinderen geen kerstcadeaus te kopen. In de plaats daarvan nodigde ik hen uit om dit jaar, waarin ik 75 geworden ben, allemaal samen voor één week naar Sardinië op vakantie te gaan. Iedereen was het daarmee eens (raar, he?) en vanavond rijden we allemaal naar Zaventem, waar we logeren, om dan morgen het vliegtuig te nemen naar Olbia, een stadje in het noordoosten van het eiland, niet ver van Aga Khan’s Costa Smeralda. Daar hebben we drie auto’s gehuurd, waarmee we via de Barbagia, het bergachtige binnenland, naar de Costa Rei rijden aan de zuidoostkust. Ik heb daar drie bungalows gehuurd vlak tegen een strand dat – volgens Global Village – bij de vijf mooiste van de wereld behoort.
Die Costa Rei is voor mij niet zomaar een kust. Ik arriveerde er in 1963 als 23 jarige jongeman, met een vrouwtje van 20 en een dochter van 9 maanden. We hadden er een stuk grond gekocht van 80 ha met een lengte van 800 meter aan het strand. De regio had geen naam. Daar er al een strandmeer was met de naam Piscina Rei, een heuvel die Sa Punta Rei heette en het eerste hotel dat er – door een Vlaming - gebouwd werd Villa Rei genoemd werd, besloten we de hele kuststrook Costa Rei te noemen (‘Rei’ is Sardisch voor ‘koning’; in het Italiaans ‘Re’, in het Spaans ‘Rey’). We maakten er ook ter plaatse publiciteit mee en enkele jaren later besloot de provinciale dienst voor toerisme van de provincie Cagliari de naam officieel te maken. Ik heb die kust dus zijn huidige naam gegeven. In de Unione Sarda, de grootste krant op het eiland, stond zondag nog een artikel over mij met foto en al. Te zien op
Enfin, wij gaan met zijn allen nog eens terug naar de plek waar ons sprookje een avontuur werd dat daar negen jaar geduurd heeft. We waren echter te jong, te onervaren, konden in die tijd daar niet op enige overheidssteun rekenen (er was zelfs geen weg naartoe, laat staan water en elektriciteit). Toen ook het thuisfront het liet afweten, hebben we zaak aan anderen moeten overlaten en zijn we met zijn vijven naar Vlaanderen teruggekeerd (op Sardinië kregen we er nog twee kindjes bij). Het artikel, waarvan hierboven sprake, toont wel aan dat men mij ginder niet vergeten is. Hopelijk gunnen ze me daar die week vakantie en doen mijn lezers dat ook, want die zullen mijn brouwsels voor een week moeten missen…
Het is natuurlijk nog altijd komkommertijd en in zo’n periode is het zo goed als onmogelijk voor een politicus om zich te profileren. Dat geldt ook voor John Crombez, de kersverse voorzitter van de Vlaamse socialisten. Wel heeft de man al gesteld dat de jaarlijkse fractiedagen van de partij die normaal in het najaar gehouden worden, dit najaar samen met de Waalse familie zullen gehouden worden. Dit is niet alleen een stap terug, maar tevens een stap verder naar links, waar in Vlaanderen al een PvdA de uiterst linkse kiezers opvrijt. Zo’n combinatie gaat de PS misschien wat sterker maken, maar de SP.a in geen geval.
Dat rukje naar links is trouwens geen uitsluitend Vlaamse reflex, want dat gebeurt tegenwoordig in zowat heel Europa, waar de socio’s overal terrein verliezen. Denk maar aan de UK, waar Labour dacht de verkiezingen om haar ene been te kunnen winnen, maar flink werd afgestraft en nu weer een hele legislatuur in de oppositie zal zitten. Als reactie daarop gaan ze daar nu waarschijnlijk een communist als nieuwe leider kiezen. In Griekenland heeft uiterst links dit jaar wel de verkiezingen gewonnen, maar zo goed als haar hele programma moeten verloochenen om aan de centen te kunnen geraken. Dat Griekse debacle heeft als gevolg gehad dat de nieuwe Spaanse linksen, die dachten in de slipstream van Syriza straks in Spanje de lakens te mogen uitdelen, bij de eerste regionale verkiezingen (in Andalusië) amper de 10% bereikten (zo’n beetje als SP.a en Groen bij ons). In Frankrijk ziet niemand de socialisten winnen bij een volgende verkiezing en in Duitsland vindt de helft van de SPD-kiezers dat Merkel beter kanselier kan blijven omdat ze zelf geen valabele kandidaten meer hebben.
Blijft dus nog de PS over. Wel, volgens het editoriaal van Le Vif/L’Express, toch hét toonaangevend nieuwsmagazine in Wallonië, ziet men daar de socialisten in 2019 niet terug in de federale regering komen. Ondanks haar anti-Vlaamse retoriek moet het blad toegeven dat de huidige Zweedse coalitie het niet slecht doet. De oude garde, die het in de PS nog altijd voor het zeggen heeft, loopt met de regelmaat van een klok met haar kop tegen de muur omdat ze oppositie moet voeren tegen maatregelen die meestal genomen zijn tijdens de vorige regering, waarin ze zelf de premier leverde. Het betert er zeker niet op nu zelfs de Waalse vakbonden met elkaar overhoop liggen en de Waalse tak van de PvdA de poten onder de syndicale constructies probeert af te zagen.
Kortom, als Crombez denkt op die manier zijn partijtje, of wat daar van overblijft, weer nieuw leven in te blazen, dan wordt dat een werk van zeer lange adem.
Het is niet makkelijk schrijven over de vluchtelingenstroom die momenteel Europa dreigt te overspoelen. Hét probleem daarbij is, dat er op ons continent geen eensgezindheid is over de aanpak van dit probleem. Misschien zal het straks wel moeten, anders gaan we zelf mee verzuipen.
Gelukkig begint men eindelijk een serieus onderscheid te maken tussen echte asielzoekers - meestal families met kinderen - en economische gelukzoekers, meestal jonge mannelijke vrijgezellen. Families die in een echt oorlogsgebied wonen en alles rondom hen kapot zien schieten, zoals in Syrië momenteel het geval is, kunnen wij hier niet weigeren. Het is trouwens die categorie van mensen waarbij de grootste kans bestaat dat ze later naar de eigen heimat terugkeert. De economische gelukzoekers daarentegen raken we nooit meer kwijt en gaan alleen maar voor overlast zorgen. Het apart indelen van Syrische en niet-Syrische vluchtelingen op het eiland(je) Kos is al een eerste stap in de goede richting. Bij de anderen zullen er ook wel echte asielzoekers zitten, maar dat moet eerst uitgeklaard worden. Er wordt bv niet in heel Irak of Afghanistan gevochten, waardoor het niet allemaal asielzoekers zijn.
En dan zijn er de specifieke problemen die specifieke oplossingen vergen. Om de stroom van hoofdzakelijk economische gelukzoekers die persé naar de UK willen te doen opdrogen, zou men ‘over there’ eens moeten zorgen dat ook daar iedereen verplicht wordt een legitimatiebewijs op zak te hebben: een identiteitskaart, een paspoort of bv een rijbewijs uitgegeven in de UK. Zolang men daar, zoals nu, illegaal kan rondlopen zonder officiële papieren en de autoriteiten kan wijsmaken wat men wil, zal dat land allerlei gelukzoekers blijven aantrekken, in de eerste plaats van het soort loslopend spul dat nu Calais teistert. Hetzelfde geldt voor de enclaves die Spanje nog steeds heeft op Marokkaans grondgebied: Ceuta en Melilla, waar ook in de eerste plaats illegale Afrikaanse gelukzoekers op afkomen. Wie daar geraakt kan automatisch verder naar Spanje en vandaar naar de rest van Europa. Ofwel schaft men die regel af, ofwel geeft Spanje die enclaves maar terug aan Marokko.
Bij ons gaat Jan Jambon een special task-force oprichten om toestanden zoals in Calais te voorkomen. Goed idee, maar ook dat zou beter Europees gecoördineerd worden. Volgens Jambon zitten er bij de mensensmokkelaars, die het gros van de immigratie tegenwoordig beheren, ook heel wat ‘Belgen’. Graag enkele namen, a.u.b., desnoods alleen maar voornamen, maar dan wel de echte. Ik heb zo het idee dat het niet Jan, Piet of Paul zal zijn…
Ondanks de vele doemberichten gaat het niet slecht in dit landje. Het jobaanbod is het hoogste in negen jaar (tussen april en juli gestegen met 21% t.o.v. vorig jaar), de tijdelijke werkloosheid daalde, het aantal faillissementen liep niet meer op en het aantal uitkeringsgerechtigden daalde. De olieprijzen staan op een dieptepunt, de euro stond nooit zo laag (goed voor de export), de indexsprong en de taxshift verkleinen de loonkloof met de buurlanden. Voor de eindejaarsvakanties zijn er bij de reisagentschappen nu al 10% meer reserveringen dan vorig jaar. Waar zeuren wij nog over?
Wel, over de elektriciteitsrekening, die straks wel eens het dubbele zou kunnen worden van die van vandaag. De oorzaak daarvan moeten we echter niet gaan zoeken bij de huidige, maar bij de vorige federale én regionale regeringen. Die hebben grote schulden gemaakt door de groene stroom onverantwoord hoog te gaan subsidiëren. In deze rubriek heb ik meer dan eens geschreven dat we ons aan die groene stroom nog blauw zouden betalen. Wel, dat gaat nu gebeuren, gecombineerd dan met het terugdraaien van de BTW-verlaging door Vande Lala, die door zowel Europa, Oeso als IMF werd afgeraden, omdat het inging tegen de trend om energiezuiniger te worden. Dat we daarenboven de energie intercommunales moeten bijbetalen is het gevolg van de zesde staatshervorming, die de intercommunales nu ook vennootschapsbelasting doet betalen, die ons zullen worden doorgerekend. Die zesde staatshervorming danken we aan de traditionele partijen én Groen en ook daarvan was geweten dat die geld zou kosten omdat de overgedragen bevoegdheden niet vergezeld zouden zijn van de nodige financieringsmiddelen. De linkse oppositiepartijen die daartegen nu ageren, zijn zelf mede verantwoordelijk voor deze situatie, waarbij het laatste lijk nog niet uit de kast is gevallen.
Van de 100 euro die elke werknemer aan de taxshift zou verdienen, zal straks niet veel over blijven. En wie daarvan niét kan profiteren, zal dieper in zijn buidel moeten tasten…
Er sneuvelde gisteren een record in dit land. Voor de allereerste keer lag de productie van de zonnepanelen hoger dan die van de kerncentrales. Er hoort wel een kanttekening bij: op dit ogenblik werken er hier slechts twee van de zeven kernreactoren! En dan nog alleen in Doel. De kerncentrale van Tihange ligt nl volledig plat. Eén der reactoren al anderhalf jaar wegens de scheurtjes waarover men het maar niet eens wordt, één wegens moderniseringswerken, waardoor die straks tot 2025 zou kunnen blijven werken en de derde sinds gisterenochtend, toen die zelf een noodstop maakte bij de afbouw naar een onderhoudsbeurt. Dat laatste zou op zich geen probleem mogen zijn; het komt nog voor en is een teken dat de interne veiligheid wel degelijk werkt. Als dat echter gebeurt één week nadat 4 medewerkers er door het Federaal Agentschap voor Nucleaire Controle (FANC) geschorst zijn wegens nalatigheden die tot problemen hadden kunnen leiden en de rest van het personeel een verplichte veiligheidscursus moet volgen, dan kan men zich daar wel vragen bij stellen. De beruchte Waalse syndicale solidariteit zou het wel eens op haar heupen hebben kunnen krijgen wegens die schorsing. Who knows?
Ook in Doel zijn er twee reactoren buiten werking, de ene ook al wegens scheurtjes, de tweede omdat die één jaar geleden letterlijk gesaboteerd werd en men de dader(s) daarvan nog steeds niet gevonden heeft.
Kortom, de toekomst van de kernenergie heeft hier enkele rake klappen gekregen. Anderzijds is er nog steeds weinig reden tot jubelen voor wat de groene stroombevoorrading betreft en zeker niet over de kostprijs ervan. Nu de Amerikanen ook Europa gaan bevoorraden met hun schaliegas aan heel scherpe prijzen, blijft de bevoorrading met exclusief groene stroom een verre droom.
Het thema van de anciënniteit is nog maar eens boven water gekomen. Deze keer is het Open VLD die ermee afkwam en wil hebben dat bevoegd minister Peeters er na het zomerreces werk van maakt. In feite wordt deze zaak politiek opgeklopt. Het voornemen er iets aan te doen stond nl al in de regeringsverklaring. De reden waarom er nog niets aan gedaan is, zal wel zijn dat het gevoelig ligt bij de zgn ‘sociale partners’. Vandaar dat het misschien wel klopt dat de liberalen er Peeters mee willen jennen, zoals de media het stellen.
Samen met Frankrijk blijken onze oudere werknemers de duurste van Europa te zijn. Toch raar dat dit land altijd maar Frankrijk achterna blijft lopen. In Duitsland en Zweden, die toch geen onderontwikkelde landen zijn, stijgen de werknemerslonen tot de ouderdom van 50 jaar en nemen ze daarna af. In Nederland, waar ik het zelf heb meegemaakt, bleef het loon stijgen tot 55 en dan niet meer. Als tegenprestatie kreeg men daar wel de quasi zekerheid dat het loon er ook niet op achteruit zou gaan voor iemand die nog steeds hetzelfde werk deed. Dat laatste zou bij ons ook kunnen, of zit men hier te wachten tot er in Frankrijk eerst iets verandert?
Heel het verhaal heeft te maken met de vergrijzing die we beginnen mee te maken, waarbij zoveel mogelijk mensen zo lang mogelijk, binnen de wettelijke termijnen, zouden kunnen blijven werken. Een samenspel van ervaring en competentie, zeg maar. Momenteel heeft slechts 43% van 55-plussers hier nog een job. Toch zijn er ook bij ons al bedrijven die CAO’s hebben waar de loonontwikkeling losgekoppeld is van de anciënniteit. Het komt er nu op aan die te veralgemenen, zodat iedereen weet waar hij/zij aan toe zal zijn. De tijd dringt in een materie waarvoor men in dit land al te lang de ogen heeft gesloten.
In Turkije houdt het geweld niet op, integendeel. We kunnen moeilijk anders dan medeleven voelen voor de Koerden, een volk dat verdeeld leeft over vier landen en bijna overal verdrukt wordt, tenzij misschien in Irak, waar het handig heeft ingespeeld op de machteloosheid van het bestaande regime en nu in een zo goed als onafhankelijk Koerdistan leeft. In Turkije is het andere koffie. Daar heeft het regime van ‘sultan’ Erdogan de strijd met de PKK, de militaire vleugel van de Koerden, opgevoerd, onder het voorwendsel álle terrorisme te zullen bestrijden, zowel dat van IS als dat van de PKK.
M.i. heeft die PKK echter enkele kapitale fouten gemaakt. Toen die door IS geplande bomaanslag plaatsvond in het Koerdisch-Turkse grensstadje, waarbij meer dan dertig doden vielen – meestal Koerden – heeft de PKK meteen gereageerd door enkele Turkse ordehandhavers te vermoorden. Ze had dat beter niet gedaan – er was een soort wapenstilstand - en eerst de reactie van Erdogan afgewacht, dan had deze niet meteen de PKK mede kunnen beschuldigen en had hij moeten beslissen alleen IS aan te vallen. Nu kreeg Erdogan een vrijgeleide om ook de Koerden te aan te pakken en wel in die mate dat het er op dit ogenblik naar uitziet dat het Turks leger in de eerste plaats de PKK aanvalt en de bombardementen op IS stellingen, voor zover dat al gebeurt, alleen als voorwendsel gebruikt. En er is meer.
Na de laatste Turkse verkiezingen, waarbij de partij van Erdogan, mede door de opkomst van een Koerdische partij, er niet in slaagde de volstrekte meerderheid te behalen, waardoor hij de grondwet had kunnen veranderen, heeft het land nog steeds geen regering. Als die patstelling zo blijft, komen er dit najaar vervroegde verkiezingen en worden de geregelde aanslagen in Turkije uitgespeeld tegen de Koerdische minderheid, in de hoop zo straks toch aan die volstrekte meerderheid te geraken. Elke Koerdische aanslag speelt nu in de kaart van Erdogan, waardoor de Koerden helemaal het kind van de rekening zouden kunnen worden.
Wie met de hele zaak tenslotte ook vreselijk verveeld zit, is het Amerika van Obama. De Koerden zijn in Syrië en Irak hun enige betrouwbare bondgenoot en leveren a.h.w. de grondtroepen die de States zelf niet meer willen inzetten. Door deze grondtroepen nu aan te vallen, lijkt het NATO-lid Turkije nog steeds de beste waarborg voor het voortbestaan van het barbaarse IS-regime. Dat de Amerikanen nu vanaf hun eigen Turkse luchtmachtbases in Syrië kunnen bombarderen, is maar een doekje voor het bloeden.
De linkse partijen van dit land zijn altijd voorstander geweest van het opnemen van allochtonen, omdat die zgz later voor ons pensioen zouden (moeten) zorgen. En wie dat niet geloofde maakten ze wel wat anders wijs. Achterliggende en voornaamste reden was dat onze socio’s, zeker in Vlaanderen, het gros van hun eigen leden zagen overstappen, eerst naar het Vlaams Blok/Belang en daarna naar de N-VA of naar beiden. Met de komst van de allochtonen kregen de linksen er weer een nieuw proletariaat bij dat voor hen zou stemmen. Reden waarom ze al zeer snel allochtonen op hun kieslijsten plaatsten en in het Brusselse zelfs voor de eerste allochtone burgemeester kunnen zorgen, voor zover ze daar in verschillende gemeenteraden al niet de meerderheid hebben.
Met de stortvloed van immigranten waarmee dit land én Europa tegenwoordig te maken krijgen, wordt het echter ook voor de linkse partijen des Guten zuviel. Zeker de Waalse socialisten willen nog wel immigranten, maar er zelf niet meer voor opdraaien. Zo gebeurde het dat Rudy Demotte, de minister-president van de Franse gemeenschap én o.a. ook burgemeester van Doornik*, verzet heeft aangetekend tegen het plan van de federale regering om 400 tot 700 zgz asielzoekers onder te brengen in de plaatselijke kazerne van Saint-Jean. M.a.w. ze willen die immigranten wel, maar dan in Vlaanderen. Not In My Backyard! Volgens Demotte beschikt Doornik niet over gunstige ‘sociaal economische parameters’ (lees: ze hebben er de werkingsmiddelen niet voor). Dat kan waar zijn, maar dat is het gevolg van decennia slecht bestuur door zijn eigen partij.
Het kan trouwens nog erger. Toen diezelfde minister-president een tweet de wereld instuurde waarin hij staatssecretaris Theo Francken, verantwoordelijk voor Asiel & Migratie, een ‘primaat van extreem rechts’ noemde. Nu zijn we sinds Donald Trump’s kandidatuur voor het Amerikaanse presidentschap al e.e.a. gewend geraakt, maar die laatste heeft tenminste geen politieke partij nodig, als het er op aankomt, wat bij Demotte niet het geval is. Ondertussen is die tweet al weer van het Internet gehaald (Demotte had hem zgz niet zelf geplaatst, maar wel toegestaan dat hij op zijn tweet terecht kwam). Het geeft in elk geval aan hoe snel Vlamingen aan de andere kant van de taalgrens gedemoniseerd worden.
* In het cumuleren zijn de Waalse socio’s niet te overtreffen. Dat hebben we al meer dan eens kunnen meemaken. Denk maar aan Di Rupo, die partijvoorzitter, volksvertegenwoordiger én burgemeester is (van Bergen). Of aan Jean-Pascal Labille met zijn 56 mandaten, waarvan 14 (dik) betaald. Of aan Michel Daerden, zatte gedachtenis, die een miljoenenerfenis naliet…
De verstrenging van de inschakelingsuitkering, die een derde van de begunstigden naar het OCMW stuurde, de manier waarop de indexaanpassing vertraagd werd door allerlei truken van de foor, waaronder die van de BTW-verlaging op het elektriciteitsverbruik, het bijsturen van de werkloosuitkeringen, het activeren van de langdurige werklozen. Het zijn allemaal maatregelen getroffen door de federale regering en waartegen al hevig protest is gekomen, vooral uit linkse hoek, de vakbonden en wat men het middenveld noemt. Wat de meeste media er niet bij vertellen is, dat bovenstaande beslissingen niet genomen werden door de huidige centrumrechtse regering van Charles Michel, maar door die van zijn voorganger Elio Di Rupo, premier van een centrumlinkse regering, waarbij ook de socialisten betrokken waren.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat de acties van de vakbonden in het najaar van 2014, met betogingen en stakingen, weinig hebben uitgehaald, want heel wat van de beslissingen, waartegen geprotesteerd werd, waren reeds eerder getroffen of waren gewoon variaties op dezelfde thema’s, maar dan door de huidige regering. Als die acties al iets hebben aangetoond, dan is het de huidige zwakte van de vakbonden. Het ACV/W ligt nog steeds in de touwen na de Arco-uppercut en het ABVV kan alleen maar een vuist maken in Wallonië, waar men van een dag staking min of meer niet meer wakker ligt. Het is dan ook afwachten of de syndicale dreigementen met nieuwe acties tijdens een zoveelste hete herfst zullen worden uitgevoerd, laat staan succes zullen boeken. Het is vroeger nooit gelukt en het zal deze keer niets anders worden. De enige hoop van de bonden blijft de CD&V, de zwakke linkse schakel in de Zweedse coalitie. Men hoopt dat de partij zelfs uit de regeringsmeerderheid zou kunnen stappen, maar dat is, volgens mij althans, wishful thinking. Het is een Belgische traditie dat de partij die een zittende regering doet vallen, daar de prijs voor betaalt. Iets wat CD&V zich gewoon niet meer kan veroorloven.
In het Duits hebben ze een nieuw werkwoord: merkeln. Dat staat voor treuzelen en niets doen. In feite doet Frau Merkel de laatste tijd gewoon hetzelfde wat onze ‘natte dweil’ deed: de kat uit de boom kijken. Dat dit gebeurt op een moment waarbij de enorme problemen van Griekenland en vooral de uit haar voegen barstende migratie naar Europa dringend vragen naar tenminste een duidelijk(er) statement, laat staan een oplossing. Dan gaat het er in de States, waar iedereen zich vergaapt aan de Donald Trump Show, een stuk lustiger aan toe,
De kans dat multimiljardair Trump ooit president wordt van de Verenigde Staten van Amerika lijkt onbestaande, maar onmogelijk is het niet. In een land dat de laatste 38 jaar al zowel een missionaris (Carter), een acteur (Reagan) als een Afroamerikaan (Obama) als president kende, is het blijkbaar best mogelijk dat het straks een clown wordt. De negen grootste republikeinse tegenkandidaten moesten het in elk geval in hun eerste Tv-confrontatie afleggen tegen de vlotte babbelaar die Trump is. Berlusconi, met wie hij vergeleken kan worden, bezat enkele Tv-stations, Trump heeft zijn eigen talkshow waarin hij de grote woorden niet schuwt. Buiten zijn tijd als Tv-presentator, schrijft hij ook boeken, heeft een eigen merchandisinglijn en een persoonlijk fortuin van om en bij de 4 miljard dollar. Zoiets verwerf je niet zomaar.
Hoe dat daar gaat aflopen, is nog koffiedik kijken, maar het wordt ‘over there’ nog een grandioos spektakel, zeker als men weet dat het nog een jaar duurt vóór de republikeinen hun definitieve keuze zullen kunnen maken. En dan nog zal er twijfel zijn, zeker als Trump het niét zou halen en bv als onafhankelijke kandidaat zou meedoen. De enige zekerheid dan zal zijn dat de volgende Amerikaanse president geen republikein zal zijn en dat de lijn van Obama zal worden doorgetrokken.
---
En hiermee heb ik mijn 3.000ste blog in SeniorenNet (sinds februari 2005) erop zitten. Ik heb dat netjes bijgehouden (ze staan er trouwens nog allemaal op), zoals ik vroeger bij de ITS-pechdienst van DAF al mijn strandingen bijhield (55.000 in 22 jaar!). Om even om te zien en stil van te worden…
Het Suez kanaal is eergisteren met veel pracht en praal heropend. Er is een zijkanaal bijgekomen van zo’n 70 km waardoor de doorvoercapaciteit van het kanaal zowat verdubbeld is. De nieuwe werken, die in principe drie jaar hadden moeten duren, werden in nauwelijks één jaar beëindigd door een consortium van bedrijven waarin die van Jan De Nul en Deme de hoofdrol speelden. Twee bedrijven van bij ons, met hoofdzetels in respectievelijk Aalst en Zwijndrecht, die in alle verslagen – zowel Tv en kranten – Belgisch werden genoemd en waar het woord Vlaams met geen vergrootglas te vinden was, zelfs niet bij Kris Peeters, die ons land in Suez vertegenwoordigde. Nu kan ik aannemen dat hij als vertegenwoordiger van het officiële België bij de officiële verklaringen alleen van België moest spreken, maar zelfs in zijn commentaar in het Nederlands aan VTM en VRT kwam ‘Vlaams’ er niet uit. En de grote lichten van die twee Tv-zenders deden ook geen poging hem daarop attent te maken, laat staan het zelf te zeggen.
Men krijgt zo stilaan de indruk dat er weer een Belgische recuperatie aan de gang is. Neem bv de Belgische voetbalbond. Daar was er deze week niet alleen de benoeming van de Nederlandsonkundige Schifo (die een Vlaamse koelie/vertaler krijgt), maar loopt er ook al een tijdje de Franstalige actie voor de Rode Duivels (‘Tousensemble’), waarvoor men zelfs geen moeite doet er een Nederlandstalige versie van te geven. Hetzelfde geldt voor een soort teamlied dat alleen in de taal van Marianne bestaat.
Nog erger wordt het als het over het zgz nieuw ‘Nationaal Stadion’ gaat. Dat wordt – als men ze laat begaan – een hele Fransdolle bedoeling, die door de stad Brussel zal betaald worden met geld van de belastingbetaler, dat terwijl er een gemeenteraadsbeslissing bestaat uit 2014 waarin de stad zegt er geen euro te zullen insteken en integendeel jaarlijks de erfpacht ervan zou opstrijken. Als kers op de taart zal daar overal het nieuwe logo van de stad te zien zijn, dat met die platte vleermuis die Sint Michiel moet vervangen én de Franstalige afkorting BXL, wat zonder meer een kaakslag is voor de taal van de meerderheid in dit land. Het toppunt is dat nog dat heel dit gebeuren zich afspeelt op het grondgebied van de gemeente Grimbergen, dus in Vlaanderen. Het zou een schande zijn als de Vlaamse regering dit liet gebeuren en hier geen stokje tussen zou steken.
Kortom, het is weer alles België wat de klok slaat. De (con)federatie is verder af dan ooit.
Mijn glazen bol doet het nog. In mijn blog van 1 dezer (‘Brood en Spelen) schreef ik o.m. ‘Voor wanneer Winterspelen in Qatar, overdekt, airco gekoeld, met kunstmatige skiafdalingen en dito sneeuw?’. Welnu, in De Tijd van eergisteren, 5 augustus, stond het bericht dat het emiraat Dubai, een buur van Qatar aan de snikhete Perzische Golf, de bouw heeft aangekondigd van het grootste overdekte skistation ter wereld, een piste van 1,2 km lang. Als ge geld zat hebt, is ‘the sky the limit’ niet meer.
Geld om de vluchtelingen in de eigen regio te helpen, schijnen ze in die steenrijke Golfstaten echter niet te hebben. Die moeten maar zien in Europa te geraken, waar allerlei organisaties de bevolking een slecht geweten trachten te schoppen als de opvang, volgens hen, niet vlot genoeg verloopt. Hoe dat verhaal gaat aflopen, is zeer de vraag. Als het echter aan dit tempo en met de huidige aantallen blijft doorgaan, gaan er vodden van komen. Jaren geleden zei Nederlands oud-minister Fritz Bolkenstein (VVD) al dat zijn land ‘vol’ zat en sindsdien blijft er maar volk bijkomen. Men vergelijkt Europa wel eens met o.a. de States* en Canada, waar men blijkbaar in staat is er nog extra bevolking bij te nemen. Men vergeet echter erbij te vertellen dat het daar gaat om continenten met veel meer ruimte en mogelijkheden dan het nu al dichtbevolkte Europa, het land van de ondergaande zon. Als we niet opletten, gaat het licht hier straks helemaal uit.
* Als de Amerikaanse Berlusconi, Donald Trump, straks de republikeinse kandidaat voor het Amerikaanse presidentschap zou worden – met zijn no-nonsense uitspraken is dat niet uitgesloten – zou dat wel eens voor een ommekeer kunnen zorgen.
In Griekenland is de beurs, na een sluiting van 5 weken, deze week weer opengegaan en meteen gecrasht. Dat werd verwacht, maar niet dat het zo erg zou zijn. Blijkt nu immers dat niet alleen de beurs, maar ook de economie er gecrasht is. Sinds het linkse Syriza er aan de macht is, is de lichte heropleving van vorig jaar compleet ongedaan gemaakt. Het ondernemersvertrouwen zakte er tot een ongekend dieptepunt en straks nog een overschot behalen op de begroting blijkt een onmogelijke zaak te worden. Sinds 2007 is de waarde van de bedrijven op de Atheense beurs met 85% gekrompen. Nu de Griekse schuld rust op de eurolanden en niet meer op de banken, kan de hele affaire de internationale beurswereld nog weinig beroeren. Hét bewijs daarvoor was dat maandag, toen de Griekse beurs crashte, zowat alle andere Europese beurzen erop vooruit gingen. Griekenland stelt niets meer voor en dat een Grexit ook de andere landen zou schaden, lijkt weinig waarschijnlijk.
Het is niet de eerste keer dat men de Griekse beurs moest sluiten, Ze zijn daar al wat gewend. In totaal kende het land al 14 beurssluitingen sinds de opening in 1876, de laatste in 1974 bij de Turkse inval op Cyprus. De trojka, die nu een quadriga geworden is (ze zijn met zijn vieren, nu ook het Europese noodfonds – de ESM - erbij is gekomen) zal m.i. de Griekse problemen niet meer opgelost krijgen, zodat het doembeeld van een Grexit weer in beeld komt en Herr Schäuble straks toch nog gelijk zal krijgen, ongeacht wat het standpunt van zijn eigen partij, van de Duitse regering of dat van Europa (én Amerika!) ook zal zijn. Het IMF is trouwens niet eens zinnens nog geld in Griekenland te stoppen en zit er nu feitelijk bij voor spek en bonen.
De Griekse industrie, die maar 10% van de Griekse economie vertegenwoordigt, is er nu slechter aan toe dan tijdens het dieptepunt van de financiële crisis. De kans is groot dat het einde van dit toeristische seizoen ook het einde zal betekenen van de hoop het land terug op het Europese spoor te krijgen. Met het bewijs van de frauduleuze constructie waarmee Griekenland in de eurozone is gekomen, had men dat land er beter meteen weer uitgezet. Er was inderdaad in het verdrag van Maastricht geen clausule voorzien voor een uittrede, maar een frauduleuze intrede kan evengoed als géén intrede beschouwd worden. Die Griekse grap heeft de overige eurolanden, het onze inbegrepen, al tientallen miljarden euro’s gekost en dat zal niet ophouden als het land in de eurozone blijft. De kans is nl groot dat de Griekse regering de akkoorden met Europa wel nakomt, maar alleen dankzij de steun van de oppositie, dat die huidige regering daarna zal aftreden en nieuwe verkiezingen zal uitschrijven. Wie weet wat maken we dan weer mee…
Even voortbomend op mijn blog van gisteren i.v.m. de zoveelste klacht tegen de zoveelste besparing van de regering Michel, heeft Kris Peeters gezegd dat alles nog bespreekbaar is, maar dan na het zomerreces, ergens in september of later. Er moet worden bijgevoegd – als ’t goed is zeggen we het ook - dat volgens Peeters de cijfers wel blijven wat ze zijn. Er kan dus alleen nog gesproken worden over de modaliteiten en de klagers kunnen zelf eventueel beslissen hoe ze de besparingen zullen inkaderen. Dat laatste is niet meer dan logisch, want als men aan alle besparingen wil gaan knabbelen, dan schiet er van het federale akkoord straks niets meer over.
Voor wat de ziekenkassen betreft, is ondertussen gebleken dat ze in dit land bijna de duurste administratie hebben van Europa, op Duitsland en Frankrijk na en dat de administratie van alle ziekenkassen samen het land één miljard euro per jaar kost. Systemen, zoals bv de gele plakbriefjes van de CM, zijn niet meer van deze tijd.
---
Dat voor wat de centen betreft, want er zijn ook nog de centjes. Nadat vorig jaar al beslist werd dat winkeliers en handelaars de eindrekeningen van de klant die in cash betaalde mochten afronden naar 5 cent, is nu beslist dat dit ook zal gelden voor het elektronisch betalen. Dat dat vorig jaar niet meteen kon, kwam omdat de PS van Di Rupo daarmee niet akkoord was, dit tegen het advies van toenmalig minister van Financiën Koen Geens in. Testaankoop meldt ook nu terecht dat dit feitelijk onzin is, maar het gaat deze keer niet om een politiek, maar om een technisch probleem. De kassa’s in bv de grootwarenhuizen blijken nl niet apart ingesteld te kunnen worden op het wegcijferen van de één en twee centjes bij cash betaling en tegelijkertijd dit niet doen bij elektronische betalingen. Dat laatste was de reden waarom o.m. de supermarkten niet mee deden. Raar genoeg bleek dat in Nederland - waar het alleen bij cashbetalingen wordt toegepast - wél te gaan. Of het probleem daarmee is opgelost, is verre van zeker. We leven nu eenmaal in een ingewikkelde kibbelmaatschappij, In Finland heeft men die kleinste centjes nooit gebruikt (de aanmaak kost meer dan de nominale waarde) en in Nederland, toch een land dat bekend staat om zijn zuinige burgers, werkt het systeem al meer dan 10 jaar zonder dat daar enige noemenswaardige kritiek op gekomen is. Zo maken we mee dat de zuinige Hollanders zich geen zorgen maken om het kleinste kleingeld, terwijl de zgz ‘gulle Bourgondiërs’, waarvoor wij in Nederland versleten worden, dat wél doen…
Gisteren was het de beurt aan de Christelijke Mutualiteit (CM) om te klagen over de besparingen van de regering Michel. Helemaal ongelijk heeft ze natuurlijk niet, want in haar miljardenbusiness zijn enkele procenten nog steeds vele miljoenen. Komt daar nog bij dat uitgerekend een maand geleden de mutualiteit een nieuwe voorzitter kreeg, Luc Van Gorp, die Marc Justaert, een icoon na zoveel jaren aan de top, vervangt en meteen voor grote problemen komt te staan. Men zou voor minder klagen.
De CM is natuurlijk niet de enige ziekenkas in België en in zijn totaliteit gaat het om veel geld. Wat de CM wel dwars zit, is dat CD&V, de partij die verwacht werd haar belangen te verdedigen dat, althans volgens Van Gorp, niet gedaan heeft. Meteen stellen dat de kwetsbaren en zieken daarvan de eerste slachtoffers gaan worden, is wel een bocht te kort. Mocht dat inderdaad zo zijn dan hebben die ziekenkassen, de CM op kop, nog genoeg ruimte om daar iets aan te doen en de niet-kwetsbare en gezonde leden wat minder aan te bieden. Vergeten we niet dat de CM 4,5 miljoen leden claimt. Verder gaat het om besparingen die over enkele jaren gespreid worden en in de eerste plaats gericht zijn op de administratiekosten waarbij met de invoering van de informatica en de automatisering inderdaad moet kunnen bespaard worden zoals overal elders tegenwoordig gebeurt.
Als het waar is dat de CM, het grootste ziekenfonds van het land, inderdaad 4,5 miljoen leden telt, dan kan men zich afvragen waarom die leden dan allemaal niet CD&V gestemd hebben, de partij die nu het mikpunt van de ziekenkasklachten is geworden. Eenzelfde verhaal waarschijnlijk als bij de Christelijke vakbond: veel leden o.w.v. een blijkbaar goede service, maar niet bereid dat ook politiek te vertalen. Waarbij ze nog gelijk hebben ook. Als CD&V wil dat de leden van hun eigen mutualiteiten en vakbonden ook voor de partij zouden stemmen, dan moet ze daar werk van maken. Door bv eens resoluut de Vlaamse kaart te trekken en op te houden met hun’ ja, maar’ politiek van enerzijds, anderzijds. Kortom een betrouwbare partner te worden binnen de regeringen waarin ze zetelt. Zeker met de ongeleide projectielpolitiek van Kris Peeters is dan momenteel niet het geval.
