Even voortbomend op mijn blog van gisteren i.v.m. de zoveelste klacht tegen de zoveelste besparing van de regering Michel, heeft Kris Peeters gezegd dat alles nog bespreekbaar is, maar dan na het zomerreces, ergens in september of later. Er moet worden bijgevoegd – als ’t goed is zeggen we het ook - dat volgens Peeters de cijfers wel blijven wat ze zijn. Er kan dus alleen nog gesproken worden over de modaliteiten en de klagers kunnen zelf eventueel beslissen hoe ze de besparingen zullen inkaderen. Dat laatste is niet meer dan logisch, want als men aan alle besparingen wil gaan knabbelen, dan schiet er van het federale akkoord straks niets meer over.
Voor wat de ziekenkassen betreft, is ondertussen gebleken dat ze in dit land bijna de duurste administratie hebben van Europa, op Duitsland en Frankrijk na en dat de administratie van alle ziekenkassen samen het land één miljard euro per jaar kost. Systemen, zoals bv de gele plakbriefjes van de CM, zijn niet meer van deze tijd.
---
Dat voor wat de centen betreft, want er zijn ook nog de centjes. Nadat vorig jaar al beslist werd dat winkeliers en handelaars de eindrekeningen van de klant die in cash betaalde mochten afronden naar 5 cent, is nu beslist dat dit ook zal gelden voor het elektronisch betalen. Dat dat vorig jaar niet meteen kon, kwam omdat de PS van Di Rupo daarmee niet akkoord was, dit tegen het advies van toenmalig minister van Financiën Koen Geens in. Testaankoop meldt ook nu terecht dat dit feitelijk onzin is, maar het gaat deze keer niet om een politiek, maar om een technisch probleem. De kassa’s in bv de grootwarenhuizen blijken nl niet apart ingesteld te kunnen worden op het wegcijferen van de één en twee centjes bij cash betaling en tegelijkertijd dit niet doen bij elektronische betalingen. Dat laatste was de reden waarom o.m. de supermarkten niet mee deden. Raar genoeg bleek dat in Nederland - waar het alleen bij cashbetalingen wordt toegepast - wél te gaan. Of het probleem daarmee is opgelost, is verre van zeker. We leven nu eenmaal in een ingewikkelde kibbelmaatschappij, In Finland heeft men die kleinste centjes nooit gebruikt (de aanmaak kost meer dan de nominale waarde) en in Nederland, toch een land dat bekend staat om zijn zuinige burgers, werkt het systeem al meer dan 10 jaar zonder dat daar enige noemenswaardige kritiek op gekomen is. Zo maken we mee dat de zuinige Hollanders zich geen zorgen maken om het kleinste kleingeld, terwijl de zgz ‘gulle Bourgondiërs’, waarvoor wij in Nederland versleten worden, dat wél doen…
Gisteren was het de beurt aan de Christelijke Mutualiteit (CM) om te klagen over de besparingen van de regering Michel. Helemaal ongelijk heeft ze natuurlijk niet, want in haar miljardenbusiness zijn enkele procenten nog steeds vele miljoenen. Komt daar nog bij dat uitgerekend een maand geleden de mutualiteit een nieuwe voorzitter kreeg, Luc Van Gorp, die Marc Justaert, een icoon na zoveel jaren aan de top, vervangt en meteen voor grote problemen komt te staan. Men zou voor minder klagen.
De CM is natuurlijk niet de enige ziekenkas in België en in zijn totaliteit gaat het om veel geld. Wat de CM wel dwars zit, is dat CD&V, de partij die verwacht werd haar belangen te verdedigen dat, althans volgens Van Gorp, niet gedaan heeft. Meteen stellen dat de kwetsbaren en zieken daarvan de eerste slachtoffers gaan worden, is wel een bocht te kort. Mocht dat inderdaad zo zijn dan hebben die ziekenkassen, de CM op kop, nog genoeg ruimte om daar iets aan te doen en de niet-kwetsbare en gezonde leden wat minder aan te bieden. Vergeten we niet dat de CM 4,5 miljoen leden claimt. Verder gaat het om besparingen die over enkele jaren gespreid worden en in de eerste plaats gericht zijn op de administratiekosten waarbij met de invoering van de informatica en de automatisering inderdaad moet kunnen bespaard worden zoals overal elders tegenwoordig gebeurt.
Als het waar is dat de CM, het grootste ziekenfonds van het land, inderdaad 4,5 miljoen leden telt, dan kan men zich afvragen waarom die leden dan allemaal niet CD&V gestemd hebben, de partij die nu het mikpunt van de ziekenkasklachten is geworden. Eenzelfde verhaal waarschijnlijk als bij de Christelijke vakbond: veel leden o.w.v. een blijkbaar goede service, maar niet bereid dat ook politiek te vertalen. Waarbij ze nog gelijk hebben ook. Als CD&V wil dat de leden van hun eigen mutualiteiten en vakbonden ook voor de partij zouden stemmen, dan moet ze daar werk van maken. Door bv eens resoluut de Vlaamse kaart te trekken en op te houden met hun’ ja, maar’ politiek van enerzijds, anderzijds. Kortom een betrouwbare partner te worden binnen de regeringen waarin ze zetelt. Zeker met de ongeleide projectielpolitiek van Kris Peeters is dan momenteel niet het geval.
Ondanks alle doemgeruchten vanwege oppositie en vakbonden, blijkt het in dit landje toch weer stilaan beter te gaan. Heel wat bedrijven melden goede jaarresultaten en de beurs blaakt van vertrouwen. E.e.a. kan te maken hebben met de nog steeds goedkope olie op de wereldmarkt, de lage stand van de euro (wat de export bevordert) en dito rente. Daarbij komt dan de aankooppolitiek van staatsobligaties door de Centrale Europese Bank, die maakt dat geld lenen nog steeds goedkoop is. Dit laatste is echter in de tijd beperkt en daarenboven is er de vraag hoe Europa zijn problemen met de vluchtelingenstroom, Griekenland en de situatie met Rusland opgelost krijgt. Als men er niet in slaagt een gezamenlijk standpunt aan te nemen om deze problemen aan te pakken dan ziet het er slecht uit voor de Europese toekomst.
Specifiek in eigen land is het feit dat er steeds minder uitkeringsgerechtigden zijn, maar wel meer werklozen. Deze ogenschijnlijke tegenstrijdigheid komt door de veranderde situatie van bruggepensioneerden (die daarvan pas later zullen kunnen genieten) en het beperken van de zgz inschakelingsuitkering. Dat beperken gebeurde al onder Di Rupo, waarbij mensen die een jaar nadat ze de school verlieten nog geen werk hadden een speciale toelage kregen. Die toelage bestaat nog wel, maar is sinds Di Rupo beperkt tot drie jaar en moet zijn aangevraagd vóór men 25 is. Op die manier is het niet meer mogelijk dat er nog ‘studenten’ rondlopen die de 30 al een tijdje voorbij zijn en nog nooit gewerkt hebben. De maatregel ging in op 01.01.2015. Wie geen middelen heeft om het alleen verder te rooien, kan naar het OCMW stappen. Nu blijkt dat slechts een derde van de bestaande inschakeluitkeringstrekkers dat effectief gedaan heeft. Wat tegelijkertijd bevestigt dat twee derden die uitkering feitelijk niet nodig had. Zo zie je maar hoeveel geld er nodeloos verspild kan worden. Met bovenstaande maatregelen spaarde de RVA alleen al tijdens de eerste vijf maanden van dit jaar 300 miljoen euro uit en is het van 2008 geleden dat er nog zo weinig daarvoor is uitgegeven. Politici en zelfs bekende economen, die blijven beweren dat er niet verder kan bespaard worden, zitten er dus ook naast. Vooral in de staatsuitgaven is er nog ruimte zat.
De komkommertijd is begonnen en dat zullen we geweten hebben. Groot nieuws! Vande Lanotte kondigt zijn vertrek aan uit de nationale politiek. Dat is helemaal geen nieuws, want dat had hij begin februari van dit jaar al eens gedaan (zie mijn blog van 16.02 ‘Exit Vande Lala?’). Alleen had hij toen gezegd dat hij dat dacht op te stappen in september van dit jaar. Nu zegt hij dat pas te zullen doen eind volgend jaar! Wie gelooft die man nog (en de media die dat allemaal zomaar klakkeloos overnemen)? Nu zegt hij dat 28 jaar in de nationale politiek voor hem genoeg is, maar hij doet er nog bijna anderhalf jaar bij! Eind volgend jaar is in de politiek een eeuwigheid, zodat de sluwe professor uit Oostende, waar hij deze maand burgemeester wordt, nog elfendertig keren van mening kan veranderen. Ondertussen blijft hij ook volksvertegenwoordiger en belooft hij zich meer te zullen mengen in de debatten…
We zullen hem missen in deze rubriek, mocht het echt waar zijn. In Oostende valt niet veel meer te beleven, na het vertrek van de ferryboten, Electrawinds en nog enkele van Vande Lala’s projecten, waarbij hij telkens opnieuw net op tijd opstapte om niet betrokken te worden in de afgang ervan. Dat deed hij trouwens ook in de vaudeville rond de voorzittersverkiezing bij zijn partij, waarbij hij er eerst voor zorgde dat zijn poulain, John Crombez, in pole position kwam te zitten. Hij was zgz nooit bij iets betrokken, dat het zo leek was, volgens hem, pure toeval. Neem het van mij aan dat de SP.a nog steeds vanuit Oostende zal bestuurd worden, officieel door ‘den John’, maar met ‘zijn’ burgemeester als souffleur. De stunt met Crombez is niet eens een precedent. Vraag het maar eens aan Caroline Gennez (en hoe dat toen is afgelopen).
Ook bij de Spoorwegen, zeker bij ABX, zullen ze met weemoed terug denken aan de tijd toen Vande Lala er kwistig (andermans) geld rondstrooide. Bij de erfgenamen van Sabena iets minder, want daar liet hij – als minister van begroting in de regering Verhofstadt - bij het zgz ‘hotelakkoord’ een gat achter van bijna anderhalf miljard euro. Ook bij het terugdraaien van de BTW op het elektriciteitsverbruik misrekende de geleerde professor zich een half miljard euro, waardoor de huidige meerderheid niets ander kon dan die BTW terug op 21% zetten, waarop die ook al stond van 1972 tot 2014.
Enfin, het is nu wachten of de man, die tussendoor ook professor is aan de Ugent én voorzitter van de Europese socialisten, ons laat weten nog eens van gedacht veranderd te zijn. Ik zou haast schrijven ‘met de dood in ’t hart’, maar dat is een slogan voorbehouden voor de tsjeven.
De Olympische winterspelen van 2022 zijn toegewezen aan Peking. Peking? Heeft men daar strenge winters? Wat met die vervuilde lucht, waarover men het regelmatig heeft? Geen nood: een groot deel van de Spelen zelf vindt plaats op 150 km van de stad en om daar te geraken gaat men er een treinverbinding naartoe leggen, die tegen 2022 zeker klaar zal zijn. Tweede probleempje: zelfs op die plaats sneeuwt het zelden, maar ook daar geen nood: er zal gezorgd worden voor voldoende kunstmatige sneeuw!
Hoe komt men erbij de winterspelen te geven aan een stad waar het nauwelijks echt wintert? Peking won de ‘finale’ voor de toekenning van Almati, de nieuwe hoofdstad van Kazakstan, die wél in de bergen ligt en waar wél elk jaar een pak echte sneeuw ligt (en men blijkbaar ook geld teveel heeft). Maar voorlopig hebben de Chinezen het meeste geld over voor het organiseren van de Spelen. Scandinavische hoofdsteden zoals Oslo en Stockholm moest afhaken omdat de Olympische wintergrap te duur werd. Men schat momenteel de kosten op meer dan twee miljard euro, maar traditioneel komt daar nog een pak bij (remember Sotchi).
Topsport draait tegenwoordig uitsluitend nog om geld. Denk maar aan de toegekende wereldkampioenschappen voetbal in Qatar, in volle zomer bij 45°C. Ook dat heeft niets meer met (gezonde) sport te maken. Voor wanneer een WK in Groenland tijdens de winter? Of bv winterspelen in Qatar, overdekt, airco gekoeld, met kunstmatige skiafdalingen en dito sneeuw?
Ik heb al langer medelijden met de supporters, van welke sport ook, die er zich nog druk om maken en urenlang aan hun Tv gekluisterd blijven om toch niets te missen. Ze worden continu voor de gek gehouden. Men moet niet eens verder kijken dan wat gebeurt bij de Belgische voetbalbond, waar men zich meer bezig hield met geldsmijten dan met voetballen. En het zal er niet op beteren. Sport behoort steeds meer tot de Sciencefiction. Brood en spelen was nooit actueler.
---
Terloops nog dit: Marc Wilmots wil Enzo Schifo als nieuwe trainer van de nationale jeugdploeg (ter vervanging van Johan Walem, die nu trainer is van KV Kortrijk). Meer dan waarschijnlijk gaat dat niet door, want Schifo spreekt alleen maar Frans. Geen Nederlands en zelfs geen (fatsoenlijk) Engels. De Italiaan van afkomst is perfect geëvolueerd naar een volbloed Waal (hij spreekt ook nog Italiaans natuurlijk, maar daarmee is hij hier niets in voetballand).
In deze rubriek heb ik al meer dan eens geschreven dat Griekenland er nooit bovenop zal komen als het persé in de eurozone wil blijven of wil gehouden worden. Dat blijkt ook de mening te zijn van Yanis Varoufakis, de controversiële Griekse ex-minister van Financiën, die al een soort Plan B klaar had, waarmee hij in Griekenland naast de euro ook een nieuwe drachme wou uitbrengen, alleen voor binnenlands gebruik. Nu mag de man - politiek gesproken - gestoord zijn, hij is en blijft een meer dan bekwame econoom. Als je twee boeken kan schrijven over een economische materie waarvoor iemand ooit al een Nobelprijs heeft behaald, dan ben geen meelopertje.
Buiten Varoufakis is er trouwens nog een bevestiging gekomen dat de euro toch niet dát is en nog wel van de Europese Centrale Bank zelf, de ECB. In een recent uitgebracht rapport schrijft die dat de euro er niet voor kunnen zorgen heeft dat de minder welvarende landen hun achterstand op de anderen hebben kunnen inlopen. Niet alleen Griekenland, maar ook Spanje, Portugal en Italië zijn in dat geval. Alleen Ierland is daarin geslaagd. Dat is dan de uitzondering op de regel. Anderzijds zijn er landen, die zijn toegetreden tot de E.U., maar niet tot de eurozone, die wél een stuk van de achterstand hebben kunnen goedmaken, zoals bv Polen en de Baltische staten. Door buiten de eurozone te blijven konden zij hun munteenheid laten devalueren, iets wat binnen de zone niet meer kan.
Het grote probleem met de perifere landen was, dat ze bij hun intrede in de eurozone dachten de jackpot gewonnen te hebben en gewonnen/verloren zijn gaan lenen en dan met dat geld waanzinnige zaken zijn gaan doen, zoals bv het bouwen van gloednieuwe luchthavens in Spanje, waarvan men er zopas één die nog geen dag geopend was geweest, heeft verkocht aan een Chinees conglomeraat voor … 10.000 euro! ‘Des châteaux en Espagne’, zegt men in het Frans voor ‘luchtkastelen’. Straks wordt het nog ‘des aéroports en Espagne’. Die leningen konden niet of nauwelijks worden terugbetaald en zo is het Griekenland verhaal begonnen.
Mijn pronostiek is dat Griekenland vroeg of laat toch de eurozone zal moeten verlaten (daarom nog niet de E.U.) en dat de kans groot is dat we dan inderdaad een Europa krijgen met twee of meer snelheden.
Gisteren kreeg de haven van Antwerpen het bezoek van het tweede grootste containerschip ter wereld, tegelijk ook het grootste schip dat ooit de haven binnenvoer, eigendom van MSC, de rederij die tevens de grootste klant van de haven is. Om de belangrijkheid van het gebeuren wat dikker in de verf te zetten, mochten burgemeester De Wever en haventopman Eddy Bruyninckx het laatste stuk van het traject meevaren, vanaf Vlissingen. Dat schepen met dergelijke afmetingen (meer dan 200 meter lang) de haven nu kunnen bereiken, is mogelijk geworden door de laatste uitdieping van de Schelde. Door de bouw van grotere zgn ‘getijdendokken’, zoals Deurganck en straks (misschien) ook Saefetinghe zal de tijd om de Antwerpse haven te bereiken kunnen ingekort worden met 6 uur. Als time ergens money betekent, zal het wel bij de scheepsvaart zijn. Voor de verdere afwikkeling van al die containers (dat schip van gisteren kan er bijna 20.000 vervoeren) over land, wordt het andere koek.
Om te beginnen moet de eerste spadesteek voor de nieuwe Oosterweel verbinding nog altijd plaatsvinden. Volgens Ben Weyts zal dat in 2017 zijn, zo’n dikke 20 jaar na de eerste plannen voor de Oosterweelverbinding. Per uur rijden er op de Antwerpse Ring nu al bijna 200.000 voertuigen elke werkdag in de ochtend- en avondspits en zelfs tussendoor is er geen echte pauze meer. Ondertussen zal MSC zijn havenactiviteiten van de rechter- naar de linkeroever verhuisd hebben en heeft men er het raden naar wat voor bijkomend effect dat op het verkeersinfarct zal hebben. Niemand die gelooft dat het er beter op zal worden. Om tenslotte het complete plan met die getijdendokken te kunnen realiseren moet ook het geplande Saefetinghedok er nog komen en de realisatie daarvan wordt nu al aanzien als een volgend struikelblok voor het verkeer in en om de Scheldestad, ondanks het akkoord vanwege de Vlaamse regering.
Niet alleen milieu- en andere drukkingsgroepen (zoals Ringland) staan sceptisch tegenover alle hoera berichten ter zake, maar ook voor bedrijven die nu al meer dan genoeg hebben van de verkeershinder rond de koekenstad, is een vlotte verkeersdoorstroming stilaan een mission impossible geworden. Aannemers uit de Kempen nemen geen werken meer aan als ze daarvoor hun personeel en materiaal door de Kennedy-tunnel moeten aanvoeren. Het Nederlandse transportbedrijf Wim Bosman vertrok twee jaar geleden al uit Wijnegem om dezelfde reden en Fernand Huts van Katoennatie heeft er ook zijn buik van vol. Vorig jaar devieerde hij een nieuwe investering van enkele honderden miljoenen euro naar de haven van Gent en dit jaar kocht hij het transportbedrijf Langen uit Nederlands Limburg, gewoon omdat hij niet meer gelooft in een oplossing voor Oosterweel.
Men gaat nog heimwee krijgen naar die Lange Wapperbrug…
Zoals de meeste lezers ondertussen wel zullen gemerkt hebben, ziet mijn blog er weer normaal uit. Het is de tweede keer dat ik het euvel kreeg dat mijn blog in landscape (in de breedte) op SeniorenNet kwam en ik het niet in portrait (in de lengte) kon zetten*. Ook mijn systeembeheerder, die bij mij al aardig wat heeft opgelost (ik ben geen IT-freak!), kon het niet corrigeren. Volgens hem was het een probleem inherent aan SeniorenNet. Na dag twee ben ik hetzelfde gaan doen als de vorige keer, nl mijn verhaal kopiëren van Word naar SeniorenNet en daarna op het rechtereinde van de pagina elke zin afbreken. Dat was een heel werk, heeft zo’n grote week geduurd en was er mee de oorzaak van dat ik het uur waarop ik mijn blog invoerde (iets na middernacht) niet kon aanhouden. Eergisteren was er opeens weer het oude kader. Lezer Fikken had me reeds verteld dat, als het vanzelf gekomen was, het ook wel vanzelf zou weggaan en hij heeft gelijk gekregen. Ik vergelijk het zo’n beetje met de uitspraak van Mathot Sr (PS), toen hij minister van Begroting was in een van de regeringen Martens. Die zei ook dat het gat in zijn begroting er vanzelf gekomen was en wel vanzelf weer zou weggaan. Hij heeft toen, jammer genoeg voor het land, géén gelijk gekregen. Ik (voorlopig?) wel.
---
Ondertussen blijkt de stroom van kritiek, al dan niet terecht, op het federaal regeringsakkoord over de budgetcontrole en de taxshift onverminderd voortduren. M.i. - en dat heb ik al eens geschreven - heeft dat nu weinig zin o.w.v. de vakantieperiode. Het wordt zo stilaan komkommertijd lectuur. Minstens de helft van de mensen houdt er zich nu niet mee bezig en ondertussen schrikt men alleen nog als er op e.o.a. besluit eens géén kritiek komt. Zelfs het nieuwe plan van Maggie De Block om de geneesmiddelenhandel onder controle te krijgen en die de totaliteit van de patiënten jaarlijks zo’n 25 miljoen euro zou kunnen opleveren, krijgt daarvoor niet uitsluitend instemming. Het is, volgens sommigen, nóg niet genoeg. Men krijgt zo het idee dat zelfs genoeg niet meer genoeg zal zijn. Het is alleen afwachten wat er van het protest ná de vakantie nog zal overblijven. Zullen de vakbonden dan weer beginnen met syndicale acties, zoals ze nu zeggen en dit terwijl de vorige toch ernstige werkonderbrekingen en stakingen driemaal niks hebben opgebracht? Wie leeft zal zien.
Waar ik trouwens ook een hekel aan begin te krijgen is, dat men bij elke nieuwe maatregel die wordt beoordeeld, men steeds de voor- en nadelen gaat afwegen tussen werknemers en werkgevers. Dat zou nog correct kunnen zijn, ware het niet dat men de werkgevers altijd over één kam scheert met de superrijken. Er zullen er daar wel bij zijn, maar – superrijk of niet – het is belangrijk dat ze werk blijven geven. Als men de loonkloof met de buurlanden wat kan dichten, is het belangrijkste dat dit voor extra jobs zal zorgen en mensen uit de werkloosheid zal halen, zodat die tenminste daarvan beter kunnen worden. Als hierbij de werkgever nog wat rijker wordt, dan is het maar zo. Werkgevers van alles gaan afpakken, waardoor die dan meer dan waarschijnlijk geen extra volk meer gaan aanwerven, is helemaal geen oplossing.
* Dat gebeurde de eerste keer op zaterdag 18 dezer. Wie dat artikel (over André Leysen) niet zou kunnen lezen hebben, kan ervoor terecht in ’t Pallieterke van deze week, waar het onder de titel ‘Leysen versus Van Rompuy, in de brievenrubriek is opgenomen.
‘ De compromiscultuur, de beperktheid van de wetgevende macht, de politique politicienne*, de al te scherpe grenzen tussen meerderheid en oppositie, de soms gênante obstructie van de oppositie en de al even degoutante neerbuigendheid van de meerderheid, de inefficiëntie, de vele werkuren, de wereldvreemdheid en de kritiek – al dan niet gerechtvaardigd - die politici moeten incasseren’
Bovenstaande beschrijving is van Peter De Roover, erevoorzitter van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), na zijn eerste jaar in het parlement als N-VA verkozene. Zo hoort men het ook eens van een insider. Hij vindt politicus bij ons de allerlaagste beroepscategorie. Tenslotte herhaalt hij de quote die Cervantes Don Quichote in de mond legde (en die ik ook al een paar keer gebruikt heb), nl dat blaffende honden geen invloed hebben op de richting die de karavaan uitgaat, maar integendeel aangeeft dat men goed bezig is. Als men bv ziet hoe een Onkelinx (PS), maar ook groene Calvo en vorige week Karin Temmerman (SP.a) soms tekeer gaan, terwijl men weet dat al die schuimbekkerij niets opbrengt, blijft Cervantes’ tekst actueel.
* geleerd woord voor een soort dorpspolitiek, maar bedreven op het hogere niveau, waarbij men, bij discussies, niet uitgaat van de essentie van de problemen, maar van de eigen macht.
Eergisteren was het exact één jaar geleden dat de MH 17 van Malaysia Airlines boven Oost-Oekraïne werd neergeschoten. Balans: bijna 300 doden, waarvan 2/3 Nederlanders. Tot op de dag van vandaag zou de speciale Nederlandse onderzoekscommissie nog altijd niet officieel kunnen vertellen wie dat vliegtuig uit de lucht heeft geschoten. Nochtans weet de hele wereld dat al van de dag na de ramp. Toen waren er reeds GSM-gesprekken in het Russisch en Oekraïens bekend, waarin verbaasd gereageerd werd op de ramp omdat men klaarblijkelijk verwachtte een Oekraïens gevechtsvliegtuig te hebben neergeschoten i.pl.v. een internationaal passagiersvliegtuig. Tegelijkertijd dook er een met GSM gemaakt filmpje op waarop een rijdende Buk-raketinstallatie te zien is, die van op de omgeving waar het vliegtuig was neergestort richting Rusland reed. Op die installatie ontbrak één raket…
Wat later suggereerde het Russisch ministerie van defensie, dat het Maleisisch vliegtuig zou zijn neergehaald door een Oekraïens gevechtsvliegtuig. De foto’s die we daarvan te zien kregen waren overduidelijk en amateuristisch getrukeerd. Later bleek dat het passagiersvliegtuig getroffen was door een soort splinterbomraket, die niet door vliegtuigen kan worden afgeschoten…
Kortom, zowat iedereen weet dat de MH 17 uit de lucht werd geschoten door een Russische Buk raket, waarschijnlijk bediend door wat men Oost-Oekraïense rebellen noemt, maar die in feite Russische militairen zijn die de eigen insignes van hun uniformen hebben verwijderd. Het gaat gewoon om Russische terreureenheden. Staatsterreur, zeg maar. Officieel vecht het Rusland van Poetin ook tegen de internationale terreur, in werkelijkheid maakt ze er deel van uit, als het haar uit komt. In het niet al te dappere Westen weet men dat, maar wil men dat met zoveel woorden niet zeggen. De Nederlandse onderzoekscommissie weet al lang hoe de vork aan de steel zat, maar gebaart van kromme haas en zal de waarheid (misschien) pas zeggen ergens na de zomer. Waarschijnlijk zoekt men ondertussen samen nog naar een tekst die voor iedereen aanvaardbaar is, maar het valt te betwijfelen of het iets met de waarheid zal te maken hebben.
Gisteren werd André Leysen (88) ten grave gedragen, met een uitvaart in de Antwerpse kathedraal. De man verdient dit wel, want hij was waarschijnlijk de meest bekende en succesrijkste Vlaamse ondernemer van het naoorlogse België. Toevallig werden ook gisteren door het Hof de nieuwe adeltitels uitgedeeld. Leysen heeft er nooit een gekregen, waarschijnlijk omdat hij als puber ooit bij de Hitlerjügend was (hij was amper 17 in 1945). Naar men zegt zou die ontkenning er gekomen zijn na het negatief advies van een Waals minister…
Die minister of wie ook bij het Hof vond er blijkbaar geen graten in om onze ‘natte dweil’ Herman Van Rompuy nu de titel van Graaf toe te kennen. Het verschil tussen ondernemer Leysen en niet-ondernemer Herman Van Rompuy kon niet groter zijn. Laatstgenoemde is de incarnatie van het gezegde: ‘Wie niets doet, maakt geen fouten. Wie geen fouten maakt, wordt bevorderd’. Zonder zelfs maar één sollicitatie viel hij omhoog tot Belgische premier en daarna tot zgz ‘president’ van Europa. Ik heb ergens gelezen dat Leysen’s zonen, die ook in de huidige top van de bedrijfswereld meedraaien en zeker niet van enig Vlaamsnationalisme verdacht kunnen worden, een koninklijke adeltitel niet zouden aanvaarden o.w.v. het feit dat vader hem niet gekregen heeft. Als André Leysen tijdens de oorlog wat ouder was geweest en – zoals de grootvader van onze Flup – eens op theevisite was geweest bij de Führer, had men misschien niet zo moeilijk gedaan…
In de marge van bovenstaande, nog dit: Op de begrafenis van André Leysen waren ook heel wat politici present, waaronder Kris Peeters, die in de Tv-journaals uitgebreid in beeld werd gebracht. Dezelfde Peeters, die het de opvolgers van Leysen, de huidige ondernemers (zoals bv een Fernand Huts) het leven zuur maakt…
Om even verder te bomen over het N-VA verhaal en de Vlaamse onafhankelijkheid, zouden we beter even in de gaten houden wat er in Catalonië aan het gebeuren is. De plaatselijke minister-president, Artur Mas, heeft daar nl een akkoord getroffen met de pro-onafhankelijkheidspartij Esquerra Republicana (Republikeins Links) en enkele verenigingen uit het Catalaanse middenveld om bij de volgende verkiezingen, in september, op te komen met een eenheidslijst. Daardoor worden die (vervroegde) verkiezingen omgezet in een soort referendum voor de onafhankelijkheid van de regio. Als die lijst de meerderheid zou behalen, zou men binnen het anderhalf jaar de onafhankelijkheid van Catalonië kunnen uitroepen. Vergeten we hierbij niet dat de Catalanen in Spanje een minderheid zijn, dat t.o.v. de Vlamingen die in België een meerderheid vertegenwoordigen.
In mijn blog van gisteren schreef ik ook dat een eventuele Vlaamsnationale meerderheid niet hetzelfde hoeft te zijn als incontournable worden. Stel dat de N-VA bij de volgende verkiezing weer als de grootste partij uit de stembus komt, weer niet de volstrekte meerderheid haalt, maar die wel zou kunnen bekomen mits een akkoord met het VB dat enkele procenten zou terugwinnen van in de N-VA ontgoochelde Vlaamsnationalisten. Als men dat in Catalonië wél kan, nog wel met partijen die zowel van linkse als rechtse signatuur zijn en dan nog vóór de verkiezingen, dan moet dat hier ná de verkiezingen ook kunnen, moet de N-VA kleur bekennen en met het VB een akkoord maken. Mocht het dan niét gebeuren, dan mogen we inderdaad een kruis maken over de ‘kracht van de verandering’ en nog zo van die leuke slogans over confederalisme, al dan niet met een duim rechtop, een vlakke hand of zo…
