Eergisteren was het exact één jaar geleden dat de MH 17 van Malaysia Airlines boven Oost-Oekraïne werd neergeschoten. Balans: bijna 300 doden, waarvan 2/3 Nederlanders. Tot op de dag van vandaag zou de speciale Nederlandse onderzoekscommissie nog altijd niet officieel kunnen vertellen wie dat vliegtuig uit de lucht heeft geschoten. Nochtans weet de hele wereld dat al van de dag na de ramp. Toen waren er reeds GSM-gesprekken in het Russisch en Oekraïens bekend, waarin verbaasd gereageerd werd op de ramp omdat men klaarblijkelijk verwachtte een Oekraïens gevechtsvliegtuig te hebben neergeschoten i.pl.v. een internationaal passagiersvliegtuig. Tegelijkertijd dook er een met GSM gemaakt filmpje op waarop een rijdende Buk-raketinstallatie te zien is, die van op de omgeving waar het vliegtuig was neergestort richting Rusland reed. Op die installatie ontbrak één raket…
Wat later suggereerde het Russisch ministerie van defensie, dat het Maleisisch vliegtuig zou zijn neergehaald door een Oekraïens gevechtsvliegtuig. De foto’s die we daarvan te zien kregen waren overduidelijk en amateuristisch getrukeerd. Later bleek dat het passagiersvliegtuig getroffen was door een soort splinterbomraket, die niet door vliegtuigen kan worden afgeschoten…
Kortom, zowat iedereen weet dat de MH 17 uit de lucht werd geschoten door een Russische Buk raket, waarschijnlijk bediend door wat men Oost-Oekraïense rebellen noemt, maar die in feite Russische militairen zijn die de eigen insignes van hun uniformen hebben verwijderd. Het gaat gewoon om Russische terreureenheden. Staatsterreur, zeg maar. Officieel vecht het Rusland van Poetin ook tegen de internationale terreur, in werkelijkheid maakt ze er deel van uit, als het haar uit komt. In het niet al te dappere Westen weet men dat, maar wil men dat met zoveel woorden niet zeggen. De Nederlandse onderzoekscommissie weet al lang hoe de vork aan de steel zat, maar gebaart van kromme haas en zal de waarheid (misschien) pas zeggen ergens na de zomer. Waarschijnlijk zoekt men ondertussen samen nog naar een tekst die voor iedereen aanvaardbaar is, maar het valt te betwijfelen of het iets met de waarheid zal te maken hebben.
Gisteren werd André Leysen (88) ten grave gedragen, met een uitvaart in de Antwerpse kathedraal. De man verdient dit wel, want hij was waarschijnlijk de meest bekende en succesrijkste Vlaamse ondernemer van het naoorlogse België. Toevallig werden ook gisteren door het Hof de nieuwe adeltitels uitgedeeld. Leysen heeft er nooit een gekregen, waarschijnlijk omdat hij als puber ooit bij de Hitlerjügend was (hij was amper 17 in 1945). Naar men zegt zou die ontkenning er gekomen zijn na het negatief advies van een Waals minister…
Die minister of wie ook bij het Hof vond er blijkbaar geen graten in om onze ‘natte dweil’ Herman Van Rompuy nu de titel van Graaf toe te kennen. Het verschil tussen ondernemer Leysen en niet-ondernemer Herman Van Rompuy kon niet groter zijn. Laatstgenoemde is de incarnatie van het gezegde: ‘Wie niets doet, maakt geen fouten. Wie geen fouten maakt, wordt bevorderd’. Zonder zelfs maar één sollicitatie viel hij omhoog tot Belgische premier en daarna tot zgz ‘president’ van Europa. Ik heb ergens gelezen dat Leysen’s zonen, die ook in de huidige top van de bedrijfswereld meedraaien en zeker niet van enig Vlaamsnationalisme verdacht kunnen worden, een koninklijke adeltitel niet zouden aanvaarden o.w.v. het feit dat vader hem niet gekregen heeft. Als André Leysen tijdens de oorlog wat ouder was geweest en – zoals de grootvader van onze Flup – eens op theevisite was geweest bij de Führer, had men misschien niet zo moeilijk gedaan…
In de marge van bovenstaande, nog dit: Op de begrafenis van André Leysen waren ook heel wat politici present, waaronder Kris Peeters, die in de Tv-journaals uitgebreid in beeld werd gebracht. Dezelfde Peeters, die het de opvolgers van Leysen, de huidige ondernemers (zoals bv een Fernand Huts) het leven zuur maakt…
Om even verder te bomen over het N-VA verhaal en de Vlaamse onafhankelijkheid, zouden we beter even in de gaten houden wat er in Catalonië aan het gebeuren is. De plaatselijke minister-president, Artur Mas, heeft daar nl een akkoord getroffen met de pro-onafhankelijkheidspartij Esquerra Republicana (Republikeins Links) en enkele verenigingen uit het Catalaanse middenveld om bij de volgende verkiezingen, in september, op te komen met een eenheidslijst. Daardoor worden die (vervroegde) verkiezingen omgezet in een soort referendum voor de onafhankelijkheid van de regio. Als die lijst de meerderheid zou behalen, zou men binnen het anderhalf jaar de onafhankelijkheid van Catalonië kunnen uitroepen. Vergeten we hierbij niet dat de Catalanen in Spanje een minderheid zijn, dat t.o.v. de Vlamingen die in België een meerderheid vertegenwoordigen.
In mijn blog van gisteren schreef ik ook dat een eventuele Vlaamsnationale meerderheid niet hetzelfde hoeft te zijn als incontournable worden. Stel dat de N-VA bij de volgende verkiezing weer als de grootste partij uit de stembus komt, weer niet de volstrekte meerderheid haalt, maar die wel zou kunnen bekomen mits een akkoord met het VB dat enkele procenten zou terugwinnen van in de N-VA ontgoochelde Vlaamsnationalisten. Als men dat in Catalonië wél kan, nog wel met partijen die zowel van linkse als rechtse signatuur zijn en dan nog vóór de verkiezingen, dan moet dat hier ná de verkiezingen ook kunnen, moet de N-VA kleur bekennen en met het VB een akkoord maken. Mocht het dan niét gebeuren, dan mogen we inderdaad een kruis maken over de ‘kracht van de verandering’ en nog zo van die leuke slogans over confederalisme, al dan niet met een duim rechtop, een vlakke hand of zo…
Dat onze Vlaamse feestdag van 11 juli een mager beestje was, heb ik al geschreven. Dat het nog minder was dan de andere jaren, is mede het gevolg van het feit dat de grootste partij van Vlaanderen het communautaire in de frigo heeft gestopt tot 2019. De reden daarvoor was dat de N-VA de PS na 25 jaar (wan)beleid uit de federale regering wilde houden. Wat dat betreft, is de partij (voorlopig) daarin geslaagd. De vraag is nu wel, of het haar niet zuur gaat opbreken bij de volgende verkiezingen. Heel wat overtuigde Vlamingen hebben voor de partij gestemd omdat ze hoopten door de macht te grijpen ook (iets) meer voor de eigen regio uit de brand te kunnen slepen. Dat is zover niet het geval en aan de belofte van enkele N-VA kopstukken dat de partij in 2019 er wél voor zal gaan, wordt niet veel geloof gehecht. Wie garandeert dat de partij het dan anders zal doen, als ze weer moet kiezen tussen de Belgische vleespotten en de Vlaamse oppositie? Een belofte dat ze dan de PS weer zou uitsluiten zal slechts aanvaard worden als daar iets tegenover staat, wat nu niet het geval is.
Het blijft natuurlijk een waarheid als een koe dat, om écht iets te kunnen veranderen, er in 2019 een Vlaamsnationale meerderheid moet zijn. Dat is nog niet direct hetzelfde als ‘incontournable’ worden. Om dat laatste te bereiken moet de partij nóg verder uitdeinen in lagen van de bevolking, waar nog rek in zit. Of dat nu persé in de allochtone hoek moet gezocht worden (of in die van de transgenders!), is een vraag waarop geen concreet antwoord kan gegeven worden. Maar het zou wel eens kunnen dat dergelijke initiatieven een omgekeerd effect zouden kunnen hebben. Vergeten we niet dat het succes van de partij bij de laatste verkiezingen grotendeels kwam doordat kiezers van Vlaams Belang overstapten, die dachten via de N-VA iets te kunnen verwezenlijken dat via het VB niet (meer) lukte.
In de communautaire marge probeert La Homans, via een regeringscommissaris, de wet eindelijk eens te doen naleven in de faciliteitengemeente Linkebeek, waarbij ze – nota bene – de steun heeft van de Raad van State. Veel stelt dat echter niet voor, maar het is al iets mocht ze daarin slagen. Na de ramp met het nieuwe logo voor Brussel (BXL), waarbij de Vlamingen nog maar eens geschoffeerd werden, zou er tenminste eindelijk eens iets positief uit de N-VA bus kunnen komen.
Alhoewel er zgz een akkoord is tussen Griekenland en de andere landen van de eurozone, is het nog altijd niet zeker hoe dat spelletje gaat aflopen. Nu is al zo goed als zeker dat Tsipras dat akkoord aan een deel van zijn eigen partij niet verkocht krijgt en misschien op zoek moet naar een wisselmeerderheid om het goedgekeurd te krijgen. Als dat doorgaat dreigt er een scheuring bij Syriza en zal hij ofwel een nieuwe regering moeten vormen, een van nationale eenheid samen met enkele oppositiepartijen, ofwel verder moeten regeren met een minderheidsregering die dan door de oppositie gedoogd wordt. Ik blijf bij wat ik in deze rubriek al meermaals geschreven heb, nl dat Griekenland het alleen zal redden als het land uit de eurozone stapt (daarom nog niet uit de E.U.), een nieuwe eigen munt lanceert en deze dan laat devalueren. Dat zal enkele zware jaren opleveren, maar zou daarna kunnen zorgen voor een heropleving. Met het huidige akkoord kan het nog een decennium duren vóór het land zijn niveau van vóٕór de crisis weer zal halen. Vergeten we trouwens niet dat na een eventueel akkoord, de onderhandelingen over een derde hulpprogramma nog moeten beginnen.
Opmerkelijk in het Griekenland debat is dat onze linkse partijen het de regering Michel kwalijk nemen dat ze eerder het Duitse dan het Franse standpunt volgen. Ze hebben nog steeds niet begrepen dat la douce France een land is op de terugweg, dat geen navolging meer verdient. Als het met Griekenland niet meer goed komt, is er ook weer de kans dat er een E.U. met twee snelheden komt en dan is het voor dit land zaak de weg te kiezen van Duitsland, Nederland, Finland, Denemarken, Oostenrijk en de Baltische staten en niet het armlastige zuiden, waar eind dit jaar nog verkiezingen plaats grijpen in Portugal en Spanje, waarbij de uitslag voor nieuwe problemen zou kunnen zorgen. Het Europa met twee snelheden, waar destijds Leo Tindemans het al over had, komt er vroeg of laat toch.
Tenslotte nog dit: de reden waarom ‘monsieur normal’ zo voor Griekenland blijft lobbyen, is misschien uit schuldgevoel. De hoofdschuldige voor de frauduleuze toetreding van dat land tot de eurozone was nl een wereldvreemde nobiljon, de toenmalige Franse President Giscard d’Estaing, die persé wou dat ‘de bakermat van de democratie erbij zou zijn’…
Het valt niet te ontkennen dat er ook in Europa momenteel een zekere economische heropleving is en dit ondanks alle heisa omtrent Griekenland. Die vooruitgang is (nog) niet spectaculair en verschilt nogal wat van regio tot regio. Zo is het opmerkelijk dat Zuid-Nederland in de lift zit, omdat steeds meer grote bedrijven zich daar willen vestigen. Dat heeft misschien te maken met het feit dat Rotterdam en de Randstad in Nederland duurder uitvallen (dat is meestal zo al geweest), maar omdat heel wat bedrijven, zelfs Vlaamse, die moeten kiezen tussen Vlaanderen en Zuid-Nederland, voor die laatste regio kiezen omdat ondernemen daar heel wat voordeliger blijkt dan bij ons.
Zoals ik pas nog schreef in mijn blog van 11 juli (‘Viering in mineur) verliezen wij hier duizenden logistieke werkplaatsen in de e-commerce ten voordele van Noord-Brabant en Nederlands Limburg, omdat de lonen daar lager zijn en men er geen probleem maakt over nachtarbeid, wat bij ons wél het geval is. In een reactie daarop haalde lezer Rob nog een ander argument aan, nl dat men hier bij cash betalingen het maximumbedrag heeft geplafonneerd op 3.000 euro. Hoe redelijk dat ook mag lijken, dat is voor Vlaanderen een handicap zolang die regel niet geldt voor onze buurlanden (mede als gevolg daarvan kent Rob’s bedrijf daardoor een omzetdaling van 30%). Die 3.000 euro regel werd tijdens de vorige legislatuur nog ingevoerd door ‘den John’, nu SP.a voorzitter. En er is meer.
Bij de 11 juli viering op het stadhuis van Antwerpen viel ook Katoen Natiebaas Fernand Huts in de Vlaamse prijzen. De man, die een internationaal bedrijf met duizenden werknemers leidt en niet bang is zijn mening te kennen te geven, vertelde de aanwezige Vlaamse politici dat het hoog tijd wordt dat men in Vlaanderen het geweer van schouder verandert en dat men bv de totaal verouderde wet Major best opdoekt of ten minste zodanig aanpast dat bv logistiek en e-commerce niet meer als havenarbeid kunnen beschouwd worden. Om de daad bij het woord te voeren vertelde Huts twee dagen later, dat hij een transportbedrijf met 460 werknemers heeft overgenomen in … Maastricht, Nederlands Limburg dus. Als voornaamste reden haalde hij aan dat hij voorziet dat er een einde kan komen aan de verdere expansie van de Antwerpse economie, omdat het verkeersinfarct dat er reeds is, alleen maar erger zal worden. Niet alleen omdat de Oosterweelverbinding er maar niet lijkt te komen, maar ook omdat de eventuele aanleg van het Saeftinghedok zonder spectaculaire aanpassingen het verkeer er helemaal zal doen stilstaan. Huts vertelde letterlijk dat een deel van de schuld waarom er in de Antwerpse haven geen vooruitgang meer wordt verwacht, o.m. te wijten is aan de obstructie ervan door huidig federaal minister van Werk, Kris Peeters.
Huts heeft gelijk. Het is bijna hallucinant te noemen, hoe Peeters verveld is van voorzitter van Unizo en Vlaams minister-president, tot spreekbuis van de vakbonden. Van de man die ooit speciaal naar de States vloog om Opel Antwerpen open te kunnen houden tot de verdediger van de closed shop, waarbij de economische expansie wordt tegengewerkt. Straks kunnen we hem beter de Minister tégen Werk noemen. Op de beschuldigingen van Huts antwoordde hij wel schriftelijk dat Huts naast de kwestie praat en dat hij, Peeters, eraan werkt met de sociale partners én Europa. Die sociale partners zijn in dit geval enkel de vakbonden en, wat Europa betreft, zal men in Zuid-Nederland (én Duitsland) driemaal nadenken alvorens de klok 43 jaar terug te draaien. Trouwens, de reden waarom Peeters met Europa praat is, omdat men ook daar bezwaren heeft tegen de wet Major.
Gelukkige lezers die van V-partijen nog cadeautjes krijgen op de Vlaamse feestdag. Niets daarvan in Kasterlee. Niet van die partijen, maar ook niet van onze CD&V-burgemeester, Ward Kennes, die in een vorig leven ooit nochtans een Vlaamsnationale reflex heeft gehad. Tegenwoordig wil hij daar liever niet aan herinnerd worden, nu hij voor CD&V burgemeester is, Vlaams volksvertegenwoordiger en een zitje heeft in enkele overlegorganen (als ik me niet vergis ook in het zgz ‘Benelux’ parlement, dat m.i. niets voorstelt maar wel geld zal opbrengen). Om de wille van de smeer…
En nu we het toch over burgemeesters hebben: pluimpje voor die van Aalst, N-VA’er Christoph D’Haese, die voor 11 juli alle overtredingen die niet bestraft worden op zon- en feestdagen, liet versnipperen, omdat voor hem die dag ook een feestdag is, zelfs al wordt hij door het Belgische establishment as such niet erkend. Feitelijk zouden we tegen de volgende gemeentelijke verkiezingen (in 2018) al onze burgemeesters moeten screenen op hun Vlaamse reflex tijdens de voorbije legislatuur en hen daarop ook consequent beoordelen. ‘Alle baten helpen’, zei de mug en ze plaste in de zee!
Een bedankje voor degenen die me een fijne Vlaamse feestdag toewensen. Zoals ik gisteren reeds schreef is er echter weinig om over naar huis te schrijven. We moeten het stellen met enkele beloftes dat het in de aanloop van de volgende verkiezingen beter zou moeten gaan worden, maar met beter hopen is de tijd verlopen. In politieke termen is 2019 trouwens een eeuwigheid en kan er nog van alles gebeuren. Het hele politieke gebeuren wordt daarenboven overschaduwd door de Griekse tragedie, die maar blijft aanslepen en waarmee men blijkbaar nog alle kanten uit kan.
Wat me wel intrigeert is het feit dat die Vlaamse feestdag in feite nog altijd een apartheidsfeestdag is, alleen voor politici, ambtenaren en aanverwanten. Nu in het weekeinde valt dat zo niet eens op. Ik vraag me wel af, of de mensen, die normaal tijdens de werkweek op 11 juli een vrij dag krijgen, de feestdag ook mogen recupereren, zoals dat voor iedereen hier geldt bij nationale feestdagen. Erg solidair is dat allemaal niet, welke uitleg men er ook aan geeft. Een Vlaamse feestdag zou voor alle Vlamingen moeten zijn.
En dan is er nog iets waarover men weinig hoort. Bij de uitleg dat we moeten wachten tot 2019 om weer over communautaire punten te kunnen praten, vergeet men wel dat er in 2018 al verkiezingen zullen zijn. Weliswaar gemeentelijke verkiezingen, maar hier en daar – zeker in de Rand – toch voldoende om mensen hun ongenoegen te laten uiten als er geen beterschap zou komen.
Zolang er leven is, is er hoop en wie leeft zal zien.
Eén jaar geleden schreef ik op 11 juli mijn blog onder de titel ’11 juli viering in mineur’. In feite is het dit jaar niet anders. De belangrijkste reden vorig jaar was, dat we nog geen Vlaamse regering hadden. Dit jaar is het omdat de Vlaamse regering die we nu hebben, niet vlot werkt en dit ondanks het feit dat ze gevormd wordt door dezelfde Vlaamse partijen die ook de mee de meerderheid vormen van de nieuwe federale regering.
Voor de echte Vlaamsnationalisten is deze regering een teleurstelling, omdat de beloofde verandering er niet alleen niet gekomen is, maar er ook niet zal komen tijdens deze legislatuur. De schuld daarvan alleen aan de N-VA geven is echter te kort door de bocht. Deze partij kan nl haar belofte van verandering niet waarmaken omdat ze bij de verkiezingen van vorig jaar niet incontournable geworden is. Zolang er in Vlaanderen geen meerderheid is die voor V-partijen stemt – welke dat ook mogen zijn – is er op dat gebied geen vooruitgang. We moeten dus roeien met de riemen die we hebben.
Momenteel ligt het zwaartepunt van de politiek in dit landje bijna uitsluitend op het federale vlak, waar moet beslist worden over de taxshift en de begroting. Die winst die uit die taxshift gehaald wordt, mag niet dienen om bestaande lonen te verhogen, maar om werk te verschaffen aan mensen die er nog geen hebben. Een specifiek voorbeeld van hoe het niet moet, is de recente beslissing van bol.com, de e-commerce van Ahold (en nu dus ook van Delhaize), die zijn tweede vestiging, net als de eerste, neerpoot in Nederland, maar vlakbij de Belgische grens. België is te duur qua lonen en verbiedt nachtarbeid in dit arbeidssegment, waardoor duizenden logistieke arbeidsplaatsen hier niet kunnen worden ingevuld. Bol.com is echt geen uitzondering. Een handvol andere zgz ‘webwinkels’, waaronder die van Tesla, cool blue, Primark en Heinz, doen het ook. Allemaal bedrijven die vanuit Nederland ook in België leveren, daar zo goed als geen concurrentie hebben wegens het loonverschil en het Belgisch verbod op nachtwerk. E.e.a. is het gevolg van bij ons overlappende bevoegdheden tussen het federale en het regionale niveau, waardoor onze bedrijven niet efficiënt kunnen werken. Zo ligt er hier al sinds half mei een wetsvoorstel op tafel om er iets aan te doen, maar men verwacht een eventuele nieuwe wet pas tegen 2016 omdat de ‘sociale partners’ (lees: de vakbonden) er nog hun fiat aan moeten geven.
Zolang de bevoegdheden in dit land niet duidelijker gescheiden worden, zal het voor Vlaanderen vechten blijven tegen de bierkaai. Een zesde staatshervorming heeft daar niet voor kunnen zorgen, integendeel zelfs: het heeft heel wat zaken nóg ingewikkelder gemaakt. Met dank aan de traditionele Vlaamse partijen die daaraan hebben meegewerkt en die er evenmin voor kunnen zorgen hebben dat de regering Di Rupo bepaalde wetten voor herziening vatbaar maakte tijdens de volgende legislatuur.
‘Waarom heeft men het steeds over Zeeuwse mosselen en nooit over Vlaamse, ze komen toch uit Zeeuws-Vlaanderen? ‘
‘Dat komt omdat de Vlaamse mosselen allemaal in de politiek zitten.’
Zo gaat het (oude) mopje, waaraan ik moest denken toen ik las dat het nieuwe (Zeeuwse) mosselseizoen begonnen is. Onze mosselen, die in de politiek dan, waren – raar genoeg – op hetzelfde ogenblik ook hyperactief en wel in beide parlementen. Alles had te maken met de correctie door minister Van Overtveldt van de belastingsgelden die de federale regering naar de gewestregeringen doorversast. Die bleken voor de regio’s bijna 600 miljoen euro gunstiger uit te vallen dan eerst was gezegd, waarvan 400 miljoen voor Vlaanderen (zoals ik reeds vertelde in mijn blog van gisteren). In plaats van zich daarover te verheugen, leek het Vlaamse parlement eergisteren en het federale gisteren eerder een vismarkt, waar mosselen inderdaad thuis horen. Er werd geroepen en gekrijst dat het een schande was dat de federale minister dit aan zijn regionale collega’s had laten weten via de media. Dat kreeg men althans te horen, ook van leden van de meerderheid, zoals Bartje Somers, in een vroeger leven ooit ‘his master’s voice’ van Verhofstadt en in een onbewaakt moment zelfs Vlaams minister-president’. Bartje is laag gevallen als hij alleen op zo’n manier in het nieuws moet komen, door de eigen meerderheidssamenwerking in het gedrang te brengen en daarmee de oppositie argumenten te geven waarbij de kool het sop niet waard was. En dat alles – nota bene – voor een serieuze fiscale meevaller. Stel eens voor dat het andersom was geweest.
Toen later bleek dat regionaal minister van Financiën Turtelboom de moeite niet had gedaan de mededeling van haar federale collega grondig door te nemen*, was dit dan weer een aanleiding om voor deze zaak ook het federale parlement op stelten te zetten. Dat laatste gebeurde daar wel grotendeels door de oppositie, wat haar taak is, ook al omdat het voordeel voor de gewesten een nadeel is voor de federale regering. Een andere reden is, dat er momenteel niet veel anders te bespreken valt. Zelfs de Vergrijzingscommissie zegt dat de regering Michel goed bezig is als men het langer moeten werken ook op langere termijn inschat. Dit terwijl de kritiek op dat langer werken grotendeels voorbijgaat aan het feit dat dat pas over vijftien tot twintig jaar ingaat. Het probleem in deze materie is dat de nieuwe cijfers pas zullen kloppen als de economie jaarlijks met minstens 1,5% blijft groeien en daarmee zitten we dan terug bij de loonkloof die men nù, niet straks moet dichten.
Hopelijk zijn daarmee zijn de mosselen aan wal!
* Van Overtveldt had de mededeling gelijktijdig naar de media én naar de betrokken gewestministers gestuurd. Het was niét zo dat deze laatsten het hadden moeten vernemen van die media…
De Vlaamse regering heeft in de feest(?)week naar 11 juli een flinke federale cadeau gekregen van zo’n 400 miljoen euro. I.pl.v. de 750 miljoen die de deelstaten minder zouden krijgen van het federale niveau n.a.v. de zesde staatshervorming, blijkt het ‘maar’ 157 miljoen te zijn. Voor Vlaanderen maakt dat een verschil van 400 miljoen. Daarbij enkele bedenkingen:
Toen dat bericht over de 750 miljoen bekend werd, heette het dat er bij de FOD Financiën maar één persoon was, een zekere Carine Spinnoy, die in staat was dat uit te kunnen rekenen. Mijn vraag: heeft die dame zich vergist of heeft men er ondertussen ook anderen ontdekt die daar kunnen rekenen? En wat is de zekerheid dat het hierbij blijft, als Van Overtveldt zelf zegt niet te kunnen garanderen dat het niet meer zal veranderen? Lijkt wel het Planbureau.
Als het goed is, zeggen we het ook. Het was goed gezien van Paul Magnette toen die niet akkoord ging met dat mindere geld. Ook hij heeft (voorlopig?) gelijk gekregen. Tenzij we er van uitgaan – wat ik hier ook al langer schrijf – dat die zesde staatshervorming nog voor heel wat verrassingen gaat zorgen, inbegrepen het nodige kunst- en vliegwerk. Die van de N-VA zeggen m.i. terecht, dat ze die zesde staatshervorming niet mee hebben gemaakt, laat staan goedgekeurd, maar ze hebben er zich wel toe verbonden ze loyaal uit te voeren. Mede daardoor kan er van communautaire discussies weinig sprake zijn, want vóór de laatste hervorming helemaal zal zijn uitgewerkt, zijn we enkele jaren verder.
Van zijn kant zal Geert Burger wel in zijn nopjes zijn om uitgerekend deze week te kunnen vertellen dat de Vlaamse begroting dan toch ei zo na sluitend is en hij niet meer moet klagen over onbehoorlijk bestuur bij de federale collega’s.
Mijn oudste kleinzoon (bijna 26) kreeg op 25 juni in Leuven zijn doctorstitel in de Geneeskunde. Dat hebben we natuurlijk gevierd. Enige schaduw bij dit heuglijk gebeuren was dat hij één jaar verloren heeft door dat onzinnige toegangsexamen, waartegen ik in deze rubriek al meermaal gefoeterd heb. Ik dacht eraan omdat er gisteren weer zo’n examen was met meer dan 5.000 kandidaat artsen en tandartsen, waarvan er waarschijnlijk slechts 10% zal slagen. Dat examen heeft nl niets te maken met geneeskunde, eerder met wiskunde en wetenschappen en is een multiple choice business, die elke kandidaat telkens 35 euro kost. Nadat vorig jaar een kandidaat naar de Raad van State was gestapt, heeft men nu de vragen nóg uitgebreid, niet om het de studenten gemakkelijker te maken, maar om zichzelf in te dekken bij eventuele volgende klachten.
Jongeren die zich geroepen voelen om (tand)arts te worden en niet slagen in de eerste twee testen (90%), beginnen dan meestal in de Biomedische richting, waarin ze geen toegangsexamen moeten afleggen en bijna dezelfde studies krijgen (op één vak na is alles hetzelfde). Wie later toch slaagt in het toegangsexamen kan het jaar daarop overschakelen, maar moet dan eerst wel een schakeljaar doen en verliest in feite één jaar, wat aan een universiteit niet goedkoop is. Mijn kleinzoon heeft drie jaar Biomedische gedaan, zodat hij in dat vak zijn bachelor kon halen en is daarna overgestapt via dat schakeljaar. Ondanks het feit dat hij niet meteen slaagde in het toegangsexamen slaagde hij daarna jaar na jaar, wat er nog maar eens op wijst wat voor loterij dat toegangsexamen is.
Bovenstaande zou op zich allemaal niet zo erg zijn, ware het niet dat onze regio nu al een tekort heeft aan artsen, tandartsen, geriaters en spoedartsen. De overkoepeling van tandartsen heeft er zopas trouwens openlijk tegen geprotesteerd. Door dit onzinnige toegangsexamen dat – ik val in herhaling – niets met geneeskunde te maken heeft en waarbij dat multiple choice gedoe alleen maar gebruikt wordt omdat het met de computer sneller kan verbeterd worden (weeral winst!), zorgt het Vlaams gewest er zelf voor dat we onze zorgsector serieus hypothekeren.
Wat we zelf doen, doen we niet beter, wel veel ingewikkelder.
Heeft het te maken met de Ronde van Frankrijk, die hier voorbij kwam of met de hittegolf? Feit is dat er weinig ruchtbaarheid gegeven wordt aan Vlaanderens officiële feestdag van 11 dezer, nu zaterdag a.s. Er valt ook weinig te vieren. Een dik jaar na de laatste stembusgang, de zgz ‘moeder alles verkiezingen’, is er weinig spectaculairs gebeurd, wordt er nog steeds over een heleboel zaken gediscussieerd, maar weinig beslist. Er zouden nu knopen worden doorgehakt voor o.m. de taks shift en de pensioenen, eerst was dat tegen de nationale Belgische feestdag op 21 dezer, maar nu spreekt men eerder van het einde van de maand, zodat men ocharme tien dagen extra respijt krijgt. Het zou ook kunnen, dat men erop speculeert dat tegen die tijd de meeste Belgen met vakantie zullen zijn (‘de crisis’, weet je wel), maar zeker is dat niet. Het Griekenland verhaal is trouwens ook zo iets dat het andere nieuws overstijgt.
Wat de vakantie betreft, heeft die zgz kleine, niet erkende vakbond, weer flink voor wat roet in het eten gezorgd, door te stellen dat ze vanaf half juli tot einde augustus elke zaterdag willen gaan staken, zodat – zeker in Wallonië – er die dagen weer weinig treinen zullen rijden. Om Leemans jaloers te maken! Ondergetekende zal al blij zijn straks nog eens regen te zien. Hier in Kasterlee valt er weer zo goed als niets, terwijl men elders bakken water over zich heen krijgt. Kasterlee heeft a.h.w. een microklimaat. Bij egale regen valt er ook hier, maar bij buien krijgen wij in het beste geval wat overschot. De reden hiervoor zou zijn dat de gemeente op de zgn Kempense Heuvelrug ligt (27 m boven de zeespiegel) en geen grote waterlopen of kanalen heeft, zoals het nabij gelegen Turnhout of Geel, waar wel veel meer water valt. Iemand met groene vingers en een grote moestuin, zoals ondergetekende, moet hier nogal wat water sproeien wil hij alles in leven houden. Zelfs de fruitbomen moeten nu besproeid worden. Die laten nl al hun bladeren vallen bij gebrek aan vocht en straks misschien het fruit ook nog.
En zo heeft iedereen zijn problemen. ’t Zal nooit goed zijn…
Liever zou ik over wat anders schrijven, maar men kan er niet buiten: Griekenland en nog eens Griekenland. Het ‘neen’kamp heeft het in het referendum gehaald, wat volgens communist Tsipras zijn land sterker zou maken. Dat is flauwe kul, die misschien past in zijn spelletjespolitiek, maar die geen indruk zal maken op de onderhandelaars van de ‘instellingen’ (eigenlijk de ‘Trojka’, maar – in navolging van Gent, met zijn allochtonen en zigeuners – hebben ze het woord geschrapt). ‘Neen’ betekent dat Griekenland van de Europese Centrale bank (ECB) geen vers geld zal krijgen, niet voor de 1,5 miljard die het al had moeten betalen aan het IMF en niet voor de 3,5 miljard die eraan komen op 20 dezer. Het zal chaos betekenen en banken die meer dan waarschijnlijk deze week niet zullen opengaan. Vooral de hooghartige toon waarmee de Griekse leiders uitpakken zal zeker niet bijdragen tot een oplossing. Voor een land met zo’n massale schuld zou een beetje terughoudendheid geen kwaad kunnen.
Dat een Grexit grote schade zou veroorzaken voor Europa in het algemeen en de eurozone in het bijzonder is nog zo’n sprookje. De Griekse economie stelt niets voor (1,8% van de eurozone) en zal er nooit bovenop komen – zelfs niet bij een volledige schuldkwijtschelding – als het geen eigen munt krijgt die het dan kan devalueren én zorgt voor structurele hervormingen. Europa kan daarbij wel helpen.
Het is natuurlijk wel zo dat de Europese politiek gezichtsverlies lijdt. Met een serieuze controle was een land van armoezaaiers zoals Griekenland nooit lid kunnen worden van de eurozone. De politici die daarvoor verantwoordelijk waren zou men minstens moeten uitsluiten van nog enige functie binnen de E.U. Anderzijds moet men ook ophouden met de huidige Grieken te bestempelen als de erfgenamen van de uitvinders van de democratie. Na de val van het West Romeinse Rijk heeft het land 10 eeuwen deel uitgemaakt van Byzantium, een rijk dat met haken en ogen aan elkaar hing en zeker geen voorbeeld van democratie was. Daarna werd het eeuwen bezet door de islamitische Ottomanen. Het mag al een wonder heten dat ze nog Griek kunnen blijven zijn. Soms heeft men de indruk dat het eerder christelijk orthodoxe Turken zijn…
---
En dan nog dit: Bruno Tersago, de correspondent van de VRT in Athene, heeft een boek geschreven (‘Groeten uit Griekenland’), dat gedrukt wordt op de persen van onze PvdA. Kan het nog linkser?
In mijn blog van 1 dezer schreef ik terloops dat de nieuwe SP.a-voorzitter de klok terug heeft gedraaid door in zijn eerste actie weer aan te knopen met de PS en het dan nog eens te hebben over de solidariteit. Nu de Waalse socialisten voor de eerste keer in een kwarteeuw van de Belgische macht verdwenen zijn – en dan nog dank zij de Vlaamsnationalisten – is het weinig origineel terug uit te pakken met slogans van een vorige eeuw. Daar kan ‘den John’ misschien enkele rode diehards mee bekoren, maar zeker niet de eigen jeugd die progressief zijn niet meer ziet als een synoniem van conservatisme. Het socialisme van de oude stempel, zeg maar.
Ondertussen trekt de regering Michel zich – terecht – weinig aan van de oppositie en werden er in het parlement al enkele minder populaire maatregelen doorgedrukt, zoals de indexsprong, het optrekken van de pensioenen en het terugdraaien van het brugpensioen. Dit alles ondanks een harde actie van de vakbonden, die dus (weer eens) niet veel heeft opgebracht. De mensen blijken daarvan niet wakker te liggen, ook al omdat de meeste van de nieuwe maatregelen gespreid zijn in de tijd en er bijna overal rekening wordt gehouden met de zwakkeren van de samenleving. In het parlement lijkt de echte oppositie van Groen te komen en niet van een SP.a die een half jaar heeft zitten bakkeleien over een voorzittersverkiezing of van een PS die ook in Wallonië niet meer geloofwaardig overkomt met een Di Rupo die van de ene dag op de andere van petje verandert, van premier naar dat van partijvoorzitter, waarbij hij soms zijn eigen eerdere beslissingen weer tegenkomt en in de eigen partij nogal wat wrevel oproept door zijn cumuls (ook nog parlementslid én burgemeester).
Gelukkig hebben ze nog Griekenland, waar het oude socialisme nog sterk staat: het geld van anderen opmaken en dan verontwaardigd worden als men het terug vraagt. Tot wat dat kan leiden, hebben we nu gezien. Ons land kost die grap minstens 7 miljard euro, ongeacht of men daar vandaag Ja of Nee stemt. Bij Nee is het sowieso gedaan, ook al zegt Tsipras dan ‘sterker’ te staan. Bij Ja kan er nog gepraat worden, maar niet veel meer. Ook dan zijn we ons geld kwijt en zal Europa Griekenland moeten blijven onderhouden tot in der eeuwigheid. Vraag is maar wie dat gaat blijven slikken.
