Het valt niet te ontkennen dat er ook in Europa momenteel een zekere economische heropleving is en dit ondanks alle heisa omtrent Griekenland. Die vooruitgang is (nog) niet spectaculair en verschilt nogal wat van regio tot regio. Zo is het opmerkelijk dat Zuid-Nederland in de lift zit, omdat steeds meer grote bedrijven zich daar willen vestigen. Dat heeft misschien te maken met het feit dat Rotterdam en de Randstad in Nederland duurder uitvallen (dat is meestal zo al geweest), maar omdat heel wat bedrijven, zelfs Vlaamse, die moeten kiezen tussen Vlaanderen en Zuid-Nederland, voor die laatste regio kiezen omdat ondernemen daar heel wat voordeliger blijkt dan bij ons.
Zoals ik pas nog schreef in mijn blog van 11 juli (‘Viering in mineur) verliezen wij hier duizenden logistieke werkplaatsen in de e-commerce ten voordele van Noord-Brabant en Nederlands Limburg, omdat de lonen daar lager zijn en men er geen probleem maakt over nachtarbeid, wat bij ons wél het geval is. In een reactie daarop haalde lezer Rob nog een ander argument aan, nl dat men hier bij cash betalingen het maximumbedrag heeft geplafonneerd op 3.000 euro. Hoe redelijk dat ook mag lijken, dat is voor Vlaanderen een handicap zolang die regel niet geldt voor onze buurlanden (mede als gevolg daarvan kent Rob’s bedrijf daardoor een omzetdaling van 30%). Die 3.000 euro regel werd tijdens de vorige legislatuur nog ingevoerd door ‘den John’, nu SP.a voorzitter. En er is meer.
Bij de 11 juli viering op het stadhuis van Antwerpen viel ook Katoen Natiebaas Fernand Huts in de Vlaamse prijzen. De man, die een internationaal bedrijf met duizenden werknemers leidt en niet bang is zijn mening te kennen te geven, vertelde de aanwezige Vlaamse politici dat het hoog tijd wordt dat men in Vlaanderen het geweer van schouder verandert en dat men bv de totaal verouderde wet Major best opdoekt of ten minste zodanig aanpast dat bv logistiek en e-commerce niet meer als havenarbeid kunnen beschouwd worden. Om de daad bij het woord te voeren vertelde Huts twee dagen later, dat hij een transportbedrijf met 460 werknemers heeft overgenomen in … Maastricht, Nederlands Limburg dus. Als voornaamste reden haalde hij aan dat hij voorziet dat er een einde kan komen aan de verdere expansie van de Antwerpse economie, omdat het verkeersinfarct dat er reeds is, alleen maar erger zal worden. Niet alleen omdat de Oosterweelverbinding er maar niet lijkt te komen, maar ook omdat de eventuele aanleg van het Saeftinghedok zonder spectaculaire aanpassingen het verkeer er helemaal zal doen stilstaan. Huts vertelde letterlijk dat een deel van de schuld waarom er in de Antwerpse haven geen vooruitgang meer wordt verwacht, o.m. te wijten is aan de obstructie ervan door huidig federaal minister van Werk, Kris Peeters.
Huts heeft gelijk. Het is bijna hallucinant te noemen, hoe Peeters verveld is van voorzitter van Unizo en Vlaams minister-president, tot spreekbuis van de vakbonden. Van de man die ooit speciaal naar de States vloog om Opel Antwerpen open te kunnen houden tot de verdediger van de closed shop, waarbij de economische expansie wordt tegengewerkt. Straks kunnen we hem beter de Minister tégen Werk noemen. Op de beschuldigingen van Huts antwoordde hij wel schriftelijk dat Huts naast de kwestie praat en dat hij, Peeters, eraan werkt met de sociale partners én Europa. Die sociale partners zijn in dit geval enkel de vakbonden en, wat Europa betreft, zal men in Zuid-Nederland (én Duitsland) driemaal nadenken alvorens de klok 43 jaar terug te draaien. Trouwens, de reden waarom Peeters met Europa praat is, omdat men ook daar bezwaren heeft tegen de wet Major.
Gelukkige lezers die van V-partijen nog cadeautjes krijgen op de Vlaamse feestdag. Niets daarvan in Kasterlee. Niet van die partijen, maar ook niet van onze CD&V-burgemeester, Ward Kennes, die in een vorig leven ooit nochtans een Vlaamsnationale reflex heeft gehad. Tegenwoordig wil hij daar liever niet aan herinnerd worden, nu hij voor CD&V burgemeester is, Vlaams volksvertegenwoordiger en een zitje heeft in enkele overlegorganen (als ik me niet vergis ook in het zgz ‘Benelux’ parlement, dat m.i. niets voorstelt maar wel geld zal opbrengen). Om de wille van de smeer…
En nu we het toch over burgemeesters hebben: pluimpje voor die van Aalst, N-VA’er Christoph D’Haese, die voor 11 juli alle overtredingen die niet bestraft worden op zon- en feestdagen, liet versnipperen, omdat voor hem die dag ook een feestdag is, zelfs al wordt hij door het Belgische establishment as such niet erkend. Feitelijk zouden we tegen de volgende gemeentelijke verkiezingen (in 2018) al onze burgemeesters moeten screenen op hun Vlaamse reflex tijdens de voorbije legislatuur en hen daarop ook consequent beoordelen. ‘Alle baten helpen’, zei de mug en ze plaste in de zee!
Een bedankje voor degenen die me een fijne Vlaamse feestdag toewensen. Zoals ik gisteren reeds schreef is er echter weinig om over naar huis te schrijven. We moeten het stellen met enkele beloftes dat het in de aanloop van de volgende verkiezingen beter zou moeten gaan worden, maar met beter hopen is de tijd verlopen. In politieke termen is 2019 trouwens een eeuwigheid en kan er nog van alles gebeuren. Het hele politieke gebeuren wordt daarenboven overschaduwd door de Griekse tragedie, die maar blijft aanslepen en waarmee men blijkbaar nog alle kanten uit kan.
Wat me wel intrigeert is het feit dat die Vlaamse feestdag in feite nog altijd een apartheidsfeestdag is, alleen voor politici, ambtenaren en aanverwanten. Nu in het weekeinde valt dat zo niet eens op. Ik vraag me wel af, of de mensen, die normaal tijdens de werkweek op 11 juli een vrij dag krijgen, de feestdag ook mogen recupereren, zoals dat voor iedereen hier geldt bij nationale feestdagen. Erg solidair is dat allemaal niet, welke uitleg men er ook aan geeft. Een Vlaamse feestdag zou voor alle Vlamingen moeten zijn.
En dan is er nog iets waarover men weinig hoort. Bij de uitleg dat we moeten wachten tot 2019 om weer over communautaire punten te kunnen praten, vergeet men wel dat er in 2018 al verkiezingen zullen zijn. Weliswaar gemeentelijke verkiezingen, maar hier en daar – zeker in de Rand – toch voldoende om mensen hun ongenoegen te laten uiten als er geen beterschap zou komen.
Zolang er leven is, is er hoop en wie leeft zal zien.
Eén jaar geleden schreef ik op 11 juli mijn blog onder de titel ’11 juli viering in mineur’. In feite is het dit jaar niet anders. De belangrijkste reden vorig jaar was, dat we nog geen Vlaamse regering hadden. Dit jaar is het omdat de Vlaamse regering die we nu hebben, niet vlot werkt en dit ondanks het feit dat ze gevormd wordt door dezelfde Vlaamse partijen die ook de mee de meerderheid vormen van de nieuwe federale regering.
Voor de echte Vlaamsnationalisten is deze regering een teleurstelling, omdat de beloofde verandering er niet alleen niet gekomen is, maar er ook niet zal komen tijdens deze legislatuur. De schuld daarvan alleen aan de N-VA geven is echter te kort door de bocht. Deze partij kan nl haar belofte van verandering niet waarmaken omdat ze bij de verkiezingen van vorig jaar niet incontournable geworden is. Zolang er in Vlaanderen geen meerderheid is die voor V-partijen stemt – welke dat ook mogen zijn – is er op dat gebied geen vooruitgang. We moeten dus roeien met de riemen die we hebben.
Momenteel ligt het zwaartepunt van de politiek in dit landje bijna uitsluitend op het federale vlak, waar moet beslist worden over de taxshift en de begroting. Die winst die uit die taxshift gehaald wordt, mag niet dienen om bestaande lonen te verhogen, maar om werk te verschaffen aan mensen die er nog geen hebben. Een specifiek voorbeeld van hoe het niet moet, is de recente beslissing van bol.com, de e-commerce van Ahold (en nu dus ook van Delhaize), die zijn tweede vestiging, net als de eerste, neerpoot in Nederland, maar vlakbij de Belgische grens. België is te duur qua lonen en verbiedt nachtarbeid in dit arbeidssegment, waardoor duizenden logistieke arbeidsplaatsen hier niet kunnen worden ingevuld. Bol.com is echt geen uitzondering. Een handvol andere zgz ‘webwinkels’, waaronder die van Tesla, cool blue, Primark en Heinz, doen het ook. Allemaal bedrijven die vanuit Nederland ook in België leveren, daar zo goed als geen concurrentie hebben wegens het loonverschil en het Belgisch verbod op nachtwerk. E.e.a. is het gevolg van bij ons overlappende bevoegdheden tussen het federale en het regionale niveau, waardoor onze bedrijven niet efficiënt kunnen werken. Zo ligt er hier al sinds half mei een wetsvoorstel op tafel om er iets aan te doen, maar men verwacht een eventuele nieuwe wet pas tegen 2016 omdat de ‘sociale partners’ (lees: de vakbonden) er nog hun fiat aan moeten geven.
Zolang de bevoegdheden in dit land niet duidelijker gescheiden worden, zal het voor Vlaanderen vechten blijven tegen de bierkaai. Een zesde staatshervorming heeft daar niet voor kunnen zorgen, integendeel zelfs: het heeft heel wat zaken nóg ingewikkelder gemaakt. Met dank aan de traditionele Vlaamse partijen die daaraan hebben meegewerkt en die er evenmin voor kunnen zorgen hebben dat de regering Di Rupo bepaalde wetten voor herziening vatbaar maakte tijdens de volgende legislatuur.
‘Waarom heeft men het steeds over Zeeuwse mosselen en nooit over Vlaamse, ze komen toch uit Zeeuws-Vlaanderen? ‘
‘Dat komt omdat de Vlaamse mosselen allemaal in de politiek zitten.’
Zo gaat het (oude) mopje, waaraan ik moest denken toen ik las dat het nieuwe (Zeeuwse) mosselseizoen begonnen is. Onze mosselen, die in de politiek dan, waren – raar genoeg – op hetzelfde ogenblik ook hyperactief en wel in beide parlementen. Alles had te maken met de correctie door minister Van Overtveldt van de belastingsgelden die de federale regering naar de gewestregeringen doorversast. Die bleken voor de regio’s bijna 600 miljoen euro gunstiger uit te vallen dan eerst was gezegd, waarvan 400 miljoen voor Vlaanderen (zoals ik reeds vertelde in mijn blog van gisteren). In plaats van zich daarover te verheugen, leek het Vlaamse parlement eergisteren en het federale gisteren eerder een vismarkt, waar mosselen inderdaad thuis horen. Er werd geroepen en gekrijst dat het een schande was dat de federale minister dit aan zijn regionale collega’s had laten weten via de media. Dat kreeg men althans te horen, ook van leden van de meerderheid, zoals Bartje Somers, in een vroeger leven ooit ‘his master’s voice’ van Verhofstadt en in een onbewaakt moment zelfs Vlaams minister-president’. Bartje is laag gevallen als hij alleen op zo’n manier in het nieuws moet komen, door de eigen meerderheidssamenwerking in het gedrang te brengen en daarmee de oppositie argumenten te geven waarbij de kool het sop niet waard was. En dat alles – nota bene – voor een serieuze fiscale meevaller. Stel eens voor dat het andersom was geweest.
Toen later bleek dat regionaal minister van Financiën Turtelboom de moeite niet had gedaan de mededeling van haar federale collega grondig door te nemen*, was dit dan weer een aanleiding om voor deze zaak ook het federale parlement op stelten te zetten. Dat laatste gebeurde daar wel grotendeels door de oppositie, wat haar taak is, ook al omdat het voordeel voor de gewesten een nadeel is voor de federale regering. Een andere reden is, dat er momenteel niet veel anders te bespreken valt. Zelfs de Vergrijzingscommissie zegt dat de regering Michel goed bezig is als men het langer moeten werken ook op langere termijn inschat. Dit terwijl de kritiek op dat langer werken grotendeels voorbijgaat aan het feit dat dat pas over vijftien tot twintig jaar ingaat. Het probleem in deze materie is dat de nieuwe cijfers pas zullen kloppen als de economie jaarlijks met minstens 1,5% blijft groeien en daarmee zitten we dan terug bij de loonkloof die men nù, niet straks moet dichten.
Hopelijk zijn daarmee zijn de mosselen aan wal!
* Van Overtveldt had de mededeling gelijktijdig naar de media én naar de betrokken gewestministers gestuurd. Het was niét zo dat deze laatsten het hadden moeten vernemen van die media…
De Vlaamse regering heeft in de feest(?)week naar 11 juli een flinke federale cadeau gekregen van zo’n 400 miljoen euro. I.pl.v. de 750 miljoen die de deelstaten minder zouden krijgen van het federale niveau n.a.v. de zesde staatshervorming, blijkt het ‘maar’ 157 miljoen te zijn. Voor Vlaanderen maakt dat een verschil van 400 miljoen. Daarbij enkele bedenkingen:
Toen dat bericht over de 750 miljoen bekend werd, heette het dat er bij de FOD Financiën maar één persoon was, een zekere Carine Spinnoy, die in staat was dat uit te kunnen rekenen. Mijn vraag: heeft die dame zich vergist of heeft men er ondertussen ook anderen ontdekt die daar kunnen rekenen? En wat is de zekerheid dat het hierbij blijft, als Van Overtveldt zelf zegt niet te kunnen garanderen dat het niet meer zal veranderen? Lijkt wel het Planbureau.
Als het goed is, zeggen we het ook. Het was goed gezien van Paul Magnette toen die niet akkoord ging met dat mindere geld. Ook hij heeft (voorlopig?) gelijk gekregen. Tenzij we er van uitgaan – wat ik hier ook al langer schrijf – dat die zesde staatshervorming nog voor heel wat verrassingen gaat zorgen, inbegrepen het nodige kunst- en vliegwerk. Die van de N-VA zeggen m.i. terecht, dat ze die zesde staatshervorming niet mee hebben gemaakt, laat staan goedgekeurd, maar ze hebben er zich wel toe verbonden ze loyaal uit te voeren. Mede daardoor kan er van communautaire discussies weinig sprake zijn, want vóór de laatste hervorming helemaal zal zijn uitgewerkt, zijn we enkele jaren verder.
Van zijn kant zal Geert Burger wel in zijn nopjes zijn om uitgerekend deze week te kunnen vertellen dat de Vlaamse begroting dan toch ei zo na sluitend is en hij niet meer moet klagen over onbehoorlijk bestuur bij de federale collega’s.
Mijn oudste kleinzoon (bijna 26) kreeg op 25 juni in Leuven zijn doctorstitel in de Geneeskunde. Dat hebben we natuurlijk gevierd. Enige schaduw bij dit heuglijk gebeuren was dat hij één jaar verloren heeft door dat onzinnige toegangsexamen, waartegen ik in deze rubriek al meermaal gefoeterd heb. Ik dacht eraan omdat er gisteren weer zo’n examen was met meer dan 5.000 kandidaat artsen en tandartsen, waarvan er waarschijnlijk slechts 10% zal slagen. Dat examen heeft nl niets te maken met geneeskunde, eerder met wiskunde en wetenschappen en is een multiple choice business, die elke kandidaat telkens 35 euro kost. Nadat vorig jaar een kandidaat naar de Raad van State was gestapt, heeft men nu de vragen nóg uitgebreid, niet om het de studenten gemakkelijker te maken, maar om zichzelf in te dekken bij eventuele volgende klachten.
Jongeren die zich geroepen voelen om (tand)arts te worden en niet slagen in de eerste twee testen (90%), beginnen dan meestal in de Biomedische richting, waarin ze geen toegangsexamen moeten afleggen en bijna dezelfde studies krijgen (op één vak na is alles hetzelfde). Wie later toch slaagt in het toegangsexamen kan het jaar daarop overschakelen, maar moet dan eerst wel een schakeljaar doen en verliest in feite één jaar, wat aan een universiteit niet goedkoop is. Mijn kleinzoon heeft drie jaar Biomedische gedaan, zodat hij in dat vak zijn bachelor kon halen en is daarna overgestapt via dat schakeljaar. Ondanks het feit dat hij niet meteen slaagde in het toegangsexamen slaagde hij daarna jaar na jaar, wat er nog maar eens op wijst wat voor loterij dat toegangsexamen is.
Bovenstaande zou op zich allemaal niet zo erg zijn, ware het niet dat onze regio nu al een tekort heeft aan artsen, tandartsen, geriaters en spoedartsen. De overkoepeling van tandartsen heeft er zopas trouwens openlijk tegen geprotesteerd. Door dit onzinnige toegangsexamen dat – ik val in herhaling – niets met geneeskunde te maken heeft en waarbij dat multiple choice gedoe alleen maar gebruikt wordt omdat het met de computer sneller kan verbeterd worden (weeral winst!), zorgt het Vlaams gewest er zelf voor dat we onze zorgsector serieus hypothekeren.
Wat we zelf doen, doen we niet beter, wel veel ingewikkelder.
Heeft het te maken met de Ronde van Frankrijk, die hier voorbij kwam of met de hittegolf? Feit is dat er weinig ruchtbaarheid gegeven wordt aan Vlaanderens officiële feestdag van 11 dezer, nu zaterdag a.s. Er valt ook weinig te vieren. Een dik jaar na de laatste stembusgang, de zgz ‘moeder alles verkiezingen’, is er weinig spectaculairs gebeurd, wordt er nog steeds over een heleboel zaken gediscussieerd, maar weinig beslist. Er zouden nu knopen worden doorgehakt voor o.m. de taks shift en de pensioenen, eerst was dat tegen de nationale Belgische feestdag op 21 dezer, maar nu spreekt men eerder van het einde van de maand, zodat men ocharme tien dagen extra respijt krijgt. Het zou ook kunnen, dat men erop speculeert dat tegen die tijd de meeste Belgen met vakantie zullen zijn (‘de crisis’, weet je wel), maar zeker is dat niet. Het Griekenland verhaal is trouwens ook zo iets dat het andere nieuws overstijgt.
Wat de vakantie betreft, heeft die zgz kleine, niet erkende vakbond, weer flink voor wat roet in het eten gezorgd, door te stellen dat ze vanaf half juli tot einde augustus elke zaterdag willen gaan staken, zodat – zeker in Wallonië – er die dagen weer weinig treinen zullen rijden. Om Leemans jaloers te maken! Ondergetekende zal al blij zijn straks nog eens regen te zien. Hier in Kasterlee valt er weer zo goed als niets, terwijl men elders bakken water over zich heen krijgt. Kasterlee heeft a.h.w. een microklimaat. Bij egale regen valt er ook hier, maar bij buien krijgen wij in het beste geval wat overschot. De reden hiervoor zou zijn dat de gemeente op de zgn Kempense Heuvelrug ligt (27 m boven de zeespiegel) en geen grote waterlopen of kanalen heeft, zoals het nabij gelegen Turnhout of Geel, waar wel veel meer water valt. Iemand met groene vingers en een grote moestuin, zoals ondergetekende, moet hier nogal wat water sproeien wil hij alles in leven houden. Zelfs de fruitbomen moeten nu besproeid worden. Die laten nl al hun bladeren vallen bij gebrek aan vocht en straks misschien het fruit ook nog.
En zo heeft iedereen zijn problemen. ’t Zal nooit goed zijn…
Liever zou ik over wat anders schrijven, maar men kan er niet buiten: Griekenland en nog eens Griekenland. Het ‘neen’kamp heeft het in het referendum gehaald, wat volgens communist Tsipras zijn land sterker zou maken. Dat is flauwe kul, die misschien past in zijn spelletjespolitiek, maar die geen indruk zal maken op de onderhandelaars van de ‘instellingen’ (eigenlijk de ‘Trojka’, maar – in navolging van Gent, met zijn allochtonen en zigeuners – hebben ze het woord geschrapt). ‘Neen’ betekent dat Griekenland van de Europese Centrale bank (ECB) geen vers geld zal krijgen, niet voor de 1,5 miljard die het al had moeten betalen aan het IMF en niet voor de 3,5 miljard die eraan komen op 20 dezer. Het zal chaos betekenen en banken die meer dan waarschijnlijk deze week niet zullen opengaan. Vooral de hooghartige toon waarmee de Griekse leiders uitpakken zal zeker niet bijdragen tot een oplossing. Voor een land met zo’n massale schuld zou een beetje terughoudendheid geen kwaad kunnen.
Dat een Grexit grote schade zou veroorzaken voor Europa in het algemeen en de eurozone in het bijzonder is nog zo’n sprookje. De Griekse economie stelt niets voor (1,8% van de eurozone) en zal er nooit bovenop komen – zelfs niet bij een volledige schuldkwijtschelding – als het geen eigen munt krijgt die het dan kan devalueren én zorgt voor structurele hervormingen. Europa kan daarbij wel helpen.
Het is natuurlijk wel zo dat de Europese politiek gezichtsverlies lijdt. Met een serieuze controle was een land van armoezaaiers zoals Griekenland nooit lid kunnen worden van de eurozone. De politici die daarvoor verantwoordelijk waren zou men minstens moeten uitsluiten van nog enige functie binnen de E.U. Anderzijds moet men ook ophouden met de huidige Grieken te bestempelen als de erfgenamen van de uitvinders van de democratie. Na de val van het West Romeinse Rijk heeft het land 10 eeuwen deel uitgemaakt van Byzantium, een rijk dat met haken en ogen aan elkaar hing en zeker geen voorbeeld van democratie was. Daarna werd het eeuwen bezet door de islamitische Ottomanen. Het mag al een wonder heten dat ze nog Griek kunnen blijven zijn. Soms heeft men de indruk dat het eerder christelijk orthodoxe Turken zijn…
---
En dan nog dit: Bruno Tersago, de correspondent van de VRT in Athene, heeft een boek geschreven (‘Groeten uit Griekenland’), dat gedrukt wordt op de persen van onze PvdA. Kan het nog linkser?
In mijn blog van 1 dezer schreef ik terloops dat de nieuwe SP.a-voorzitter de klok terug heeft gedraaid door in zijn eerste actie weer aan te knopen met de PS en het dan nog eens te hebben over de solidariteit. Nu de Waalse socialisten voor de eerste keer in een kwarteeuw van de Belgische macht verdwenen zijn – en dan nog dank zij de Vlaamsnationalisten – is het weinig origineel terug uit te pakken met slogans van een vorige eeuw. Daar kan ‘den John’ misschien enkele rode diehards mee bekoren, maar zeker niet de eigen jeugd die progressief zijn niet meer ziet als een synoniem van conservatisme. Het socialisme van de oude stempel, zeg maar.
Ondertussen trekt de regering Michel zich – terecht – weinig aan van de oppositie en werden er in het parlement al enkele minder populaire maatregelen doorgedrukt, zoals de indexsprong, het optrekken van de pensioenen en het terugdraaien van het brugpensioen. Dit alles ondanks een harde actie van de vakbonden, die dus (weer eens) niet veel heeft opgebracht. De mensen blijken daarvan niet wakker te liggen, ook al omdat de meeste van de nieuwe maatregelen gespreid zijn in de tijd en er bijna overal rekening wordt gehouden met de zwakkeren van de samenleving. In het parlement lijkt de echte oppositie van Groen te komen en niet van een SP.a die een half jaar heeft zitten bakkeleien over een voorzittersverkiezing of van een PS die ook in Wallonië niet meer geloofwaardig overkomt met een Di Rupo die van de ene dag op de andere van petje verandert, van premier naar dat van partijvoorzitter, waarbij hij soms zijn eigen eerdere beslissingen weer tegenkomt en in de eigen partij nogal wat wrevel oproept door zijn cumuls (ook nog parlementslid én burgemeester).
Gelukkig hebben ze nog Griekenland, waar het oude socialisme nog sterk staat: het geld van anderen opmaken en dan verontwaardigd worden als men het terug vraagt. Tot wat dat kan leiden, hebben we nu gezien. Ons land kost die grap minstens 7 miljard euro, ongeacht of men daar vandaag Ja of Nee stemt. Bij Nee is het sowieso gedaan, ook al zegt Tsipras dan ‘sterker’ te staan. Bij Ja kan er nog gepraat worden, maar niet veel meer. Ook dan zijn we ons geld kwijt en zal Europa Griekenland moeten blijven onderhouden tot in der eeuwigheid. Vraag is maar wie dat gaat blijven slikken.
Het is maar te hopen dat we volgende week opnieuw normale temperaturen krijgen in dit landje, want – als alles verloopt volgens plan – gaat de federale regering de begroting aanpakken en moet er ook al iets beslist worden over de sacrosancte taks shift, waar nu al maanden over gezeverd wordt. België heeft momenteel een staatsschuld van 106,6%. Dat is bijna 15% boven het gemiddelde van de eurozone*. Redenen waarom het zover gekomen is, waren in de eerste plaats de bankencrisis en daarna de landencrisis waarbij dit land zo’n kleine 7 miljard euro in Griekenland stak, geld dat we meer dan waarschijnlijk kwijt zijn. Verder is er nog steeds het gevaar dat het land zal moeten opdraaien voor allerlei kosten die verbonden zijn aan de Dexia affaire, waarin de regering Leterme zich destijds geëngageerd heeft en die volgens het genie uit de Westhoek zelfs geld gingen opbrengen.
In het licht van dat laatste is het niet slecht eens te kijken hoe het staat met de Arco-affaire. De vereffenaars ervan hebben vorige week nog laten weten dat de coöperanten er zo goed als niets aan gaan overhouden. En dat zijn er om en bij de 800.000 die nog altijd hopen dat deze regering in het algemeen en CD&V in het bijzonder daaraan iets zouden doen. Het is dan ook opmerkelijk dat Kris Peeters – weer hij – nu al kritiek heeft op de begrotingsbespreking en nog maar eens dwars gaat liggen vóór de eerste vergadering begint. Nu kan het wel zijn dat hij dat zegt op commando van zijn grote zetbaas, de ACV’er Leemans, die zopas ook nog eens in het nieuws kwam met zijn kritiek op het overleg over de nieuwe pensioenwet, maar erg slim lijkt me dat toch niet. Als Peeters en zijn partij nog hopen iets uit de brand te slepen voor de Arco-coöperanten, dan lijken me zo’n openlijke oorlogsverklaringen niet erg productief. Waarom zouden Peeters' coalitiegenoten zich nog druk maken om Arco, als de partij die de coöperanten dingen beloofd heeft die ze niet waar kan maken, blijft tegen wringen? Of zie ik dat verkeerd?
*Het agentschap van de Schuld (jaja, zoiets bestaat ook al!) heeft er wel vertrouwen in dat de Belgische staatsschuld de volgende jaren weer gaat dalen. Mocht het land een deel of alle overheidsparticipaties verkopen (Proximus, Bpost, Belfius, plus delen van BNP Paribas, Fluxys en Brussels Airport), dat zat het zo weer onder de 100%. Dat is echter nog altijd ver verwijderd van de 60% die officieel nog altijd geldt om deel te kunnen nemen aan de euro (lachertje!).
In deze rubriek heb ik al meermaals geschreven dat we met de uitwerking van die zesde staatshervorming nog e.e.a. gaan meemaken en ook dat we ons nog blauw gaan betalen aan die groene stroom. Wel, van die twee zaken is zopas nog een bevestiging gekomen door een uitspraak van het Brussels Hof van Beroep na een klacht van distributiebeheerder Infrax over het doorbetalen van de groene stroomcertificaten, die eigenaars van o.m. zonnepanelen krijgen en die de netbeheerders willen doorrekenen aan de eindverbruikers. Dat zijn dan ook die mensen die geen zonnepanelen e.d. hebben kunnen plaatsen, maar er wel mee voor zullen moeten betalen. Het gaat om een totaalbedrag van meer dan een half miljard euro. Volgens de Sociaal-Economische Raad van Vlaanderen (SERV) zou dat bedrag tegen het einde van dit jaar zelfs kunnen oplopen tot 1,8 miljard!
Dat doorrekenprobleem bestaat al langer, maar kon niet worden uitgevoerd door o.m. de beslissing van Vande Lala om de energieprijzen te bevriezen. Nu zal dat dus wél kunnen. Daar komt nog een tweede probleem bij. Door de zesde staatshervorming is de energiewaakhond niet meer de federale CREG (Commissie Regulering Elektriciteit & Gas), maar de VREG, de Vlaamse variant. De Vlaamse deelregering zit dus nu met de zwarte piet en zoekt uit, of ze die doorberekening eventueel kan verspreiden in de tijd.
Bovenstaande heeft niets te maken met het feit dat wij in dit land, in theorie althans, vanaf september het risico blijven lopen van een black-out. Met wat tegenslag krijgen we dan geen stroom, maar wel hogere rekeningen…
Ik heb negen jaar met mijn gezin in Italië gewoond, op Sardinië dan nog, wat niet zomaar een welvarende regio kon/kan genoemd worden. Toen we er arriveerden, in 1963, kregen we er 8 Bfr voor 100 Lire. Negen jaar later zijn we naar België teruggekeerd en waren 100 Lire nog de helft waard: 4 Bfr. Ik moet rechtuit zeggen dat we daar niet erg veel van gemerkt hebben en de plaatselijke bevolking nog minder. Iedereen klaagde wel over de crisis, maar het leven werd er vooral duurder voor wie naar het buitenland ging of iets moest importeren. De Italiaanse export profiteerde ervan en het land bleef internationaal meespelen.
Datzelfde gebeurde bij heel wat zuiderse landen, Griekenland inbegrepen. Was Griekenland uit de eurozone gebleven, had men de drachme ook om de haverklap kunnen/moeten devalueren, waarbij het land wel armer, maar het plaatselijk leven niet ontwricht werd. Door toe te treden, boven zijn stand te gaan leven en voor dat leven gewonnen verloren te gaan lenen, kan het land nu niets anders meer dan echt armer worden, omdat het zijn munt – die eigenlijk niet de zijne is - niet meer kan devalueren. Dat geldt trouwens niet alleen voor Griekenland. Portugal en Spanje zijn er niet veel beter aan toe en zelfs dit landje heeft een staatsschuld die hoger ligt dan wat het zelf produceert en heeft hoegenaamd geen reden om trots te zijn.
Wat zondag ook de uitslag van dat Griekse referendum mag zijn, nai è oxi*, dat land raakt er nooit meer bovenop als het binnen de eurozone blijft. Zelfs alle schulden kwijtschelden is geen optie, omdat er met wat er daar nog overblijft niets kan gerecupereerd worden. Het zou trouwens een verkeerd teken zijn t.o.v. de landen die wél de tering naar de nering hebben gezet en ook naar die, die zelf drastisch gaan hervormen zijn, zoals bv de Baltische staten.
Tenslotte nog dit: Syriza is niet zomaar een linkse partij. Syriza is een uiterst linkse partij die gedragen wordt door communisten. Datzelfde soort mensen dat na WO II ei zo na de Griekse burgeroorlog won. Mocht dat gelukt zijn, dan was Griekenland toen in de invloedsfeer gekomen van de Sovjet Unie of, in het beste geval, een tweede Joegoslavië geworden, zoals dat van Tito. Een kolonelsregime zeg maar, zoals het land er later nog een gekend heeft, maar dan een links i.pl.v. een rechts. Syriza is een Grieks PvdA en Alexis Tsipras een Griekse Raoul Hedebouw, een jongen die het ook geweldig kan uitleggen. De vraag blijft of een land daar goed van worden kan.
* ja of neen. ‘Of’ wordt in het Grieks weergegeven door de letter ‘eta’, de zesde van het Griekse alfabet en wordt uitgesproken als onze lange ‘ij’. De x wordt ch uitgesproken, wat we kennen van de xp van de chi ro jeugdbeweging.
Het is een publiek geheim dat we in dit land ongeveer het dubbel aantal ambtenaren hebben als bv in Nederland, dat 50% meer inwoners telt. Sinds de steeds toenemende automatisering zou dat verschil kleiner moeten worden en daar werd reeds in de regering Di Rupo een begin mee gemaakt. Herinner u Quicky die toen o.m. ook staatssecretaris was ‘voor administratieve vereenvoudiging’ en die de hele staatshuishouding over zich kreeg toen hij het had over ‘ambetantenaren’? Raar genoeg lijkt die functie nu verdwenen, maar wordt het terugdringen van het aantal ambtenaren wel voortgezet. Misschien helpt het ook nu bekend is geworden dat slechts één op de negen ambtenaren hier ‘werkt’ tot zijn 65st. Dat ‘werkt’ heb ik tussen aanhalingstekens gezet, niet alleen omdat daar nogal wat cynische moppen de ronde over doen, maar ook omdat uit de laatste openbare statistieken blijkt dat de Belgische ambtenaren zich ‘gemiddeld’ 3,5 weken per jaar ziek hebben gemeld in 2014. Wat daar de oorzaak van is, staat er niet bij, maar het is moeilijk aan te nemen dat het allemaal van te hard werken zal zijn geweest.
De ziektestatistieken komen niet van Europa, maar van de eigen overheidsdiensten en dat heeft als voordeel dat er ook een onderverdeling is gemaakt naar de gewesten toe. Daaruit blijkt dat Waalse ambtenaren per jaar gemiddeld vier dagen langer ziek zijn dan Vlaamse. Raar, he?
---
En nu we toch met Belgische cijfers bezig zijn: de algemene werkloosheid bedroeg in het eerste kwartaal van dit jaar 8,8%. 17,8% in Brussel, 12,3% in Wallonië en slechts 5,5% in Vlaanderen. Opmerkelijk daarbij was dat de werkloosheid in Wallonië ondanks alle hoera berichten over hun zoveelste Marshal plan in dat kwartaal toch maar weer met een half procent gestegen is.
---
Op een gezamenlijke persconferentie van SP.a en PS met klachten tegen de regering Michel – wat hun recht is als oppositiepartijen – viel het bovendien wel op dat Crombez het nog maar eens had over ‘solidariteit’, wat in dit land betekent dat Vlaanderen de gaten mag blijven vullen met bedragen waar de Grieken jaloers op zouden zijn. En dat ook ‘den John’ nog altijd niet gesnapt heeft dat het niet langer loont zijn treintje aan dat van de SP van Di Rupo en Laurette Trompet te laten hangen.
Dat Griekse probleem zal snel opgelost raken, want Paul De Grauwe gaat er zich mee moeien. De geleerde professor, die ooit nog voor de VLD in de senaat heeft gezeten, weet er immers alles van, zeker sinds de bocht naar links die hij samen met Verhofstadt, dat andere gelijkgestemde genie, heeft genomen.
Volgens De Grauwe is het verschrikkelijk dat op een moment waar het gaat over het voortbestaan van de euro*, geen politici maar onverkozen bankiers aan de knoppen zitten! Nu weten we dat bankiers geen doetjes zijn, maar een grote schuld bij heel het Griekse drama ligt wel degelijk bij de Europese politici, die de Grieken in de Eurozone hebben laten komen, terwijl ze wisten dat hun cijfers niet klopten.
Ironisch genoeg verscheen er in De Standaard van maandag, waarin bovenstaande bericht stond, ook de wekelijkse column van Rikske Torfs, via een tweede zit rector geworden van de KU Leuven, die het (toevallig?) ook heeft over De Grauwe. Hij neemt de man als voorbeeld voor economen die de economie zouden kunnen voorspellen. ‘Ze kunnen er zinnige dingen over zeggen’, aldus Torfs, ‘maar niet de waarheid’. Over De Grauwe schrijft hij letterlijk, dat deze in zijn loopbaan uiteenlopende, zelfs tegenstrijdige standpunten verdedigde en dat hij dat telkens deskundig deed en met verve, zodat hij altijd gelijk had en nooit de waarheid hoefde te zeggen! Hetzelfde zou men ook over Verhofstadt (en vele andere politici) kunnen zeggen.
Laat die ‘onverkozen’ bankiers maar even aan de knoppen zitten. Van de politici weten we al dat ze er een potje van gemaakt hebben. Dat de banken in Griekenland nu dicht blijven en de geldautomaten maar met mondjesmaat geld uitdelen, zou wel eens meer indruk kunnen maken dan het speculeren op de zgz waardigheid van een volk dat de wereld meer dan 2.000 jaar geleden het woord democratie gaf. Jammer genoeg komen woorden als ‘chaos’, ‘drama’, ‘enigma’ en ‘tragedie’ ook daar vandaan…
* Dat bij een Grexit het bestaan van de euro in gevaar komt, is een argument dat ook door bepaalde politici, zoals een Verhofstadt, gebruikt wordt. Dat is nonsens. In de eurozone beslaat de Griekse economie – of wat daarvoor moet doorgaan – amper 1,8%. Elke economie, ook een die gezond is, moet een terugval met minder dan 2% aan kunnen, anders zouden er elk jaar wel een pak economieën onderdoor gaan.
Dat Griekenland verhaal begint iets surrealistisch te worden. Van de ene kant krijgt het land van de eurogroep geen verlenging om zijn schulden af te betalen en blijft eind juni de deadline, aan de andere kant wil men het wel binnen de eurozone houden en is men zelfs bereid het door Tsipras voorgestelde referendum te laten plaatsvinden, alhoewel de huidige regering een mandaat heeft om zoiets zelf te beslissen. Heel dat verhaal wordt dan nog eens doorkruist door de beslissing van de Europese Centrale Bank (ECB), die het plafond van de geldtoezeggingen aan de Griekse banken niet meer wil optrekken, waarna de Griekse regering besloten heeft de banken zeker een week gesloten te houden, terwijl de Grieken nog slechts een maximum van 60 euro per dag uit de bankautomaten zullen kunnen halen. Ter vergelijking: bij eenzelfde maatregel op Cyprus was dat eerst 100, later 300 euro. Daar heeft die situatie wel drie jaar geduurd…
Stel dat bij het referendum een meerderheid van Grieken de Syriza regering steunt, dan zou alles moeten ophouden, want dan zegt Griekenland officieel neen tegen de allerlaatste Europese voorstellen. Game over. Stel echter dat een Griekse meerderheid akkoord gaat met Europa, dan heeft de huidige regering geen mandaat meer en zou ze moeten aftreden. Eerst zien of die communisten van Syriza dat gaan doen, maar als het gebeurt dan moeten er nieuwe verkiezingen komen. Nog eens uitstel van executie. En de vraag is dan welke partijen er gaan opkomen. Gaan de Grieken nog hun stem geven aan een van de vroegere grote partijen die mee verantwoordelijk zijn voor de huidige Griekse schulden? Laat ons aannemen dat er een nieuwe regering komt. Zijn dan de Griekse problemen opgelost? De kans is groot dat we er dan mee blijven zitten tot in de jaren stilletjes, Sint Juttemis zeg maar of in dit geval de Griekse kalenden. Hoe men het ook draait of keert, Griekenland kan er nooit bovenop komen als het zijn lonen, toeslagen, pensioenen e.d. niet kan devalueren t.o.v. de rest van de eurozone. De enige redding bestaat erin dat het land uit de euro stapt, zijn nieuwe munt devalueert en tegelijkertijd structurele hervormingen doorvoert, waardoor investeren in Griekenland weer aantrekkelijk wordt. Als dat lukt, zal het weer welkom zijn, maar dat is dan niet voor morgen.
Behoudens een mirakel (een ‘Deus ex machina’ bv, nog zoiets Grieks) is het voor Griekenland binnen de Eurozone ‘over and out’. Het op het allerlaatste ogenblik voorgestelde volksreferendum* dat blijkbaar deel uitmaakte van de speltheorie van pokerface Varoufakis, heeft daaraan niets meer veranderd. Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 16 dezer, vereist de door Varoufakis gebruikte speltheorie – ook het ‘Nash-evenwicht’ genoemd - dat iedereen het spel blijft meespelen en dat is dus duidelijk niet meer het geval. Op het einde van de laatste dag van deze maand, dinsdag dus, zal Griekenland meer dan waarschijnlijk geen deel meer uitmaken van de zone die het land misbruikt heeft om schulden te maken, groot vertier te houden met andermans geld om daarna te weigeren iets terug te betalen. De andere landen hebben het ene reddingspakket na het andere voorgesteld en miljarden euro doorgesluisd naar de bodemloze put die Griekenland geworden is. Dat alles terwijl de nieuwe Griekse regering weigert te hervormen en weigert te besparen. Ze belooft wel nieuwe en meer belastingen te heffen, maar in een land waar momenteel niemand nog belastingen betaalt, klinkt zoiets niet geloofwaardig. Het land heeft de grootste commerciële vloot ter wereld maar die betaalt in Griekenland geen cent belasting. Wie er bouwt of verbouwt betaalt daarop pas belasting als het gebouw helemaal klaar is, reden waarom de meeste Grieken hun huis bijna nooit helemaal afwerken en dus ook daarvoor geen belasting betalen. Er is geen kadaster, dus kan er ook geen onroerende voorheffing plaatsvinden. Buiten het toerisme is er zo goed als niets waarmee Griekenland kan concurreren op de internationale markten. Dit laatste zal pas kunnen als het uit de Eurozone stapt, een zwaar gedevalueerde nieuwe munt krijgt én tegelijkertijd grote gestructureerde hervormingen doorvoert. Zoiets als die waarmee Thatcher in de jaren 1980 in de UK uitpakte, hoe onpopulair ze er ook mee werd. Er was daar toen geen alternatief en dat is er ook nu niet in Griekenland.
Er zijn er die zeggen dat Europa ook gezichtsverlies zal lijden. Dat zal wel, maar dat zal ook het geval zijn als ze géén einde zou maken aan de waanzin omtrent Griekenland. Als de EU-regeringen politieke en economische stabiliteit willen behouden, dan moeten ze een einde maken aan het Griekse pokerspel dat nu lang genoeg geduurd heeft. Officieel staat de deur nog altijd op een kier, maar hoe daar in de laatste drie dagen, na maanden van onderhandelen, iets positiefs uit kan komen, is mij een raadsel.
* Een regering bestaande uit partijen die de verkiezingen hebben gewonnen en dus van het volk een mandaat hebben gekregen, hoeft geen referenda te houden.
In Denderleeuw heerst al een tijdje een politieke patstelling, waardoor de gemeente zo goed als onbestuurbaar is geworden. Ondanks de noden van de burgers, i.v.m. vergunningen en zo, konden heel wat zaken niet meer geregeld worden, omdat de (nota bene: daarvoor betaalde) CD&V-schepenen niet eens meer komen opdagen. Oppositiepartij Vlaams Belang is dan maar in de bres gesprongen en heeft de nodige dringende agendapunten mee goedgekeurd.
Nu ga ik me niet bezig houden met gemeentepolitiek, ook niet in Denderleeuw, maar toch is het belangrijk aan te stippen dat er bij het VB iets aan het bewegen is. Dat hebben we zopas ook in het federaal parlement meegemaakt, waar de partij vanuit de oppositie mee de verlenging van de exploitatie van de kerncentrales Doel I en Doel II heeft goedgekeurd, samen met de meerderheidspartijen, tégen SP.a en Groen. Ik heb dat vroeger al wel eens meer geschreven in deze rubriek, dat de partij ook pragmatisch moet durven denken en handelen, zeker als het gaat over punten die niet communautair beladen zijn. Dat schijnt nu te gebeuren. Of dit de nieuwe richting is waarheen nieuwe voorzitter Van Grieken naartoe wil, is misschien nog wat voorbarig, maar oppositie voeren om oppositie te voeren, zoals dat o.m. met het Lange Wapperproject gebeurd is, zou tot het verleden moeten behoren.
Van Grieken had trouwens nog een punt, toen hij mee uitgenodigd was op het panelgesprek in de Zevende Dag over Griekenland. Veel kreeg hij daar niet te zeggen, maar zijn statement dat het bedrag van 7 miljard euro, waarover men nu zo druk doet in Europa, zo ongeveer de helft is van wat Vlaanderen elk jaar naar Wallonië transfereert, was wel een schot in de roos.
Laat ons hopen dat deze pragmatische trend zich doorzet, wat straks meer mogelijkheden zou kunnen bieden tot Vlaams overleg, nodig als we verder willen blijven dromen van een Vlaamse onafhankelijkheid of iets dat er op trekt.
In Den Haag heeft een Nederlandse rechter de Nederlandse Staat verplicht er tegen 2020 voor te zorgen dat de afgesproken milieunormen worden gehaald zoals ooit internationaal werd afgesproken op e.o.a. milieuconferentie. Dat wil zeggen dat ook in Nederland o.m. de CO2 uitstoot in 2020 25% lager zal moeten liggen dan in 1990. De Nederlandse ‘duurzaamheidsorganisatie’, die dit proces had aangespannen, met de ‘dringende’ naam Urgenda, doet euforisch over deze gerechtelijke uitspraak en ook bij ons is men in die kringen in de zevende hemel. Dat laatste omdat ook hier een soortgelijk proces is aangespannen tegen de eigen staat, al kan het nog tot eind 2016 duren eer dat zal beginnen. De Belgische Justitie, weet je wel.
Ik denk dat die milieuactivisten, hoe goed zij het ook bedoelen, zich blij maken met een dooie mus. Stel dat die doelstellingen in 2020 niét worden gehaald, wat dan? Gaat men dan alle betrokken politici veroordelen? Wie gaat dan wat betalen? M.i. zal daar niets van in huis komen. Opmerkelijk was trouwens dat de rechter in Den Haag niet eens een dwangsom heeft opgelegd en alles dus erg vrijblijvend was. Ik weet niet hoe het in Nederland allemaal werkt, maar hier bij ons is er ook nog zoiets als de scheiding der machten. Justitie kan zomaar niet de politiek de wet dicteren. Zeker in dit land, waar Justitie een kluwen geworden is waarin een kat haar jongen niet meer zou terugvinden, zijn dergelijke processen tijd en geldverlies. Op 17 dezer heb ik daar nog een blog over geschreven (‘Pro Justitia’) en sedertdien zijn er al weer enkele schandalen bij gekomen, waarbij beschuldigden vrijuit gingen door verjaringen, procedurefouten en verstek geven (het geval Jonathan Jacob*). Hopen dat dit gerecht straks een serieus oordeel gaat vellen over het besluit van een internationale milieuconferentie is zoveel als een discussie beginnen over het geslacht der engelen.
* Wie gedagvaard wordt en, om welke reden ook – een goede advocaat vindt er altijd wel een – niet verschijnt, wordt hier ‘bij verstek’ veroordeeld. Als de veroordeelde daartegen verzet aantekent, wordt het hele proces daarna overgedaan. Mocht het de veroordeelde uitkomen, kan hij daarna nog in beroep gaan, waarbij een derde proces volgt.
In het geval Jacob zijn de verantwoordelijken veroordeeld (met uitstel) omdat de man zonder hun fouten niet gestorven zou zijn. Men vergeet erbij te zeggen dat zonder zijn drugsgebruik hij dat evenmin zou geweest zijn…
Uitgerekend gisteren presenteerde Koen Geens zijn hervormingsplan voor Justitie op het kernkabinet. Die hervormingen zouden ook gaan over bovenvernoemde gerechtelijke abnormaliteiten, al heb ik verstaan dat er ook nu weer de onvermijdelijke Belgische uitzonderingen bij zullen zijn…
Het voetbalseizoen mag dan wel afgelopen zijn, de sport blijft in de actualiteit. Dit keer niet o.w.v. de spelerstransfers. Dat is tegenwoordig bijna geen nieuws meer omdat men de indruk krijgt dat er het hele jaar door getransfereerd wordt. Als het nieuws nu toch nog over transfers gaat, is het niet te doen om spelers, maar om geldtransfers voor stadions.
Zaterdag was er de fameuze persconferentie over het zgz Eurostadion dat men wil neerpoten op de parking C van de Heizel. In werkelijkheid gaat het om een nieuw stadion voor RSC Anderlecht, dat tussendoor ook zou kunnen gebruikt worden voor andere evenementen en dat zeker de benaming ‘nationaal stadion’ niet verdient. Ondanks het feit dat vroeger gesteld werd dat de overheid er geen geld in zou stoppen, blijkt dat nu wel het geval te zijn. Het geld dat Brussel nu in het Koning Boudewijnstadion steekt, gaat straks nl naar het nieuwe Eurostadion. Niet naar het gebouw zelf, maar naar de uitbating ervan. Als ’t kind maar een naam heeft. Pikant detail: die parking C mag dan al eigendom zijn van de stad Brussel, ze ligt op het grondgebied van de gemeente Grimbergen, in Vlaanderen dus en zowel de gemeente als dat gewest moeten eerst nog akkoord gaan voor de vergunningen, het handhaven van de openbare orde, de bereikbaarheid en – last but not least – de taalwetgeving. Het Vlaamse Comité Parking C, dat zich verzet tegen de bouw van dat stadion, is niet zinnens het daarbij te laten en verdient al onze steun. Stel immers dat dat stadion er komt, dan kan men moeilijk andere vergunningen weigeren waarvoor reeds aanvragen lopen, o.a. voor de drie mega winkelcentra die men in dezelfde buurt wil neerzetten. Gebeurt dat niet en stapt één van de benadeelden naar de Raad van State, dan zal het spel helemaal op de wagen zitten.
In de marge van bovenstaande maakte het Brugse stadsbestuur bekend dat ze een beslissing heeft genomen voor het nieuwe nog te bouwen stadion van Club Brugge, dat net buiten de stad zal komen te liggen. Hiervoor trekt de stad geen geld uit, maar rekent het wel op de voorziene subsidie van 2,5 miljoen euro vanwege de Vlaamse overheid, die eerst voorzien was voor beide Brugse clubs. Stadsgenoot. Cercle zou nu echter wel in het oude Jan Breydelstadion blijven, dat verkleind zou worden, waardoor 12 hectaren vrijkomen, die zouden verkaveld kunnen worden om de verbouwingskosten te betalen. Club zal voor de gronden een erfpacht betalen en het stadion zelf financieren, conform de Belgische en Europese concurrentieregels. Toch iets anders dan de Brusselse geldsmijterij, die daarbovenop nog voor gevolg heeft dat het Koning Boudewijnstadion, dat voor de helft van de nu geraamde kosten verbouwd zou kunnen worden, moet verdwijnen en met haar de pistes voor de Memorial Van Damme, die waarschijnlijk naar het buitenland zal verhuizen*. Atletiek mag dan al de moeder aller sporten zijn, voetbal blijft hier de koning!
* N.a.v. van een discussie daarover in het Vlaamse parlement, verklaarde bevoegd minister Muyters er niet akkoord mee te gaan dat de Memorial het al van 2020 zonder de pistes van het Koning Boudewijnstadion zou moeten doen, terwijl de afspraak was dat ze daar tot 2022 zou mogen blijven. Hij zal wel gelijk hebben, maar dat verschil is louter een uitstel van executie…
