In Den Haag heeft een Nederlandse rechter de Nederlandse Staat verplicht er tegen 2020 voor te zorgen dat de afgesproken milieunormen worden gehaald zoals ooit internationaal werd afgesproken op e.o.a. milieuconferentie. Dat wil zeggen dat ook in Nederland o.m. de CO2 uitstoot in 2020 25% lager zal moeten liggen dan in 1990. De Nederlandse ‘duurzaamheidsorganisatie’, die dit proces had aangespannen, met de ‘dringende’ naam Urgenda, doet euforisch over deze gerechtelijke uitspraak en ook bij ons is men in die kringen in de zevende hemel. Dat laatste omdat ook hier een soortgelijk proces is aangespannen tegen de eigen staat, al kan het nog tot eind 2016 duren eer dat zal beginnen. De Belgische Justitie, weet je wel.
Ik denk dat die milieuactivisten, hoe goed zij het ook bedoelen, zich blij maken met een dooie mus. Stel dat die doelstellingen in 2020 niét worden gehaald, wat dan? Gaat men dan alle betrokken politici veroordelen? Wie gaat dan wat betalen? M.i. zal daar niets van in huis komen. Opmerkelijk was trouwens dat de rechter in Den Haag niet eens een dwangsom heeft opgelegd en alles dus erg vrijblijvend was. Ik weet niet hoe het in Nederland allemaal werkt, maar hier bij ons is er ook nog zoiets als de scheiding der machten. Justitie kan zomaar niet de politiek de wet dicteren. Zeker in dit land, waar Justitie een kluwen geworden is waarin een kat haar jongen niet meer zou terugvinden, zijn dergelijke processen tijd en geldverlies. Op 17 dezer heb ik daar nog een blog over geschreven (‘Pro Justitia’) en sedertdien zijn er al weer enkele schandalen bij gekomen, waarbij beschuldigden vrijuit gingen door verjaringen, procedurefouten en verstek geven (het geval Jonathan Jacob*). Hopen dat dit gerecht straks een serieus oordeel gaat vellen over het besluit van een internationale milieuconferentie is zoveel als een discussie beginnen over het geslacht der engelen.
* Wie gedagvaard wordt en, om welke reden ook – een goede advocaat vindt er altijd wel een – niet verschijnt, wordt hier ‘bij verstek’ veroordeeld. Als de veroordeelde daartegen verzet aantekent, wordt het hele proces daarna overgedaan. Mocht het de veroordeelde uitkomen, kan hij daarna nog in beroep gaan, waarbij een derde proces volgt.
In het geval Jacob zijn de verantwoordelijken veroordeeld (met uitstel) omdat de man zonder hun fouten niet gestorven zou zijn. Men vergeet erbij te zeggen dat zonder zijn drugsgebruik hij dat evenmin zou geweest zijn…
Uitgerekend gisteren presenteerde Koen Geens zijn hervormingsplan voor Justitie op het kernkabinet. Die hervormingen zouden ook gaan over bovenvernoemde gerechtelijke abnormaliteiten, al heb ik verstaan dat er ook nu weer de onvermijdelijke Belgische uitzonderingen bij zullen zijn…
Het voetbalseizoen mag dan wel afgelopen zijn, de sport blijft in de actualiteit. Dit keer niet o.w.v. de spelerstransfers. Dat is tegenwoordig bijna geen nieuws meer omdat men de indruk krijgt dat er het hele jaar door getransfereerd wordt. Als het nieuws nu toch nog over transfers gaat, is het niet te doen om spelers, maar om geldtransfers voor stadions.
Zaterdag was er de fameuze persconferentie over het zgz Eurostadion dat men wil neerpoten op de parking C van de Heizel. In werkelijkheid gaat het om een nieuw stadion voor RSC Anderlecht, dat tussendoor ook zou kunnen gebruikt worden voor andere evenementen en dat zeker de benaming ‘nationaal stadion’ niet verdient. Ondanks het feit dat vroeger gesteld werd dat de overheid er geen geld in zou stoppen, blijkt dat nu wel het geval te zijn. Het geld dat Brussel nu in het Koning Boudewijnstadion steekt, gaat straks nl naar het nieuwe Eurostadion. Niet naar het gebouw zelf, maar naar de uitbating ervan. Als ’t kind maar een naam heeft. Pikant detail: die parking C mag dan al eigendom zijn van de stad Brussel, ze ligt op het grondgebied van de gemeente Grimbergen, in Vlaanderen dus en zowel de gemeente als dat gewest moeten eerst nog akkoord gaan voor de vergunningen, het handhaven van de openbare orde, de bereikbaarheid en – last but not least – de taalwetgeving. Het Vlaamse Comité Parking C, dat zich verzet tegen de bouw van dat stadion, is niet zinnens het daarbij te laten en verdient al onze steun. Stel immers dat dat stadion er komt, dan kan men moeilijk andere vergunningen weigeren waarvoor reeds aanvragen lopen, o.a. voor de drie mega winkelcentra die men in dezelfde buurt wil neerzetten. Gebeurt dat niet en stapt één van de benadeelden naar de Raad van State, dan zal het spel helemaal op de wagen zitten.
In de marge van bovenstaande maakte het Brugse stadsbestuur bekend dat ze een beslissing heeft genomen voor het nieuwe nog te bouwen stadion van Club Brugge, dat net buiten de stad zal komen te liggen. Hiervoor trekt de stad geen geld uit, maar rekent het wel op de voorziene subsidie van 2,5 miljoen euro vanwege de Vlaamse overheid, die eerst voorzien was voor beide Brugse clubs. Stadsgenoot. Cercle zou nu echter wel in het oude Jan Breydelstadion blijven, dat verkleind zou worden, waardoor 12 hectaren vrijkomen, die zouden verkaveld kunnen worden om de verbouwingskosten te betalen. Club zal voor de gronden een erfpacht betalen en het stadion zelf financieren, conform de Belgische en Europese concurrentieregels. Toch iets anders dan de Brusselse geldsmijterij, die daarbovenop nog voor gevolg heeft dat het Koning Boudewijnstadion, dat voor de helft van de nu geraamde kosten verbouwd zou kunnen worden, moet verdwijnen en met haar de pistes voor de Memorial Van Damme, die waarschijnlijk naar het buitenland zal verhuizen*. Atletiek mag dan al de moeder aller sporten zijn, voetbal blijft hier de koning!
* N.a.v. van een discussie daarover in het Vlaamse parlement, verklaarde bevoegd minister Muyters er niet akkoord mee te gaan dat de Memorial het al van 2020 zonder de pistes van het Koning Boudewijnstadion zou moeten doen, terwijl de afspraak was dat ze daar tot 2022 zou mogen blijven. Hij zal wel gelijk hebben, maar dat verschil is louter een uitstel van executie…
Met alle internationale herrie die er de laatste week was, zou men nog vergeten dat er ook in eigen land nog aan politiek gedaan wordt. Voor de SP.a kwam dat slecht uit, want daardoor raakte het nieuws over hun voorzitterswissel ondergesneeuwd door Griekenland en de vluchtelingenproblematiek.
John Crombez zou zijn partij linkser gaan opstellen. Hoe dat rijmt met het pak slaag dat de diverse Europese socialistische partijen het laatste jaar in een half dozijn landen hebben gekregen, zal hij zelf eens moeten uitleggen. Een voordeel is dat hij daar meer dan waarschijnlijk nog drie jaar de tijd voor krijgt. De huidige federale en Vlaamse regeringen mogen dan al kibbelkabinetten zijn, het lijkt er steeds meer op dat ze hun termijn gaan uitdoen.
Een samenwerking van SP.a en de groenen zien deze laatsten dan weer niet zitten. Meer zelfs, de groenen hebben zopas nog een federaal bureau opgericht dat meer samenwerking met Ecolo beoogt, een zusterpartij die bij de laatste verkiezingen 10 van zijn 14 zetels verloor en in de peilingen met de kiesdrempel flirt. De Waalse groenen dreigen zelfs in de eigen regio straks voorbijgestoken te worden door de PTB, de Waalse tak van de PvdA en op die manier pas de vijfde partij te worden. Om dat gevaar te counteren gaat nu ook Ecolo meer de linkse toer op, zodat we meemaken dat zowat de hele linkerzijde nóg linkser gaat worden en al die partijen, de PS inbegrepen, steeds meer in dezelfde electorale vijver gaan vissen. Een ander gevolg is dat zowel de groenen als de neocommunisten steeds Belgischer worden, wat hen zeker in Vlaanderen weinig baten zal opleveren. Het gezond verstand lijkt er verder weg dan ooit.
Dat hele Griekenland verhaal dreigt een vaudeville te worden. Na de laatste kans komt er een allerlaatste kans en daarna misschien nog een allerallerlaatste. Ik kan best begrijpen, dat men met alle middelen probeert Griekenland binnen de eurozone te houden, omdat een Grexit al bij al voor de eurozone een blamage zal zijn, maar ergens houdt het op. Als men Griekenland binnen de zone houdt, moet men ervoor zorgen dat het land de kans krijgt uit zijn impasse te geraken en zal men, buiten het kwijtschelden van de enorme staatsschuld nog extra geld moeten investeren om de Griekse economie weer zuurstof te geven. Vraag is dan of het land ertoe in staat zal zijn meer te presteren dan tot nu toe het geval was. Ierland heeft zich moeten redden via een interne devaluatie van 15%. Voor Griekenland wordt dat minstens 30%.
Mocht er toch een Grexit komen, dan moet Griekenland terugvallen op een eigen munteenheid, waarvan de waarde misschien slechts de helft van de euro zal zijn. Hoe erg dat voor de Griekse bevolking ook zal zijn, het is de enige weg die perspectieven biedt op een relance van de Griekse economie, omdat in dat geval Griekenland wél weer concurrentieel kan worden en men buitenlands privékapitaal zal kunnen aantrekken om eventueel daar te gaan produceren i.pl.v. in Oost-Europa, waar de lonen ook stijgen of Azië van waaruit de vervoerskosten hoger zullen blijven. Dat zal niet op korte termijn gebeuren, maar geeft de Grieken tenminste hoop op een toekomst. Verder blijven aanmodderen binnen de eurozone is geen optie.
PS: Griekenland heeft inderdaad een (belangrijke) maritieme industrie. Die internationale vloot is echter grotendeels uitgevlagd en heeft, voor zover ik weet, in Griekenland zelf geen hoofdzetel meer. Of ze daar nog belastingen betaalt is al even twijfelachtig.
Men kon er niet naast kijken: alle weekeindkranten stonden bol met nieuws over Griekenland. Dat allemaal lezen was eerder tijdverlies. Bijna alle artikels waren nl geschreven in de voorwaardelijke wijze. Niemand weet hoe het vanavond in Brussel gaat aflopen, wanneer regeringsleiders en staatshoofden van alle eurozonelanden de knoop zullen moeten doorhakken.
Als het een Grexit wordt, is dat rampzalig voor Griekenland, maar niet zo rampzalig voor de rest van de zone. Het land heeft de kleinste economie van allemaal, nog geen 2% van het totaal. Om dezelfde reden zou men kunnen zeggen de Grieken dan maar binnen de zone te houden, maar dan zou er wel een structurele oplossing moeten komen om ervoor te zorgen dat dit land zich kán herpakken, zonder nog jaren zo verder te moeten aanmodderen. Met eigen middelen, zelfs na het eventueel kwijtschelden van de schulden, zal dit nooit lukken. Buiten toerisme heeft Griekenland nl geen industrie die naam waardig en zeker geen concurrentiële. Met zijn paar honderd eilanden is het daarenboven een logistieke nachtmerrie om alles bij te houden qua openbaar vervoer en bevoorrading.
Griekenland had nooit tot de eurozone mogen toetreden. Dat is in de eerste plaats de eigen schuld van de Grieken, maar ook van de Europese verantwoordelijken, waarvan de meeste destijds wisten dat Griekenland het niet aankon. Als ze er buiten gebleven waren hadden ze hun munt, de drachme, kunnen devalueren en was het land concurrentieel gebleven. Nu is het een utopie te geloven dat dit morgen wél kan als het in de zone blijft. Vergeten we niet dat Griekenland bv nog steeds geen kadaster heeft, dat de begrotingen er meestal niet kloppen, dat corruptie er nog steeds welig tiert, dat de meeste reglementen en wetten rammelen, dat ambtenaren zich maar al te gemakkelijk laten omkopen en dat belastingen er nauwelijks correct worden geïnd.
Tenslotte mag men niet vergeten dat ook Ierland, Portugal en Spanje beroep hebben moeten doen op Europa om niet kopje onder te gaan. Zij hebben de Europese eisen wél aanvaard en uitgewerkt en kruipen stilaan uit het euromoeras. Ook t.o.v. deze landen zou het niet fair zijn Griekenland een voorkeursbehandeling te geven, zeker niet nu dat land beheerst wordt door een anarcho-socialistische club die van de onderhandelingen een gokspel heeft gemaakt. Dat tussendoor niet geschuwd wordt te chanteren met een eventuele Russische inbreng, maakt de zaak alleen maar ongeloofwaardiger.
Ik kom even terug op mijn, blog van gisteren, waarin ik o.a. schreef dat we hier bijna dagelijks betogingen en stakingen allerhande meemaken en dat het zo’n beetje op Griekse toestanden begint te lijken. De laatste drie in de rij waren die van de syndicalisten van de Zorg (die niet onterecht was, omdat iedereen weet dat de vergrijzing hard zal toeslaan en er geen enkele regering het laatste decennium ook maar iets aan gedaan heeft), die van de vervoerders (die niet anders zullen kunnen dan de nieuwe belasting door te berekenen naar de klant) en die van de loketbedienden van de NMBS, die inderdaad iets te vrezen hebben, maar het is niet de schuld van deze regering maar van de oververtegenwoordiging van de vakbonden die bij de NMBS de schade aanricht.
Terecht of onterecht, feit blijft dat de jongste stakingsgolf tegen de nieuwe federale regering de grootste was van de laatste 20 jaar. 760.000 werkdagen gingen erdoor verloren. De vraag is maar of dat allemaal ook maar iets zal opbrengen. De geschiedenis leert ons dat zelfs de grootste stakingen in dit land nooit verhindert hebben dat de plannen waartegen gestaakt werd, werden opgedoekt. Dat was zo al in de jaren zestig van de vorige eeuw, met de stakingen tegen de eenheidswet van vader Eyskens, dat was zo tegen het globaal Plan van Dehaene en dat was niet anders onder Verhofstadt en Di Rupo. Ondertussen lijdt het land wel gevoelig veel schade, zeker voor wat het imago in het buitenland betreft, wat mee telt voor de arbeidsplaatsen bij de hier aanwezige multinationals. Als straks blijkt dat de loonkloof niét gedicht wordt, niet omdat er al dan niet een zekere taxshift zal zijn, maar omdat er gewoon niet genoeg gewerkt wordt, dan is het hek richting Griekenland helemaal van de dam.
Het lijkt een beetje eentonig te worden. Na de zoveelste verkiezingen in een Europees land, de zoveelste nederlaag van de socialisten. Nu in Denemarken waar de sociaaldemocraten, al tien jaar geleid door Helle Thorning-Schmidt, de eerste vrouwelijke premier van het land, het onderspit moesten delven tegen een centrumrechtse coalitie van liberalen en de rechtse volkspartij. Deze laatste, de Danske Folkeparti, rechts en anti-immigratie, verdubbelde het aantal stemmen, tot rond de 21% en haalt 15 zetels binnen, waarmee ze de tweede grootste partij van het land wordt. Toch zal de nieuwe premier waarschijnlijk de liberale kopman Lars Løkke Rasmussen worden, zo’n beetje zoals dat ook bij ons gebeurd is met N-VA en MR.
Met uitzondering van Griekenland – de uitzondering die de regel bevestigt – gaan in heel Europa de socialistische partijen achteruit. Dit heeft niet zozeer te maken met wat die partijen beloven. De mensen geloven ze niet meer omdat ze allemaal al enkele decennia mee aan de macht zijn geweest en nu niet meer moeten afkomen met hoe zij de toekomst willen verbeteren. Er is heel wat fout gegaan in Europa en links is daar grotendeels mee voor verantwoordelijk. Denk maar aan de alles gratis politiek van bij ons. Zelfs de bijna dagelijkse betogingen die wij in dit land tegenwoordig meemaken, draaien allemaal om minder werken en meer verdienen. Tussendoor plannen de Belgen meer vakanties dan ooit tevoren (bijna 12 miljoen tot einde 2015). Het lijkt altijd nog niet op te kunnen, alhoewel de begrotingscijfers duidelijk aantonen dat het flink fout kan lopen, met Griekenland als voorbeeld.
Ook de verkiezing van John Crombez als nieuwe voorzitter van de SP.a zal daaraan niets veranderen. Het partijcongres is voorbij, de aandacht die er door onze links georiënteerde media aan besteed werd was er fel over en alle voorstellen die we ter zake nog te horen en te lezen zullen krijgen, zijn slaap voor de vaak. Hoofdreden daarvoor is dat we nog minstens drie jaar verwijderd zijn van de eerstvolgende verkiezingen en dat niemand begrijpt, waarom men nu plots socialist zou gaan stemmen omdat ‘den John’ het roer heeft overgenomen. Ik denk dat hij al blij zal mogen zijn mocht de partij haar huidige stemmenaantal kunnen behouden.
Ik had in mijn blog van 12 dezer (‘Turkije’s vijfde colonne) al vermeld dat het niet lekker loopt binnen het CdH, waar de Walen (hoofdzakelijk ex-PSC’ers uit Namen en Luxemburg) en Brusselaars tegenover elkaar staan. Dit uitte zich reeds in het ontslag uit de partij van die Turkse Suleima die de Armeens genocide niet wilde toegeven. Een initiatief van nieuwe voorzitter Lutgen, waar Joelle Milquet het niet helemaal mee eens was. Dat die nl de allochtone kaart trekt, blijkt trouwens nog eens duidelijk uit het onderzoek dat tegen haar loopt i.v.m. de inbreuk op de verkiezingscampagne die zij, in hoedanigheid van minister van Binnenlandse Zaken in het kabinet Di Rupo zou gepleegd hebben. Zo zal er bij verkiezingen in dit land wel meer gefoefeld worden, maar bij Milquet was het wel erover. Ze had liefst acht nieuwe kabinetsmedewerkers aangenomen die in feite niets anders moesten dan buiten de werkuren en in het weekeind reclame voor haar maken als kandidaat voor het Brussels Gewest, waar ze nu ondertussen Minister van o.m. Onderwijs is geworden. Dat heeft wel gewerkt, maar heeft dus een gerechtelijk staartje gekregen.
Waar het bij Milquet helemaal fout is gelopen is, dat die nieuwe medewerkers allemaal van allochtone afkomst waren en als voornaamste taak kregen de eigen allochtone gemeenschappen (mv!) in Brussel te bewerken. Eigen volk laatst dus en dat met geld van de belastingsbetaler. Dat alles terwijl de politieke partijkassen al duchtig gespekt worden door de federale staat.
Milquet heeft zich tijdens de onderhandelingen die leidden tot de regering Di Rupo en ook daarna laten kennen als een nukkig en eigenzinnig mens, wat haar terecht de titel ‘Madame Non’ opleverde. In het Brusselse schijnt men niet zinnens te zijn haar betweterig gedrag zo maar te blijven slikken. Opmerkelijk was deze week dan ook dat er tot tweemaal toe in Brussel examenvragen waren gelekt via de sociale media. Zoiets is bv ook al in Nederland al wel eens gebeurd. Wat de zaak van Milquet echter speciaal maakt is, dat in Franstalig België de leerlingen allemaal dezelfde examens moeten afleggen. De vakken waarover gelekt is gaan over moderne talen, wetenschappen en geschiedenis. Het kan dus over een grote groep gaan die gefraudeerd zou kunnen hebben. In Nederland kregen de leerlingen na de ontdekking van het lek een tweede examen met nieuwe vragen, in Wallonië hoeft dat niet. De klassenraden moeten daarover nu delibereren a.d.h. van rapporten van de twee voorbije jaren. Het Belgisch Franstalig onderwijs hoort nu al bij de slechtste (én duurste) van Europa. Met dergelijke oplossingen zal het er zeker niet beter op worden.
Tenslotte nog dit: dat systeem waarbij iedereen dezelfde examens krijgt bestaat al vele jaren in Franstalig België, maar het is de eerste maal dat dit gebeurt, m.i. niet toevallig nu Milquet het daar voor het zeggen heeft. ‘Madame non’ wordt zo stilaan ‘Madame non plus’…
Eergisteren werd in het Atomium het nieuwe tienjarenplan voor Brussel voorgesteld, strategie 2025 genoemd. Dat gebeurde met veel tralala in de aanwezigheid van heel wat ministers en andere gezagdragers van de hoofdstad én de gewesten. In totaal werden 18 doelstellingen vooropgesteld, waarbij de gewestregeringen in 6 ervan betrokken werden en daarbij ook verondersteld werden ze te onderschrijven. Het Waalse gewest, dat zijn eigen begroting niet eens onder controle kan houden, heeft dat meteen gedaan, het Vlaamse niet. Het is nl altijd hetzelfde liedje: Brussel maakt maar grootse plannen, heeft er het geld niet voor, vraagt dat dan aan de federale regering, maar als puntje bij paaltje komt mag Vlaanderen het betalen omdat Wallonië er geen geld voor over heeft. Het hele verhaal werd alleen door het Brusselse hoofdstedelijk gewest geschreven. Vlaanderen werd er niet eens bij betrokken, tenzij om op het einde het hele verhaal mee te ondertekenen en straks mee te financieren.
Vlaanderen heeft zijn regering en zijn parlement in Brussel gehuisvest. Honderdduizendcn Vlamingen studeren of werken in de hoofdstad. Wat zou er logischer zijn dan hen bij de opmaak van zo’n tienjarenplan te betrekken. Nu werd alles door de Brusselaars in elkaar gestoken en al wat de Vlaamse minister ter zake, Sven Gatz, mag komen doen is mede ondertekenen en straks betalen. Gelukkig is hij niet zo gek dat te doen. Vergeten we trouwens niet dat het Brusselse gewest bestuurd wordt door een door de PS gedomineerde coalitie. Een reden temeer om achterdochtig te zijn. Om nog te zwijgen van de Brusselse grensoverschrijdende projecten zoals de diverse geplande winkelcentra en dat zgz nieuw nationaal voetbalstadion, waarmee Brussel grote sier wil maken, maar die op Vlaams grondgebied liggen.
Het wordt trouwens hoog tijd dat er ook eens klare wijn geschonken wordt over de benaming ‘Fédération Wallonie-Bruxelles’, iets wat voor Vlaanderen onaanvaardbaar is en in werkelijkheid zelfs illegaal, maar waar Walen en francofone Brusselaars zich niet aan storen en doen alsof het allemaal al bestaat. Zeker als men weet dat het Frans in Brussel nog wel de lingua franca is, maar niet meer als huistaal geldt bij de meerderheid van de bewoners die er leven. Het is allemaal gebakken lucht.
Onze Justitie staat weer volop in het nieuws. Terug van nooit weggeweest, zou ik zeggen, jammer genoeg niet in positieve zin. Enkele staaltjes:
- Een Brugs notaris wordt veroordeeld voor verkrachting, wanneer het slachtoffer hem herkent onder hypnose (en anders niet), vijf jaar na de feiten. Geen enkel ander bewijs, geen DNA-spoor, geen bekentenis. Een nieuwe Belgische primeur na de parachutemoord.
- Een monsterproces over omkoping en fraude bij de Regie der Gebouwen, dat begon in 2007 over feiten van 2002 en was afgesloten in 2012, wordt geseponeerd wegens verjaring. Het moeten ook altijd geen procedurefouten zijn. Het gaat hier om een zaak waarin jaren onderzoek steken en tientallen verdachten vrijuit gaan.
- Een vijftal internationale mensensmokkelaars wordt vrijgelaten omdat Justitie over te weinig personeel beschikt om ze van de gevangenis over te brengen naar het Justitiepaleis. Het proces is uitgesteld, maar ondertussen zullen de vreemde vogels wel gevlogen zijn. Dan kunnen ze wel veroordeeld worden bij verstek en krijgen ze een nieuw proces mocht men ze ooit nog eens kunnen aanhouden. Als ze dan weer veroordeeld zouden worden, kunnen ze in beroep gaan en zo draait die mallemolen verder, als ondertussen alles al niet verjaard is…
- Een arrest van het Grondwettelijk Hof vernietigt de regels van het verplicht bijhouden van telecom gegevens. Het gaat niet om wat er in de gesprekken gezegd wordt, wel tussen wie en wanneer, gegevens die cruciaal bewijsmateriaal kunnen zijn tijdens een proces. Als dit zo blijft, kan men in dit land niet meer veroordeeld worden n.a.v. telefoongegevens. Stalking door o.m. telefoontjes bv zal zo waarschijnlijk bijna niet meer gestraft kunnen worden, evenmin als het gros der overtredingen op de privacywet. Om nog te zwijgen over drugsdelicten en terrorisme. Dat laatste wordt zelfs bevestigd door de voorzitter van de Privacy commissie, die de beslissing eveneens onwezenlijk noemt en vreest dat ze zal leiden tot een totale verwarring*.
Ik weet niet wat Koen Geens daar op Justitie zit te doen, maar het wordt hoog tijd dat hij eens voor de dag komt met zijn aangekondigde ‘grote’ hervorming, waarbij we dan zullen kunnen zien wat er bij bovenstaande voorbeelden nog kan worden vervolgd. Als dat niet het geval is, dan bevinden wij ons tegenwoordig niet meer in een rechtstaat en zullen Far West toestanden nooit meer veraf zijn.
* Een mogelijke volgende confrontatie over de sacrosancte privacy komt er waarschijnlijk na het recente voorstel van Geens om geen anonieme prepaid telefoonkaarten meer uit te geven, een ideale situatie voor criminelen, wier telefoongesprekken met dergelijke kaart niet getraceerd kunnen worden. In onze buurlanden heeft men dat systeem reeds afgeschaft, maar wij zijn hier breed, mijnheer. Zo breed dat we er alle hoogte bij verliezen…
De hoofdrolspeler in de Griekenland soap blijft ongetwijfeld de nieuwe Griekse minister zonder Financiën, de excentrieke Yanis Varoufakis. Dat de besprekingen een soort rollercoaster zijn geworden, is grotendeels aan hem te danken. Dat komt doordat de man een aanhanger is van de zgn ‘speltheorie’, die – nota bene – beschouwd wordt als een wetenschap. Ze werd ‘ontdekt’ door de toen pas 21 jarige John Nash, die daarvoor de Nobelprijs kreeg. Later bleek de man te lijden aan schizofrenie en paranoia, wat niet belette dat hij dit jaar nog een Noorse wiskundeprijs in de wacht sleepte. Op zijn terugreis uit Noorwegen verongelukte Nash (86) met zijn vrouw (82), toen ze uit de taxi waarin ze zaten, geslingerd werden bij een verkeersongeval (waarschijnlijk omdat ze geen van beiden de gordel droegen…). Een bizar einde voor een gestoorde, maar geniale man, die ook ondanks zijn eigen gesloten wereldje alom bekend zou worden door de film ‘A Beautiful Mind’, met in de hoofdrol Russell Crow, die daarvoor een Oscar kreeg.
De speltheorie, waarmee Nash zijn doctoraat aanvroeg, zou een van de basisteksten worden van wat later ook het ‘Nash-evenwicht’ zou genoemd worden: een situatie waarbij de deelnemer de meest optimale beslissing neemt, steeds rekening houdend met de andere en omgekeerd. Het lijkt allemaal simpel en dat is het ook. In werkelijkheid is het iets waar we zelf dikwijls mee bezig zijn zonder erbij stil te staan. Bv wanneer we uitrekenen welke rij bij de kassa de snelste zou zijn.
Het is met dat Nash-evenwicht dat Varoufakis zich bezig houdt. Meer zelfs: de man schreef er twee boeken over. Of hij het daarmee gaat halen tegen het IMF, de ECB en de Eurogroep, blijft de vraag van 240 miljard en zoveel. Het is rationeel, niet emotioneel. Het volstaat nl dat een van de tegenspelers het spel niét meespeelt, om de hele discussie overbodig te maken. Wordt vervolgd.
Week 25 wordt wellicht een spannende week voor Europa, voor de E.U. én vooral voor de Eurozone. De gesprekken die de Griekse vertegenwoordigers dit weekeinde hadden in Brussel zijn nogmaals op niets uitgedraaid. Na één uur waren ze al afgelopen en zelfs ‘positivo’ Juncker heeft afgehaakt. Driekwart van de Grieken mogen nog altijd wel vertellen dat ze vóór het lidmaatschap zijn, maar ondertussen halen ze wel massaal hun geld van de bank. Als gevolg van deze stand van zaken wordt het topoverleg van donderdag in Bratislava er een over een waarschijnlijke Grexit, een faillissement dus. Het land nóg eens een uitstel geven, bv tot na de zomermaanden, heeft weinig zin. Een groot deel van het geld dat Griekenland tot dusver van de andere landen kreeg, zal verloren zijn, maar als het land in de Eurozone blijft zal het evenveel kosten, misschien zelfs meer en zullen de landen die wél aan de euronormen hebben voldaan zich bekocht voelen. Een uittrede van Griekenland zou de zone in elk geval stabieler maken en anderzijds een beter inzicht geven wat er later moet gedaan worden als een dergelijk probleem zich zou herhalen met landen die belangrijker zijn dan Griekenland, dat toch maar de kleinste economie heeft van de hele Eurozone.
Een tweede probleem dat op Europa, heel Europa, afkomt is dat van de ongeordende immigratie via de Middellandse Zee. Die blijkt niet meer onder controle te houden en dat laat zich nu al voelen aan de grenzen tussen Italië enerzijds en Frankrijk, Zwitserland en Oostenrijk anderzijds. Italië kan dat probleem niet verder aan (Renzi dreigt met een plan B, wat dat ook moge zijn), de bootvluchtelingen zelf houden zich ook meestal niet aan de afspraken en de registratie loopt mank, waardoor grote veiligheidsproblemen kunnen ontstaan. Na de grensschermutselingen die er nu reeds zijn (zoals bv in Ventimiglia), ziet het er niet naar uit dat de problemen snel zullen worden opgelost. Niet alleen heeft men er geen oplossing voor, maar het aantal kandidaat asielzoekers neemt zo dramatisch toe, dat dit zo niet verder kan. Er zou hoe dan ook moeten worden ingegrepen in Libië, zeker voor wat de Afrikaanse vluchtelingen betreft en er zou eveneens eens ernstig moeten gepraat worden met de rijke islamstaten voor wat hun vluchtende geloofsgenoten uit Syrië en Irak aangaat. Het alternatief is straks een algehele chaos, waar niemand beter van zal worden.
Marc Wilmots is boos. Boos op de club van zijn hart: Schalke 04, waar hij gespeeld heeft als voetballer en al eens de trainersfunctie heeft gehad. Die laatste hoopte hij nu weer te krijgen en hij was zelfs bereid zijn multi-etnische rode duivelsclub ervoor in de steek te laten. Hij was dus bereid, naar het voorbeeld van zijn voorganger, een ‘Leekenske’ te doen en dat zou Schalke een 14 miljoen euro op drie jaar hebben gekost, plus daarbij het overnemen van zijn volledig Belgische trainersstaf. Gaan die Duitsers daar toch niet op in, zeker. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, verliezen die duivels (tweede in de FIFA World ranking zonder ooit een halve finale van een internationaal tornooi te hebben gehaald) dan nog hun partij tegen Wales, het kneusje van de Britse teams. Dit nadat onze Indiaan met Sioux-kapsel de bal in de voeten kopte van de duurste speler die Real Madrid ooit heeft aangekocht. Daar kon zelfs onze beste keeper van de wereld niets tegen beginnen.
Het is inderdaad stof voor een vaudeville en de krantenjongens zullen weer weten wat schrijven. Zeker Jan Mulder, ex-voetballer die niet alleen aardig kan schrijven, maar – als echte Hollander – ook goed van de tongriem gesneden is. Jantje, die buiten het bemannen van ontelbare Tv-praatshows, ook columns schrijft voor Het Nieuwsblad, wordt daar weggekocht door Het Laatste Nieuws, voor het riante bedrag van 750.000 euro op drie jaar (raar genoeg dezelfde termijn als die van Wilmots bij Schalke). 30 miljoen oude befkes om wat papier vol te schrijven over een spel met een bal en 22 spelers, waarbij het op het einde steeds de Duitsers zijn die winnen. Bij Schalke is dat reeds het geval!
Nu is Het Laatste Nieuws wel een dagblad op het niveau van de ‘boekskens’, maar anderzijds ook de meest verkocht krant in Vlaanderen. En dan kan men zich afvragen, waar de gemiddelde Vlaming nog van wakker ligt…
Grote heisa in de media en de politiek, nadat De Tijd gisteren op zijn eerste pagina uitpakte met de kans dat een nucleaire deal van de federale regering dit land wel eens duur te staan zou kunnen komen. Bij nader toezien blijkt dat echter alleen het geval te zijn, mocht die regering een contract met Electrabel en EDF van vorig jaar over de heropstart van Tihange 1 zélf opzeggen vóór 1 oktober 2025. So what? Als men dat weet, is de oplossing poepsimpel: men zegt dat contract niét op. Het gaat trouwens om een akkoord van de vorige federale regering, ondertekend door Di Pippo en Wathelet Jr over de heropstart van Tihange 1, waarvoor de producent(en) 600 miljoen moeten investeren. Die mogen ook wel eens een garantie hebben, zeker in het licht van de chaotische Belgische politiek ter zake?
Volgens mij is heel de heisa, waarin ‘Charly’ Calvo de hoofdrol opeist, niets anders dan de frustratie dat, mocht er straks weer een regering komen met daarin rood, groen of allebei, die niet meer in staat zal zijn dat nucleaire contract op te zeggen, alleen al o.w.v. de kostprijs ervan. Datzelfde kan straks trouwens ook gebeuren met een waarschijnlijke doorstart van Doel 1 en 2, waarbij de ondertekenaars deze keer geen linksen zullen zijn, maar zich wel gedekt zullen voelen door dat eerste contract over Tihange 1. Waarom zou de huidige federale regering bepaalde clausules niet toepassen, als de vorige dat ook gedaan heeft?
Uit een rapport van vorige maand van de Europese stroomnetbeheerders is trouwens gebleken dat van alle landen België er het slechtst voorstaat. Bij uitzonderlijke omstandigheden dreigen er zelfs al bevoorradingsproblemen in de maand september. Een reden te meer dus om er werk van te maken en ervoor te zorgen dat dit land de volgende winters geen black-out meemaakt. Vooraleer ons totaal stroomverbruik zal gegarandeerd kunnen worden via alternatieve stroomverwekkers, zal het immers nog wel enkele jaren duren en dan hebben we het er nog niet over gehad wat dat ons zal kosten. Misschien wel een veelvoud van wat we Electrabel nu zouden moeten betalen mochten we zelf het contract opzeggen. Men moet wel gek zijn (of groen) om dat te riskeren!
Mahinur Özdemir, een vrouw met de dubbele Turks-Belgische nationaliteit werd bij de laatste verkiezingen op de CdH-lijst verkozen voor het Brussels parlement. Ze werd meteen bekend/berucht, omdat ze bij ons het eerste parlementslid was dat met een hoofddoek zetelde. Helemaal erg werd het toen ze zopas de Armeense genocide ontkende, alhoewel haar partij had aangedrongen dit wel te doen. Ze werd dan door voorzitter Lutgen uit de partij gezet en zetelt sindsdien als onafhankelijke. Iets wat ook haar broer nu doet, die gemeenteraadslid is in Sint Joost-ten-Node. Op dit punt zijn broer en zus al wél geïntegreerd in de Belgische politiek.
Maar er is nog meer. Özdemir is nl getrouwd met iemand uit de achterban van mislukte sultan Erdogan, die zelf op haar huwelijk aanwezig was. Nadat ze uit het CdH was gezet, kwam dochter Erdogan hier in België daartegen protesteren, waarbij het er erg veel van weg had dat Özdemir in eerste plaats de Turkse belangen hier verdedigde (ze heeft de dubbele nationaliteit).
Er wordt gezegd, dat het vanwege Lutgen een moedige beslissing was haar uit de partij te zetten. Dat kan, maar heeft ook te maken met de verdeeldheid binnen de kwijnende ex-PSC partij, waar de echte Walen de dictatuur van Milquet en haar Brusselaars meer dan beu zijn en al langer af willen van het ronselen van islamitische fundis voor electorale doeleinden. Iets waar de meeste linkse partijen niet vies van zijn. Toch zouden ze beter opletten. Een escalatie van islamisering zou er wel eens voor kunnen zorgen dat er straks een aparte Turkse of Marokkaanse partij ontstaat en dan zijn de linksen waarschijnlijk een groot deel van de stemmen van hun nieuw proletariaat kwijt. Voor mij in elk geval niet gelaten.
Een leraar van het Dachsbeck Lyceum van de stad Brussel, met een onberispelijke staat van dienst van veertien jaar, is ontslagen na een klacht van ouders die zijn uitspraken op Facebook islamofoob vonden. De man had zich nl afgevraagd ‘waarom men zou kiezen voor een religie die zich kenmerkt door de hoogste graad van analfabetisme en die de meeste onderontwikkelde en achtergestelde landen telt?’
De verantwoordelijken voor dit ontslag zouden zich best eens laten informeren over de stand van zaken in de Iraakse stad Mosoel, die net nu één jaar geleden werd ingenomen door IS. Sindsdien zijn daar zowat alle scholen gesloten en is alles, maar dan ook alles, er feitelijk verboden (zelfs muziek en roken). De vrouwen mogen er niet meer alleen op straat komen en als ze dat toch doen, moeten ze vergezeld zijn van een mannelijk lid van de familie, volledig in het zwart bedekt zijn en zelfs handschoenen dragen. De 60.000 christenen, die de stad telde, zijn gevlucht. Hun huizen zijn aangeslagen*. Zelfs moslims, die niet tot de juiste sekte behoren – in de eerste plaats sjiieten - ondergaan hetzelfde lot. De minimumstraf is geseling, dan volgt het afhakken van handen en voeten en daarna de publieke terechtstelling. Alles wat aan andere godsdiensten doet denken, ook sjiietische moskeeën, wordt met de grond gelijk gemaakt. Iedereen moet, als belasting, een kwart van zijn inkomen afgeven.
En zo zou ik nog een tijdje kunnen doorgaan. De gegevens komen van een BBC-uitzending met stiekem gefilmde videobeelden en getuigenissen. De verantwoordelijken voor dat ontslag van die leraar van het Brusselse Dachsbeck Lyceum zou men eens aan de tand kunnen voelen over bovenstaande, of gaan ze dat misschien ontkennen? Dat ze ginder in het Middenoosten analfabeet, barbaars en onderontwikkeld willen blijven is één zaak. Wie de klok hier wil terugdraaien tot op dat niveau, hoort hier niet thuis.
* Voor de geïnteresseerden in de Bijbelse geschiedenis: de huizen van de gevluchte christenen krijgen in Mosoel een ‘N’ opgeschilderd, dat verwijst naar ‘Nasrani’, wat in het Arabisch ‘christen en/of jood’ zou betekenen. In het boek ‘De geschiedenis van de joden’, van Simon Schama, staat dat de uitdrukking ‘Jezus de Nazareër’ daar vandaan komt. Dat zou oorspronkelijk dus niet ‘Jezus van Nazareth’ betekend hebben, maar ‘Jezus de jood’. Volgens dat boek bestond, toen Jezus geboren werd, nl nog geen plaats met de naam Nazareth.
Ik zal wel niet de enige geweest zijn, neem ik aan, die even geschrokken is over de manier waarop Bart De Wever Pieter De Crem heeft aangepakt. De Wever en zijn partijgenoten (La Homans deed hem dat al eens voor bij de reis van Kris Peeters naar Japan) hebben gelijk, wanneer zij stellen dat Buitenlandse Handel met de laatste staatshervorming is toegewezen aan de gewesten en het federale daar niets meer te zoeken heeft, maar m.i. is dat toch geen reden om de toch vrij aimabele De Crem daar zo persoonlijk over te tackelen. De man was een voortreffelijk minister van Landsverdediging in de twee vorige federale regeringen, is de meest rechtse topman van zijn partij in de regering Michel. Dat hij nu op een schopstoel beland is als staatssecretaris voor Buitenlandse Handel, is een gevolg van het nieuwe regeringsakkoord dat ook door de N-VA werd goedgekeurd. Men moet inderdaad af van het overlappen van federale en regionale bevoegdheden, maar zoiets kan m.i. ook op een andere manier gebeuren en zeker niet als vuile was uitgehangen op een internationaal forum.
E.e.a. zal waarschijnlijk wel te maken hebben met Bart’s frustratie omtrent de taxshift, waar een pasklare oplossing nog steeds ver af is. Jan Smets, de nieuwe gouverneur van de Nationale Bank (NBB) heeft zopas nog eens herhaald wat ook Europa wil van dit land, nl dat de bruto arbeidskosten naar beneden moeten en verschoven moeten worden naar vervuiling, consumptie en vermogens. Zolang iedereen daarbij blijft rekenen hoe hij/zij daar beter van wordt, zal een oplossing ver af blijven.
Heel wat van de huidige politieke problemen in dit land zouden verholpen kunnen worden, mocht men meer mensen aan het werk krijgen. De staat zou meer geld ontvangen en minder steun moeten geven. Er zijn in België momenteel 2,2 miljoen landgenoten tussen de 20 en de 64 jaar die niét aan het werk zijn en allemaal op e.o.a. wijze geldelijke steun krijgen. Zoiets is niet vol te vol te houden. Ondertussen blijft Peeters maar knippen, plakken en pamperen, zoals men pas weer heeft kunnen zien bij het ‘aanpassen’ van de inschakelingsuitkering, waarbij de hervorming van de wachtuitkering ook al een lachertje geworden is. Als men de ‘nieuwe’ Peeters bezig ziet, heeft men het gevoel dat de geest van de vorige regering nog steeds rondwaart in de Wetstraat.
Een bijkomende frustratie, zeker voor de N-VA, is dat een groot deel van de uitkeringen aan de man worden gebracht door het zgz ‘middenveld’ – vakbonden, ziekenfondsen en werkgevers die - volgens een akkoord van … 1944(!) - instaan voor de uitbetaling van werkloosheidsuitkeringen, ziekteverzekering, kinderbijslag en vakantiekassen. Die instanties dragen allemaal een rood of oranje etiket en de vraag is maar of dat niet goedkoper kan.
Het zou in elk geval een stuk efficiënter moeten, zoals dat trouwens in de meeste andere E.U.-landen gebeurt, maar bij ons blijkbaar niet mogelijk is. ‘Only in Belgium’* wordt steeds meer een rariteitenkabinet, dat straks alleen nog goed zal zijn voor het museum.
* Index, sociale uitbetalingen, sociale verkiezingen waaraan alleen erkende vakbonden mogen deelnemen, feestdagen tijdens het weekeinde die gerecupereerd kunnen worden, de koopjes, de sperperiodes (en ik vergeet er nog wel enkele) zijn allemaal zaken die buiten onze grenzen nérgens nog voorkomen…
Sultan in spe Erdogan heeft zijn doel niet bereikt bij de Turkse parlementsverkiezingen. Zijn AK partij verloor bijna 10% van de stemmen, verloor haar volstrekte meerderheid en zal voor de eerste keer in dertien jaar een coalitieregering moeten vormen. De grote verantwoordelijke van het debacle is Erdogan zelf, die als president verondersteld werd boven de partijen te staan en zich niet had moeten bemoeien met die verkiezingen. Van zijn Ottomaanse dromen zal dan ook niets in huis komen en hij mag al blij zijn dat hij zijn enorm paleis – het grootste presidentiële paleis ter wereld - zonder toelating of vergunningen gebouwd in een beschermd natuurgebied, mag betrekken.
Door het succes van de nieuwe pro-Koerdische HDP-partij, waarvoor gegarandeerd ook heel wat Turken gestemd hebben, ontstaat er in Turkije een nieuwe politieke situatie, waardoor o.m. de door Erdogan geplande Ottomanisering van het land op een klein pitje zal moeten gezet worden. Anderzijds maakt het (voorlopig?) een einde aan de onderdrukking van de Koerden, een volksgroep die bijna 20% van de bevolking uitmaakt, een andere taal spreekt maar tot nu toe niet alleen behandeld werd als ware ze onbestaande, maar wier aanhangers voor drie keer niks de gevangenis invlogen, journalisten en advocaten inbegrepen. Sinds twee jaar heerst er een soort wapenstilstand in een conflict dat de afgelopen 30 jaar aan zo’n veertigduizend (!) mensen het leven heeft gekost en dat in een land dat zich democratisch noemt. De HDP-partij heeft trouwens nu ook drie Armeense verkozenen (normaal zijn dat christenen) en zelfs een Jezidi, op een totaal aantal zetels van 79.
De uitslag van deze verkiezingen heeft niet het minste belang voor een eventuele toetreding van Turkije tot de E.U. Die werd door Erdogan zelf al hooghartig afgewezen. Van de circa 25 vragen, waarop de E.U. ter zake een antwoord wou, kregen er sinds de AK-Partij aan de macht is slechts een handvol een positieve reactie.
---
En dan iets heel anders:
In dS Avond van vorige week vrijdag, bij ‘De Mening’, vertelde een zekere Jogchum Vrielink, jurist, ‘dat het er ooit van zal komen dat mensapen een rechtspersoonlijkheid zullen krijgen’…
Ja maar: eerst nog de vakbonden, of moet dat eerst ook een bedreigde soort zijn vóór men die een rechtspersoonlijkheid geeft?
N.a.v. een evaluatie door de Nationale Bank (NBB) over de besparingen in België gedurende de laatste 35 jaar, komt men tot cijfers van 21 miljard euro onder Martens, 36(!) onder Dehaene en telkens 3,6 onder Di Rupo en Michel. Daaraan worden dan in onze media allerlei bedenkingen gekoppeld, die bezwaarlijk serieus kunnen genoemd worden.
Om te beginnen zegt men dat de regering Michel niet meer bespaard heeft dan de regering Di Rupo. Zoiets zal men pas kunnen vergelijken als we de hele periode van Michel zullen hebben meegemaakt. Op dit ogenblik inderdaad evenveel, maar Michel heeft er maar één jaar opzitten en het cijfer van Di Rupo gaat over drie jaar. Dat is geen eerlijke vergelijking.
Verder is het opvallend dat de saneringen onder Martens grotendeels besparingen waren en deze onder Dehaene (veruit de grootste) bijna helemaal bestonden uit nieuwe belastingen. Het blijft mij een vraagteken, waarom er tegen de regering Dehaene weinig of niet geprotesteerd werd, terwijl de regering Michel nog maar een intentieverklaring hoeft te doen om een berg kritiek over zich te krijgen van zowel de oppositie binnen als buiten de meerderheid én van zowat alle media. Dat terwijl, volgens de cijfers van de NBB, de regering Dehaene tien maal meer saneringen heeft doorgevoerd én dan nog via extra belastingen.
De groei en de investeringen mogen de dag van vandaag minder zijn dan in de jaren ’80 en ’90, en de belastingsdruk hoger (± 3%), dan is er nog steeds geen zinnelijke verklaring waarom men nu zo fel reageert, terwijl een 10 x grotere sanering vroeger weinig of geen weerstand opriep. Wie daar een antwoord op heeft, mag het zeggen.
Begin 2004 was het bij ons tijd om nog eens van wagen te wisselen. Onze Seat Córdoba, met VW motor, had zijn beste tijd gehad (6 jaar, 268.000 km!) en mijn vrouw en ik besloten eens te gaan kijken op het autosalon, met de gedachte daar de nieuwste VW-Golf te kopen. Onze zoon raadde ons aan eens bij Audi te gaan kijken, want hij had gezien dat de Audi A2 op het Salon gunstiger geprijsd stond dan die Golf. Dat bleek zo te zijn en we hebben die kleine Audi toen gekocht. Het was een nieuw type, pas ontworpen in 2000 (door de Belg Luc Donckerwolke*), klein van afmetingen, maar met alles erop en eraan wat men toen ook op de grotere Audi’s vond: elektronische airco, ABS, elektrische ruggensteun e.d., maar ook een vijfde deur, waarbij men de achterste zetels niet alleen kon platleggen, maar er zelfs kon uithalen. Daarbij ook in aluminium, dus bijna roestvrij. Slechts drie zuigers, wat hem ook goedkoper maakte voor de belasting. Verbruik: 5 l/100km diesel.
Het was voor ons dan ook even schrikken, toen we enkele jaren later hoorden dat de A2 vanaf de zomer van 2007 niet meer zou gemaakt worden. De fabriek, waar het voertuig geproduceerd werd – in Duitsland, nota bene – werd zelfs gesloten. Hoofdreden was dat Audi destijds geen eigen cliënteel had dat zo’n kleine wagen wou kopen. Met het uitbreken van de crisis heeft die trend zich echter gewijzigd, waardoor Audi weer een klein type op de markt bracht, de A1, die gemaakt werd (en nog steeds wordt) in Vorst, bij Brussel.
Nu blijkt dat die A1 maar tot 2018 in Vorst zal gemaakt worden. Daarna verhuist de productie naar Spanje (Ford achterna…). Er is Audi Brussel, zoals Vorst tegenwoordig heet, van dan af de productie van een nieuw type beloofd, maar wat het juist gaat worden is nog steeds niet bekend, ook niet na het bezoek van Audi’s CEO Rupert deze week aan de Belgische vestiging. Die herhaalde zelfs de vroegere belofte niet dát er in 2018 een nieuw type zou komen in Vorst. E.e.a. lijkt erg veel op chantage, waarbij het bedrijf wil weten welke en hoeveel staatssteun het zal krijgen om Audi Brussel in Vorst te houden. Met in het achterhoofd de tragedies van Opel Antwerpen en Ford Genk is het niet uitgesloten dat ook Audi Brussel straks ‘salut en de kost’ zegt en er hier eveneens mee ophoudt. Vooral de verhuis van de productie van de A1 naar Spanje spreekt boekdelen in het constante verhaal van de loonkloof met onze buurlanden én zeker met de rest van Europa. Zien hoe onze George Clooney het er nu zal vanaf brengen, want ook hij moet nog steeds de eerste keer scoren in dit soort pokerspel.
* Luc Donckerwolke is een van de topdesigners van auto’s in Europa. Hij werd geboren in Peru als zoon van een Belgische diplomaat en tekende o.m. ook de Lamborghini Gallardo. Uit wat er van hem bekend is, is het moeilijk uit te maken of hij een Vlaming of een francofoon is. Hij deed zijn studies in Brussel. Gelet echter op het feit dat hij liefst 7 talen spreekt, waaronder het Nederlands, opteer ik voor Vlaming. Zeventalige francofonen bestaan niet.
