In de aanloop naar de Franse presidentsverkiezingen van april 2017 had de Franse centrumrechtse partij, die tegenwoordig ‘Les Républicains’ heet, een eerste voorronde verkiezingen gehouden. De twee kandidaten met de meeste stemmen zullen dan in een tweede ronde uitmaken wie van hen het in april zal opnemen tegen de uiterst rechtse Marine Le Pen of tegen een kandidaat van de Franse socialisten, al zijn de meesten ervan overtuigd dat die laatste er niet bij zullen zijn. ‘Monsieur normal’ heeft geen 10% Fransen meer achter zich. Frankrijk heeft nooit een president gehad die op zo weinig sympathie kon rekenen.
Les Républicains hadden van die voorverkiezingen iets speciaals gemaakt. Voor de eerste keer mocht elke Fransman meedoen, ook zij die geen partijkaart hadden. Wel werd hen gevraagd dat zij de doelstellingen van de partij zouden onderschrijven en moest iedere kiezer 2 euro bijdragen. Dat er van die eerste voorwaarde niet veel in huis ging komen, kon men al zien en horen in de Tv-journaals van het middaguur. Daar kwamen nl ook linksgezinden aan het woord die aan de voorverkiezing hadden meegedaan en dat alleen maar hadden gedaan om ervoor te zorgen dat Sarkozy niét won. Een dergelijke niet loyale houding (deed denken aan onze Peeters!) was er ook al in de laatste regionale verkiezingen, toen de parti socialiste haar leden de raad gaf te stemmen voor de rechtse tegenkandidaten van het FN, waardoor o.m. Marine Le Pen het nipt niet haalde in haar eigen kiesdistrict.
In totaal kwamen er niet minder dan 4 miljoen kiezers opdraven, waarvan misschien wel een kwart niet-leden, die mee de uitslag bepaald hebben en er inderdaad voor gezorgd hebben dat Sarkozy de tweede ronde niet gehaald heeft. Een tweede verrassing was dat François Fillon, de eerste minister ten tijde van Sarkozy’s presidentschap, het wel haalde met bijna 45% van de stemmen. De kans is groot dat dezelfde mensen, die nu tegen Sarkozy hebben gestemd, straks in april voor Fillon zullen moeten stemmen, die o.m. belooft een half miljoen ambtenaren te ontslaan en een einde te maken aan de 35-urenweek, waarvoor de linkse Franse vakbonden al zo dikwijls op straat gekomen zijn. Als ze dat niet zouden doen, ligt misschien de weg open voor Le Pen, wat voor de Franse socio’s helemaal een doemspektakel zou kunnen worden.
Tenslotte nog dit: de Franse actrices Catherine Deneuve, Juliette Binoche en nog een handvol bekende Fransen uit de cultuursector hebben opgeroepen op te houden met wat zij de ‘Hollande bashing’ noemen. Met de wetenschap met wat Hillary Clinton is overkomen, die ook de steun kreeg uit de film en theaterwereld, zal dit allemaal in april niet veel uitmaken als het echt om de knikkers zal gaan.
I.v.m. de levensduurte heeft men in Italië de gewoonte te zeggen dat ‘alles blijft stijgen. Alleen Venetië zakt’. Daaraan moest ik denken toen er vorige week een paar prijsverhogingen werden aangekondigd die toch wat speciaal waren.
Om te begin beginnen was er die van de huishuur. Zoiets komt wel meer voor, maar had vroeger gewoonlijk te maken met de stijging van de index, wat nu niet het geval kan zijn. De reden nu is, dat de overheid de verhuurders verplicht over enkele jaren de woningen die ze verhuren, te voorzien van dakisolatie en dubbele beglazing. Dat brengt natuurlijk extra kosten met zich mee, die aardig kunnen oplopen, waardoor de verhuurdersbond nu al beslist heeft dat tegen die tijd de huurprijzen zullen stijgen. Ergens zit daar een zekere logica in. Mensen die huizen huren die beter geïsoleerd zijn, zullen er minder verwarmingskosten hebben en op die manier iets kunnen terugwinnen.
Een tweede prijsverhoging is die van het water. Ook dat is op zich ook niets nieuw, wel de reden waarom die stijgt: ‘omdat er nl minder verbruik is’. Toch is ook daarvoor een reden. De watermaatschappij moet nl dezelfde kosten maken voor het drinkbaar maken van water, het aanbrengen ervan en de afwatering. Als ze daar minder geld voor binnen krijgt, beweert ze dat niet langer degelijk te kunnen doen. Of dat waar is weet ik niet, maar het is mogelijk. E.e.a. neemt niet weg dat daarop meteen gereclameerd werd (zoals men tegenwoordig op alles meteen reageert). Een zekere Jeroen Olyslaegers, schrijver van beroep, heeft op Facebook al opgeroepen vanaf januari 2017 de waterfactuur niet meer te betalen. Als reactie daarop heeft Ruben Mooijman, een Nederlander die bij De Standaard over Economie schrijft, eens uitgerekend wat leidingwater ons momenteel kost. Die bedraagt nu 0,00526 euro per liter. Een gemiddeld gezin gebruikt jaarlijks 127.000 liter leidingwater. Met de voorziene prijsverhoging van 39% over 5 jaar, komt dat neer op 5% of 33,40 euro. De verhoging is dan 2,75 euro per maand, de prijs van een kop koffie op café. Als die Olyslaegers zich daarover al zo druk maakt, zal hij nog dikwijls op Facebook te lezen zijn!
‘De wereld is om zeep. Er gebeuren rare dingen rondom mij. Helemaal om zeep en het Laatste Oordeel kan niet ver meer zijn’, zong Urbanus destijds. Nu, ja, helemaal om zeep is hij momenteel allerminst, maar er gebeuren toch wel rare dingen.
Zo blijkt de euro op dit ogenblik ongeveer evenveel waard te zijn als de dollar. Toen ze met de gemeenschappelijke Europese munt begonnen, was die ongeveer 40 oude Belgische frankskens waard en de dollar maar 30. Een fameuze inzinking nu dus, dat terwijl de politiekcorrecte wereld voorspelde dat de dollar aan waardeverlies zou lijden na de verkiezingsoverwinning van Donald Trump. De markten, beurzen en banken geloven eerder het tegendeel en dat heeft ook te maken met het feit dat de zakenwereld eerder gelooft dat het slechter zal gaan met de Europese Unie.
Ook met de afloop van de Brexit blijft het koffiedik kijken. Komt die er wel? Na de uitspraak van het Britse Hoog Gerechtshof dat het Britse parlement daarover mee moet beslissen, een parlement waarvan de meerderheid – toch zeker vóór het referendum – tegen de Brexit was, blijkt dat Theresa May en haar regering, die die Brexit zou uitvoeren (‘Brexit is Brexit’), niet alleen geen plan B heeft, maar klaarblijkelijk zelfs geen plan A. De onderhandelingen met de E.U. zullen nog minstens twee jaar duren na het opstarten ervan. Dat laatste zou gebeuren – volgens May – vóór einde maart 2017, maar is nu alles behalve zeker. Ondertussen is het Britse Pond wel fameus gezakt, maar zijn het in de eerste plaats de Britten die ervan profiteren. Hun producten zijn immers een stuk goedkoper geworden en daar staat niets tegenover zolang er officieel geen Brexit is. M.a.w. de U.K. geniet nu een voordelig statuut, waar niets meer tegenover staat. Men zou haast gaan denken dat het allemaal gebeurt met voorbedachten rade.
Ondertussen blijkt de E.U. meer dan ooit een reus op lemen voeten. Met zijn 28 leden is ze veel te groot en verscheiden geworden en heeft de Europese Commissie niet de moed noch de mogelijkheden om er wat degelijks aan te doen. Met een referendum in Italië begin december over politieke hervormingen die tot het ontslag van de regering Renzi kunnen leiden en nakende verkiezingen in zowel Frankrijk, Duitsland als Nederland lijkt de E.U. wel als verlamd. ‘A sitting duck’, zoals dat heet. En dan hebben we het nog niet gehad over de immigratie, de vluchtelingen en de oorlogen in het Midden Oosten, die steeds minder een ver-van-mijn-bed show geworden zijn. 2017 zou wel eens een cruciaal jaar kunnen worden voor zowel de E.U. in haar huidige vorm als voor de euro.
De Hongaarse regering zal vanaf 01.01.2017 haar tarief voor de vennootschapsbelasting verlagen tot 9%. Daarmee zal dat land het laagste tarief hebben van de hele E.U. en volgt zij de algemene trend, want ook de Scandinavische landen, Spanje en Portugal verlaagden die taks al, terwijl Nederland en de U.K. hetzelfde willen doen. Dit leidt tot een ongezond opbod waarvan het einde nog niet in het zicht is. Feit is wel dat landen die helemaal niets doen straks riskeren geen multinationale investeerders meer te zien, zeker België niet dat met een tarief van liefst 34% momenteel de twijfelachtige eer van het duurste tarief heeft.
Onze minister zonder Financiën Johan Van Overtveldt wil daar dan ook al langer iets aan doen, maar werd nog maar eens teruggefloten door spelbreker Kris Peeters, de kampioen van de ‘rechtvaardige fiscaliteit’, die wil dat een eventuele verlaging van onze vennootschapsbelasting gekoppeld blijft aan e.o.a. vorm van meerwaardebelasting, iets wat buiten Peeters niemand ziet zitten, zeker niet na het precedent van dezelfde Peeters met de speculatietaks, die het land niet alleen niets opbrengt, maar zelfs geld kost! Van Overtveldt is tenslotte met een lichtjes gewijzigd voorstel naar de Hoge Raad voor Financiën getrokken, die daarover zijn fiat gegeven heeft en officieel verklaard heeft dat het voorstel budgetneutraal is, m.a.w. dat het de staatskas niets extra zal kosten. Om dat te bereiken moeten wel alle nu bestaande uitzonderingen, achterpoortjes en aftrekmogelijkheden (zoals bv de notionele intrestaftrek) eraan geloven. Peeters verwerpt toch het voorstel omdat het zgz gewijzigd werd t.o.v. de originele tekst die bij de begrotingsopmaak op tafel lag. En zo blijft men maar verder klooien…
Het lijkt er trouwens steeds meer op dat Kris Peeters in de Antwerpse verkiezingscampagne juist hetzelfde gaat doen als wat hij uitspookt in de huidige federale regering: alles afblokken en tegenhouden, in de wetenschap dat hij niet kan scoren en als reactie ook niemand anders dat laat doen. Een titel in De Standaard van gisteren verwoordt het letterlijk zo: ‘De ander niét laten scoren is wat telt’.
Kris Peeters wordt dus lijsttrekker voor zijn partij bij de komende gemeenteverkiezingen in Antwerpen. Hij moet daarvoor van Puurs, waar hij nu woont, verhuizen naar de koekenstad, iets dat hem al eens werd voorgedaan door dorpsgenoot Annemie Turtelboom bij de vorige lokale verkiezingen, die het daar – ondanks haar ministerieel statuut – niet voor de wind ging.
Wat moeten we nu daarvan denken? Voor de media wordt het een vette kluif. Die spreken nu al van de ‘clash’ tussen Peeters en De Wever. Daarbij vergeten ze dat CD&V in Antwerpen niet veel meer voorstelt en alleen nog in de meerderheid zit omdat men er op die manier de socialisten, na 90 jaar a.u.b., er buiten kon houden. De voorkeurstemmen die Peeters bij de laatste verkiezingen in Antwerpen haalde, waren ± één derde van die van De Wever. Daaraan zal waarschijnlijk de volgende keer niet veel veranderen. In het beste geval zal de partij weer mogen meespelen.
Dat betekent wel dat er over die verkiezingen, die over een groot anderhalf jaar plaats grijpen, nog veel inkt zal vloeien en evenveel papier zal worden vuil gemaakt. En vergeten we daarbij de sociale media niet. Wat wél het gevolg zou kunnen zijn is, dat in de tweestrijd tussen NV-A en CD&V, die men dan zal opvoeren en uitvergroten, de andere partijen in het verdomhoekje zullen geraken en tenslotte riskeren de electorale rekening gepresenteerd te zullen krijgen.
Om een kans te maken burgemeester te kunnen worden, moet Peeters’ partij in Antwerpen de grootste worden, ofwel moet hij een alternatieve coalitie op de been brengen tegen de N-VA, maar dat wordt dan waarschijnlijk een Mexicaans leger, waarbij de stad zelf de grootste verliezer zou worden. Daarna zou Peeters teruggaan naar het federale niveau, maar dan wel flink beschadigd mocht het niet gelukt zijn. In zo’n geval zal men op dat niveau ook geen vreugdekreten uiten, want daar zijn ze de negatieve obstructie van de oud Unizo-voorzitter en huidige linksbuiten van de Zweedse coalitie nu al meer dan beu, zelfs in de centrumrechtse vleugel van de eigen CD&V, voor zover die nog iets te zeggen heeft..
Even terugkomend op het verhaal van de Belg die in zijn leven gemiddeld slechts 32,6 jaren (officieel) zou gewerkt hebben. Volgens een zoveelste enquête willen de meeste mensen hier niet langer werken dan tot hun 60ste en bijna helemaal niemand meer tot hun 67ste, zoals nu wettelijk is vastgelegd (vanaf 2025/2030). Dat laatste blijkt de gemakkelijkste en goedkoopste manier te zijn om de vergrijzingskosten betaalbaar te houden. Dat dat nu zo’n probleem aan het worden is, hebben we te danken aan de traditionele partijen die het nooit serieus hebben willen aanpakken, ondanks het feit dat ze wisten dat het op ons afkwam. Het bewijs is dat fameuze Zilverfonds van Vande Lanotte. We kunnen er nu wel mee lachen, maar het bewijst dat men toen wel degelijk wist dat er iets aan moest gedaan worden. Dat er in dit land niets gebeurd is, heeft ook te maken met wat ik de Dehaene doctrine zou noemen: hij pakte alleen de problemen aan als ze zich voordeden (dat is ook letterlijk de man zijn dood geworden, want na die pancreas operatie had hij in Vilvoorde moeten blijven en niet op vakantie moeten gaan in Frankrijk, waar een plaatselijk hospitaal zijn probleem niet kon oplossen).
Toen het huidige pensioenstelsel hier in dit land werd vastgelegd na WO II, konden mensen pas op hun 65ste met pensioen gaan en was er van brugpensioen en andere dergelijke stelsels geen sprake. In die tijd leefden de mensen (gemiddeld) niet veel langer. Nu de levenstandaard zo verbeterd is dat vieren van100-jarigen bijna een routine wordt, is het niet logisch dat men, na (steeds weer gemiddeld, voor de Vlamingen zal het zeker meer zijn) 32,6 jaar gewerkt te hebben, daarna 40 jaar of meer met pensioen kan gaan. Het financiële plaatje klopt bij ons ook niet meer omdat er in België geen pensioenfondsen zijn die hun kassen zelf beheren (zoals bv in Nederland) en men alles moet graaien uit een steeds legere staatskas, wat dus ten koste gaat van de hele samenleving. De huidige centrumrechtse federale regering, die het – eindelijk verlost van de socialisten – eens ging oplossen, slaagt daar niet in. Zopas werd nog bekend dat de staatsschuld, i.pl.v. te zakken, aan het stijgen is, tot meer dan 107% van het bbp. Dat betekent dat we in dit land nog steeds meer uitgeven dan we innen en dus virtueel failliet zijn.
Vlaanderen heeft de mogelijkheid jaarlijks zo’n 12 miljard euro te besparen, maar moet die afgeven aan een ander gewest dat het geld niet investeert, maar gewoon uitgeeft in de volkshuizen van het ABVV. Wij moeten dan ook zien van dat andere gewest af te raken, te beginnen met baas te worden in het eigen regionaal parlement. Dát zou de inzet moeten worden van de volgende federale en regionale verkiezingen. Alle andere problemen zouden daaraan ondergeschikt moeten zijn.
Ondanks het feit dat het gisteren ‘Koningsdag’ was (vroeger heette dat ‘De Dag der Dynastie’), werd het een bijna complete offday voor den belgiek. Het begon ’s morgens al bij het Te Deum, waar er van hartelijkheid binnen de koninklijke familie niet veel te zien was. Vooral ‘Lorenzo’ liep erbij met een meer dan nors gezicht, waarbij hij zelfs zijn eigen moeder geen handdruk gunde. De belangstelling buiten was ook al erg ondermaats. Zonder de obligaat opgeroepen schoolkinderen had er drie man en een paardenkop gestaan. De koninklijk familie had nog meer redenen om bezorgd te zijn. Volgens een recente peiling van onderzoeksbureau Ispo blijkt nl de populariteit van de Coburgers in Vlaanderen onder de 50% gezakt te zijn. In Wallonië zitten ze er nog iets boven, omdat een kleine meerderheid daar het koningshuis nog steeds ziet als een garantie voor het voortbestaan van dit land en dus van de centen die ze op die manier via België van Vlaanderen krijgen.
Of het allemaal nog niet erg genoeg was, hadden onze militairen (8.000 van de 23.000 die met koningsdag vrij waren) beslist na 14 jaar nog eens te betogen, tegen de nieuwe wet waarbij zij straks niet meer met 56, maar met 63 jaar op pensioen zullen kunnen gaan, zoals alle andere burgers. Het kwam zelfs tot een gevecht in regel tussen politie en militairen, een gevecht dat gelukkig tijdig ophield. Stel u voor.
Nu, wat dat werken betreft, volgens Eurostat werken alleen de Italianen, de Bulgaren en de Grieken gemiddeld nog minder dan de Belgen. Die laatste zouden tijdens hun actieve beroepsleven slechts 32,6 jaar werken. Bij dat Eurostat zijn ze er blijkbaar nog steeds niet in geslaagd de regionale cijfers voor dit land te geven, want men kan er gif op nemen dat die voor Vlaanderen heel wat hoger zullen liggen (en voor Wallonië nóg lager), een verhaal dat zich maar blijft herhalen. Aan mij heeft het in elk geval niet gelegen, want deze knaap werkte 49 jaar (van mijn 16de tot mijn 65ste).
Tenslotte toch één lichtpuntje (nou, ja) voor den belgiek. Er is een soort vennootschap opgericht die zich gaat bezig houden met de voorbereiding van de viering van 200 jaar België in …2030. Het clubje bestaat bijna volledig uit erfgenamen van de oude adel, waarbij enkele afstammen van edellieden die er toen werkelijk bij waren (Gendebien bv). In de kranten vond ik er niets van terug, maar op de radio wist men te vertellen dat ook de weduwe van Paul Janssen, de oprichter van Jansen Farmaceutica, er zich bij zou hebben aangesloten. Hopelijk is zij de uitzondering die de regel zal bevestigen…
Er is nog eens nieuws over de Antwerpse Oosterweel saga. Na de diverse discussies, die nu al enkele decennia duren (± 25 jaar!), was er min of meer een consensus tussen de politiek (de stad en het Vlaams gewest) en de verschillende actiegroepen, dat het wenselijk zou zijn de Ring helemaal of gedeeltelijke te overkappen. Een idee van een nieuwe groep rond ingenieurarchitect Peter Vermeulen, die zich Ringland noemt. Om e.e.a. in goede banen te leiden, werd besloten een overkappingsintendant aan te stellen die er een studie van zou maken om te zien wat dat zou kosten en in hoeveel tijd dat te realiseren zou zijn. Wel, die studie is er nu.
Een complete overkapping van de Antwerpse Ring over het nu geplande Oosterweel traject zal, volgens intendant Alexander D’hooghe, negen miljard euro kosten (9.000.000.000 € of 360.000.000.000 Bef)!. Hij begrijpt ook wel dat zo’n bedrag niet op een, twee, drie zal gevonden worden en denkt het project te kunnen realiseren in fasen, om het volledig afgewerkt te krijgen in 15 tot 20 jaar. Een hele generatie, zeg maar. De man is blijkbaar een optimist, want op dit ogenblik heeft de Vlaamse deelregering zelfs geen geld om het tracé zelf te financieren, laat staan te overkappen. Ze zit met een tekort op haar begroting van één miljard euro en dat laatste komt grotendeels doordat het Oosterweelproject uit die begroting werd gehouden, waarover het laatste woord nog niet gevallen is, want Europa is het daar niet mee eens. Op federaal België hoeft men niet te rekenen, dat zoekt momenteel nog naar 9 miljard euro om de federale begroting tegen 2019 sluitend te krijgen (en dat is al een jaar later dan eerst gepland).
Ondertussen blijft de Antwerpse haven maar uitbreiden en nog geen klein beetje. Na de verhuis van MSC, Antwerpens grootste havenklant, van het Delwaidedok naar het nieuwe Deurganckdok, wordt de vrijgekomen ruimte in dat eerste dok straks ingenomen door twee nieuwe bedrijven die daar twee tankopslagen gaan installeren, zo groot dat de haven er 43 miljoen ton extra trafiek bij krijgt (dat is gelijk aan als die in de hele haven van Gent!). Dat is dan trafiek over water, maar ook over land zal er wat extra aan en afgereden worden en dat allemaal over een Ring met een Oosterweel verbinding die pas klaar zou kunnen zijn tegen Sint-Juttemis.
Misschien stof voor een opera. Na ‘Der Ring des Niebelungen’, die ook over veel geld (goud) ging, naar ‘De Ring van de Koekenstad’!
Ik geef onze vriend Wilhelmson groot gelijk daar waar hij in zijn reactie op mijn blog van gisteren suggereerde dat wij, Vlamingen, bij elk nieuw project, elke overweging en elke investering zouden moeten trachten het ‘zonder België’ te doen. Dat lijkt niet evident en misschien niet realiseerbaar, maar dat is het wél. Voorwaarde is dan wel dat we er in Vlaanderen een meerderheid voor vinden, wat betekent dat de Vlaamsnationalisten, die dat voorlopig niet alleen kunnen doen, daarvoor de hulp nodig zullen hebben van minstens één traditionele partij. En zo komen we terug op het gegeven waarover ik in deze rubriek al eens meer geschreven heb, nl dat we wat ik noem ‘de Senelle doctrine’ moeten toepassen. Daarover heb ik twee weken geleden nog een brief geschreven naar ’t Pallieterke als reactie op een hoofdartikel waarbij hoofdredacteur Karl van Camp schreef wel wat helderdere taal daaromtrent te willen horen. Mijn brief, die grotendeels een kopie was van mijn blog over die doctrine, werd vorige week wel gepubliceerd, wat dan toch positief is.
De enige plaats waar wij in de discussies over onze toekomst niet kunnen gestoord worden door de francofonen en aanverwanten, is het Vlaamse parlement. We moeten daarom zien bij de volgende regionale verkiezingen daar een meerderheid te halen en de traditionele partijen – of althans één ervan - bij in het bad te trekken. Om dat laatste te bereiken zou aan alle partijen moeten gevraagd worden een intentieverklaring in die zin te onderschrijven en zouden we de partijen die dat niét doen moeten boycotten. Met dat laatste moet nú begonnen worden, niet tijdens de kiescampagnes die er pas over 2 en 3 jaar aankomen, zodat die partijen riskeren enkele jaren onder druk te worden gezet. Dat zou niet alleen een taak zijn voor de Vlaamsnationale partijen, maar ook voor alle drukkingsgroepen die onze regio rijk is.
Als – volgens de Senelle doctrine – het Vlaams parlement onze regio uitroept tot deelstaat van het federale België met als grenzen die van het Nederlands taalgebied, dan wordt daarna alles mogelijk, op een wettelijke manier en zonder buiten de lijntjes te kleuren. Zonder die eerste stap mogen we het vergeten.
Ik kom nog even terug op onze betrekkingen met Nederland, dit i.v.m. het afspringen van de zgz ‘post deal’. Het grote verschil tussen de intentieverklaring omtrent het samengaan van de haven van Gent met die van Zeeland Seaports, waar meer dan waarschijnlijk een vervolg aan gebreid zal worden en deze tussen de postdiensten van de Lage Landen, waar meer dan waarschijnlijk geen happy end aan komt, is dat de eerste zaak iets is tussen Nederland en Vlaanderen, de tweede tussen Nederland en België. De stakingsdreiging van het ABVV, die mee heeft gezorgd dat er van het postgebeuren niets in huis zal komen, kwam hoofdzakelijk uit Wallonië, waar die vakbond het voor het zeggen heeft. In Gent waren de Vlaamse socialisten er ook bij betrokken, maar daar speelden ze het spel mee. Het is het zoveelste bewijs dat Vlaanderen wél en België niét werkt.
Net zoals bij het handelsakkoord met Canada, dat in blessuretijd toch nog gered werd, is het telkens Vlaanderen dat benadeeld dreigt te worden. Vlaanderen dat 90% van de uitvoer naar Canada voor zijn rekening neemt en feitelijk hetzelfde doet met de export naar Nederland. Vlaanderen dat samen werkt met Nederland, o.m. aan de nieuwe sluis in Terneuzen op Nederlands grondgebied en in het bekomen van een betere spoorverbinding voor goederen met Duitsland. Eerder waren er ook al gezamenlijke handelsmissies naar de States (Houston en Atlanta) en werken er duizenden Vlamingen in Nederlandse bedrijven vlak over de grens: bij DAF en Philips in Eindhoven, bij VLD in het Nederlands-Limburgse Born, om er maar enkele te noemen. Dat laatste bedrijf, een autoassemblagewerk, werd ooit door DAF opgericht voor de kleine Dafjes met hun automatische variomatic aandrijving, daarna overgenomen door Volvo en Mitsubishi en tenslotte, in 2012, door zakenman Wim Van der Leegte (VDL), die er nu de mini’s bouwt voor BMW. Er werken reeds zo’n 4.000 mensen, waar er over een jaar nog zo’n kleine 2.000 bijkomen. Daardoor zal die fabriek groter worden dan bv Volvo Gent, waarvan de toekomst niet eens zeker is. Om maar te zeggen dat we de relaties met onze noorderburen beter koesteren, terwijl het gewoon wraakroepend blijft dat die verstoord kunnen worden door onze Belgische zuiderburen, die zelf bijna nooit over de grens gaan werken (zelfs niet over de taalgrens), maar niet reclameren als ze elk jaar van datzelfde Vlaanderen 12 miljard euro cadeau krijgen…
Ook de tweede poging van Bpost om PostNL over te nemen is mislukt. Alhoewel het nieuws ook nu vroegtijdig was uitgelekt, lag het deze keer daar niet aan. De Nederlanders zien het gewoon niet zitten dat hun Post, die geprivatiseerd is, zou worden overgenomen door een ander bedrijf waar de overheid nog wél de lakens uitdeelt, waarbij die straks iets te vertellen zou krijgen over hun pensioenen. De verklaring van Belgische federaal vicepremier Decroo, dat na een samengaan van de twee postbedrijven de Belgische staat ook met 40% van de aandelen de lakens zou uitdelen, was er teveel aan. Crootje vertelde dat om zijn eigen achterban te sussen, maar in Nederland had dat een tegenovergesteld effect.
Een tweede reden was de beslissing van het ABVV om een stakingsaanzegging in te dienen. De Nederlanders huiveren van dergelijke praktijken, ook de Nederlandse vakbonden. Die zijn beschaafd genoeg om te beseffen dat er eerst moet gepraat worden alvorens nog maar te dreigen met stakingen, die het ultieme argument moeten zijn en niets om op voorhand mee te chanteren. Iets dat ze in dit land nog steeds niet schijnen te beseffen. Op de Tv-journaals van gisteren kwam een ACOD’er dan nog verklaren, dat hij het jammer vond dat de deal niet doorging. Schijnheiligaard!
Het resultaat van deze tweede mislukte fusie is wel dat de pakjesdienst, het snelst groeiende segment in de postbedeling, vooral in Vlaanderen in handen zal blijven van de Nederlandse e-commerce bedrijven, die geen last hebben van vakbonden die hen beletten ’s nachts te werken. Op termijn gaat het hier om enkele duizenden banen. Wie zei het ook weer: ‘jobs!, jobs!, jobs!’?
Trump laat de zaken niet koud worden en was gisteren al op bezoek bij zijn ‘goede vriend’ Obama. De twee spraken met elkaar alsof er helemaal niets gebeurd was, althans voor de camera. Laat ons hopen dat het allemaal goed afloopt. E.e.a. zal afhangen van de regering die Trump rond zich zal vormen en die hopelijk zo bekwaam zal zijn als die van Reagan destijds. Het was trouwens niet alleen Trump die won, ook zijn partij staat sterker dan ooit, ondanks het feit dat enkele vooraanstaanden ervan Trump tijdens de campagne in de steek gelaten hebben. Nu heeft de Grand Old Party echter de meerderheid in zowel in het Congres als in de Senaat, plus tweederden van de gouverneursposten. Ook de beurzen geloven erin en zijn – na een klein dipje bij de start – allemaal flink gestegen.
In diverse steden, waarin Clinton gewonnen had (langs de Westkust en in het Noordoosten), waren er straatbetogingen tegen de nieuw verkozen president. Het ging hier meestal om jonge lui van soms bedenkelijk pluimage, slechte verliezers, waarvan men zich kan afvragen of ze zelf wel gestemd hebben. En het wordt ook steeds duidelijker dat de ook meestal jonge kiezers die in de voorverkiezingen voor Sanders gestemd hebben, zich nu onthouden hadden of zelfs gestemd hebben voor Trump.
Tenslotte nog iets over ‘onze’ Tom Van de Weghe, plaatselijk VRT reporter, die zich op een gegeven ogenblik liet ontvallen dat we met Trump het nog in onderhandeling zijnde TIPP-handelsverdrag tussen de E.U. en de U.S.A. definitief mogen vergeten. Dat zou ook zonder een overwinning van Trump gebeurd zijn. Waals minister-president Magnette heeft immers, na de vaudeville omtrent het CETA-handelsakkoord met Canada, klaar en duidelijk gezegd dat voor hem het TTIP-akkoord dood en begraven was. Zelfs wat dat betreft, kan men Trump niets verwijten.
‘First they ignore you, then they laugh at you, then they fight you and then you win’.*
Bovenstaande quote is van Gandhi, maar kon even goed van Trump zijn. ‘The American dream’ bestaat dus nog echt. De New-Yorkse miljardair heeft het tenslotte gehaald tegen alle opiniepeilingen in (peilingen die al even slecht waren als die van de Brexit). Of het Amerikaanse volk de grote verliezer zal zijn, is nog af te wachten. Wie in elk geval nu al als de grote verliezers kunnen bestempeld worden, zijn de politiekcorrecte media zelf – zowel in Amerika als hier bij ons - die niet nagelaten hebben Trump af te schilderen als de baarlijke duivel, wat veel Amerikanen tenslotte overtuigd heeft als reactie voor de underdog te stemmen.
Obama was een zwakke president, de zwakste sinds Jimmy Carter, zoals ik hier al enkele keren geschreven heb. Hillary Clinton zou Obama’s politiek hebben voortgezet en daar was een meerderheid van Amerikanen het blijkbaar niet mee eens. Ook niet de (doorgaans jonge) kiezers die voor Bernie Sanders stemden in de voorverkiezingen, ook al iets waarop ik een hele tijd geleden heb gewezen. In staten waar Sanders het haalde tegen Clinton, won nu Trump. Dat zegt genoeg.
Hoe het verder zal gaan, is nog koffiedik kijken, maar met een meerderheid in zowel het Congres als in de Senaat, plus bij de gouverneurs, moeten de Republikeinen in staat zijn de zaken niet uit handen te geven. Ook bij de verkiezing van Ronald Reagan was er veel twijfel, maar ‘Ronny’ (zoals Thatcher hem noemde) was slim genoeg om een groep bekwame mensen rond zich te scharen aan wie hij kon delegeren. Iets wat hopelijk Trump ook zal doen en dan zou het snor kunnen zitten. Al bij al heeft Reagan toch twee termen uitgedaan.
Wat in de internationale politiek wél eens voor een serieuze ommekeer zou kunnen zorgen is de beloofde toenadering tussen Amerika en Rusland, aangekondigd door zowel Trump als Poetin. Misschien een eerste stap om een einde te maken aan het politiek pokerspel, dat we meemaken in Syrië en Oekraïne. Obama’s buitenlandse politiek stelde niet veel voor en zijn binnenlandse mocht dan wel de Europeanen bekoren, maar niet het gros van de eigen landgenoten, die nooit gewend zijn geweest iets gratis te krijgen (à la Stevaert, zeg maar) zoals o.m. de zgz ‘Obamacare’. Ook in de States bestaat 'gratis' niet.
* ‘Eerst negeren ze u, dan lachen ze met u, dan bekampen ze u en dan win je’.
Er doet zich momenteel een interessante ontwikkeling voor in de economische en zakelijke relaties tussen Nederland en België, zeg maar Vlaanderen, want eens dat er over de grenzen wordt gestapt – met uitzondering van die met Frankrijk – stelt de rest van dit land drie keer niets voor. Het beste bewijs daarvoor was de nutteloze discussie over het handelsverdrag van de E.U. met Canada, waarbij 90% voor Vlaanderens rekening was en de rest dan nog moest gedeeld worden tussen Wallonië, Brussel en de Oostkantons, zodat men met zekerheid kan zeggen dat het voor Wallonië zo goed als niets voorstelde. De Waalse tegenstand was dan ook alleen maar voor eigen binnenlands politiek gebruik en veranderde niets, maar dan helemaal niets aan het overeengekomen verdrag, terwijl het tegelijkertijd een tijdbom legde onder alle mogelijke toekomstige handelsakkoorden.
Wat er aan het veranderen is, is op de eerste plaats het tweede bod van Bpost op PostNL met een totaalwaarde van 2,5 miljard euro, 11% hoger dan het eerste bod in mei, dat er vooral niet kwam omdat het voortijdig gelekt werd door de Waalse ex-minister Labille (PS), die het niet kon verteren dat de Belgische staat de meerderheidsparticipatie die ze heeft in Bpost zou zien verwateren tot zo’n 40%. Dat de Belgische staat ook met 40% de grootste aandeelhouder blijft en feitelijk nog steeds het meest te vertellen zal hebben omdat de andere aandelen versnipperd zijn, kon er bij de ex-exellentie blijkbaar niet in, tenzij hij alleen maar het standpunt van de vakbonden wou verdedigen. De twee postbedrijven hebben er alle belang bij samen te smelten, als men weet dat Deutsche Post zopas nog UK Mail heeft overgenomen aan voorwaarden die heel wat minder voorstelden.
Verder is er de intentieverklaring van Vlaanderen en Nederland, die zopas in Gent werd ondertekend door Vlaams minister-president Bourgeois en de Nederlandse premier Rutte, om de havens van Gent en Zeeland (Vlissingen en Terneuzen) op te termijn te laten opgaan in één havenconcern dat daarmee bij de 10 belangrijkste van Europa komt. Het nieuwe concern is geen rechtstreekse concurrent van bv Antwerpen en Rotterdam, waar het vooral om de containertrafiek te doen is, terwijl het op de Westerschelde in de eerste plaats gaat over het grote industriële achterland met o.m. Arcelor Mittal, Volvo e.d.
Opmerkelijk in beide bovenstaande akkoorden – als ze doorgaan – is dat ze hopen van de samenwerking gebruik te kunnen maken om de e-commerce vanuit Nederland te bevorderen en zo de onzinnige boycot van nachtwerk door de Belgische vakbonden (en Kris Peeters) te kunnen omzeilen. Niet voor niets dreigt de Gentse ABVV-afdeling al met een staking, het enige dat ze daar blijkbaar bedenken kunnen.
Tenslotte zullen we, zeker in de nabije toekomst, blij mogen zijn dat we ons elektriciteitsnet beter zullen kunnen aansluiten aan het Nederlandse, waardoor een black-out zelfs bij een strenge winter voorkomen kan worden.
In ’t kort: Vlaanderen heeft er alle belang bij naar het Noorden te kijken, zeker met de onzekere toekomst die de E.U. en de euro te wachten staat. Via Nederland sluiten wij aan bij Duitsland en Scandinavië en laten wij Zuid-Europa – met Frankrijk op kop – best de eigen boontjes doppen. En als onze Waalse ‘vrienden’ het daarmee niet eens zijn, kunnen we nog altijd scheiden en wensen we hen een prettige toekomst bij 'la douce France'.
Het komt wel meer voor. Een zgz kwaliteitskrant publiceert een interview (of ander artikel), waarbij ze zelf een titel geeft die de lading niet dekt, die m.a.w. in die titel iets vertelt dat niet in het verhaal staat of zelfs het tegenovergestelde suggereert. Dit weekeind was het weer van dattum in De Standaard. In de weekeindeditie werd een interview gepubliceerd met Bart Van Craeynest, hoofdeconoom bij Econopolis, de vermogensbeheerder, in 2009 opgericht door Geert Noels. Zowel Noels als Van Craeynest kwamen over van concurrent Petercam en zijn dus mensen met heel wat ervaring op hun gebied.
Bart Van Craeynest gaf zopas een boek uit met de titel ‘Superstaat’. Over België dus, al is dat wel met de nodige knipoogjes. Want België is niet alleen géén superstaat, als het niet oplet wordt het straks nog een ‘failed state’. Om dat te vermijden moet er hier – aldus Bart – langer gewerkt worden, moet het land beter beheerd worden, moeten er ‘slimmere’ belastingen geheven worden, moet er meer vooruit gekeken worden en meer geïnvesteerd. Wie zal hem tegenspreken? Vraag is maar, hoe dat ooit verwezenlijkt zal worden. Dit land vergelijken met die uit Scandinavië, omdat men daar ook hoge belastingen heft en een hoog overheidsbeslag heeft, volstaat niet. Die landen zijn homogener, hebben geen verschillende talen (als we het Laps er even tussenuit laten; het is zoiets als het Fries in Nederland) en zeker geen extreem verschillende politieke gezindheden en mentaliteiten. Daarenboven krijgen de Scandinavische burgers meer terug van hun overheid.
Als we de Belgische regio’s apart bekijken – wat Van Craeynest ook doet – dan blijkt Vlaanderen in Europa een stevige middenmoter te zijn, terwijl Brussel en Wallonië op het niveau van Griekenland zitten. Wallonië, dat nood heeft aan investeringen in zowel industrie, economie als bv onderwijs, doet er niets aan. Dat e.e.a. het gevolg zou zijn van de erfenis van Wallonië’s industrieel verleden, mag zo stilletjesaan geklasseerd worden, zeker als men ziet hoe dynamisch Limburg zijn verleden begraaft.
Ook Van Craeynest kan er niet omheen: een ander verschil met de Europese landen, waar het wél de goede kant uitgaat, zijn onze vakbonden, die niet meedenken met de bedrijven, maar integendeel er tegen rebelleren. Hij zegt ook dat de vakbonden bij ons de mensen met een baan beschermen ten koste van de mensen zonder werk. Zij willen een Scandinavisch welvaartsmodel in stand houden met – naar verhouding – een miljoen minder beroepsactieve inwoners. Mission impossible.
Tenslotte verwijst de man ook nog naar de regeringen Verhofstadt, toen men – ondanks een begrotingsevenwicht - het primair overschot volledig heeft opgesoupeerd en nagelaten de economie te versterken. Dat laatste grotendeels omdat paarsgroen en daarna paars alleen het programma van de PS hebben uitgevoerd en niet de door Verhofstadt daarvoor geschreven 3 Burgermanifesten die het tegenovergestelde beoogden. (Die laatste zin is van mij).
---
Het verslag van het Interview met Van Craeynest in De Standaard kreeg als titel: ‘België de eeuwige middenmotor’, terwijl de geïnterviewde zegt dat Vlaanderen en niet België een Europese middenmoter is. Zoiets past natuurlijk niet in het poco denken van de kwaliteitskrant en zo heeft men het woord Vlaanderen maar vervangen door België. Vlaanderen in de titel gebruikt de krant alleen als het pejoratief is…
Nog één keer slapen en we weten (waarschijnlijk) wie de volgende president(e) van de Verenigde Staten zal zijn. Ik denk dat ik wel niet de enige zal zijn die blij zal zijn dat deze circusvertoning voorbij zal zijn en die er de laatste weken geen behoefte meer aan had om al die roddels en scheldpartijen te moeten meemaken. Zelden zo’n vulgaire vertoning gezien en dat in een land dat verondersteld wordt leidinggevend te zijn in onze wereld. Reeds in mijn blog van 10 oktober schreef ik dat het daar kiezen werd tussen pest en cholera. Met Hillary Clinton erft het land een voortzetting van de Obama politiek, die – zeker voor wat het buitenlands beleid betrof – geen hoogvlieger was. Obama was zowat de zwakste president sinds Jimmy Carter, ook al een democraat. Met Trump krijgt een ongeleid projectiel de leiding van het machtigste land ter wereld. De man mag dan enkele nieuwe ideeën hebben, niemand weet hoe het gaat uitpakken en wat de gevolgen zullen zijn. Tijdens de campagne bracht hij met de regelmaat van een klok zichzelf in de problemen door uitspraken die hij beter niet had gedaan.
Ook over heel die Brexit, waarmee Theresa May Groot-Brittannië los zou maken van de E.U., is het laatste woord nog niet gezegd. De tegenstand in eigen land is groot, Schotten en Noord-Ieren stemden overwegend tegen, de periode om alles in goede banen te leiden duurt minstens twee jaar en als men er niet in slaagt ermee te starten zoals voorzien in maart van volgend jaar, wordt het misschien Sint Juttemis. Of, zoals iemand zich al liet ontvallen, drie jaar om te breken met de E.U. en daarna misschien drie jaar om er weer bij te mogen komen. Mayday, mayday!
E.e.a. maakt dat de westerse wereld voor moeilijke tijden staat, zeker als men dan nog het gestook blijft meemaken van macho’s zoals Erdogan en Poetin, die hun eigen plannetjes hebben en zich van de rest van de wereld niets aantrekken. Straks zou men denken dat de Chinezen nog te pruimen zijn!
Wat zich daar in Turkije afspeelt tart elke verbeelding. Sinds de militaire coup, waarvan men steeds meer aanneemt dat ze door Erdogan zelf werd bedacht, zijn daar al meer dan 100.000 mensen aangehouden, aangeklaagd en/of gebroodroofd. Meestal dan nog mensen van een zekere stand: rechters, advocaten, journalisten, militairen en politici van de oppositie. Allemaal mensen die hun broodwinning kwijt zijn en niet eens zeker zijn een serieuze rechtsbijstand te zullen krijgen. Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is, is het land in staat van oorlog, die het voert in twee buurlanden – Syrië en Irak – en maakt het in eigen land een soort burgeroorlog mee tegen de Koerdische minderheid en tegen de aanhangers van Gülen, een moslim predikant die al 15 jaar in de States woont (verbannen?) en van daaruit de coup zou bedacht hebben, voor zover daar iets van waar zou kunnen zijn.
Ondertussen blijft het Erdogan regime eisen dat de Turken nog dit jaar visumvrij naar en door de E.U. zouden kunnen reizen en dreigt het anders het akkoord i.v.m. de vluchtelingen op te zeggen. Gelukkig lijkt Europa daartoe niet bereid. De E.U. heeft zelf al problemen genoeg (denk maar aan de Walen!) om er nog een groot instabiel land bij te krijgen dat helemaal niet meer voldoet aan eender welke democratische norm en dat zijn Koerdische minderheid (± 15/20% op een bevolking van een kleine 80 miljoen!) onderdrukt en broodrooft. Stel eens voor dat men de visumplicht voor Turken zou afschaffen en dat 10% van de Koerden naar Europa zou komen. Dat zijn er dan meer dan anderhalf miljoen! Theo Francken zou er zijn werk mee hebben, als men ziet wat het weigeren van een visum aan één Syrisch gezien hier al met zich meebrengt…
En er is meer. Zelfs als de situatie daar blijft zoals die nu is – of nog erger wordt – zou men moeten voorstellen Turkije ook uit de NATO te zetten. Zelfs voor Poetin – om maar één alternatief te noemen – is Erdogan geen te betrouwen bondgenoot. Dat de westerse NATO landen dan niet meer over Turkije zouden mogen vliegen is de dag van vandaag geen probleem meer, evenmin als het dat vroeger was toen het Westen niet meer door het Midden-Oosten naar het Azië kon, ook al o.w.v. moslim veroveringen. Onze voorouders voeren toen rond Afrika om er te komen en ontdekten zo de rest van onze wereld.
Vandaag eens een blog over iets heel anders, al schuilt ook hier de politiek om de hoek (in de persoon van Maggy De Block en daar valt niet naast te kijken!).
Er is dezer dagen heel wat te doen over het feit dat men voor bepaalde neusdruppels en –sprays vanaf 01.01.2017 geen doktersvoorschrift meer nodig zal hebben. Schaduwkant van het verhaal is, dat die zaken tot 9 keer duurder zullen zijn bij de apotheker. Ondergetekende spreekt in deze zaak als ervaringsdeskundige. Ik heb nl zo’n 10 jaar neusdruppels moeten nemen tegen een verstopte neus. Dat waren niet die waarbij men een doktersvoorschrift nodig had en dus – volgens wat ze nu zeggen – schadelijker voor de gezondheid (ze zouden op termijn de neusslijmvliezen beschadigen)...
Op aanraden van een familielid probeerde ik in april van 2012 eens een recept uit grootmoeders tijd. Ik sneed een ajuin doormidden en plaatste die in een schoteltje op het nachtkastje naast mijn bed. De dag daarop sneed ik de twee helften nog eens door en zo elke dag verder tot de ui helemaal in stukjes gehakt was (met één ui kan men een week verder). Ik heb sindsdien – en dat is al meer dan 4 jaar – geen neusdruppels meer nodig gehad!
Nu is het wel zo dat een bedgenoot problemen kan hebben met de ajuingeur in de slaapkamer. In dat geval kan men hem op een andere plaats inzetten, bv bij het werken op de computer of iets dergelijks, of wanneer men – alleen – de krant leest of naar de Tv kijkt. Maar het helpt gegarandeerd en is de gezondste manier om de neus open te houden. De neusdruppels die nu nog door de dokter dienen voorgeschreven te worden zouden wel minder schade veroorzaken dan degenen die vrij kunnen worden aangekocht (Otrivine bv), maar zij bevatten wel cortisone en dat is ook geen aanrader.
Wat Maggy De Block in dit verhaal komt doen? Wel, zij zou met de nieuwe maatregel 15 miljoen euro per jaar besparen!
---
En dan nog zoiets. Af en toe zijn er in de medische wereld nogal verhitte discussies over homeopathie, die door de klassieke geneeskunde niet of nauwelijks erkend wordt. Ik herinner me dat mijn moeder er ooit door verlost werd van haar sinusitis, maar verder heb ik er nooit bij stilgestaan. Toen er ergens in het voorjaar weer zo’n discussie werd uitgevochten op de Tv, toonde men daar enkele van die homeopathische producten en zag ik er twee die ik in huis had: oogdruppels van Optilan en oordruppels van Oteel, allebei voorgeschreven door respectievelijk een oog- en een oorarts. Optilan gebruik ik af en toe als ik wat droge ogen heb (dat gebeurt bij het lezen). Oteel heeft mij van een begin van tinitus (oorsuizingen) afgeholpen en gebruik ik nog af en toe als dat fenomeen zich weer voordoet. Dat laatste product blijkt een natuurlijke ontstekingsremmer te bevatten. Zo slecht zal het dan ook niet zijn.
Het is al langer bekend dat West-Vlaanderen de minste werklozen van België telt en Henegouwen de meeste. Even bekend is dat men er toch niet in slaagt Walen uit Henegouwen in West-Vlaanderen aan het werk te krijgen. Liever doppen in Wallonië dan werken in Vlaanderen. Met de taal heeft dat niets te maken, want i.pl.v. Walen werken er nu veel Noord-Fransen, mensen die soms van verder moeten komen. Volgens de laatste cijfers zijn het er al bijna 7.000 en dan hebben we het alleen nog maar over zij die officieel zijn ingeschreven. West-Vlaamse ondernemers, die hun bedrijf willen uitbreiden of een nieuw bedrijf opstarten en daarvoor in eigen streek geen werknemers meer vinden, hebben er nu iets op gevonden: ze beginnen ermee in Frankrijk en meer bepaald in de aangrenzende regio van Duinkerken, waar een werkloosheidsgraad is van 12% en waar men bovendien spotgoedkoop aan industrieterreinen raakt. Dat laatste kan ook in Wallonië, maar Duinkerken heeft daarenboven een zeehaven, de derde grootste van Frankrijk zelfs (na Marseille en Le Havre). Liefst 37 Vlaamse bedrijven, waaronder o.m. kraanbedrijf Sarens en vloerbekledingsgroep Beaulieu, hebben in Duinkerken al een vestiging geopend. Het Vlaamse betonbedrijf De Brabandere met hoofdzetel in Veurne (slechts 30 km daar vandaan) gaat, onder de naam ‘Flandres Beton’, in de haven van Duinkerken investeren in een grondwasinstallatie en de Katoennatie van Fernand Huts, die in Antwerpen geboycot wordt door de vakbonden (en Kris Peeters), investeert er miljoenen euro in een nieuwe fabriek voor de verwerking van chloorhoudende afvalstoffen. En er is meer.
Het blijkt nl dat een derde van de vluchtelingen die hier arriveren en een verblijfplaats toegewezen krijgt in Wallonië, daar niet blijft, maar naar Vlaanderen komt. Dat is in de eerste plaats omdat ze daar waarschijnlijk iets gemakkelijker aan werk zullen kunnen komen, maar ook omdat de meeste van die mensen (een soort) Engels als tweede taal hebben en daarmee in Wallonië niets kunnen aanvangen omdat de meestal eentalige Walen denken genoeg te hebben aan hun Frans. De meeste van die werkwilligen hebben er geen probleem mee om Nederlands te leren dat hen, door hun kennis van het Engels, beter ligt.
Magnette zou zich beter met bovenstaande problemen bezig houden dan zich te laten vieren als de held die de vooruitgang blokkeert en – zoals ik al eens schreef – riskeert van achterland Wallonië een achterlijk land te maken…
Ik heb in deze rubriek al enkele keren geschreven dat – volgens mij – het enige lichtpunt voor Vlaanderen in de heisa rond het handelsverdrag tussen de E.U. en Canada het feit was dat de hele wereld nu eens kon kennis maken met de absurde toestanden in België in het algemeen en in Wallonië – dat ik wel eens ‘onze DDR’ noem - in het bijzonder. In onze politiekcorrecte media hoort men daar niet zoveel over, maar in het buitenland heeft men het wel degelijk begrepen.
Er was, om te beginnen, de niet mis te verstane kritiek aan het adres van België vanwege Commissievoorzitter Juncker, een man die meestal eerder als een bon vivant overkomt (Ook Justin Trudeau, zoon van zijn vader, kreeg de gebruikelijke Juncker kus). Zijn Eurocommissaris voor Digitale Portefeuille (wie komt op zo iets?), Günther Oettinger (CDU) ging nog een stap verder. Op een internationaal congres voor zakenlui in Hamburg noemde hij Wallonië een ‘micro regio, geleid door communisten, die heel Europa blokkeren’. De waarheid kan hard zijn. Frank Compernolle, economisch gezant voor Brussel en Wallonië, die op dat congres aanwezig was, verliet na de uitspraak van Oettinger de zaal, al zal dat verder niet veel indruk hebben gemaakt (‘Compernolle, wie?). Di Rupo stuurde Juncker al een vlammende protestbrief en Benoît Lutgen, de opvolger van ‘madame non’ bij de Waalse regeringspartner cdH, een Luxemburgse variant op ‘his master’s voice’, moest zich ook nog eens laten horen. Die kritiek bevestigt alleen maar de situatie in Wallonië, waar de PS aan de lopende band stemmen verspeelt aan de – inderdaad – communisten van de PTB en daarom haast verplicht is een linksere koers te varen.
Dan is Jean-Claude Marcourt, vice-president van de Waalse deelregering en minister van Economie, Industrie en Innovatie een stuk consequenter dan zijn rode partijgenoten. Na de tegenstand van zijn partij tegen het CETA-verdrag besliste hij niet mee te reizen met de handelsmissie van de verenigde gewesten naar Iran. De klassieke uitzondering die de regel bevestigt?
