Met alle sympathie voor de Catalanen, maar het ziet er niet goed uit voor zij die daar van onafhankelijkheid dromen. Ze hebben niet alleen de Spanjaarden tegen, in de eerste plaats die uit Madrid, maar – zo te zien – ook het zakenleven, waarbij banken en grote bedrijven dreigen hun hoofdzetel van Catalonië naar een andere Spaanse regio te verhuizen. Dat moet nog niet meteen tot jobverlies leiden, maar financieel zal het de regio – nu nog de welvarendste van heel Spanje - geen goed doen.
Onafhankelijk worden blijkt een helse klus te worden in het Europa van vandaag. Probeer er maar eens tussenuit te raken zonder officiële medestanders, zonder centrale bank en eigen munt, om maar enkele problemen op te sommen. Men kan wel zeggen dat ze daar eerder aan zouden moeten hebben gedacht, maar het is een feit dat er met de regering van Rajoy gewoon niet gepraat kón worden. Dat laatste hebben de Catalaanse nationalisten járen vruchteloos geprobeerd.
Hoe het daar in Catalonië ook verder gaat, bij de E.U. moet men stilaan wel gaan beseffen dat dit Europa zo ook niet verder kan. Men moet absoluut naar een Europa der volkeren, waarbij aparte gemeenschappen – dikwijls met een eigen, andere taal - binnen het nu bestaande Europa der staten hun plaats moeten krijgen. In Catalonië is men het beu de melkkoe van Spanje te zijn, zoals steeds meer Vlamingen dat eveneens beu zijn in België, de Schotten het in de UK niet meer zien zitten omdat ze dan weer wél bij die E.U. willen blijven en de Liga Nord zijn ‘mezzogiorno’ eveneens liever kwijt dan rijk is. En dan hebben we het nog niet gehad over de Basken (in 2 landen), de Bretoenen, de Zuid-Tirolers. Als men blijft weigeren dat onder ogen te zien, wordt Europa een heksenketel.
Ik kom nog even terug op mijn artikel van gisteren over Egmont en op de reactie van onze vriend Walter, die vreest dat wat hij zo kleurrijk de ‘linkiewinkies’ noemt het de Vlaamsnationale uitgever op de boekenbeurs niet gemakkelijk gaan maken. Hij heeft gelijk, want het is stilaan een trend aan te worden dat uiterst linkse groeperingen steeds meer het straatgeweld aanwenden om hun eisen kracht bij te zetten. Francken, De Wever, Jambon en zelfs Vlaams minister-president Bourgeois hebben er al kennis mee gemaakt. Francken werd door jong Ecolo zelfs afgebeeld als nazi, terwijl hun eigen methodes zo stilaan zelf veel gelijkenis beginnen te vertonen met die van de stoottroepen van Adolf en Benito.
Dominique Willaerts, een Gent theaterregisseur, o.m. actief bij het ‘sociaal-activistisch’ toneelgezelschap Victoria Deluxe, heeft er zelfs een sport van gemaakt om voordrachten van o.m. De Wever te onderbreken en zo te proberen ze onmogelijk te maken. De man, die met zijn lang, onverzorgd haar eerder voorkomt als een griezel (misschien nuttig voor e.o.a. toneelstuk), zou beter op zijn woorden letten. Het blijkt nl dat de groep waarvoor hij werkt (nou, ja) subsidies krijgt van de Vlaamse Gemeenschap. Bij een volgende evaluatie zou men die wel eens kunnen terugdraaien. Theaterregisseurs moeten zich bezig houden met toneel, echt toneel en geen politiek theater.
Het is niet nieuw dat (centrum)rechtse initiatieven door links op onorthodoxe manieren worden gestoord. Rechts richt bv iets in, krijgt daarvoor de toestemming van overheid en politie, waarna links daartegen protesteert en – zonder toestemming - op straat komt. Met als gevolg dat de politie meer last heeft met de tegenbetogers dan met de inrichters die alles volgens het boekje hebben gedaan. Dit is niet nieuw. Wat wél nieuw is, is dat die tegenbetogingen steeds brutaler worden en dat in een tijd waarin links op politiek vlak steeds onbeduidender wordt, of is het misschien juist daarom?
---
In de marge van bovenstaande tenslotte nog dit: onze ‘vriend’ Calvo was ook op Tv te zien en te horen bij de discussies over Catalonië. Als Catalaan van afkomst is daar niets mis mee, integendeel. Hij moet dan wel ophouden schijnheilig te zijn, door op te komen voor de dialoog en de vrijheid van meningsuiting in Spanje, maar hier deel uit te maken van een partij die een andere partij politiek monddood heeft willen maken via een cordon sanitair en daar nog steeds mee bezig is.
In mijn blog van 23 september (‘Armoede in Vlaanderen / vervolgverhaal’) had ik het er nog over dat Jos Geysels, de uitvinder van het cordon sanitair, na het verkiezingsdebacle van het door hem geleide Agalev in 2004, als tegenprestatie voor zijn steun aan de regeringen Verhofstadt later enkele lucratieve jobs toegewezen kreeg van politiekcorrect Vlaanderen. Daar was o.m. een tijdelijk voorzitterschap bij van Boek.be, de organisator van de jaarlijkse boekenbeurs. Dat zegt al iets over de overheersende mentaliteit bij die organisatie. Het was dan ook helemaal niet verwonderlijk dat uitgeverij Egmont, opgericht door het Vlaams Belang, op die boekenbeurs niet mocht meedoen. Een Antwerpse rechter heeft aan dat verbod nu een eind gemaakt. Een zekere Alexis Dragonetti (letterlijk vertaald: ‘draakjes’) de huidige bestuurder van Boek.be en eveneens voorzitter van GAU, de vereniging van uitgevers, heeft tegen die gerechtelijke beslissing beroep aangetekend, zgz ‘omdat Egmont geen lid is van GAU’. De schijnheiligaard zegt er niet bij dat de herhaaldelijke vragen van het VB om lid te worden telkens door de raad van bestuur van dat GAU geweigerd werden! Enfin, Jos Geysels had het niet beter kunnen doen.
Vlaams Blok/Belang heeft een eigen uitgeverij moeten oprichten omdat haar politici en medewerkers anders hun boeken niet gepubliceerd kregen. Vele uitgevers weigerden uit angst door Boek.be geboycot te worden. Dat Tom Van Grieken zijn laatste boek ‘Toekomst in eigen handen’ toch op de boekenbeurs krijgt, is omdat hij in Nederland daarvoor een uitgever gevonden heeft (uitgeverij van Praag) die geen schrik had van een Belgische boycot
Het beroep dat Boek.be heeft ingediend is gelukkig niet opschortend, zodat Egmont hoe dan ook dit jaar op de boekenbeurs een stand zal krijgen. Tot spijt van wie het benijdt, in de eerste plaats Jos Geysels waarschijnlijk!
---
In de marge van bovenstaande nog dit: tegen de aanwezigheid op de boekenbeurs van uitgeverij EPO, gesticht door de communisten van Amada, de voorloper van de PvdA, is er vanwege Boek.be nooit een bezwaar geweest…
Er gebeuren in het medialandschap zoveel veranderingen, ook in Vlaanderen, dat men er niet meer van opkijkt. De laatste, een ruil tussen de Persgroep en Roularta is wel opmerkelijk. Roularta beheert nl nogal wat kranten, weekbladen en tijdschriften (waaronder o.m. Knack, Trends en Plus magazine) en de Persgroep eveneens (Het Laatste Nieuws, De Morgen, Story, Humo, Dag Allemaal), maar daarbuiten zijn beide groepen ook aandeelhouders van o.m. VTM. In dat laatste komt nu verandering: Roularta verkoopt haar aandelen in die zender en krijgt daarvoor 217,5 miljoen euro plus Mediafin, de uitgever van o.m. de zakenkrant De Tijd en zijn Franstalige versie Echo.
Het zal de meeste mensen een zorg wezen, maar VTM wordt er alleen nóg maar wat populistischer mee en de kranten van De Persgroep (of moeten we straks zeggen ‘perstroep’?) gaan straks steeds meer eenheidsworst verkopen. Anderzijds doet Roularta, financieel, gesproken een gouden zaak. De aandelen van de zaak stegen op één dag met 40%, dat zegt genoeg.
Roularta’s weekblad Knack was enkele jaren geleden in Vlaanderen in een slecht daglicht komen te staan omdat het anti-Vlaamser was geworden. Dit resulteerde o.m. in het vertrek van de uitgesproken Vlaamsgezinde journalisten Rik van Cauwelaert en Koen Meulenaere (deze laatste beter bekend als ‘Kaaiman’). Beide vertrokken toen naar De Tijd, maar komen dus nu opnieuw terecht bij Roularta, dat nog steeds Knack beheert. De vraag van één miljoen is nu of beide heren die terugkeer gaan slikken. Het kan nog spannend worden, zeker als men weet dat er recentelijk uitgerekend in Knack nog een aanklacht tegen Meulenaere verscheen van Walter Van Steenbrugge, de advocaat met de ruige haardos die regelmatig op het Tv-scherm te zien is, zowat de advocaat is van de hopeloze zaken (o.m. tegen het Vaticaan) en daarom ook een dankbare schietschijf voor Kaaiman, die de mensen aanraadt Van Steenbrugge als advocaat te nemen als ze een zaak persé willen verliezen!
In deze tijden van terreur en afscheidingsreferenda lijkt het alsof er geen ander nieuws meer is dat de moeite waard is vermeld te worden. Toch gebeurt dat. Zo was er vorige week de uitspraak van een geleerde Amerikaanse professor, een zekere Bruce Gilley, verbonden aan de Portland State University, dat het koloniale tijdperk toch niet zo slecht was, zeker niet voor Afrika, waar men – volgens hem - er nu op vele plaatsen slechter aan toe is dan vóór de dekolonisatie.
De man publiceerde zijn studie niet op de sociale media, maar in het academisch tijdschrift Third World Quarterly (TWQ). Dat nam niet weg dat er massaal protest kwam tegen wat Gilley geschreven had. In de States zijn de media, zeker die op universitair niveau, nog politiekcorrecter dan bij ons (een van de redenen waarom Trump vanuit die hoek steeds gecontesteerd wordt). Gilley trok zijn artikel weer in, vooral omdat hij zag dat er geen serene discussie over mogelijk bleek. Hij had in zijn studie o.m. gesuggereerd dat de Belgen beter naar Kongo terugkeerden.
Van dat laatste weten we ondertussen dat zoiets een mission impossible zou worden. Sinds de onafhankelijkheid hebben de Kongolezen weinig of niets nieuw verwezenlijkt, maar wel alles wat er al was kapot gemaakt. De enigen die in ‘Onze Kongo’ sindsdien nog iets verwezenlijkt hebben zijn de Chinezen. Die hebben – zgz ‘gratis’ – wegen aangelegd – van de Kongolese mijnen naar het dichtst bijgelegen vliegveld, soms zelfs in een ander land - met als enige doel die mijnen te plunderen voor het eigen profijt. Zoals ik eerder al eens schreef, de dag dat men Kongo weer aan België zou geven, gaat dit land helemaal failliet.
Om Afrika te redden, had men moeten afzien van het behoud van de koloniale grenzen en hadden de landen herverdeeld moeten worden volgens de verschillende volksgemeenschappen. Dat dit zelfs niet gelukt is in Soedan, waar men recentelijk die grenzen veranderd heeft, komt doordat in het nieuwste land (Zuid Soedan) er ook weer twee volkeren wonen die elkaar het zonlicht niet gunnen.
Ik schrijf deze blog zondagavond pas om 23.30 uur, na het VRT-journaal op één, in de hoop wat meer nieuws te krijgen over de uitslag(en) van het Catalaanse referendum. Zoals te verwachten was, is dat nog te fragmentarisch, erg logisch als men ziet met wat voor problemen men daar te maken heeft gekregen.
Of men nu vóór of tegen de Catalaanse onafhankelijkheid is, vóór of tegen dit referendum, wat er zich daar in het noordoosten van Spanje heeft afgespeeld is gewoon een schande, een democratisch, westers land onwaardig. Het optreden van zowel de Spaanse premier als van de guardia civil, een soort rijkswacht, deed eerder denken aan knokploegen uit derde wereldlanden, niet aan een land dat tot de westerse beschaving en de E.U. behoort. Er werden al meer dan 700 gewonden geteld.
Uit de eerste resultaten van stemlokalen waar men dan toch min of meer normaal had kunnen stemmen, bleek een overweldigende meerderheid ‘ja’ gestemd te hebben. Zonder het draconische optreden van de Spaanse ordetroepen had het misschien minder geweest, maar de brutaliteit was zo groot dat waarschijnlijk heel wat mensen nog van gedacht veranderd zijn.
Hoe het daar nu verder moet, hangt af van de eindcijfers, voor zover die bekend zullen raken, maar alles laat aanzien dat de Catalanen nu voluit voor hun onafhankelijkheid zullen gaan. Gaan praten met Madrid is er niet meer bij en dat is in de eerste plaats de schuld van Rajoy, die echt niet meer aanvaardbaar is als premier van een EU-land. Het is trouwens opmerkelijk hoe oorverdovend stil het gebleven is met commentaar vanuit die EU. Het minste wat Juncker en Co hadden kunnen doen was een voorstel tot bemiddeling aan te bieden. En dan maar klagen dat steeds meer mensen eurokritisch worden…
‘Di ponent, ni bon vent ni bona gent’ (van het westen, geen goede wind, geen goed volk) is een Catalaans spreekwoord dat ik al enkele decennia ken, maar dat me nu te binnen valt ter gelegenheid van het referendum van vandaag. Spanjaarden zijn trouwens ook niet erg geliefd in Portugal waar men zegt ‘De Espanha, nem bom vento nem bon casamento’ (Vanuit Spanje, geen goede wind, geen goed huwelijk*).
Het wordt nu uitzien wat de uitslag van het referendum zal zijn, hoeveel procent er is gaan stemmen (voor- én tegenstanders) en wat er daarna gaat gebeuren. Aan wie nog altijd denkt dat zo’n afscheuring onwettelijk is omdat ze niet in overeenstemming is met de Spaanse grondwet: bijna geen enkel land heeft zich kunnen afscheuren van een ander zonder diens grondwet te overtreden. De zo genoemde ‘fluwelen’ scheiding van Tsjechië en Slowakije was in Europa de uitzondering die die regel bevestigt. Als de ja-stemmers het halen in Catalonië staat niets een eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring van de meerderheid van het Catalaanse parlement nog in de weg. Dat zou bij ons ook kunnen, maar – zoals al zo dikwijls gezegd - moeten ook wij daar eerst een meerderheid voor vinden in ons eigen Vlaamse parlement.
Aan het Vlaams Belang zal het niet liggen. Uitgerekend op dit voor het Europa der volkeren zo belangrijk moment, viert het Vlaams Blok/Belang zijn 40ste verjaardag. Het is en blijft in Vlaanderen de enige partij die voluit is blijven gaan voor onze onafhankelijkheid. Zo’n derde van haar destijds zo bekritiseerde 70-punten programma blijkt ondertussen verwezenlijkt te zijn, maar dan door de concurrentie, die nog met pluimen wil gaan lopen ook. 25 punten zijn effectief gerealiseerd en 10 maken nog steeds het voorwerp uit van discussie. Het VB is dé zweeppartij bij uitstek gebleken om de Vlaamse lamme goedzakken toch een beetje in de goede richting te sturen. We kunnen dan ook alleen maar hopen dat ze dat kan blijven doen en stilaan maar zeker het verloren terrein weer terug winnen.
* En wat te denken van volgende: ‘Puerto Rico, my heart’s devotion, let it sink back in the ocean’, dat men zingt in de musical ‘West Side Story’ van Lennard Bernstein? Het was bijna nog gebeurd ook na de passage van orkanen Irma en Maria!
Met alle heisa die er de laatste weken geweest is over de Duitse verkiezingen en nog is over het Catalaanse referendum, zou men het haast vergeten, maar op 11 oktober dreigt er weer een goede oude stakingsdag. Net zoals de vorige, nu al meer dan een jaar geleden (hoe houden ze het zo lang uit?), zal deze actie weer weinig of niets opbrengen, zeker niet in Vlaanderen. Het rode ABVV heeft de staking uitgeroepen, maar de christelijke en de liberale bond doen er ook deze keer niet aan mee.
Net zoals de vorige staking wordt het werk nu neergelegd als actie tegen de politiek van de federale regering in het algemeen en is het dus weer een politieke staking. In Vlaanderen ziet men daar het nut niet van in, in Wallonië vindt men gewoon dat wie werk heeft op tijd en stond moet staken. Voor wie dat niet gelooft, verwijs ik naar een staking bij FN, de Waalse wapenfabriek, eigendom van het Waalse gewest, waar de werknemers gemiddeld genomen zowat de hoogste lonen van het gewest hebben. In 2014 werd daar gestaakt, omdat men niet akkoord was met het feit dat de PS niet mee kon doen bij de besprekingen voor de vorming van de nieuwe federale regering en dat terwijl dezelfde partij de MR al voor een voldongen feit had gesteld bij de vorming van de Waalse regering.
De staking van FN in 2014 kwam zopas ter sprake n.a.v. een intentieverklaring van de nieuwe Waalse deelregering om enkele van hun overheidsbedrijven zoals Sonaca en FN gedeeltelijk te privatiseren. Als men al staakt omdat een bepaalde politieke partij niet gevraagd wordt deel te nemen aan besprekingen, wat zal het dan worden als men daar gaat privatiseren? Met de hete adem van de communisten van de PTB/PvdA in de nek zal de PS dat nooit laten gebeuren, temeer daar die steeds meer aanhangers binnen de rode vakbond voor zich blijven winnen.
Mijn eerste job bij DAF-Trucks was bij de afdeling Bezoeken. Zeker op het hoofdkwartier in Eindhoven kregen we daar regelmatig te maken met buitenlandse gasten. Bij de babbel aan tafel vertelde ik hen nooit dat ik Belg was, maar dat ik Vlaming was en in België woonde. Vooral bij Franse bezoekers deed men dan wel eens meewarig over ‘les petites Belges’, die het maar niet eens raakten onder elkaar. Ik vroeg hen dan wat er in Frankrijk zou gebeuren mochten bv de Bretoenen daar de meerderheid vormen en de minderheid van echte Fransen niet veel zou te zeggen hebben. ‘La guerre’, was het antwoord.
Dat laatste zou ook het geval zijn, mochten de Catalanen (én Basken) in Spanje, de Schotten in de UK en de Zuid-Tirolers in Italië de meerderheid van de natie uitmaken. Wij, Vlamingen, maken het grote verschil met al die naar onafhankelijk snakkende Europeanen, want wij zijn een meerderheid die het niet voor het zeggen heeft. Probeer dat maar eens aan buitenlanders uit te leggen.
Er is trouwens nog een groot verschil tussen Vlamingen en Catalanen. Bij deze laatsten zijn zowel de linkse als de rechtse partijen gewonnen voor de onafhankelijkheid. Buiten het eerder beperkte aantal overtuigde Vlamingen in de Gravensteengroep is zowat de hele linkervleugel van onze Vlaamse politiek pro-België, de media inbegrepen. Vorige week was er op de VRT tijdens het Tv-journaal nog een filmpje te zien van een groep Spanjaarden die wél tegen de Catalaanse onafhankelijkheid waren. Bij een van de schepen in de haven van Barcelona (waarin de Spaanse militairen, die in Catalonië de macht zouden kunnen overnemen, logeerden) stonden ze te zingen van ‘Eviva España’ – nota bene: een liedje ooit gecomponeerd door een Vlaming! Het waren er een twintigtal, zeg maar de klassieke drie man en een paardenkop, niet te vergelijken met de duizenden, tienduizenden en zelfs honderdduizenden Catalanen die elke dag op straat komen tégen de repressie van de nationale regering in Madrid, die zich daarmee niet alleen belachelijk maakt, maar tegelijk veel twijfelaars heeft doen beslissen nu zondag wél te gaan stemmen.
Aan al mijn lezers en zeker aan die me gefeliciteerd hebben met mijn 3.500ste blog, mijn dank. Ik had vroeger de gewoonte af en toe naar een krant of weekblad te schrijven. Soms werd mijn brief gepubliceerd, soms ook niet en soms maar gedeeltelijk, waardoor niet altijd uit de verf kwam wat ik vertelde. Dank zij het Internet kan ik alles kwijt wat op mijn maag ligt. Ik weet ook wel dat wat ik schrijf geen evangelie is, maar dat is een beetje bij iedereen zo, ook bij echte schrijvers.
Als kind droomde ik ervan journalist te worden, maar dat is er nooit van gekomen. Ik volgde wel vier jaar Grieks-Latijnse op het college van de Redemptoristen op de Rauwmoer in Essen, waar mijn beste vakken talen, geschiedenis en aardrijkskunde waren. Die studies moest ik afbreken toen de schoenzaak van vader over de kop ging. Mijn Engels heb ik geperfectioneerd door zelfstudie en toen ik op mijn 23ste met vrouw en eerste kindje voor negen jaar naar Sardinië trok, leerde ik daar Italiaans (mijn jaren Latijn kwamen daarbij goed van pas). Later eindigde ik bij DAF-Trucks, waar ik de kans kreeg mijn Duits bij te schaven én Spaans te leren. Ik heb daar nog een paar talen bij gebreid die ik wel niet allemaal perfect sprak, maar wel kon gebruiken op mijn werk bij Service, ‘het werk in de schaduw’ zoals ik het noemde.
Mijn familie is Vlaamsgezind geworden bij de bevrijding, toen vader beschuldigd werd van collaboratie. Dat was helemaal niet waar en het feit dat ze hem in die tijd na één dag weer vrij lieten, bevestigde dat. Ondertussen hadden ‘weerstanders’ ons huis wel vakkundig leeggeroofd (inbegrepen het laatste stukje leder uit de schoenmakerij) en daarvan hebben we nooit iets terug gezien. Bij de eerste verkiezing na de oorlog hebben we gestemd voor advocaat Herman Wagemans, die opkwam voor amnestie en daarna achtereenvolgens voor de Volksunie, het Vlaams Blok en het Vlaams Belang. Voor mij persoonlijk gebeurde de omslag toen vader me op ’t college het nummer van ’t Pallieterke stuurde van 2 juni 1955, waarin het overlijden van stichter Bruno De Winter werd gemeld, met daarin enkele van zijn columns en uitspraken (ik heb dat exemplaar nog steeds).
Sinds februari 2005 – toen ik met pensioen ging na 49 jaren dienst – probeer ik de politieke actualiteit te volgen en te becommentariëren vanuit een niet partijgebonden standpunt. Dat is niet altijd gemakkelijk, maar wie mijn blogs regelmatig leest, weet dat hij soms ook tussen de lijnen moet lezen. Nu nog zien hoe lang ik het volhoud. Ik ben van februari 1940, drie maand vóór het begin van WO II en hoopte in mijn jeugd dat ik 60 zou worden, ‘want dan maakte ik het jaar 2000 mee’. Dat is ondertussen ook al geschiedenis. Aan allen zou ik zeggen: ‘Geniet van ’t leven; het duurt maar even’.
Terwijl wij hier in Europa met spanning afwachten of en hoe het gepland Catalaans referendum zondag a.s. gaat verlopen, hebben de Iraakse Koerden eenzelfde referendum deze week reeds gehouden. De opkomst was er massaal (zo’n 80%) en de verwachting is dat de overgrote meerderheid daar vóór de onafhankelijkheid zal stemmen. Zelfs de christelijke en soennietische minderheden zouden in Iraaks Koerdistan vóór de afscheiding stemmen, omdat Irak tegenwoordig gedomineerd wordt door de sjiieten en anderzijds de Koerden geen Arabieren zijn. Als uitzondering op de moslimregels vechten de Koerdische vrouwen effectief mee tegen hun vijanden.
De Koerden zijn zowat de grootste bevolkingsgroep ter wereld die geen eigen staat heeft. Dit is mede het gevolg van het feit dat ze verspreid is over vier landen: Irak, Iran, Syrië en Turkije. Die situatie is er niet historisch gegroeid zoals bv in Spanje, maar een gevolg van een verdeling van het Midden-Oosten door de toen koloniale machten Frankrijk en Groot-Brittannië.
De Koerden hebben zopas een belangrijke rol gespeeld in de strijd tegen IS en waren (en zijn) zowat de meest betrouwbare geallieerden voor het Westen. Een referendum is trouwens een door de Verenigde Naties vastgesteld recht voor volkeren die een eigen staat willen. Dat geen enkele van de vier landen, waar grote groepen Koerden wonen, het daar mee eens is, laat nog maar eens zien hoe democratisch ze daar zijn. Terwijl landen zoals Irak en Syrië, die feitelijk kunstmatige constructies zijn, zelf niet in staat zijn hun eigen territorium fatsoenlijk te beheren, heeft ‘sultan’ Erdogan al met militair ingrijpen gedreigd in Iraaks Koerdistan, hij die in zijn eigen land af te rekenen heeft met Koerden die er 15% van de bevolking uitmaken, maar ook daar niet meetellen.
Hoe men het ook bekijkt, zolang men zich in het Midden-Oosten (maar dat geldt ook voor Afrika) houdt aan de oude koloniale grenzen, zal er daar nooit echt vrede komen. Pas wanneer soennieten, sjiieten en Koerden een eigen territorium krijgen, zal er enige hoop zijn en zolang er hoop is, is er leven.
---
Voor de cijferaars: dit is mijn 3.500ste blog sinds ik ermee begon begin februari 2005…
Gisteren was er de traditionele septemberverklaring van de Vlaamse deelregering. Minister-president Bourgeois was blij te kunnen vertellen dat die begroting, ondanks alle problemen, sluitend zal zijn. Men moet er dan wel rekening mee houden dat bepaalde kosten, zoals die voor Oosterweel, daar niet bij vermeld worden, omdat we daarover met Europa niet op één lijn zitten. Die laatste wil nl dat Vlaanderen dat geld meteen volledig in zijn begroting zet, terwijl die in werkelijkheid over x-aantal jaren wordt afbetaald. Bij Europa schijnen ze dat niet te snappen, maar die hebben zelf waarschijnlijk geld zat om alles wél contant te betalen…
Hét nieuws van de septemberverklaring was echter niet bovenstaande, maar het feit dat de beruchte Turteltaks (die feitelijk Freya-taks had moeten heten) voor een gemiddeld gezin 100 euro per jaar, terug werd gebracht tot amper 9 euro. Hoe kan nu zoiets? Wel, vrij simpel. Door het niet opstarten van de twee biomassacentrales in Gent en Genk spaart deze regering liefst een dikke 4 miljard euro uit. Er bestaat toch nog rechtvaardigheid, zou ik zeggen. De voorstanders van het geldsmijten komen wel met het argument af dat Vlaanderen op die manier tegen 2020 zijn klimaatdoelstellingen niet zal halen. So what? Om te beginnen zullen we niet de enigen zijn die daarin niet zullen slagen en – zoals bovenaan reeds aangegeven – zijn er wel meer Europese maatregelen die niet zomaar in te vullen zijn. Het is niet voor niks dat er in de E.U. steeds meer weerstand komt tegen de betutteling van de deelstaten, zoals we dit weekeinde nog konden meemaken bij de Duitse verkiezingen*.
---
* In de nasleep van de Duitse verkiezingen, zorgde vroegere voorzitster en huidige vice-voorzitter Frauke Petry meteen voor ophef door uit de partij te stappen en te zullen zetelen als onafhankelijke. Een ramp voor de partij is dat ook weer niet, want in totaal heeft ze tenslotte 94 leden in het nieuwe parlement. Dat Frauke Petry is wel een speciaal geval. Ze is geboren als dochter van een predikant (net zoals Angela Merkel en Theresa May) en had vier kinderen bij haar eerste man. In 2017 hertrouwde ze met een politiek medewerker, die eveneens vier kinderen uit een vorig huwelijk had en sindsdien heeft ze ook van hem een kind. ‘Hoeren en boeren’ noemen ze dat bij ons. Men kan zich afvragen wat dergelijke mensen kunnen bijdragen aan de gemeenschap, maar normaal kan men zoiets bezwaarlijk noemen…
Ook in Duitsland hebben de traditionele partijen de verkiezingen verloren. Frau Merkel mag dan nog stellen dat haar partij de grootste is gebleven en dat men zonder haar geen nieuwe regering kan vormen, de combinatie CDU/CSU verloor wel 9% van de stemmen t.o.v. de vorige verkiezingen en de mederegerende socialistische SPD haalde haar slechtste uitslag ooit. Die laatste partij heeft daar meteen haar conclusies uit getrokken en stapt in de oppositie. Zij wil niet verder door Merkel doodgeknepen worden. Of het alleen daarmee te maken heeft, valt nog te betwijfelen, want links gaat in heel Europa achteruit, behalve in de UK, maar – zoals ik al eens schreef – is dat een bewijs dat de Britten geen echte Europeanen zijn.
In zover men van een verrassing wil spreken, is het de winst van de uiterst rechtse AfD die daarvoor in aanmerking komt. Die dankt de partij in de eerste plaats aan het ‘Wir schaffen das’ van dezelfde Merkel. De partij komt voor het eerst in het Duitse parlement met meer dan 13% van de stemmen en zo’n 80 volksvertegenwoordigers. Ik heb zo het idee dat het daar nog gaat stuiven en dat Merkel zomaar niet zal kunnen zeggen en doen zoals weleer. Ze zal trouwens in principe alleen een nieuwe regering kunnen maken met de steun van de liberalen van de FDP en de groenen en zelfs dat is geen certitude. Als die er toch komt zal het zijn omdat het alternatief nieuwe verkiezingen zijn, die geen van de poco partijen wil. Het kan dan ook nog wel even duren vóór er bij onze oosterburen een nieuwe regering zal zijn.
Ondertussen zal de focus, zeker in het vooruitzicht van volgende zondag 1 oktober, deze week volledig naar Catalonië gaan, waar een openlijk conflict tot stand is gekomen tussen de deelstaat en de Spaanse regering, die de regio bijna letterlijk probeert te bezetten met de eigen politie en militairen. En dat gebeurt niet in Chacamaca, maar hier op ons eigen continent. Het Europa der volkeren is nog niet voor morgen.
Men kon en kan er niet naast kijken: vandaag zijn het verkiezingen in heel Duitsland, het land dat nog steeds beschouwd wordt als de locomotief van het huidige Europa. Die verkiezingen zijn daarom ook belangrijk voor de andere landen van de E.U. en daarbuiten, maar zeker voor de buurlanden, zoals Vlaanderen, die heel wat halfafgewerkte producten leveren aan de Duitse industrie die nog altijd behoorlijk draait. Vraag is maar of deze verkiezingen daar veel aan zullen veranderen.
Als het aan Merkel ligt zeker niet. Volgens alle peilingen zal haar partij ook deze verkiezingen winnen en zal het er alleen van afhangen met wie ze de volgende Bondsregering, haar vierde dan, zal kunnen vormen. Tweede worden waarschijnlijk de socialisten, maar die kunnen tegen Merkel weinig beginnen omdat ze samen met haar in de vorige regering hebben gezeten en zelfs vroeger, toen ze voor het zeggen hadden, heel wat beslissingen hebben genomen waartegen links nu protesteert, zoals de minimumlonen, de parttime jobs e.d. Allemaal zaken die beslist werden tijdens de regeerperiode van de socialist Schröder mét medewerking van de Duitse vakbonden.
Als er bij deze verkiezing al een verrassing zal zijn, dan zal die moeten komen van het Alternativ für Deutschland, de nieuwe uiterst rechtse partij die het Merkel niet vergeeft dat ze de Duitse grenzen heeft opengezet voor jan en alleman. Vooral de laatste dagen vóór de stembusgang heeft die flink van zich laten horen. Merkel rekent echter op de stemmen van die landgenoten die geen avonturen willen en die haar saaie, grijze politiek, die zo’n beetje lijkt op die van onze Natte Dweil, lijdzaam ondergaan. Het enige waarop men kan hopen is dat Merkel, mocht ze voor een vierde keer Bundeskanzlerin worden, dit waarschijnlijk haar laatste keer zal zijn. Misschien kan dat voor haar een aansporing zijn om eens uit haar grijze schaduw te treden en zo te vermijden dat de geschiedenis haar straks zal vergeten zijn, net zoals onze Natte Dweil…
Het is weer zover: er is nog maar eens een studie verschenen over de armoede in Vlaanderen. Het percentage van mensen onder de armoedegrens zou bij ons amper zakken en bij de kinderen zou het zelfs verdubbeld zijn in de laatste tien jaar. Zoals ik ook al eerder schreef, is dat voor mij geen verrassing. De armoede in Vlaanderen is grotendeels geen Vlaamse armoede, maar geïmporteerde. Zolang wij hier armoede invoeren, zal dat zo blijven. Die mensen komen hier allemaal maar binnenvallen, hebben inderdaad weinig of niets en moeten geholpen worden door OCMW en aanverwanten, waardoor men niet kan verwachten dat die snel uit de armoede zullen raken. Daar komt dan nog bij dat de meeste van die mensen komen uit ontwikkelingslanden en uit de moslimwereld, waar het laden en lossen is en er op die manier (te) veel kinderen geboren worden. Door het feit van de armoede zullen ook die problemen niet opgelost raken.
Het helpt ook niet dat die problematiek hier verkocht wordt door een figuur als die Jos Geysels. De man heeft zich in Vlaanderen gehaat gemaakt door het cordon sanitair uit te vinden en belachelijk door Verhofstadt indertijd mee in het federale zadel te helpen. Geysels was toen secretaris van Agalev, de voorloper van Groen, een partij die zijn structuur had opgebouwd zoals de communistische regimes van het vroegere Oostblok. Die hadden als leider nl geen voorzitter, maar een secretaris. Agalev volgde dat voorbeeld, waardoor men de groenen ook wel eens de watermeloenen noemde: groen van buiten, maar rood van binnen. Secretaris Geysels deed het zo goed dat Agalev bij de volgende verkiezing zelfs onder de verkiezingsdrempel bleef en uit het parlement verdween. Als dank kreeg hij van Verhofstadt en later van politiekcorrect Vlaanderen een paar lucratieve jobs, zoals degene die hij nu heeft en waarbij hij ook wel niets tekort zal komen.
Wie een beetje de Belgische politiek volgt, weet dat de zesde en laatste staatshervorming een draak was, zeker voor Vlaanderen. De uiteindelijke splitsing van Brussel-Halle/Vilvoorde heeft Vlaanderen veel geld gekost, zeker op gerechtelijk gebied en aan Brussel. Daar bovenop kregen de gewesten wel meer bevoegdheden, maar slechts een gedeelte van het budget waarover de federale regering daarvoor beschikte. Volgend jaar volgt daarover de uiteindelijke afrekening en die zou kunnen betekenen dat het Vlaams gewest nog zo’n miljard euro bij de federale in het krijt zou staan. De ruimte, die er volgens Gwendolientje van de Open VLD zou zijn om meer te investeren, mag men dan ook vergeten, incluis de kosten die het begin van de werken aan de Oosterweelverbinding in Antwerpen met zich mee zullen brengen. De Vlaamse regering heeft schoon zeggen dat ze de 100 miljoen, die men daarvoor volgend jaar zal nodig hebben, evenals een 40 miljoen voor ziekenhuis infrastructuur, buiten de Vlaamse begroting wil houden (zodat Europa geen roet in het eten kan gooien), dat geld zal er toch op e.o.a. manier moeten zijn. Die eerste werken voor Oosterweel zullen trouwens grotendeels plaats vinden op de linkeroever, zodat ze weinig of geen effect zullen hebben op het bestaande verkeersinfarct.
In mijn blog van gisteren had ik het er al over dat dit land elk jaar zo’n 2,7 miljoen euro (meer dan 100 miljoen oude Befkes!) uitgeeft voor de besnijdenis van joodse en mohammedaanse jongetjes. Big Maggie wil daaraan niet tornen, want vreest dat het afschaffen daarvan zou leiden tot ‘besnijdenissen aan de keukentafel’. Alsof wij daarvoor verantwoordelijk zouden moeten zijn…
Dat bedrag van 2,7 miljoen euro verzinkt trouwens in het niets, als men hoort hoeveel de staat uitgeeft aan het subsidiëren van politieke partijen. Die hebben momenteel – volgens een studie van Vives – samen bijna 120 miljoen euro in kas, waarmee ze amper weten wat ermee aan te vangen, zeker als men weet dat de verkiezingsuitgaven beperkt zijn tot 30 miljoen. Het zou beter zijn, mochten de partijen verantwoordelijk worden voor hun financiering door bv lidgelden en/of giften. Zoals het er nu aan toegaat worden ze slapende rijk en dat in een land dat een schuld heeft die groter is dan het bbp. Het is trouwens opmerkelijk dat niemand van onze politici zich blijkbaar druk maakt om die staatsschuld. Men blijft maar meer uitgeven dan men binnen krijgt en hoopt waarschijnlijk, net zoals wijlen Guy Mathot, minister van Begroting in een der regeringen Martens, dat het gat in de begroting er vanzelf gekomen is en ooit wel eens vanzelf zal verdwijnen. Onze (klein)kinderen komen er nog wel achter…
Het Belgisch raadgevend comité voor Bio-Ethiek is, na een grondige studie van liefst drie jaar, tot het besluit gekomen dat het ritueel besnijden van jongens een aantasting is van hun fysische integriteit. Die besnijdenis is een gebruik bij joden en moslims en wordt normaal al toegepast bij kinderen die amper geboren zijn. Het comité vindt dat niet kunnen, omdat het gaat om een onomkeerbare radicale ingreep zonder medische noodzaak. Ze vindt ook dat de fysische integriteit van de kinderen voorrang moet krijgen op de geloofsovertuiging en dat men die ingreep beter uit kan stellen tot het kind in kwestie oud genoeg is om dit zelf eventueel te beslissen, bv op de ouderdom van 18 jaar. Dat zou ook beter overeenkomen met het bestaande Internationaal Verdrag van de rechten van het kind en de Raad van Europa die daarover al in 2013 een (weliswaar niet bindende) resolutie aannam, waarin de lidstaten het advies kregen de besnijdenis van jongens niet zomaar toe te staan.
Zoals te verwachten was kwam op dit bericht meteen een golf van protest vanuit joodse en mohammedaanse hoek, net zoals dat al het geval was bij het voorstel tot onverdoofd slachten van dieren. Het aantal rituele besnijdenissen neemt in dit land met het jaar toe en dat heeft natuurlijk te maken met de toenemende immigratie die er momenteel plaats vindt.
M.i. mogen joden en moslims op dat gebied doen wat ze willen, maar dan wel op eigen kosten. Vorig jaar is het Riziv nl voor liefst 2,7 miljoen euro tussenbeide gekomen voor dergelijke besnijdenissen en dat is te gek om los te lopen, iets wat ook de mening is van dat comité waarvan sprake. Het gaat hier niet om maatregelen die iets met de gezondheid te maken hebben. Wie dat toch wil doen, moet daarvoor zelf voor de kosten opdraaien. Onze sociale zekerheid is niet bedoeld voor het betalen van fantasietjes van vreemde geloofsovertuigingen.
Gisteren vierde men in Nederland Prinsjesdag. Nou ja, ‘vieren’ is een groot woord in een land waar ze regeringscrisissen niet zo gewend zijn als bij ons. Onze noorderburen wachten nu al 189 dagen op een nieuw kabinet, een peulschil t.o.v. het Belgische record van 451, maar wel gigantisch voor Nederland, waar ze zoiets nog niet hebben meegemaakt. Zoals de traditie het daar wil, opende koning Willem Alexander die dag het Nederlandse parlementaire jaar. Zijn toespraak werd dit jaar dus geschreven door een kabinet in lopende zaken, waarvan hoopt dat het zo snel mogelijk plaats zal maken voor een echt kabinet. Dat laatste wordt, meer dan waarschijnlijk, een centrumrechts met vier partijen, net zoals onze federale regering, maar weer met dit verschil dat het voor Nederland een primeur is.
Tot tweemaal toe heeft men bij onze noorderburen getracht een kabinet te vormen met GroenLinks, de partij van wonderknaap Jesse Klaver, een soort Nederlandse Trudeau Jr, die het bij de verkiezingen zeer goed gedaan had. Dat dit niet gelukt is, heeft in de eerste plaats te maken met de overdreven eisen van GroenLinks i.v.m. de immigratie en vooral het klimaatakkoord van Parijs. Zoals ikzelf hier ook al meer dan eens geschreven heb, is heel dat klimaatgebeuren een erg vrijblijvend gebeuren. Men kan er pas op afgerekend worden over 30 of meer jaren en dan is het gemakkelijk nu hemel en aarde te beloven, ook al zou het kunnen dat het later grotendeels gebakken lucht is geweest, heel dure lucht dan.
In de plaats van GroenLinks zou nu de Christen Unie meedoen, een kleine protestante partij die er voor kan zorgen dat het nieuwe Kabinet net de meerderheid haalt (76 zetels op 150). De andere meerderheidspartijen zijn de liberale VVD, die als grootste de premier mag leveren (het wordt dus Rutte III), de christelijke CDA en de links liberale D66. Met een economie die goed draait en een staatsschuld die bijna de Maastricht-norm haalt – in procenten zowat de helft van de onze - kunnen we er in dit land alleen maar van dromen, hoe schamper onze media er ook over mogen doen.
Het is me wat met dat Ryanair. We zijn al e.e.a. gewend van die low cost maatschappij, maar de laatste stunt is wel de ergste: de volgende zes weken schrapt ze 2.000 vluchten en moeten zo’n 300.000 passagiers maar zien hoe ze er geraken.
De reden voor dit bruuske besluit is, dat de vakantieregeling voor het personeel vanaf 01.01.2018 gelijk moet lopen met dat van thuisland Ierland en niet volgens het eigen boekjaar, zoals tot nu het geval was. Dat had men bij Ryanair moeten zien aankomen, maar dat is dus niet gebeurd. Reservepersoneel kan niet worden opgeroepen, omdat er geen reservepersoneel is. De maatschappij heeft een chronisch personeelstekort, o.m. te danken aan de slechtere beloning t.o.v. de meeste andere vliegtuigmaatschappijen.
Nu is het zo dat men als gedupeerd passagier in een dergelijke situatie een schadeclaim kan indienen, maar Ryanair rekent erop dat de meeste van die passagiers dat niet gaan doen. Als individu valt zoiets trouwens niet mee; alleen wie dat doet in groep via e.o.a. organisatie zoals bij ons bv Testaankoop, maakt kans. En dan is het nog de vraag hoeveel men gaat krijgen. Ryanair-baas O’Leary, die pas drie dagen na de bekendmaking van de schrappingen zijn excuses aanbood, rekent op zo’n anderhalf miljoen euro, maar als het allemaal volgens het boekje gebeurt en volgens de verschillende wetgevingen, kan er sprake zijn van enkele tientallen miljoenen. Alles behalve low cost.
Men zal het maar meemaken, zeker als men in het buitenland zit en maar moet zien op eigen kracht terug te komen. Of e.o.a. afspraak heeft die men niet na kan komen. Voor wie serieus zaken doet en waar veel geld mee gemoeid is, doet er dan ook best aan niet met Ryanair te vliegen. Ook andere maatschappijen vliegen tegenwoordig met een low cost afdeling, maar daar kan men meestal terugvallen op de moedermaatschappij als er iets grondig fout loopt.
---
En dan iets anders. België zal, voor de tweede keer in drie jaar, de finale van de Davis Cup betwisten na een zege tegen Australië in de halve finale. In tegenstelling tot de meeste andere sporten, waar de toppers meestal Vlamingen zijn, zijn het bij de tennismannen de Waaltjes Goffin en Darci die er bovenuit steken. Knappe prestatie, die nog meer naar waarde zou geschat zou worden, mochten de heren ook eens een woordje Nederlands proberen te spreken. Dat is niet het geval, evenmin als vroeger bij Henin en nu bij de broertjes Borlée en zevenkampster Nafi Thiam. Het zijn geen monoglotten, want zij spreken ook allemaal behoorlijk Engels, maar de taal van de meerderheid in hun eigen land? Nee, hoor!
Wielrenner Philippe Gilbert spreekt wel behoorlijk Nederlands, maar dat komt omdat hij met een Nederlandse getrouwd is, de beste methode om een andere taal te leren. Daarmee is hij in Wallonië wel de uitzondering die de regel bevestigt.
Het heeft er alle schijn van dat het fameuze zomerakkoord eerst nog een herfstakkoord zal moeten worden alvorens alles wat toen beslist werd, definitief zal worden. Er zijn weinig punten waarover de meerderheidspartijen echt akkoord gaan, met als uitschieter de discussie over de pensioenen. Het is al lang geweten dat de Belgische pensioenen zowat de laagste zijn van Europa, de belastingen de hoogste. Dat alles neemt niet weg dat Bart De Wever (nog maar eens) gelijk krijgt, als hij zegt dat het betaalbaar moet blijven. En dit geldt niet alleen voor de pensioenen, maar ook o.m. voor de sociale zekerheid.
Die uitleg van De Wever kwam er op de jaarlijkse familiedag van de partij, waar vooral de discussie oplaaide over het feit dat de partij bij de volgende verkiezingscampagne (weer) niet met het communautaire zou uitpakken. Ook volgens heel wat N-VA sympathisanten zou dit er wel eens voor kunnen zorgen dat vroegere VB-kiezers, die in 2014 voor het N-VA hebben gestemd, dat nu opnieuw voor het VB zouden doen. Ook hiervoor had Bart zijn uitleg en zei hij dat men het kan draaien zoals men wil, maar dat er niets zal veranderen als de Vlaamsnationalisten in het Vlaamse parlement geen meerderheid behalen. Iets wat klopt en wat ik in deze rubriek al jaren schrijf. In plaats dat VB en N-VA daarvoor elkaar de schuld geven, zouden ze er m.i. beter aan doen meer in de verf te zetten dat het de traditionele partijen zijn die niet meewillen. Zelfs als de Vlaamsnationalisten zouden samenwerken halen ze ook samen die meerderheid niet en daar knelt het schoentje. Naar buiten uit zouden de twee partijen beter de energie die ze nu aan elkaar verspillen, aanwenden om het in gebreke blijven van CD&V, SP.a en Open VLD meer in de kijker te plaatsen. Als ook dat niet lukt, blijft er nog de hoop dat er in Wallonië door het oprukken van de communisten van de PTB/PvdA na de volgende verkiezingen een links blok zou ontstaan, waardoor de tegenstellingen met een rechts blok in Vlaanderen dermate zouden kunnen worden dat de francofonen zelf vragende partij zouden worden om aan dit land een eind te maken. Dat is, zo te zien, alvast de natte droom van Bart De Wever.
