Uit een recente publicatie van KU Leuven professor André Decoster zou blijken dat op het gebied van ongelijkheid België helemaal niet slecht scoort. Volgens Econoom Geert Noels, die niet bang is om ook eens buiten de lijntjes te kleuren, is dit wel het gevolg van de aangehouden politiek van middelmatigheid. Denk maar aan de kritiek die Marc Coucke kreeg toen hij zijn bedrijf kon verkopen voor enkele miljarden en bleek dat hij daarop geen belasting diende te betalen. Mede als gevolg daarvan kwam eerst de speculatietaks, die diende afgevoerd te worden omdat de staat er geld aan verloor en plant men nu de effectentaks, twee geesteskinderen van Kris Peeters en zijn CD&V. Als men niet oplet en die laatste taks erdoor komt zal niet de winst, maar het bezit worden belast, de zoveelste poging om een vermogenstaks in te voeren. Eens die taks in het belastingsysteem zit, kan hij bij volgende begrotingsrondes naar behoefte worden verhoogd. Dat alles omdat we opgescheept zitten met een overheid die haar uitgaven niet onder controle krijgt. Mochten de rentelasten weer gaan stijgen – iets wat vroeg of laat zal gebeuren – zal dit land meteen vele extra miljarden méér schuld hebben.
Met een staatsschuld van over de 100% van het bbp, zal België een voorbeeld van middelmatigheid blijven. Onze linkse partijen, CD&V inbegrepen, willen dat de sterke schouders de zwaarste lasten dragen, maar vergeten daarbij dat ze zo heel wat van die mensen hier wegjagen. Dat geldt niet alleen voor onze Rode Duivels die haast allemaal in het buitenland spelen, maar ook steeds meer voor onze beste jonge ondernemers. We mogen nog blij zijn dat er hier en daar een blijft, zoals bv een Coucke. Niet alleen in de infrastructuur maar ook in de grijze hersencellen werd hier onvoldoende geïnvesteerd. Voeg daarbij de onderfinanciering van de pensioenen en de daarbij horende vergrijzing, om nog te zwijgen over de energiebevoorrading. Het wordt één grote puinhoop.
Kortom, het is niet wenselijk dat we hier een erg ongelijke maatschappij krijgen, zoals bv het geval is in de States en het V.K., maar een grijze, troosteloze samenleving waar geen sprietje boven het gazon zou mogen uitkomen en die onze jeugd geen prikkel geeft om het beter te doen, is ook geen alternatief. Het is niet omdat er hier en daar een ‘natte dweil’ het ver brengt door niets te doen, dat ons dat allemaal gaat lukken. Het leidt wel tot een afgunstmaatschappij zonder toekomst, waar de voornaamste bezigheid zwartepieten wordt.
Terwijl het kabaal over het al dan niet liegen van Theo Francken over de repatriëring van Soedanezen niet ophoudt, is de hele politieke meute op Kerstvakantie getrokken – op “reces’, zoals dat heet – en zal het tot na Driekoningen wel rustig blijven. Het enige wat men voorlopig van het zomerakkoord met zekerheid geregeld heeft, is de verlaging van de vennootschapsbelasting en dat was niets te vroeg, want ook ‘The Donald’ heeft iets gelijkaardigs gedaan in de States, ruwweg gesproken met eenzelfde korting. Alleen gaat die Amerikaanse belastingsvermindering al in op 01.01.2018 en de Belgische pas twee jaar later. Tegen die tijd kan het goed zijn dat heel wat Amerikaanse bedrijven Europa de rug zullen toegekeerd hebben en zal de vennootschapsbelasting alleen nog meetellen t.o.v. Europese bedrijven uit onze buurlanden, voor zover die ook al niet die taks hebben verminderd. Met een speculatietaks die weer werd afgevoerd en een effectentaks die hetzelfde lot riskeert is feitelijk alles op de lange baan geschoven.
Een tweede probleem, waar niet eens een echte oplossing voor is, is dat van de sluiting van de kerncentrales tegen 2025. Evenmin als voor de kosten van de vergrijzing moet het eerste ernstige initiatief daarvoor – de bekostiging – nog altijd worden opgestart. Zelfs al zou die kernstop er komen, dan kan dat met zekerheid alleen door in de volgende zeven jaar even snel acht tot negen splinternieuwe gascentrales te bouwen, waarvan men nu al weet dat ze verlieslatend zullen zijn en alleen kopers zullen vinden als het hele boeltje opnieuw zwaar gesubsidieerd zal worden. En dan hebben we het nog niet gehad over de extra vervuiling, want kerncentrales stoten geen CO2 uit, gascentrales wél. Het lijkt wel een perpetuum ‘immobile’, waarbij zelfs madame blanche met haar glazen bol op dit ogenblik niet kan voorspellen wat dat het land gaat kosten.
‘Panta rhei’, alles verandert. De oude Grieken wisten dat al en tegenwoordig blijkt het veranderen steeds sneller te gaan. Alleen in de Belgische politiek schijnt men dat niet te beseffen en blijft men maar voort klooien met knippen en plakken.
Ik ga even verder op mijn verhaal van gisteren. De wereld houdt nl, meer nog dan vroeger, niet op bij Europa en Amerika. Er zijn de opkomende economieën China en zelfs India en – wat dichter bij ons – een Rusland waartegen we met gemengde gevoelens aankijken. Net als Donald Trump wil Poetin zijn land weer groot maken en i.pl.v. één jaar, is die daar al zo’n 17/18 jaar mee bezig. Zijn stelling dat de implosie van de USSR de grootste economische ramp voor Rusland was, heeft sindsdien veel weerklank gevonden bij de Russen en Poetin hoopt dat volgend jaar nog eens te kunnen verzilveren bij de presidentsverkiezingen, die hij normaal gesproken zou moet winnen, ook al omdat de concurrentie er verre van koosjer behandeld wordt.
In Syrië is Rusland de beslissende factor geweest bij de redding van het Assad regime. Of daarmee de problemen er zijn opgelost is een ander verhaal. Een akkoord tussen alle verschillende fracties die daar tegen IS vochten is er nog niet en zowel dat akkoord als de wederopbouw van het land kan Rusland alleen niet aan. In 2015 – het laatste jaar waarvan er definitieve statistieken zijn – kromp de Russische economie met liefst 3,5%. Tussen 2013 en 2015 zakte de export (vooral gas en olie) met 40%. Het kleine België exporteert meer dan Rusland, qua oppervlakte het grootste land ter wereld. De salarissen zakten met 10% en de pensioenen werden losgekoppeld van de index, wat die laatste daar ook moge betekenen. Dat dit alles Poetin nauwelijks wordt aangerekend komt doordat de doorsnee Rus al e.e.a. heeft meegemaakt en heel wat meer kan verdragen dan de verwende Westerling.
En er is meer, op de lange termijn. De huidige bevolking van Rusland, zo’n 144 miljoen, zou tegen 2050 slinken onder de 100 miljoen. Daarbij komt een steeds groeiende instroom van meestal moslims uit de vroegere Centraal-Aziatische Sovjetrepublieken. Men schat het huidig aantal moslims in Rusland op 20 miljoen…
Kortom, Poetin mag dan al populair zijn, vraag is of hij het zal blijven. Met al dan niet verdoken grensoorlogen in Oekraïne, Georgië en nog zo’n paar regio’s in de Kaukasus, valt weinig populariteit te rapen. De Oost-Europese landen die van onder het Russische juk geraakt zijn, moeten echter nog niet meteen panikeren. Het echte Oekraïne, dat zonder het oostelijke mijngebied van de Donbas, zal wel nooit meer Russisch worden, Kazakstan koos recentelijk nog om terug te keren naar het Latijnse alfabet en in Wit-Rusland is het afwachten wat er zal gebeuren na de dictatuur van Loekasjenko. De USSR komt niet meer terug.
Het is Kerstmis en het zal snel weer Pasen zijn. Hoe ouder men wordt, hoe sneller de tijd voorbij gaat. Een jaar is niets meer, laat staan een maand of een week.
Kerstmis is het uitgesproken feest voor de vrede, al is die nog steeds in vele streken dezer aarde zo goed als onbestaande. Her en der woeden nog altijd oorlogen of iets dat erop trekt en dat zal wel nooit veranderen. Het voorbije jaar maakten we wel e.e.a. mee op politiek gebied: de verkiezingsoverwinning van Trump in de States, die van Macron in Frankrijk en de misrekeningen van May in de U.K. en Rajoy in Spanje. Wat als rode draad door al die verhalen loopt, is de pretentie van onze Europese politieke leiders, die denken dat zij de waarheid in pacht hebben. Wat duidelijk niet het geval is.
Ondanks alle kritiek zit Donald Trump al een jaar in het Witte Huis en kan men rustig stellen dat hij zijn termijn zal uitdoen. Hij had zijn kiezers ‘America First’ beloofd, doet zijn best dat te verwezenlijken en begint er zowaar in te slagen. De Amerikaanse groei zit boven de 3%, de werkloosheid is er de laagste in 7 jaar, de nieuwe jobs zijn doorgaans beter betaald en de beurs heeft nooit zo hoog gestaan. Zijn erkenning van Jeruzalem als hoofdstad van Israel – wat ze de facto al was – en zijn uitstap uit het klimaatakkoord van Parijs waren eveneens verkiezingsbeloften en, of men daar nu voor of tegen is, ook die maakt hij waar. Trump is de president van de USA, niet van de wereld en zeker niet van Europa, waar men denkt het wereldgeweten te zijn. Datzelfde Europa slaagt er zelf niet eens in ergens nog zijn stempel op te drukken. Onze media verwijten Trump o.a. dat hij maar 40% steun meer heeft van zijn onderdanen, maar bij Merkel en Macron is dat niet méér en dan hebben we het nog niet over Theresa May. Of over Rajoy, die in Spanje nog een middeleeuws schrikbewind voert en die mensen om hun politieke overtuiging in de kerker stopt. Alsof de inquisitie daar nooit heeft opgehouden te bestaan. Europa staat erbij en kijkt ernaar…
Dat alles belet niet dat ik al mijn lezers een zalig en gelukkig Kerstfeest toewens, hét familiefeest bij uitstek. In Italië zegt men: ‘Natale con i suoi e Pasqua dove vuoi’ (Kerstmis met de zijnen en Pasen waar men wil).
‘We zullen moeten bewijzen dat wat we zelf doen beter doen’ was de uitspraak van Gaston Geens, in een ver verleden hoofd van de Vlaamse gewestregering’. Daaraan moest ik denken bij de laatste vergadering van de huidige Vlaamse regering, die het jaar afsloot met zo’n 130 punten waarop iets beslist of gewijzigd werd. Dat ging van het vereenvoudigen van ‘het beschrijf’, zoals de registratie bij de aankoop van een huis bij de notaris wordt genoemd, tot het castreren en steriliseren van katten, waarvan we er blijkbaar teveel hebben (men spreekt van één miljoen). Maar wat mij het meest opviel was het feit dat Vlaanderen 100 miljoen euro in het Spoor steekt. Feitelijk hoeft ze dat helemaal niet te doen, want ‘den ijzeren weg’ is bij mijn weten nog altijd een federale materie.
Dus, bovenop de (min of meer) drie miljard die de federale regering jaarlijks in ons rijdend faillissement stopt, wordt er aan de NMBS vanuit Vlaanderen nog eens honderd miljoen cadeau gedaan. En nu maar hopen dat dat geld goed besteed zal worden. Het zou bedoeld zijn voor de snellere elektrificatie van enkele Limburgse lijnen, waarop nu nog steeds alleen diesellocomotieven rijden. Ik vraag mij toch af of zoiets te rijmen valt in een land waarin Vlaanderen federaal meestal te weinig krijgt. Als de NMBS er niet in slaagt te functioneren zoals het hoort, waarop wachten we dan om dat Spoor te federaliseren?
De verdeelsleutel voor het Spoor zou 60/40 moeten zij, in het voordeel van Vlaanderen. Dat is gewoon de verhouding tussen het aantal inwoners van Vlaanderen en Wallonië in dit land. Maar 70% van de eigen inkomsten van de NMBS komt uit de Vlaamse stations en dat terwijl er in Wallonië evenveel stations zijn als in Vlaanderen. Ook de infrastructuurkosten in beide landgedeelten zijn dezelfde, maar dan is het weer 50/50, met als excuus dat er in het zuiden van het land meer kilometers spoor liggen. En zo blijft men Vlaanderen steeds geld ontzeggen waar het recht op heeft. Op de eerste Waalse merci moeten we niet rekenen. Daar vindt men het niet meer dan normaal dat Vlaanderen bij betaalt.
Het zgz zomerakkoord is dan toch geen Sinterklaasakkoord geworden. Als het een beetje tegen blijft zitten wordt het zelfs opnieuw een zomerakkoord, want zou dan het wel eens kunnen dat het pas tegen de volgende zomer rond zal zijn. Alleen de verlaging van de vennootschapsbelasting van de NVA is voorlopig overeind gebleven. Kan moeilijk anders als men weet dat zelfs Trump ervoor gekozen heeft via zijn belastinghervorming. De andere zgz ‘speerpunten’: de effectentaks van CD&V en het onbelast bijklussen van Open VLD blijven tot na de feesten in de koelkast, samen met het communautaire van de N-VA, zeg maar.
Dat alles maakt dat deze regering Michel er toch een van lopende zaken wordt, want geen enkele partij zal in een verkiezingsjaar (met nog een tweede het jaar erop) durven stunten. Gelukkig hebben ze nog de Soedanese vluchtelingen die men (voorlopig?) niet meer mag terugsturen omdat ze bij hun thuiskomst mishandeld zouden worden. Dit laatste kan waar zijn, maar een echte bevestiging ervan is er (nog) niet, tenzij wat die vluchtelingen er zelf over vertellen. Er is ook niemand van al die protesterenden die zegt hoe het wél moet. Want de vluchtelingen waarover het gaat willen hier geen asiel of verblijf aanvragen en zijn dus illegaal in dit land. Als men er niets tegen onderneemt, riskeert men dat er nog veel meer zullen komen, zeker als ze in de buurlanden niet langer aanvaard zouden worden en dan zitten we hier straks met een nieuw soort Calais.
De fel belaagde Theo Francken kan er maar goed bij varen, want, hoe erg hij ook verguisd wordt door de politiekcorrecten en de media, in alle peilingen staat hij bij de top vijf, de Waalse inbegrepen. Jan met de Pet heeft meer respect voor wie voor zijn zaak vecht, dan voor wie bekritiseert zonder een alternatief voor te leggen. Dat geldt in de eerste plaats voor CD&V, waarvan sommigen niet zouden uitsluiten de regering Michel over deze zaak te laten vallen. Doen, zou ik zeggen, al vrees ik dat de tsjeven dan een volgende afstraffing te wachten staat. Ik zie niet in hoe men stemmen kan winnen door illegale Afrikanen te verdedigen, maar geen problemen heeft met het opsluiten van vreedzaam betogende Catalanen o.w.v. hun politieke mening…
Ik post mijn blog dagelijks iets na middernacht. Om een idee te krijgen van de verkiezingen in Catalonië heb ik gisteren wel moeten wachten tot de laatste nieuwsberichten, zeg maar die van na 23.00 uur en op dat ogenblik zag het er naar uit dat de drie separatistische partijen een nipte meerderheid zouden behalen. Als men er rekening mee houdt dat meer dan 80% van de Catalanen zijn gaan stemmen (er is daar geen stemplicht), dat de verkiezingen werden uitgeschreven door Madrid, dat ze speciaal op een weekdag werden gehouden (wat daar niet de gewoonte is) en dat vooral de separatistische partijen onthoofd naar de stembus moesten omdat hun leiders in ballingschap waren, in de gevangenis zaten of een losgeld hadden moeten betalen en daarbij spreekverbod hadden gekregen, dan kan men rustig spreken van een serieuze overwinning. Voeg daar nog bij dat er officieel geen buitenlandse waarnemers mochten komen (maar ze waren er wel o.m. onze Mark Demesmaeker).
Het wordt nu afwachten wat Madrid gaat doen. Rajoy heeft zich terdege misrekend en kan nu moeilijk een verkiezing die hij zelf heeft uitgeschreven om welke reden ook nietig verklaren. Verder is het de vraag of hij de gevangen ministers en partijleiders zal vrij laten en de losgelden zal terugbetalen en tenslotte of deze mensen, die opnieuw in een democratische verkiezing verkozen zijn, hun oude functies weer zullen mogen opnemen. Dat laatste geldt zeker voor Puigdemont, wiens partij waarschijnlijk de grootste wordt van de drie separatistische, wat ze vroeger niet was. Kortom, Rajoy zou dat fameuze artikel 155 weer ongedaan moeten maken en tenminste een geste moeten doen door nu eens eindelijk met de Catalanen, die op geen enkel ogenblik geweld hebben gebruikt, een gesprek te beginnen, i.pl.v. zich te blijven gedragen als een hoofdinquisiteur. Dat zal hopelijk de volgende dagen wel duidelijk worden. Ondertussen hebben de Catalanen laten zien dat een volk dat zich niet laat ringeloren wel degelijk een kans maakt, zelfs als het door Europa en door de traditionele partijen (ook die van bij ons) in de steek wordt gelaten.
Een wanhoopskreet van Wouter Torfs en vier andere Vlaamse topwinkeliers om a.u.b. in deze Kerstdagen ‘Belgisch’ te kopen. Torfs is zelf zo’n beetje de uitzondering die de regel bevestigt, ttz zowat de enige die een akkoord heeft kunnen sluiten met de vakbonden om zijn personeel voor de bediening in de e-commerce later te kunnen laten werken dan 20.00 uur. Zeg maar, de enige die bezweken is voor de syndicale chantage. Dat akkoord was de enige mogelijkheid die de linksbuiten van de federale regering, Kris Peeters, had gelaten om met Bol.Com, Coolblue en andere Zalando’s te kunnen concurreren. Veel te laat en te weinig, naar wat nu blijkt. Elk jaar verdwijnen er meer dar vier miljard euro naar het buitenland, waaraan de bijgevoegde waarde voor dit land nul komma nul is, gewoon omdat men daar wél na 20.00 uur mag werken en de bestelde goederen dan ook eerder geleverd worden.
Gaat daaraan nu iets veranderen? Meer dan waarschijnlijk niet, want ondertussen hebben die buitenlandse e-commerce zaken de markt veroverd, werken ze goedkoper en meer doelgericht door de opgedane ervaring en komt de oproep van Torfs minstens twee weken te laat, omdat ondertussen de meeste van onze mensen hun belangrijkste Kerstinkopen reeds hebben gedaan.
Dit land werkt niet en zal dat nooit doen zolang de traditionele partijen met figuren zoals die Peeters het voor het zeggen blijven hebben. Een land dat nog altijd meer uitgeeft dan wat het binnen krijgt, gaat tenslotte failliet. Dat geldt ook voor de pensioenen, waar de vakbonden nu zo moeilijk over doen. Als alle mensen gemiddeld langer leven en minder lang werken, ttz minder afdragen, zal er een moment komen waarbij de Sociale Zekerheid onbetaalbaar zal worden. Dan mogen dikgevreten salonsocialisten zoals die Rudy De Leeuw, wiens familie wél mee profiteert van o.m. de notionele intrestaftrek, vóór de Tv-camera’s wel hun afschuw kunnen blijven kwijt raken aan de bevriende poco media, maar zal de gewone man in de straat het slachtoffer blijven van hun demagogie.
---
Met Anderlecht wordt het dus waarschijnlijk ‘Couckenbak’! Niet dat ik daarvan zou wakker liggen (ik heb wel ooit te maken gehad met Coucke’s grootvader, een apotheker in Boom), maar het belangrijkste gevolg van de uitschakeling van kandidaat Ghelamco zou wel kunnen betekenen dat het nu met dat vervloekte Eurostadion definitief afgelopen zou kunnen zijn.
---
Met wie ik ook, zij het onrechtstreeks, te maken heb gehad was met Freddy Van Gaever, onlangs overleden. De hyperactieve Van Gaever, die niet minder dan 3 vliegtuigmaatschappijen oprichtte, waaronder VLM, maar ook Delta Airlines (DAT) dat de doorstart betekende voor het failliete Sabena, had op een gegeven ogenblik een bestuursfunctie bij het Nederlandse transportbedrijf Pakhoed. Toen die het Franse Onatra overnam, bestelde hij daarvoor een serie DAF-vrachtwagens, die in een speciale gele kleur moesten gespoten worden. In de cabinefabriek van DAF in Oevel noemden wij dat toen ‘Onatra geel’. Van Gaever was niet alleen een briljant zakenman, maar ook een overtuigde Vlaming, medeoprichter van het Vlaams Blok, die het misschien veel verder zou gebracht hebben, maar o.w.v. zijn Vlaamsgezindheid geboycot werd door het Belgisch establishment.
Hendrik Bogaert, ‘Straffe Hendrik’ voor zijn CD&V-supporters, heeft een boek uitgegeven: ‘In vrijheid samenleven’, waarin hij stelt dat het wenselijk is een verbod uit te vaardigen op het dragen van grotere en zichtbare religieuze tekens voor godsdiensten met meer dan 5% van de bevolking. In principe gaat het in hoofdzaak om het dragen van een hoofddoek door de moslima en gaat Bogaert daarmee zelfs een stap verder dan wat tot nu toe min of meer de regel was: alleen in openbare instellingen, de zorg en de scholen iets wat het Vlaams Belang tot nu toe ook altijd gesteld heeft.
Hoe wenselijk ook, het is weinig waarschijnlijk dat het voorstel van Straffe Hendrik aanvaard zal worden, niet in het algemeen en zeker niet in zijn eigen CD&V partij, waar Bogaert nog als een van de laatste overtuigde Vlamingen is overgebleven. Een tweede is misschien Peter De Crem, die nog wel een regeringsfunctie heeft als staatssecretaris voor Buitenlandse Handel in de federale regering, een functie die echter nog weinig voorstelt en in feite voor De Crem een stap terug is. CD&V is in de eerste plaats een pseudolinkse partij geworden, waarin Kris Peeters – nog zo iemand die een stap heeft moeten terugzetten – de bakens uitzet, met de stille medewerking van ‘Markske’ Beke die zich steeds meer ontpopt als een tweede ‘natte dweil’, wat hem echter niet veel succes lijkt op te leveren.
Hendrik Bogaert was bij de laatste verkiezingen de lijsttrekker voor CD&V in West-Vlaanderen. Dat leverde hem geen enkel uitvoerend mandaat op, noch regionaal noch federaal. Eerder had hij ook al een voorstel ingediend om de dubbele nationaliteit af te schaffen, maar ook daarmee kreeg hij in de partij niemand mee. Hij zou er dan ook beter aan doen te breken met de christendemocraten die helemaal geen beleidspartij meer zijn en in alle peilingen blijven zakken.
In Oostenrijk gaat extreemrechts mee regeren en dat heeft meteen in onze poco media gezorgd voor het gebruikelijke haatproza. Het woord neonazi wordt weer misbruikt in het kwadraat. Nu is het wel zo dat de meeste uiterstrechtsen geen doetjes zijn, geen blad voor hun mond nemen, maar anderzijds de pijnpunten van onze democratieën in het algemeen en de E.U. in het bijzonder blootleggen. En dat wordt hen natuurlijk niet in dank afgenomen.
Men dacht dat het gevaar vanuit de rechterhoek verdwenen was, nadat rechtse partijen niet slaagden tijdens de laatste verkiezingen in zowel Nederland, Frankrijk als Duitsland. Ze zorgden er in die landen wel voor dat de spanning er in blijft, ook nu nog. In Nederland heeft men, om Wilders te counteren, een daar ongeziene monstercoalitie moeten vormen met vier partijen om een meerderheid van één zetel over te houden, in Duitsland heeft rechts ervoor gezorgd dat Merkel het niet meer alleen voor het zeggen heeft en dat de liberale partij, die zgz gematigder is dan de AfD, wel weer meespeelt en het zich zelfs kon veroorloven Merkel de wacht aan te zeggen. In Frankrijk haalde Macron het wel, maar Marine Le Pen kwam in de tweede stemronde en haalde één miljoen stemmen meer dan haar vader destijds. Voeg daarbij nog de ruk naar rechts in Polen en Hongarije en men krijgt een beeld van een duidelijk veranderend Europa, waarbij oproepen tot boycot zoals indertijd door Louis Michel nóg lachwekkender zouden aandoen.
Of rechts Europa gaat redden, is nog een ander verhaal, maar er zal wel rekening mee moeten gehouden worden, zeker op gebied van immigratie en integratie. En dat is hoognodig, want met de huidige leidende Europese politieke kaste kan Europa er een kruis over maken.
In een uitgebreid interview in De Tijd van zaterdag 25 november verklaarde Europees ‘ex-president’ Herman Van Rompuy ‘Er is een gebrek aan leiderschap in Europa’. Verboden te lachen, zoiets te moeten horen uit de mond van de man die zelf nooit iets gedaan heeft, dus ook nooit iets fout deed en daarom steeds gepromoveerd werd!
De verkiezingen in Duitsland liggen al drie maand achter de rug en het land heeft nog steeds geen zicht op een nieuwe Bondsregering. Bij ons zou dat een lachertje zijn, wij hebben ooit 541 dagen zonder regering gezeten, maar bij onze oosterburen zijn ze dat niet gewend. De gesprekken tussen CDU/CSU, de partij van Merkel en haar Beierse bondgenoot enerzijds en liberalen en groenen anderzijds zijn afgesprongen, zodat ‘Mutti’ van armoede weer contact moest zoeken bij de socialisten, die vlak na hun verkiezingsnederlaag gesteld hadden niet meer in een regering met Merkel te willen treden. Regeren met ‘das Mädchen’ heeft in het verleden zowel liberalen als socialisten geen deugd gedaan.
Net zoals bij ons draait ook Duitsland gewoon rond, ook zonder regering. Mijn vader, een zelfstandige, zei altijd dat het voordeel van geen regering te hebben was dat er dan ook geen nieuwe belastingen kwamen. Maar dat probleem stelt zich niet in Duitsland. De begroting heeft er een overschot en de staatsschuld is zo goed als onbestaande. Toch kan het land, dat beschouwd wordt als de motor van de E.U., zo niet verder en moet er iets gebeuren. Misschien komt er toch een nieuwe GroKro, een grote coalitie met de socialisten, maar dan zal Merkel niet meer kunnen doen zoals voorheen, zelfs niet als ze verder zou werken met een minderheidskabinet dat gedoogd zou worden door de SPD.
Er bestaat de mogelijkheid dat het land zich nog eens heruitvindt, zoals op het einde van de vorige eeuw, toen, onder – nota bene - een linkse kanselier, politiek én vakbonden het op een akkoord gooiden en het land een nieuwe economische bloei kende. Die bloei is er trouwens nog, al wordt het ook voor de Europese motor tijd om een tandje bij te steken wil het straks de trein van de elektrische aandrijving niet missen.
Tenslotte zou men zich afvragen wat wij er mee te maken hebben. Wel, Vlaanderen profiteert mee van de Duitse welvaart op gebied van toeleveringen van vooral half afgewerkte componenten. Wij hebben er alle belang bij dat we dat blijven houden en verder kunnen samenwerken, zoals ook met Nederland, Oostenrijk, Zwitserland en de Scandinavische landen i.pl.v. ons te vergapen aan bv Frankrijk, waar Macron het wel goed kan uitleggen, maar het nog lang zou kunnen duren vóór hij dat land weer vooruit krijgt. Mocht Merkel er straks niet in slagen kanselier te blijven, zou er van de vernieuwde Frans-Duitse samenwerking ook niet veel meer in huis kunnen komen.
Pascal Smet (SP.a), huidige Brussels minister van Mobiliteit, is altijd een buitenbeentje geweest, een ongeleid projectiel, zeg maar. In een vorige Vlaamse regering was hij minister van Onderwijs en bracht hij er evenmin veel vanaf, zodat op een gegeven ogenblik de toenmalige minister-president hem een heel dossier uit handen moest nemen vóór er ongelukken gebeurden. In Brussel wordt hij, als verantwoordelijke voor de Mobiliteit, o.a. geconfronteerd met de tunnels waarvan de plafonds naar beneden komen, de zinkgaten, waardoor die tunnels dan nog eens onder water komen te staan en nog van dat moois. Het is dan maar een stap om enkele foute beslissingen of uitspraken te doen om in Hellhole City de hel te ontketenen. Dat gebeurde ook, raar genoeg na een interview op de Amerikaanse politieke website Politico. Smetje vergeleek ‘zijn’ Brussel daar met een hoer, ‘tegelijk mooi, geil, lelijk als aangenaam’. Het leek wel alsof Hellhole City nu Whore City was geworden! In deze digitale wereld bereikten die woorden meteen zijn thuisbasis en het eindigde ermee dat Smetje zowat door iedereen uitgespuwd werd, zowel door de Brusselse oppositie als door zijn eigen partij, zelfs door een vereniging van sekswerkers. Wat gaan we daar in Brussel nog meemaken?
Als het voor Smetje en zijn Brusselse partijgenoten en collega’s een troost mag zijn, er is in Europa nog een hoofdstad die niet werkt. Men zou het haast niet geloven, maar dat is Berlijn. Ook daar heeft het te maken met een gevolg van de verdeling van die stad onder de Westerse geallieerden na WO II, waardoor de cohesie er nog steeds zoek is. Voeg daarbij dat de stad al decennia lang door links (zowel sociaaldemocraten als die Linke, de vroegere communisten) beheerd wordt.
Zonder Berlijn zou het Duitse Binnenlands Product (onze bbp) 0,2% hoger ligger. Ter vergelijking: in Groot-Brittannië zonder Londen zou dat bbp 11,1% láger liggen en in Frankrijk zonder Parijs zelfs 14,8%. Een schoolvoorbeeld van wat er in Berlijn niet werkt is de nieuwe luchthaven. De opening daarvan is al zeven keer uitgesteld en zal nu misschien klaar zijn in 2021, tien jaar later dan gepland. Hetzelfde geldt voor de meeste openbare werken die er jaren vertraging oplopen. En dat gebeurt dan in het succesland van de E.U., dat geen staatsschuld heeft en een budget met overschot.
Berlijn is nochtans nu officieel een eengemaakte stad. Mocht men erin slagen van Brussel ooit één stad met centraal bestuur te maken, moeten we dan ook niet denken dat het daar daarna meteen van een leien dakje zal lopen. Alle begin is moeilijk, is het gezegde en dat zal in Brussel niet anders zijn.
De gemeente Brasschaat stelt dit jaar haar bibliotheek niet ter beschikking van Amnesty International om mensen toe te laten van daaruit brieven te schrijven naar overheden over de hele wereld om daar mensen vrij te laten die louter om politieke redenen worden vastgehouden. De reden voor de koerswijziging is er gekomen nadat Amnesty International België geweigerd had dat er ook mocht geschreven worden naar de Spaanse regering die Catalaanse partijleiders en ministers gevangen heeft gezet o.w.v. hun mening en ze in het beste geval voorlopig vrijlaat op borgsommen van 100.000 tot 150.000 euro. Mensen die nooit tot geweld hebben opgeroepen en alleen opkomen voor de onafhankelijkheid van hun regio. M.a.w. Amnesty International is een ver-van-mijn-bed show en niet consequent. Brasschaat, waar men zopas de Catalanen die geweldloos kwamen betogen in Brussel, warm heeft onthaald en onderdak heeft verschaft, heeft daarin groot gelijk. Organisaties zoals Amnesty International, Artsen Zonder Grenzen, Human Right Watch, Greenpeace, 11.11.11. e.d. mogen dan nog ijveren voor een betere wereld, in de eerste plaats is het voor hún betere wereld en die is eerder van linkse signatuur. Ze zijn zeker niet neutraal. Gisteren was er in Brussel nog een ludieke actie van Greenpeace tegen de N-VA i.v.m. het akkoord van onze vier energieministers. Dat wordt volledig verkeerd voorgesteld. Het is niet juist te stellen dat die partij tegen het stilleggen van de kerncentrales is. Ze wil wel dat de laatste centrale pas zal gesloten worden als blijkt dat er geen stroomtekort meer zal zijn en de stroom betaalbaar blijft. Verder vraagt menigeen zich af of de geldstromen die ze genereren niet de hoofdoorzaak zijn van hun bekommernissen. Als men bv ziet dat een Els Keytsman overstapt van Vluchtelingenwerk Vlaanderen naar Unia en ook van daaruit regelmatig in conflict blijft met de Vlaamsnationalisten, dan kan men zich daar effectief vragen bij stellen.
Als een organisatie zoals Amnesty International opkomt tegen het veroordelen en vasthouden van mensen o.w.v. hun overtuiging, dan moet ze dat doen voor álle mensen, ongeacht of ze van linkse of rechtse signatuur zijn, of dat in Europa of elders gebeurt. Bij de Catalanen gaat het trouwens helemaal niet om links of rechts. In tegenstelling tot bij ons zijn daar zowel links als rechts vóór de onafhankelijkheid (wat ook in Corsica, waar de nationalisten zopas de regionale verkiezingen gewonnen hebben, het geval is). De dag dat de linksgezinde Vlamingen eindelijk dat België achter zich willen laten, zou een meerderheid in ons eigen parlement geen droomscenario meer zijn.
Zowel de Brusselse als de Waalse gewestregering hebben het akkoord van de vier Energieministers meteen bekrachtigd en zijn dus bereid de eventuele negatieve gevolgen ervan te ondergaan. Dit in tegenstelling tot de federale en de Vlaamse regering waarin de Vlaamsnationalisten voorlopig weigeren dat te doen o.w.v. het ontbreken van zowat elke garantie. Het lijkt er op alsof de Franstaligen zich daarvoor op de borst kunnen kloppen, maar niets is minder waar. Als het straks toch fout loopt dan zal het federale België ervoor opdraaien. En wie denkt ge dat de rekening dan mag betalen? Vlaanderen, net zoals ons gewest ook meer dan 90% van de Belgische staatsschuld voor haar rekening neemt, Brussel een kleine 10% en Wallonië 0,0! Dat laatste gewest zegt dat niet te kunnen omdat het alleen maar schulden heeft en daarmee is de kous af!
Zopas is nog bevestigd wat in Vlaamse kringen al lang geweten was: de zesde staatshervorming is voor ons gewest een financiële ramp. De factuur daarvan wordt ook voornamelijk door Vlaanderen betaald, omdat het gewest wel een deel federale bevoegdheden heeft gekregen, maar slechts 80% van de middelen om die te bekostigen. Door die bijkomende bevoegdheden stijgt het totale Vlaamse budget wel, maar heeft ons gewest bv voor 2016 al 1,6 miljard naar het federale mogen terugstorten en voor dit jaar zal het niet anders zijn. Met dank aan de traditionele partijen, plus de groenen, die deze staatsmisvorming hebben onderhandeld en goedgekeurd.
Volgens een studie van studiebureau Vives, dat e.e.a. heeft uitgezocht, is er een zevende staatshervorming nodig om deze scheefgegroeide situatie recht te trekken. De vraag is maar wat Vlaanderen dán weer zal moeten toegeven om het te verkrijgen. Ik blijf erbij dat een volgende staatshervorming tegelijk de allerlaatste moet zijn.
Zeg nog dat België geen rijk land is. Het heeft liefst vier ministers van Energie (een federale en één voor elk van de drie gewesten). Die vier zijn het zelfs over iets eens geworden: over het energiepact, dat o.m. stipuleert dat België ten laatste in 2025 zijn laatste kerncentrale zal sluiten. Het akkoord moet echter nog bevestigd worden door vier van de zes regeringen, die dit land ook al rijk is. De grootste partij in de federale en de Vlaamse regering, de N-VA, heeft al gesteld dat ze dat akkoord nooit zal goedkeuren. Dat is gebeurd bij monde van Vlaams parlementslid Andries Gryffroy in de VRT-uitzending Terzake en werd bevestigd door de partij op haar officiële Twitter-pagina. In mijn blog van 10 dezer (‘Van akkoord naar akkoord’) had ik al de hoop uitgesproken dat dit zou gebeuren en kan ik me daarin dus best vinden. Op te merken is dat ook het Vlaams Belang het afkeurt.
De reden waarom de Vlaamsnationalisten (én de grote werkgeversorganisaties) het Belgische energieakkoord afschieten is, omdat het niet onderbouwd is, omdat de betaalbaarheid en de duurzaamheid in gevaar komt en omdat de bevoorradingszekerheid niet gegarandeerd is. Bij een tekort gaan de buurlanden ons niet meteen stroom leveren, mocht men dat daar zelf ook niet voldoende hebben en gaan niet wij maar zij de prijs bepalen. Wie een beetje de Belgische politiek kent (en de officiële Vlaamse is er een kopie van), weet dat hier niets zeker is. Zoals Dehaene het ooit verwoordde: ‘Wij pakken de problemen aan als ze zich voordoen’. Net zoals voor hemzelf het geval was, zou dit ook dodelijk kunnen zijn voor onze stroomvoorziening en zeker voor de betaalbaarheid ervan. Iedereen mag wel aannemen dat die kerncentrales ooit zullen gesloten moeten worden, maar de laatste pas nadat we 100% zekerheid hebben dat de energie voor de verbruiker betaalbaar blijft. In de huidige situatie is dat niet het geval, is de tijd om het akkoord te verwezenlijken te kort en is het zo goed als zeker dat de eindverbruiker straks het gelag zal mogen betalen. En dat gelag zal een meervoud zijn van de turteltaks die onze linksen ‘vrienden’ (grapje) al zo schandalig duur vonden. We zouden straks nog wel eens heimwee naar die turteltaks kunnen krijgen. Dat die linkse wereldverbeteraars de nodige nuttige idioten gevonden hebben om dat akkoord er mee door te willen duwen, is één zaak. Als dat akkoord zou goedgekeurd worden met een alternatieve meerderheid (theoretisch kan dat), dat rest de N-VA maar één ding: deze federale regering te laten vallen, zodat er nieuwe verkiezingen komen waarin de man en vrouw in de straat ook de kans zullen krijgen hun mening erover te zeggen.
De gemeenteraadsverkiezingen in Gent beginnen zo stilaan te gelijken op de activiteiten van het plaatselijke Kuipke: het lijkt daar een afvallingskoers te gaan worden. Na de forfaits bij CD&V en SP.a is het nu de beurt aan de N-VA om een handdoek in de ring te werpen. Peter Dedecker, nu nog volksvertegenwoordiger, maar de gedoodverfde opvolger van Isabelle Declercq als gemeenteraadslid, stopt met zijn politieke carrière en gaat – als burgerlijk ingenieur – een nieuwe toekomst tegemoet. Dat zal wel lukken, niet alleen omdat men overal ingenieurs tekort komt, maar hij is nog jong (34) en zal het hele politieke spelletje wel zijn moe geworden. Hij was de man die destijds het ACW de oorlog verklaarde, maar later zelf stilletjesaan uit beeld raakte. Ze hebben in Gent natuurlijk nog Siegfried Bracke, die – weinig gemotiveerd - er zelf ook liever de brui aan zou geven, maar nu wel zal moeten blijven, zodat alle gewicht van de partij daar nu komt te liggen bij Elke Sleurs, die volgens Dedecker wel ontwapenend overkomt, maar of dat in Gent zal volstaan valt erg te betwijfelen.
Als het de N-VA een troost mag zijn, bij CD&V en SP.a is het al niet veel beter. Sarah Claerhout, die door de CD&V-leiding was uitverkoren om in Gent lijsttrekker te worden, had er al eerder haar ontslag gegeven. Zij wordt opgevolgd door Mie(ke) Van Hecke, de vroegere topvrouw van het katholiek onderwijs, die de pensioenleeftijd al heeft overschreden en, zeker voor wat het jongere kiesvee betreft, niet tot de verbeelding spreekt. Bij de socialisten wist men al dat Termont aan zijn laatste termijn als burgemeester bezig was. Zijn opvolger wordt de eerder kleurloze Rudy Coddens en niet – zoals eerst voorzien – Tom Balthazar, die aftrad als schepen in de affaire Publipar. Men zou zich kunnen afvragen waarom Freya Vanden Bossche niet solliciteerde, maar in de nasleep van Optima en bijkomende schandalen waarin ook papa betrokken kan zijn, was dat misschien niet wijselijk. De recente aanhouding van Jeroen Piqueur en zijn twee kinderen laat vermoeden dat het laatste daarover nog niet gezegd is en dat vooral de roodhuiden het verdere verloop met een bang hartje afwachten.
De lachende vierde in het hele Gentse verhaal wordt zo Matthias Declercq, kleinzoon van Krol, die de blauwe lijst zal trekken en de enige bekende Gentenaar wordt die m.i. kans maakt Termont op te volgen. Met daarbij nog de groenen, die na Optima de roden overschaduwen en het VB dat er alleen maar profijt uit kan halen, kan het in de Arteveldestad nog alle kanten uit.
Sinterklaas is voorbij, voor de Kerstman moeten we nog even geduld hebben. Maar voor wie ook nu graag droomt is er nog Bart Tommelein. Die brave man (ex-Volksunie, nu Open VLD) wil er met zijn zonnepanelen, windmolens, grondwarmteopwekking en gerugsteund - indien nodig – door (verlieslijdende!) gascentrales voor zorgen dat Vlaanderen in 2020 tot 95% van haar doelstellingen ter zake zal halen. En dat alles met een sterk verlaagde energieheffing (i.pl.v. de zgn Turteltaks).
Het heeft zowat weg van de oude verkiezingsslogan ‘Morgen scheert men gratis’. Misschien is dat wel degelijk de bedoeling – zoals met de meeste beloften inzake het klimaat - want de verkiezingen komen er de twee volgende jaren aan en de afrekening, in 2020 dus, pas een jaar later.
Om te bereiken wat Tommelein belooft, zou het zonnepanelenpark met 50% moeten toenemen, wat vergelijkbaar is met de aantallen uit de tijd van Freya Vanden Bossche, die de aanleiding vormden voor het ontslag van Tommelein's partijgenote Annemie Turtelboom. Alleen zijn de subsidies, die Freya zo gul uitdeelde, er nu niet meer bij.
Als Tommelein’s plan niet zou slagen, zegt hij nog altijd een slag om de arm te houden met de zgz ‘flexibiliteitmechanismen’. Dat is een geleerd woord om te zeggen dat men dan altijd nog kan proberen hernieuwbare stroom in het buitenland aan te kopen. Daarvoor zou zelfs al een budget opzij zijn gezet. We zullen het maar geloven en hopen dat het niet iets wordt zoals de uitvinding van die andere Oostendenaar, het Zilverfonds, dat later een lege doos bleek te zijn…
De gehele politiekcorrecte wereld spreekt zijn woede en schaamte uit over het feit dat Donald Trump Jeruzalem erkent als enige en echte hoofdstad van Israel. Zijn voorgangers Bush Jr en Clinton hadden dat ook aan hun kiezers beloofd, maar hebben die verkiezingsbelofte nooit waar gemaakt. Het zou een les moeten zijn voor de toekomst, om zomaar niet dingen te beloven waarvan men zelf weet het daarna niet te zullen verwezenlijken. Denk daarbij bij ons maar aan Verhofstadt met zijn burgermanifesten, maar ook aan de vele zgz christendemocraten die, als puntje bij paaltje komt, nooit rechtuit zijn. De laatste in de rij is ‘Markske’ Beke i.v.m. de Catalaanse kwestie. Als enige wordt hij daarvoor al enkele weken terecht in zijn hemd gezet door ‘t Pallieterke die op zijn frontpagina stelt dat Beke instemt met het arresteren en opsluiten van Catalaanse leiders, enkel en alleen om hun meningsuiting. Men wacht nog altijd op de eerste reactie van het laffe ventje. En dan maar janken omdat de partij in de peilingen achteruit blijft gaan…
En dan Jeruzalem. Reeds in 1995 hadden de presidenten Clinton en Moebarak, Arafat, de koning van Jordanië en de premier van Israel daarover een afspraak gemaakt, waarvan nooit iets in huis is gekomen. Nu jammeren dat het vredesproces in gevaar komt, is belachelijk, want dat proces was al op sterven na dood. Zolang de moslims de staat Israel niet erkennen hoeft men ook geen rekening te houden met alleen hun versie van het probleem.
In Jeruzalem waren de Joden er eerst, vele eeuwen vóór Christus. Met Christus zijn de Christenen gekomen en dat was nog altijd zo acht eeuwen vóór de eerste moslims er arriveerden. Dat die laatste nu alles opeisen, is dan ook onzin. Ze moeten geen voldoening krijgen, evenmin als bij ons in Europa waar ze telkens ook eisende partij zijn als laatst gearriveerden.
Het St. Niklaasakkoord is er gekomen, zoals voorspeld, ook al was het twee dagen later, op het feest van O.L.Vrouw Onbevlekt Ontvangen, maar naar zoiets kan men moeilijk een regeerakkoord noemen! In feite komt het er op neer dat men dat Zomerakkoord raprap gemaakt had (men moest met vakantie!) en daarna pas beseft heeft dat e.e.a. toch niet klopte. Zelfs met het nieuwe akkoord blijven er vraagtekens, over dat niet belast bijverdienen bv, maar ook over het sluiten van de kerncentrales. De N-VA die in deze zaak zowat alleen staat tegen alle andere, oppositie inbegrepen, heeft echter groot gelijk het been stijf te houden. Wat, als er in 2025 een stroomtekort zou zijn, we geen enkele kernreactor meer zouden hebben en we een periode zoals die van de laatste weken zouden meemaken: koud, geen of weinig zon en wind? Daarbij komt dan nog dat, als we alle kernenergie vervangen door o.m. (dure) gascentrales, de CO2 uitstoot ongeveer zou verdubbelen. En ik die dacht dat ze die gingen verminderen…
Met het uitwerken en implementeren van het zomer- en alle andere akkoorden zal deze regering nog haar handen vol hebben en lijkt de ploeg Michel steeds meer op een regering van lopende zaken. Er wordt hier en daar zelfs gesuggereerd dat Michel er goed aan zou doen de federale verkiezingen te vervroegen en ze te laten samenvallen met de gemeentelijke. Dat is mogelijk omdat het federale parlement geen legislatuurparlement is zoals het Vlaamse dat zijn tijd moét uitdoen. Verder heerst er nu een situatie waarbij links in de hoek zit waar de klappen vallen. In Antwerpen heeft de gelegenheidscoalitie van Groen, onafhankelijken en SP.a zich verslikt door de stommiteiten van SP.a-debutant Meeus en in Wallonië heeft de PS zichzelf uitgerangeerd door zich nóg linkser te profileren dan ze al was en aan een marxistisch opbod te doen t.o.v. de communisten van de PTB. En volgens de laatste peilingen – ongeacht of ze kloppen – zijn er geen spectaculaire veranderingen merkbaar. In Vlaanderen blijft de N-VA op een eenzame hoogte, CD&V gaat iets achteruit en SP.a veel. In Wallonië recupereert de PS iets, maar zit een stuk onder de 20% en moet de MR laten voorgaan.
Of het aan de algemene situatie iets zal veranderen, is maar de vraag, tenzij gezamenlijk links in Wallonië dermate zou vooruitgaan dat er helemaal niet meer met te regeren valt. Pas dan zullen er perspectieven zijn om dit land écht te veranderen.
Zoals te verwachten was wordt er, na de beslissing van de UEFA om Brussel bij de komende Europese Kampioenschappen links te laten liggen, weer flink wat aan zwarte pieten gedaan, het geliefkoosde spel van de Belgen. In feite is alles te herleiden tot één simpele vaststelling: de grootheidswaanzin van Hellhole City. Brussel de lusten en Vlaanderen de lasten. Zelfs onze nationale Charel heeft in het parlement gesteld dat één regio geen projecten moet beginnen in een andere. Dat Ghelamco achter het project blijft staan is een loutere centenkwestie. Dat Ghelamco een Vlaams bedrijf is, zegt niets. Vlaanderen heeft altijd Leliaards en Lamme Goedzakken gekend.
Ondertussen is onze minister van Just is Just naar New-York geweest en heeft daar iets ontdekt. Deze stad met evenveel inwoners als heel België heeft maar één politiecorps en één hoofdverantwoordelijke ervoor. Dat klopt en is iets dat iedereen al járen weet, maar Koen Geens blijkbaar niet. Hij wil nu ook iets in die zin in Brussel verwezenlijken, maar vergeet dat de politie hier onder de verantwoordelijkheid staat van een burgemeester. Als hij Brussel wil organiseren als New-York moet hij ook de 19 gemeenten herleiden tot 1 of althans ervoor zorgen dat het hoofd van zo’n politie maar aan één burgemeester verantwoording moet afleggen. Waar die andere burgemeesters dan nog voor nodig zijn, mag Joost weten...
Wie vindt dat men Brussel niet moet vergelijken met een wereldstad zoals de Big Apple, kan dat doen met bv Kopenhagen (600.000 inwoners). Die stad heeft ook maar één burgemeester en 55 gemeenteraadsleden (Brussel 685!). ‘Te veel koks bederft het eten’, is het gezegde. Dat wordt hier: ‘teveel ambtenaren bederft de stad’. Heel wat in Brussel fout loopt is te herleiden tot de overconsumptie van nutteloze postjes. Buiten die voor de stad en gemeenten zijn er dan nog die ontelbare bij het Brusselse gewest. Ik heb het hier al eens geschreven: alleen door van Brussel één stad te maken en die dan samen te laten gaan met het gewest, kan men elk jaar een klein miljard euro besparen. Eén politiecorps met één chef die verantwoording moet afleggen aan bv de minister-president, die tegelijk ook de enige burgemeester is. Maar ja, waarom gemakkelijk doen als het moeilijk ook kan?
