Verzekeraar Ethias, de opvolger van het frauduleus ter ziele gegane links mutualistisch geïnspireerde Omob, kwam vorig jaar in de problemen omdat het bedrijf niet slaagde in de Europese stresstest. Daardoor vreesden zowel de federale als de Vlaamse en de Waalse regering (die samen één derde van de aandelen bezitten) in de problemen te komen. Ze hadden nl Ethias tijdens de bankencrisis al eens moeten redden door 500 miljoen voor te schieten (waarvoor ze die aandelen kregen) en vreesden opnieuw geld op tafel te moeten leggen. Daarom werd toen besloten tot het doorvoeren van een herstructurering en o.m. het mes te zetten in de tientallen vaak nutteloze bestuurszitjes waarvan de meeste naar politici gingen, voor wie het – officieel althans - maar om een habbekrats ging (205 euro bruto voor één zitting om de twee maanden).
Een jaar later blijkt er nog steeds geen enkele van de 30 politici in het raadgevend comité zijn bijverdienste te hebben opgegeven. Onder hen o.m. Patrick Dewael Open VLD fractieleider in de Kamer en zowat de schaduwvoorzitter van de partij. De man die in het parlement regelmatig met zijn vingertje in de lucht komt vertellen hoe het allemaal zou moeten gaan.
Boven Ethias staat de holding Vitrufin en daarboven o.m. EthiasCo, waarin ook de steden en gemeenten verenigd zijn. Alle drie de organen hebben hun eigen Raad van Bestuur en daarbij de nodige, meestal nutteloze zitjes. Ze samen te laten smelten zou een heel deel van die postjes doen verdwijnen, maar dat gebeurt (nog) niet. Enfin, het verhaal van het bos en de bomen, van ‘If you can’t convince them, confuse them’. Als deze situatie blijft bestaan zou het geen kwaad kunnen dit verhaal eens te berde te brengen tijdens de komende kiescampagnes, want het lijkt me de enige manier om enkele hardleerse politiekers erop te wijzen dat de tijd van graaicultuur nu wel stilaan voorbij hoort te zijn.
John Crombez heeft zijn politiek lot verbonden aan de uitslag(en) van de gemeentelijke verkiezingen van 14 oktober in de zgz ‘rode’ steden. Mocht het voor zijn partij slecht aflopen in Brugge, Gent, Leuven, Oostende, Vilvoorde en/of Lommel, dan houdt ‘den John’ het voor bekeken als voorzitter van de Vlaamse socialisten.
Men kan de man geen ongelijk geven, want de partij zit nog altijd in de hoek waar de klappen vallen. De geplande opvolger van Termont in Gent, Tom Balthazar, heeft de affaire rond Publipart en de perikelen bij Piqueur en Optima niet overleefd en zijn opvolger is eerder een grijze muis. In Leuven wordt de lijsttrekker en opvolger van Lowie Lawijt een zekere Mohammed. De man mag dan 100% zijn ingeburgerd, zo’n naam is de dag van vandaag geen aantrekkingspunt. In Lommel is zopas nog een schepen afgetreden omdat er een vermoeden was van medeplichtigheid aan de plofkraken. Men is natuurlijk pas schuldig als men veroordeeld is, maar in zo’n zaak heeft men in geen geval de perceptie mee, als een auto die erbij betrokken was onder een zeil achter je huis in je tuin komt te staan…
In Oostende is er de erfenis van Vande Lanotte. Zijn mislukte campagne met het Zilverfonds dat hem federaal blijft achtervolgen, maar vooral het faillissement van Electrawinds, waarvan toevallig deze week nog een overblijfsel - Electrawinds SE - eveneens failliet is verklaard. Het laatst verhandelde aandeel ervan haalde nog 0,006 euro (doet denken aan de ‘zero,zero, zero’ van Contador!), terwijl dat bij de herstart 10 euro was. Ge zult er maar geld in gestoken hebben. De windparken op de Noordzee, de beste stukken van Electrawinds, zijn tenslotte in handen gekomen van het Luikse Publifin (hetzelfde dat ook in Gent betrokken was bij de schandalen aldaar, via Publipart).
Bonte en Landuyt, de burgemeesters van respectievelijk Vilvoorde en Brugge maken nog wel een kans, maar liggen dan weer overhoop met Crombez zelf na diens verbod op cumul van de postjes van burgemeester en parlementariër.
Over Antwerpen zullen we het deze keer niet hebben. Met een voorzitter als Tom Meeuws heeft de SP.a daar geen tegenstanders nodig om te weten dat het er niets zal worden. Een groot deel van het SP.a kiezerskorps stapt daar waarschijnlijk over naar Groen en/of naar de communisten van de PvdA, die dank zij SP.a en Groen in Borgerokko nog iets betekenen.
Men kan dat alles ‘den John’ niet aanrekenen, maar dat hij het voor bekeken houdt als het verder mis blijft lopen, is begrijpelijk.
Hoe erg ook, rampen zoals deze nu in Genua komen meer voor. Regelmatig sneuvelen er bruggen en viaducten ergens ter wereld. In de jaren 1960 hebben wij dat trouwens ook in Vlaanderen meegemaakt, maar niet op deze schaal. Wat het in Genua speciaal maakt, is het feit dat het gebeurt op een autosnelweg die privé beheerd wordt en waarvoor men tolgeld moet betalen om erop te rijden. Zelfs de wagens van de hulpdiensten moeten er tol betalen om op de plaats van een ongeval te raken en zoiets is wel ergerlijk. Dat die beheersmaatschappijen er grof geld aan verdienen, is voor mij geen verrassing. Mijn vrouw en ik hebben vroeger een viertal keer de opera meegemaakt in de arena van Verona en die kaartjes (de duurste, voor de parterre) kreeg ik via de plaatselijke DAF-dealer, die ze op zijn beurt cadeau kreeg van de autosnelweguitbating…
Ik ken Genua, de vroegere stadsstaat met Italië’s grootste haven, vrij goed, daar wij er vroeger de boot namen voor de oversteek naar Sardinië. De stad ligt tegen een laag gebergte en wie van Milaan komt, rijdt en daalt er over en naast de hoge appartementsgebouwen dwars door de stad naar de haven toe. De autosnelweg volgt daar min of meer enkele riviertjes, die in de zomer droog staan, maar tijdens het regenseizoen, meestal in de herfst, veranderen in kolkende watervallen. Het Morandi viaduct is lang niet het enige in ‘la Superba’ (de trotse), zoals de stad wel eens genoemd wordt.*
Mijn zoon, die een dezer dagen met de wagen op vakantie gaat naar Sardinië, zijn geboorteland, heeft gelukkig de boot gereserveerd in Livorno, waar men de dag van vandaag de kortste oversteek heeft naar het eiland en ook een van de weinigen die men overdag kan nemen. In Genua zal het nu ook nog wel lukken, maar men zou er heel wat tijd kunnen verliezen doordat al het verkeer dat over het ingestorte viaduct moet, nu een andere weg moet nemen en dat zal nogal wat verkeershinder met zich meebrengen in de reeds zo drukke stad. Het wordt er zo’n beetje zoals in Brussel.
* Meer bekend is de koosnaam voor Venetië: ‘la Serenissima’ (de meest serene’).
Op zondag 26 augustus, de laatste zondag van de grote vakantie, is er in Steenstraete de IJzerwake, voor de echte Vlamingen de opvolger van de vroegere echte IJzerbedevaart, die door Bert Anciaux en zijn linkse volgelingen om zeep werd geholpen. Een van zijn vele mislukkingen. De Wake van 26 dezer is de zestiende die plaats vindt sinds 2003.
Dit jaar is Guido Moons, oud voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) rn voormalig leider van het Taal Aktie Komitee er de gastspreker. Hij werd daarin voorafgegaan door o.a. Matthias Storme, Frans Crols en Hugo Portier, om er maar enkele te noemen. Die mensen hadden en hebben wel iets zinnigs te vertellen. Vraag is maar of het allemaal nog veel uithaalt. Want, zolang dit Vlaanderen elk jaar meer dan 7 miljard euro moet afstaan aan een Wallonië dat er niet beter van wordt, zal dit België een terminaal ziek land blijven, met een staatsschuld die hoger ligt dan het bbp en die alleen overtroffen wordt door Italië en Griekenland. Een staatsschuld die bijna alleen door Vlaanderen gedragen wordt en ervoor zorgt dat het totale transferbedrag zowat het dubbele is van het officiële cijfer. Een schuld die ooit betaald zal moeten worden door de komende generaties en niet door deze die ze veroorzaakt hebben.
Men wordt er niet vrolijker van. Generaties gaan en generaties komen, maar in wezen verandert er weinig of niets. Wij hebben nog steeds te weinig Klauwaarts en teveel Leliaards. Te weinig Uilenspiegels en teveel Lamme Goedzakken.
Zoals onze vriend Rob Fierens terecht stelde in zijn reactie* op mijn blog van 14 dezer (‘Allah niet groot genoeg’) is die Erdogan een gevaarlijk gek, die al meer dan genoeg onheil heeft aangebracht in zijn regio en is er alleen nog de vraag waarom dat land in de NAVO blijft. Een reden temeer om het eruit te smijten is, dat Erdogan meer dan goede vriendjes is met Poetin. Deze laatste was de eerste die hem feliciteerde met zijn verkiezingsoverwinning waardoor Erdogan zowat de Poetin van Turkije is geworden. ‘L’état, c’est moi’ om het Lodewijk XIV na te zeggen.
Turkije heeft – nota bene: als NAVO-partner – al wapens gekocht bij Rusland. Verder gaat Rusland de eerste Turkse kerncentrale bouwen en – nog belangrijker – een nieuwe gasleiding ontwikkelen, de ‘Turkish Stream’, die onder de Zwarte Zee gas zal aanvoeren naar Turkije en de Balkan. Die leiding komt in de plaats van een andere, de ‘South Stream’. Nog een andere leiding, het Europese ‘Nabucco’, werd eerder stilgelegd o.w.v. de oorlog in Syrië.
Voor de rest mag Turkije nog zoveel boycotten als het wil. Heel wat westerse firma’s, waaronder het Vlaamse Soudal van Vic Swerts uit Turnhout, hebben hun leveringen aan Turkije al opgeschort o.w.v. de onzekerheid i.v.m. de Turkse lira. Heel wat van de betalingen in lira gebeuren nl niet meteen maar op termijnen van drie tot zes maanden (en soms langer), waardoor men niet meer kan voorzien wat de lira dan nog waard zal zijn.
* Voor wie de reactie niet zou gelezen hebben: Fierens stelt dat Erdogan wel de echte kwade geest in het Midden-Oosten is. De man doet al jaren niets anders dan dreigen, chanteren, omkopen, onschuldigen aanhouden en martelen. Hij heeft IS en andere terroristen (Hamas, Iran) geholpen en er zaakjes mee gedaan, Koerdische dorpen platgebombardeerd en Europa voor miljarden euro opgelicht i.v.m. de vluchtelingenstroom.
Er is de laatste week nogal wat kritiek geweest op de N-VA en niet helemaal onterecht. Het begon met een lang interview van ‘Deckerken’ in ’t Pallieterke van vorige week, die van de partij en haar beloften geen spaander heel liet. Nu kennen we de man zijn directe stijl, maar helemaal ongelijk had hij natuurlijk ook niet, zoals gewoonlijk trouwens. Terloops legde hij de vinger op de zere plek van de Vlaamse regering i.v.m. haar ecologisch programma. Aan 600.000 gezinnen die in Vlaanderen een stookketel hebben, zeggen dat die weg moet en dat we van het gas vanaf moeten, terwijl men wel 9 nieuwe (dure) gasturbines gaat bouwen om de kerncentrales te vervangen, is natuurlijk idioot.
Deckerken was echter niet de enige criticus, al stak hij wel het vuur aan de lont. In de opiniesite van Doorbraak moest N-VA fractieleider Peter De Roover toegeven dat een regering met de N-VA niet gebracht heeft wat ervan verwacht werd. En dan hebben we het zelfs nog niet eens over het in de ijskast zetten van het communautaire. De beloofde begroting in evenwicht tegen 2018 kwam er niet en zal een werk worden voor een volgende federale regering. De uitkeringen in de tijd beperken evenmin. Met de taxshift kwam er wel een belastingvermindering, maar die werd grotendeels teniet gedaan door een verhoging van de roerende voorheffing en de effectentaks, die laatste dank zij het obstructiewerk van Kris Peeters en zijn CD&V.
Kortom, om het met een boutade van Luc Huyse* te zeggen: ‘We kunnen in dit land wel veranderen van regering, maar niet van beleid’. Het probleem daarbij is dat men hier om een regering te vormen, men beroep moet doen op vier of meer partijen, waardoor geen enkele partij haar eigen programma verwezenlijkt krijgt zoals beloofd, omdat er altijd wel een andere partij vindt dat iets niet kan. Een van de redenen waarom de Zweedse coalitie haar verwachtingen niet kon inlossen was, dat bv bij elke begrotingscontrole elke partij een trofee wou binnen halen. In feite komt het er op neer, dat men in zo’n situatie bij een verkiezingscampagne best alles kan beloven, desnoods de hemel op aarde. Men heeft daarna toch steeds het excuus dat men bepaalde beloftes niet heeft kunnen houden omdat e.o.a. regeringspartner er niet mee akkoord was.
Dit specifiek voor wat het federale gebeuren aangaat. Voor wat Vlaanderen en zijn streven naar e.o.a. vorm van (con)federalisme en/of onafhankelijkheid betreft, dat zal altijd haaks op het Belgische beleid blijven staan, zo lang er in datzelfde Vlaanderen geen meerderheid gevormd kan worden van partijen die daar achter staan. Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 8 dezer (‘Vlaamse dromen’) maakt het niets uit hoe de verhouding tussen de Vlaamsnationalisten zal zijn. Zolang ze samen geen volstrekte meerderheid in het eigen parlement kunnen halen, krijgen ze op dat vlak niets gerealiseerd. Een partij daarvoor nu reeds veroordelen, heeft geen zin. Dat kan pas als men ook niet meer akkoord zou zijn ná het behalen van die meerderheid. Ik kan best begrijpen dat niet iedereen daar gelukkig mee is, maar we kunnen alleen maar hopen dat tegen de verkiezingen van mei 2019 het Belgisch triomfalisme, dat nu een opstoot kent als gevolg van de prestaties van de Belgische nationale sportfederaties in de diverse internationale kampioenschappen, zal zijn weg geëbd. We mogen in de Vlaamse gewestregering dan wel een minister van Sport hebben, ook de Vlaamse medaillewinnaars liepen er allemaal rond met de Belgische driekleur. Topsport in dit land blijft Belgisch, net zoals het weerbericht…
* Luc Huyse is socioloog en emeritus hoogleraar aan de KULeuven. Hij schrijft geregeld columns in o.m. De Standaard.
Sultan Erdogan heeft een nieuw systeem uitgevonden om de financiële crisis in zijn land het hoofd te bieden. Naar aanleiding van een dispuut over een door Turkije vastgehouden Amerikaanse predikant, als antwoord op de weigering van de States om de Turkse godsdienstleraar Gülen – die al jaren in Amerika woont – aan Turkije uit te leveren, had The Donald de invoerprijzen van Turkse staal en aluminium verdubbeld, waardoor de Turkse lira in vrije val ging. ‘Geen nood’, volgens Erdogan, ‘Zij hebben de dollar, wij hebben ons volk en Allah’, waarna de lira nog wat verder zakte. Het feit dat Erdogan zijn schoonzoon tot minister van Financiën heeft gebombardeerd zal daar weinig aan verhelpen, integendeel. Ook die moet braafjes uitvoeren wat schoonvader beveelt.
De hoofdreden van de Turkse wisselkoerscrisis is dat het land zijn sterke economische groei van de laatste jaren grotendeels gefinancierd heeft met buitenlandse schulden. In totaal zo’n 250 miljard euro. Om daar iets aan te doen zou Turkije zijn rente moeten verhogen, het begrotingstekort terugdringen en aan dat belachelijk dispuut met Amerika een einde maken. Een alternatief zou kunnen zijn, steun te zoeken bij het Internationaal Muntfonds (IMF), maar ook daar denkt de sultan niet aan, want het IMF stelt steeds voorwaarden en daar voelt hij zich te goed voor. I.pl.v. bovenstaande maatregelen te treffen, roept Erdogan dat volk van hem op om alles wat ze nog onder hun kussens, onder hun matras en in hun kousen hebben liggen aan dollars, euro’s en goud naar de bank te brengen en om te wisselen tegen de Turkse lira die nu nog amper de helft waard is van begin dit jaar. Zien of er veel volk dat gaat doen, of dat gaat helpen (experten zeggen van niet) en vooral of de Turken in het buitenland, die o.m. bij ons beschermd zijn door onze Sociale Zekerheid en geen schade lijden zoals hun landgenoten die ginder gebleven zijn, daaraan gaan meedoen. Voor Erdogan stemmen is één zaak, voor hem geld verliezen is iets anders. Allah mag groot zijn, maar niet groot genoeg. Volgens wat de Strangers eind vorige eeuw zongen, was zelfs onze ziekenkas groter!
Gezien de vakantie, het politieke reces en de komkommertijd, valt er dezer dagen weinig ernstig politiek nieuws te verwachten. De gemeentelijke verkiezingen komen er wel aan, maar in vele dorpen en steden is dat is dat een plaatselijk gebeuren, waarbij mensen eerder stemmen voor iemand die ze persoonlijk kennen dan voor een partijkleur. Hier en daar kan er een aanwijzing zijn op veranderende situaties, maar is het zeer de vraag in hoever dat zal afstralen op de federale en Europese verkiezingen van mei volgende jaar.
Om maar een voorbeeld te geven. Hier in Kasterlee is er nog steeds een meerderheid van CD&V-verkozenen en zal dat waarschijnlijk zo blijven. De hoofdreden daarvoor is dat de huidige burgemeester, Ward Kennes – nota bene: iemand met een Vlaamsnationalistisch verleden – niet alleen burgemeester is, maar ook Vlaams volksvertegenwoordiger en daarenboven nog in diverse comités zitting heeft, waardoor hij gemakkelijker fondsen vrij krijgt voor allerlei werken in zijn gemeente. Zelfs wie federaal niet voor de tsjeven zou stemmen, doet dat in Kasterlee misschien wel, omdat de gemeente met zo’n burgemeester meer gedaan krijgt op provinciaal en federaal gebied en men geen avonturen wil zoals dat bij de vorige verkiezingen bv in Turnhout gebeurd is. Het is gewoon realiteitszin: ‘L’argent fait la guerre’.
Op regionaal vlak geldt voor de ontvoogding van Vlaanderen daarentegen nog altijd de zgn ‘Baert doctrine’ uit de tijd van de Volksunie: ‘Indien een mogelijke stap in de staatshervorming een stap vooruit betekent, waarvoor geen onredelijke prijs moet worden betaald en indien er geen toekomstige stappen worden geblokkeerd, dan moet deze stap worden gezet’. (Uit ‘De Ordelijke Opdeling van België’ van Gerolf Annemans en Steven Utzi - blz 346, artikel 218). Die doctrine wordt ook vandaag nog o.m. door de N-VA toegepast, wat haar nogal eens kwalijk wordt genomen, maar waarvoor voorlopig nog steeds geen valabel alternatief is. Zien of dat anders wordt tegen mei volgend jaar…
We kennen al enkele burgerplatformen die zich in Brussel bezig houden met de opvang van (meestal illegale) vluchtelingen. Het ziet er hoe langer hoe meer naar uit dat we hier en daar van die platformen zullen gaan tegenkomen bij de komende gemeentelijke verkiezingen.
In de eerste plaats blijkt dat een probleem te worden voor de N-VA. Die partij is het slachtoffer geworden van het eigen succes, waardoor niet altijd de juiste mensen op de juiste plaatsen terecht kwamen en waarbij soms oudgedienden het slachtoffer riskeren te worden van allerlei manipulaties.
Zo hebben we bij de vorige gemeenteverkiezingen meegemaakt dat de N-VA de verkiezingen won in Turnhout, zelfs de burgemeester kon leveren en daarna een grote interne ruzie kende, waarbij ze zowel de meerderheid als de burgemeester kwijt speelde. In aanloop naar de verkiezingen van 14 oktober, maken we bijna hetzelfde mee in Herentals en blijkbaar ook op vele andere plaatsen in Vlaanderen.
Ondertussen is er al een Politiek Platform Vooruit opgericht, dat de diverse platformen en burgerbewegingen wil samenbundelen. De man achter dit idee is een zekere Geo Verstichel, voorzitter van Kortrijk Vooruit, waarbij intussen al zo’n 50 burgerbewegingen zich zouden hebben aangesloten. Die Verstichel, een oud Volksunieman, praat ook al met Deckerken en met Hendrik Vuye, die het project niet ongenegen zou zijn. Of dit de start zou kunnen worden van een nieuwe partij, daarvoor is het nog te vroeg, maar het wordt niet uitgesloten. Er is alvast een eerste repetitie bij de verkiezingen van 14 oktober, wie weet.
Nu is heel dat soort volksopstand niet alleen tegen de N-VA gericht, het gebeurt ook bij de traditionele partijen, in de eerste plaats de SP.a die schrik heeft gekregen van zijn eigen schaduw en op meerdere plaatsen met een andere naam zal opkomen, waarbij men hoopt ook niet-socialisten aan te trekken. Zo is er in de polderdorpen ten noorden van Antwerpen een burgerbeweging actief, die zich PRO2040 noemt, het postnummer van het polderdistrict, waar de promotor een SP.a‘er is.
Enfin, die gemeentelijke verkiezingen, die op de meeste plaatsen dikwijls een saaie boel zijn, kunnen dit jaar misschien wel eens voor verrassingen zorgen.
Kris Peeters blijkt op zijn Antwerpse CD&V-kieslijst een vervanger te hebben voor de ultra orthodoxe joodse kruidenier, die meteen voor ophef zorgde door te stellen dat hij – als echte jood – geen andere vrouwen dan die van hem een hand gaf. De vervanger die hij nu daarvoor in de plaats heeft, is een vervangster, ene Rezi Friedman, een jonge dame van 23 die deze zomer afstudeerde als ‘bachelor in de pedagogie van het jonge kind’, een hele mond vol. Ze is de dochter van een rabbijn en komt uit een gezin met acht kinderen. Geboren in Antwerpen, maar ook verbleven in Wenen en New York. Of ze in Antwerpen voor veel joodse stemmen gaat zorgen voor CD&V, is maar de vraag. Ook Open VLD heeft in de koekenstad een joodse aanhang en zelfs enkele verkozenen, die – in tegenstelling tot de nieuwe aanwinst van Peeters - geen debutanten meer zijn. En ook deze keer zit Peeters niet op rozen met zijn nieuwe keuze. Haar vader ligt nl overhoop met zijn eigen Antwerpse joodse gemeenschap. Op de site van ‘Joods Actueel’ wordt hij door de voorzitter van het Joods Forum zelfs ‘de gekke rabbijn’ genoemd en hij blijkt hij geen eigen synagoge te hebben. Toestanden zoals bij de Antwerpse SP.a met de keuze van Tom Meeus zullen er wel niet zijn.
Die Meeus kwam ondertussen toch ook weer in het nieuws als mede oprichter van de vzw ‘Islamitisch Offerfeest’, die zich in zijn Borgerhout - enig Antwerps district met linkse meerderheid - bezig hield met een tijdelijk slachthuis, maar nu zinnens is een eigen definitief slachthuis op te richten. Zijn medestichters heten Ali, Brahim en Houssin. Ik bespaar u de achternamen. Meeus heeft ondertussen wel ontslag genomen uit de Raad van Bestuur, al blijft de vraag of die vzw er ooit zou gekomen zijn mocht hij er niet achter gestaan hebben.
O.w.v. de vakantie staat men er niet bij stil, maar de gemeentelijke verkiezingen komen nu wel razendsnel naderbij. Eens de vakanties voorbij, zal het gedaan zijn met de politieke rust, veel sneller dan men denkt.
Net zoals in Nederland en Italië hebben de Franse socialisten bij de laatste verkiezingen in eigen land de zwaarste nederlaag van de laatste decennia geleden. Ze denken nu wel een middel gevonden te hebben om de leegloop tegen te houden en willen proberen Paul Magnette, kopman van de Waalse PS, warm te maken om hun lijsttrekker te worden bij de komende Europese verkiezingen. Wat heeft die Magnette gedaan om zoveel respect af te dwingen? Wel, hij is zich als laatste (en zowat enige) blijven verzetten tegen de goedkeuring van het handelsverdrag tussen de E.U. en Canada. Geweldige positieve prestatie, zeker als men weet dat hij zich dat kon veroorloven, omdat 83% van de Belgische export een Vlaamse aangelegenheid is. De overige 17% moet Wallonië dan nog grotendeels aan Brussel laten.
Wat ik trouwens een beetje raar vind is, dat ondanks de klappen die diverse Europese socialistische partijen in eigen land gekregen hebben, er bij de beslissingsorganen van Europa nog altijd een deel rondloopt dat het daar nog steeds voor het zeggen heeft. Denk maar aan de Nederlander Frans Timmermans (‘Timmerfrans’ voor de afecionados) en de Italiaanse Federica Mogherini, het Europese Schauwvliegje, zeg maar, die er geraakt is dank zij Matteo Renzi, de Italiaanse wonderboy die ondertussen ook van zijn sokkel is gevallen. Erg logisch vind ik dat allemaal niet, want dat zijn tenslotte mensen die in eigen land weinig of geen achterban meer hebben die hen steunt, maar die in Europa mee de grote beslissingen nemen en/of uitvoeren. Ze zouden beter een voorbeeld nemen aan Jeroen Dijsselbloem, Nederlands socialist en Europees voorzitter van de Eurogroep, die wél ontslag nam.
In Brussel zijn we toe aan het volgende corruptieschandaal. De hoofdrol is nu toebedeeld aan de directrice van Actiris, de Brusselse tegenhanger van onze VDAB. Ze is na 23 jaar (!) dienst ontslagen omdat ze personeel van een sociaal economiebedrijf dat door Actiris gesubsidieerd wordt, gratis werken had laten uitvoeren in haar woning. Haar ‘levensgezel’, die e.e.a. zou geregeld hebben, werd al vroeger ontslagen. Zowel die partner als zijzelf gaan in beroep tegen het ontslag.
De zaak doet denken aan wat gebeurd is bij Samusocial, toen zelfs de Brusselse burgemeester in opspraak kwam en is moeten aftreden, ook toen samen met een medeplichtige, de directrice van de daklozenhulp of wat daarvoor moest doorgaan.
I.v.m. met de 19 gemeenten van het Brusselse spreekt men er al gauw van de ‘negentien baronieën’. Buiten de negentien burgemeesters (‘de baronnen’) zijn er blijkbaar nog een karrenvracht aan andere functies die waard zijn eens doorgelicht te worden. Zodat we eens te weten komen wat Brussel zoal doet met onze Vlaamse centen, zoals dat extra half miljard(!) dat het Brussels gewest cadeau kreeg van de regering Di Rupo bij de zesde staatshervorming. Met dank ook aan de traditionele Vlaamse partijen én de Groenen, die daarmee akkoord gingen maar daar nu liever niet meer aan herinnerd worden.
Waar het de volgende federale verkiezingen in dit land op aan zal komen, is of de Vlaamsnationalisten in het regionale parlement dan de volstrekte meerderheid zullen halen. Alleen op die manier kan die dan dienen als breekijzer om dit België te beginnen te ontmantelen. Dat zal rapper gezegd zijn dan gedaan*.
We hebben twee Vlaamsnationale partijen, die bij vorige verkiezingen; om het bij ronde cijfers te houden, respectievelijk ±30% (N-VA) en ±10% (VB) haalden. Het geruzie tussen die twee maakt dat ze elkaars kiezers proberen af te snoepen. Eerst heeft de N-VA dat gedaan bij het VB, nu doet het VB dat bij de N-VA, dit laatste omdat de partij van De Wever het communautaire voor de nu lopende legislatuur in de koelkast heeft gestoken.
Nu, of de verhouding 30/10 blijft, 35/5 of 25/15 wordt, maakt in werkelijkheid niets uit, want in geen enkel van de drie mogelijkheden halen ze samen meer dan 50% en kan er dus geen actie ter zake genomen worden. Het wordt dan alleen hopen dat een of meerdere van de traditionele partijen mee op de kar van het (con)federalisme springt of dat een of meerdere de kiesdrempel niet zou halen. Dat laatste zit er niet meteen in, maar de schrik ervoor zou hen toch misschien wel eens tot andere gedachten kunnen brengen. CD&V en SP.a zitten in nauwe schoentjes en Open VLD hoopt de meubelen te redden met een terugkeer naar de federale kieskring.
Wat geen aarde aan de dijk zal brengen is dat de ene Vlaams-nationalistische partij het denkt te kunnen halen door de andere aan te vallen. Zo vergist men zich van vijand en gaat er veel energie verloren die beter zou kunnen worden aangewend.
---
* Voor wie het zich niet zou herinneren, nog even de daarvoor bestemde Senelle doctrine:
‘Als België onbestuurbaar zou worden, bv omdat er geen federale regering meer kan gevormd worden, dan moet het Vlaams parlement Vlaanderen uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen die van het huidige Nederlandse taalgebied. Dat is weliswaar grondwettelijk niet volgens het boekje, maar democratisch volstrekt legitiem, want het Vlaams parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, is de uitdrukking van het Vlaamse volk. En de wil van het soevereine volk is voor overtuigde democraten het enige dat telt.’
(Uit ‘De Ordentelijke Opdeling van België’ van Gerolf Annemans en Steven Utzi (blz. 165)
---
Mocht er bij de federale verkiezingen in 2019 in Wallonië een centrumlinkse meerderheid komen en in Vlaanderen een centrumrechtse, dan zit de kans erin dat men er niet in zal slagen een nieuwe federale regering te vormen (tenzij met zes of meer partijen, maar dat lukt nooit als ze nu met vier haast niet overeenkomen) en dan wordt de Senelle doctrine actueel.
Geschiedenis is nooit de sterkste kant geweest van onze mensen. Samen met aardrijkskunde en klassieke muziek weet men er het minst vanaf. Voor wie regelmatig quizzen ziet is dat geen verrassing en die onwetendheid zal waarschijnlijk nog toenemen door het gebruik van de Smart Phone, waardoor men denkt zelf helemaal niets meer te moeten onthouden. Bovenstaande als inleiding op het vervolgverhaal van de herinvoering van de federale kieskring, zoals ik al meldde in mijn blog van 3 dezer (‘Terug naar La Belgique de papa’). Niet alleen Crootje is ervoor, naar het schijnt ook de MR en vooral de jongeren van die partij. Als die hun geschiedenis zouden kennen, zouden ze weten dat die kieskring eind jaren 1970 in de eerste plaats een nachtmerrie was voor de Franstaligen. Dit naar aanleiding van de eerste rechtstreekse Europese verkiezingen, waarbij men ook in Wallonië voor Vlaamse kandidaten kon kiezen en Leo Tindemans zo’n miljoen stemmen behaalde. Dat laatste zou zich, weliswaar op kleinere schaal, kunnen herhalen bij de gemeentelijke verkiezingen in Brussel, waar Jambon en Francken op dit ogenblik populairder zijn dan de meeste Franstaligen. Mocht dat effectief zo zijn, dan zal men daarna wel een ander liedje zingen.
En dat is nog niet alles. Nu is het zo dat een Vlaming aardig wat meer stemmen moet halen dan een Franstalige om aan een parlementszetel te raken. Bij een federale kieskring, met één man één stem, zou dat ook terug verleden tijd zijn. Ik zie de andere francofone partijen daar niet intrappen.
Tenslotte kan men het francofonen niet kwalijk nemen dat ze al niet meer weten wat er eind der jaren 1970 op politiek vlak hier gebeurde. Onze journalisten blijken het zich evenmin te herinneren. Het is niet voor niets dat journalisten in dit land als de tweede minst betrouwbare categorie van de samenleving beschouwd worden, na de politiekers…
In het kader van de discussie over Puigdemont wil ik het nog eens hebben over Spanje, want er gebeurt daar toch wel e.e.a..
Sinds de motie van wantrouwen tegen de minderheidsregering van heksenjager Rajoy, heeft Spanje een nieuwe premier, de socialist Sanchez, die eveneens maar kan regeren met een minderheidsregering en moet rekenen op de steun van enkele kleinere partijen om in het zadel te blijven. Het leek er even op dat het in Spanje beter zou gaan, zeker voor wat de kwestie Catalonië betreft, maar na enkele maanden nieuw bewind zitten de gevangen gezette Catalaanse verkozenen nog altijd in de cel. De enige gratie die hen werd verleend, was dat ze nu verblijven in een gevangenis in de buurt van Barcelona en niet meer in Madrid, op zo’n 600 km van huis, waardoor ze gemakkelijker bezoek kunnen krijgen. Een magere troost.
Zopas kreeg de regering Sanchez al een serieuze opdoffer te verwerken, doordat hij zijn nieuwe begroting, evenmin als Rajoy, door het Spaanse parlement kreeg. Dan maar geprobeerd de grote humanist uit te hangen en wat Europese centen te vergaren door o.m. enkele duizenden vluchtelingen uit de Middellandse Zee, die niet meer welkom zijn in Italië en Malta, naar Spanje laten komen. Het gevolg laat zich raden. Spanje is, om te beginnen, er niet op voorbereid en kan de vluchtelingenstroom niet aan. En dan hebben we het nog niet gehad over de extreem hoge temperaturen aldaar, die de zaak niet eenvoudiger maken.
Maar de hele kwestie wordt nog verergerd door de problemen in de twee kleine exclaves die Spanje nog bezit op de kust van Marokko: Ceuta en Melilla, waar migranten van ten zuiden de Sahara in drommen naartoe komen om vandaar over te steken naar Europa. Om dat te verhinderen, heeft Spanje op de grenzen met Marokko een hek geplaatst van 6 meter hoog met bovenop prikkeldraad. Dat schrikt de kandidaat ‘asielzoekers’ niet af en soms lukt het honderden van hen om toch erover te geraken en daar dan doodgemoederd asiel aan te vragen, waarna ze vlotjes kunnen oversteken naar Spanje en vandaar verder Europa in.. En dat is nog maar het begin.
Het blijkt nl dat de nieuwe Spaanse minister van Binnenlandse Zaken die prikkeldraad nu wil laten verwijderen, omdat ze natuurlijk voor vele verwondingen zorgt. Hij wil ook afspraken maken met Marokko om daar de would-be immigranten tegen te houden, zodat ze niet meer in die exclaves geraken. Marokko is bereid dat te doen, maar heeft daarvoor helikopters, jeeps, radarsystemen enz nodig en vraagt dat Spanje de rekening daarvan (zo’n 60 miljoen euro) betaalt. Die rekening is ondertussen al doorgestuurd naar de E.U. en je mag drie keer raden wie ze tenslotte zal mogen betalen…
Ik had het in mijn blog van gisteren al geïnsinueerd, dat sommige Vlaamsnationalisten niet gelukkig zouden zijn met het aanbieden van een lijstduwerplaats voor de Europese verkiezingen door de N-VA aan Puigdemont. Men moet de man echter niet vergelijken met de eerste de beste hier aangespoelde Mohammed. Puigdemont komt hier niet profiteren van onze Sociale Zekerheid en spreekt al vier talen (Frans, Spaans, Catalaans en Engels). Misschien leert hij ook nog wel eens Nederlands, zeker als zijn plan zou lukken, maar de man heeft nu wel wat anders te doen. Een inburgeringscursus heeft hij helemaal niet nodig want als hij kon, zat hij morgen terug in zijn Catalonië. Hem vergelijken met Derk Jan Eppink gaat evenmin op, want deze bekwame journalist/publicist had het Nederlands al als moedertaal en was geen door het eigen volk verkozen minister-president van een autonome Europese regio zoals Puigdemont. En dan nog dit: misschien is Puigdemont ooit pro-EU geweest, maar dat zal al wel een hele tijd geleden zijn. Sinds diezelfde EU weigerde Spanje nog maar aan te sporen met Catalonië te praten, is die liefde, mocht ze er al geweest zijn, compleet verleden tijd.
Als ik de diehards van de Vlaamse Beweging iets verwijt, is het dat ze niet pragmatisch genoeg zijn. Dat betekent, dat ze teveel bezig zijn met het kader en niet met het schilderij. ‘Bijzaakspecialisatie’, volgens het Peter Principe. Hét einddoel is Vlaamse onafhankelijkheid en die komt er nooit zolang de voorstanders ervan niet samenwerken en zorgen voor een meerderheid in het Vlaamse parlement.
Tenslotte ben ik van mening dat, áls het lukt om Puigdemont in het Europees parlement te krijgen, Vlaanderen aan hem meer zal hebben dan aan de molenwiekende Verhofstadt. Evenmin als voor Vlaanderen zal voor Catalonië de onafhankelijkheid er morgen al zijn, maar de Catalaanse nationalisten hebben alvast een meerderheid in hun eigen door de bevolking verkozen parlement achter zich, iets waarvan wij alleen maar kunnen dromen.
Na de benoeming van Jan Briers tot gouverneur van de provincie Oost-Vlaanderen en Mia Doornaert tot hoofd van het Vlaams Fonds voor de Letteren, twee niet-leden van de partij, zou er een derde benoeming van een niet partijlid aankomen, die voor sensatie zou kunnen zorgen. Er zijn nl geruchten dat de N-VA Carles Puigdemont, die weer in ons land verblijft, volgend jaar de plaats van lijstduwer op haar Europese lijst zal aanbieden. Theoretisch kan dat. Lijst De Decker (LDD) plaatste ooit de Nederlander Derk Jan Eppink zelfs als lijsttrekker bij de Europese verkiezingen. Mocht het doorgaan, zou het in elk geval een stunt zijn die kan tellen en komt de nieuwe Spaanse Inquisitie, die mensen opsluit o.w.v. hun politieke overtuiging, in elk geval nog meer in haar hemd te staan. Als ‘Pokemon’ nl verkozen zou worden – wat er dik in zit – krijgt hij in Europa de parlementaire onschendbaarheid…
Ik neem aan dat niet iedereen daar gelukkig mee zal zijn, ook niet bij onze Vlaamsnationalisten, ook al is het ‘maar’ bij Europa, maar dit is m.i. iets dat ons communautair gekibbel overstijgt. Als Puigdemont in de belangstelling blijft - en aan hem zal het niet liggen - zal dat ook het geval zijn voor het Catalaanse streven naar onafhankelijkheid, wat op e.o.a. manier zal afstralen op wat gebeurt in Schotland en andere regio’s, waaronder ons eigen Vlaanderen. Van alle Europese volkeren die streven naar e.o.a. vorm van onafhankelijkheid hebben de Catalanen al het meest gepresteerd (en geleden). Zij verdienen al onze steun.
Vorig weekeinde was er ook nogal wat deining over een interview dat Crootje gaf aan La Libre Belgique, waarover ik het in mijn blog van 31 juli (‘De transfers, vervolgverhaal) al had en waarin hij pleitte voor een terugkeer naar een nationale kieskring. Dat hij dat interview aan een Franstalige krant gaf, was niet toevallig. Bij de fils à papa wordt in de familie meer Frans dan Nederlands gesproken en heet de man Alexandre…
Ik begrijp niet wat de liberalen bezield om terug naar een federale kieskring te willen gaan.. Men is daar indertijd vanaf gestapt omdat het land noch de partijen op die manier nog normaal konden functioneren. Nadat ze in de jaren 1960 een kiescampagne voerden met als boegbeeld nationaal voorzitter Vandenaudenhove en de Belgische vlag, kregen de liberalen een van de grootste electorale pandoeringen uit hun naoorlogse Belgische politieke geschiedenis, waarna ze er als laatste traditionele partij tenslotte ook nationaal mee moesten ophouden. En nu wil die Alexandre terug naar dat Belgique à papa. Misschien hoopt hij op die Belgische kieslijst de Franstalige stemmen te krijgen, waar hij in Vlaanderen vreest niet te veel meer op te moeten rekenen.
In Brussel zullen Nederlands- en Franstalige kiezers straks bij de gemeentelijke verkiezingen trouwens wel op anderstalige lijsten kunnen stemmen. De kans dat niet de Vlaamse liberalen, maar de N-VA’ers Francken en Jambon er Franstalige stemmen zullen binnenhalen, is veel groter dat wat de Vlaamse liberalen er zelf van terecht zullen brengen, nu gebleken is dat de N-VA’ers het daar niet bij woorden alleen laten. Dat ze daarbij een verkiezingsslogan van uitgerekend de Open VLD in de praktijk toepassen (‘gewoon doén’) klinkt bijna hilarisch.
Herinner u nog de kritiek die Jan Jambon kreeg toen hij het Brussels Kanaalplan aankondigde? Vooral het gebruik van het woord ‘opkuisen’ werd hem erg kwalijk genomen. Nu blijkt dat men alleen al in die kanaalzone meer dan 8.000 fictieve adressen heeft gevonden op bijna 95.000 controles (8,5%), grotendeels van mensen die zich daar op die manier onrechtmatig lieten inschrijven om e.o.a. steun te krijgen. Dat Kanaalplan was opgestart, nadat gebleken was dat een van de terroristen van de aanslagen van Parijs en Brussel, Salah Abdeslam, in Molenbeek een adres bleek te hebben, zonder dat iemand wist dat hij er woonde.
Tenslotte nog dit. Ook Verhofstadt pleitte in zijn burgermanifesten voor een verder gaande federalisering. Dat daar wél iets van in huis kwam, danken we echter niet aan het genie uit Gent, want aan die burgermanifesten wil hij liever niet meer herinnerd worden. Er bestaat trouwens in de hele wereld geen enkele federale staat met een federale kieskring, zelfs niet in landen met een sterk nationaal gevoel zoals de States en Duitsland.
Vorige zondag was er op het middagjournaal van VTM een interview met John Crombez. Ik ben er niet naar blijven kijken en vraag me trouwens af of dit wel een goed idee was, zowel van ‘den John’ als van de zender. Of ge nu vóór of tegen de man of zijn partij bent, maakt weinig uit. Wie interesseert zich nu een politiek interview op een ogenblik waarop zowat iedereen met vakantie is? Uit wat ik er van heb onthouden, in een samenvatting bij het avondnieuws, was dat het grotendeels allemaal in de voorwaardelijke wijs was, een soort luchtgitaar spelen, zeg maar. Van wat er in de zomerakkoord is beslist, werd – zoals reeds gezegd – het grootste deel doorgeschoven tot na de gemeentelijke verkiezingen en misschien wel tot na de daarop volgende federale. Onze nationale Charel zal – om maar één voorbeeld te geven – op eigen houtje vóór de opening van het nieuwe parlementair jaar, er zich wel voor hoeden beslissingen te nemen i.v.m. de F16. Hij mag dan wel een beetje lijken op Gust van het circus, hij is helemaal niet dom.
---
Woensdag kreeg ik van Annemarieke Snelders een mailtje door met de foto van Louis Tobback en zijn vroegere denigrerende uitspraak over asielzoekers. Zij vraagt zich daarbij af, waarom men Tobback Sr destijds niet uit de SP* had gesmeten.
Dat ze Louis Tobback destijds niet buiten gesmeten hebben bij de SP, had o.m. te maken met het feit dat men er toen bij die partij nog niet bij stil stond dat die asielzoekers nieuwe kiezers voor de partij konden worden. Kwam daar nog bij, dat Tobback Sr een nieuwe verkiezingsoverwinning als voorzitter behaalde, nadat hij de mensen had wijs gemaakt dat ze hun pensioen in gevaar zouden brengen als ze niet voor zijn partij stemden.
Dezelfde Tobback was, als minister van Binnenlandse Zaken, ook verantwoordelijk voor de demilitarisering en de afschaffing van de Rijkswacht (iets wat geen enkel ander West- of Zuid-Europees land gedaan heeft). Doordat dit land geen Rijkswacht of ander keurkorps meer heeft, heeft het meestal ook geen plan B als er met de politie plots iets ernstig misloopt en het leger dan moet worden ingeschakeld voor zaken waarvoor het niet is opgeleid.
Ze hadden ook beter die Vande Lanotte buiten gegooid, want die was – als minister van Begroting in de regeringen Verhofstadt – verantwoordelijk voor de explosieve groei van de Belgische staatsschuld (die onze Vlaamse nakomelingen voor minstens 90% zullen mogen betalen). Door af te komen met dat zgz ‘Zilverfonds’ maakte hij de mensen maar wat wijs, want het bleek tenslotte een lege doos te zijn.
Bij Vande Lanotte houdt het trouwens niet op. Freya Vandenbossche, dochter van Luc, rijk geworden salonsocialist, bekend van allerlei financiële schandalen, heeft miljarden subsidies weggeven aan zonnepanelen die nu ook blijken te werken en te renderen zonder die subsidies.
Verder blijft de partij verder boeren met in Antwerpen een Tom Meeusen, die geld van De Lijn verspild heeft, met de Gentse socialisten die van het ene financiële schandaal in het andere verzeild zijn geraakt, waardoor o.a. Tom Balthasar, eerste schepen die normaal Termont had moeten opvolgen, heeft moeten afhaken en met die vrouwelijke schepen daar in Lommel, die iets met de plofkraken van geldautomaten zou kunnen te maken hebben…
Geweldige partij, die SP.a!
* Toen Lowie Lawijt, zoals Tobback Sr ook bekend staat, die uitspraak over de asielzoekers deed, heette de partij nog de SP. Die ‘a’ was een latere uitvinding van public relationman Patrick Janssens, die ook alleen maar socialist was voor de galerij.
En Theo Francken is ondertussen nog maar eens onder vuur komen te liggen omdat weer een illegale Albanees naar zijn thuisland gerepatrieerd wordt, terwijl hij hier nog voor het gerecht moet verschijnen voor e.o.a. drugszaak. De man zat al in de gevangenis, maar werd voorwaardelijk vrijgelaten na het betalen van een borgsom van liefst 5.000 euro. Die som werd betaald door zijn zus, waarbij niemand zich de vraag stelt waar die dat geld vandaan haalt. Zoals Francken in zijn reactie vertelde, wil hij het risico niet nemen dat zo iemand straks weer een crimineel feit pleegt en men hem dan zal vragen wat die kerel hier nog komt doen en waarom hij hem niet het land had uitgezet. Tot daar het officieel verhaal.
Maar stel eens voor dat die man hier blijft en voor het gerecht komt, waarna hij veroordeeld wordt tot x-aantal jaren gevangenis. Dan moeten wij die illegaal nog onderhouden ook. Ook al werkt de samenwerking gerecht en vreemdelingenzaken niet goed – wat werkt hier wél goed? – we kunnen al die betrapte illegalen, die zelf hier officieel niets bezitten, veel beter het land uitzetten, met de waarschuwing dat ze meteen zullen worden aangehouden als ze hier ooit zouden terugkeren, dan wél opgesloten zullen blijven tot aan het proces en niet meer voorwaardelijk zouden kunnen vrijkomen met losgeld waarvan men trouwens de herkomst niet met zekerheid kent. Zou men dat wel natrekken?
Het zou ook geen kwaad kunnen, mocht men met dat Albanië daarover officiële akkoorden sluit, zoals dat bv met Marokko is gebeurd. Niet dat dat zo goed werkt, maar dan heeft men tenminste toch een basis van waaruit men bij problemen kan vertrekken. Straks riskeren we nog dat een boevenstaat zoals dat Albanië nog lid wordt van de E.U.!
