Volgens een rapport van Vlario ( Het Vlaams overlegplatform en kenniscentrum voor rioleringen en afvalwater ) is één huis op acht in Vlaanderen niet aangesloten op de riolering. Dat is o.a. mede het gevolg van de lintbebouwing die we hebben, zo’n 13.000 km! Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 13 december 2018 (‘De klimaat heisa’), moet al wat daarlangs gebouwd wordt, worden aangesloten op water, elektriciteit, kabel en riolering. Dat laatste blijkt niet overal te gebeuren, waardoor de mensen die er komen wonen, zelf voor een oplossing moeten zorgen. Dat was ook zo het geval toen wij in 1975 bouwden in Kasterlee en dat was in een nieuwe verkaveling, niét in een lintbebouwing. Wij hadden toen een septische put, die overliep in een sterfput, die op zijn beurt (af en toe) ook nog eens overliep. Laten weglopen in beken en sloten zat er bij ons niet in, omdat Kasterlee er niet zo veel heeft door zijn ligging op de Kempense heuvelrug. De sceptische put moest wel jaarlijks geledigd worden door een daarvoor gespecialiseerd bedrijf. Van dat laatste zijn we gelukkig vanaf, nadat we in 2005 - dertig jaar later! - riolering in de straat kregen.
---
Hoe we tegen het veranderende klimaat ook aankijken, we hebben er allemaal mee te maken. De tijd dat men bij ons vóór 10 mei geen bonen mocht planten, omdat het tot 15 mei kon vriezen, is geschiedenis*. Heel dat klimaatprobleem is trouwens niet alleen een zaak van verandering, we zullen ons ook moeten aanpassen aan het veranderend klimaat, want de klimaatverandering zelf kunnen wij niet meer tegenhouden. We zullen ermee moeten leren leven. Dat beseft men ook bij de VN, waar men al een Instituut heeft voor kimaat’verandering’. Dat instituut zou zich echter beter wat meer bezig houden met de derde wereldlanden. Dat bleek nog eens uit een Duitse studie, die in 2017 gepubliceerd werd in ‘Environment Science & Technology’ en waaruit bleek dat 90% van het plastic afval, dat terecht komt in de oceanen, afkomstig is van slechts 10 rivieren, waarvan 8 in Azië en 2 in Afrika (mijn blog van 10.05.2018 ‘ Het plastic sprookje’). De jonge Nederlander van Kroatische afkomst, die beweert een systeem gevonden te hebben om plastic uit de oceanen te halen – en daarvoor in Californië 30 miljoen dollar ophaalde – had al problemen bij de eerste echte test, waarbij een van de netten stuk ging. De Stille Oceaan, waar hij de test liet doen, is geen visvijvertje. Volgens het Amerikaanse economische tijdschrift Bloomberg, zo’n beetje de Amerikaanse tegenhanger van de Britse ‘The Economist’, zal dit systeem het probleem niet oplossen.
* Bij gunstige weeromstandigheden komen geplante bonen na 5 dagen uit. In 1940 viel Duitsland België binnen op 10 mei. Bij ons in de familie is dat bij gebleven. Mijn grootvader, een kleine zelfstandige, had ook een groentetuin en zei toen: ‘Oorlog of geen oorlog. Het is 10 mei en ik plant mijn bonen’!
Na de burgerplatformen in Brussel, die (illegale) transmigranten herberg(d)en, de Belgische gele hesjes die in Wallonië op straat komen enkel en alleen omdat ze dat in Frankrijk ook doen, hebben we nu in Vlaanderen de klimaatspijbelaars. Scholieren die een dag wegblijven op school en in de plaats ervan gaan betogen in Brussel, voor het klimaat. Het waren er wel verrassend veel (dat wij daar vroeger nooit aan gedacht hebben!), maar of het veel zal uithalen, is een ander verhaal. Dat er aan het klimaat iets moet gedaan worden, is één zaak, dat dat zomaar eens snel kan gebeuren is een ander paar mouwen. Zolang het alternatief is, dat we voor alles en nog wat meer gaan moeten betalen, zal het m.i. nog wel even duren. Dat de politiek er ondertussen al is opgesprongen, was te verwachten in deze extra lange campagnetijd. De kersverse nieuwe Vlaamse minister voor Energie, Lydia Peeters, de opvolgster van Bart Tommelein, heeft al een delegatie van spijbelende pubers uitgenodigd voor een gesprek. Open VLD, die zich steeds linkser profileert als een soort nieuwe D66 (Denk maar aan Crootje in Zuid-Afrika, die daar als een rockster tientallen miljoenen euro ging weggeven), was zo Groen voor.
Als ik ’s avonds de Tv-journaals zie, zap ik af en toe ook wel eens naar RTL. Daar geeft men nog steeds uitgebreid relaas over de acties van de Franse gele hesjes, waarna de zender meestal naadloos overschakelt op hun lotgenoten in Wallonië, waarbij men het steeds heeft over België, alsof dat in dit hele land hier ook zou gebeuren. In Luik en Charleroi hebben ze al heel wat schade aangericht (in Charleroi alleen al 80 parkeermeters stukgeslagen), misschien iets in Brussel, maar niet in Vlaanderen. In tegenstelling tot Frankrijk hebben de mensen het hier, zelfs in Wallonië, niet zo slecht, maar dat wil men daar niet gezegd hebben, ook al kan men er meestal maar beelden laten zien van drie man en een paardenkop. Ondertussen zijn er ook in Wallonië al twee van die gele hesjes dood gereden bij hun eigen wegblokkades…
Het is nu afwachten wat de volgende ‘spontane’ volksopstand zal zijn. Dank zij de sociale media kan tegenwoordig elke hond met een hoed op (of rapper) daartoe oproepen, terwijl elke landgenoot straks de kans krijgt zijn stem te geven aan een man/vrouw of partij waarvan hij/zij hoopt dat die er iets aan gaat doen en hem/haar er later voor kan straffen als die het niét doet. Zoiets heette vroeger democratie…
Men zou het hem niet meteen aangeven, maar ook Philippe Muyters, momenteel Vlaams minister voor o.a. Sport, heeft zich kandidaat gesteld voor de post van een internationaal gezelschap, in dit geval die van voorzitter van het WADA, het Wereld Anti Doping Agentschap, waar hij al negen jaar lid van de Raad van Bestuur blijkt te zijn. De eerder saaie Muyters, die vroeger ook al eens voorzitter was van VOKA, is wel een dossiervreter wiens werk bij WADA klaarblijkelijk geapprecieerd wordt. Op te merken is, dat deze post onbezoldigd is – op een (waarschijnlijk serieuze) onkostenvergoeding na - wat betekent dat Muyters, als hij in mei herverkozen zou worden, ook actief blijft in de Belgische en Vlaamse politiek. In die laatste heeft hij het toevallig net nu aan de stok met VOKA, de werkgeversorganisatie waarvan hij zelf nog voorzitter is geweest. De nieuwe baas daar kwam nl af met een voorstel om meer laaggeschoolde werklozen aan het werk te krijgen door hen elke maand 100 euro extra te geven. Tot daar niets abnormaals, tot de man er bij voegde dat die 100 euro niet door de werkgevers, maar door de Vlaamse overheid zou moeten betaald worden, in totaal een half miljoen euro per maand. ‘Les affaires, c’est l’argent des autres’ klonk nooit duidelijker. Oud VOKA-baas Muyters liet al meteen weten dat daar niets van in huis zal komen en dat dat geld – als het er al is – beter kan gebruikt worden voor opleidingen. Door de taxshift krijgt elke Vlaamse werknemer trouwens al drie jaar op rij wat meer op zijn loonbriefje.
Niet alleen de vakbonden, maar ook de werkgevers blijken in dit land verslaafd te zijn aan overheidsgeld. Ze maken desnoods afspraken met elkaar, waarna ze de rekening voorleggen aan de regering. Zo zou het mij ook wel lukken.
De kans bestaat dat Didier Reynders, ontslagnemend federaal minister van Buitenlandse Zaken, secretaris-generaal van de Raad van Europa* wordt. Nadat hij al een hele reeks kabinetchefs lucratieve postjes heeft bezorgd, gaat hij er nu zelf ook een trachten in te palmen. De hoofdreden daarvoor is, dat hij ervan overtuigd is dat hij zijn betrachting, ooit eens Belgisch premier te worden, mag opbergen nu onze Nationale Charel – Reynders’ opponent binnen de MR – het voor hun partij definitief verbrod heeft.
Of Reynders de post zal krijgen, zal hij pas weten in juni. Als gevolg daarvan neemt hij nog wel deel aan de bollekenskermis van einde mei. We zijn er dus nog niet vanaf…
* De Raad van Europa maakt geen deel uit van de E.U. Het bevat alle 47 Europese landen, waaronder dus ook Rusland, Turkije en Armenië. De Raad houdt zich in de eerste plaats bezig met de Mensenrechten, waarbij het Marrakech pact weer in beeld komt. Theo Francken heeft er al mee te maken gehad…
---
Beter nieuws is dat Dries Van Langenhove bij de volgende verkiezingen als onafhankelijke de VB–lijst gaat trekken voor Vlaams Brabant. Goede zet, denk ik. Tom Van Grieken heeft er zeker geen gras over laten groeien. Met Van Langenhove heeft het VB er iemand bij die onmiskenbaar talent heeft voor organisatie en rekrutering, die een aardig stukje kan speechen en met zijn jeugdig uiterlijk alles mee heeft om het in de politiek te maken. De ‘Mars tegen Marrakech’, waarbij hij binnen de week zesduizend betogers op de been kreeg, was een sterk staaltje van tot wat de jonge kerel al in staat kan zijn. Zelfs de schade hem toegebracht door ongelukkige racistische uitspraken en ‘memes’ van enkele Schild & Vrienden volgelingen heeft hij, gelukkig maar, overleefd. Dries bleef trouwens, ondanks alles, actief op de sociale media en kreeg een rubriek aangeboden in ’t Pallieterke, waarvan hij dankbaar gebruik maakt.
Voor de komende verkiezingen heeft het VB zijn eerste wit konijn te pakken. Nu nog Vuye en Wouters overtuigen.
Volgens e.o.a. studie (ik dacht in opdracht van VIAS, het Belgisch Instituut voor de Verkeersveiligheid) heeft een onderzoek (men onderzoekt tegenwoordig alles!) uitgewezen dat heel wat jonge chauffeurs in de ouderdom tussen 18 tot 35 jaar wel eens durven rijden onder invloed van drugs. Bij de vorig jaar uitgevoerde controles bleek dat in Vlaanderen 7% te zijn, in Wallonië 17% en in Brussel zelfs 20%. Opmerkelijk is dat die cijfers in de nabijheid komen van het percentage werklozen dat de regio’s kennen. Daarmee wil ik absoluut niet insinueren dat werklozen automatisch ook druggebruikers zijn, zij hebben wel meer de tijd om er zich mee bezig te houden. Zoals het oude spreekwoord zegt: ‘Ledigheid is des duivels oorkussen’.
I.v.m. bovenstaande is het wel interessant te verwijzen naar een artikel in de laatste weekeindkrant van De Tijd, waarin een zekere Philippe Destatte vaststelt dat Wallonië ter plaatse blijft trappelen. Volgens een studie van de PS Denktank Jules Destrée*, waarvan Destatte directeur is, geven Waalse gezinnen gemiddeld 15% minder uit dan de Vlaamse, wel met uitzondering van tabak en alcohol, waarvoor ze méér uitgeven. Destatte zegt het niet, maar ook dat zou te maken kunnen hebben met de grotere Waalse werkloosheid.
Steeds volgens Destatte, hebben de verschillende versies van het zgz Waalse ‘Marshallplan’ niet veel uitgemaakt, evenmin als de twaalf (12!) miljard die Wallonië daarvoor van Europa had gekregen .Steeds volgens dezelfde directeur zullen de transfers uit Vlaanderen niet blijven duren (was het maar waar!) en die uit Europa kleiner worden. Enfin, zo horen we het ook eens van een ander en niet van de eerste de beste.
* Jules Destrée was een Belgisch PS-politicus (doctor in de Rechten), die ook in Vlaanderen ‘wereldberoemd’ werd, nadat hij de toenmalige Belgische Koning Albert I een brief geschreven had met daarin de uitspraak ‘Sire, er zijn geen Belgen, alleen Walen en Vlamingen’. Dat was in 1912. De dag van vandaag lopen er in Vlaanderen nog altijd mensen rond die dat nog steeds niet door hebben!
Kris Peeters heeft blijkbaar niet lang getreurd over het debacle dat hij zijn partij bezorgd heeft in de Antwerpse gemeentelijke verkiezingen en heeft weer zijn Arco stokpaardje van stal gehaald. Volgens de federale dwarsligger, moet het Arco dossier geregeld worden vóór de verkiezingen van einde mei en kan dat, volgens hem, best door eerst de staatsbank Belfius naar de Beurs te brengen. Nu er geen N-VA meer in de federale regering zit, denkt de Antwerpse transmigrant uit Puurs dat varkentje eens snel te wassen. Daarbij heeft hij echter meteen lik op stuk gekregen van blauwe collega Crootje, de nieuwe minister zonder Financiën, die hem erop wijst dat men dat de dag van vandaag best niet doet. Toen zijn voorganger, Johan Van Overtveldt (N-VA), dat wou doen in het voorjaar, was het uitgerekend Kris Peeters die er zich tegen verzette. Toen wou hij dat de Arco-coöperanten eerst werden uitbetaald vóór men Belfius naar de Beurs bracht, ook al was het duidelijk dat men dat laatste best vóór het parlementaire zomerreces zou doen, wat een verschil van opbrengst van zo’n miljard euro kon betekenen. Men wist nl al dat men er anders veel minder voor ging krijgen, o.a. omdat men dacht dat de rente in de States zou stijgen, wat later ook gebeurd is Ik voorspelde trouwens in mijn blog van 26/04/2018 (‘Het Arco/Belfius dilemma’) al dat er van een beursgang van Belfius niets in huis zou komen als dat niet vóór de zomer kon geregeld worden.
Dat is toen niet gebeurd en Crootje heeft voor één keer meer dan gelijk dat hij het nu weigert te doen, want ondertussen ziet de hele Beurssituatie er een stuk minder rooskleurig uit. De aandelen - en zeker die van de banken - zijn ondertussen flink gezakt. ‘Het is’, zei Crootje, ‘als verkopen tijdens de solden’.
Dus, in april 2018 wou Peeters dat Belfius niét naar de Beurs mocht als de Arco-coöperanten eerst hun geld niet zagen en nu wil hij Belfius wél eerst naar de Beurs gebracht zien om daarna de coöperanten iets te kunnen geven. Dat de verkoop van Belfius bankaandelen op die manier nu minstens één, maar misschien wel twee miljard euro heeft gemist, zal hem blijkbaar worst wezen. Het wordt tijd dat CD&V die Kris Peeters zelf maar eens in de uitverkoop zet, vóór de man zijn partij nog meer schade toebrengt.
Hoge verwachtingen in de Antwerpse haven, waar het Britse Ineos, een van de grootste onafhankelijke chemische bedrijven ter wereld, een investering plant van een kleine 3 miljard euro. Het gaat om de installatie van een zgn ‘kraker’. Dat is zo’n beetje de motor van de chemie, die molecules van aardolieproducten herleidt tot grondstoffen voor de chemische industrie. Het is twintig jaar geleden dat er in Europa nog eens zo’n ‘ding’ is geïnstalleerd en dat zal nu meer dan waarschijnlijk in Antwerpen gebeuren. Daar heel wat van de grondstofstoffen voor het kraken uit de Amerikaanse schaalolievelden komen, had men eerder verwacht dat de fabriek in Amerika zou gebouwd worden. Niet dus, het wordt meer dan waarschijnlijk Antwerpen. Om men nu vóór of tegen Trump is, iedereen beseft dat, na de Amerikaanse tussentijdse verkiezingen, de Amerikaanse politiek een soort loterij geworden is, iets waar de wereldeconomie blijkbaar niet van houdt. Het wordt daar steeds meer ‘America alone’ i.pl.v. ‘America first’.
De chemische cluster in de haven van Antwerpen is de grootste in Europa en de tweede grootste ter wereld (na Houston, in de States). Voor de nieuwe kraker haalde Antwerpen het op Rotterdam, waar men wel een grotere haven heeft, maar een kleinere chemische industrie. Ineos heeft daarenboven reeds enkele bedrijven in de Antwerpse sector, bedrijven die straks afnemers gaan worden van de te installeren kraker. Dat, samen met de bouw van een tweede chemisch bedrijf, zou zorgen voor zo’n 500 nieuwe jobs tegen 2023. Dat is niet overdreven veel voor een dergelijke massale investering, maar we mogen niet vergeten dat er in de Antwerpse chemische cluster jaarlijks voor zo’n twee miljard euro wordt geïnvesteerd en dat er reeds 60.000 jobs zijn, plus een veelvoud in de toeleveringsbedrijven. De bouw zelf van de twee nieuwe fabrieken zal tevens zorgen voor werk voor zo’n 3 tot 4.000 mensen. Dit komt bovenop nieuwe investeringen van 300 miljoen en één miljard euro die vorig jaar reeds werden toegezegd door Duitse en Oostenrijkse bedrijven.
België zou België niet zijn als er geen kritiek zou komen op de uitbreiding van de chemiesector in de Antwerpse haven. De CO2, weet je wel. Wel, dat argument wordt in deze zaak van tafel geveegd door het feit dat het merendeel van de afgewerkte producten langs pijpleidingen onder de grond zal vervoerd worden en niét in de files op de Antwerpse Ring zal staan. Verder mogen we ons gelukkig achten dat België op de klimaatconferentie in het Poolse Katowice zich bij de stemming heeft moeten onthouden, omdat de vier (4!) Belgische klimaatministers het niet eens werden. Geen herhaling dus van het migratiepact van Marrakech, waar we ons wél hebben laten rollen, met dank aan CD&V en Open VLD.
Kortom, Vlaanderen werkt, Wallonië staakt. Werk in Vlaanderen t.o.v. gele hesjes onder de taalgrens, die niet staken voor Wallonië zelf, maar omdat het in Frankrijk verkeerd loopt. Te gek om los te lopen. Bij de nieuwe geplande Chinese investeringen in Charleroi (elektrische auto’s) en Luik (Ali Baba) wordt het alleen aftellen naar de eerste staking die er zal uitbreken. De Chinezen gaan daar nog grote ogen trekken!
Zoals ik ooit al eens geschreven heb, zou het beter geweest zijn meteen na de val van de Zweedse coalitie verkiezingen te hebben gehad. In de nasleep van de heisa over het Marrakech pact had het de Vlaamsnationalisten misschien beter uitgekomen dan nu nog zoveel maanden te moeten wachten, met het risico dat het thema dan niet meer zo actueel zou kunnen zijn. Waarschijnlijk hebben de traditionele partijen dat ook gedacht en was dat de voornaamste reden om de primeur van zes maanden (s)lopende zaken te verkiezen. Ze zouden zich wel eens kunnen vergissen.
Zoals de laatste verwikkelingen met die ngo-schepen hebben uitgewezen, is het lang niet zeker dat die storm (letterlijk en figuurlijk) zomaar zal gaan liggen. Bij elk nieuw incident op zee – en die zullen er bij het begin van de lente gegarandeerd zijn - zal het thema van de mensensmokkel en aanverwante bemoeienissen weer te berde komen en daar zou het wel eens niet mee kunnen ophouden, want ondertussen zouden er bv al dan niet gerechtelijke discussies over de zaak kunnen zijn. Vergeet die ‘niet-bindende internationale engagementen’ maar.
In dat verdrag van Marrakech staat o.m. het artikel 3 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens vermeld. Daarin staat niet alleen een verbod op foltering – waar iedereen kan inkomen – maar ook een verbod op ‘onmenselijke of vernederende behandeling’. Dat laatste is al bij het E.U. Hof van Straatsburg ingeroepen om een Somaliër, hier veroordeeld voor een gewapende overval, te verhinderen dat hij naar zijn land van herkomst werd teruggestuurd, omdat hij daar ‘zou’ kunnen gefolterd worden. Dat artikel 3 kan straks dan ook naar willekeur worden toegepast. Met de batterij ter zake gespecialiseerde advocaten die we hier ‘rijk’ zijn, gaan we nog wat meemaken. Met dank aan ‘onze bende van Marrakech’…
Recentelijk werd er nog een ngo-schip aan de ketting gelegd en verloor een tweede haar licentie om nog te varen, maar ondertussen blijken er alweer twee andere ngo-boten ‘actief’ te zijn op de Middellandse Zee. Eén onder Nederlandse en één onder Duitse vlag. Dat bleek nadat een ervan weer enkele tientallen immigranten had ‘gered vóór de kust van Libië’. Die laatste zin, tussen haakjes, is de gebruikelijke term voor dergelijke operaties, maar betekent in werkelijkheid dat men die mensen is gaan ophalen vlak bij de Libische kust, iets wat vroeger ook regelmatig gebeurde en wat toen (en dat zal nu niet anders zijn) gebeurde na een akkoord met één of meerdere bendes van mensensmokkelaars.
Sinds Malta, maar ook Italië, weigeren dergelijke schepen nog toegang te bieden tot hun havens, dobberen die wat doelloos rond en wordt er schande over gesproken in onze poco pers, die ons daarvoor een geweten wil schoppen. Tot bleek dat de burgemeester van Napels, een voormalig magistraat, een van die schepen toch in zijn stad wil laten aanmeren. Dit laatste tot groot ongenoegen van de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken, Matteo Salvini, de drijvende kracht achter de Lega, tevens vice-premier. Die heeft de burgemeester al verteld dat hij dan beter kan opstappen.
De reden waarom Italië geen nieuwe vluchtelingen, van welke aard ook, wil hebben, is omdat het er al meer dan genoeg heeft, niet meer weet wat ermee aan te vangen en daarvoor in de E.U. niet voldoende steun krijgt. Ondertussen blijkt ook dat steeds meer van die Afrikaanse immigranten het slachtoffer worden van de Italiaanse en zelfs van een soort Afrikaanse maffia. Ze hebben daar al de Cosa Nostra (op Sicilië), de Ndrangheta (in Calabrië) en de Camorra (in Napels). En daar houdt het niet bij op. Uitgerekend in Napels huist tegenwoordig een nieuwe criminele organisatie die zich ‘The Black Axe’ noemt, een afsplitsing van de Black Movement of Afrika, ontstaan in Nigeria. Deze letterlijk zwarte organisatie controleert er momenteel het drug- en prostitutiemilieu en blijkt zo gewelddadig te zijn dat ze er zelfs in slaagt de bestaande maffia de ‘pizzo’, hun eigen maffiabelasting, op te leggen. Dat ook de Napolitaanse burgemeester daaraan blijkbaar heeft moeten toegeven, is een teken aan de wand en een reden te meer dat men alleen maar kan hopen dat Salvini het been stijf houdt. En dat men ngo’s, die onrechtstreeks meehelpen aan dergelijke slavenhandel, niet langer meer ondersteunt.
Ondanks alles probeert men het cordon sanitair in stand te houden en rechtsen – niet alleen partijen, maar ook individuen - buiten het beheer van gemeenten te houden, waar ze nochtans bij de laatste verkiezingen meer dan goed presteerden. Communisten erbij in Zelzate en Borgerhout blijkt geen probleem, één (ex)Vlaams Belanger elders en het zgz ‘democratische front’ staat in rep en roer. Als men een nieuw gemeentebestuur geregeld krijgt met één overloper van N-VA om rechts in Ninove van de macht te houden, vindt men daarin geen graten. Als er echter een coalitie komt met een Vlaams Belanger die plots gaat zetelen als onafhankelijke – zoals in het Antwerpse district Berendrecht gebeurd is – dan wordt er meteen schande geroepen. Wat een schijnheiligheid!
De kiezers krijgen dit jaar een kans daartegen zelf te protesteren en duidelijk tijdig openbaar te maken dat overtuigde Vlamingen niet langer zullen stemmen voor partijen die zich tegen einde mei niet openlijk distantiëren van dat cordon, een relict uit een Belgische verleden dat nergens anders voorkomt en niet past bij een democratie. Het lijkt allemaal een beetje te ver gegrepen, maar als de N-VA in Antwerpen de ‘verbinding’ kan maken met de SP.a, wat houdt haar dan nog tegen om die straks ook te maken met het VB? Vooral gelet op de terugkeer van het VB in de gemeentelijke verkiezingen – waar ze zo’n half miljoen stemmen behaalde - is de kans reëel dat die partij straks verder gaat groeien en dan het enige Vlaams alternatief zal zijn t.o.v. een verder rommelen met de belgicistische traditionelen. De N-VA kan nooit geloofwaardig blijven als ze het eerste punt van haar eigen programma weer eens in de frigo zou stoppen. Het verdwijnen van het cordon zou de inzet van de volgende verkiezingen moeten worden.
Als men ziet dat in Europese landen zoals Oostenrijk en Italië uitgesproken rechtse partijen mee in een regering kunnen stappen, waarom moeten die hier beschouwd blijven als lepralijders? Een einde aan het cordon en een ‘verbinding’ tussen de Vlaamsnationalisten moet een eerste vereiste worden om Vlaanderen weer op de kaart te zetten.
Het was een vrij normale overgang van oud naar nieuw, met uitzondering van twee plaatsen met al een bijzonder slechte reputatie: het Brusselse Molenbeek en het Antwerpse Borgerhout, in de volksmond ‘Borgerokko’. Opmerkelijk daarbij was dat men in de eerste berichten over de baldadigheden (brandstichting, plundering en aanvallen op politie en brandweer) bij onze onvolprezen media eerst sprak van ‘een wijk in het noorden van Antwerpen,’ en het over Brussel in het algemeen had, niet over Molenbeek. De daders werden, zoals gebruikelijk bij onze media, alleen maar ‘jongeren’ genoemd, dit ondanks het feit dat iedereen met een beetje gezond verstand weet dat het om jonge allochtonen gaat. Een andere reden waarom onze zelf linkse media niet happig zijn om de waarheid te vertellen is, dat beide plaatsen niet alleen broeihaarden van onrust zijn, maar tevens onder links bewind staan. Bij de laatste gemeentelijke verkiezingen bleef in Borgerhout de linkse coalitie (met ook communisten) overeind en in Molenbeek wonnen de erfgenamen van Flup Moustache onzaliger gedachtenis, dé grote verantwoordelijke van alles wat daar is misgelopen, inbegrepen de voorbereiding en uitvoering van de aanslagen in Parijs en Brussel, met tientallen doden tot gevolg.
---
Nadat bleek dat, zeker in Molenbeek, ook de politie steken had laten vallen, soms zelfs niet eens te zien was, zegt de nieuwe tijdelijke minister van Binnenlandse Dinges, Peter De Crem, er iets aan te gaan doen. Veel zal dat niet helpen, tenzij men eindelijk eens een einde maakt aan die versnippering van Brusselse politiezones (én gemeenten). Dat is iets dat de vorige voltallige regeringen mét een meerderheid niet klaar speelden. De huidige in lopende zaken helemaal niet.
Bij onze media is er dezer dagen nogal wat te doen i.v.m. de verkiezingen in Kongo. Daar werden, met liefst twee jaar vertraging, presidentsverkiezingen gehouden, omdat de huidige president, Joseph Kabila, zoon van, volgens de Kongolese grondwet – of wat daarvoor moet doorgaan – niet meer herkozen kon worden. Ondertussen zijn er allerlei niet onverwachte problemen gerezen omtrent kiesmateriaal dat in vlammen is opgegaan, de eeuwige geruchten van fraude, streken waar gewapende benden het nog voor het zeggen hebben en andere waar een Ebola epidemie heerst.
Allemaal erg, maar toch vraag ik me af wat wij daar nog mee te maken hebben. Zo goed alles wat België in dat land opbouwde is kapot gemaakt, alles wat er geïnvesteerd werd is verloren gegaan, al het geld dat men er nog in steekt is men ook kwijt. De belangrijkste grondstoffen die er zijn worden weggehaald door de Chinezen, die er wegen aanleggen die geen Kongolese steden met elkaar verbinden, maar mijnen met de dichtst bij gelegen vliegvelden, die meestal zelfs niet eens in Kongo liggen.
‘Onze Kongo’ is geen land, maar één uitgestrekte chaos, die niet meer te beheren valt. Als men daar ooit nog iets van wil maken, moet men het indelen volgens de gebieden van de etnische stammen die er leven. Daar er weinig kans is dat dat ooit gebeurt, zal het daar één grote miserie blijven van oorlog, miserie, hongersnood en epidemieën, zoals HIV en Ebola, die - nota bene - allebei daar ontstaan zijn. Er is geen enkel hulpprogramma of ngo die daaraan iets zal veranderen. Het land is niet ‘too big to fail’, te groot om te mislukken, maar is één grote mislukking juist omdat het zo groot is.
Ik heb het in deze rubriek al eens gehad over het m.i. belachelijk gedrag van onze Waalse gele hesjes, die op straat komen, enkel en alleen om hun Franse taalgenoten na te apen, maar zonder zelf een serieuze reden in eigen land te hebben. Ondanks de torenhoge staatsschuld zijn Jan met de pet en zijn Liza zich hier nauwelijks bewust van enige crisis. Er werd hier tijdens de eindejaarsfeesten weer duchtig op los gekocht, tienduizenden zijn op wintervakantie en in Vlaanderen had men nog een dikke zeventien miljoen over om weg te schenken aan goede doelen.
In buurland Nederland is de situatie wel iets anders. I.pl.v. een Belgische schuld die hoger ligt dan het bbp – dus meer dan 100% - zit de staatsschuld daar onder de 50%, bedraagt de werkloosheid er zowat de helft van die in België en heeft men er een begrotingsoverschot van liefst 12 miljard euro. Die luxe is het resultaat van acht jaar besparen onder, nota bene, liberaal bewind. Niet te vergelijken met bv ‘onze’ liberaal Verhofstadt, die er zelfs het door Dehaene aangelegde spaarpotje voor de vergrijzing doorjoeg.
Er is natuurlijk ook een keerzijde aan deze eerder calvinistische politiek. De lonen zijn in Nederland amper gestegen, de pensioenleeftijd ging er omhoog (net zoals bij ons, trouwens) en de zorg werd flink duurder. Maar er is tenminste geen ‘na ons de zondvloed’ mentaliteit zoals hier, waar de regeringen geld blijven rondstrooien dat ze niet hebben en kinderen en kleinkinderen opgezadeld zullen worden met de schulden van hun potverterende (groot)ouders. Daar komt nog bij dat Nederland geen stakingscultuur heeft, terwijl die in Vlaanderen al iets erger is, maar in Wallonië de normaalste zaak van de wereld.
Het Nederlands besteedbaar inkomen per persoon per jaar (17.885 euro) ligt lager dan het Europees gemiddelde (19.296) en nóg lager dan het Belgische (± 20.000). Dat laatste zou voor Vlaanderen zelfs nog hoger kunnen liggen als we van dat corrupte Waalse achterland vanaf raakten. Dat onze traditionele Vlaamse partijen dit nog altijd niet blijken te snappen, zal ooit hun ondergang worden, een deemstering die trouwens al aan de gang is. Men kan de eigen kiezers niet blijven wijs maken dat men goed bezig is, terwijl het tegenovergestelde het geval is.
En zo zijn we dan weer beland bij de allerlaatste dag van een van die jaren die steeds sneller voorbij lijken te gaan. Met de beste wensen aan alle lezers die deze rubriek blijven volgen. Vorige week kreeg ik een ‘no-reply’ mailtje van zowaar een pater Norbertijn van de abdij van Tongerlo, een zusterabdij van die van Postel waar ik wekelijks te gast ben, die me feliciteerde omdat ik met mijn blog al meer dan één miljoen clicks had gekregen. Dat was even schrikken. Ik had al wel gezien dat ik bij SeniorenNet al een tijdje bij de eerste tien stond, maar had geen idee waarom. Dat blijkt dus af te hangen van hoeveel keer uw blog wordt aangeklikt. Dat moet natuurlijk wel gerelativeerd worden, omdat ik al schrijf sinds ik met pensioen ging, in het verre februari 2005 (en vanaf februari 2006 bijna elke dag), maar het was toch even een verrassing. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, toch een aansporing om nog even verder te doen.
Het politieke leven wordt – niet alleen bij ons, maar zowat overal – een stuk ingewikkelder. Dat heeft in de eerste plaats te maken met het feit dat de sociale media een deel van de interesse in de andere media hebben weggekaapt. Tot wat dat kan leiden, hebben we al meegemaakt met de heisa omtrent de gele hesjes, maar we hadden al vroeger gezien dat heel wat mensen zonder nadenken reageren op allerlei oproepen – denk maar aan die van enkele rappers die de boel op stelten zetten. De vraag is maar of dat zich gaat doorzetten of dat de mensen straks hun hoofd wat meer aan de binnenkant zullen gebruiken.
We maakten in dit land de gemeentelijke verkiezingen mee en daarvan had ik geschreven dat die toch nog iets anders waren dan de federale en regionale verkiezingen die er straks aankomen. Daar blijf ik bij, ondanks wat er allemaal gebeurd is in o.m. Zelzate, Ninove, Gent, Antwerpen en Oostende. E.e.a. wordt de onzekerheid die er ontstaan is na de val van de Zweedse coalitie van onze nationale Charel, die het pact van Marrakech (lees: zijn eigen internationale ambitie) belangrijker vond dan zijn regeerprogramma, wat er mede voor gezorgd heeft dat er waarschijnlijk nooit geen Michel II meer zal komen. Wat er dan wél zal komen, is voorlopig nog koffiedik kijken maar, samen met Herman De Bode (mijn blog van gisteren), hoop ik dat dit België onbestuurbaar wordt, zodat er iets nieuws uit de bus kan komen, op zijn minst een confederatie, met of zonder Flup de Laatste, die bij het ontslag van Charel Light zelf beslist heeft niet meer koning te zijn van alle Belgen, door niet álle partijen uit te nodigen bij de gebruikelijke consultatie.
Het zouden, om te beginnen, wel eens vijf spannende maanden kunnen worden….
Vorig weekeinde verscheen er in De Tijd een interview met Herman De Bode, met als titel: ‘Ik hoop dat het land onbestuurbaar wordt’. De Bode is een zakenman op rust, die in de Vlaamse Zaak vooral bekend werd toen hij als managing partner van Mc Kinsey & Co Benelux een verdere carrière doorgroei bij die firma mocht vergeten, nadat hij zo ‘vermetel’ was geweest het ‘Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa’ uit 2005 van de denkgroep ‘In de Warande’ mede te ondertekenen*. Hij heeft daar nooit een boterham minder voor moeten eten en – nu met pensioen en een beetje sukkelend met zijn gezondheid – heeft hij zopas nog de naar hem genoemde collectie schilderijen van Vlaamse expressionisten uit het Interbellum verkocht aan die andere Bekende Vlaming die het gemaakt heeft: Fernand Huts (waarvan we m.i. nog gaan horen, nu zijn vroegere medewerkster Annick De Ridder de nieuwe en eerste vrouwelijke Antwerpse havenschepen wordt).
In het interview, waarvan hierboven sprake, zegt De Bode dat hij hoopte dat België onbestuurbaar wordt, waarna er een waterkansje bestaat dat Vlaanderen een eerste stap naar het confederalisme en/of de onafhankelijkheid kan zetten. Iets dat ik in deze rubriek ook al meermaals bepleit heb. Dan zou het Vlaamse parlement nl de mogelijkheid krijgen de Senelle Doctrine in praktijk te brengen. Eerste voorwaarde wordt dan wel dat daarvoor in dat parlement een meerderheid moet zijn, ofwel van Vlaamsnationalisten of samen met een of meer traditionele partijen, die dan wel moeten ophouden België te promoten.
Met een Wallonië dat steeds linkser en een Vlaanderen dat rechtser wordt en met een federale minderheidsregering voor nog vijf maanden in lopende zaken, is het laatste woord daarover nog niet gevallen. We kunnen alleen maar hopen dat De Bode gelijk krijgt, want het is m.i. een enige kans om een versnelling hoger te schakelen in de onafhankelijksdroom van menig Vlaams nationalist.
* Andere medeondertekenaars waren o.m. Frans Crols, Jan Jambon, Guido Naets, Marc Platel, Matthias Storme, Bruno Valkeniers en Remi Vermeiren.
Tijdens de Warmste Week van 2018 toonde Vlaanderen nog eens zijn warm hart en haalde men zo’n 17 miljoen euro op. Een nieuw record. In Wallonië was dat amper 5 miljoen. Zelfs als we rekening houden met de klassieke 60/40 verhouding van het aantal inwoners, heeft Wallonië per persoon nog niet de helft gehaald van Vlaanderen. Het mag dan al de armste regio zijn, ze zouden in het zuiden toch beter eens tweemaal nadenken alvorens ze de Vlamingen nog eens beschuldigen van hardvochtigheid, racisme en nog van dat moois, zoals jammer genoeg regelmatig gebeurt. We hebben het al meermaals meegemaakt met Vlaminghaters van het type Maingain en Magnette en vorige zondag nog in het programma ‘C’est pas tous les jours dimanche’ (een soort ‘Zevende Dag’ van de RTL), waarop een zekere Michel Henrion, een van de samenstellers van het programma, verklaarde: ‘Als ik Vlaming was, …wat God verhoede’. Stel eens voor dat een Vlaming zo’n uitspraak zou doen t.o.v. andersdenkenden, anderstaligen of buitenlanders. Het Belgisch kot zou weer te klein zijn. En de Vlaamse media wisten weer van niets...
En dan hebben we het niet eens gehad over de 6 miljard euro die Wallonië elk jaar officieel van Vlaanderen krijgt (in werkelijkheid kost Wallonië ons het dubbele, omdat het nul komma nul euro bijdraagt in het afbetalen van de staatsschuld). Hoeveel miljarden Vlaanderen zo al is kwijtgespeeld vertellen onze Vlaamse media ons ook niet...
In mijn blog van gisteren had ik er nog over dat die overwegend francofone gele hesjes van bij ons hier veel minder redenen hebben om klagen, zeker t.o.v. het economisch zieke Frankrijk. Ironisch genoeg bevinden de brandstofprijzen, waarover in Frankrijk de rage met de gele hesjes begonnen was, zich momenteel bij ons op het laagste peil in twee jaar. De laatste vier jaar zijn er 225.000 jobs bijgekomen, het loon van Jan Modaal steeg met 8%, de taxshift heeft mee gezorgd voor meer concurrentiekracht, samen met de hervorming van de vennootschapsbelasting en de hervorming van het pensioenstelsel. Er zat zelfs nog meer in, maar de MR van onze nationale Charel en zijn acolieten van Open VLD en CD&V vonden het pact van Marrakech veel belangrijker…
In De Standaard van het weekeinde was er kritiek, omdat de niet-werkenden ‘in het verliezende kamp’ zouden zitten. Wat willen die verkrampte linksen, dat het de werkenden moeten zijn? Zij, die al afdragen om de rest wat meer te kunnen geven? Voor sommigen zal het nooit goed genoeg zijn.
Tenslotte waren er tijdens de Kersttoespraken de obligate zorgen van de Paus en zijn kardinalen, omdat de armoede in de wereld toeneemt. Voor wat ons land betreft heeft dat grotendeels te maken met het feit dat wij de laatste tien jaar maar armoede zijn blijven importeren. Mensen die hier aankomen en niets (meer) hebben, krijgen kost en inwoon en men probeert hen aan het werk te zetten. Het kan echter niet zijn, dat die voorrang moeten krijgen op onze eigen zwakkeren en armen, zoals men stilaan begint te vrezen. Vlaanderen moet Vlaanderen blijven en geen veredeld Brussel worden.
Dat het met Frankrijk niet goed gaat, is geen nieuws meer. Voor zover dat nodig mocht zijn, heeft het hele gedoe met de gele hesjes dat nog eens duidelijk gemaakt. Minder bekend is, dat Frankrijk niet alleen een noorden en een zuiden heeft, wat dikwijls - ook in andere landen – tot verschillen leidt, maar ook een tweedeling Parijs en de rest. Als men nl de regio Pärijs uit de statistieken haalt, blijkt de rest van het land een verbazend laag bbp per persoon te hebben, dat momenteel zelfs lager ligt dat het Italiaanse, waar men het steeds over heeft. Volgens econoom Geert Noels heeft Italië nu zelfs een sterkere economie dan Frankrijk. Een reden te meer om dat laatste land niet achterna te lopen, zoals onze Waalse landgenoten wat graag doen (tot de gele hesjes toe, die hier veel minder redenen hebben om te reclameren).
Die Franse gele hesjes, hoe ongeorganiseerd ook, hebben inderdaad enkele punten. Het is een opstand van het Frans binnenland, het zgz ‘France profonde’. Hun (diesel)auto wordt geviseerd, ze hebben geen metro, geen dicht spoorwegennet, geen of weinig efficiënte busverbindingen en daarbij –zoals bij ons – de concurrentie van het Internet waardoor heel wat kleine zaken op het platteland sluiten.
Frankrijk heeft momenteel de hoogste fiscale druk van de eurozone, zoals gezegd een dalende concurrentiekracht en wankele overheidsfinanciën. Vijftien jaar geleden kon de Franse economie nog een vergelijking aan met Duitsland doorstaan. Vandaag de dag is de werkloosheid er bijna het dubbele van de Duitse.
President Macron heeft al enkele maatregelen moeten terugdraaien, maar dat zal niet voldoende zijn om het tij te keren. Hij verhoogde de minimumlonen en verlaagde de lasten op overuren. Dat klinkt allemaal erg mooi, maar maakt de arbeid wel duurder en het aanwerven van laagbetaalde arbeidskrachten zeker niet aantrekkelijker in een land met een reeds grote werkloosheid. Macron is niet voor niets erg pro-Europees. In tegenstelling tot bv Italië, heeft Frankrijk schulden t.o.v. het buitenland. Hij heeft de Europese centen broodnodig en zou niets liever hebben dan van de eurozone een transferunie te maken. Een België in het groot, zeg maar. Voor ons Vlamingen niet moeilijk om te begrijpen en een reden temeer om ons verder te blijven richten op Nederland, Duitsland en de Scandinavische landen, de Hanze landen, waarover ik het al eens gehad heb, o.m. in mijn blog van 7 dezer (De Nieuwe Hanze).
Het politieke jaar 2019 belooft spannend te worden. Dit land heeft al meer regeringen in lopende zaken gekend, maar dat was steeds ná verkiezingen. De regering in lopende zaken die we nu meemaken, is er bijna zes maanden vóór de verkiezingen en dat betekent waarschijnlijk zes maanden verkiezingscampagne. De partijen hebben, via een stemming in de Kamer, hun eigen financiering er nog snel doorgestemd, dat ging nog wél, want kiescampagnes kosten veel geld en deze zal zowat de duurste worden van allemaal. We mogen ons dus aan e.e.a. verwachten.
Ondertussen moeten de burgers van dit land hopen dat er in het parlement nog e.e.a. gestemd en beslist wordt. Dat zal alleen nog kunnen mits de regering van lopende zaken voor elk voorstel van wet een meerderheid vindt in dit parlement, wat niet gemakkelijk zal zijn. Onze Charel probeerde zijn politiek hachje te redden door met zijn minderheidsploeg aan het handje van de oppositie te lopen, maar zelfs dat werd hem niet gegund. Het was de rode oppositie zelf die hem de motie van wantrouwen aan zijn broek lapte.
Een Michel II zal er nooit meer komen. Als hij de hangende zaken van zijn Zweedse coalitie nog wil verwezenlijkt zien, mag hij de N-VA niet langer tegen de kar rijden, wat eveneens aartsmoeilijk zal worden. En zeggen dat dit voorkomen had kunnen worden door gewoon uit dat Marrakech pact te treden. Als West-Europese landen zoals Zwitserland en Oostenrijk dat kunnen, waarom dan België niet? Het excuus dat België steeds het migratiebeleid zou kunnen bepalen omdat dat pact juridisch niet bindend zou zijn, zou kunnen kloppen, maar wordt er onderuit gehaald door de slechte ervaring die we met dat ‘juridisch niet bindend” hebben meegemaakt met dat gezin uit West-Aleppo. Die slaagde erin onze federale regering én onze justitie twee jaar aan het lijntje te houden. Na Marrakech kunnen dat honderden gezinnen (én/of alleenstaanden) worden. En dat alles omdat onze Charel zijn eigen gezicht wou redden, nadat hij in september in New-York was gaan vertellen dat zijn land dit pact zou goedkeuren.
In mijn blog van 18 dezer (‘Turkse overmoed’) schreef ik nog dat sultan Erdogan beter op zijn tellen zou letten als hij de Koerden in Noordoost Syrië zou aanvallen, zoals hij gezegd heeft te zullen doen. Daarvan was er nl al een precedent geweest, waarbij Assad troepen, gesteund door Russische ‘vrijwilligers’ er van de kaart werden gebombardeerd door Trump’s Air Force. Nu blijkt dat diezelfde Trump zijn troepen daar wil wegtrekken, volgens hem omdat IS verslagen is – wat niet helemaal klopt. We zijn zo stilaan gewend geraakt dat er op elke mogelijke uitspraak van ‘The Donald’ kritiek komt, maar deze keer komt die niet van de media of van de democratische oppositie, maar van zowel het Amerikaanse legercommando als van een deel van zijn eigen republikeinse partij. Om nog te zwijgen over de geallieerden, de UK en Frankrijk, die hun troepen wél in Syrië houden. Mocht Erdogan zijn plan uitvoeren, dan kunnen de Koerden alleen maar hopen dat de Britse en Franse luchtmacht de taak van de Yankees daar overnemen en zo vermijden dat er in de Syrische oorlog een nieuw gewelddadig en bloedig hoofdstuk begint.
Ondertussen heeft de opperbevelhebber van het Amerikaanse leger, James Massis, als gevolg van Trump’s beslissing, zijn ontslag aangekondigd, enkele dagen later gevolgd door dat van de speciale Amerikaanse gezant voor het Midden-Oosten, zodat het steeds meer op lijkt dat Trump die beslissing persoonlijk genomen heeft. Als straks zou blijken dat Erdogan in Oost-Syrië zijn gang mag gaan (nota bene: tegen een volk dat ook 15% van de bevolking in Turkije uitmaakt) zullen alleen Assad en Poetin in hun baardje lachen en wordt dit toch wel een gevaarlijke evolutie, waarbij ‘vrede op aarde’ ver af zal zijn…
-----
Mag ik, ondanks alles, toch iedereen een zalig Kerstfeest en een gelukkig Nieuwjaar wensen. Er zijn tenminste nog zekerheden in ons leven.
