De Franse sportwinkelketen Decathlon opende drie jaar geleden een nieuw depot in Willebroek dat niet alleen de Belgische, maar ook de Nederlandse markt zou bevoorraden. Daarin komt nu verandering, want het bedrijf gaat voor de bevoorrading van de Nederlandse markt een gloednieuw depot neerzetten in Tilburg. Reden daarvoor zijn de problemen die het heeft met de Belgische wetgeving die avond- en nachtwerk alleen toelaat na een akkoord met de vakbonden, die daarbij niet aarzelen het onderste uit de kan te eisen. Tot nu toe hebben alleen IKEA, Schoenen Torfs en Elektroketen Vanden Borre hier toegehapt. Zelfs Colruyt, normaal heel toegeeflijk binnen de Belgische markt*, wil er niet van weten. E.e.a. is er mede de oorzaak van dat de e-commerce nog steeds goed is voor een jaarlijks verlies van zo’n 5 miljard euro voor onze Belgische (maar in hoofdzaak Vlaamse) economie, die haar klanten ziet bestellen bij Nederlandse depots, vanwaar ze sneller worden bediend. Het gevaar is trouwens niet denkbeeldig dat ook Belgische Decathlon klanten vanaf 2020 niet meer via Decathlon België in Willebroek, maar bij Decathlon Nederland via Tilburg zullen bestellen. Tilburg ligt maar 10 km van de Belgische grens, wat maakt dat zeker de hele grensregio met Nederland van daaruit sneller kan bevoorraad worden.
Dat alles met dank aan Kris Peeters en zijn vakbonden, die niet in staat blijken concurrentieel te durven denken en handelen. Over dat avond- en nachtwerk is al twee jaar vruchteloos onderhandeld. Peeters vertrekt na 26 mei hopelijk naar Europa. Met die vakbonden blijven we, jammer genoeg, zitten.
* Denk niet te snel dat Colruyt echt Vlaamsgezind is. Enkele jaren geleden heeft het bedrijf nog een gloednieuw centraal voorraadmagazijn neergepoot in Waals-Brabant, niét in Vlaanderen.
Ondertussen zitten we in de Paasvakantie (‘Lentevakantie’ voor die van het Gemeenschapsonderwijs) en valt er niet veel politiek nieuws te vergaren. Een verkiezingscampagne van zes maanden is van het goede teveel en de kans bestaat dat geen enkele partij straks nog weet met wat te scoren. Neem nu de N-VA.
De partij van De Wever (Bart, niet Anuna!) kon bij de gemeenteraadsverkiezingen nog wel de grootste blijven, maar voelde de adem van een terugkomend Vlaams Belang in haar nek. Die laatste profiteert terecht van een aantal verloren schapen dat terugkeert naar de echte Vlaams schaapsstal, grotendeels omdat de N-VA haar vroegere kiesbeloften t.o.v. haar Vlaamse kiezers voor vijf jaar in de frigo had gestopt. De Wever en Co beseften dat het moeilijk zou worden opnieuw met dezelfde argumenten naar de kiezer te gaan. Tot zich daar bij dat pact van Marrakech de mogelijkheid voordeed het argument van de immigratie en integratie weer uit de kast te halen. Door uit de federale regering te stappen en vervroegd naar verkiezingen te gaan, had de partij een nieuwe aanvaardbare kiescampagne om op poten te zetten. Alleen is dat niet gelukt. Onze nationale Charel wist van geen ophouden en besloot met een Michel Light verder te gaan, waardoor er geen vervroegde verkiezingen zouden komen. Daar bovenop verschenen de klimaatjochies op het toneel, waardoor de hele immigratie en integratie discussie ondergesneeuwd raakte.
Zoals ik al eens meer geschreven heb, mogen de centrumrechtse en rechtse partijen van geluk spreken dat de navolgers van Pippi Langkous zo vroeg met hun acties van start zijn gegaan. Té vroeg, volgens mij. Waren ze daar nu bv pas mee begonnen, dan was het hele klimaatgebeuren waarschijnlijk het enige discussiepunt geworden. Ondertussen is zowat iedereen het stilaan beu geworden en beseffen de meeste mensen stilaan dat een klimaatsverandering – hoe wenselijk ook - iets van lange duur gaat worden. Tegelijk zijn de meeste kandidaat kiezers ook de groenrode partijen beu, die op de klimaatkar gesprongen zijn en waarvan enkele politiekers zich al minister zagen worden.
Zoals de zaken er nu voor staan is het helemaal nog niet zeker wat het belangrijkste verkiezingsthema gaat worden. We zijn nog anderhalve maand van die verkiezingen verwijderd, wat in de politiek een eeuwigheid is. Zelfs de school- en verkeersperikelen raken stilaan afgezaagd en krijgen zelfs binnen diverse partijen zowel voor- als tegenstanders. Dit land, dat al zo ingewikkeld is, wordt er niet eenvoudiger op en – zoals The Economist ooit schreef – zou niemand het nog uitvinden, mocht het nu niet bestaan.
Onze nationale Charel is bij de herdenking van de genocide in Rwanda, 25 jaar geleden, zijn excuses gaan aanbieden voor het Belgisch aandeel in die slachting van zo’n miljoen mensen in 1994. Dat excuses aanbieden gebeurde al voor de tweede keer, want Verhofstadt had hem dat al eens voorgedaan, 19 jaar eerder.
Rwanda was eerst een Duits protectoraat dat na de Duitse nederlaag in WO I aan België werd toegewezen. In Rwanda leefden twee grote bevolkingsgroepen, de Tutsi en de Hutu. Vóór de komst van de Belgen werd het land geregeerd door een Tutsi koning en dit ondanks het feit dat die volksstam een minderheid was. Tutsi waren gemiddeld minstens een kop groter dan Hutu en werden, misschien mede daarom, beschouwd als intelligenter…
Tijdens het Belgisch koloniaal bewind werd Rwanda ‘gedemocratiseerd’ en kwamen er in 1962 verkiezingen naar westers model. Als gevolg daarvan kwamen de Hutu als meerderheid aan het bewind en duurde het niet lang voor de eerste volkenmoord plaats vond, een slachting waarover men zich toen elders niet erg druk heeft gemaakt. Als gevolg ervan vluchtten toen heel wat Tutsi naar buurland Oeganda. In Rwanda bleef het echter onrustig en toen in 1994 de pas herkozen Hutu-president omkwam, nadat zijn vliegtuig was neergeschoten, brak de tweede genocide uit. Gelijktijdig kwam echter ook een Tutsi leger vanuit Oeganda Rwanda binnen gevallen, Die zou tenslotte de strijd winnen, waardoor de Tutsi weer baas werden in het land dat ze vóór de kolonisatie steeds beheerst hadden. De vroegere hiërarchie is sindsdien hersteld, ondanks het feit dat er ook nu een minderheid het voor het zeggen heeft. Sinds de genocide van 1994 is het er wel een stuk veiliger geworden en kan men zich afvragen of die zgz democratisering naar Belgische model er wel nodig was geweest. Afrikanen en democratie is een cocktail die in weinig Afrikaanse landen een succes is geworden.
---
Tenslotte nog enkele kanttekeningen bij die genocide:
- De Belgische para’s die er toen het leven bij lieten, werden zo maar niet doodgeschoten of afgemaakt met geweerkolven, zoals de huidige versie klinkt, maar dood gemarteld, nadat zich hadden overgegeven en hun wapens hadden afgegeven.. Daarover hoort men niets meer.
- Na de moord op onze para’s trok de ‘vredesmacht’ van de UNO zich uit Rwanda terug en hadden Hutu en Tutsi vrij spel om elkaar uit te moorden. De verantwoordelijke voor deze beslissing was Koffi Annan, die drie jaar later bevorderd werd tot secretaris-generaal van de UNO…
- Het Tutsi leger dat uit Oeganda Rwanda binnenviel, bestond hoofdzakelijk uit afstammelingen van zij die in de jaren 1960 uit het land verdreven of gevlucht waren. In Oeganda hadden ze als tweede taal Engels en dat is nu ook de officiële taal van het huidige Rwanda geworden, i.pl.v. Frans.
Na de ramp bij het Japanse Fukushima besloot het Duitsland van Merkel al zijn kerncentrales te sluiten en die te vervangen door windturbines en zonnepanelen. Men sloot ook de laatste Duitse steenkoolmijn, maar niet de steenkoolcentrales. Zolang er immers niet genoeg duurzame stroom zal zijn om te zorgen voor een normale bevoorrading, zouden die centrales verder blijven werken met (goedkopere) ingevoerde steenkool en vooral met de eigen bruinkool, van dewelke er nog voor decennia voorraden in de Duitse bodem zitten. Daar die bruinkool zowat de meest vervuilende brandstof is die er momenteel bestaat, ging dat niet helpen om de CO2 uitstoot terug te dringen. Integendeel, daardoor werd die zelfs nog hoger.
Nu blijkt dat Duitsland de afgesproken CO2 normen niet kan halen en heeft het land voorgesteld ze te ‘versoepelen’ en op die manier zo goed als niets bij te dragen om de klimaatopwarming een halt toe te roepen. Ondertussen blijft Frankrijk, dat zijn stroom nog steeds voor 70% uit kernenergie haalt, moeiteloos onder de CO2 norm.
Wie is hier de hypocriet?
---
Bij ons is men er nog niet helemaal uit waar en wanneer men de nieuwe gascentrales gaat zetten, die zouden moeten invallen bij stroomtekorten eens alle kerncentrales zouden stilgelegd zijn. Een grap van zo’n kleine 15 miljard euro die zou gespreid worden over 14 jaar en daarenboven een maatregel die de CO2 ook in dit land zal doen toenemen. Eender hoe men het ook bekijkt, heel die klimaatverandering kan nooit iets van NU worden, zoals de spijbeljochies ‘eisen’. Een eenvoudig voorbeeld daarbij is de intentie om de btw voor de aankoop van fietsen te herleiden van de huidige 21% naar 6%. Dit kan jaren duren vóór er zo’n maatregel kan getroffen worden, om de eenvoudige reden dat EU-landen gezamenlijke btw-minimumtarieven moeten respecteren.
Als men het echt meent met die CO2-uitstoot, dan moet men een aantal kerncentrales open houden tot er gegarandeerd voldoende duurzame stroom ontwikkeld zal kunnen worden. En dat zal niet voor morgen zijn.
Na het tumult rond de verklaring van onze nationale Charel over de volgens hem ‘communautaire waanzin’ (mijn blog van 5 dezer: ‘Theresa May achterna?’) heeft de Kamer die dag toch een veertigtal(!) grondwetsartikelen voor herziening vatbaar verklaard. Dat Charel daar tenslotte mee akkoord gegaan is, is het gevolg van het feit dat artikel 1 er niet bij zal zijn, wat betekent dat dit land nog minstens vijf jaar een federale en geen confederale staat zal zijn.
Welke artikelen zijn er dan wél bij? Wel, o.a. het fameuze 7bis, waardoor eventueel e.o.a. klimaatwet grondwettelijk kan worden vastgelegd. Daarmee kan men nu natuurlijk nog alle kanten uit, maar het voorspelt weinig goeds en zal grotendeels afhangen van de eventuele nieuwe meerderheden in Kamer en Senaat. Ook na 26 mei zal men echter voor elke Grondwetswijziging een 2/3 meerderheid nodig hebben én een meerderheid in elke taalgroep.
Wat die Senaat betreft is het de bedoeling dat men het systeem van de gecoöpteerde senatoren wil afschaffen, maar niet de overbodige senaat zelf, die geld zal blijven kosten, zowel voor de laatste der Mohikanen die er nog zullen zetelen als voor de logistieke en andere kosten die blijven om het relict in leven te houden.
Ook het al even bekende artikel 195 – dat de procedure om de Grondwet te herzien vastlegt - zal er niet bij zijn, alhoewel dat in het regeerakkoord stond van de Zweedse coalitie. Doordat de N-VA op 8 december 2018 uit de federale regering stapte, achten de andere partijen zich niet meer daartoe gebonden. Het zal opletten zijn wat CD&V en Open VLD dan zullen doen, voor zover ze nog zullen kunnen meespelen natuurlijk. Dat laatste geldt ook voor een eventuele klimaatwet, waar beide partijen toen tegenstemden, maar het helemaal niet zeker is dat ze straks geen kazak gaan keren.
Ondertussen beloven alle partijen in de aanloop naar de verkiezingen hemel en aarde, zoals gebruikelijk. Geen enkele wijst er echter op dat e.e.a. niet zal lukken omdat dit land tegen die tijd nog minstens 7 miljard euro zal moeten vinden om het gat in de begroting te dichten. Pas als dat gevuld zal zijn, kan men praten over nieuwe extra uitgaven. Daar komt nog bij dat een regering in lopende zaken, zoals de huidige federale, niet méér mag uitgeven dan de voorlopige twaalfden en ook niet meer vorig jaar
---
En dan nog dit: het Witte Huis zou aan de Belgische regering vragen gesteld hebben over de humanitaire visa die via Theo Francken werden uitgereikt. Hebben die daar niets anders te doen, reikt Bjorn Soenens’ invloed al zo ver ‘over there’ of maakt dit gewoon deel uit van de verkiezingscampagne?
Er was de laatste week nog maar eens minder goed nieuws over het Vlaamse onderwijs. Er waren klachten over evaluatie, toetsen en examens, en volgens een rapport van de KULeuven, die enkele buitenlandse studies had ingezien en vergeleken, blijft het met ons secundair onderwijs achteruit te gaan. Wat we zelf doen, zouden we beter moeten doen, om Gaston Geens te parafraseren, maar dat blijkt voorlopig, voor wat het onderwijs betreft, niet het geval te zijn. Als het een magere troost mag zijn: het Franstalig onderwijs in België is er nog slechter aan toe. Daar doet zich een nieuwe trend voor. Jonge leraren melden zich daar in het voorjaar langdurig ziek en melden zich weer op … 30 juni. E.e.a. zou te maken hebben met de verloning. Zo’n 35% van de pas beginnende leraren stoppen ermee binnen de eerste vijf jaar.
Een opmerkelijk contrast doet zich ondertussen voor in Vlaanderen, waar steeds meer gepensioneerde leerkrachten weer aan de slag gaan en zo het gebrek aan leraren helpen opvangen. Het zouden er al 443 zijn. Allemaal mensen die dat met liefde en inzet doen, ook al is het maar tijdelijk en flexibel, maar ze doén het. Ook meestal mensen die in hun echte carrière geen smartphone, tablet en/of PC gekend hebben, misschien wel de reden waarom ze meestal nog steeds een ‘fris kopke’ hebben en nooit een burn-out of iets dergelijks gekregen hebben. De problemen die zich nu in ons onderwijs voordoen, na de invoering van o.m. het ‘M’-decreet, zijn daar een voorbeeld van. Op zich een goed idee, maar in een systeem, waarin nu al een tekort is aan leraren, niet te verwezenlijken en zorgt het alleen maar voor een daling van de kwaliteit van een nu al niet zo rooskleurige toestand. Bij de laatste evaluatie werd bijna de helft van de Vlaamse scholen in gebreke gesteld en kreeg 1 op 7 zelfs een buis!
Een minderheidsregering zoals de huidige federale kan dus alleen nog wetten en besluiten goedgekeurd krijgen via een meerderheid in het parlement. Die meerderheid kan bestaan uit de partijen die onze nationale Charel steunden tot het pact van Marrakech, maar ook door een combinatie van de minderheidsregering met oppositiepartijen. Dat was algemeen bekend. Er is echter ook een derde mogelijkheid: een meerderheid in het parlement zonder dat de minderheidsregering het daarmee eens is.
Dat laatste is wat gebeurd is nadat diverse partijen toch bereid bleken tijdens de volgende legislatuur artikels van de Grondwet te veranderen. Dat gaat niet alleen over het fameuze 7bis om een klimaatwet mogelijk te maken, maar ook om wetten om dit stilaan onbestuurbaar land verder te confederaliseren (wat men onder dat laatste ook wil verstaan). Het gevolg hiervan is, dat er al een hele waslijst is aangedragen, hoofdzakelijk door de Vlaamse partijen. Als een meerderheid in Kamer en Senaat die samen met de huidige federale regering zouden goedkeuren, kan dat.
Of het ooit zover zal komen blijkt zeer twijfelachtig, nadat onze Charel gesteld heeft dat de voorgestelde lijst van Grondwetsveranderingen ‘communautaire waanzin’ is. Hij heeft daarvoor in de Kamer bakken kritiek gekregen van alle Vlaamse partijen, ook van de Vlaamse oppositie, plus CD&V en Open VLD die hem nog (even) in het zadel willen houden. Als Charel – die nu ook de taak van premier combineert met die van partijvoorzitter - voet bij stek houdt, krijgt ook hij straks te maken met een ‘Theresa May effect’, zal zijn minderheidsregering daarover nooit een consensus bereiken en zal er straks waarschijnlijk helemaal niets meer worden veranderd of aangepast. Het gevolg daarvan kan dan weer zijn, dat de kans dat we een nieuwe federale regering zullen krijgen na 26 mei een mission impossible wordt, iets waar men als Vlaamsnationalist niet rouwig om kan zijn.
Om even op mijn blog van gisteren over de staatsschuld terug te komen, ook mensen die er dagelijks mee te maken hebben en er iets van kennen, zoals een Rik Van Cauwelaert en Frank Van Massenhoven zien niet in hoe er in dit land nog veel nieuws kan verwezenlijkt worden als er niets aan het afbouwen die staatsschuld wordt gedaan. Zeker nu, in een uitgebreide verkiezingscampagne, zullen partijen weer hemel en aarde beloven, terwijl ze weten dat er weinig of niets van in huis zal komen.
Frank Van Massenhoven is niet de typische pensioenganger die na een vruchtbare carrière zijn gal spuwt, zoals ik schreef in mijn blog van 28 februari (‘Un peu trop Peu(mans’) over heel wat bekende personen die dat na een succesrijke carrière deden. De man schrijft al geruime tijd wekelijks een column in de weekeinb deditie van De Tijdn waarbij hij regelmatig zijn vinger op de zwakke plekken van ons staatsbestel legde, dit ondanks het feit dat hij een eerder links etiket draagt. Hij werd zelfs nog voorgedragen als CEO van de NMBS, als opvolger van Jo Cornu, maar was zo slim daar niet op in te gaan en die eer te laten aan Sophie Dutordoir, die na een weinig succesvolle carrière als CEO van Electrabel dan maar een Italiaanse delicatessenzaak begonnen was…
De staatsschuld zal het grote probleem worden in de hele klimaatdiscussie. Die zal nl veel geld kosten en niemand weet waar dat vandaag zal moeten komen. De prijs van o.m. de vliegtuigtickets zou kunnen stijgen, de woningen zullen energiezuiger moeten gemaakt worden, benzine- en dieselwagens zullen moeten vervangen worden door veel duurdere elektrische wagens. Om maar enkele voorbeelden te geven. Hoe gaat men dat betaald krijgen?
De kans is groot dat de belastingen, die in België al bij de hoogste van Europa zijn, nog zullen stijgen. Als dat niet gebeurt, zal er geld moeten geleend worden. Veel geld. Dat zal dan straks wel moeten terugbetaald worden door dezelfde jeugd die op straat komt voor ‘een beter klimaat NU’. Zelfs als men de onzalige gedachte van het geld bijdrukken zou toepassen – iets dat trouwens alleen kan gebeuren binnen de Eurozone - zou dat de zaak niet oplossen. Dat zou nl leiden tot een hyperinflatie. Trouwens, vooraleer men zoiets zou kunnen doen, zou men het Verdrag van Maastricht moeten wijzigen, want daarin staat o.m. een bepaling die monetaire financiering uitdrukkelijk verbiedt. We zullen even de klimaatjochies terzijde laten; politiekers die voorstander zijn van geld bijdrukken, zoals groene Bart Staes, zouden beter dat Verdrag maar eens grondig lezen. De nog aan de gang zijnde zgn ‘kwantitatieve geldverruiming’ door de Europese Centrale Bank (ECB) is te omslachtig om door één land, laat staan door één klein land, toegepast te worden.
Kortom, er zal vooral veel gezond verstand en veel tijd nodig zijn om de meeste groene projecten ter verbetering van het klimaat tot een goed einde te brengen. Ondertussen kunnen we weinig anders doen dan ons aan te passen aan wat er zich nu voordoet. Dat de mens het op deze planeet zover gebracht heeft, is geen gevolg van regeltjes, maar louter omdat hij zich heeft weten aan te passen aan dikwijls dramatisch veranderende situaties.
Toen ik zondagavond, zoals gebruikelijk tijdens de avondjournaals op Tv, van de ene zender naar de andere zapte, kwam ik terecht bij het Canvas programma ‘Nachtwacht’, waarin Jan Leysen telkens drie gasten uitnodigt. Dat waren zondag Rik Van Cauwelaert, de éminence grise van de Vlaamse politieke verslaggevers, Frank Van Massenhoven, tot 27 maart voorzitter van de FOD Sociale Zekerheid, die vindt dat dit land slecht bestuurd wordt en supertsjeef Koen Geens, ontslagnemend minister van Justitie in de regering Michel Light en specialist in het rond de pot draaien.
In een discussie over de Belgische staatsschuld, waar eerstgenoemden op wezen en die volgens hen de oorzaak was van veel stilstand, zei Geens dat er onder een der regeringen Martens ooit zelfs een schuld was van 140% en dat die ook is weggewerkt geworden. Zo’n uitspraak van, nota bene, een ex-minister van Financiën, doet denken aan die beruchte van Guy Mathot, toevallig minister van Begroting in een regering Martens, die zei dat het gat in de staatskas er vanzelf gekomen was en ook wel vanzelf zou verdwijnen. Wat Geens er nl niét bij zegde is, dat toen de Belgische frank nog bestond en dat men die heeft moeten devalueren om de staatsschuld weg te kunnen werken. Dat is iets dat niet meer kan sinds het Verdrag van Maastricht en de invoering van de Euro en is er tevens de oorzaak van dat Griekenland en de meeste andere landen van de zgn ‘Club Med’ geregeld in de problemen raken.
Geens zei er ook niet bij hoe hij – of zijn eventuele opvolger na 26 mei – het probleem zal oplossen. Misschien via het systeem Anuna: geld bijdrukken (’t is toch maar papier)?
---
Ondertussen zou er een tussenoplossing gevonden zijn voor het loonakkoord en zouden alle partijen het willen uitvoeren, met uitzondering van het punt over de minimumlonen, waartegen de Waalse tak van het ABVV zich verzette. Feitelijk is dat niets nieuws onder de zon, want dat is exact wat ook twee jaar geleden gebeurd is, zoals ik reeds voorspelde in mijn blog van gisteren.
Hetzelfde gebeurde min of meer met de goedkeuring van een herziening van Grondwetsartikel 7bis. Dat gebeurde eergisteren in de commissie Volksgezondheid, waar CD&V en Open VLD zich dan toch bereid verklaarden voor een mogelijkheid om het artikel voor herziening vatbaar te maken ná de verkiezingen. Dat komt dan terecht in de berg goede voornemens en verkiezingsbeloften bij de serie ‘Morgen scheert men gratis’. Men ontneemt Groen en Co het alleenrecht op de aanspraak en garandeert voor de rest helemaal niets. Ook dat heet politiek…
Ik kom even terug op het loonakkoord tussen werkgevers en vakbonden, een gewoonte in dit land, dat elke twee jaar wordt gesloten. Doel daarvan is dat we concurrentieel moeten kunnen blijven met de buurlanden. Dit jaar gingen werkgevers en vakbonden akkoord om de lonen gedurende de komende twee jaar maar maximum te laten stijgen met 1,1% bovenop de index en waren er daarenboven nog enkele aanpassingen aan het vroeger op pensioen gaan, waarbij de vakbonden het niet eens waren met wat reeds door de federale regering was beslist. Het enige wat nog moest gebeuren, was dat de vakbonden hun achterban nog moesten vragen er ook mee akkoord te gaan. Bij het ACV zei 65% ja, bij de liberale vakbond zelfs 75%, maar bij het rode ABVV slechts 45%. Alhoewel deze laatste vakbond het alleen niet eens was met één punt, nl de minimumlonen, keurde ze het hele akkoord af. Later bleek dat er binnen het ABVV maar één tegenstemmer was; die van de Waalse afdeling…
Wat men in de verslaggeving over deze toch wel belangrijke zaak bijna nergens te horen krijgt, was dat die 1,1% bovenop de index komt. Een index die in de ons omliggende landen niet meer bestaat. Ik heb hier al meermaals geschreven dat als die index bv 3% zou zijn gestegen, de Belgische lonen in werkelijkheid 4,1% stijgen en het daarom bijna zeker is dat de lonen hier meer zullen kunnen stijgen dan in de buurlanden, wat niet de bedoeling van dit loonakkoord is. Bij de socialisten is genoeg blijkbaar nog steeds niet genoeg.
Op te merken valt dat het niet de eerste keer is dat het ABVV een loonakkoord niet goedkeurt. Dat deed het ook twee jaar geleden niet. Toen heeft men dat toch uitgevoerd, omdat men er van uitging dat de werkgevers 100% akkoord gingen en bij de vakbonden een meerderheid dat eveneens deed. Dat het ABVV niet akkoord gaat heeft tenslotte alles te maken met de politiek, omdat hun partijen (PS en SP.a) niet meer in de federale regering zitten, iets wat twee jaar geleden ook al het geval was.
Tenslotte nog dit: dat loonakkoord op nationaal vlak is weer zo een van die toestanden die men alleen in dit land aantreft - ‘Only in Belgium’ – en past in de serie ‘index, solden, kiesplicht’, bedrijfswagens en ga zo maar voort. Als er helemaal geen akkoord zou komen, moet er op lokaal vlak binnen de sector worden onderhandeld en gebeurt er dan eigenlijk hetzelfde wat men ook in het buitenland doet. Vraag is dan ook, waarom heel die heisa er omtrent wel nodig is…
Bij een zoveelste klimaatmars in Brussel had de plaatselijke politie het lumineuze idee een betoging van gele hesjes daarbij te laten aansluiten, omdat beide betogingen – met een uur verschil – dezelfde route volgden. Het gevolg daarvan was dat de hesjes van de gelegenheid misbruik maakten om in de Wetstraat amok te maken, enkele ruiten in te smijten en een agent te verwonden. 78 van die hesjes (waarbij verscheidene Fransen) werden aangehouden en zullen zich moeten verantwoorden. De vraag blijft waartegen die lui hier eigenlijk protesteren. Het gele hesjes protest was in eerste instantie feitelijk een Frans gebeuren, dat in Franstalig België werd overgenomen enkel en alleen om hun ‘francéité’ te beklemtonen, want specifieke eisen hadden ze hier niet. Het gebeurde dan ook alleen maar in Wallonië en Brussel.
Het is wel de tweede keer dat een combinatie van gele hesjes en klimaatactivisten voor de nodige onrust zorgde in Broekzele. De eerste keer was, toen ze op een maandagochtend samen de gebouwen van het investeringskantoor van BNP Paribas Fortis blokkeerden en zo beletten dat de werknemers er op een maandagmorgen aan de slag konden (mijn blog van 20 maart ‘Hesjes allerhande’). Nu is het al iets erger en is er schade aangericht. Hopelijk kan men de schuldigen daarvoor laten opdraaien.
Zoals ik al schreef in mijn blog van 15 maart (‘De staat van de natie’) kan er tegenwoordig bijna niets meer gebeuren of men denkt daarvoor op straat te moeten komen. Buiten bovenvernoemde optochten waren er zondag in Brussel nog drie, waarvan een vóór en een tégen abortus. De vrijheid van betogen is één, maar ik vind dat men stilaan enkele vuistregels zou moeten opstellen om de aanwas van al dat straatbetogen en dito geweld wat aan banden te leggen. Hoe is het bv mogelijk dat een mars wordt toegelaten waarbij een deel van de betogers geüniformeerd én gemaskerd is? Men mag, voor zover ik me herinner, niet met een burka of iets anders gelaatsbedekkend op straat lopen, maar bij zo’n betoging kijkt men blijkbaar niet zo nauw. Tot het onheil geschied is en men niet weet wie wat heeft uitgespookt.
Opmerkelijk bij de heisa over de weggestemde herziening van Grondwetsartikel 7bis, was een reactie van een groep industriëlen en bedrijfsleiders van de zgn ‘Sign for my future’. Die groep is verre van onbelangrijk, maar van mensen uit een dergelijk milieu zou men verwachten dat die toch met beide voetjes op de grond blijven. Een negatieve reactie van hen op het mislukken van de groene en francofone poging tot staatsgreep is dan ook moeilijk te begrijpen. Wat er trouwens nog bij kwam kijken was, dat de directeur van Eneco gisteren in naam van die groep op de radio zijn ongenoegen kwam uiten over het wegstemmen van de herziening van grondwetsartikel 7bis. Dat gebeurde bij het nieuws van middernacht en van het ochtendnieuws. Later op de dag hoorde men er echter niets meer over, noch op de radio noch op de Tv-journaals. Klaarblijkelijk had iemand met gezond verstand die Eneco-directeur dan toch teruggefloten.
Als de N-VA al zijn twijfels had over een verdrag zoals het Pact van Marrakech, dat zgz niet bindend is, waarom zou men dan blindelings trappen in een wijziging van een Grondwetsartikel dat straks wél bindend kan zijn? In feite is zoiets een blanco cheque geven, zeker als dat gebeurt op twee maanden vóór verkiezingen, waarbij men niet eens weet of en wanneer er een volgende federale regering zal zijn en – indien ja - hoe die eruit zal zien.
Als er iets kan gedaan worden om de evolutie van het klimaat naar de toekomst toe te verbeteren, dan moet dat maar gebeuren. Dat kan echter niet hals over kop, zeker niet in een land zoals België dat er niet eens in slaagt zijn eigen financiën onder controle te houden en nog steeds een staatsschuld heeft die groter is dan het bbp. Dat de francofonen in dit land, in de eerste plaats de Walen, het niet erg vinden dat het geld mag kosten, is het gevolg van hun redenering dat het tenslotte toch weer de Vlamingen zullen zijn die het gelag mogen betalen. Zelf betalen ze nu ook 0;0% van de staatsschuld mee af, waarom zouden ze bijkomende kosten o.w.v. klimaatmaatregelen wél betalen? Ze zeggen gewoon dat ze geen geld hebben en daar houdt het dan mee op.
Tenslotte is het oplossen van de klimaatproblemen onbegonnen werk als het beperkt zou blijven tot dit kleine landje, terwijl landen als continenten, zoals de States, China en, India, dat niét of niet voldoende doen. Wij alleen kunnen het klimaat niet veranderen, zullen ons moeten aanpassen en dat kunnen we door bij elke nieuwe maatregel er rekening mee te houden of die wel klimaatbestendig zal zijn, maar ook financieel kan gedragen worden.
Verenigd links, ‘versterkt’ met de MR, is er dus niet geslaagd de herziening van het Grondwetsartikel 7bis in de nabije toekomst te laten plaatsvinden, waardoor de meerderheid van de Belgen – en zeker van de Vlamingen – een pak extra nutteloze, 'groene' belastingen kan bespaard worden. Zoals Leo Tindemans, in zijn toenmalige functie van Belgisch premier, het ooit verwoordde, is de Grondwet inderdaad geen ‘vodje papier’ zoals Anuna en Co in al hun infantiele bekrompenheid denken. De klimaatgodin heeft het hele debat gevolgd tot in de vroege uurtjes en zegt zich ‘beledigd’ te voelen. Hoe durven zij het Hare Majesteit aandoen?
De hele zaak zorgt wel voor ‘collateral damage’, in de eerste plaats bij de francofone liberalen die zich, na het Marrakech Pact voor de tweede keer in de eigen voet schieten. Dit keer was het zelfs nog veel erger dan bij het zgz ‘niet-bindend’ immigratiepact, want de uitstap van Alain Destexhe en zijn rechtervleugel uit de partij zal het MR op 26 mei helemaal geen goed doen. Wallonië heeft geen behoefte aan een soort D66 (dat trouwens ook flink verloor bij de laatste Nederlandse verkiezingen), het heeft al meer dan genoeg linkse agitatoren. Daar komt nog bij dat het MR tot nu toe feitelijk steunde op twee clans, die van (de eerder linkse) Michel en die van (de eerder rechtse) Reynders. Deze laatste riskeert voorzitter van de Raad van Europa te worden; hij is een van de laatste twee overgebleven kandidaten. Als hij het wordt, verliest de partij een van de weinige sterkhouders die ze nog had. Onze nog even nationale Charel mag het vergeten. Hij was trouwens steeds populairder in Vlaanderen dan in zijn eigen Wallonië, maar in die laatste regio moet hij wel zijn stemmen zien te behalen.
Een tweede verliezer zijn de media, die hun uiterste best hebben gedaan om het voorstel van de groenen i.v.m. de herziening van het Grondwetsartikel 7bis te steunen. Opmerkelijk daarbij was, zoals ik al meldde in mijn blog van 27 dezer, dat het Vlaams Belang in deze zaak volledig dood gezwegen werd. Alsof die partij nooit bestaan had. Het is bijna jammer dat de tegenstemmers zo talrijk waren. Stel dat het om een verschil van enkele stemmen had gegaan en het VB het verschil had kunnen maken…
Dat het gros van onze politieke journalisten links en doorgaans niet objectief is, is geen nieuws meer. Voor zover dat nodig was, is dat nog eens bevestigd door een studie van de Onderzoeksgroep Media, Middenveld en Politiek bij 148 Vlaamse journalisten. Ondanks dit gegeven, blijft de doorsnee Vlaamse lezer cq kijker wel eerder rechtsgezind, iets wat na elke verkiezing duidelijker wordt. De man in de straat gelooft al lang niet meer wat het politiek journaille in Vlaanderen schrijft (het minst geloofwaardige beroep na dat van politieker). Als dat wél het geval was geweest, was Vlaanderen de dag van vandaag vuurrood.
Net zoals bij de beslissing om de Amerikaanse ambassade over te brengen van Tel Aviv naar Jeruzalem, is er weer heel wat heisa over de beslissing van Trump om de Israëlische soevereiniteit over de Golanhoogten te erkennen. Die strategisch gelegen hoogvlakte, die het noorden van de staat Israël beheerst, wordt al sinds 1967 bezet door Israël, is sinds 1981 geannexeerd en is van groot belang voor de veiligheid van het land, zeker nu er in het ‘bevrijde’ Syrië Iraanse troepen gelegerd zijn.
Nu, na het definitief verslagen van het geografische IS-kalifaat, het geweld in Syrië even ophoudt, denkt men dat dat land weer het oude zou kunnen worden. Maar langs de Turkse grens houden de troepen van sultan Erdogan de macht in handen, ook in Syrië. Het Oosten van het land wordt beheerst door de Koerden die het met steun van de geallieerden onder leiding van de Amerikanen bevrijd hebben van IS en de grens met Irak bestaat alleen nog maar op papier.
Het is ondenkbaar dat Assad, met zo’n 12% van de bevolking achter zich, de rest van Syrië opnieuw zal kunnen beheersen, zelfs niet met de steun van Rusland en Iran. Er zal dus heel wat meer nodig zijn dan enkele ronkende verklaringen om dat gerealiseerd te krijgen. In het beste geval – voor Assad althans – zal hij compromissen moeten sluiten met de Turken en de Koerden, beide soennieten, terwijl zijn Alawieten sjiïeten zijn, zoals de Perzen uit Iran.
Ondertussen hebben Palestijnen en Israeli hun zoveelste rakettenoorlogje uitgevochten, waarbij de Palestijnen steeds beginnen, terwijl ze weten dat ze als reactie een deel gerichte bombardementen te verwachten hebben. Logica is daar ver te zoeken.
Vrede in het Midden-Oosten is nog niet voor morgen.
In mijn blog van 23 dezer (‘Het vel van de beer’) had ik het er reeds onrechtstreeks over de dwaze eisen die groene en rode francofonen stellen bij de vorming van een volgende federale regering. Allemaal redenen te meer om er geen volgende federale regering mee te vormen:
Ecolo, de partij van de Waalse groenen, die nauw samenwerkt met de Vlaamse groenen, maar officieel wel een aparte partij blijft*, pleit voor een investering van 7 miljard euro in het openbaar vervoer, dat ook gratis moet worden voor jongeren en werklozen.
De PS wil naar een 32 urenweek met behoud van loon (een opslag van 20%!), een btw-verlaging op elektriciteit, gratis bezoeken aan huisarts en tandarts en minimum 1.500 euro pensioen per maand voor wie 42 jaar gewerkt heeft. We mogen dan wel bij de laagste pensioenen van Europa hebben, dit zal 2,3 miljard per jaar extra kosten, te voegen bij de miljarden die ze in Wallonië nu reeds krijgen via de transfers via de Sociale Zekerheid.
Voor Paul Magnette, burgemeester van Charleroi en Europees PS-lijsttrekker, die nu al heel ‘democratisch’ zegt niet te zullen gaan zetelen mocht hij verkozen worden (hij wil burgemeester van Charleroi blijven), moet er een klimaatbank komen die 2.500 miljard euro kan mobiliseren, een vergelijkbaar bedrag dat de Europese Centrale Bank bij de laatste crisis in de banksector pompte. Verder wil de PS nog een Europese vermogensbelasting invoeren, iets wat niet lukte in België. Dat er straks geen mens nog in Wallonië zal willen investeren, is zijn laatste zorg. Zolang België blijft bestaan, zullen de Vlamingen de rekeningen wel blijven betalen, iets wat ze nu toch al gewend zijn…
Tenslotte is bij dat alles nog geen rekening gehouden met de eventuele gevolgen van de Brexit, waar Wallonië niet van wakker ligt, want bijna 85% van de Belgische export is Vlaams en dat geldt ook voor de handel met de UK. Zo’n beetje hetzelfde verhaal als destijds bij het handelsakkoord met Canada, toen Magnette – nog in zijn functie van Waals minister-president - als laatste dwars bleef liggen.
* De enige echte Belgische partij is de communistische PvdA/PTB, met één organisatie, één programma en één boekhouding. Groen en Ecolo zijn respectievelijk een Vlaamse en een Waalse partij, die wel nauw samenwerken en in de Kamer één gemeenschappelijke fractie vormen. Waarom Groen en Ecolo er niet toe komen één partij te worden, zoals de communisten, is omdat ze elk jaar een forfaitaire deel van de federale dotatie krijgen (270.500 euro), bedrag waarvan ze de helft zouden kwijtspelen als ze één partij zouden vormen. Zoals Abba het zong: ‘Money, money. Must be funny, in the rich man’s world’.
Het MR, dat in eerste instantie gesteld had zich te zullen verzetten tegen het klimaatvoorstel van de andere francofone partijen plus van de Vlaamse groenen en roden in de Kamercommissie, heeft kazak gekeerd en heeft het nu wél gedaan. Dom, gewoon dom en geschikt voor enkele nieuwe belgenmoppen. Nadat de partij al de kemel had geschoten hun opperhoofd, nog even onze nationale Charel, onnodig naar Marrakech te sturen en Charel er daardoor een federale minderheidregering aan overhield, gebeurde hetzelfde met de Waalse deelregering, waar de uitstap van Destexhe en een ander lid van de volksvertegenwoordiging hetzelfde resultaat had. Als alles een beetje normaal verloopt en Open VLD, CD&V, N-VA, VB* en V+W straks in het parlement tegenstemmen - wat de bedoeling is - gaat dat klimaatverhaal toch niet door zoals linksen en francofonen het zouden willen en wordt alles waarschijnlijk uitgesteld tot Sint Juttemis, tenzij de uittredende federale regering in extremis zou akkoord gaan om álle artikelen van de Grondwet bespreekbaar te maken.
Ondertussen is de lachende derde in Francofonië de reeds genoemde Destexhe, die met zijn uiterst rechts alternatief waarschijnlijk nog meer stemmen zal afsnoepen van de domme Waalse blauwe lamlendelingen, die riskeren (en verdienen) na 26 mei nergens nog aan de bak te zullen komen. Die hebben nog altijd niet begrepen dat politiek de kunst is van het mogelijke.
Gelukkig wordt dezelfde klimaatwet, zoals gezegd, morgen donderdag in de plenaire zitting van het parlement niet aangenomen als Vlaams centrumrechts tegenstemt, omdat voor een Grondwetswijziging daar een 2/3 meerderheid vereist is, plus een gewone meerderheid in elke taalgroep. Als men toch die aftandse Grondwet uit de negentiende eeuw wil veranderen, dan moeten alle artikels daarvan besproken kunnen worden, niet dat ene over het klimaat waarmee Vlaanderen binnen België weer de pineut wordt en Europa die op wereldvlak.
I.v.m. bovenstaande was het trouwens al bekend dat de CO2 uitstoot in 2018 wereldwijd weer gestegen was. Nu blijkt dat dat hoofdzakelijk gekomen is door de verhogingen in China, India en de States, terwijl die in Europa en Japan was gezakt. M.a.w. onze Europese mensen zijn weer de nuttige idioten die zich moeten blauw besparen terwijl de grote landen buiten Europa de wereld verder om zeep kunnen blijven helpen (zo beweren de klimaatfundi’s althans).
* Opmerkelijk bij het nieuws over bovenstaande is, dat zowel op de VRT als op de VTM niet eens vermeld werd dat ook het Vlaams Belang zal tegenstemmen. Alsof die partij niet eens zou bestaan! Onze Vlaamse Me(r)dia blijven zo hun reputatie van leliaards gestand. Een reden temeer voor het VB om een tandje bij te steken tegen 26 mei.
Met de steun van de PS en de groenen – met een wisselmeerderheid, dus - heeft de regering Michel Light (MR, CD&V & Open VLD) in de Kamercommissie Bedrijfsleven vorige week het steunmechanisme goedgekeurd voor de nog te bouwen gascentrales, die straks - na 2025 - de kerncentrales zullen moeten vervangen als die gesloten zouden worden, zoals beslist door de paarsgroene regering Verhofstadt. De kosten worden geschat op 9 miljard euro, maar daarvan vindt men in de voorlopige goedkeuring niets terug. Dat zou pas gebeuren na het bekendmaken van het Koninklijk besluit ter zake. Vergeten we daarbij niet dat die nieuwe gascentrales extra CO2 zullen uitstoten, iets wat kerncentrales niet doen. En dat de volgende federale regering, als die er ooit komt, moet beginnen met een gat te dichten van meer dan zeven miljard euro in de begroting, die er in 2024 zelfs twaalf kunnen worden, mocht men er niets aan doen. Dat dus bovenop de negen miljard voor de gascentrales. Hopelijk vindt men daartegen een ezel die geld schijt, want anders zal Honoré Gepluimd, U en ik dus, het uiteindelijk voelen bij het betalen van de belastingen.
Daar houdt het trouwens niet bij op. Brussels minister van Werk, Didier Gosuin, heeft nu al laten weten dat de financieringswet bij het Brusselse waterhoofd een gat van een kwart miljard euro vertoont. Die wet dateert nog van de zesde (en voorlopig laatste) staatshervorming van tijdens regering van Di Pippo, waarbij er vanaf 2020 een rem zou staan op de transfers van noord naar zuid. Voor alle duidelijkheid: rem, geen afschaffing. Voor wie dat wil geloven. Feit is dat die laatste staatshervorming er gekomen is, omdat ook toen Brussel geld tekort had en de stad krijgt sindsdien een half miljard euro extra, jaarlijks!
En dan zou men nog rekening moeten houden met de diverse eisen vanuit de klimaatverdwazing, waar groenen en socialisten mee naar de verkiezingen trekken.
Het wordt een beetje afgezaagd, maar de beste oplossing om van dit land een normaal land te maken, is dat er na 26 mei geen federale regering meer zou kunnen gevormd worden en dat de nieuwe Vlaamse en Waalse deelregeringen, die hopelijk nog wel normaal zullen functioneren, de teugels in handen nemen en beslissen wat ze verder nog samen gaan doen en wat niet. Brussel zou daarbij van Vlaanderen het voorstel kunnen krijgen om samen een soort confederatie te vormen, waarbij in Vlaanderen Nederlands de enige officiële taal blijft en Brussel meertalig met het Nederlands als volwaardige gelijke taal aan de anderen. Vlaanderen is nl het enige gewest dat Brussel mee kan onderhouden. Wallonië is amper in staat zichzelf te bedruipen. Misschien moeten ze de Oostkantons dan wel teruggeven (of verkopen!) aan Duitsland. Vlaanderen heeft daar geen zaken meer mee sinds die Oostkantonners ons in de steek hebben gelaten bij de crisis om de splitsing van Brussel-Halle/Vilvoorde.
Het lijkt er steeds meer op dat in Brussel de straat regeert.
Zondag was er een betoging tegen het racisme, georganiseerd door het burgerplatform van Hart tegen Hard, gesteund door de vakbonden en enkele moslimorganisaties. Ze protesteerden o.m. tegen de aanslagen in Christchurch, wat mag, maar ik herinner me niet dat ze dat vroeger ook ooit zouden gedaan hebben toen de daders moslims waren (en die nemen 90% van dat soort aanslagen voor hun rekening).
---
Dezelfde dag begon er ook een betoging van de klimaatspijbelaars en sympathisanten. Die vertegenwoordigden zgz 70 organisaties, maar brachten slechts een paar honderd betogers op de been. Ze bezetten een deel van de Wetstraat en zijn zinnens daar in de buurt te blijven tot dinsdagmorgen, wanneer in het federaal parlement de door de linkse oppositie en alle Franstalige partijen vooropgestelde wijzigingen aan de door hen geëiste klimaatwet opnieuw besproken wordt. Dit ondanks het feit dat de Raad van State dat voorstel heeft afgekeurd. Maar, niet treuren, het kan – volgens de klimaatfundi’s - worden opgelost door de Grondwet te veranderen. Dat kan echter alleen als men 2/3 van de stemmen krijgt, iets dat voorlopig niet zal lukken zolang N-VA, VB, CD&V, Open VLD en zelfs MR tegen stemmen. Hopelijk zal dat ook gebeuren.
Wat bij deze acties vooral stoort is dat dat volkje ostentatief doet alsof het de wijsheid in pacht heeft en het niet meer dan normaal vindt dat de anderen maar moeten doen wat zij denken en zeggen. ‘Verander de Grondwet’, ‘Druk maar geld bij’ en nog van dat moois. Terwijl ze ondertussen vinden dat zij de orde mogen blijven verstoren, uit de school wegblijven en het hoge woord voeren. Als dit hautain gedrag nog wat blijft duren zou het voor die klimaatspijbelaars op 26 mei wel eens een bitter ontwaken kunnen worden.
---
En dan nog dit:
Nog op zondag waarschuwde onze nationale Charel op een congres van het MR voor een mogelijke regering PS/N-VA na 26 mei. Op een gegeven ogenblik noemde hij die combinatie ‘nationalistes et socialistes’, maar hij zei het zo snel dat het klonk als ‘nationalsocialistes'. Nazi’s, dus. Wat gaan we in deze campagne nog te horen krijgen?
In de zomer van 2017 slaagde Benoît Lutgen, toenmalig voorzitter van CdH, erin de Waalse socialisten uit de Waalse gewestregering te stoten en een regionale ploeg samen te stellen met de liberalen van het MR. Veel overschot had de nieuwe deelregering niet (1 zetel) en nu blijkt dat ze haar meerderheid kwijt is, net zoals dat met die andere liberale premier in de federale regering gebeurd is. Een blauwe volksvertegenwoordigster, een zekere Patricia Potigny, blijkt nl te zijn overgelopen naar de ‘Liste Destexhe’, de pas gevormde scheurpartij van Alain Destecxhe, de vroegere topman van Artsen zonder Grenzen, zoals ik reeds vermeldde in mijn blog van 9 dezer (‘Charel in blessuretijd’). Tot overmaat van ramp is ook de Waalse CdH-fractieleider, een zekere Dimitry Fourny, in beschuldiging gesteld voor fraude tijdens de gemeentelijke verkiezingen van vorig jaar in Neufchâteau, waar hij burgemeester is. Twee stemmingen, over de hervorming van de social profit en de provincies hadden misschien nog kunnen worden goedgekeurd, maar – tot overmaat van ramp – bleek de nieuwe voorzitter van CdH, Maxime Prévot, ook niet aanwezig. Mijnheer was op vakantie naar Lapland!
Het gevolg van al die miserie is wel dat de Waalse deelregering, net als de federale, voorlopig geen meerderheid meer heeft en niet veel meer kan uitspoken. Kan onze Charel nog e.e.a. geregeld krijgen mits de goodwill van de N-VA, dan moet de nieuwe Waalse minister-president Willy Borsus helemaal niet rekenen op enige steun vanwege de PS van Di Rupo. Met een linkerzijde die in Wallonië steeds meer terrein lijkt te winnen, heeft de MR straks bijna een mirakel nodig om er nog bij te zijn en wordt de mogelijkheid dat men na 26 mei er helemaal niet meer in zal slagen een federale Belgische regering te vormen steeds reëler. Iets waar wij, Vlamingen, niet rouwig over moeten doen. Zonder het vooruitzicht op nieuwe grondwetherziening noch staatshervorming blijft het misschien een enige kans om in dit land toch nog iets veranderd te krijgen.
De winst van het Forum voor Democratie (FvD) is een flinke streep door de rekening van de wereldverbeteraars en dat niet alleen in Nederland. Komt daar voor de klimaatspijbelaars in ons land nog bij dat de donderdagmarsen van de voorbije week maar magere beestjes waren: een duizendtal in Luik (waar men er later mee begonnen was), amper 500 in Brussel en slechts 200 in Antwerpen. Het zal zware kost worden dit nog 9 weken vol te blijven houden. De tegenstanders, waarbij ik me reken, hebben geluk dat die klimaatspijbelaars er zo vroeg mee begonnen zijn. Mochten ze dat bv pas vanaf nu gedaan hebben, was het gevaar van een beïnvloeding bij de volgende verkiezingen veel groter geweest. Niet dat de meeste mensen niet akkoord zouden zijn met hun argumenten, wel met de simplistische en contraproductieve manier van aanpakken (het spijbelen) en de al even simpele kinderlijke zwart-wit oplossingen die ze voorstellen om de problemen aan te pakken (geld bijdrukken bv*). Groenlinks heeft in Nederland nog wat kunnen profiteren van het momentum, over negen weken zou dat ook daar veel minder geweest zijn.
De steile opmars van het Nederlandse FvD heeft in elk geval aangetoond dat niet alleen de Groenen van deze situatie zullen profiteren. De kans is zelfs groot dat de mensen die het beu zijn – om welke reden ook – anders zullen gaan stemmen en dat het straks de traditionele partijen zullen zijn die het gelag zullen betalen, ook bij ons.
* Een uitspraak van klimaatmiepie Anuna (’t is maar papier’), die echter ook werd gedaan door de dikbetaalde groene Europarlementariër Bart Staes (ex-Volksunie)…
