Het lijkt allemaal een beetje in mineur te zijn verlopen, maar de NAVO werd zopas zeventig, de meest succesvolle militaire alliantie ooit. Ze ontstond in de nasleep van WOII en was in de eerste plaats bedoeld om het gevaar in Europa te counteren van de Sovjets, die zowat heel Oost- en Centraal Europa op e.o.a. manier bezet hielden, inbegrepen het oostelijk deel van Duitsland. Zoals de Britse diplomaat Lord Ismay het toen verwoordde, was het doel van de alliantie ‘ to keep the Russians out, the Americans in en the Germans down’. Zo’n dertig jaar na de instorting van het Sovjet Imperium en het Warschau Pact blijkt het Rusland van Poetin nog altijd de vijand te zijn, zij het minder uitgesproken. Dezelfde Poetin die nog steeds heimwee heeft naar dat Imperium, waarin hij lid was van de contraspionage en het einde ervan beschreef als ‘de grootste geopolitieke ramp uit de Russische geschiedenis’.
In vergelijking met het NAVO-budget van zo’n 1.000 miljard dollar, stelt dat van het huidige Rusland niets voor (±66 miljard) en heeft het land een bbp van de grootte van dat van de Benelux. 82% van ’s lands inkomen komt uit de gas- en oliewinning, wat in een stilaan vergroenende wereld een risico wordt.
De hoofdreden waarom men Rusland de dag van vandaag nog steeds argwaant en vreest is, omdat het niet aarzelt zijn beschikbare middelen effectief in te zetten, ook al zit het land snel aan zijn limieten. Om dat te compenseren, werkt Poetin met een soort asymmetrische oorlogsvoering (de zgz ‘war by proxy”), waarbij hij links en rechts rekent op bondgenoten plus een militaire inlichtingendienst die in staat is militaire en politieke systemen van eventuele tegenstrevers te ontwrichten. Daarvan weten ze niet alleen in Oekraïne, Syrië en Venezuela, maar ook in de Baltische landen, wat dat kan betekenen.
Vraag is maar hoe lang Poetin rond zal blijven lopen met dat idee van een soort nieuwe Sovjet Unie, want daar zal niemand bij gebaat zijn.
Di Rupo belooft met zijn PS niet alleen een vierdaagse werkweek zonder loonverlies* en een terugkeer van de pensioenleeftijd naar 65 jaar, hij zegt ook akkoord te zijn om de financieringswet van de gewesten aan te passen … in 2024. Daarmee zit hij zowat op één lijn met CD&V die, volgens ‘Markske’ Beke, dezelfde streefdatum heeft voor een eventuele volgende staatshervorming (voor wie dat wil geloven) en vier verloren jaren. Die financieringswet zorgt o.m. voor de verdeling van de centen aan gewesten en gemeenschappen en wordt o.a. bepaald door het percentage van het aantal inwoners. De man met het strikje wil dat men dat verandert en voortaan zou berekenen volgens de oppervlakte. De Walen maken nl momenteel zo’n 32% uit van de bevolking, maar hun territorium beslaat 52% van België. Het zou een communautair doordenkertje kunnen zijn, maar de zes á zeven miljard euro die Wallonië elk jaar van Vlaanderen krijgt via de transfers uit de Sociale Zekerheid zijn blijkbaar nog niet genoeg. Om nog te zwijgen van een ongeveer even grote som waarmee Vlaanderen elk jaar 90% van de Belgische staatsschuld afdraagt (de overige 10¨% wordt door Brussel betaald. Wallonië betaalt gewoon niets!).
---
De werkloosheid ligt in Vlaanderen op 3,5%, in Wallonië op 8,5% en in Brussel op 13,4%. Het aantal Walen dat in de grensstreek woont, voornamelijk in de provincies Luik, Waals-Brabant en Henegouwen én de Brusselaars dat in Vlaanderen komt werken, is sinds 2006 nauwelijks gestegen. Die krijgen nog steeds liever dopgeld in eigen regio dan werk in Vlaanderen, waar ze de taal van de Ménapiens moeten kennen, stel u voor. Buitenlanders doen daar niet moeilijk over, meestal omdat die in eigen land doorgaans een uitdovend systeem van werkloosheidsvergoedingen kennen. Dopgeld tot aan het pensioen is nog zo een van die Belgische verworvenheden uit het rijtje: ‘index, solden, stemplicht, nationaal loonakkoord’ en varia. Allemaal zaken die elders – soms al lang – niet meer bestaan.
* Di Pippo zou beter eens gaan praten met Jack Ma, de CEO van het Chinese Alibaba, dat recentelijk een akkoord heeft gesloten met het Waals gewest om de luchthaven van Luik uit te kiezen als Europese hub voor hun wereldwijde, gigantische online business. Die man vindt dat het moet kunnen 12 uur per dag te werken en 72 per week! Met links straks aan het bewind in Wallonië en de epidemische ziektemeldingen bij Skeyes (het vroegere Belgocontrol) is het succes in Luik alvast verzekerd!
De slimme kilometerheffing, ook wel rekeningrijden genoemd, is voorlopig begraven, al is de kans hemelsgroot dat een eventuele nieuwe federale regering van welke samenstelling ook, daar wel iets op zal vinden. In feite hebben we trouwens nu al een soort kilometerheffing in de vorm van de reeds bestaande accijnzen op de brandstof. Hoe meer men immers rijdt, hoe meer men verbruikt en hoe meer men betaalt. Het regelmatig verhogen van die accijnzen is dan ook een verdoken belasting, die mede de oorzaak was van de opkomst van de gele hesjes in Frankrijk. Die eventuele nieuwe federale regering zou daar best rekening mee houden.
Wat dat rekeningrijden ook speciaal zou kunnen maken is, dat het traject dat men rijdt geprogrammeerd zou worden via de smartphone. Daar moet ge dan wel een smartphone voor hebben. Bij heel wat mensen van de derde en zeker van de vierde generatie is dat niet het geval. Die zouden dan een soort kastje in hun wagen gemonteerd krijgen dat dat zou moeten noteren. Dat kende ik al van mijn tijd bij de ITS-pechdienst van DAF. Vrachtwagens hadden het toen al, 20 jaar geleden. Dat heette toen bij ons een OBU (‘On Board Unit’).
In de digitale wereld krijgt men zo stilaan een steeds groter wordende groep van mensen die een smartphone heeft en een steeds kleiner wordende die er niet meer aan begint of ermee stopt. De ‘haves’ en de ‘have nots’, zeg maar. Ik had al een gsm in 1995 (van de zaak als stand-by bij problemen met Italiaanse klanten of werkplaatsen) en heb daarna zeven maanden een smartphone gehad. Ik werd er gek van en heb hem gewisseld met een gsm van de Nokia-generatie, maar ik kan best begrijpen dat de jongere mensen niet meer zonder kunnen. Toch moeten ze opletten er geen slaaf van te worden. Er zijn in dit land momenteel reeds 140.000 mensen die al langer dan één jaar thuis zitten met een burn-out of iets in dien aard en bij een groot deel ervan komt dat omdat hun geest niet meer tot rust komt als gevolg van al dat digitaal gedoe.
Vorige week was er het nieuws dat Sabca, een onderdeel van Dassault, zijn activiteiten in België zou willen afbouwen en een deel van de productie van onderdelen zou willen overbrengen naar Marokko. De reden daarvoor zou wel eens het contract kunnen zijn dat dit land gemaakt heeft met Lockheed Martin voor de aankoop van F35 gevechtsvliegtuigen ter vervanging van de oude F16’s die vroeger ook bij diezelfde firma werden aangekocht. Frankrijk had gewild dat België haar F16”s zou vervangen door de Rafale van Dassault, maar weigerde mee te doen aan de officiële aanbieding die daarvoor was ingesteld en maakte dan ook geen kans.
Als compensatie mocht datzelfde Frankrijk aan het Belgische leger een order van terreinwagens en mijnenvegers leveren, maar dat bleek dus niet genoeg. ‘La France veut être aimée’. België moet echter geen verlengstuk worden van een vergane grootheid en doet er dan ook best aan daar helemaal niets meer te bestellen.
Frankrijk heeft ook tegengestemd tegen het plan om de handelsverdragen tussen de States en de E.U. te herzien. Reden daarvoor zou zijn, omdat het Amerika van Trump het klimaatakkoord van Parijs niet heeft goedgekeurd! En als het regent in Parijs, druppelt het echter in Brussel. België heeft zich moeten onthouden, omdat Brussel en Wallonië tegenstemden. Zo’n beetje de herhaling van het Waals verzet tegen het handelsverdrag met Canada door PS-er Magnette, toen nog minister-president van Wallonië. Het zou me niks verbazen als ook nu de PS er achter zou zitten, bij wie men verdraaid goed weet dat Vlaanderen met zijn 83% van de Belgische export, daar weer het grootste slachtoffer van kan worden.
Hoe lang moeten we dergelijke praktijken nog aanvaarden van een regio die alleen overleeft dank zij de Vlaamse miljardentransfers?
De Italiaanse Lega, de vroegere Lega Nord; die in Italië de ene verkiezing na de andere wint en de Duitse Alternative fûr Deutschland (AfD) hebben een akkoord gesloten om na de verkiezingen van 26 mei een nieuwe Eurosceptische fractie op te richten in het Europees Parlement. Ons Vlaams Belang, de Deense Volkspartij en de Finse partij hebben al toegezegd en waarschijnlijk volgen nog het Franse Rassemblement National (het vroegere FN), de Oostenrijkse regeringspartij FPÖ en hoopt men op een toetreding van Fidesz, de regeringspartij van Victor Orbán in Hongarije en het Poolse P.i.S. die eveneens regeert. Als de poging lukt, dan zal de nieuwe fractie op zijn minst de derde grootste worden in het Europese Parlement, na de Europese Volkspartij (EVP) en de Sociaaldemocraten (S&D). Als die laatste twee na 26 mei zelfs samen geen meerderheid meer zouden halen, wat tot de mogelijkheden behoort, dan zou het Europees prentje er wel eens heel anders kunnen gaan uitzien en misschien ook wel de Europese politiek.
Het wordt nog wel even wachten op de uitslagen van 26 mei en de eventuele afloop van de Brexit. En dan maar hopen dat er van een samenwerking van rechtse partijen iets in huis komt. Meestal zijn ze het roerend eens over controle op gebied van immigratie en minder Europa, maar op economisch vlak blijven de verschillen groot, omdat partijen zoals de AfD en die uit Scandinavië een beleid willen zonder schulden, daar waar die uit het Zuiden – de zgn ‘Club Med’ - zo nauw niet kijken.
Er was enkele dagen geleden nogal wat te doen over het bezoek van de nieuwe voorzitter van de CdH, Maxim Prévot, ooit burgemeester van Namen, aan Zeebrugge en de kust. Hij werd daar verwelkomd door Vlaams minister Hilde Crevits, die van de gelegenheid gebruik maakte om erop te wijzen dat CD&V en CdH weer willen gaan samenwerken in een mogelijke nieuwe federale regering. De CdH stond tot 2002 bekend als de PSC (Parti Social Crétien), de francofone christendemocraten dus, maar Joëlle Milquet, bij ons beter gekend als ‘Madame Non’*, toen partijvoorzitster, vond dat maar niks en liet de naam veranderen. Het feit dat de twee partijen opnieuw gaan samenwerken als christendemocraten is wel opmerkelijk, als men weet dat de vorige voorzitter, Benoît Lutgen, in 2014 weigerde mee te stappen in de Zweedse coalitie, waarin ook CD&V zat en verkoos samen te werken met de PS, tot hij twee jaar geleden besliste die samenwerking stop te zetten en in Wallonië een nieuwe deelregering te vormen met de MR. Een deelregering die momenteel ook op apengapen ligt na het vertrek van een MR-volksvertegenwoordigster naar de nieuwe rechtse partij van Destexhe, waardoor die nieuwe deelregering van MR en CdH haar krappe meerderheid verspeelde.
De PSC/CdH is nooit een grote partij geweest en had het geluk haar wagentje destijds te kunnen koppelen aan de toen nog machtige CVP, wat haar altijd goedkoop ministerposten en andere politieke voordelen opleverde. Die tijd komt niet meer terug, wat men er ook van hoopt in (ex?)christelijke middens. De partij flirt in Brussel met de verkiesdrempel en haalt in Wallonië gegarandeerd geen 10% meer. Zeggen dat het in Vlaanderen goed gaat met CD&V is eveneens een lachertje. Zelfs het eventueel vertrek van stoorzender Peeters naar Europa zal daaraan weinig veranderen.
Kortom, CVP/PSC komt niet terug. Een samenwerking CD&V/CdH wordt er mogelijks een van losers. Een doodgeboren kind.
* Even zag het er naar uit dat Madame Non weer in de politiek zou stappen, dit nadat ze in 2016 haar ontslag had aangeboden als minister van de Franse Gemeenschapsregering omdat ze in verdenking was gesteld van frauduleuze zaken tijdens de verkiezingscampagne van 2014. Maar na enkele nieuwe klachten ter zake gaat ze nu tijdelijk werken voor E.U.-commissaris Juncker…
Volgens enkele persberichten zou Brussel nog maar eens geld tekort komen en komt er van die kant toch een vraag voor een zevende staatshervorming. De Vlaamse partijen zouden er best aan doen daar niet meteen op in te haken, want Vlaanderen zal het straks weer mogen betalen. Al bij al is de zesde staatshervorming nog niet helemaal afgewerkt en was die er ook al gekomen omdat Brussel geld tekort kwam. Tenslotte ben ik nog altijd van mening dat een volgende staatshervorming de laatste zou moeten zijn.
Brussel kan hopen geld besparen door haar structuur te vereenvoudigen, in de eerste plaats door het Brussels gewest te laten samenvallen met Brussel stad, waardoor een groot aantal (dure) functies overbodig worden, omdat ze dubbel zijn. Zopas raakte nog bekend dat Brussel een eengemaakt centrum voor mobiliteit krijgt. Dat komt er door het samenbrengen van de dispatchingdiensten van de Brusselse Openbaarvervoermaatschappij MIVB en ‘Brussel mobiliteit’, wat dat laatste ook moge betekenen. Na de brandweer is dit de tweede openbare dienstverlening die het hele Brusselse grondgebied zal bestrijken. Het blijft nog altijd een raadsel, waarom de Brusselse politie ook niet eengemaakt kan worden en in zes zones moet blijven bestaan, wat extra kosten betekent. Hetzelfde en feitelijk nog ergerlijker (én duurder) zijn de 19 zgz ‘baronieën’ met evenveel burgemeesters, schepencolleges en OCMW’s, die blijkbaar niet samengevoegd kunnen worden. En dat in een stad waar, volgens de laatste Europese gegevens, 27% van de inwoners in armoede leeft…
Als Brussel weer geld wil hebben, doen de Vlaamse partijen er dan ook goed aan om eerst een doorgedreven vereenvoudiging van de Brusselse constructie te eisen, plus daarbij het doorvoeren van de Grondwetswijzigingen die door het federaal parlement zijn gevraagd, maar waartegen onze nationale Charel zich blijft verzetten.
---
Nog in Broekzele heeft men een proefproject gelanceerd om er de plaag van de vele op straat achtergelaten blikjes in te dijken. Er zullen in de stad drie automaten geplaatst worden, die een ‘terugbrengpremie’ van 5 eurocent geven voor elk blikje dat erin gedeponeerd zal worden. Die premies kan men verzilveren in Good-Food winkels en in de horeca. Op die manier hoopt men de stad wat netter te krijgen. Vraag is maar of er in een stad vol armoede en werkloosheid geen blauwe zakken zullen worden opengereten om er de blikjes uit te halen en zo een centje bij te verdienen. Na zes maanden komt er een evaluatie. We laten ons verrassen.
De slimme kilometerheffing bleek dan toch niet zo’n slim idee te zijn. Na een evaluatie leek het eerder een verdoken nieuwe belasting te gaan worden en zoiets kan geen enkele partij zich veroorloven in een verkiezingscampagne. Die heffing werd niet alleen gepromoot door de N-VA, maar door alle partijen, met uitzondering van de PvdA en het Vlaams Belang. Die laatste partij deed dat niet alleen in het parlement, maar was ook een actie gestart met bumperstickers met daarop de foto van keizer/koster Weyts én met een online petitie die snel meer dan 25.000 ondertekeningen kreeg. Dat was voor alle partijen een wake-up call, maar vooral voor de N-VA; voor wie het op een goed half jaar de derde keer was dat ze door het VB op haar plaats werd gezet. Eerst bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018, toen het VB de meeste kiezers die ze vier jaar eerder aan de N-VA had verloren, weer terug haalde. Daarna bij het mislukken van vervroegde verkiezingen, nadat de N-VA uit de federale regering stapte o.w.v. het pact van Marrakech en nu dus bij het afblazen van die betwistbare verkeersbelasting.
Zoals ik reeds vermelde in mijn blog van 10 dezer (‘Vijgen na Pasen?’) wordt het nu uitkijken wat het centrale thema wordt waaronder de campagne voor verkiezingen van 26 mei gaat gevoerd worden. Feitelijk zou het de staatsschuld moeten worden, maar daarmee wint men geen verkiezingen. Deze marathoncampagne zou wel eens op een massaprint kunnen eindigen…
---
Nog iets ergerlijk, is het feit dat een studie die door Johan Van Overtveldt, toen hij nog federaal minister van Financiën was, besteld was bij de Nationale Bank i.v.m. een kosten-batenanalyse over immigratie, er niet meer vóór de verkiezingen zal komen, zelfs niet gedeeltelijk. Officieel heet het dat die datum niet meer haalbaar is als gevolg van vertragingen in de gegevenslevering, maar de werkelijkheid zal wel zijn dat bepaalde gegevens sommige partijen bij de verkiezingen niet goed zouden uitkomen. Hierbij valt de naam van Crootje, die waarschijnlijk partijgenote Big Maggie, die nu weer Migratie doet, in bescherming wil nemen. Opmerkelijk is wel dat zo’n studie in verschillende Europese landen, waaronder Nederland, al gedaan werd. Waarom kan dat dan hier weer niet?
De Franse sportwinkelketen Decathlon opende drie jaar geleden een nieuw depot in Willebroek dat niet alleen de Belgische, maar ook de Nederlandse markt zou bevoorraden. Daarin komt nu verandering, want het bedrijf gaat voor de bevoorrading van de Nederlandse markt een gloednieuw depot neerzetten in Tilburg. Reden daarvoor zijn de problemen die het heeft met de Belgische wetgeving die avond- en nachtwerk alleen toelaat na een akkoord met de vakbonden, die daarbij niet aarzelen het onderste uit de kan te eisen. Tot nu toe hebben alleen IKEA, Schoenen Torfs en Elektroketen Vanden Borre hier toegehapt. Zelfs Colruyt, normaal heel toegeeflijk binnen de Belgische markt*, wil er niet van weten. E.e.a. is er mede de oorzaak van dat de e-commerce nog steeds goed is voor een jaarlijks verlies van zo’n 5 miljard euro voor onze Belgische (maar in hoofdzaak Vlaamse) economie, die haar klanten ziet bestellen bij Nederlandse depots, vanwaar ze sneller worden bediend. Het gevaar is trouwens niet denkbeeldig dat ook Belgische Decathlon klanten vanaf 2020 niet meer via Decathlon België in Willebroek, maar bij Decathlon Nederland via Tilburg zullen bestellen. Tilburg ligt maar 10 km van de Belgische grens, wat maakt dat zeker de hele grensregio met Nederland van daaruit sneller kan bevoorraad worden.
Dat alles met dank aan Kris Peeters en zijn vakbonden, die niet in staat blijken concurrentieel te durven denken en handelen. Over dat avond- en nachtwerk is al twee jaar vruchteloos onderhandeld. Peeters vertrekt na 26 mei hopelijk naar Europa. Met die vakbonden blijven we, jammer genoeg, zitten.
* Denk niet te snel dat Colruyt echt Vlaamsgezind is. Enkele jaren geleden heeft het bedrijf nog een gloednieuw centraal voorraadmagazijn neergepoot in Waals-Brabant, niét in Vlaanderen.
Ondertussen zitten we in de Paasvakantie (‘Lentevakantie’ voor die van het Gemeenschapsonderwijs) en valt er niet veel politiek nieuws te vergaren. Een verkiezingscampagne van zes maanden is van het goede teveel en de kans bestaat dat geen enkele partij straks nog weet met wat te scoren. Neem nu de N-VA.
De partij van De Wever (Bart, niet Anuna!) kon bij de gemeenteraadsverkiezingen nog wel de grootste blijven, maar voelde de adem van een terugkomend Vlaams Belang in haar nek. Die laatste profiteert terecht van een aantal verloren schapen dat terugkeert naar de echte Vlaams schaapsstal, grotendeels omdat de N-VA haar vroegere kiesbeloften t.o.v. haar Vlaamse kiezers voor vijf jaar in de frigo had gestopt. De Wever en Co beseften dat het moeilijk zou worden opnieuw met dezelfde argumenten naar de kiezer te gaan. Tot zich daar bij dat pact van Marrakech de mogelijkheid voordeed het argument van de immigratie en integratie weer uit de kast te halen. Door uit de federale regering te stappen en vervroegd naar verkiezingen te gaan, had de partij een nieuwe aanvaardbare kiescampagne om op poten te zetten. Alleen is dat niet gelukt. Onze nationale Charel wist van geen ophouden en besloot met een Michel Light verder te gaan, waardoor er geen vervroegde verkiezingen zouden komen. Daar bovenop verschenen de klimaatjochies op het toneel, waardoor de hele immigratie en integratie discussie ondergesneeuwd raakte.
Zoals ik al eens meer geschreven heb, mogen de centrumrechtse en rechtse partijen van geluk spreken dat de navolgers van Pippi Langkous zo vroeg met hun acties van start zijn gegaan. Té vroeg, volgens mij. Waren ze daar nu bv pas mee begonnen, dan was het hele klimaatgebeuren waarschijnlijk het enige discussiepunt geworden. Ondertussen is zowat iedereen het stilaan beu geworden en beseffen de meeste mensen stilaan dat een klimaatsverandering – hoe wenselijk ook - iets van lange duur gaat worden. Tegelijk zijn de meeste kandidaat kiezers ook de groenrode partijen beu, die op de klimaatkar gesprongen zijn en waarvan enkele politiekers zich al minister zagen worden.
Zoals de zaken er nu voor staan is het helemaal nog niet zeker wat het belangrijkste verkiezingsthema gaat worden. We zijn nog anderhalve maand van die verkiezingen verwijderd, wat in de politiek een eeuwigheid is. Zelfs de school- en verkeersperikelen raken stilaan afgezaagd en krijgen zelfs binnen diverse partijen zowel voor- als tegenstanders. Dit land, dat al zo ingewikkeld is, wordt er niet eenvoudiger op en – zoals The Economist ooit schreef – zou niemand het nog uitvinden, mocht het nu niet bestaan.
Onze nationale Charel is bij de herdenking van de genocide in Rwanda, 25 jaar geleden, zijn excuses gaan aanbieden voor het Belgisch aandeel in die slachting van zo’n miljoen mensen in 1994. Dat excuses aanbieden gebeurde al voor de tweede keer, want Verhofstadt had hem dat al eens voorgedaan, 19 jaar eerder.
Rwanda was eerst een Duits protectoraat dat na de Duitse nederlaag in WO I aan België werd toegewezen. In Rwanda leefden twee grote bevolkingsgroepen, de Tutsi en de Hutu. Vóór de komst van de Belgen werd het land geregeerd door een Tutsi koning en dit ondanks het feit dat die volksstam een minderheid was. Tutsi waren gemiddeld minstens een kop groter dan Hutu en werden, misschien mede daarom, beschouwd als intelligenter…
Tijdens het Belgisch koloniaal bewind werd Rwanda ‘gedemocratiseerd’ en kwamen er in 1962 verkiezingen naar westers model. Als gevolg daarvan kwamen de Hutu als meerderheid aan het bewind en duurde het niet lang voor de eerste volkenmoord plaats vond, een slachting waarover men zich toen elders niet erg druk heeft gemaakt. Als gevolg ervan vluchtten toen heel wat Tutsi naar buurland Oeganda. In Rwanda bleef het echter onrustig en toen in 1994 de pas herkozen Hutu-president omkwam, nadat zijn vliegtuig was neergeschoten, brak de tweede genocide uit. Gelijktijdig kwam echter ook een Tutsi leger vanuit Oeganda Rwanda binnen gevallen, Die zou tenslotte de strijd winnen, waardoor de Tutsi weer baas werden in het land dat ze vóór de kolonisatie steeds beheerst hadden. De vroegere hiërarchie is sindsdien hersteld, ondanks het feit dat er ook nu een minderheid het voor het zeggen heeft. Sinds de genocide van 1994 is het er wel een stuk veiliger geworden en kan men zich afvragen of die zgz democratisering naar Belgische model er wel nodig was geweest. Afrikanen en democratie is een cocktail die in weinig Afrikaanse landen een succes is geworden.
---
Tenslotte nog enkele kanttekeningen bij die genocide:
- De Belgische para’s die er toen het leven bij lieten, werden zo maar niet doodgeschoten of afgemaakt met geweerkolven, zoals de huidige versie klinkt, maar dood gemarteld, nadat zich hadden overgegeven en hun wapens hadden afgegeven.. Daarover hoort men niets meer.
- Na de moord op onze para’s trok de ‘vredesmacht’ van de UNO zich uit Rwanda terug en hadden Hutu en Tutsi vrij spel om elkaar uit te moorden. De verantwoordelijke voor deze beslissing was Koffi Annan, die drie jaar later bevorderd werd tot secretaris-generaal van de UNO…
- Het Tutsi leger dat uit Oeganda Rwanda binnenviel, bestond hoofdzakelijk uit afstammelingen van zij die in de jaren 1960 uit het land verdreven of gevlucht waren. In Oeganda hadden ze als tweede taal Engels en dat is nu ook de officiële taal van het huidige Rwanda geworden, i.pl.v. Frans.
Na de ramp bij het Japanse Fukushima besloot het Duitsland van Merkel al zijn kerncentrales te sluiten en die te vervangen door windturbines en zonnepanelen. Men sloot ook de laatste Duitse steenkoolmijn, maar niet de steenkoolcentrales. Zolang er immers niet genoeg duurzame stroom zal zijn om te zorgen voor een normale bevoorrading, zouden die centrales verder blijven werken met (goedkopere) ingevoerde steenkool en vooral met de eigen bruinkool, van dewelke er nog voor decennia voorraden in de Duitse bodem zitten. Daar die bruinkool zowat de meest vervuilende brandstof is die er momenteel bestaat, ging dat niet helpen om de CO2 uitstoot terug te dringen. Integendeel, daardoor werd die zelfs nog hoger.
Nu blijkt dat Duitsland de afgesproken CO2 normen niet kan halen en heeft het land voorgesteld ze te ‘versoepelen’ en op die manier zo goed als niets bij te dragen om de klimaatopwarming een halt toe te roepen. Ondertussen blijft Frankrijk, dat zijn stroom nog steeds voor 70% uit kernenergie haalt, moeiteloos onder de CO2 norm.
Wie is hier de hypocriet?
---
Bij ons is men er nog niet helemaal uit waar en wanneer men de nieuwe gascentrales gaat zetten, die zouden moeten invallen bij stroomtekorten eens alle kerncentrales zouden stilgelegd zijn. Een grap van zo’n kleine 15 miljard euro die zou gespreid worden over 14 jaar en daarenboven een maatregel die de CO2 ook in dit land zal doen toenemen. Eender hoe men het ook bekijkt, heel die klimaatverandering kan nooit iets van NU worden, zoals de spijbeljochies ‘eisen’. Een eenvoudig voorbeeld daarbij is de intentie om de btw voor de aankoop van fietsen te herleiden van de huidige 21% naar 6%. Dit kan jaren duren vóór er zo’n maatregel kan getroffen worden, om de eenvoudige reden dat EU-landen gezamenlijke btw-minimumtarieven moeten respecteren.
Als men het echt meent met die CO2-uitstoot, dan moet men een aantal kerncentrales open houden tot er gegarandeerd voldoende duurzame stroom ontwikkeld zal kunnen worden. En dat zal niet voor morgen zijn.
Na het tumult rond de verklaring van onze nationale Charel over de volgens hem ‘communautaire waanzin’ (mijn blog van 5 dezer: ‘Theresa May achterna?’) heeft de Kamer die dag toch een veertigtal(!) grondwetsartikelen voor herziening vatbaar verklaard. Dat Charel daar tenslotte mee akkoord gegaan is, is het gevolg van het feit dat artikel 1 er niet bij zal zijn, wat betekent dat dit land nog minstens vijf jaar een federale en geen confederale staat zal zijn.
Welke artikelen zijn er dan wél bij? Wel, o.a. het fameuze 7bis, waardoor eventueel e.o.a. klimaatwet grondwettelijk kan worden vastgelegd. Daarmee kan men nu natuurlijk nog alle kanten uit, maar het voorspelt weinig goeds en zal grotendeels afhangen van de eventuele nieuwe meerderheden in Kamer en Senaat. Ook na 26 mei zal men echter voor elke Grondwetswijziging een 2/3 meerderheid nodig hebben én een meerderheid in elke taalgroep.
Wat die Senaat betreft is het de bedoeling dat men het systeem van de gecoöpteerde senatoren wil afschaffen, maar niet de overbodige senaat zelf, die geld zal blijven kosten, zowel voor de laatste der Mohikanen die er nog zullen zetelen als voor de logistieke en andere kosten die blijven om het relict in leven te houden.
Ook het al even bekende artikel 195 – dat de procedure om de Grondwet te herzien vastlegt - zal er niet bij zijn, alhoewel dat in het regeerakkoord stond van de Zweedse coalitie. Doordat de N-VA op 8 december 2018 uit de federale regering stapte, achten de andere partijen zich niet meer daartoe gebonden. Het zal opletten zijn wat CD&V en Open VLD dan zullen doen, voor zover ze nog zullen kunnen meespelen natuurlijk. Dat laatste geldt ook voor een eventuele klimaatwet, waar beide partijen toen tegenstemden, maar het helemaal niet zeker is dat ze straks geen kazak gaan keren.
Ondertussen beloven alle partijen in de aanloop naar de verkiezingen hemel en aarde, zoals gebruikelijk. Geen enkele wijst er echter op dat e.e.a. niet zal lukken omdat dit land tegen die tijd nog minstens 7 miljard euro zal moeten vinden om het gat in de begroting te dichten. Pas als dat gevuld zal zijn, kan men praten over nieuwe extra uitgaven. Daar komt nog bij dat een regering in lopende zaken, zoals de huidige federale, niet méér mag uitgeven dan de voorlopige twaalfden en ook niet meer vorig jaar
---
En dan nog dit: het Witte Huis zou aan de Belgische regering vragen gesteld hebben over de humanitaire visa die via Theo Francken werden uitgereikt. Hebben die daar niets anders te doen, reikt Bjorn Soenens’ invloed al zo ver ‘over there’ of maakt dit gewoon deel uit van de verkiezingscampagne?
Er was de laatste week nog maar eens minder goed nieuws over het Vlaamse onderwijs. Er waren klachten over evaluatie, toetsen en examens, en volgens een rapport van de KULeuven, die enkele buitenlandse studies had ingezien en vergeleken, blijft het met ons secundair onderwijs achteruit te gaan. Wat we zelf doen, zouden we beter moeten doen, om Gaston Geens te parafraseren, maar dat blijkt voorlopig, voor wat het onderwijs betreft, niet het geval te zijn. Als het een magere troost mag zijn: het Franstalig onderwijs in België is er nog slechter aan toe. Daar doet zich een nieuwe trend voor. Jonge leraren melden zich daar in het voorjaar langdurig ziek en melden zich weer op … 30 juni. E.e.a. zou te maken hebben met de verloning. Zo’n 35% van de pas beginnende leraren stoppen ermee binnen de eerste vijf jaar.
Een opmerkelijk contrast doet zich ondertussen voor in Vlaanderen, waar steeds meer gepensioneerde leerkrachten weer aan de slag gaan en zo het gebrek aan leraren helpen opvangen. Het zouden er al 443 zijn. Allemaal mensen die dat met liefde en inzet doen, ook al is het maar tijdelijk en flexibel, maar ze doén het. Ook meestal mensen die in hun echte carrière geen smartphone, tablet en/of PC gekend hebben, misschien wel de reden waarom ze meestal nog steeds een ‘fris kopke’ hebben en nooit een burn-out of iets dergelijks gekregen hebben. De problemen die zich nu in ons onderwijs voordoen, na de invoering van o.m. het ‘M’-decreet, zijn daar een voorbeeld van. Op zich een goed idee, maar in een systeem, waarin nu al een tekort is aan leraren, niet te verwezenlijken en zorgt het alleen maar voor een daling van de kwaliteit van een nu al niet zo rooskleurige toestand. Bij de laatste evaluatie werd bijna de helft van de Vlaamse scholen in gebreke gesteld en kreeg 1 op 7 zelfs een buis!
Een minderheidsregering zoals de huidige federale kan dus alleen nog wetten en besluiten goedgekeurd krijgen via een meerderheid in het parlement. Die meerderheid kan bestaan uit de partijen die onze nationale Charel steunden tot het pact van Marrakech, maar ook door een combinatie van de minderheidsregering met oppositiepartijen. Dat was algemeen bekend. Er is echter ook een derde mogelijkheid: een meerderheid in het parlement zonder dat de minderheidsregering het daarmee eens is.
Dat laatste is wat gebeurd is nadat diverse partijen toch bereid bleken tijdens de volgende legislatuur artikels van de Grondwet te veranderen. Dat gaat niet alleen over het fameuze 7bis om een klimaatwet mogelijk te maken, maar ook om wetten om dit stilaan onbestuurbaar land verder te confederaliseren (wat men onder dat laatste ook wil verstaan). Het gevolg hiervan is, dat er al een hele waslijst is aangedragen, hoofdzakelijk door de Vlaamse partijen. Als een meerderheid in Kamer en Senaat die samen met de huidige federale regering zouden goedkeuren, kan dat.
Of het ooit zover zal komen blijkt zeer twijfelachtig, nadat onze Charel gesteld heeft dat de voorgestelde lijst van Grondwetsveranderingen ‘communautaire waanzin’ is. Hij heeft daarvoor in de Kamer bakken kritiek gekregen van alle Vlaamse partijen, ook van de Vlaamse oppositie, plus CD&V en Open VLD die hem nog (even) in het zadel willen houden. Als Charel – die nu ook de taak van premier combineert met die van partijvoorzitter - voet bij stek houdt, krijgt ook hij straks te maken met een ‘Theresa May effect’, zal zijn minderheidsregering daarover nooit een consensus bereiken en zal er straks waarschijnlijk helemaal niets meer worden veranderd of aangepast. Het gevolg daarvan kan dan weer zijn, dat de kans dat we een nieuwe federale regering zullen krijgen na 26 mei een mission impossible wordt, iets waar men als Vlaamsnationalist niet rouwig om kan zijn.
Om even op mijn blog van gisteren over de staatsschuld terug te komen, ook mensen die er dagelijks mee te maken hebben en er iets van kennen, zoals een Rik Van Cauwelaert en Frank Van Massenhoven zien niet in hoe er in dit land nog veel nieuws kan verwezenlijkt worden als er niets aan het afbouwen die staatsschuld wordt gedaan. Zeker nu, in een uitgebreide verkiezingscampagne, zullen partijen weer hemel en aarde beloven, terwijl ze weten dat er weinig of niets van in huis zal komen.
Frank Van Massenhoven is niet de typische pensioenganger die na een vruchtbare carrière zijn gal spuwt, zoals ik schreef in mijn blog van 28 februari (‘Un peu trop Peu(mans’) over heel wat bekende personen die dat na een succesrijke carrière deden. De man schrijft al geruime tijd wekelijks een column in de weekeinb deditie van De Tijdn waarbij hij regelmatig zijn vinger op de zwakke plekken van ons staatsbestel legde, dit ondanks het feit dat hij een eerder links etiket draagt. Hij werd zelfs nog voorgedragen als CEO van de NMBS, als opvolger van Jo Cornu, maar was zo slim daar niet op in te gaan en die eer te laten aan Sophie Dutordoir, die na een weinig succesvolle carrière als CEO van Electrabel dan maar een Italiaanse delicatessenzaak begonnen was…
De staatsschuld zal het grote probleem worden in de hele klimaatdiscussie. Die zal nl veel geld kosten en niemand weet waar dat vandaag zal moeten komen. De prijs van o.m. de vliegtuigtickets zou kunnen stijgen, de woningen zullen energiezuiger moeten gemaakt worden, benzine- en dieselwagens zullen moeten vervangen worden door veel duurdere elektrische wagens. Om maar enkele voorbeelden te geven. Hoe gaat men dat betaald krijgen?
De kans is groot dat de belastingen, die in België al bij de hoogste van Europa zijn, nog zullen stijgen. Als dat niet gebeurt, zal er geld moeten geleend worden. Veel geld. Dat zal dan straks wel moeten terugbetaald worden door dezelfde jeugd die op straat komt voor ‘een beter klimaat NU’. Zelfs als men de onzalige gedachte van het geld bijdrukken zou toepassen – iets dat trouwens alleen kan gebeuren binnen de Eurozone - zou dat de zaak niet oplossen. Dat zou nl leiden tot een hyperinflatie. Trouwens, vooraleer men zoiets zou kunnen doen, zou men het Verdrag van Maastricht moeten wijzigen, want daarin staat o.m. een bepaling die monetaire financiering uitdrukkelijk verbiedt. We zullen even de klimaatjochies terzijde laten; politiekers die voorstander zijn van geld bijdrukken, zoals groene Bart Staes, zouden beter dat Verdrag maar eens grondig lezen. De nog aan de gang zijnde zgn ‘kwantitatieve geldverruiming’ door de Europese Centrale Bank (ECB) is te omslachtig om door één land, laat staan door één klein land, toegepast te worden.
Kortom, er zal vooral veel gezond verstand en veel tijd nodig zijn om de meeste groene projecten ter verbetering van het klimaat tot een goed einde te brengen. Ondertussen kunnen we weinig anders doen dan ons aan te passen aan wat er zich nu voordoet. Dat de mens het op deze planeet zover gebracht heeft, is geen gevolg van regeltjes, maar louter omdat hij zich heeft weten aan te passen aan dikwijls dramatisch veranderende situaties.
Toen ik zondagavond, zoals gebruikelijk tijdens de avondjournaals op Tv, van de ene zender naar de andere zapte, kwam ik terecht bij het Canvas programma ‘Nachtwacht’, waarin Jan Leysen telkens drie gasten uitnodigt. Dat waren zondag Rik Van Cauwelaert, de éminence grise van de Vlaamse politieke verslaggevers, Frank Van Massenhoven, tot 27 maart voorzitter van de FOD Sociale Zekerheid, die vindt dat dit land slecht bestuurd wordt en supertsjeef Koen Geens, ontslagnemend minister van Justitie in de regering Michel Light en specialist in het rond de pot draaien.
In een discussie over de Belgische staatsschuld, waar eerstgenoemden op wezen en die volgens hen de oorzaak was van veel stilstand, zei Geens dat er onder een der regeringen Martens ooit zelfs een schuld was van 140% en dat die ook is weggewerkt geworden. Zo’n uitspraak van, nota bene, een ex-minister van Financiën, doet denken aan die beruchte van Guy Mathot, toevallig minister van Begroting in een regering Martens, die zei dat het gat in de staatskas er vanzelf gekomen was en ook wel vanzelf zou verdwijnen. Wat Geens er nl niét bij zegde is, dat toen de Belgische frank nog bestond en dat men die heeft moeten devalueren om de staatsschuld weg te kunnen werken. Dat is iets dat niet meer kan sinds het Verdrag van Maastricht en de invoering van de Euro en is er tevens de oorzaak van dat Griekenland en de meeste andere landen van de zgn ‘Club Med’ geregeld in de problemen raken.
Geens zei er ook niet bij hoe hij – of zijn eventuele opvolger na 26 mei – het probleem zal oplossen. Misschien via het systeem Anuna: geld bijdrukken (’t is toch maar papier)?
---
Ondertussen zou er een tussenoplossing gevonden zijn voor het loonakkoord en zouden alle partijen het willen uitvoeren, met uitzondering van het punt over de minimumlonen, waartegen de Waalse tak van het ABVV zich verzette. Feitelijk is dat niets nieuws onder de zon, want dat is exact wat ook twee jaar geleden gebeurd is, zoals ik reeds voorspelde in mijn blog van gisteren.
Hetzelfde gebeurde min of meer met de goedkeuring van een herziening van Grondwetsartikel 7bis. Dat gebeurde eergisteren in de commissie Volksgezondheid, waar CD&V en Open VLD zich dan toch bereid verklaarden voor een mogelijkheid om het artikel voor herziening vatbaar te maken ná de verkiezingen. Dat komt dan terecht in de berg goede voornemens en verkiezingsbeloften bij de serie ‘Morgen scheert men gratis’. Men ontneemt Groen en Co het alleenrecht op de aanspraak en garandeert voor de rest helemaal niets. Ook dat heet politiek…
Ik kom even terug op het loonakkoord tussen werkgevers en vakbonden, een gewoonte in dit land, dat elke twee jaar wordt gesloten. Doel daarvan is dat we concurrentieel moeten kunnen blijven met de buurlanden. Dit jaar gingen werkgevers en vakbonden akkoord om de lonen gedurende de komende twee jaar maar maximum te laten stijgen met 1,1% bovenop de index en waren er daarenboven nog enkele aanpassingen aan het vroeger op pensioen gaan, waarbij de vakbonden het niet eens waren met wat reeds door de federale regering was beslist. Het enige wat nog moest gebeuren, was dat de vakbonden hun achterban nog moesten vragen er ook mee akkoord te gaan. Bij het ACV zei 65% ja, bij de liberale vakbond zelfs 75%, maar bij het rode ABVV slechts 45%. Alhoewel deze laatste vakbond het alleen niet eens was met één punt, nl de minimumlonen, keurde ze het hele akkoord af. Later bleek dat er binnen het ABVV maar één tegenstemmer was; die van de Waalse afdeling…
Wat men in de verslaggeving over deze toch wel belangrijke zaak bijna nergens te horen krijgt, was dat die 1,1% bovenop de index komt. Een index die in de ons omliggende landen niet meer bestaat. Ik heb hier al meermaals geschreven dat als die index bv 3% zou zijn gestegen, de Belgische lonen in werkelijkheid 4,1% stijgen en het daarom bijna zeker is dat de lonen hier meer zullen kunnen stijgen dan in de buurlanden, wat niet de bedoeling van dit loonakkoord is. Bij de socialisten is genoeg blijkbaar nog steeds niet genoeg.
Op te merken valt dat het niet de eerste keer is dat het ABVV een loonakkoord niet goedkeurt. Dat deed het ook twee jaar geleden niet. Toen heeft men dat toch uitgevoerd, omdat men er van uitging dat de werkgevers 100% akkoord gingen en bij de vakbonden een meerderheid dat eveneens deed. Dat het ABVV niet akkoord gaat heeft tenslotte alles te maken met de politiek, omdat hun partijen (PS en SP.a) niet meer in de federale regering zitten, iets wat twee jaar geleden ook al het geval was.
Tenslotte nog dit: dat loonakkoord op nationaal vlak is weer zo een van die toestanden die men alleen in dit land aantreft - ‘Only in Belgium’ – en past in de serie ‘index, solden, kiesplicht’, bedrijfswagens en ga zo maar voort. Als er helemaal geen akkoord zou komen, moet er op lokaal vlak binnen de sector worden onderhandeld en gebeurt er dan eigenlijk hetzelfde wat men ook in het buitenland doet. Vraag is dan ook, waarom heel die heisa er omtrent wel nodig is…
Bij een zoveelste klimaatmars in Brussel had de plaatselijke politie het lumineuze idee een betoging van gele hesjes daarbij te laten aansluiten, omdat beide betogingen – met een uur verschil – dezelfde route volgden. Het gevolg daarvan was dat de hesjes van de gelegenheid misbruik maakten om in de Wetstraat amok te maken, enkele ruiten in te smijten en een agent te verwonden. 78 van die hesjes (waarbij verscheidene Fransen) werden aangehouden en zullen zich moeten verantwoorden. De vraag blijft waartegen die lui hier eigenlijk protesteren. Het gele hesjes protest was in eerste instantie feitelijk een Frans gebeuren, dat in Franstalig België werd overgenomen enkel en alleen om hun ‘francéité’ te beklemtonen, want specifieke eisen hadden ze hier niet. Het gebeurde dan ook alleen maar in Wallonië en Brussel.
Het is wel de tweede keer dat een combinatie van gele hesjes en klimaatactivisten voor de nodige onrust zorgde in Broekzele. De eerste keer was, toen ze op een maandagochtend samen de gebouwen van het investeringskantoor van BNP Paribas Fortis blokkeerden en zo beletten dat de werknemers er op een maandagmorgen aan de slag konden (mijn blog van 20 maart ‘Hesjes allerhande’). Nu is het al iets erger en is er schade aangericht. Hopelijk kan men de schuldigen daarvoor laten opdraaien.
Zoals ik al schreef in mijn blog van 15 maart (‘De staat van de natie’) kan er tegenwoordig bijna niets meer gebeuren of men denkt daarvoor op straat te moeten komen. Buiten bovenvernoemde optochten waren er zondag in Brussel nog drie, waarvan een vóór en een tégen abortus. De vrijheid van betogen is één, maar ik vind dat men stilaan enkele vuistregels zou moeten opstellen om de aanwas van al dat straatbetogen en dito geweld wat aan banden te leggen. Hoe is het bv mogelijk dat een mars wordt toegelaten waarbij een deel van de betogers geüniformeerd én gemaskerd is? Men mag, voor zover ik me herinner, niet met een burka of iets anders gelaatsbedekkend op straat lopen, maar bij zo’n betoging kijkt men blijkbaar niet zo nauw. Tot het onheil geschied is en men niet weet wie wat heeft uitgespookt.
Opmerkelijk bij de heisa over de weggestemde herziening van Grondwetsartikel 7bis, was een reactie van een groep industriëlen en bedrijfsleiders van de zgn ‘Sign for my future’. Die groep is verre van onbelangrijk, maar van mensen uit een dergelijk milieu zou men verwachten dat die toch met beide voetjes op de grond blijven. Een negatieve reactie van hen op het mislukken van de groene en francofone poging tot staatsgreep is dan ook moeilijk te begrijpen. Wat er trouwens nog bij kwam kijken was, dat de directeur van Eneco gisteren in naam van die groep op de radio zijn ongenoegen kwam uiten over het wegstemmen van de herziening van grondwetsartikel 7bis. Dat gebeurde bij het nieuws van middernacht en van het ochtendnieuws. Later op de dag hoorde men er echter niets meer over, noch op de radio noch op de Tv-journaals. Klaarblijkelijk had iemand met gezond verstand die Eneco-directeur dan toch teruggefloten.
Als de N-VA al zijn twijfels had over een verdrag zoals het Pact van Marrakech, dat zgz niet bindend is, waarom zou men dan blindelings trappen in een wijziging van een Grondwetsartikel dat straks wél bindend kan zijn? In feite is zoiets een blanco cheque geven, zeker als dat gebeurt op twee maanden vóór verkiezingen, waarbij men niet eens weet of en wanneer er een volgende federale regering zal zijn en – indien ja - hoe die eruit zal zien.
Als er iets kan gedaan worden om de evolutie van het klimaat naar de toekomst toe te verbeteren, dan moet dat maar gebeuren. Dat kan echter niet hals over kop, zeker niet in een land zoals België dat er niet eens in slaagt zijn eigen financiën onder controle te houden en nog steeds een staatsschuld heeft die groter is dan het bbp. Dat de francofonen in dit land, in de eerste plaats de Walen, het niet erg vinden dat het geld mag kosten, is het gevolg van hun redenering dat het tenslotte toch weer de Vlamingen zullen zijn die het gelag mogen betalen. Zelf betalen ze nu ook 0;0% van de staatsschuld mee af, waarom zouden ze bijkomende kosten o.w.v. klimaatmaatregelen wél betalen? Ze zeggen gewoon dat ze geen geld hebben en daar houdt het dan mee op.
Tenslotte is het oplossen van de klimaatproblemen onbegonnen werk als het beperkt zou blijven tot dit kleine landje, terwijl landen als continenten, zoals de States, China en, India, dat niét of niet voldoende doen. Wij alleen kunnen het klimaat niet veranderen, zullen ons moeten aanpassen en dat kunnen we door bij elke nieuwe maatregel er rekening mee te houden of die wel klimaatbestendig zal zijn, maar ook financieel kan gedragen worden.
