N.a.v. de discussie over het uitroepen van een Vlaams zelfbestuur, al dan niet door het volledig vastlopen van dit België, kwam niet alleen de Senelle doctrine weer ter sprake, maar ook het feit dat het Vlaams parlement reeds in 1999 vijf resoluties voor een staatshervorming goedkeurde. Zou er nog iemand weten wat die resoluties inhielden? Ik geef ze nog even:
- De algemene uitgangspunten en doelstellingen.
- De uitbouw van de financiële en fiscale autonomie.
- Brussel.
- Het tot stand brengen van meer coherente bevoegdheidspakketten.
- Het aantal specifieke aandachtspunten.
Het lijkt allemaal een beetje droge kost, maar de resoluties werden destijds wel unaniem door meerderheid én oppositie in het Vlaams parlement – dat, nota bene, ondertussen al 50 jaar bestaat - aangenomen. Er is daarna wel e.e.a. mee gebeurd, maar ondertussen is de politieke context veranderd en zijn sommige zaken achterhaald. Eens zal men er toch weer over moeten praten en waar nodig worden bijgesteld, want zij zullen ooit mede de basis vormen van een zelfstandig Vlaanderen.
Als de coronacrisis ergens goed voor is, dan is het dat men steeds meer beseft dat dit land niet meer werkt. Onder het motto van ‘Never waste a good crisis’ zou men van die gelegenheid gebruik kunnen maken om dit eens grondig aan te pakken.
'Wie zich ondernemer wil noemen, moet eigen kapitaal investeren en een bedrijf starten, geen vzw’.
Bovenstaande uitspraak komt van niemand minder dan Dyab Abou Jahjah, de vroegere Arabische nationalist, die blijkbaar zijn wilde haren heeft verloren. Hij deed die n.a.v. de heisa rond de affaires met El Kaouakibi en haar ‘Let’s Go Urban’. De man , ooit stichter van de Arabisch-Europese Liga, later omgevormd tot de Moslim Democratische partij, blijkt terug te zijn gekeerd naar het Baathisme, dat hij in zijn jeugd onderschreef. Jahjah, die zelf niet gelovig is, had al eerder te kennen gegeven dat hij het bv ook niet eens was met o.a. de hele Black Lives Matter beroering en andere politieke correctheden.
Om nog even op El Kaouakibi terug te komen, een gerechtelijk onderzoek ernaar loopt nog en het is niet omdat een socialist als Vande Lanotte haar liberale verdediging op zich genomen heeft, dat men dat zomaar zal opdoeken. Vande Lala is zelf een voorbeeld van misbruik van overheidsgeld, zoals bv de lege doos van zijn Zilverfonds, het – samen met Verhofstadt – opsouperen van Dehaene’s spaarpotje voor de vergrijzing, maar ook allerlei ‘zaakjes’ in en rond Oostende. Denk maar aan Electrawinds dat tenslotte in handen kwam van een dochteronderneming van het Publifin van Stéphane Moreau, waarmee alle schandalen in en rond Luik, maar ook aan de Vlaamse kust en in Gent, zijn begonnen.
De Oostendse windparkontwikkelaar Electrawinds, waar Vande Lanotte ook mee te maken had, werd omgedoopt tot Elicio, waarvan daarna gezegd werd dat het niets meer waard was en daarom voor één symbolische euro werd doorverkocht aan de Ardentia holding van Mithra-topman François Fornieri, de zgz ‘Waalse Marc Coucke’. Die werd daarvoor in beschuldiging gesteld, aangehouden en later, net zoals die Moreau, pas onder voorwaarden vrij gelaten. Elicio, het bedrijf dat zgz niets meer waard was, haalde in 2020 een nettowinst van 32 miljoen euro...
Vergeleken met wat daar allemaal gebeurde zijn de affaires van El Kaouakibi en haar Let’s Go Urban inderdaad maar kattenpis, om het ex-VRT anker Jan Becaus na te zeggen,al kan men zich wel afvragen waarom men juist diezelfde Vande Lanotte voor de verdediging moest oproepen...
In het vernieuwde maandblad van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) stond er deze maand een artikel aan de hand van Steven Utzi. Voor wie hem nog niet zou kennen, dat is de man die samen met Gerolf Annemans het boek ‘De ordelijke opdeling van België’ schreef. In dat boek, waarvan de eerste druk al dateert van 2010, staat onder meer de ‘Senelle doctrine’, waarnaar ik al enkele keren verwezen heb, om te stellen dat een Vlaamsnationale meerderheid in het eigen parlement een eerste stap kan zijn naar Vlaams zelfbestuur en tenslotte een onafhankelijk Vlaanderen.
Over die Senelle doctrine is al wat te doen geweest, reden waarom Utzi er in het februarinummer van ‘Onaf’, de nieuwe naam van het VVB-maandblad, nog eens op terugkomt. Hij herhaalt dat die doctrine klopt, maar alleen van toepassing is als dit land volledig zou vastlopen. Om het met grondwetsspecialist Senelle’s eigen woorden te zeggen: ‘Als België onbestuurbaar zou worden, bv omdat er geen federale regering meer kan gevormd worden’. Dat laatste is niet onmogelijk, als men ziet dat men nu al minstens zes (het werden er tenslotte zeven) partijen nodig had om tot zo’n federaal onding te komen. Normaal gezien denkt men dat dat pas kan gebeuren bij de eerste regionale verkiezingen van 2024, maar het kan ook eerder. Mocht de huidige federale regering morgen bv vallen over de corona-chaos (van mondmaskers tot vaccins)*, wat geen utopie hoeft te zijn, dan kan een meerderheid in het Vlaamse parlement de Senelle doctrine ook nu toepasbaar maken. Er moet dan wel een meerderheid in het eigen parlement gevonden worden en dus een extra partij buiten de nationalisten (bv N-VA, VB en CD&V).
In het licht van bovenstaande blijft de verklaring van Bart De Wever dat hij nooit met het VB zal samenwerken een triestige zaak. Vooral voor de voorzitter van een partij die de onafhankelijkheid van Vlaanderen als eerste agendapunt heeft. Hoe kan hij dat anders bereiken? Met de traditionele partijen, die hem sinds Marrakech al vier keer voor de gek hebben gehouden? Als hij daarin gelooft, dan heeft het er steeds meer van weg dat strateeg Bart een calimero is geworden.
We kunnen alleen maar hopen dat we tegen 2024 (als het niet eerder zou kunnen) de Vlaamsnationalisten aan één zeel zullen trekken bij de volgende regionale verkiezingen. Dit is ook de wens van Utzi én van de VVB. En dat er tegen die tijd wel eens een moment zal komen dat dit land écht niet meer zal werken, waardoor de Senelle doctrine zal kunnen worden toegepast.
*Volgens dokter Marc Noppen, CEO van UZ-Brussel zal het, aan het huidige vaccintempo, duren tot september 2024 vóór 70% van de Belgische bevolking zal gevaccineerd zijn. Dat daarover een federale regering zou vallen, behoort daarom wel degelijk tot de mogelijkheden.
In de commentaar over de federale regering hebben onze media het altijd over de ‘Vivaldi coalitie’. Ik noem ze Paarsgroen+, omdat ze een herhaling is van de Paargroene federale regering onder Verhofstadt, plus nu dus CD&V. een partij die men niet eens nodig had om een meerderheid te vormen, maar die door haar toetreding ervoor zorgde dat de Vlaamse oppositie zou verkleinen en de federale meerderheid a priori anti-Vlaamser zou worden. Bij de partij wisten en weten ze dat ook en dat is waarschijnlijk te reden waarom geen bekende CD&V-figuren bereid waren tot de nieuwe regering toe te treden en er zich te verbranden. Mahdi, Van Peteghem en Verlinden mogen dan wel enige bekwaamheid hebben, zij hebben geen politieke ervaring op federaal vlak en als zij zich straks in Paarsgroen+ verbranden, is dat voor de partij maar een beperkte schade. Enfin dat hopen de kadodders toch.
Dat laatste geldt vooral voor Annelies Verlinden, juriste en topadvocate die vanuit het politieke niets minister van Binnenlandse Dinges van dit land is kunnen worden. Bij het begin van de coronacrisis kwam ze al eens internationaal in het nieuws, toen ze stelde dat mensen thuis wel een barbecue mochten houden, maar dat bezoekers niet door het huis mochten lopen en dus ook niet naar het toilet konden gaan. Die uitspraak haalde zelfs de Washington Post.
Nu heeft ze zich serieus versproken door te zeggen dat Dries Van Langenhove bij zijn deelneming aan een rechtse demonstratie in Parijs onwettig het land uit was, want dat dat geen essentieel bezoek was. Ze werd daarover al tegengesproken door enkele bekende ex-collega’s advocaten, die wezen op een volledig foute interpretatie van een ministerieel besluit dat ze zelf had opgesteld en waarbij staatshoofden, regeringsleiders, ministers en verkozen vertegenwoordigers van het parlement wel degelijk naar het buitenland mogen als dat bezoek past in de uitoefening van hun al dan niet politieke benoeming.
Persoonlijk ben ik geen specialist ter zake, maar als zelfs De Standaard Van Langenhove in deze zaak moet gelijk geven, zit er wel degelijk iets fout met een minister die als uitvoerende macht een publiek standpunt heeft ingenomen, wat in principe niet mag. Annelies Verlinden komt wel van buiten de politiek, maar is een duidelijk voorbeeld van het Peter Principe, dat zegt dat iedereen in een hiërarchisch systeem doorgroeit tot hij/zij boven zijn/haar competentieniveau zit en dan aan ‘creatieve incompetentie’ gaat doen. Bij haar blijkt het zo te zijn.
De loononderhandelingen tussen vakbonden en werkgevers hebben finaal niets uitgehaald en de onderhandelaars hebben de hele zaak doorgespeeld naar de regering, die er waarschijnlijk ook niet veel meer aan zal kunnen doen dan de loonopslag van 0,4% boven op de index bevestigen. Doet de regering méér, dan moet ze nog meer geld uitgeven die ze niet heeft en wordt de nu reeds immense staatsschuld nóg groter. Dat in deze tijden werknemers, die het geluk hadden niet (al dan niet tijdelijk) werkloos te worden, meer opslag willen is zeker geen teken van solidariteit met diegenen die hun werk verloren of die wel 70% van hun loon kregen maar geen garantie op wat er later kan gebeuren. Een oplossing zou zijn de loonbarema’s te bespreken volgens sectoren, zoals dat in de meeste landen gebeurd. Maar dit is weer een van die zaken ‘only in Belgium’.
In het Britse ‘The Economist’, zowat het belangrijkste economisch weekblad ter wereld met een oplage van om en bij het miljoen, waarvan de helft in de USA, verscheen deze week een grafiek van de landen met de grootste schuldgraad in verhouding tot hun Bruto Binnenlands Product (bbp). België staat op die lijst op de zesde plaats. De eerste vijf plaatsen worden er ingenomen door koploper Griekenland, gevolgd door Italië, Portugal, Frankrijk en Spanje. Allemaal zgz ‘Club Med’-landen die het niet altijd zo nauw nemen. Dat België daar als eerste niet ‘Club Med’-land staat is een veeg teken, zeker als men weet dat Vlaanderen op zich daar helemaal niet bij hoort, maar wel riskeert erbij te geraken door de impasse in Wallonië.
Met zijn centrale ligging, zijn internationale zeehavens en zijn hardwerkende bevolking hoort Vlaanderen thuis bij de zgz ‘Hanze landen’: Duitsland, Nederland, Oostenrijk en de Scandinavische landen, niet bij de Club Med. Daar dreigt het wel bij te geraken door het blok aan het been dat Wallonië heet, maar dat in dit land wel de pretentie heeft de politieke lakens uit te delen. Straks betalen we niet alleen meer voor Wallonië (± 12 miljard euro per jaar), maar ook voor de hele Club Med.
---
En dan nog dit. In de States heeft men al 500.000 overlijdens t.g.v. het coronavirus. Vreselijk zoveel, maar in verhouding tot het aantal inwoners (30 x meer dan in België, waar we over de 20.000 zitten) hebben wij er hier nog altijd meer, maar dat schijnen onze media nog altijd niet te beseffen. De USA, China, Rusland en India zijn trouwens geen landen vergelijkbaar met het onze, dat zijn continenten.
Er zijn in dit land zowat 25 overheidsbedrijven en instellingen waarbij de federale regering een vinger in de pap heeft. Reeds van bij het aantreden van Paarsgroen+ waren er nogal wat mandaten die al een tijdje vervallen waren en niet onmiddellijk konden worden ingevuld tijdens de regering in lopende zaken en het vervolg ervan. Dat opnieuw invullen gebeurt in dit land volgens het zgz ‘systeem D’Hont’, waarbij de zitjes toegekend worden naargelang het ‘gewicht’ van elke meerderheidspartij. Bij Paarsgroen+ met haar zeven meerderheidspartijen (drie meer dan in de regering Michel) gaat dat een hele klus worden. ‘Hoe meer zielen, hoe minder vreugde’ geldt hier. In tegenstelling tot de uitbreiding van de federale regering met extra ministers, vicepremiers en kabinetsmedewerkers, blijven bij de overheidsbedrijven de postjes beperkt en kan men normaal gesproken alleen die vervangen waarvan het mandaat is afgelopen.
In de praktijk betekent dat voor de regering van Crootje, Brouckie en Quicky dat de vrijgekomen zitjes van N-VA’ers die hun mandaat zagen vervallen, niet zullen volstaan om socialisten en groenen naar hun zin te bedienen en zal de MR, die in de regering Michel oververtegenwoordigd was, niet meer kunnen rekenen op wat men wel eens het Reynder’s effect noemde. Didier had er de pak van weg zijn mannetjes overal te plaatsen, van de gouverneur van de Nationale Bank, Wunsch, tot de voorzitter van de NMBS Fontinoy. Die laatste, een eentalige francofoon, is ondertussen al 70, maar heeft zich opnieuw kandidaat gesteld. De wet werd zelfs speciaal voor hem aangepast om zijn mandaat na zijn 65ste te kunnen blijven uitoefenen.
Kortom, het wordt weer een koehandel à la belge, waaraan de groenen voor het eerst in 17 jaar nog eens mogen deelnemen. Die worden liefst niet meer herinnerd aan de tijd toen ze ‘Anders Gaan LEVen’ als motto hadden*
*Dat doet me altijd denken aan dat mopje over die quiz. Vraagt de quizmaster: ‘Hoe heet de hoofdstad van Groenland?’. .Antwoordt de kandidaat: ‘Agalev’.
Men zou het haast vergeten, maar er zijn ook nog altijd problemen genoeg buiten Corona om het eens over te hebben. Zo werd nog eens herhaald dat Engie/Belgacom niet meer rekent op het openhouden van de Belgische kerncentrales na 2025. Dat verhaal is niets nieuws, maar zal waarschijnlijk vrijdag officieel worden medegedeeld bij de bekendmaking van de jaarresultaten. Het bedrijf zal een waardevermindering aankondigen van een kleine twee miljard euro op haar Belgische kerncentrales Daarmee doet het Engie niets verkeerd. Ze komt alleen zo op dezelfde lijn te zitten van de Belgische federale regering die de volledige kernstop wil tegen 2025.
Daarmee is echter de kous niet af. Een eventuele verlenging blijft wel achter de hand te worden gehouden als een Plan B en dit zou kunnen gebeuren via een subsidiemechanisme dat investeringen in vervangcapaciteit en nieuwe gascentrales aanmoedigt. En dat zal weer veel geld kosten.
Tot daar het voorlopige officiële verhaal, waar onze nieuwe (groene) minister van Energie Tinne Van der Straeten (niet van Heule!) 100% achter zou staan. Waar men haast niets meer over hoort, is dat de gascentrales die eventuele energietekorten na 2025 moeten opvangen, niet alleen ettelijke miljoenen gaan kosten, maar tevens CO2 gaan uitstoten die voorlopig op geen enkele manier zal worden gecompenseerd. Onze laatste twee kerncentrales vervangen door gascentrales op die manier betekent een toename van CO2 die overeen komt met een half miljoen extra auto’s met fossiele verbrandingsmotoren. De groene logica is hier ver te zoeken.
Doel 4 en Tihange 3, de meest recente kerncentrales die o.m. de N-VA wil open houden, zijn momenteel goed voor 20% van onze totale elektriciteitsvraag. Aan de bouw van de allereerste gascentrale moet nog begonnen worden, terwijl deze centrales tientallen jaren moeten kunnen draaien om rendabel te zijn. ‘Wird schon schief gehen’, zeggen ze in Duitsland.
Kortom, het wordt nog wat voor wat onze energievoorziening betreft. Ikzelf heb me al voorgenomen mijn open haard, die ik al tien jaar niet meer heb gebruikt (als men alleen woont is dat niet praktisch), terug in te schakelen. Hout is er genoeg in Kasterlee. Ik heb er vroeger nooit moeten kopen (wél de zagen). Samen met de plannen om het nachttarief af te schaffen zie ik geen andere oplossing om de verwarmingskosten onder controle te houden en ik zal daarbij wel niet de enige zijn. Alleen in Vlaanderen zijn er nog zo’n 38.000 gezinnen die op e.o.a. manier elektrisch verwarmen.
Het Luikse gerecht is op het spoor gekomen van een zoveelste financieel schandaal. Alhoewel het onderzoek in handen is van onderzoeksrechter Frenay, dezelfde die onlangs Stéphane Moreau (de spilfiguur van de schandalen rond Publifin en Nethys) en François Fornieri (de zgz ‘Waalse Marc Coucke’) liet aanhouden, gaat het nu om een zaak die daar helemaal niets mee te maken heeft, maar wel weer om enorme bedragen. Men spreekt van zelfs honderden miljoenen euro.
Dat geld – een bedrag van meer dan 400 miljoen is al gevallen – kwam reeds in 1999 in Luxemburg bij de bank Degroof (zowat de nummer vijf in België na de fusie met Petercam) terecht vanuit Zwitserland en werd daar ondergebracht in een investeringsvennootschap. Het behoorde toe aan de Luikse familie Jossart die toen al een kleine eeuw samenwerkte met wapenfabrikant FN Herstal. Gustave Jossart werd door de Belgische regering in ballingschap tijdens WO I in het Franse Le Havre zelfs ingeschakeld om in Frankrijk een wapenfabriek op te starten en kreeg na die oorlog de opdracht FN Herstal weer op te starten, nadat die fabriek door de Duitse bezetter was leeggeroofd. Bij zijn dood werd Gustave Jossart opgevolgd door een zoon met dezelfde voornaam. Die laatste bleef er directeur tot 1978 toen hij verder ging als zelfstandig wapenhandelaar in het Midden-Oosten. De Jossarts waren nooit aandeelhouder bij FN, dat – nota bene - eigendom is van het Waalse gewest, maar werden wel tot op het hoogste niveau betrokken bij het sluiten van grote wapencontracten. Toen Gustave Jossart Jr stierf in 2015 kwam pas aan het licht wat voor enorm vermogen hij had achter gelaten. Zelfs zijn eigen kinderen zouden er weinig of niets van geweten hebben.
De kans is groot dat de honderden miljoenen bij Degroof-Petercam, zoals de fusiebank nu heet, met de wapencontracten te maken hebben gehad. De bank wordt niets ernstig ten laste gelegd, want zij heeft zelf de antiwitwascel erover ingelicht. Maar Luik zit daarmee meer dan waarschijnlijk aan zijn zoveelste schandaal, waar de Waalse politiek weer wel eens mee te maken zou kunnen hebben. Het lijkt er hoe langer hoe meer op dat ‘la Gauche Caviar’ en enkele duistere elementen binnen het grootkapitaal het in Wallonië goed met elkaar kunnen vinden en doet wat denken aan de schandalen die er enkele jaren geleden waren in Charleroi. Toen deed er daar het mopje de ronde over Diogenes die Charleroi bezocht. Het zou de dag van vandaag niet misstaan in Luik. Ik wil de lezers de aan de Luikse toestanden aangepaste mop niet onthouden.
---
Diogenes was een filosoof uit de Griekse oudheid, die met een olielamp door de hoofdstad Athene liep om naar oprechte mensen te zoeken.
Op zekere dag besloot hij dat ook eens in Luik te proberen. Op een gegeven ogenblik vindt een voorbijganger Diogenes uitgeput op een bank in het centrum van de stad. ‘En’, vraagt de man, ‘hebt ge een oprechte mens gevonden?’. ‘Zwijg stil’, zegt Diogenes, ‘ik ben al blij dat ik mijn lamp nog heb’.
I.v.m. de geplande relance in het post-corona tijdperk en het verkrijgen van het geld van het Europese Herstelfonds, waarover al e.e.a. te doen was, is het de bedoeling van de Vlaams gewestregering om de activiteitsgraad in Vlaanderen boven de 80% te brengen. Om dat te kunnen verwezenlijken moet echter de federale regering meewerken, zeker voor wat de langdurig zieken betreft. Het is nl weer eens geen toeval dat het aantal langdurig zieken en invaliden in Wallonië een aardig stuk hoger ligt dan in Vlaanderen, vandaar.
Volgens de jongste Eurostat-cijfers van 2019 gaat het in België om liefst bijna een half miljoen mensen die langdurig ziek of invalide zijn. Dat zijn er 200.000 meer dan tien jaar geleden en dat betekent 6,4% van de bevolkingsgroep tussen 20 en 65 jaar. Ter vergelijking: het Europees gemiddelde is maar 4,3%. In 12 van de 27 EU-landen was er die laatste tien jaar zelfs helemaal geen stijging en in Duitsland en Italië zitten ze voor dezelfde periode aan respectievelijk 3,3 en 2,6%.
Volgens een rapport van Jan Denijs, de arbeidsmarktdeskundige van de uitzendgroep Randstad, is België het enige EU-land met een lager dan gemiddelde arbeidsgraad én een hogere dan gemiddelde ziekte en invaliditeit. Dat dat laatste bijna uitsluitend op rekening van Wallonië komt, zegt Denijs er niet bij en komen we, naar slechte gewoonte, ook niet van Europa te weten dat alleen maar Belgische cijfers geeft en geen regionale, maar is een logisch resultaat als men er de Eurostat-cijfers naast legt. Het zou pas een verrassing zijn als het eens andersom zou geweest zijn.
In mijn blog van 12 dezer had ik het er nog over dat in Italië Silvio Berlusconi de laatste premier was die daar democratisch verkozen werd. Sindsdien zijn er al zes andere geweest, allemaal zgz ‘technocraten’, ‘Super Mario’ inbegrepen. De in Italië populaire cabaretière Luciana Litizzetto zei het zo: ‘Wij hebben in Italië geen parlementaire democratie, maar een verwarmingsketel. Eens in de zoveel tijd bellen we een technicus’...
---
Nu is die Mario Draghi misschien wel de enige ‘technicus’ die de verwarmingsketel daar nog kan repareren. In feite draait bij onze Transalpijnen alles om de miljarden die het land kan krijgen van het Europees Herstelfonds. Die leningen en subsidies bedragen in totaal meer dan 200 miljard euro. Vóór hij die krijgt zal Draghi echter moeten afkomen met een plan waaruit zal moeten blijken dat dat geld op een intelligente manier zal besteed worden. Met zijn ervaring bij de Europese Centrale Bank (ECB) is hij een van de weinige Italianen die daartoe in staat wordt geacht. Vroeger was dat geen probleem. Het land devalueerde zijn Lire en klaar was kees. Wij hebben negen jaar in Italië gewoond, van 1963 tot 1972. Toen we daar aankwamen, kregen we 8 Bfr voor 100 Lire. Toen we er vertrokken nog maar 4 en had de Lire dus op negen jaar tijd de helft van zijn waarde verloren. Daardoor werd de Italiaanse export echter wel goedkoper en kon het land blijven concurreren. Sinds het Verdrag van Maastricht kan dat niet meer.
Aan ‘Super Mario’ dus de taak om daarvoor een oplossing te vinden. Zijn slogan bij de ECB ‘I’ll do whatever it takes’ zou ook in eigen land wel eens van pas kunnen komen.
In Spanje zijn er al een paar dagen in verschillende steden serieuze rellen uitgebroken nadat een rapper daar acht maanden cel gekregen heeft omdat hij de politie en het koningshuis zou beledigd hebben. Na wat er daar al met Catalaanse politici al is gebeurd, die tot 13 jaarcelstraf kregen omdat ze een vreedzame verkiezing voor onafhankelijkheid hadden georganiseerd, kijkt men er niet meer van op. De Inquisitie lijkt in Spanje te zijn teruggekeerd van nooit weggeweest.
Dat doet natuurlijk niets af van het feit dat ook de huidige betogingen te maken krijgen met een aanhangsel van een losgeslagen schorremorrie dat van de gelegenheid misbruik maakt om vernielingen aan te richten en te plunderen. De linkse Spaanse minderheidsregering had zich dat echter kunnen besparen door de vrije meningsuiting en het recht op verkiezingen niet te bestraffen op de manier waarop ze dat heeft gedaan.
In de marge van bovenstaande wil ik nog maar eens wijzen op de lakse houding ter zake van Europa. Vorige week tweette ‘onze’ Didier Reynders nog dat hij het Hongarije van Orbán in ’t oog houdt. De schijnheiligaard zou zich beter met Spanje bezig houden.
Bij ’t Pallieterke, dat duchtig aan het vernieuwen is, hebben ze sinds enkele weken een nieuwe columnist, een zekere Alain Grootaers. Ik kende hem niet, maar velen zullen zich hem herinneren van het Tv-programma ‘Slimste mens ter wereld’, waarvan hij de allereerste winnaar blijkt te zijn geweest. De man woont momenteel met zijn echtgenote op een ‘finca’ (boerderijtje) in Andalusië en reageert van daaruit met de nodige verbazing en ironie op ons politieke wereldje.
Voor mij had hij al in zijn tweede column gescoord toen hij daarin Wouter Beke ‘Markske’ noemde, zoals die figuur uit de Kampioenen. Zo noem ik die nl ook en dat al sinds enkele jaren. Lang vóór hij de kans kreeg zichzelf tot Vlaams minister te benoemen, wat hem bij Kaaiman de titel ‘Zelfbediening W. Beke’ opleverde. Men zou ermee kunnen lachen, ware het niet dat de man al enkele pijnlijk blunders op zijn actief heeft, eerst tijdens de eerste Covid19-golf bij de Woonzorgcentra en recenter bij de contact-tracing, zoals uitlekte op de Pano-reportage van vorige week, terwijl er ook een reukje blijkt te zijn aan de door hem gegunde overheidscontracten met de callcenters.
Alain Grootaers noemt Beke ook ‘Wouterke van de Kampioenen’ , een variant dus op ‘Markske’ . Aan zijn geklungel zal dat niet veel verschil uitmaken.
---
En dan is er in onze regionale politiek ook nog een zekere François De Smet. Ondanks wat zijn naam laat vermoeden, is de man een volbloed francofoon, voorzitter van Défi, het vroegere FDF, opvolger van Vlaminghater Maingain en al niet veel beter. Als het van die man afhangt, zou Brussel morgen, bij een volgende staatshervorming, uitgebreid moeten worden. Vanuit zijn francofoon superioriteitsgevoel denkt hij daarmee de inwoners van de Rand een dienst te bewijzen. Te gek voor woorden, als men weet dat het huidige Brusselse gewest er nu al niet in slaagt de eindjes aan elkaar te knopen. Persoonlijk vind ik dat er met Brussel alleen nog kan gepraat worden, als men er daar eerst eindelijk eens in zal slagen van het gewest één stad te maken, met één burgemeester, één schepencollege, één gemeenteraad en één politiezone. zoals in alle andere wereldsteden. New-York, met zijn 11 miljoen inwoners kan dat, maar in Brussel zou dat niet lukken. En dat men van de 19 baronieën districten maakt, zoals dat bv ook in Antwerpen is gebeurd. Ik kan me trouwens niet voorstellen dat de gemeenten in de Rand rond Brussel staan te springen om aan te sluiten bij de Brusselse multicul van 186 nationaliteiten, waarvan een groot deel op kosten van de stad leeft.
Zoals ik al eens meer geschreven heb, had men die partij van De Smet i.pl.v. Défi (wat ‘uitdaging’ betekent), beter Méfi genoemd (‘wantrouwen’).
Ik kom even terug op de benaming ‘Forza Flandria’. Dat was, zo’n dertig jaar geleden, een idee van journalist Lode Claes, die het in zijn oude dag had opgepikt bij het conservatieve maandblad Nucleus. Claes was een overtuigd Vlaamsnationalist, die nog voor de Volksunie in de Senaat had gezeten en zelfs, eerst apart met een eigen partij (‘De Vlaamse Volkspartij – VVP) en later samen met Karel Dillen, de stichter van het Vlaams Blok, aan verkiezingen had deelgenomen, maar bovendien een tijdje directeur werd bij Trends, toen nog een rechtseconomisch blad. De naam ‘Forza Flandria’ had Claes gekopieerd van de ‘Forza Italia’ van Silvio Berlusconi, maar dan in de vorm van een driehoeksverhouding, waarbij hij op sociaaleconomisch vlak de vrije markt verdedigde (liberaal), op filosofisch vlak de Westerse waarden (conservatief) en op communautair vlak het Vlaams belang (toen nog niet bedoeld als partij). Het is in die zin dat ook De Wever kiezers van de traditionele partijen wil binnenhalen. Hij aast op de conservatieve kiezers bij CD&V en de liberale kiezers bij Open VLD die willen samengaan met wat hij de ‘gematigde Vlaamsnationalisten’ noemt.
Taalkundig slaat ‘Forza Flandria’ trouwens nergens op, want in het Italiaans wordt Vlaanderen ‘Fiandra’ of het meervoud ‘Le Fiandre’ (‘De Vlaanders’) en in het Spaans ‘Flandes’. Het doet meer denken aan de Flandria plezierboten op de Schelde. Dat het idee nu werd overgenomen door de burgemeester van de stad aan de Schelde duidt eerder op een gebrek aan originaliteit.
‘Forza Flandria’ had tenslotte weinig te maken met het ‘Vlaanderen In Actie’ (VIA), dat werd opgestart door Kris Peeters als Vlaams minister en later als Vlaams minister-president en dat eerder een soort bezigheidstherapie bleef die onze regio niet veel heeft opgebracht. Onder Bourgeois werd het stilletjes begraven.
Na zijn verklaring dat hij nooit met het Vlaams Belang in zee zal gaan en zelfs als N-VA-voorzitter zou opstappen, mocht zijn partij het wél doen, is Bart De Wever dan op de proppen gekomen met wat hij wél denkt te zullen doen. Hij wil nl de Forza Flandria gedachte nieuw leven inblazen. Om een lang verhaal kort te maken: hij wil van de N-VA een grote Volkspartij maken, een traditionele beleidspartij zoals vroeger de CVP en later zelfs Verhofstadt het wou. Van die CVP is niet veel meer van overgebleven, tenzij (voorlopig nog) op gemeentelijk vlak en hoe het met Verhofstadt en zijn partij is afgelopen ga ik niet voor de elfendertigste keer vertellen.
De Wever droomt er nu dus van de conservatieve kiezers bij CD&V, de liberale kiezers bij Open VLD en wat hij de gematigde Vlaamsnationale kiezers noemt te kunnen aantrekken. Zelfs als zoiets ook maar gedeeltelijk zou lukken, houdt Bartje er geen rekening mee dat hij voor elke kiezer die hij uit de traditionele partijen zou kunnen overtuigen om in zijn vernieuwde partij te stappen, hij er wel eens drie of meer uit zijn eigen N-VA zou kunnen verliezen aan het Vlaams Belang. Volgens de laatste peilingen is de N-VA al een derde van zijn kiezers kwijt sinds hij vanaf 2014 zijn communautair programma tijdens de regering Michel voor vier jaar in de frigo stopte, daarna fout gokte op Marrakech en zich tenslotte drie keer voor de gek liet houden door de Zweedse coalitiegenoten die verder gingen in een regering in lopende zaken, een ersatzregering die daarna zelfs nog beëdigd werd, wat uiteindelijk uitmondde in een nieuwe federale Paarsgroen+ regering zonder N-VA en zonder meerderheid in Vlaanderen.
Als De Wever het bij de N-VA voor het zeggen blijft hebben én zou blijven weigeren in 2024 samen met het VB de volstrekte meerderheid in het Vlaamse parlement te grijpen, dan gaat hij – zoals ik al eens schreef – de weg op van Hugo Schiltz en blijft hij in het beste geval burgemeester van de Koekenstad. Zijn partij zal dan het lot ondergaan van de Volksunie en haar leden zullen dan blij mogen zijn naar een andere partij te kunnen overstappen, zoals Somers, Tommelein en Co hen vanuit de Volksunie al eens hebben voor gedaan.
Probeer dit maar eens uitgelegd te krijgen aan bv de Catalanen...
In Spanje had de socialistische premier Sanchez zijn minister van Volksgezondheid naar Catalonië gestuurd om daar de kieslijst aan te voeren. Het heeft niet mogen baten. De socialistische partij kwam wel nipt als grootste uit de regionale verkiezingen, maar de twee separatistische partijen gaan meer dan waarschijnlijk de huidige plaatselijke regeringsmeerderheid voortzetten. Ook zij gingen nl vooruit en haalden voor het eerst meer dan 50% van de stemmen. Net als bij ons (én in Schotland) zijn de nationalisten er verdeeld, maar in tegenstelling tot hier komen ze wel tot een akkoord om samen verder te regeren en te blijven ijveren voor een onafhankelijk Catalonië, ook al zal dat nog niet voor morgen zijn. Zeker met de vele problemen die er daar zijn rond gezondheid (corona), economie, werkloosheid en armoede, was het al een hele prestatie de drang naar onafhankelijkheid te blijven koesteren. Ook merkwaardig is dat het centrumlinkse Ciudadanos – te vergelijken met onze Open VLD - die tégen de onafhankelijkheid is, zwaar heeft verloren, zo’n 30 zetels. Een voorbode voor wat onze liberalen te wachten staat?
Catalonië (én Schotland) blijven lichtende voorbeelden voor ons Vlaanderen. Petje af voor de mensen die daar als meerderheid in eigen regio moeten vechten als minderheid in Spanje en de UK. Bij ons integendeel zijn wij, Vlamingen, een meerderheid die we voorlopig maar niet verzilverd krijgen. Wij blijven de enige meerderheid die het in een democratisch land niet voor het zeggen heeft en dit ondanks het feit dat we niet alleen 60% van de bevolking uitmaken, maar daar bovenop nog 70% van de economie beheren en goed zijn voor 83% van dc export. Probeer dat maar eens aan buitenlanders uitgelegd te krijgen. Ik heb dat zelf regelmatig meegemaakt toen ik bij DAF-Trucks tien jaar buitenlandse bezoekers heb ontvangen en daar rekende ik ook de Nederlanders bij, waarvan velen niet op de hoogte waren van wat in dit land allemaal gebeurde.
Laat ons een voorbeeld nemen aan de Catalaanse nationalisten, die ook hun meningsverschillen hebben, maar toch in staat zijn die opzij te zetten om samen te werken waar dat kan en nodig is. ‘En geen idiote uitspraken meer doen zoals een welbepaalde burgemeester deed’. Deze laatste zin is niet van mij maar komt uit een lezersbrief in ’t Pallieterke van 11 februari’, die ik alleen maar kan onderschrijven. Ik kom daar trouwens nog op terug.
‘Weg de Lachaerts, weg de lauwaards, ons behoort het Noordzeestrand’
Aan deze parafrase uit ‘De Blauwvoet’, goed voor een volgende verkiezingsslogan, kan men er nu nog aan toevoegen: ‘én de zeehavens’. Het heeft drie jaar onderhandelen gevraagd, maar met het akkoord over de fusie van onze twee grootste zeehavens wordt Vlaanderen met de ‘Port of Antwerp Bruges’ meer dan ooit de poort naar de wijde wereld’. Dat dit in het Engels gebeurt, is een kanttekening die we er moeten bij nemen. Wie wereldwijd wil gaan moet de wereldwijde lingua franca van het ogenblik gebruiken. Dat het ‘Bruges’ is geworden i.pl.v. ‘Zeebrugge’ is o.w.v. de internationale naambekendheid. Tenslotte hoort Zeebrugge ook bij Brugge.
Antwerpen was reeds de tweede grootste haven van Europa (na Rotterdam) en verstevigt zo zijn positie. Samen met Zeebrugge zorgt de samenwerking ervoor dat het niet alleen de grootste containerhaven van Europa wordt, maar ook als autohaven en voor het stukgoed (‘breakbulk’ voor de kenners). En daar houdt het niet bij op. In Zeebrugge arriveert ook de reeds bestaande gasverbinding uit de UK, waar misschien in de komende jaren nog een uit Denemarken bij kan komen, plus de nabijheid van de windmolenparken op de Noordzee, wier stroom in Zeebrugge aan wal komt..
Het is de bedoeling dat ‘Port of Antwerp Bruges’ ook de Europese groene energiedraaischijf zal worden voor de invoer én de productie van groene waterstof. Gecombineerd met het hergebruik van CO2, wordt die gezien als dé alternatieve grondstof voor de chemie-industrie, in de eerste plaats die van Antwerpen, waar Vlaanderen de tweede grootste chemiecluster van de wereld heeft liggen. Tot spijt van wie het benijdt, in de eerste plaats onze groene kmers, die er liever weilanden van hadden willen maken.
Mag ik er tenslotte op wijzen, dat het nieuwe havenbedrijf er kwam door een samenwerking over de Vlaamse partijgrenzen heen, wat ook op andere gebieden voor herhaling vatbaar is om een succes te worden. Zoals ook ‘North Sea Port’, een succesvolle fusie is geworden van de Gentse haven met die van het Zeeuws-Vlaamse* Terneuzen.
---
* Nog een mopje ter zake;
‘Wij eten meestal mosselen uit Zeeuws-Vlaanderen. Waarom noemt men die altijd ‘Zeeuwse mosselen’ en geen ‘Vlaamse mosselen’?
‘Omdat de Vlaamse mosselen alleen te vinden zijn in de politiek’.
De koepel van het katholiek onderwijs is niet akkoord met de nieuwe eindtermen voor het secundair onderwijs en stapt daarvoor naar het Grondwettelijk Hof. Volgens topman Lieven Boeve worden die eindtermen te onoverzichtelijk en zal het ermee eindigen dat de afgestudeerden van alles een beetje zullen kennen, maar niets grondig. Hij zegt daarbij feitelijk dat we straks te veel managers zullen krijgen en te weinig specialisten. Ik ben het met de demarches van Boeve niet altijd eens, maar hier heeft hij, volgens mij, wel een punt en ik maak van de gelegenheid gebruik om een mopje daarover te vertellen dat zegt waarom,
Het verschil tussen een specialist en een manager:
‘Een specialist is iemand die veel weet van weinig, steeds meer komt te weten van steeds minder en tenslotte alles weet van niets.
Een manager is iemand die weinig weet van veel, steeds minder komt te weten van steeds meer en tenslotte niets weet van alles’.
Het is maar een mopje, maar er zit een beetje waarheid in.
---
En er viel nóg kolder te beleven:
Ons mateke heeft het vorige week bij Terzake serieus aan de stok gekregen met babbelkous Almaci. Stel u voor, ruzie open en bloot op Tv tussen de linkse bondgenoten van Paarsgroen+ (en de stad Gent). Nadien wist ons mateke te vertellen ‘dat hij de indruk had dat Almaci daar zat ‘om ons (SP.a, binnenkort Vooruit’) een loer te draaien’. Hij zou maar beter opletten. Vraag het maar eens aan Kalveau!
Ik weet dat het veel Vlamingen geen barst kan schelen wat daar in Wallonië gebeurt, maar zolang dit België blijft bestaan, zullen ook wij er mee te maken krijgen. Officieel zal het België zijn dat daar weer zal moeten bijpassen en tenslotte zal Vlaanderen het mogen betalen. In mijn blog van 26 januari over Bierset schreef ik reeds dat Wallonië geen zeehavens heeft en hoopte de achterstand op Vlaanderen mee te kunnen inlopen met de uitbreiding van haar luchthavens. Niet dus en zeker niet nu de havens van Antwerpen en Zeebrugge onder één dak zijn gekomen, met Antwerpen als de grootste containerhaven en Zeebrugge de grootste autohaven van Europa. En dan hebben we het nog niet gehad over de chemiecluster in de koekenstad, die de tweede grootste ter wereld is (na Houston). Ik kom daar nog op terug. De kloof Vlaanderen-Wallonië zal nóg groter worden.
Ondertussen blijven in Luik de lijken uit de kast vallen. Het (voorlopig?) laatste is dat van Luc Partoune, de CEO van de Luikse luchthaven van Bierset. Opmerkelijk, want de man werd ooit bekroond tot Waals manager van het jaar, had die topfunctie al 27 jaar en onder zijn leiding kende Bierset een spectaculaire groei als vrachtluchthaven, met klanten als TNT, Cargo Airlines, Alibaba en FedEx. Die laatste zette zopas echter een domper op de vooruitgang door begin dit jaar 40% van zijn cargo af te leiden naar Parijs, waardoor 671 werknemers er hun job verloren (mijn blog van 26 januari: ‘De hel van Bierset’).
In tegenstelling tot wat men zou denken was de gedeeltelijke verhuis van FedEx niet de oorzaak van Partoune’s ontslag. Het was eerder de druppel die de emmer deed overlopen. De man was al eerder in opspraak gekomen en, na een doorlichting, beschuldigd van corruptie, fictieve tewerkstelling en onverklaarbare onkostennota’s bij aandeelhouder en intercommunale Nethys, de opvolger van Publifin, waarmee het allemaal in Luik begonnen was. Wie daar in Bierset ook bij betrokken was, was de beruchte Vlaminghater José Happart, die tot vorig jaar bij de luchthaven voorzitter was van de raad van bestuur. In 2019 had Partoune al eens een rechtszaak afgekocht voor liefst 120.000 euro. De man ‘verdiende’ zo’n 420.000 euro bruto per jaar, terwijl dat – volgens de wet – bij overheidsbedrijven niet meer mag zijn dan 260.000. Niettegenstaande die beslissing reef de man dat jaar toch nog bijna 400.000 euro bij elkaar met ‘variabele vergoedingen’ en een aanvullend pensioenplan.
Kortom, het blijft rommelen in de republiek der kameraden die grotendeels bestaat uit mensen met een PS achtergrond met hier en daar een zeldzame MR’er. Tussendoor viel het gerecht trouwens ook nog binnen in het bureau van niemand minder dan Jean-Claude Marcourt, ook al een PS’er en zelfs voorzitter van het Waalse parlement. Hem wordt niets rechtstreeks verweten, wel dat hij de bende van Stéphane Moreau, de spilfiguur van de hele Luikse zwendel, nooit iets in de weg heeft gelegd. Die Moreau is ondertussen onder voorwaarden uit de gevangenis vrij gekomen.
‘Volgt N-VA het spoor van de Volksunie?’, vraagt politiek commentator Jurgen Ceder zich af in ’t Pallieterke van deze week. Dat vroeg ik mij al af in mijn blogs van 24 en 30 december 2020. In die van 24 december besloot ik mijn blog met de vaststelling dat ze het dan anders zouden moeten aanpakken, desnoods zonder De Wever, want dat iedereen kan gemist worden, waaraan ik toevoegde, dat de kerkhoven vol liggen met mensen die niet gemist konden worden. In die van 30 december vergeleek ik Bart met wijlen Hugo Schiltz. Die maakte zijn Volksunie ook groot, om ze daarna zelf af te breken door ze naar links te sturen (‘Rode Nel & Co’).
Dat ik hierop terug kom, heeft te maken met het feit dat Theo Francken het niet haalde bij de verkiezing van de ondervoorzitters van zijn partij. Francken, bij N-VA eerder het boegbeeld van rechts, moest het afleggen tegen Lorin Parys, ooit overgekomen van Open VLD, die de partij eerder naar het centrum wil. Francken, die zich altijd inzette tegen Immigratie, krijgt van de N-VA partijraad het verwijt dat het verzet tegen Marrakech tenslotte de partij de das heeft omgedaan. Daar is iets van waar, maar de partij had ondertussen reeds heel wat kiezers verloren door haar communautair programma op te offeren voor deelname aan de Zweedse coalitie. Het fijne daarvan zullen we nooit te weten komen, omdat de nieuwe verkiezingen waarop de N-VA meteen na Marrakech hoopte en die in het teken van de Immigratie zouden gestaan hebben, er niet zijn gekomen. Wat er over bleef van de Zweedse coalitie ging eerst door als een regering in lopende zaken, gesteund door de linkse oppositie, werd daarna zelfs beëdigd en eindigde tenslotte, zes maanden na de verkiezingen van 2019, als Paarsgroen, met als enige certitude dat de N-VA er niet meer bij betrokken werd.
Als de N-VA nog toekomst wil hebben, moet ze zorgen met het VB tot enig vergelijk te komen om samen de stormloop in te zetten naar de regionale verkiezingen van 2024 (of eerder, mocht Paarsgroen+ de legislatuur niet uitdoen). En als Bart De Wever blijft zeggen dat hij dat niét zal doen, dan kunnen we de echte flaminganten binnen de N-VA alleen maar aanraden het zonder Bart te doen, zoals ik reeds stelde in mijn blog van 24 december (‘Aan de mensen van goede wil’).
In mijn blog van 10 dezer (‘Onze Leliaards’) had ik het al even over de onverkwikkelijke zaak met Shiame El Kaouakibi. Dat was toen nog nieuws vers van de pers, maar ondertussen is gebleken dat Open VLD-voorzitter Lachaert daarmee in serieuze problemen is geraakt. Met deze zaak, die zo’n beetje lijkt op het verhaal van de koekoek, is niet alleen zijn blauwe achterban nog maar eens voor schut gezet, maar ook de blauwe jongerenafdeling waarvan hij zelf ooit voorzitter is geweest. Een buitenstaander die niet alleen meteen een verkiesbare plaats kreeg op de kieslijsten, maar daar bovenop nog 50.000 euro. En dat alles met subsidiegeld van de overheid, zeg maar de belastingbetaler.
Dat Lachaert als excuus vertelt dat de N-VA en vooral het VB via de (a)sociale media ook veel geld hebben uitgegeven voor de verkiezingscampagne van hun kopstukken, is flauwe kul. Dat doen álle partijen voor hun kopstukken, maar niet voor buitenstaanders, terwijl men de eigen leden grotendeels in de kou laat staan. De verwijzing naar VB en N-VA is een typisch voorbeeld van het Belgische politieke zwartenpietenspel, waarbij Lachaert, niet helemaal ten onrechte, probeert Gwendolientje (én Bart Somers) de schuld te geven. Net zoals hij haar eerst ook de schuld gaf dat ze Paarsgroen wilde i.pl.v. Paarsgeel en haar daarna kopieerde.
Alle partijen geven geld uit om hun kopstukken te promoten en dat het VB het nog meer heeft gedaan dan de andere partijen, was gewoon uit noodzaak, want op de officiële media komt de partij nauwelijks aan bod en meestal alleen dan nog als het slecht nieuws voor haar is.
De houding van onze media t.o.v. het VB is een beetje te vergelijken met wat Silvio Berlusconi met zijn Forza Italia in Italië meemaakte, die voor onze media ook nooit iets goed kon doen of zeggen. Met dit verschil dat deze laatste toen nog niet kon rekenen op de macht van die (a)sociale media en het moest hebben van zijn eigen TV-stations. Het was Salvini van de Lega die daar de (a)sociale media ontdekte en er gebruik van maakte.
Ondertussen is die Berlusconi wel de laatste premier die in Italië democratisch werd verkozen. Al wat na hem kwam: Mario Monti, Enrico Letta, Matteo Renzi, Paolo Gentiloni en Giuseppe Conte, was niet democratisch verkozen. Dat laatste zal meer dan waarschijnlijk ook het geval zijn met de volgende kandidaat ‘primo ministro’, Mario Draghi, ex- voorzitter van de Europese Centrale Bank (ECB), die in Italië en zelfs daarbuiten vrij populair werd omdat hij tijdens de bankencrisis de euro boven water hield (‘ I’ll do whatever it takes’). ‘Super Mario’ maakt veel kans op slagen. Het Vlaams Belang ook.
