Ik kom even terug op de benaming ‘Forza Flandria’. Dat was, zo’n dertig jaar geleden, een idee van journalist Lode Claes, die het in zijn oude dag had opgepikt bij het conservatieve maandblad Nucleus. Claes was een overtuigd Vlaamsnationalist, die nog voor de Volksunie in de Senaat had gezeten en zelfs, eerst apart met een eigen partij (‘De Vlaamse Volkspartij – VVP) en later samen met Karel Dillen, de stichter van het Vlaams Blok, aan verkiezingen had deelgenomen, maar bovendien een tijdje directeur werd bij Trends, toen nog een rechtseconomisch blad. De naam ‘Forza Flandria’ had Claes gekopieerd van de ‘Forza Italia’ van Silvio Berlusconi, maar dan in de vorm van een driehoeksverhouding, waarbij hij op sociaaleconomisch vlak de vrije markt verdedigde (liberaal), op filosofisch vlak de Westerse waarden (conservatief) en op communautair vlak het Vlaams belang (toen nog niet bedoeld als partij). Het is in die zin dat ook De Wever kiezers van de traditionele partijen wil binnenhalen. Hij aast op de conservatieve kiezers bij CD&V en de liberale kiezers bij Open VLD die willen samengaan met wat hij de ‘gematigde Vlaamsnationalisten’ noemt.
Taalkundig slaat ‘Forza Flandria’ trouwens nergens op, want in het Italiaans wordt Vlaanderen ‘Fiandra’ of het meervoud ‘Le Fiandre’ (‘De Vlaanders’) en in het Spaans ‘Flandes’. Het doet meer denken aan de Flandria plezierboten op de Schelde. Dat het idee nu werd overgenomen door de burgemeester van de stad aan de Schelde duidt eerder op een gebrek aan originaliteit.
‘Forza Flandria’ had tenslotte weinig te maken met het ‘Vlaanderen In Actie’ (VIA), dat werd opgestart door Kris Peeters als Vlaams minister en later als Vlaams minister-president en dat eerder een soort bezigheidstherapie bleef die onze regio niet veel heeft opgebracht. Onder Bourgeois werd het stilletjes begraven.
Na zijn verklaring dat hij nooit met het Vlaams Belang in zee zal gaan en zelfs als N-VA-voorzitter zou opstappen, mocht zijn partij het wél doen, is Bart De Wever dan op de proppen gekomen met wat hij wél denkt te zullen doen. Hij wil nl de Forza Flandria gedachte nieuw leven inblazen. Om een lang verhaal kort te maken: hij wil van de N-VA een grote Volkspartij maken, een traditionele beleidspartij zoals vroeger de CVP en later zelfs Verhofstadt het wou. Van die CVP is niet veel meer van overgebleven, tenzij (voorlopig nog) op gemeentelijk vlak en hoe het met Verhofstadt en zijn partij is afgelopen ga ik niet voor de elfendertigste keer vertellen.
De Wever droomt er nu dus van de conservatieve kiezers bij CD&V, de liberale kiezers bij Open VLD en wat hij de gematigde Vlaamsnationale kiezers noemt te kunnen aantrekken. Zelfs als zoiets ook maar gedeeltelijk zou lukken, houdt Bartje er geen rekening mee dat hij voor elke kiezer die hij uit de traditionele partijen zou kunnen overtuigen om in zijn vernieuwde partij te stappen, hij er wel eens drie of meer uit zijn eigen N-VA zou kunnen verliezen aan het Vlaams Belang. Volgens de laatste peilingen is de N-VA al een derde van zijn kiezers kwijt sinds hij vanaf 2014 zijn communautair programma tijdens de regering Michel voor vier jaar in de frigo stopte, daarna fout gokte op Marrakech en zich tenslotte drie keer voor de gek liet houden door de Zweedse coalitiegenoten die verder gingen in een regering in lopende zaken, een ersatzregering die daarna zelfs nog beëdigd werd, wat uiteindelijk uitmondde in een nieuwe federale Paarsgroen+ regering zonder N-VA en zonder meerderheid in Vlaanderen.
Als De Wever het bij de N-VA voor het zeggen blijft hebben én zou blijven weigeren in 2024 samen met het VB de volstrekte meerderheid in het Vlaamse parlement te grijpen, dan gaat hij – zoals ik al eens schreef – de weg op van Hugo Schiltz en blijft hij in het beste geval burgemeester van de Koekenstad. Zijn partij zal dan het lot ondergaan van de Volksunie en haar leden zullen dan blij mogen zijn naar een andere partij te kunnen overstappen, zoals Somers, Tommelein en Co hen vanuit de Volksunie al eens hebben voor gedaan.
Probeer dit maar eens uitgelegd te krijgen aan bv de Catalanen...
In Spanje had de socialistische premier Sanchez zijn minister van Volksgezondheid naar Catalonië gestuurd om daar de kieslijst aan te voeren. Het heeft niet mogen baten. De socialistische partij kwam wel nipt als grootste uit de regionale verkiezingen, maar de twee separatistische partijen gaan meer dan waarschijnlijk de huidige plaatselijke regeringsmeerderheid voortzetten. Ook zij gingen nl vooruit en haalden voor het eerst meer dan 50% van de stemmen. Net als bij ons (én in Schotland) zijn de nationalisten er verdeeld, maar in tegenstelling tot hier komen ze wel tot een akkoord om samen verder te regeren en te blijven ijveren voor een onafhankelijk Catalonië, ook al zal dat nog niet voor morgen zijn. Zeker met de vele problemen die er daar zijn rond gezondheid (corona), economie, werkloosheid en armoede, was het al een hele prestatie de drang naar onafhankelijkheid te blijven koesteren. Ook merkwaardig is dat het centrumlinkse Ciudadanos – te vergelijken met onze Open VLD - die tégen de onafhankelijkheid is, zwaar heeft verloren, zo’n 30 zetels. Een voorbode voor wat onze liberalen te wachten staat?
Catalonië (én Schotland) blijven lichtende voorbeelden voor ons Vlaanderen. Petje af voor de mensen die daar als meerderheid in eigen regio moeten vechten als minderheid in Spanje en de UK. Bij ons integendeel zijn wij, Vlamingen, een meerderheid die we voorlopig maar niet verzilverd krijgen. Wij blijven de enige meerderheid die het in een democratisch land niet voor het zeggen heeft en dit ondanks het feit dat we niet alleen 60% van de bevolking uitmaken, maar daar bovenop nog 70% van de economie beheren en goed zijn voor 83% van dc export. Probeer dat maar eens aan buitenlanders uitgelegd te krijgen. Ik heb dat zelf regelmatig meegemaakt toen ik bij DAF-Trucks tien jaar buitenlandse bezoekers heb ontvangen en daar rekende ik ook de Nederlanders bij, waarvan velen niet op de hoogte waren van wat in dit land allemaal gebeurde.
Laat ons een voorbeeld nemen aan de Catalaanse nationalisten, die ook hun meningsverschillen hebben, maar toch in staat zijn die opzij te zetten om samen te werken waar dat kan en nodig is. ‘En geen idiote uitspraken meer doen zoals een welbepaalde burgemeester deed’. Deze laatste zin is niet van mij maar komt uit een lezersbrief in ’t Pallieterke van 11 februari’, die ik alleen maar kan onderschrijven. Ik kom daar trouwens nog op terug.
‘Weg de Lachaerts, weg de lauwaards, ons behoort het Noordzeestrand’
Aan deze parafrase uit ‘De Blauwvoet’, goed voor een volgende verkiezingsslogan, kan men er nu nog aan toevoegen: ‘én de zeehavens’. Het heeft drie jaar onderhandelen gevraagd, maar met het akkoord over de fusie van onze twee grootste zeehavens wordt Vlaanderen met de ‘Port of Antwerp Bruges’ meer dan ooit de poort naar de wijde wereld’. Dat dit in het Engels gebeurt, is een kanttekening die we er moeten bij nemen. Wie wereldwijd wil gaan moet de wereldwijde lingua franca van het ogenblik gebruiken. Dat het ‘Bruges’ is geworden i.pl.v. ‘Zeebrugge’ is o.w.v. de internationale naambekendheid. Tenslotte hoort Zeebrugge ook bij Brugge.
Antwerpen was reeds de tweede grootste haven van Europa (na Rotterdam) en verstevigt zo zijn positie. Samen met Zeebrugge zorgt de samenwerking ervoor dat het niet alleen de grootste containerhaven van Europa wordt, maar ook als autohaven en voor het stukgoed (‘breakbulk’ voor de kenners). En daar houdt het niet bij op. In Zeebrugge arriveert ook de reeds bestaande gasverbinding uit de UK, waar misschien in de komende jaren nog een uit Denemarken bij kan komen, plus de nabijheid van de windmolenparken op de Noordzee, wier stroom in Zeebrugge aan wal komt..
Het is de bedoeling dat ‘Port of Antwerp Bruges’ ook de Europese groene energiedraaischijf zal worden voor de invoer én de productie van groene waterstof. Gecombineerd met het hergebruik van CO2, wordt die gezien als dé alternatieve grondstof voor de chemie-industrie, in de eerste plaats die van Antwerpen, waar Vlaanderen de tweede grootste chemiecluster van de wereld heeft liggen. Tot spijt van wie het benijdt, in de eerste plaats onze groene kmers, die er liever weilanden van hadden willen maken.
Mag ik er tenslotte op wijzen, dat het nieuwe havenbedrijf er kwam door een samenwerking over de Vlaamse partijgrenzen heen, wat ook op andere gebieden voor herhaling vatbaar is om een succes te worden. Zoals ook ‘North Sea Port’, een succesvolle fusie is geworden van de Gentse haven met die van het Zeeuws-Vlaamse* Terneuzen.
---
* Nog een mopje ter zake;
‘Wij eten meestal mosselen uit Zeeuws-Vlaanderen. Waarom noemt men die altijd ‘Zeeuwse mosselen’ en geen ‘Vlaamse mosselen’?
‘Omdat de Vlaamse mosselen alleen te vinden zijn in de politiek’.
De koepel van het katholiek onderwijs is niet akkoord met de nieuwe eindtermen voor het secundair onderwijs en stapt daarvoor naar het Grondwettelijk Hof. Volgens topman Lieven Boeve worden die eindtermen te onoverzichtelijk en zal het ermee eindigen dat de afgestudeerden van alles een beetje zullen kennen, maar niets grondig. Hij zegt daarbij feitelijk dat we straks te veel managers zullen krijgen en te weinig specialisten. Ik ben het met de demarches van Boeve niet altijd eens, maar hier heeft hij, volgens mij, wel een punt en ik maak van de gelegenheid gebruik om een mopje daarover te vertellen dat zegt waarom,
Het verschil tussen een specialist en een manager:
‘Een specialist is iemand die veel weet van weinig, steeds meer komt te weten van steeds minder en tenslotte alles weet van niets.
Een manager is iemand die weinig weet van veel, steeds minder komt te weten van steeds meer en tenslotte niets weet van alles’.
Het is maar een mopje, maar er zit een beetje waarheid in.
---
En er viel nóg kolder te beleven:
Ons mateke heeft het vorige week bij Terzake serieus aan de stok gekregen met babbelkous Almaci. Stel u voor, ruzie open en bloot op Tv tussen de linkse bondgenoten van Paarsgroen+ (en de stad Gent). Nadien wist ons mateke te vertellen ‘dat hij de indruk had dat Almaci daar zat ‘om ons (SP.a, binnenkort Vooruit’) een loer te draaien’. Hij zou maar beter opletten. Vraag het maar eens aan Kalveau!
Ik weet dat het veel Vlamingen geen barst kan schelen wat daar in Wallonië gebeurt, maar zolang dit België blijft bestaan, zullen ook wij er mee te maken krijgen. Officieel zal het België zijn dat daar weer zal moeten bijpassen en tenslotte zal Vlaanderen het mogen betalen. In mijn blog van 26 januari over Bierset schreef ik reeds dat Wallonië geen zeehavens heeft en hoopte de achterstand op Vlaanderen mee te kunnen inlopen met de uitbreiding van haar luchthavens. Niet dus en zeker niet nu de havens van Antwerpen en Zeebrugge onder één dak zijn gekomen, met Antwerpen als de grootste containerhaven en Zeebrugge de grootste autohaven van Europa. En dan hebben we het nog niet gehad over de chemiecluster in de koekenstad, die de tweede grootste ter wereld is (na Houston). Ik kom daar nog op terug. De kloof Vlaanderen-Wallonië zal nóg groter worden.
Ondertussen blijven in Luik de lijken uit de kast vallen. Het (voorlopig?) laatste is dat van Luc Partoune, de CEO van de Luikse luchthaven van Bierset. Opmerkelijk, want de man werd ooit bekroond tot Waals manager van het jaar, had die topfunctie al 27 jaar en onder zijn leiding kende Bierset een spectaculaire groei als vrachtluchthaven, met klanten als TNT, Cargo Airlines, Alibaba en FedEx. Die laatste zette zopas echter een domper op de vooruitgang door begin dit jaar 40% van zijn cargo af te leiden naar Parijs, waardoor 671 werknemers er hun job verloren (mijn blog van 26 januari: ‘De hel van Bierset’).
In tegenstelling tot wat men zou denken was de gedeeltelijke verhuis van FedEx niet de oorzaak van Partoune’s ontslag. Het was eerder de druppel die de emmer deed overlopen. De man was al eerder in opspraak gekomen en, na een doorlichting, beschuldigd van corruptie, fictieve tewerkstelling en onverklaarbare onkostennota’s bij aandeelhouder en intercommunale Nethys, de opvolger van Publifin, waarmee het allemaal in Luik begonnen was. Wie daar in Bierset ook bij betrokken was, was de beruchte Vlaminghater José Happart, die tot vorig jaar bij de luchthaven voorzitter was van de raad van bestuur. In 2019 had Partoune al eens een rechtszaak afgekocht voor liefst 120.000 euro. De man ‘verdiende’ zo’n 420.000 euro bruto per jaar, terwijl dat – volgens de wet – bij overheidsbedrijven niet meer mag zijn dan 260.000. Niettegenstaande die beslissing reef de man dat jaar toch nog bijna 400.000 euro bij elkaar met ‘variabele vergoedingen’ en een aanvullend pensioenplan.
Kortom, het blijft rommelen in de republiek der kameraden die grotendeels bestaat uit mensen met een PS achtergrond met hier en daar een zeldzame MR’er. Tussendoor viel het gerecht trouwens ook nog binnen in het bureau van niemand minder dan Jean-Claude Marcourt, ook al een PS’er en zelfs voorzitter van het Waalse parlement. Hem wordt niets rechtstreeks verweten, wel dat hij de bende van Stéphane Moreau, de spilfiguur van de hele Luikse zwendel, nooit iets in de weg heeft gelegd. Die Moreau is ondertussen onder voorwaarden uit de gevangenis vrij gekomen.
‘Volgt N-VA het spoor van de Volksunie?’, vraagt politiek commentator Jurgen Ceder zich af in ’t Pallieterke van deze week. Dat vroeg ik mij al af in mijn blogs van 24 en 30 december 2020. In die van 24 december besloot ik mijn blog met de vaststelling dat ze het dan anders zouden moeten aanpakken, desnoods zonder De Wever, want dat iedereen kan gemist worden, waaraan ik toevoegde, dat de kerkhoven vol liggen met mensen die niet gemist konden worden. In die van 30 december vergeleek ik Bart met wijlen Hugo Schiltz. Die maakte zijn Volksunie ook groot, om ze daarna zelf af te breken door ze naar links te sturen (‘Rode Nel & Co’).
Dat ik hierop terug kom, heeft te maken met het feit dat Theo Francken het niet haalde bij de verkiezing van de ondervoorzitters van zijn partij. Francken, bij N-VA eerder het boegbeeld van rechts, moest het afleggen tegen Lorin Parys, ooit overgekomen van Open VLD, die de partij eerder naar het centrum wil. Francken, die zich altijd inzette tegen Immigratie, krijgt van de N-VA partijraad het verwijt dat het verzet tegen Marrakech tenslotte de partij de das heeft omgedaan. Daar is iets van waar, maar de partij had ondertussen reeds heel wat kiezers verloren door haar communautair programma op te offeren voor deelname aan de Zweedse coalitie. Het fijne daarvan zullen we nooit te weten komen, omdat de nieuwe verkiezingen waarop de N-VA meteen na Marrakech hoopte en die in het teken van de Immigratie zouden gestaan hebben, er niet zijn gekomen. Wat er over bleef van de Zweedse coalitie ging eerst door als een regering in lopende zaken, gesteund door de linkse oppositie, werd daarna zelfs beëdigd en eindigde tenslotte, zes maanden na de verkiezingen van 2019, als Paarsgroen, met als enige certitude dat de N-VA er niet meer bij betrokken werd.
Als de N-VA nog toekomst wil hebben, moet ze zorgen met het VB tot enig vergelijk te komen om samen de stormloop in te zetten naar de regionale verkiezingen van 2024 (of eerder, mocht Paarsgroen+ de legislatuur niet uitdoen). En als Bart De Wever blijft zeggen dat hij dat niét zal doen, dan kunnen we de echte flaminganten binnen de N-VA alleen maar aanraden het zonder Bart te doen, zoals ik reeds stelde in mijn blog van 24 december (‘Aan de mensen van goede wil’).
In mijn blog van 10 dezer (‘Onze Leliaards’) had ik het al even over de onverkwikkelijke zaak met Shiame El Kaouakibi. Dat was toen nog nieuws vers van de pers, maar ondertussen is gebleken dat Open VLD-voorzitter Lachaert daarmee in serieuze problemen is geraakt. Met deze zaak, die zo’n beetje lijkt op het verhaal van de koekoek, is niet alleen zijn blauwe achterban nog maar eens voor schut gezet, maar ook de blauwe jongerenafdeling waarvan hij zelf ooit voorzitter is geweest. Een buitenstaander die niet alleen meteen een verkiesbare plaats kreeg op de kieslijsten, maar daar bovenop nog 50.000 euro. En dat alles met subsidiegeld van de overheid, zeg maar de belastingbetaler.
Dat Lachaert als excuus vertelt dat de N-VA en vooral het VB via de (a)sociale media ook veel geld hebben uitgegeven voor de verkiezingscampagne van hun kopstukken, is flauwe kul. Dat doen álle partijen voor hun kopstukken, maar niet voor buitenstaanders, terwijl men de eigen leden grotendeels in de kou laat staan. De verwijzing naar VB en N-VA is een typisch voorbeeld van het Belgische politieke zwartenpietenspel, waarbij Lachaert, niet helemaal ten onrechte, probeert Gwendolientje (én Bart Somers) de schuld te geven. Net zoals hij haar eerst ook de schuld gaf dat ze Paarsgroen wilde i.pl.v. Paarsgeel en haar daarna kopieerde.
Alle partijen geven geld uit om hun kopstukken te promoten en dat het VB het nog meer heeft gedaan dan de andere partijen, was gewoon uit noodzaak, want op de officiële media komt de partij nauwelijks aan bod en meestal alleen dan nog als het slecht nieuws voor haar is.
De houding van onze media t.o.v. het VB is een beetje te vergelijken met wat Silvio Berlusconi met zijn Forza Italia in Italië meemaakte, die voor onze media ook nooit iets goed kon doen of zeggen. Met dit verschil dat deze laatste toen nog niet kon rekenen op de macht van die (a)sociale media en het moest hebben van zijn eigen TV-stations. Het was Salvini van de Lega die daar de (a)sociale media ontdekte en er gebruik van maakte.
Ondertussen is die Berlusconi wel de laatste premier die in Italië democratisch werd verkozen. Al wat na hem kwam: Mario Monti, Enrico Letta, Matteo Renzi, Paolo Gentiloni en Giuseppe Conte, was niet democratisch verkozen. Dat laatste zal meer dan waarschijnlijk ook het geval zijn met de volgende kandidaat ‘primo ministro’, Mario Draghi, ex- voorzitter van de Europese Centrale Bank (ECB), die in Italië en zelfs daarbuiten vrij populair werd omdat hij tijdens de bankencrisis de euro boven water hield (‘ I’ll do whatever it takes’). ‘Super Mario’ maakt veel kans op slagen. Het Vlaams Belang ook.
Eerst was er in Nederland het schandaal met de kinderopvangtoeslag, waarbij duizenden gezinnen jarenlang onterecht vervolgd werden voor fraude. Het was zo erg dat de verantwoordelijke in de vorige regering Rutte II, Lodewijk Ascher, een socialist nota bene, besloot zijn verantwoordelijkheid op te nemen en af te treden, als volksvertegenwoordiger, alhoewel zijn PvdA-partij niet meer in de regering zat (zie je dat bij ons al gebeuren?).
Als gevolg van die toeslagaffaire nam de regering Rutte III collectief ontslag. Zo erg leek dat dan ook weer niet, want in maart waren er in Nederland sowieso verkiezingen en ‘Teflon’ Rutte rekende erop dat ze hem nog een keer zullen sparen.
Maar de wereld staat niet stil. Na de toeslagaffaire bleek er ook een reusachtig schandaal te zijn bij de adoptie van buitenlandse kinderen. Nog iets dat al jaren etterde in Nederland (en misschien ook wel elders)..
In Italië zegt men: ‘Non c’è due senza tre’. ‘Geen twee zonder drie’ en dat derde schandaal blijkt een belastingfraude te zijn van onderaannemers van PostNL, die zich hoofdzakelijk via onderaannemers afspeelt in Vlaanderen. Daarvoor heeft PostNL een dienst gevestigd in Turnhout, nl ‘postNL Paketten België’.
We weten al langer dat Nederlandse (én Duitse) pakjesdiensten het onze e-commerce het leven moeilijk maken. De voornaamste oorzaak daarvan is het feit dat in Nederland de nachtdienst begint vanaf middernacht, in België daarentegen al om 20.00 uur, wat alles wat ’s avonds besteld wordt (en dat is het merendeel) hier duurder maakt. Dat hebben we nog te danken aan Kris Peeters, ondertussen al beloond met de lucratieve job van vicevoorzitter van de Europese Investeringsbank.
Wat het bij ons met die onderaannemers nog bij komt is, dat ze dikwijls in het zwart werken, soms zelfs met maatschappijtjes die hier al enkele jaren geleden failliet zijn gegaan en dat ze aan elkaar durven factureren zonder daarop BTW aan te rekenen. Onze Bijzondere Belasting Inspectie (BBI), die de zaak onderzoekt, heeft al weet van 29 dossiers, waarvan er 21 zijn afgehandeld met als resultaat bijna 12 miljoen euro aan ontdoken belastingen.
Tenslotte zou echter PostNL voor dergelijke gang van zaken verantwoordelijk moeten blijven. Samen met de schandalen omtrent de kinderopvangtoeslag en de mistoestanden bij de adoptie van buitenlandse kinderen is het de vraag in hoever ‘Teflon’ Rutte het straks nog zal halen bij de verkiezingen in maart. Rutte IV zou er wel eens niet meer in kunnen zitten.
In deze rubriek heb ik het al meermaals gehad over het rampzalig beleid van Guy Verhofstadt die na jaren in de oppositie haast flamingant geworden was en die met zijn burgermanifesten de rechtervleugel van de toen reeds sterk verwaterde Volksunie kon verleiden, wat later leidde tot de overstap van mensen als Jaak Gabriëls, Hugo Coveliers, Bart Tommelein en Bart Somers. Verhofstadts ultieme droom was echter niet de nieuwe grote Vlaamse volkspartij, maar het Belgische federaal premierschap. Om dat te bereiken, verloochende hij alles wat hij in die burgermanifesten had geschreven, gaf hij, om te PS te lijmen, miljarden euro’s weg aan het hopeloos verknoeide Franstalig onderwijs en maakte hij, samen met begrotingsminister Vande Lanotte, de spaarpot op die Dehaene had achtergelaten om de kosten van de voortschrijdende vergrijzing op te vangen. Zo legde hij de basis van het huidige Belgische deficit, dat alleen nog moet onderdoen voor dat van enkele Club Med landen.
Men zou zeggen dat ze het in de liberale familie nu wel geleerd zouden hebben, maar niets is minder waar. De geschiedenis herhaalt zich. Alexander Decroo liet als neofiet op het federale niveau in 2010 de regering Leterme vallen over de splitsing van Brussel-Halle/Vilvoorde, om later als minister in de regering Michel te pleiten voor herfederalisering, iets wat de Vlaamsnationalisten net niét wilden. Nu ook hij federaal premier kon worden, aarz7elde hij geen ogenblik om, net als Lachaert en Quicky, zijn eigen blauwe achterban in de wind te zetten, kazak te keren en een regering te vormen zonder meerderheid in Vlaanderen. Dit alles terwijl hij als liberaal best wist dat dit België overleeft dank zij de Vlaamse economie (70%), de Vlaamse export (83%) en de Vlaamse belastingen (90%).
En dan zijn er nog van die simpele zielen – ook in Vlaanderen - die het geweldig vinden dat Alexander Decroo zo vloeiend Frans spreekt. Dat is nogal wiedes: het is de man zijn moedertaal, letterlijk Open VLD blijft in werkelijkheid nog altijd dezelfde oude PVV: de ‘Pest Voor Vlaanderen’. We kunnen alleen maar hopen dat de eigen achterban, die zich verraden voelt, de kazakdraaiers bij een volgende verkiezing te rekening zal presenteren
---
En dan is er de zaak ‘Let’s go Urban’ van Sihame El Kaouakibi. Buiten de subsidies die ze van de Stad Antwerpen kreeg en waarbij men twijfelde wat ze ermee gedaan had, ligt ze nu overhoop met Open VLD, ook al over centen. Zo’n vroom vrouwtje, ze is zelfs naar Mekka geweest. Dat kan men zien aan de ‘El’ tussen haar voor- en achternaam.
Het jaar van het virus, 2020, werd afgesloten met een historisch Belgisch deficit van bijna 45 miljard euro. Zo’n 35 miljard komen op rekening van de coronacrisis, een dikke 9 miljard had dit land al vóór het Chinese virus en haar varianten toesloegen. Enkele kleine lichtpuntjes: in het vierde kwartaal van 2020 kende de Belgische economie – voor 70% gedragen door Vlaanderen – een onverwacht, zij het klein, overschot. Ten tweede was de crisis van 1985, die leidde tot de devaluatie van de Belgische frank, nóg erger als we het tekort afzetten t.o.v. de omvang van de economie, die ondertussen een flink stuk gegroeid is, ook voornamelijk in Vlaanderen.
Het punt waar zowat iedereen momenteel aan voorbij gaat is, dat we het geld voor dat tekort niet hebben en dat iedereen denkt dat lenen niet zo erg is omdat de rente zo goed als onbestaande is. Vraag is maar hoelang dat nog vol te houden is en hoe hoog die rente zal worden mocht de economie inderdaad nog verder optrekken. Een oplossing zou kunnen zijn het lanceren van nieuwe investeringen, maar dan wel investeringen die leiden tot groei en op korte en/of langere termijn iets gaan opbrengen, geen zoals die van de tien gratis treintickets*, om maar een voorbeeld te nemen aan wat niét meer kan.
*Georges Gilkinet, de huidige federale minister van Mobiliteit en niet toevallig een Waalse groene van Ecolo, zou de herhaling van de tien gratis treintickets niet ongenegen zijn en ligt daarom overhoop met de directie van de NMBS over de sluiting van een veertigtal stationsloketten
Hij vergat of wist daarbij niet dat de spoorwegmaatschappij een zelfstandig overheidsbedrijf is. Ondertussen heeft men hem dat toch uitgelegd gekregen en zou hij bereid zijn tot een compromis met Sofie Dutordoir, CEO van onze ‘ijzeren weg’.
---
Het moet echter niet allemaal kommer en kwel zijn. Hier nog een mopje dat bij deze winterdagen past:
‘ Wat is het verschil tussen een sneeuwman en een sneeuwvrouw?’
Open VLD is niet de enige partij die straks zal moeten rekening houden met haar achterban. De ondervoorzittersverkiezing bij de N-VA kon rekenen op ruime mediabelangstelling, ook vanwege ‘t ¨Pallieterke. Buiten de beoordeling van de zes kandidaten, deed mijn lijfblad ook een poging om eens achter de schermen te kijken en ondervroeg ze enkele partijleden over de stand van zaken. Daarbij kwam tot uiting dat er bij de N-VA nogal wat zijn die hun hart vasthouden.
De recente uitspraak van Bart De Wever dat hij nooit met het Vlaams Belang zal samenwerken en zelfs zou aftreden mocht zijn partij dat wél zou doen, heeft veel kwaad bloed gezet, ook bij zijn eigen achterban. Velen binnen de N–VA vragen zich af waarom dat nodig was. Iedere Vlaming met gezond verstand weet dat Vlaanderen in 2024 de kans van haar leven krijgt om eindelijk een eerste beslissende stap te zetten richting zelfbestuur en onafhankelijkheid. Wat daarvoor nodig is, is een Vlaamsnationale meerderheid van N-VA en VB in het eigen parlement. Volgens de laatste peilingen is dat nu ±45% . Ook bij de N-VA achterban beseft men dat het nu of nooit wordt. Die achterban vertolkt daarmee dezelfde wens die recentelijk ook geuit werd door de Vlaams Volksbeweging (VVB), zoals ik ook al melde in mijn blog van 30 januari (‘Het onvoltooide Vlaanderen’), die beide partijen vraagt niet langer elkaar te bestrijden. De gezamenlijke vijand zijn de traditionele partijen die het allemaal zover hebben laten komen. De extra stemmen die de V-partijen in 2024 zullen nodig hebben om een volstrekte meerderheid te halen in het Vlaamse parlement zijn niet degenen die ze van elkaar zouden kunnen afpakken, maar wel van de blauwe achterban, die zich bedrogen voelt door Lachaert en de CD&V-achterban van Vlaamse burgemeesters die voor hun eigen politieke overleven mogen gaan vrezen.
Buiten de kritiek op de uitspraak van De Wever, vindt een deel van de N-VA’ers dat ze meer hadden verwacht van de Vlaamse deelregering, waarbij een uitzondering wordt gemaakt voor Ben Weyts, die respect afdwingt voor zijn consequente houding t.o.v. het federale België en de andere deelstaten.
Ondertussen is bekend dat Lorin Parys vicevoorzitter blijft en de tweede benoeming naar Valerie Van Peel is gegaan. We kunnen alleen maar hopen dat zij niet alleen his master’s voice zullen vertegenwoordigen, maar ook hun oor te luisteren zullen leggen bij een achterban die het momenteel moeilijk heeft.
---
Ik kom ook even terug op de reactie van Jef Verrijcken i.v.m. de Kastelse politiek (mijn blog van gisteren ‘Van stuurboord naar overboord’)). Hij zal daarin wel gelijk hebben, zo goed volg ik die ook weer niet en schreef dan ook van horen zeggen. Ik blijf er wel bij dat het vanwege het lokale VB een amateuristische aanpak was om geen tweede kandidaat voor te dragen en ga ervan uit dat men het eventueel alleen zal gevraagd hebben aan de VB-leden. Had men het mij bv gevraagd zou ik toegestemd hebben, maar dan als onafhankelijke. Ik ben in mijn hele leven (ik werd zaterdag 81) nooit lid geweest van een politieke partij noch van een vakbond en zal dat ook niet meer worden. Ik hoop alleen op een Vlaamse coalitie in 2024 als conditio sine qua non tot een eerste stap voor het tot stand komen van een onafhankelijk Vlaanderen. Mét De Wever als het kan, zonder De Wever als het moet.
Bij CD&V schijnt er toch stilaan het besef te groeien dat men niet goed bezig is. Dat geldt op de eerste plaats op gemeentelijk niveau, waar de partij nog meetelt. Er blijkt binnen de partij zowaar een rechtse beweging te zijn ontstaan, die zich ‘Stuurboord’ noemt, wat staat voor de rechterzijde van een schip. Eind december kwam deze nieuwe christendemocratische beweging, in de eerste plaats een netwerk van burgemeesters, reeds in het nieuws op de opiniewebsite van de Vlaamse Volksbeweging (VVB). Een der woordvoerders van Stuurboord is zowaar de burgemeester van mijn eigen gemeente, Kasterlee, Ward Kennes, die uitgebreid aan het woord kon komen in een interview in ’t Pallieterke van deze week. Ward stelt daarbij dat Stuurboord een antwoord is op het feit dat de mensen vaak het gevoel hebben dat CD&V centrumlinks is. Wat anders kan men het noemen als een partij in een federale centrumlinkse regering zit als vijfde wiel aan de wagen en door de coalitiepartners alleen maar wordt gedoogd om de Vlaamse oppositie zo wat kleiner te maken?
Ward Kennes komt uit een Vlaams nationaal milieu, maar om in Kasterlee politiek te kunnen meespelen, koos hij voor de christendemocraten die er al sinds mensengeheugenis heer en meester zijn. Toch zou die partij bij de laatste gemeentelijke verkiezingen haar meerderheid zijn kwijtgespeeld als de plaatselijke afdeling van het Vlaams Belang niet de fout had gemaakt maar één kandidaat voor te dragen. De kiezers, ondergetekende inbegrepen, zagen dat pas toen ze gingen stemmen. Mocht het VB een tweede kandidaat opgesteld hebben – desnoods een onafhankelijke zoals dat met Dries Van Langenhove gebeurd is - had zij een zetel meer gehad en CD&V een minder en waren de christendemocraten voor de allereerste keer hun meerderheid in Kasterlee kwijt geweest. Die zetel ging nu naar CD&V, maar omdat men bij CD&V vond dat één zetel op overschot wel eens niet genoeg kon zijn, werd er een coalitie aangegaan met de N-VA, alhoewel dat cijfermatig niet nodig was..
Het is even afwachten of die Stuurboord beweging binnen CD&V iets zal kunnen bereiken. Vaste rechtsere waarden zoals Pieter De Crem en Hendrik Bogaert zijn er (voorlopig?) niet bij. Het zal niet gemakkelijk worden in een partij die deel uitmaakt van een centrumlinkse federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen, de regio waar CD&V het van moet hebben, zeker op gemeentelijk vlak. Als het niet lukt en men verder blijft aanmodderen met Paarsgroen+, waarvan de partij maar een aanhangsel is, blijft de kans groot dat een volgende verkiezing voor een volgende nederlaag gaat zorgen, ook op gemeentelijk vlak, het enige niveau waar ze momenteel nog echt meetelt en waar ze in 2018 nog tot 40% van de stemmen haalde, meer dan het dubbele van wat ze er regionaal of federaal nog van terecht bracht. Dan zou Stuurboord wel eens overboord kunnen gaan.
Er was dezer dagen nogal wat ophef, nadat bleek dat meer dan de helft van het verplegend personeel in de Belgische francofone ziekenhuizen en woonzorgcentrales liever niet gevaccineerd wordt tegen het coronavirus. In Vlaanderen is dat amper 6%. Als reden wordt daarbij gegeven dat onze francofone Brusselaars en Walen beïnvloed worden door wat in Frankrijk gebeurd, waar men in de Zorg ook eerder sceptisch staat t.o.v. het vaccineren en ik denk ook dat dat inderdaad de reden is.
Ik heb in deze rubriek al meer dan eens geschreven dat onze francofonen naar la douce France kijken als konijnen naar een lichtbak. Op onze Franstalige media, in het bijzonder op de Tv- uitzendingen, wordt heel wat gekeken naar wat in Frankrijk gebeurt. Bij het avondnieuws op de Tv zap ik wel eens naar RTL en moet ik meemaken dat daar soms ook meest banale criminele feiten en het leven van bekende Fransen regelmatig uitvoerig worden getoond en becommentarieerd. Dat kan gaan over een moord in de Provence, een brandstichting in Bretagne of zelfs over grensoverschrijdend gedrag van e.o.a. Franse artiest, waarvan wij in Vlaanderen niet eens het bestaan vermoedden. Of over een gerechtszaak over de erfenis van Johnny Hallyday op een Parijs tribunaal en dergelijke meer.
Het vaccineren tegen het coronavirus is bij ons niet verplicht én is kosteloos. Het verschil tussen Francofonië en Vlaanderen is echter dermate groot, dat men zich daarover terecht vragen kan stellen. Mochten de transfers vanaf 2024 effectief worden afgebouwd en Wallonië helemaal financieel in de put zou komen te zitten, wat houdt hen daar dan nog tegen om bij Frankrijk aan te sluiten? Vraag is maar of de Fransen er de ‘petites belges’ wel bij zouden willen. Ze hebben daar zelf al genoeg armoedige landsstreken.
Ons mateke is, na zijn coronabesmetting en quarantaine, weer boven water gekomen en dat zullen we geweten hebben. Nadat eerst gezegd werd dat de SP.a dit jaar geen Nieuwjaarsboodschap zou geven, heeft Rousseau dat toch nog in extremis gedaan. Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 28 januari, lijkt het er steeds meer op dat de SP.a een éénmansbedrijf is geworden, waarin niemand anders in staat lijkt een virtuele SP.a-Nieuwjaarsboodschap te kunnen geven. Het zou trouwens de laatste moeten zijn onder die naam, want vanaf 1 mei wordt het ‘Vooruit’. Als men het mij vraagt, nu niet bepaald een naam om wild van te worden, tenzij dan misschien in slogans zoals ‘Vooruit met de geit’ en dergelijken. Doet me denken aan dat mopje van die politieagent die een automobilist een bekeuring dreigde te geven omdat die zijn wagen op het trottoir had staan. Zegt de agent: ‘Vooruit, achteruit. Komt eraf of ge staat erop’.
Ons mateke pleit in zijn nieuwjaarsboodschap ook voor meer loon dan de 0,4% opslag (boven op de index) voor de mensen die werken bij bedrijven die tijdens de coronacrisis beter hebben geboerd, zoals bv supermarkten en pakjesdiensten. Dat lijkt niet slecht, maar het zou het verschil met de mensen die de tegenslag hadden technisch werkloos te worden, nóg groter maken. Waar is de solidariteit?
Tenslotte mengde ons mateke zich ook in de kakafonie over de coronaprikjes. ‘Hoe meer zielen, hoe groter kerkhof’ is hier zelfs letterlijk te nemen. Wie heeft er tot nu toe nog niet gezegd wie volgens hem/haar eerst moet/zal gevaccineerd worden? Op elk bericht dat daarover verschijnt is er steeds meteen een meestal negatieve reactie. Het lijkt één grote chaos en het is alleen maar te hopen dat de leveringen blijven komen en de mensen die de prikjes geven gewoon verder doen, ongeacht wat er nog allemaal over verteld zal worden. Ook door ons mateke.
‘Maart slaat met zijn kop of met zijn staart’ zegt een weerspreuk. Het wordt ‘met zijn staart’ dit jaar en niet op gebied van het weer, maar dat van de arbeidsmarkt.
Op 31 maart komt er nl normaal gesproken een einde aan de tijdelijke werkloosheid i.v.m. Corona. Vraag is maar of de meeste bedrijven, wier werknemers door het Coronasysteem getroffen worden, tegen die tijd weer normaal zullen kunnen functioneren, om nog te zwijgen over bedrijven die misschien helemaal niet meer zullen mee draaien. E.e.a. zal afhangen van het aantal besmettingen en ziekenhuisopnames, die op hun beurt kunnen afhangen van de werking van de ondertussen toegediende vaccinaties.
De Rijksdienst voor Arbeidsbemiddeling (RVA) heeft over 2020 gemiddeld aan zo’n half miljoen werknemers een tijdelijke werkloosheidvergoeding betaald. Voor het hele jaar 2020 betekende dat zo’n 4 miljard euro, wat bijna evenveel was als voor de gewone werkloosheid, inbegrepen die van het ‘Stelsel van Werkloosheid met een Bedrijfstoeslag’ (SWT), het vroegere brugpensioen.
De vraag zal zijn wat de overheid gaat doen als er op 31 maart nog steeds geen klaarheid zou zijn, wat tot de mogelijkheden behoort. Eind 2020 ging dat nog om 370.000 werknemers. Ter vergelijking: Bij Ford Genk ging het 2012 om ‘slechts’ 4.300 werknemers. Voor heel wat van die mensen wordt het bang afwachten. Ze krijgen momenteel een uitkering van 70% van hun recentste loon, plus een supplement van 5,65 per dag tijdelijke werkloosheid. Vraag blijft hoe lang dit nog vol te houden zal zijn.
In het licht van bovenstaande is het bijna lachwekkend dat de vakbonden de interprofessionele loononderhandelingen hebben verlaten, zoals ik reeds schreef in mijn blog van 23 januari (‘De week van het ongenoegen(3). Een loonsverhoging van 0,4% (boven op de index) voor de volgende twee jaar zou in normale omstandigheden inderdaad niet aanvaardbaar zijn, maar het zijn nu eenmaal geen normale omstandigheden.
Het huis van Alexander De Croo werd een dezer dagen met hakenkruizen beklad. Dat was voor mij een déjà vu. Onze familie heeft dat nl ook meegemaakt bij de bevrijding in 1945 en ik wil de lezers dat verhaal niet onthouden. Het verscheen trouwens in een speciaal Repressienummer als bijdrage van ’t Pallieterke van 11 september 2019. Hieronder het relaas zoals ik het in ’t Pallieterke schreef:
Nooit vervolgd,
Wel alles kwijt
Mijn vader had tijdens WO II een schoenmakerij in Kalmthout. Enkele straten verder dan waar wij woonden, was er een houthandel met een grote loods.Die loods werd door de Duitsers aangeslagen om er een legereenheid in onder te brengen.
Die legereenheid had zijn eigen schoenmakers bij (zo ging dat in die tijd) en die kwamen bij ons hun schoenen repareren. Daar konden wij niets tegen inbrengen. De Duitsers betaalden ‘pünktlich’ de gemaakte kosten en brachten af en toe ook iets mee dat in oorlogstijd moeilijk tot niet te vinden was, chocolade bv of koffie. Buren die daarvan op de hoogte kwamen, hadden het daar moeilijk mee, zoals later uit dit verhaal zal blijken.
Toen, bij de bevrijding van Antwerpen, stad en haven bijna zonder tegenstand of schade door de Geallieerden werd ingenomen, was er een Canadese eenheid, ‘versterkt’ met Belgische weerstanders van de Witte Brigade, die meteen verder oprukte naar het noorden. In Kalmthout werden ze tot staan gebracht door de Duitsers die zich daar in en rond de heide gehergroepeerd hadden. De wijk waarin wij woonden lag in het vuurgebied en de hele bevolking ervan werd gevraagd hun huizen te ontruimen. Wij trokken te voet naar Putte-Kapellen, dat al bevrijd was en kregen daar logies bij gastvrije medemensen.
Dezelfde avond, toen wij in Putte aankwamen, werd vader aangehouden op verdenking van collaboratie met de vijand. Waarschijnlijk had dat te maken met de Duitse militaire schoenmakers en kwam de klacht van jaloerse buren. Hoe dan ook, vader werd binnen de 24 uur weer vrijgelaten, een duidelijk bewijs dat die collaboratie een verzinsel was. Een grote week later konden we weer naar huis en vonden we er alles leeggeroofd. In het huis was letterlijk alles weg, tot zelfs het laatste stukje leder uit de schoenmakerij. Buiten op het huis stonden enkele hakenkruisen. Vader is nooit vervolgd geweest, laat staan veroordeeld; maar van de hele inboedel van ons huis hebben wij nooit iets terug gezien.
GUIDO VAN ALPHEN
Tot daar het verhaal zoals het in ’t Pallieterke verschenen is. Ik was toen vijf jaar, maar kan me nog steeds dat totaal leeggehaald ouderlijk huis herinneren. Bij de eerste verkiezingen na de Tweede Wereldoorlog stemde mijn familie voor Herman Wagemans, een Antwerps advocaat die opkwam voor amnestie en later mee aan de wieg stond van de Volksunie, waar we daarna voor stemden, dan voor het Vlaams Blok en nu voor het Vlaams Belang. Ik hoop nog mee te maken dat de Vlaamsnationale partijen in 2024 samen een meerderheid halen in het eigen parlement en hun geschillen dan bijleggen. Ze hebben nog vier jaar om dat te doen. Het kan de eerste effectieve stap zijn naar Vlaams zelfbestuur en onafhankelijkheid. Als dat niét gebeurt, dan mag Vlaanderen het vergeten en zullen wij voor altijd de enige meerderheid blijven die het in een democratisch land niet voor het zeggen zal hebben. Of, zoals Anton van Duinkerken het verwoordde: ‘dan zal het Vlaamse volk het enige ter wereld blijven dat altijd een grote toekomst zal hebben in het verleden’
Er blijken in dit land te weinig artsen te zijn om de langdurig zieken te controleren. 260 artsen voor 460.000 langdurig zieken. Voor mij is dat geen verrassing, want ik heb in deze rubriek al jaren geschreven dat er een tekort was aan huisartsen, spoedartsen en tandartsen. De reden daarvoor was een numerus clausus bij de ingangsexamens. Ik heb een kleinzoon die ondertussen huisarts is kunnen worden, maar die op de universiteit een jaar verloren heeft omdat hij niet meteen voor dat ingangsexamen slaagde, een examen dat niets te maken had met geneeskunde, maar alleen met een soort computerspelletje dat als enig voordeel had dat het in een oogwenk digitaal kon gecontroleerd worden. Jonge mensen, die zich geroepen voelden om (tand)arts te worden, waren dan bijna verplicht eerst biomedische te volgen, waarvoor geen ingangsexamen nodig was en na het behalen hun bachelordiploma daarin, via een schakeljaar over te stappen op geneeskunde. Maar heel wat dokters in spe haakten af.
Klap op de vuurpijl was dan nog dat de francofonen, gewend als ze zijn de wetten in dit land niét na te leven als ze hen niet goed uitkomen, ook het resultaat van dat ingangsexamen aan hun laars lapten en toch verder konden studeren. Maggy De Block (Open VLD) heeft daar iets aan gedaan en niet meer de behaalde punten, maar de plaatsen als slaagkans laten tellen, wat ook een numerus clausus is. Verder heeft De Block de vele Franstalige afgestudeerden, die wel een diploma hadden, maar geen RIZIV nummer kregen omdat het aantal daarvan beperkt was; toch geregulariseerd en werd daarmee bevestigd dat de wet niet naleven in dit land alleen lonend is, als ge Franstalig bent.
Het resultaat van dat geknoei à la belge is wel dat we nu – zoals verwacht – in Vlaanderen met een groot tekort aan artsen zitten en dat terwijl de Coronacrisis van onze artsen extra veel bijkomende inzet vraagt. En niemand staat te springen om het tekort bij de controle van langdurig zieken op te lossen, waardoor allerlei mistoestanden ontstaan en blijven bestaan, de staat er miljoenen euro’s aan verliest en de ziekenkassen daarvoor moeten opdraaien.
---
En dan nog dit: februari wordt de maand waarin het minst geklaagd zal worden. Het telt maar 28 dagen. (grapje)
Het zoveelste schandaal binnen de PS blijft onze media beroeren, maar in feite zijn de laatste feiten ervan in Luik nog een voortvloeisel van de moord op PS-kopstuk André Cools, 30 jaar geleden a.u.b. Het onderzoek daarnaar leidde tot het fameuze Agusta-schandaal dat ook in Vlaanderen slachtoffers maakte binnen de socialistische familie en bracht een serie van malversaties aan het licht waarbij heel wat politiekers bij betrokken waren, waarvan de meeste de PS stempel droegen. De moord maakte aan deze praktijken echter geen einde. De verwevenheid van politiek met groot geld in Wallonië is feitelijk nooit stilgevallen. Na Cools waren er de problemen met zijn politieke erfgenamen, daarbij o.m. ‘papa’ Daerden en Alain Mathot, deze laatste de man die ooit zei ‘dat het gat in de Begroting er vanzelf gekomen was en weer vanzelf zou weggaan’. De Daerden en Mathot die nu mee de Luikse politiek bepalen, zijn beide ‘zoon van’. Stéphane Moreau, die voorlopig in de cel zit en beschouwd wordt als het meesterbrein achter de meeste van deze malversaties,, zette papa Daerden opzij als burgemeester van Ans, maar werd bij het eerste schandaal van Publifin, dat ook in Vlaanderen speelde, meer bepaald in Gent en Oostende (denk maar aan ‘Publipart’ en ‘Electrawinds’) en nu Nethys heet, uit de partij gezet. Tussendoor was er ook nog het Omob-schandaal , een verzekeringsmaatschappij waarvan Cools destijds voorzitter was, die Cools’ politiek netwerk (intercommunales, ziekenhuizen, water- en elektriciteitsmaatschappijen en andere nutsbedrijven) mee financierde en later is overgegaan in Ethias. Over deze laatste is zelfs binnen de huidige federale Paarsgroen+ regering zopas een eerste conflict ontstaan, omdat de PS haar niet wil laten privatiseren. De hoofdzetel is nl nog steeds in Luik en de PS maakt ook daar nog steeds grotendeels de dienst uit, vandaar.
---
In de marge van bovenstaande hierbij een voorbeeld van wat zich daar allemaal afspeelt, in Luik maar ook daarbuiten.
Misschien zegt de naam Julie Fernandez-Fernandez in Vlaanderen niet veel, maar deze dame was ooit staatssecretaris in de regering Leterme. In 2019 werd ze herverkozen op de Kamerlijst, maar ze verkoos, wegens het cumulverbod, schepen van Luik te blijven. Als schepen krijgt ze daar een jaarsalaris van 100.000 euro, en daar houdt het niet bij op. Omdat ze haar Kamerzetel opgaf, krijgt ze gedurende twee jaar een maandvergoeding van 9.742 euro (in totaal 233.800!). Daarenboven is ze voorzitter van de intercommunale Enodia en en het pensioenfonds Ogeo Fund, twee instellingen die ook ter sprake komen in het gerechtelijk onderzoek dat nu aan de gang is. Voor het Ogeo Fund beheert Fernandez-Fernandez een budget van 1 miljard euro, alhoewel ze volgens toezichthouder FSMA daarvoor niet geschikt is, tenzij ze bijscholing zou krijgen, wat tot op heden niet gebeurd is. En Fernandez-Fernandez is bij de PS geen uitzondering, zeker niet in de Luikse republiek der kameraden, Ongetwijfeld gaan daar nog lijken uit de kast vallen, maar geen mens in Wallonië gelooft dat het systeem er veel zal veranderen.
In deze rubriek heb ik al menigmaal de rekening gemaakt van de Noord-Zuid transfers, de laatste keer nog in mijn blog van 18 dezer (‘De Waalse relance’). Daarin schreef ik dat die transfers 6 miljard euro per jaar bedragen, maar dat Vlaanderen in werkelijkheid het dubbele betaalt, omdat het ook 90% van de staatsschuld betaalt (Brussel 10% en Wallonië niets/nihil). Wel, ik blijk me vergist te hebben. Het is nٕóg meer.
Volgens de nieuwste transferstudie van André Decoster en Willem Sas, beiden – als ik me niet vergis – verbonden aan de KULeuven, zal dit jaar het transferbedrag – de staatsschuld niet meegerekend - de 7 miljard overschrijden. M.a.w. de transfers richting Wallonië gaan nóg toenemen. Ook de transfers vanuit Brussel naar Wallonië zullen nog stijgen.
Omdat sommige mensen zich daarbij vragen stellen, ben ik zo vrij even uit te leggen hoe dat allemaal werkt.
Krijgt een regio meer geld dan ze bijdraagt via belastingen, dan is ze een netto-ontvanger. Betaalt ze meer dan de federale overheid ervan uitgeeft dan is die regio een netto-betaler. De transfers zijn in werkelijkheid geldstromen van de netto-betaler - in casu Vlaanderen voor 90% en Brussel voor 10% – naar de netto-ontvanger, Wallonië. Dat gebeurt via de federale overheidsuitgaven, de Sociale Zekerheid, de ambtenarenlonen en de dotaties uit de financieringswet.
Het is al van 1955 geleden dat het Bruto Binnenlands Product (BBP) in Wallonië hoger lag dan in Vlaanderen. Zelfs nu er, o.m. door hightech bedrijven, ook meer in Wallonië geïnvesteerd wordt, blijft het aantal werklozen daar stijgen.
In de wetenschap dat men, volgens de akkoorden van de zesde staatshervorming, vanaf 2024 de transfers zal moeten beginnen af te bouwen, iets wat ook door de PS ondertekend werd (een koehandel om Di Rupo federaal premier te kunnen maken) lijkt dit een mission impossible. Ondertussen kost die hele grap elke Vlaming jaarlijks wel zo’n 1.000 euro.
