Het Luikse gerecht is op het spoor gekomen van een zoveelste financieel schandaal. Alhoewel het onderzoek in handen is van onderzoeksrechter Frenay, dezelfde die onlangs Stéphane Moreau (de spilfiguur van de schandalen rond Publifin en Nethys) en François Fornieri (de zgz ‘Waalse Marc Coucke’) liet aanhouden, gaat het nu om een zaak die daar helemaal niets mee te maken heeft, maar wel weer om enorme bedragen. Men spreekt van zelfs honderden miljoenen euro.
Dat geld – een bedrag van meer dan 400 miljoen is al gevallen – kwam reeds in 1999 in Luxemburg bij de bank Degroof (zowat de nummer vijf in België na de fusie met Petercam) terecht vanuit Zwitserland en werd daar ondergebracht in een investeringsvennootschap. Het behoorde toe aan de Luikse familie Jossart die toen al een kleine eeuw samenwerkte met wapenfabrikant FN Herstal. Gustave Jossart werd door de Belgische regering in ballingschap tijdens WO I in het Franse Le Havre zelfs ingeschakeld om in Frankrijk een wapenfabriek op te starten en kreeg na die oorlog de opdracht FN Herstal weer op te starten, nadat die fabriek door de Duitse bezetter was leeggeroofd. Bij zijn dood werd Gustave Jossart opgevolgd door een zoon met dezelfde voornaam. Die laatste bleef er directeur tot 1978 toen hij verder ging als zelfstandig wapenhandelaar in het Midden-Oosten. De Jossarts waren nooit aandeelhouder bij FN, dat – nota bene - eigendom is van het Waalse gewest, maar werden wel tot op het hoogste niveau betrokken bij het sluiten van grote wapencontracten. Toen Gustave Jossart Jr stierf in 2015 kwam pas aan het licht wat voor enorm vermogen hij had achter gelaten. Zelfs zijn eigen kinderen zouden er weinig of niets van geweten hebben.
De kans is groot dat de honderden miljoenen bij Degroof-Petercam, zoals de fusiebank nu heet, met de wapencontracten te maken hebben gehad. De bank wordt niets ernstig ten laste gelegd, want zij heeft zelf de antiwitwascel erover ingelicht. Maar Luik zit daarmee meer dan waarschijnlijk aan zijn zoveelste schandaal, waar de Waalse politiek weer wel eens mee te maken zou kunnen hebben. Het lijkt er hoe langer hoe meer op dat ‘la Gauche Caviar’ en enkele duistere elementen binnen het grootkapitaal het in Wallonië goed met elkaar kunnen vinden en doet wat denken aan de schandalen die er enkele jaren geleden waren in Charleroi. Toen deed er daar het mopje de ronde over Diogenes die Charleroi bezocht. Het zou de dag van vandaag niet misstaan in Luik. Ik wil de lezers de aan de Luikse toestanden aangepaste mop niet onthouden.
---
Diogenes was een filosoof uit de Griekse oudheid, die met een olielamp door de hoofdstad Athene liep om naar oprechte mensen te zoeken.
Op zekere dag besloot hij dat ook eens in Luik te proberen. Op een gegeven ogenblik vindt een voorbijganger Diogenes uitgeput op een bank in het centrum van de stad. ‘En’, vraagt de man, ‘hebt ge een oprechte mens gevonden?’. ‘Zwijg stil’, zegt Diogenes, ‘ik ben al blij dat ik mijn lamp nog heb’.
I.v.m. de geplande relance in het post-corona tijdperk en het verkrijgen van het geld van het Europese Herstelfonds, waarover al e.e.a. te doen was, is het de bedoeling van de Vlaams gewestregering om de activiteitsgraad in Vlaanderen boven de 80% te brengen. Om dat te kunnen verwezenlijken moet echter de federale regering meewerken, zeker voor wat de langdurig zieken betreft. Het is nl weer eens geen toeval dat het aantal langdurig zieken en invaliden in Wallonië een aardig stuk hoger ligt dan in Vlaanderen, vandaar.
Volgens de jongste Eurostat-cijfers van 2019 gaat het in België om liefst bijna een half miljoen mensen die langdurig ziek of invalide zijn. Dat zijn er 200.000 meer dan tien jaar geleden en dat betekent 6,4% van de bevolkingsgroep tussen 20 en 65 jaar. Ter vergelijking: het Europees gemiddelde is maar 4,3%. In 12 van de 27 EU-landen was er die laatste tien jaar zelfs helemaal geen stijging en in Duitsland en Italië zitten ze voor dezelfde periode aan respectievelijk 3,3 en 2,6%.
Volgens een rapport van Jan Denijs, de arbeidsmarktdeskundige van de uitzendgroep Randstad, is België het enige EU-land met een lager dan gemiddelde arbeidsgraad én een hogere dan gemiddelde ziekte en invaliditeit. Dat dat laatste bijna uitsluitend op rekening van Wallonië komt, zegt Denijs er niet bij en komen we, naar slechte gewoonte, ook niet van Europa te weten dat alleen maar Belgische cijfers geeft en geen regionale, maar is een logisch resultaat als men er de Eurostat-cijfers naast legt. Het zou pas een verrassing zijn als het eens andersom zou geweest zijn.
In mijn blog van 12 dezer had ik het er nog over dat in Italië Silvio Berlusconi de laatste premier was die daar democratisch verkozen werd. Sindsdien zijn er al zes andere geweest, allemaal zgz ‘technocraten’, ‘Super Mario’ inbegrepen. De in Italië populaire cabaretière Luciana Litizzetto zei het zo: ‘Wij hebben in Italië geen parlementaire democratie, maar een verwarmingsketel. Eens in de zoveel tijd bellen we een technicus’...
---
Nu is die Mario Draghi misschien wel de enige ‘technicus’ die de verwarmingsketel daar nog kan repareren. In feite draait bij onze Transalpijnen alles om de miljarden die het land kan krijgen van het Europees Herstelfonds. Die leningen en subsidies bedragen in totaal meer dan 200 miljard euro. Vóór hij die krijgt zal Draghi echter moeten afkomen met een plan waaruit zal moeten blijken dat dat geld op een intelligente manier zal besteed worden. Met zijn ervaring bij de Europese Centrale Bank (ECB) is hij een van de weinige Italianen die daartoe in staat wordt geacht. Vroeger was dat geen probleem. Het land devalueerde zijn Lire en klaar was kees. Wij hebben negen jaar in Italië gewoond, van 1963 tot 1972. Toen we daar aankwamen, kregen we 8 Bfr voor 100 Lire. Toen we er vertrokken nog maar 4 en had de Lire dus op negen jaar tijd de helft van zijn waarde verloren. Daardoor werd de Italiaanse export echter wel goedkoper en kon het land blijven concurreren. Sinds het Verdrag van Maastricht kan dat niet meer.
Aan ‘Super Mario’ dus de taak om daarvoor een oplossing te vinden. Zijn slogan bij de ECB ‘I’ll do whatever it takes’ zou ook in eigen land wel eens van pas kunnen komen.
In Spanje zijn er al een paar dagen in verschillende steden serieuze rellen uitgebroken nadat een rapper daar acht maanden cel gekregen heeft omdat hij de politie en het koningshuis zou beledigd hebben. Na wat er daar al met Catalaanse politici al is gebeurd, die tot 13 jaarcelstraf kregen omdat ze een vreedzame verkiezing voor onafhankelijkheid hadden georganiseerd, kijkt men er niet meer van op. De Inquisitie lijkt in Spanje te zijn teruggekeerd van nooit weggeweest.
Dat doet natuurlijk niets af van het feit dat ook de huidige betogingen te maken krijgen met een aanhangsel van een losgeslagen schorremorrie dat van de gelegenheid misbruik maakt om vernielingen aan te richten en te plunderen. De linkse Spaanse minderheidsregering had zich dat echter kunnen besparen door de vrije meningsuiting en het recht op verkiezingen niet te bestraffen op de manier waarop ze dat heeft gedaan.
In de marge van bovenstaande wil ik nog maar eens wijzen op de lakse houding ter zake van Europa. Vorige week tweette ‘onze’ Didier Reynders nog dat hij het Hongarije van Orbán in ’t oog houdt. De schijnheiligaard zou zich beter met Spanje bezig houden.
Bij ’t Pallieterke, dat duchtig aan het vernieuwen is, hebben ze sinds enkele weken een nieuwe columnist, een zekere Alain Grootaers. Ik kende hem niet, maar velen zullen zich hem herinneren van het Tv-programma ‘Slimste mens ter wereld’, waarvan hij de allereerste winnaar blijkt te zijn geweest. De man woont momenteel met zijn echtgenote op een ‘finca’ (boerderijtje) in Andalusië en reageert van daaruit met de nodige verbazing en ironie op ons politieke wereldje.
Voor mij had hij al in zijn tweede column gescoord toen hij daarin Wouter Beke ‘Markske’ noemde, zoals die figuur uit de Kampioenen. Zo noem ik die nl ook en dat al sinds enkele jaren. Lang vóór hij de kans kreeg zichzelf tot Vlaams minister te benoemen, wat hem bij Kaaiman de titel ‘Zelfbediening W. Beke’ opleverde. Men zou ermee kunnen lachen, ware het niet dat de man al enkele pijnlijk blunders op zijn actief heeft, eerst tijdens de eerste Covid19-golf bij de Woonzorgcentra en recenter bij de contact-tracing, zoals uitlekte op de Pano-reportage van vorige week, terwijl er ook een reukje blijkt te zijn aan de door hem gegunde overheidscontracten met de callcenters.
Alain Grootaers noemt Beke ook ‘Wouterke van de Kampioenen’ , een variant dus op ‘Markske’ . Aan zijn geklungel zal dat niet veel verschil uitmaken.
---
En dan is er in onze regionale politiek ook nog een zekere François De Smet. Ondanks wat zijn naam laat vermoeden, is de man een volbloed francofoon, voorzitter van Défi, het vroegere FDF, opvolger van Vlaminghater Maingain en al niet veel beter. Als het van die man afhangt, zou Brussel morgen, bij een volgende staatshervorming, uitgebreid moeten worden. Vanuit zijn francofoon superioriteitsgevoel denkt hij daarmee de inwoners van de Rand een dienst te bewijzen. Te gek voor woorden, als men weet dat het huidige Brusselse gewest er nu al niet in slaagt de eindjes aan elkaar te knopen. Persoonlijk vind ik dat er met Brussel alleen nog kan gepraat worden, als men er daar eerst eindelijk eens in zal slagen van het gewest één stad te maken, met één burgemeester, één schepencollege, één gemeenteraad en één politiezone. zoals in alle andere wereldsteden. New-York, met zijn 11 miljoen inwoners kan dat, maar in Brussel zou dat niet lukken. En dat men van de 19 baronieën districten maakt, zoals dat bv ook in Antwerpen is gebeurd. Ik kan me trouwens niet voorstellen dat de gemeenten in de Rand rond Brussel staan te springen om aan te sluiten bij de Brusselse multicul van 186 nationaliteiten, waarvan een groot deel op kosten van de stad leeft.
Zoals ik al eens meer geschreven heb, had men die partij van De Smet i.pl.v. Défi (wat ‘uitdaging’ betekent), beter Méfi genoemd (‘wantrouwen’).
Ik kom even terug op de benaming ‘Forza Flandria’. Dat was, zo’n dertig jaar geleden, een idee van journalist Lode Claes, die het in zijn oude dag had opgepikt bij het conservatieve maandblad Nucleus. Claes was een overtuigd Vlaamsnationalist, die nog voor de Volksunie in de Senaat had gezeten en zelfs, eerst apart met een eigen partij (‘De Vlaamse Volkspartij – VVP) en later samen met Karel Dillen, de stichter van het Vlaams Blok, aan verkiezingen had deelgenomen, maar bovendien een tijdje directeur werd bij Trends, toen nog een rechtseconomisch blad. De naam ‘Forza Flandria’ had Claes gekopieerd van de ‘Forza Italia’ van Silvio Berlusconi, maar dan in de vorm van een driehoeksverhouding, waarbij hij op sociaaleconomisch vlak de vrije markt verdedigde (liberaal), op filosofisch vlak de Westerse waarden (conservatief) en op communautair vlak het Vlaams belang (toen nog niet bedoeld als partij). Het is in die zin dat ook De Wever kiezers van de traditionele partijen wil binnenhalen. Hij aast op de conservatieve kiezers bij CD&V en de liberale kiezers bij Open VLD die willen samengaan met wat hij de ‘gematigde Vlaamsnationalisten’ noemt.
Taalkundig slaat ‘Forza Flandria’ trouwens nergens op, want in het Italiaans wordt Vlaanderen ‘Fiandra’ of het meervoud ‘Le Fiandre’ (‘De Vlaanders’) en in het Spaans ‘Flandes’. Het doet meer denken aan de Flandria plezierboten op de Schelde. Dat het idee nu werd overgenomen door de burgemeester van de stad aan de Schelde duidt eerder op een gebrek aan originaliteit.
‘Forza Flandria’ had tenslotte weinig te maken met het ‘Vlaanderen In Actie’ (VIA), dat werd opgestart door Kris Peeters als Vlaams minister en later als Vlaams minister-president en dat eerder een soort bezigheidstherapie bleef die onze regio niet veel heeft opgebracht. Onder Bourgeois werd het stilletjes begraven.
Na zijn verklaring dat hij nooit met het Vlaams Belang in zee zal gaan en zelfs als N-VA-voorzitter zou opstappen, mocht zijn partij het wél doen, is Bart De Wever dan op de proppen gekomen met wat hij wél denkt te zullen doen. Hij wil nl de Forza Flandria gedachte nieuw leven inblazen. Om een lang verhaal kort te maken: hij wil van de N-VA een grote Volkspartij maken, een traditionele beleidspartij zoals vroeger de CVP en later zelfs Verhofstadt het wou. Van die CVP is niet veel meer van overgebleven, tenzij (voorlopig nog) op gemeentelijk vlak en hoe het met Verhofstadt en zijn partij is afgelopen ga ik niet voor de elfendertigste keer vertellen.
De Wever droomt er nu dus van de conservatieve kiezers bij CD&V, de liberale kiezers bij Open VLD en wat hij de gematigde Vlaamsnationale kiezers noemt te kunnen aantrekken. Zelfs als zoiets ook maar gedeeltelijk zou lukken, houdt Bartje er geen rekening mee dat hij voor elke kiezer die hij uit de traditionele partijen zou kunnen overtuigen om in zijn vernieuwde partij te stappen, hij er wel eens drie of meer uit zijn eigen N-VA zou kunnen verliezen aan het Vlaams Belang. Volgens de laatste peilingen is de N-VA al een derde van zijn kiezers kwijt sinds hij vanaf 2014 zijn communautair programma tijdens de regering Michel voor vier jaar in de frigo stopte, daarna fout gokte op Marrakech en zich tenslotte drie keer voor de gek liet houden door de Zweedse coalitiegenoten die verder gingen in een regering in lopende zaken, een ersatzregering die daarna zelfs nog beëdigd werd, wat uiteindelijk uitmondde in een nieuwe federale Paarsgroen+ regering zonder N-VA en zonder meerderheid in Vlaanderen.
Als De Wever het bij de N-VA voor het zeggen blijft hebben én zou blijven weigeren in 2024 samen met het VB de volstrekte meerderheid in het Vlaamse parlement te grijpen, dan gaat hij – zoals ik al eens schreef – de weg op van Hugo Schiltz en blijft hij in het beste geval burgemeester van de Koekenstad. Zijn partij zal dan het lot ondergaan van de Volksunie en haar leden zullen dan blij mogen zijn naar een andere partij te kunnen overstappen, zoals Somers, Tommelein en Co hen vanuit de Volksunie al eens hebben voor gedaan.
Probeer dit maar eens uitgelegd te krijgen aan bv de Catalanen...
In Spanje had de socialistische premier Sanchez zijn minister van Volksgezondheid naar Catalonië gestuurd om daar de kieslijst aan te voeren. Het heeft niet mogen baten. De socialistische partij kwam wel nipt als grootste uit de regionale verkiezingen, maar de twee separatistische partijen gaan meer dan waarschijnlijk de huidige plaatselijke regeringsmeerderheid voortzetten. Ook zij gingen nl vooruit en haalden voor het eerst meer dan 50% van de stemmen. Net als bij ons (én in Schotland) zijn de nationalisten er verdeeld, maar in tegenstelling tot hier komen ze wel tot een akkoord om samen verder te regeren en te blijven ijveren voor een onafhankelijk Catalonië, ook al zal dat nog niet voor morgen zijn. Zeker met de vele problemen die er daar zijn rond gezondheid (corona), economie, werkloosheid en armoede, was het al een hele prestatie de drang naar onafhankelijkheid te blijven koesteren. Ook merkwaardig is dat het centrumlinkse Ciudadanos – te vergelijken met onze Open VLD - die tégen de onafhankelijkheid is, zwaar heeft verloren, zo’n 30 zetels. Een voorbode voor wat onze liberalen te wachten staat?
Catalonië (én Schotland) blijven lichtende voorbeelden voor ons Vlaanderen. Petje af voor de mensen die daar als meerderheid in eigen regio moeten vechten als minderheid in Spanje en de UK. Bij ons integendeel zijn wij, Vlamingen, een meerderheid die we voorlopig maar niet verzilverd krijgen. Wij blijven de enige meerderheid die het in een democratisch land niet voor het zeggen heeft en dit ondanks het feit dat we niet alleen 60% van de bevolking uitmaken, maar daar bovenop nog 70% van de economie beheren en goed zijn voor 83% van dc export. Probeer dat maar eens aan buitenlanders uitgelegd te krijgen. Ik heb dat zelf regelmatig meegemaakt toen ik bij DAF-Trucks tien jaar buitenlandse bezoekers heb ontvangen en daar rekende ik ook de Nederlanders bij, waarvan velen niet op de hoogte waren van wat in dit land allemaal gebeurde.
Laat ons een voorbeeld nemen aan de Catalaanse nationalisten, die ook hun meningsverschillen hebben, maar toch in staat zijn die opzij te zetten om samen te werken waar dat kan en nodig is. ‘En geen idiote uitspraken meer doen zoals een welbepaalde burgemeester deed’. Deze laatste zin is niet van mij maar komt uit een lezersbrief in ’t Pallieterke van 11 februari’, die ik alleen maar kan onderschrijven. Ik kom daar trouwens nog op terug.
‘Weg de Lachaerts, weg de lauwaards, ons behoort het Noordzeestrand’
Aan deze parafrase uit ‘De Blauwvoet’, goed voor een volgende verkiezingsslogan, kan men er nu nog aan toevoegen: ‘én de zeehavens’. Het heeft drie jaar onderhandelen gevraagd, maar met het akkoord over de fusie van onze twee grootste zeehavens wordt Vlaanderen met de ‘Port of Antwerp Bruges’ meer dan ooit de poort naar de wijde wereld’. Dat dit in het Engels gebeurt, is een kanttekening die we er moeten bij nemen. Wie wereldwijd wil gaan moet de wereldwijde lingua franca van het ogenblik gebruiken. Dat het ‘Bruges’ is geworden i.pl.v. ‘Zeebrugge’ is o.w.v. de internationale naambekendheid. Tenslotte hoort Zeebrugge ook bij Brugge.
Antwerpen was reeds de tweede grootste haven van Europa (na Rotterdam) en verstevigt zo zijn positie. Samen met Zeebrugge zorgt de samenwerking ervoor dat het niet alleen de grootste containerhaven van Europa wordt, maar ook als autohaven en voor het stukgoed (‘breakbulk’ voor de kenners). En daar houdt het niet bij op. In Zeebrugge arriveert ook de reeds bestaande gasverbinding uit de UK, waar misschien in de komende jaren nog een uit Denemarken bij kan komen, plus de nabijheid van de windmolenparken op de Noordzee, wier stroom in Zeebrugge aan wal komt..
Het is de bedoeling dat ‘Port of Antwerp Bruges’ ook de Europese groene energiedraaischijf zal worden voor de invoer én de productie van groene waterstof. Gecombineerd met het hergebruik van CO2, wordt die gezien als dé alternatieve grondstof voor de chemie-industrie, in de eerste plaats die van Antwerpen, waar Vlaanderen de tweede grootste chemiecluster van de wereld heeft liggen. Tot spijt van wie het benijdt, in de eerste plaats onze groene kmers, die er liever weilanden van hadden willen maken.
Mag ik er tenslotte op wijzen, dat het nieuwe havenbedrijf er kwam door een samenwerking over de Vlaamse partijgrenzen heen, wat ook op andere gebieden voor herhaling vatbaar is om een succes te worden. Zoals ook ‘North Sea Port’, een succesvolle fusie is geworden van de Gentse haven met die van het Zeeuws-Vlaamse* Terneuzen.
---
* Nog een mopje ter zake;
‘Wij eten meestal mosselen uit Zeeuws-Vlaanderen. Waarom noemt men die altijd ‘Zeeuwse mosselen’ en geen ‘Vlaamse mosselen’?
‘Omdat de Vlaamse mosselen alleen te vinden zijn in de politiek’.
De koepel van het katholiek onderwijs is niet akkoord met de nieuwe eindtermen voor het secundair onderwijs en stapt daarvoor naar het Grondwettelijk Hof. Volgens topman Lieven Boeve worden die eindtermen te onoverzichtelijk en zal het ermee eindigen dat de afgestudeerden van alles een beetje zullen kennen, maar niets grondig. Hij zegt daarbij feitelijk dat we straks te veel managers zullen krijgen en te weinig specialisten. Ik ben het met de demarches van Boeve niet altijd eens, maar hier heeft hij, volgens mij, wel een punt en ik maak van de gelegenheid gebruik om een mopje daarover te vertellen dat zegt waarom,
Het verschil tussen een specialist en een manager:
‘Een specialist is iemand die veel weet van weinig, steeds meer komt te weten van steeds minder en tenslotte alles weet van niets.
Een manager is iemand die weinig weet van veel, steeds minder komt te weten van steeds meer en tenslotte niets weet van alles’.
Het is maar een mopje, maar er zit een beetje waarheid in.
---
En er viel nóg kolder te beleven:
Ons mateke heeft het vorige week bij Terzake serieus aan de stok gekregen met babbelkous Almaci. Stel u voor, ruzie open en bloot op Tv tussen de linkse bondgenoten van Paarsgroen+ (en de stad Gent). Nadien wist ons mateke te vertellen ‘dat hij de indruk had dat Almaci daar zat ‘om ons (SP.a, binnenkort Vooruit’) een loer te draaien’. Hij zou maar beter opletten. Vraag het maar eens aan Kalveau!
Ik weet dat het veel Vlamingen geen barst kan schelen wat daar in Wallonië gebeurt, maar zolang dit België blijft bestaan, zullen ook wij er mee te maken krijgen. Officieel zal het België zijn dat daar weer zal moeten bijpassen en tenslotte zal Vlaanderen het mogen betalen. In mijn blog van 26 januari over Bierset schreef ik reeds dat Wallonië geen zeehavens heeft en hoopte de achterstand op Vlaanderen mee te kunnen inlopen met de uitbreiding van haar luchthavens. Niet dus en zeker niet nu de havens van Antwerpen en Zeebrugge onder één dak zijn gekomen, met Antwerpen als de grootste containerhaven en Zeebrugge de grootste autohaven van Europa. En dan hebben we het nog niet gehad over de chemiecluster in de koekenstad, die de tweede grootste ter wereld is (na Houston). Ik kom daar nog op terug. De kloof Vlaanderen-Wallonië zal nóg groter worden.
Ondertussen blijven in Luik de lijken uit de kast vallen. Het (voorlopig?) laatste is dat van Luc Partoune, de CEO van de Luikse luchthaven van Bierset. Opmerkelijk, want de man werd ooit bekroond tot Waals manager van het jaar, had die topfunctie al 27 jaar en onder zijn leiding kende Bierset een spectaculaire groei als vrachtluchthaven, met klanten als TNT, Cargo Airlines, Alibaba en FedEx. Die laatste zette zopas echter een domper op de vooruitgang door begin dit jaar 40% van zijn cargo af te leiden naar Parijs, waardoor 671 werknemers er hun job verloren (mijn blog van 26 januari: ‘De hel van Bierset’).
In tegenstelling tot wat men zou denken was de gedeeltelijke verhuis van FedEx niet de oorzaak van Partoune’s ontslag. Het was eerder de druppel die de emmer deed overlopen. De man was al eerder in opspraak gekomen en, na een doorlichting, beschuldigd van corruptie, fictieve tewerkstelling en onverklaarbare onkostennota’s bij aandeelhouder en intercommunale Nethys, de opvolger van Publifin, waarmee het allemaal in Luik begonnen was. Wie daar in Bierset ook bij betrokken was, was de beruchte Vlaminghater José Happart, die tot vorig jaar bij de luchthaven voorzitter was van de raad van bestuur. In 2019 had Partoune al eens een rechtszaak afgekocht voor liefst 120.000 euro. De man ‘verdiende’ zo’n 420.000 euro bruto per jaar, terwijl dat – volgens de wet – bij overheidsbedrijven niet meer mag zijn dan 260.000. Niettegenstaande die beslissing reef de man dat jaar toch nog bijna 400.000 euro bij elkaar met ‘variabele vergoedingen’ en een aanvullend pensioenplan.
Kortom, het blijft rommelen in de republiek der kameraden die grotendeels bestaat uit mensen met een PS achtergrond met hier en daar een zeldzame MR’er. Tussendoor viel het gerecht trouwens ook nog binnen in het bureau van niemand minder dan Jean-Claude Marcourt, ook al een PS’er en zelfs voorzitter van het Waalse parlement. Hem wordt niets rechtstreeks verweten, wel dat hij de bende van Stéphane Moreau, de spilfiguur van de hele Luikse zwendel, nooit iets in de weg heeft gelegd. Die Moreau is ondertussen onder voorwaarden uit de gevangenis vrij gekomen.
‘Volgt N-VA het spoor van de Volksunie?’, vraagt politiek commentator Jurgen Ceder zich af in ’t Pallieterke van deze week. Dat vroeg ik mij al af in mijn blogs van 24 en 30 december 2020. In die van 24 december besloot ik mijn blog met de vaststelling dat ze het dan anders zouden moeten aanpakken, desnoods zonder De Wever, want dat iedereen kan gemist worden, waaraan ik toevoegde, dat de kerkhoven vol liggen met mensen die niet gemist konden worden. In die van 30 december vergeleek ik Bart met wijlen Hugo Schiltz. Die maakte zijn Volksunie ook groot, om ze daarna zelf af te breken door ze naar links te sturen (‘Rode Nel & Co’).
Dat ik hierop terug kom, heeft te maken met het feit dat Theo Francken het niet haalde bij de verkiezing van de ondervoorzitters van zijn partij. Francken, bij N-VA eerder het boegbeeld van rechts, moest het afleggen tegen Lorin Parys, ooit overgekomen van Open VLD, die de partij eerder naar het centrum wil. Francken, die zich altijd inzette tegen Immigratie, krijgt van de N-VA partijraad het verwijt dat het verzet tegen Marrakech tenslotte de partij de das heeft omgedaan. Daar is iets van waar, maar de partij had ondertussen reeds heel wat kiezers verloren door haar communautair programma op te offeren voor deelname aan de Zweedse coalitie. Het fijne daarvan zullen we nooit te weten komen, omdat de nieuwe verkiezingen waarop de N-VA meteen na Marrakech hoopte en die in het teken van de Immigratie zouden gestaan hebben, er niet zijn gekomen. Wat er over bleef van de Zweedse coalitie ging eerst door als een regering in lopende zaken, gesteund door de linkse oppositie, werd daarna zelfs beëdigd en eindigde tenslotte, zes maanden na de verkiezingen van 2019, als Paarsgroen, met als enige certitude dat de N-VA er niet meer bij betrokken werd.
Als de N-VA nog toekomst wil hebben, moet ze zorgen met het VB tot enig vergelijk te komen om samen de stormloop in te zetten naar de regionale verkiezingen van 2024 (of eerder, mocht Paarsgroen+ de legislatuur niet uitdoen). En als Bart De Wever blijft zeggen dat hij dat niét zal doen, dan kunnen we de echte flaminganten binnen de N-VA alleen maar aanraden het zonder Bart te doen, zoals ik reeds stelde in mijn blog van 24 december (‘Aan de mensen van goede wil’).
In mijn blog van 10 dezer (‘Onze Leliaards’) had ik het al even over de onverkwikkelijke zaak met Shiame El Kaouakibi. Dat was toen nog nieuws vers van de pers, maar ondertussen is gebleken dat Open VLD-voorzitter Lachaert daarmee in serieuze problemen is geraakt. Met deze zaak, die zo’n beetje lijkt op het verhaal van de koekoek, is niet alleen zijn blauwe achterban nog maar eens voor schut gezet, maar ook de blauwe jongerenafdeling waarvan hij zelf ooit voorzitter is geweest. Een buitenstaander die niet alleen meteen een verkiesbare plaats kreeg op de kieslijsten, maar daar bovenop nog 50.000 euro. En dat alles met subsidiegeld van de overheid, zeg maar de belastingbetaler.
Dat Lachaert als excuus vertelt dat de N-VA en vooral het VB via de (a)sociale media ook veel geld hebben uitgegeven voor de verkiezingscampagne van hun kopstukken, is flauwe kul. Dat doen álle partijen voor hun kopstukken, maar niet voor buitenstaanders, terwijl men de eigen leden grotendeels in de kou laat staan. De verwijzing naar VB en N-VA is een typisch voorbeeld van het Belgische politieke zwartenpietenspel, waarbij Lachaert, niet helemaal ten onrechte, probeert Gwendolientje (én Bart Somers) de schuld te geven. Net zoals hij haar eerst ook de schuld gaf dat ze Paarsgroen wilde i.pl.v. Paarsgeel en haar daarna kopieerde.
Alle partijen geven geld uit om hun kopstukken te promoten en dat het VB het nog meer heeft gedaan dan de andere partijen, was gewoon uit noodzaak, want op de officiële media komt de partij nauwelijks aan bod en meestal alleen dan nog als het slecht nieuws voor haar is.
De houding van onze media t.o.v. het VB is een beetje te vergelijken met wat Silvio Berlusconi met zijn Forza Italia in Italië meemaakte, die voor onze media ook nooit iets goed kon doen of zeggen. Met dit verschil dat deze laatste toen nog niet kon rekenen op de macht van die (a)sociale media en het moest hebben van zijn eigen TV-stations. Het was Salvini van de Lega die daar de (a)sociale media ontdekte en er gebruik van maakte.
Ondertussen is die Berlusconi wel de laatste premier die in Italië democratisch werd verkozen. Al wat na hem kwam: Mario Monti, Enrico Letta, Matteo Renzi, Paolo Gentiloni en Giuseppe Conte, was niet democratisch verkozen. Dat laatste zal meer dan waarschijnlijk ook het geval zijn met de volgende kandidaat ‘primo ministro’, Mario Draghi, ex- voorzitter van de Europese Centrale Bank (ECB), die in Italië en zelfs daarbuiten vrij populair werd omdat hij tijdens de bankencrisis de euro boven water hield (‘ I’ll do whatever it takes’). ‘Super Mario’ maakt veel kans op slagen. Het Vlaams Belang ook.
Eerst was er in Nederland het schandaal met de kinderopvangtoeslag, waarbij duizenden gezinnen jarenlang onterecht vervolgd werden voor fraude. Het was zo erg dat de verantwoordelijke in de vorige regering Rutte II, Lodewijk Ascher, een socialist nota bene, besloot zijn verantwoordelijkheid op te nemen en af te treden, als volksvertegenwoordiger, alhoewel zijn PvdA-partij niet meer in de regering zat (zie je dat bij ons al gebeuren?).
Als gevolg van die toeslagaffaire nam de regering Rutte III collectief ontslag. Zo erg leek dat dan ook weer niet, want in maart waren er in Nederland sowieso verkiezingen en ‘Teflon’ Rutte rekende erop dat ze hem nog een keer zullen sparen.
Maar de wereld staat niet stil. Na de toeslagaffaire bleek er ook een reusachtig schandaal te zijn bij de adoptie van buitenlandse kinderen. Nog iets dat al jaren etterde in Nederland (en misschien ook wel elders)..
In Italië zegt men: ‘Non c’è due senza tre’. ‘Geen twee zonder drie’ en dat derde schandaal blijkt een belastingfraude te zijn van onderaannemers van PostNL, die zich hoofdzakelijk via onderaannemers afspeelt in Vlaanderen. Daarvoor heeft PostNL een dienst gevestigd in Turnhout, nl ‘postNL Paketten België’.
We weten al langer dat Nederlandse (én Duitse) pakjesdiensten het onze e-commerce het leven moeilijk maken. De voornaamste oorzaak daarvan is het feit dat in Nederland de nachtdienst begint vanaf middernacht, in België daarentegen al om 20.00 uur, wat alles wat ’s avonds besteld wordt (en dat is het merendeel) hier duurder maakt. Dat hebben we nog te danken aan Kris Peeters, ondertussen al beloond met de lucratieve job van vicevoorzitter van de Europese Investeringsbank.
Wat het bij ons met die onderaannemers nog bij komt is, dat ze dikwijls in het zwart werken, soms zelfs met maatschappijtjes die hier al enkele jaren geleden failliet zijn gegaan en dat ze aan elkaar durven factureren zonder daarop BTW aan te rekenen. Onze Bijzondere Belasting Inspectie (BBI), die de zaak onderzoekt, heeft al weet van 29 dossiers, waarvan er 21 zijn afgehandeld met als resultaat bijna 12 miljoen euro aan ontdoken belastingen.
Tenslotte zou echter PostNL voor dergelijke gang van zaken verantwoordelijk moeten blijven. Samen met de schandalen omtrent de kinderopvangtoeslag en de mistoestanden bij de adoptie van buitenlandse kinderen is het de vraag in hoever ‘Teflon’ Rutte het straks nog zal halen bij de verkiezingen in maart. Rutte IV zou er wel eens niet meer in kunnen zitten.
In deze rubriek heb ik het al meermaals gehad over het rampzalig beleid van Guy Verhofstadt die na jaren in de oppositie haast flamingant geworden was en die met zijn burgermanifesten de rechtervleugel van de toen reeds sterk verwaterde Volksunie kon verleiden, wat later leidde tot de overstap van mensen als Jaak Gabriëls, Hugo Coveliers, Bart Tommelein en Bart Somers. Verhofstadts ultieme droom was echter niet de nieuwe grote Vlaamse volkspartij, maar het Belgische federaal premierschap. Om dat te bereiken, verloochende hij alles wat hij in die burgermanifesten had geschreven, gaf hij, om te PS te lijmen, miljarden euro’s weg aan het hopeloos verknoeide Franstalig onderwijs en maakte hij, samen met begrotingsminister Vande Lanotte, de spaarpot op die Dehaene had achtergelaten om de kosten van de voortschrijdende vergrijzing op te vangen. Zo legde hij de basis van het huidige Belgische deficit, dat alleen nog moet onderdoen voor dat van enkele Club Med landen.
Men zou zeggen dat ze het in de liberale familie nu wel geleerd zouden hebben, maar niets is minder waar. De geschiedenis herhaalt zich. Alexander Decroo liet als neofiet op het federale niveau in 2010 de regering Leterme vallen over de splitsing van Brussel-Halle/Vilvoorde, om later als minister in de regering Michel te pleiten voor herfederalisering, iets wat de Vlaamsnationalisten net niét wilden. Nu ook hij federaal premier kon worden, aarz7elde hij geen ogenblik om, net als Lachaert en Quicky, zijn eigen blauwe achterban in de wind te zetten, kazak te keren en een regering te vormen zonder meerderheid in Vlaanderen. Dit alles terwijl hij als liberaal best wist dat dit België overleeft dank zij de Vlaamse economie (70%), de Vlaamse export (83%) en de Vlaamse belastingen (90%).
En dan zijn er nog van die simpele zielen – ook in Vlaanderen - die het geweldig vinden dat Alexander Decroo zo vloeiend Frans spreekt. Dat is nogal wiedes: het is de man zijn moedertaal, letterlijk Open VLD blijft in werkelijkheid nog altijd dezelfde oude PVV: de ‘Pest Voor Vlaanderen’. We kunnen alleen maar hopen dat de eigen achterban, die zich verraden voelt, de kazakdraaiers bij een volgende verkiezing te rekening zal presenteren
---
En dan is er de zaak ‘Let’s go Urban’ van Sihame El Kaouakibi. Buiten de subsidies die ze van de Stad Antwerpen kreeg en waarbij men twijfelde wat ze ermee gedaan had, ligt ze nu overhoop met Open VLD, ook al over centen. Zo’n vroom vrouwtje, ze is zelfs naar Mekka geweest. Dat kan men zien aan de ‘El’ tussen haar voor- en achternaam.
Het jaar van het virus, 2020, werd afgesloten met een historisch Belgisch deficit van bijna 45 miljard euro. Zo’n 35 miljard komen op rekening van de coronacrisis, een dikke 9 miljard had dit land al vóór het Chinese virus en haar varianten toesloegen. Enkele kleine lichtpuntjes: in het vierde kwartaal van 2020 kende de Belgische economie – voor 70% gedragen door Vlaanderen – een onverwacht, zij het klein, overschot. Ten tweede was de crisis van 1985, die leidde tot de devaluatie van de Belgische frank, nóg erger als we het tekort afzetten t.o.v. de omvang van de economie, die ondertussen een flink stuk gegroeid is, ook voornamelijk in Vlaanderen.
Het punt waar zowat iedereen momenteel aan voorbij gaat is, dat we het geld voor dat tekort niet hebben en dat iedereen denkt dat lenen niet zo erg is omdat de rente zo goed als onbestaande is. Vraag is maar hoelang dat nog vol te houden is en hoe hoog die rente zal worden mocht de economie inderdaad nog verder optrekken. Een oplossing zou kunnen zijn het lanceren van nieuwe investeringen, maar dan wel investeringen die leiden tot groei en op korte en/of langere termijn iets gaan opbrengen, geen zoals die van de tien gratis treintickets*, om maar een voorbeeld te nemen aan wat niét meer kan.
*Georges Gilkinet, de huidige federale minister van Mobiliteit en niet toevallig een Waalse groene van Ecolo, zou de herhaling van de tien gratis treintickets niet ongenegen zijn en ligt daarom overhoop met de directie van de NMBS over de sluiting van een veertigtal stationsloketten
Hij vergat of wist daarbij niet dat de spoorwegmaatschappij een zelfstandig overheidsbedrijf is. Ondertussen heeft men hem dat toch uitgelegd gekregen en zou hij bereid zijn tot een compromis met Sofie Dutordoir, CEO van onze ‘ijzeren weg’.
---
Het moet echter niet allemaal kommer en kwel zijn. Hier nog een mopje dat bij deze winterdagen past:
‘ Wat is het verschil tussen een sneeuwman en een sneeuwvrouw?’
Open VLD is niet de enige partij die straks zal moeten rekening houden met haar achterban. De ondervoorzittersverkiezing bij de N-VA kon rekenen op ruime mediabelangstelling, ook vanwege ‘t ¨Pallieterke. Buiten de beoordeling van de zes kandidaten, deed mijn lijfblad ook een poging om eens achter de schermen te kijken en ondervroeg ze enkele partijleden over de stand van zaken. Daarbij kwam tot uiting dat er bij de N-VA nogal wat zijn die hun hart vasthouden.
De recente uitspraak van Bart De Wever dat hij nooit met het Vlaams Belang zal samenwerken en zelfs zou aftreden mocht zijn partij dat wél zou doen, heeft veel kwaad bloed gezet, ook bij zijn eigen achterban. Velen binnen de N–VA vragen zich af waarom dat nodig was. Iedere Vlaming met gezond verstand weet dat Vlaanderen in 2024 de kans van haar leven krijgt om eindelijk een eerste beslissende stap te zetten richting zelfbestuur en onafhankelijkheid. Wat daarvoor nodig is, is een Vlaamsnationale meerderheid van N-VA en VB in het eigen parlement. Volgens de laatste peilingen is dat nu ±45% . Ook bij de N-VA achterban beseft men dat het nu of nooit wordt. Die achterban vertolkt daarmee dezelfde wens die recentelijk ook geuit werd door de Vlaams Volksbeweging (VVB), zoals ik ook al melde in mijn blog van 30 januari (‘Het onvoltooide Vlaanderen’), die beide partijen vraagt niet langer elkaar te bestrijden. De gezamenlijke vijand zijn de traditionele partijen die het allemaal zover hebben laten komen. De extra stemmen die de V-partijen in 2024 zullen nodig hebben om een volstrekte meerderheid te halen in het Vlaamse parlement zijn niet degenen die ze van elkaar zouden kunnen afpakken, maar wel van de blauwe achterban, die zich bedrogen voelt door Lachaert en de CD&V-achterban van Vlaamse burgemeesters die voor hun eigen politieke overleven mogen gaan vrezen.
Buiten de kritiek op de uitspraak van De Wever, vindt een deel van de N-VA’ers dat ze meer hadden verwacht van de Vlaamse deelregering, waarbij een uitzondering wordt gemaakt voor Ben Weyts, die respect afdwingt voor zijn consequente houding t.o.v. het federale België en de andere deelstaten.
Ondertussen is bekend dat Lorin Parys vicevoorzitter blijft en de tweede benoeming naar Valerie Van Peel is gegaan. We kunnen alleen maar hopen dat zij niet alleen his master’s voice zullen vertegenwoordigen, maar ook hun oor te luisteren zullen leggen bij een achterban die het momenteel moeilijk heeft.
---
Ik kom ook even terug op de reactie van Jef Verrijcken i.v.m. de Kastelse politiek (mijn blog van gisteren ‘Van stuurboord naar overboord’)). Hij zal daarin wel gelijk hebben, zo goed volg ik die ook weer niet en schreef dan ook van horen zeggen. Ik blijf er wel bij dat het vanwege het lokale VB een amateuristische aanpak was om geen tweede kandidaat voor te dragen en ga ervan uit dat men het eventueel alleen zal gevraagd hebben aan de VB-leden. Had men het mij bv gevraagd zou ik toegestemd hebben, maar dan als onafhankelijke. Ik ben in mijn hele leven (ik werd zaterdag 81) nooit lid geweest van een politieke partij noch van een vakbond en zal dat ook niet meer worden. Ik hoop alleen op een Vlaamse coalitie in 2024 als conditio sine qua non tot een eerste stap voor het tot stand komen van een onafhankelijk Vlaanderen. Mét De Wever als het kan, zonder De Wever als het moet.
Bij CD&V schijnt er toch stilaan het besef te groeien dat men niet goed bezig is. Dat geldt op de eerste plaats op gemeentelijk niveau, waar de partij nog meetelt. Er blijkt binnen de partij zowaar een rechtse beweging te zijn ontstaan, die zich ‘Stuurboord’ noemt, wat staat voor de rechterzijde van een schip. Eind december kwam deze nieuwe christendemocratische beweging, in de eerste plaats een netwerk van burgemeesters, reeds in het nieuws op de opiniewebsite van de Vlaamse Volksbeweging (VVB). Een der woordvoerders van Stuurboord is zowaar de burgemeester van mijn eigen gemeente, Kasterlee, Ward Kennes, die uitgebreid aan het woord kon komen in een interview in ’t Pallieterke van deze week. Ward stelt daarbij dat Stuurboord een antwoord is op het feit dat de mensen vaak het gevoel hebben dat CD&V centrumlinks is. Wat anders kan men het noemen als een partij in een federale centrumlinkse regering zit als vijfde wiel aan de wagen en door de coalitiepartners alleen maar wordt gedoogd om de Vlaamse oppositie zo wat kleiner te maken?
Ward Kennes komt uit een Vlaams nationaal milieu, maar om in Kasterlee politiek te kunnen meespelen, koos hij voor de christendemocraten die er al sinds mensengeheugenis heer en meester zijn. Toch zou die partij bij de laatste gemeentelijke verkiezingen haar meerderheid zijn kwijtgespeeld als de plaatselijke afdeling van het Vlaams Belang niet de fout had gemaakt maar één kandidaat voor te dragen. De kiezers, ondergetekende inbegrepen, zagen dat pas toen ze gingen stemmen. Mocht het VB een tweede kandidaat opgesteld hebben – desnoods een onafhankelijke zoals dat met Dries Van Langenhove gebeurd is - had zij een zetel meer gehad en CD&V een minder en waren de christendemocraten voor de allereerste keer hun meerderheid in Kasterlee kwijt geweest. Die zetel ging nu naar CD&V, maar omdat men bij CD&V vond dat één zetel op overschot wel eens niet genoeg kon zijn, werd er een coalitie aangegaan met de N-VA, alhoewel dat cijfermatig niet nodig was..
Het is even afwachten of die Stuurboord beweging binnen CD&V iets zal kunnen bereiken. Vaste rechtsere waarden zoals Pieter De Crem en Hendrik Bogaert zijn er (voorlopig?) niet bij. Het zal niet gemakkelijk worden in een partij die deel uitmaakt van een centrumlinkse federale regering zonder meerderheid in Vlaanderen, de regio waar CD&V het van moet hebben, zeker op gemeentelijk vlak. Als het niet lukt en men verder blijft aanmodderen met Paarsgroen+, waarvan de partij maar een aanhangsel is, blijft de kans groot dat een volgende verkiezing voor een volgende nederlaag gaat zorgen, ook op gemeentelijk vlak, het enige niveau waar ze momenteel nog echt meetelt en waar ze in 2018 nog tot 40% van de stemmen haalde, meer dan het dubbele van wat ze er regionaal of federaal nog van terecht bracht. Dan zou Stuurboord wel eens overboord kunnen gaan.
Er was dezer dagen nogal wat ophef, nadat bleek dat meer dan de helft van het verplegend personeel in de Belgische francofone ziekenhuizen en woonzorgcentrales liever niet gevaccineerd wordt tegen het coronavirus. In Vlaanderen is dat amper 6%. Als reden wordt daarbij gegeven dat onze francofone Brusselaars en Walen beïnvloed worden door wat in Frankrijk gebeurd, waar men in de Zorg ook eerder sceptisch staat t.o.v. het vaccineren en ik denk ook dat dat inderdaad de reden is.
Ik heb in deze rubriek al meer dan eens geschreven dat onze francofonen naar la douce France kijken als konijnen naar een lichtbak. Op onze Franstalige media, in het bijzonder op de Tv- uitzendingen, wordt heel wat gekeken naar wat in Frankrijk gebeurt. Bij het avondnieuws op de Tv zap ik wel eens naar RTL en moet ik meemaken dat daar soms ook meest banale criminele feiten en het leven van bekende Fransen regelmatig uitvoerig worden getoond en becommentarieerd. Dat kan gaan over een moord in de Provence, een brandstichting in Bretagne of zelfs over grensoverschrijdend gedrag van e.o.a. Franse artiest, waarvan wij in Vlaanderen niet eens het bestaan vermoedden. Of over een gerechtszaak over de erfenis van Johnny Hallyday op een Parijs tribunaal en dergelijke meer.
Het vaccineren tegen het coronavirus is bij ons niet verplicht én is kosteloos. Het verschil tussen Francofonië en Vlaanderen is echter dermate groot, dat men zich daarover terecht vragen kan stellen. Mochten de transfers vanaf 2024 effectief worden afgebouwd en Wallonië helemaal financieel in de put zou komen te zitten, wat houdt hen daar dan nog tegen om bij Frankrijk aan te sluiten? Vraag is maar of de Fransen er de ‘petites belges’ wel bij zouden willen. Ze hebben daar zelf al genoeg armoedige landsstreken.
Ons mateke is, na zijn coronabesmetting en quarantaine, weer boven water gekomen en dat zullen we geweten hebben. Nadat eerst gezegd werd dat de SP.a dit jaar geen Nieuwjaarsboodschap zou geven, heeft Rousseau dat toch nog in extremis gedaan. Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 28 januari, lijkt het er steeds meer op dat de SP.a een éénmansbedrijf is geworden, waarin niemand anders in staat lijkt een virtuele SP.a-Nieuwjaarsboodschap te kunnen geven. Het zou trouwens de laatste moeten zijn onder die naam, want vanaf 1 mei wordt het ‘Vooruit’. Als men het mij vraagt, nu niet bepaald een naam om wild van te worden, tenzij dan misschien in slogans zoals ‘Vooruit met de geit’ en dergelijken. Doet me denken aan dat mopje van die politieagent die een automobilist een bekeuring dreigde te geven omdat die zijn wagen op het trottoir had staan. Zegt de agent: ‘Vooruit, achteruit. Komt eraf of ge staat erop’.
Ons mateke pleit in zijn nieuwjaarsboodschap ook voor meer loon dan de 0,4% opslag (boven op de index) voor de mensen die werken bij bedrijven die tijdens de coronacrisis beter hebben geboerd, zoals bv supermarkten en pakjesdiensten. Dat lijkt niet slecht, maar het zou het verschil met de mensen die de tegenslag hadden technisch werkloos te worden, nóg groter maken. Waar is de solidariteit?
Tenslotte mengde ons mateke zich ook in de kakafonie over de coronaprikjes. ‘Hoe meer zielen, hoe groter kerkhof’ is hier zelfs letterlijk te nemen. Wie heeft er tot nu toe nog niet gezegd wie volgens hem/haar eerst moet/zal gevaccineerd worden? Op elk bericht dat daarover verschijnt is er steeds meteen een meestal negatieve reactie. Het lijkt één grote chaos en het is alleen maar te hopen dat de leveringen blijven komen en de mensen die de prikjes geven gewoon verder doen, ongeacht wat er nog allemaal over verteld zal worden. Ook door ons mateke.
