NewB is een vrij nieuwe financiële instelling die werd opgericht in 2011 en die wilde focussen op ethisch bankieren. Dit betekent concreet: geen kredieten meer geven aan bv de wapensector en/of vervuilende bedrijven. Om dit te realiseren had het bedrijf een banklicentie nodig en die kreeg ze pas in 2019 nadat het Brussels gewest met één miljoen euro ter hulp kwam. Ondanks dat alles liep het van geen kanten en maakte de bank schulden, waarna de Nationale Bank (NBB) vroeg 40 miljoen euro extra op te halen omdat een bank nu eenmaal een kapitaalbuffer moet hebben. NewB is daar niet in geslaagd en is nu dus zo goed als failliet. Zo’n 20.000 klanten, die er hun spaargeld (tot 100.000 euro) hadden aan toevertrouwd, krijgen het waarschijnlijk wel terug via de staatsgarantie, maar 117.000 coöperanten/aandeelhouders, inbegrepen de Waalse en Brusselse regeringen; riskeren hun geld kwijt te zijn. De zaak doet denken aan het coöperanten/aandeelhouders verhaal van Arco bij Dexia, toen de bank van het ACV.
---
NewB is trouwens niet de enige zgz ‘duurzame bank’ die in een slecht daglicht is komen te staan. Ook bij het Nederlandse Triodos stinkt het. Zowat 43.500 beleggers, waaronder 7.400 Belgen, die de bank ondersteunden door certificaten op te kopen, waardoor men recht kreeg op een deel van de winst, kregen te horen dat de handel ervan ( zo’n 1,2 miljard euro) was opgeschort, waardoor de beleggers al 2,5 jaar niet meer bij hun geld kunnen. De Nederlandse stichting certificaathouders Triodos is nu naar de rechtbank gestapt, een procedure die jaren kan aanslepen.
---
Als ik zo’n zaken lees, acht ik me gelukkig in Kasterlee nog een ouderwetse bankfiliaal te hebben waar ik elke werkdag ’s morgens terecht kan (en later ook, maar dan op afspraak), waar ik mijn overschrijvingen nog kan biunnen brengen geld van mijn rekening kan halen zonder dat er een geldautomaat bij te pas komt. Op de deur hangt er een mededeling waarop staat dat ook mensen zonder Internet welkom zijn. Dat is voor mij pas duurzaamheid, zeker In deze tijden van digitalisatie en AI.
De beleidsverklaring van Crootje, na nog maar eens een laatste nacht vergaderen en waarover de meerderheidspartijen een dag later hun fiat gaven, was een maat voor niets. Zoals verwacht, werden de reeds genomen noodmaatregelen i.v.m. de energie verlengd, maar werd er niets structureels beslist: de nutteloze senaat blijft bestaan, de provincies idem evenals de partijfinanciering. Allemaal zaken die serieuze besparingen konden betekenen. De vier miljard die men wil besparen is pas tegen 2024 en helemaal niet zeker. Er zijn ook geen concrete beslissingen genomen om de werkzaamheidsgraad op het Europese peil te brengen, iets dat in Brussel en Wallonië een onmogelijke zaak is, terwijl België binnen de EU de grootste overheidsuitgaven, de hoogste belastingdruk en het grootste structureel tekort heeft. Officieel zakt dit land steeds verder weg richting Club Med. Om de verhouding tussen de publieke en de privéjobs te laten aansluiten bij het Europees gemiddelde, zou dit land het met 375.000 ambtenaren minder moeten doen of één miljoen jobs meer moeten creëren in de privésector.
Hoe men het ook draait of keert, de verkiezingen van 2024 zullen meer dan belangrijk worden. In de eerste plaats i.v.m. de mogelijke meerderheid van Vlaamsnationale stemmen in de regionale verkiezingen, maar ook om daarna ervoor te zorgen dat de financieringswet – het uitdoven van de transfers - bij de zesde en voorlopig laatste staatshervorming van 2014 zal worden nageleefd. Komt daar tenslotte nog bovenop dat Paarsgroen+ zowat alle problemen waarover men het binnen de zevenkoppige regering niet eens kon worden, heeft ‘aangepast’ of verschoven tot na de volgende verkiezingen in, jawel, 2024. In een situatie zoals de huidige zal men die problemen nooit oplossen met een coalitie van 7 partijen. De beleidsverklaring van Cro(o)tje was dan ook niet meer dan een schaamlapje in de trend van ‘if you can’t convince them, confuse them’. Terwijl de Belgische staatsschuld, procentueel zowat de hoogste van Europa is, gaat men het begrotingstekort verlagen van 24 naar 19 miljard in, jawel, 2024. Een ‘Lachaertje’, naar de man die het met de groenen ging proberen. Ook maatregelen op gebied van energie treffen die strenger zijn dan de Europese – nog zo’n idee van onze groentjes - is dom, want het zal energie leveranciers aanzetten om straks eerder in andere landen te investeren.
De energieleveranciers zijn trouwens niet de enigen die niet akkoord zijn met Crootjes beleidsverklaring. Denk maar aan de politie met wie ons Annelies al een akkoord had, wat nu een stuk minder zal worden én gespreid in de tijd. Idem voor zowat alle heikele punten, gewoon omdat dit land alleen nóg zou moeten bij lenen. Op is op. Zoals in een casino: ‘Rien ne va plus, les jeux sont faits’...
‘In 2024 zal een flink deel van de N-VA aansturen op samenwerking met het Vlaams Belang, als beide partijen in Vlaanderen een meerderheid halen. Een groeiend deel wil een soevereiniteitsverklaring van Vlaanderen, omdat men niet gelooft dat Bart De Wever België met de PS kan hervormen op een manier die voordelig is voor Vlaanderen’
Bovenstaande vaststelling is niet van mij, maar van Waals historicus Philippe Destatte, directeur en drijvende kracht achter het ‘Institut Destrée’, een Waalse politieke denktank, in de papieren Doorbraak van september. Ik heb de man al een paar keer aangehaald, omdat hij er een gematigd standpunt op na houdt, ook beseft dat het zo niet verder kan en heeft dus ook begrepen dat De Wever het met de PS niet geregeld zal krijgen. Wat niet wil zeggen dat men het met alles eens moet zijn wat Destatte vertelt.
Destatte is nl voor een federaal België met vier deelstaten, waarin de Vlamingen zich niet langer bedrogen voelen, de Brusselaars werk maken van tweetaligheid, de Walen stoppen met alleen solidair te zijn met Brussel en de Duitstalige Oostkantonners zelf maar moeten beslissen wat ze gaan doen. Een federaal België met vier deelstaten, die het gros van de politieke bevoegdheden, die nu nog Belgische zijn, zullen uitoefenen, met uitzondering van defensie, buitenlands beleid en de sociale zekerheid.
Ik zou het grotendeels met Destatte eens kunnen zijn, met uitzondering dan wel van dat laatste punt, de sociale zekerheid, die nog altijd de grootste oorzaak is van de transfers die Vlaanderen elk jaar minstens 6 miljard van zijn welvaart kosten. Als reactie daarop beweert Destatte dat de financiële transfers ‘sowieso’ vanaf 2024 zullen opdrogen, zoals voorzien in de in de bijzondere financieringswet van 2014 en mede ondertekend werd door de PS. ‘Eerst zien’, zei de blinde.
N-VA-politica Els van Doesberg pleitte in een interview in De Zondag voor een nieuwe nationale samenwerking met CD&V. Niet als een kartel, zoals tussen 2004 en 2008, maar als een nieuwe centrumpartij.
De vroegere christendemocratische beleidspartij is een zwalpend schip geworden De laatste voorzitterswissel wordt geen succes, zeker niet na de mislukte one-man show van Mahdi over de integrale indexering van de kinderbijslag. Het ziekteverlof van Crevits weegt op de partij in de Vlaamse regering en de vraag is maar of deze zal willen verder doen op dat niveau. Na haar is er de afgrond (‘dirupo’ in het Italiaans), ook op federaal vlak, waar Vincent Van Peteghem wel een bekwaam minister van Financiën is, maar niet tot de verbeelding spreekt, terwijl Annelies Verlinden helemaal geen invloed blijkt te hebben op de cd&v-achterban, voor zover die nog bestaat. Als niet verkozen minister van Binnenlandse Zaken heeft ze weinig invloed op de vele burgemeesters die de partij nog wel heeft in Vlaanderen, maar waarvan er nu al zijn die bij een volgende verkiezing eerder niet meer onder de cd&v willen deelnemen.
Mochten cd&v en N-VA ooit één partij worden, wat tot de mogelijkheden behoort, dan wordt eerstgenoemde wel het kleine broertje, wat ook wel even wennen zal worden.
Volgens Van Doesberg zijn CD&V en N-VA natuurlijke bondgenoten, ‘al kunnen ze niet naast elkaar blijven bestaan’ en dus beter één partij zouden vormen.
Sammy Mahdi (CD&V) reageerde in ‘De zevende dag’ terughoudend. Hij had die ‘bondgenoot’ graag gezien toen hij vroeg om de kinderbijslag te indexeren. Dat hij zijn voorzitterschap dan wel helemaal mag vergeten, zei hij er niet bij.
---
Wat trouwens die integrale indexering van het kindergeld betreft, volgens de Vlaamse deelregering niet betaalbaar binnen de huidige begrotingscontext, wordt die door de virtueel failliete Waalse deelregering wél gegeven. Onze francofonen rekenen erop dat de putten die zij in de begroting achterlaten wel door België (lees ‘Vlaanderen’) zullen vereffend worden, samen met het aanzuiveren van de staatsschuld die procentueel stilaan de grootste van Europa aan het worden is.
Vorige week werden in Peru de stoffelijke resten gevonden van Natascha de Crombrugghe, een 28-jarige jonge dame uit het Vlaams-Brabantse Linkebeek, die op haar eentje de Andes was ingetrokken. Of ze er verongelukt is of het slachtoffer van een misdaad is geworden, wordt nog onderzocht, maar feit is dat men – ongeacht de ouderdom of het geslacht - beter nooit alleen de natuur intrekt, niet in Zuid-Amerika en zelfs niet bij ons. In mijn eigen Kasterlee heb ik ooit het verhaal gehoord van een jogger, die met zijn fiets de Kempische bossen was ingetrokken, er viel en iets gebroken had in zijn rug, waardoor hij niet kon opstaan. Hij heeft daar een halve dag gelegen – het had ook een nacht kunnen zijn - vóór iemand hem opmerkte en heeft het gelukkig overleefd. En dat was dan in de Kempen, niet aan de andere kant van de wereld.
Of denk maar aan wat Théo Hayez is overkomen, een achttienjarige Brabander die op zijn eentje als zgz ‘backpacker’ dacht Australië te moeten verkennen. Hij verdween drie jaar geleden en men heeft er geen spoor terug gevonden. De laatste beelden van hem waren van veiligheidscamera’s en lieten hem zien toen hij uit een nachtclub werd gezet en daarna uit een drankenhandel kwam. De laatste signalen van zijn gsm kwamen van een strand bij Cape Byron, de meest oostelijke punt van Australië, waar hij, mogelijks overmoedig door de drank, waarschijnlijk ’s nachts in zee is gaan zwemmen* en er verdronk. De Grote Oceaan is zomaar geen zee en daar bekend voor zijn haaien M.i. zullen ze van hem nooit nog iets terugvinden.
*Deed me – en misschien ook hem - denken aan ‘Let’s go on a moonlight swim, far away from the crowd, all alone upon the beach’ (Elvis Presley in ‘Blue Hawaii’)...
Gisteren verjaarde Poetin. De man werd 70, dat is 5 jaar boven het gemiddelde voor Russische mannen en dus oud naar Russische normen. Veel plezier zal hij er trouwens niet aan beleefd hebben, want uitgerekend dezelfde dag kreeg hij te horen dat voorvechters van mensenrechten uit Rusland, Wit-Rusland en Oekraïne dit jaar de Nobelprijs voor de vrede hebben gekregen.
Het gaat in de eerste plaats om de Wit-Russische mensenrechteractivist Aleksandr Bilaliatsk, die al een paar jaar door het Loekashenko regime in de cel is gestopt zonder enig proces of specifieke beschuldiging. Verder wordt de prijs gedeeld met twee mensenrechtenorganisaties, de Russische Memorial, dat al bestaat van 1987 maar vorig jaar door Poetin werd verboden en de Oekraïense Center for Civil Liberties, die sinds de Russische inval in Oekraïne de Russische oorlogsmisdaden in Oekraïne in kaart brengt.
De Nobelprijs voor de vrede is de enige die niet uitgedeeld wordt in Zweden, maar in Noorwegen, nota bene: een buurland van Rusland. De inzendingen van kandidaten voor de prijs waren al binnen op 31 januari van dit jaar, dus nog vٕóór Poetins leger (of wat daarvoor doorgaat) Oekraïne binnenviel. Van de 300.000 reservisten die Poetin had laten oproepen bij de gedeeltelijke mobilisatie, blijkt meer dan een derde zich niet gemeld te hebben. Die zijn ofwel ondergedoken of het land uit gevlucht.
Nog slecht nieuws voor de jarige was een zware ontploffing op de verbindingsbrug van Rusland met de Krim, aangelegd na de illegale aanhechting van dat schiereiland met Rusland in 2014. Net als bij het beschadigen van de Northstream gasleidingen in de Baltische Zee blijkt ook het opblazen van die brug stof voor speculatie en raden naar de dader(s), vooral als men weet dat de eigenaar en de chauffeur van de vrachtwagen, die op de brug ontplofte, Russen waren en dat het voertuig uit Rusland kwam.
In deze rubriek heb ik al meermaals geschreven dat de Vlaamse onafhankelijkheid, hoe wenselijk ook, er niet op één, twee, drie zal komen. Voor een eerste stap is een Vlaamsnationale meerderheid nodig in het eigen parlement en dat kan in het beste geval pas na de regionale verkiezingen van 2024. Niet eerder, omdat de Vlaamse gewestregering een legislatuurregering is, wat bij een eventuele val geen nieuwe verkiezingen tot gevolg kan hebben. In 2024 zou dat wél kunnen en een Vlaamsnationale meerderheid, al dan niet gesteund door andere partijen, zou dan de zogenoemde Senelle-doctrine kunnen toepassen, waarbij het Vlaams parlement Vlaanderen uitroept tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlands taalgebied. Dat is democratisch volledig legitiem, want het Vlaams parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, is de uitdrukking van het Vlaamse volk, wat voor overtuigde democraten het enige is wat telt.
Bovenstaande heb ik al meermaals geschreven en komt uit het boek ‘De ordelijke opdeling van België’, door Annemans en Utsi. Deze soevereiniteitsverklaring is een eerste stap die wel noodzakelijk is om de verdere evolutie naar een onafhankelijkheid een wettelijke basis te geven.
Daarna moet er o.m. een overgangsfase komen binnen het raamwerk van een sterk gereduceerde Belgische constructie, met als gevolg een boedelscheidingsverdrag die moet uitmonden in een onafhankelijkheidsverklaring. Iets parallels zou tegelijkertijd ook kunnen gebeuren aan francofone kant, maar dat is niet noodzakelijk.
Er zal dus nog heel wat water naar zee lopen vóٕór het zover zal zijn, maar men moet érgens mee beginnen en dat zal in de eerste plaats zijn ervoor te zorgen dat álle overtuigde Vlamingen in 2024 ervoor zorgen dat die eerste stap zal kunnen gezet worden.
Punt nummer één van mijn lijst ‘Only in Belgium’, de automatische indexverhoging, wordt met de dag actueler. Vorige week zaterdag drong Pierre Wunsch, de gouverneur van de Nationale Bank (NBB) nog aan om er een politiek debat over te houden. Af en toe zo’n verhoging mag, maar vier tot vijf op één jaar is ‘des Guten zuviel’.
Het klopt dat de Belgische werknemers door die automatische index minder koopkracht verliezen dan die van onze buurlanden. Het probleem daarbij is dat die verhoging wordt doorgeschoven naar de werkgevers en dat kleine en middelgrote bedrijven dat niet blijven aankunnen. De loonkostenhandicap met de buurlanden gaat naar 16%. Daardoor kost een uur arbeid in België nu zo’n 45 euro, in onze buurlanden slechts 38 euro. Vooral voor bedrijven die exporteren is dat een slechte zaak. In januari zal er voor bijna de helft van de werknemers een loonsverhoging van 11% inzitten. Bedrijven die het al moeilijk hebben zullen dan ook meer dan waarschijnlijk geen nieuwe mensen aanwerven, maar eerder afdanken, voor zover ze de zaak zelf boven water zullen kunnen houden, waarbij daar iedereen zijn job kwijt raakt..
Om de concurrentiekracht van onze bedrijven te kunnen behouden en/of verbeteren zal er hoe dan ook over die index moeten gepraat worden. Er zou bv een indexsprong kunnen gemaakt worden, waarbij één verhoging zou worden overgeslagen, iets dat één keer werd gedaan onder de regering Michel (en verscheidene keren onder die van Dehaene). Met Paarsgeel, dat Lachaert beloofde, had dat kunnen lukken. Met Paatsgroen+ zit dat er niet in. Een ander voorbeeld zou een netto indexering kunnen zijn, waarbij de werknemer dezelfde verhoging zou krijgen, maar de werkgever er niet voor zou moeten opdraaien. Die werkgeversbijdrage zou zelfs helemaal kunnen worden geschrapt of uitgesteld naar betere tijden, maar dan blijft onze nu al bijna bankroete staat met de kosten zitten.
Persoonlijk blijf ik erbij dat zo’n systeem, dat nergens anders nog bestaat, ook hier best verdwijnt. Dan zou ook de discussie over de loonnorm, die nu telkens weer oplaait, grotendeels vermeden kunnen worden. Elders wordt ook over dat probleem gediscussieerd, maar gebeurt dat per sector, zodat sectoren waarin het goed gaat wel iets kunnen doen en bedrijven waar het minder goed of slecht gaat al dan niet tijdelijk gespaard worden van de ondergang.
Als ons mateke zijn dreiging waar maakt en alle coalities met de N-VA zou stopzetten mocht die partij een akkoord sluiten met het VB, dan kan dat alleen maar in de koekenstad, de enige plaats waar momenteel zo’n coalitie bestaat. De reden waarom De Wever de gauche caviar bij in een volgende Vlaamse regering zou nemen, is omdat hij vindt dat zijn Antwerpse coalitie met matekes maten daar lijkt te werken. Bart zou echter op gewestelijk niveau beter rekening houden met de 81% van zijn eigen potentiële N-VA-kiezers die in een peiling begin dit jaar verklaarde wél bereid te zijn met het VB samen te werken mochten beide Vlaamsnationale partijen in 2024 een meerderheid halen in het Vlaamse parlement. We kunnen alleen maar hopen dat die kiezers, bij gebrek aan een alternatief zonder ons mateke, bij die verkiezingen consequent voor het VB zullen stemmen, al was het alleen maar gewestelijk.
Een Vlaamsnationale meerderheid in het eigen parlement zou niet alleen zorgen voor een Vlaamse soevereiniteitsverklaring als eerste stap naar de onafhankelijkheid, maar tevens voor het officiële einde van het ondemocratische cordon sanitaire in Vlaanderen en zou bovendien de francofonen ertoe verplichten dat ook te aanvaarden als voorwaarde om nog te praten hoe het verder moet met België.
In ’t Pallieterke van vorige week verscheen er een interview met Em. Prof. Dr. Karel Evrard, n.a.v. diens speech op de IJzerwake. De man, in een vroeger leven zenuwarts, breekt er een lans voor Vlaamse samenwerking. Wat er speciaal aan was, is dat hij de gezegende leeftijd van 98 jaar heeft bereikt en desondanks dus nog zeer goed van geest.
Prof. Evrard wijst in dit interview op de zware verantwoordelijkheid van alle partijen, maar in het bijzonder van de N-VA, die – net zoals het VB – de Vlaamse onafhankelijkheid als eerste punt in haar partijprogramma heeft staan. Daarmee zit hij op één lijn met mijn redenering dat de Vlaamsnationalisten in eerste instantie een meerderheid moeten halen in hun eigen parlement en er, als eerste stap, de Vlaamse soevereiniteit moeten uitroepen.
Het wordt daarmee steeds duidelijker dat álle Vlamingen, ook die normaal het N-VA of de traditionele partijen steunen, tenminste bij de volgende regionale verkiezingen voor het VB moeten stemmen. Zolang De Wever en Co zich immers daartegen blijven verzetten, zal het geen zin hebben regionaal anders te stemmen. Zelfs mocht De Wever tegen 2024 van mening veranderen, zou ik het nog niet doen, want een ‘Lachaertje’ is gauw gemaakt.
---
Die prof Evrard vertelde in dat interview nog iets interessants. Hij werd er ooit door journalist Hugo Camps (Gauche Caviar) van beschuldigd dat hij homoseksualiteit een ziekte zou genoemd hebben. ‘Dat is niet waar’, zegt Evrard; ‘het is louter een afwijking van de gewone norm, zoals bv linkshandigheid’. Linkshandige kinderen, die vroeger op school verplicht werden rechts te schrijven, konden daar, volgens de zenuwarts, ongunstige gevolgen in de hersenen aan overhouden. Volgens de professor is homofilie zoals linkshandigheid. De ene heeft het, de andere niet. Men moet er mee leren leven’.
Alain Grootaers is een gepensioneerde Vlaming die ergens in Zuid-Spanje renteniert, maar die e.e.a. hier en in de rest van de wereld blijft volgen. Hij is ook een tijdje zijn columns kwijt geraakt in ’t Pallieterke, maar nu kwam ik hem tegen in de Doorbraak Magazine van september met een toch wel spectaculair nieuws. Volgens Alain vroeg de overheid van California begin september haar burgers hun elektrische wagen niet meer bij te laden om zodoende het elektriciteitsnet te ontlasten. Als het klopt, zijn we er goed mee bezig, zeker als men weet dat in Californië al bijna 38% van de energiemix bestaat uit hernieuwbare energie. Zoiets zou dus straks ook hier kunnen gebeuren als zowat iedereen tegen 2035 elektrisch zou moeten rijden.
Vóór men elektrisch kan gaan rijden, moet men eerst aan zo’n wagen geraken (gesteld dat ge er het geld voor hebt) en ook dat is de dag van vandaag niet vanzelfsprekend. Alleen al om bv de groeiende vraag naar autobatterijen te volgen, is volgens een recente studie van Benchmark Mineral Intelligence, tegen 2035 zes keer zoveel lithium, drie keer zoveel kobalt; twee keer zoveel nikkel en zeven keer zoveel grafiet nodig als vandaag. Om die hoeveelheden te halen, zijn meer dan 350 nieuwe mijnen nodig, investeringen die in de honderden miljarden lopen en jaren voorbereiding vragen. Terwijl de prijzen voor de grondstoffen nu al oplopen, moet de echte krapte – men schat over drie jaar - nog komen.
Sinds begin 2020 zijn de prijzen voor de grondstoffen voor elektrische wagens verdubbeld en denkt men niet dat het daarbij zal blijven. Gegarandeerd zal het elektrisch vervoer ook een stuk duurder worden, voor zover er al genoeg stroom voorhanden zal zijn. Zoals Grootaers ook schrijft, riskeren we straks, als iedereen elektrisch moet rijden, ‘allemaal elektrisch stil te staan’. Dan wordt rijden lijden.
De stafchef van het Belgisch leger, admiraal Michel Hofman, pleit voor een herinvoering van de dienstplicht. Zijn leger heeft volk tekort. En daarmee zitten we op eenzelfde lijn, want in deze rubriek heb ik al meer dan eens gepleit voor een herinvoering van e.o.a. soort van dienstplicht. Dat is al gebeurd in de Scandinavische en Baltische landen en ook in Oostenrijk en Griekenland. Blijkt nu dat de dienstplicht in België in de jaren 1990 niet is afgeschaft – zoals ik eerst dacht – maar opgeschort. Dit laatste betekent dat de Grondwet daar niet voor moet worden aangepast en dat die met een gewone wet, gestemd door een meerderheid van het parlement, kan worden heringevoerd.
Als dat ooit zou gebeuren, zou dat geen terugkeer zijn naar de vroegere militaire dienstplicht, maar eerder een gemeenschapsdienst, een keuze tussen militaire- en burgerplicht voor zowel jongens als meesjes, met daarin verschillende categorieën, gaande van een soort extra burgerbescherming over specialisatie op IT-gebied tot echte militaire dienst. Zoals dat bv al in Zweden gebeurt, zou men er wel fatsoenlijk voor betaald worden en zou de duur afhankelijk zijn van de soort opleiding. Wie wil, kan na de dienstplicht bij het leger blijven en dan dus beroepsmilitair worden. In Zweden is dat een succes geworden.
Enfin, dat zal nog niet voor morgen zijn, maar in een steeds sneller veranderende wereld kunnen we beter tijdig voorbereid zijn, dan anders straks weer achter de feiten te moeten aanlopen. Tegelijk zal de jeugd er leren wat discipline en autoriteit betekent en zal de dienst ook kunnen dienen voor het eventueel bekomen of kwijtspelen van de nationaliteit. Dit laatste voor wie ook een andere nationaliteit heeft en op grond daarvan de dienstplicht zou weigeren.
Ik kom even terug op de uitspraak van Magnette i.v.m. de overwinning van de rechtse partijen bij de laatste verkiezingen in Italië, volgens Magnette een reden om bij ons het cordon sanitaire tegen het VB in stand te houden, waarbij hij die partij ‘fascistisch’ noemt.
Het fascisme is een goedkoop scheldwoord geworden, meestal gebruikt door mensen die niet weten wat het betekent. Dat geldt niet voor ‘professor’ Magnette. Het ontleent zijn naam aan het woord ‘fascio’, dat in feite niet meer betekent dan een busseltje hout met daarin gebonden een korte bijl. Het lijkt niets voor te stellen, maar het was een soort overwinningssymbool bij de oude Romeinen, die het voorop in elke overwinningsparade droegen. Mussolini ontleende daar de naam aan om de Italianen weer trots te maken op hun verleden. Dat was in het interbellum tussen de twee wereldoorlogen nodig. Het land was ontredderd en veel Italianen emigreerden, meestal naar de States.
Ikzelf heb in de jaren 1960/70 negen jaar in Italië gewoond, op Sardinië, waar twee van mijn drie kinderen zijn geboren. Ik had en heb er nog veel vrienden en met hen heb ik meermaals over de Italiaanse politiek gesproken. Daaruit bleek dat Mussolini uiteindelijk fout was, maar toch ook goede dingen heeft verwezenlijkt. De grote fout die hij gemaakt heeft is, dat hij zijn land mee in WOII heeft gesleurd, denkende dat Duitsland die oorlog wel zou winnen. Had hij dat niet gedaan, dan had Italië na 1945 waarschijnlijk zo’n beetje in dezelfde situatie gezeten van het Spanje van Franco.
Grote overwinnaar van de laatste Italiaanse verkiezingen is de uiterst rechtse partij ‘Fratelli d’Italia’ wat ook de eerste woorden zijn van het nationale Italiaanse hymne. Haar voorzitter is een voorzitster en heet Giorgia Meloni, een 45-jarige dame uit de regio Le Marche (hoofdstad Ancona), die al 30 jaar in de politiek zit en wel eens de allereerste vrouwelijke premier van Italië zou kunnen worden. In tegenstelling tot Mussolini, revolutionair, antidemocratisch en socialist, is zij geen fasciste van de oude stempel, maar conservatief, democratisch en op economisch vlak liberaal. Ze veroordeelt de Russische inval in Oekraïne en is bereid met de E.U. een gesprek aan te gaan. Ze is tegen Woke en de zgz ‘alfabetgeneratie’ (lgtb enz.), vóór het klassieke gezin en de eigen identiteit. Zoals ze het zelf zo kernachtig uitdrukt: ‘Ik ben Giorgia, een vrouw, een moeder, een Italiaanse, een christen,
We zullen zien hoe ze het er vanaf brengt, maar ik ga ervoor duimen..
De Vlaamse regering draait vierkant en dat is niets nieuws. Ik heb al meermaals geschreven dat de regering ‘Pasbon’ de zwakste is die we tot nu toe gekend hebben. Dat heeft in de eerste plaats te maken met het feit dat de N-VA er constant af te rekenen heeft met twee partijen – Open VLD en cd&v – die ook in de federale regering zitten en dus op twee paarden wedden. Het wordt echter steeds duidelijker dat liberalen en christendemocraten bij een volgende verkiezing flink zullen worden afgestraft. Open VLD omdat haar voorzitter zijn woord brak t.o.v. zijn donkerblauwe achterban nadat hij verkozen werd en cd&v omdat ze toegetreden is tot een federale regering die haar alleen nodig had om de Vlaamse oppositie in het federaal parlement te verzwakken. Daar komt nog bij dat de nieuwe voorzitter niet de verhoopte ‘verlosser’* is geworden en Crevits een nieuwe Coens zou kunnen worden, ongeacht of ze nog gezondheidsproblemen zou hebben of niet. Mijns inziens is Pieter De Crem de enige die daarvoor bij cd&v nog in aanmerking zou komen. De man heeft ervaring, heeft bewezen wat aan te kunnen en is daarenboven burgemeester, een niveau waarop cd&v nog wat meetelt. Vraag is maar of hij nog uit zijn ‘Cremlin’ – zoals ze het gemeentehuis noemen in Aalter – zal willen komen.
---
*Ironisch genoeg betekent de naam Mahdi, maar dan uitgesproken met een ‘a’, zoals hij wordt geschreven, in het Arabisch ‘Verlosser’.
---
En dan nog dit: in de nasleep van de overwinning van rechts in Italië roept Magnette (PS) op het cordon sanitaire bij ons in leven te houden. Hij zegt het er natuurlijk niet bij, maar in werkelijkheid hoopt hij zo minstens een kwart van de Vlamingen in het beleid van België én Vlaanderen uit te schakelen en de Waalse minderheid te verstevigen.
Wij, Vlamingen, krijgen in 2024 de kans daarop een duidelijk antwoord te geven door in de regionale verkiezingen massaal te stemmen voor het Vlaams Belang, ook zij die het met die partij niet altijd eens zijn. Nationaal kan dan nog iedereen voor de eigen partij stemmen, maar een regionale Vlaamsnationale meerderheid in het eigen parlement kan niet alleen een einde maken aan dat cordon en – als Magnette en Co voet bij stek zouden houden – aan dit België dat lacht met onze Vlaamse, democratische, maar waardeloze meerderheid en ons zal blijven reduceren tot de betalers van het Belgische deficit.
Men kan het een politieagent niet kwalijk nemen als hij iemand neerschiet, die eerst op hem geschoten heeft. Dat zal het onderzoek trouwens moeten uitwijzen. Dat het nog maar eens een confrontatie was van de Belgische staatsveiligheid met uiterst rechtse mogelijke verdachten is een ander verhaal en voor mij geen verrassing.
Onze staatsveiligheid houdt zich nl bijna uitsluitend bezig met al dan niet uiterst rechts. Onze Vlaamsnationale partijen kunnen daarover mee spreken, als ze een ‘stille’ op bezoek krijgen bij hun diverse initiatieven. De zaak doet ook denken aan die van Jurgen Conings. Het ging nu wel om meerdere personen, maar al bij al toch eerder de klassieke drie man en een paardenkop, die zgz e.o.a. staatsgreep dreigden uit te voeren. Te gek voor woorden.
Als de bende van Nijvel uit uiterst rechtse elementen zou hebben bestaan, was ze ook waarschijnlijk al jaren geleden opgerold geweest. Het feit dat dat toen niet gebeurd is, versterkt de gedachte dat die bende eerder links was. Of die écht een uiterst linkse inslag zou gehad hebben, zullen we nooit te weten komen, gewoon omdat daarnaar nooit werd gezocht.* Dat vernamen we nog toen Eddy Vos, hoofd van het onderzoek naar de bende, in de weekeindeditie van 30 juli van De Standaard t.g.v. zijn pensionering toegaf in de 15 jaar dat hij het onderzoek geleid had, nooit naar één inbreng van de CCC – de ‘Celulles Communistes Combattantes’ – had gezocht. Sinds de dag dat die CCC werd opgerold, werd er door de bende geen enkele aanslag meer gepleegd. Té toevallig om waar te zijn. Ik weet niet of de CCC zelf de aanslagen pleegden, maar dat ze er op e.o.a. manier bij betrokken waren, blijft mogelijk, maar werd nooit onderzocht.
---
*Mijn blog van 2 augustus (‘De bende van Nijvel. De finale?’)
VRT-Wetstraatjournalist Ivan De Vadder heeft een boek uitgebracht met de sprekende titel ‘Wanhoop in de Wetstraat’, het verhaal van een vastgelopen democratie. Nu weten we dat we als Vlaamsnationalisten politieke commentaren van de VRT best met een korreltje zout nemen, maar anderzijds is het wel zo dat De Vadder & Co daar in de Wetstraat wel e.e.a. zullen hebben meegemaakt. Zo maakt hij in het boek o.m. brandhout van de dode letter gebleven Burgermanifesten van Verhofstadt, de voorloper van Lachaert, die ook zijn woord niet hield en het tegenovergestelde deed van wat hij beloofde. Vertrouwen is echter iets wat je alleen verdient door te doén wat je belooft en dat zijn ze bij de kiezers van Open VLD kwijt..
Wat De Vadders boek ook interessant maakt, is de kritiek op de Belgische politiek vanwege François Perin een Luikse grondwetspecialist die begon als links Waals activist en voorstander was van de aanhechting van Wallonië bij Frankrijk. Hij startte zijn politieke carrière in de jaren 1960 en gaf in maart 1980 – ondertussen, nota bene, liberaal geworden - zijn afscheidsspeech in een afgeladen Senaat, waarbij hij stelde dat België leed aan drie ongeneeslijke k ziekten. Ten eerste het Vlaams nationalisme (Perin hoopte dat Vlaanderen onafhankelijk werd, dat paste bij de Waalse aansluiting bij Frankrijk). Ten tweede de particratie (die er nog steeds is) en ten derde wat hij noemde ‘De stijfkoppige, egoïstische, onverantwoordelijke, negativistische en destructieve vakbonden’, die de staat verlammen en elke diepgaande hervorming blokkeren. We zijn nu zo’n 40 jaar verder en we staan blijkbaar nog geen stap verder.
---
In het boek is De Vadder ook niet mals voor Bart De Wever, die hij verwijt soms hard te zijn t.o.v. zijn eigen medewerkers en in dit opzicht als partijvoorzitter niet veel beter te zijn dan een Guy Verhofstadt, een Karel Van Miert of een Guy Spitaels. Het is niet voor niets – en dit is van mij, niet van De Vadder – dat Barts twee vice-voorzitters vertrokken zijn. Het doet allemaal zo’n beetje denken aan Hugo Schiltz die indertijd zijn Volksunie eerst ook groot maakte om ze daarna zelf af te breken. Dat gebeurde toen o.a. ook door zijn drang voor een uitbreiding naar links (Nelly Maes & Co), exact zoals De Wever nu lonkt naar de Gauche Caviar van ons mateke.
---
Tenslotte nog dit:
- Bij de mogelijke ontvoering van Quicky in Kortrijk, waren die Nederlanders daar wel degelijks zinnens iets te doen, wat wát is niet duidelijk. In hun auto in de omgeving waar Quicky woont, werd een wapen en twee flessen benzine gevonden. Ik vraag me nl wel af of ge om iemand te kidnappen flessen benzine nodig hebt...
---
- Bij de problemen rond het onderzoek naar extreem rechts in Merksem, blijkt er ook een onderzoek geweest te zijn mijn Kasterlee. Even melden dat dat niet bij mij was!
Bovenstaande grap is nog van een blog die onze vriend Jean me drie jaar geleden al stuurde, maar waarvan ik ondervonden heb dat die nog altijd actueel zou kunnen zijn. Zaterdagavond verbrak SeniorenNet nl mijn blogverbinding en raakte ik er niet meer in, wat ik ook probeerde. Daar dit in het weekeinde gebeurde kon ik mijn systeembeheerder niet direct bereiken en liep alles uit. Gelukkig is het probleem nu weer opgelost.
Ik neem aan dat SeniorenNet af en toe eens orde op zaken moet stellen, maar iemand die al 17 jaar bijna dagelijks een bijdrage levert eruit smijten zonder boe of bah vind ik toch een beetje belachelijk.
Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 14 dezer (‘La fédération fallimentaire’) weigert de staatsbank Belfius nog onbeperkt krediet te geven aan het zo goed als failliete Waals Gewest. De termijn van tien jaar, die nu staat te vervallen, wordt herleid tot twee, t.t.z. tot aan de verkiezingen van 2024. Zoals te verwachten was, kwam daarop heel wat kritiek van onze zuiderburen, die zeggen dat Belfius niet zomaar een commerciële bank is, maar een die voor 100% bezit is van de Belgische Staat, waardoor de bank zomaar niet kan doen wat ze wil. Maar een klant, in dit geval het Waals Gewest, schulden laten blijven maken die het niet meer kan vereffenen, is ook tegen de interesse van het land.
Positief in deze zaak is wel dat de fractieleiders van de N-VA én het VB – Peter De Roover en Barbara Pas - het voor een keer daarover roerend eens zijn. Hopelijk blijft dit geen uitzondering, maar zal er straks nog meer samenwerking komen en moeten we in dit land gaan naar een volledige boedelscheiding, geen zoveelste staatshervorming. Het blijft trouwens opmerkelijk dat heel wat journalisten nog steeds denken dat N-VA na de volgende verkiezingen een Vlaamse regering zou willen vormen met de Gauche Caviar van ons mateke, omdat die samenwerking met Open VLD en cd&v momenteel in de Vlaamse regering niet optimaal is, om het voorzichtig te zeggen, maar ook omdat het in Antwerpen met Vooruit beter lijkt te werken. Vlamingen die het daarmee niet eens zijn kunnen daarom – zoals ik al meerdere keren geschreven heb - bij de volgende regionale verkiezingen van 2024 best VB stemmen, ook die van de N-VA en de andere partijen. Als we iets moeten vermijden, dan zal het een nieuwe Vlaamse regering zijn die niets opgelost zal krijgen. Onze Vlaamsnationale partijen moeten gewoon het voorbeeld volgen van Italië, waar de rechtse partijen wél gaan samenwerken.
Tenslotte moet ik tot vervelens toe herhalen dat ook in het debat over de financiering van het Waals Gewest door Belfius geen woord gezegd wordt – zelfs niet in een artikel daarover in ’t Pallieterke – over de ongrondwettelijke Franse Gemeenschap, de zgz ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’, die geen tegenhanger heeft in het Vlaams Gewest en die het Waals Gewest jaarlijks oplaadt met een schuld van zo’n miljard euro. Dit blijft dweilen dan met de kraan open als men dat blijft gedogen.
Al jaren schrijf ik in deze rubriek dat de officiële cijfers van de noord-zuid transfers maar de helft zijn van de werkelijke en dat Vlaanderen elk jaar zo’n 12 miljard euro van zijn welvaart afgeeft aan Wallonië, die daar zo goed als niets mee doet en het hoofdzakelijk uitdeelt zonder het ook maar ergens in te investeren. Officieel spreekt men altijd van zo’n 6 miljard die Wallonië zou krijgen in directe en indirecte overdrachten via de sociale zekerheid, maar men vergeet daarbij dat Vlaanderen zo’n 90% van de Belgische staatsschuld betaalt (Brussel 10% en Wallonië 0,0% - nul komma nul!)).
Dit laatste wordt nog maar eens bevestigd door een nieuw boek van VB-kamerfractievoorzitter Barbara Pas en ere-Vlaamsparlementslid Lode Vereeck, dat in oktober uitkomt. Over het hele jaar 2021 komen zij aan 12,9 miljard, zodat ik er toch nog niet zo ver naast zat.
Ik heb het boek (‘Bodemloos’) nog niet gelezen, maar in principe zouden deze transfers moeten beginnen uitdoven vanaf 2025, zoals bepaald in de zesde en tot nu toe laatste staatshervorming om verdwenen te zijn in 2035. ‘Eerst zien’, zei de blinde.
Ondertussen gaan er buiten de officiële transfercijfers nog steeds verdoken transfers door. Daartoe behoren alle financieringen waarbij Wallonië en Vlaanderen evenveel krijgen in absolute cijfers, terwijl Vlaanderen 60% van de bevolking uitmaakt. Dat geldt ook voor de politieke benoemingen, tot op het federale niveau toe, maar soms is het veel subtieler.
Zo is de energiesteun ook al een verborgen transfer. Gezinnen die verwarmen met stookolie krijgen een steun van 300 euro, die met gas 400. Maar in Wallonië verwarmt men 56% van de woningen nog met stookolie, in Vlaanderen slechts 25%, wat maakt dat onze zuiderburen per gezin meer krijgen. En zo gaat dit carrousel maar door en zal dat zo blijven tot men dit land dat men – volgens The Economist - niet meer zou uitvinden mocht het niet bestaan, in zijn huidige vorm afschaft.
