In de UK zijn ze ook nog niet klaar met de Scottish National Party, die opnieuw een aanvraag heeft lopen bij het Hoog Gerechtshof om een referendum voor onafhankelijkheid te houden. Mocht dat weer geweigerd worden, dan is voorzitster Nicola Sturgeon zinnens het thema bij de volgende algemene verkiezingen als eerste partijstandpunt te plaatsen. Zeker als de huidige malaise binnen de UK blijft duren of nog verergert. De Schotten zijn minder dan ooit bereid om de fratsen van London te blijven ondergaan en er steeds meer van overtuigd zijn dat ze zonder Londen beter af zullen zijn. Dan denken zij in de eerste plaats aan de mogelijkheden die de offshore business hen kan geven.
Vergeten we trouwens niet dat bij het Brexit-referendum er in Schotland een meerderheid was om in de EU te blijven.
---
Wij, Vlamingen, kunnen alleen maar hopen dat de Schotten slagen, want het zou een voorbeeld kunnen zijn, ook voor ons. Met onze zeehavens van Oostende, Zeebrugge, Gent en Antwerpen, onze luchthavens van Zaventem, Deurne en Oostende, onze offshore en onze werkzaamheidsgraad die naar de 80% gaat, zullen wij kunnen aansluiten bij de Hanse-landen en hét logistieke centrum van West-Europa worden
In de UK heeft Liz Truss de eer aan zichzelf gehouden en amper 45 dagen na haar aanstelling – de kortste ambtstermijn ooit in de UK - haar ontslag gegeven als voorzitster van de conservatieven en dus ook als premier. Volgens de partijstatuten was ze wel voor één jaar gevrijwaard van een vertrouwensstemming, maar ze heeft de vlucht vooruit genomen, nadat ze eerst haar minister zonder Financiën had ontslagen en ook die van Binnenlandse Dinges was opgestapt, terwijl de nieuwe minister zonder Financiën, Jeremy Hunt, zowat de hele ‘Quasi’-begroting geschrapt had. Liz stond erbij en keek ernaar. ‘Veni, vidi, ’t ging ni’*. Of, om het met de woorden van Norman Lamont, een ex-minister van Financiën, te zeggen – toen over John Major**, Thatcher’s opvolger – ‘Truss is in office, but not in power’.
Als gevolg van haar ontslag komt er volgende week een verkiezing voor een nieuwe partijvoorzitter/premier, waarbij de eerste kandidaten zich reeds gemeld zouden hebben en zelfs de naam van Boris Johnson weer opduikt. Van een vaudeville gesproken!
---
*Persiflage op de bekende uitspraak van Julius Caesar ‘Veni, vidi, vinci’ (Ik kwam, ik zag, ik overwon).
** Doet me denken aan dat mopje over Major en Dehaene destijds, zgz op een Europese bijeenkomst. Vraagt Major aan Dehaene wat zijn hobby’s waren.
‘Well’, zegt Dehaene ‘I like to see soccer and I fok horses’
De staking op ‘Brussels South Charleroi Airport’ heeft nog eens aangetoond waarin onze Waaltjes sterk zijn: in het niét werken. De staking van het veiligheidspersoneel was in zekere zin zelfs een primeur, want de klanten die hun reis al geboekt en betaald hadden, riskeren dat geld niet meer te zullen kunnen recupereren van de luchthaven, die elf een verlies lijdt van zo’n miljoen euro – om nog niet te spreken van de imago-schade - en hangen volledig af van de goodwill van de luchtvaartmaatschappijen, die evenmin verplicht zijn het te doen..
Ook Paul Magnette, tot nader order nog altijd burgemeester van datzelfde Charleroi (én PS-partijvoorzitter) deed vorige week zijn duitje in het ‘niet-werken’ dossier, met de uitspraak dat zijn partij de besprekingen met Engie over de kernuitstap wil stopzetten. Dat, terwijl die nog lopen tot eind dit jaar en ‘constructief’ worden genoemd. Typisch voor een demagoog als Magnette, met de hete adem van de communisten van de PTB/PvdA in zijn nek, is dat hij geen alternatief aanbiedt. Misschien de koolmijnen weer openen?
Voor wie het nog niet wist: Magnette is de man waarop Bart De Wever halvelings rekent om een volgende staatshervorming te bewerkstelligen. Succes verzekerd, althans voor de francofonen, zoals dat ook het geval was voor alle besprekingen met Magnette na Marrakech.
Na Zweden wordt het nu wachten op een nieuwe, rechtse Italiaanse regering die geen gedoogsteun van enige oppositie nodig heeft, maar met drie partijen een meerderheid haalt in beide kamers. We kunnen alleen maar hopen dat Giorgia Meloni het er beter vanaf brengt dan Liz Truss in de UK en dat de Vlamingen tegen de verkiezingen van 2024 genoeg gezond verstand zullen hebben om de trend naar rechts in Europa te volgen. Wij moeten niet langer hopen dat we in dit land iets kunnen verbeteren zolang we dat samen moeten doen met partijen zoals de PS, die zinnens zijn het niét te doen. Vlamingen reclameren dat ze niet genoeg krijgen om te werken, Walen om niét te werken. Om uit die vicieuze cirkel te geraken moet men niet verder met die laatsten praten, maar gewoon de eigen voorwaarden stellen. Dat laatste kan alleen maar door te zorgen voor een Vlaamsnationale meerderheid in het eigen Vlaamse parlement bij de verkiezingen van 2024. Ik heb dat al meermaals geschreven en zal dat blijven doen zolang het alternatief alleen maar verder aanmodderen betekent, waarbij Vlaanderen tenslotte weer de rekening zal mogen blijven betalen. 2024 kan voor Vlaanderen een historisch kantelpunt worden.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (18 Stemmen) Tags: Na Zweden wordt het nu wachten op een nieuwe, rechtse Italiaanse regering die geen gedoogsteun van enige oppositie nodig heeft, maar met drie partijen een meerderheid haalt in beide kamers. We kunnen alleen maar hopen dat Giorgia Meloni het er beter v
18-10-2022
Europa naar rechts (1)
Zweden krijgt een centrumrechtse minderheidsregering met twee liberale partijen en een christendemocratische. Die drie krijgen gedoogsteun vanuit de oppositie van de uiterst-rechtse Zweden-Democraten, die het regeerakkoord mee goedkeurden op voorwaarde dat de wetten i.v.m. immigratie en criminaliteit serieus verstrengd zullen worden. Met zijn 10 miljoen inwoners liet Zweden op tien jaar tijd zo’n miljoen asielzoekers binnen, wat zorgde voor een grote toename van problemen en criminaliteit. Daarmee komt er een einde een decennialang laks bewind door de sociaaldemocraten die grotendeels voor die toename van inwijkelingen en criminaliteit verantwoordelijk zijn.
Zweden zorgt nog voor een andere primeur: het opent de deur voor nieuwe kerncentrales. Het land heeft momenteel genoeg eigen stroomverwekkers via zes kerncentrales, waterkrachtcentrales en windturbines, maar voorziet dat de elektrificatie het verbruik zal doen toenemen en neemt daarom voorzorgen. Ons land, dat men niet meer zou uitvinden als het niet bestond (dixit The Economist), kan er een voorbeeld aan nemen.
Een kort berichtje in onze media: het Franstalig onderwijs zal het Nederlands dan toch invoeren als verplichte tweede taal. Niet meer dan logisch in een meertalig land dat men er tenminste de twee meest gesproken talen goed onderwijst.
Het zal echter nog niet voor morgen zijn; men spreekt ermee te beginnen vanaf het schooljaar 2027/28. Beter laat dan nooit, zou ik zeggen, al blijft waakzaamheid geboden. Er zijn nl al Waalse schooldirecties die nu al zeggen niet genoeg leraren Nederlands te zullen kunnen vinden. We zullen dus in ‘t oog moeten houden of het allemaal zal doorgaan. Als het doorgaat, zou het in elk geval een discriminatie minder zijn t.o.v. het Nederlandstalig onderwijs..
---
Het is trouwens niet alleen de tweede taal die in het onderwijs in de verdrukking is gekomen: er wordt ook steeds minder Duits geleerd. Dat wordt in België officieel slechts door zo’n 50.000 mensen gesproken, hoofdzakelijk dan nog in de Oostkantons, maar is wel officieel de derde taal van dit ingewikkelde land. Duits is daarenboven de taal van het buurland, waarmee we de meeste economische contacten hebben en is dus ook belangrijk in Vlaanderen. Denk maar aan de Antwerpse haven die een deel van haar omzet van en naar Duitsland heeft en die zorgt voor 18% van de Vlaamse tewerkstelling..
De Britten, die dachten met Liz Truss een nieuwe Margaret Thatcher te hebben gevonden, zijn van een kale kermis thuis gekomen. Truss blijkt helemaal geen ‘Iron Lady’ te zijn of te zullen worden en kreeg van The Economist al de weinig benijdenswaardige titel ‘The Iceberg Lady’.
Binnen haar eerste maand in functie blies Truss haar eigen regering op met een pak ongefinancierde belastingverlagingen en energieprijsgaranties. Als gevolg daarvan maakte het Britse pond een duik en ging de rente door het dak. Steeds volgens The Economist had ze maar zeven dagen de touwtjes in handen. ‘Dat is ongeveer de houdbaarheid van een krop sla’, schreef het economisch-politieke weekblad met de grootste oplage ter wereld.
Hoe het daar in de UK nu verder moet is nog koffiedik kijken. Truss is haar gezag compleet kwijt, ook in haar eigen partij. Jeremy Hunt, die de ontslagen minister van Financiën Kwasi Kwarteng ondertussen heeft vervangen, mag dan wel een bekwaam politicus zijn (was al minister van Volksgezondheid en Buitenlandse Zaken) maar zal ook niet in staat zijn de puinhopen van Truss’ plannen uit te werken en de Britse financiële markten tot weer rust te brengen. Evenmin als haar voorganger Boris Johnson lijkt ze van plan zomaar op te stappen.
Truss doet mij zo’n beetje denken aan Mie Vogels in haar Agalev-tijd. In de partijstatuten stond dat de verkozenen maar één termijn mochten uitdoen. Toen ze die hadden meegemaakt, veranderden ze de spelregels en bleven netjes zitten. Of Truss zal blijven zitten, weten we misschien volgende week al. Volgens de BBC zou een groep partijgenoten dan haar ontslag vragen.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (17 Stemmen) Tags: De Britten, die dachten met Liz Truss een nieuwe Margaret Thatcher te hebben gevonden, zijn van een kale kermis thuis gekomen. Truss blijkt helemaal geen ‘,Iron Lady’, te zijn of te zullen worden en kreeg van The Economist al de weinig benijd
15-10-2022
Duurzaam bankieren
NewB is een vrij nieuwe financiële instelling die werd opgericht in 2011 en die wilde focussen op ethisch bankieren. Dit betekent concreet: geen kredieten meer geven aan bv de wapensector en/of vervuilende bedrijven. Om dit te realiseren had het bedrijf een banklicentie nodig en die kreeg ze pas in 2019 nadat het Brussels gewest met één miljoen euro ter hulp kwam. Ondanks dat alles liep het van geen kanten en maakte de bank schulden, waarna de Nationale Bank (NBB) vroeg 40 miljoen euro extra op te halen omdat een bank nu eenmaal een kapitaalbuffer moet hebben. NewB is daar niet in geslaagd en is nu dus zo goed als failliet. Zo’n 20.000 klanten, die er hun spaargeld (tot 100.000 euro) hadden aan toevertrouwd, krijgen het waarschijnlijk wel terug via de staatsgarantie, maar 117.000 coöperanten/aandeelhouders, inbegrepen de Waalse en Brusselse regeringen; riskeren hun geld kwijt te zijn. De zaak doet denken aan het coöperanten/aandeelhouders verhaal van Arco bij Dexia, toen de bank van het ACV.
---
NewB is trouwens niet de enige zgz ‘duurzame bank’ die in een slecht daglicht is komen te staan. Ook bij het Nederlandse Triodos stinkt het. Zowat 43.500 beleggers, waaronder 7.400 Belgen, die de bank ondersteunden door certificaten op te kopen, waardoor men recht kreeg op een deel van de winst, kregen te horen dat de handel ervan ( zo’n 1,2 miljard euro) was opgeschort, waardoor de beleggers al 2,5 jaar niet meer bij hun geld kunnen. De Nederlandse stichting certificaathouders Triodos is nu naar de rechtbank gestapt, een procedure die jaren kan aanslepen.
---
Als ik zo’n zaken lees, acht ik me gelukkig in Kasterlee nog een ouderwetse bankfiliaal te hebben waar ik elke werkdag ’s morgens terecht kan (en later ook, maar dan op afspraak), waar ik mijn overschrijvingen nog kan biunnen brengen geld van mijn rekening kan halen zonder dat er een geldautomaat bij te pas komt. Op de deur hangt er een mededeling waarop staat dat ook mensen zonder Internet welkom zijn. Dat is voor mij pas duurzaamheid, zeker In deze tijden van digitalisatie en AI.
De beleidsverklaring van Crootje, na nog maar eens een laatste nacht vergaderen en waarover de meerderheidspartijen een dag later hun fiat gaven, was een maat voor niets. Zoals verwacht, werden de reeds genomen noodmaatregelen i.v.m. de energie verlengd, maar werd er niets structureels beslist: de nutteloze senaat blijft bestaan, de provincies idem evenals de partijfinanciering. Allemaal zaken die serieuze besparingen konden betekenen. De vier miljard die men wil besparen is pas tegen 2024 en helemaal niet zeker. Er zijn ook geen concrete beslissingen genomen om de werkzaamheidsgraad op het Europese peil te brengen, iets dat in Brussel en Wallonië een onmogelijke zaak is, terwijl België binnen de EU de grootste overheidsuitgaven, de hoogste belastingdruk en het grootste structureel tekort heeft. Officieel zakt dit land steeds verder weg richting Club Med. Om de verhouding tussen de publieke en de privéjobs te laten aansluiten bij het Europees gemiddelde, zou dit land het met 375.000 ambtenaren minder moeten doen of één miljoen jobs meer moeten creëren in de privésector.
Hoe men het ook draait of keert, de verkiezingen van 2024 zullen meer dan belangrijk worden. In de eerste plaats i.v.m. de mogelijke meerderheid van Vlaamsnationale stemmen in de regionale verkiezingen, maar ook om daarna ervoor te zorgen dat de financieringswet – het uitdoven van de transfers - bij de zesde en voorlopig laatste staatshervorming van 2014 zal worden nageleefd. Komt daar tenslotte nog bovenop dat Paarsgroen+ zowat alle problemen waarover men het binnen de zevenkoppige regering niet eens kon worden, heeft ‘aangepast’ of verschoven tot na de volgende verkiezingen in, jawel, 2024. In een situatie zoals de huidige zal men die problemen nooit oplossen met een coalitie van 7 partijen. De beleidsverklaring van Cro(o)tje was dan ook niet meer dan een schaamlapje in de trend van ‘if you can’t convince them, confuse them’. Terwijl de Belgische staatsschuld, procentueel zowat de hoogste van Europa is, gaat men het begrotingstekort verlagen van 24 naar 19 miljard in, jawel, 2024. Een ‘Lachaertje’, naar de man die het met de groenen ging proberen. Ook maatregelen op gebied van energie treffen die strenger zijn dan de Europese – nog zo’n idee van onze groentjes - is dom, want het zal energie leveranciers aanzetten om straks eerder in andere landen te investeren.
De energieleveranciers zijn trouwens niet de enigen die niet akkoord zijn met Crootjes beleidsverklaring. Denk maar aan de politie met wie ons Annelies al een akkoord had, wat nu een stuk minder zal worden én gespreid in de tijd. Idem voor zowat alle heikele punten, gewoon omdat dit land alleen nóg zou moeten bij lenen. Op is op. Zoals in een casino: ‘Rien ne va plus, les jeux sont faits’...
‘In 2024 zal een flink deel van de N-VA aansturen op samenwerking met het Vlaams Belang, als beide partijen in Vlaanderen een meerderheid halen. Een groeiend deel wil een soevereiniteitsverklaring van Vlaanderen, omdat men niet gelooft dat Bart De Wever België met de PS kan hervormen op een manier die voordelig is voor Vlaanderen’
Bovenstaande vaststelling is niet van mij, maar van Waals historicus Philippe Destatte, directeur en drijvende kracht achter het ‘Institut Destrée’, een Waalse politieke denktank, in de papieren Doorbraak van september. Ik heb de man al een paar keer aangehaald, omdat hij er een gematigd standpunt op na houdt, ook beseft dat het zo niet verder kan en heeft dus ook begrepen dat De Wever het met de PS niet geregeld zal krijgen. Wat niet wil zeggen dat men het met alles eens moet zijn wat Destatte vertelt.
Destatte is nl voor een federaal België met vier deelstaten, waarin de Vlamingen zich niet langer bedrogen voelen, de Brusselaars werk maken van tweetaligheid, de Walen stoppen met alleen solidair te zijn met Brussel en de Duitstalige Oostkantonners zelf maar moeten beslissen wat ze gaan doen. Een federaal België met vier deelstaten, die het gros van de politieke bevoegdheden, die nu nog Belgische zijn, zullen uitoefenen, met uitzondering van defensie, buitenlands beleid en de sociale zekerheid.
Ik zou het grotendeels met Destatte eens kunnen zijn, met uitzondering dan wel van dat laatste punt, de sociale zekerheid, die nog altijd de grootste oorzaak is van de transfers die Vlaanderen elk jaar minstens 6 miljard van zijn welvaart kosten. Als reactie daarop beweert Destatte dat de financiële transfers ‘sowieso’ vanaf 2024 zullen opdrogen, zoals voorzien in de in de bijzondere financieringswet van 2014 en mede ondertekend werd door de PS. ‘Eerst zien’, zei de blinde.
N-VA-politica Els van Doesberg pleitte in een interview in De Zondag voor een nieuwe nationale samenwerking met CD&V. Niet als een kartel, zoals tussen 2004 en 2008, maar als een nieuwe centrumpartij.
De vroegere christendemocratische beleidspartij is een zwalpend schip geworden De laatste voorzitterswissel wordt geen succes, zeker niet na de mislukte one-man show van Mahdi over de integrale indexering van de kinderbijslag. Het ziekteverlof van Crevits weegt op de partij in de Vlaamse regering en de vraag is maar of deze zal willen verder doen op dat niveau. Na haar is er de afgrond (‘dirupo’ in het Italiaans), ook op federaal vlak, waar Vincent Van Peteghem wel een bekwaam minister van Financiën is, maar niet tot de verbeelding spreekt, terwijl Annelies Verlinden helemaal geen invloed blijkt te hebben op de cd&v-achterban, voor zover die nog bestaat. Als niet verkozen minister van Binnenlandse Zaken heeft ze weinig invloed op de vele burgemeesters die de partij nog wel heeft in Vlaanderen, maar waarvan er nu al zijn die bij een volgende verkiezing eerder niet meer onder de cd&v willen deelnemen.
Mochten cd&v en N-VA ooit één partij worden, wat tot de mogelijkheden behoort, dan wordt eerstgenoemde wel het kleine broertje, wat ook wel even wennen zal worden.
Volgens Van Doesberg zijn CD&V en N-VA natuurlijke bondgenoten, ‘al kunnen ze niet naast elkaar blijven bestaan’ en dus beter één partij zouden vormen.
Sammy Mahdi (CD&V) reageerde in ‘De zevende dag’ terughoudend. Hij had die ‘bondgenoot’ graag gezien toen hij vroeg om de kinderbijslag te indexeren. Dat hij zijn voorzitterschap dan wel helemaal mag vergeten, zei hij er niet bij.
---
Wat trouwens die integrale indexering van het kindergeld betreft, volgens de Vlaamse deelregering niet betaalbaar binnen de huidige begrotingscontext, wordt die door de virtueel failliete Waalse deelregering wél gegeven. Onze francofonen rekenen erop dat de putten die zij in de begroting achterlaten wel door België (lees ‘Vlaanderen’) zullen vereffend worden, samen met het aanzuiveren van de staatsschuld die procentueel stilaan de grootste van Europa aan het worden is.
Vorige week werden in Peru de stoffelijke resten gevonden van Natascha de Crombrugghe, een 28-jarige jonge dame uit het Vlaams-Brabantse Linkebeek, die op haar eentje de Andes was ingetrokken. Of ze er verongelukt is of het slachtoffer van een misdaad is geworden, wordt nog onderzocht, maar feit is dat men – ongeacht de ouderdom of het geslacht - beter nooit alleen de natuur intrekt, niet in Zuid-Amerika en zelfs niet bij ons. In mijn eigen Kasterlee heb ik ooit het verhaal gehoord van een jogger, die met zijn fiets de Kempische bossen was ingetrokken, er viel en iets gebroken had in zijn rug, waardoor hij niet kon opstaan. Hij heeft daar een halve dag gelegen – het had ook een nacht kunnen zijn - vóór iemand hem opmerkte en heeft het gelukkig overleefd. En dat was dan in de Kempen, niet aan de andere kant van de wereld.
Of denk maar aan wat Théo Hayez is overkomen, een achttienjarige Brabander die op zijn eentje als zgz ‘backpacker’ dacht Australië te moeten verkennen. Hij verdween drie jaar geleden en men heeft er geen spoor terug gevonden. De laatste beelden van hem waren van veiligheidscamera’s en lieten hem zien toen hij uit een nachtclub werd gezet en daarna uit een drankenhandel kwam. De laatste signalen van zijn gsm kwamen van een strand bij Cape Byron, de meest oostelijke punt van Australië, waar hij, mogelijks overmoedig door de drank, waarschijnlijk ’s nachts in zee is gaan zwemmen* en er verdronk. De Grote Oceaan is zomaar geen zee en daar bekend voor zijn haaien M.i. zullen ze van hem nooit nog iets terugvinden.
*Deed me – en misschien ook hem - denken aan ‘Let’s go on a moonlight swim, far away from the crowd, all alone upon the beach’ (Elvis Presley in ‘Blue Hawaii’)...
Gisteren verjaarde Poetin. De man werd 70, dat is 5 jaar boven het gemiddelde voor Russische mannen en dus oud naar Russische normen. Veel plezier zal hij er trouwens niet aan beleefd hebben, want uitgerekend dezelfde dag kreeg hij te horen dat voorvechters van mensenrechten uit Rusland, Wit-Rusland en Oekraïne dit jaar de Nobelprijs voor de vrede hebben gekregen.
Het gaat in de eerste plaats om de Wit-Russische mensenrechteractivist Aleksandr Bilaliatsk, die al een paar jaar door het Loekashenko regime in de cel is gestopt zonder enig proces of specifieke beschuldiging. Verder wordt de prijs gedeeld met twee mensenrechtenorganisaties, de Russische Memorial, dat al bestaat van 1987 maar vorig jaar door Poetin werd verboden en de Oekraïense Center for Civil Liberties, die sinds de Russische inval in Oekraïne de Russische oorlogsmisdaden in Oekraïne in kaart brengt.
De Nobelprijs voor de vrede is de enige die niet uitgedeeld wordt in Zweden, maar in Noorwegen, nota bene: een buurland van Rusland. De inzendingen van kandidaten voor de prijs waren al binnen op 31 januari van dit jaar, dus nog vٕóór Poetins leger (of wat daarvoor doorgaat) Oekraïne binnenviel. Van de 300.000 reservisten die Poetin had laten oproepen bij de gedeeltelijke mobilisatie, blijkt meer dan een derde zich niet gemeld te hebben. Die zijn ofwel ondergedoken of het land uit gevlucht.
Nog slecht nieuws voor de jarige was een zware ontploffing op de verbindingsbrug van Rusland met de Krim, aangelegd na de illegale aanhechting van dat schiereiland met Rusland in 2014. Net als bij het beschadigen van de Northstream gasleidingen in de Baltische Zee blijkt ook het opblazen van die brug stof voor speculatie en raden naar de dader(s), vooral als men weet dat de eigenaar en de chauffeur van de vrachtwagen, die op de brug ontplofte, Russen waren en dat het voertuig uit Rusland kwam.
In deze rubriek heb ik al meermaals geschreven dat de Vlaamse onafhankelijkheid, hoe wenselijk ook, er niet op één, twee, drie zal komen. Voor een eerste stap is een Vlaamsnationale meerderheid nodig in het eigen parlement en dat kan in het beste geval pas na de regionale verkiezingen van 2024. Niet eerder, omdat de Vlaamse gewestregering een legislatuurregering is, wat bij een eventuele val geen nieuwe verkiezingen tot gevolg kan hebben. In 2024 zou dat wél kunnen en een Vlaamsnationale meerderheid, al dan niet gesteund door andere partijen, zou dan de zogenoemde Senelle-doctrine kunnen toepassen, waarbij het Vlaams parlement Vlaanderen uitroept tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlands taalgebied. Dat is democratisch volledig legitiem, want het Vlaams parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, is de uitdrukking van het Vlaamse volk, wat voor overtuigde democraten het enige is wat telt.
Bovenstaande heb ik al meermaals geschreven en komt uit het boek ‘De ordelijke opdeling van België’, door Annemans en Utsi. Deze soevereiniteitsverklaring is een eerste stap die wel noodzakelijk is om de verdere evolutie naar een onafhankelijkheid een wettelijke basis te geven.
Daarna moet er o.m. een overgangsfase komen binnen het raamwerk van een sterk gereduceerde Belgische constructie, met als gevolg een boedelscheidingsverdrag die moet uitmonden in een onafhankelijkheidsverklaring. Iets parallels zou tegelijkertijd ook kunnen gebeuren aan francofone kant, maar dat is niet noodzakelijk.
Er zal dus nog heel wat water naar zee lopen vóٕór het zover zal zijn, maar men moet érgens mee beginnen en dat zal in de eerste plaats zijn ervoor te zorgen dat álle overtuigde Vlamingen in 2024 ervoor zorgen dat die eerste stap zal kunnen gezet worden.
Punt nummer één van mijn lijst ‘Only in Belgium’, de automatische indexverhoging, wordt met de dag actueler. Vorige week zaterdag drong Pierre Wunsch, de gouverneur van de Nationale Bank (NBB) nog aan om er een politiek debat over te houden. Af en toe zo’n verhoging mag, maar vier tot vijf op één jaar is ‘des Guten zuviel’.
Het klopt dat de Belgische werknemers door die automatische index minder koopkracht verliezen dan die van onze buurlanden. Het probleem daarbij is dat die verhoging wordt doorgeschoven naar de werkgevers en dat kleine en middelgrote bedrijven dat niet blijven aankunnen. De loonkostenhandicap met de buurlanden gaat naar 16%. Daardoor kost een uur arbeid in België nu zo’n 45 euro, in onze buurlanden slechts 38 euro. Vooral voor bedrijven die exporteren is dat een slechte zaak. In januari zal er voor bijna de helft van de werknemers een loonsverhoging van 11% inzitten. Bedrijven die het al moeilijk hebben zullen dan ook meer dan waarschijnlijk geen nieuwe mensen aanwerven, maar eerder afdanken, voor zover ze de zaak zelf boven water zullen kunnen houden, waarbij daar iedereen zijn job kwijt raakt..
Om de concurrentiekracht van onze bedrijven te kunnen behouden en/of verbeteren zal er hoe dan ook over die index moeten gepraat worden. Er zou bv een indexsprong kunnen gemaakt worden, waarbij één verhoging zou worden overgeslagen, iets dat één keer werd gedaan onder de regering Michel (en verscheidene keren onder die van Dehaene). Met Paarsgeel, dat Lachaert beloofde, had dat kunnen lukken. Met Paatsgroen+ zit dat er niet in. Een ander voorbeeld zou een netto indexering kunnen zijn, waarbij de werknemer dezelfde verhoging zou krijgen, maar de werkgever er niet voor zou moeten opdraaien. Die werkgeversbijdrage zou zelfs helemaal kunnen worden geschrapt of uitgesteld naar betere tijden, maar dan blijft onze nu al bijna bankroete staat met de kosten zitten.
Persoonlijk blijf ik erbij dat zo’n systeem, dat nergens anders nog bestaat, ook hier best verdwijnt. Dan zou ook de discussie over de loonnorm, die nu telkens weer oplaait, grotendeels vermeden kunnen worden. Elders wordt ook over dat probleem gediscussieerd, maar gebeurt dat per sector, zodat sectoren waarin het goed gaat wel iets kunnen doen en bedrijven waar het minder goed of slecht gaat al dan niet tijdelijk gespaard worden van de ondergang.
Als ons mateke zijn dreiging waar maakt en alle coalities met de N-VA zou stopzetten mocht die partij een akkoord sluiten met het VB, dan kan dat alleen maar in de koekenstad, de enige plaats waar momenteel zo’n coalitie bestaat. De reden waarom De Wever de gauche caviar bij in een volgende Vlaamse regering zou nemen, is omdat hij vindt dat zijn Antwerpse coalitie met matekes maten daar lijkt te werken. Bart zou echter op gewestelijk niveau beter rekening houden met de 81% van zijn eigen potentiële N-VA-kiezers die in een peiling begin dit jaar verklaarde wél bereid te zijn met het VB samen te werken mochten beide Vlaamsnationale partijen in 2024 een meerderheid halen in het Vlaamse parlement. We kunnen alleen maar hopen dat die kiezers, bij gebrek aan een alternatief zonder ons mateke, bij die verkiezingen consequent voor het VB zullen stemmen, al was het alleen maar gewestelijk.
Een Vlaamsnationale meerderheid in het eigen parlement zou niet alleen zorgen voor een Vlaamse soevereiniteitsverklaring als eerste stap naar de onafhankelijkheid, maar tevens voor het officiële einde van het ondemocratische cordon sanitaire in Vlaanderen en zou bovendien de francofonen ertoe verplichten dat ook te aanvaarden als voorwaarde om nog te praten hoe het verder moet met België.
In ’t Pallieterke van vorige week verscheen er een interview met Em. Prof. Dr. Karel Evrard, n.a.v. diens speech op de IJzerwake. De man, in een vroeger leven zenuwarts, breekt er een lans voor Vlaamse samenwerking. Wat er speciaal aan was, is dat hij de gezegende leeftijd van 98 jaar heeft bereikt en desondanks dus nog zeer goed van geest.
Prof. Evrard wijst in dit interview op de zware verantwoordelijkheid van alle partijen, maar in het bijzonder van de N-VA, die – net zoals het VB – de Vlaamse onafhankelijkheid als eerste punt in haar partijprogramma heeft staan. Daarmee zit hij op één lijn met mijn redenering dat de Vlaamsnationalisten in eerste instantie een meerderheid moeten halen in hun eigen parlement en er, als eerste stap, de Vlaamse soevereiniteit moeten uitroepen.
Het wordt daarmee steeds duidelijker dat álle Vlamingen, ook die normaal het N-VA of de traditionele partijen steunen, tenminste bij de volgende regionale verkiezingen voor het VB moeten stemmen. Zolang De Wever en Co zich immers daartegen blijven verzetten, zal het geen zin hebben regionaal anders te stemmen. Zelfs mocht De Wever tegen 2024 van mening veranderen, zou ik het nog niet doen, want een ‘Lachaertje’ is gauw gemaakt.
---
Die prof Evrard vertelde in dat interview nog iets interessants. Hij werd er ooit door journalist Hugo Camps (Gauche Caviar) van beschuldigd dat hij homoseksualiteit een ziekte zou genoemd hebben. ‘Dat is niet waar’, zegt Evrard; ‘het is louter een afwijking van de gewone norm, zoals bv linkshandigheid’. Linkshandige kinderen, die vroeger op school verplicht werden rechts te schrijven, konden daar, volgens de zenuwarts, ongunstige gevolgen in de hersenen aan overhouden. Volgens de professor is homofilie zoals linkshandigheid. De ene heeft het, de andere niet. Men moet er mee leren leven’.
Alain Grootaers is een gepensioneerde Vlaming die ergens in Zuid-Spanje renteniert, maar die e.e.a. hier en in de rest van de wereld blijft volgen. Hij is ook een tijdje zijn columns kwijt geraakt in ’t Pallieterke, maar nu kwam ik hem tegen in de Doorbraak Magazine van september met een toch wel spectaculair nieuws. Volgens Alain vroeg de overheid van California begin september haar burgers hun elektrische wagen niet meer bij te laden om zodoende het elektriciteitsnet te ontlasten. Als het klopt, zijn we er goed mee bezig, zeker als men weet dat in Californië al bijna 38% van de energiemix bestaat uit hernieuwbare energie. Zoiets zou dus straks ook hier kunnen gebeuren als zowat iedereen tegen 2035 elektrisch zou moeten rijden.
Vóór men elektrisch kan gaan rijden, moet men eerst aan zo’n wagen geraken (gesteld dat ge er het geld voor hebt) en ook dat is de dag van vandaag niet vanzelfsprekend. Alleen al om bv de groeiende vraag naar autobatterijen te volgen, is volgens een recente studie van Benchmark Mineral Intelligence, tegen 2035 zes keer zoveel lithium, drie keer zoveel kobalt; twee keer zoveel nikkel en zeven keer zoveel grafiet nodig als vandaag. Om die hoeveelheden te halen, zijn meer dan 350 nieuwe mijnen nodig, investeringen die in de honderden miljarden lopen en jaren voorbereiding vragen. Terwijl de prijzen voor de grondstoffen nu al oplopen, moet de echte krapte – men schat over drie jaar - nog komen.
Sinds begin 2020 zijn de prijzen voor de grondstoffen voor elektrische wagens verdubbeld en denkt men niet dat het daarbij zal blijven. Gegarandeerd zal het elektrisch vervoer ook een stuk duurder worden, voor zover er al genoeg stroom voorhanden zal zijn. Zoals Grootaers ook schrijft, riskeren we straks, als iedereen elektrisch moet rijden, ‘allemaal elektrisch stil te staan’. Dan wordt rijden lijden.
De stafchef van het Belgisch leger, admiraal Michel Hofman, pleit voor een herinvoering van de dienstplicht. Zijn leger heeft volk tekort. En daarmee zitten we op eenzelfde lijn, want in deze rubriek heb ik al meer dan eens gepleit voor een herinvoering van e.o.a. soort van dienstplicht. Dat is al gebeurd in de Scandinavische en Baltische landen en ook in Oostenrijk en Griekenland. Blijkt nu dat de dienstplicht in België in de jaren 1990 niet is afgeschaft – zoals ik eerst dacht – maar opgeschort. Dit laatste betekent dat de Grondwet daar niet voor moet worden aangepast en dat die met een gewone wet, gestemd door een meerderheid van het parlement, kan worden heringevoerd.
Als dat ooit zou gebeuren, zou dat geen terugkeer zijn naar de vroegere militaire dienstplicht, maar eerder een gemeenschapsdienst, een keuze tussen militaire- en burgerplicht voor zowel jongens als meesjes, met daarin verschillende categorieën, gaande van een soort extra burgerbescherming over specialisatie op IT-gebied tot echte militaire dienst. Zoals dat bv al in Zweden gebeurt, zou men er wel fatsoenlijk voor betaald worden en zou de duur afhankelijk zijn van de soort opleiding. Wie wil, kan na de dienstplicht bij het leger blijven en dan dus beroepsmilitair worden. In Zweden is dat een succes geworden.
Enfin, dat zal nog niet voor morgen zijn, maar in een steeds sneller veranderende wereld kunnen we beter tijdig voorbereid zijn, dan anders straks weer achter de feiten te moeten aanlopen. Tegelijk zal de jeugd er leren wat discipline en autoriteit betekent en zal de dienst ook kunnen dienen voor het eventueel bekomen of kwijtspelen van de nationaliteit. Dit laatste voor wie ook een andere nationaliteit heeft en op grond daarvan de dienstplicht zou weigeren.
