Stel eens voor dat de Vlaamsnationalisten in 2024 een volstrekte meerderheid halen in het eigen Vlaamse parlement. ‘Wat dan?’ zal menigeen S zich afvragen. Wel, dan past die meerderheid best zo snel mogelijk de Senelle-doctrine toe, die zegt dat het Vlaams parlement Vlaanderen dan moet uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied, de zgn ‘soevereiniteitsverklaring’ als eerste stap naar de onafhankelijkheid. Eens dat gebeurd, moeten de regeringen van de vier gewesten, de zgn ‘deelstaten’ – Vlaanderen, Wallonië, Brussel en Duitstalig België - samen komen en onder elkaar uitmaken wat ze voortaan nog samen zullen doen. In principe zal dat alleen Defensie en de Buitenlandpolitiek zijn. Dan kan best gebeuren zoals dat bv al sinds jaar en dag bestaat in Zwitserland, de ‘Confederatio Helvetica’. En verder?
- De Sociale Zekerheid gaat integraal naar de deelstaten.
- Als Wallonië en Brussel denken de Franse Gemeenschap, die zij de ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’ noemen, maar volgens de Belgische Grondwet niet eens bestaat, in stand willen houden, kan dat, maar moet die voortaan volledig door Brussel en Wallonië worden gefinancierd. Als dat niet blijkt te kunnen (alles is nu dubbel bemand en betaald), dan wordt die Franse Gemeenschap ondergebracht in het Waalse gewest, zoals de Nederlandstalige gemeenschap steeds in het Vlaams gewest is geïntegreerd geweest.
- In Brussel worden het huidige gewest en de stad één entiteit. Ook dat wordt een ontdubbeling van ambten. De Brusselaars zullen zelf beslissen of ze een aparte deelstaat worden of niet. Dat geldt ook voor de Oostkantonners, die eventueel wel zullen kunnen kiezen voor een terugkeer naar hun vroegere Heimat.
- De faciliteitengemeenten worden integraal Vlaams, wat betekent dat de faciliteiten zullen worden afgeschaft.
- Vlaanderen zal met Brussel akkoorden sluiten om de problemen inzake cultuur en gezondheid voor de Vlaamse Brusselaars op zich te nemen – iets wat ook nu reeds gebeurt - waarbij Brussel zal garanderen dat het Nederlands er een evenwaardige taal zal blijven naast Frans en eventuele andere talen.
- Antwerpen wordt Vlaanderens nieuwe hoofdstad. De Vlaams deelregering kan gehuisvest worden in het pas gerenoveerde en vergrote Antwerpse provinciehuis, dat momenteel half leeg staat.
- De provincieraden worden afgeschaft. Er blijft alleen een gouverneur over met een beperkte ‘hofhouding’, die zich in de eerste plaats zal bezig houden met cultuur en het coördineren bij rampenbestrijding. De resterende huidige taken zullen worden overgenomen door de gemeenten en/of de intercomunales.
- Tenslotte zal de Belgische staatsschuld verdeeld worden onder de vier deelstaten naar verhouding van de officiële bevolkingscijfers.
Er zal nog wel e.e.a. bijkomen, maar wat hierboven staat is al een eerste boterham. Het kan, hopelijk, niet snel genoeg 2024 worden!
Ik zal wel niet de enige overtuigde Vlaming zijn die zich afvraagt wat Bart De Wever bezielt om eventueel na de verkiezingen van 2024 met Magnette en zijn PS te gaan praten over confederalisme en dit zonder het Vlaams Belang, dat tegen die tijd wel eens de grootste Vlaamse partij zou kunnen zijn. Hij kan dan natuurlijk zeggen dat de PS met het VB niet eens wil praten omdat de francofone partijen (en niet alleen de PS) nog altijd het cordon sanitaire t.o.v. het VB handhaven. Dat doen ze niet omdat het VB te rechts zou zijn, te post-fascistisch of te neo-nazistisch (dat laatste afgekeken van Poetin), maar gewoon omdat, door het VB uit te sluiten, niet meer de francofonen, maar de Vlamingen in die besprekingen dan in de minderheid zullen zijn en het Belgisch gemodder kan worden voortgezet.
Zoals ik al meermaals geschreven heb, zouden alle Vlamingen die het goed menen met hun volk en gewest, in 2024 dan ook best VB stemmen en ermee voor zorgen dat die partij, tenminste bij de eigen regionale verkiezingen, incontournable wordt. Dat geldt niet alleen voor de N-VA-kiezers, maar ook voor die van de traditionele partijen en in de eerste plaats voor de gewestverkiezingen. Voor de andere, nationaal, gemeentelijk of Europees, kunnen ze dan nog voor de eigen partij stemmen. De reden daarvoor is niet alleen het cordon sanitaire – dat nergens anders bestaat, ‘only in Belgium’ - maar het feit dat Vlaanderen moet kunnen vertrekken vanop een wettelijke basis, in casu de soevereiniteitsverklaring, die de hoeksteen moet worden van een confederaal en later onafhankelijk Vlaanderen.
---
In een volgende blog ga ik enkele proefballonnetjes oplaten over het hoe en wat na 2024.
De asielcrisis is terug van nooit weg geweest. En het wordt alleen maar erger. Het aantal ‘vluchtelingen’ die zich hebben aangemeld bij het commissariaat-generaal, is gestegen van 5.304 einde 2018 (exit Francken/N-VA) naar 12.129 einde september 2020 (exit De Block/Open VLD) en naar 17.212 einde juni 2022 (Mahdi/cd&v). De cijfers zijn van Marc Bossuyt, ere-commissaris-generaal voor de vluchtelingen, die er zelfs een boek over schreef (‘Tussen demagogie en hypocrisie’/Uitgeverij Ertsberg).
Volgens Bossuyt en niet alleen hij, zijn er nog altijd veel te veel meervoudige aanvragen (jaarlijks tot meer dan 5.000). Van ongeveer de helft daarvan is aangetoond dat ze door andere E.U-staten moeten worden behandeld. Erger nog, maandelijks zijn er een honderdtal aanvragen van mensen die al in andere landen zijn erkend! Asiel à la carte, zeg maar, helemaal niets uit wanhoop.
Volgens Bossuyt, die al in zijn tijd ervoor waarschuwde; heeft het geen zin steeds meer plaatsen en personeel vrij te maken, als men geen werk maakt van een snellere screening en daadwerkelijk terugsturen. Het is zowat als emmers uitdelen bij overstromingen, terwijl men vergeet de dijken te verhogen,
Zo hoort men het ook eens van een insider, die indertijd – lang vóór ‘Wir schaffen das’, toenmalig premier Verhofstadt daarvoor al had gewaarschuwd. Maar die had het toen te druk met zijn ‘actieve welvaartstaat’ en zijn opvolgers deden het niet veel beter.
Bovenstaand achterhaald riedeltje uit de jaren 1990 werd vorige week toch nog eens actueel. Om te beginnen was er Lies Truus die haar rol als prima donna van de UK op 45 dagen verspeelde. In het Vlaams parlement kwam ‘El Keuken ribbedebi’ plots weer opdraven om een pleidooi pro domo te houden op de vergadering waarop haar parlementaire onschendbaarheid zou worden opgeheven. Verder moest Hilde Crevits, nog maar pas uitgeroepen tot de sterkhoudster van haar zwalpende partij, tijdens de begrotingsbesprekingen voor de septemberverklaring van Pasbon forfait geven wegens gezondheidsproblemen. Die laatste waren er ook bij staatsecretaris Meryame Kitir, die het ook al niet meer fysiek zag zitten, wat in het parlement voor heel wat heisa zorgde, waar men blijkbaar haar uitdelen van miljoenen in de rest van de wereld niet kon appreciëren.
Valt er dan niets goed te vertellen? Toch wel, Barbara Pas doet nog steeds meer dan haar best voor de Vlaamse zaak en schreef er zelfs als co-auteur (met Lode Vereeck) een boek over, met als titel een verwijzing naar de lege Belgische staatskas: ‘Bodemloos’. Italië heeft ondertussen met Giorgia Meloni een allereerste vrouwelijke premier, een vrouw van pas 45, maar die al wel 30 jaar in de comedia dell’arte van de ingewikkelde Italiaanse politiek meedraait en waarschijnlijk de stunts van Lies Truus niet zal herhalen.
Of de mannen in onze politiek dan geen fouten maken? Zeker weten, daar schrijf ik al het hele jaar over.
In de UK zijn ze ook nog niet klaar met de Scottish National Party, die opnieuw een aanvraag heeft lopen bij het Hoog Gerechtshof om een referendum voor onafhankelijkheid te houden. Mocht dat weer geweigerd worden, dan is voorzitster Nicola Sturgeon zinnens het thema bij de volgende algemene verkiezingen als eerste partijstandpunt te plaatsen. Zeker als de huidige malaise binnen de UK blijft duren of nog verergert. De Schotten zijn minder dan ooit bereid om de fratsen van London te blijven ondergaan en er steeds meer van overtuigd zijn dat ze zonder Londen beter af zullen zijn. Dan denken zij in de eerste plaats aan de mogelijkheden die de offshore business hen kan geven.
Vergeten we trouwens niet dat bij het Brexit-referendum er in Schotland een meerderheid was om in de EU te blijven.
---
Wij, Vlamingen, kunnen alleen maar hopen dat de Schotten slagen, want het zou een voorbeeld kunnen zijn, ook voor ons. Met onze zeehavens van Oostende, Zeebrugge, Gent en Antwerpen, onze luchthavens van Zaventem, Deurne en Oostende, onze offshore en onze werkzaamheidsgraad die naar de 80% gaat, zullen wij kunnen aansluiten bij de Hanse-landen en hét logistieke centrum van West-Europa worden
In de UK heeft Liz Truss de eer aan zichzelf gehouden en amper 45 dagen na haar aanstelling – de kortste ambtstermijn ooit in de UK - haar ontslag gegeven als voorzitster van de conservatieven en dus ook als premier. Volgens de partijstatuten was ze wel voor één jaar gevrijwaard van een vertrouwensstemming, maar ze heeft de vlucht vooruit genomen, nadat ze eerst haar minister zonder Financiën had ontslagen en ook die van Binnenlandse Dinges was opgestapt, terwijl de nieuwe minister zonder Financiën, Jeremy Hunt, zowat de hele ‘Quasi’-begroting geschrapt had. Liz stond erbij en keek ernaar. ‘Veni, vidi, ’t ging ni’*. Of, om het met de woorden van Norman Lamont, een ex-minister van Financiën, te zeggen – toen over John Major**, Thatcher’s opvolger – ‘Truss is in office, but not in power’.
Als gevolg van haar ontslag komt er volgende week een verkiezing voor een nieuwe partijvoorzitter/premier, waarbij de eerste kandidaten zich reeds gemeld zouden hebben en zelfs de naam van Boris Johnson weer opduikt. Van een vaudeville gesproken!
---
*Persiflage op de bekende uitspraak van Julius Caesar ‘Veni, vidi, vinci’ (Ik kwam, ik zag, ik overwon).
** Doet me denken aan dat mopje over Major en Dehaene destijds, zgz op een Europese bijeenkomst. Vraagt Major aan Dehaene wat zijn hobby’s waren.
‘Well’, zegt Dehaene ‘I like to see soccer and I fok horses’
De staking op ‘Brussels South Charleroi Airport’ heeft nog eens aangetoond waarin onze Waaltjes sterk zijn: in het niét werken. De staking van het veiligheidspersoneel was in zekere zin zelfs een primeur, want de klanten die hun reis al geboekt en betaald hadden, riskeren dat geld niet meer te zullen kunnen recupereren van de luchthaven, die elf een verlies lijdt van zo’n miljoen euro – om nog niet te spreken van de imago-schade - en hangen volledig af van de goodwill van de luchtvaartmaatschappijen, die evenmin verplicht zijn het te doen..
Ook Paul Magnette, tot nader order nog altijd burgemeester van datzelfde Charleroi (én PS-partijvoorzitter) deed vorige week zijn duitje in het ‘niet-werken’ dossier, met de uitspraak dat zijn partij de besprekingen met Engie over de kernuitstap wil stopzetten. Dat, terwijl die nog lopen tot eind dit jaar en ‘constructief’ worden genoemd. Typisch voor een demagoog als Magnette, met de hete adem van de communisten van de PTB/PvdA in zijn nek, is dat hij geen alternatief aanbiedt. Misschien de koolmijnen weer openen?
Voor wie het nog niet wist: Magnette is de man waarop Bart De Wever halvelings rekent om een volgende staatshervorming te bewerkstelligen. Succes verzekerd, althans voor de francofonen, zoals dat ook het geval was voor alle besprekingen met Magnette na Marrakech.
Na Zweden wordt het nu wachten op een nieuwe, rechtse Italiaanse regering die geen gedoogsteun van enige oppositie nodig heeft, maar met drie partijen een meerderheid haalt in beide kamers. We kunnen alleen maar hopen dat Giorgia Meloni het er beter vanaf brengt dan Liz Truss in de UK en dat de Vlamingen tegen de verkiezingen van 2024 genoeg gezond verstand zullen hebben om de trend naar rechts in Europa te volgen. Wij moeten niet langer hopen dat we in dit land iets kunnen verbeteren zolang we dat samen moeten doen met partijen zoals de PS, die zinnens zijn het niét te doen. Vlamingen reclameren dat ze niet genoeg krijgen om te werken, Walen om niét te werken. Om uit die vicieuze cirkel te geraken moet men niet verder met die laatsten praten, maar gewoon de eigen voorwaarden stellen. Dat laatste kan alleen maar door te zorgen voor een Vlaamsnationale meerderheid in het eigen Vlaamse parlement bij de verkiezingen van 2024. Ik heb dat al meermaals geschreven en zal dat blijven doen zolang het alternatief alleen maar verder aanmodderen betekent, waarbij Vlaanderen tenslotte weer de rekening zal mogen blijven betalen. 2024 kan voor Vlaanderen een historisch kantelpunt worden.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (18 Stemmen) Tags: Na Zweden wordt het nu wachten op een nieuwe, rechtse Italiaanse regering die geen gedoogsteun van enige oppositie nodig heeft, maar met drie partijen een meerderheid haalt in beide kamers. We kunnen alleen maar hopen dat Giorgia Meloni het er beter v
18-10-2022
Europa naar rechts (1)
Zweden krijgt een centrumrechtse minderheidsregering met twee liberale partijen en een christendemocratische. Die drie krijgen gedoogsteun vanuit de oppositie van de uiterst-rechtse Zweden-Democraten, die het regeerakkoord mee goedkeurden op voorwaarde dat de wetten i.v.m. immigratie en criminaliteit serieus verstrengd zullen worden. Met zijn 10 miljoen inwoners liet Zweden op tien jaar tijd zo’n miljoen asielzoekers binnen, wat zorgde voor een grote toename van problemen en criminaliteit. Daarmee komt er een einde een decennialang laks bewind door de sociaaldemocraten die grotendeels voor die toename van inwijkelingen en criminaliteit verantwoordelijk zijn.
Zweden zorgt nog voor een andere primeur: het opent de deur voor nieuwe kerncentrales. Het land heeft momenteel genoeg eigen stroomverwekkers via zes kerncentrales, waterkrachtcentrales en windturbines, maar voorziet dat de elektrificatie het verbruik zal doen toenemen en neemt daarom voorzorgen. Ons land, dat men niet meer zou uitvinden als het niet bestond (dixit The Economist), kan er een voorbeeld aan nemen.
Een kort berichtje in onze media: het Franstalig onderwijs zal het Nederlands dan toch invoeren als verplichte tweede taal. Niet meer dan logisch in een meertalig land dat men er tenminste de twee meest gesproken talen goed onderwijst.
Het zal echter nog niet voor morgen zijn; men spreekt ermee te beginnen vanaf het schooljaar 2027/28. Beter laat dan nooit, zou ik zeggen, al blijft waakzaamheid geboden. Er zijn nl al Waalse schooldirecties die nu al zeggen niet genoeg leraren Nederlands te zullen kunnen vinden. We zullen dus in ‘t oog moeten houden of het allemaal zal doorgaan. Als het doorgaat, zou het in elk geval een discriminatie minder zijn t.o.v. het Nederlandstalig onderwijs..
---
Het is trouwens niet alleen de tweede taal die in het onderwijs in de verdrukking is gekomen: er wordt ook steeds minder Duits geleerd. Dat wordt in België officieel slechts door zo’n 50.000 mensen gesproken, hoofdzakelijk dan nog in de Oostkantons, maar is wel officieel de derde taal van dit ingewikkelde land. Duits is daarenboven de taal van het buurland, waarmee we de meeste economische contacten hebben en is dus ook belangrijk in Vlaanderen. Denk maar aan de Antwerpse haven die een deel van haar omzet van en naar Duitsland heeft en die zorgt voor 18% van de Vlaamse tewerkstelling..
De Britten, die dachten met Liz Truss een nieuwe Margaret Thatcher te hebben gevonden, zijn van een kale kermis thuis gekomen. Truss blijkt helemaal geen ‘Iron Lady’ te zijn of te zullen worden en kreeg van The Economist al de weinig benijdenswaardige titel ‘The Iceberg Lady’.
Binnen haar eerste maand in functie blies Truss haar eigen regering op met een pak ongefinancierde belastingverlagingen en energieprijsgaranties. Als gevolg daarvan maakte het Britse pond een duik en ging de rente door het dak. Steeds volgens The Economist had ze maar zeven dagen de touwtjes in handen. ‘Dat is ongeveer de houdbaarheid van een krop sla’, schreef het economisch-politieke weekblad met de grootste oplage ter wereld.
Hoe het daar in de UK nu verder moet is nog koffiedik kijken. Truss is haar gezag compleet kwijt, ook in haar eigen partij. Jeremy Hunt, die de ontslagen minister van Financiën Kwasi Kwarteng ondertussen heeft vervangen, mag dan wel een bekwaam politicus zijn (was al minister van Volksgezondheid en Buitenlandse Zaken) maar zal ook niet in staat zijn de puinhopen van Truss’ plannen uit te werken en de Britse financiële markten tot weer rust te brengen. Evenmin als haar voorganger Boris Johnson lijkt ze van plan zomaar op te stappen.
Truss doet mij zo’n beetje denken aan Mie Vogels in haar Agalev-tijd. In de partijstatuten stond dat de verkozenen maar één termijn mochten uitdoen. Toen ze die hadden meegemaakt, veranderden ze de spelregels en bleven netjes zitten. Of Truss zal blijven zitten, weten we misschien volgende week al. Volgens de BBC zou een groep partijgenoten dan haar ontslag vragen.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (17 Stemmen) Tags: De Britten, die dachten met Liz Truss een nieuwe Margaret Thatcher te hebben gevonden, zijn van een kale kermis thuis gekomen. Truss blijkt helemaal geen ‘,Iron Lady’, te zijn of te zullen worden en kreeg van The Economist al de weinig benijd
15-10-2022
Duurzaam bankieren
NewB is een vrij nieuwe financiële instelling die werd opgericht in 2011 en die wilde focussen op ethisch bankieren. Dit betekent concreet: geen kredieten meer geven aan bv de wapensector en/of vervuilende bedrijven. Om dit te realiseren had het bedrijf een banklicentie nodig en die kreeg ze pas in 2019 nadat het Brussels gewest met één miljoen euro ter hulp kwam. Ondanks dat alles liep het van geen kanten en maakte de bank schulden, waarna de Nationale Bank (NBB) vroeg 40 miljoen euro extra op te halen omdat een bank nu eenmaal een kapitaalbuffer moet hebben. NewB is daar niet in geslaagd en is nu dus zo goed als failliet. Zo’n 20.000 klanten, die er hun spaargeld (tot 100.000 euro) hadden aan toevertrouwd, krijgen het waarschijnlijk wel terug via de staatsgarantie, maar 117.000 coöperanten/aandeelhouders, inbegrepen de Waalse en Brusselse regeringen; riskeren hun geld kwijt te zijn. De zaak doet denken aan het coöperanten/aandeelhouders verhaal van Arco bij Dexia, toen de bank van het ACV.
---
NewB is trouwens niet de enige zgz ‘duurzame bank’ die in een slecht daglicht is komen te staan. Ook bij het Nederlandse Triodos stinkt het. Zowat 43.500 beleggers, waaronder 7.400 Belgen, die de bank ondersteunden door certificaten op te kopen, waardoor men recht kreeg op een deel van de winst, kregen te horen dat de handel ervan ( zo’n 1,2 miljard euro) was opgeschort, waardoor de beleggers al 2,5 jaar niet meer bij hun geld kunnen. De Nederlandse stichting certificaathouders Triodos is nu naar de rechtbank gestapt, een procedure die jaren kan aanslepen.
---
Als ik zo’n zaken lees, acht ik me gelukkig in Kasterlee nog een ouderwetse bankfiliaal te hebben waar ik elke werkdag ’s morgens terecht kan (en later ook, maar dan op afspraak), waar ik mijn overschrijvingen nog kan biunnen brengen geld van mijn rekening kan halen zonder dat er een geldautomaat bij te pas komt. Op de deur hangt er een mededeling waarop staat dat ook mensen zonder Internet welkom zijn. Dat is voor mij pas duurzaamheid, zeker In deze tijden van digitalisatie en AI.
De beleidsverklaring van Crootje, na nog maar eens een laatste nacht vergaderen en waarover de meerderheidspartijen een dag later hun fiat gaven, was een maat voor niets. Zoals verwacht, werden de reeds genomen noodmaatregelen i.v.m. de energie verlengd, maar werd er niets structureels beslist: de nutteloze senaat blijft bestaan, de provincies idem evenals de partijfinanciering. Allemaal zaken die serieuze besparingen konden betekenen. De vier miljard die men wil besparen is pas tegen 2024 en helemaal niet zeker. Er zijn ook geen concrete beslissingen genomen om de werkzaamheidsgraad op het Europese peil te brengen, iets dat in Brussel en Wallonië een onmogelijke zaak is, terwijl België binnen de EU de grootste overheidsuitgaven, de hoogste belastingdruk en het grootste structureel tekort heeft. Officieel zakt dit land steeds verder weg richting Club Med. Om de verhouding tussen de publieke en de privéjobs te laten aansluiten bij het Europees gemiddelde, zou dit land het met 375.000 ambtenaren minder moeten doen of één miljoen jobs meer moeten creëren in de privésector.
Hoe men het ook draait of keert, de verkiezingen van 2024 zullen meer dan belangrijk worden. In de eerste plaats i.v.m. de mogelijke meerderheid van Vlaamsnationale stemmen in de regionale verkiezingen, maar ook om daarna ervoor te zorgen dat de financieringswet – het uitdoven van de transfers - bij de zesde en voorlopig laatste staatshervorming van 2014 zal worden nageleefd. Komt daar tenslotte nog bovenop dat Paarsgroen+ zowat alle problemen waarover men het binnen de zevenkoppige regering niet eens kon worden, heeft ‘aangepast’ of verschoven tot na de volgende verkiezingen in, jawel, 2024. In een situatie zoals de huidige zal men die problemen nooit oplossen met een coalitie van 7 partijen. De beleidsverklaring van Cro(o)tje was dan ook niet meer dan een schaamlapje in de trend van ‘if you can’t convince them, confuse them’. Terwijl de Belgische staatsschuld, procentueel zowat de hoogste van Europa is, gaat men het begrotingstekort verlagen van 24 naar 19 miljard in, jawel, 2024. Een ‘Lachaertje’, naar de man die het met de groenen ging proberen. Ook maatregelen op gebied van energie treffen die strenger zijn dan de Europese – nog zo’n idee van onze groentjes - is dom, want het zal energie leveranciers aanzetten om straks eerder in andere landen te investeren.
De energieleveranciers zijn trouwens niet de enigen die niet akkoord zijn met Crootjes beleidsverklaring. Denk maar aan de politie met wie ons Annelies al een akkoord had, wat nu een stuk minder zal worden én gespreid in de tijd. Idem voor zowat alle heikele punten, gewoon omdat dit land alleen nóg zou moeten bij lenen. Op is op. Zoals in een casino: ‘Rien ne va plus, les jeux sont faits’...
‘In 2024 zal een flink deel van de N-VA aansturen op samenwerking met het Vlaams Belang, als beide partijen in Vlaanderen een meerderheid halen. Een groeiend deel wil een soevereiniteitsverklaring van Vlaanderen, omdat men niet gelooft dat Bart De Wever België met de PS kan hervormen op een manier die voordelig is voor Vlaanderen’
Bovenstaande vaststelling is niet van mij, maar van Waals historicus Philippe Destatte, directeur en drijvende kracht achter het ‘Institut Destrée’, een Waalse politieke denktank, in de papieren Doorbraak van september. Ik heb de man al een paar keer aangehaald, omdat hij er een gematigd standpunt op na houdt, ook beseft dat het zo niet verder kan en heeft dus ook begrepen dat De Wever het met de PS niet geregeld zal krijgen. Wat niet wil zeggen dat men het met alles eens moet zijn wat Destatte vertelt.
Destatte is nl voor een federaal België met vier deelstaten, waarin de Vlamingen zich niet langer bedrogen voelen, de Brusselaars werk maken van tweetaligheid, de Walen stoppen met alleen solidair te zijn met Brussel en de Duitstalige Oostkantonners zelf maar moeten beslissen wat ze gaan doen. Een federaal België met vier deelstaten, die het gros van de politieke bevoegdheden, die nu nog Belgische zijn, zullen uitoefenen, met uitzondering van defensie, buitenlands beleid en de sociale zekerheid.
Ik zou het grotendeels met Destatte eens kunnen zijn, met uitzondering dan wel van dat laatste punt, de sociale zekerheid, die nog altijd de grootste oorzaak is van de transfers die Vlaanderen elk jaar minstens 6 miljard van zijn welvaart kosten. Als reactie daarop beweert Destatte dat de financiële transfers ‘sowieso’ vanaf 2024 zullen opdrogen, zoals voorzien in de in de bijzondere financieringswet van 2014 en mede ondertekend werd door de PS. ‘Eerst zien’, zei de blinde.
N-VA-politica Els van Doesberg pleitte in een interview in De Zondag voor een nieuwe nationale samenwerking met CD&V. Niet als een kartel, zoals tussen 2004 en 2008, maar als een nieuwe centrumpartij.
De vroegere christendemocratische beleidspartij is een zwalpend schip geworden De laatste voorzitterswissel wordt geen succes, zeker niet na de mislukte one-man show van Mahdi over de integrale indexering van de kinderbijslag. Het ziekteverlof van Crevits weegt op de partij in de Vlaamse regering en de vraag is maar of deze zal willen verder doen op dat niveau. Na haar is er de afgrond (‘dirupo’ in het Italiaans), ook op federaal vlak, waar Vincent Van Peteghem wel een bekwaam minister van Financiën is, maar niet tot de verbeelding spreekt, terwijl Annelies Verlinden helemaal geen invloed blijkt te hebben op de cd&v-achterban, voor zover die nog bestaat. Als niet verkozen minister van Binnenlandse Zaken heeft ze weinig invloed op de vele burgemeesters die de partij nog wel heeft in Vlaanderen, maar waarvan er nu al zijn die bij een volgende verkiezing eerder niet meer onder de cd&v willen deelnemen.
Mochten cd&v en N-VA ooit één partij worden, wat tot de mogelijkheden behoort, dan wordt eerstgenoemde wel het kleine broertje, wat ook wel even wennen zal worden.
Volgens Van Doesberg zijn CD&V en N-VA natuurlijke bondgenoten, ‘al kunnen ze niet naast elkaar blijven bestaan’ en dus beter één partij zouden vormen.
Sammy Mahdi (CD&V) reageerde in ‘De zevende dag’ terughoudend. Hij had die ‘bondgenoot’ graag gezien toen hij vroeg om de kinderbijslag te indexeren. Dat hij zijn voorzitterschap dan wel helemaal mag vergeten, zei hij er niet bij.
---
Wat trouwens die integrale indexering van het kindergeld betreft, volgens de Vlaamse deelregering niet betaalbaar binnen de huidige begrotingscontext, wordt die door de virtueel failliete Waalse deelregering wél gegeven. Onze francofonen rekenen erop dat de putten die zij in de begroting achterlaten wel door België (lees ‘Vlaanderen’) zullen vereffend worden, samen met het aanzuiveren van de staatsschuld die procentueel stilaan de grootste van Europa aan het worden is.
Vorige week werden in Peru de stoffelijke resten gevonden van Natascha de Crombrugghe, een 28-jarige jonge dame uit het Vlaams-Brabantse Linkebeek, die op haar eentje de Andes was ingetrokken. Of ze er verongelukt is of het slachtoffer van een misdaad is geworden, wordt nog onderzocht, maar feit is dat men – ongeacht de ouderdom of het geslacht - beter nooit alleen de natuur intrekt, niet in Zuid-Amerika en zelfs niet bij ons. In mijn eigen Kasterlee heb ik ooit het verhaal gehoord van een jogger, die met zijn fiets de Kempische bossen was ingetrokken, er viel en iets gebroken had in zijn rug, waardoor hij niet kon opstaan. Hij heeft daar een halve dag gelegen – het had ook een nacht kunnen zijn - vóór iemand hem opmerkte en heeft het gelukkig overleefd. En dat was dan in de Kempen, niet aan de andere kant van de wereld.
Of denk maar aan wat Théo Hayez is overkomen, een achttienjarige Brabander die op zijn eentje als zgz ‘backpacker’ dacht Australië te moeten verkennen. Hij verdween drie jaar geleden en men heeft er geen spoor terug gevonden. De laatste beelden van hem waren van veiligheidscamera’s en lieten hem zien toen hij uit een nachtclub werd gezet en daarna uit een drankenhandel kwam. De laatste signalen van zijn gsm kwamen van een strand bij Cape Byron, de meest oostelijke punt van Australië, waar hij, mogelijks overmoedig door de drank, waarschijnlijk ’s nachts in zee is gaan zwemmen* en er verdronk. De Grote Oceaan is zomaar geen zee en daar bekend voor zijn haaien M.i. zullen ze van hem nooit nog iets terugvinden.
*Deed me – en misschien ook hem - denken aan ‘Let’s go on a moonlight swim, far away from the crowd, all alone upon the beach’ (Elvis Presley in ‘Blue Hawaii’)...
Gisteren verjaarde Poetin. De man werd 70, dat is 5 jaar boven het gemiddelde voor Russische mannen en dus oud naar Russische normen. Veel plezier zal hij er trouwens niet aan beleefd hebben, want uitgerekend dezelfde dag kreeg hij te horen dat voorvechters van mensenrechten uit Rusland, Wit-Rusland en Oekraïne dit jaar de Nobelprijs voor de vrede hebben gekregen.
Het gaat in de eerste plaats om de Wit-Russische mensenrechteractivist Aleksandr Bilaliatsk, die al een paar jaar door het Loekashenko regime in de cel is gestopt zonder enig proces of specifieke beschuldiging. Verder wordt de prijs gedeeld met twee mensenrechtenorganisaties, de Russische Memorial, dat al bestaat van 1987 maar vorig jaar door Poetin werd verboden en de Oekraïense Center for Civil Liberties, die sinds de Russische inval in Oekraïne de Russische oorlogsmisdaden in Oekraïne in kaart brengt.
De Nobelprijs voor de vrede is de enige die niet uitgedeeld wordt in Zweden, maar in Noorwegen, nota bene: een buurland van Rusland. De inzendingen van kandidaten voor de prijs waren al binnen op 31 januari van dit jaar, dus nog vٕóór Poetins leger (of wat daarvoor doorgaat) Oekraïne binnenviel. Van de 300.000 reservisten die Poetin had laten oproepen bij de gedeeltelijke mobilisatie, blijkt meer dan een derde zich niet gemeld te hebben. Die zijn ofwel ondergedoken of het land uit gevlucht.
Nog slecht nieuws voor de jarige was een zware ontploffing op de verbindingsbrug van Rusland met de Krim, aangelegd na de illegale aanhechting van dat schiereiland met Rusland in 2014. Net als bij het beschadigen van de Northstream gasleidingen in de Baltische Zee blijkt ook het opblazen van die brug stof voor speculatie en raden naar de dader(s), vooral als men weet dat de eigenaar en de chauffeur van de vrachtwagen, die op de brug ontplofte, Russen waren en dat het voertuig uit Rusland kwam.
In deze rubriek heb ik al meermaals geschreven dat de Vlaamse onafhankelijkheid, hoe wenselijk ook, er niet op één, twee, drie zal komen. Voor een eerste stap is een Vlaamsnationale meerderheid nodig in het eigen parlement en dat kan in het beste geval pas na de regionale verkiezingen van 2024. Niet eerder, omdat de Vlaamse gewestregering een legislatuurregering is, wat bij een eventuele val geen nieuwe verkiezingen tot gevolg kan hebben. In 2024 zou dat wél kunnen en een Vlaamsnationale meerderheid, al dan niet gesteund door andere partijen, zou dan de zogenoemde Senelle-doctrine kunnen toepassen, waarbij het Vlaams parlement Vlaanderen uitroept tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlands taalgebied. Dat is democratisch volledig legitiem, want het Vlaams parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, is de uitdrukking van het Vlaamse volk, wat voor overtuigde democraten het enige is wat telt.
Bovenstaande heb ik al meermaals geschreven en komt uit het boek ‘De ordelijke opdeling van België’, door Annemans en Utsi. Deze soevereiniteitsverklaring is een eerste stap die wel noodzakelijk is om de verdere evolutie naar een onafhankelijkheid een wettelijke basis te geven.
Daarna moet er o.m. een overgangsfase komen binnen het raamwerk van een sterk gereduceerde Belgische constructie, met als gevolg een boedelscheidingsverdrag die moet uitmonden in een onafhankelijkheidsverklaring. Iets parallels zou tegelijkertijd ook kunnen gebeuren aan francofone kant, maar dat is niet noodzakelijk.
Er zal dus nog heel wat water naar zee lopen vóٕór het zover zal zijn, maar men moet érgens mee beginnen en dat zal in de eerste plaats zijn ervoor te zorgen dat álle overtuigde Vlamingen in 2024 ervoor zorgen dat die eerste stap zal kunnen gezet worden.
Punt nummer één van mijn lijst ‘Only in Belgium’, de automatische indexverhoging, wordt met de dag actueler. Vorige week zaterdag drong Pierre Wunsch, de gouverneur van de Nationale Bank (NBB) nog aan om er een politiek debat over te houden. Af en toe zo’n verhoging mag, maar vier tot vijf op één jaar is ‘des Guten zuviel’.
Het klopt dat de Belgische werknemers door die automatische index minder koopkracht verliezen dan die van onze buurlanden. Het probleem daarbij is dat die verhoging wordt doorgeschoven naar de werkgevers en dat kleine en middelgrote bedrijven dat niet blijven aankunnen. De loonkostenhandicap met de buurlanden gaat naar 16%. Daardoor kost een uur arbeid in België nu zo’n 45 euro, in onze buurlanden slechts 38 euro. Vooral voor bedrijven die exporteren is dat een slechte zaak. In januari zal er voor bijna de helft van de werknemers een loonsverhoging van 11% inzitten. Bedrijven die het al moeilijk hebben zullen dan ook meer dan waarschijnlijk geen nieuwe mensen aanwerven, maar eerder afdanken, voor zover ze de zaak zelf boven water zullen kunnen houden, waarbij daar iedereen zijn job kwijt raakt..
Om de concurrentiekracht van onze bedrijven te kunnen behouden en/of verbeteren zal er hoe dan ook over die index moeten gepraat worden. Er zou bv een indexsprong kunnen gemaakt worden, waarbij één verhoging zou worden overgeslagen, iets dat één keer werd gedaan onder de regering Michel (en verscheidene keren onder die van Dehaene). Met Paarsgeel, dat Lachaert beloofde, had dat kunnen lukken. Met Paatsgroen+ zit dat er niet in. Een ander voorbeeld zou een netto indexering kunnen zijn, waarbij de werknemer dezelfde verhoging zou krijgen, maar de werkgever er niet voor zou moeten opdraaien. Die werkgeversbijdrage zou zelfs helemaal kunnen worden geschrapt of uitgesteld naar betere tijden, maar dan blijft onze nu al bijna bankroete staat met de kosten zitten.
Persoonlijk blijf ik erbij dat zo’n systeem, dat nergens anders nog bestaat, ook hier best verdwijnt. Dan zou ook de discussie over de loonnorm, die nu telkens weer oplaait, grotendeels vermeden kunnen worden. Elders wordt ook over dat probleem gediscussieerd, maar gebeurt dat per sector, zodat sectoren waarin het goed gaat wel iets kunnen doen en bedrijven waar het minder goed of slecht gaat al dan niet tijdelijk gespaard worden van de ondergang.
