De negende aflevering van Het Verhaal van Vlaanderen leek mij vrij objectief, met uitzondering dan van de opmerking dat het niet waar zou geweest zijn dat de meestal Franstalige officieren heel wat Fransonkundige Vlaamse soldaten de dood in zouden gejaagd hebben, omdat ze elkaar niet verstonden. Dat is wel degelijk gebeurd, al was het waarschijnlijk niet met opzet. Hoe kan een leger nu fatsoenlijk functioneren als de leiding in één taal is en de manschappen een andere hebben? Het is er dé oorzaak van geweest dat na die oorlog de IJzertoren en de Vlaamse Beweging zijn ontstaan. De meeste van die jonge soldaten hadden alleen lager onderwijs gehad – en dan dikwijls nog in hun streektaal, kenden misschien wel het verschil tussen ‘gauche’ en ‘droit’, zoals men in de aflevering vertelde, maar daar hield het voor de meesten mee op en was het niet voldoende in een situatie waarin men elke dag zijn leven riskeerde.
Men hoeft trouwens niet veel te ensceneren om de situatie in de loopgrachten te laten zien. Het volstaat het Tv-nieuws op te zetten en men ziet het bijna dagelijks, rechtstreeks, live, en dit in het jaar 2023 in Oekraïne, waar de toestanden er niet veel beter lijken en dat meer dan 100 jaar later.
---
‘Het is ALTIJD kletspraat te vertellen waarom een soldaat sneuvelt. Dat weet geen mens en zelfs zijn laatste woorden hebben onder dat opzicht minder belang dan men wel denkt. Ik geloof voor mijn part dat een soldaat zelden vóór iets sterft, maar meestal tégen zijn goesting’ (Bruno De Winter, stichter van ’t Pallieterke).
In “Onaf’, het maandblad van de Vlaamse Volksbeweging, (VVB) kan men ook regelmatig iets lezen over andere Europese landen waarin minderheidsgroepen zelfstandig(er) willen worden. Denk maar aan de Schotten, de Catalanen, de Basken en andere Zuid-Tirolers. In het nummer van maart had men het deze keer over Sardinië, mijn tweede vaderland*, waar wel minder vraag naar zelfstandigheid is. De hoofdreden daarvoor is dat er op het eiland, bijna even groot als België (± 24.000 km²), maar met slechts ± 1.650.000 inwoners, men – buiten het Italiaans, dat de officiële taal is - er nog liefst 8 andere talen op na houdt: drie Sardische (of Sardijnse) dialecten, 3 Corsicaanse en twee buitenlandse. Voor de liefhebbers: het Sardische Logudorees, Nuorees en Campidanees, het Corsicaanse Gallurees en Sassarees en verder het Catalaans en het Ligurees (het dialect van Genua en omstreken, de moedertaal van Napoleone Bonaparte!).
De redactie van ‘Onaf’ kreeg het verhaal via een Baskische onafhankelijkheidsbeweging, in het Baskisch en het Engels en ik slaagde erin via een omweg (een uniefprof uit Sassari) ook de Italiaanse tekst te pakken te krijgen om naar mijn Italiaanse vriendenkring te sturen.
Ik heb er vroeger zelf niet bij stil gestaan – ik had ook nog wat anders te doen – maar Sardinië is feitelijk een paradijs voor polyglotten en linguisten.
*Wij hebben er negen jaar gewoond. Twee van mijn kinderen zijn er geboren. Mijn oudste zus is er gebleven. Haar twee zonen zijn er getrouwd met ‘Sardinnekens
Tijdens een zoveelste vergadering van regulator FANC, uitbater Engie en de federale ministers Verlinden en Van der Straeten, is gepraat over het idee de noodzakelijke aanpassingen en onderhoudswerken aan Doel 4 en Tihange 3 te doen tijdens de normale onderhoudstops in de zomer. Op die manier zou men ze niet moeten stilleggen,
Het is een eveneens zoveelste wijziging in de zgz kernuitstap, waarover echter altijd nog geen definitief akkoord is gesloten. De twee jongste kernreactoren voldoen nu wel al aan de normen van WENRA, de koepel van de Europese nucleaire regulatoren, waardoor de kans op een black-out in de winter van 2025/26 een stuk kleiner wordt. De winnaar in deze zaak blijft Engie en men kan het die maatschappij zelfs niet eens kwalijk nemen na alle bochten die Crootje’s regering daarover al gemaakt heeft.
---
En er is meer. In Flemalle, bij Luik, wordt momenteel een oude kolencentrale gesloopt die plaats moet maken voor een nieuwe gascentrale. Ook daar is Engie mee gemoeid. Die heeft er nl al een vergunning voor als een van de winnaars van de CRM-capaciteitsveiling. Het probleem daar aan de Maas blijkt nu dat Engie voor de bouw van die nieuwe centrale beroep heeft gedaan op de Chinese bouwgroep Sepco III en ze die samenwerking heeft moeten stopzetten omdat via dat Sepco de Chinese politiek ermee zou te maken kunnen hebben. ‘Met alle Chinezen, maar niet met den deze’, zoals ze in Antwerpen zeggen.
Kortom, heel die kernuitstap wordt hoe langer hoe meer een kernmisstap en maar goed ook, want ondertussen heeft elk klein kind – zelfs van Groen - begrepen dat niet alleen duurzame vernieuwbare stroom en waterstof de motoren zullen worden voor de energievoorziening van de toekomst, maar kernenergie erbij zal horen en geen milieuvervuilend gas.
‘De overheidsuitgaven, de belastingdruk en de sociale bijdragen zijn te hoog, de fiscale en parafiscale druk op arbeid te zwaar en ongelijk, de arbeidsdruk op kapitalen fors, maar de heffingen op de vermogensinkomsten van particulieren blijven laag terwijl het particulier financieel vermogen groot is.’
Bovenstaand verhaal komt niet van mij, maar van Rik Van Cauwelaert, de eminence grise van de Belgische politieke waarnemers. ik zou het niet beter kunnen verwoorden. De federale regering mist samenhang. In de Vlaamse regering is het al niet veel beter en strompelt men van de ene crisis in de andere, van onderwijs over immigratie naar landbouw en denkt men e.e.a. te kunnen oplossen met het uitgeven van miljarden aan subsidies, bovenop de miljarden (geleend geld) die de federale regering uitgeeft. De Brusselse regering is eerder fictie en de Waalse is failliet.
De ‘efficiëntste’ regeringen die dit land de laatste decennia kende, blijken die in lopende zaken te zijn. De kans is groot dat dat in de nabije toekomst ook zo zal zijn. Al heeft dat systeem ook een voordeel. Mocht men na de verkiezingen van 2024 niet tot een nieuw federaal regeerakkoord komen – wat tot de mogelijkheden behoort – dan kunnen de regio’s langs de zijlijn toch verder met elkaar onderhandelen om er toch nog iets van te maken. Voort aanmodderen zoals men nu bezig is zal geen optie meer zijn.
Het was me bijna niet opgevallen, maar recentelijk was er nog eens een politieke opiniepeiling. Misschien bijna gemist omdat het een eerder francofone peiling was (van La Libre Belgique en de RTBF), maar ook o.w.v. de discussies over dat Verhaal van Vlaanderen en de woelige internationale situatie waarin we zijn terechtgekomen.
De peiling ter zake bracht trouwens niet veel ophefmakend nieuws. Het Vlaams Belang blijft vooruit gaan in Vlaanderen en de Parti des ‘Travailleurs’ Belges (haakjes van mij!) in Wallonië. M.a.w. voor zover men dat nog niet zou beseffen: Vlaanderen schuift verder op naar rechts, Wallonië naar links. En dat cd&v tegenwoordig met kleine letters wordt geschreven is misschien toeval, maar het past bij een steeds kleiner wordende partij. ‘Verlosser’ Mahdi doet zijn best, maar slaagt er niet in de partij op spoor te krijgen. De man meent het wel goed, maar lijkt me politiek niet leep genoeg en zijn initiatieven hebben tot nu toe weinig opgebracht. Na de deelname aan de huidige federale regering, waarin men ze mathematische niet eens nodig had, wordt het bijna logisch dat cd&v na de volgende verkiezingen helemaal overbodig zal worden.
Als Vlaanderen er in 2024 op vooruit wil gaan, zal er weinig meer op zitten dan verder de rechtse kaart te trekken en ervoor te zorgen zo sterk mogelijk voor de dag te komen in eventuele onderhandelingen met de francofonen, die er hoe dan ook zullen komen.
Een week krokusvakantie en weinig politiek nieuws te rapen. Gelukkig is er nog Het Verhaal van Vlaanderen, waarbij mijn blog ter zake van 21 dezer toch weer opdook in de brievenrubriek van ’t Pallieterke. De 14de keer dat dit reeds gebeurt sinds begin mei vorig jaar en daar ben ik niet rouwig om. Al bij al bereik ik zo toch een ruimer lezerspubliek
In ’t Pallieterke zelf schreef ook oud-hoofdredacteur Karl Van Camp erover en zijn oordeel verschilde niet veel van het mijne, nl dat er in dat verhaal van Tom Waes wat té veel ‘vergeten’ wordt.
’t Pallieterke heeft een hele metamorfose meegemaakt. Het blad is verhuisd, van Antwerpen naar Grimbergen, is ruimer geworden, ook commerciëler en professioneler, zeg maar. Mijns inziens wel iets minder Pallieter. De laatste twee weken mis ik trouwens de columns van Jurgen Ceder, waarvan ik hoop dat die alleen maar met vakantie is. Wat mij eerder dwars zit is, dat men ook bij ’t Pallieterke blijft geloven dat de volgende Vlaamse regering zal bestaan uit een basis van N-VA en de partij van ons mateke, waarbij dan waarschijnlijk de Open VLD nog kan komen. Ik hoop dat ze tijdig zullen snappen dat dit geen oplossing is, maar een voortzetting van de impasse die we met de regering Pasbon meemaken, waarvan ’t Pallieterke zelf zegt dat ze ‘klinisch dood’ is.
Die hoop deed me denken aan een gedichtje uit mijn studententijd:
Na het verhaal over de Vlaamse kunstenaars en schrijvers die weinig of niet vermeld werden in Het Verhaal van Vlaanderen’, dacht ik terug aan die andere naam die in geen enkel geschiedenisboek over Vlaanderen wordt vermeld: Ludwig ‘Van’ Beethoven. Die had Vlaamse of – juister gezegd – Vlaams-Brabantse roots. Hij was de achterkleinzoon van een bakker uit Mechelen. Ludwigs grootvader, Louis, een zoon van die bakker, haalde een diploma aan het conservatorium van Mechelen en maakte een muzikale carrière die, via een ommetje langs Leuven en Luik, in Bonn eindigde als Kapellmeister van het keurvorstendom Keulen, dat toen toebehoorde aan de Habsburgers en waar rond Beethovens tijd de jongste broer van Keizer Jozef II keurvorst werd. Dat was de reden waarom Van Beethoven in Wenen geraakte. Ludwigs vader Jean huwde in Bonn een Duitstalige (geen Duitse, de Duitse nationaliteit bestond toen nog niet, evenmin als de Belgische) en uit dat huwelijk werd Ludwig geboren, die wel in het Duits werd opgevoed, maar geen Duitser was. De ‘Van’ in zijn achternaam bevestigt dat.
Zijn moedertaal kreeg Van Beethoven letterlijk van zijn moeder, maar zijn geniale muzikaliteit, die meestal in één adem vermeld wordt met die van Bach en Mozart, kreeg hij van zijn Vlaams-Brabantse vader en vooral van zijn grootvader. Ludwig ‘Van’ Beethoven is zo ook (een beetje) van ons.
Zoals ik reeds meldde in mijn vorige blog, loopt ‘Het Verhaal van Vlaanderen’ niet lekker. De makers ervan lijken schrik te hebben van hun eigen schaduw. Tot 1830 ging het nog, al werden ook toen al ettelijke Vlamingen en Vlaamse toestanden over het hoofd gezien. Eens België in het verhaal kwam, werd het alleen maar erger.
We wisten al dat men Jan Breydel vergeten was, keizer Karel en zelfs de slag bij Waterloo, wat al een eerste teken aan de wand leek om onze francofonen niet voor het hoofd te stoten. Van al onze wereldberoemde kunstschilders (We hadden, na de Italianen, de beste schilders van de wereld!), kregen alleen – als ik me niet vergis – de gebroeders Van Eyck een vermelding. Geen spoor van Memling, Rubens, Van Dijck en andere Brueghels. Allemaal schilders wier werken vandaag de dag nog steeds voor miljoenen dollars en euro’s verkocht worden.
Ook helemaal niets over de ‘Belgische’ schrijvers die toen in het Frans schreven en – op Simenon na – allemaal Vlamingen waren: De Ghelderode, Verhaeghe, Georges Roodenbach en zeker Gentenaar Maurice Maeterlinck, de enige Belg die ooit de Nobelprijs voor literatuur kreeg en waarvan een van zijn werken (‘Péleas et Melissande’) enkele keren tot een opera verwerkt werd door o.m. niemand minder dan Claude Debussy. Van het boek ‘Bruges-la- morte’ van Georges Roodenbach werd de opera ‘Die Totenstadt’ gemaakt door Wolfgang Korngold, die later een Oscar kreeg voor zijn muziekcarrière in de film, waarin hij het Leidmotiv introduceerde.
Over wie ook bijna geen woord werd vuil gemaakt was Willem I, die na de slag bij Waterloo de Nederlanden herenigde. Dat werd hem niet in dank afgenomen, omdat de katholieke, overwegend Franstalige burgerij geen protestantse vorst wou die een einde zou kunnen maken aan de verfransing van onderwijs en administratie. Dat diezelfde Willem I een vooruitstrevende economische politiek voerde, o.m. de Generale Maatschappij oprichtte én de Gentse haven creëerde door de aanleg van het kanaal Gent-Terneuzen, deed er niets toe.
Kortom, allemaal mensen die, veel meer dan vadertje Anseele, een vermelding waard waren, maar waarschijnlijk niet de ‘juiste’ politieke overtuiging hadden,
We kunnen alleen maar hopen dat de laatste twee afleveringen van het Verhaal van Vlaanderen geen verder Verhaal van België wordt. Anders zullen we dichter Anton Van Duinkerken moeten gelijk geven, toen die ooit schreef dat ‘Het Vlaamse volk het enige ter wereld is, dat altijd een grote toekomst zal hebben in het verleden’.
Zoals enkele lezers al eerder gevreesd hadden, is Het Verhaal van Vlaanderen stilaan Het Verhaal van België aan het worden. Wat Tom Waes ons zondagavond in zijn achtste aflevering liet zien, ging in de eerste plaats over België, niet over Vlaanderen. Het officiële België moest francofoon zijn en dat gold in de eerste plaats voor wie de staat en de nieuwe industrieën beheerde. Het zou duren tot rond 1890 vóór het Nederlands als officiële taal werd erkend en dit ondanks het feit dat de Vlamingen steeds de meerderheid van het land uitmaakten. De generatie van mijn ouders kon het middelbaar alleen in het Frans doen en mocht zelfs op de speelplaats – in Vlaanderen, nota bene - geen Vlaams spreken. Dat onze Nederlandse taal in Vlaanderen niet verdween, kwam omdat het Belgische establishment vergat ook het lager onderwijs te verfransen. De toen ook al hardwerkende Vlamingen mochten zich niet alleen uitsloven in de nieuwe industrieën (wat in de aflevering verteld werd), maar ook in de Waalse mijnen (wat niét verteld werd). En waar waren Guido Gezelle, en Albrecht Roodenbach met zijn Blauwvoet, de Vlaams-katholieke studentenbeweging? Niet socialistisch genoeg?
Ook wat ‘Onze Kongo’ betreft, was het al Frans wat daar de klok sloeg, zeker onder het bewind van Leopold II die Kongo als zijn persoonlijk bezit beschouwde. De meeste wreedheden die er hebben plaats gevonden, waren uit de eerste periode van de rubberoogsten. Toen de Belgische Staat het Afrikaanse land van Leopold II overnam, was het daar nog niet meteen een hemel op aarde, verre van zelfs, maar wel iets menselijker. Maar Vlaanderen had daar weinig of niets mee te maken. Men moet ons daarvoor geen schuldgevoel aanpraten, want ook daarna werd Kongo bijna uitsluitend bestuurd vanuit francofoon België. De Vlamingen waren er alleen welkom als missionarissen en om straks misschien de rekening te betalen, maar speelden geen rol van betekenis in de kolonisatie. ‘Flamand’ was er zelfs een scheldwoord...
‘Wij zullen moeten bewijzen dat wat we zelf doen, beter doen’, zei Gaston Geens, de allereerste Vlaamse minister-president, toen nog ‘voorzitter’ genoemd. De huidige Vlaamse regering schijnt dat vergeten te zijn, reden waarom ik ze al een tijdje de ‘regering Pasbon’ noem.
Dat die deelregering het niet goed zou doen, stond in de sterren geschreven, toen ze werd samengesteld uit drie partijen, waarvan er twee ook deel uitmaakten van de federale Belgische regering. Het lijkt er nu ook steeds meer op dat ze niets serieus geregeld krijgt.
Het laatste voorbeeld is het stikstofakkoord, dat men er in elk geval wou hebben vóٕór de Krokusvakantie. Niet dus, zelfs niet nadat Pasbon er de drie partijvoorzitters – die het Vlaams regeerakkoord onderhandeld hadden - had bijgehaald.
De Vlaamse regering slaagt er maar niet in het verschil te maken met de federale, die – nota bene – uit 7 partijen bestaat, meer dan het dubbele. Met partijen die zowel in de ene als in de andere regering zitten en andere in de oppositie zal men nooit iets fatsoenlijk opgelost krijgen. Tijd om ook daar iets aan te veranderen bij de verkiezingen van volgend jaar.
In een interview in ’t Pallieterke van 16 dezer, laat Jean-Marie Dedecker zich ontvallen dat hij een hekel heeft aan de huidige Belgische politiek, die hij een politiek van idioten vindt. Als voorbeeld geeft hij de Groenen, die eerst een kernuitstap willen, om daarna miljarden op tafel te leggen om de bestaande kerncentrales open te houden. Hij vindt het, om het met zijn eigen woorden te zeggen: ‘redeloos, reddeloos en radeloos’. Zo erg, dat hij bijna goesting krijgt om weer een eigen politieke partij op te richten. Dat laatste is m.i. geen goed idee. Ik betwijfel niet dat ‘Deckerken’ - en misschien wel enkele van zijn partijgenoten - zou verkozen worden, maar het zou leiden tot een nog grotere politieke versnippering dan degene die we al nu kennen. Hij – en anderen zoals bv Dries Van Langenhove – kunnen m.i. best blijven meedraaien als onafhankelijken binnen de Vlaamsnationale partijen, maar een eigen partij zou de Vlaamse Zaak alleen maar bemoeilijken.
Wat we straks nodig hebben, is meer Vlaamse eendracht, meer samenwerking, zoals Pieter Deconinck het stelde in 1302. Toen konden de Vlamingen alleen winnen omdat ze samenwerkten. ‘Weg de Lachaerts, weg de lauwaards’, om het ‘Lied der Vlaamse Zonen’ te parafrazeren.
Bovenstaand riedeltje uit de jaren stilletjes blijft redelijk seksistisch, maar bevat toch een grond van waarheid, in de politiek althans. Nadat de zeer succesvolle vrouwelijke premier van Nieuw-Zeeland er de brui aan gegeven had omdat ze zei het niet meer aan te kunnen, heeft de eveneens succesvolle première van Schotland hetzelfde gedaan om dezelfde reden. We maakten het bij ons ook mee – zij het op een ander niveau – met Meryame Kitir.
Men kan er alleen maar zijn petje voor afnemen dat deze dames beseften dat ze op een gegeven ogenblik boven hun competentieniveau zaten (het fameuze ‘Peter Principe’) en besloten dat er in het leven nog iets anders is dan alleen maar politiek. Mannen van middelbare leeftijd, die boven dat niveau zitten, zullen in de politiek niet zo snel afhaken. Die blijven maar aanmodderen, tot ze bij een volgende verkiezing eruit gestemd worden. In de democratische landen althans, wel te verstaan. In totalitaire staten blijft het voor hen een ‘Win for live’.
---
In de marge van bovenstaande, nog dit: Giorgia Meloni blijft het wél goed doen in Italië. Bij recente regionale verkiezingen won ‘Fratelli d’ Italia’, haar uiterst rechtse partij, de verkiezingen in Lombardije (Milaan) en Lazio (Rome), zowat de belangrijkste regio’s van het land. In Lazio onttroonde zij een centrumlinkse coalitie die er 10 jaar aan de macht was.
Bij de aardbevingen in Turkije vraagt menigeen zich af waar dat Turkse leger bleef. Dat zou nl het grootste van de NAVO zijn na het Amerikaanse en heeft steeds een traditie gehad van in te grijpen als het in Turkije fout leek te gaan. Wel, dat Turks leger is ook niet meer wat het geweest is. Sinds de mislukte staatsgreep van 2016, die ze zelf zou gepland hebben – maar ook Erdogan zou dat kunnen gedaan hebben - zijn de gelederen er door diezelfde Erdogan grondig gezuiverd. Honderden vonden er de dood, 77.000 werden er gearresteerd, 125.000 verloren hun job in de ambtenarij en het onderwijs en 24.000 werden uit het leger ontslagen. De oppositie werd zo goed als monddood gemaakt en Erdogan heeft voor drie maanden de noodtoestand uitgeroepen. Zijn volgende slachtoffers worden waarschijnlijk de bouwpromotoren die niet verantwoordelijk zijn voor de aardbevingen zelf, maar waarschijnlijk wel voor de desastreuze gevolgen voor de bewoners. Als dat zo blijkt, zijn echter niet alleen zij, maar ook de instanties die de bouwtoelatingen gaven verantwoordelijk en dan komen we weer terecht bij Erdogan en zijn partij. En zo’n land als Turkije zou lid van de E.U. kunnen worden?
Iedereen die schoolgaande kinderen heeft of gehad heeft, heeft het wel eens meegemaakt dat het soms moeilijk kan zijn – zowel voor de kinderen als de ouders – te beslissen welke schoolrichting te kiezen na het lager onderwijs. Elk jaar zijn er zo’n 18.000 leerlingen die van studierichting veranderen nadat gebleken was dat hun eerste keuze niet de juiste was. Om daaraan iets te doen, bestaan er hier en daar al initiatieven om de kinderen beter in te lichten. Daar bovenop komt nu een initiatief van VOKA (Vlaamse Ondernemers en Kamers van Koophandel, het vroegere VEV) met een experiment dat al enkele jaren loopt in Oostenrijk en daar zeer succesvol blijkt. Kandidaten worden er getest op taal, wiskunde, technisch inzicht, fijne motoriek en ruimtelijk inzicht. Na soms tot 45 uur te zijn getest, krijgen de leerlingen een talentrapport met carrièreadvies.
Na de paasvakantie kunnen de eerste leerlingen ook hier hun talenten en interesses testen in het Vlaams talentcentrum in Technopolis in Mechelen. Als dat lukt, gaat VOKA het ook elders in Vlaanderen doen.
Het grote verschil met de reeds bestaande testen is, dat de Oostenrijkse niet alleen op computer worden gemaakt - we worden al genoeg om de oren geslagen met AI, chatbot en consoorten - maar ook op handmatige en technische vaardigheden, zodat ze zelf kunnen uitmaken wat hen het beste ligt.
Er heerst al enkele weken grote zenuwachtigheid in de Paarsgroen+ regering o.w.v. de pensioenhervorming. Als die er nl straks niet komt, riskeert onze nu al failliete federale coalitie nl meer dan 800 miljoen euro relancegeld van de EU niet te krijgen. De effectieve pensioenleeftijd is België is 60 jaar, lager dan in de meeste buurlanden. Dat zou op zich nog niet zo erg zijn, ware het niet dat men nu reeds weet dat de pensioenuitgaven tegen 2050 tot 13,5% van het bruto binnenlands product (bbp) zal uitmaken. Dat is hoger dan in diezelfde buurlanden en straks niet meer te betalen.
Om dat te vermijden moeten er meer mensen aan het werk gehouden worden en moet het mes gezet worden in uitzonderingsregimes waarin dit land zo bedreven is.
Wat de regering van Crootje, onder druk van de PS, tot dusver gedaan heeft, is ongeveer het tegenovergestelde. Ze heeft de minimumpensioenen opgetrokken zonder daar veel voorwaarden tegenover te stellen. Het voorstel van minister van Pensioenen Karine Lalieux (PS) om bedrijven te beboeten als ze niet méér 60-plussers aan het werk houden, is een lachertje. Het past helemaal in het verhaal over de ‘mop’ van haar voorzitter Magnette.
---
Wat dat mopje van Magnette betreft herhaal ik even het verhaal van die mop uit de jaren 1960.
Toen men in de jaren 1960 de autosnelweg Antwerpen – Luik aanlegde, kwamen de werken op een gegeven dag voorbij de taalgrens. De dag daarop stond er aan Waalse kant een groot plakkaat met daarop in even grote letters: ‘Ici on parle le français’. De volgende dag stond er ook zo’n plakkaat aan de Vlaamse kant, met daarop: ‘Hier wordt gewerkt’...
De zevende aflevering van ‘Het Verhaal’ ging over de periode na de Bourgondiërs tot 1830, het ontstaan van België. Het waren geen leuke tijden. Onze streken werden achtereenvolgens bezet door de Spanjaarden, de Oostenrijkers, de Fransen en tenslotte zelfs geannexeerd door de Nederlanders, waardoor de Nederlanden weer (even) één werden. Dat gebeurde na de slag bij Waterloo, die – merkwaardig genoeg – niet vermeld werd. Mijn kritiek dat men in Het Verhaal wel geen leugens vertelt, maar niet alles zegt, sluit daar naadloos bij aan. In 2015 werd de 200ste verjaardag van die slag hier bij ons nog officieel herdacht met o.m. een speciale penning.
Nieuw in die sombere tijden – en misschien juist daarom – was, dat de bevolking zelf er zich mee ging bemoeien. Er was de Boerenkrijg, waarbij in de aflevering ook weer geen namen werden vermeld; geen Rollier, Corbeel en andere Van Gansen, en de Brabantse Omwenteling waarbij wél namen werden vermeld: Vonck en Van der Noot. Geen van die twee opstanden was een succes, al diende de Brabantse Omwenteling wel als voorbeeld voor wat zich in 1830 in Brussel zou afspelen bij de vertoning van de opera ‘De Stomme van Portici’. Ze zorgde zelfs voor de kleuren van de nieuwe vlag: rood, geel en zwart
En zo arriveert ‘Het Verhaal’ bij het ontstaan van het toen officieel Franstalige België en dit ondanks het feit dat ook toen de bevolking overwegend uit Nederlandssprekenden bestond. Zo’n land zou later nooit meer uitgevonden worden, zoals we ondertussen weten. Hoe ‘Het Verhaal’ dat gaat verkopen zien we volgende zondag!
Over die zgz ‘mop’ van Magnette in Dag Allemaal, ‘dat de Vlamingen het hard werken in hun genen hebben en de Walen eerder levensgenieters zijn ‘, is het laatste woord nog niet gevallen. Dat bleek nog maar eens uit het debat dat gehouden werd in hotel De Basiliek in Edegem onder de auspiciën van de Debatclub. Debatters van dienst waren de economen Lode Vereeck (ex-LDD en co-auteur met Barbara Pas van het boek ‘Bodemloos’) en Rudy Aernoudt (achtereenvolgens hoofdeconoom bij de Europese Commissie en kabinetschef van zowel Waals minister van economie Serge Kubla als van federaal en later Vlaams minister van economie Fientje Moerman). Thema: de Transfers.
Volgens Aernoudt zijn de Walen niet lui, maar hebben ze door het huidig systeem geen ‘goesting’ om te werken. Vereeck daarentegen zegt dar de transfers niet de oplossing van de Waalse economische achterstand zijn , maar de oorzaak ervan.
De waarheid zal wel ergens in het midden liggen, De oorzaken zijn veelvoudig: de mislukte industriële conversie van de Waalse steenkoolmijnen en staalfabrieken, het slechte (PS) beleid, met als gevolg daarvan het gebrek aan rotatie van de macht en het politiek cliëntelisme in Wallonië, waarbij alles wordt uitgedeeld, niet geïnvesteerd. Het eindresultaat blijft echter hetzelfde: de Waalse werkzaamheidsgraad zal er niet door stijgen en de 80% die door Europa wordt vooropgesteld tegen 2023 en al in enkele buurlanden en zelfs in enkele Vlaamse regio’s werd gehaald, zal in Wallonië wel een fata morgana blijven.
---
En dan nog een paar echte moppen:
- weet je waarvoor PS staat? - ‘Partij van de Siësta’
- De Waalse tegenhanger van De Lijn heet de TEC – ‘Transport En Congé’
Zoals ik al geschreven heb, had ‘Het Verhaal van Vlaanderen’ vollediger kunnen zijn, maar het heeft er in elk geval voor gezorgd dat onze mensen er mee geconfronteerd en sommigen zelfs wakker geschud werden. De linkse partijen Vooruit, PvdA en Groen mogen dan al kritiek hebben op de subsidiëring ervan, maar dat heeft er grotendeels mee te maken dat ze allergisch zijn voor het woord ‘Vlaanderen’. Op menige andere projecten die al subsidies hebben gekregen, hadden ze nooit kritiek. Enkele voorbeelden daarvan vond ik terug in de Lezersrubriek van ‘t Pallieterke, waar lezer Swa Cauwenberg, uit Antwerpen, een eerste opsomming geeft:
- ‘De Bedenkers’(675.644 euro) van VLD-minister Ceysens);
- De telenovelle ‘Emma’(1.203.570 euro) van Vooruit-minister Katleen Van Brempt;
- ‘Werk aan de winkel’(601.772 euro) en
- ‘Kinderen van Dewindt’(756.3941 euro) beide van Kris Peeters (cd&v)
- ‘Het Heizeldrama (300.000 euro)
- ‘Billie vs Benjamin’ (1,300.000 euro)
Daartegen werd door de linksen nooit geprotesteerd, waarschijnlijk, volgens Swa, omdat het woord ‘Vlaanderen’ niet in de titel stond.
Behalve Het Verhaal van Vlaanderen’ zendt niet alleen de VRT, maar ook de RTBF de fictiereeks ‘1985’ uit, een verzonnen verhaal over de Bende van Nijvel. Er is een verschil: de VRT zendt er de zondagavond maar één aflevering van uit, de RTBF twee. Wie de Franstalige versie volgt krijgt het verhaal in het Frans met de Nederlandse teksten gedubd (in het Frans oversproken), want onze francofonen hebben blijkbaar een probleem met het lezen van ondertitels. Het voordeel van die twee afleveringen is wel dat men de ‘afloop’ van het verhaal een maand eerder kent.
‘Afloop’ hierboven tussen aanhalingstekens, want in werkelijkheid is die er in de echte wereld niet en zal die er meer dan waarschijnlijk nooit komen. Zoals ik al eens schreef en steeds vol blijf houden, zouden de CCC, de ‘Cellules Communistes Combattantes’ er wel een iets mee te maken kunnen hebben gehad. Maar dat werd nooit gecontroleerd. Zo’n idee paste niet in de complottheorie van de Belgische Staatsveiligheid, die zich liever bezig houdt met het schaduwen van rechts. Denk maar aan de zaak Jurgen Conings, toen zelfs buitenlandse NAVO-militairen werden ingeschakeld. Door het overbrengen van het Bende-dossier van Dendermonde naar Charleroi – waar het enkele jaren stof heeft liggen vergaren tot niemand er nog iets serieus in kon terugvinden – en het feit dat men niet eens de moeite heeft gedaan de betrokkenheid van de CCC erbij te onderzoeken – die wel degelijk staatsontwrichtend waren, maar links en francofoon, wat niet paste in het systeem van de Belgische Staatsveiligheid – is de ‘Bende van Twijfel’, zoals ik ze noem, nu gedevalueerd tot een fictiereeks...
---
En dan nog iets heel anders. Onze familie doet, zoals ook de voorgaande jaren, niét mee met de ‘Tournée Minérale’. De reden daarvoor is dat we in dezelfde periode binnen de familie liefst vijf verjaardagen hebben. Die allemaal vieren met een glaasje water of fruitsap is niet doenbaar.
N.a.v. een lezersbrief in ’t Pallieterke van deze week, stuurde ik het blad onderstaande mail:
Beste Pallieterke,
N.a.v. het artikel over de staatshervorming van Jurgen Ceder in uw blad van vorige week en de reactie daarop van lezer Jan Strynckx uit Zele over de uitspraak van professor Senelle, ben ik zo vrij u de tekst van de ‘Senelle doctrine’ te sturen, zoals die vermeld staat in het boek ‘De Ordelijke Opdeling van België’ door Gerolf Annemans en Steven Utsi (blz.165).
‘Als België onbestuurbaar zou worden, bv omdat er geen federale regering meer kan gevormd worden, dan moet het Vlaams Parlement Vlaanderen uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. Dat is weliswaar grondwettelijk niet volgens het boekje, maar democratisch volstrekt legitiem, want het Vlaams Parlement, verkozen om Vlaanderen te besturen, is de uitdrukking van het Vlaamse volk. En de wil van het soevereine volk is voor overtuigde democraten het enige wat telt’.
M.a.w. als we willen dat er nog iets terecht komt van onze regio, doen we er best aan er eerst voor te zorgen dat er bij de volgende regionale verkiezingen een Vlaamsnationale meerderheid komt in het eigen parlement, dan zien dat er geen federale regering meer kan gevormd worden en zo een eerste stap te zetten naar de eigen onafhankelijkheid via de zgz ‘Senelle doctrine’. En als Bart De Wever het daarmee oneens blijft, kunnen we niets anders dan de N-VA-kiezers, maar ook die van de andere, zgz centrum partijen, aanraden in 2024 tenminste regionaal voor het VB te stemmen, zodat die partij regionaal incontournable wordt en de Senelle doctrine kan worden uitgevoerd.
PS: Prof. Robert Senelle was (hij stierf in 2013) een – nota bene - Franstalige Brusselse grondwetspecialist.
