In de heisa omtrent Delhaize is mij het beeld bijgebleven van die ACV-man vóór het gebouw van de aandeelhoudersvergadering in Zaandam, die het had over ‘zakkenvullers & rekkenvullers’. Dat was wel wat kort door de bocht en ruikt naar demagogie die we eerder gewend zijn van links en uiterst-links, zelfs in vakbondskringen..
Aandeelhouders en werknemers hebben elkaar nodig. Zonder de rekkenvullers zou er inderdaad geen dividend zijn voor de zakkenvullers, maar zonder zakkenvullers zou er ook geen werk zijn en dus ook geen inkomen voor de rekkenvullers.
Werknemers krijgen een vaste vergoeding voor hun werk, aandeelhouders niet voor het kapitaal dat ze inbrengen. Ze kunnen wel aanspraak maken op de winst die overblijft na de betaling van alle kosten, maar dragen het risico niets over te houden als er geen winst is.
Die aandeelhouders zijn tegenwoordig institutionele beleggers, fondsengroepen die optreden voor grote en kleine beleggers: pensioenfondsen, verzekeraars en particulieren. Het kunnen ook pensioenreserves of spaarverzekeringen zijn van eigen medewerkers, ook bij Delhaize.
Persoonlijk heb ik het faillissement meegemaakt van de oude DAF. Die had op een gegeven moment het Britse Leyland overgenomen en trok naar de beurs. Elke DAF-medewerker kreeg toen aandelen ter waarde van 500 gulden. Ik heb toen geluk gehad, want ik verkocht mijn aandelen meteen door aan een Nederlandse collega die dacht daarmee een zaak te doen. Even later ging de oude DAF echter failliet en waren die aandelen niets meer waard.
‘De aanhouder wint’, zegt het spreekwoord. De aandeelhouder soms ook, maar niet altijd.
Er is dezer dagen nogal wat te doen geweest over het bedelingscontract voor periodieke uitgaven, kortweg het krantencontract genoemd. Daar geeft de staat 175 miljoen per jaar aan uit en dat gebeurt via een besteding. Nu blijken daar enkele onderlinge afspraken over geweest te zijn en niet alles volgens het boekje te zijn verlopen. Zo zou Bpost vrijwillig de verdeling van kranten in Gent aan concurrent PPP hebben gelaten na in 2021 illegale afspraken te hebben gemaakt met PPP en de uitgevers DPG Media (Het laatste Nieuws en De Morgen) om een concessie voor de krantenverdeler binnen te halen. Ondanks het feit is het de staat jaarlijks zo’n 175 miljoen euro kost, is het er allemaal niet beter op geworden, dat heb ik zelf kunnen ondervinden.
Ik heb nl een abonnement op ’t Pallieterke en The Economist. Het eerste zou ik elke donderdag moeten krijgen, het tweede op vrijdag. Het gebeurt regelmatig dat ik The Economist pas op maandag krijg en mijn weekeindlectuur daartegen al gedeeltelijk oud nieuws is. Vorige week kreeg ik geen van de twee bladen vóٕór het weekeinde, ook ’t Pallieterke dus niet en ben ik er dan maar een gaan kopen om wat bij te blijven .
Geweldige service! En dan maar klagen over de concurrentie van de digitale pers...
‘Om de verhitte gemoederen bij de groene achterban af te koelen, gaat Duitsland de aarde opwarmen!’
De titel en de eerste zin van dit verhaal heb ik geleend bij Matthijs Bouman, een Nederlands columnist wiens commentaar ook in de weekeindeditie van De Tijd te vinden was.
Vrijdagnacht heeft Duitsland nl de laatste drie nog werkende kerncentrales definitief gesloten, waarbij hun (én onze) CO2-uitstoot alleen maar zal verhoogd worden. Nog een gevolg van een van de vele kemels die Merkel indertijd geschoten heeft. Of het ook bij deze kernstop ‘wir schaffen das’ gaat worden, is maar de vraag. Zeker is echter nu al dat er in Duitsland nog voor vele jaren beroep zal moeten gedaan worden op de vervuilende fossiele brandstoffen van steen- en vooral bruinkool. Of er zal duurdere stroom uit het buitenland moeten worden ingevoerd, dan wel van landen waar men de uitstap (nog) niet zal gedaan hebben. Twaalf jaar geleden was er maar een minderheid niet akkoord met de Duitse uitstap, nu spreekt men al van 60%. Bij een volgende verkiezing mogen die Grünen het waarschijnlijk ook daar vergeten.
Gelukkig zijn ze bij ons nog niet zó gek, al is er nog steeds geen definitief akkoord met Engie over een eventuele doorstart en blijven ook onze groentjes voorstanders van een kernstop, maar kunnen ze dat niet meteen hard maken. Of dat later wél zal lukken is nog af te wachten. Wie gelooft zo’n mensen nog?
Met het Paasreces voorbij, lijkt het politiek gebeuren in dit land één lange aanloop naar de diverse verkiezingen van 2024 te worden. De bestaande problemen worden maar half of helemaal niet opgelost en over die verkiezingen geheven. En dan hoopt men dat er een Vivaldi II zal komen. Dat zou nóg eens vijf jaar aanmodderen betekenen met de PS als grootste partij en zonder meerderheid in Vlaanderen. Om even aan te duiden hoe ingewikkeld dit land, dat men niet meer zou uitvinden als het niet bestond, werkelijk is, geef ik hieronder nog eens mijn lijst ‘Only in Belgium’. Ahold had die beter eens gelezen alvorens de krachtmeting met onze ‘travailleurs’ over Delhaize aan te gaan...
‘Only in Belgium’:
- De automatische index. ( bestaat ook in Luxemburg, Malta en Cyprus, maar die kunnen we bezwaarlijk echte landen noemen).
- De vastgelegde koopjesperiodes, met daaraan verbonden de sperperiode en de koppelverkoop.
- De kiesplicht voor het federaal en Europees niveau (samen met Griekenland en Luxemburg).
- De werkloosheidsuitkeringen zonder beperking in de tijd. Meer nog: tijdens de werkloosheid kan men in België pensioenrechten blijven opbouwen, de zo genoemde ‘gelijkgestelde periode(s)’.
- Het bestaan van een kabinet voor elke minister, zowel federaal als regionaal en zelfs voor burgemeesters. In een normaal land heeft alleen de eerste minister een kabinet.
- Het bestaan van een alternatieve gewestelijke regering, de ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’, (zgz van de Franse Gemeenschap), die grondwettelijk niet eens bestaat, maar wel een extra minister-president, een regering en een parlement heeft die allemaal door de staat betaald worden.
- Het recupereren van feestdagen die tijdens het weekeinde vallen.
- Het verbod van opkomst voor onafhankelijken bij sociale- of bedrijfsverkiezingen (zoals bv de ondernemingsraden).
- Het cordon sanitair rond een politieke partij, die echter wel mag meedoen aan verkiezingen en zelfs subsidies krijgt in verhouding tot het aantal stemmen dat ze haalt.
- De bedrijfswagens. Een vorm van gelegaliseerde belastingontduiking. Nergens rijden er meer en dit als compensatie voor loonsverhogingen die men niet geven kan wegens allerlei akkoorden tussen werkgevers en vakbonden i.v.m. de index en de loonnorm, het risico van verhoogde belastingen (we hebben al de hoogste ter wereld) en het verlies van concurrentiekracht t.o.v. de buurlanden, volgens de loonwet van 1996..
- Het afschaffen van de Rijkswacht, wat in geen enkel ander Europees land gebeurd is (gendarmes, marechaussees, guardia civil en carabinieri zijn blijven bestaan), waardoor bij rampen en aanslagen geen Plan B meer voorhanden is, ook al omdat de dienstplicht eveneens werd afgeschaft.
- De nationale sociale loonakkoorden (elders bestaan die ook, maar zijn ze sectoraal).
- Het uitbetalen van de werkloosheidsvergoedingen via de vakbonden aan hun leden, niettegenstaande een Nationale Hulpkas die het zelfde doet voor de niet gesyndikeerde leden,
In deze rubriek heb ik al meer dan eens geschreven dat dit land de grootste Europese staatsschuld heeft na het zo goed als failliete Griekenland. Met een verwacht tekort van zo’n 27 miljard euro dit jaar. Het probleem is niet alleen dat het er is, maar vooral dat men er zo goed als niets aan doet en niemand kan zeggen hoe dat zal eindigen.
Een laatste voorstel ter zake komt van Pierre-Yves Dermagne (PS), vice premier en federaal minister van Werk. Als protégee van Magnette heeft hij geen ander voorstel dan nieuwe belastingen. Als geen ander weet ook deze socialist dat belastingen in dit land wel voor iedereen bedoeld zijn, maar dat ze in werkelijkheid praktisch alleen door Vlaanderen worden betaald. Door de hogere inkomsten en de betere werkzaamheidsgraad zijn het tenslotte bijna uitsluitend de Vlamingen die ze zullen betalen. En daarbij zal het niet ophouden.
Bij de PS hoopt men dat Vlaanderen straks niet linkser, maar rechtser gaat stemmen, want het cordon sanitaire zal er dan voor zorgen dat de PS bij de volgende federale regeringsonderhandelingen aan gewicht zal winnen en wat er overblijft van de Vlaamse partijen erdoor verzwakt zal worden. Ze rekent erop dat meer stemmen voor het Vlaams Belang de andere Vlaamse partijen nog meer tot toegevingen zal dwingen. De enige mogelijkheid voor Vlaanderen om vanuit een sterkere positie te kunnen onderhandelen, zal dan ook zijn dat cordon te doorbreken en te trachten in het Vlaams parlement bij de verkiezingen van 2024 een Vlaamsnationale meerderheid te halen. Samen met de N-VA als het kan, zonder als het moet. Op die manier wordt de afschaffing van het cordon dan ook de inzet van de volgende regionale verkiezingen. Eens in Vlaanderen afgeschaft, zal er geen enkele reden meer zijn om dat op federaal vlak niet te doen en zal Vlaanderen vanuit een veel sterkere positie eender welke onderhandelingen met de francofonen kunnen aangaan. Het cordon sanitaire wordt de inzet van de volgende verkiezingen.
‘We zullen moeten bewijzen dat wat wij doen, beter doen’, is een bekende uitspraak van Gaston Geens, de eerste Vlaamse minister-president. Zoals we ondertussen weten, lukt dat niet altijd, maar het kan erger als we zien wat het Waalse gewest er van bakt.
We kennen al het verhaal van het autocircuit van Spa-Francorchamps, zowat het mooiste uit de hele F1-competitie, eigendom van het Waalse gewest, dat er echter jaarlijks zo’n 90 miljoen euro aan verspeelt. En daar houdt het niet mee op.
Het Waals gewest is ook voor 100% eigenaar van de wapenfabriek van FN in Herstal. Daar zou flink wat geld mee kunnen verdiend worden, maar dat blijkt niet het geval. In 2020 en 2021 maakte het bedrijf zelfs flink wat verlies. Het management werd vernieuwd en toen die het bedrijf liet doorlichten, bleken er tientallen miljoenen euro te ontbreken. De verantwoordelijke van de inkoopdienst, een zekere Jean-Thomas Mayaka, werd ervan verdacht 15 tot 30 miljoen te hebben verduisterd. De man, van Kongolese afkomst, bleek met de noorderzon naar het zuiden te zijn verdwenen, naar zijn Kongo, dus.
Daarmee is het verhaal niet ten einde, want diezelfde man is recentelijk teruggekeerd met in zijn koffer een diplomatieke paspoort dat hem moet vrijwaren van eventuele gerechtelijke vervolging. Dat is nog eens inventiviteit! Buiten FN had hij trouwens nog andere ‘bezigheden’ als sportmakelaar en manager van allerlei artiesten en profvoetballers uit het Luikse. Zijn bloedrode Porsche Panamera, met zijn naam op het kenteken, staat gewoon weer voor de deur van zijn kantoor.
Gelukkig gewest dat zich dat allemaal kan veroorloven.
Er is nogal wat mediatieke deining ontstaan omdat de stad Brugge Dalila Hermans heeft voorgedragen als coördinator voor Brugge Culturele hoofdstad van Europa 2030. Die
Dalilla is een Belgische schrijfster van Rwandese afkomst. Ze is vaste columniste bij De Standaard en heeft daar zowat eigen meningen die niet altijd in de smaak vallen van de doorsnee Vlaming.
Er zijn heel wat steden in West- en Noord-Europa die zich de titel ‘Venetië van het Noorden’ hebben gegeven, maar alleen Brugge verdient die titel; omdat het zijn glorietijd beleefde in ongeveer dezelfde periode als de Italiaanse dogenstad. Typisch daarvoor is dat de huizen er, net zoals in Venetië, in het water van de kanalen zijn gebouwd. Die van Amsterdam bv, dat zijn glorietijd pas 5 eeuwen later beleefde, staan niet in het water van de grachten, maar achter straten die ze van de grachten scheiden.
99% van de mensen die Brugge willen zien, gaan daarheen o.w.v. haar middeleeuwse geschiedenis, die ze daar veel meer dan elders kunnen terugvinden. Een gevolg van het verzanden van het Zwin. Daarom was het inderdaad geen goed idee om de kandidatuur van zo’n stad te laten coördineren door een zwarte Afrikaanse, die met die heel die geschiedenis niets te maken heeft. Dat heeft m.i. alles te maken met de oude geschiedenis en niets met racisme. Het is trouwens hoopvol te zien dat tenminste in Brugge N-VA én VB het over iéts akkoord zijn. Nu ook nog over de rest.
‘Zie gie van Brugge, zet joen vanachter’ kan straks misschien nog dienen om gezongen te worden voor haar voetbalploeg, die er dit seizoen niet veel van bakt, maar niet voor haar glorierijk verleden.
Sinds 1 September 2022, het begin van het nieuwe schooljaar, heeft het Franstalig onderwijs een nieuwe vakantieregeling, met een kortere zomervakantie en meer vakanties tussendoor. Dat maakt dat de Franse Gemeenschap, ongrondwettelijk de ‘Fédération Bruxelles-Wallonie’ genoemd, nu geen paasvakantie heeft, maar wel twee weken vanaf 1 mei.
Het Brussels parlement heeft een compromis klaar om tegemoet te komen aan de sinds dit schooljaar verschillende vakantieregimes in het Nederlandstalig en het Franstalig onderwijs, want het Nederlandstalig onderwijs heeft de bestaande vakanties wél behouden. Het Brussels onderwijs heeft nu de eerste paasweek mee gedaan met het Nederlandstalig onderwijs, maar opende deze tweede week weer haar deuren en volgt dan het regime van het Franstalige..
‘Tous ensemble’, weet je wel. Een kreet die men de laatste weken ook hoort bij de Delhaize-stakingen. Uitsluitend in het Frans, omdat er in Vlaanderen nauwelijks wordt mee gedaan.
L’union fait la farce...
---
Om even op de zaak Delhaize terug te komen, dat wordt er een met alleen verliezers. Zeker als de vakbonden de depots zouden blijven viseren. Die bevoorraden nl niet alleen de supermarkten die Delhaize nog in eigen beheer heeft, maar ook de honderden zelfstandige, kleine ondernemers die reeds een Delhaize hebben overgenomen en straks het slachtoffer kunnen worden als ‘collateral dammage’. Nog erger is het voorstel van – nota bene - de christelijke en liberale vakbonden om het syndicale voorstel uit te breiden naar andere supermarkten zoals bv Colruyt, Mestdagh e.d. Dan gaan we allemaal, ook in Vlaanderen, naar een DDR-systeem dat Francofonië liever zou hebben.
Op Paaszondag was Tom Van Grieken uitgenodigd als gastspreker op het VTM-journaal en heeft die iets gezegd, waar ik nog niet direct bij heb stilgestaan. Tom zei nl dat, als het cordon bij de volgende federale verkiezingen niet wordt opgezegd en men een zoveelste regering wil maken zonder het Vlaams Belang, op dat ogenblik – nota bene - waarschijnlijk Vlaanderens grootste partij, de traditionele partijen, plus Groen en de N-VA, de rekening zullen gepresenteerd krijgen bij de gemeentelijke verkiezingen, die in 2024 zo’n drie maand later zullen gehouden worden. Dan zou nl uitkomen wat ook ik hier al lang schrijf, nl dat men zal blijven aanmodderen met de traditionele partijen en er voor Vlaanderen geen zicht op enige autonomie zal komen, maar we – integendeel – de rekeningen zullen mogen blijven betalen voor de schulden die links, groen-links en uiterst links zullen blijven maken, in de eerste plaats voor wie niét werkt. En dan zullen de overtuigde Vlamingen, van welke gezindheid ook, weten dat ze voor de ‘elfendertigste’ keer voor de gek zullen gehouden zijn.
In tegenstelling tot de diepblauwe achterban die bij de laatste voorzittersverkiezingen bij Open(?) VLD de kans niet kreeg daar iets aan te doen, nadat Lachaert zijn woord niet hield, krijgen de Vlaamsnationalisten die uitzonderlijke kans drie maand later wél bij die gemeentelijke verkiezingen.
‘We verklaren ons soeverein vanuit ons legitiem Vlaams parlement en geven de Franstaligen tot 2029 om met ons aan de tafel te zitten over de boedelscheiding. Want nu gebruiken Vlamingen dat zelfs nog niet als stok achter de deur. Het lijkt me niet logisch dat je alleen maar een echtscheiding kan krijgen door te wachten op de goedkeuring van de ander’
---
Bovenstaande is niet van mij maar van Barbara Pas, Kamerfractieleider voor het Vlaams Belang, in een uitgebreid interview in t Pallieterke van 6 april. Daarmee zitten we voor wat dat betreft alvast op één lijn en moeten we ervoor blijven ijveren dat tenminste bij de gewestelijke verkiezingen van 2024 alle Vlamingen met hun hart op de juiste plaats VB zullen stemmen om er zeker van de zijn dat die soevereiniteitsverklaring er werkelijk zal komen. Vlamingen die nu (nog) niet voor het VB stemmen, om welke reden ook, hebben dan nog de kans bij de andere verkiezingen voor een andere partij te stemmen. Maar de eerste stap zal in het Vlaams parlement moeten gezet worden, iets wat ik al enkele jaren schrijf (De ‘Senelle doctrine’). En zelfs al zou Bart De Wever of wie ook van de N-VA straks zeggen toch met het VB te willen samenwerken mocht er in het Vlaams parlement een Vlaamsnationale meerderheid zijn, geloof ze niet blindelings, want de ramp zou niet te overzien zijn, mochten ze ná die verkiezingen ‘een Lachaertje’ doen.
Witte Donderdag dreigde voor mij even Zwarte Donderdag te worden, toen ik de avond ervoor er niet meer in slaagde SeniorenNet te bereiken. Alhoewel ik al meer dan 18 jaar bijna dagelijks een blog schrijf – ik ben ondertussen bezig aan het nummer 5.415 – vraagt SeniorenNet me om de zoveel jaar een herbevestiging van mijn gegevens. Woensdagavond was het weer zover. Nu beschouw ik mezelf niet direct als een digibeet, maar een specialist ter zake ben ik evenmin. Om er zeker van te zijn dat het bleef kloppen, rekende ik daarvoor op mijn systeembeheerder, een onderwijzer uit een naburig dorp die van zijn hobby een bijverdienste had gemaakt en op wie ik kon rekenen ... tot op woensdag. Ik stuurde de man nl een mailtje over de zaak en toen ik daarop geen antwoord kreeg, heb ik hem gebeld. Tot mijn verbazing kwam ik op een antwoordapparaat terecht dat me zei dat de man ermee gestopt was en dit alles zonder enige verdere uitleg.
Wat nu? Ik kan ook wel rekenen op enkele kinderen en kleinkinderen die met de tijd mee zijn en dacht het zo op te lossen. Op donderdagavond besloot ik echter toch zelf eens te proberen en – via een ommetje – lukte het me opnieuw SeniorenNet te bereiken. Driemaal Oef!
Ondertussen heb ik weer twee blogs gepost en ga ik ermee door, als niet-partij gebonden Vlaamsnationalist, die nooit een lidkaart van een politieke partij heeft gehad, laat staan van een vakbond. Helemaal selfmade nadat ik op mijn zestiende – net als Rik Van Cauwelaert – uit de school gestapt was.
Op Witte Donderdag was er ook goéd nieuws: In de lezersrubriek van ’t Pallieterke – dat ik lees sinds het nummer van 2 juni 1955 – verscheen mijn 15de, lichtjes aangepaste blog van 3 dezer (‘De Nederlanden één’) onder de titel ‘De Rijke Nederlanden’ en hoop ik ook zo mijn steentje bij te blijven dragen tot een autonoom Vlaanderen dat volgend jaar de kans krijgt daarvoor een eerste stap te zetten.
Het belangrijkste nieuws op binnenlands politiek vlak tijdens deze Paasweek is voor mij wel dat Marc Van Peel zijn lidmaatschap van CD&V heeft opgeschort. Voor een ex-voorzitter en jarenlange havenschepen van onze grootste havenstad is dat niet niks. Het toont nogmaals ten voeten uit hoe erg die partij is gesteld.
CD&V stelt niet veel meer voor. Van de zuilenpartij blijft alleen de Boerenbond over. Die is niet niks, maar vertegenwoordigt onvoldoende mensen om nog electoraal mee te tellen. Mahdi zal daar weinig of niets aan kunnen veranderen. De partij mag dan al in zowel de federale als de regionale regering zitten, in de eerste had men ze alleen nodig om de Vlaamse oppositie te verzwakken, in de tweede kan ze alleen blijven zolang de Vlaamsnationalisten niet één front vormen. Mocht dat laatste in 2024 gebeuren, dat zou het wel eens helemaal ‘over and out’ kunnen worden.
Bij de onderdrukking van de Hongaarse opstand tegen de Sovjetbezetting in 1956 werd de Hongaarse premier Imre Nagy, die vóór die opstand was, door de Russen opgepakt, mee naar Moskou genomen en daar terechtgesteld. Na de val van de Berlijnse muur werd het stoffelijk overschot van Nagy terug naar Boedapest gebracht, waar hij een erebegrafenis kreeg. De lijkrede daarbij werd uitgesproken door de jonge Victor Orban, toen een studentenleider. Iets wat ik steeds bewonderenswaardig heb gevonden. Sinds enkele jaren is de houding van Orban en het Hongarije dat hij nu in zijn macht heeft, wel iets minder bewonderenswaardig geworden, omdat hij meestal eerst tégen eender welk voorstel stemt om dan in blessuretijd kazak te draaien en toch met de anderen mee te doen. Zo’n beetje zoals ‘onze’ Georges-Louis Bouchez binnen de federale regering.
Wat is er mis met Zweden als Orban er zich tegen blijft verzetten dat dat land bij de NAVO komt? Het gaat hier niet om de E.U., maar om de NAVO. Uitgerekend Zweden, waar recentelijk nog een centrumrechtse regering aan de macht is gekomen? Bij Orban en zijn Hongarije krijgt men de indruk dat ze dwars liggen gewoon om dwars te liggen, ook bij de NAVO. Als men zo tegen alles en nog wat is, houdt niemand hem tegen om uit de NAVO te stappen, maar dat doet hij ook niet. Moedig is anders.
Na Zweden en Italië heeft nu ook in Finland centrumrechts de verkiezingen gewonnen. De Nationale Coalitie Partij (NCP) haalde er de meeste stemmen en zal waarschijnlijk een regering vormen met de uiterst-rechtse Finnenpartij, die de tweede grootste werd en de aan de macht zijnde Sociaal-Democraten voorbij steekt. Die laatste hadden gedacht met Sanne Marin, hun gepassioneerde linkse politica met rockster allures te kunnen scoren, maar dat is niet gelukt. Een gestegen staatsschuld van 65 naar 73%, bescheiden naar Belgische normen (±110%), deed haar de das om, samen met haar naïeve uitspraak begin vorig jaar dat ze in Oekraine geen Russische inval verwachtte.
E.e.a. betekent dat rechts blijft oprukken in Europa, waarbij de toetreding van Finland tot de NAVO een extra steuntje heeft gegeven. Met 1.330 km grens met Rusland, waarmee ze al enkele oorlogen hebben uitgevochten*, moet men de Finnen niets meer wijsmaken. Zij hebben, als een van de weinige westerse landen, hun leger op peil gehouden en zullen dat blijven doen. Als Erdogan moeilijk blijft doen t.o.v. de toetreding van Zweden, kan men Turkije er beter uitsmijten. Dat laatste geldt trouwens ook voor Hongarije, dat niets anders meer lijkt te kunnen doen dan altijd en overal dwars te liggen. Hou er dan mee op!
---
*Boven mijn bureau hangt een kopie van De Telegraaf van 6 februari 1940, mijn geboortedag, met als hoofdtitel ‘18de Sovjetdivisie vernietigd bij Ladogameer’. Dat was tijdens de zgn ‘winteroorlog’, waarbij Finland tenslotte toch de helft van Karelië aan Rusland kwijt speelde.
De nieuwste politieke peiling van Het Laatste Nieuws, VTM en Le Soir deed geen stof opwaaien. Rekening houdend met een foutenmarge van 3,1% verandert er zelfs zo goed als niets. Dat betekent dat het VB, bij verkiezingen, nog altijd de grootste partij in Vlaanderen zou blijven en dat ze, samen met de N-VA de meerderheid in zetels zou halen in het eigen parlement. Dit wordt voor Vlaanderen misschien de laatste kans om op een democratische wijze eindelijk eens iets te doen aan de Belgische impasse.
Eens de meerderheid behaald in het Vlaamse parlement kunnen de twee Vlaamsnationalistische partijen in eerste instantie Vlaanderen uitroepen tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied, inbegrepen de Vlaams-Brabantse faciliteitengemeenten, waarbij die faciliteiten worden afgeschaft. Daarna verdeelt men België officieel in vier regio’s – Vlaanderen, Wallonië, Brussel en de Duitstalige Oostkantons – en spreekt men onderling af wat men nog samen zal doen en wat niét. Ook wordt elke regio verantwoordelijk voor zijn eigen financiën. Een voorbeeld zou Zwitserland kunnen zijn. De inwoners van Brussel zullen zelf kunnen kiezen of hun regio apart blijft of niet. Mocht men daar voor Vlaanderen kiezen, dan moet het huidige Brussel eerst wel ontmanteld worden evenals de ongrondwettelijke Fédération Bruxelles-Wallonie. De Oostkantons zullen ook de keuze krijgen om apart te blijven, bij Wallonië aan de sluiten of terug te keren naar de oude Heimat.
Dat kan allemaal democratisch gebeuren vanuit het Vlaamse parlement, dat verkozen wordt om Vlaanderen te besturen en de uitdrukking is van het Vlaamse volk.
In het interview dat Jambon gaf aan ’t Pallieterke van 30 maart, vertelt de man dat Vlaanderen en Nederland samen een ongelooflijke economische macht kunnen vormen. Dat klopt en is iets dat ik in deze rubriek al járen schrijf. Met havens aan de Noordzee, nota bene: de meest bevaren zee ter wereld, van De Panne over Oostende, Zeebrugge, Antwerpen, Gent, Terneuzen, Rotterdam, Amsterdam tot Den Helder kunnen wij de logistieke draaischijf worden van een welvarend Noordwest Europa. Met daarbij nog de luchthavens van Zaventem, Deurne, Oostende, Eindhoven en Schiphol. En met een werkzaamheidsgraad van ±80%, niet in 2030, zoals Europa vraagt, maar reeds nú.
In de plaats daarvan geeft Vlaanderen nog steeds elk jaar 12 miljard euro van onze welvaart weg aan een regio die dat geld niet investeert, maar uitdeelt en ‘werkt’ als een nieuwe DDR.
Als onze Vlaamse minister-president iets wil doen om daaraan een einde te maken en van de Lage Landen inderdaad een ongelooflijke economische macht te maken, dat hij er dan werk van maakt en er in de eerste plaats voor zorgt dat zijn eigen partij bij de volgende regionale verkiezingen een pact sluit met het VB, i.pl.v. verder samen te blijven heulen met de traditionele partijen die bereid blijven onze welvaart weg te geven.
De affaire Delhaize dreigt een uitputtingsslag te worden. We moeten terug gaan naar de jaren negentig van de vorige eeuw om nog zo’n lange staking te hebben meegemaakt. En dat ging toen om de autofabrieken van Vorst, Vilvoorde die sloten en waarbij de mensen effectief hun job verloren. Zelfs bij het nieuws over de sluiting van Ford Genk hernamen de werknemers sneller het werk en ook toen ging om jobverlies. In het licht van deze gebeurtenissen is de kwestie Delhaize haast een farce.
Delhaize wil overschakelen op franchisewinkels i.pl.v. eigen beheer, omdat die meer opbrengen. Dat alles wel zonder verlies van jobs, opgebouwde rechten of loon voor de werknemers. Dat laatste kan eventueel wél het geval zijn bij nieuwe aanwervingen. De miljarden winst die Ahold Delhaize volgens onze vakbonden maakt, komen niet eens uit hun Belgische activiteiten.
Waar het de vakbonden om gaat is dat ze de hele winkelsector willen ondermijnen, niet alleen Delhaize, dat alleen maar een symbool is geworden. In deze tijden van e-commerce horen 19-eeuwse stakingen echter niet meer thuis, tenzij misschien in streken zoals onze DDR, waar men inderdaad op dat gebied zeker nog achter loopt.
De Paarsgroen+ regering van Crootje heeft na een laatste nachtelijke vergadering dan toch haar begroting goedgekeurd gekregen. Veel stelt dat niet voor, want in werkelijkheid was het maar een controle, heeft men de traditionele kaasschaaf boven gehaald en de scherpe kantjes er wat afgevijld. Dit land blijft zitten met de grootste schuld van de E.U. buiten het failliete Griekenland.
Ondertussen wordt in het Delhaize-conflict duidelijk dat de vakbonden het niet zullen halen. Delhaize ontslaat niemand, maar brengt haar werknemers onder bij zelfstandige winkels, waardoor ze ontsnappen aan de vakbondscontrole, die straks alleen nog goed zal zijn om eventuele werkloosheidsuitkeringen uit te betalen.
Het hele gedoe heeft nog maar eens bewezen hoe verdeeld dit België is. De taalgrens is ook een stakingsgrens geworden tussen hardwerkende mensen en ‘levensgenieters’. Daar waar er bij Delhaize in Brussel geen enkele zaak nog open bleef en in Wallonië één of twee, bleven in Vlaanderen de meeste Delhaizewinkels open, op enkele dagen na.
We kunnen alleen maar hopen dat er na de verkiezingen van volgend jaar een begin van een einde komt aan dit land dat nooit meer zou worden uitgevonden mocht het niet bestaan (dixit The Economist).
Na het lezen van het hoofdartikel in ’t Pallieterke, op blz 3, van 13 januari van dit jaar, stuurde ik het blad onderstaande brief, die de week daarop gepubliceerd werd in de brievenrubriek.
GEEN 2014 BIS
‘In de metamorfose die ’t Pallieterke de laatste jaren heeft meegemaakt lijkt me bladzijde drie tegenwoordig wat ik zie als het wekelijkse hoofdartikel. Daarin wordt regelmatig gepolst naar de politieke stand van zaken in het vooruitzicht van de verkiezingen van 2024 en de mogelijke vorming van de nieuwe Vlaamse deelregering.
Uit wat ik er deze week uit opmaak is, dat mijn lijfblad er zich al bij heeft neergelegd dat die volgende Vlaamse regering zal gevormd worden door de N-VA en Vooruit en er zal moeten worden uitgekeken worden naar een derde partner, meer dan waarschijnlijk de Open VLD. In het artikel van 12 januari verwijst ‘t Pallieterke daarvoor o.m. naar de verkiezingen van 2014, toen N-VA en cd&v al een Vlaams regeringsakkoord hadden en Open VLD bereid was dat akkoord mee te onderschrijven zonder er één jota aan toe te voegen of te veranderen. Puur blauwe postjespakkerij. Goed voor Open VLD, maar slecht voor Vlaanderen. Toen, maar ook straks als men ermee zou doorgaan.
Wat men zelfs bij ’t Pallieterke schijnt te vergeten is dat, volgens alle laatste peilingen, het niet de N-VA, maar het VB zal zijn die als grootste partij uit de Vlaamse regionale verkiezingen van 2024 zal komen en dus eerst aan de bak zal komen voor de samenstelling van een volgende Vlaamse regering. Als de andere partijen een samenwerking van het VB zouden weigeren – wat in de lijn van de verwachtingen ligt – dreigt men inderdaad naar een soort herhaling van 2014 te gaan.
In het kader van bovenstaande wordt het dan ook steeds belangrijker dat alle Vlamingen, die iets geven om de toekomst van hun regio, in 2024 VB zullen stemmen, al was het maar om die partij tenminste gewestelijk incontournable te maken, zodat Vlaanderen weer niet geconfronteerd zal worden met vijf jaar deelregering à la Pasbon die de Belgische geschiedenis verder lijdzaam zal blijven ondergaan en dat onze francofonen zich zullen moeten realiseren dat het deze keer menens zal worden..’
---
Het hoofdartikel van deze week in ’t Pallieterke op blz 3, onder de titel ‘Niemand wil werken met de PS, niemand kan zonder’ gaat over de federale politiek, maar was wéér van dattem en als reactie ga ik mijn brief van 13.01 gewoon letterlijk herhalen. Volgens ’t Pallieterke zal er nl uiteindelijk door externe druk gekozen worden voor een Vivaldi-bis-coalitie. De naam van het VB komt in het hele verhaal zelfs niet voor. Wel in een volgend artikel, een interview met Pasbon, waarin deze laatste zegt dat er altijd zal moeten onderhandeld worden met de Franstaligen, ‘ook als Vlaams Belang morgen een absolute meerderheid heeft’. Dat laatste klopt wel en die absolute meerderheid zal er ook niet zijn, maar een Vlaamsnationale meerderheid van N-VA én VB zit er wél in op regionaal gebied en Vlaanderen zal hoe dan ook in een veel sterkere positie zitten om te onderhandelen dan met eender welke traditionele partij ook die nog nooit iets anders gedaan hebben dan toegegeven, al dan niet ‘met de dood in het hart’.
In de weekeindeditie van De Tijd van 25 maart stond een interview met Guido Dumarey, een Vlaams ondernemer die failliete bedrijven opkoopt en weer rendabel maakt en die in België al tegen veel schenen heeft geschopt, ook van politiekers zoals Magnette bv en vakbondsmensen.
Zijn Punch-groep (700 miljoen euro omzet, 24 miljoen netto winst en 720 medewerkers) behoort tot de grootste toeleveranciers van de auto-industrie en hij gelooft niet dat de toekomst van ons wagenpark zuiver elektrisch zal worden. ‘In niet-westerse landen zullen dieselauto’s voorlopig het mooie weer blijven maken’, zegt hij. Hij is er eveneens van overtuigd dat ook waterstofmotoren een toekomst hebben, zeker voor langere afstanden en zware voertuigen.
In België is hij sinds het uitvallen van zijn beursgenoteerde Punch-groep niet meer actief. Op een bepaald moment had ook hij een bod gedaan op de fabrieksterreinen van Caterpillar in Gosselies, maar dat liep spaak omdat Magnette het niet zag zitten. Dumarey was volgens hem van het soort dat toch niet voor hem stemde. ‘Mensen die weinig hebben, kiezen wel voor de PS’, zei Magnette. Waaruit Dumarey concludeerde dat Magnette ‘een kalf was dat liever had dat zijn kiezers arm bleven’!
