Dat 2024 een spannend politiek jaar ging worden, wisten we al. Sinds 1 januari heeft België het voorzitterschap van de E.U. en dit voor een half jaar. Uitgerekend tegen het einde van dat half jaar zijn er dan de verkiezingen zowel federaal als regionaal, plus voor de E.U. De vraag is maar hoe dat allemaal gaat aflopen en hoelang dit land waarschijnlijk weer in Lopende Zaken gaat terecht komen. Waarover tot nog toe weinig gehoord wordt, is hoe de campagne voor de gemeentelijke verkiezingen daarna zal verlopen. Die verkiezingen vinden nl vier maand later al plaats en de campagne errond zal bijna zeker dus wel eens kunnen plaatsvinden tijdens die Lopende Zakentijd. Komt daar nog bij dat men straks niet meer verplicht zal zijn te gaan stemmen voor de gemeente, waarbij de kans groot is dat heel wat mensen er stilaan genoeg van zullen gekregen hebben en niét meer zullen gaan stemmen. Vooral bij de traditionele partijen zal de schrik er diep in zitten mochten ze tijdens de federale, regionale en Europese verkiezingen ernstig verlies lijden, wat algemeen verwacht wordt.
Voor de Vlaamsnationalisten zal het er meer dan ooit op aankomen dat N-VA en VB in het eigen parlement een meerderheid halen die groot genoeg is om een Vlaamse gewestregering te vormen zonder die traditionele partijen en Groen, zodat ze sterk genoeg zullen staan om met één stem de discussie op de andere vlakken en met de andere regio’s aan te kunnen. Alleen op die manier zal er meer duidelijkheid komen in dit ingewikkelde België, dat anders nooit van zijn grote schuld vanaf zal geraken en daardoor op het Europese strafbankje zal terecht komen als ‘het Griekenland aan de Noordzee’.
Of het blitzbezoek van Crootje aan China – zijn eerste buitenlands bezoek als premier van het Belgische EU-voorzitterschap - voor Europa iets heeft opgebracht, moet nog blijken. Voor wat België betreft, heeft hij het klaar gekregen dat we na zes jaar verbod* weer varkenskoppen en -poten naar dat land zullen mogen uitvoeren. Dat is in China een delicatesse en daar kan ik inkomen.
Tijdens ons negenjarig verblijf op Sardinië hadden wij er ook varkens (die men daar grotendeels aan het spit klaar maakte) en maakte ik zelf varkenskop van de oren en poten aan de hand van een kookboek van de Noord-Brabantse Boerinnenbond van vóór WO II. Toen we in 1972 – waar is de tijd – terug naar België kwamen, kon men hier bij de slager nog ‘oren en poten’ vinden, maar tegenwoordig is dat niet meer het geval**.
Crootje had bij zijn terugkomst nog een ander varkentje te wassen. In ‘De Afspraak’ op woensdagavond, die ik eerder toevallig gezien heb, ging Caroline Genez nl flink uit de bocht, toen ze stelde dat België het voorstel van Zuid-Afrika zou steunen, waarbij Israël van genocide beschuldigd wordt en buurland Duitsland daarbij niet vrijuit ging. Of men daar nu vóٕٴór of tegen is; op een moment dat België voorzitter is van de E.U. kan Crootje zich zoiets niet veroorloven.
Het ging trouwens niet alleen om haar verhaal zelf, maar om de wijze waarop ze haar medesprekers amper aan het woord liet en zelf de hele tijd maar bleef doorratelen als een echt viswijf. Transconnah krijgt een zware concurrent in eigen rangen, mocht hij straks toch nog beslissen deel te nemen aan de verkiezingen.
--
* Dat verbod kwam er na een uitbraak van varkenspest van … everzwijnen in de Ardennen.
** Op Sardinië maakte ik bij het slachten ook bloedworst zoals dat vroeger gebeurde, nl in de dikke darm. Dat recept stond ook in ‘Ons Kookboek’.
Charles Michel – onze vroegere ‘Nationale Charel’ - werd zondag voorgesteld als lijsttrekker voor de MR bij de Europese verkiezingen van 9 juni a.s. Om het te kunnen worden, stopt hij er halfweg juli mee als Europees Raadsvoorzitter, een job die hij normaal tot het einde van dit jaar zou moeten uitoefenen. Dan zou hij echter naar iets anders moeten uitzien en om het zekere voor het onzekere te nemen, houdt hij er halfweg het jaar dus al mee op. Een andere topjob ligt niet meer voor het grijpen nu er zoveel kandidaten voor dergelijke internationale functies zijn. Denk maar aan Crootje. Het zijn niet alleen de Vlaamse liberalen die uitgesproken postjespakkers zijn. Bij de MR kennen ze er ook wat van. Denk maar aan Reynders en Co.
De reputatie van Michel kreeg de laatste jaren trouwens wel enkele deuken. Zijn slecht Engels, zijn gebrek aan doortastendheid; zijn wollige verklaringen. Of ‘Sofagate’, toen bij zijn onderhoud met ‘sultan’ Erdogan er voor Ursula von der E.U. geen stoel voorzien was.
Michel hoopt wellicht op e.o.a. topjob in het Europees parlement, maar veel kansen zal hij niet hebben. Als nog zetelend Europees Raadsvoorzitter kan hij zich moeilijk in de kiesstrijd mengen voor een nu nog minder belangrijke belangrijke post. Ik denk dat ze bij de E.U. Michel liever kwijt zijn.
--
Ondertussen heeft het kerkkabinet Pierre Wunsch toch bevestigd voor een tweede termijn van 5 jaar als gouverneur van de Belgische Nationale Bank. Dit nadat men Brouckie zijn zin gegeven had over de beperking van de ereloonsupplementen voor artsen, waardoor een serie andere dossiers toch kon worden afgewerkt. Koehandel, zoals men dat noemt..
Het is niet de eerste keer dat wij, Belgen, in het vizier komen als de rijkste Europeanen. Een nieuwe studie van onze Nationale Bank zou nogmaals bevestigd hebben dat België, ondanks de schulden t(of misschien juist daarom), een land met rijke gezinnen is. Gemiddeld zou een Belgische gezin nl een netto vermogen hebben van zo’n 277.300 euro, bijna het dubbele van het Europese. Alleen in Luxemburg, Malta en Cyprus zou dat bedrag nog hoger liggen, maar zijn dat maar landjes, althans zo dacht Charles De Gaulle over Luxemburg*...
Het verhaal van die rijke Belgen heeft in de eerste plaats te maken met het feit dat meer dan 70% van onze landgenoten een eigen woning heeft (of aan het afbetalen is). Daar moet worden bij verteld, dat de 10% rijkste gezinnen bij ons meer dan de helft van het totale kapitaal bezitten en de overige 90% dus minder dan de helft. Hoe raar het ook mag klinken, die vermogensongelijkheid is hier kleiner dan in de meeste andere Europese landen.
Onnodig te zeggen dat er geen statistiek wordt bijgehouden voor de regio’s en we er weer het raden naar hebben hoeveel het in Vlaanderen, Wallonië en/of Brussel apart is.
--
En dan nog dit:
Waar ze het wat minder zullen hebben, is in Cuba, waar het communistisch regime de benzineprijs heeft vervijfvoudigd (x5!). Het moet geweldig zijn te leven in zo’n volksparadijs…
--
* De Gaulle, die ook geen grote pet op had over het Europa der zes, zei ooit: ‘Duitsland en Frankrijk, dat zijn grote landen. België en Nederland zijn kleine landen. Luxemburg, dat is zelfs geen land. En dan zijn er nog de Italianen; vandaag gaan ze akkoord en morgen zijn ze weer Italiaan’.
De grenzen sluiten, zoals onze vriend Jean dat voorstelt, is momenteel niet mogelijk zolang we met een E.U. zitten en dat door alle lidstaten moet worden bevestigd. Toch moeten er we er wel even bij stilstaan dat het, ondanks alle wetten ter zake, zeker de Europese, niet zo simpel zal zijn om de grenzen te sluiten voor Jan en alleman. We moeten er rekening mee houden dat onze bevolking vergrijst en dat er niet genoeg kinderen meer geboren worden om de open gekomen plaatsen in te vullen. Men vindt nu al geen personeel meer, zoals we bij de jaarwisseling hebben kunnen meemaken bij bakkers, slagers en in de horeca. Dat betekent straks langer werken of minder pensioen. Niet alle migratie is tenslotte slecht. Het is iets van alle tijden en de klimaatontwikkeling heeft er mede voor gezorgd dat mensen beweeglijker zijn geworden, dikwijls uit noodzaak. En dat de Westerse wereld – Vlaanderen in het bijzonder - steeds meer verstedelijkt.
We zouden er dus best aandoen een soort migratie te hebben van mensen die voldoen aan onze noden en dat wil zeggen mensen die een zekere opleiding hebben genoten en komen uit een land vergelijkbaar met de onze. Daarvoor kijken we best niet te ver van huis, maar houden we ons bv aan Oostelijk Europa, Oekraïne inbegrepen.
Misschien zouden we best een voorbeeld nemen aan Canada dat heel wat immigranten opneemt, daar wel voorwaarden aan stelt, maar waar men m.i. niet streng genoeg is voor het opnemen van moslims. De islam is geen nl godsdienst, maar een politieke doctrine, waar we best zo weinig mogelijk mee te maken hebben. Europa mag geen tweede Midden-Oosten worden.
Onze bevolking zal minder mobiel worden als ze vergrijst. De rijke landen hebben vandaag de kans om jeugd, hersenen en dynamisme in te voeren. Dat zal niet eeuwig blijven duren. Wie het daarmee niet eens is, zal voor zichzelf moeten uitmaken, dat hij straks wel langer zal moeten werken of minder pensioen zal trekken, wat ook geen rooskleurig vooruitzicht is.
Iets om even bij stil te staan in dit verkiezingsjaar…
--
En dan nog dit. Ook voor mij moét de Fédération Bruxelles-Wallonië niet verdwijnen als Walen en Brusselaars dat niet willen. In dat geval moeten ze die extra entiteit, met een supplementaire minister-president, ministers en kabinetten, echter wél zelf betalen en niet verwachten dat Vlaanderen dat voor 90% blijft betalen, zoals nu het geval is. -
In tegenstelling tot het opdoeken van die Fédération Bruxelles-Wallonie is voor het afschaffen van de Senaat en de Provincieraden geen staatshervorming nodig. Die zijn al uitgedund, maar blijven dezelfde logistieke kosten houden. De Senaat is compleet overbodig geworden, de provincieraden iets minder, maar die kunnen hun resterende bevoegdheden kwijt aan het Vlaamse gewest en de intercommunales. In het beste geval zou men de post van gouverneur en een beperkte hofhouding kunnen behouden, al was het maar op cultureel gebied en voor de eventuele coördinatie bij rampen.
Als bovenstaande gedaan kan worden, moeten de regio’s met elkaar aan tafel gaan zitten en uitmaken wat ze al dan niet nog samen gaan doen. Als voorbeeld zou men daarvoor het Zwitsers model kunnen kiezen, waar elk Kanton verantwoordelijk is voor zijn eigen budget en begroting. Dat zou bij ons een eind maken aan de transfers en een juistere definitie van de staatsschuld. Mocht één van de regio’s – waarschijnlijk de Waalse – hiermee niet akkoord gaan, dan komt België tot stilstand en moet men de E.U. erbij halen om de knoop door te hakken. Er zal dan geen ander alternatief meer zijn, zelfs geen regering in Lopende Zaken.
--
De regio die het meeste kan besparen is Brussel, met zijn 18 overbodige gemeenten en alles wat daarbij komt kijken (burgemeesters, schepencolleges, gemeenteraden, OCMW’s) én het één maken van stad en gewest, met bijna een halvering van de nu bestaande functies.
Ongeacht hoe de verkiezingen van 09.06.2024 zullen verlopen, zal er in dit land flink bespaard moeten worden. Dat hoeft geen onoverkomelijk probleem te worden, zelfs niet alleen te maken te hebben met de Sociale Zekerheid of de werkloosheid, want er kan hier oneindig veel meer bespaard worden als men bereid zou zijn de structuren van dit België grondig te hervormen. Dat kan in verschillende fasen.
Of er een eind moet gemaakt worden aan de Fédération Bruxelles-Wallonië, de Frans(talig)e Gemeenschap, zeg maar, is iets dat Wallonië en Brussel zelf mogen beslissen. Vlaanderen heeft destijds zijn Nederlandstalige Gemeenschap geïntegreerd in het Vlaams gewest en niets verbiedt Wallonië en Brussel hetzelfde te doen. Om die Fédération op te doeken hoeft men zelfs niet eens te wachten op een volgende Grondwetsherziening en kan dat gebeuren met een eenvoudige stemming in het federale parlement, zelfs nog vóór de verkiezingen. Het integreren van die Fédération in de Waalse en Brusselse gewesten geeft een jaarlijkse besparing van zo’n miljard euro alleen al door het opdoeken van overbodige functies. Officieel besparen Brussel en Wallonië dan, maar in werkelijkheid is het nu Vlaanderen dat steeds mag bijpassen via België.
Als we de peilingen mogen geloven, zal niet alleen Open VLD achteruitgaan, maar zal dat ook gelden voor de andere traditionele partijen én Groen, en zullen de Vlaamsnationalisten de meerderheid halen in het eigen parlement. E.e.a. zal betekenen dat er in dit land dan wat zal moeten veranderen. Een volgende staatshervoming zal zich opdringen . Dat vraagt natuurlijk tijd, maar er zijn ook veranderingen nodig die geen staatshervorming behoeven. Eén ervan is dat er een einde moet komen aan het cordon sanitaire. België moet zowat het laatste democratisch land zijn waar nog zoiets bestaat. 'Only in Belgium'. Het heeft als resultaat dat een kwart van de Vlaamse kiezers wordt genegeerd en dat de Vlaamse meerderheid daardoor een politieke minderheid wordt. Vivaldi is daar hét voorbeeld van.
Er zal dus met de Francofonen moeten gepraat worden en met een Vlaamse meerderheid kan dat dan vanuit een sterkere positie, waarbij meteen ook de volgende staatshervorming zal worden vastgelegd. Eerst dat cordon weg en daarna zien dat elke regio de tering naar de nering zet. 9 juni wordt daarvoor hét sein.
Gisteren werd België officieel voor zes maanden voorzitter van de E.U. Crootje deed zijn best om op te vallen en zal dat waarschijnlijk zo nog zes maanden doen. Ondertussen ligt zijn partij, zoals ik al eens schreef, op apegapen. Een overzicht van een annus horribilis:
- In het voorjaar dankte Crootje staatssecretaris voor Begroting Eva De Bleeckere (van zijn eigen partij) af en verving ze door een dame die tot de Franstalige zusterpartij behoorde en daarvoor van partijlidkaart moest veranderen.
- Daarna trad de voorzitter van de partij, Lachaert, af omdat hij het niet meer zag zitten. Die beslissing was juist, maar had hij twee jaar eerder al moeten nemen toen hij niet in staat bleek zijn woord te houden tegenover zijn eigen diepblauwe achterban.
- De verkiezing van een nieuwe voorzitter werd een lachertje, waaraan slechts een fractie van de leden aan deel kon nemen. Tom Ongena was een trouwe patijmilitant, maar vrij onbekend en voor Crootje zo'n beetje his master's voice, vergelijkbaar met Bartje Somers ten tijde van Verhofstadt. Het resultaat nu was wel dat enkele andere kandidaten hun lidkaart teruggaven en Els Ampe, Brussels vertegenwoordigster zelfs met een nieuwe partij wil opkomen.
- Erger werd het nog bij het zgn 'Pipigate', waarbij Quicky de eer aan zichzelf hield, trad en zijn kabinetchef werd aangeduid om hem op te volgen. De man leek wel bekwaam genoeg, was was de zoveelste in de rij van de niet verkozenen bij Vivaldi. Als gevolg daarvoor besloot zelfs Gwendolienteje op te stappen uit de nationale politiek. Ze veranderde echter van mening en maakte een bocht van 180 graden toen ook Bartje Somers aftrad als Vlaams minister en zij die functie kreeg. Ze werd er zelfs meteen Vlaams vice minster-presidente mee!
Met dit alles is de Open-VLD volgens de laatste peilingen de kleinste politieke partij van Vlaanfderen geworden en riskeert ze plaatselijk zelfs de kiesdrempel straks niet meer te zullen halen.
Gelukkig heeft Crootje Europa nog, waar hij straks hoopt naartoe te trekken. Na hem, de zondvloed!
---
En dan nog een vraagje aan mijn lezers om me dit weekeidne geen mails te sturen op mijn lailadres omdat mijn PC het niet meer doet. Hopelijk zal dat euvel maandag van de baan zijn. Bij voorbaat dank.
Ook voor 't Pallieterke wordt 2024 een spannend jaar. Het meest Vlaamsnationale weekblad van bij ons is ondertuseen verhuisd van Antwerpen naar het Vlaams-Brabantse Grimbergen. Sinds 1 oktober van vorig jaar heeft het blad daar eigen moderne kantoren ter beschikking met opnamestudio, vergaderzalen en burelen.
Na een grote lezersbevraging vorig jaar is daarenboven besloten datr het blad terug naar zijn roots keert. Wat minder onnodige tekst, minder bladzijden ook om de prijs te drukken en wat meer 'Pallieters'. De focus zal weer voluit gericht zijn op identiteit, vrijheid en Vlaamse soevereiniteit. PAL NWS wordt 'PAL' en ook helemaal vernieuwd.
Ondertussen zijn er al enkele vormelijke aanpassingen doorgevoerd om de leesbaarheid te verbeteren. Geen gekleurde achtergronden meer en een uniform kleurenpalet.
Ik wens mijn lijfblad, dat ik al lees van mijn vijftiende (55!), waarin ik het laatste half jaar ook 28 van mijn blogs gepubliceerd kreeg in de brievenrubriek. veel succes toe
Gisteren, 03.01.2024, viel mijn PC uit. Na controle door mijn systeembeheerder, die snel ter plekke was, bleek de schijf beschadigd te zijn, nog steeds een gevolg van de blikseminslag die ik op 11 september heb meegemaakt.Deze PC zal vervangen moeten worden en ik hoop dat ik einde dezer week weer normaal zal kunnen werken. Ondertussen heb ik een laptop kunnen lenen, waarmee ik alleen het SeniorenNet kan bereiken. Het is even wennen, want het is de allereerste kleer dat ik met zo'n laptop werk en mijn eerste blog zal dan ook voor morgen zijn, hoop ik.
---
Toch even reageren op het bericht dat Theo Francken in zijn eigen gemeente een kartel gaat vormen met Open VLS. Dat wordt dan waarschijnllijk 'the drup in the emmer'!
Januari 2024 zou wel eens een interessante maand kunnen worden in de Belgische politiek. Niet zozeer omdat België de eerste zes maanden het voorzitterschap van de E.U. waarneemt – dat is alleen interessant voor federale ministers die de E.U.-vergaderingen zullen voorzitten en zo hopen op e.o.a. Europese beloning als het straks hier niet meer zal lukken. Crootje op kop, zoals ik reeds schreef in mijn Nieuwjaarsblog.
Januari is traditioneel ook de maand van de Nieuwjaarscongressen der diverse partijen. Dat zou dit jaar wel eens interessant kunnen worden, met een Open-VLD die op apegapen ligt, een Vooruit die haar Messias kwijt is en een Groen met haar niet tot de verbeelding sprekende voorzitters (mv). Bij cd&v, de partij van de oudere generaties, houden ze hun hart vast op wat hún Messias nog uit zijn mouw zal schudden, na zijn dragqueen prestatie en zijn AI-stunt met Jean-Luc Dehaene. De vaststelling ‘Is dit AI of is erover nagedacht’, is hier wel degelijk op zijn plaats.
Dan zijn er de Vlaamsnationalisten van wie ik hoop dat ze elkaar niet teveel in het haar zullen zitten, want we zullen ze nodig hebben na 9 juni, allemaal.
Tenslotte is er nog de PvdA, het vroegere Amada, die ik niet als een Vlaamse partij beschouw, maar als een Belgische, ondergeschikt aan de belangen van het linkse Wallonië, Europa’s laatste DDR.
Bij de nieuwjaarsboodschappen van onze Filip en de Nederlandse Willem Alexander viel het op dat de onze het nog maar eens had over de vele spanningen in de Belgische politiek. Voor de media is dat dan steeds een verwijzing naar het oprukken van de rechtse partijen, waarbij men nu meestal verwijst naar ‘het gevaar’ uit Nederland. Willem Alexander maakt zich daar veel minder zorgen over; ‘Er maar één Nederland’, zei hij. En dat is inderdaad het grote verschil: België zijn twee landen, twee volkeren die steeds verder uit elkaar groeien en waarvan het ene deel steeds meer naar rechts zwenkt en het tweede steeds linkser wordt.
--
De nieuwe Kaaiman heeft nog niet veel potten gebroken, wat gezien de feestdagen eigenlijk ook geen verrassing is. Leuk vond ik wel al zijn beschrijving van enkele politieke families in het Gentse, waarbij volgende uitspraak: ‘De families Verhofstadt en Van den Bossche kan je bezwaarlijk vooraanstaand noemen, de familie De Clercq is het geweest, maar is het niet meer en de familie De Gucht is wel vooraanstaand, maar niet van Gent’. Dat laatste geldt ook voor de familie De Croo, zou ik erbij voegen…
--
Het aantal werklozen in België is – volgens Belga - eind vorig jaar gezakt tot ± 272.000, het laagste cijfer in vijf jaar. Naar slechte gewoonte maakt Belga geen gewag van de werklozen per regio, zodat we er bijna zeker van kunnen uitgaan dat er in Vlaanderen (en misschien Brussel) minder zullen geweest zijn en in Wallonië meer. En dan hebben we het nog niet over de langdurig zieken die in het ‘gezonde’ Wallonië veel talrijker aanwezig zijn dan in het dichtbevolkte Vlaanderen.
En daarmee zit 2023 erop. Een vrij beroerd jaar en 2024 voorspelt niet veel beter. Voor wat België betreft krijgt het land dan nog zes maand het voorzitterschap van de E.U. erbij en de vrees bestaat dat dat door onze politiekers eerder misbruikt dan gebruikt zal worden. De vorige keer dat België het voorzitterschap had, zat het land in Lopende Zaken en dit keer zullen er op het eind ervan verkiezingen zijn, zowel federaal, regionaal als Europees. Als gevolg daarvan zullen heel wat van onze politiekers, Crootje op kop, er alles aan doen om een Europees mandaat in de wacht te slepen en worden sommige moeilijke dossiers nu al over de verkiezingen geheven. ‘Na ons, de zondvloed’.
Zelfs daar houdt het niet bij op. Officieel hebben we momenteel zelfs (even?) geen gouverneur van de Nationale Bank (NBB) meer .De huidige, Pierre Wunsch, tweetalige Brusselaar (MR) die het niet slecht deed, zag de verlenging van zijn mandaat niet bevestigd door Brouckie, die er niet mee akkoord gaat dat de MR dwars blijft liggen over de beperking van de ereloonsupplementen voor artsen. Door die blokkering worden echter ook alle andere dossiers die bij Wunsch op tafel liggen niet verder afgewerkt.
Ook de opvolging van Hans Dhondt (cd&v) als hoofd van de Bijzondere Belastinginspectie (BBI), die met pensioen gaat, is niet geregeld. Daar komt nu tijdelijk een interim-topman, want anders kan het Belgikske zelfs geen belastingen meer heffen (‘Voor ’t Belgikske nikske’, een Vlaamse betogingsslogan, had dan werkelijkheid kunnen worden!)
In mijn blog van 29 dezer (‘Land van het jaar’), had ik er reeds over dat de eerste plaats voor 2023 Griekenland was, een verrassing, al ging het vooral om de vooruitgang die dat land gemaakt had, niet zijn huidige status. Dat België op die lijst niet eens voorkomt, betekent dat het land hoegenaamd geen vooruitgang heeft geboekt in 2023. Een andere index, de ‘democratie-index, vindt men nl ook terug en daar komt België wél op voor, zij het pas op plaats 34.
Strikt genomen is de huidige federale Belgische regering democratisch verkozen en kan die blijven functioneren zolang ze een meerderheid in het parlement heeft. Door een gebrekkige werking functioneert onze democratische echter verre van optimaal. Dat komt o.m. omdat er nergens geschreven staat dat er een meerderheid moet zijn in beide landshelften, waardoor Vlaanderen als grootste bevolkingsgroep een minderheid in het parlement is, maar wel de rekeningen mag betalen. En dan zich maar afvragen waarom dit land niet werkt.
Het wordt dan ook hoog tijd dat men aan die toestand een einde maakt en begint met het cordon sanitair af te schaffen. Bij een meerderheid van Vlaamsnationalisten in het eigen parlement bij de volgende verkiezingen is de tweede stap een soevereiniteitsverklaring. Dat betekent nog niet meteen een Vlaamse onafhankelijkheid, maar wel een stap in de goede richting en een teken aan de Franstaligen dat het menens zal zijn.
Ons eerste kindje was een dochter die ik Lutgarde noemde. Niet zomaar toevallig, Lutgarde was ook de naam van mijn oudere zus, die stierf als kind, op haar achtste, als gevolg van het wegnemen van haar amandelen en poliepen tijdens de oorlog, wat niet goed verlopen was.
De naam Lutgarde bleef zo in de familie.
Ik wist toen reeds dat de Heilige Lutgardis de patroonheilige van Vlaanderen was. Verder stond ik daar niet bij stil, tot ik een dezer dagen in ‘De Canon van Vlaanderen’ - een boek dat ik kreeg voor mijn Kerst – las waarom juist Lutgardis de patroonheilige van Vlaanderen geworden is. Zij en geen ander.
Lutgardis was een eenvoudige kloosterzuster die eenvoudig wou blijven en zeker geen abdis wilde worden . Daar een van de voorwaarden om abdis te worden – we spreken nu over de late middeleeuwen – was dat men Frans moest kennen, weigerde Lutgardis die taal te leren en werd ze dus nooit abdis. Lijkt wel een Peter Principe-verhaal avant la lettre.
--
Dat Peter Principe, bedacht door de Canadese psycholoog Laurence J. Peter, stelt nl dat ‘elke werknemer in een hiërarchie stijgt tot hij zijn niveau van onbekwaamheid bereikt. Dan wordt hij/zij een ‘PQ-nul’ (promotie-quotiënt zero) en daar is niet iedereen gelukkig mee. Wie niet boven zijn onbekwaamheidsniveau wil geraken, doet er dan ook best aan iets te verzinnen waardoor men niét ‘doodgepromoveerd’ wordt. Voor Lutgardis gebeurde dat door te weigeren Frans te spreken. Ze werd daardoor patrones van Vlaanderen sinds ergens in het begin van de negentiende eeuw, als protest van de opkomende Vlaamse Beweging tegen het toen nog officiële Franstalige België.
The Economist kiest sinds 2103 elk jaar een ‘Land van het jaar’. Daarmee bedoelt het blad niet het land dat er best voorstaat, maar het land dat in één jaar de grootste vooruitgang heeft geboekt. Tot ieders verrassing blijkt dat in 2023 Griekenland te zijn.
Na jaren van pijnlijke herstructurering, werd de Griekse centrumrechtse regering (de ‘populisten’, weet je wel) herkozen in juni van dit jaar. Haar buitenlandse politiek is pro-Amerika, pro-E.U. en wantrouwig t.o.v. het Rusland van Poetin. De Griekse regering heeft bewezen dat een land kan terugkomen van de rand van het faillissement, dat het daarvoor wel de nodige hervormingen en de sociale contacten moet doordrukken en daarna toch de verkiezingen kan winnen.
Op de tweede plaats na Griekenland komt Zuid-Korea, gevolgd door de USA. Luxemburg eindigt vijfde, Nederland pas 22ste en van het land dat niet meer zou uitgevonden als het niet bestond, geen spoor…
--
Opmerkelijk was wel dat uitgerekend in de week dat bekend werd dat Griekenland het best gepresteerd had in 2023, de man die destijds de Grieken op hun plaats zette, Wolfgang Schäuble, de vroegere Duitse minister van Financiën onder Merkel, overleed (81). Hij werd ook wel eens de man van ‘die schwarze Null’ genoemd, omdat hij niet wou dat zijn land de begroting niet in evenwicht had. Eind 1990 overleefde hij een aanslag door een geestelijk gestoorde, wat hem niet belette zijn termijn uit te doen in een rolstoel.
Bij de weekeindeditie van Kerstmis van De Standaard zat een aparte katern van liefst 64 bladzijden met een terugblik op 2013. Bij de voorbeschouwing door hoofdredacteur Karel Verhoeven stelt die vast dat de kiezers iets anders verlangen, iets dat drastischer is en wilder, iets dat voor hen vecht. Steeds volgens Verhoeven is de vraag voor 2024 waarom dat streven aan de populisten gelaten wordt.
Daarop is het antwoord eenvoudig: omdat de partijen die het de laatste decennia in dit land voor het zeggen hebben gehad, er een knoeiboel van gemaakt hebben. Het woord Vlaanderen komt trouwens in heel het voorwoord van Verhoeven niet één keer voor. En in de 64 bladzijden die de terugblik ‘rijk’ is, krijgt men niets te lezen over de Vlaamse Beweging, over onze welvaart die de traditionele partijen aan het verkwanselen zijn. Over onze meerderheid die in de politiek tot een minderheid herleid is.
De Vlaamse kiezer krijgt in 2024 een unieke kans om terug te vechten, als hij/zij zijn/haar stem weer niet weggooit aan Belgicistische constructies die maar één doel hebben en dat is dit land, dat nooit meer zou uitgevonden worden als het niet bestond, in stand te houden zoals het nu is.
In 2024 zal zowat de helft van de huidige wereldbevolking naar de stembus trekken, een kleine twee miljard mensen in meer dan 70 staten. Nooit eerder gebeurd in onze geschiedenis. Of dit een triomfantelijk verhaal voor de democratie zal betekenen is een ander verhaal. In heel wat landen zal de democratie geweld worden aangedaan, in Wit-Rusland bv maar ook in het Rusland van Poetin die in eigen land waarschijnlijk een derde opeenvolgende ‘overwinning’ zal boeken bij gebrek aan tegenstanders die ofwel geen toelating kregen om mee te doen, in de gevangenis zitten (zoals Navalni) of er helemaal niet meer zijn, zoals Jevgeni Prigozjin, die ‘vakkundig’ verongelukte.
De meeste kiezers zullen er zijn in Azië, in landen zoals Bangladesh, India en Indonesië, al is men ook daar niet zeker of het allemaal koosjer zal verlopen. De meeste verkiezingen zullen plaats vinden in Afrika, alhoewel ook daar de meeste kiezers nu al zeggen dat het er niet democratisch zal verlopen.
Goed nieuws komt er wel uit Mexico. Het door interne drugsoorlogen geplaagd land krijgt een eerste vrouwelijke president, want de twee kandidaten zijn allebei van het vrouwelijk geslacht
De verkiezing die echter de meeste aandacht zal krijgen wordt die in de U.S.A. waar de kans bestaat dat ‘The Donald’ zal terugkeren, wat zijn invloed zou hebben op de rest van de wereld. Bij de E.U.
en meer bepaald in ‘hellhole city’ houden ze hun hart vast…
Het Vlaamse politieke landschap ziet er niet fraai uit. Open VLD vreest, terecht, de ondergang. Groen vreest de kiesdrempel, cd&v de irrelevantie en N-VA dat het ook deze keer geen verandering zal kunnen verwezenlijken zonder het VB. Dat een hoop burgerpartijen samenklitten met voormalig Open VLD-lid Els Ampe zal haar vroegere partij nog meer pijn doen. Dat, terwijl ‘Straffe’ Hendrik Bogaert, nog even Kamerlid voor cd&v, met zijn nieuwe partij Redelijk Rechts aan de volgende verkiezingen niet eens zal deelnemen.
En dan maar hopen op een politieke vernieuwing, die er niet zal komen omdat de Franstalige partijen dat niet willen. Er zal voor de Vlaamsnationalisten niets anders opzitten dan samen te werken, zeker als ze de meerderheid gaan behalen in het eigen parlement en als voorwaarde voor verdere federale besprekingen een eind maken aan het cordon sanitaire. Èn eisen dat voortaan de regio’s verantwoordelijk zullen zijn voor hun eigen budget en begroting. Als dat niet zou lukken wordt België een land van door- en doodlopende zaken.
