Na jaren van dispuut over het opnieuw openstellen van een spoorwegverbinding tussen de haven van Antwerpen en het Duitse Ruhrgebied, een lijn die bestaan heeft van 1839 tot 1991, hadden de regeringen van Nederland en België beslist deze zaak voor te leggen aan het Internationale Arbitragehof van Den Haag. Vorige week nam dat Hof een besluit en besliste dat België het historische recht heeft op een doortocht door Nederland. Dit recht had België gekregen in het scheidingsverdrag van 1839 en was nog ondertekend door de Nederlandse koning Willem I. Of die zgz "IJzeren Rijn" er nu snel zal komen, is een ander paar mouwen. Het Haagse Hof besliste nl ook, dat de reactivatie van dat spoor door de Nederlanders zal moeten worden bekostigd, terwijl beide landen samen nog eens de kosten voor de bescherming van het natuurgebied, waar de spoorlijn nu doorloopt, zullen moeten delen. Om te weten te komen hoeveel die kosten gaan bedragen, heeft men een commissie opgericht die daarvoor tien maanden de tijd gekregen heeft. Men kan nu reeds aanvoelen dat het nog heel wat jaren zal duren alvorens de eerste trein over die nieuwe spoorlijn richting Duitsland zal rijden. Ook aan Belgische kant staat men niet te springen voor dit project. De nationale regering heeft geen geld, de NMBS nog veel minder en met het excuus dat er eerst nog centen moeten gevonden worden voor de Liefkenshoektunnel en een tweede spoorlijn naar de Antwerpse haven, is het duidelijk dat we praten over misschien 2015 als het geen 2020 zal worden. --- Er had ook een tweede oplossing kunnen komen voor die zgz "IJzeren Rijn", nl door een andere spoorlijn te reactiveren, deze van Antwerpen over Turnhout naar Eindhoven. Ook deze spoorlijn heeft bestaan tot na de eerste wereldoorlog en werd daarna gewoon afgeschaft. Vanuit Vlaanderen kan men sindsdien alleen naar Nederland sporen via de Lijn Antwerpen-Roosendaal. Net alsof men met opzet de grenzen tussen Vlaandere en Nederland heeft willen sluiten. Daardoor werd Turnhout bv een stad in een uithoek, waar wel nog een trein aankwam, maar daar niet meer verder kon. Als men het oude traject tussen Turnhout en Eindhoven, een tracé dat er nog steeds ligt, zou reactiveren, dan zou dat ook Turnhout ontsluiten en zou het ophouden een sluimerend provinciestadje te zijn dat enkel bekend is om zijn speelkaartenindustrie. Men heeft het dikwijls over het ontsluiten van de Kempen, maar zo'n simpele oplossing is er teveel aan.
Frankrijk heeft dus duidelijk "non" gezegd en daarmee zou Europa nu in een grote crisis zitten. Niets is minder waar. Het is wel juist dat dit referendum veel mensen heeft aangezet om hun ongenoegen te uiten voor thema's die misschien weinig met Europa te maken hebben, maar anderzijds is het ook zo dat Europa steeds verder van de gewone burger af staat en in feite alleen nog een lonende zaak blijft voor politiekers en groot-kapitalisten. Na Frankrijk zullen waarschijnlijk ook Nederland, Groot Brittanië, Denemarken, Polen en Tsjechië de voorgestelde grondwet verwerpen. Misschien zou het zelfs ook nog in andere landen gebeurd zijn, mochten de kiezers daar de kans gekregen hebben hun eigen mening te zeggen. Bij ons heeft men het niet aangedurfd een referendum te organiseren (Dat danken we in de eerste plaats aan die Spiritist met zijn groen grootwarenhuisbrillletje). Men staat nu te roepen dat, volgens peilingen, men bij ons "ja" zou stemmen. Als men daar zo zeker van is, waarom houdt men dan geen referendum? Europa heeft een nieuwe grondwet nodig om in de toekomst goed te kunnen functioneren, dat is duidelijk. Maar even duidelijk is, dat Europa zichzelf aan het voorbijrijden is Het kan allemaal niet snel genoeg gaan en de gewone burger heeft, zeer terecht, het idee dat er een en ander grondig fout gaat. Karel Van Miert, in een vorig leven socialist en voorstander van de nieuwe grondwet, legt heel duidelijk de vinger op de Europese wonde, waar hij zegt men al te snel gegaan is om de Europese Unie van 15 naar 25 leden uit te breiden. Men had eerst de instellingen en de werkwijze moeten aanpassen alvorens tot die stap te komen, zegt hij. Nu zijn we nog maar pas met 25 en men wil er al Bulgarije en Roemenië bij, landen met achtergebleven streken waar het nog bijna middeleeuwen is, om nog maar te zwijgen van het idee om Turkije erbij te nemen (iets waar ook Van Miert tegen is). Men heeft niet eens de moeite gedaan om de grenzen van Europa vast te leggen. Het resultaat van het Franse "non" heeft het grote voordeel dat men nu eindelijk in de euro-euforie eens terug met de voeten op de grond komt en eens gaat zien de huidige situatie te consolideren, alvorens zich te pletter lopen in een unie waarvan niemand nog zal weten wat ze voorstelt.
Zoals gezegd, kom ik nog even terug op de figuur van Bruno De Winter, de stichter en eerste hoofdredacteur van 't Pallieterke, het Antwerpse spotblaadje dat vorige week 60 jaar is geworden. Bruno De Winter werkte sinds 1931 als journalist bij het Handelsblad, waarin hij o.m. een "kronijkje" had, zoals hij dat zelf verwoordde, dat hij "'t Pallieterke" noemde. Daarin verkondigde hij vrank en vrij zijn mening over alles en nog wat. Het werd zo populair dat hij in 1945 besloot het Handelsblad te verlaten en van zijn kronijkje een weekblad te maken met dezelfde naam. Tien jaar later, op nauwelijks 45 jarige leeftijd stierf hij echter aan aan hartaanval. Zijn toen enige medewerker, Jan Nuyts, zette zijn levenswerk verder en onder de leiding van Leo Custers loopt het nog steeds als een trein. Enkele van De Winters uitspraken: - Zijn allereerste hoofdartikel begon als volgt: " België is een vrij land. En in dat vrije land is ook de pers vrij. Dat wil zeggen dat de eerste de beste hond met een hoed op een gazet mag uitgeven. Waarom zou ik het dan niet doen?". - Over het communautaire: " Wij zijn Vlamingen door het werk van God, Belgen door dit der diplomaten. Met een beetje goede wil kunnen wij het één en het ander blijven. Maar komt het tot kiezen, dan stel ik meer vertrouwen in het werk van God dan in dit der diplomaten". - Over het Vlaams-Waalse huwelijk: "Bovendien vergeet ik nooit dat België een fabrikaat is van grote mogendheden uit onze buurt. Ze hebben, deze democraten van toen, niet gevraagd of Vlaanderen wel met Wallonië wilde trouwen". - Over de kritiek vanwege sommige politiekers: " Een vuil tong? Misschien wel. Maar dan toch in géén geval door te veel Duitse, Russische, Amerikaanse of Engelse zolen te likken". - Over "onze" democratie: " Bij ons wordt er wel erg veel over democratie, rechten van de mens en vrijheid van mening gesproken, maar van dat spreken zijn we dan zó moe dat het doén teveel gevraagd is". - Over de vakbonden: "In de tijd toen de patroons de sterksten waren, maakten ze misbruik van het verfoeilijk "recht van de sterkste". Nu zijn de syndikaten de sterksten en men moet mij niet proberen wijs te maken dat zij op hun beurt geen geen gebruik maken van dat "recht van de sterkste". - Ons lot: "Wij Vlamingen hebben de dag van vandaag in niks iets te zeggen, maar met alles wat te maken". Zoals men zien kan, uitspraken van tussen 1945 en 1955, waarvan nog heel wat actueel is gebleven. Tot slot wil ik nog zijn bekende uitspraak over Koning Leopold III vermelden: " Het is een feit dat, toen op 28 mei 1940 Leopold II zich met zijn leger overgaf, IEDEREEN het met hem eens was. Ik bedoel iedere Belg die toen op minder dan 50 km van het gevaar verbleef. Dat er later duizenden hun woord van toen opgevreten hebben, bewijst slechts dat de politiek veel lafaards en Tartarins in ons land heeft gekweekt" "L'histoire se répète", zeggen de Fransen.
Na de geschiedenis van de 11.3 miljard euro (het zou ook meer kunnen zijn), die Wallonië elk jaar van Vlaanderen krijgt, waardoor die laatste regio zo stilaan compleet blut is geraakt terwijl Wallonië even arm blijft, zou men denken reeds alles gehoord te hebben. Dit is niet zo. Er blijkt nog meer te zijn: Sinds 1994 heeft alleen al de provincie Henegouwen ongeveer 2,5 miljard euro Europese steun ontvangen (± 100 miljard oude Belgische frankskens!) en dit buiten de Vlaamse solidariteitsbijdrage om. Evenmin als met de Vlaamse steun is met dit geld zo goed als niets serieus gebeurd, t.t.z. geïnvesteerd. De bekendste verwezenlijkingen die met het Europese geld tot stand zijn gekomen zijn o.a. een opwaardering van de markt van Ath (thuisbasis van "Dieu" Spitaels die ook al een nieuwe legerkazerne kreeg, daar waar de Vlaamse" bases moeten sluiten), een vernieuwing van de stadskern van Binche (Carnaval, weet ge wel, héél belangrijk!) en een wetenschapspark in Frameries, de PASS (Parc d'Aventure scientifique) dat (hopelijk) voorlopig verlieslatend is... Nóg straffer: met die Europese subsidies werden ook enkele call centers gefinancierd. Daar men ter plaatse echter geen Waalse jongeren vindt die over de grens spreken, moeten de werknemers in die centers in ... Vlaanderen gerecruteerd worden! Het Europese geld werd, evenmin als het Vlaamse, geïnvesteerd, maar uitgegeven onder de verschillende Henegouwse intercommunales, met in de jaren negentig o.a. beheerders zoals Elio di Rupo en Rudy Demotte. Men kan het draaien of keren, maar steeds komt men bij onze zuiderburen op het einde van de rit weer bij de Parti socialiste terecht. Oh, ja, er is nóg iets: het Waalse gewest heeft wél iets geïnvesteerd: 55 miljoen euro in de infrastructuur van de Waalse voetbalclubs! Op die manier kunnen die clubs het geld, dat ze daarmee uitsparen, spenderen aan (meestal) dure buitenlandse profvoetballers zodat het bijna een wonder geheten mag dat de ploeg uit Bergen (waar Di Pippo toevallig burgemeester is) dit jaar toch zal degraderen (het was 10 jaar geleden dat er nog een Waalse club uit de eerste afdeling zakte). Die Europese subsidie liep van 1994 tot 2004. Men vermoedt nu dat er op dit ogenblik weer hard gelobbied wordt om opnieuw aan Europese centen te geraken, ditmaal voor de periode van 2007 tot 2013. Misschien dit keer voor de eerste restauratiewerken aan het hellend vlak van Ronquières of het sas van Strépy?
De ratten verlaten het zinkend schip. Zowel Stevaert als Vande Lanotte kiezen eieren voor hun geld en een vaste(re) job, nu ze weten dat Paars 2 een ramp dreigt te worden. Als de huidige staatsstructuur blijft bestaan, is Steve Stunt zeker van een dikbetaalde baan tot aan zijn pensioen. Vergeten we echter niet dat Verhofstadt in een vroeger leven de provincies ooit al eens heeft willen afschaffen. Als hij (of iemand anders) daar later op terugkomt (we hebben die provincies nl voor niks meer nodig) dan zou de vroegere cafébaas misschien toch nog eens naar wat anders moeten uitzien. Stevaert werd (en wordt) opgehemeld als de man die de SP.a terug op de kaart heeft gezet. Dat was ook zo na de federale verkiezingen van 2003, toen hij een groot deel van de Agalev kiezers aan zijn kant kreeg. Volgens de krant "De Morgen (denk links, leef rechts), was Stevaert opeens "God". Het zou daarna met de Limburgse God echter bergaf gaan: - Agalev vocht terug, werd "Groen!" en slaagde erin een deel van zijn achterban terug te winnen bij de regionale verkiezingen van 2004. - Bij diezelfde verkiezingen gingen de socialisten weer achteruit, niet alleen o.w.v. de betere resultaten van de groenen, maar vooral omdat ze, samen met alle Waalse partijen (tégen alle Vlaamse partijen) vóór de vreemdelingenstemwet hadden gestemd. - Bij het debacle van Brussel-Halle-Vilvoorde leed "God" trouwens ernstig gezichtsverlies, toen hij samen met de blauwe stroman Somers vóór de cameras zijn handtekening zette onder de belofte die kieskring te zullen splitsen. "Gods" handtekening bleek niet veel meer waard te zijn. - Ondertussen leek Steve Stunt, vroeger goed voor een nieuw idee om de zoveel dagen, ineens zijn inventiviteit verloren te hebben. Zijn "alles gratis" politiek deed het niet meer, tenzij misschien in delen van Limburg. De meeste verstandige mensen waren er nl achter gekomen dat er steeds iemand dat "gratis" moest betalen en dat het meestal de belastingbetalers waren. Maar, zoals gezegd, Stevaert heeft nu een vaste job tot aan zijn pensioen. Het is wel gemakkelijk als ge daar zelf over kunt beslissen, niet? Doet me denken aan (toevallige?) partijgenoot Luc Van Den Bossche die zichzelf ook benoemde tot directeur van Biac. --- De nieuwe voorzitter van de Vlaamse socialisten wordt Johan Vande Lanotte, die daarmee ook op rozen zit. Hij zal nl die functie kunnen combineren met die van volksvertegenwoordiger en is daarenboven nog universiteitsprofessor. Ook Vande Lanotte ziet het bij Verhofstadt niet meer zitten, als zal hij dat zo wel niet toegeven. Als minister van begroting heeft hij al enkele jaren na elkaar een aantal spectaculaire kunstgrepen moeten uitvoeren om een begroting in evenwicht te kunnen presenteren. Denk maar aan het overhevelen van het Belgacom pensioenfonds, dat tegelijk moest dienen voor het dempen van het gat in de begroting én het zilverfonds én het naar beneden brengen van de staatsschuld (iets wat niet kàn, maar we leven in België). Nu Verhofstadt op zoek moet naar een extra één miljard euro, omdat de OESO België verteld heeft dat er dit jaar slechts een groei zal zijn van 1,3%, mag Vande Lanotte die onmogelijk taak uitvoeren. Misschien vindt hij er ook dit keer wel iets op, maar erg veel zal het hem niet meer kunnen schelen. Eens de laatste begrotingscontrole van einde juni voorbij, is er immers de vakantie en daarna stapt hij op. --- En dan nog dit: De SP.a zal nu geleid worden door de acteurs uit de soap "Zonen & Dochters": het trio Freia Van Den Bossche, Bruno Tobback en Peter Vanvelthoven, "versterkt" met Frank Vandenbroucke, de man die uit de federale regering werd verbannen omdat hij zowaar enige Vlaamsgezindheid begon te vertonen. Toch maar goed dat het allemaal echte democraten zijn!
Met "L'Enfant" hebben de gebroeders Dardenne hun tweede gouden palm in Cannes behaald. Voorwaar een hele prestatie voor deze twee mensen, die heel professioneel bezig zijn. Toch dient e.e.a. ook hier gerelativeerd te worden. Zoals hier en daar reeds vermeld, maken de broers Dardenne échte films over échte problemen. Dat klopt volkomen. Die échte problemen moeten zij trouwens niet ver gaan zoeken, die vinden zij buiten aan hun voordeur. De broers wonen nl in de buurt van Seraing, een troosteloze streek met een werkloosheidsgraad van ergens rond de 20%. Die werkloosheid is daar zo structureel dat niet alleen hele families, maar zelfs hele generaties er sinds vele jaren geen werk meer hebben. Soms maakt men het mee dat zowel ouders, kinderen als kleinkinderen er werkloos zijn. Wie er werk heeft, "is" dan meestal nog aan de Staat of bij de alomtegenwoordige Parti Socialiste die er haar cliënteel verzorgt. De streek wordt er gekenmerkt door enkele oude steengroeven wier stofferig poeder overal aanwezig is, zwarte huizen, verlaten fabrieken. Einde van de jaren negentig, toen men overal volk tekort kwam, konden de inwoners van deze streek gemakkelijk werk vinden in de buurt van Maastricht, 10/15 km verderop, maar niemand wou daar naartoe. Stel je voor, daar sprak men geen Frans. Een typische Waalse benadering, want in West Vlaanderen werken wel zo'n paar tienduizend Noord Fransen, die hun best doen twee woordjes Westvlaams te spreken (In de regio Rijsel wordt er trouwens steeds meer Nederlands geleerd, zelfs op school!). Eenzelfde situatie maakt men ook mee rond Brussel, waar ook een werkloosheidsgraad is van boven de 20% en waar men zelfs geen werk ter plaatse aanneemt omdat men de taal van de meerderheid van de bevolking niet wil spreken... Voor de rest maakt de parti socialiste er zich helemaal niet druk om, of er daar werk is of niet. Zolang de Belgische Staat (lees: de Vlamingen) blijft zorgen dat er vervangingsinkomens zijn, blijft men nog liever werkloos. Het is ook daarom dat dezelfde partij (en haar zusterpartij bij ons) zo voor de immigranten is: die zorgen voor een nieuwe stroom van proletariërs, nieuwe klanten die zij aan zich kunnen binden. Om terug te komen op de broers Dardenne, nogmaals: knap werk. Zij doén tenminste iets. Maar, zoals gezegd, het wordt hun wel gemakkelijk gemaakt. Een Vlaams cineast zou dergelijke droevige verhalen niet verfilmd krijgen, tenzij hij over een zeer ruime fantasie zou beschikken. Die fantasie hebben de Dardennes niet nodig: zij zien de miserie het elke dag vóór hun ogen plaatsvinden...
Enkele weken geleden schonk een draagmoeder, ergens in de Verenigde Staten, het leven aan een vijfling. Voor haar "job" had ze de wensouders, een koppel dat geen kinderen kon krijgen, vijfduizend dollar gevraagd. Toen men echter tot de vaststelling kwam dat alles vrij goed verlopen was en alle vijf de kindjes in leven waren, besloot de draagmoeder geen geld te aanvaarden, daar ze er van uitging dat de wensouders met een vijfling al onkosten genoeg zou hebben. Van een menselijke daad gesproken, zeker als we die vergelijken met wat in ons eigen Vlaanderen is gebeurd, waar een draagmoeder uit St. Lievens Houtum (nota bene: hetzelfde dorp waar die moord en zelfmoord onder advokaten plaatsvond!) er niet beter op vond dan de wensouders voor de gek te houden. Eerst vertelde zij hen dat het kind dood was (ze had toen al wel 3000 euro gekregen), daarna bleek dat niet zo te zijn, maar wou ze het kind niet afstaan en nu blijkt dat ze het gewoon "verkocht" heeft via het Internet. Van een gewetenloos mens gesproken! Nu is het wel zo dat onze wetgeving (weer) eens in gebreke is gebleven, maar dat neemt niet weg dat het hier om mensonterende zaken gaan. Men is dit land niet half streng genoeg voor misdaden tegen kinderen. In de verdorven maatschappij waarin we terecht zijn gekomen zijn kinderen nog bijna het enige waaruit de onschuld spreekt. Zich daaraan vergrijpen kan niet erg genoeg gestraft worden. Om te beginnen zou men voor misdaden tegen kinderen de Wet Lejeune buiten werking moeten stellen. Die laat criminelen terug vrij na het uitzitten van één derde van hun straf "als ze zich in de gevangenis goed gedragen". Welnu, pedofielen en aanverwanten gedragen zich altijd goed in de gevangenis, want daar krijgen zij niet de kans hun lusten uit te werken. Ik lach ermee als men spreekt van zware straffen en dan hoor dat dergelijke mensen een paar jaar gevangenis hebben gekregen. Wie bv drie jaar krijgt, is na één jaar vrij, dikwijls zelfs meteen omdat het sujet meestal reeds in voorhechtenis heeft gezeten. Een lachertje! Als men zaakjes met "babes" doet, noemt men dat mensenhandel. Als het gaat om "babies" kan het zo goed als niet bestraft worden. Het is hoog tijd dat men daar iets aan gaat doen en zich wat minder gaat bezig houden met flitspalen en rookverbod...
Toen Gerard Schröder voor de eerste keer verkozen werd tot Bundeskanzler in Duitsland, verscheen er in Time Europa een artikel over hem met als titel "A man with a plan". Wat speciaal was aan dat artikel (ik had het moeten bijhouden) was, dat, als men het gelezen had, men tot de conclusie kwam dat de man helemaal geen plan had! Na enkele jaren werd dat allemaal duidelijk, ook voor de meeste Duitsers. Een vreselijke watersnood, twee jaar geleden, zorgde er echter voor dat Schröder een goede crisismanager bleek waardoor zijn imago flink werd opgepoetst en hij nog nipt kon herkozen worden. Toch had Schröder zich zelf niet herkiesbaar mogen stellen. Hij had de Duitsers immers beloofd, dat hij dat niet meer mee zou doen als er in Duitsland méér dan 4 miljoen werklozen zouden zijn. Zoals bij echte politiekers wel eens meer gebeurt (denk maar aan B-H-V), slikte hij echter zijn belofte in en kon hij dus toch aan een tweede ambtstermijn beginnen. Vandaag, na de zoveelste zware verkiezingsnederlaag in een deelstaat (Rijnland-Westfalen, zeg maar: het Ruhrgebied) en met meer dan vijf miljoen werklozen, heeft Schröder begrepen dat hij zich beter niet langer aan de macht vastklampt. De man heeft dan toch ergens nog een greintje eergevoel. Dat greintje eergevoel moet men bij zijn Belgische tegenhanger niet gaan zoeken. Ook wij staan ervan te kijken dat er in het grote Duitsland, de vroegere locomotief van Europa, nu meer dan vijf miljoen werklozen zijn. Bij nader toekijken, is dat slechts iets meer dan 7% van de bevolking. Bij ons zijn er ook reeds meer dan één miljoen werklozen.Wij zijn echter slechts met tien miljoen (de Duitsers met tachtig miljoen), wat betekent dat bij ons méér dan TIEN procent werkloos is. Dit is bij ons echter geen reden om er zich druk over te maken. Men belooft dan 200.000 extra werkplaatsen en de bevolking is weeral gerustgesteld. Of niet?
De presidentsverkiezingen in Kongo zijn voor een jaar uitgesteld en zullen dus niet vóór 2006 plaatsvinden. Daar is in Kinshasa en elders in dit onmetelijke land al tegen betoogd; hier en daar zouden er bij betogingen al doden gevallen zijn. Het probleem met die verkiezingen is, dat menig gewone Kongolees denkt dat daarmee zijn problemen gaan worden opgelost, zo een beetje dezelfde situatie die men had bij de onafhankelijkheid. Het ontwaken zal droevig zijn. Kongo's problemen zijn niet op te lossen. Waar de meeste Europeanen in het algemeen en Belgen in het bijzonder niet bij stil staat, is dat we hier praten over een land van meer dan twee miljoen vierkante kilometer. Dat is ongeveer zo groot als het Europa van de zes (Benelux, Duitsland, Italië en Frankrijk) plùs Spanje, Portugal, Denemarken en Groot Brittanië! Hou er dan rekening mee dat er hoegenaamd geen infrastructuur meer bestaat die naam waardig, geen (spoor)wegen, geen bruggen, geen elektriciteitsvoorzieningen zoals wij die kennen, geen vaste telefoonlijnen (Men kan er GSM-men op voorwaarde dat er nergens een mast omwaait, zoals kortelings bij Kinshasa gebeurde, waardoor er zelfs geen internet meer was). De geplande verkiezingen moeten gefinancierd worden door het Westen en zullen tijdelijk voor enkele tienduizende jobs zorgen. Eens de verkiezingen voorbij, gaat alles weer naar af. Wie er daar ook president wordt, niemand krijgt er de problemen opgelost. Er is nl niet alleen geen infrastructuur meer, er is ook geen middenkader meer, er is feitelijk niets meer. Ongeveer driekwart van de bevolking werkt er in wat men eufemistisch het "informele circuit noemt", zeg maar het zwartwerk (dat is daar letterlijk en figuurlijk!). Het land is een van de vruchtbaarste van Afrika, maar alles wat er op landbouwgebied was, is verwaarloosd en wat er nog is wordt slecht onderhouden of uitgevoerd. Bijna het enige dat België nog invoert uit zijn oude kolonie zijn edelstenen en edele metalen (± 95% van de invoer). Wij hebben in Afrika twee fouten gemaakt. De eerste was dat we er naartoe trokken, de tweede dat we er (hals over kop) zijn weggetrokken. Kongo was (en is) een veel te groot land om als één staat te kunnen blijven bestaan. Toen indertijd de rijke Katanga provincie zich wou afsplitsen, mocht dat niet "omdat de rest van het land dan arm zou blijven". Als Katanga onafhankelijk was geworden en een zekere welvaart had gekend, dan zouden ook de aangrenzende regio's daar mee van geprofiteerd hebben. Nu zijn ze allemaal arm, Katanga inbegrepen. Dit is trouwens een situatie die men ook in andere Afrikaanse landen tegenkomt. Door star te houden aan de koloniale grenzen zal er in zwart Afrika nooit rust komen, zullen de wantoestanden er blijven bestaan en zal dat continent het slachtoffer blijven van benden uitbuiters, onder welk mom ze zich ook voordoen.
In de jaren zestig van de vorige eeuw schreef een Amerikaans diplomaat, wiens naam ik vergeten ben, een succesboek met de naam "The Ugly American", vrij vertaald: "De domme Amerikaan". De man werkte voor de Amerikaanse diplomatie in Azië en maakte daar mee dat Amerika heel wat geld en prestige verloor omdat geen enkele Amerikaan "over de grens sprak", hij de inboorlingen dus niet verstond en hun cultuur al evenmin. De geschiedenis herhaalt zich nog altijd en met het incident rond Saddam in zijn onderbroek zijn we ondertussen beland bij episode nummer zoveel. De foto's van Sadam zijn ditmaal wel in een Britse krant verschenen (The Sun), maar het zijn de Amerikanen die Saddam bewaken en dus moet er minstens één van hen bij betrokken zijn geweest. De stommiteiten begonnen bij de Abu Graib gevangenis van Bagdad, waar bewakers gevangenen vernederden en mishandelden. Dit was niet goed te praten, zelfs niet in oorlogstijd, waar men wel eens meer meemaakt dat mensen hun verstand verliezen. Met een beetje gezond verstand hadden die Yankees immers moeten weten dat het rondsturen van foto's en video's voor hen falikant zou aflopen en het publiceren ervan zeker. Dé clou was echter het bericht van het toch respectabel geachte weekblad Newsweek, dat wist te vertellen dat Amerikaanse gevangenisbewakers een koran door het toilet hadden gespoeld in Guantanamo. Het uitbrengen van dit nieuws, voor de moslims een heiligschennis, had zo'n desastreus effect in de moslim wereld, dat, tijdens betogingen ertegen, minstens 16 mensen om het leven kwamen. Toen er dan een onderzoek kwam vanwege het Amerikaanse Gerecht, bleek dat het, oeps, om een vergissing ging! Eigenlijk had men dit meteen moeten weten. Daar in Guantanamo zullen waarschijnlijk wel normale westerse toiletten staan, geen "Franse", ttz die met dat gat in de grond. Nu moet ge eens proberen een boek door een toilet weg te spoelen; dat lukt nooit. Dat moslims in arme landen, waar ze waarschijnlijk niet eens een fatsoendelijk toilet hebben, daar in trapten, is nog aan te nemen. Dat de redactie van een wereldvermaard weekblad daar in tuimelde, zegt genoeg over van het niveau van de huidige berichtgeving...
"België is op sterven na dood. Dat is het resultaat van de tientallen communautaire compromissen en politieke koopjes die werden gesloten. (...) Nergens ter wereld bestaat er een federale staat waarvan, zoals dat in België het geval is, de territoria van de deelgebieden elkaar overlappen. (We moeten) streven naar duidelijk afgescheiden deelgebieden, waar de faciliteiten definitief verdwijnen. (...) Het alternatief is het wanordelijk uiteenvallen van het land. Het ogenblik waarop dit dreigt te gebeuren, is misschien niet zover meer af. Het volstaat dat (...) de Franstaligen beslissingen nemen die flagrant in strijd zijn met de Grondwet en de wetten van dit land, opdat in Vlaanderen een meerderheid zou gevonden worden om de Belgische staat definitief op te geven. (...) Nog eens een kaakslag te moeten verduren, is een vernedering die negen op tien Vlamingen niet meer zullen slikken". --- Bovenstaand verhaal is een uittreksel uit het Burgermanifest, geschreven door Guy Verhofstadt in 1992, onder de titel: " Denkend aan Vlaanderen"! Het is bijna onwaarschijnlijk, dat iemand die dat schreef, daarna de kans kreeg er effectief iets aan te doen maar, in plaats daarvan, een bocht van 380 graden maakte en volledig het tegenovergestelde heeft gedaan (en nog doet). De idealist Guy Verhofstadt is verworden tot een gemene zaktivist, die alles wat hij gedaan heeft en nog doet sinds hij premier is, ondergeschikt heeft gemaakt aan het postje dat hij nu bekleedt. De partij, die hij heeft opgericht en uitgebreid, leidt hij nu regelrecht naar de verdoemenis. Merkwaardig is, dat in datzelfde manifest Verhofstadt in het laatste hoofdstuk oproept tot de vorming van een nieuwe beweging en daar dan begint met een uitspraak van de Oostenrijker Friedrich Hayek, de kampioen van een vrije markt kapitalisme gebaseerd op de totale vrijheid. Die uitspraak luidt zeer betekenend: " Wie zijn principcs niet naleeft, gaat naar de hel"!
Vandaag, 19 mei 2005, wordt 't Pallieterke 60 jaar. Een uitzonderlijke prestatie voor een spotblad dat in mei 1945 werd opgericht door Bruno De Winter, journalist bij het Handelsblad. De Winter schreef in dat Handelsbald al een column waarin hij op spottende wijze de naoorloogse toestanden hekelde, vooral dan de in Vlaanderen onmenselijke repressie en epuratie, die in brutaliteit zijns gelijke niet vond in de westerse wereld. Er was heel wat moed nodig om zoiets in die tijd te ondernemen. Veel van zijn uitspraken zijn legendarisch gebleven, iets waar ik nog wel eens op terugkom. Tien jaar later stierf De Winter echter aan een hartinfarct op amper 45 jarige leeftijd. Hij werd opgevolgd door zijn toen enige vaste medewerker Jan Nuyts, een overtuigde Vlaams nationalist, die het blad tot voor enkele jaren heeft geleid. Nuyts stierf op 8 juli 2002 (hij werd 82) en had ondertussen de fakkel doorgegeven aan Leo Custers, ex-journalist bij o.m. de Gazet Van Antwerpen. 't Pallieterke blijft een unicum in de journalistieke wereld en daarmee bedoel ik niet alleen België, maar heel West Europa. Het blad is compleet onafhankelijk, heeft geen partij achter zich, geen persmagnaat à la Van Thillo, zelfs zo goed als geen reclame (de weinig reclame die erin staat wordt nog door de redactie geconditioneerd). Het blad leeft bijna uitsluitend van de bijdrage van zijn lezers en dat zouden er momenteel meer dan 20.000 zijn. In onze huidige politiek correcte wereld zijn bijna alle kranten en weekbladen gemuilband. Veel zaken kan of mag men niet meer schrijven. "De Tijd" werd zopas overgenomen door de groep Van Thillo en zal in de toekomst ook kleur moeten bekennen. De Gazet van Antwerpen is "gestevatiseeerd" sinds ze eigendom geworden is van die Limburgse familie die de ex-kok in haar vriendenkring heeft. Als men zaken te weten wil komen die in de andere media het licht niet mogen zien, is er één oplossing: 't Pallieterke lezen, iets wat doe sinds 1955 (mijn eerste nummer was dat met het overlijdingsbericht van Bruno De Winter). Buiten Leo Custers schrijven in 't Pallieterke een hele krans van uitgelezen journalisten, sommigen zoals Paul Belien en Marc Platel die door hun vroegere kranten (respectievelijk De Gazet Van Antwerpen en Het Belang van Limburg) werden ontslagen o.w.v. hun Vlaamsgezindheid, anderen die onder een schuilnaam schrijven, maar niet minder bekwaam zijn in hun genre (politiek, sport, film, muziek, kolder). Medewerkers die zich politiek engageren, dienen hun ontslag te geven (zoals vroeger o.m. Gerolf Annemans). Op die manier blijft het blad op en top onafhankelijk en kan het blijven steunen op zijn drie dogma's: - "Wat niet lachend kan gezegd worden is de waarheid niet" - "Vlaanderen eerst" - "Vrank en vrij"
Ik heb 't Pallieterke een email gestuurd met gelukwensen én daarbij het gedicht van Albrecht Rodenbach waarmee ik ook mijn blogs begin: "Strijden eeuwig Strijden leeuwig Strijden,makkers, 't is ons lot. Strijd het heden Strijd 't verleden Strijd de toekomst, rust bij God"!
Wij hebben vroeger negen jaar in Italië gewoond. Een van de diensten die daar niet serieus werkte, was de post. Daarover waren ginder nogal wat sarcastische moppen te horen. Een bekende was die van de brief van Paulus aan de Latijnen, die de week daarvoor zou zijn aangekomen. Het is hier bij ons al niet veel beter. Af en toe leest men daarover in de kranten, maar het wordt pas duidelijk als men zelf eens zoiets meemaakt. Dat "geluk" heb ik zopas gehad. In een plaatselijk reclameblaadje had ik een advententie gezien van Black & Decker waarin, bij aankoop van een bepaald toestel, men er een ander gratis bijkreeg. We waren net zinnens de buitenkant van het houtwerk van ons huis een nieuwe beurt te geven en hadden feitelijk nog een schuurmachientje nodig om de moeilijk te bereiken plaatsen te kunnen afschuren. Ik kocht zo'n toestel bij de Gamma in Turnhout en moest, om een tweede toestel gratis te krijgen, naar Black & Decker een brief schrijven waarbij ik een ingevuld formulier opstuurde, plus het aankoopticket en de streepjescode van het aangekochte toestel. Om zeker te zijn dat er niets verloren ging (die aankoopbon was tegelijkertijd nodig voor eventuele latere garantieclaims), verstuurde ik alles per aangetekend schrijven, op 06.04.05. Toen ik drie weken later nog steeds geen nieuws had, schreef ik Black & Decker opnieuw om te vragen hoe het stond. Enkele dagen later kreeg ik een telefoontje van de firma waarbij een vriendelijke dame me vertelde, dat zij mijn aangetekend schrijven niet ontvangen hadden en dat dat eigenlijk logisch was, want ik had het verstuurd naar een postbus. Ik ging dus naar het plaatselijk postkantoor, waar men mij niet alleen vertelde, dat mijn aangetekend schrijven was afgeleverd (weliswaar drie weken nadat het verstuurd werd), maar mij ook een kopie gaf van een afschrift van de post waarop dat bevestigd werd. Dat men geen aangetekend schrijven naar een postbus kan sturen, werd ontkend. In dat geval stopt de postbode een kaartje in die postbus, waarmee men op het plaatselijk postkantoor het schrijven kan ophalen. Ondertussen had ik ook een e-mail adres van Black & Decker gekregen en liet ik hen het nieuws van de Post weten, waarbij ik hen vertelde dat ik een brief met de bevestiging van de Post zou opsturen. Dat gebeurde op maandag, tweede Pinksterdag. Eén dag later bracht de postbode mij mijn aangetekend schrijven van 06.04.05 terug met de mededeling dat men het niét had kunnen afgeven! Dat was dus, op één dag na, zes weken nadat ik de brief had gepost. Ik heb nu een aangetekend schrijven terug gekregen dat niet kon worden afgeleverd én tegelijkertijd een bewijs dat het op 25.04.05 wél was afgeleverd. Dat is dan de Post in België anno 2005, een bedrijf dat over enkele jaren zou moeten gaan concurreren met de privé! P.S. Black & Decker treft in dit hele verhaal geen schuld. Ik heb hen weer op de hoogte gebracht van de laatste ontwikkelingen en hen alles opnieuw verstuurd per normale post (géén prior!) en ze hebben mij al laten weten de zaak zo spoedig mogelijk te zullen afhandelen...
In Frankrijk heeft de regering Raffarin de feestdag van tweede Pinksterdag afgeschaft. De officiële verklaring daarvoor is, dat de Franse regering geld wil vrijmaken voor een betere opvang en begeleiding van de ouderen, dit nadat twee jaar geleden zo'n vijftien duizend Franse oudjes de toen heersende hittegolf niet overleefd hadden. Het zou dus gaan om solidariteit. Dat woord verkoopt altijd goed, vraag het maar eens aan de Belgische politiekers (misschien hebben de Fransen de keuze van dat woord wel bij ons gehaald!). De échte reden is dat Frankrijk het tegenwoordig evenmin makkelijk heeft om de Europese norm van 3% te halen. Wat er bij onze zuiderburen nog bijkomt, dit t.o.v. de hen omliggende landen, is dat men daar enkele jaren geleden de werkweek van 35 uren heeft ingevoerd. Die kost de Franse economie handenvol geld en brengt de Franse fiscus heel wat minder geld in het laatje. Het afschaffen van een feestdag zou zo'n 80 miljard euro opbrengen en dus een (eerste?) tegenwicht vormen voor het verlies dat het land lijdt o.w.v. die ingekorte werkweek. Die uitleg zul je echter officieel niet horen. --- Bij ons is er al enige tijd sprake om er nog een feestdag bij te doen, het tegenovergestelde dus van wat in Frankrijk gebeurt. De ambtenaren krijgen reeds enkele jaren de elfde juli als feestdag, maar het gros van de modale werknemers moet die dag nog steeds werken. Als men ziet dat Vlaanderen continu in accute geldnood zit, zie ik dat de eerste jaren niet veranderen (ook weer de "solidariteit", weet je wel!). Een alternatief zou zijn bv de 11de november als officiële feestdag af te schaffen en die dag dan te nemen op 11 juli. Men moet daarom die Eerste Wereldoorlog niet vergeten, maar hem gewoon vieren zonder speciale feestdag, of die feestdag in het weekeinde laten vallen zonder hem te recupereren, zoals dat met andere weekeindfeestdagen gebeurt. --- En daarmee zijn we dan bij een ander punt aangeland. België is zowat het enige land waar men een feestdag, die tijdens het weekeinde valt, op een ander dag kan recupereren. In Nederland bv heeft men vorig jaar drie feestdagen minder gehad, omdat zowel de eerste als de tweede Kerstdag (een feestdag in Nederland) als Nieuwjaar tijdens het weekeinde vielen. Dit jaar verspeelden onze noorderburen Koninginnedag, die ook al tijdens het weekeinde viel. Toch maar goed dat wij in een rijk land leven!
Heb je al eens geprobeerd aan buitenlanders de situatie in België uit te leggen? Dat is helemaal niet gemakkelijk. Jaren geleden werkte ik op de afdeling Bezoeken van een internationaal bedrijf en heb ik dat af en toe wel eens getracht te doen. Als ik bv. Fransen, Spanjaarden of Italianen op bezoek kreeg en de Vlaams Waalse tegenstellingen in België kwamen ter sprake, had ik de gewoonte de zaak om te draaien. Ik vroeg hun dan, wat er bij hen zou gebeuren als de macht in hun land in handen zou komen van een minderheid van Bretoenen, Basken of Zuid Tirolers. Het antwoord was meestal, dat het dan oorlog zou zijn. Wij, Vlamingen, denken daar niet aan en dat is maar goed ook. Toch zegt het iets over de slaafsheid waarmee wij ons lot ondergaan. Waarschijnlijk heeft dat te maken met de eeuwenlange onderdrukking die wij hebben meegemaakt van achtereenvolgens Spanjaarden, Oostenrijkers en Fransen. Toen België ontstond waren we wel de meerderheid, maar economisch waren we toen de minderen van het Waalse gebied dat zich gesteund voelde door grote buur Frankrijk en in feite de kolonisatie politiek ervan doorzette.
Als je ziet hoe vlot Nederlanders zijn t.o.v. Vlamingen, die meestal wel beter geschoold zijn en harder werken, maar dit niet te gelde schijnen te kunnen maken, dan heeft ook dat iets te maken met het verleden. Vergeet niet, dat Nederland is kunnen groot worden, niet alleen omdat het onafhankelijk was en zich op die manier beter kon ontplooien, maar ook doordat er toen, na de inval van de Spanjaarden, honderdvijftig duizend Zuid Nederlanders naar het noorden waren gevlucht. De nazaten van die vluchtelingen hebben er niet alleen voor gezorgd dat Nederland in de kortste keren zijn gouden eeuw meemaakte, zij zelf hebben er zich volledig kunnen ontplooien en zijn er nooit het slavenvolk geworden zoals dat wat er in het zuiden is gebleven.
Vlaanderen heeft sindsdien nog grote mensen voortgebracht, maar het waren meestal enkelingen. De grote massa werd onder de knoet gehouden, eerst door de vreemdelingen, daarna door de Belgische staat. Elke poging tot politieke emancipatie werd de kop ingedrukt: na de eerste wereldoorlog door de vervolging van de Fronters, na de tweede door een genadeloze repressie die van de Vlamingen de enige schuldigen van de collaboratie heeft gemaakt.
De zaak Brussel-Halle-Vilvoorde heeft nog eens duidelijk gemaakt dat Vlamingen in België niets te vertellen hebben, zelfs al vormen ze de meerderheid, zelfs al zorgen ze ervoor dat het land voorspoed kent, zelfs al hebben ze de Wet mee. Zolang de francofone minderheid Vlaamse politiekers vindt dit bereid zijn hun overwicht te verkopen voor een bord linzensoep, zal het hier nooit veranderen
Voor zover dit nog bewezen diende te worden is, bij de niét splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde gebleken, dat na 175 jaar België en 25 jaar zgz federalisme, de Vlamingen in dit land nog steeds tweederangs burgers zijn. "Elke Belg is gelijk voor de Wet", zegt de Grondwet, maar de huidige machthebbers trekken zich van die Grondwet geen barst aan en blijven er mee voor zorgen dat waar franstaligen buiten hun landsgrenzen faciliteiten krijgen en voor hun eigen partijen kunnen blijven stemmen, de Vlamingen dit niét kunnen. Dit is gewoon apartheid van het ergste type. Hoe vernederend de nederlaag voor Vlaanderen in de zaak Brussel-Halle-Vilvoorde is, wordt pas duidelijk als men de krantenkoppen in de franstalige kranten leest: - "Goed gedaan" (in het Nederlands!) in La Capitale, met daarbij een foto van de voorzitters van de Waalse partijen. - "Triomf: akkoord noch crisis" in de Libre Belgique. - "Franstalige zege? Uiteraard" in de Soir, die Verhofstadt daarbij feliciteert met zijn "staatsmanschap". - "Striemende nederlaag voor Vlaanderen" in La Dernière Heure. Duidelijker kan het niet. België is niet alleen het laatste kunstmatige land in Europa, zoals de Britse Times begin dezer week schreef (reportage van hun man uit Brussel), maar is ook de laatste nep democratie van het vrije Westen, waar een meerderheid van 60% van de bevolking de wet van een dan nog anderstalige minderheid moet ondergaan. Dit alles terwijl het de Vlaamse meerderheid is die ervoor zorgt dat het in dit land goed leven blijft. Vlaanderen zorgt voor meer dan 80% van de export en betaalt in zijn eentje niet alleen de levcnsstandaard van het failliete Brussel en het marxistische zuiden, maar daarenboven nog de totaliteit van de staatsschuld, die nog altijd ± 100% van het BNP bedraagt. Probeer dit maar eens uit te leggen aan buitenlanders (en begin dan liever niet bij Bretoenen, Basken of Corsicanen, want die zouden in zo'n situatie al lang de wapens hebben opgenomen). De schuld van hoe het zover is kunnen komen ligt trouwens niet bij de franstaligen, maar bij de Vlaamse volksvertegenwoordiging, die haar primaire taak, nl het vertegenwoordigen van eigen bevolking, niet kan of wil uitvoeren. Dé Quisling van de hele paarse bende blijkt dan tenslotte iemand te zijn die vroeger burgermanifesten schreef en die, sinds hij bij de vleespotten zit, een bocht heeft gemaakt van 180°. Er valt voor de Vlamingen dit jaar niets te vieren. Nederlagen viert men niet...
Toen Bart Debie, voormalig Antwerps politiecommisaris die het korps verliet en veiligheidsadviseur werd voor het Vlaams Belang, ergens in december van vorig jaar een vergadering van buurtbewoners verliet in Antwerpen Noord, werd hij door een drietal mannen aangevallen. Waarschijnlijk van die verdraagzame die een bepaalde partij niet verdragen omdat ze vinden dat ze onverdraagzaam is (doordenkertje). Debie legde klacht neer (hij weet hoe dat werkt) en er werd een proces verbaal opgesteld. Toen hij twee maanden later nog steeds niets had vernomen (er was hem verteld dat hij zou worden opgeroepen voor de mogelijke identificatie van de aanvallers aan de hand van een serie foto's), ging Debie - via zijn advocaat - eens informeren hoe het met die zaak zat. Het dossier bleek nooit bij het parket te zijn aangekomen. Volgens Antwerps procureur van Lijsebeth wordt men voor dergelijke feiten tegenwoordig niet meer vervolgd. De advocaat, Bart Siffert, kreeg van de procureur zelfs een lijstje mee van de misdrijven waarvoor tegenwoordig geen vervolging meer wordt ingesteld. Hieronder de lijst: "Diefstal van fietsen, bromfietsen en motoren, auto-inbraken, winkeldiefstallen, onopzettelijke slagen en verwondingen, opzettelijke slagen met geringe gevolgen en onbekende dader, vandalisme, aanrijding met vluchtmisdrijf en stoffelijke schade, vandalisme aan auto's met onbekende dader en vernieling van afsluiting met onbekende dader." Als men nog eens uitpakt met "dalende misdaadcijfers", dan weten we dus hoe dat komt en mogen we die met een zeer grote korrel zout nemen. Als ze bovenstaande lijst nog wat langer willen maken zullen die misdaadcijfers nóg zakken, todat er straks geen misdaad meer zal zijn. Men zegge het voort!
De Koningin Elisabethwedstrijd voor viool is weer van start gegaan. Op "La Deux" kan men deze week reeds de halve finales volgen. Het is verfissend te zien, dat er toch nog heel wat jongelui zijn die hun tijd en passie in de klassieke muziek steken. Deze muziek is een der steunpilaren van de ontplooing van onze Westerse cultuur. Als men trouwens ziet hoe steeds meer Aziaten aan dergelijke wedstrijden deelnemen, is dat een duidelijk bewijs dat zij onze klassieke muziek erg appreciëren. Zoals ik reeds opmerkte zijn de halve finales alleen te volgen op de Waalse zender "La Deux". Als we geluk hebben krijgen we op Canvas de finales te zien, meestal dan nog in uitgesteld relais. De "afecionados" hebben ze dan de avond ervoor reeds rechtstreeks gevolgd op de Waalse zender. Muziek kent geen talen. Met de klassieke muziek is het op de Vlaamse zenders trouwens droevig gesteld. Het enige klassieke programma dat we op vier zenders éénmaal per week te zien krijgen, is "klankenkoorts", op Canvas en dan op zaterdag om 13.00 uur. Een onmogelijk uur om voor de TV te gaan zitten. De meeste actieve mensen hebben die dag op dat moment wel iets anders te doen. Voor de rest nul komma nul. Af en toe hoort men op het nieuws wel eens vertellen dat e.o.a. Vlaming ergens in het buitenland bekroond is i.v.m. klassieke muziek, maar diens muziek zelf krijg men niet te zien noch te horen. Wie klassieke muziek wil hebben op TV moet de Nederlandse of de Waalse zenders volgen, ofwel Arte, soms de BBC. Arte en BBC durven zelfs hele opera's uit te zenden, iets dat op de Vlaamse zenders in járen niet meer gebeurd is. De heer Mary, hoofd van de VRT, ging voor meer cultuur, zei hij. Wat hij echter onder cultuur verstaat, zei hij er niet bij. Misschien de gewrochten van Hoet, Panamarenko en Fabre? Het wordt zelfs nóg erger. Bert Anciaux, tot nader orde Vlaams minister voor cultuur, is zinnens de Vlaamse Operastichting te ontbinden. Hij wil bepaalde koren en orkesten laten samensmelten, alsof dat allemaal zo maar kan. Een opera orkest bv begeleidt zangers, een symfonisch orkest interpreteert de muziek heel anders. Anciaux heeft daar geen benul van (van wat anders trouwens?). Het enige wat hij kan is de boel op stelten zetten of om zeep helpen. Dat was zo met zijn Volksunie en dat zal met de VLOS niet anders zijn. Arm volk dat geen betere leiders heeft!
"Het is altijd kletspraat te vertellen waarom een soldaat sneuvelt. Ik geloof dat een soldaat zelden vóór iets sterft, maar meestal tégen zijn goesting" (Bruno De Winter). Aan bovenstaande uitsprak dacht ik toen ik, ter gelegenheid van de herdenking van de Tweede Wereldoorlog in Moskou, nog eens de cijfers te horen kreeg van de gesneuvelde Russen. Voor elke Duitser vielen vier Russen, voor elk Amerikaan vielen er honderd! Dat er toen zoveel Russische soldaten gesneuveld zijn, zal wel meer dan één reden gehad hebben. Toch is het een feit, dat een mensenleven in Rusland nooit veel waard is geweest. Dat maken we trouwens nog regelmatig mee als er weer eens een probleem is met de Tsjetsjenen. Het wordt meestal een bloedbad. In de Tweede wereldoorlog was dat niet anders. Alleen al bij de innname van Berlijn stierven er 400.000 Russische soldaten tegenover slechts 50.000 Duitse. Taktisch gezien was het een grote fout een ingesloten vijand tot het uiterste te bekampen. Slimmer was het geweest hem een uitweg te geven tot vluchten. Dat mocht echter niet van Stalin. Hij en niemand anders zou Berlijn innemen. De vlag met de hamer en sikkel op de Rijksdag was hem belangrijker dan enkele honderduizende soldatenlevens. --- Het is in de Sovjet Unie nooit anders geweest. Sinds 1917 heeft het communisme er meer dan zestig miljoen slachtoffers gemaakt, die van de Tweede Wereldoorlog niét meegerekend. Dat is tien maal de holocaust, 600 maal Hiroshima. Het kunnen er ook meer geweest zijn; het juiste aantal zal nooit bekend geraken. Van de honderden strafkampen, de Goelag Archipels, is er geen enkele naam bij het grote publiek bekend. Geen vergelijking mogelijk met Dachau, Auschwitz en andere Buchenwalds. De resultaten waren er echter niet minder om. En dan hebben we het nog niet gehad over de deportaties, soms van hele volkeren, waarbij het ook over miljoenen mensen ging. Er zijn leukere landen om in te wonen dan Rusland...
Tijdens een VRT journaal van dit voorbije weekeinde in de berichtgeving over de vieringen n.a.v. de zestigste verjaardag van het einde van Wereldoorlog II, had men toch weer de kans gezien om e.o.a. miepie te laten komen vertellen dat we ook nu moesten opletten voor "extreem rechts". Het onnozel wicht heeft het zelf niet meegemaakt en zal ook wel een van de velen zijn die door onze vooringenomen staatszender was gehersenpoeld. Wat heeft extreem rechts met de Tweede Wereldoorlog te maken? Niks, driemaal niks. De nazi's waren "nationaal socialisten". Hoe kunnen socialisten nu extreem rechts zijn? Het beste bewijs, dat ze links waren, was wel het niet aanvalspact dat ze bij het begin van de oorlog sloten met Stalins communisten waarna ze broederlijk met hun linkse vrienden Polen onder elkaar verdeelden. Later waren de sovjets echter bij de overwinnaars en de nazi's bij de verliezers. De Romeinen kenden dat al: "Vae Victis" (Wee de overwonnenen). De uiterst linksen hadden (mee) gewonnen en de overwonnenen werden dan maar als uiterst rechts geclasseerd. Het politiek correct denken is nu mode, maar bestond toen ook al en, zoals een Amerikaans President ook zegde: "Blijf maar liegen, ergens blijft daar toch wel iets van hangen". Dat hebben ze dus ook bij de VRT goed in hun oren geknoopt. --- Nog zo'n misvatting is het woord "fascist". Het komt van de fascistische beweging van Benito Mussolini en ook die organisatie was socialistisch van oorsprong, dus links. Het woord fascist komt van het Latijnse "fascio", dat "bundel" betekent en stond voor een bundel gehakt hout, waar in het midden een bijl tussen stak. Deze "fascio" werd door de Romeinen mee rondgedragen bij optochten en was een teken van waardigheid. Mussolini's beweging had de draad van die symboliek terug opgenomen. Fascisme is een exclusief Italiaans gebeuren. Met veel goede wil zou men er dat van Kroatië nog bij kunnen nemen, daar ingevoerd uit Italië, maar daar houdt het mee op. Toch wordt het woord "fascist" hier regelmatig gebruikt, meestal als scheldwoord waarbij men echt niet weet waarover men het heeft. Voor onze streken had men bv beter als scheldwoord het woord "nazi" gebruikt, omdat we daar wél mee te maken hebben gehad. Dat gebeurt echter niet, wat ook dat past niet in het moderne correct politiek denken, waarbij het woord socialist angstvallig wordt afgeschermd.
