Het gebeurt wel eens meer dat een Vlaming met een leidinggevende functie pas in actie schiet als hij met pensioen gaat. In veel bedrijven is het immers een gevaarlijke zaak zijn Vlaamsgezindheid teveel in de kijker te plaatsen. Vraag het maar aan Herman de Bode die een promotie misliep, enkele en alleen omdat hij het Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen van de Warande denkgroep mee samenstelde. Frans Crols, voormalig hoofdredacteur van het zakenblad Trends deed dat ook, maar kon zich daar blijkbaar heel wat meer veroorloven. Frans heeft eigenlijk nooit een blad voor de mond genomen. Nu hij met pensioen is, nog veel minder dan vroeger. Het was dan ook heel moedig van hem op de IJzerwake eens zijn gedacht te komen zeggen over ons hoofdstedelijk waterhoofd, Brussel. Crols wil er vanaf. Dat Brussel een derde gewest is kunnen worden, danken we de toenmalige CVP, VLD, SP én Volksunie. Nu zitten we ermee. Vlaanderen wil Brussel niet loslaten, maar Brussel wil Vlaanderen niet. Het wil echter wel de Vlaamse centen. Vlaanderen telt in Brussel niet meer mee qua aantallen, wel qua centen. Eigenlijk heeft Crols gelijk: geef Brussel geen geld meer en laat ze maar uitzoeken hoe ze er dan uitgeraken. Zelfs de Vlaams nationale partijen die Brussel wél willen behouden als hoofdstad van Vlaanderen, hebben er geen realistische oplossing voor. Hetzelfde geldt trouwens voor het Vlaams scepticisme t.o.v. de Maddens theorie. Het is mooi te zeggen dat men niet meer wachten kan, maar in elk communautair gesprek dreigt Vlaanderen de zoveelste toegevingen te zullen moeten doen. Er zal zowel over Crols' theorie als over die van Maddens nog veel geschreven worden. Hét probleem is echter dat elk communautair gesprek dat nú gevoerd zal worden, zal gaan tussen de francofonen en de huidige meerderheden. De enige garantie voor Vlaanderen is de N-VA. Als die morgen zou afhaken - zoals ze dat al eens (terecht) gedaan heeft - dan kan die partij probleemloos vervangen worden door de Open VLD en zijn we nog verder van huis. Zolang de traditionele partijen het in Vlaanderen voor het zeggen hebben, kan er beter geen gesprek meer gevoerd worden. Als België nog een kans wil maken, moet het worden omgevormd tot een soort confederale staat. Als dat niet meer zou lukken, zou men er best mee ophouden en beslist Vlaanderen zelf wel met wie het later, al dan niet confederaal, wil verder gaan, desnoods met Brussel, Wallonië én/of Nederland.
De discussies over het opstellen van de nieuwe begroting (en de controle over deze van vorig jaar én dit jaar) komen stilaan op gang. Eind juli was er reeds de vaststelling door de nieuwe minister van begroting Vanhengel, dat er voor 2010 al een tekort was van minstens 20 miljard, maar volgens "insiders" zou dat getal eerder dicht bij de 30 miljard liggen. De nieuwe commotie omtrent de begroting is veroorzaakt door een interview van Luc Cortebeeck, grote baas van het ACV, de christelijke werknemersorganisatie. Cortebeeck heeft de laatste weken Vlaanderen rondgereisd en is daar niet vrolijker van geworden. Voor banken en andere financiële instellingen mag het einde van de crisistunnel dan al in het zicht zijn, voor wat de werkgelegenheid betreft, zijn we nog ver van huis. De 200.000 vooropgestelde nieuwe werklozen zouden er, volgens Cortebeeck, wel eens 300.000 kunnen worden. Veel heeft te maken met het feit dat heel wat bedrijven nog stil liggen (denk maar aan Nystar in Balen) of maar op halve kracht werken en dat, naar schatting, nog zo'n 300.000 werknemers in een tijdelijk werkloosheidssysteem zitten. Ook als morgen de economie zou optrekken, dan zullen eerst al die mensen uit de tijdelijke werkloosheid terug moeten komen alvorens de meeste bedrijven er zullen aan denken nieuwe krachten aan te nemen. Voor wie nu afstudeert betekent het, dat men waarschijnlijk geen werk zal vinden en dat dit nog wel enkele jaren zou kunnen aanslepen. Cortebeeck heeft dan ook gelijk, als hij stelt dat er absoluut iets moet gebeuren. De vraag is maar wat. Vanhengel (liberaal)stelde vorige maand al dat die absurde 4,5% groeidrempel van de sociale zekerheid beter kon worden afgebouwd. Cortebeeck houdt het bij verhoogde belastingen, waarin hij zal gevolgd worden door de andere vakbonden en de linkse partijen. De vraag is maar hoe men dat politiek verkocht zal krijgen in een land dat al bijna de hoogste belastingen heeft van heel Europa en dit ondanks negen jaar beleid onder een liberale eerste-minister. Het grote verschil tussen België en zijn buurlanden blijft de torenhoge staatsschuld, waardoor ons land veel minder kan doen dan zijn naaste concurrenten. Daarbij komt dan de handicap van de indexering, het verschil tussen arbeiders en bedienden en nog zo'n serie typisch Belgische verworvenheden, die erg leuk zijn als het goed gaat, maar nefast in de huidige crisissituatie. En dan hebben we het nog niet gehad over extravagante snufjes zoals de notionele intrestaftrek, die een half miljard euro mocht kosten, maar in werkelijkheid zeven maal (7x!) zoveel heeft gekost, met dank aan Paars. Er wordt nu geschermd met het afbouwen van (staatssteun aan) pensioensparen, dienstencheques e.d., maar niemand - ook Cortebeeck niet - stelt dit land zelf ter discussie. Wat met de senaat, de provincieraden en al die andere instellingen uit het oude België van papa die al lang hadden moeten worden opgedoekt? Heiligenhuisjes die hopen geld kosten en er nog meer andere genereren en die tenslotte niets opbrengen, tenzij voor een handvol politieke profiteurs. Enfin, als die politiekers terug zullen zijn uit hun al dan niet verdiende vakantie, zal het werken geblazen worden en zal het helemaal niet zeker zijn dat ze de huidige problemen - die ze zelf mee hebben laten aanrotten - nog de baas zullen kunnen. Wie leeft zal zien...
Mie Vogels gaat dus ontslag nemen als voorzitter van Groen! In de perscommentaren van gisteren leek het wel alsof we een monument gaan verliezen. Niets is minder waar. Evenals Hugo Schiltz met zijn Volksunie, heeft Vogels ervoor gezorgd dat haar partij het nooit heeft kunnen waarmaken. Daar waar we Schiltz nog een echte intellectueel kunnen noemen, was Vogels maar een infantiel afkooksel van wat een partijvoorzitter zou moeten zijn. De enige keer dat de Groenen, toen nog onder de naam Agalev, meetelden was toen ze van Verhofstadt mochten meespelen in zijn eerste regering. Het genie uit Gent haatte de toenmalige CVP zo erg, dat hij - als liberaal - zelfs bereid was de cryptocommunisten van de zgz milieupartij erbij te nemen. De partij had toen geen voorzitter, maar een secretaris (Geysels, de uitvinder van het cordon sanitaire), helemaal zoals de vroegere communistische partijen in het Oostblok. De volgende vier jaar heeft heel Vlaanderen kunnen zien hoe waardeloos het hele groenrode zootje was. Toen ze nog de pretentie hadden van mee te stemmen voor een kiesdrempel van 5%, groeven ze hun eigen graf. Ze vlogen zowel uit de Kamer als uit de Senaat en hebben die pil nooit meer verteerd. Mie Vogels zelf was ondertussen schepen van de stad Antwerpen geworden, waar ze er in slaagde de hele huisvuilophaling in het honderd te laten lopen. Tenslotte ging ze er zelf lopen en werd ze nog even minister in de Vlaamse deelregering. Daar gaf ze haar ontslag na de smadelijke federale nederlaag van 2003. Alhoewel iedereen haar beu was, kwam ze toch nog terug als voorzitter. Dit was grotendeels dank zij de hulp van de Vlaamse media die haar niet genoeg konden naar voor brengen, zowel in de pers als op het scherm. Met de voorspelling dat Ecolo in Wallonië zou winnen, eiste ze zelfs al een ministerportefeuille op in de Vlaamse regering. Dat alles belette niet dat de partij in juni een zoveelste opdoffer kreeg (ze is nu de zevende - 7de! - partij in Vlaanderen), waarna ze dus eindelijk beslist heeft eens iemand anders een kans te geven. Groen! is een partij van klunsjes, waarbij Mie Vogels de hoofdkluns is. Milieu en ecologie is geen voorrecht meer van uitgesproken milieupartijen. Elke partij houdt er tegenwoordig rekening mee. Dat Ecolo het in Wallonië zo ver gebracht heeft, heeft weinig met het milieu te maken, maar alles met de corrupte gang van zaken in de plaatselijke politiek. Daarbij komt nog dat Groen! een partij is die zich tegen het eigen volk keert, die heeft meegestemd voor het stemrecht van vreemdelingen en zich vorig jaar nog - als enige Vlaamse partij - onthouden heeft bij de stemming over Brussel-Halle-Vilvoorde. Met "eigen volk laatst" heeft nog nooit een partij de verkiezingen geworden.
Volgens een peiling die werd uitgevoerd na de laatste verkiezingen, heeft zo'n 80% van onze journalisten toen gekozen voor linkse en uiterst linkse partijen. Een echte verrassing is dat niet, als men ziet dat links de absolute voorrang krijgt in onze media en rechts er geweerd wordt of ronduit aangevallen. Vraag het maar aan Filip De Winter... Het is evenmin een verrassing dat een rechtse politicus zoals Silvio Berlusconi dan ook de geliefde schietschijf is van ons journaille. De man heeft nu immers al voor de derde keer de verkiezingen in zijn land gewonnen en zit steviger dan ooit in het zadel. Hij heeft iets weg van wijlen Ronald Reagan, de "teflon" president van de States, die ook alles van zich kon laten afglijden. Zopas heeft de regering Berlusconi een nieuw wetsvoorstel ingediend om wat orde te scheppen in de illegale immigratie, die in Italië nóg erger is dan bij ons. Met hele scheepsladingen komen Afrikanen het land van over zee binnengevallen en vanuit Oost-Europa is er eveneens een grote toestroom, vooral dan van Roemenen, die het voordeel hebben een soort Latijnse taal te spreken die met het Italiaans verwant is. Er zijn de laatste tijd strenge wetten gestemd om die illegaliteit in te dijken. Wie in Italië als illegaal wordt opgepakt, gaat achter de tralies. Wie illegalen te werk stelt of onderdak biedt, zal daarvoor beboet worden. Dat laatste is o.m. bedoeld om de "economia sommersa", de uitgebreide zwarte markt, tegen te gaan. Tegelijk met die verstrenging van de wet, zijn er in Italië echter ook enkele deuren voor illegalen geopend en wel voor twee groepen. Wie in een huishouden werkt of in een bejaardentehuis krijgt heel de maand september de kans een aanvraag tot regularisatie in te dienen. Voorwaarde is dat men van vóór 30 juni van dit jaar in het land verblijft en al minstens 3 maanden daarvoor illegaal werk verricht heeft. De aanvraag kan ook worden ingediend door het huishouden of het bejaardentehuis in kwestie en kost 500 euro. Met deze wet hoopt de regering Berlusconi twee knelpuntberoepen opgelost te hebben en heel wat Italianen, die eerst tegen haar immigratiepolitiek waren (dikwijls uit eigenbelang), voor zich gewonnen te hebben. De selectieve immigratiepolitiek van Italië is geen uitvinding van Berlusconi. Ze bestaat al decennia in landen zoals bv Canada, waar men alleen dié mensen binnenlaat, die men nodig heeft en waar men de deur niet openzet voor een stroom van mogelijke profiteurs, zoals dat bij ons te gebeuren staat. We mogen gerust ons hart vasthouden als we zullen zien wat hier te gebeuren staat in de laatste vier maanden van dit jaar. Vooral het feit dat de beoordeling grotendeels zal gebeuren door lui van het CdH, laat het ergste vermoeden. Wij hebben, jammer genoeg, geen Berlusconi, maar moeten het stellen met een grijze muis...
Van onze Franstalige landgenoten zijn we nu zo stilaan wel gewend geraakt, dat zij het geen probleem vinden de wetten, die ze zelf mee hebben goedgekeurd, naast zich neerleggen als ze vinden dat ze niet, of niet genoeg, in hun voordeel zijn. Een klassiek voorbeeld daarvan was de ruil Komen/Moeskroen tegen de Voerstreek. Eens dat akkoord gesloten, werd vanuit Waalse kant hemel en aarde bewogen om de Voerstreek terug bij Wallonië te krijgen. Ook van het subsidiëren van het ene Vlaamse schooltje in Komen, alhoewel ook overeengekomen, kwam niets in huis. Dat is nu nog zo, terwijl in de Voerstreek ook nog steeds geen einde gekomen is aan de Waalse agitatie. Zeker nu ex-bendeleider José Happart door zijn eigen PS-partij op een politiek zijspoor is gezet, heeft de man weer tijd zat om zich weer te roeren. In 2001 werd onder de regering Verhofstadt II het Lambermontakkoord gesloten, zeg maar: de tot nu toe laatste staatshervorming. Die kwam er vooral omdat de Walen dringend geld nodig hadden om hun duur (en slecht) onderwijs te kunnen betalen. Eén van de troostprijzen die Vlaanderen kreeg, was de plantentuin van Meise. Meise ligt wel in Vlaanderen, maar die tuin was tot dan toen federaal eigendom en dus van heel het land. Eens de centen voor het onderwijs binnengehaald, begonnen de francofonen allerlei problemen te maken om te vermijden dat de tuin overgeheveld werd naar de Vlaamse gemeenschap. Dat is tot op heden trouwens nog steeds niet gebeurd, acht jaar na de Lambermontakkoorden! Wat wél gebeurd is, is een soort virtueel akkoord, dat einde 2008 (onder Van Rompuy,dus) is gesloten en waarin o.m. bepaald is, dat de plantencollectie zelf federaal blijft, dat de Franstalige wetenschappers er altijd onderzoek zouden kunnen blijven doen en dat de nieuwe aanwinsten eigendom zouden worden van de Vlaamse gemeenschap. Ondertussen stond de tuin te verkommeren, in zoverre dat de Vlaamse regering besliste er toch geld in te steken om het glazen dak van meer dan 8.000 m² te vernieuwen. Die operatie is sinds gisteren voltooid en kostte in totaal 5,2 miljoen euro, wel verspreid over tien jaar. Naar aloude slechte Belgische gewoonte werd de financiering grotendeels afgerond door Vlaanderen, met 60% en de federale regering met 40% van de kosten. Als we er echter van uitgaan dat Vlaanderen ook minstens 60% van die federale steun mag betalen, kost alleen dat dak Vlaanderen nu zo'n kleine 4 miljoen, terwijl de rest van het land misschien ooit de rest zal betalen. Vooral van Brussel, dat vlakbij Meise ligt en er in theorie het meeste van zou kunnen profiteren, moet niet verwacht worden dat er één cent zal komen. Hoe staat dat weer in onze grondwet: "Alle Belgen zijn gelijk voor de wet"?
Na een campagne van vier jaar zijn er voor het eerst cijfers bekend gemaakt van Franstaligen die in Vlaanderen zijn komen werken. In totaal zo'n 3.500. We zullen maar zeggen dat elk begin moeilijk is en dat het dus nog altijd beter kan. 3.500 mag een behoorlijk aantal betekenen, het stelt niets voor in vergelijking tot de inspanningen die de Vlaamse VDAB daarvoor geleverd heeft. Alleen al in 2007 stuurde die 62.000 vacatures door naar haar Waalse collega Forem en 65.000 naar het Brusselse Actiris. Tussendoor werden nog 16 jobdatings georganiseerd, werden 15.500 Waalse werklozen gesensibiliseerd en 8.700 gemobiliseerd voor in totaal 6.700 Vlaamse jobs. In totaal zijn er 36.000 Vlaamse banen ingevuld geraakt door "Franstaligen". Dit laatste woord staat tussen aanhalingstekens, want bij dat aantal horen ook niet weinig Vlamingen die over de taalgrens zijn gaan wonen (o.w.v. de goedkopere bouwgronden), maar in Vlaanderen zijn blijven werken. Alles blijft dus relatief, zeker als men daarbij bedenkt dat er de volgende jaren heel wat minder vacatures zullen zijn. Alles laat immers voorzien, dat de crisis wel zijn dal zou bereikt hebben, maar dat het aantal ontslagen en werklozen de eerste twee jaar nog zal stijgen. Tenslotte is er nog een "maar". Er werden, in het kader van bovenstaande acties ook taalcursussen gegeven. Hopelijk hebben die hun doel niet gemist. Het laatste dat Vlaanderen immers kan meemaken is, dat de nieuwe werknemers zich niet aanpassen aan het Vlaamse karakter van de Rand (want daar gaat het om), maar alleen gaan zorgen voor nóg meer francofonen die straks eerst in hun eigen taal bediend willen worden. Laten we bij dit alles niet vergeten, dat Brussel nog altijd met zo'n 20% aan werklozen zit, dat ongeveer de helft van al die werklozen onder de armoedegrens leeft en dit zelfs geldt voor 10% van de werkenden aldaar. Slechts een kleine 9% van de Brusselse werkzoekenden beheerst de twee landstalen, waardoor ook in Brussel zelf zo'n 6.000 vacatures nog openstaan, niet alleen voor ingenieurs, vertalers en informatici, maar ook voor verplegers en horeca-personeel. De triestige situatie in België's hoofdstad duidt nog maar eens aan, dat dit stadsgewest het niet alleen kan rooien en blij zou mogen zijn op Vlaanderen te kunnen rekenen. Het wordt dan ook hoog tijd dat daar een eind gemaakt worden aan de Baas Ganzendonk mentaliteit. Brussel is een (stads)gewest dat ver boven zijn stand leeft. Met de sombere Belgische financiële vooruitzichten, heeft het daarvoor zelf geen oplossing en moet het evenmin rekenen op steun vanuit een even armlastig Wallonië.
Dat de VRT t.o.v. het Vlaams Belang een apartheidsregime handhaaft, is al lang geweten. Zopas kregen we daar nog een voorbeeld van, toen Els De Rammelaere (N-VA), Renaat Landuyt (SP.a) en Bart Laeremans (Vlaams Belang) minister De Clerck vroegen de commissie justitie vervroegd samen te roepen. Bij de VRT werden, zowel op de radio als op het scherm, alleen de eerste twee vermeld. Alsof Laeremans niet bestond. Stalin zou het niet beter gedaan hebben. Hetzelfde met de berichtgeving over de verkiezingen in Afghanistan. Volgens de VRT wordt de partij van Karzai daar op de media overroepen en komen de oppositiepartijen nauwelijks aan de bak (datzelfde hebben we ook al eens meegemaakt bij verkiezingen in Wit-Rusland). Dat de VRT hier hetzelfde doet, lijkt men niet te weten. Dat ook VB-leden belastingen betalen waarmee o.a. de VRT wordt gefinancierd, zal de rode omroep worst wezen. Met de nieuwe Vlaamse minister van media, de niet-politica Gieten, zal dat waarschijnlijk niet veranderen. Gieten heeft nl dezelfde partijkleur en is bovendien op die post geparachuteerd door Steve Stevaert, bekende ex van alles en nog wat. Dat voor wat de politiek betreft. Sinds de invoering van de "rode" knop (niet toevallig, die kleur!), is er ook een apartheid ontstaan tussen de kijkers die een digitale ontvangst hebben en de anderen. Die anderen zijn voor het overgrote deel oudere mensen die geen zin, of niet genoeg geld hebben om over te schakelen op een digitalisering, waarvan ze meestal toch geen gebruik zullen maken. Zij, die anderen - wel circa de helft van de kijkers - werden al eens bij de bok gezet, toen ze op 11 november de feestelijkheden omtrent de nationale feestdag niet rechtstreeks konden meemaken, omdat die alleen maar achter de "rode knop" te zien waren. Als men er mag van uitgaan, dat zo'n reportage voornamelijk gezien wordt door senioren, kan men stellen dat het een meerderheid van kijkers was, die in de kou bleef staan. Zondagavond kwam daar nog een frustratie bij, toen de met veel heisa aangekondigde finale van de 100 meter op de wereldkampioenschappen in Berlijn, eveneens alleen maar werd voorbehouden voor de "gedigitaliseerden". Van een financiële apartheid gesproken... Op de vraag, waarom die finale niet rechtstreeks op het normale kanaal werd uitgezonden en de tennismatchen van Kim Clijsters wél, antwoordde de VRT woordvoerster Diane Wau(wel)mans, dat de VRT altijd iets meer doet voor sporters uit eigen land. M.a.w. Eigen volk eerst, uitgerekend een slogan van het Vlaams Belang, de partij die door dezelfde VRT wordt geboycot. Arm Vlaanderen dat zo'n zender moet betalen en daarna moet ondergaan zonder er veel tegen te kunnen doen...
Grote titel in de Standaard, gisteren, op de tweede bladzijde: "Albert Barrez in stilte vrij". Die "in stilte" zal wel, ja. In geuren en kleuren wordt het hele verhaal nog eens overgedaan en wordt er bij verteld dat de vrijlating in stapjes is gegaan (penitentiair verlof, vrijlating onder voorwaarden, enkelband, opvolging door het gerecht enz...). Enfin, Barrez krijg een behandeling volgens het boekje. Dat het hier om een autochtoon gaat, zal wel toeval zijn, zeker. Ik heb zo het vermoeden, dat er bij vrijgelaten allochtonen wel e.e.a. zal worden overgeslagen. Die "alle stilte" geldt ook voor de Tv-zenders, die met ruime berichtgeving over de zaak voor de proppen kwamen. Dat geldt trouwens niet alleen voor de zaak Barrez/Van Noppen, maar voor bv ook de helikopterontsnapping uit de gevangenis van Brugge. Daarin wordt, niet zonder enige fanfare, verkondigd, dat alle ontsnapten weer gevat zijn. Dat onze politie daar weinig eer bij raapte, wordt er meestal niet bij verteld. Twee van de gangsters werden gevat dank zij een attente Marokkaanse politie. De derde werd inderdaad in Brussel door onze politie gearresteerd (samen met nog eens twee andere boeven), maar dat gebeurde alleen omdat die derde al ontdekt was door de Franse douane, daar kon ontsnappen en wel naar hier moést terugkeren. Die Franse douane had hem nl zijn (valse) paspoort afgenomen. "Laila" Deckers tenslotte werd gevat dank zij een tip van een alerte wijkagent, een moderne veldwachter, zeg maar. Het doet denken aan de ontsnapping van Dutroux, die ook niet gevat werd door onze politie, maar door een boswachter. Kortom, onze politie en gerecht (én onze media) hebben weinig reden om euforisch te doen. De drie criminelen, die ontsnapten na een gewapende overval binnen het Brusselse paleis van justitie zijn trouwens nog steeds spoorloos, evenals hun "bevrijders". Wordt het daar ook wachten tot "het buitenland" of e.o.a. wijkagent, boswachter of postbode een handje komt toesteken?
Volgend jaar grijpt er een weer een wereldtentoonstelling plaats. Dat zal deze keer in Shanghai zijn. België zal daar ook vertegenwoordigd zijn en dat zullen we geweten hebben. Reeds in 2006 benoemde Verhofstadt een "commissaris-generaal" om het project in goede banen te leiden. Naar Belgische gewoonte werd dat een Waal, de PS-politicus Robert Urbain, een man van 76 en kreeg die een adjunct in de persoon van de Open-VLD "Vlaming" Sherif Abdoelrahman. Beiden kregen maandelijks een belastingvrije kostenvergoeding van zo'n 3.600 euro plus een terugbetaling van alle mogelijke reis-, hotel- en restaurantkosten. In 2008, twee jaar later dus, bleek er nog niets te zijn gebeurd, buiten enkele snoepreisjes naar Shanghai. Toenmalig premier Leterme haalde toen een wit konijn uit de kast, in de persoon van Leo Delcroix, oud CVP-minister, ooit de man die de militaire dienstplicht afschafte* en daarna ontslag moest nemen omdat hij - als goede Belg weeral - een optrekje in Zuid-Frankrijk aan het optrekken was "in het zwart", inbegrepen in het eveneens zwart werkende postbodes uit zijn verre Limburg. Enfin, Delcroix krijgt een volgende kans om eens te laten zien wat hij nog kan. De eerste steen van het Belgisch paviljoen is pas twee weken geleden gelegd en over één jaar moet het klaar zijn. Gelukkig is China geen Westerschelde of Lange Wapperbrug en zal daar Janneke en Mieke de zaak niet kunnen gaan platleggen. Al weet ge met Belgen natuurlijk nooit. Bij het Shanghai-project nog dit: de totale kosten bedragen zo'n 14 miljoen euro. Ongeveer een derde ervan zal van sponsors komen, 5,5 miljoen van de Belgische staat, 650.000 van Brussel, 960.000 van Wallonië en liefst 2,2 miljoen van Vlaanderen. Echt weer goed en eerlijk verdeeld op zijn Belgisch...
* Toen Delcroix indertijd de militaire dienstplicht afschafte, leek dat een goede zaak. De geschiedenis heeft hem ongelijk gegeven. Men had het beter nooit gedaan: - De dienstplicht bezorgde het leger een hele voorraad goedkope werkkrachten. - Heel wat jongens werden ermee van de straat gehaald en leerde wat plichten en discipline was. - Nogal wat miliciëns leerde er een stiel, zoals bv vrachtwagenchauffeur. - Allochtonen moesten kiezen tussen hun originele nationaliteit en de Belgische. We geen soldaat wou worden, werd ook geen Belg. Op die manier was er misschien een minder grote instroom van immigranten geweest. Hopelijk brengt Delcroix het er in het Shanghai project beter vanaf.
De hele zaak rond de uitdieping van de Schelde dreigt in een stroomversnelling te komen. Terecht beginnen de Vlamingen zich te roeren, nu de Nederlandse Raad van State de hele uitdieping (voorlopig) heeft geschorst. Het gedeelte aan de Vlaamse kant is al klaar en de afspraak met Nederland was, dat de werken aan het einde van dit jaar zouden zijn uitgevoerd. Daarvan zal nu niets in huis komen, want een definitieve beslissing valt er op zijn vroegst in november. Vlaams minister-president Peeters maakt zich dan ook met reden boos. Waarom nog akkoorden afsluiten tussen landen, als daarna God en klein pierke nog zijn zeg mag komen doen? Nota bene: dan nog akkoorden tussen buurlanden die zgz nog steeds verenigd zijn in een Benelux verband. Het kan allemaal wel zijn dat de zgn wetten van habitat, het milieu en Europa ook meetellen, het kan niét dat daardoor het algemeen belang van een hele regio gegijzeld wordt. De niet uitvoering van de werken kost Vlaanderen nu al 140 miljoen extra en elk jaar dreigen er daar nog 70 miljoen bij te komen. Het wordt allemaal bijzonder pervers, als men weet dat de grote begunstigde van een niet-uitvoering de haven van Rotterdam zal zijn... Buiten de actie van Peeters, die de Nederlandse ambassadrice op het matje riep, komen er nu ook andere reacties los, zoals die van Annick De Ridder, Open VLD-gemeenteraadslid van Antwerpen, die de Antwerpse horeca vraagt de Zeeuwse mosselen te boycotten en die van Antwerpse schepen Van Peel, die overweegt een vrachtwagentaks voor Nederlandse trucks in het leven te roepen. Als nl de Antwerpse haven niet kan uitbreiden, gaat er meer trafiek naar Rotterdam gaan en zal een deel daarvan via de weg onze autosnelwegen nog drukker maken. Misschien zal het allemaal zo'n vaart niet lopen. Toch wordt het tijd dat Vlamingen eens meer hun tanden laten zien, niet alleen t.o.v. de francofonen - dat gebeurt ook nog veel te weinig - maar ook t.o.v. het buitenland dat, niet helemaal ten onrechte, denkt dat in België de wetteloosheid heerst en alles er dan ook mogelijk is. --- In de marge van bovenstaande nog dit: de promotor achter de actie tegen de bouw van de Lange Wapperbrug in Antwerpen, Wim van Hees, is ook al een Nederlander. Dat heeft niets met de uitdieping te maken, maar is toch weer eens zo een van die toevalligheden...
Alsof dit land nog geen problemen genoeg heeft, maken we vandaag de dag nog mee, dat het er bovenarms op zit in de hoogste regionen van onze instellingen. Justitie en politie maken openlijk ruzie en daarbij worden alle middelen aangewend: dagvaardigingen, huiszoekingen e.d. tot bij de topambtenaren. Ik ga dat hier niet verder uit de doeken doen; het staat te lezen in alle kranten en is te zien en te horen op alle radio- en Tv-zenders. Voor één keer gaat het hier eens niet om een discussie tussen Vlamingen en francofonen, maar is het haarkepluk tussen de vertegenwoordigers van de crème de la crème van het Belgische overheidssysteem. Daarbij wordt één van de betrokkenen, Francine De Tandt, voorzitster van de rechtbank van koophandel van Brussel, beschreven als "de perfecte Belg". Nou moe, als dat de perfecte Belg is, dan is Belg zijn helemaal geen goede referentie meer. Alvorens ik er verdere uitspraken over doe, zullen we best nog even wachten hoe het verder zal lopen. Dat deze zaak nog een staartje zal krijgen, staat immers nu al vast. Buiten het gekrakeel tussen politie en gerecht loopt er dan nog de zaak van de gerechtelijke uitspraak over het Fortis-dossier, waarover het laatste woord ook nog niet gesproken is. Blijkbaar lag de uitspraak daarover al een tijdje vast, ongeacht de gang van zaken. Men had ze al teruggevonden op een computer bij een huiszoeking bij advocaat Robert Peeters uit Overijse, weken vóór diezelfde De Tandt ze uitsprak. Ondertussen is de hete aardappel doorgespeeld naar de politiek, waar de onfortuinlijke Stefaan De Clerck er nog maar eens wat rotzooi bij krijgt. Hij zal zich deze zomer nog lang herinneren. Dat het Belgische Gerecht niet meer van deze tijd is, weten we al langer. Zowel qua indeling als qua wetten leven we nog in de tijd van Napoleon. Het wordt hoog tijd dat daar eens het mes in gezet wordt. Dat moet niet veel kosten; het kan grotendeels worden opgelost met besparingen. Vijf minuten politieke moed volstaan. Waar hebben we dat nog gehoord?
N.a.v. de pogingen die Obama onderneemt om de gezondheidszorg in de States voor iedereen toegankelijk te maken en de weerstand die hij daarbij ontmoet, is het in onze media zo'n beetje "bon ton" om daar meewarig over te doen. Onze gezondheidszorg is momenteel inderdaad uitstekend en zou veel Amerikanen groen doen uitslaan van jaloezie. Er is echter een "maar", een grote "maar". Vraag niet naar het Belgische prijskaartje. De kostprijs is trouwens de belangrijkste oorzaak waarom Obama steeds meer weerstand ontmoet. In 2007 heeft de laatste regering Verhofstadt een zoveelste foute beslissing genomen, dat de sociale zekerheid in ons land 4,5% méér mocht stijgen dan het nationaal budget. Die maatregel, de "alternatieve financiering" genaamd, was het gevolg van een koehandel tussen liberalen en roden, waarbij eerstgenoemden als troostprijs de notionele intrestaftrek mochten invoeren. Zowel het een als het ander heeft dit land massaal veel geld gekost. Terwijl het effect van de notionele intrestaftrek wat is weggedeemsterd door de economische crisis, is het tekort in de sociale zekerheid geëxplodeerd. Daar waar in 2000 nog 3,7 miljard euro diende te worden overgeheveld van de schatkist naar de SZ, is dat nu reeds 13,7 miljard geworden en schat men, dat er tegen 2010 nog zo'n drie miljard bij zal komen. Dat zal maken dat de kosten voor de sociale zekerheid dan 20% van de staatsinkomsten zal wegvreten. Men moet geen financieel expert zijn, om te begrijpen dat dit zo niet verder kan zonder zware extra besparingen op andere terreinen of nóg hogere belastingen. Tenzij men in de SZ zelf zou gaan snoeien en dan is het nog maar de vraag wie daarvan het slachtoffer zal worden. Het is trouwens niet alleen in de sociale zekerheid dat er drama's te verwachten zijn. De kosten van de op ons afkomende vergrijzing, zullen niet minder zijn, waardoor de burgers van dit land steeds meer zullen moeten afdragen om steeds minder te kunnen krijgen. Vergeten we in heel dit verhaal niet, dat er een steeds groter wordende groep mensen is, die nooit ofte nimmer ook maar iets heeft afgedragen, maar wel krijgt. De massale regularisaties die ons te wachten staan zullen dit probleem alleen maar verveelvoudigen. De reden, waarom er in de States tot hiertoe geen algemeen systeem van SZ was en het zo moeilijk zal zijn er daar een te creëren, is uitgerekend het feit dat Amerika een land van immigranten is. Met een systeem op zijn Belgisch zou dat land nog veel meer zgz asielzoekers aantrekken die ervan zouden genieten zonder ertoe bij te dragen. Dat kan zelfs zo'n wereldmacht zich niet veroorloven. Wie denkt dat wij het in dit kleine landje wél kunnen, maakt zich wat wijs. Hij/zij zal daar nog wel achter komen. De vraag is maar, hoe erg de situatie dan zal zijn geworden...
Twee jaar geleden was er een hele heisa, toen Albert II von Saksen Coburg een plezierjacht kocht van anderhalf miljoen euro. De reden van de opschudding was, dat hij dat jacht in Italië kocht, terwijl hij het ook in eigen land had kunnen doen. De Belgische jachtenbouwers werd niet eens om een offerte gevraagd. En dat was nog niet alles. Dat nieuwe vaartuig werd, naar 't schijnt, ingeschreven als zijnde een militair vaartuig en daarom vrijgesteld van BTW. Dat alles gebeurde in een democratisch land, waarvan de burgers weliswaar bekend staan om hun ijver om de belastingen te ontduiken, maar waar men zoiets niet verwacht van de regerende vorst. Amper twee jaar later, koopt Albert II alweer een jacht, eentje dat, naar 't schijnt, vier en een half miljoen euro kost, driemaal meer dan het eerste. Ook nu koopt hij het in Italië en zal hij de BTW ervan waarschijnlijk ook weer ontduiken. Dat alles gebeurt door iemand die, op de nationale feestdag, de burgers komt wijzen op het gemis aan ethiek vanwege de Belgische bankiers. Van hypocrisie gesproken... En er is nog meer. Ook voor zijn buitenlandse verplaatsingen via de lucht heeft Albert II België links laten liggen. Die zullen nl in de toekomst gebeuren via een duistere Franse privé--maatschappij met een Portugese licentie. Het lijkt allemaal wel een beetje maffia. Datzelfde vliegtuig, een tweede hands airbus, heeft liefst 330 plaatsen aan boord, wat helemaal niet nodig is, en zal ook gebruikt worden door de Belgische regering. Hierbij dient vermeld, dat de toestemming gegeven werd door minister De Crem, die zich steeds meer ontpopt als een klein dictatorke. Albert II heeft het zo stilaan bij iedereen verkorven, zelfs bij de Belgicisten van de BUB (Belgische Unie - Union Belge). Die nemen het hem kwalijk, dat hij in diezelfde nationale boodschap van 21 juli, had aangedrongen op een echte staatshervorming. Nu, van die BUB moet hij niet meteen schrik hebben. Tijdens de laatste verkiezingen had dat partijtje van drie man en een paardenkop in Brussel, de stad die vol Belgische vlaggen hangt, liefst 100.000 folders en 3.000 affiches verspreid. Het resultaat was niet eens 500 stemmen. Tijd dan ook om aan heel dat belgicistisch gedoe een einde te maken, het koningshuis inbegrepen.
Het zal wel zo stilaan voor iedereen duidelijk zijn dat zowel de federale regering als deze van de gewesten met grote tekorten op hun begroting komen te zitten. De reden is zeer eenvoudig: wegens de voortdeinende crisis komt er minder geld binnen en kan er in feite ook minder worden uitgegeven. De nieuwe kersverse Vlaamse minister van Financiën, Philippe Muyters (N-VA), heeft dat ook gezien en hij denkt nog dit jaar een 200 miljoen euro extra te zullen moeten besparen. Volgend jaar worden dat er één miljard en dat alles om ervoor te zorgen, dat de begroting van de Vlaamse regering tegen 2011 weer schuldenvrij zou zijn. Dat zou een lofwaardig initiatief zijn, ware het niet dat de politiek in dit land meer en meer op een soort driebandspel begint te gelijken. Het haalt weinig uit, ook voor Vlaanderen, als ons gewest bespaart terwijl de anderen dat niet doen. De Waalse deelregering heeft al beslist dat hun begroting vóór 2015 niet sluitend hoeft te zijn en dat het zelfs nog wat later mag worden. De Brusselse "regering" heeft zelfs niet het flauwste idee wanneer ze ooit een sluitende begroting zal kunnen voordragen. Het gevolg van dit perverse spel is, dat zowel de Waalse als de Brusselse regering extra schulden zullen blijven maken en dat die tenslotte door België zullen mogen worden bijgepast, door de Vlamingen dus. De vraag is dan ook, of het niet beter zou zijn géén sluitende Vlaamse begroting te hebben, zolang daar niets tegenover staat vanwege de andere regio's. Muyters heeft in elk geval al één klok laten horen, nl dat hij een scenario van besparingen voorbereidt tegen september en dat dit zal worden gedaan door de ambtenaren van zijn administratie en niét meer door zijn kabinetsmedewerkers. Vlaanderen heeft nl gesnoeid in de wildgroei aan kabinetsmedewerkers. Er zullen er in de regering Peeters II zo'n 40% minder zijn. Dat is alvast één besparing. Opmerkelijk is wel, dat ook op dit gebied Wallonië niet volgt. Daar wordt zogezegd ook gesnoeid, maar slechts een 12%. Het resultaat van dat Waalse snoeien is, dat bv de Waalse minister-president Demotte driemaal meer kabinetsmedewerkers overhoudt dan zijn Vlaamse collega Peeters (theoretisch 127,5 t.o.v. 41!u). De reden, die daarvoor wordt aangehaald, is dat Demotte niet alleen minister-president is van de Waalse deelregering, maar ook van de Franstalige gemeenschap. Via hetzelfde smoesje krijgen ook Demotte's drie vice-presidenten een dubbel aantal kabinetsmedewerkers, iets wat ook Evelyne Uytebroeck (Ecolo) ten deel valt, omdat deze "excellentie" ook nog eens Brussels minister is. Enfin, altijd hetzelfde verhaal: de Vlamingen besparen, de francofonen geven uit. Daarbij dient men trouwens te bedenken, dat in de meeste Europese landen ministers helemaal geen kabinetten hebben. Een departement dient er te werken via zijn administratie van bekwame ambtenaren. De weinige landen, waar ook kabinetsmedewerkers te vinden zijn, zijn Frankrijk, Italië en Griekenland, maar dan praten we over betrekkelijk kleine aantallen. De Waalse deelregering en die van de Franse gemeenschap in België hebben bv samen de helft meer kabinetsmedewerkers dan de Franse regering, die een bevolking vertegenwoordigt die vijftienmaal groter is. Kortom, de overgrote meerderheid van die zgz kabinetsmedewerkers zijn lui die daarin geparachuteerd worden o.w.v. hun partijkaart en die meestal verder geen meerwaarde betekenen voor wie dan ook. Dat zo'n praktijk in Wallonië in een veelvoud gebeurt, is typerend voor de daar nog steeds geldende graaicultuur.
Aan Jan Peumans (N-VA), de kersverse voorzitter van het Vlaamse parlement, gaan we waarschijnlijk nog veel plezier beleven. Na de dikgevreten salonsocialist De Batselier, nu weggepromoveerd naar de dikbetaalde job van directeur van de Nationale Bank (om statistiekjes bij te houden...) en de belgicistische "bloempot" Marleen van der Poorten, zit er eindelijk eens een echte Vlaming op de voorzitterszetel. Jan was een van de drie N-VA-ers die de besprekingen voor de nieuwe Vlaamse regering mee had voorbereid en iedereen verwachtte, dat hij een ministerportefeuille zou krijgen. Dat is er tenslotte niet van gekomen, maar die pil heeft hij vrij snel doorgeslikt. Peumans was in de vorige legislatuur de bedrijvigste volksvertegenwoordiger en is niet zinnens zijn activiteiten zomaar stop te zetten. Zeker voor wat het drama van de Antwerpse BAM betreft, heeft hij zich al voorgenomen tussenbeide te zullen blijven komen. Ondertussen heeft hij, niet alleen als overtuigde Vlaming, maar ook even overtuigde republikein, het Hof al laten weten dat ze hem daar niet veel te zien zullen krijgen, ook al moet hij daarvoor alleen maar de straat oversteken (vanuit zijn kantoor). Alleen bij officiële uitnodigingen, die niets te maken hebben met het uitdelen van titels en lintjes of het ledigen van glazen, is Jan bereid Bébert II te gaan bezoeken. Peumans heeft ook ontdekt, dat hij als voorzitter van het Vlaamse parlement Tv-boodschappen kan laten uitzenden en is zinnens dat daadwerkelijk te gaan doen. Fasten seat belts! Kortom, voor Peumans kan het nieuwe parlementair jaar niet snel genoeg beginnen. Voor mij ook niet.
Recentelijk verscheen er in De Standaard een vraaggesprek met Emily Hoyos. Ik hoor velen al zeggen: "Emily wie?". Wel deze dame, slechts 32 jaar jong, is de nieuwe voorzitster van het Waalse parlement. Gaat daar echt een nieuwe wind waaien? Wel, niet helemaal. Wat er nieuw is, is dat deze Emily tot de Waalse groenen van Ecolo behoort. Sinds die partij het op een akkoordje had gegooid met het CdH van Madame Millefoisnon, en zo de PS dwong hen allebei in de nieuwe Waalse regering op te nemen, kan ze haar prerogatieven stellen. Eén ervan was, dat de partij het voorzitterschap van het regionale parlement wou en dat heeft ze dus gekregen. Het Standaard interview van liefst drie bladzijden stond eigenlijk vol gemeenplaatsen, met uitzondering dan van de laatste vraag van de journalist van dienst: "Spreekt u Nederlands". Het antwoord daarop was negatief. Ze maakte er zich vanaf met: "Ik versta het. Ik ben in Brussel naar school geweest en mijn moeder was lerares Nederlands". Dat laatste heb ik in vetjes gezet, want het spreekt boekdelen. Kan men zich voorstellen: een lerares Nederlands die er niet in slaagt haar eigen kind(eren) de taal van haar lesvak bij te brengen in een land waar die taal gesproken wordt door de meerderheid van de bevolking! Het Waalse onderwijs staat bekend als het slechtste van Europa en bovenstaande geeft een ideetje over het waarom. Buiten het slechtste is het ook het duurste. De Lambertmontakkoorden, die van de laatste staatshervorming onder Verhofstadt, kwamen er in feite omdat men in Wallonië geld tekort had om hun duur onderwijs te betalen. Als de francofonen morgen weer extra geld nodig zullen hebben, zal het meer dan waarschijnlijk weer voor hun onderwijs zijn. Dit is mede de reden, waarom Bart Maddens met zijn theorie van "On est demandeur de rien" afkwam. Niet iedereen is het met Barts theorie eens, omdat niet iedereen het geduld kan opbrengen nog enkele jaren te moeten wachten. Het is echter beter nog tien jaar te wachten dan over twee jaar weer een lading toegevingen te moeten doen die ons later veel meer zullen kosten.
Ooit al eens gehoord van een bedrijfsleider die op vakantie gaat terwijl zijn zaak op springen staat? Als zoiets al eens voorvalt, dan is het gewoonlijk, omdat hij ziet dat er toch niets meer aan te doen is en het hem niets meer kan schelen. Herman Van Rompuy is nu wel geen bedrijfsleider, maar toch iemand die een grote verantwoordelijke post heeft aanvaard en waarvan men veronderstelde, dat hij zich de zaken, waarvoor hij zich engageert, ook aantrekt. Als men ziet, dat de man voor drie weken op vakantie gaat naar Australië, waar hij dan met een camper in de outback gaat rondtoeren, dan denk ik daar het mijne van. Het zal hem allemaal worst wezen, dat België er slecht voor staat. Dat bleek trouwens al vóór hij met vakantie ging: het laatste half jaar is hier niets meer gebeurd, terwijl het land financieel in een rollercoaster zit, waar het zomaar niet uit zal geraken. Na ons de zondvloed! Ondertussen betalen we in dit land de hoogste energieprijzen, de hoogste consumptieprijzen, de hoogste telefoonprijzen, (samen met Zweden en Denemarken) de hoogste belastingen. We hebben een overvloed aan werklozen (vele levenslang) en immigranten die onze sociale zekerheid komen plunderen, in procenten de hoogste staatsschuld, de laagste pensioenen en 15% van de bevolking die leeft onder de armoedegrens. Er zijn hier dus genoeg zaken om zich ongerust over te maken. Maar niet Van Rompuy. Die toert rond in de Australische outback, met waarschijnlijk nog zijn vrouw aan het stuur, zodat hij rustig zijn haiku's kan bedenken, zodat hij toch iéts doet dezer dagen. Gelukkig land dat zo'n leider heeft!
Misschien, heel misschien, moet ik mijn mening t.o.v. de Marokkanen wel wat gaan nuanceren. Zeker tegenover de Marokkaanse Marokkanen, zij die nog altijd in hun thuisland leven, en dan in de eerste plaats tegenover de Marokkaanse politie aldaar. Die schijnt nl goed werk te leveren. Eerst werd die Belliraj niet alleen ingerekend (en, voorlopig, veroordeeld), maar kwam men zo tevens te weten wie er zes moorden in België gepleegd had, moorden waarvoor men hier niet de minste verdenking had. Nu is er de aanhouding in Marokko van een van de ontsnapten uit de gevangenis van Brugge, Mohammed Johri, de vrijer van ons aller "Laila" Deckers. Het goede nieuws is niet alleen het feit dat de kerel is opgepakt, maar dat hij ook in zijn eigen land zal worden berecht voor de bankovervallen die hij in België mee zou gepleegd hebben na zijn ontsnapping. Daarvoor riskeert hij ginder een veel zwaardere straf dan wat hij hier ooit had kunnen krijgen en zal hij die straf tot zijn laatste dag moeten uitzitten, als hij het al zal overleven. Wie de film "De hel van Tanger" gezien heeft, kan zich al een beeld vormen van wat de man te wachten staat. Dat laatste geldt trouwens ook voor Ashraf Sekaki, die eveneens in Marokko gesignaleerd zou zijn. Daar die kerel gewapend is, riskeert hij zelf door de Marokkaanse politie koud te worden gemaakt als hij zich met dat wapen zou willen verdedigen. De derde man van de Brugse ontsnapping mag zijn handjes kussen, dat hij in België werd gearresteerd. In vergelijking tot wat zijn kompanen te wachten staat, krijgt hij hier een VIP-behandeling. De reden, waarom de gangsters in Marokko zullen moeten terechtstaan, is omdat ze de dubbele nationaliteit hebben: Belg én Marokkaan. Marokkanen kunnen nl volgens de Marokkaanse wet nooit hun nationaliteit kwijtgeraken. Zo krijgt Johan Cruyff weer gelijk: "Elk nadeel heb se voordeel". Nu nog eens verder praten met de Marokkaanse autoriteiten om de hier veroordeelde Marokkanen hun straf te laten uitdoen in Marokko en zo zou er eindelijk eens wat plaats vrijkomen voor het eigen geboefte.
Ik heb mijn militaire dienstplicht volbracht bij het tankregiment van de Tweede Lanciers, een regiment dat tegenwoordig niet meer bestaat, maar daar heb ik geen schuld aan (denk ik toch). Tijdens mijn opleiding tot K.R.O.O. (kandidaat reserve onderofficier) kreeg ik twee maanden opleiding tot wagenoverste in Leopoldsburg. Daar moest ik ook voor de eerste keer de wacht op. Als bewapening kregen we daar een vigneron machinegeweer, dat echter was afgekeurd en waar geen munitie bij geleverd werd! In theorie betekende dat, dat - als er iets gebeurde - ik moest roepen: "halt, of ik gooi!". Aan bovenstaande moest ik denken toen ik hoorde dat de veiligheidsagenten in dit land evenmin bewapend zijn. Ik had vroeger als militaire bleu te maken met anciens die, al dan niet dronken, terugkwamen van een avondje uit in het boerengehucht van Konterket (waar meer cafés waren dan boerderijen!). Die arme veiligheidsagenten staan hier echter oog in oog met echte criminelen die dan nog gewapend zijn en die weten dat zij - de agenten - dat niet zijn. België wordt zo stilaan een eldorado voor criminelen. Zelfs als ze worden opgepakt, worden ze gepamperd en met zachte hand begeleid. De veiligheidsdiensten weten immers, dat misdadigers hier - via hun advocaten en andere organisaties - meer van de wetten afweten dan vele rechters. Die advocaten hebben zich nl meestal gespecialiseerd in één materie, terwijl die rechters moeten oordelen over een onoverzichtelijk kluwen van Belgische wetten, die met de maand talrijker worden. Het is niet voor niets dat een Belliraj in Marokko zes moorden in België bekende. Mocht hij daarvoor naar hier worden uitgeleverd, dan heeft hij hier een luxe gevangenisleven i.v.t. wat hem in Marokko zal overkomen. Daarbij zit dan zelfs nog de mogelijkheid, dat hij hier ooit nog eens vrij komt, wat in Marokko niet het geval zal zijn. El Haddouchi, de man die de helikopterpiloot met een pistool bedreigde, zegt nu, dat hij "onder druk" handelde". De moeder van die Annemans, die ontsnapte uit Merksplas, zegt dat ze daar "toevallig voorbijkwam". Zo'n onzin wordt door hun respectievelijke advocaten verkocht voor de echt en techtige waarheid. Het gevaar bestaat, dat ze nog geloofd worden ook. "Die mensen moeten nl later weer geïntegreerd worden in de maatschappij", zegt Sven Marie. Als "El" Hadouchi gewoon bekend had wat hij gedaan heeft en de politie zou geholpen hebben, was zoiets aan te nemen. Met nu staan te liegen, geeft hijzelf toe, dat hij een crimineel is die zijn leven niet zal beteren. De vraag is maar wie aan deze poppenkast iets kan/wil veranderen.
Feitelijk niets nieuws onder de zon. Wij, Vlamingen, zijn ondervertegenwoordigd in de federale regering, in het federale parlement en in de topjobs van zowat alle Belgische overheidsdiensten. Dat laatste hebben we zopas nog meegemaakt op de Rijksdienst voor Pensioenen (zie mijn blog van maandag: "Waarom België niet kan werken"). Maar er is nog meer. N.a.v. een vraag van kamerlid Ben Weyts (N-VA), blijkt nu, dat er in Vlaanderen, volgens het aantal inwoners gerekend, ook veel minder politiemensen rondlopen dan in Wallonië en Brussel. Per 10.000 inwoners zijn dat er 23 in Vlaanderen, 27 in Wallonië en liefst 48 in Brussel. Nu zou men kunnen zeggen, dat Brussel in verhouding meer politiemensen moet hebben, o.w.v. zijn hoofdstedelijk functie en vooral o.w.v. het grote aantal (hoofdzakelijk van vreemde origine) criminelen dat er woont en "werkt". Toch worden er in Antwerpen evenveel criminele feiten vastgesteld als in Brussel. Dat betekent niet, dat Antwerpen een criminelere stad is, maar wel dat de politie er efficiënter werkt. T.o.v. Luik is het verschil met Antwerpen nóg groter: 40% meer vaststellingen in de koekenstad. --- Tegenover onze buurlanden heeft België bijna een dubbel aantal politieagenten rondlopen, maar daarvoor zou er wel eens een andere reden kunnen zijn dan wat in onze media gesuggereerd wordt. België heeft nl zijn Rijkswacht afgeschaft. In Nederland zijn de marechaussees er ook nog, in Frankrijk de gendarmes, in Italië de carabinieri, in Spanje de guardia civil. Die landen hebben een alternatief achter de hand als het met hun politie niet lekker loopt, zegt maar een "plan B". België heeft dat niet meer. En in België loopt het inderdaad helemaal niet lekker. Dat maken we bijna wekelijks mee in ons ontsnappingsland. Wij lopen letterlijk achter de feiten (en de criminelen) aan.
