Toen vorige week in Belsele een verkrachter werd opgepakt die nog maar pas vrij gekomen was na vijf jaar "gezeten" te hebben voor een gelijkaardige misdaad, was er in de media heel wat te doen omtrent de "begeleiding" van dergelijke criminelen. De man had nl zijn hele straf uitgezeten, omdat hij geen begeleiding wou. Zoiets kan allemaal in dit land. Toevallig of niet, maar vorig weekeinde stond er in Job@t, een weekeindbijvoegsel van De Standaard, een verhaaltje over een justitieassistente die dergelijk delinquenten begeleidt. De reporter van dienst volgde haar een dag in Antwerpen en kwam tot volgende verhalen: - Een afspraak met een Aziaat die al vier jaar illegaal in ons land verblijft. De man, die in een restaurant werkte, was betrapt bij een inbraak en moet geïnterneerd worden. Probleem was, dat hij - na vier jaar! - nog steeds een tolk had om zich verstaanbaar te maken. Van integratie gesproken... - Een van haar "klanten" is bij een bezoek aan Merksplas betrapt op drugs. Zowel de assistente als de "commissie ter bescherming van de maatschappij" hebben de man al verteld dat hij van de drug af moet blijven, maar weten dat hij dat niét doet. Met het excuus van een huidziekte wordt hem dat echter stiekem toegestaan... - Een zedendelinquent, aan wie het o.m. verboden is drugs of alcohol te gebruiken, blijkt te stinken naar de drank. Ook dat wordt oogluikend toegestaan. Er wordt hem op het hart gedrukt alleen maar thuis te drinken... Nou, moe, als dát de begeleiding is die de criminaliteit in dit landje moet stoppen, dan zijn we er nog verre vandaan. Het begeleiden beperkt zich schijnbaar tot het maken van rapportjes e.d.
Wij zijn klant bij Carrefour in Turnhout. We hebben er een bonuskaart én een VISA-kaart. Als we op donderdag inkopen, dan krijgen we daar een korting van ca. 4%, wat we dan ook doen. Elke maand komt er een rekening, naar waar we het bedrag van vier boodschappen moeten overschrijven. Sinds kort heb ik van mijn bank nieuwe overschrijvingsformulieren ontvangen, waarop ook het IBAN*-nummer van de begunstigde moet worden ingevuld. Dat is het normale banknummer met daarvoor BE + twee cijfers. Daar dit nummer niet op de laatste factuur van Carrefour stond, bel ik de vestiging in Turnhout, 's morgens rond 09.00 uur. Ik krijg een telefoniste aan de lijn, die zegt dat de financiële dienst er pas om 14.00 uur zal zijn. Ik leg haar mijn probleem uit en zeg dat zij mij misschien ook kan helpen. Het volstaat een van de eigen facturen na te zien, waarop dat IBAN-nummer waarschijnlijk staat aangeduid. Niet dus en ik moet terugbellen na 14.00 uur. Ik doe dat en kom bij een andere telefoniste terecht. Die weet het ook niet en zegt me nu dat de financiële dienst pas om 16.30 uur aanwezig zal zijn. Als ik ook aan haar mijn verhaal vertel, verbindt ze me door met de plaatselijke facturatie. Daar krijg ik iemand aan de lijn die van IBAN helemaal niets afweet, maar toch even gaan zoeken. Vruchteloos, blijkt. Ze belooft me echter terug te bellen. Dat doet ze, maar alleen om te zeggen, dat ik na 16.30 uur de financiële dienst moet bellen. Rond 17.00 uur bel ik die financiële dienst en daar weet men ook van niets! Ze gaan hun afdeling in Brussel informeren en bellen me terug. Dat gebeurt even later en zo kom ik eindelijk, na meer dan acht uur achter hun IBAN-nummer, zodat ik mijn storting kan doen. Als ik immers de rekening niet betaal vóór de zesde van de maand komen er intresten bij... Wie de sector economie en business volgt, weet dat het met Carrefour in België niet goed gaat. Er is zelfs al enkele malen sprake van geweest dat het bedrijf, nota bene: de tweede grootste warenhuisketen ter wereld, in België al enkele jaren op rij verlies lijdt. Dat verwondert mij helemaal niet meer.
* De IBAN- (en BIC-)nummers bestaan al jaren voor het overschrijven van geld naar het buitenland. Vanaf 01.01.10 worden die ook verplicht voor het binnenlandse geldverkeer, vandaar dat de nieuwe overschrijvingsformulieren ze nu al vermelden.
Op de IJzerbedevaart van gisteren waren er nog amper 1500 deelnemers. Als men weet, dat deze zaak mede door de Vlaamse overheid en enkele partijen wordt gesteund en die daarvoor een aantal deelnemers leveren, is dat het absolute dieptepunt in de geschiedenis van de Vlaamse bedevaarten. "Nooit meer oorlog" mag dan al een mooie slagzin zijn, het is geen exclusiviteit (meer) van de Vlaamse beweging. Men kan het vergelijken met de groene ecologie; dat is ook geen dada meer van alleen de groene partijen. De nieuwe slogan voor de bedevaart van dit jaar "Vlaanderen is er voor iedereen" is trouwens ook op zijn minst onvolledig. Het had moeten zijn: "Vlaanderen is er voor iedereen, die zich hier aanpast en integreert." De IJzerbedevaart is tijdens Paars met politieke steun overgenomen door de linkervleugel van de toenmalige Volksunie. De overblijfselen daarvan hebben het daar nog altijd voor het zeggen en het resultaat is ernaar. Zoals die partij is weggestemd, zo hebben ook de bedevaarders gedaan. De echte Vlaamsnationalisten gaan niet meer naar de bedevaart, maar naar de wake. Daar waren er meer dan vijfduizend. Als de IJzerbedevaart een beetje van zijn oude glorie wil terugvinden, dan zal het weer één hoogdag moeten worden, met de 1500 op de bedevaart, de 5000 van de wake en de waarschijnlijk nog enkele duizenden die nu helemaal niet meer gaan o.w.v. de verdeeldheid. Tegelijk met het mislukken van het project van belgicistische IJzerbedevaart, is dit ook het debacle van de inmenging van de officiële politiek. Bij de laatste verkiezingen heeft men duidelijk een verschuiving gezien naar rechts en Vlaams, en de uitslag van de twee bedevaarten bevestigt dat nog maar eens. Aan Peeters (aanwezig), Bourgeois en vooral De Wever (beiden afwezig) om nu daaruit hun conclusies te trekken.
Voor de (meestal belgicistische) klagers die vinden dat we hier veel te veel verkiezingen hebben en enkele ervan zouden willen laten samenvallen), is er tegenwoordig een voorstel van Vlaamse kant om daar iets aan te doen. Zoals waarschijnlijk vandaag op de IJzerbedevaart (of wat daarvoor moet doorgaan) zal gesteld worden, zou het wenselijk zijn de federale verkiezingen af te schaffen. Terecht wordt gesteld, dat in alle drie de gewesten de kiezers alleen kunnen stemmen voor de eigen partijen en niet voor partijen die in de andere kiesomschrijvingen voorkomen. Als gevolg daarvan krijgen Vlamingen een federale regering, waarin mensen zitten waarvoor zij niet gestemd hebben en waarmee zij het dikwijls niet eens zijn (denk maar aan Onkelinx en Milquet, om het bij het vrouwelijk schoon te houden) en die zij dan ook niet eenzijdig kunnen weren. Dat geldt trouwens ook voor de francofonen (Turtelboom), al moeten die sinds de regering Leterme en nu ook bij Van Rompuy niet klagen. De huidige federale regering telt 12 Franstaligen en slechts 9 Vlamingen, terwijl die laatsten tot 60% van de Belgische bevolking uitmaken. Erg democratisch is dat allemaal niet en zelfs tegen de geest van de grondwet die een 50/50 regel vraagt. De echte Belgen zouden het natuurlijk liever andersom zien en de regionale verkiezingen afschaffen of tenminste een nationale kieskring instellen. In de huidige politieke evolutie is dit echter niet meer houdbaar. België zal (minstens) confederaal zijn of zal niet (meer) zijn. Het zal allemaal zo'n vaart niet lopen omdat - zoals ik al stelde in mijn blog van 25 dezer ("De Crols theorie) - alle echte veranderingen zullen moeten gebeuren met een tweederde meerderheid en dat zie ik zo maar niet gebeuren. Toch is het hoopgevend dat er dit jaar op de IJzerbedevaarten dingen verteld worden die naast de klassieke eisen de mensen ertoe aanzetten eens mee te denken.
"Als het regent in Parijs, druppelt het in Brussel" is een oud adagium dat nog steeds van kracht is, ook voor wat de slechte kant van de zaken betreft. Als "ze" dus in Parijs auto's in brand steken en eigendommen vernielen, dan moet dat in Brussel ook kunnen. "Ze" zijn dan de groep die in onze media wordt geduid als "jongeren", maar waarvan iedereen weet dat ze, op enkele uitzonderingen na, bijna uitsluitend bestaan uit kereltjes van Maghrebijnse afkomst. Er is wel een groot verschil met de politionele aanpak van de rellen. In Parijs kan de plaatselijke politie de zaak ook niet aan, maar wordt de gendarmerie ingeschakeld. In Frankrijk heeft men dus een plan B. Hier kan dat niet meer, want het keurkorps, dat onze rijkswacht was, is ontmanteld. De politie die er nu is zijn bange beunhazen, die bepaalde wijken van Sint Jans Molenbeek en Anderlecht niet eens meer durven betreden, laat staan controleren. Doet onze politie dan niets? Toch wel: ze schrijft verkeersboetes uit. Vorig jaar liefst 540.947! Weerloze automobilisten jennen is ook een stuk gemakkelijker dan echte criminelen aanpakken. En dat is dan de overheidsdienst die de burger zou moeten beschermen. Ik wil niet alle politieagenten over één kam scheren, maar achter een hoekje gaan staan (soms met twee dienstwagens tegelijk) om zoveel mogelijk mensen de bon op te zetten, zoals hier wel degelijk gebeurt, is een laffe daad. De politie, uw vriend? Vergeet het maar...
De vraag naar een onafhankelijk(er) Vlaanderen is steeds een zaak van rechts geweest. Links Vlaanderen kwam er bijna nooit bij te pas. Dit is o.m. nog een uitvloeisel van de tijd toen er nog nationale partijen waren, waarbij de Vlaamse socialisten er financieel belang bij hadden hun Waalse geestesgenoten te blijven steunen, ook als dat tegen de Vlaamse belangen indruiste. In die laatste situatie is er de laatste jaren e.e.a. gaan veranderen. Of het zal doorzetten, zullen we pas weten als de SP.a nog eens mee mag doen op federaal vlak. Het kan nl goed zijn dat ze zich nu wat Vlaamser opstelt, omdat ze in de federale regering niet mag meespelen. Ook buiten de echte politiek veranderde er wat. Er kwam een zgn Gravensteengroep die zich Vlaamser ging opstellen, er was het blad "Meervoud", dat steeds nadrukkelijker Vlaamse standpunten innam en er was Eric Defoort. Deze laatste, van linkse stempel, werd twee jaar geleden voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), in opvolging van Rita De Bont, die ontslag moest nemen toen ze kamerlid werd van het Vlaams Belang. Het was eens iets anders, een voorzitter van links in een Vlaamse volksbeweging. De vraag was, wat het zou worden, zeker toen hij in een van zijn eerste interviews (in Knack) al frontaal in botsing kwam met de Vlaamse strijdgroepen uit de Rand (o.a. TAK en Were Di). Defoort had immers ambities. Hij wou de VVB van haar rechts imago verlossen. Dat deed meteen denken aan Hugo Schiltz, die dat ook al geprobeerd had met zijn Volksunie en die daarmee zijn partij liet crashen. De VVB is nog niet gecrasht, maar Defoort houdt het toch voor bekeken. De man heeft aan het dagelijks bestuur zijn ontslag aangeboden, omdat hij "geen overtuigde meerderheid vond voor zijn keuzes en strategische opties". Vlaams bewegen en links, het wordt nooit iets. Waarschijnlijk hebben de resultaten van de laatste verkiezingen Defoort doen inzien, dat links in Vlaanderen een verloren zaak is. Zelfs met de SP.a mee in de Vlaamse regering, straalt de partij geen Vlaams imago uit. Met hun B-ploeg in die regering zal dat zeker niet beteren. De VVB staat nu voor een zoveelste keuze om te beslissen, hoe het verder moet. Uitgerekend in een maand waarin nog eens duidelijk gebleken is dat Vlaanderen verdeeld blijft. Zie maar naar de IJzerbedevaarten. Rechts Vlaanderen houdt vast aan zijn ideologische boodschap van de IJzerwake, links Vlaanderen maakt er een soort Belgische kermis van, nationale driekleur inbegrepen... Dat dit laatste initiatief door de Vlaamse regering wordt gesteund, is een bedenkelijke zaak. Het belooft weinig goeds, mochten er straks ooit communautaire besprekingen gevoerd worden, waarin de lauwaerts het weer eens voor het zeggen zouden hebben. .
Terwijl onze federale regering verder slaapt, gebeurt er toch al iets op Vlaams niveau. Eergisteren was er nl in Antwerpen nog maar eens een meeting over de Oosterweelverbinding. Nadat er al veel discussie was over de drie voorgestelde tracé's, werd aan het zogenoemde Arup-Sum gezelschap gevraagd deze drie voorstellen te evalueren. Tot ieders verbazing kwam Arup-Sum echter met een vierde tracé voor de pinnen, zodat er nog meer onklaarheid in deze zaak kwam. Op de meeting van eergisteren mochten zowel Arup-Sum als het consortium THV Noriant (dat koos voor de Lange Wapperbrug) hun plannen nog eens uit de doeken komen doen. Tot bijna ieders verbazing (de tegenstanders van de Lange Wapperbrug zullen het al op voorhand geweten hebben), kwam Arup-Sum met een variant van haar eigen plan af, eigenlijk dus een vijfde tracé. Hoe het verder zal lopen is geen koffiedik kijken meer. Op 18 oktober komt er een referendum over die brug en is het bijna zeker dat de tegenstanders het zullen halen. Het referendum is nl niet verplicht en de tegenstanders zullen meer gemotiveerd zijn. Daarna is de kans even groot dat de Antwerpse gemeenteraad, onder druk van SP.a en Groen!, ooit voorstanders maar nu kazak gedraaid, de brug zal afkeuren en zal kiezen voor het tracé van Arup-Sum. Dat zal een vertraging betekenen van minstens drie jaar (neem maar het dubbele) en dan moeten de eerste werken nog beginnen. Als, ik schrijf wel "als", ondertussen het Nederlandse deel van de Schelde zal zijn uitgebaggerd, zal dit tot weinig gediend hebben, want ondertussen zal het verkeer in en rond de koekenstad zo goed als stilstaan. Ondertussen heeft de hele zaak aan de Beheermaatschappij Antwerpen Mobiel (BAM) al zo'n zestig miljoen euro gekost. De totale kosten zijn er een veelvoud van en de laatste studie van Arup-Sum voegt daaraan nog maar eens 2,3 miljoen extra kosten toe. Dat alles voor een project dat al zo'n vijftien jaar aansleept en waarvan nog geen meter gerealiseerd is! --- Bij het begin van dit artikel schreef ik dat onze federale regering verder slaapt. Dat is niet helemaal correct. Onze nieuwbakken minister van buitenlandse dinges, Yves Leterme, is nl op bezoek geweest bij zijn Nederlandse collega én bij premier Balkenende. Dit bezoek ging in werkelijkheid ook over de Scheldeuitdieping, iets was vroeger door dezelfde Leterme - toen als Vlaams premier - nog was overeengekomen met dezelfde Balkenende. Het gaat dan ook in feite niet om een federale maar om een regionale materie. Daarbij nog dit: in Nederland is de vakantie, het politieke reces, op maandag 31 augustus ten einde. In België slaapt men nog een maand verder. Waarom ook niet, zijn er soms problemen?
De Brusselse hotels van mindere klasse genieten hoogdagen. Ze zitten altijd vol en het laat uitzien dat dit nog even kan duren. De klanten zijn dan wel de zogezegde asielzoekers, maar zolang de staat betaalt, maakt dat niets uit. Zoals de zaken er nu bijstaan, met meer dan 1.000 personen op hotel, kost dit de staat zo'n 250.000 euro per week, ca. één miljoen dus per maand. Niet slecht voor een land met een megaschuld die het zelf niet eens meer kan schatten. We beleven weer een grote toename van het aantal gelukszoekers in dit landje. Reden daarvoor is de beloofde regularisatie vanaf september. Bij bevolkingsgroepen die hier al vertegenwoordigd zijn, gaat zo'n nieuws vliegensvlug de wereld rond. Eens ze hier zijn, komt het er op aan e.o.a. papiertje te bemachtigen waaruit zou blijken, dat ze voor de regularisatie in aanmerking komen en klaar is kees. Met al die plaatselijke zgz mensenrechtenorganisaties en gespecialiseerde advocaten mag dat geen probleem zijn. PS en CdH, hierin bijgestaan door curator Van Rompuy, zullen ervoor zorgen dat niemand zal worden achtergelaten. Zelfs een strafblad of een vermoeden van criminaliteit lijkt tegenwoordig niet zwaar genoeg door te wegen om hier niet te worden aangenomen. Zo is het bv het geval van die Irakees, die verdacht wordt van folteringen onder Saddam. De man is hier via Griekenland binnengekomen, is al drie maal (!) op het vliegtuig retour Griekenland gezet, maar komt steeds terug. Als laatste middel wordt hij hier dan toegelaten, mits het ontvangen van een briefje waarop staat dat hij ons land moet verlaten. Dat laatste zal hij waarschijnlijk nooit doen, waarna hij hier illegaal zal verblijven, tot hij ooit nog eens zal kunnen genieten van een volgende regularisatie. Le ridicule ne tue pas...
Het gebeurt wel eens meer dat een Vlaming met een leidinggevende functie pas in actie schiet als hij met pensioen gaat. In veel bedrijven is het immers een gevaarlijke zaak zijn Vlaamsgezindheid teveel in de kijker te plaatsen. Vraag het maar aan Herman de Bode die een promotie misliep, enkele en alleen omdat hij het Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen van de Warande denkgroep mee samenstelde. Frans Crols, voormalig hoofdredacteur van het zakenblad Trends deed dat ook, maar kon zich daar blijkbaar heel wat meer veroorloven. Frans heeft eigenlijk nooit een blad voor de mond genomen. Nu hij met pensioen is, nog veel minder dan vroeger. Het was dan ook heel moedig van hem op de IJzerwake eens zijn gedacht te komen zeggen over ons hoofdstedelijk waterhoofd, Brussel. Crols wil er vanaf. Dat Brussel een derde gewest is kunnen worden, danken we de toenmalige CVP, VLD, SP én Volksunie. Nu zitten we ermee. Vlaanderen wil Brussel niet loslaten, maar Brussel wil Vlaanderen niet. Het wil echter wel de Vlaamse centen. Vlaanderen telt in Brussel niet meer mee qua aantallen, wel qua centen. Eigenlijk heeft Crols gelijk: geef Brussel geen geld meer en laat ze maar uitzoeken hoe ze er dan uitgeraken. Zelfs de Vlaams nationale partijen die Brussel wél willen behouden als hoofdstad van Vlaanderen, hebben er geen realistische oplossing voor. Hetzelfde geldt trouwens voor het Vlaams scepticisme t.o.v. de Maddens theorie. Het is mooi te zeggen dat men niet meer wachten kan, maar in elk communautair gesprek dreigt Vlaanderen de zoveelste toegevingen te zullen moeten doen. Er zal zowel over Crols' theorie als over die van Maddens nog veel geschreven worden. Hét probleem is echter dat elk communautair gesprek dat nú gevoerd zal worden, zal gaan tussen de francofonen en de huidige meerderheden. De enige garantie voor Vlaanderen is de N-VA. Als die morgen zou afhaken - zoals ze dat al eens (terecht) gedaan heeft - dan kan die partij probleemloos vervangen worden door de Open VLD en zijn we nog verder van huis. Zolang de traditionele partijen het in Vlaanderen voor het zeggen hebben, kan er beter geen gesprek meer gevoerd worden. Als België nog een kans wil maken, moet het worden omgevormd tot een soort confederale staat. Als dat niet meer zou lukken, zou men er best mee ophouden en beslist Vlaanderen zelf wel met wie het later, al dan niet confederaal, wil verder gaan, desnoods met Brussel, Wallonië én/of Nederland.
De discussies over het opstellen van de nieuwe begroting (en de controle over deze van vorig jaar én dit jaar) komen stilaan op gang. Eind juli was er reeds de vaststelling door de nieuwe minister van begroting Vanhengel, dat er voor 2010 al een tekort was van minstens 20 miljard, maar volgens "insiders" zou dat getal eerder dicht bij de 30 miljard liggen. De nieuwe commotie omtrent de begroting is veroorzaakt door een interview van Luc Cortebeeck, grote baas van het ACV, de christelijke werknemersorganisatie. Cortebeeck heeft de laatste weken Vlaanderen rondgereisd en is daar niet vrolijker van geworden. Voor banken en andere financiële instellingen mag het einde van de crisistunnel dan al in het zicht zijn, voor wat de werkgelegenheid betreft, zijn we nog ver van huis. De 200.000 vooropgestelde nieuwe werklozen zouden er, volgens Cortebeeck, wel eens 300.000 kunnen worden. Veel heeft te maken met het feit dat heel wat bedrijven nog stil liggen (denk maar aan Nystar in Balen) of maar op halve kracht werken en dat, naar schatting, nog zo'n 300.000 werknemers in een tijdelijk werkloosheidssysteem zitten. Ook als morgen de economie zou optrekken, dan zullen eerst al die mensen uit de tijdelijke werkloosheid terug moeten komen alvorens de meeste bedrijven er zullen aan denken nieuwe krachten aan te nemen. Voor wie nu afstudeert betekent het, dat men waarschijnlijk geen werk zal vinden en dat dit nog wel enkele jaren zou kunnen aanslepen. Cortebeeck heeft dan ook gelijk, als hij stelt dat er absoluut iets moet gebeuren. De vraag is maar wat. Vanhengel (liberaal)stelde vorige maand al dat die absurde 4,5% groeidrempel van de sociale zekerheid beter kon worden afgebouwd. Cortebeeck houdt het bij verhoogde belastingen, waarin hij zal gevolgd worden door de andere vakbonden en de linkse partijen. De vraag is maar hoe men dat politiek verkocht zal krijgen in een land dat al bijna de hoogste belastingen heeft van heel Europa en dit ondanks negen jaar beleid onder een liberale eerste-minister. Het grote verschil tussen België en zijn buurlanden blijft de torenhoge staatsschuld, waardoor ons land veel minder kan doen dan zijn naaste concurrenten. Daarbij komt dan de handicap van de indexering, het verschil tussen arbeiders en bedienden en nog zo'n serie typisch Belgische verworvenheden, die erg leuk zijn als het goed gaat, maar nefast in de huidige crisissituatie. En dan hebben we het nog niet gehad over extravagante snufjes zoals de notionele intrestaftrek, die een half miljard euro mocht kosten, maar in werkelijkheid zeven maal (7x!) zoveel heeft gekost, met dank aan Paars. Er wordt nu geschermd met het afbouwen van (staatssteun aan) pensioensparen, dienstencheques e.d., maar niemand - ook Cortebeeck niet - stelt dit land zelf ter discussie. Wat met de senaat, de provincieraden en al die andere instellingen uit het oude België van papa die al lang hadden moeten worden opgedoekt? Heiligenhuisjes die hopen geld kosten en er nog meer andere genereren en die tenslotte niets opbrengen, tenzij voor een handvol politieke profiteurs. Enfin, als die politiekers terug zullen zijn uit hun al dan niet verdiende vakantie, zal het werken geblazen worden en zal het helemaal niet zeker zijn dat ze de huidige problemen - die ze zelf mee hebben laten aanrotten - nog de baas zullen kunnen. Wie leeft zal zien...
Mie Vogels gaat dus ontslag nemen als voorzitter van Groen! In de perscommentaren van gisteren leek het wel alsof we een monument gaan verliezen. Niets is minder waar. Evenals Hugo Schiltz met zijn Volksunie, heeft Vogels ervoor gezorgd dat haar partij het nooit heeft kunnen waarmaken. Daar waar we Schiltz nog een echte intellectueel kunnen noemen, was Vogels maar een infantiel afkooksel van wat een partijvoorzitter zou moeten zijn. De enige keer dat de Groenen, toen nog onder de naam Agalev, meetelden was toen ze van Verhofstadt mochten meespelen in zijn eerste regering. Het genie uit Gent haatte de toenmalige CVP zo erg, dat hij - als liberaal - zelfs bereid was de cryptocommunisten van de zgz milieupartij erbij te nemen. De partij had toen geen voorzitter, maar een secretaris (Geysels, de uitvinder van het cordon sanitaire), helemaal zoals de vroegere communistische partijen in het Oostblok. De volgende vier jaar heeft heel Vlaanderen kunnen zien hoe waardeloos het hele groenrode zootje was. Toen ze nog de pretentie hadden van mee te stemmen voor een kiesdrempel van 5%, groeven ze hun eigen graf. Ze vlogen zowel uit de Kamer als uit de Senaat en hebben die pil nooit meer verteerd. Mie Vogels zelf was ondertussen schepen van de stad Antwerpen geworden, waar ze er in slaagde de hele huisvuilophaling in het honderd te laten lopen. Tenslotte ging ze er zelf lopen en werd ze nog even minister in de Vlaamse deelregering. Daar gaf ze haar ontslag na de smadelijke federale nederlaag van 2003. Alhoewel iedereen haar beu was, kwam ze toch nog terug als voorzitter. Dit was grotendeels dank zij de hulp van de Vlaamse media die haar niet genoeg konden naar voor brengen, zowel in de pers als op het scherm. Met de voorspelling dat Ecolo in Wallonië zou winnen, eiste ze zelfs al een ministerportefeuille op in de Vlaamse regering. Dat alles belette niet dat de partij in juni een zoveelste opdoffer kreeg (ze is nu de zevende - 7de! - partij in Vlaanderen), waarna ze dus eindelijk beslist heeft eens iemand anders een kans te geven. Groen! is een partij van klunsjes, waarbij Mie Vogels de hoofdkluns is. Milieu en ecologie is geen voorrecht meer van uitgesproken milieupartijen. Elke partij houdt er tegenwoordig rekening mee. Dat Ecolo het in Wallonië zo ver gebracht heeft, heeft weinig met het milieu te maken, maar alles met de corrupte gang van zaken in de plaatselijke politiek. Daarbij komt nog dat Groen! een partij is die zich tegen het eigen volk keert, die heeft meegestemd voor het stemrecht van vreemdelingen en zich vorig jaar nog - als enige Vlaamse partij - onthouden heeft bij de stemming over Brussel-Halle-Vilvoorde. Met "eigen volk laatst" heeft nog nooit een partij de verkiezingen geworden.
Volgens een peiling die werd uitgevoerd na de laatste verkiezingen, heeft zo'n 80% van onze journalisten toen gekozen voor linkse en uiterst linkse partijen. Een echte verrassing is dat niet, als men ziet dat links de absolute voorrang krijgt in onze media en rechts er geweerd wordt of ronduit aangevallen. Vraag het maar aan Filip De Winter... Het is evenmin een verrassing dat een rechtse politicus zoals Silvio Berlusconi dan ook de geliefde schietschijf is van ons journaille. De man heeft nu immers al voor de derde keer de verkiezingen in zijn land gewonnen en zit steviger dan ooit in het zadel. Hij heeft iets weg van wijlen Ronald Reagan, de "teflon" president van de States, die ook alles van zich kon laten afglijden. Zopas heeft de regering Berlusconi een nieuw wetsvoorstel ingediend om wat orde te scheppen in de illegale immigratie, die in Italië nóg erger is dan bij ons. Met hele scheepsladingen komen Afrikanen het land van over zee binnengevallen en vanuit Oost-Europa is er eveneens een grote toestroom, vooral dan van Roemenen, die het voordeel hebben een soort Latijnse taal te spreken die met het Italiaans verwant is. Er zijn de laatste tijd strenge wetten gestemd om die illegaliteit in te dijken. Wie in Italië als illegaal wordt opgepakt, gaat achter de tralies. Wie illegalen te werk stelt of onderdak biedt, zal daarvoor beboet worden. Dat laatste is o.m. bedoeld om de "economia sommersa", de uitgebreide zwarte markt, tegen te gaan. Tegelijk met die verstrenging van de wet, zijn er in Italië echter ook enkele deuren voor illegalen geopend en wel voor twee groepen. Wie in een huishouden werkt of in een bejaardentehuis krijgt heel de maand september de kans een aanvraag tot regularisatie in te dienen. Voorwaarde is dat men van vóór 30 juni van dit jaar in het land verblijft en al minstens 3 maanden daarvoor illegaal werk verricht heeft. De aanvraag kan ook worden ingediend door het huishouden of het bejaardentehuis in kwestie en kost 500 euro. Met deze wet hoopt de regering Berlusconi twee knelpuntberoepen opgelost te hebben en heel wat Italianen, die eerst tegen haar immigratiepolitiek waren (dikwijls uit eigenbelang), voor zich gewonnen te hebben. De selectieve immigratiepolitiek van Italië is geen uitvinding van Berlusconi. Ze bestaat al decennia in landen zoals bv Canada, waar men alleen dié mensen binnenlaat, die men nodig heeft en waar men de deur niet openzet voor een stroom van mogelijke profiteurs, zoals dat bij ons te gebeuren staat. We mogen gerust ons hart vasthouden als we zullen zien wat hier te gebeuren staat in de laatste vier maanden van dit jaar. Vooral het feit dat de beoordeling grotendeels zal gebeuren door lui van het CdH, laat het ergste vermoeden. Wij hebben, jammer genoeg, geen Berlusconi, maar moeten het stellen met een grijze muis...
Van onze Franstalige landgenoten zijn we nu zo stilaan wel gewend geraakt, dat zij het geen probleem vinden de wetten, die ze zelf mee hebben goedgekeurd, naast zich neerleggen als ze vinden dat ze niet, of niet genoeg, in hun voordeel zijn. Een klassiek voorbeeld daarvan was de ruil Komen/Moeskroen tegen de Voerstreek. Eens dat akkoord gesloten, werd vanuit Waalse kant hemel en aarde bewogen om de Voerstreek terug bij Wallonië te krijgen. Ook van het subsidiëren van het ene Vlaamse schooltje in Komen, alhoewel ook overeengekomen, kwam niets in huis. Dat is nu nog zo, terwijl in de Voerstreek ook nog steeds geen einde gekomen is aan de Waalse agitatie. Zeker nu ex-bendeleider José Happart door zijn eigen PS-partij op een politiek zijspoor is gezet, heeft de man weer tijd zat om zich weer te roeren. In 2001 werd onder de regering Verhofstadt II het Lambermontakkoord gesloten, zeg maar: de tot nu toe laatste staatshervorming. Die kwam er vooral omdat de Walen dringend geld nodig hadden om hun duur (en slecht) onderwijs te kunnen betalen. Eén van de troostprijzen die Vlaanderen kreeg, was de plantentuin van Meise. Meise ligt wel in Vlaanderen, maar die tuin was tot dan toen federaal eigendom en dus van heel het land. Eens de centen voor het onderwijs binnengehaald, begonnen de francofonen allerlei problemen te maken om te vermijden dat de tuin overgeheveld werd naar de Vlaamse gemeenschap. Dat is tot op heden trouwens nog steeds niet gebeurd, acht jaar na de Lambermontakkoorden! Wat wél gebeurd is, is een soort virtueel akkoord, dat einde 2008 (onder Van Rompuy,dus) is gesloten en waarin o.m. bepaald is, dat de plantencollectie zelf federaal blijft, dat de Franstalige wetenschappers er altijd onderzoek zouden kunnen blijven doen en dat de nieuwe aanwinsten eigendom zouden worden van de Vlaamse gemeenschap. Ondertussen stond de tuin te verkommeren, in zoverre dat de Vlaamse regering besliste er toch geld in te steken om het glazen dak van meer dan 8.000 m² te vernieuwen. Die operatie is sinds gisteren voltooid en kostte in totaal 5,2 miljoen euro, wel verspreid over tien jaar. Naar aloude slechte Belgische gewoonte werd de financiering grotendeels afgerond door Vlaanderen, met 60% en de federale regering met 40% van de kosten. Als we er echter van uitgaan dat Vlaanderen ook minstens 60% van die federale steun mag betalen, kost alleen dat dak Vlaanderen nu zo'n kleine 4 miljoen, terwijl de rest van het land misschien ooit de rest zal betalen. Vooral van Brussel, dat vlakbij Meise ligt en er in theorie het meeste van zou kunnen profiteren, moet niet verwacht worden dat er één cent zal komen. Hoe staat dat weer in onze grondwet: "Alle Belgen zijn gelijk voor de wet"?
Na een campagne van vier jaar zijn er voor het eerst cijfers bekend gemaakt van Franstaligen die in Vlaanderen zijn komen werken. In totaal zo'n 3.500. We zullen maar zeggen dat elk begin moeilijk is en dat het dus nog altijd beter kan. 3.500 mag een behoorlijk aantal betekenen, het stelt niets voor in vergelijking tot de inspanningen die de Vlaamse VDAB daarvoor geleverd heeft. Alleen al in 2007 stuurde die 62.000 vacatures door naar haar Waalse collega Forem en 65.000 naar het Brusselse Actiris. Tussendoor werden nog 16 jobdatings georganiseerd, werden 15.500 Waalse werklozen gesensibiliseerd en 8.700 gemobiliseerd voor in totaal 6.700 Vlaamse jobs. In totaal zijn er 36.000 Vlaamse banen ingevuld geraakt door "Franstaligen". Dit laatste woord staat tussen aanhalingstekens, want bij dat aantal horen ook niet weinig Vlamingen die over de taalgrens zijn gaan wonen (o.w.v. de goedkopere bouwgronden), maar in Vlaanderen zijn blijven werken. Alles blijft dus relatief, zeker als men daarbij bedenkt dat er de volgende jaren heel wat minder vacatures zullen zijn. Alles laat immers voorzien, dat de crisis wel zijn dal zou bereikt hebben, maar dat het aantal ontslagen en werklozen de eerste twee jaar nog zal stijgen. Tenslotte is er nog een "maar". Er werden, in het kader van bovenstaande acties ook taalcursussen gegeven. Hopelijk hebben die hun doel niet gemist. Het laatste dat Vlaanderen immers kan meemaken is, dat de nieuwe werknemers zich niet aanpassen aan het Vlaamse karakter van de Rand (want daar gaat het om), maar alleen gaan zorgen voor nóg meer francofonen die straks eerst in hun eigen taal bediend willen worden. Laten we bij dit alles niet vergeten, dat Brussel nog altijd met zo'n 20% aan werklozen zit, dat ongeveer de helft van al die werklozen onder de armoedegrens leeft en dit zelfs geldt voor 10% van de werkenden aldaar. Slechts een kleine 9% van de Brusselse werkzoekenden beheerst de twee landstalen, waardoor ook in Brussel zelf zo'n 6.000 vacatures nog openstaan, niet alleen voor ingenieurs, vertalers en informatici, maar ook voor verplegers en horeca-personeel. De triestige situatie in België's hoofdstad duidt nog maar eens aan, dat dit stadsgewest het niet alleen kan rooien en blij zou mogen zijn op Vlaanderen te kunnen rekenen. Het wordt dan ook hoog tijd dat daar een eind gemaakt worden aan de Baas Ganzendonk mentaliteit. Brussel is een (stads)gewest dat ver boven zijn stand leeft. Met de sombere Belgische financiële vooruitzichten, heeft het daarvoor zelf geen oplossing en moet het evenmin rekenen op steun vanuit een even armlastig Wallonië.
Dat de VRT t.o.v. het Vlaams Belang een apartheidsregime handhaaft, is al lang geweten. Zopas kregen we daar nog een voorbeeld van, toen Els De Rammelaere (N-VA), Renaat Landuyt (SP.a) en Bart Laeremans (Vlaams Belang) minister De Clerck vroegen de commissie justitie vervroegd samen te roepen. Bij de VRT werden, zowel op de radio als op het scherm, alleen de eerste twee vermeld. Alsof Laeremans niet bestond. Stalin zou het niet beter gedaan hebben. Hetzelfde met de berichtgeving over de verkiezingen in Afghanistan. Volgens de VRT wordt de partij van Karzai daar op de media overroepen en komen de oppositiepartijen nauwelijks aan de bak (datzelfde hebben we ook al eens meegemaakt bij verkiezingen in Wit-Rusland). Dat de VRT hier hetzelfde doet, lijkt men niet te weten. Dat ook VB-leden belastingen betalen waarmee o.a. de VRT wordt gefinancierd, zal de rode omroep worst wezen. Met de nieuwe Vlaamse minister van media, de niet-politica Gieten, zal dat waarschijnlijk niet veranderen. Gieten heeft nl dezelfde partijkleur en is bovendien op die post geparachuteerd door Steve Stevaert, bekende ex van alles en nog wat. Dat voor wat de politiek betreft. Sinds de invoering van de "rode" knop (niet toevallig, die kleur!), is er ook een apartheid ontstaan tussen de kijkers die een digitale ontvangst hebben en de anderen. Die anderen zijn voor het overgrote deel oudere mensen die geen zin, of niet genoeg geld hebben om over te schakelen op een digitalisering, waarvan ze meestal toch geen gebruik zullen maken. Zij, die anderen - wel circa de helft van de kijkers - werden al eens bij de bok gezet, toen ze op 11 november de feestelijkheden omtrent de nationale feestdag niet rechtstreeks konden meemaken, omdat die alleen maar achter de "rode knop" te zien waren. Als men er mag van uitgaan, dat zo'n reportage voornamelijk gezien wordt door senioren, kan men stellen dat het een meerderheid van kijkers was, die in de kou bleef staan. Zondagavond kwam daar nog een frustratie bij, toen de met veel heisa aangekondigde finale van de 100 meter op de wereldkampioenschappen in Berlijn, eveneens alleen maar werd voorbehouden voor de "gedigitaliseerden". Van een financiële apartheid gesproken... Op de vraag, waarom die finale niet rechtstreeks op het normale kanaal werd uitgezonden en de tennismatchen van Kim Clijsters wél, antwoordde de VRT woordvoerster Diane Wau(wel)mans, dat de VRT altijd iets meer doet voor sporters uit eigen land. M.a.w. Eigen volk eerst, uitgerekend een slogan van het Vlaams Belang, de partij die door dezelfde VRT wordt geboycot. Arm Vlaanderen dat zo'n zender moet betalen en daarna moet ondergaan zonder er veel tegen te kunnen doen...
Grote titel in de Standaard, gisteren, op de tweede bladzijde: "Albert Barrez in stilte vrij". Die "in stilte" zal wel, ja. In geuren en kleuren wordt het hele verhaal nog eens overgedaan en wordt er bij verteld dat de vrijlating in stapjes is gegaan (penitentiair verlof, vrijlating onder voorwaarden, enkelband, opvolging door het gerecht enz...). Enfin, Barrez krijg een behandeling volgens het boekje. Dat het hier om een autochtoon gaat, zal wel toeval zijn, zeker. Ik heb zo het vermoeden, dat er bij vrijgelaten allochtonen wel e.e.a. zal worden overgeslagen. Die "alle stilte" geldt ook voor de Tv-zenders, die met ruime berichtgeving over de zaak voor de proppen kwamen. Dat geldt trouwens niet alleen voor de zaak Barrez/Van Noppen, maar voor bv ook de helikopterontsnapping uit de gevangenis van Brugge. Daarin wordt, niet zonder enige fanfare, verkondigd, dat alle ontsnapten weer gevat zijn. Dat onze politie daar weinig eer bij raapte, wordt er meestal niet bij verteld. Twee van de gangsters werden gevat dank zij een attente Marokkaanse politie. De derde werd inderdaad in Brussel door onze politie gearresteerd (samen met nog eens twee andere boeven), maar dat gebeurde alleen omdat die derde al ontdekt was door de Franse douane, daar kon ontsnappen en wel naar hier moést terugkeren. Die Franse douane had hem nl zijn (valse) paspoort afgenomen. "Laila" Deckers tenslotte werd gevat dank zij een tip van een alerte wijkagent, een moderne veldwachter, zeg maar. Het doet denken aan de ontsnapping van Dutroux, die ook niet gevat werd door onze politie, maar door een boswachter. Kortom, onze politie en gerecht (én onze media) hebben weinig reden om euforisch te doen. De drie criminelen, die ontsnapten na een gewapende overval binnen het Brusselse paleis van justitie zijn trouwens nog steeds spoorloos, evenals hun "bevrijders". Wordt het daar ook wachten tot "het buitenland" of e.o.a. wijkagent, boswachter of postbode een handje komt toesteken?
Volgend jaar grijpt er een weer een wereldtentoonstelling plaats. Dat zal deze keer in Shanghai zijn. België zal daar ook vertegenwoordigd zijn en dat zullen we geweten hebben. Reeds in 2006 benoemde Verhofstadt een "commissaris-generaal" om het project in goede banen te leiden. Naar Belgische gewoonte werd dat een Waal, de PS-politicus Robert Urbain, een man van 76 en kreeg die een adjunct in de persoon van de Open-VLD "Vlaming" Sherif Abdoelrahman. Beiden kregen maandelijks een belastingvrije kostenvergoeding van zo'n 3.600 euro plus een terugbetaling van alle mogelijke reis-, hotel- en restaurantkosten. In 2008, twee jaar later dus, bleek er nog niets te zijn gebeurd, buiten enkele snoepreisjes naar Shanghai. Toenmalig premier Leterme haalde toen een wit konijn uit de kast, in de persoon van Leo Delcroix, oud CVP-minister, ooit de man die de militaire dienstplicht afschafte* en daarna ontslag moest nemen omdat hij - als goede Belg weeral - een optrekje in Zuid-Frankrijk aan het optrekken was "in het zwart", inbegrepen in het eveneens zwart werkende postbodes uit zijn verre Limburg. Enfin, Delcroix krijgt een volgende kans om eens te laten zien wat hij nog kan. De eerste steen van het Belgisch paviljoen is pas twee weken geleden gelegd en over één jaar moet het klaar zijn. Gelukkig is China geen Westerschelde of Lange Wapperbrug en zal daar Janneke en Mieke de zaak niet kunnen gaan platleggen. Al weet ge met Belgen natuurlijk nooit. Bij het Shanghai-project nog dit: de totale kosten bedragen zo'n 14 miljoen euro. Ongeveer een derde ervan zal van sponsors komen, 5,5 miljoen van de Belgische staat, 650.000 van Brussel, 960.000 van Wallonië en liefst 2,2 miljoen van Vlaanderen. Echt weer goed en eerlijk verdeeld op zijn Belgisch...
* Toen Delcroix indertijd de militaire dienstplicht afschafte, leek dat een goede zaak. De geschiedenis heeft hem ongelijk gegeven. Men had het beter nooit gedaan: - De dienstplicht bezorgde het leger een hele voorraad goedkope werkkrachten. - Heel wat jongens werden ermee van de straat gehaald en leerde wat plichten en discipline was. - Nogal wat miliciëns leerde er een stiel, zoals bv vrachtwagenchauffeur. - Allochtonen moesten kiezen tussen hun originele nationaliteit en de Belgische. We geen soldaat wou worden, werd ook geen Belg. Op die manier was er misschien een minder grote instroom van immigranten geweest. Hopelijk brengt Delcroix het er in het Shanghai project beter vanaf.
De hele zaak rond de uitdieping van de Schelde dreigt in een stroomversnelling te komen. Terecht beginnen de Vlamingen zich te roeren, nu de Nederlandse Raad van State de hele uitdieping (voorlopig) heeft geschorst. Het gedeelte aan de Vlaamse kant is al klaar en de afspraak met Nederland was, dat de werken aan het einde van dit jaar zouden zijn uitgevoerd. Daarvan zal nu niets in huis komen, want een definitieve beslissing valt er op zijn vroegst in november. Vlaams minister-president Peeters maakt zich dan ook met reden boos. Waarom nog akkoorden afsluiten tussen landen, als daarna God en klein pierke nog zijn zeg mag komen doen? Nota bene: dan nog akkoorden tussen buurlanden die zgz nog steeds verenigd zijn in een Benelux verband. Het kan allemaal wel zijn dat de zgn wetten van habitat, het milieu en Europa ook meetellen, het kan niét dat daardoor het algemeen belang van een hele regio gegijzeld wordt. De niet uitvoering van de werken kost Vlaanderen nu al 140 miljoen extra en elk jaar dreigen er daar nog 70 miljoen bij te komen. Het wordt allemaal bijzonder pervers, als men weet dat de grote begunstigde van een niet-uitvoering de haven van Rotterdam zal zijn... Buiten de actie van Peeters, die de Nederlandse ambassadrice op het matje riep, komen er nu ook andere reacties los, zoals die van Annick De Ridder, Open VLD-gemeenteraadslid van Antwerpen, die de Antwerpse horeca vraagt de Zeeuwse mosselen te boycotten en die van Antwerpse schepen Van Peel, die overweegt een vrachtwagentaks voor Nederlandse trucks in het leven te roepen. Als nl de Antwerpse haven niet kan uitbreiden, gaat er meer trafiek naar Rotterdam gaan en zal een deel daarvan via de weg onze autosnelwegen nog drukker maken. Misschien zal het allemaal zo'n vaart niet lopen. Toch wordt het tijd dat Vlamingen eens meer hun tanden laten zien, niet alleen t.o.v. de francofonen - dat gebeurt ook nog veel te weinig - maar ook t.o.v. het buitenland dat, niet helemaal ten onrechte, denkt dat in België de wetteloosheid heerst en alles er dan ook mogelijk is. --- In de marge van bovenstaande nog dit: de promotor achter de actie tegen de bouw van de Lange Wapperbrug in Antwerpen, Wim van Hees, is ook al een Nederlander. Dat heeft niets met de uitdieping te maken, maar is toch weer eens zo een van die toevalligheden...
Alsof dit land nog geen problemen genoeg heeft, maken we vandaag de dag nog mee, dat het er bovenarms op zit in de hoogste regionen van onze instellingen. Justitie en politie maken openlijk ruzie en daarbij worden alle middelen aangewend: dagvaardigingen, huiszoekingen e.d. tot bij de topambtenaren. Ik ga dat hier niet verder uit de doeken doen; het staat te lezen in alle kranten en is te zien en te horen op alle radio- en Tv-zenders. Voor één keer gaat het hier eens niet om een discussie tussen Vlamingen en francofonen, maar is het haarkepluk tussen de vertegenwoordigers van de crème de la crème van het Belgische overheidssysteem. Daarbij wordt één van de betrokkenen, Francine De Tandt, voorzitster van de rechtbank van koophandel van Brussel, beschreven als "de perfecte Belg". Nou moe, als dat de perfecte Belg is, dan is Belg zijn helemaal geen goede referentie meer. Alvorens ik er verdere uitspraken over doe, zullen we best nog even wachten hoe het verder zal lopen. Dat deze zaak nog een staartje zal krijgen, staat immers nu al vast. Buiten het gekrakeel tussen politie en gerecht loopt er dan nog de zaak van de gerechtelijke uitspraak over het Fortis-dossier, waarover het laatste woord ook nog niet gesproken is. Blijkbaar lag de uitspraak daarover al een tijdje vast, ongeacht de gang van zaken. Men had ze al teruggevonden op een computer bij een huiszoeking bij advocaat Robert Peeters uit Overijse, weken vóór diezelfde De Tandt ze uitsprak. Ondertussen is de hete aardappel doorgespeeld naar de politiek, waar de onfortuinlijke Stefaan De Clerck er nog maar eens wat rotzooi bij krijgt. Hij zal zich deze zomer nog lang herinneren. Dat het Belgische Gerecht niet meer van deze tijd is, weten we al langer. Zowel qua indeling als qua wetten leven we nog in de tijd van Napoleon. Het wordt hoog tijd dat daar eens het mes in gezet wordt. Dat moet niet veel kosten; het kan grotendeels worden opgelost met besparingen. Vijf minuten politieke moed volstaan. Waar hebben we dat nog gehoord?
N.a.v. de pogingen die Obama onderneemt om de gezondheidszorg in de States voor iedereen toegankelijk te maken en de weerstand die hij daarbij ontmoet, is het in onze media zo'n beetje "bon ton" om daar meewarig over te doen. Onze gezondheidszorg is momenteel inderdaad uitstekend en zou veel Amerikanen groen doen uitslaan van jaloezie. Er is echter een "maar", een grote "maar". Vraag niet naar het Belgische prijskaartje. De kostprijs is trouwens de belangrijkste oorzaak waarom Obama steeds meer weerstand ontmoet. In 2007 heeft de laatste regering Verhofstadt een zoveelste foute beslissing genomen, dat de sociale zekerheid in ons land 4,5% méér mocht stijgen dan het nationaal budget. Die maatregel, de "alternatieve financiering" genaamd, was het gevolg van een koehandel tussen liberalen en roden, waarbij eerstgenoemden als troostprijs de notionele intrestaftrek mochten invoeren. Zowel het een als het ander heeft dit land massaal veel geld gekost. Terwijl het effect van de notionele intrestaftrek wat is weggedeemsterd door de economische crisis, is het tekort in de sociale zekerheid geëxplodeerd. Daar waar in 2000 nog 3,7 miljard euro diende te worden overgeheveld van de schatkist naar de SZ, is dat nu reeds 13,7 miljard geworden en schat men, dat er tegen 2010 nog zo'n drie miljard bij zal komen. Dat zal maken dat de kosten voor de sociale zekerheid dan 20% van de staatsinkomsten zal wegvreten. Men moet geen financieel expert zijn, om te begrijpen dat dit zo niet verder kan zonder zware extra besparingen op andere terreinen of nóg hogere belastingen. Tenzij men in de SZ zelf zou gaan snoeien en dan is het nog maar de vraag wie daarvan het slachtoffer zal worden. Het is trouwens niet alleen in de sociale zekerheid dat er drama's te verwachten zijn. De kosten van de op ons afkomende vergrijzing, zullen niet minder zijn, waardoor de burgers van dit land steeds meer zullen moeten afdragen om steeds minder te kunnen krijgen. Vergeten we in heel dit verhaal niet, dat er een steeds groter wordende groep mensen is, die nooit ofte nimmer ook maar iets heeft afgedragen, maar wel krijgt. De massale regularisaties die ons te wachten staan zullen dit probleem alleen maar verveelvoudigen. De reden, waarom er in de States tot hiertoe geen algemeen systeem van SZ was en het zo moeilijk zal zijn er daar een te creëren, is uitgerekend het feit dat Amerika een land van immigranten is. Met een systeem op zijn Belgisch zou dat land nog veel meer zgz asielzoekers aantrekken die ervan zouden genieten zonder ertoe bij te dragen. Dat kan zelfs zo'n wereldmacht zich niet veroorloven. Wie denkt dat wij het in dit kleine landje wél kunnen, maakt zich wat wijs. Hij/zij zal daar nog wel achter komen. De vraag is maar, hoe erg de situatie dan zal zijn geworden...
