Verona is de stad die ik het best ken in Noord-Italië. Ze is gelegen in een prachtige landbouwstreek (de "fiera agricola" in maart is de grootste van het land), omgeven door het Gardameer en de uitlopers van de Alpen. Door de stad loopt de Adige, een zijrivier van de Po die uit Zuid-Tirol komt en aan wiens oevers, midden in de stad, een middeleeuws kasteel staat, genre Castello di Sant'Angelo in Rome. Hét centrum is echter de Romeinse arena, waar elke zomer klassieke opera's worden gegeven. Wij, mijn vrouw en ik, maakten er Aida, Nabucco, Turandot en Don Carlo mee, allemaal gezongen door de beste zangers van hun tijd. Verona is ook de stad waarin de legende van Romeo en Julia plaats vond, legende die vereeuwigd werd door Shakespeare en op muziek gezet door talloze klassieke componisten waaronder Gounod, Bellini en Prokofief. Verona wordt sinds 2007 bestuurd door de Lega Nord, een partij die oorspronkelijk opkwam voor de onafhankelijkheid van Padanië, de hele vlakte van de Po tussen Turijn en Triëste. Ze maakt nu deel uit van de rechtse coalitie van Silvio Berlusconi en bestuurt momenteel zo'n 355 gemeenten in Noord-Italië. Ze heeft ook twee gewestelijke gouverneurs, één voor Piemonte (Turijn) en een in Veneto, waar ze met 35% van de stemmen de grootste partij is geworden. Sinds de Lega Nord Verona bestuurt is daar e.e.a. veranderd. Geen illegale Afrikaanse straatverkopers meer, geen Zuid-Amerikaanse muzikanten, geen straatprostituees uit Oost-Europa. Allemaal weggejaagd met de bedreiging van hoge boetes, ook voor de "klanten". De bouw van moskeeën wordt er niet toegestaan. Alleen immigranten met een verblijfsvergunning en werk zijn er welkom. Flavio Tosi (41) de nieuwe burgemeester sinds 2007 heeft de goedkeuring van 70% van de inwoners. De Italianen en mensen die langer dan tien jaar in Verona staan ingeschreven, krijgen voorrang bij de toekenning van de gemeentelijke huurwoningen. In de vrije sector verhuren veel huiseigenaren sowieso niet aan buitenlanders. "Wie ik het moeilijk maak", zegt Tosi,"zijn buitenlanders die niets uitvreten en overlast bezorgen". Wat een verschil met ons landje, waar een centrum voor zgz gelijke kansen de eigen mensen in het verdomhoekje plaatst en als een inquisitie te werk gaat. Vergeten we niet, dat Italië ook tot de EU behoort en dat daar blijkbaar heel wat kan wat hier niet mogelijk is in onze politiek correcte samenleving. Als men ziet hoeveel geld Fedasil bv hier kost en hoe pover het resultaat ervan is, dan kan men zich wel degelijk vragen waarmee we bezig zijn.
Het wordt een memorabele week: - Albert II, zijn gade en Leterme zijn al onderweg naar Kinshasa, waar zij mee 50 jaar dood en vernieling gaan "vieren". - Op donderdag neemt België het halfjaarlijkse voorzitterschap waar van de E.U. met in de hoofdrol de serie-aftredende Leterme. - Diezelfde dag, 1 juli, zou Bart De Wever eindelijk met de voorzitters van de andere politieke partijen gaan praten. Tot nu toe is er helemaal niets uitgelekt wat de historicus zinnens is. Laten we maar hopen dat geen nieuws, goed nieuws is. - Ondertussen loopt het WK voetbal en begint einde dezer week de Ronde van Frankrijk. Deze laatste komt door ons land en heeft het bestaan de Vlamingen (nog) maar eens te schofferen. Langs het traject hangen nu reeds overal wimpels met, in het Frans "Bienvenue à" en dan de Vlaamse plaatsnaam. "Bienvenue à Stabroek" e.d. "Et pour les Flamands la même chose", zeker? - Tenslotte wordt deze week voorlopig de warmste van dit jaar, met op het einde een ware hittegolf. De landbouwers zullen er niet mee lachen. Wie zijn velden niet kan bevloeien of besproeien, is er aan voor zijn moeite. Sinds maart heeft het in Vlaanderen zo goed als niet meer geregend. In de regio Kempen liggen er al vele hectaren maïsveld verbrand bij... Er zijn ooit al kalmere weken geweest. Zien wat het allemaal zal worden.
Toen ik klein was (waar is de tijd?), zei ik altijd: "Als ik soldaat moet worden, ga ik naar onze Kongo*". Moest het toch lukken, zeker, dat ik mijn militaire dienstplicht mocht vervullen in 1960, uitgerekend het jaar dat "onze Kongo" onafhankelijk werd. Toen de zaken daar bijna meteen uit de hand liepen, vroeg men vrijwilligers bij het leger om er naartoe te gaan. Ik kon toen gaan, maar heb ik dan toch maar niet gedaan. Misschien was dat wel een wijs besluit, want een van de jongens die met mij zijn "drie dagen" had gedaan in het Klein Kasteeltje, een zekere Indekeu, die in 1959 Belgisch kampioen was geworden bij de wielerliefhebbers, was wél gegaan en heeft er, bij een vliegtuigcrash, het leven bij ingeschoten. Ik had misschien ook in dat vliegtuig kunnen zitten... Alhoewel nooit naar Kongo geweest, is dat land me toch blijven fascineren. 50 jaar geleden was ik een van de vele landgenoten die niet kon begrijpen dat men zo'n enorm land, zeg maar een continent, zomaar op zes maanden onafhankelijk kon laten worden. Het resultaat zien we tot op de dag van vandaag. Eén grote puinhoop, één grote miserie, niet het minst voor de Kongolezen zelf, waarvan er de laatste tien jaar enkele miljoenen zijn gestorven aan ziekten en ontberingen, grotendeels als gevolg van allerlei binnen- en buitenlandse oorlogen. De hele infrastructuur, die België er had achtergelaten - en die mocht gezien worden - is zo goed als geruïneerd. Volgens mij kan er nooit nog iets goed van gemaakt worden, tenzij men het land zou indelen in minstens een tiental staten, volgens stammen en talen. Maar in onze politiek-correcte maatschappij wordt over zoiets niet eens gepraat, laat staan gediscussieerd. Enfin, we gaan deze week zien wat het daar in Kinshasa gaat worden. Onze Albert II gaat die 50 jaar onafhankelijkheid mee "vieren", samen met zijn Paola en serie ontslagnemer Leterme. Misschien kan die laatste Kabila Jr een tip geven hoe hij er best mee stopt! Zonde voor het geld dat daar voor de zoveelste keer zal worden weggesmeten.
* Sinds de laatste officiële spelling schrijft men Congo met een "C". Ik weiger dat te doen. De oorspronkelijke naam was afgeleid van een volkstam die de "Bakongo" heette. Dat is altijd met een "K" geschreven, ook door de eerste Portugese ontdekkingsreizigers. Dat men het nu met een "C" schrijft, is gewoon het gevolg van het Franstalige overwicht dat er in onze vroegere kolonie altijd geweest is en daar pas ik voor.
Wat zich deze week in de Mechelse kathedraal en bij Mgr Daneels thuis heeft afgespeeld, is echt iets met een hoog Monty Python gehalte. De Belgische Justitie heeft zich nog eens getoond, langs haar gekste zijde dan wel. Dezelfde justitie, die er niet in slaagt de criminelen in dit land de baas te worden, waarvan rechters onderling elkaar aanklagen, die mensensmokkelaars en drugsbaronnen moet laten gaan o.w.v. zgz procedurefouten en nog van dat moois, diezelfde justitie gaat dan eens laten zien wat ze kan. Achter zaken aan gaan die dertig en veertig jaar oud zijn, die - op een uitzondering na - allemaal verjaard zijn en waarvan een groot gedeelte waarschijnlijk zelfs berust op valse of toch zeker niet correcte beschuldigingen. Ondanks de miserie voor de betrokkenen, kan er nog gelachen worden met het onderzoek naar de Bende van Nijvel. Die is tenminste nog niet verjaard. Of met het proces tegen Beaulieu, dat zich al meer dan twintig jaar voortsleept. Maar graftombes gaan openbreken in de crypte van een kathedraal omdat "iemand" zou gezegd hebben dat zich daarin dossiers over seksueel misbruik in zouden bevinden, is kolder van de allerbedenkelijkste soort. Ik heb er geen andere verklaring voor dan dat dit gewoon papenvreterij is, waar e.o.a. loge achter zit. Daarmee wil ik niet zeggen dat het seksueel misbruik in de Kerk ook maar ergens goed te praten is. Maar voor zaken die verjaard zijn zoveel mankracht inzetten, terwijl men niet eens genoeg personeel heeft om criminelen te begeleiden die naar het gerechtsgebouw moeten gebracht worden (en die daarom moeten worden vrij gelaten), is de grootste nonsens die ik me kan voorstellen. "Watje" De Clerck kwam weer met e.o.a. wollige uitleg voor de pinnen. De man moet een dik vel hebben om er niet de brui aan te geven, net zoals zijn partijgenoot en serie-ontslagnemer Leterme trouwens. Ge weet wel: van die partij die zgz het staatsbelang altijd boven het partijbelang heeft laten primeren. God, in wat voor land leven wij?
Dat de multicultuur een verrijking zou zijn, is al lang een achterhaald thema. Voor zover dat nog nodig mocht zijn, heeft een socioloog aan de universiteit van Maastricht, een zekere Jaap Donkers, dat zopas bewezen met een wetenschappelijke studie. Daaruit blijkt, dat op gemengde scholen zowel autochtone kinderen als kinderen met een migrantenachtergrond slechter presteren dan op ethnisch homogene scholen (de zogenoemde "witte" scholen). Dronkers haalde veel van zijn gegevens uit het Pisa-onderzoek dat elke drie jaar wordt afgenomen bij vijftienjarigen uit zevenenvijftig Europese landen, waaronder ook België. Vooral leerlingen uit islamitische landen doen het slecht tot zeer slecht en dat terwijl die achterstand niet te verklaren valt door hun sociaal-economische achtergrond. In simpele woorden betekent dat laatste, dat het niet komt omdat ze bv thuis arm zouden zijn. "Kennelijk", zegt Dronkers, "zijn bepaalde islamitische waarden en normen contraproductief in de westerse samenleving". Zo hoort men het ook eens uit onverdachte hoek. De studie van Dronkers brengt trouwens nog iets interessants naar voor: leerlingen uit Zuid-Oost Azië (zeg maar China, Japan en Korea) zorgen niet voor een verwatering van ons onderwijs. Integendeel, hun aanwezigheid heeft een positief effect. Het is bv niet voor niets dat Aziatische inwijkelingen in Canada gemakkelijk worden toegelaten, zeker als ze ook geschoold zijn. Canada - zoals trouwens ook de VS - selecteert zijn immigranten. Naar die landen gaat men als men wil werk vinden. Naar Europa komt men als men geld en steun wil krijgen zonder daarvoor te moeten werken. De vraag is maar hoelang het armlastige Europa dat nog gaat volhouden...
Zelden heeft een verkiezingsslogan zo hol geklonken als deze "Nooit opgeven" van CD&V. Amper tien dagen na de stembusnederlaag geeft het boegbeeld van de partij het zelf al op. Niet dat zij alle schuld treft, maar ze heeft het spel van Leterme toch maar meegespeeld vanaf het moment dat ze Van Deurzen heeft opgevolgd als partijvoorzitter. Ze zal trouwens niet in een zwart gat vallen, want ze was en is nog altijd europarlementariër, met een dikbetaalde wedde. De partij gaat de hele zaak zgz laten onderzoeken door een eigen onderzoekscommissie, geleid door Servais Verherstraeten, de man die heel die tijd fractieleider was en de partij steeds door dik en dun heeft verdedigd. Wie gelooft die man nog? Hetzelfde geldt voor Vervotje, die samen met Leterme ontslag nam, alhoewel haar ontslag nooit gevraagd werd. "Samen gevangen, samen gehangen", zoals Jos Van den Eynden dat vroeger schreef in zijn Volksgazet. De conclusie is vrij simpel: CD&V is afgestraft door zijn eigen arrogantie waarbij Leterme en Co dachten zich alles te kunnen veroorloven. Zij wisten wat goed was voor de mensen, zo dachten ze althans. Het lot kan wreed zijn. Uitgerekend de man die door Thyssen werd binnengeloodst bij Unizo en door Leterme in zijn Vlaamse deelregering, Kris Peeters dus, wordt de laatste hoop van de verslagen kadodders. Exit het ACV/W, leve Unizus en zo!
Bij CD&V zit men in zak en as. Ze hadden er echt op gerekend dat Vlaanderen hun (nog maar eens) alles zou vergeven, "met de dood in het hart", zoals ze dat al decennia lang gewend zijn. Het heeft niet mogen zijn en nu zitten ze met de gebakken peren. Zelfs het afhaken van Leterme als boegbeeld van de partij, heeft niet geholpen. Misschien was dat - op langere termijn gezien - wel de grootste fout die de partij gemaakt heeft. Mocht CD&V naar de verkiezingen getrokken zijn mét Leterme als boegbeeld, dan had de partij ook klop gekregen - misschien zelf meer dan nu - maar dan had men Leterme bij het groot vuil kunnen zetten en had men een reden om na de rammeling met een schone lei te kunnen herbeginnen. Nu heeft Marianne Thyssen de schok moeten opvangen, is daar niet in geslaagd en kan daarvoor moeilijk worden op aangesproken. Dat de partij zich compleet verbrand had, door persé te willen doorgaan met een regering zonder meerderheid in Vlaanderen, is niet in de eerste plaats de schuld van Thyssen, maar van Leterme. Die Leterme heeft zich ondertussen teruggeplooid naar zijn eigen regio, waar hij een toch een beste beurt heeft gemaakt. Dat maakt, dat de partij hem zo maar niet opzij kan zetten en er anderzijds geen valabel alternatief is. Gelukkig is er de "Vlaamse George Clooney", zijnde Kris Peeters. De man heeft zich wijselijk niet bezig gehouden met de federale verkiezingen en is nog steeds Vlaams minister-president in een regionale regering waarin de partij nog wél meetelt. Het zou dan ook kunnen, dat de machtsbalans binnen CD&V omslaat naar de Vlaamse kant. Beter laat dan nooit. Peeters is het enige valabele alternatief dat CD&V voorlopig kan bieden. Het zal moeten betekenen dat de partij deze keer resoluut de Vlaamse kaart trekt. Zeker als De Wever niet zou slagen, zal het de Vlaamse deelregering zijn die het initiatief zal moeten nemen en dan kan het nog altijd de goede kant uitgaan.
Uit de reacties van Armand De Deckèr (MR), ontslagnemend voorzitter van de senaat, na zijn bezoek aan Bart De Wever, valt in ieder geval op te merken, dat het Franstalige front niet meer zo heterogeen is als het altijd geschenen heeft. Partijvoorzitter Reynders mag dan achteraf nog komen vertellen, dat er nog helemaal niets gebeurd is (dat klopt ook), het is veelbetekenend dat ook in het Waalse landsgedeelten er heel wat politici rondlopen die hun buik vol hebben van het gestook van Maingain en zijn drie illegale burgemeesters. Als de tandem De Wever/Di Rupo erin slaagt een coalitie van N-VA, PS/SP.a, CD&V en MR in elkaar te knutselen, met een totaal van 110 zetels, dan mogen er daar al drie FDF-ers bij zijn, hun totaalgewicht is dan verwaarloosbaar, zoals ik al schreef in mijn blog van 19 dezer ("de tweederde meerderheid"). Voorlopig zat ik er dus nog niet zo ver naast en mag ik misschien ook gaan solliciteren voor een job bij N-VA, zoals - naar het schijnt - al een 400-tal (!) gegadigden dat al hebben gedaan. Zoals ik vroeger ook al eens schreef (in mijn blog "Nog zes keer slapen" van 7 dezer), heeft de overwinning veel vaders en ook veel volk die daarvan een graantje wil meepikken. Dat wil dan weer niet zeggen, dat er bij die 400 niet enkele mensen bij zijn die De Wever ook effectief zouden kunnen helpen. Zo viel er ook al de naam van Herman De Bode, een van de onderschrijvers van het "Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen". De man werd desnoods als topman bij het consultantsbureau McKinsey op een zijspoor gezet o.w.v. zijn Vlaamse uiting. De Wever zal steun van onderlegde Vlamingen zeker kunnen gebruiken. Zijn N-VA mag dan al wel de verkiezingen gewonnen hebben, de partij heeft zeker geen experten teveel. Dit in tegenstelling bv tot de PS, die kan terugvallen op een organisatie met alles erop en eraan, die al enkele decennia meedraait op het hoogste niveau. Als hij zich niet wil laten ondersneeuwen, zal Bartje het met zijn welsprekendheid alleen niet halen. Zoals Horatius het ooit zegde: "Nec scire fas est omnia" (je kan ook niet alles weten).
In mijn blog van 16 dezer ("de afspiegelingsregering") had ik het er al over: we gaan weer een heel wat nieuw wetstraatees bij leren. Het nieuwste is de "Noord- en Zuidflank". Dat gaat hier niet over de geluidsoverlast rond Zaventem, maar over een virtuele scheiding binnen de N-VA. De Noordflank is de strekking met o.m. De Wever, Jambon en Bracke, in feite de strekking centrum-rechts, waaronder heel wat kiezers die zijn overgekomen van CD&V en Open VLD. De Zuidflank zijn de echte Vlaamsnationalisten, waaronder de overstappers vanuit LDD en het Vlaams Belang. Voor De Wever begint vandaag het echte werk. De verkiezingen was het gemakkelijkste gedeelte, blijkt nu. Het moeilijke stuk is, daar een vervolg aan te breien. Dat begint dus reeds in de eigen partij, waar men moet opletten niet tot een spreidstand te komen (de zgz "spagaat"). Eerder verontrustend, althans in mijn ogen, is het feit dat De Wever - althans volgens een interview in de Gazet van Janssens - zou gezegd hebben, dat een tweederde meerderheid voor hem niet absoluut noodzakelijk is. Wel, als dat waar zou zijn, dan gaan we weer Leterme achterna. Zelfs met een eventuele beloofde steun vanuit de oppositie (o.m. door Open VLD, die dat heeft laten uitschijnen), blijf je dan immers ongedekt voor politieke chantage. En dat zal niet uitmaken van welke "flank" die zal komen. "Chi vivrà vedrà" ("wie leeft zal zien": mijn Italiaans is beter dan mijn Latijn!).
Zowat de belangrijkste slogan, waarmee de SP.a naar de federale verkiezingen van 13 juni trok, was het verhogen van de pensioenen met 200 euro. Dat is niets teveel, als men weet, dat dit land zoal mede van de laagste pensioenen van heel Europa kent. Vooral oudere gepensioneerden, die in hun tijd nog niet bekend waren met al de huidige soorten pensioensparen, zijn hiervan de dupe. De SP.a steekt zich hier echter de vinger in het eigen oog. Wie was nl de laatste twintig jaar verantwoordelijk voor de Belgische pensioenen? "Geniet" mee: 1990-1992: Gilbert Mottard (PS) 1992-1994: Freddy Willockx (SP) 1994-1999: Marcel Colla (SP) 1999 : Jan Peeters (SP) 1999-2004: Frank Vandenbroucke (SP, nu SP.a) 2004-2007: Bruno Tobback (SP, nu SP.a) 2007-2008: Christian Dupont (PS) 2008-2009: Marie Arena (PS) 2009- * : Michel Daerden (PS) Met andere woorden: het waren allemaal socialisten! Dat houdt in, dat deze partijen (VL/W) gewoon onbekwaam zijn om de portefeuille van pensioenen te beheren en er feitelijk geen aanspraak meer op zouden mogen maken. Zeker met de babyboomers in aantocht, waarbij het aandeel van de pensioenen in de begroting over enkele jaren zal verdrievoudigen, zou het crimineel zijn deze post te geven aan een partij die er twintig jaar lang niets van terecht gebracht heeft.
Bart De Wever en Elio Di Rupo zijn ondertussen begonnen aan een soort mission impossible. Hun onderneming maakt alleen een kans als er een echte staatshervorming uit voortkomt en dat wil zeggen, dat men over een tweederde meerderheid moet kunnen beschikken. In elk ander geval zal men opnieuw terecht komen in het straatje zonder einde, waar Leterme nooit is uit geraakt. Zo'n tweederde meerderheid moet daarenboven een voldoende aantal zetels op overschot hebben, dit om te vermijden dat een enkele strekking of zelfs een deel ervan chantage zou kunnen te plegen. Hierbij wordt automatisch gedacht aan Madame Millefoisnon en taalracist Maingain. Om een tweederde meerderheid te hebben in het federale parlement moet men minstens over 100 van de 150 zetels kunnen beschikken. 101 of 102 is echter niet voldoende. Er is feitelijk maar één plausibele oplossing : N-VA, CD&V, PS, SP.a en MR. Zo'n coalitie zou over 110 zetels beschikken, zonder de groenen en zonder de gauchisten van Milquet. Daar zitten dan nog wel Maingain en zijn FDF-ers bij, maar die kunnen met hun twee tot drie zetels geen chantage plegen en zouden dus eventueel quantité negligeable worden. Het MR zou dan wel telkens voor een voor hen niet gemakkelijke keuze worden gesteld, maar het alternatief zou zijn: géén MR. Men zou zelfs een stap verder kunnen gaan (en dat behoort tot de mogelijkheden), nl de Waalse deelregering te herschikken en Ecolo te vervangen door MR. Als die laatste partij wil blijven meespelen, krijgt ze dan meteen niet alleen ministers in de federale, maar ook in de regionale regering. Als lokmiddel kan dat tellen. Als bovenstaande niét zou lukken, dan zal er van een staatshervorming niet veel in huis komen. N-VA zou dan best de stekker eruit trekken en het is zo goed als uit te sluiten dat CD&V zich een tweede keer op rij zou gaan verbranden aan een regering met een Franstalige meerderheid, dan nog versterkt met de anti-Vlaamse groenen. Kortom, het wordt nog spannend.
Bovenstaande uitspraak komt uiteraard niet van mij, maar van Marianne Thyssen tijdens het zgz "grote debat" op de VRT. Ze werd (ook) daarvoor op gehoon onthaald en de uitslag van de verkiezingen bevestigt, dat haar partij zeker op dat punt niet zal gescoord hebben. Watje De Clerck mag dan nog honderd keer komen vertellen "dat hij er aan werkt", het resultaat is bedroevend. - De gevangenissen blijven overvol. Ondanks het feit dat men een 500-tal gedetineerden naar het Nederlandse Tilburg heeft kunnen versassen, blijft het aantal gevangenen in Belgische gevangenissen stijgen en niemand heeft enig idee wanneer daar effectief iets aan zal worden gedaan.. - De illegale gebedslezer, die de dood van een lesbische Marokkaanse (!) op zijn geweten heeft, werd ondertussen wel vrijgelaten, zogezegd in afwachting van zijn proces. Volgens mij is die kerel ondertussen al lang het land uit. - Wie nog niet het land uit zijn, zijn enkele leden van een groep Indische mensensmokkelaars. Zij werden vorig jaar door de politie gevat na een grote opruimingsoperatie. Na negen maanden werden ze echter al "voorwaardelijk" vrij gelaten, omdat hun preventieve opsluiting zgz niet langer gerechtvaardigd was. Dat er op het proces toch nog enkele kwamen opdagen was, doordat ze ondertussen opnieuw werden gevat voor dezelfde feiten, waarvoor ze dan weer een nieuw proces zullen krijgen. Enfin, zo'n soort perpetuum mobile. - De dronken chauffeur, die drie meisjesstudenten dood reed, kreeg een voorwaardelijke straf met de goede raad van de rechter om voortaan wat voorzichtiger te zijn. Hiertegen heeft het parket dan toch maar beroep aangetekend. - Dat men beroep aantekent, wil daarom niet zeggen, dat men dan veroordeeld zal worden. Dat maakte de crèchehoudster uit Mechelen mee, die beschuldigd werd van nalatig verzuim, nadat een baby in haar crèche in zijn braaksel was gestikt. De vrouw werd in beroep niet alleen vrijgesproken, ze mag ook verder haar crèche uitbaten. - De brandstichter die - misschien wel onrechtstreeks - verantwoordelijk is voor de dood van een allochtone groenteboer en zijn twee zonen, kreeg drie maanden voorwaardelijk. Dat de weduwe en haar schoonbroer daarna door het lint gingen, was misschien niet volgens het Belgische boekje, maar ergens wel begrijpelijk. Mensen met een andere culturele achtergrond kunnen anders reageren. In zo'n gevallen hoort ge de wereldverbeteraars niets meer zeggen over hun "culturele verrijking". - Dat voorgaande telt trouwens ook voor die Iraniër, sorry, die "Belg" van Iraanse oorsprong, die een rechter en haar griffier doodschoot in het Brusselse vredesgerecht. Helemaal niet goed te praten, maar ergens wel te begrijpen dat mensen soms over hun toeren gaan als men ziet en hoort wat voor gerechtelijke uitspraken en wat voor gerechtelijke opvolging van vonnissen er hier plaats grijpen. "Het gaat goed met onze justitie", zegt Marianne Thyssen. Leeft dat mens misschien in een andere wereld, de virtuele tsjevenwereld misschien?
Filip Dewinter, nooit verlegen om een straffe uitspraak, heeft op Twitter verteld dat hij naar Namibië verhuist, mocht Di Rupo eerste minister van België worden. Het zal wel een zoveelste boutade zijn (hij blijkt er alleen op vakantie te gaan), maar toch verwoordt hij de bekommernis van vele Vlamingen, die vinden dat het niet kan dat een Waal hier eerste minister wordt van de federale regering. Ik ben het daarmee niet eens. Voor mij mag Di Rupo (of Magnette) gerust premier van dit onzalige land worden. Ik had vroeger ook geen probleem mocht Reynders premier geworden zijn. De reden daarvoor is, dat alle Vlaamse federale premiers die wij de laatste 38 jaar hebben gehad, van soms overtuigde Vlamingen even overtuigde belgicisten zijn geworden die niet zelden Vlaanderen meer scha dan voordeel hebben gebracht. Dat geldt zo voor Martens, Dehaene, Verhofstadt en Leterme. Dehaene was misschien al meer belgicist, maar Martens is ooit voorzitter van de Vlaamse hoogstudenten geweest (die zelfs om wapens riep!). De grootste ontgoocheling was in elk geval Verhofstadt, die zelfs zijn eigen geschriften (zijn eerste drie burgermanifesten) compleet verloochend heeft. Hoe het tenslotte met Leterme is afgelopen, zal iedereen ondertussen wel weten. Buiten de premiers was er trouwens ook nog Hugo Schiltz dé man van dé Vlaamse oppositie in zijn tijd, die "maar" vice-premier werd, maar al "Leve België" begon te roepen. Hij werd daar later trouwens voor beloond met een Belgisch staatsministerschap. De Wever zou gek zijn, mocht hij aanvaarden premier te worden van een land dat hij in feite liever opgedoekt zou zien. Ook hij zou dan elke maandagmorgen bij de koning verslag moeten gaan uitbrengen. Zie je dat al zitten? Laat zoiets maar over aan bv Di Rupo. Nóg leuker zou zijn, mocht Albert II aftreden en Philippe I de troon bestijgen. Stel u voor, elke maandagochtend een colloquium Philippe de Taaie met Elio di Pippo! In het Frans, uiteraard, want - ondanks veel goede wil en inspanning, krijgt de man met het rode strikje dat zware Nederlands maar moeilijk correct over zijn lippen. Dat geldt trouwens ook voor zijn Engels, zoals pas gebleken is op zijn internationale persconferentie van gisteren, waar hij alles van een briefje moest aflezen en zelfs dat met veel moeite tot een goed einde kon brengen. Mocht Di Rupo premier worden en hij dit jaar nog enkele Europese vergaderingen voorzitten, dan wordt ook dat lachen geblazen. Met Di Rupo gaan we ons dus waarschijnlijk belachelijk maken. Wel, liever dat dan nog eens een Vlaamse uitverkoop mee te maken. Laat Elio nu maar eens voor Waalse toegevingen zorgen. Daar wachten we al op sinds 1830.
Wie herinnert zich niet de nieuwe uitdrukkingen uit de oranjeblauwe onderhandelingen van 2007: de borrelnootjes, de schootnota, de vette vis. Blijkbaar gaan we nu voor een tweede rondje van dat soort politieke vondsten. De eerste ervan is alvast: de afspiegelregering. De afspiegelregering is een federale regering die een afspiegeling is van de huidige gewestregeringen. In dit geval dus een regering met socialisten, christen-democraten, N-VA en Ecolo. Dat zou alvast inhouden dat iemand zoals Maingain er niet bij zou zijn. Jammer genoeg heeft men zelfs met deze combinatie niet genoeg zekerheid om een solide tweederde meerderheid te hebben, nodig voor een grondwetsherziening. Men zou er dan bv de groenen bij moeten nemen. Alleen al het idee dat die belgicisten mee zouden doen, is een garantie dat Vlaanderen het mag vergeten. Geen afspiegelregering dus. Misschien dan maar een met alle traditionele partijen van noord en zuid, plus de N-VA. Dan heeft men er Maingain echter wél bij. Hoe men het verder ook draait of keert, het zal voor De Wever geen gemakkelijke opdracht worden. Zijn grootste hoop is dan ook gevestigd op Di Rupo die, naar men hoopt, ruime toegevingen zal doen om toch maar eerste minister te kunnen worden. Als De Wever echter slim is (en dat is hij), dan moet hij doen wat hij al eens gezegd heeft: eerst een consensus vormen in Vlaanderen. De V-partijen haalden op 13 juni 45 procent van de stemmen in Vlaanderen. Dat is 9 procent meer dan in 2009. Jammer genoeg vertaalt zich dat niet evenredig naar de zetelvorming toe, omdat het aandeel van LDD niet kan worden verzilverd wegens het niet behalen van de kiesdrempel. Als CD&V voor één keer eens woord houdt en vijf minuten politieke wil toont, dan moet zij mee op de Vlaamse kar springen. Op paars moet voorlopig niet gerekend worden. Die partijen bereiden nu al hun volgende verkiezingsnederlaag voor. Marianne Thyssen heeft de maandag na de verkiezingen echter opnieuw verwezen naar de vijf resoluties van het Vlaams Parlement. Die dateren, nota bene, al van 1999 en omhelzen o.m. een verregaande fiscale autonomie voor de gewesten, een ondergeschikt statuut voor Brussel en de overdracht van het gezondheids- en gezinsbeleid naar de regio's. Daarin was toen nog geen sprake van confederalisme, maar dat hoeft ook niet meteen. De Wever is altijd al voorstander geweest van een stapsgewijze politiek. Als de V-partijen én CD&V daarover een consensus boeken, dan pas kan men de andere partijen, de francofone inbegrepen, voor de keuze stellen. Als die dan niet mee willen, dan geen premier Di Rupo en geen vervolg voor de NV België. Kortom: wij hebben een Uilenspiegel-, geen afspiegelregering nodig.
Waar is het gejubel om de actieve welvaartstaat? Wat schiet er over van de toekomst die Verhofstadt ons land bieden zou? Ondertussen, sinds 2003, is zijn eigen partij aanbeland bij verkiezingsnederlaag nummer vier en die van de SP.a bij nummer drie. Paars is op sterven na dood en is er veel slechter aan toe dan het Vlaams Belang dat het heel die tijd heeft moeten doen zonder de steun van de media. De Vlaamse socialisten zeggen, ondanks alles, bereid te zijn in een nieuwe federale regering te stappen, waarschijnlijk onder de vleugels van de PS, de DDR-partij van België. Zelf stelt SP.a niets meer voor. Ondanks de kloeke retoriek op 1 mei en tijdens de kiescampagne, spreken de Vlaamse socialisten geen werkende mensen meer aan. De enige werkende mens op hun lijst, Rudi Kennes van Opel Antwerpen, werd niet eens verkozen (evenmin als drie jaar geleden de vakbondsman van Volkswagen Vorst). Wat er nog overblijft is een elitair clubje voor even elitaire kiezers, meestal met een functie bij de overheid, de politieke correcte media of in de vakbond. Dat de partij wat meer stemmen zou kunnen halen door bv ook eens wat Vlaamsgezind te zijn, hebben ze bij de SP.a ook nog altijd niet gesnapt. De enige voorman met een enigszins Vlaamse reflex, Frank Vandenbroucke, werd na de regionale verkiezingen bij het groot vuil gezet, dit ondanks het feit dat hij hun belangrijkste pion was in die verkiezingsslag. Dat de partij nu niet méér klop heeft gekregen, dankt ze aan het feit dat ze diezelfde Vandenbroucke weer heeft opgevist. Als lijstduwer haalde hij ei zo na evenveel stemmen als lijsttrekker Vande Lanotte, nog zo'n elitair boegbeeld dat de werkende klasse niet aanspreekt. Bij Open VLD was het al niet veel beter, met dit verschil, dat men daar tenminste een flink deel van de oude garde opzij heeft gezet. Zeg maar, de generatie die de actieve welvaartstaat om zeep heeft geholpen. Dat Vanhengel vandaag komt janken dat men hem niet genoeg "respect" heeft betoond, zal daar weinig aan veranderen. Eerst zeggen, dat dit België virtueel failliet is en dan respect vragen als minister van Begroting, is ook een moeilijke oefening... Kortom, in de heisa rond de overwinning van de N-VA en de klopping van CD&V is het wat goedkoop om alleen uit te pakken met het verlies van VB en LDD. Paars is doodziek en de SP.a zal zeker niet genezen van nog eens een kuur onder de hoede van de PS.
Het zijn al bij al toch historische verkiezingen geworden, gewonnen dan nog door een echte historicus. Een partij die enkele jaren geleden op sterven na dood was, haalt in Vlaanderen meer dan een kwart van de stemmen. Het is ook de eerste keer sinds de Tweede Wereldoorlog, dat de traditionele partijen samen geen 50% van de Vlaamse stemmen hebben gekregen. Het verschijnsel Lijst De Decker is herleid tot zijn essentie: De Decker, solo. Zelfs de SP.a slaagde er niet in, na drie jaar oppositie, ook maar één zetel bij te winnen. Ze verloren er zelfs. Dat laatste geldt ook voor het Vlaams Belang, dat een deel van zijn kiezers ziet wegvloeien naar de N-VA, waarvan nationalistisch Vlaanderen hoopt dat die eindelijk eens iets gaat verwezenlijken van de vele Vlaamse dromen. De beschuldiging die Vlaams Belang regelmatig krijgt van de politiek-correcte media, dat de partij maar aan de zijlijn blijft staan, is niet correct. Ze moet wel omdat diezelfde media haar geen media-aandacht bieden en zelfs geen betaalde reclame van de partij aanvaarden. Het is niet het Vlaams Belang dat hier in de fout gaat, maar de media zelf. Als men de situatie vergelijkt met Nederland, waar Wilders wél bij de gesprekken betrokken wordt, dan ziet men pas hoe achterlijk de Belgische politiek is. Diezelfde media, De Standaard op kop, bazuinen nu uit dat het einde van het Vlaams Belang in het zicht is. Daar geloof ik niets van. De partij mag dan enkele procenten verloren hebben, ze heeft nog steeds een stevige basis en een goede organisatie. Alles zal afhangen in hoever centurion De Wever iets gerealiseerd zal krijgen van zijn plannen, al dan niet stapsgewijs. Als hij er evenmin iets van bakt als de vorige belovers, dan zal ook hij de volgende keer niet meer moeten rekenen op vlottend Vlaanderen. Van de 800.000 stemmen die Leterme vorige keer kreeg op de senaatslijst, blijven er nog zo'n kwart miljoen van over bij Marianne Thyssen. Voorzitter Valkeniers heeft in elk geval zijn steun aan De Wever toegezegd voor alle initiatieven die Vlaanderen baat bij kunnen brengen. De twaalf procent die het Vlaams Belang nu nog vertegenwoordigt is een stuk lager dan wat we ooit gewend waren, maar niet onbelangrijk in de optelsommen die later wel eens zouden moeten gemaakt worden.
Op het ogenblik, dat ik dit verslag schrijf, is het 19.40 uur en zijn de meeste uitslagen van de federale verkiezingen bekend. Ik ben niet zinnens daar veel commentaar bij te geven, ook al omdat de uitslagen vrij goed de peilingen gevolgd zijn. Dat is eerder de uitzondering die de regel bevestigt (zie maar wat er nog deze week in Nederland is gebeurd). Het wordt nu wachten wat De Wever met zijn overwinning zal kunnen bereiken. Het steeds groter wordende vlottend Vlaanderen, dat eerst voor de Volksunie stemde, dan voor het Vlaams Blok/Belang, dan voor Leterme, kijkt nu hoopvol uit naar de historicus uit Antwerpen die uit hoofde van zijn beroep weet wat een Pyrrusoverwinning is. Winnen in Vlaanderen levert niets op, als men het later niet kan verzilveren in België. Er zal dus in de eerste plaats met de PS van Di Rupo moeten gepraat worden, de enige partij die in het zuiden van het land heeft gewonnen. Hopelijk zal dat kunnen zonder Milquet en/of Maingain als stoorzender(s) Als dat laatste wél gebeurt, dan is er geen kans op een oplossing en is het zaak dat de Vlaamse deelregering aan bod komt. Het zou meteen dé kans zijn voor Kris Peeters om zich bij CD&V op het voorplan te hijsen. Hij is de enige Vlaamse christen-democraat die (nog) niet gerecupereerd is door het Belgische systeem. Een tweede optie is een front van de V-partijen mét het jeugdige bestuur van Open-VLD, al lijkt dat niet meteen zo evident. De blauwe veulens hebben echter de moed gehad Leterme's regering te doen vallen. Een tweede moedige beslissing richting Vlaanderen zou voor een ommekeer kunnen zorgen. Of ben ik weer aan het dromen?
Het is feitelijk straffe kost dat in een zgz democratisch land een meerderheid van een bevolking al 180 jaar geminoriseerd kan worden. Dat dit maar blijft duren, heeft te maken met het feit dat allerlei nationale instanties er hun hele gewicht tegenaan smijten, te weten: het Hof, de Kerk, het leger, de vakbonden en het grootkapitaal. Dat de toestand nu (eindelijk?) aan het veranderen is, heeft ook te maken met het feit dat die behoudsgezinde instanties ook niet meer zijn wat ze waren. Met het Hof wordt openlijk gelachen. De Kerk heeft de dag van vandaag andere zorgen dan de bevolking te vertellen dat Vlaams kiezen niet correct is. Het leger is in volle afbouw. Alleen de vakbonden en het grootkapitaal blijven hun invloed aanwenden om dit niet werkzame België toch maar in stand te kunnen houden. Als de vakbondsbazen het voor het zeggen hadden (zij, die ook nooit democratisch verkozen werden), dan zou het er voor de V-partijen slecht uitzien. Dat hebben Cortebeeck en De Leeuw al duidelijk gemaakt. In de laatste rechte lijn naar verkiezingszondag dragen ook enkele grootkapitalisten hun steentje bij om de man in de straat ervan te overtuigen hoe belangrijk België wel is. Thomas Leysen, de grote baas van Umicore (en van nog wel enkele andere maatschappijen) heeft daarvoor al heel wat ruimte gekregen in onze politiek-correcte media. Dezelfde Leysen die ooit dreigde met zijn bedrijf Ahlers uit België te zullen vertrekken, mocht het Vlaams Blok de macht grijpen in Antwerpen. Nu heeft men ook Albert Frère voor de Belgische ploeg gespannen. Voor wie de man niet zou kennen: Frère is veruit de rijkste Belg op deze aardkloot. De enige die voorkomt in de Forbes 500 van de rijkste mensen ter wereld. Zijn persoonlijk vermogen wordt op 2 miljard euro geschat. De man heeft in Le Soir de kans gekregen zijn ongerustheid over een mogelijke splitsing van België te veroordelen. We zouden ons daarover helemaal niet druk mogen maken. Albert Frère mag dan nog de Belgische nationaliteit hebben, hij woont al decennia lang in la douce France. Erger nog: het was dezelfde Frère, die ooit de Bank Brussel-Lambert (BBL) verkocht aan het Nederlandse ING, die de enige Belgische petroleumgigant, Petrofina, verkocht aan het Franse Total en het nationaal elektriciteitsbedrijf aan het eveneens Franse Suez. M.a.w. het is het klassieke geval van "luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden", of, om het nog duidelijker te stellen: "hou België in stand zodat ik er nog veel geld aan kan verdienen door alles wat nog Belgisch is later ook nog eens te kunnen versjachelen." Arme Walen, die zelf overwegend links kiezen, maar voor het verdedigen van hun levenstandaard beroep moeten doen op een superkapitalist, die toevallig op hun grondgebied geboren is, maar er zelf geen eigen geld meer in wil steken...
De man die het hele N-VA-verhaal, als zou die partij de schuld zijn van een verhoging van de Belgische rente op staatspapier in de internationale markten, de wereld heeft rondgestuurd, blijkt niemand minder te zijn dan Luc Coene, ooit kabinetschef van de paarsgroene regering Verhofstadt en tegenwoordig vice-gouverneur van de Nationale Bank. Als beloning voor die eerste job was hij door de koning al tot minister van staat benoemd en ondertussen is hij reeds aangeduid om gouverneur van de nationale bank te worden, zodra Guy Quaden daar met pensioen gaat. In zijn huidige positie heeft die Coene helemaal niet het recht dergelijke kwakkels rond te sturen. Niet de N-VA, maar hijzelf heeft ervoor gezorgd dat er in de internationale financiële middens onrust is gezaaid. Ondertussen is de "spread", dat is het verschil tussen de Duitse en de Belgische rente op staatspapier, weer gedaald en ook dat is niet het gevolg van wat ook in de huidige Belgische politiek. Zomin als de politiek zich mag bemoeien met de nationale bank (officieel althans), zomin mag iemand van die bank zich mengen in de politiek. De reden dat het toch gebeurd is heeft, mijns inziens, een oorzaak. En die oorzaak heet Guy Verhofstadt. Luc Coene is aan Verhofstadt zijn ministerschap van staat én zijn job aan de nationale bank verschuldigd. Het zou me dan ook helemaal niet verwonderen, mocht de grootbezitter uit Toscanië achter heel dit verhaal zitten en dat het dan ook een fabeltje is dat Verhofstadt zich niet meer met de Belgische politiek zou bezig houden. Het was ook Verhofstadt die Marc Rutte, de overwinnaar van de Nederlandse verkiezingen, naar het Open VLD congres in Gent wist te halen. Niet toevallig Gent, de politieke thuisbasis van dezelfde Verhofstadt. Kortom, Open VLD werkt met een souffleur, want de "mayonaise" van de broekies die daar nu de wacht uitmaken, blijkt niet te pakken. Dat zou op zich niets onbetamelijks zijn, mocht het open en bloot gebeuren. Zoals het er nu aan toegaat, is het helemaal geen garantie op de geloofwaardigheid van de nieuwe club
Met bijna zo goed als alle stemmen geteld blijkt de rechterzijde in Nederland als de grote overwinnaar uit de verkiezingen te komen. De VVD van Rutte wordt er de nummer één, met 31 zetels en de PVV van Wilders haalt liefst 24 zetels (een winst van 15!). De rode PvdA blijft op 30 steken, een verlies van drie zetels dat als een overwinning wordt gevierd. Dé grote verliezer is het CDA van Balkenende, dat de helft van zijn zetels verliest en als partij zelfs kleiner wordt dan de PVV. Er zijn, voor wat het CDA betreft, nogal wat vergelijkingen met de zusterpartij CD&V in Vlaanderen. Ook Balkenende moest liefst viermaal voortijdig afhaken. Hij leidde vier kabinetten in acht jaar. Bijna Italiaanse toestanden (tenminste tot Berlusconi er zich mee bemoeide). Ook Balkenende was een specialist in wollig woordgebruik, net zoals onze Leterme. Alleen moet hem worden toegegeven, dat hij tenminste zelf de verantwoordelijkheid voor zijn beleid opnam en bij de verkiezingen geen vaandelvlucht pleegde zoals onze geitenhoeder uit de Westhoek. Nog een kenmerk van de huidige christen-democratiën in de Lage Landen is, dat die partijen hun eigen kiezers steeds in de steek hebben gelaten. Ze vragen zich eerst altijd af wat de ándere denken, niet wat hun eigen kiezers zouden willen. Met Marianne Thyssen is dat niet anders. Op eender welk gedurfd voorstel van de V-partijen, antwoordt ze steevast: "Ja, maar, dat gaan de francofonen/Walen/Brusselaars/ socialisten enz. nooit aanvaarden. En dan? Moet de partij dan afkomen met een voorstel dat eerst moet worden goedgekeurd door de concurrentie? Zondag is het beurt aan Vlaanderen om de partij van de Lamme Goedzakken een trap onder de broek te geven. Een partij die de grootste is in een regio die de meerderheid heeft, geeft die niet af om de eigen postjes te redden. De Vlaming is het beu als tweederangsburger behandeld te worden, zelfs door zijn eigen partij(en). Zondag krijgt hij dé kans om daarin verandering te brengen. Nog drie keer slapen.
