Het is feitelijk straffe kost dat in een zgz democratisch land een meerderheid van een bevolking al 180 jaar geminoriseerd kan worden. Dat dit maar blijft duren, heeft te maken met het feit dat allerlei nationale instanties er hun hele gewicht tegenaan smijten, te weten: het Hof, de Kerk, het leger, de vakbonden en het grootkapitaal. Dat de toestand nu (eindelijk?) aan het veranderen is, heeft ook te maken met het feit dat die behoudsgezinde instanties ook niet meer zijn wat ze waren. Met het Hof wordt openlijk gelachen. De Kerk heeft de dag van vandaag andere zorgen dan de bevolking te vertellen dat Vlaams kiezen niet correct is. Het leger is in volle afbouw. Alleen de vakbonden en het grootkapitaal blijven hun invloed aanwenden om dit niet werkzame België toch maar in stand te kunnen houden. Als de vakbondsbazen het voor het zeggen hadden (zij, die ook nooit democratisch verkozen werden), dan zou het er voor de V-partijen slecht uitzien. Dat hebben Cortebeeck en De Leeuw al duidelijk gemaakt. In de laatste rechte lijn naar verkiezingszondag dragen ook enkele grootkapitalisten hun steentje bij om de man in de straat ervan te overtuigen hoe belangrijk België wel is. Thomas Leysen, de grote baas van Umicore (en van nog wel enkele andere maatschappijen) heeft daarvoor al heel wat ruimte gekregen in onze politiek-correcte media. Dezelfde Leysen die ooit dreigde met zijn bedrijf Ahlers uit België te zullen vertrekken, mocht het Vlaams Blok de macht grijpen in Antwerpen. Nu heeft men ook Albert Frère voor de Belgische ploeg gespannen. Voor wie de man niet zou kennen: Frère is veruit de rijkste Belg op deze aardkloot. De enige die voorkomt in de Forbes 500 van de rijkste mensen ter wereld. Zijn persoonlijk vermogen wordt op 2 miljard euro geschat. De man heeft in Le Soir de kans gekregen zijn ongerustheid over een mogelijke splitsing van België te veroordelen. We zouden ons daarover helemaal niet druk mogen maken. Albert Frère mag dan nog de Belgische nationaliteit hebben, hij woont al decennia lang in la douce France. Erger nog: het was dezelfde Frère, die ooit de Bank Brussel-Lambert (BBL) verkocht aan het Nederlandse ING, die de enige Belgische petroleumgigant, Petrofina, verkocht aan het Franse Total en het nationaal elektriciteitsbedrijf aan het eveneens Franse Suez. M.a.w. het is het klassieke geval van "luister naar mijn woorden, maar zie niet naar mijn daden", of, om het nog duidelijker te stellen: "hou België in stand zodat ik er nog veel geld aan kan verdienen door alles wat nog Belgisch is later ook nog eens te kunnen versjachelen." Arme Walen, die zelf overwegend links kiezen, maar voor het verdedigen van hun levenstandaard beroep moeten doen op een superkapitalist, die toevallig op hun grondgebied geboren is, maar er zelf geen eigen geld meer in wil steken...
De man die het hele N-VA-verhaal, als zou die partij de schuld zijn van een verhoging van de Belgische rente op staatspapier in de internationale markten, de wereld heeft rondgestuurd, blijkt niemand minder te zijn dan Luc Coene, ooit kabinetschef van de paarsgroene regering Verhofstadt en tegenwoordig vice-gouverneur van de Nationale Bank. Als beloning voor die eerste job was hij door de koning al tot minister van staat benoemd en ondertussen is hij reeds aangeduid om gouverneur van de nationale bank te worden, zodra Guy Quaden daar met pensioen gaat. In zijn huidige positie heeft die Coene helemaal niet het recht dergelijke kwakkels rond te sturen. Niet de N-VA, maar hijzelf heeft ervoor gezorgd dat er in de internationale financiële middens onrust is gezaaid. Ondertussen is de "spread", dat is het verschil tussen de Duitse en de Belgische rente op staatspapier, weer gedaald en ook dat is niet het gevolg van wat ook in de huidige Belgische politiek. Zomin als de politiek zich mag bemoeien met de nationale bank (officieel althans), zomin mag iemand van die bank zich mengen in de politiek. De reden dat het toch gebeurd is heeft, mijns inziens, een oorzaak. En die oorzaak heet Guy Verhofstadt. Luc Coene is aan Verhofstadt zijn ministerschap van staat én zijn job aan de nationale bank verschuldigd. Het zou me dan ook helemaal niet verwonderen, mocht de grootbezitter uit Toscanië achter heel dit verhaal zitten en dat het dan ook een fabeltje is dat Verhofstadt zich niet meer met de Belgische politiek zou bezig houden. Het was ook Verhofstadt die Marc Rutte, de overwinnaar van de Nederlandse verkiezingen, naar het Open VLD congres in Gent wist te halen. Niet toevallig Gent, de politieke thuisbasis van dezelfde Verhofstadt. Kortom, Open VLD werkt met een souffleur, want de "mayonaise" van de broekies die daar nu de wacht uitmaken, blijkt niet te pakken. Dat zou op zich niets onbetamelijks zijn, mocht het open en bloot gebeuren. Zoals het er nu aan toegaat, is het helemaal geen garantie op de geloofwaardigheid van de nieuwe club
Met bijna zo goed als alle stemmen geteld blijkt de rechterzijde in Nederland als de grote overwinnaar uit de verkiezingen te komen. De VVD van Rutte wordt er de nummer één, met 31 zetels en de PVV van Wilders haalt liefst 24 zetels (een winst van 15!). De rode PvdA blijft op 30 steken, een verlies van drie zetels dat als een overwinning wordt gevierd. Dé grote verliezer is het CDA van Balkenende, dat de helft van zijn zetels verliest en als partij zelfs kleiner wordt dan de PVV. Er zijn, voor wat het CDA betreft, nogal wat vergelijkingen met de zusterpartij CD&V in Vlaanderen. Ook Balkenende moest liefst viermaal voortijdig afhaken. Hij leidde vier kabinetten in acht jaar. Bijna Italiaanse toestanden (tenminste tot Berlusconi er zich mee bemoeide). Ook Balkenende was een specialist in wollig woordgebruik, net zoals onze Leterme. Alleen moet hem worden toegegeven, dat hij tenminste zelf de verantwoordelijkheid voor zijn beleid opnam en bij de verkiezingen geen vaandelvlucht pleegde zoals onze geitenhoeder uit de Westhoek. Nog een kenmerk van de huidige christen-democratiën in de Lage Landen is, dat die partijen hun eigen kiezers steeds in de steek hebben gelaten. Ze vragen zich eerst altijd af wat de ándere denken, niet wat hun eigen kiezers zouden willen. Met Marianne Thyssen is dat niet anders. Op eender welk gedurfd voorstel van de V-partijen, antwoordt ze steevast: "Ja, maar, dat gaan de francofonen/Walen/Brusselaars/ socialisten enz. nooit aanvaarden. En dan? Moet de partij dan afkomen met een voorstel dat eerst moet worden goedgekeurd door de concurrentie? Zondag is het beurt aan Vlaanderen om de partij van de Lamme Goedzakken een trap onder de broek te geven. Een partij die de grootste is in een regio die de meerderheid heeft, geeft die niet af om de eigen postjes te redden. De Vlaming is het beu als tweederangsburger behandeld te worden, zelfs door zijn eigen partij(en). Zondag krijgt hij dé kans om daarin verandering te brengen. Nog drie keer slapen.
Terwijl de Nederlandse verkiezingen, die vandaag gehouden worden, helemaal in het teken staan van de economie, terwijl er in Groot-Brittannië door de nieuwe regering duchtig gesnoeid wordt in de staatsuitgaven en de Duitse regering zopas beslist heeft tot een draconische besparing van 80 miljard op vier jaar, komt hier een geleerde professor vertellen, dat het bij ons allemaal zo'n vaart niet moet lopen. De man heet Wim Moesen en wordt beschouwd als "de specialist van de openbare financiën" aan de KU Leuven... Volgens Moesen zullen onze uitgaven jaarlijks met 4% stijgen. Om onze begroting in evenwicht te houden, zou dat "maar" 206 miljard extra mogen zijn, terwijl het planbureau er 228 vooropstelt. Als enige voorwaarde, stelt Moesen, dat de economie dan wel elk jaar met twee procent moet groeien. In tegenstelling tot Moesen, ben ik geen specialist ter zake, maar toch kan ik rustig zeggen, dat hij verkeerd bezig is. Zelfs al zou hij gelijk hebben, dan is het absoluut not done dat hij zoiets nu gaat vertellen. Onze politiekers zullen het graag horen niet meer te zullen moeten besparen, zeker in Wallonië waar de uitvoering van aangekondigde verkiezingsbeloftes al zo'n zeven miljard extra zullen kosten. De twee procent groei zal België de eerste jaren trouwens meer dan waarschijnlijk niet halen, zodat Moesen straks altijd nog kan zeggen, dat hij gelijk had. Maar zelfs dat is niet waar. Volgens mij heeft de geleerde, maar niet verstandige man zelfs geen rekening gehouden met de kosten van de vergrijzing. Die bedragen momenteel reeds 3% (10 miljard euro) van de begroting, maar zullen in de komende jaren - als gevolg van de pensionering van de babyboomers generatie - oplopen tot zo'n 10% (een kleine 30 miljard). Met daarbij een overheidsschuld van rond de 100% van het bbp, is het belachelijk te doen alsof hier geen besparingen zouden nodig zijn. Zoiets daarenboven komen vertellen op één week van de verkiezingen, is op zijn minst een zaak met een politiekcorrect reukje. En er is nog meer van die onzin. Bv het feit dat de stijging van de Belgische rente zou te wijten zijn aan de opkomst van de V-partijen in het algemeen en N-VA in het bijzonder, is een gemene streek van de laatsten der belgicistische mohikanen. De reden daarvoor is gewoon, dat Duitsland zwaar blijft besparen en dat de financiële markten naar de Duitse staatsobligaties vluchten. Dat was bv zopas ook het geval met Ageas, de verzekeringspoot van het vroegere Fortis, dat voor honderden miljoenen euro's staatsobligaties van de zuiderse landen verkocht heeft en in de plaats Duitse obligaties heeft aangekocht. Zelfs specialisten ter zake, zoals Noels van Econopolis en de links-liberaal Paul De Grauwe, zeker geen flaminganten, spreken van een opgezet manoeuvre. Oostenrijk ziet zijn rente ook stijgen en daar is geen De Wever (misschien de geest van Haider?). Kortom, alle middelen zijn goed om de zoveelste Vlaamse opmars te stuiten. Laat ons hopen, dat het deze keer niet zal pakken en dat de doorsnee Vlaming genoeg flegma in huis heeft om de doodgravers van onze toekomst de woestijn in te sturen.
Wij kijken nogal gemakkelijk op naar Amerika als het om technologische vooruitgang gaat. Dat blijkt niet (altijd) te kloppen. Voorbeeld is het geknoei in de golf van Mexico, waar men er nu al drie weken niet in slaagt het gesprongen olielek te dichten. Het wordt pas echt dramatisch, als men weet dat er in ons eigen Vlaamse landje (én in Nederland) technische knowhow en middelen voorhanden zijn om zo'n ramp sneller de baas te kunnen. Zowel Deme als Jan De Nul beschikken over gespecialiseerde schepen, die tot veel meer in staat zijn dal de verouderde Amerikaanse vloot. Kijk maar eens naar wat onze bedrijven al verwezenlijkt hebben over de hele wereld, maar niet in Amerika. In de States kunnen onze baggeraars niet werken, dit n.a.v. de zgn "Jones Act", een wet uit 1920, die zegt dat vrachtvervoer per schip tussen Amerikaanse havens alleen mag gebeuren met schepen die in de Verenigde Staten zijn gebouwd. Als gevolg daarvan kunnen de gesofistikeerde schepen van onze Vlaamse baggeraars daar niet gaan helpen. Niet het splinternieuws valpijpschip dat met grote precisie stenen en zand tot op 2 km diepte kan storten, ook niet de schepen die olie kunnen opruimen - zowel boven als onder de zeespiegel - ook niet die schepen, die aarde en zand 150 meter voor zich uit kunnen spuiten en heel nuttig zouden zijn voor het maken van dammen. De natie met het grootste en modernste leger ter wereld, blijkt niet in staat de rotzooi voor zijn eigen kust op te ruimen. Zo zie je maar tot wat verouderde wetten in staat kunnen zijn. We kunnen er hier van meespreken. Nieuwe wetten maken is geen kunst, de oude afschaffen of aanpassen, lijkt heel wat moeilijker te zijn.
De overwinning heeft vele vaders. Dat is zo bij bv een voetbalploeg die het goed doet. Die krijgt dan ook steeds meer supporters. Dat blijkt ook zo te zijn met een politieke partij. Ik hou het in dit geval op wat ik "vlottend Vlaanderen" noem (zie mijn blog van 27 mei). Een steeds grote wordende groep Vlamingen zoekt al te lang al wanhopig naar een oplossing voor de onafhankelijkheid cq het confederalisme. Eerst was dat via de Volksunie, dan het Vlaams Blok/Belang. Daarna werd alle hoop op Leterme gevestigd, die het met zijn "vijf minuten politieke moed" eens zou oplossen. Nu is Bartje De Wever met zijn N-VA aan de beurt. Laat ons hopen, dat hij erin slaagt dit land tenminste naar een (soort) confederaal systeem te loodsen. Dat zou dan alvast een stap in de goede richting zijn. Men moet ook realist blijven. Peiling na peiling geeft ondertussen de N-VA meer kansen en CD&V minder. Het is te mooi om waar te zijn, maar "de mensen", waarover Leterme het steeds heeft, schijnen eindelijk e.e.a. begrepen te hebben. Het beste werd dit nog verwoord in een column in De Standaard van vorige week van de hand van Jan Verheyen. Nota bene: geen politicus, maar een gevestigde filmregisseur. Jan is de traditionele partijen kotsbeu en kan ze zijn stem niet meer geven. Als België een NV was, aldus Verheyen, dan is het rapport van hun beleid een pijnlijk onvoldoende. Moet je dan weer dezelfde spelers in het veld zetten, die er al twintig jaar een potje van maken? Ik dacht het niet." Op de uitspraak van De Wever dat de Vlaamse partijen nooit, maar dan ook nooit nog een federale regering zouden mogen dulden die geen meerderheid heeft in Vlaanderen, antwoordt Marianne Thijssen, dat de regering Leterme er zo voor stond omdat de N-VA eruit was gestapt. Dit klopt niet: de N-VA is uit het kartel gestapt, niet uit de regering, want ze zat er niet in, met zelfs geen staatssecretaris. Men kan niet uit een regering stappen waar men niet in zit! Als er later ooit een geschiedenis van Vlaanderen zal geschreven worden, zal men het Leterme en zijn ploeg niet kwalijk nemen dat ze de staatshervorming er niet door kreeg, eenvoudig omdat het haar aan een twee derde meerderheid ontbrak. Waar ze wél zal worden op aangerekend is, dat ze toch is doorgegaan, ondanks het feit dat ze in Vlaanderen geen meerderheid had. Zoiets "goed bestuur" noemen is een loopje nemen met de werkelijkheid. Nog zes keer slapen en dan gaan we weten wat die eerzucht CD&V zal gekost hebben.
De tsjevenpartij dacht zich alles te mogen permitteren. Nadat ze in 1999 in de oppositie terecht gekomen waren dank zij het handig misbruik van de dioxinecrisis door de heer Verhofstadt, kwam de partij terug aan de macht als "Vlaams" kartel, nadat het de restanten van de Volksunie aan boord had genomen en gered had van de politieke ondergang. De regionale verkiezingen van 2004 waren goed meegevallen en dank zij de steun van N-VA was ook de federale stembusuitslag een succes. Met een programma dat van het Vlaams Belang had kunnen zijn, ging men eens zien wat men ging zien. Niets dus, want het origineel is altijd beter. Toen het echt fout liep en Leterme in zee ging met een regering met francofone meerderheid, tegen een Vlaamse meerderheid in het parlement, haakte N-VA af en daarvan plukt het nu (waarschijnlijk) de vruchten. "Goed voor de mensen" en "Goed bestuur" doen het blijkbaar niet meer voor een partij die de laatste drie jaar geen enkel puntje van heel haar programma heeft kunnen verwezenlijken en daarbij, voor het eerst in de naoorlogse geschiedenis, van de Vlaamse meerderheid in België een minderheid had gemaakt. Vergeten we trouwens niet, dat CD&V de opvolger is van CVP, een partij die Vlaanderen vroeger ook al een paar keer ferm in de steek had gelaten. Denk maar aan de koningskwestie waarin de Vlaamse meerderheid ook toen haar zin niet kreeg. De partij heeft ooit de volstrekte meerderheid gehad in heel België, maar zelfs dat volstond niet om een goed bestuur te verwezenlijken. Denk maar aan de "oplossing" voor de Kongo kwestie, waar men nu nog de nefaste gevolgen van ondergaat. Volgens de laatste peilingen, zakt CD&V onder de 20% en is de kans dat ze verder gaat zakken groter dan dat ze weer zou stijgen. Laat ons hopen dat die trend zich doorzet, want als er één partij is die Vlaanderen verraden heeft, dan is het die van de kadodders.
Ondanks alles leven we nog steeds in een van de welvarendste landen van de wereld. De vraag is alleen: hoelang nog? Want onze welvaart stoelt momenteel op een luchtbel in de vorm van een structurele staatsschuld van 22 miljard en een werkelijke van om en bij de 40 miljard. De politieke partijen weten dat ook, maar zij doen alsof hun neus bloedt. In navolging met wat in Nederland gebeurt, zijn er al wel enkele partijen (Open VLD, N-VA) die een kostenraming hebben laten maken van wat hun voorgesteld programma het land zou kosten, maar dat zijn ook maar de uitzonderingen. In de meeste partijen wordt er helemaal niet gerekend en denkt men nog steeds deze verkiezingen te kunnen winnen met holle caféslogans zoals "het geld halen waar het zit (vermogensbelasting) en "de grote internationals harder aanpakken" (notionele intrestaftrek*). Dat men daarmee het kapitaal het land uit jaagt, lijkt vooral voor de vakbonden geen probleem: hoe meer doppers, hoe meer staatssteun (nog zo'n Belgenmop, een variante op "Hoe meer zielen, hoe groter kerkhof). Om de staatsschuld te verkleinen, moet er meer werkgelegenheid komen én moet er drastisch bespaard worden. De belastingen verhogen is geen optie: we hebben al de hoogste van Europa. De werkgelegenheid kan alleen toenemen als er een economische groei is van minstens 2%. Die zal er dit jaar niét zijn - hoogstens 1% - en waarschijnlijk ook niet de komende jaren. Er zal dan ook moeten bespaard worden, veel bespaard. Dat kan door bv het ambtenarenkorps, dat in dit land abnormaal groot is (wat in 2007 al bevestigd werd door de OESO), in te krimpen. Als men ambtenaren met pensioen maar gedeeltelijk vervangt, kan dat vrij efficiënt gebeuren. Dat kan ook als men het brugpensioen trapsgewijs zou afschaffen en ervoor zou zorgen dat men tenminste blijft werken tot zijn 65ste. Dat kan ook als men de werkloosheidsval uitschakelt en er een grens op zet. Dat kan ook als men ophoudt miljarden weg te smijten in asiel en migratie, voor mensen die niet alleen nooit hebben bijgedragen, maar het ook in de toekomst waarschijnlijk niet zullen doen. Dat kan als men de instellingen vereenvoudigt via een staatshervorming en bv senaat, provincieraden en nog een veelvoud van overjaarse en nutteloze instellingen opdoekt. Kortom, als we onze welvaart enigszins willen behouden, zijn er genoeg middelen om dat te doen. Alleen moet men daartoe bereid zijn, iets wat ik niet zie gebeuren zolang de vakbonden het in enkele traditionele partijen voor het zeggen hebben. Om nog te zwijgen over Wallonië, onze DDR, waar helemaal niets is berekend, waar men helemaal niets wil veranderen en waar men de mensen de hemel blijft beloven, hopende dat men er het Vlaamse geld, via de Belgische staat, zal blijven krijgen tot in der eeuwigheid.
* De notionele intrestaftrek is wel degelijk uit zijn voegen gesprongen. I.pl.v. het geschatte half miljard, kost die de staat nu zo'n 4,5 miljard euro. Hierbij dient echter aangestipt dat die aftrek mede werd goedgekeurd door partijen die er nu de afschaffing van vragen (inclusief de PS!).
Het zal niet dikwijls gebeuren dat een partij die de eerste minister leverde, met die man niet verder gaat als boegbeeld in een volgende verkiezingscampagne. Zeker niet, als men weet dat de man er wel aan meedoet, maar dan alleen op plaatselijk vlak, m.a.w. alleen nog een thuismatch wil spelen. Dat is echter wat op het ogenblik gebeurt met Leterme en zijn CD&V. De redenen daarvoor zijn te vatten in zijn zgz "werven": 1. Op gebied van asiel en migratie krijgt de regering Leterme een dikke nul. Nadat men, onder Turtelboom, nog een beetje de bui had kunnen opvangen, kreeg men een complete dijkbreuk nadat haar bevoegdheden werden overgedragen aan het Waalse koppel Wathelet (CDH) en Courard (PS). Zelfs tot op de dag van vandaag, een half jaar na het sluiten van de tweede regularisatiegolf, weet men niet te zeggen hoeveel mensen er nu degelijk geregulariseerd zijn. Men denkt aan een getal van 20.000, maar dat zou nog kunnen aandikken. Zeker is wel, dat er tot nu toe vier (4!) arbeidsvergunningen voor die 20.000 geregulariseerden werden afgeleverd... 2. Op gebied van energie is het eveneens huilen met de pet op. Dit was oorspronkelijk een werf van Herman Van Rompuy, dat in oktober van vorig jaar zogezegd was opgelost, doordat de regering toen besloten had de oudste kerncentrales nog x-aantal jaren open te houden. Na zes maanden blijkt daarvoor nog steeds geen wet te bestaan, waardoor alles door een eventuele nieuwe federale regering weer zal moeten worden opgestart. Knoeiwerk van minister Magnette (PS). 3. Op gebied van pensioenen: geen enkel resultaat, buiten dan de vaudeville met Daerden (PS) in de senaat over zijn groeneboek en zijn "oewitteboek". Ondanks het feit dat de uitgaven spectaculair blijven stijgen o.w.v. de eerste golf van babyboomers die op pensioen gaan, blijven de Belgische pensioenen bij de laagste van Europa. 4. Op het gebied van de staatshervoming is alles doorverwezen naar een eventuele volgende federale regering en is ook daarover geen enkele zekerheid. 5. Op gebied van Financiën en ambtenarij heeft men één resultaat: er zijn sindsdien honderd (100!) ambtenaren minder! Van resultaat gesproken. Bij Financiën is er, na twaalf jaar Reynders (MR), één grote puinhoop: politiek benoemde ambtenaren die elkaar tegenwerken, managers die aangesteld worden zonder dienst of personeel en nog van dat moois. Een ambtenaar bij Financiën wordt benoemd op zijn standplaats en kan - als hij dat zelf verkiest - veertig jaar op dezelfde plaats hetzelfde werk doen... 6. Op gebied van Begroting en Werk is het duidelijk. Er moet binnen de vier jaar 22 miljard bespaard worden en niemand weet hoe. Er is geen reserve, er is niets opzij gelegd om de kosten van de vergrijzing op te vangen, er valt niets meer te verkopen of aan te slaan. De werkzaamheidsgraad is bij de laagsten in Europa en het zal Milquet (CDH) niet zijn die daaraan iets ten goede zal veranderen. In bovengesteld relaas is het duidelijk dat de hoofdverantwoordelijken voor de meeste van die mislukkingen uit de francofone partijen komen. De eerste minister is daarvoor echter verantwoordelijk en het is daarom niet meer dan juist dat hij en zijn partij daarvoor worden afgestraft. Leterme en zijn partij hadden nooit mogen beginnen met een regering waarin de minderheid in dit land het voor het zeggen had. Hopelijk zal Vlaanderen ze daarvoor de gepeperde rekening presenteren op 13 juni.
Uit de recentste studie van Ernst&Young naar de aantrekkelijkheid van België voor buitenlandse investeerders, blijkt, dat Wallonië percentsgewijs meer nieuwe investeringen aantrekt dan Vlaanderen. Dat is dan een primeur, waarbij de politiek-correcte media meteen alle registers opentrekken. In deze electorale campagne is het immers een opsteker voor de belgicisten om aan te tonen dat Vlaanderen Wallonië wel eens nodig zou kunnen hebben in de toekomst. VTM, nooit om wat spektakel verlegen, had er zelfs over dat Wallonië België recht houdt. De cafézender uit Nossegem is nooit te beroerd om te overdrijven en dat is in deze zaak wel degelijk het geval. Om te beginnen, is het juist dat Vlaanderen stilaan volgebouwd raakt en dat er in Wallonië inderdaad meer ruimte over is. Dat is geen nieuw gegeven. Tot aan de economische crisis waren het vooral Vlaamse bedrijven die tot net over de taalgrens verhuisden, omdat ze hier niet konden uitbreiden of omdat het hen hier teveel kostte. Ik herinner me het verhaal in Vacature van een bedrijf uit Roeselare dat verhuisde naar Moeskroen. Dat leek een succesverhaal, tot het er op aankwam personeel te vinden. Ten langen laatste bleken er alleen nog West-Vlamingen en Frans-Vlamingen te werken, geen Walen. Die kwamen hoogstens eens langs om een bewijs te vragen dat ze er gesolliciteerd hadden en zo verder konden gaan stempelen. In het VRT-journaal over de zaak had een Vlaamse bedrijfsleider het erover, dat er in Wallonië veel meer "werkzoekenden" waren. Dat klopt niet, want werkzoekende is niet hetzelfde als werkloze. Denk bv ook maar eens aan dat callcenter bij Bergen, waar ook bijna alleen Vlamingen werkten, omdat men ter plaatse geen gekwalificeerd veeltalig personeel vond. Alles is dan ook relatief. Wat ook meetelt is het feit dat Wallonië, in tegenstelling tot het rijkere Vlaanderen, nog altijd Europese expansiesteun mag geven en dat het zgz tweede Marshallplan er heel wat magerder uit zou zien mocht de regio niet, via België, kunnen genieten van de jaarlijkse miljardentransfers uit Vlaanderen. Van dat laatste vind ik bij onze o zo democratische media helemaal niets terug. Bij dit alles mogen we echter niet vergeten ook de hand in eigen boezem te steken. Het is inderdaad een feit dat Vlaanderen heel wat investeringen misloopt o.w.v. onnodige regelneverij. Als een bedrijf nog maar ergens zich wil vestigen of uitbreiden, staat er altijd wel e.o.a. buurtcomité klaar om dit te boycotten, het zgz NIMBY-syndroom ("not in my back yard"). Het is hoopvol, dat Vlaams minister-president Peeters dit heeft vastgesteld en beloofd heeft daar iets aan te zullen doen. Regelneverij is goed voor bv de groenen, die terug naar de middeleeuwen willen, niet voor een gemeenschap die van "VIA" (Vlaanderen in actie) werk wil maken.
Er zijn van die zaken die elk jaar terugkomen: het botten van de bomen, het vallen van de bladeren en de activiteiten van de onderzoekscel van de Bende van Nijvel. Die laatste heeft weer van zich laten horen. Nadat ze de vorige jaren al enkele tuinen en bossen vruchteloos heeft laten omwoelen, gaan ze nu weer eens een "allerlaatste" reconstructie doen van de laatste overval van de bende, die in totaal 28 mensen vermoordde, maar waarvan geen enkel spoor is terug gevonden. Men gaat ervan uit dat een van de overvallers bij die laatste actie door de politie is doodgeschoten, maar daarvan is niet het minste bewijs. Vergeten we trouwens niet, dat het hier gaat om misdaden die begaan werden in het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw en waarvan de laatste dus al 25 jaar achter ons ligt. De enige reden, waarom die cel zo vruchteloos actief blijft, is omdat ze ergens een reden van bestaan moet hebben en de grote onkosten, die daarbij gemaakt worden, toch enigszins moet kunnen verrechtvaardigen. Als men het met deze zaak écht zou menen, dan zou men beter eens tot op het bot uitzoeken, waarom de hele zaak op een gegeven ogenblik (toen er een verwantschap bleek te kunnen zijn met de evenmin opgeloste "roze balletten"), men de hele zaak uit handen naam van toenmalig onderzoeksrechter Troch in Dendermonde en ze gaf aan die van Charleroi. Die laatste stopte het hele dossier in een kast, waarin het jaren is blijven stof vergaren, tot men op het idee kwam er toch nog maar eens naar te kijken en de nieuwe onderzoekscel werd opgericht. Over vijf jaar verjaart de zaak en de kans dat er ooit nog iets zal gevonden worden, is zo goed als nihil. Ondertussen heeft al dat extra werk enorm veel extra geld gekost, terwijl het misschien had kunnen worden opgelost, mocht Justitie in de jaren tachtig dezelfde activiteiten als die van vandaag aan de dag had gebracht. Wie kan zich nu nog veel herinneren van iets dat vijfentwintig jaar geleden gebeurd is?
- Volgens de Creg, de zgn nationale energiewaakhond, maakt Electrabel jaarlijks zo'n kleine twee miljard winst in België. Dat bedrag wordt op e.o.a. manier weggetoverd, want officieel is daar niets van bekend. Electrabel zegt natuurlijk dat het niet klopt, maar harde tegencijfers heeft het bedrijf daarover nog steeds niet gegeven. Wel geeft ze, onder protest, de Belgische staat jaarlijks zo'n kwart miljard, maar dat is dus ruim onvoldoende als die Creg-cijfers enigzins kloppen. Nota bene: Electrabel betaalde de laatste jaren ook geen belasting (nul komma nul euro)... - Voor wie zich druk maakte over de 100 miljoen die Carrefour van de Belgische staat kreeg om zo'n duizend jonge vijftigers tot aan hun pensioen niet meer te moeten laten werken (noch te moeten bijdragen aan de sociale zekerheid): het is al de vierde keer dat het Franse concern deze herstructureringstruuk bovenhaalt. Carrefour, dat over de hele wereld werkt, heeft waarschijnlijk geen enkel ander land waar het zo goedkoop met staatssteun kan reorganiseren. - De notionele intrestaftrek, bedoeld voor het aantrekken van buitenlandse bedrijven, is door die bedrijven zo geïnterpreteerd, dat ze die ook kunnen aftrekken van hun reeds bestaande Belgische vestingen. Als gevolg daarvan kost die zoveelste Verhofstadt grap ons land jaarlijks zo'n 4,5 miljard, dit i.pl.v. het half miljard dat men dacht dat het ging kosten. Zelfs volgens Marianne Thyssen, betaalt ons land een kleine anderhalf miljard teveel aan die aftrek. - BNP Paribas kreeg niet alleen Fortis cadeau aan braderijprijzen, het betaalt ook zo goed als geen belasting en krijgt daarenboven nog honderden miljoen euro bovenop voor takken van haar eigen verzekeringsmaatschappij, die het in Brussel heeft geliquideerd. Deze truuk is, samen met de notionele aftrek het gevolg van achterpoortjes in de slecht gemaakte Belgische wetten. Kortom, België wordt kaal geplukt door meestal Franse bedrijven die hier zowat alles toegelaten schijnt. Enorme transfers van Belgische kapitalen verdwijnen op die manier via banken, verzekeringsmaatschappij, energietoeleveranciers en zelfs parkeervennootschappen (Vinci bv) naar la douce France. De vraag is maar, of iemand straks de moed zal hebben daaraan iets te doen...
Inter(nazionale) Milano is inderdaad internationaal. De ploeg, die dit jaar het Italiaans kampioenschap (lo scudetto), de beker (la coppa) én de finale van de European Championship won - tegen Bayern München - bestaat nl bijna volledig uit buitenlanders. Bij mijn weten, speelde er één Italiaan in mee, een zekere Zanetti. Men kan zich dan ook afvragen, waar men daar blijft met al die goede, eigen Italiaanse spelers? Wel, die stuurt men naar het buitenland, naar Eupen bv. KAS Eupen, zo heet de voetbalclub daar, won de eindronde voor de tweede stijger naar de eerste voetbalafdeling. Net zoals bij Inter, speelt er daar één (1!) eigen speler mee. De rest zijn allemaal buitenlanders, grotendeels Italianen. Het moeten dus niet altijd negertjes zijn, zoals destijds bij Beveren. Die noemde men toen ook Waaslanders, zoals men het vreemdelingenlegioen van Eupen thans Oostkantonners noemt. Ondertussen weten we hoe het met Beveren is vergaan. De club speelt straks in derde afdeling... Maar er is meer. Als nieuwe eersteklasser moet KAS Eupen straks beschikken over veldverwarming en een grotere stadioncapaciteit. Ook de verlichting zal moeten worden aangepast. Dat alles zal, officieel althans, betaald worden door de Duitstalige gemeenschap (60%), het stadje (20%) en de club (20%). Officieel, zeg ik, want de werkelijkheid is, dat het geld meer dan waarschijnlijk zal komen van het Waalse Gewest en dit als beloning voor het feit dat de Duitstalige gemeenschap de francofonen geholpen heeft in de zaak B-H/V, door een zoveelste belangenconflict in te roepen en zo de Vlamingen nog maar eens een hak te zetten. Ik heb vroeger altijd een boontje gehad voor de Oostkantonners, omdat ook zij enorm hebben geleden onder de meedogenloze Belgische repressie na Wereldoorlog II, maar op mijn sympathie kunnen ze sindsdien niet meer rekenen. Om nog even terug te komen op dat voetbalstadion: dat krijgt een tribune met 8.000 plaatsen, daar waar er in tweede afdeling gemiddeld slechts 1.000 toeschouwers waren. Zelfs als dat gemiddelde aantal volgend seizoen zou verdrievoudigen, zal het daar absoluut niet gezelliger worden. Misschien krijgen ze dan al een voorsmaakje van wat de club te wachten staat: Beveren achterna! Zonde voor het zoveelste geval van weggesmeten geld...
Het vlottende kiespubliek is geen nieuwigheid. Daar waar het bij ons pas de laatste jaren ontstaan is, bestaat het in Nederland bv al sinds de opkomst van Pim Fortuyn. Diens gewelddadige dood heeft het fenomeen alleen maar versterkt. De huidige electorale campagne in Nederland is daarvan een mooi voorbeeld. Bij de val van het zoveelste kabinet Balkenende, leek het erop - althans in de peilingen - dat de PVV van Wilders de grootste partij ging worden. Toen Wouter Bos aftrad als boegbeeld van de PvdA en vervangen werd door de burgemeester van Amsterdam, Job Cohen, was het die partij die scheen te gaan winnen. Sinds de Griekse tragedie en de crisis omtrent de euro, is het politieke klimaat in Nederland echter helemaal omgeslagen en staat zowaar de liberale VVD van Mark Rutte op kop in de politieke enquêtes. Een partij die, na het vertrek van Wilders en Rita Verdonk, helemaal was weggedeemsterd en zelfs niet meer voor de regering in aanmerking kwam. En voor die heropstanding is er een reden. De Nederlandse liberalen beloven nl fors te gaan sparen in het overheidsbudget. Een budget dat, in procenten, nota bene een stuk lager ligt dan in België. Zo heeft Nederland bv, met 50% meer inwoners, maar de helft van het aantal ambtenaren. Blijkbaar is de doorgaans nuchtere Nederlander ervan overtuigd dat de tering naar de nering moet gezet worden. Het is niet voor niks dat onze Noorderburen, samen met Finland en Duitsland, in aanmerking komen voor een eventuele "zware" euro, ook wel eens de "euromark" of de "Merkelmark" genoemd. Het is dan ook waarschijnlijk in navolging van hun politieke Nederlandse "familie" (en misschien ook door het - beperkte - succes van de Tories in de U.K.), dat onze Open VLD ook mikt op een ontvetting van de staat en Besparingen (met een hoofdletter). De vraag is maar, of dat hier gaat pakken. Buiten een weliswaar groeiend vlottend kiespubliek, is de meerderheid hier nog steeds niet bewust van de problemen die op ons afkomen. In het land van Uilenspiegel bevindt er zich nog steeds een massa Lamme Goedzakken die helemaal geen problemen zien, omdat ze het zelf (voorlopig) nog goed hebben. Besparingen beloven en de tering naar de nering zetten, is er voor heel wat mensen hier (nog) niet bij. Dat is ook de reden, waarom de traditionele partijen met een grote vakbondsaanwezigheid, zullen blijven kunnen rekenen op een grote aanhang en waarom het zo aartsmoeilijk blijft die aanhang te doen afkalven. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg is, komt daar in België bij, dat er nog die andere kant van de taalgrens is, waar men helemaal niet van besparingen wil weten. De Walen willen dat België blijft zoals het is, omdat ze via dat België van de centen van de Vlamingen kunnen blijven profiteren. De vraag is maar: hoe lang nog?
Madame Millefoisnon heeft een nieuwe naam: ze heet voortaan Madame Mugabe. Die titel krijgt ze niet van e.o.a. Vlaamsnationalist, maar van Hendrik Vuye, hoogleraar Staatsrecht aan de universiteit van Namen. Iemand die dus weet waarover hij spreekt. Hij noemt haar zo niet letterlijk, maar heeft het over haar (schrik)bewind binnen haar partij, het CDH, waar men het de "Mugabetisation de la présidence" noemt, De Mugabetisering van het beleid (naar de dictatoriale president van Zimbabwe). Milquet, zegt Vuye, is eenvoudigweg niet bij machte om een compromis te sluiten. Als vice-premier én partijvoorzitter wil ze nergens delegeren en controleert ze alle details. Dat laatste was al bekend uit de besprekingen in Hertoginnedal, waar ook al de term "Milquetiseren" gebruikt werd: het zoeken naar spijkers of laag water om elk voorstel tenslotte te kelderen of zo aan te passen dat het voor de tegenpartijen niet meer aanvaardbaar was. Madame Mugabe is trouwens zopas nog bevallen van een nieuw argument dat haar ten voeten uit tekent. Volgens haar was de instelling van een taalgrens, in 1963, een "sociologische vergissing". Als we in die trend verder redeneren, is het niet moeilijk te stellen dat het ontstaan van België, in 1830, daar ook onder valt. Al zal Milquet dat laatste wel niet nemen, zij die naar de verkiezingen trekt met de even oude slogan "L'union fait la force". Van originaliteit gesproken, uitgerekend gelanceerd door een politica die van "non" haar handelsmerk heeft gemaakt. In de huidige electorale campagne lijkt, aan de andere kant van de taalgrens, de PS nog de meest inschikkelijke partij te zijn geworden om tot een gesprek over de broodnodige staatshervorming te komen. Uitgerekend aan die partij heeft Milquet haar lot en dat van haar partij gekoppeld. Het wordt dan ook kiezen of delen: met de (misschien) gematigdere Waalse socialisten óf met de rabiate Vlaminghaters van het fransdolle FDF. Het CDH heeft niets meer te maken met de christen-democratie, maar alles met een dictatoriaal links gedachtengoed. Milquet past daar perfect in, zij die nooit zelfstandig verkozen werd. Sinds zij werd aangesteld, als opvolgster van Nothomb, werden bij het CDH alle voorzittersverkiezingen uitgesteld of omkaderd. Mugabe zou het niet beter gekund hebben.
De crisis rond Griekenland en de daarbij komende onzekerheid omtrent de euro heeft er in vele eurolanden de schrik ingejaagd. Besparen wordt dan ook de boodschap, niet alleen in Griekenland (30 miljard) en Spanje (15 miljard), maar ook in Italië (24 miljard), Duitsland (10 miljard), Groot-Brittannië (7,5 miljard), Nederland (28 miljard) en Frankrijk (5 miljard). In al die landen snijdt de overheid in zijn eigen vlees, wordt het staatsapparaat afgebouwd en worden de ambtenarenweddes verminderd of bevroren. Niet zo in België. Dat boert verder alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Het land heeft, volgens het VBO, zo'n 70.000 ambtenaren teveel. Tussen 2007 en 2008 kwamen er zo'n 4.000 bij, terwijl er bv in Duitsland een daling was met 14.000 eenheden en in Nederland met bijna 2.000. De loonverschillen met de buurlanden blijven oplopen en de overbodige kabinetten en staatssecratriaten blijven bestaan. Bij het minste probleem worden massa's jonge vijftigers op brugpensioen gestuurd, alhoewel dit - volgens het generatiepakt van Verhofstadt II - eigenlijk niet meer zou mogen. Godiva, Opel Antwerpen en nu ook Carrefour laten de staat mee opdraaien voor deze ethisch niet verantwoorde manier van handelen. Bij Carrefour gaat het om een bedrag van 100 miljoen euro om zo'n duizendtal mensen niet meer te laten werken, niet meer te laten bijdragen en straks wel te laten profiteren van onze zgz sociale welstand. Vergeten we niet, dat Carrefour het tweede grootste bedrijf ter wereld is in zijn branche (na Wall Mart), dus helemaal geen maatschappij in financiële problemen. Men kan nu natuurlijk afkomen met de dooddoener, dat dit land momenteel geen regering in functie heeft. Dat zou kunnen, maar ook vóór de val van Leterme II is er niets gebeurd (de "rustige vastheid", weet je wel). Er is ook geen enkele garantie dat er straks een federale regering komt en dat, mocht het toch zo zijn, die regering de problemen dan wel zal oplossen. België moet tegen 2015 zo'n 22 miljard euro besparen. Wat men er meestal niet bij zegt is, dat het hier om structurele besparingen gaat, m.a.w. besparingen die elk jaar terug komen. Als die nieuwe regering dat elk jaar volhoudt, dan zal ze tegen 2015 een totale inspanning van 42 miljard moeten leveren. Zie je dat al gebeuren? "Griekenland aan de Noordzee" is geen grap meer, geen fictie. Als de andere landen hun beloofde inspanningen doorvoeren en België niet, dan zal het tegen 2051 zover zijn en zal dit landje onder Europese curatele worden gesteld. Mocht het ondertussen nog niet gebeurd zijn, dan kan men het best meteen splitsen. Dat heeft men bij de banken toch ook gedaan: a good bank and a bad bank?
Een peiling is inderdaad slechts een peiling. We zullen er de volgende weken nog regelmatig mee om de oren worden geslagen. Toch kan men stellen dat de algemene tendens is, dat N-VA flink vooruit zal gaan en dat CD&V behoorlijk zal verliezen. Voor de andere partijen is er gewoon nog niets beslist. Elke dag kan er wat voorvallen dat de mening van de man in de straat kan beïnvloeden en/of veranderen. In tegenstelling tot wat de politiek correcte media - De Standaard op kop - ons willen doen geloven, speelt het communautaire in Vlaanderen wél een hoofdrol. Er is een steeds groter wordend aantal Vlamingen dat zich niet meer vast bindt aan één partij en dat uitzoekt waar de betere kansen liggen. Tot 2007 was dat voor velen het Vlaams Belang. Daarna hebben sommigen zich laten bekoren door de sirenezang van Leterme en zijn kartel, anderen door LDD. Ondertussen weet men dat er bij CD&V geen Vlaams succes te verwachten valt en dat Deckerkens partij zijn beste tijd waarschijnlijk al achter de rug heeft. N-VA is nu de volgende in het rijtje der Vlaamse verzuchtingen. Dit vlottend Vlaanderen geeft de partijen alvast de waarschuwing dat niets verzekerd blijft en dat er boter bij de vis zal moeten komen. Liefst een vette vis zelfs en zeker geen borrelnootjes meer.
Deckerken heeft nog eens een nieuw boek voorgesteld: "De aarde warmt op en de geesten verhitten". Op de voorstelling in het luxueuze Hotel Metropole in Brussel was radio noch Tv te zien en het aantal aanwezige journalisten was er op één hand te tellen. Deckerken en zijn LDD zitten momenteel niet in de lift en de vraag is maar of dat ooit nog zal gebeuren. De kans is nl groot dat er op 13 juni, buiten Deckerken zelf, niemand van zijn LDD nog verkozen zal raken. LDD trekt naar de stembusslag met de slogan "Uw centen". Daar zit wel iets in, maar tegelijkertijd duidt het aan dat de partij een beetje teveel aan de centen denkt en te weinig aan het communautaire. En dat bij verkiezingen die gegarandeerd om vooral het communautaire zullen gaan. De partij was al heel wat van haar elan verloren tijdens de regionale verkiezingen van vorig jaar en dat was toen mede door het geval Vynck, dat veel kiezers de ogen heeft doen opengaan. Het ging daar inderdaad om de centen en om blijkbaar niet veel anders. (Vynck stond eerste op de LDD lijst voor Vlaams Brabant omdat hij 5.000 euro had betaald). Heel wat liberalen, die Deckerken en zijn ideeën genegen waren, zijn ondertussen tot de bevinding gekomen dat het origineel voor hen misschien toch beter is. Dat heeft vooral te maken met de verjonging van de partijtop en het feit dat De Croo Jr en zijn jeugdige medestanders woord hebben gehouden toen ze zegden Leterme II te zullen laten vallen als die niets bleef doen. Diezelfde groep belooft nu niet in een nieuwe federale regering te stappen als eerst diezelfde problemen niet worden aangepakt, plus de sanering van de begroting, de kosten van de vergrijzing en nog enkele van die dingen waar de mensen wél wakker van liggen. Dat zijn in elk geval duidelijke standpunten, die ook met centen te maken hebben. Met onze centen. Aan de andere kant haken ook de Vlaamsgezinden bij LDD af, nu N-VA een beter alternatief lijkt. Zowel het nieuwe Open VLD als die N-VA moeten natuurlijk nog alles bewijzen, maar ze zitten wel in een betere positie dan de partij van de Oostendse stormram, waarin weinig mensen zitten die tot de Vlaamse verbeelding spreken. Er zal later waarschijnlijk nog regelmatig gediscusieerd worden hoe het had kunnen worden, mocht Deckerken zijn toegetreden tot het Vlaams Belang of tot de N-VA (dat laatste zou gelukt zijn zonder het njet van toenmalig kartelgenoot CD&V), maar dat zijn allemaal vijgen na Pasen. Zaak is nu, dat de overtuigde Vlamingen hun stem beter niet weggooien aan een partij die het meer dan waarschijnlijk niet zal maken. Er is nog keuze over.
De traditionele partijen beweren, dat de N-VA een grote bocht aan het nemen is i.v.m. wat zij ziet als de toekomst voor Vlaanderen. Marianneke Thyssen, die de ondankbare taak heeft de rotzooi achtergelaten door Leterme op te ruimen, vroeg zich op het congres van CD&V af, of N-VA nu een hervorming van het land wil of het einde ervan. Wel, voor zover ik het begrepen heb: beiden. N-VA wil een onafhankelijk Vlaanderen, net zoals het Vlaams Belang. Alleen beseft de nuchtere De Wever, dat het niet meteen kan lukken en dat een eerste stap beter een confederatie zou zijn. Eens dat de twee landshelften beslist hebben wat ze zelf gaan doen, wat er nog overblijft voor het federale niveau én wat er met Brussel zal gebeuren, kan men komen tot een confederatie, type Zwitserland. Het voordeel van deze manier van handelen is, dat België naar buitenuit (voorlopig?) blijft bestaan en dat het voor de andere Europese landen aanvaardbaarder zal zijn. Zoals het dan later ook aanvaardbaarder zal worden, mochten de twee confederale staten beslissen toch uit elkaar te gaan. Versta me niet verkeerd. Ondergetekende zal op 13 juni voor het Vlaams Belang stemmen, zoals ik dat vroeger heb gedaan voor Wagemans, voor de Volksunie en voor het Vlaams Blok. Vlaanderen kan niet meteen onafhankelijk worden, laat ons realistisch blijven. Daarvoor heeft men dit land veel te gecompliceerd gemaakt. Heeft het Vlaams Belang dan geen gelijk? Jawel en het is belangrijk dat die partij blijft wegen op de Vlaamse besluitvorming, cordon of geen cordon. Het is onze garantie dat het N-VA wel een bocht kan nemen, maar alleen in de goede richting. Open VLD is ook voor het confederalisme. Samen met N-VA, VB en LDD kunnen de andere twee traditionele partijen, die hopeloos in het verleden blijven steken, afgeblokt worden. 13 juni kan nog belangrijk worden, heel belangrijk.
...doet de gekken in vreugde leven. Nooit is dat spreekwoord meer waard dan tijdens de electorale campagnes.Nergens geldt dat trouwens meer dan in een land waar men minstens een half dozijn partijen nodig heeft om een regering gevormd te krijgen. Partijen kunnen de meest onzinnige en onverwezenlijkbare zaken beloven. Als dat daarna niet lukt, dan is dat o.w.v. "de anderen". Dat is niet alleen bij ons zo, maar hier komt er nog een extra factor bij. Gesteld dat bv alle partijen het op een bepaald punt in Vlaanderen eens zouden zijn, dan is het maar zeer de vraag of er iets van in huis zal komen van het ogenblik dat de francofonen mee doen. Voorbeeld: men is het in alle partijen (met uitzondering van CD&V en Groen!) eindelijk eens dat men beter de totaal nutteloze en overbodige senaat zou afschaffen. Niet dat dit de grote besparingsproblemen zal oplossen, maar het zou tenminste een teken zijn naar de kiezer toe, dat ook de verkozenen bereid zijn in te binden. De kans dat het tijdens een volgende legislatuur zal gebeuren, is zo goed als onbestaande omdat de francofonen houden aan hun politieke jobjes. Hetzelfde geldt voor het voorstel van De Croo Jr om alle ministers 5% te laten inleveren zolang de staatsschuld boven de 3 % van de begroting blijft (ik zou dat percentage afhankelijk maken aan de grootte van de schuld: bv telkens een procent meer bij elk procent boven de 3). Ook daarover moeten we ons geen illusies maken: ça sera "non". Als er trouwens iets erg opmerkelijks is bij de traditionele partijen, dan is het dat Open VLD de campagne in gaat met een bijna volledig verjongde ploeg t.o.v. CD&V dat nog altijd moet rekenen op oude knollen zoals Eyskens, Martens en Dehaene, waarvan de eerste twee zelf mede schuldig zijn aan het exploderen van de Belgische staatsschuld en de derde de laatste twee jaar tot tweemaal toe bewezen heeft dat hij zijn vroegere job van politieke loodgieter ook niet meer aan kan. Daarbij hebben de tsjeven nog één geluk: ze moeten (nog) niet teruggrijpen naar ministers uit de jaren veertig en vijftig, zoals de SP.a nu doet. Aziel Zarbon als boegbeeld voor een partij die naar de kiezer stapt met de slogan "Weer vooruitgaan"! Hopelijk gaat de kiezer eindelijk eens beseffen, dat de traditionele partijen de laatste dertig jaar tijd zat hebben gehad om van dit land iets fatsoenlijk te maken. Ze zijn daarin volledig mislukt en het zou dan ook niet meer dan logisch zijn dat aan hun rijk een einde komt. Dat er eindelijk eens een grote politieke schoonmaak zou komen, waarbij het federale niveau wordt uitgekleed en de regio's het voor het zeggen krijgen. Dromen mag nog, tot 13 juni...
