Waarom zijn de bananen krom? Een Antwerps mopje zegt daarbij dat het komt, omdat ze daar in de haven worden "scheefgeslagen". "Scheefslaan" betekent "stelen" in de Antwerpse wereldtaal. Sinds Leterme aan zijn "mission impossible" is begonnen, is er echter een nieuwe definitie voor een banaan opgedoken en wel de "rode banaan". Dit heeft niets met de vrucht te maken, maar alles met de begroting. De banaan stelt nl een curve voor waarbij de begroting van dit jaar in het rood zal eindigen en het vereiste overschot op de begroting pas zal bereikt worden tegen het einde van de legislatuur van de nog te vormen regering. Het lijkt allemaal ingewikkeld, maar dat is het niet. Het betekent alleen, dat de blauwen hun gezicht niet verliezen m.b.t. de laatste begroting van Paars ( die dus wel degelijk déficitair was) en dat de CD&V-ers hun belofte kunnen houden, dat ze de begroting niet willen doen kloppen met eenmalige acties, zoals het verkopen (en terug huren) van overheidsgebouwen en het kapen van pensioenfondsen. E.e.a. betekent echter ook, dat er voorlopig geen extra geld zal opzij gelegd kunnen worden om de kosten van de vergrijzing op te vangen. Met het dada van de belastingvermindering, zoals de Open VLD ze wil en de extra investeringen in de sociale sector (plus justitie), zoals CD&V het voorstelt, zal men echter ofwel tot extra belastingen moeten komen, ofwel tot extra besparingen. Met de banaancurve zal de nieuwe regering trouwens tegen het einde van haar legislatuur (in 2011) niet 1,1% op de begroting moeten over hebben, maar 1,3%. Daar de kans klein is, dat de economie de volgende jaren crescendo gaat draaien (het tegendeel is te vrezen), zal het voor deze regering dan ook zeer erg worden op het einde van oranje-blauw (in 't Frans "orange-bleu", de "blauwe appelsien") en in het zicht van nieuwe verkiezingen met onpopulaire maatregelen te moeten afkomen. Zover zijn we echter niet, want - volgens mij - komt er van Leterme I niets in huis. Er wordt alleen gepraat over punten en komma's en men durft de echte problemen niet aanpakken. Daarenboven blijft milQuet stoorzender spelen, tot groot jolijt van de echte linksen en met de hoop dat, mocht er tóch een regering komen, ze veel meer uit de brand zal slepen dan haar partijtje normaal zou kunnen behalen. Maar dat is niets nieuws in dit kunstmatig België. Ook de oude PSC was steeds oververtegenwoordigd in alle regeringen door CVP-ers geleid. L'histoire se répète.
In de zaak Cajamarca heeft de zgz rechtstaat België (voorlopig?) het onderspit moeten delven tegen een meute illegalen, die van de gelegenheid gebruikt gemaakt hebben om aardig wat herrie te schoppen en daarin vlijtig gesteund werden door de zgz democratische media en de linkse partijen. Als de zaak in beroep hetzelfde resultaat zou opleveren en moeder en dochter Cajamarca niét worden teruggestuurd naar hun geboorteland, dan zal de Belgische politie in het vervolg helemaal geen illegalen meer oppakken, want ze maakt zich daarmee alleen maar belachelijk en krijgt daarenboven nog een deel verwijten naar het hoofd voor zaken die niet hebben plaatsgevonden (het zgz mishandelen van de moeder). Daarmee staat heel het vreemdelingenbeleid van de regeringen Verhofstadt in haar blootje, iets waarover ik hier reeds menigmaal geschreven heb dat het niet deugde. De zoveelste flater van Paars. De gespeelde verontwaardiging van de linkse partijen in de zaal Cajamarca is trouwens hypocriet, want het zijn diezelfde partijen die vorig jaar nog de nieuwe wet i.v.m. uitwijzingen mede heeft gestemd, uitwijzingen die het land jaarlijks trouwens tientallen miljoenen euro kosten. Tenslotte gaat het in het geval Cajamarca om een zaak van "hoeren en boeren", zoals ze dat bij ons in de Kempen zeggen. Het koppel was vier jaar geleden naar hier gekomen (met hun dochter), zijn één jaar later uit elkaar gegaan. De vader, die hier ook illegaal verblijft, heeft ondertussen een kindje bijgemaakt bij een Belgische en de moeder papt aan met een tot Belg genaturaliseerde Colombiaan. Señor en señora Cajamarca zijn officieel niet eens gescheiden en hebben nooit ook maar één asielaanvraag ingediend. Illegaler kan niet, maar dat blijkt hier bij Zuid-Amerikanen schering en inslag te zijn. Er zouden in België nog zo'n 6.000 illegalen Ecuadorianen rondlopen en dan hebben we het nog niet over al die andere Colombianen, Brazilianen e.d.. Hét punt in heel deze zaak is niet het ocharme, ocharme over dochter Angelica, maar het feit, dat de Cajamarcas niet eens de moeite hebben gedaan een aanvraag in te dienen en ze dus hier tegen de wet verblijven. Als ons land nog een schijn van een rechtstaat wil hebben (ik zeg wel een "schijn", want o.a. de zaak B-H/V is ook wederrechtelijk), moeten niet alleen moeder en dochter Cajamarca, maar ook de vader en al wat er daar nog illegaal rondloopt, terug naar de evenaarstaat. Daar wacht een president hen op om hen te ontvangen. Samen met zijn Belgische echtgenote die zegt beschaamd zijn Belg te zijn (wij, Vlamingen, zijn dat ook!), maar die beter beschaamd zou zijn presidentsvrouw te zijn in een land waar de mensen wegvluchten voor de bestaande armoede.
Het blijft voor de rest van de wereld, maar zeker voor de Westerlingen, onvatbaar hoe moslims zich overal blijven opblazen voor, ja, voor wat? Van Marokko tot Afghanistan, met uitschieters in de westerse wereld, blijven zelfmoordenaars zichzelf en ontelbare anderen, meestal nog geloofsgenoten, van het leven beroven. Alle redenen om dat te doen schijnen goed te zijn. Zolang die zelfmoordacties gingen tegen buitenlandse doelwitten, zeker tegen militairen en andere groeperingen die als bezetters ervaren werden, kon men nog aannemen dat men sukkelaars zou vinden die zo geïndoctrineerd kunnen worden dat ze waarlijk geloven daarmee hun hemel (en 77 maagden!) verdiend te hebben. Fortuyn noemde de islam een achterlijke godsdienst en hij krijgt steeds meer gelijk. Het is bijna niet te geloven dat men kandidaat zelfmoordenaars blijft vinden om een deel van de eigen mensen, dikwijls ook onschuldige vrouwen en kinderen, mee in de lucht te blazen. Er is in heel dit bloederig spectakel maar één lichtpunt: zo'n zelfmoordenaar kan dat geen tweede keer doen. De haat moet echter diep zitten om zoiets te doen cq organiseren. Dat werd nog eens duidelijk bij de gevechten rond de rode moskee in Islamabad. Men kon de haat van de ogen van de zgz studenten zo aflezen. In Islamabad ging het dan nog om de volgelingen van een imam, die zelf zo laf was dat hij trachtte te vluchten in vrouwenkleren (een burka!). Hijzelf wou blijkbaar geen "martelaar" worden en ontsnapte aan de dood, zijn broer werd doodgeschoten. Dat er in Irak nog zo iets bestond als een nationale voetbalploeg, is al een half mirakel op zich. Dat die ploeg dan nog de Aziatische landenbeker wint, is helemaal uitzonderlijk. Bij de gelegenheid van dit merkwaardig gebeuren, bleek plotseling heel Irak weer even één te zijn. Zowel soennieten, sjiieten als Koerden stonden te juichen met die overwinning. Niettegenstaande zo'n collectieve uitbarsting van nationale vreugde ging het moorden echter onverminderd verder. Tenslotte nog dit: denk niet dat het bij ons allemaal koek en ei is. Wij denken bv gemakkelijk dat men in Groot-Brittannië zoveel problemen heeft met de moslims aldaar, omdat er daar zo veel zijn. Welnu, percentsgewijs zijn er in België dubbel zoveel moslims als in de UK (600.000 op een bevolking van 10 miljoen Belgen t.o.v. 1,8 miljoen op een bevolking van 60 miljoen Britten). Om eens over na te denken...
Rudy Demotte is een van de weinige Walen die in Vlaanderen op nogal wat sympathie kan rekenen. E.e.a. heeft te maken met het feit dat zijn moeder een Vlaamse was, dat hij is opgegroeid in de gemeente aan de taalgrens en dat hij meer dan behoorlijk Nederlands spreekt. Toch zouden we maar beter oppassen en niet zomaar alles geloven wat de beminnelijke Rudy ons komt vertellen. Al bij al blijft hij Waal én socialist. Dat bleek nog eens duidelijk tijdens het bezoek dat Demotte vorige week bracht aan zijn Vlaamse collega minister-president Peeters. Volgens Demotte moeten we af van de "clichés" die er heersen over Vlamingen en Walen. Dus, niets meer over de Waalse "geplogenheden", zoals fraude en corruptie, over een justitiebeleid dat niet werkt omdat de Walen het jeugdsanctierecht blijven dwarsbomen, over de duurdere gezondheidszorg en de Waalse economische malaise. Niets meer over de hangmattencultus, het cliëntelisme, de subsidieziekte, het hellend vlak van Ronquières, het sas van Strépy-Bracquegnies en de miljardentransfers die ervoor zorgen dat een groot deel van het geld van de hard werkende Vlamingen naar het zuiden wordt versast om daar alleen maar te dienen om de plaatselijke levenstandaard op peil te houden. Gedaan dus met die "clichés". Vanaf nu is elke Belg gelijk voor de wet, zoals het eerste artikel van de Belgische Grondwet voorschrijft. Echter wel met één grote uitzondering: de francofonen mogen wél hun privileges bewaren in het kiesarrondissement Brussel-Halle/Vilvoorde of moeten er tenminste zwaar voor gecompenseerd worden. Dit geldt natuurlijk niet voor Nederlandstaligen die ten zuiden van de taalgrens zouden wonen. Dit is democratie op zijn Belgisch. In een artikel over B-H/V verscheen vorige week volgende paragraaf in Le Soir (aan de hand van politiek journaliste Bénédicte Vaes): "De toekomstige regering heeft slechts één juridische verplichting: de kieskring Brussel-Halle/Vilvoorde aanpassen, zoals opgelegd door het Grondwettelijk Hof. De uitzondering van B-H/V moet worden gecorrigeerd. Zonder een oplossing kunnen er geen verkiezingen meer worden georganiseerd". M.a.w. de Franstaligen weten het en het zou dus niet meer dan logisch zijn dat ze de consequenties van de Grondwet zouden aanvaarden. Maar zo zitten zij, jammer genoeg niet in elkaar. Om de Grondwet toe te passen, wil francofoon België Vlaamse toegevingen, terwijl de splitsingwet even goed met een normale meerderheid, Vlamingen tegen Walen, kan worden goedgekeurd, zelfs zonder regering, zoals dat pas nog gebeurd is bij de installering van het vast bureau en de quaestoren van de Kamer. De splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle/Vilvoorde heeft niets te maken met een eventuele nieuwe staatshervorming. Daarover moet niet meer onderhandeld worden. Die ligt al 30 jaar vast in de Grondwet en moet alleen worden toegepast. Als de Grondwet niet kan worden nageleefd, dan is België geen rechtstaat meer. Leterme heeft ooit eens gezegd (in het Franse blad Libération), dat Franstaligen intellectueel niet in staat zijn om Nederlands te leren. Misschien zijn zij, althans in België, ook niet in staat om hun eigen Grondwet te lezen...
Zoals hij nu bezig is, zal Leterme meer dan waarschijnlijk niet slagen in zijn opdracht een nieuwe federale regering te vormen, laat staan daar nog een staatshervorming aan vast te plakken. Na de eerste week is zo goed als niets gebeurd, zijn er amper twee van de negen hoofdstukken van zijn rapport besproken maar is er daarover slechts een schimmig akkoord, waarmee men nog alle kanten uit kan, ook de verkeerde. Reynders en milQuet lusten elkaar rauw en ook Leterme zelf moet het steeds meer ontgelden bij de Walen in het algemeen en bij de Waalse media in het bijzonder. Al zijn uitspraken worden er gewikt en gewogen aan de niet altijd lovende verklaringen die hij over Wallonië en België heeft afgelegd (en die - nota bene - meestal juist waren: niets kwetst harder dan de waarheid). De Walen hebben al heimwee naar Verhofstadt die hen de laatste acht jaar zoveel cadeautjes heeft bezorgd. En dan is er feitelijk nog niets gezegd over het communautaire luik van Leterme's rapport dat eigenlijk ook al niet veel voorstelde: één (1!) bladzijde op 86 is al beter dan de halve pagina op 200 van Reynders, maar als daar niet méér uitkomt, zal Leterme zijn voornemen om in een nieuwe federale regering te stappen moeten laten varen. Hijzelf had immers gezegd dat er in elk geval een staatshervorming moest komen. Dit lijkt steeds minder het geval te worden. Wat zijn de alternatieven als Leterme niet slaagt? 1) Een olijfboomcoalitie (die term komt uit de Italiaanse politiek), met christendemocraten, socialisten en groenen. 2) Een asymmetrische coalitie met een olijfboom in het zuiden en oranjeblauw in Vlaanderen. 3) Een tripartite, met dan waarschijnlijk een liberaal als eerste minister... 4) De natte droom van Decroo: een paars-groene regering met een minderheid in Vlaanderen, hét recept voor een echte Vlaamse revolutie. Ik zou zeggen, laat de heren politici van de zichzelf benoemde democratische partijen maar wat sudderen in hun "pot belge". Bij elke mislukking komt het onafhankelijke Vlaanderen immers een stap dichterbij, tot spijt van wie 't benijdt!
De term illegale inwijkelingen heeft bij ons een nieuwe dimensie gekregen met het geval van de Ecuadoriaanse Cajamarca. Tot nu toe was het zo dat een (meestal jong) koppel met of zonder kinderen (in veel gevallen kwamen die er nadat ze hier aankwamen) zich illegaal in ons land vestigde en dan asiel aanvroeg. Als dat mensen zijn die uit een land kwamen waar ze geen gevaar lopen (meestal is dat zo), dan wordt die asielaanvraag afgewezen en worden de vermeende asielzoekers (in werkelijkheid zijn het economische gelukzoekers) verzocht het land te verlaten. Dat uitwijzigingsbevel wordt meestal door de aanvragers naast zich neergelegd. Ze zoeken en vinden een advocaat uit de gespecialiseerde mensenhandel en tekenen beroep aan. Dat spelletje kan jarenlang duren. Ondertussen zijn de kinderen van de immigranten hier groot geworden en spreken die onberispelijk Nederlands, waardoor het ultieme uitwijzingsbevel wreed aandoet. Men vergeet er telkens wel bij te zeggen dat die mensen de hele tijd onze wetten overtraden. Als gevolg van de uiteindelijke uitwijzing, komt de omgeving van het koppel op straat en eist die dat de mensen hier zouden mogen blijven, want ondertussen geïntegreerd. Burgemeesters en zelfs één minister (zijn voornaam is Bert) doen daar aan mee en maken een lachertje van de wettelijkheid van hun eigen Staat. Het geval Cajamarca is anders. Die waren hier al vier jaar, maar hadden nooit geen asielaanvraag gedaan. Volgens de wet moeten zij er dan ook uit. Nu blijken ze opeens wel tijd (en geld?) te hebben om zich een advocaat aan te schaffen. En er is nog meer. Señor en señora Cajamarca blijken nl niet meer bij elkaar te zijn. M.a.w. de echtgenoot (én nog twee zoontjes) blijken hier ook nog te zijn en er wordt met geen woord gerept over het feit of die hier nu al dan niet wél mogen blijven. Tenslotte is de president van Ecuador, Rafael Correa, die met een Belgische gehuwd blijkt te zijn, moeder en dochter Cajamarca gaan bezoeken in het gesloten asielcentrum 129bis. Mijnheer de president vindt het daar maar niets en protesteert tegen het terugsturen van de Cajamarcas. Overmorgen, maandag 30 juli, worden moeder en dochter Cajamarca op een vliegtuig richting Quito gezet en moet die president daar zelf maar zien voor een oplossing van zijn landgenoten. Het is toch te gek om los te lopen dat wij hier allerlei procedures opstellen om de instroom van vreemde gelukszoekers onder controle te houden en dat diegenen die hier niet eens een aanvraag doen om te kunnen blijven, dat tenslotte toch zouden mogen omdat e.o.a. politieker opeens ontdekt dat hij een electoraal gat in de markt heeft ontdekt. "Dura lex sed lex", de Romeinen wisten het al. Als een Staat er niet in slaagt zijn eigen wetten te laten naleven (denk ook maar aan B-H/V), dan is ze geen rechtstaat meer.
De media mogen deze zomer niet klagen. Normaal zitten we nu in volle komkommertijd en is echt nieuws schaars. Nu worden we er mee rond onze oren geslagen. Het is dit jaar niet alleen het weer, dat in opspraak komt. We maken soms nog mee dat het ergens "te" is, te heet of te nat. Nu krijgen we o.a. "genieten" van een regeringsvorming, een opgeblazen geval van illegale immigratie en, last but not least, van een ronde van Frankrijk waar men van het ene schandaal over het andere struikelt. Ondanks alle verklaringen en voorzorgen blijven er renners vals spelen en ik denk niet dat het in de toekomst heel anders zal zijn. Een zware koers zoals de Tour wint men niet op spek en eieren of op boterhammen met bruine suiker. Men zal dus steeds zoeken zijn voeding aan te passen, supplementen te zoeken en daarbij nog God weet wat om in de glorie te kunnen staan. Zelfs de Tour een stuk lichter maken zal niets oplossen. Er zijn al gevallen geweest van lopers die zich drogeerden om de honderd meter sprint te kunnen winnen, denk maar aan Ben Johnson. Moet men ze dan maar tachtig meter laten lopen? De hele heisa heeft er wel voor gezorgd, dat er bosjes renners vroegtijdig naar huis trekken en we straks misschien nog een landgenoot binnen de eerste vijftig gaan vinden. Van zodra er een of meerdere bergen op een parcours liggen, zijn die van ons er niet meer bij. We kunnen alleen nog hopen op ritoverwinningen in de vlakke ritten en, voor Boonen althans, op de groene trui. Met alle respect voor Tom, momenteel zowat de enige die er bij ons bovenuit steekt én daarenboven aardig wat gezond verstand tentoon spreidt, maar die groene trui is ook maar een soort kansspel. Eigenlijk zouden ze die competitie terug moeten laten verlopen zoals vroeger. Wie eerst aankomt krijgt één punt, wie 99ste arriveert, krijgt er 99. En dan zorgen zo weinig mogelijk punten te hebben. Dat zal als gevolg hebben dat sprinters verplicht zullen zijn ook in de moeilijkere ritten een tandje bij te steken in plaats van - zoals nu - lui achteraan in de "bus" plaats te nemen en er een betaalde snipperdag van te maken. Nu, ze doen maar, voor heel wat mensen zal het worst wezen wat er nog in de huidige Tour gebeurt. Ikzelf had de gewoonte alleen te kijken als er bergritten waren. Was de koers niet veel zaaks, dan zag men toch nog prachtige landschappen. Dat zal ik in de toekomst wel blijven doen, denk ik. Tenzij ze natuurlijk de bergen eruit zouden halen. Ge weet maar nooit in deze gekke wereld van de commercie...
Nu het steeds duidelijker wordt, dat Leterme nog niet aan de kermis is en er misschien helemaal niets in huis komt van een nieuwe regeringsvorming, zijn er weer de nodige Vlamingen die in paniek slaan en toch maar al meteen toegevingen zouden willen doen om België te redden. Zo verscheen er vorige week in De Standaard een artikel aan de hand van Hugo De Ridder, ex-Standaard journalist, nu met pensioen, die stelde dat het zou worden: "België of de chaos". Waarop een alerte lezer repliceerde met "Onzin: België ís de chaos". Bij het tot stand komen van Tsjechië en Slowakije was er toch ook geen chaos en beide landen hebben zich alleen maar kunnen verbeteren. Dat was natuurlijk alvorens ze in de E.U. kwamen en daar zou voor ons een probleem kunnen rijzen. Om dat te omzeilen, zou het misschien wenselijk zijn eerst over te schakelen op een confederale staat, waarbij we binnen Europa eerst nog als België functioneren en dan het geschikte ogenblik en de modaliteiten zoeken om er definitief een einde aan te maken. Nog een straf voorstel stond er deze week te lezen in de lezersrubriek van "'t Pallieterke". Daar stelde ene Vic Eggermont uit Ekeren voor om van Brussel-Halle/Vilvoorde één (derde) gewest te maken. Kan men het de Francofonen nóg gemakkelijker maken? Natuurlijk kan men, alvorens zo iets te doen, allerlei eisen stellen, maar bij ervaring weten we dat de Francofonen toch hun woord niet houden (zie maar naar de faciliteiten gemeenten) en we daarna alles zullen kwijt zijn. Die Vic heeft wel één punt: als we Brussel-Halle/Vilvoorde splitsen, dan zullen de Vlaamse Brusselaars (of zijn het Brusselse Vlamingen?) in de verdrukking komen. Ook daarvoor is echter een oplossing. Als Vlaanderen de geldkraan naar Brussel dichtdraait, krijgt het voor de Vlaamse ingezetenen van de hoofdstad alle faciliteiten die het maar wensen kan. Laat ons terloops ook niet vergeten dat de bevolking van Brussel steeds meer bestaat uit vreemdelingen en mensen van vreemde origine, wat tenslotte in het voordeel van Vlaanderen zal zijn, want die zullen meer belang gaan hechten aan de economie en minder aan het communautaire. Om Brussel-Halle/Vilvoorde te splitsen heeft men zelfs geen nieuwe regering nodig. Een Vlaamse meerderheid in het parlement volstaat, zoals dat al gebleken is bij de samenstelling van het vaste bureau en de quaestoren. Wat er daarna zal gebeuren, zal de toekomst ons leren. Eén ding zal dan wel vast staan, nl dat de Vlamingen, eindelijk, eens zullen laten zien hebben wat een meerderheid betekent. Na 177 jaar wordt dat wel eens tijd!
Trouwe lezers van mijn blog zullen al wel weten dat ik nogal huiverig ben tegen al wat links en anti-Vlaams is. Meestal gaan die twee termen hier bij ons samen. Vlaamsgezinde linksen zijn eerder uitzonderingen die bijna verplicht zijn centrum of rechts te stemmen daar hun stem anders misbruikt wordt tegen de Vlaamse zaak. Om dezelfde redenen koop of lees ik nooit De Morgen. Deze opvolger van De Volksgazet mag dan wel links zijn, haar lezerscliënteel bestaat tegenwoordig niet meer uit werkende mensen, maar eerder uit progressieve intellectuelen, de lichting van 1968, zeg maar de "gauche caviar". Dat het lezerspotentieel van die krant afneemt, is dan ook logisch, want de huidige jeugd houdt meer van de traditionele waarden, zoals recentelijk nog gebleken is uit een enquête. Ook de uitslag van de laatste verkiezingen laat duidelijk zien, dat de linkse haring niet meer braadt, zeker niet in Vlaanderen. Niettegenstaande een achteruitgang van links en vooral van de partijen die niét de Vlaamse kaart spelen, blijft De Morgen rustig zijn progressieve koers varen. In navolging van De Standaard, zoekt de krant ook toenadering tot de Waalse pers en zo gebeurde het dat Bénédicte Vaes, politiek redacteur van Le Soir, ook in De Morgen haar mening kwijt mocht. Het was wel de moeite. Volgens Vaes, aan de naam te zien blijkbaar een zoveelste gerecycleerde Vlaamse, is er maar één verschil tussen de N-VA en het Vlaams Belang: De N-VA is niet racistisch, behalve tegenover de Walen! Voor hetzelfde geld kan men dan ook zeggen dat het FDF niet racistisch is, behalve tegenover de Vlamingen. 't Is maar, hoe ge het stelt... Vaes vertegenwoordigt Franstalig Brussel. Haar achterban houdt niet van Vlaanderen, houdt niet van Leterme en dus nog veel minder van alles wat zich rechts van de CD&V bevindt. In het raam van de huidige regeringsonderhandelingen kan men dan ook gerust stellen, dat er van welke staatshervorming ook helemaal niets in huis gaat komen. In alle West-Europese landen wordt er steeds meer op gehamerd dat men slechts kan inburgeren als men de plaatselijke taal leert cq spreekt. Alleen voor onze francofonen blijkt dat niet evident, omdat zij dan ook verplicht worden Nederlands te leren c.q. spreken als ze zich in Vlaanderen vestigen. Voor hen is Vlaanderen niets anders dan een wingewest dat hen vroeg of laat als een rijpe vrucht in de schoot zal vallen. In de huidige onderhandelingen op Hertoginnedal komt het er dan ook op aan dat de Vlaamse partijen, het kartel CD&V/N-VA op kop, geen morzel grond meer afstaan, geen enkele stap meer terugzetten i.v.m. de faciliteiten en geen enkele prijs betalen voor wat ons wettelijk toekomt. Als dat volgens de francofonen niet kan, dan komt er beter geen nieuwe regering en houdt het op met dit kunstmatig land. Waarom zouden wij niet mogen doen wat Tsjechië en Slovakije wél mochten?
Rond de luchthavenproblemen van Zaventem blijft het stinken. Nadat het antinachtvluchten comité van de (overwegend franskiljonse Oost-rand) al een proces tegen de Belgische Staat gewonnen had, is er nu een tweede identieke zaak gewonnen door het comité van de (Vlaamse) Noord-rand. Beide eisen 50.000 euro wegens het schenden van de geluidsnormen van het Brusselse "gewest". De Noordranders zijn zelfs nog een stapje verder gegaan en vragen een deurwaarder beslag te leggen op het schilderij van Bruegel "De val van Icarus", alsof dat ermee zou te maken kunnen hebben. Heel die heisa rond Zaventem, waaraan maar geen einde komt, hebben we ook al te danken aan het verlichte bestuur van acht jaar paars. Toen maakte groene Isabelle Durant, tijdens Verhofstadt I, een einde aan de internationaal geldende regels dat vliegtuigen moeten opstijgen tegen de wind in. Ze werd opgevolgd door Bertje Anciaux die zelf in regio woont en niet weinig blij was een jaar later te kunnen overstappen naar de Vlaamse deelregering, zodat hij van die "klotejob" (zijn eigen woorden, Bertje is geen intellectueel weet je wel!) vanaf was. Bertje den bleiter werd opgevolgd door Renaat de zagevent en die heeft er ook niets van gebakken. Landuyt's uitleg dat hij er nu niets meer aan kan doen omdat we met een regering van lopende zaken zitten, is iets dat hij al een jaar op voorhand had kunnen zien aankomen. Hoe het nu verder moet, weet niemand. Er is geen regering die de knopen kan doorhakken en het ziet er niet naar uit dat er snel een zal komen. Heerlijk land! --- In de marge van bovenstaande is er dan ook het proces dat een groep bedrogen reizigers heeft aangespannen tegen de 48 brandweerlui en veiligheidsmensen van de luchthaven, die de laatste week van juni de hele zaak plat legden en zo 26.000 mensen in de kou zetten. Dat alles in de naam van het sacrosancte (wilde) stakingsrecht. Hopelijk worden ze veroordeeld. De vakbonden zelf kunnen nl nooit aansprakelijk gemaakt worden in dit land. Die hebben hier eenzelfde statuut als de maffia. Er is daarvoor ook een andere oplossing, maar die is te simpel voor dit apenland (dixit Mark Eyskens): vervang zo'n stakers door militairen voor zolang dat nodig is. In Amerika slaagde Reagan daarin, maar dat is dan ook in "the land of the free"!
De geitenboer heeft dus een bok geschoten. Leterme verwarde de tekst van de brabançonne met die van de marseillaise. Toch straffe kost voor geletterd iemand die de ambitie heeft België te gaan leiden. Nemen we maar aan dat de man overwerkt is en flink aangeslagen door de problemen waarvoor hij staat. Ge kunt het op zijn gezicht lezen. Hij is trouwens in goed gezelschap, want hij maakt deel uit van die 80% landgenoten die misschien wel het verschil kennen tussen beide hymnen, maar die de woorden van de "bravezeun" ook niet kunnen zingen. Daarmee houdt het trouwens niet op: er zijn - voor zover ik weet - alleen al in het Nederlands zeker twee versies van het nationale volkslied, dan is er de Franse tekst en misschien is er ondertussen ook al wel een Duitse, voor de Oostkantonners. In Spanje, waar ze ook met nogal wat verschillende soorten bevolking zitten (Catalanen, Castilianen, Basken, Galliciërs, Andaloezen en misschien vergeet ik er nog enkele) hadden ze daar iets opgevonden: dat land heeft een nationale hymne zonder woorden! Er bestaat trouwens nóg een versie van de brabançonne die wij vroeger op school allemaal kenden: "Juicht, Belgen Juicht, onze ezel kan weer s..."! Dat Leterme ook niet wist waarom het op 21 juli een nationale feestdag was, kan je hem evenmin kwalijk nemen. De nieuwbakken minister-president van Wallonië, Demotte, wist het ook niet en Verhofstadt, die - nota bene - al zeven nationale parades heeft meegemaakt, al evenmin. Die laatste was wel zo slim het eerst aan een van zijn slaven te gaan vragen... Dat bijna niemand zo iets weet, heeft mede te maken met het feit dat de meeste mensen hier weinig of niets meer afweten van geschiedenis (en evenmin van aardrijkskunde of klassieke muziek). Dat kan men dagelijks meemaken bij de verschillende quizzen. Dat Leterme tenslotte over dat akkevietje "gepakt" werd door de RTBF is maar een voorsmaakje van het jennen dat hij waarschijnlijk vanwege zijn Waalse broeders nog zal moeten ondergaan vooraleer hij erin zal slagen een nieuwe regering te vormen, als die er al zal komen...
Terwijl bijna heel politiek België met vakantie gaat, begint voor Yves Leterme de week van de waarheid, zeg maar de "tijdrit", om het in wielertermen te houden. Het zal niet meevallen, want de keuzes die hij heeft zijn zeer beperkt en dan hebben we het nog maar over een regeringsvorming, niet over een staatshervorming. Om dat laatste te bereiken, is hij verplicht er de socio's bij te pakken en dan weten we nog niet hoe het zal aflopen. Met zijn oranjeblauwe start zit hij alvast met het probleem dat FDF, een deel van MR en N-VA, een deel van Leterme's eigen kartel, loodrecht tegenover elkaar staan. En dan is er nog de plaats van het onheil: Hertoginnedal. Voor de meeste Vlamingen klinkt die naam onheilspellend omdat in dat kasteel al enkele beslissingen zijn genomen die voor Vlaanderen later nefast bleken te zijn: het splitsen van Brussel met daarbij o.m. het nu nog hete hangijzer van Brussel-Halle/Vilvoorde en de oprichting van de faciliteitengemeenten waar men de problemen alleen maar groter heeft gemaakt. Hertoginnedal was ook de druppel die er voor de Volksunie teveel aan was. Schiltz en Co capituleerden er en zo ontstond het Vlaams Blok. Leterme heeft feitelijk weinig in handen om dat te verwezenlijken wat hij bij de laatste verkiezingen aan zijn kiezers heeft beloofd. Bijna 800.000 voorkeurstemmen is niet niks, maar het zou voor hem wel eens een molensteen aan zijn hals kunnen worden als hij niet slaagt. Er zijn natuurlijk nog twee andere scenario's: 1) Leterme blijft bij zijn belofte dat CD&V/N-VA niét in een regering zal stappen als er geen staatshervorming uit de bus kan komen. Dan zit België zonder regering en kan Vlaanderen serieus aan zijn onafhankelijkheid gaan denken. 2) Leterme sluit een akkoord met het Vlaams Belang, waarbij beide in Vlaanderen de volstrekte meerderheid hebben en stelt zo een ultimatum aan de francofonen én de Vlaamse belgicisten. Dit laatste is weinig waarschijnlijk, maar in een normale democratie zou dan moeten kunnen (denk maar aan wat in Oostenrijk en Denemarken is gebeurd). Lukt dat niet, dan staan we weer bij af. Wordt gegarandeerd vervolgd!
Het is weer zover, 21 juli, nationale feestdag waarvan nog één op vijf Belgen weet waarom. Zeker nu het op een zaterdag is, valt het nog minder op dan vroeger, tenzij men natuurlijk naar de berichtgeving op de nationale zenders afgaat. Daar worden nog eens een resem patriotten, hoofdzakelijk oudere mensen, opgevoerd die ons komen vertellen hoe goed het hier allemaal is. Die hebben trouwens niet eens helemaal ongelijk, maar de meesten van hen dragen weinig of niets meer af aan de steeds meer verslindende staat van dit kunstmatige land. Jongere mensen, die een huisgezin hebben, een woning om af te betalen en meestal met twee moeten gaan werken, weten wel beter. Die dragen ± 50% van al hun verdiensten af aan die staat, die er meestal kwistig mee om springt, vooral ten zuiden van de taalgrens. Elke drie jaar betaalt een gemiddeld Vlaams gezin een middelgrote auto af om de Walen en Brusselaars toe te laten op een zelfde niveau te kunnen leven. De vraag is alleen, hoe lang deze situatie kan blijven aanslepen. Het zwaartepunt van de wereldhandel verplaatst zich langzaam maar zeker naar Azië en straks zitten we hier met een grotendeels vergrijsde bevolking, die het zal moeten hebben van een steeds kleiner wordende groep actieven die zich op haar beurt blauw zal moeten werken om de eindjes aan elkaar te kunnen blijven knopen. Maar voor de bon belges is daar vandaag geen probleem mee. Straks is er het traditionele défilé, waarop er voor de deelnemers alleen maar te hopen is dat het niet zal regenen (de "drasche national", om het op zijn Belgisch te zeggen). De "gestelde lichamen" hebben daar immers geen probleem mee, die staan altijd droog. Wat er dit jaar speciaal te zien is, zijn niet de nieuwe uniformen en enkele nieuwe voertuigen, zoals in de media is aangekondigd, maar André Flauhaut. Het is nl zo goed als zeker dat het dit jaar het laatste défilé wordt voor de baas ganzendonck van onze geliefde paarse regering. Hij zal trachten op tijd te zijn, want de man is nog even bijna de hele wereld gaan afreizen om overal afscheid te nemen van zijn protégés. Flauhaut gaan we in een nieuwe regering niet meer weerzien, zoveel is zeker, zelfs niet mocht er een regering komen met de PS (weer) erbij. De dikgevreten salonsocialist, die van ons leger zijn speeltje maakte is men uiteindelijk toch kotsbeu geworden. Zelfs Kabila zal om hem niet treuren. Zijn eredoctoraat heeft hij immers niet gekregen en hij heeft nu Karel De Gucht waarmee hij zelfs in België mee op de kiesaffiches mocht (onder de titel "goed bestuur" nog wel!). Tarara boem!
Yves Leterme heeft zijn eerste confrontatie met de voorzitters van MR en CDH achter de rug. Volgens milQuet is er alleen gepraat over de sociaal-economische problemen. Dat houdt in, dat men bang is over het communautaire te beginnen en dat dit laatste waarschijnlijk bijzaak zal worden als het de regeringsvorming van oranjeblauw in de weg zou staan. Nochtans hebben de racisten van het FDF al een eerste schot voor de boeg van het nieuwe regeringsschip gelost. Ze vragen, nog maar eens, dat het grondgebied van Bruxelles zou worden uitgebreid. "Wir brauchen mehr Lebensraum. Das Vaterland muß grösser sein", zei die andere racist in de jaren dertig van de vorige eeuw al. Ook hij vond dat een land, waarin zich landgenoten bevonden (Tsjechië), moest worden geannexeerd. Als Leterme (én Peeters) woord houden, komt daar niets van terecht. Toch mag men niet vergeten dat de racisten van het FDF deel uitmaken van het MR en dus in een volgende oranjeblauwe regering zullen zetelen. Daaruit zou dan moeten volgen, dat er géén nieuwe Belgische regering zal komen en men dus best meteen begint met het opdelen van de inboedel. Wie dat alles eerder met een benepen gevoel zal volgen, is ongetwijfeld N-VA-er Bart De Wever. Bart is niet op zijn mondje gevallen en heeft altijd uitgebazuind, dat hij de man van de onderhandeling is, van het compromis, dit in tegenstelling tot het Vlaams Belang dat, volgens De Wever, alle compromissen afwijst. Anderzijds kiest De Wever voor een onafhankelijk Vlaanderen, waarbij het hem niet kan schelen wie er daar woont. Welnu, Bart mag het nu eens bewijzen. Het feit, dat hij bij de eerste vergadering tussen de Christelijke (?) en liberale partijen er al niet bij mocht zitten en dat het FDF in de Brusselse rand, voor het MR althans, "incontournable" is geworden, voorspelt voor de N-VA weinig goeds. Het Vlaams Belang is nu de lachende derde, die zich mag klaarmaken om de scherven op te rapen en meteen een doorstart te maken naar de regionale verkiezingen van 2009.
De tiende rit in de ronde van Frankrijk (de "toer de frans" voor de Nederlanders), werd gewonnen door ene Cédric Vasseur uit Steenvoorde, een dorp op een steenworp van de West-Vlaamse grens. Vasseur is een Frans-Vlaming In Frankrijk noemt men hem "un Flamand". Hier bij ons is hij een Fransman. Wel raar dat er naar de Vlaamse roots hier nooit verwezen wordt als het om Frans-Vlamingen gaat. Men doet dat wel als het gaat om Bretoenen, Basken, Normandiërs, Elzassers en nog andere regionale Fransen. Bij ons is het tegenwoordig niet veel soeps meer in de wielrennerij. Men is al blij dat er hier en daar iemand een plat ritje wint of de groene trui kan halen dank zij de moderne berekeningswijze. Vroeger kreeg elk renner elke dag het getal van de plaats waarop hij was aangekomen. Dan moest men werkelijk outstanding zijn om het puntenklassement te halen (Stan Ockers heeft die zo ooit gewonnen). Als er tegenwoordig nog maar een col van derde catégorie opdoemt, zijn er geen Belgen meer bij. Dat "Belgen" is trouwens ook om te lachen. Bij het Belgisch kampioenschap waren er 145 deelnemende beroepsrenners: 137 Vlamingen en 8 (acht) Walen. Bij die laatste is er dan eigenlijk nog één die meedoet voor de knikkers en dat is Philippe Gilbert. Toch heeft men het in de media steeds over de "Belgen". Waar is de tijd toen er regelmatig jongens van bij ons in de eerste tien reden tijdens de ronde van Frankrijk? En dan heb ik het nog niet meteen over Ockers of Schotte, maar later ook over Jef Planckaert, Jos Hoevenaers, Jan Adriaensen, Van Impe en Co. Renners die misschien geen campionissimi waren, maar zich zo niet lieten wegvegen zoals dat nu het geval is. Daarna kwam natuurlijk ook Eddy Merckx, maar dat bleek de uitzondering te zijn die de regel bevestigde. Enkele jaren geleden dacht men een nieuwe witte merel te hebben in de persoon van Wim Van Huffel die een meer dan behoorlijke ronde van Italië reed. Hij heeft dat niet kunnen bevestigen. Nu zit men te wachten op Stijn Devolder, derde in de toch lastige ronde van Zwitserland, kampioen van België op een vrij selectief parcours en winnaar van de ronde van Oostenrijk. De man kan klimmen én tijdrijden. Gaat hij zorgen voor de heropstanding? Laat het ons hopen dat hij het volgend jaar waar maakt en we de eerste landgenoot weer niet moeten gaan zoeken na plaats vijftig...
In mijn blog van 2 juli (De puinhopen van paars) schreef ik te verwachten dat nog wel wat lijken uit de paarse kast zouden vallen. Dit is inderdaad volop aan het gebeuren. Het mooiste bewijs waren de berichten van gisteren over het mank lopen van de begroting, waarin een serieus gat zit en dit ondanks alle hoera geroep van de vorige regering. Reynders, van Financiën of wat daarvoor moest doorgaan, blijft er trouwens bij, dat het gat niet zo groot is als men doorgaat met het kapen van pensioenfondsen en het versjachelen van staatseigendom. Cynischer kan moeilijk. Leterme heeft nu maar te kiezen: ofwel gaat hij dezelfde weg op (hetgeen hij altijd ontkend heeft te zullen doen) en kan hij zo een deel van het gat dichtrijden, ofwel blijft hij bij zijn principes en zal hij verplicht zijn ergens anders vers geld te "vinden". Ondertussen blijkt ook dat de tweede accijnsverhoging op de tabaksproducten, die normaal op 1 juli moest ingaan, niet doorgaat. De reden daarvoor is dat de Belgen na de eerste verhoging eindelijk wijzer zijn geworden en minder zijn gaan roken (dit heeft ook te maken met het steeds groter wordende rookverbod in openbare gebouwen). Als gevolg van dat alles brengt het tabaksverbruik steeds minder op en vreest men, bij een volgende prijsverhoging, nog minder inkomsten te hebben. Een nieuwe wet van Rudy Demotte zal waarschijnlijk de weg volgen van zovele andere wetten van de Verhofstadt regeringen en zal moeten worden "aangepast". Deze keer gaat het om de erkenning van medische oncologen, dokters die zich bezig houden met de behandeling van kankerpatiënten, een wet die zeker niet te vroeg komt. De reden waarom de wet herzien dient te worden is, omdat er liefst 122 (taal)fouten in staan! Zoals naar slechte Belgische gewoonte werd de wet eerst in het Frans opgesteld en daarna slecht of helemaal niet vertaald. In de Vlaamse tekst ontbreken zelfs hele passages... Tenslotte staat ook Justitie weer in haar hemd. Uitgerekend één dag nadat een vrouwelijke rechter de gevangenis van Leuven in gebreke stelde n.a.v. een klacht van gedetineerden i.v.m. de grondige fouillages waaraan ze werden blootgesteld als ze terugkeerden uit penitentiair verlof, zijn er in de gevangenis van het Luikse Lantin twee gevangenen gestorven aan een overdosis en ligt er een derde op apegapen. Cynischer kan moeilijk, want het begint er zo op te lijken dat Justitie een nieuw systeem zou ontdekt hebben om de gevangenissen wat minder overvol te maken! Gelukkig land dat zo acht jaar kon genieten van de paarse weldaden!
Dehaene's opdracht is dus mislukt. Officieel wordt dat natuurlijk niet toegegeven, maar het is wel zo. De norse loodgieter uit Vilvoorde, die een week eerder gezegd had dat het wel eens tot einde van de maand zou kunnen duren, had op zondagmorgen nog geluncht met de top van CD&V, maar liet dezelfde avond via Belga, nota bene, weten dat hij "zijn doel" bereikt had en ermee stopte. Nog dezelfde avond werd Leterme, die niet wist waar hij het had, opgezadeld met "zijn" mission impossible. Welk doel heeft Dehaene bereikt? Dat milQuet en haar linkse club bereid zou zijn mee de benen onder tafel te steken en daarmee uit. Dezelfde milQuet liet maandagmorgen nog weten, dat zij helemaal niet zinnens is zomaar mee te doen aan de CD&V voorwaarden en dat het helemaal niet zeker is dat er ook maar enig akkoord zal komen. Dehaene kan het niet meer, omdat de tijden veranderd zijn. Daarbij kwam nog dat hij de vorige keren een rooms-rode coalitie op de been moest brengen, wat in het verlengde ligt van zijn politieke voorkeur. Exit Dehaene dus en hopelijk voor goed, want zijn belgicistische generatie, met o.m. nog Martens, Decroo en Claes, is voltooid verleden tijd en schadelijk voor Vlaanderen. Zal Leterme erin slagen een regering te vormen én de communautaire problemen aan te pakken? Waarschijnlijk niet, al zijn de wonderen nooit de politieke wereld uit. Op communautair vlak staat hij nergens. Aan de ene kant zijn er de resoluties van het Vlaamse parlement, waar zelfs Open VLD en SP.a niet meer achter staan. Aan de andere kant zijn de francofonen geen vragende partij. In het 200 bladzijden tellende rapport van Reynders aan de koning stond welgeteld een halve (½!) bladzijde over de communautaire problemen... Zelfs al zou Leterme een kleine opening kunnen maken in het communautaire dossier, dan blijft ook het economische dossier zo goed als onuitvoerbaar. De huidige begroting heeft een gat van anderhalf miljard euro, de volgende zou een overschot moeten hebben van enkele miljarden. Daarbij komen dan nog de wensen van de CD&V om financiën en justitie te hervormen en die van Open VLD om de belastingen te verminderen. Dat betekent samen nog eens drie miljard euro. Bij dat alles is dan helemaal nog niets gedaan voor de aanstormende vergrijzing die nog eens minstens een paar miljard extra gaat kosten. Over de vergrijzing wordt in België wel gesproken, maar is nooit iets degelijks ondernomen geworden. Vergeet het zilverfonds, dat is fictie. Wat als Leterme niet lukt in zijn opdracht? Is er dan een "Plan B"? Ik geloof het niet, alhoewel dat niet moeilijk hoeft te zijn. Men vertelt de francofonen gewoon dat het kiezen of delen wordt: een regering met staatshervorming of geen regering. In dat laatste geval kiest men voor het "Plan V", de "V" van Vlaanderen. De vijf minuten moed, weet ge wel...
De (groothandels)prijs voor tarwe is de laatste twee jaar verdubbeld, de winkelprijs voor melk is zopas met 30% verhoogd. Daarvoor zijn er natuurlijk verschillende oorzaken, zoals bv de reeds jarenlange droogte in Australië of het drama van Zimbabwe. In het vroegere Zuid-Rhodesië heeft dictator Mugabe alle blanke boeren onteigend (voor zover ze al niet vermoord werden) en de grond geschonken aan arme zwarte boeren die er alleen een stukje van bebouwen voor hun eigen primitieve landbouw. Het resultaat daarvan is, dat Zimbabwe, dat vroeger voedsel uitvoerde, nu moet invoeren en daarvoor zelfs geen geld heeft (Er is een devaluatie van om en bij de 10.000%!). Het Westen, dat vroeger zijn kritiek niet spaarde voor het regime van Ian Smith, kijkt nu heel schijnheilig de andere kant uit... Er is echter meer. De voornaamste reden waarom het voedsel in de wereld steeds duurder dreigt te worden, is mede het gevolg van het subsidiëren van biobrandstoffen. Daar waar vroeger de Europese boeren goed geld verdienden aan het volgen van de subsidieregels van de E.U. en o.m. op grote schaal maïs voor veevoeder zijn gaan verbouwen, schakelen er steeds meer over op koolzaad en andere gewassen die kunnen worden verwerkt tot biobrandstoffen. Buiten Europa wordt het nog dramatischer: daar schakelt men over naar het verbouwen van maïs voor menselijk gebruik en suikerriet exclusief voor de nieuwe zgz "groene" brandstof. Een voorbeeld tot wat dat kan leiden hebben we begin dit jaar reeds meegemaakt met een opstand van arme mensen in Mexico die de prijs van hun dagelijkse tortillas verdubbeld zagen. In Brazilië worden, met inzet van een soort moderne slavenhandel, grote delen van het Amazonewoud afgebrand, wat enorme hoeveelheden CO2 genereert en er tegelijkertijd voor zorgt dat er minder zuurstof in de atmosfeer komt. Bij ons is het nog niet zover, maar we gaan er wel naartoe. Het wordt hoog tijd dat men ook hier gaat inzien dat men de hype omtrent al dat groen, dat zgz milieu en alles wat ermee samenhangt, eens een halt toeroept. De zgz groene stroom, die we nu al kennen, is alleen maar goedkoper omdat hij door de Staat gesubsidieerd wordt. De alternatieve stroomverwekkers, via zonnepanelen en windmolens, kosten driemaal zoveel als de klassieke stroomcentrales. Ook dat verschil wordt door de Staat bijgepast. En dan hebben we het nog niet gehad over de vergelijking met de kerncentrales waarbij het verschil een veelvoud is. Uitgerekend die kerncentrales zou men dan willen sluiten, waardoor het nu al zeker is dat men de Kyoto-normen nooit zal halen. Europa riskeert vroeg of laat wakker te worden met een fameuze financiële kater, wanneer zal blijken dat het geld dat we uitgeven aan alternatieve energie, ten koste zal gaan van de voedselbevoorrading, waarbij in de eerste plaats de zwakkeren uit onze samenleving zullen getroffen worden. Die zwakkeren nog eens gaan ondersteunen, kan ook natuurlijk, maar dan zijn we wel verkeerd bezig. Veel goedkoper zou zijn eerst te zien of de rekening betaalbaar blijft. Voor wat de (eventuele) nieuwe Belgische regering betreft, weet men nu al dat er een gat is van anderhalf miljard euro in de begroting, met dank aan Paars. Als ze daar straks nog eens enkele miljarden extra zullen moeten begroten om de mensen wijs te maken dat biobrandstof en groene stroom zo voordelig zijn, wil ik toch eens weten van waar dat geld zal moeten komen. Sinterklaas is nog ver af...
Vrijdag is in Herentals Leonard Van Baelen begraven. De man was een van onze vele missionarissen die naar "onze" Kongo getrokken zijn. Hij was echter niet zomaar de eerste de beste. Pater Van Baelen, Kapucijn, was hoogleraar sociale moraal aan de universiteit van Kinshasa. Samen met Jan Van Mullen richtte hij in 1969 de ngo CDI Bwamanda op in de Kongolese evenaarsprovincie. Deze coöperatie teelt o.m. maïs, koffie, soja en aardnoten. De koffie en de maïs worden ter plaatse verwerkt en met eigen boten verscheept naar Kinshasa en van daar naar de rest van de wereld. Ze onderhoudt meer dan 500 km wegen en runt scholen en ziekenhuizen. Van Baelen zette er zelfs een soort ziekenkas-op-zijn-Belgisch op zijn poten, waarbij mensen zich met een kleine bijdrage konden aansluiten. In 2003 werd Van Baelen door het weekblad "Time" verkozen tot "Europese held, wiens moed, energie en vrijgevigheid de wereld inspireren en veranderen". In feite deed hij wat de Staat zou moeten doen, maar waarin die klaarblijkelijk niet slaagt. Van Baelen was "maar" een missionaris en dus geen sant in eigen land. Zeker in tijden van Verhofstadt regeringen zijn zo'n mensen niet salonfähig genoeg. Van Baelen heeft voor Kongo honderdmaal meer gedaan dan wat De Gucht er ooit gepresteerd heeft. Leonard Van Baelen kreeg kanker en is daarom terug naar Vlaanderen moeten komen. Een jaar later heeft hij de strijd verloren. Hopelijk wordt zijn werk ginder verder gezet, want het is een feit dat Kongolezen goed werken als ze goed geleid worden en er weinig van terecht brengen als dat niet het geval is. In onze vroegere kolonie zijn trouwens nog enkele ngo's goed bezig, waarvan Memisa (Medische Missie Samenwerking) misschien wel de belangrijkste is. Ook Memisa wordt geleid door een pater (Joseph Burgraff). Wie die mensen wil helpen kan in elk geval veel beter zijn geld aan Memisa geven dan bv aan 11.11.11, zeker zolang deze laatste geleid wordt door de Vlamingenhater Geysels.
Zoals Stefaan in zijn reactie gisteren al vermeldde, waren het niet álle Vlamingen die tijdens het fameuze kamerdebat aan één zeel trokken. Groen! deed nl weer eens niet mee. Het is ongelooflijk hoe dat partijtje zijn eigen mensen in de rug blijft schieten en mee blijft stemmen mét de francofonen tégen Vlaanderen. In het kader van de hele heisa rond de milieu- en klimaatsproblemen, was het al opmerkelijk dat de Groenen in Vlaanderen feitelijk weinig vooruitgang hadden gemaakt (Jef Tavernier, hun eigen ex-minister, heeft dat trouwens al bevestigd). We kunnen er dan ook van uit gaan, dat heel wat Vlamingen Groen! niet lust(t)en o.w.v. het ronduit anti-Vlaams imago van deze zgz wereldverbeteraars. Tegen de regionale verkiezingen van 2009 kan er dan ook niet genoeg de nadruk op worden gelegd dat een stem voor Groen! een verloren stem is voor Vlaanderen. Ik heb trouwens ook het voorgevoel dat heel wat Vlamingen dit najaar 11.11.11 links zullen laten liggen, nu deze drukkingsgroep Jos Gijsels, de uitvinder van het cordon sanitair als voorzitter heeft aanvaard. Hoe kan Vlaanderen solidair blijven met een organisatie die zelf (eigen) mensen uitsluit? --- Ondertussen mag ook Bart De Wever zich zorgen beginnen te maken. In het kader van een nieuwe regeringsvorming zijn CD&V-ers en Open VLD-ers nl al stiekem aan het vergaderen geslagen (in het bureau van Patrick Dewael) en gebeurde dat zonder ook maar één vertegenwoordiger van de N-VA. En zeggen dat Bart zijn vakantie in Beieren al had geannuleerd in het vooruitzicht van de komende besprekingen waarop hij, zoals hij reeds vertelde tijdens de verkiezingsperiode, zou "willen wegen". Op enig begrip vanwege Dehaene zal hij ook niet moeten rekenen, integendeel. Het ziet er dan ook al naar uit, dat we in de eerste plaats een oranjeblauwe regering zullen krijgen waarin nog weinig plaats zal zijn voor vendelzwaaiende klauwende leeuwen. Vlaanderen is weer vragende partij en Wallonië zal dat (weer) trachten te verzilveren, op welke manier ook. Wordt zeker vervolgd...
