In mijn blog van 4 augustus 2010 ("Mooi en Meedogenloos: de Morel(e) versie"), schreef ik, dat we ook in onze familie met kanker te maken hebben en dat ik al vier jaar lang de oncologische dienst van een ziekenhuis bezocht. Aan dat laatste is gisteravond een einde gekomen. Zij, waarover het ging, was niemand minder dan mijn eigen vrouw, Cory Vreeke. In de zomer van 2006 werd bij haar borstkanker vastgesteld. Er werden drie tumoren uit haar borsten gehaald, waarvan er één kwaadaardig bleek te zijn. Er werden ook twee lymfeklieren weggenomen. Alhoewel deze laatste alleen aan de ingaande kant geïnfecteerd bleken, nam men geen risico en moest Cory een chemokuur van zes beurten ondergaan. Die was zo zwaar - haar hart verdroeg ze niet meer - dat men de laatste twee verving door drie van een lichtere type, op basis van taxus. Daarna volgden nog 33 bestralingen, maar die waren te doen. Er volgde een periode van circa anderhalve jaar, waarbij ze schijnbaar alles te boven kwam. In de zomer van 2008 kreeg ze wel steeds meer af te rekenen met rugpijnen. Toen die echt erg werden, werd ze nog maar eens aan een volledig onderzoek onderworpen, inbegrepen een hele reeks scans, en kwam men tot de ontdekking dat ze een ruggenwervelontkalking had. Om dat tegen te gaan, moest ze elke vier weken weer langs de oncologie passeren, waar ze een infuus kreeg. Dat zou ze de rest van haar leven moeten doen, maar ook dat was draaglijk, zeker in verhouding tot de chemokuur. Ze bleef trouwens onder medisch toezicht, wat toch een zekere geruststelling inhield. Dat laatste resulteerde in een vaststelling dat het weer niet goed ging met haar bloedspiegel. In de zomer van vorig jaar werd er dan ook besloten te beginnen met een tweede, lichtere chemokuur, deze keer echter telkens drie weken na elkaar en dan telkens één week overslaan. Door dat alles bleef te toch in staat haar huishoudelijk werk te doen en haar hobby's, schilderen, tuinieren en klassieke muziek beluisteren, uit te voeren. In het najaar van 2010 kreeg ze last van een kiesontsteking, iets wat de gewone tandarts niet opgelost kreeg o.w.v. die botontkalking. Ze moest daarvoor naar een endodontist, die haar tand opende en tot tweemaal toe schoonmaken. Trekken kon niet in haar situatie. Ondertussen werd ook de chemokuur gestopt. Toen die terug hernomen werd, bleek haar bloedspiegel verder te zijn aangetast, waardoor men besliste tot een derde chemokuur. Die bestond erin, dat ze een pompje, dat aangesloten was op het ingeplande "poortje" dat ze had, mee naar huis kreeg. Na vijf dagen was dat leeg en moest ze terug komen, waarna er twee weken niets zou gebeuren en men dan de behandeling herstartte. Van dat pompje werd ze doodziek, waarbij ze zelf besliste er niet mee door te gaan. Na een zoveelste bloedcontrole bleek de lever zodanig te zijn aangetast dat chemokuren geen optie meer was. Ze had trouwens al enige buikpijn onderaan rechts, waar de lever zit. Ze werd dus opgegeven. Dat was vorige week dinsdag. We deden diezelfde dag nog boodschappen en de dag daarop ging ze zelfs nog wassen en strijken. In de namiddag van die dag kregen we, via de huisdokter, het bezoek van de palliatieve vzw Ispahan uit Turnhout, die aanbood haar pijnen te verzachten door haar bepaalde medicamenten in te spuiten. Dat hield even, maar niet lang. Zaterdag waren die pijnen zo hevig, dat men morfine diende te gebruiken. Het was kiezen tussen pest en cholera. Van de pijnen was ze toen verlost, van haar helderheid van geest echter ook. Ze is toen stilletjes weggegleden en gisteravond gestorven. Ik was als enige bij haar en kon het alleen maar vaststellen. Cory was mijn eerste lief en de eerste en enige vrouw in mijn leven. Bijna 49 jaar getrouwd. Fysiek is ze er niet meer, maar ik zal haar meenemen in mijn gedachten en dromen, zo lang ik nog zal leven. Het is moeilijk daarvoor de juiste woorden te vinden, maar ik kom er wel dichtbij als ik enkele zinnetjes gebruik uit een oud liedje van Roy Orbison:
" In dreams I walk with you In dreams I talk to you In dreams you're mine All the time"
De mars zit erop, de meeste politieke partijen hebben hun nieuwjaarsreceptie gehouden. Wat nu? Zijn we ergens wijzer uit geworden? Om te beginnen, de mars. Er waren inderdaad meer dan 30.000 betogers. Heel wat, al is betogen in dit land stilaan een folkloristische bezigheid geworden. De vraag is steeds: wat haalt het uit en wat zal er van blijven hangen? Nog belangrijker is het feit dat uit de neuzentellerij gebleken is dat amper één op vijf van de betogers uit Vlaanderen kwam, toch nog altijd het gewest met de meeste inwoners. Meer dan één op drie kwam uit Brussel zelf en moesten zich daarvoor feitelijk niet verplaatsen. De wekelijkse zondagwandeling, zeg maar. De peiling komt van de anti-Vlaamse Le Soir, zodat er zeker geen sprake kan zijn van een Vlaamse scheeftrekking. Er was door de inrichters gevraagd geen symbolen mee te brengen, maar daar hadden er heel wat geen boodschap aan. Het krioelde van de Belgische vlaggen, waarschijnlijk van de Brusselaars die ze vroeger aan hun ramen lieten hangen. Het zijn vooral deze mensen, niet zozeer de doorsnee Waal, die geen verandering willen in dit land, die niet zien dat onze justitie een puinhoop is, onze asiel- en immigratie een ramp en onze begroting een zeef. Ook op de nieuwjaarsrecepties klonk er weinig positief nieuws, zodat het al langer hoe duidelijker wordt dat we naar nieuwe verkiezingen gaan, mars of geen mars. Weer eens gaan stappen is dan ook geen optie meer. Als die verkiezingen er zouden komen, dan moeten de partijen duidelijk stellen waarvoor zij staan, zodat de stembusgang deze keer meer de allure van een referendum zou krijgen. Als de francofone partijen daarna zouden moeten vaststellen dat de Vlaams nationalisten nog sterker uit deze verkiezingen zouden komen, dan zullen er nog twee oplossingen zijn: ofwel binden de francofonen dan eindelijk in en gaan ze akkoord met de definitieve splitsing van B-H/V en een echte staatshervorming, ofwel wordt dit land gewoon helemaal gesplitst. Dat laatste dan wel volgens "Uti possidetis iuris", uit het internationaal recht over de afbakening van staatsgrenzen.*
* Wie alles daarover wil lezen, schaft zich best het boek van Annemans en Utsi aan ("De Ordentelijke Opdeling van België").
Dit wordt dus het weekeinde van de Belgische stormloop. Die was vrijdagavond ingezet in de KVS en kende zogezegd een massale opkomst. Dat massaal betekent een volle bak, met extra plaatsen, in totaal 700. Laat er nog een paar honderd zijn die er niet meer bij konden, meer dan duizend zullen het er niet geweest zijn. Bijna uitsluitend gelijkgezinden van de verenigde subsidietrekkers en diegenen die het hopen te worden. Natuurlijk ontbrak de onvermijdelijke Kristien Hemmelinks niet, waarmee we meteen weten in welke richting het gaat: die van de twee kleine linkse Vlaamse partijen, die nog steeds bereid zijn alle francofonen voorwaarden te slikken, als ze maar mee mogen doen. Wat het vandaag in de optocht door de straten van Broekzele zal worden, weet ik nog niet op het moment dat ik dit schrijf. De vraag zal maar zijn hoe groot het percentage Vlamingen zal zijn. Want de Franstaligen blijven er alle belang bij hebben dat er in dit land niets verandert. CDH en Ecolo blijven openlijk zeggen, dat ze hopen een nieuwe regering te krijgen zonder de N-VA, t.t.z. met een nog groter overwicht van Franstaligen dan nu onder Leterme II al het geval is. In dat geval zijn ze zelfs bereid hun veto tegen de liberalen in te slikken. De roden zien liever blauw dan geel. Het grote probleem om in dit land een nieuwe federale regering te vormen is - en dit in tegenstelling tot andere landen waar men ook moest labeuren om dat gedaan te krijgen - dat er bovenop de regeringsvorming ook nog een staatshervorming moet komen. De Franstaligen schijnen dit nog altijd niet te beseffen en willen in geen geval daarvoor een prijs betalen. Zolang deze situatie aanhoudt, is er voor België geen toekomst, ongeacht hoeveel simpele zielen er vandaag door Brussel zullen trekken.
Ik weet dat niet iedereen het met mij erover eens is, maar persoonlijk vind ik het nog altijd jammer dat men de militaire dienstplicht heeft afgeschaft. Dat vind ik trouwens ook van de Rijkswacht, maar dat is een ander verhaal. De militaire dienstplicht was voor de meeste jongeren een corvee die ze liever aan zich hadden zien voorbij gegaan. Er waren er trouwens heel wat die zich eraan trachtten te onttrekken, meestal zonder resultaat. Zelf heb ik echter meegemaakt dat er heel wat jongens na een jaar dienst heel wat volwassener waren geworden. Sommigen leerden er zelfs een beroep (bv van vrachtwagenchauffeur of ambulancier). Anderen leerden er discipline, iets dat heel wat jongeren in de huidige samenleving tekort komen. En zo komen we tot het voorstel van David Geerts (SP.a nog wel!), die voorgesteld heeft de probleemjongeren die veroordeeld worden voor kleine criminaliteiten, onder te brengen in een legereenheid en ze daar - desnoods manu militari (what's in a name!) - laten kennis maken met een geregeld leven, met verantwoordelijkheidszin en het erkennen van autoriteit(en). Geerts vindt echter geen politieke medestanders, zeker niet in zijn eigen linkse kring. Daar vindt men nog altijd dat die knapen moeten gepamperd worden en in handen moeten gegeven worden van psychiaters en advocaten, die er dan een slordige cent staatssteun voor hopen te krijgen. De kans dat het voorstel van Geerts ooit aanvaard wordt, is dan ook zeer klein, zelfs nu blijkt dat het idee van Crembo voor een vrijwillige, tijdelijke legerdienst een fiasco blijkt te zijn (amper 1% blijft erbij). Toch is er één uitzondering: LDD, dat zelfs een alternatief heeft, maar dan een echt heropvoedingskamp ("bootcamp" voor de afecionados). Kortom, men moddert liever verder met de slechte oplossingen die men momenteel heeft en waarbij de weinig beschikbare plaatsen meestal bezet zijn, zodat men jeugdige delinquenten dikwijls straffeloos terug te straat op stuurt. Maar misschien is dat wel de achterliggende gedachte van onze permissieve maatschappij...
De verzameling van werkgevers en vakbonden kwam deze week met een verrassend akkoord op de proppen. Na al wat er was aan voorafgegaan, was dit een veropenbaring. Er waren niet alleen akkoorden over loonmatiging, zeker voor de eerste twee jaren, maar zelfs over een eenheidsstatuut, waardoor er aan deze schandelijke discriminatie, die in de rest van Europa al meer dan dertig jaar niet meer bestaat, eindelijk een einde zou komen. De Belgische media waren er dan ook als de kippen bij om dit akkoord toe te juichen. Er waren er al die zegden, dat de politiekers er een les aan konden nemen. Hoera, hoera! Jammer genoeg werkt het in dit land zo niet. Er zijn nl nog heel wat hindernissen te nemen vóór alles in kannen en kruiken zal zijn: - Dat eenheidsstatuut is iets dat geleidelijk zal worden ingevoerd en pas over zeven jaar effectief zal zijn. Zeven jaar is - zeker in de politiek - een eeuwigheid. - De kosten ervan - een IPA traditie - zullen mee moeten gedragen worden door de federale regering, die daarvoor geen enkele goedkeuring heeft gegeven en geen geld heeft. Het financiële plaatje van de economische crisis zal erg moeten veranderen vóór dit land weer geld op overschot zal hebben, als het ooit al zover zal komen. - Er zijn meteen al enkele onderdelen van zowel de werkgeversorganisaties als de vakbonden, die dwars gaan liggen. Het ergst van al (weer eens) die van de socialisten, waar vooral de bediendenvakbond BBTK geen toegevingen wil doen. Dat zijn die mensen die het in de Vlaams-Waalse verhoudingen altijd hebben over de solidariteit en die, voor de ene keer dat ze zelf eens solidair moeten zijn, dit vertikken. - Dat van die loonmatiging moet trouwens met een grote korrel zout worden genomen. Er wordt nl niet geraakt aan de index, nog zo'n Belgische exclusiviteit die ervoor zorgt dat de lonen in dit land regelmatig blijven stijgen en duurder worden in verhouding tot de buurlanden. - Tenslotte, en dat wordt in de meeste kranten niet eens vermeld, blijft er het feit dat zo'n IPA gelijk is voor het hele land, terwijl Vlaanderen en Wallonië twee compleet verschillende werelden zijn geworden met compleet andere noden en prioriteiten. Denk maar aan de jeugdige werklozen in Wallonië (én Brussel) en de ouderen in Vlaanderen. Kortom, een Inter Professioneel Akkoord (IPA) is in ieders voordeel, maar hoera, hoera is er voorlopig nog niet bij. Hopelijk wordt het niet: "no government, no IPA"...
België heeft in 2010 voor meer dan 50 miljard dollar directe buitenlandse investeringen aangetrokken, de helft meer dan in 2009. In de EU doet alleen Frankrijk het beter. Hoe kan dat nu, waar alle mogelijke belgicistische verenigingen en genobelde personen ons al weken trachten wijs te maken dat België financieel ineenstort als we geen nieuwe regering krijgen? Zou het dan toch waar zijn, dat de internationale financiële kringen er zich geen moer van aantrekken van wat zich in politiek Belgenland afspeelt? En dit ondanks alle verwoede pogingen van een politiek fossiel zoals Marc Eyskens (nota bene: zelf mee verantwoordelijk voor het exploderen van onze staatsschuld!) en al dan niet gelauwerde edellieden van het type Buysse en De Grauwe. Erg, he? Weten die dan niet dat wij in dit landje in totaal 6 (zes!) regeringen hebben, waarvan er maar een van lopende zaken is, die het dan nog prima doet? Maar geen nood, België gaat gered worden door een stormloop van positivi die eens gaan laten zien wat ze gaan laten zien, zie. In de eerste plaats houdt vrijdag de KVS een artiestenavond, zeg maar: een bijeenkomst van de verenigde gesubsidieerden. En zondag komt er een nationale betoging van echte Belgen, mede in gang geschoten door een zoon van Watje De Clerck, de man die er al enkele regeringen niet in slaagt iets fatsoenlijks te maken van de Belgische justitie. Er zullen waarschijnlijk weer veel meer Franstaligen dan Vlamingen in meelopen, want die eerste groep wil alleen maar dat er niets verandert in dit verstarde land. De Vlamingen die erbij zullen zijn, maken deel uit van de zoveelste lichting nuttige idioten, die nog altijd niet begrepen hebben dat - als het aan hen ligt - zij zichzelf en hun nageslacht zullen blijven opzadelen met het betalen van de steeds groter wordende staatsschuld, grotendeels ontstaan door het potverteren van de Waalse marxisten en hun Vlaamse slippendragers. In Noorwegen hadden ze één Quisling, wij hebben er bij bosjes.
De kamercommissie Naturalisaties heeft, na veel gepalaver, dan eindelijk die snel-Belg-wet van Verhofstadt kunnen verstrengen. Voor de allereerste keer gebeurt er iets mee. Toch was het weer kantje boordje en dat had niet alleen met de gebruikelijke scheiding tussen Vlamingen en Franstaligen te maken. N-VA, Open VLD, SP.a en CD&V stemden voor, maar zouden het niet gehaald hebben mochten ze niet de extra stem van Mme Galant van de MR gekregen hebben. Dat maakte negen tegen acht. De tegenstemmers waren PS, CDH, Ecolo, Groen! natuurlijk, maar ook het Vlaams Belang. Die stemde tegen omdat ze de wijzigingen niet radicaal genoeg vond. Daar is iets van, maar het doet toch raar aan dat die Vlaams-nationalisten met dat hele linkse zootje mee tegenstemmen. Waarom bv zich in zo'n geval niet onthouden? Rechtuit gezegd, ik begrijp dat niet, evenmin zoals ik niet begreep dat ze indertijd samen met de SP.a en Groen! in Antwerpen tegen de Lange Wapper stemde. Er is niet zoveel veranderd aan de wet. Daar waar men vroeger één van de nationale talen moest kennen, moet men er nu ook bij beloven dat men de taal van de streek waarin men gaat wonen zal willen leren. Dat is toch enige vooruitgang, want dat betekent dat al die Afrikanen, die in hun thuisland het Frans al tweede taal hebben, nu niet meer Belg kunnen worden en zich daarna in Vlaanderen komen vestigen zonder onze taal te willen spreken en zo mee te helpen aan de verfransing. Dat dit niet meer kan is trouwens de reden waarom de francofone partijen tegenstemden. Er is trouwens nog een verandering: allochtone criminele zullen niet meer zo gemakkelijk Belg kunnen worden. De reden waarom N-VA vóór stemde is omdat ze het Baert principe getrouw blijven: instemmen als een akkoord een stap vooruit betekent zonder dat daarvoor een onredelijke prijs moet betaald worden en indien daardoor geen toekomstige stappen worden geblokkeerd. De "stappenpartij" blijft daarbij consequent, wat niemand haar kwalijk kan nemen. Dat is tenminste mijn mening.
Over de Belgische justitie kan men blijven praten. Het is trouwens een publiek geheim dat er helemaal nog geen duidelijk afspraak over is in de aan de gang zijnde federale besprekingen. Dan zijn het weer de magistraten die met elkaar in de clinch gaan, dan is er weer heibel tussen politie en magistratuur of tussen politie en de mensen van het gevangeniswezen (o.a. bij de veelvuldige stakingen van laatstgenoemden). Nu is er weer eens iets anders: ruzie tussen het gevangeniswezen en de magistratuur. Het zou kunnen dienen als de zoveelste Belgenmop: een onderzoeksrechter die een adjunct gevangenisdirecteur, het hoofd van de bewaking en de portier van de gevangenis van St. Gillis laat aanhouden omdat ze hem gehinderd zouden hebben in de uitvoering van zijn ambt. Dat hinderen bestond erin, dat de drie hem geen toelating gaven om met zijn privé-wagen te parkeren op de binnenkoer van de bajes. Die blijkt inderdaad alleen toegankelijk te zijn voor politie- en andere dienstwagens, dit o.w.v. de veiligheid. Zelfs het eigen gevangenispersoneel mag daar zijn auto's niet stallen. De onderzoeksrechter in kwestie is de al veel besproken Wim De Troy, wereldberoemd geworden toen hij de complete verenigde Belgische bisschoppenvergadering een hele dag onder huisarrest stelde i.v.m. een der klachten over pedofilie in de Kerk. Tijdens diezelfde actie liet hij het hele archief van de commissie Adriaenssens aanslaan en stuurde hij mensen met een koevoet en ander materiaal naar de kathedraal van Mechelen om er enkele graven van overleden bisschoppen open te breken! Kortom, De Troy is niet de eerste de beste - enfin, dat vindt hij waarschijnlijk zelf toch. Zo'n beetje de zonnekoning binnen de Brusselse magistratuur. Ondertussen heeft hij wel al het archief aan Adriaansen moeten teruggeven (maar die doet er nu niets meer mee omdat het openbaar is geworden) en zou hij, de grote onderzoeker, zelf een tuchtonderzoek aan zijn been krijgen. Als we watje De Clerck tenminste mogen geloven. Want die laatste is ook al een echte excuus-Truus geworden van een archaïsche wereld die niet meer beantwoordt aan de huidige moderne tijd. En nu maar wachten op de volgende Belgenmop terzake, zeker?
België is op de vingers getikt door het Simon Wiesenthal Centrum, een joodse mensenrechtenorganisatie die al jaren nazi's wereldwijd opspoort en voor het gerecht brengt. Volgens het centrum spoort ons land te weinig nazi-misdadigers op. Tussen april 2009 en maart 2010 heeft er slechts één gevonden, een zekere Paul Van Aerschodt en die man heeft men later moeten laten gaan, omdat de feiten waarvan hij verdacht is, verjaard zijn. Van Aerschodt vluchtte vlak na de oorlog het land uit en verbleef sindsdien 50 jaar in Bolivië en Spanje, waar hij nu nog leeft. De man is intussen 87. Als we aannemen dat de jongste echte nazi's in 1945 twintig jaar oud waren, dan betekent dat dat de eventuele nog voortvluchtigen allemaal oudjes zijn van minstens 85 jaar. Als we daarbij kunnen veronderstellen dat die, evenals die Van Aerschodt, normaal gesproken niet meer zullen vervolgd kunnen worden omdat hun zaak verjaard is, dan vraag ik me af waarom we in een dergelijke zoektocht nog geld, tijd en energie zouden steken. Er zijn de dag van vandaag nog wel andere problemen die meer aandacht en geld vragen, hoe erg de misdaden van die kerels vroeger ook geweest zijn. Eenzelfde redenering geldt voor het overgrote deel van de gevallen van kindermisbruik binnen de Kerk die nu met de regelmaat van een klok naar buiten komen. Na soms meer dan 50 jaar, alstublieft! Minstens 95% van de misbruiken zijn ook niet meer strafbaar o.w.v. de verjaring. Het is best, dat het openbaar wordt gemaakt en we de schuldigen kennen, want het gaat om erge en ergerlijke feiten, maar daar nog zoveel tijd, geld en energie in kwijtspelen is m.i. niet meer aan de orde, als het resultaat is dat men de daders toch niet meer kan vervolgen. Men zou trouwens nog vergeten dat dergelijke delicten ook de dag van vandaag nog steeds betrekkelijk veel voorkomen en dat die meestal niét gebeuren door geestelijken. Voor de politieke papenvreters in het parlement kan het dan nog een welgekomen afwisseling zijn, nu die o.w.v. het ontbreken van een echte regering toch niets anders te doen hebben, maar zelfs dat kost extra geld dat in ons armlastige land beter elders besteed zou worden. In het kader van bovenstaande is er natuurlijk wel nog dat specifieke geval van pater Luc Versteylen, stichter van onze Vlaamse groene partij. Feitelijk zouden we er ons niet te druk over mogen maken, want de man stelde dat we moesten Anders GAan LEVen en dat heeft hijzelf inderdaad dan ook gedaan. 't Is maar te zien wat je daaronder verstaat, natuurlijk. Zo zie je maar wat er van kan voortkomen als men een andere weg in slaat. Zo is het met Mohammed ook begonnen...
Wie er een beetje ervaring mee heeft, weet dat Belgische peilingen en statistieken een verborgen agenda hebben. Om maar een voorbeeld te geven: de laatste controle op de kwaliteit van ons onderwijs verwees België naar de middenmoot, terwijl in werkelijkheid het Vlaamse onderwijs piekt en het Franstalige bijna helemaal achteraan hinkt. Met de statistieken van de laatste Bob campagne is het weer van datzelfde. Uit die statistieken, die gingen van 26 november van vorig jaar tot 10 januari van dit jaar, blijkt nl dat 3,6% van de gecontroleerde Belgische chauffeurs te diep in het glas had gekeken. Als we dat verhaal vertalen naar de gewesten, blijkt dat het cijfer in Vlaanderen slechts 3,2% is, in Wallonië bijna 5% en in Brussel net geen 10%. Dat is een hemel van verschil en dat is nog niet alles. Staatssecretaris van Verkeer, Schouppe, de man die de rood-witte autokentekens opnieuw uitvond omdat madame Mille-njet het geel te Vlaams vond, die "moedige" man moest toegeven dat bijna 70% van de controles in Vlaanderen genomen werden, t.o.v. slechts 23% in Wallonië en amper 3% in Brussel*. M.a.w. de Vlamingen leefden weer eens de wet na en werden voor de zoveelste keer het kind van de rekening. De francofonen, die geen kans voorbij laten gaan om ons, Vlamingen, in het buitenland verdacht te maken, blijken de grootste rijdende dronkaards te zijn en zo het grootste gevaar te betekenen voor de samenleving. De geschiedenis herhaalt zich nog maar eens. Tenslotte nog dit: die politie, die in Wallonië en Brussel te weinig haar werk doet, is dezelfde die extra geld krijgt toegeschoven van de flitspaalboetes die in Vlaanderen worden geheven. Het gaat niet goed in dit landje. Raar, he?
* Hoe bekwaam die Schouppe is, blijkt nog eens uit het samentellen van zijn percentages. Met 70+23+3 kom ik nl aan 96, hij aan 100%!
Toen Alexander De Croo voorzitter werd van Open VLD had ik daar in eerste instantie mijn grootste twijfels bij. De man had nl thuis het belgicisme met de paplepel binnen gekregen en dat voorspelde niet veel goeds. De verrassing was dan ook groot, toen hij en zijn (meestal jonge) medestanders de overbodige Leterme II regering lieten vallen over B-H/V. Als "beloning" daarvoor werd de partij afgestraft bij de laatste federale verkiezingen en weigert ze sindsdien mee op te stappen in een eventuele nieuwe federale regering. Volgens De Croo Jr blijkt die Open VLD nu wél te willen praten, maar dan alleen "als de focus op het sociaal-economische ligt". Wat is nu voor flauwe kul: eerst laat de partij een regering vallen omdat ze het communautaire (B-H/V) niet oplost en nu zou ze willen praten als er over dat communautaire niet (of zo weinig mogelijk) nog zou gepraat worden... Leterme II is over B-H/V gevallen en daardoor zijn zelfs de verkiezingen van 13 juni 2010 door het Grondwettelijk Hof onwettig verklaard (wie praat dáár nog over?). Als De Croo en Co geen betere argumenten hebben, dan blijft hun partij liefst van al weg uit alle regeringen, want dan is ze onbekwaam om mee te spelen en ongeloofwaardiger dan ooit. En nu we het toch over belgicisten hebben: die De Bruyckere, (voorlopig nog) voorzitter van Voka, waarover ik het gisteren had, krijgt nu in eigen rangen de wind van voren. De N-VA is doordrongen van Voka-mensen: minister Muyters, kamerlid Uytterspot en Guy Cremer, hoofd van de N-VA studiedienst, om er maar enkele te noemen. Die voelen zich nu in de rug geschoten door een nieuwe Voka-voorzitter die in communautaire zaken zijn tanden niet durft te laten zien omdat zijn eigen bedrijf, vleeshandel Ter Beke, ook filialen heeft in Wallonië. De man zou dan ook beter aftreden en lid worden van het VBO, waar men wél warm en koud tegelijk kan blazen. Vlaanderen heeft activisten nodig, geen zaktivisten.
Zoals ik gisteren reeds meldde, zijn alle middelen goed om de N-VA de schuld van alles te geven, in de hoop dat CD&V de partij van De Wever zal laten vallen en er dan een kans komt op een regering zonder N-VA en met - nog eens - de linksen en de francofonen in de meerderheid. Het is typisch, dat ook de vakbondsmaffia zich niet onbetuigd laat. Stel u voor, snoeien in de RVA e.d.! Dat zou kunnen betekenen, dat de vakbonden straks geen dopgeld meer zouden mogen uitbetalen en zo hun greep op de werklozen zouden zien verwateren. Wie in het kader van die N-VA bashers helemaal niet past, is die De Bruyckere van het VOKA, de vereniging van Vlaamse werkgevers en Kamers van Koophandel, die steeds achter De Wever heeft gestaan. Hopelijk gaat het hier om een persoonlijk initiatief van een op koninklijke lintje beluste neo-belgicist, die feitelijk beter thuis hoort in het VBO. En er was nog een ander argument om de N-VA de zwarte piet toe te spelen; de zgn "spread", zijnde het verschil in rente dat België betaalt t.o.v. van locomotief Duitsland voor het geld dat er regelmatig moet geleend worden. Die was de laatste tijd opgelopen en dat was, volgens onze poco media, zgz omdat er in België nog altijd geen nieuwe regering was. Nu blijkt echter het tegenovergestelde te gebeuren: de spread is weer gezakt. Erger nog, voor de belgicisten althans, Portugal eergisteren en Spanje en Italië gisteren, die er alle drie heel wat slechter voor staan dan België, konden moeiteloos vers geld lenen aan intresten die lager lagen dan ze eerst zelf verwacht hadden. M.a.w. zo goed als niemand in het financiële buitenland - zeg maar: de markten - ligt wakker van een renteopstoot of -daling van Belgische staatspapier. Dit land moet grondig hervormd worden. Zoals Peter Vanden Houte, ING-econoom het duidelijk verwoordde: "Een beetje staatshervorming zal het niet doen. Het heeft geen zin van alles een beetje half te hervormen (zoals Vande La het voorstelt, nota van mij), want dan verhoog je enkele de kosten en verlies je aan efficiëntie". Dat is wat o.m. ook het Overlegcomité van Vlaamse Verenigingen én grondwetspecialist Wies Moesen Vande Lanotte ook steeds verweten heb: hij maakt het hele zootje nóg ingewikkelder en duurder dan het al is, zodat niemand er straks nog aan uit zal kunnen en er in feite ook niemand baat bij zal hebben. Het gevolg daarvan zal zijn staatshervorming nummer 7 ...
Een oude mop stelt dat een politiek systeem of staat bestaat uit drie fasen. De eerste fase zijn de moeilijkheden bij de ontwikkeling, de tweede fase de ontwikkeling van de moeilijkheden*. In de aan de gang zijnde onderhandelingen voor een nieuwe regering cq staatshervorming zijn we blijkbaar in fase twee beland. Het was te verwachten en het is zo uitgekomen. Opmerkelijk is wel dat het in de Vlaamse me(r)dia steeds de N-VA is die de schuld van alles en nog wat krijgt. De krantenkolommen worden wijd open gezet voor al wie op De Wever en Co wil schieten. Zelfs de spreekwoordelijke Jannekes en Miekes mogen meedoen. Nochtans was het standpunt van die partij vrij duidelijk. Ze ging uit van wat verduidelijker De Wever destijds (als eerste) op papier had gezet. Daarbij werd gezegd, dat de partij bereid was e.e.a. aan te passen, maar dat het "gewicht" van het geheel constant moest blijven. Als er dus ergens afstand van wordt gedaan, bv van de kinderbijslag, dan moet er elders over gepraat kunnen worden. Met die eerste stelling zijn de linksen het eens, met die tweede niet. Ze beginnen dan in koor te roepen, dat de N-VA altijd met nieuwigheden afkomt en nooit genoeg heeft. Dat klopt niet in het raam van wat hierboven reeds is uitgelegd. De Wever had trouwens gevraagd desnoods zelf nog eens een poging te ondernemen, wat hem geweigerd werd. Vande Lanotte wil niet toegeven dat zijn werk van meer dan twee maanden een knoeiboel is en Di Rupo durft zijn nek niet uitsteken. Dat hij op dit ogenblik toch meespeelt, is omdat hij kan gebruik maken van "chaperon" Vande La, waarachter hij zich desnoods kan verschuilen en die bereid is het vuile werk voor de PS te blijven opknappen. Met deze club van zeven wordt het nooit iets, tenzij Vlaanderen nog maar eens bereid zou zijn tot de zoveelste toegevingen. Met vijf linkse tegen slechts twee centrumrechtse partijen - terwijl 80% van de Vlamingen centrumrechts stemt - en met drie francofone partijen die laffelijk gesteund worden door SP.a en Groen! is er voor Vlaanderen geen ordentelijk resultaat te behalen. Als ook deze poging mislukt, wat waarschijnlijk is, dan is er nog één oplossing op federaal vlak: laat De Wever het zelf (nog) eens doen. Dan komt hij waarschijnlijk met de enige opstelling die een ruime twee derde meerderheid haalt, maar dan mét de liberalen en zonder de groenen en het partijtje van Milquet. Met deze laatste zullen de onderhandelingen nooit lukken en een eventuele nieuwe regering ook niet.
* De derde fase is de verdeling van de winst in geval van faillissement!
Groot nieuws in onze poco-kranten: Ook in het federale Duitsland zijn er transfers waarmee bepaalde staten ("Länder" noemen ze die daar) niet gelukkig zijn. Ons Zuiden is het Duitse Oosten. Drie van de rijkere Duitse deelstaten willen, zoals Vlaanderen, af van de verplichte financiële hulp aan de armere Länder omdat die, door het krijgen van dat extra geld, de motivatie ontbreekt om hun economie succesvoller te maken. Waar hebben we dat nog gehoord? Alleen Beieren, dat vroeger ook ontving, is nu een gever geworden. Toch zijn er serieuze verschillen tussen het Duitse federaal model en het onze. Zij kennen nl geen systeem van grendels, veto's en alarmbellen en hebben de mogelijkheid hun twistpunten positief te bespreken. Bij ons wordt alles wat de francofonen niet willen, gewoon afgeblokt, waardoor Vlaanderen zelfs in zijn eigen regio niet kan doen wat het wil. Duitsland is wat we kunnen noemen een "normaal federaal land", België is dat niet. In Vlaanderen wil men naar een echte federatie, meer nog: naar een confederatie. In Wallonië wil men naar helemaal niets nieuws. België heeft geen systemen om conflicten op te lossen, alleen maar systemen om conflicten te blokkeren. Het verschil is dat Duitsland zich de laatste tien jaar heeft aangepast aan de nieuwe Europese situatie en dat België niet alleen achterop loopt, maar momenteel compleet stil staat en dit reeds gedurende meer dan drie jaar. De reden daarvoor is, dat Duitsland zijn DDR kwijt is en wij er echter mee blijven zitten. En dan hebben we het nog niet over de talen gehad, een probleem dat Duitsland niet eens kent...
Het moeten harde tijden zijn voor de diehards die nog blijven geloven in dat ene België. Zelfs een ordentelijke Miss België verkiezing zit er niet meer in. Bij de laatste vijf finalisten was er slechts één Franstalige en die haalde het net niet. Haar andere taalgenoten waren toen al lang uitgeschakeld met als belangrijkste reden hun slechte kennis cq uitspraak van de taal van de meerderheid in dit land, het Nederlands. De gebuisde francofonen namen dat echter niet en enkele bleven zelfs weg van de eindshow om duidelijk hun ongenoegen te laten blijken. Dat een meid die een twee (eigenlijk drie-) talig land moet vertegenwoordigen, ook minstens die twee talen goed moet beheersen, kan er bij de meeste francofonen nog steeds niet in. Naar het schijnt was hun Engels trouwens navenant. Helemaal in de geest van 1830 vinden zij zich nog steeds een Herrenvolk met een superieure taal. Zoals Vic Van Aelst (die gaan we hier nog dikwijls vermelden!) het zo duidelijk stelt: ze hebben geen respect voor ons noch voor onze taal. Die Franstalige woede beperkt zich trouwens niet tot de Miss België verkiezing. Ook in het Belgische leger is de tijd van "Pour les Flamands la même chose" verleden tijd. Dat heeft ook daar tot gevolg dat er steeds meer Vlamingen doorgroeien naar de hogere kaders, gewoon omdat zelfs de Franstalige officieren hun tweede landstaal niet onder de knie krijgen. Dit is niet alleen een gevolg van het inderdaad slechte Franstalige onderwijs, maar ook van het idee dat niet zij, maar de Vlamingen zich in dit land moeten aanpassen. Eén van de redenen, waarom met niet tot een akkoord komt in de aan de gang zijnde onderhandelingen voor een nieuwe regering, is trouwens van hetzelfde kaliber. De francofonen begrijpen niet dat bv CD&V maar niet wil toegeven, terwijl die partij het in het verleden altijd wél heeft gedaan. "Oú sont les neiges d'antan?", vragen zij zich wanhopig af. Mocht hij nog leven, Margritte zou het er helemaal mee eens zijn. Zijn: "Ceci n'est pas une pipe" wordt "Ceci n'est plus un pays". (heel) Vrij vertaald: "Dit land gaat de pijp uit".
De stad Antwerpen heeft zondag zijn burgers een nieuwjaarsdrink aangeboden. Dat gebeurt al enkele jaren, in navolging van Gent die daarmee als stad begonnen was. Het was een heerlijk zacht winterweertje, er waren 15.000 deelnemers en het hele gedoe kost de stad zo'n 30.000 euro. Een peulschil, als men bedenkt dat alleen al het OCMW van de stad een tekort heeft van zeven miljoen. De mensen die erbij waren hadden groot gelijk: veel meer zullen ze van " 't stad " niet meer krijgen en feitelijk betalen ze het zelf, voor zover ze er tenminste belastingen betalen. Viel er trouwens in Antwerpen iets te vieren? Ik meen van niet. Er is weliswaar een akkoord bereikt over de Oosterweelverbinding, het Lange Wapper project werd begraven, maar dat alles betekent alleen dat de verbindingen in en rond Vlaanderens economische draaischijf, die nu al dichtslibben, helemaal verstopt zullen geraken. Het nieuwe project zal ook de stad enorm veel extra geld kosten en alle hoop op enige doorbraak in de mobiliteit rond de stad met tien jaar vertragen. Nimby won de strijd en de grote verliezer zal de haven zijn, een haven die niet alleen Antwerpen maar heel Vlaanderen aanbelangt. De victoriekraaiers kunnen dan al uitpakken met de realisatie van het uitdiepen van de Schelde, waardoor de grootste containerschepen de haven zullen kunnen aandoen zonder te moeten wachten op het hoogtij, de lading van die schepen moet ook nog de haven uit kunnen. Nu dat over de weg steeds problematischer zal worden, is aller hoop gevestigd op het spoor, met daarbij de geplande nieuwe verbinding via de zgz IJzeren Rijn. Over dat traject waren al heel wat discussies, o.m. met Nederland. Nu blijkt dat ook Duitsland het project heeft opgegeven. In het blad Rheinische Post schrijft CDU politicus Uwe Schummer dat de Duitse regering het opnieuw in gebruik nemen van het traject Roermond-Mönchengladbach niet meer ziet zitten. Dat nieuws werd in Nederland op gejuich onthaald, omdat die IJzeren Rijn bij hen door een natuurgebied zou moeten passeren. Exit IJzeren Rijn dus en nog een kans minder om de mobiliteit in en rond Antwerpen opgelost te krijgen. Er is nog een ander traject mogelijk om de IJzeren Rijn te realiseren. Vroeger liep er een spoorlijn van Turnhout naar Eindhoven. Dat werd na de Eerste Wereldoorlog opgedoekt, maar het tracé ligt er nog (het is nu een wandelpad geworden). Als men dat tracé zou heraanleggen, zou er niet alleen een alternatief zijn voor de IJzeren Rijn, maar zou men tegelijkertijd ook de stad Turnhout uit zijn isolatie halen. De spoorlijn vanuit Herentals houdt in Turnhout nl op. Een doorsteek naar Eindhoven zou voor heel wat meer werk en handel kunnen zorgen in de nu slaperige hoofdstad van de Noorderkempen. Een reden te meer om dat te doen, is het feit dat men nu reeds plannen maakt om het huidige station te verplaatsen van het stadscentrum naar de buitenwijken. Dat zou, met het doortrekken van de lijn, allemaal tegelijk kunnen gebeuren. Het zou voor extra werk zorgen in de regio en voor meer handel en beweging in de jaren na de realisatie. Hoe men het ook draait of keert, zelfs een alternatieve IJzeren Rijn zal niet beletten dat er onnoemelijk veel tijd verloren zal gaan en dat de mammoet containerschepen wel hun lading zullen kwijt geraken in Antwerpen, maar dat het daar zal ophouden. Ik heb zo het idee dat men volgend jaar weinig te vieren zal hebben in de koekenstad...
Na de eerste "cruciale" flopweek van het jaar, is het even afwachten om te zien of Albert II weer iets nieuws uit zijn mouw zal schudden (een pre-info-verduidelijker bv) of dat hij zich toch zal blijven vastklampen aan de miskleun van Vande Lanotte waarover alleen diens eigen partij en de simpele zielen van Groen! en Ecolo zich positief hebben uitgesproken. Als hij een beetje de laatste ontwikkelingen heeft gevolgd, zal ook hij wel beseffen dat dit voltooid verloren tijd is en dat hij best de raad van Bart De Wever zal volgen. Die zegt in eerste instantie samen met Di Rupo een laatste maal de puntjes op de i's te willen zetten en - als de man met het strikje bang blijft van zijn eigen schaduw - het desnoods alleen te zullen doen. In dat laatste geval zal Bart opnieuw zijn tekst als verduidelijker boven halen en die desnoods ook bespreken met de liberale partijen (iets waarvoor hij trouwens al langer warm loopt). In feite zijn we dan terug bij af, waar we al in 2007 waren met Yves Leterme. Bij die eerste poging om tot een staatshervorming te komen, werd de PS er nl door het MR buiten gehouden, tot het niet lukte en de marxisten er toch maar werden bijgehaald, met het gekende gevolg. Nu krijgen we te maken met het spiegelbeeld, waarbij het de PS is die de MR erbuiten hield, tot Di Rupo zopas verklaarde toch een opening naar rechts te willen maken. Dat brengt de hele discussie terug naar mijn blog van 19 juni van vorig jaar ("De tweederde meerderheid"), toen ik stelde dat men gemakkelijk een regering kon vormen met de rode en blauwe partijen aan beide kanten van de taalgrens, plus CD&V en N-VA. Dus, geen groenen meer en ook geen CDH, daar Milquet zopas nog herhaald heeft dat ze neen zal blijven zeggen als De Wever weer voor de pinnen komt met zijn verduidelijkerstekst. De dooddoener tegen het MR, als zou daarmee niet te praten vallen omdat dan Vlamingenhater Maingain weer mee zou spelen, houdt geen steek. Reeds vlak na de verkiezingen van 13 juni 2010 zei MR topman Armand De Deckèr, dat de drie zetels van Maingain niet zouden doorwegen. De hierboven vermelde mogelijke coalitie zal immers 114 zetels tellen, dat zijn er 14 op overschot. Met een nieuwe deelname aan de federale macht voor ogen, zal het MR wel toegeven, zeker nu Reynders verteld heeft met De Wever te willen praten over wat ze op federale niveau nog willen samen doen en wat niet, wat in feite neer komt op het uitwerken van het artikel 35 van de Grondwet. Wat bij de MR ook meespeelt is de dreiging van het FDF om over heel Wallonië eigen kernen te gaan opzetten, daar waar ze tot nu toe bijna uitsluitend in en rond Brussel werkzaam was. Het FDF zal dan ook het MR bekampen en daarvoor zullen Reynders en Co wel willen passen. En wat als er van dat alles (ook weer) niets in huis komt? Wel dan wordt het hoog tijd, maar werkelijk hoog tijd, dat de Vlaamse regering uitpakt met een plan B, al dan niet gebaseerd op Annemans' ordelijke opdeling, al dan niet samen met de SP.a, al dan niet gedoogd vanuit de Vlaamse oppositie, zoals ik ook al schreef in mijn blog van 6 dezer ("Vic(torie)").
In de marge van bovenstaande nog dit: in tegenstelling tot wat ik vreesde na de uitzending van "Reyers Laat", werd Vic Van Aelst toch weer uitgenodigd om deel te nemen aan een discussie op de VRT (de zevende dag). Zou het daar toch beginnen te dagen?
Nu blijkt dat de politiekers het Belgisch probleem niet opgelost krijgen, wordt de mensen de schrik aangejaagd met het spook van de financiële problemen die zouden ontstaan als België geen regering zou krijgen. Alsof er géén problemen zouden zijn als België wél een regering had, maar dan een waarin men over niets akkoord zou gaan of waarvan de leden al vechtend over de straat zouden rollen... Het zijn trouwens niet alleen strikt genomen de Vlaams-nationalisten die aandringen op een staatshervorming. Ook de middenstandsorganisatie Unizo staat daar achter én Voka, de vereniging van Vlaamse werkgevers en Kamers van Koophandel. Dat die laatste organisatie niet vertegenwoordigd is in de interprofessionele besprekingen tussen werkgevers en vakbonden (voor het IPA, of inter professioneel akkoord), is een schande en de zoveelste discriminatie van Vlaanderen. En er is meer. In het laatste Doorbraak nummer van de VVB, de Vlaamse Volksbeweging, staat een interview met Paul Huybrechts, voorzitter van de Vlaamse federatie van beleggers en beleggingsclubs (VFB). Dat is zeker geen kransje van Vlaams-nationalisten, want zij zien in de eerste plaats naar de centen. Wel, zelfs in die middens is men het beu dat er in België niets verandert. Huybrechts, die - nota bene - een vaste column heeft in De Morgen, stelt dat ook in zijn kringen iedereen verschuift richting N-VA, gewoon omdat er een diepe onvrede heerst over de werking van de Belgische staat. Hij noemt zijn mensen de "bastaflaminganten", zij die er genoeg van hebben dat ze geen ordentelijk bestuur meer krijgen, waarin justitie faalt, het asielbeleid uit de hand loopt en de pensioenen beheerd worden door een dronkaard! Ook bij die mensen, die hoegenaamd niet stormlopen voor de Vlaamse zaak, wordt het Vlaams gevoel gesterkt door het falen van België, dat ook voor hen geen meerwaarde meer betekent. Zo hoort men het ook eens vanuit een andere hoek. Het moet niet altijd Vic Van Aelst zijn, die nu de boter gegeten heeft en in de poco-pers wordt aangevallen omdat hij gezegd heeft, dat stelen bij de Roma's in de genen zit. Misschien zou die pers ons eens kunnen vertellen, van wat die Roma's wél leven...
"Het zal nog nijpender worden zodra de rechtse Vlaams-nationalisten het met de linkse socialisten eens moeten worden over de miljarden die de overheden straks moeten besparen". Bovenstaande is niet van mij maar van Marc Reynebeau, bekend belgicist en zeker geen vriend van de Vlaamse zaak - ik noem hem gewoonlijk "Reynebelg" -, maar deze keer heeft hij het - volgens mij - bij het rechte eind. Als er al een half wonder zou gebeuren en er toch een nieuwe federale Belgische regering zou gevonden worden, dan zullen de tegenstellingen in dat kabinet zo groot zijn, dat er feitelijk geen enkel serieus probleem nog zal kunnen worden opgelost. Om dat te vermijden moeten er daarom eerst duidelijke afspraken zijn omtrent de staatshervorming, waarbij zoveel mogelijk geregionaliseerd wordt zodat er tenminste daarover later geen discussies meer kunnen zijn. Het kunst-en-vliegwerk van de ti-ta-tovenaar uit Oostende houdt daar helemaal geen rekening mee, integendeel. Het maakt de moeilijkheden alleen nog groter en onoplosbaarder. Zoals ik reeds stelde, met de regel: "If you can't convince them, confuse them", een Engelse uitdrukking die meer bij de zaak past dan die over dat paard en dat water. Ook de onvermijdelijke Paul De Grauwe mocht nog eens zijn zeg doen. Hij zegt dat Bart De Wever een nul haalt als politicus. Nu is Bart inderdaad geen politicus van het klassieke type. Gelukkig maar, want dan was Vlaanderen op dit ogenblik al lang voor de zoveelste keer verkocht geweest voor de bekende bord Belgische linzensoep. Bart was de eerste die het aandurfde een voorakkoord op papier te zetten, zelfs een dat ook voor Vlaanderen niet ideaal was. Daarbij was wel gesteld, dat het "gewicht" van zijn plan als verduidelijker moest blijven, wat betekent dat er voor elke toegeving op dat plan iets anders voor in de plaats moest komen. Dat plan is tot nu het enige waarin Vlaanderen zich kan vinden en biedt - mijns inziens - de laatste kans op een federaal akkoord. Ook Marc Eyskens werd nog maar eens opgevoerd door de VRT-radio. Wie luistert nog naar die man die mee aan de oorsprong ligt van het Belgische deficit? Is het niet frappant dat iemand zoals Eyskens, die vroeger in zijn partij, de CVP, gold als een rechtse, nu met de regelmaat van een klok uit de kast wordt gehaald door de linksen? Ondertussen is zijn partij een club van angsthazen geworden die bang lijken van hun eigen schaduw.
* Voor wie het zich niet zou herinneren: "The economy, stupid!" was de slogan waarmee Bill Clinton destijds de Amerikaanse presidentsverkiezingen won.
Het is gedaan met België. De laatste voorzitter van de unitaire CVP, Houben, voorspelde het al in de jaren zeventig: "Het einde van België zal er zijn als er geen nieuwe regering meer zal kunnen gevormd worden". Het heeft feitelijk nog lang geduurd en dat is alleen te danken aan het eindeloze geduld van de Vlamingen, dat nu toch niet meer zo eindeloos schijnt te zijn. Dat Vande Lanotte verkeerd bezig was en dat zijn gekonkel op niets zou uitdraaien ,was al langer aannemelijk. Drie maanden zwoegen met een leger van ambtenaren en specialisten van de Nationale Bank en het Planbureau, versterkt met nog een wisselende ploeg buitenstaanders, heeft niets opgeleverd. Gewoon omdat België zijn tijd heeft gehad. Het is niet langer leefbaar, of - om het eens te zeggen met de woorden van Yves Leterme na diens eerste mislukte poging - "de grenzen van het federaal overlegmodel zijn bereikt". Opmerkelijk in de huidige situatie is wel, dat het niet de N-VA, maar CD&V was dat als eerste verklaarde dat Vande La's broedsels onvoldoende waren. Dat maakte het voor de N-VA een stuk gemakkelijk om daarna hetzelfde te zeggen. Ergens lijken ze toch terug naar een soort kartel te gaan, al weet men bij de tsjeven nooit om ze hun woord gaan houden. Als er geen nieuwe federale regering meer kan gevormd worden en het artikel 35 niet kan besproken worden, dan wordt het stilaan tijd dat de Vlaamse regering uit haar winterslaap ontwaakt en Vlaanderen uitroept tot deelstaat van het federale België, iets wat - volgens grondwetspecialist Senelle - perfect legaal is. Als de SP.a niet zou meewillen (die partij heeft altijd nog niet begrepen dat haar ondergang te maken heeft met haar anti Vlaamse houding), dan moet men ze uit de Vlaamse regering zetten en vervangen door de Open VLD. Als die ook niet zou willen, dan moeten CD&V en N-VA een "Wilderstje" doen en een Vlaamse minderheidsregering vormen met steun van het Vlaams Belang vanuit de oppositie. Als er immers helemaal niets zou gebeuren, dan riskeren we een "plantentuinakkoord". Dat akkoord, over de plantentuin in Meise, staat model voor een totaal geblokkeerd België. Het werd nooit uitgevoerd. In de vorige regeerperiode sloten Kris Peeters en Rudy Demotte een tweede akkoord om het eerste uit te voeren. Ook dat akkoord werd tot nu toe niet uitgevoerd...
