In de Zevende Dag is Vlaams minister-president een lans komen breken voor eendracht tussen de Vlaamse partijen i.v.m. de communautaire besprekingen. Tégen wat ik vorige week vrijdag nog de "Vlaamse ziekte" noemde. Hij verwees daarbij naar de zgn Vlaamse octopusnota van 2008, waarmee toen alle partijen uit het Vlaamse parlement min of meer akkoord waren. Die nota, die niet te verwarren is met het federale octopusakkoord van eind jaren negentig dat leidde tot de politiemisvorming, stelt vrij cru de splitsing voor van niet alleen B-H/V, maar ook van het werkgelegenheidsbeleid, de belastingen en een deel van de sociale zekerheid. Daarenboven werd Brussel in die nota niet herkend als derde gewest op gelijke hoogte met Vlaanderen en Wallonië. Het was niet de eerste keer dat Kris Peeters deze oproep doet. In januari van dit jaar heeft hij dat ook al eens gedaan. Wat hij toen - en ook nu - vergeet erbij te zeggen, is wat er moet gebeuren als er (weer eens) niets van in huis komt en dan bedoel ik niet zozeer het onderling Vlaams gekrakeel, maar wel de besprekingen over de staatshervorming. M.a.w. als Kris "a" zegt, moet hij ook "b" zeggen. Als de huidige demarche van Beke niets zal oplossen - en daar ziet het naar uit - dan wordt het meer dan tijd dat het Vlaamse parlement zijn verantwoordelijkheid opneemt en Vlaanderen uitroept tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. Zoiets is democratisch volstrekt legitiem, want het Vlaamse parlement is democratisch verkozen en is dan ook de uitdrukking van het Vlaamse volk.De wil van een soeverein volk zou voor elke democraat het enige moeten zijn wat telt.* Als Peeters echt de wil heeft om de belangen van zijn regio te vrijwaren, dan is het meer dan tijd dat hij in die zin ingrijpt. En als hij dat niet doet, dan is het aan de Vlaamse volksvertegenwoordiging zelf om een initiatief ter zake te nemen. Dan kan de Vlaamse octopusnota verder worden afgewerkt en - mocht dat niet lukken - kan men een aanvang maken met de opdeling van dit land, waarbij Brussel bij Vlaanderen zal blijven, simpelweg omdat het nu eenmaal binnen de grenzen van het Nederlandse taalgebied ligt, en dit volledig volgens de regels van het internationaal recht. De verdere toekomst van die stad zal dan moeten onderhandeld worden tussen Vlaanderen en Brussel en niemand anders.
* Dit is een eerste, noodzakelijke stap naar de ontbinding van de Belgische federatie, de zgn "dismembratio". De formulering, zoals hierboven aangegeven, komt trouwens niet van mij maar van grondwetspecialist Robert Senelle en staat te lezen in "De Ordelijke opdeling van België" van Gerolf Annemans en Steven Utzi, op bladzijde 165.
"Leterme is de PR-manager van een stuurloos land met een torenhoge staatsschuld". Bovenstaande is niet van mij, maar van Marc De Vos, docent aan de UGent en directeur van de denktank Itinera Institute. Ik ben het met de man dikwijls niet eens, omdat hij - mijns inziens - nogal belgicistisch reageert, maar deze keer geef ik hem volmondig gelijk. Leterme maakt nl, voor de zoveelste keer, dezelfde fout, een fout die hij waarschijnlijk geleerd heeft van zijn voorganger Verhofstadt, die dat ook steeds deed. Hij vertelt nl dat België het beter doet dan zijn buurlanden en de meeste andere landen van de eurozone, maar zegt er niet bij dat wij - in tegenstelling tot de meeste van die landen (Italië, Ierland en Griekenland uitgezonderd, maar daar wil de dag van vandaag niemand mee vergeleken worden) - een veel hogere staatsschuld hebben. Landen met een lagere staatsschuld kunnen het zich een minder sluitende begroting veroorloven, België niet. Dat het met België momenteel iets beter gaat, heeft te maken met het feit dat de economie optrekt, dat wij mee kunnen profiteren van de opgang van Duitsland (dat door onze vakbonden wel bekritiseerd wordt o.w.v. zijn laagste lonen, maar het land vaart het toch maar wel mee) én dat deze regering in lopende zaken het moet rooien met de zgz twaalfden, waardoor het elke maand niet meer mag uitgeven dan in dezelfde maand van een jaar geleden. Leterme, die zich steeds meer ambtenaar dan politicus toont, verricht daarbij inderdaad goed werk, alleen krijgt het evenmin verkocht als destijds zijn voornemen om de communautaire problemen eens te gaan oplossen. De enorme staatsschuld is trouwens niet het enige probleem van België. Er is de activiteitsgraad, die veel te laag ligt Er zijn de massa's nepjobs, door de overheid gesubsidieerd. Er is het generatiepact dat nog niet veel "gegeneerd" heeft. Er zijn de problemen rond asielbeleid en immigratie die men meer niet oplost. En er is de vergrijzing waarvoor - in tegenstelling tot al onze buurlanden en de meeste andere landen van de EU - nog steeds niets, maar dan niets gedaan is. Om die vergrijzing aan te pakken zou het land een staatsschuld moeten hebben van hoogstens 60% van het bruto binnenlands product (bbp), en daar zitten we nog steeds 40% boven. Daardoor kan er daarvoor geen extra geld vrijkomen, zoals Vande La vroeger al geprobeerd met zijn ter ziele gegane zilverfonds. En het ergste van al is, dat deze regering, evenmin als de voorgaande, ook maar één woord daarover loslaat en dus verzuimt de burgers te waarschuwen voor wat er straks zal aankomen: een grote belastingsverhoging op alle niveaus. Zoiets is niét goed voor de mensen, zoiets heet niet goed besturen, zoiets heet "struisvogelpolitiek".
Amper vier maanden nadat Leterme stoer op Tv kwam vertellen dat hij - met zijn goed bestuur - het probleem van de opvang van de zgz asielzoekers had opgelost, komt dat probleem als een boemerang terug. Door het opheffen van de visumplicht voor de Balkanlanden, komen er steeds meer mensen uit die buurt naar ons gezegende vaderland waarvan hen verteld is, dat hier zo goed als alles gratis is. Enkele (snoep)reisjes naar de Balkan van de heer Leterme en zijn secretaris voor immigratie, Wathelet Jr, hebben daaraan niets kunnen veranderen. De 1500 nieuwe asielaanvragen per maand, wat destijds zo geschat was, zijn er ondertussen 1800 geworden en, met wat "meeval", zitten we deze zomer aan de 2000. De 23.000 (!) reeds bestaande opvangplaatsen zijn daarmee allemaal zo goed als bezet, grotendeels door Serviërs, Macedoniërs, Kosovaren en Albanezen. Allemaal mensen die geen recht hebben om hier te kunnen blijven, maar die ondertussen wel tijdelijk komen profiteren van de lekken in ons systeem en waarvan een deel gegarandeerd niet naar de Balkan terugkeert, maar hier illegaal zal blijven en zich in de criminaliteit zal storten. Daardoor wordt niet alleen ons asiel en immigratiebeleid onderuit gehaald, maar ook justitie waar men ook al lang niet meer weet wat aan te vangen met het steeds groeiende aantal criminele illegalen. Men krijgt steeds meer en meer de indruk dat onze justitie en politie hier niets anders meer te doen hebben dan af te rekenen met criminele buitenlanders. De ontslagnemende regering Leterme, die zogezegd niet kan doen wat ze wil omdat ze in lopende zaken is, kan wél een meerjarenbegroting opmaken, directeurs van de Nationale Bank benoemen en zelfs mee ten oorlog trekken, maar zou niét in staat zijn de snel-Belg-wet aan te passen. De reden daarvoor heeft niets te maken met lopende zaken, maar met het dwarsliggen van PS en CDH, die zoveel mogelijk immigranten willen toelaten, in de hoop dat het lompenproletariaat zich hier opnieuw zal uitbreiden en zij daarin nieuwe kiezers zien voor hun partijen. De N-VA heeft dan ook groot gelijk, waar ze zegt dat de PS het in deze regering Leterme, die slechts gesteund wordt door 30 Vlaamse kamerleden, voor het zeggen heeft. Dat de Waalse socialisten hebben ingestemd met (een nieuwe versie van) het Interprofessioneel Akkoord (IPA), is slechts een doekje voor het bloeden. Alleen de punten die voor de PS moeilijk lagen zijn daarbij versoepeld. Voor de rest dicteert de partij van Di Rupo de wet en heeft ze ook geen enkele druk of haast om ook maar iets toe te geven aan de rechtmatige eisen van de N-VA. Dat het tenslotte dan die partij is die door de traditionele partijen (én de media, die het perfide spelletje meespelen) de zwarte piet krijgt toegespeeld, is er helemaal over. Waar is de tijd toen die Leterme het allemaal ging oplossen met vijf minuten politieke moed...
"Divide et impera" / Verdeel en heers. 20 eeuwen na Julius Caesar heeft dit Romeinse gezegde nog steeds niets van zijn betekenis verloren. Dat hebben we zopas weer eens mee kunnen maken nu de zeven CD&V excellenties hun beklag hebben gemaakt over de N-VA en "ontslagnemend" premier Leterme daar nog een schepje bovenop heeft gedaan. Daar waar onze francofonen bijna altijd één blok vormen, al is het dikwijls maar voor de schijn, maar zeker naar buitenuit, blijven de Vlamingen niet alleen verdeeld, maar slaan ze geen gelegenheid over om dat ook te laten zien. Tot meerdere vreugde van de Franstaligen die hun politiek achterover geleund in hun zetel kunnen voortzetten. De Wever had het deze week in een Ter Zake uitzending nog eens duidelijk gesteld: zolang deze regering in lopende zaken ongestraft steeds meer punten buiten haar eigenlijke bevoegdheid kan verwezenlijken (en daarbij steeds duidelijk de N-VA links laat liggen), is er geen enkele druk op de francofone partijen om ook maar iets toe te geven. Deze Leterme regering wordt beheerst door de Franstaligen en de PS is daarbij de grootste partij. Indien voor hen nodig, kan ze inderdaad verder regeren tot 2014, zoals Didier Reynders al eens heeft voorgesteld. Zogezegd wordt het weer een cruciale week, de zoveelste in de rij sinds 13 juni 2010. Als de N-VA er inderdaad de stekker uit zal trekken, dan heeft CD&V de stok om de hond te slaan en mee te stappen in een regering zonder N-VA. "Voor het belang van het land en met de dood in het hart", de oude CVP waardig. In werkelijkheid voor het behoud van de postjes, zoals Leterme het zelf heeft gesteld: het belangrijkste wat deze regering, volgens hem, niét en een echte regering wél kan doen is een reeks benoemingen doorvoeren. Als dat zo is, waarom konden die nieuwe directeurs bij de Nationale Bank dan wél benoemd worden? Tot slot nog dit: de Vlaamse ziekte geldt niet alleen tussen de N-VA en de traditionele partijen, maar ook tussen de V-partijen onderling. De N-VA mag blijven beweren, dat ze tegen het cordon sanitair zijn. Als het er op aan komt, spelen ze dat ondemocratische spel wél mee. Echt een Vlaamse ziekte.
Tuberculose (TBC), in de volksmond "tering" genoemd, was een ziekte die bij ons vooral voor kwam in de tweede helft van de achttiende en het begin van de negentiende eeuw. Bekende slachtoffers ervan was o.m. Albrecht Roodenbach en Alice Nahon. De ziekte was meestal een gevolg van onhygiënische levensomstandigheden en is er bij ons door de toenemende welvaart stilaan uit gegaan. TBC is nu echter terug, vooral in de grote steden. Daar waar het percentage nieuwe zieken in Vlaanderen en Wallonië tussen de 7 en de 8% ligt, is dat voor Antwerpen al rond de 25% en voor Brussel zelfs bijna 35%. Het is duidelijk dat dit te maken heeft met de armoede die er in de grotere steden leeft en die heeft op zijn beurt te maken met de steeds groeiende toestroom van inwijkelingen uit Afrika en Oost-Europa. Zoals steeds, wordt dat officieel natuurlijk niet toegegeven. Volgens de Vlaamse vereniging voor Respiratoire Gezondheidszorg en Tuberculosebestrijding (VRGT), ligt het aan de crisis en zou het aandeel tussen immigranten en autochtonen zelfs fifty-fifty zijn, maar dat laatste klopt niet. Wie bv vier uur lang met een TBC-patiënt in eenzelfde onverluchte of slecht verluchte ruimte verblijft, loopt reeds het risico op besmetting. Wie dus een avondje doorbrengt in een café van een Brusselse verpauperde volksbuurt, kan het dus krijgen. Het gros van de autochtonen zal het dan zo ook wel opgelopen hebben, zeker in Brussel, de stad die wel de hoofdstad van Europa wil zijn, maar niet eens fatsoenlijk kan zorgen voor de gezondheid van zijn inwoners, evenmin als voor hun veiligheid en de werkgelegenheid. Leve de multicultuur!
Het Vlaamsvijandige Le Soir heeft, volgens eigen zeggen, een charmeoffensief ingezet. Dat bestaat erin, dat ze een deel van haar krant in het Nederlands had staan. Daarmee houdt de charme dan ongeveer op, want in de verdere artikels vindt men de gebruikelijke aanvallen tegen Vlaanderen in het algemeen en de N-VA in het bijzonder. Die partij wil met Le Soir niet meer praten en dat zou voor de francofonen dan betekenen, dat de N-VA een haatcampagne tegen haar en haar lezers voert. Zoiets wordt dan verteld door een krant die zelf ooit Bart De Wever en negationist noemde, die ooit voorstelde alle N-VA-ers op een schip te zetten en in volle zee te laten zinken en die ooit een foto van een Bosnisch massagraf plaatste in een artikel tegen de Vlaamse wooncode. Ge moet maar durven. De waarheid is, dat Le Soir de laatste drie jaar bijna 20% van haar lezers is kwijtgespeeld. Het hele zgz "charmeoffensief" is dan ook eerder een von Rundstedt offensief dat tot enig doel heeft zoveel mogelijk schade toe te brengen ondanks het gevaar van een verdere afkalving van het eigen lezerspotentieel. Dat laatste zit er dik in, want met zo'n provocaties is de kans klein dat men nieuwe lezers zal vinden, eens dat het nieuwe van haar huidige demarche is verdwenen. Le Soir schijnt de meest verkochte Franstalige krant in Vlaanderen te zijn. Die lezers zullen dan wel in hoofdzaak de Francofonen uit de Rand zijn, voor wie de nieuwe lectuur, uitgebracht onder de naam "Édition Bruxelles Périphérie", zal bedoeld zijn. In hoofdzaak het kiescliënteel van Vlaminghater Maingain en Madame Milnjet. Deze laatste liet trouwens vorige week in dezelfde krant nog optekenen "dat we moeten afrekenen met dat soort van populisme à la Marine Le Pen dat men kan herkennen in sommige formaties in het noorden van het land: die tsunami van nieuw eenheidsdenken, demagogisch en extreemrechts". Met zo'n mensen zouden onze Vlaamse vertegenwoordigers dan een nieuwe regering moeten vormen die daarenboven nog eens zou moeten zorgen voor een staatshervorming. Dat dat maar niet wil lukken. Raar, he?
Het idee van die parallelle gesprekken, waarmee De Croo Jr in de Zevende Dag uitpakte, is niet nieuw. Didier Reynders heeft het daar ook al eens over gehad. Het zou betekenen dat men, tegelijk met de besprekingen over het communautaire, ook de andere problemen zou aanpakken. Dat is onzin, want in dit land is bijna alles communautair en het weinige dat het niet is, wordt communautair gemaakt van zodra vooral de francofonen er denken baat bij te hebben. Zie maar naar het geval Koekelberg of naar het protest van de Waalse voetbalclubs die recentelijk nog protesteerden omdat ze in de KBVB slechts 40% van de mandaten hebben (als het een beetje tegen zit hebben ze straks nog één ploeg - van de zestien - in de hoogste afdeling!). Als er straks weer zal moeten gesproken worden over de staatshervoming, over de financieringswet waarbij elke regio zijn eigen boontjes zou moeten kunnen doppen, over werk, over justitie, over (een deel van) de gezondheidszorg, om nog even te zwijgen over de splitsing van B-H/V, dan is dat allemaal communautair getint. Als dat niet kan gebeuren, dan moet men er mee ophouden, zoals Jan Jambon al eens duidelijk heeft gezegd, maar waarover De Wever vaag blijft doen. Dat laatste kan natuurlijk zijn voor de galerij, zoals de N-VA ook zegt te willen spreken over die zgz parallelle gesprekken, terwijl men daar goed genoeg weet dat dit niet kan in dit verdeelde land dat alleen nog blijft draaien dank zij een ersatzregering in lopende zaken, die steeds meer buiten de lijntjes kleurt en waarvan het niet eens zeker is dat al haar beslissingen straks niet ongedaan zullen kunnen gemaakt worden. De vraag is alleen, of het nu vijgen vóór of na Pasen zullen worden.
Vorige week was (weer eens) rijk aan Belgenmoppen: - In Oostende is de plaatselijke OCMW-voorzitter het beu, dat steeds meer van die immigranten die hier een verblijfsvergunning hebben gekregen, hun familie laten overkomen in het kader van de zgz "gezinshereniging". Die mensen, meestal van de derde leeftijd, komen dan naar hier en vallen bij ons automatisch in de bijstand, alhoewel zij nooit een cent daartoe hebben bijgedragen. De Oostendse OCMW-voorzitter, een socialist nota bene, heeft er wat op gevonden: hij laat die lui één dag per week werken en dan hebben ze, volgens onze prachtige Belgische wetten, al meteen "recht" op een (minimum) pensioen. Als men weet, dat de eigen bevolking heel haar leven moet afdragen om soms niet veel meer te krijgen, is dit een wraakroepende toestand. Toch heeft de man ergens een punt: door die meestel oude nieuwkomers een pensioen te geven i.pl.v. een leefloon (betalen moeten we ze toch, steeds volgens de Belgische wetten), betaalt niet meer het plaatselijke OCMW, maar wel de federale staat, die - volgens de voorzitter - terecht verantwoordelijk is voor deze uit de hand gelopen situatie. Het is trouwens opmerkelijk dat diegenen die het meest vanuit de eigen instanties protesteren tegen de door allochtonen ingevoerde wanpraktijken, over het algemeen socialisten zijn. Dat waren ook de directrice van het koninklijk Antwerps atheneum in de zaak met de hoofddoeken en bv ook de voorzitster van het Antwerpse OCMW, die miljoenen tekort komt om het allemaal betaald te krijgen. En dan zijn er socio's die niet begrijpen kunnen dat hun partij in de peilingen steeds verder weg zinkt. - In een interview in De Standaard verklaarde afscheidnemend voorzitter van het Verbond der Belgische Ondernemingen (VBO), Thomas Leysen, dat als de geplande windmolens in onze Noordzee zullen klaar zijn, de elektriciteit in dit land 800 miljoen euro per jaar méér zal kosten. Waarmee hij dus bevestigt wat ik hier ooit al eerder schreef: aan die groene stroom gaan we ons blauw betalen. - De airbus van het Belgische leger, die landgenoten van Tokio naar Brussel moest brengen, staat al enkele dagen met een panne stil op het vliegveld van Anchorage, in Alaska. Dat uitgerekend Crembo dat nu moet meemaken, hij die de grootste criticus was van Air Flahaut, wiens vliegtuigen ook meer in panne stonden dan vlogen. - De verkoop van tickets voor de Olympische Spelen van 2012 werd in België toegekend aan een zekere firma Suseia. Die kreeg de alleenverkoop van 30.000 tickets, omdat ze die ook on-line kon aanbieden. Op de eerste dag crashte het systeem, dat de toevloed van aanvragen niet aan kon. In het weekeinde werden er "al" 770 bestellingen gevalideerd. Tegen 26 april (van dit jaar!) zal de verkoop, waarschijnlijk hernomen worden... - In het kader van de culturele oproepen voor een eendrachtig België, was het - na o.m. Tuymans en Arno - blijkbaar de beurt aan schrijver Erwin Mortier. Als voorbeeld van Belgische samenhorigheid haalde de man het Afrika museum aan. Ge weet wel: van dat land dat we vroeger ooit gekoloniseerd hebben, waar er officieel alleen Frans gesproken werd en waar "Flamand" een scheldwoord was... Zouden die subsidievergaarders niet beter bij hun leest blijven?
"Steve is God" blokletterde De Morgen in 2003 toen Stevaerts populariteit maar bleef stijgen. Diezelfde krant zal dat over Bart De Wever gegarandeerd niet schrijven, alhoewel deze laatste aardig op weg is om de concurrentie op een hoopje te spelen. Althans als we de peilingen mogen geloven. Nu, peilingen of geen peilingen, communautair akkoord of niet, feit is dat de laatste week uiterst succesvol is geweest voor de no-nonsense Vlaamse voorman. Hij werd als voorzitter van de N-VA herkozen met een stalinistische score (bijna 100!) en zal, normaal gesproken, nog drie jaar het roer van de partij in handen houden. Nóg spectaculairder was, dat hij vorige week werd uitgenodigd door Brits premier David Cameron op Downing Street, 10. Een absolute première. Nooit eerder werd daar iemand uitgenodigd die in eigen land niet eens minister was en dan nog uit een voor Groot-Brittannië toch maar klein buurlandje. Er moet flink wat tandengeknars geweest zijn in de coulissen van de traditionele Belgische partijen (én media), die de opgang van de N-VA nog steeds eerder bestempelen als een "accident de parcours". Ondanks die onderschatting, blijkt de partij dan nog steeds vooruit te gaan in de peilingen, zoals de zgn "lentepeiling" van VRT en De Standaard zopas uitwees. Samen met het VB, dat voor het eerst sinds maanden weer stilletjes uit het electorale dal schijnt te klimmen, is dat goed nieuws voor Vlaanderen. Het bewijst nog maar eens dat steeds meer Vlamingen er zich van bewust zijn geworden, dat ze het bij het rechte eind hebben en dat dit land hervormd moét worden. Zelfs de dooddoener dat er in deze laatste peilingen ook meer blanco stemmen waren, snijdt geen hout. Die vergroten bij een stembusslag nl alleen maar de cijfers van de winnende partijen. In de gegeven omstandigheden zullen CD&V, Open VLD en zelfs de SP.a (die - terecht - echt in de hoek zit waar de klappen vallen), er twee keer over nadenken vooraleer ze een regering zouden vormen zonder de N-VA. Voorlopig kunnen ze zich alleen nog troosten met de wetenschap dat de regering in lopende zaken zijn taken steeds groter gaat zien: na het opstellen van begrotingen, het doorvoeren van benoemingen en het wijzigen van wetten, trekt ze nu zelfs mee ten oorlog! Du jamais vu. Als een eigenlijk onwettige regering na even onwettige verkiezingen dit allemaal kan, dan vraag ik me af, waarom men dit land dan niet even snel kan hervormen of desnoods splitsen.
Het wordt met de dag duidelijker dat we met dit land geen kant meer op kunnen. De meeste partijen zeggen wel dat ze geen verkiezingen willen, maar diegenen die daar iets aan kunnen doen hebben zich zodanig ingegraven in hun eigen kiesbeloften van de vorige keer dat elke toegeving hun stemmen zal kosten. Ondertussen boert geitenboer Leterme rustig verder met zijn lopende zakenclub, die met de dag "ontdekt" dat ze steeds meer bevoegdheden krijgt en/of neemt. Er zijn er al die wensen dat het zo nog een tijdje duurt, met als uitschieter een van de mislukte koninklijke onderhandelaars, Didier Reynders, die zelfs al geopperd heeft dat deze regering - waarin hijzelf ook nog steeds zit - het best kan uitzingen tot 2014, wanneer de officieel geplande volgende verkiezingen eraan moéten komen. Gelukkig zijn er ook mensen en instanties die dat niét willen en die hoe langer hoe meer beseffen dat deze situatie helemaal niet gezond is. Na negen maanden uitzichtloos palaveren is zelfs de Hoge Raad voor Financiën, nu niet bepaald een Vlaamsgezinde verenging, tot het besluit gekomen, dat dit land nooit gesaneerd zal geraken zonder een staatshervorming. De steeds groeiende rente, die ons land betaalt voor ons schuldpapier, zal steeds hoger worden als er niet gesaneerd wordt. De risicopremie daarop zal zonder zo'n sanering immers blijven stijgen. Eenzelfde verhaal horen we vanwege de economische denktank Itinera, ook een echt Belgisch instituut, die zegt dat België zijn fiscaliteit grondig moet hervormen. En daarmee bedoelt men de financieringswet, waarmee N-VA voor de pinnen kwam en waarover de francofone partijen zoveel misbaar maakten (en nóg maken). Volgens Itinera moeten de sociale bijdragen op lonen naar beneden en de indirecte belastingen (BTW, accijnzen e.d.) naar omhoog en moet het effect van die verhogingen uit de gezondheidsindex gehouden worden. Steeds volgens Itinera zijn subsidies voor energiezuinige woningen een verspilling en moet het gebruik van energie eerder bestraft worden, moeten bepaalde categorieën (zoals o.m. artiesten en sportlui) geen fiscale voordelen krijgen. En zo zijn er nog wel van die zaken. Zo hoort men het eens uit een andere hoek en dan hebben we het nog niet gehad over de communautaire hete hangijzers, zonder dewelke hier helemaal niets wordt opgelost. Het gaat tenslotte niet op dat een minderheid van de bevolking alle middelen krijgt om elke beslissing van de meerderheid lam te leggen en/of ongedaan te maken met veto's en alarmbellen. Een land waar alles om de haverklap geblokkeerd kan raken, heeft geen toekomst. En daar zal een regering in lopende zaken niets aan veranderen.
Volgens een onderzoek dat recent gepubliceerd werd in het gezaghebbende Amerikaans medisch tijdschrift New England Journal of Medicine, krijgen leukemiepatiënten veel te hoge doses chemo toegediend. Uit dit onderzoek, dat meer dan vijf jaar in beslag heeft genomen en waaraan 860 patiënten uit diverse landen aan deelnamen (ook uit België), blijkt dat soms één tiende van de toegediende chemo hetzelfde resultaat kan hebben en dat de patiënt als gevolg daarvan heel wat minder gevaar loopt op negatieve bijwerkingen. Met de trieste ervaring waarvan tenslotte mijn echtgenote het slachtoffer is geworden, denk ik dat dit niet alleen het geval is met leukemie, maar ook met andere vormen van kanker. In eerste instantie werd bij mijn vrouw één kwaadaardige tumor uit haar linkerborst gehaald plus twee lymfeklieren. Die laatste waren alleen maar geïnfecteerd aan de ingaande kant, niet aan de uitgaande. De oncoloog die ons dat vertelde, maakte er zelfs een tekeningetje bij zodat daarover geen misverstand kon bestaan. Toch nam men geen enkel risico en moest mijn vrouw een zware chemokuur ondergaan, in totaal zes keer, één dag in de week, om de drie weken. Na de vierde chemo werd haar hart, dat telkens mee gecontroleerd werd, het niet meer aan en moest men overschakelen op een lichtere soort op basis van taxus. Anderhalf jaar later kreeg ze te horen dat de constante rugpijn, waarmee ze al een hele tijd rondliep, het gevolg was van een ontkalking van haar wervelkolom. De oncologen wilden het niet gezegd hebben, maar de tandarts, waarbij mijn vrouw elk jaar ging voor haar jaarlijkse tandcontrole, had vastgesteld dat ze geen tandsteen meer aanmaakte, iets wat ze vroeger altijd wél deed. Hij legde daarmee het verband dat de zware chemo niet alleen dáárvoor verantwoordelijk was, maar ook voor die wervelkolomontkalking. Bij haar tweede chemokuur, op basis van taxus, die ze drie weken na elkaar kreeg, dan één week niet en dan weer drie weken, was de eerste dosis ook al te zwaar, net zoals bij haar eerste kuur. Van een bepaald product kreeg ze 124 mg ingespoten plus daarbij een hoeveelheid cortisone. Ook van die eerste behandeling werd ze doodziek. De week daarop werd de hoeveelheid chemo teruggebracht tot ... 42 mg (één derde!) én werd de dosis cortisone gehalveerd. En dat bleek ook te werken Bij haar derde chemo kreeg ze de chemo mee naar huis, in een pompje dat aan haar "poortje" werd aangesloten en dat zich ledigde in vijf dagen. Tot op de eerste dag van die chemo had mijn vrouw een gezonde eetlust en kon ze dagelijks normaal naar het toilet gaan. Ook die chemo bleek echter te zwaar. Van zodra hij begon te werken, was het ermee gedaan en kreeg ze zelfs constipatie. Na dag 5 kreeg ze te horen dat ze was opgegeven. Zeven dagen later heeft ze ons verlaten... Ik neem het de behandelende geneesheren persoonlijk niet kwalijk. Ze hebben momenteel waarschijnlijk niets beters. Oncologie is daarenboven een soort lopende bandwerk geworden. Als men vier en een half jaar bij de afdeling Oncologie langs komt, krijgt men tenslotte de indruk dat de halve wereld kanker heeft. Het is een loterij: het kan lukken, het kan tegenslagen. Niemand wordt er echter echt beter van. Het kan zijn dat de ziekte soms overwonnen wordt, maar gerust zul je nooit meer zijn. Het is dat ook te hopen dat de Amerikaanse studie waarover hierboven sprake de ogen zal openen en dat men ook voor de andere kankers eens een soortgelijk onderzoek verricht. Niet iedereen is bestand tegen een paardenmiddel.
De zaak Koekelberg blijft de politieke gemoederen beroeren. Nu blijkt dat het hoofd van onze politie in Brussel een eigen riant, geklasseerd huis bewoonde waar hij samen met zijn secretaressen het mooie weer trachtte te maken. Dat gebouw, het zgn "maison Quetelet" werd in politiekringen het "White House" genoemd en was zo broodnodig dat minister Turtelboom het nu gaat verkopen. De opvolger van Koekelberg zal dan moeten residiëren daar waar hij hoort: te midden van zijn politiestaf. Even was er zelfs een nog straffer verhaal. Koekelberg zou nl een zekere commissaris Eddy Muylaert op de valreep nog benoemd hebben op een belangrijke post bij Fedcom. Tegen die Muylaert lopen momenteel twee onderzoeken naar corruptie: één door de politiediensten zelf en een door het Brussels parket. Ondertussen zou blijken dat die beslissing niet door Koekelberg zelf, maar door een "bevoegde" directeur-generaal zou zijn genomen. Feit blijft wel, dat Koekelberg op dat moment nog de grote baas was en toch ook daarover een zekere verantwoordelijkheid droeg. Pikant in dit verhaal is trouwens dat Muylaert én Koekelberg dezelfde advocaat hebben, de immer terugkomende Marc Uyttendaele, oftewel monsieur Onkelinx... Maar het strafste moet nog komen. Binnen de commissie Binnenlandse Zaken hebben zowel PS en MR Koekelberg verdedigd en gezegd dat heel de heisa tegen hem een communautaire kwestie is. Dat Koekelberg eruit moest omdat hij francofoon zou zijn. Zo'n beetje het verhaal van die kleurling die op iets betrapt wordt en direct gaat roepen dat degenen die hem gepakt hebben racisten zijn. Als de zaak Koekelberg met het communautaire te maken heeft, dan is het omdat de Waalse partijen blijkbaar nog altijd het verschil niet kennen tussen het mijn en het dijn. Als men op een zekere (hoge) functie zit, mag men - volgens die Waalse politiekers blijkbaar - graaien zonder rekenschap te geven. Koekelberg is inderdaad moeten aftreden na een protest van Ben Weyts (N-VA), maar er zijn in Vlaanderen legio voorbeelden van hoge politiefunctionarissen die gestraft werden omdat ze buiten de lijntjes kleurden. Denk maar aan de hoofdcommissaris van Gent, Peter De Wolf, die ontslagen werd of van die van Leuven, die een veroordeling opliep en zo zijn er nog wel enkele. De Wolf kreeg trouwens geen andere, nieuw uitgevonden job aangeboden zoals Koekelberg. Om maar even het verschil aan te duiden. Wie dacht dat het Waalse sjoemelen verleden tijd was, is er aan voor de moeite. Het gebeurt misschien niet meer in Charleroi, maar heeft zich verplaatst naar Brussel, waar blijkbaar nóg meer te graaien valt.
Op communautair vlak blijft het oorverdovend stil. De algemene perceptie is, dat Beke nog nergens staat, maar men kan hem dat niet kwalijk nemen. Feitelijk mogen we al blij zijn dat N-VA voor een deadline gekozen heeft. De partij is niet zinnens zich in een federale regering te laten afslachten zoals dat eerder al eens met haar voorloper, de Volksunie, is gebeurd en zoals dat - onder Verhofstadt I - met de groenen heeft plaatsgevonden. Ondertussen is het misschien wel eens nuttig te zien hoe die vorige Belgische regeringen, die het allemaal zoveel beter konden (althans volgens Tobback Sr, Eyskens en Co) zijn omgegaan met het energievraagstuk. Het is één grote klucht geworden: - Eerst verkochten ze Electrabel aan Frankrijk, zodat ons land daarvan afhankelijk werd en dan nog via kernenergie. - Dan werd besloten stapsgewijs uit die kernenergie te stappen, alhoewel men ook toen reeds wist dat ze dan stroom te kort zouden hebben. - Ze zouden dat tekort met alternatieve energie opvangen en/of desnoods de beslissing tot sluiten terug draaien. Dat eerste lukte niet en het tweede evenmin, omdat ondertussen de regering was gevallen. De huidige regering in lopende zaken kan blijkbaar alles en nog wat en kleurt dagelijks over de lijnen, maar dat kernenergiebesluit kan dus niet. - Dan werd er maar besloten stroom in te voeren, tot bleek dat er daarvoor onvoldoende hoogspanningslijnen waren. - Een voorstel tot het installeren van een moderne kolencentrale in de Antwerpse haven (waarbij de CO2 uitstoot onder de grond zou gepompt worden), werd hooghartig afgewezen. - Het opstarten van windmolens werd telkens een procedureslag wegens allerlei vergunningen en protest van omwonenden (het Nimby-effect). Daar waar geen onwonenden waren, op zee, was men vergeten dat die daar opgewekte stroom ook moest vervoerd worden. - Gelukkig waren er nog de zonnepanelen en de isolatie van de huizen. De plaatsing daarvan werd echter overgesubsidieerd, zodat men dat laatste moest terugschroeven. Voorwaar, die vorige regeringen leverden prachtig werk. Niet voor niets verwijten ze de N-VA dat het geen "ervaring" heeft. Ervaring in het knoeien dan...
Wat in Japan gebeurd is, is vreselijk en het is niet eens zeker dat we het ergste daar al hebben meegemaakt. Dit alles gezegd zijnde, is het wel de vraag of het paniekvoetbal dat de politiek in eigen land aan het spelen is, er vér over is. Buiten het feit dat er in Japan vraagtekens kunnen gesteld worden bij de bouw en de uitbating van de kerncentrales aldaar, is het wel zo dat ze te maken hebben gehad met een combinatie van een vreselijke grote aardbeving, 9 op de schaal van Richter (zelfs daar nog nooit gemeten) én een even vreselijk grote tsunami met golven tot 10 meter hoogte. Zowel het Japanse type kernreactor, het soort van aardbeving (zeebeving eigenlijk) en een tsunami zijn allemaal zaken die wij hier niet meemaken kunnen. Het komt er dan ook op aan de voetjes op de grond te houden en niet meteen achter de groene wereldverbeteraars aan te lopen, die - met al die miserie - in hun baard lachen, van "zie je wel?". Als we het hier later zonder kernenergie zullen kunnen doen, zoveel te beter. Maar dat zal nog wel even duren en ondertussen moeten we wel verder met ons leven. Beter kernenergie dan geen energie. Voor 2009 was het aandeel van de alternatieve energie in ons land 1,3% en die kostte ons dan in verhouding een veelvoud. Zolang trouwens Frankrijk met zijn nucleair programma verder gaat, zullen ook wij daarvan afhankelijk zijn. We zijn nu reeds importeur van energie en de stroom die wij uit Frankrijk krijgen wordt voor 75% opgewekt door kerncentrales. Het is dus niet het moment om schijnheilig te gaan doen. Electrabel, onze grootste energieproducent, is in Franse handen, alors... Volgens de nieuwe profeten mag kernenergie niet meer, want we weten geen blijf met de afval. Kolen mag ook niet meer, want dan hebt ge die CO2. Als we teveel gas verbruiken, worden we afhankelijk van Rusland en de petroleum is ook niet voor eeuwig en zal steeds meer kosten. De toekomst wordt dan inderdaad zonne en windenergie, maar vóór die de klassieke nu bestaande energiebronnen kunnen vervangen, zal er nog veel water door Maas en Schelde vloeien. De overbruggingsperiode die ertussen ligt zullen we moeten opvullen met de middelen die we nu hebben en daarbij hoort ook kernenergie...
Di Rupo is nog maar eens komen vertellen dat de N-VA in de volgende regering moet stappen en dat ze "haar verantwoordelijkheid" moet opnemen. Daarmee bedoelt hij, dat ze moet toegeven. Volgens hem - en daarin zal hij wel gelijk hebben - is het de eerste keer in de Belgische geschiedenis dat een partij eist dat er eerst een communautair akkoord komt en dan pas kan gesproken worden over de sociaal economische problemen. Dat is inderdaad zo. Na meer dan 180 jaar België hebben de Vlaamsnationalisten eindelijk de electorale mogelijkheid eens te vragen dat er iets fundamenteel verandert in dit land en dan vindt men dat niet kunnen. De massa Vlamingen die bij de laatste stembusgang voor De Wever en zijn N-VA hebben gestemd, hebben dit gedaan omdat ze willen dat hij en zijn partij op dat vlak het been stijf houden. Dat is wat op dit ogenblik nog steeds gebeurt en dat door Jan Jambon nog eens heel duidelijk is verwoord geworden tijdens het panelgesprek daarover in de Zevende Dag van gisteren. Ergens krijgt de N-VA trouwens de onrechtstreeks steun uit onverwachte hoek: van Jean-Luc Dehaene nog wel. Die zegt in een vraaggesprek in De Standaard van dit weekeinde, dat de koning hen desnoods maar 500 dagen moet geven (verwijzend naar de 100 dagen die hijzelf ooit gevraagd had). Daarmee geeft hij toe dat er feitelijk niet moet worden toegegeven, maar doorgepraat tot de andere partijen murw worden. De regels dus omgedraaid. Diezelfde Dehaene speelt trouwens niet meer mee. I.pl.v. zijn laatste politiek mandaat, dat van europarlementariër, waar te nemen en aanwezig te zijn op de bijeenkomst van de Europese Raad of op die van het Europees parlement, ging "den dikke" kijken naar de voetbalmatch in Barcelona tussen Barça en Arsenal. Binnenkort stopt hij met zijn mandaten bij AB Inbev, Lotus Bakeries en Umicore, niet omdat hij daar het poen pakken moe is, maar enkel en alleen omdat hij daar moét opstappen wegens het bereiken van de leeftijdsgrens van 70 jaar. Bij Dexia, waar hij zeker niet minder binnenrijft, blijft hij trouwens aan en ondertussen heeft hij er nog een opdracht bij gekregen bij de Uefa. Daaruit blijkt nog maar eens dat zijn liefde voor la Belgique uitsluitend via zijn bankrekening liep en nog steeds loopt. Niet slecht voor een vakbondssympathisant met voorliefde voor het socialistisch gedachtengoed...
Terwijl de communautaire onderhandelingen zich in dit landje voortslepen, wordt er boven onze hoofden in Europa van alles en nog wat beslist over zaken waarmee we te maken zullen krijgen maar waarover niemand zich hier zorgen lijkt te maken. Erger zelfs, iedereen lijkt er hier op te rekenen dat Europa onze problemen wel zal oplossen. Dat laatste is inderdaad mogelijk. Vraag is maar of we daar veel beter van zullen worden. Eind dezer maand wordt nl waarschijnlijk de Europact overeenkomst, die eergisteren in Brussel werd overeengekomen, definitief. Dat zal van de ene kant betekenen dat het tijdelijke noodfonds voor landen in financiële moeilijkheden zoals Griekenland, Ierland, straks Portugal en misschien Spanje (en - waarom niet? - België) zal worden opgetrokken en later een definitief fonds zal worden en dat Griekenland uitstel van terugbetaling zal krijgen. Daar tegenover zal echter staan dat de 17 landen van de eurozone gevraagd zal worden hun economisch beleid te verbeteren. Voor België zal dat o.m. betekenen, dat er iets ernstig zal moeten ondernomen worden om de staatsschuld af te bouwen, in de eerste plaats de extra 25 miljard waarvan niemand hier nog wakker schijnt te liggen. Daar bovenop zullen er grote besparingen moeten komen, in de eerste plaats in het ambtenarenkorps dat in ons land veel te groot is, maar ook hoe men de pensioenen zal aanpakken. De vergrijzing dus, nog zo'n item waarover het eerste serieus gesprek nog moet beginnen. Dat men bovendien niet aan onze index zal raken, zoals Leterme triomfantelijk rondbazuint, is praat voor de vaak. Het kind zal een andere naam krijgen, maar er zal, nog maar eens, wel degelijk aan moeten gesleuteld worden. Het is niet logisch dat één land het zou mogen hebben en de andere zestien niet. Na het krokusoverleg tussen Beke, Di Rupo en De Wever, waarover niets is uitgelekt, gaat men de volgende week de andere partijen in het gesprek betrekken. Zien of het wat wordt, maar wie gelooft er nog in? Als ten lange laatste blijkt, dat de tegenstellingen blijven wat ze zijn, dat de PS meer wil uitgeven, liefst met Vlaams geld en de Vlaamse partijen meer willen sparen en zelf doen, dan blijft er maar één oplossing over: dit land - al dan niet na nieuwe verkiezingen - splitsen zodat ieder kan doen wat hij wil in zijn regio. Misschien krijgen we ook ooit nog wel eens uitgelegd aan Europa...
De "Stille" Oceaan noemen ze hem. 't Is maar hoe men het bekijkt. Die benaming komt waarschijnlijk nog van de Westerse ontdekkingsreizigers die met hun zeilschepen afhankelijk waren van de wind. Die zou daar af en toe voor langere periodes ontbroken hebben, waarschijnlijk de reden waarom hij daarna zo zwaar uithaalt. Vooral de zeeroute tussen de Filippijnen en Californië, toen twee Spaanse kolonies, was daardoor een lang en gevreesd traject. Natuurrampen zijn rond die oceaan een constante. Reeds in de negentiende eeuw was er de verschrikkelijke uitbarsting van de Krakatoa, waarbij een heel eiland van de kaart verdween, de aarde enkele graden afkoelde en men nog steeds niet weet hoeveel slachtoffers er toen geweest zijn. Zelfs het uitsterven van de dinosauriërs, 65 miljoen jaren geleden, zou ermee te maken hebben gehad. De enorme meteoor, die als oorzaak ervan wordt verdacht, sloeg wel in in het huidige Yucatan, Mexico, maar een kettingreactie van een reeks vulkanen aan de andere kant van de wereld, in die Stille Oceaan, zorgde voor de rest van het verhaal. Het toont nog maar eens aan dat de mensheid wel een lange weg heeft afgelegd, maar toch een nietig iets blijft tegenover een ontketende natuur. We kunnen best maar heel nederig blijven en het alleen maar vaststellen en bespreken nadat het gebeurd is, want daar houdt het voorlopig mee op. En dat geldt ook voor andere natuurfenomenen. Zo weten we nu dat de aarde opwarmt, maar of dat mede door de CO2 uitstoot komt, is niet bewezen. In het begin van onze tijdrekening waren er ook geen gletsjers in de Alpen. Dat weten we van de Romeinen, die daarvan gebruik maakten om tot in Beieren te geraken. Dat alles wil niet zeggen, dat we niet ons best moeten doen om voorzichtig om te gaan met onze planeet. Zoals het liedje van Louis Neefs zegt: "De wereld moet nog een eeuwigheid mee".
Bij de actie van de rode en blauwe vakbonden op 4 maart was het opmerkelijk dat er die dag niét gestaakt werd bij de NMBS (Nationale Maatschappij van Belgische Syndicalisten), toch hét paradepaardje bij uitstek van een nationale maatschappij die beheerst wordt ("misbruikt" zou een beter woord zijn) door de vakbonden. Geen nood echter, dat achterstallige verlengde weekeinde wordt nu maandag goedgemaakt. Het moet altijd geen vrijdag zijn. Op het ogenblik dat ik dit schrijf is het nog niet zeker dat er in heel het land zal gestaakt worden. Wat wél zeker is, is dat men het zal doen in de regio La Louvière en Charleroi. Dat laatste betekent dat de staking zich ook zal laten gevoelen in de rest van het land, want problemen in bv Charleroi zorgen er gegarandeerd voor dat de lijnen van en naar Antwerpen zullen gestoord worden. Dat hebt ge met een land waar vroeger alles unitair moest gebeuren en alles met alles centraal verbonden werd. Op zich zelf was daar niets mis mee, het werd het wel toen bleek dat alles altijd door hetzelfde knooppunt moet lopen: Brussel. Dat laatste geldt trouwens niet alleen voor de spoorwegen, maar ook voor de snelwegen. Enfin, de regio die Vlaanderen zogezegd vanaf 2015 gaat inlopen, is weer duchtig bezig zichzelf te boycotten. En dan maar hopen dat iedereen in Wallonië zal gaan investeren, waar het allemaal zoveel beter zou zijn. Vraag het maar eens aan Albert Frère, Waal en rijkste Belg, de enige echte Belg die in de Forbes 500 staat met een geschat vermogen van meer dan 3 miljard dollar. Die Frère is ook afkomstig uit Charleroi, maar woont er al lang niet meer. Hij woont zelfs niet meer in België en investeert er ook niet meer in, ook niet in zijn eigen geboortestreek. Zo goed zal het daar dan ook wel niet zijn, alle belgicistische propaganda ten spijt.
Wat de huidige brandstofprijzen betreft, hoef ik die hier niet te herhalen. Men vindt ze in alle media en iedereen vindt ze te hoog. Daar komt dan nog bij dat wij in België niet alleen bij de koplopers in Europa zijn voor wat de kostprijs betreft, per persoon verbruiken wij zowat het meeste van allemaal. Daarvoor zijn als redenen o.m. opgegeven: het drukke verkeer, met in het bijzonder de vele bedrijfswagens, de losbouw en de vele niet of slecht geïsoleerde huizen. Wat men er niet bij vertelt is, dat er nog weinig landen zijn waar nog zoveel huizen met stookolie verwarmd worden als bij ons. Men maakt zelfs nog reclame voor de "mazout" (trouwens een typisch Belgisch woord van de categorie "pistolet, naft en bourage/boeraschke"). Toen wij in 1975 ons huis bouwden hebben het reeds geïsoleerd en voorzien van dubbel glas, omdat wij toen al dachten dat het met die stookolie ooit wel eens meer fout zou lopen (en wij hebben niét gekozen voor de mazout*). Met de olie houdt het trouwens niet op. Het Internationaal Energieagentschap (IEA), heeft België aanbevolen zijn oude kernreactoren zelfs in 2025 nog niet stil te leggen. Zeker in het licht van de laatste alarmerende berichten over een mogelijke nationale black-out omdat we een energie importerend land zijn geworden, is dat een waarschuwing die kan tellen. En zeggen dat Paarsgroen er in 2015 al mee wou stoppen. Officieel is dat trouwens nog zo, want de regering Van Rompuy mag dan vorig jaar al beslist hebben de oudere reactoren open te houden tot 2025, zolang een nieuwe regering dat niet wettelijk bekrachtigt, blijft dat zo. Als België bv in 2015 nog geen nieuwe regering zou hebben, dan moeten die centrales dicht! Aan de stijgende olieprijzen kunnen wij weinig doen, buiten wat rommelen aan de zgz cliquetsystemen. Met een regering die op zoek is naar een extra 25 miljard euro is dat trouwens niet te realiseren (voor één keer geef ik die prof De Grauwe daarin gelijk). Aan de elektriciteitsprijzen daartegen kan nog heel wat gesleuteld worden, met of zonder Electrabel. Daarvoor moet er echter wel een serieuze politiek gevoerd wordt en geen efemere administrologie (geleerd woord uit het Peter principe : klooien voor de tribune), zoals dat tegenwoordig hier het geval is.
* Wij kozen in 1975 reeds voor elektrische verwarming. Elektriciteit kan nl van alles gemaakt worden: van kolen, gas, kernenergie, zonnepanelen, houtpellets, windmolens en biomassa. Men heeft geen brander nodig, geen tank in de grond met alle verdere aansluitingen. Mits het huis degelijk te isoleren en te kiezen voor accumulatievuren en nachttarief kan men nog altijd betrekkelijk goedkoop verwarmen. Bij ons is dan ± 1400 euro per jaar, verlichting, koken, wassen, drogen, strijken én verwarming inbegrepen. Die prijs kan nog zakken als men voor en na de winter over een degelijke open haard beschikt én goedkoop aan hout kan geraken.
In mijn blog over het ontslag van Koekelberg van eergisteren ("Commissaris Teflon toch aangebrand") schreef ik al dat in dit land blijkbaar alles communautair is. In de naweeën van bovenvernoemd ontslag is dat heel duidelijk te zien n.a.v. de reacties uit francofone hoek. Koekelberg kon daar geen kwaad doen, het was allemaal de schuld van de "flamins". Zelfs een kandidaat opvolger voor de hoogste politiepost, een zekere Jacques Devaux, die toch beter op zijn woorden zou letten, zegt gechoqueerd te zijn. Hij noemt het een uiting van een "totalitaire staat" en vindt de reiskosten van 92.000 euro een laag bedrag "voor wat we ervoor in de plaats zouden krijgen", nota bene een soort eremandaat van een comité dat eenmaal om de drie jaar eens bijeenkomt. Een vooringenomen man als Devaux, die hopelijk die functie niet zal krijgen, wordt trouwens bijgevallen door de onvermijdelijke haatkrant die Le Soir is. Die spreekt van een beschadigingsoperatie van Koekelbergs "Franstalige identiteit". Gelukkig zijn niet alle Franstaligen in hetzelfde bedje ziek en begint hier en daar toch bij enkelen het licht te dagen. Zo stond er gisteren een artikel in De Standaard aan de hand van Claude Demelenne, Luikenaar en ingeweken Brusselaar, die zegt er zich voor te schamen, dat de Franstalige pers in België niet in staat lijkt het probleem Koekelberg te onderkennen. Demelenne looft zelfs Ben Weyts (N-VA), die de affaire aan het licht bracht en, volgens hem, daarmee de eer van de Belgische democratie heeft gered. De zaak Koekelberg is trouwens niet het enige communautaire probleem dat zich deze week voor deed. Ook de klacht van de Franse gemeenschap bij het Grondwettelijk Hof i.v.m. de beschikbare plaatsen voor kinderen van Nederlandstalige ouders in het Nederlandstalig onderwijs van Brussel, is er ver over. In het Brusselse Nederlandstalige onderwijs spreekt maximaal één derde van de leerlingen thuis Nederlands, t.o.v. zeven op tien in het Franstalige onderwijs die thuis Frans spreken. Het Nederlandstalige onderwijs neemt dus in verhouding al veel meer anderstaligen op dan de Franstalige tegenhanger. Nu de wet, die daarom gaat en al dateert van 2002, lichtjes werd aangepast, klaagt die Franstalige gemeenschap Vlaanderen aan. Negen jaar na datum! En dan er maar continu op blijven hameren hoe onverdraagzaam die Vlamingen toch zijn...
