De berg van ECB voorzitter Draghi heeft een muis gebaard. Na zijn ronkende verklaringen van vorige week, die een doorbraak voor de Eurozone impasse beloofden, is hij waarschijnlijk teruggefloten door Duitsland, de grootste ECB aandeelhouder en heeft hij zijn ambitieuze plannen ondergeschikt moeten maken aan de politiek, iets wat ik in deze rubriek ook al enkele keren gesteld heb (27 en 30 juli). Wat Draghi op zijn laatste persconferentie vertelde, was correct. Om te vermijden, dat bepaalde landen geen ernstige maatregelen zouden treffen, moeten deze landen eerst in eigen huis orde op zaken stellen. Dat is niet nieuws, dat wordt al twee jaar verteld en dat is ook het Duitse standpunt. De fout die Draghi vorige week maakte, was dat hij de indruk gaf daarvan af te zullen wijken, hetgeen volgens de ECB statuten feitelijk niet kan en wat dan ook niet gebeurd is. Het is dus, voor de zoveelste keer, terug naar af. De markten en beurzen worden van deze spelletjes helemaal niet vrolijk en hebben zo stilaan genoeg van de aanslepende processie van Echternach die zich in de Eurozone afspeelt. Duitsland mag dan al gelijk hebben (vanuit hun standpunt gezien), ergens zal het toch moeten beslissen: of meer garanties geven of de Eurozone drastisch hervormen, zeg maar splitsen. Dat laatste wordt met de dag waarschijnlijker. Voor Vlaanderen wordt het dan hopen, dat we aan de goed kant van die splitsing terecht komen. Als dat met België niet zou kunnen, dan zou een Vlaamse onafhankelijkheid er wel eens sneller kunnen komen dan verwacht. Cruyff zei het al: 'elk nadeel heb se voordeel'.
Ons pensioenstelsel gaat ervan uit, dat de gemiddelde Belg 45 jaar werkt. Dat blijkt een fabeltje te zijn. Volgens een recent Europees rapport is dat in werkelijkheid slechts 32,5 jaar (35 voor de mannen, 29,9 voor de vrouwen). Daarmee zitten we ver onder het Europese gemiddelde. Zo werkt de gemiddelde Belg liefst zes jaar minder dan de gemiddelde Nederlander. Dat betekent zes jaar minder afdragen en zes jaar meer pensioen trekken. Reken maar eens uit wat dat geeft over een hele werkende bevolking. Ergens wordt het dan ook aannemelijker dat een van de grote klachten tegen de Belgische pensioenen - nl dat ze te laag zijn - ongegrond is. De mensen die wél de rit uitdoen betalen mee voor hen die dat niet doen. Ondergetekende, die werkte van zijn 16de tot zijn 65ste, heeft er dus weinig schuld aan en begrijpt ook niet hoe mensen het klaar spelen om zo weinig te werken en dan een pensioen krijgen dat evenveel (of even weinig, als ge wilt) bedraagt als dat van de 'doodwroeters'. Om nog te zwijgen over de mensen die meteen staan te klagen als er dan toch wat langer zal moeten gewerkt worden. Het minder werken werd hier steeds gecompenseerd door de zo geroemde productiviteit van onze werkende bevolking. Sinds er echter steeds meer geautomatiseerd wordt, is dat productiviteitsvoordeel grotendeels weggevallen. Bij dit alles toch nog enkele kanttekeningen: - Er wordt in het Europees rapport weer eens geen onderscheid gemaakt tussen de loopbanen van Vlamingen en Walen. Net zoals op de Olympische Spelen zijn we weer allemaal Belgen. Ik vrees dat een afzonderlijke optelling wel eens voor nóg verrassendere resultaten zou leiden en dat ons politiekcorrecte systeem zo'n gesplitste optelling niet zou dulden. - De door de band genomen lage Belgische pensioenen tellen niét voor de vastbenoemde ambtenaren. Dat geldt ook voor het berekenen van de index, maar dan in tegenovergestelde richting. De meeste EU-landen hebben nl een index die de pensioenen koppelt aan de evolutie van de lonen en de welvaart. In België is die echter gekoppeld aan de evolutie van de prijzen, maar dat laatste geldt ook weer niet voor de vastbenoemde ambtenaren, die bij ons een soort apartheidsstatuut hebben gekregen. Iedereen is hier gelijk voor de wet, maar de enen blijkbaar wat gelijker dan de anderen...
Toen, in 2008, de Kamercommissie de splitsing van B-H/V goedkeurde, werd daar geen vervolg aan gebreid in de voltallige Kamer, doordat de francofonen allerlei bezwaren opperden via de Raad van State en zo tijd wonnen om niets te doen. Eén van de vertragingsmanoeuvres kwam toen van Karl-Heinz Lambertz, minister-president van het (bij manier van spreken) handvol Duitssprekenden dat onze Oostkantons bevolkt. Hij noch zijn regio hadden ook maar iets te maken met de zaak, maar zijn protest hielp wel mee het probleem weer eens drie maanden op te schuiven, met het nu gekende gevolg dat wij, Vlamingen, zwaar hebben moeten betalen om een reeds goedgekeurde wet toegepast te krijgen. Diezelfde Karl-Heinz komt nu klagen, dat hij er maar niet in slaagt de overdracht van bepaald bevoegdheden i.v.m. ruimtelijke ordening, stedenbouw en woningen geregeld te krijgen met de Frans Gemeenschap. Waarschijnlijk waren die hem beloofd als tegenprestatie voor het boycotten van de Vlaamse plannen en hoopte de socialistische Oostkantonner dat gedaan te krijgen nu er een partijgenoot federaal eerste minister was geworden. Zo'n beetje dezelfde redering die Di Rupo zich maakte, toen die dacht bij het aantreden van kameraad Hollande als nieuwe Frans president de Dexia affaire een andere wending te kunnen geven. Blijkbaar blijkt solidariteit bij onze socialisten alleen te bestaan als het er op aankomt geld van Vlaanderen los te krijgen. Aan elkaar gunnen ze het niet, dit waarschijnlijk volgens het rode adagio 'ge kunt het maar hebben'. Nu schermt Lambertz met het artikel 139 van de Belgische Grondwet, dat zegt dat de Gemeenschappen in onderling overleg gehele of gedeeltelijke bevoegdheden kunnen overdragen. Zelf schijnt hij er niet in te geloven, want hij zegt in maart van volgend jaar nog eens te proberen. Op Vlaanderen, dat vroeger altijd positief stond t.o.v. de problemen in de Oostkantons, moet hij niet teveel meer rekenen. Hij heeft ons vroeger ook in de kou laten staan.
De grote vakantie zit er weeral voor de helft op, maar voor de meeste van onze politiekers is ze nog maar pas begonnen. Voor hen is het de 'heel grote' vakantie, want - met een beetje geluk - moeten ze pas half oktober weer aan de slag, tenzij misschien Europa roet in het eten zou werpen. Ondertussen is het wel heilzaam eens na te denken, wat wij - Vlamingen - ondertussen bereikt hebben. Wel, bitter weinig. Gisteren had ik het nog over de ontmanteling van een aantal Vlaamse iconen: de zgz feestdag, de IJzerbedevaart en de Gordel. We worden geregeerd door een club waarin 90% van de francofone partijen zitten en niet eens de helft van die van ons. De Vlaamse partijen in deze regering durven dan nog stellen, dat ze ik weet niet wat verwezenlijkt hebben, terwijl het in feite om een zoveelste uitverkoop gaat. We hebben nu een regering zonder meerderheid in Vlaanderen, met een francofone eerste minister die beste vriendjes is met het Hof, dat in de eerste plaats Frans praat en denkt. Zelfs de aartsbisschop is nu een Waal. De komende gemeenteverkiezingen zullen aan deze situatie niets veranderen. Het blijft natuurlijk hopen dat de Vlaamse meerderheidspartijen klop zullen krijgen, maar dat zal aan de federale situatie niet veel veranderen. Integendeel, die partijen zullen proberen de rit met Di Rupo uit te doen, zeker zolang ze geen verbetering van hun kiescijfers ontwaren. Het wordt dus wachten tot de moeder van alle verkiezingen in 2014 en dan zal het moeten gebeuren. Met de onafhankelijkheid van Vlaanderen staan we nog nergens. Met de francofonen zullen we dat ook nooit geregeld krijgen. Zij weten dat ze van Vlaanderen leven en willen dat zo houden. Zelfs een aanhechting aan Frankrijk zou voor Wallonië geen goede zaak zijn. Parijs wil nl het arme Wallonië niet, wel het rijke Vlaanderen. De enige oplossing is dat er bij de verkiezingen in 2014 tenminste een duidelijke meerderheid van de V-partijen in het Vlaamse parlement komt. Mochten de huidige Vlaamse meerderheidspartijen in de federale regering, ondanks een pandoering, toch doorgaan met gangmaker te spelen voor Di Rupo, dan moet het nieuwe Vlaamse parlement een onafhankelijkheidsverklaring afleggen. De zgn 'Eenzijdige Verklaring van Onafhankelijkheid' (EVO). Daar het te verwachten is, dat Europa het daarmee niet eens zal zijn, blijft er nog altijd de tussenstap naar een confederaal België. Daarbuiten is er - misschien - nog het alternatief dat zich zou voordoen, mocht de eurozone in twee splitsen. Zelfs de meest belgicistische Vlamingen zullen dan verplicht worden te kiezen tussen hun overtuiging en hun portemonnee. Tussen de aansluiting met Vlaanderen bij de groep van Duitsland of met die van de PIIGS landen. Ik zie ze dat laatste nog niet te snel doen.
In de media wordt weer druk gedaan over het feit dat België nog maar eens geld heeft kunnen plaatsen tegen voordelige voorwaarden. Die nieuwe trend lijkt zich door te zetten en dat is in de eerste plaats goed voor de federale begroting, die minder schulden zal moeten afbetalen. Voorlopig althans, want voor hetzelfde geld kan het tij morgen weer keren en zal het dan weer méér geld kosten. Het concurrentievermogen van onze bedrijven blijft immers precair. Zie maar wat er (weeral) te gebeuren staat bij grote bedrijven zoals Bekaert, Alcatel-Lucent (de vroegere 'Bell', waar nu nog amper een tiende van het vroegere personeel werkt) en HP. Allemaal bedrijven met heel wat jobs voor hoger opgeleiden, jobs die steeds meer op de helling komen te staan. De staatsschuld blijft onaanvaardbaar hoog en de kosten van de vergrijzing zullen ervoor zorgen, dat die de eerstvolgende jaren eerder zal stijgen dan dalen. Een staatsschuld boven de 100%, zoals we die nu kennen en dit gedurende nog meerdere jaren, is nefast voor groei en werkgelegenheid, de 'relance" zeg maar. En dan hebben we het nog niet gehad over Dexia. Ondertussen worden in dit land de Vlaamse activiteiten helemaal op een laag pitje gezet. 11 juli, de zgz Vlaamse feestdag, is nog altijd geen feestdag voor iedereen en lijkt steeds meer op een uit de kluiten gewassen Vlaamse kermis, waarbij dan een Raymond van het Groenewoud nog de kans krijgt Vlaanderen belachelijk te maken (om nog te zwijgen van de ridicule toespraak van kabouter Peumans in het Brusselse stadhuis). De IJzerbedevaart, die al enkele jaren gehighjackt was door wat we maar de progressieve vleugel van de ter ziele gegane Volksunie zullen noemen, is feitelijk al helemaal afgeschaft. In de praktijk wordt ze dit jaar overgeheveld naar 11 november, waarop ze dan zal samenvallen met de herdenking van de Eerste Wereldoorlog en in werkelijkheid door België zal gerecupereerd worden. En dat alles voor een wereldwijd bekend historische gebeurtenis die in Vlaanderen plaats vond. En er is meer. Nu blijkt dat de 32ste editie van De Gordel, op 2 september a.s., ook de laatste editie zal zijn. Volgens de politiek-correcten van de federale meerderheid heeft Vlaanderen nl alles gekregen wat het wou en is er dan ook geen reden meer om tegen wat dan ook nog te gaan protesteren rond Brussel, de stad die de wereld ons zou benijden. Er zou ook daar iets anders voor in de plaats komen en de kans is groot dat het dezelfde weg op gaat van de 11de juli en de IJzerbedevaart. E.o.a. happening voor de simpele zielen, op wier stemmen de traditionele partijen blijven hopen om hun politieke postjes te kunnen veiligstellen. Hopelijk zullen er op 14 oktober genoeg Vlamingen zijn die zich dat allemaal zullen herinneren en dan ook navenant zullen stemmen.
Vakantie of geen vakantie, deze week zal er eindelijk iets tastbaars moeten gebeuren in de Europese wanorde. Na de uitdrukkelijke steunverklaringen aan de euro van Draghi, Merkel en Hollande van vorige week, mag het niet langer bij woorden alleen blijven. Dat liedje heeft nu lang genoeg geduurd. Markten en beurzen, die vorige week weer eens waren opgeveerd, zullen anders straks opnieuw als een pudding in elkaar zakken, mocht er weer geen gevolg gebreid worden aan de ronkende verklaringen van de zgz 'verantwoordelijken'. De drie bovenvernoemden zullen het moeten waar maken. Vergeet even Barroso en 'bloempot' Van Rompuy en zeker schertsfiguren als een Verhofstadt en zijn slippendragers. Landen als Spanje en Griekenland hebben hoge schulden (België trouwens ook). Op zichzelf is dat geen ramp. De VS en Groot-Brittannië hebben zelfs nóg grotere schulden. De twee laatstgenoemde landen hebben echter hun financiële toestand in eigen handen. Zo kunnen die bv zelf geld bijdrukken. De landen van de eurozone kunnen dat niet meer, alleen de Europese Centrale Bank (ECB) kan dat. Het is nu afwachten of Draghi straks bevestigt dat hij zoiets ook gaat doen. Zoals ik hier al eerder schreef, moet de politiek hem dan wel volgen. Duitsland in de eerste plaats, omdat dat land de grootste aandeelhouder van de ECB is. En ondanks het feit dat Merkel en Hollande nu niet precies eenzelfde economisch discours verkondigen - om het voorzichtig uit te drukken - zullen ze nu wel aan één zeel moeten trekken en liefst nog deze week. Het zou wel eens een cruciale week kunnen worden. Nog maar eens, maar deze keer dan écht.
Er is nogal wat heisa om de korte documentaire reportage die de Vlaamse filmstudente Sofie Peeters maakte over het seksisme waarmee vrouwen in Brussel geconfronteerd worden. Het filmpje 'Femme dans la rue' bevestigt nochtans iets wat God en klein pierke al lang weten. Lucas Vander Taelen, groen parlementslid, heeft hierover in De Standaard al meer dan één column geschreven en hij niet alleen. Daarop kwamen zo goed als geen reacties. Waarom nu dan wel? Heel eenvoudig: omdat het deze keer niet geschreven, maar getoond werd en omdat het overgrote deel van de beledigingen en viezigheden die er - door bijna uitsluitend allochtonen - in verteld werden nu in het Frans te horen was. Maintenant ils l'ont compris! Dit taalgegeven wordt in zo goed als geen van de reportages en reacties vermeld. Nochtans is het zo klaar als pompwater: onze francofone beleidsmensen lezen nooit iets in het Nederlands - voor zover ze er al iets van verstaan - tenzij misschien als het tegen hen persoonlijk zou gericht zijn. De reactie op de documentaire van Sofie Peeters, met dreigementen van bestraffingen en boetes vanwege 'bevoegd' minister Milquet en Brussel schepen van toerisme Close, zijn dan ook te klasseren in hetzelfde verhaal als dat van die mafkees van Sharia4Belgium, die ook zijn verhaal in het Frans kwijt wou en pas toen door de 'verantwoordelijke' instanties begrepen werd, waarna er werd ingegrepen. Wat kunnen we hieruit leren (om Piet Huysentruyt eens te parafrazeren)? Dat, als we onze francofonen iets diets willen maken, we het niet in ons Diets moeten doen, maar in hun Frans en liefst zo aanschouwelijk mogelijk, met bewegende beelden. Pas dan is er een kans dat er een reactie komt.
Als wij Vlamingen zeggen dat we nationalist zijn, wordt dat door het Belgische establishment uitgespuwd. Vlaams nationalisme is in de ogen van de belgicisten en hun aanhang, vooral de media, gewoon iets slechts. Denk maar aan de oprispingen van de 'heer' Dewael. Ook Vlamingen die op 21 juli met een leeuwenvlag naar de feestelijkheden in Brussel trokken, werd hun vlag afgenomen en zijzelf een tijdje aangehouden. Vlaams nationalisme is in België slecht nationalisme. Er is echter ook goed nationalisme, het Belgische dan. Dat maken we mee telkens onze nationale voetbalploeg weer eens twee matchen na elkaar niet verloren heeft of op de internationale tenniswedstrijden, waar men dan halfgaren ziet rondlopen als carnavalszotten, gewikkeld in de nationale kleuren waarmee ze dan de hele tijd rondzeulen. Met de Olympische Spelen hebben de goede nationalisten weer de kans om uit te pakken. Het begon al met de opening van het 'Belgian House', waar Di Pippo en Filippo de lintjes mochten doorknippen. Er zal dezer dagen weer nonsens verkocht worden over het dierbaar Belgenland, het land dat zijn meerderheid achter slot en grendel heeft zitten. Als straks een van onze vertegenwoordigers een medaille zal winnen, dan zullen er weer geen Vlamingen of Walen zijn, alleen nog Belgen. Als heel dat olympisch circus weer achter de rug zal zijn, wordt het hier weer business as usual en wordt een deel van de Belgen weer Vlaming, Waal of anders-francofoon. Krijg dat maar eens uitgelegd aan buitenlanders.
Terwijl de alarmerende berichten over de financiële toestand van regio's zoals Catalonië en Sicilië maar toenemen, blijkt dat Vlaanderen in de eerste vier maanden van dit jaar een overschot van bijna 2 miljard euro heeft bijeengeharkt. Dit was voornamelijk te danken aan onze export, die in deze periode bijna 83% van de hele Belgische uitvoer uitmaakte. Een steeds groter wordend aandeel van onze export gaat naar de zgz 'groeilanden' die blijkbaar niet zoveel te lijden hebben van de crisis zoals die er is in de E.U. in het algemeen en in de Eurozone in het bijzonder. Het laatste nieuws over de euro lijkt dan weer eens goed nieuws te zijn. Super Mario Draghi (niet te verwarren met Super Mario Monti en/of Super Mario Bolatelli!), die van de Europese Centrale Bank (ECB) dus, zegt dat hij er alles aan zal doen om te euro te doen slagen. Dat wordt trouwens van hem verwacht, omdat men er in financiële kringen van uitgaat dat de ECB de enige instantie is die de euro nog kan redden. De markten reageerden dan ook vrij snel positief, al blijft het de vraag of de politiek Draghi zal volgen. Het resultaat van eender welke beslissing van de ECB zal immers uiteindelijk toch betekenen dat de landen die hun huiswerk hebben gemaakt zullen moeten inspringen voor de landen die met geld gesmeten hebben. De verklaringen van Draghi hebben er in elk geval toe geleid, dat de heren en dames politici waarschijnlijk nu hun pas gestarte vakanties zullen kunnen afwerken zoals ze gepland hadden (met uitzondering van 'papá' Daerden!) en men tenminste weer tijd heeft gekocht tot in september. Zoals vroeger in beurskringen werd gezegd: 'Sell in may and go away. But remember to come back in september'. We'll wait and see...
In deze rubriek heb ik al meer dan eens gewezen op het non-beleid i.v.m. de energiebevoorrading van de opeenvolgende federale Belgische regeringen. Mijn laatste blog daarover dateert nog maar van begin dezer week ('De Energiewende'), waarin ik o.a. schreef dat er in dit land niet veel in huis zal komen van die zgn 'piekcentrales', die hoofdzakelijk op gas werken en die - bij manier van spreken - kunnen worden aan- of afgezet zoals een gewoon gasvuur. Hoe handig dat ook lijkt, ook dat kost geld. Om zo'n centrale rendabel te laten werken, moet die minstens driekwart van een jaar functioneel zijn. Dat is in ons land voorlopig niet het geval en met de huidige politiek zal het dat ook nooit worden. Staatssecretaris Wathelet heeft mooi beloven dat de staat zal bijpassen, in werkelijkheid zal het straks de verbruiker zijn die de rekening zal krijgen, waardoor het hele zaakje weer in de politiek belandt. Hoe dikwijls heeft men hier de regeltjes al niet gewijzigd, zelfs met terugwerkende kracht? Klap op de vuurpijl is natuurlijk de beslissing van Tessenderlo Chemie om haar spiksplinternieuwe T-Power gascentrale voor onbepaalde tijd stil te leggen. Die centrale heeft 400 miljoen euro gekost en brengt niets op. De stroom die men er opwekte, kostte meer dan die van de kerncentrales én die van de door de staat gesubsidieerde hernieuwbare stroom. Ook stroom invoeren uit Nederland, dat er teveel heeft, is goedkoper. Een nieuwe energiecentrale opbouwen kost minstens vier jaar. De enige nog in aanbouw zijnde centrale bevindt zich in Seneffe, Henegouwen en is eigendom van Nuon België dat ondertussen echter is opgeslorpt door het Italiaanse ENI, dat niet zinnens hier lijkt nog geld te investeren dat straks niets zal opbrengen. Daarmee komt de hele met veel tamtam door de regering Di Rupo aangekondigde oplossing voor de Belgische energievoorziening op losse schroeven te staan. Er is geen federaal geld om de piekcentrales open te houden en nu - vlak vóór de gemeentelijke verkiezingen - gaan vertellen dat de consument het weeral eens zal mogen betalen, zie ik nog niet gebeuren. Wathelet en met hem de hele federale regering zal in deze zaak dan ook gas terug moeten nemen en dat zal waarschijnlijk nog niet de laatste keer zijn.
Vrij recentelijk stond er in De Standaard een heel verhaal over heksenverbranding. In e.o.a. Vlaamse stad (Dendermonde, dacht ik, maar het kan ook Aalst geweest zijn), had de burgemeester de stads verontschuldigingen aangeboden omdat er enkele eeuwen geleden bij hen vrouwen, beticht van hekserij, op de brandstapel geëindigd waren. Later is gebleken dat daar natuurlijk niets van aan was en dat de grote schuldigen meestal buren waren die op hen jaloers waren en hen zo uit de weg lieten ruimen. Dat verhaal over die buren deed me eraan herinneren, dat nog niet zo lang geleden deze geschiedenis zich in Vlaanderen herhaalde, nl tijdens de naoorlogse repressie. Ook toen volstond het dat buren een klacht neerlegden om aangehouden te worden, alles kwijt e spelen en sommige mensen er zelfs het leven bij verloren. Daarover zijn, bij mijn weten, nog geen verontschuldigingen gekomen, evenmin als in dit haatdragende land - als enige in heel Europa - ondertussen een amnestie zou gekomen zijn, al was het maar voor politieke zondaars. De taak van bovenvermelde buren wordt tegenwoordig overgenomen door politiekers en aanverwante journalisten. Dat hebben we zopas nog meegemaakt met de hetze i.v.m. Jurgen Ceder, de ex-VB man die zich aansloot bij de N-VA en wou opkomen op de partijlijst in de gemeente Dilbeek bij de verkiezingen van dit najaar. De man werd in de pers aangepakt omdat hij dertig jaar geleden (!), bij een schermutseling tussen linkse en rechtse studenten, een tegenstander een been zou gebroken hebben. Dat klopt niet; Ceder was daarbij betrokken maar was niet de dader. Hij werd daarvoor trouwens tweemaal vrijgesproken. De nieuwe beschuldigingen begonnen bij groene troela Almaci, die zelf op de dag van die feiten 8 jaar was en het verhaal alleen maar kende van horen zeggen, maar dat toch genoeg vond om het te berde te brengen in Knack. De Morgen nam de haatcampagne over via een column van de gestoorde Hugo Camps, waarbij hoofdredacteur Wouter Verschelden meteen al eiste dat Ceder zijn verontschuldigingen zou aanbieden... Ondertussen heeft Ceder zijn ontslag als kandidaat voor de gemeenteverkiezingen aangeboden. Het vaderland is weer gered, tenzij ze straks zouden ontdekken dat zijn vader of grootvader tijdens de oorlog misschien wel eens een Duitse herdershond zou hebben gehad. Dat zou dan weer een bewijs zijn dat de man 'fout' was door in Dilbeek te kandidateren. Op de zesde plaats op een gemeentelijst in Dilbeek, a.u.b.! Het hele verhaal past in mijn blog van 17 dezer ('De demonisering van de N-VA'), want het gaat niet in de eerste plaats om Ceder, maar gewoon om de N-VA te bestrijden met alle mogelijke middelen, ook met leugens. Wie zei het ook weer (Voltaire?): dat, als ge dezelfde leugens blijft herhalen, de mensen het op de duur toch zullen geloven. Zeker dié mensen die hier alleen maar linkse kost te lezen krijgen uit De Morgen, Humo en -jammer genoeg - tegenwoordig ook steeds meer uit Knack. 'Het doel wettigt de middelen', schreef Machiavelli in zijn 'Il Principe'. Louis Tobback wist dat ook al toen hij die slogan destijds herhaalde tegen het Vlaams Blog. In Dilbeek weten ze het nu ook.
Het zijn slechte tijden voor heel wat Europese gewesten die op weg zijn naar wat meer zelfstandigheid. Denk maar wat er momenteel in Spanje speelt, waar de staat - die zelf al geen geld meer over heeft - liefst 18 miljard opzij zou willen zetten om de steeds groter wordende schulden van de reeds vrij onafhankelijke Spaanse regio's te kunnen betalen. Valencia en Murcia zouden al op droog zaad zitten, Andalusië, de Balearen en zelfs het zo rijk gewaande Catalonië zouden kunnen volgen. Hoe dat allemaal gaat aflopen is voorlopig nog een raadsel, maar één zaak is zeker: die gewesten hebben dezelfde fouten gemaakt als hun federale staat en grandioos boven hun stand geleefd. Met dank aan twee legislaturen socialistische bewind. Bij Spanje houdt het, jammer genoeg, niet op. In Italië zit het autonome gewest Sicilië ook al op zijn tandvlees. Het heeft zo'n 5 miljard euro schulden en krijgt die niet meer betaald. Volgens de media is het eiland 'het Griekenland van Italië' aan het worden. Misschien zou de benaming 'het Wallonië van Italië' passender zijn. Net zoals bij onze zuiderburen, waar zo'n 40% van de werknemers van de staat leeft, blijkt ook op Sicilië een proportioneel veel te groot aantal mensen voor de staat te 'werken'. Dat is daar ooit begonnen met tijdelijke contracten, waarbij werklozen een job bij de overheid kregen. Via enkele vakbondsacties is men erin geslaagd die om te zetten in vaste contracten. Mede als een gevolg daarvan telt bv de groendienst op het eiland zo'n 26.000 medewerkers - waarvan 1.800 alleen al in Palermo, toch maar een middelgrote stad - en 22.000 ambtenaren. Super Mario Monti zal er zijn werk nog hebben. In het licht van bovenstaande is ons Vlaams gewest dan een uitzondering. We zijn misschien wel de enige Europese regio met een sluitend budget en - in tegenstelling tot wat bv in Spanje en Italië gebeurt - is het hier een regio die het federale niveau moet bijspringen. Het is hoog tijd dat daarover eens een serieuze bespreking begint, in de eerste plaats in Vlaamse parlement, dat eindelijk eens uit zijn schelp mag komen en zijn rechten opeist.
Vrij recent kwamen in het avondjournaal van de VRT twee Duitse wetenschappers vertellen, dat de elektriciteitsprijs in Duitsland sinds de ramp in Fukushima helemaal niet gestegen was en dit ondanks het feit dat men in hun land zeven (of waren het er acht?) kerncentrales heeft stilgelegd. Ik heb vruchteloos naar een vervolg van dit toch wel merkwaardig verhaal gezocht, maar niet gevonden. Niet op de VRT en ook niet in de andere media. Er zal er ook geen komen, want wat die zgz wetenschappers vertelden, was een vrome leugen. Het klassieke verhaal van de gebruikelijke wereldverbeteraars die geen oog hebben voor de gevolgen van ondoordachte sluitingen van kern- en andere centrales. Sinds Fukushima en het stilleggen van de kerncentrales, de zgz 'Energiewende', is de elektriciteitsprijs in Duitsland met 8% gestegen en is ze de hoogste in de E.U. Dit ondanks het feit dat Duitsland enorm veel geïnvesteerd heeft in groene energie: in windparken in het noorden en in zonnecellen in het zuiden van het land. Ondertussen is gebleken dat er daarbij heel wat problemen gerezen zijn, waarvan men vroeger niet eens het bestaan vermoedde. Wind- en zonne-energie kan nl niet worden opgeslagen en moet - bij overbelasting - vervoerd worden. Dat hebben wij ook in België meegemaakt tijdens het zonnige Pinksterweekeinde. Dit constant verplaatsen van energie is nefast voor het bestaande netwerk. Sinds de sluitingen zijn er in Duitsland alleen al honderden ingrepen nodig geweest om stroompannes te voorkomen. Om dit probleem eens en voor goed op te lossen hebben ze daar nog een tekort aan 3.000 km hoogspanningskabels. Sinds 2009 liggen er plannen klaar voor 1.800 km leidingen, waarvan er tot nu slechts 214 km zijn aangelegd en amper 11 km in gebruik zijn genomen. Dat kost hopen tijd en geld en dat zal in ons land niet anders zijn. Als men, zoals gepland door de regering Di Rupo, in 2015 Doel 1 en 2 gaat sluiten, gaat men in Vlaanderen gegarandeerd stroompannes krijgen. De voornaamste reden daartoe is dat momenteel geen zinnig mens in dit land weet te zeggen hoe en wanneer de groene stroom van de windparken in zee tot bij de verbruiker zal geraken. De zgn 'piekcentrales', die problemen zoals die tijdens het Pinksterweekeinde moeten voorkomen, door extra stroom te leveren als het niet waait of er te weinig zonneschijn is, zijn momenteel nog niet eens gepland. In de drie jaar die ons nog scheidt van 2015 is dat nooit meer te realiseren. De energiebedrijven zijn ook niet happig om in ons land nieuwe centrales te bouwen. In de eerste plaats omdat de wetten hier voortdurend veranderen, zodat een zekere, lange termijnplanning onmogelijk is, maar ook omdat gas- en steenkoolcentrales hier niet meer rendabel zijn. Zij moeten nl betalen ter compensatie van de uitstoot van broeikasgassen, daar waar de groene energie gesubsidieerd wordt, waardoor er gewoon niet tegen geconcurreerd kan worden. Ondertussen worden de energietekorten in Duitsland opgevangen door import van stroom uit Franse kerncentrales en Poolse steenkoolcentrales en zal het land, ter vervanging van zijn eigen kerncentrales, ook nieuwe steenkoolcentrales moeten laten bouwen. Dat geldt ook voor dit land, al hebben we wel een alternatief: we kunnen ook stroom aankopen in Nederland, dat er teveel heeft (!). En ook daar wordt die gemaakt uit kernenergie...
Bovenstaande slogan uit de titel van deze blog zag ik vroeger eens op de achterruit van een wagen in Beieren. Blijkbaar was men daar niet zinnens zich druk te maken. Of dat nog altijd het geval is, valt te betwijfelen. Beieren, dat vlak na Wereldoorlog Twee grotendeels een landbouwstreek was, is nu een welvarende streek geworden, waarin enkele van de grootste Duitse industrieën zich bevinden. E.e.a. heeft met zich meegebracht dat het 'Land', zoals de regio's in Duitsland genoemd worden, dat vroeger een ontvanger was in het Duitse solidariteitssysteem (dat bestaat daar ook), nu de grootste gever is geworden (3,7 miljard euro per jaar). Men vindt daar nu dat het stilletjesaan genoeg is geweest, dat reeds meer gegeven werd dan wat men vroeger ooit gekregen heeft. De Beierse minister-president heeft daarover nu een klacht neergelegd bij het Duitse Grondwettelijk Hof. Met zijn 12,5 miljoen inwoners heeft Beieren er meer dan dubbel zoveel als Vlaanderen. Wij betalen onze francofonen straks, als Brussel zijn extra geld krijgt uit de B-H/V koehandel, zo'n dertien miljard euro*, dat is meer dan driemaal zoveel als Beieren en - per inwoner gerekend - meer dan zesmaal zoveel. Toch wordt daarop door onze traditionele partijen niet of nauwelijks gereclameerd. Bij de viering van de nationale Belgische feestdag wist Vlaams minister-president Peeters te vertellen, dat hij blij was dat de splitsing van B-H/V nu eindelijk definitief was. Over de voor Vlaanderen schadelijke neveneffecten geen woord, laat staan dat hij hier naar ons Grondwettelijk Hof zou stappen. Over de klacht van Beieren verscheen er in De Standaard een uitvoerig artikel, met als titel: 'Solidair, maar niet gek'. Dat komt er op neer dat wij, Vlamingen, ook voor De Standaard wel degelijk gek zijn dat we verder blijven betalen.
* In onze media wordt regelmatig toegegeven dat Vlaanderen erg veel 'solidariteit' betaalt, maar worden er steeds cijfers aangehaald die ongeveer slechts de helft bedragen. Men vergeet daarbij de Belgische staatsschuld mee te rekenen, die zo goed als volledig door Vlaanderen wordt opgehoest.
Denkelijk zal geen van de mensen die mijn blogs lezen er verbaasd over zijn dat ik die speeches van Albert II aan zijn 'waarde landgenoten' aan mij laat voorbijgaan. Wel probeer ik te onthouden hoe men er bij onze Tv-zenders op reageert. Volgens de pretzender uit Nossegem zou de koning gezegd hebben, dat de crisis nu achter de rug is! Nu, ja, er wordt op VTM nogal wat nonsens verteld. Zo liet men eergisteren, bij het bericht over de veroordeling van de Tunesische ex-dictator Ben Ali een hele tijd beelden zien van de Egyptische Moebarak. Of vorige week bij de installatie van twee spoorbruggen over het Brusselse 'zee'kanaal. Die wogen op de VRT 1500 ton per stuk, bij de VTM slechts 1500 kilo. Dat werd verteld door het nieuwsanker én herhaald in de rechtstreekse reportage... Erger wordt het als ze over de politiek beginnen. Zo werd er op beide zenders de nadruk op gelegd, dat de koning in zijn 21 juli toespraak onrechtstreeks een sneer had gegeven naar de N-VA. Men zag hem dan iets vertellen over 'populisme' dat tot niets zou leiden. Dat zal wel, maar dat populisme is zo oud als de politiek zelf en wordt door álle partijen gebruikt als het in de kraam past. Neem nu die verwijzing van Patrick Dewael naar zijn in een nazi concentratiekamp omgekomen grootvader. Ik noemde dat in mijn blog van 17 dezer ('De demonisering van de N-VA') nog gemeen. Van populisme gesproken! Er kwam daarop trouwens ook een reactie uit vrij onverwachte hoek, nl van André Gantman, vroegere liberale schepen van de stad Antwerpen, een jood die nu is overgestapt naar de N-VA. Ook Gantman verloor een grootvader in een nazi concentratiekamp, maar veegde niettemin de mantel met de reactie van Dewael. 'Vrij denken', zei Gantman, 'dat begint met zijn woorden te kiezen en te weerstaan aan de automatismen, aan de gemeenplaatsen en de simpele besluittrekkingen.'* Gantman kreeg trouwens de steun van Sas Van Rouveroy, nota bene: huidige fractieleider van Dewaels partij in het Vlaamse parlement, die zei dat de partij zich in de eerste plaats om de eigen geloofwaardigheid moet bekommeren. Populisme is van alle tijden.
* Gantman drukte het besluit van zijn discours merkwaardig genoeg uit in het Frans: 'Penser librement, cela commence par choisir ses mots, par résister aux automatismes, aux amalgames, aux syllogismes réducteurs et destructeurs'. Een Frans dat zich zomaar niet laat vertalen, maar dat niettemin goed verstaanbaar moet geweest zijn voor 'populist' Dewael, die ooit de pretentie had federaal premier te worden toen hij dacht dat zijn grote vriend Verhofstadt voorzitter van de Europese commissie ging worden (en daarvoor ontslag nam als Vlaams minister-president). En dan zullen we maar zwijgen over dat andere 'paradepaardje' van hem, het Tongerse 'Land van Ooit', zeker?
De met veel tralala opgevoerde show in het paleis van Laken omdat de eerste fase van de zogezegde zesde staatshervorming zou zijn afgesloten, was een typisch voorbeeld van een overroepen gebeurtenis. Er viel daar helemaal niets te vieren, zeker niet voor de Vlamingen. In 1994, bij het afsluiten van de vierde staatshervorming, had er zich op het paleis ook al zoiets afgespeeld, maar toen had men er tenminste een reden voor: de unitaire Belgische staat werd toen federaal. Nu vierde men de uitvoering van een wet, die al bijna 50 jaar was goedgekeurd, die de democratische logica zelve was, maar waarvoor de Vlamingen niettemin een prijs hebben moeten betalen. Buiten B-H/V wordt er in heel die zesde staatshervorming trouwens bitter weinig echt hervormd en blijven heel wat punten vatbaar voor meer dan één discussie. Het feit alleen al dat men, ook in meerderheidskringen, toegeeft dat er nog een zevende staatshervorming moet komen, is het duidelijkste bewijs dat deze zesde maar een overgangsrit was, om het in tourtermen te zeggen. Het is een halve lege doos, want men is niet eens zeker het tweede deel vóór de verkiezingen van 14 oktober afgewerkt te krijgen. Er zal trouwens nog een aardig woordje gepraat moeten worden op federaal én regionaal vlak. Vlaams minister-president Kris Peeters, die door de positie van zijn partij in de federale regering tussen twee stoelen zit en heel de tijd zijn woorden moet wegen, had zich al geërgerd aan het feit dat Vlaanderen in het buitenland niet of nauwelijks vertegenwoordigd is in materies waarvoor het zelf bevoegd is. Hij kon zich trouwens nog meer ergeren toen hij, na een opmerking daarover, door federaal minister van Buitenlandse Zaken publiekelijk ter zake geschoffeerd werd. Ook Vlaams minister van Energie, Freya Van den Bossche, wier partij ook in beide regeringen zit, heeft op haar beurt klacht neergelegd tegen het feit dat bv de groene energie een regionale materie is, maar Vlaanderen op internationaal vlak ook daarbij niet erkend wordt door het Belgische federale niveau. Federale politici en ambtenaren beslissen zo op Europees vlak over zaken die zuiver Vlaams zijn, zonder dat er ook maar één Vlaamse instantie, zoals bv de Vlaamse energieregulator Vreg, de kans krijgt haar zeg te doen. Tenslotte werden in de pas bereikte regeerakkoorden de 10.000 stageplaatsen weer ingevoerd, terwijl die door Vlaams minister Muyters al eens waren afgeschoten omdat ook daar het federale niveau niet meer bevoegd is. De dada van Tobback Jr, die ik het 'Brunettoplan' had genoemd, komt nl in aanvaring met de Vlaamse Individuele Beroepsopleiding (IBO). Het heeft er dan ook veel van weg dat deze staatshervorming eerder een soort staatsgreep aan het worden is. Het wordt hoog tijd dat het Vlaamse gewest daartegen optreedt en eens zijn tanden laat zien. Dat is toch wat men van leeuwen verwacht of zie ik dat weer verkeerd?
Zowel Vande La als Quicky* beweren, dat het overschrijden van de staatsschuld van de 100% t.o.v. het bbp (± 36.000 euro per inwoner!) maar een momentopname is. Daarin hebben ze gelijk, dat cijfer fluctueert en kan feitelijk elke maand veranderen. Probleem is, dat het sinds 2008 maar één richting uitgaat en dat is naar boven, en het ziet er niet naar uit dat daarin veel verandering zal komen. Momenteel zitten we met bijna 102% in het goede gezelschap van Griekenland, Portugal, Ierland en Italië, bij vier van de vijf zogeheten 'PIIGS' landen. Alleen Spanje heeft de kaap van de 100% (nog) niet overschreden. Met het nodige kunst en vliegwerk denkt de regering Di Rupo de begroting voor dit jaar in evenwicht te hebben gekregen, al is dat helemaal niet zeker. Nog geen 24 uur na de federale triomfkreten bleek al dat men zich nog maar eens ergens vergist heeft en dat bv de nieuwe taksen op de bedrijfswagens zo'n 130 miljoen euro minder gaan opbrengen. Maar zelfs als men dat even wil vergeten, blijkt de affaire van de Dexia Holding als een zwaard van Damokles boven dit land te blijven hangen. De kans dat de miljardengaranties, die Leterme en Reynders daar gegeven hebben in naam van het officiële België, moeten worden aangesproken, blijft reëel. Er zijn zelfs financiële experts die zeggen dat het zo goed als zeker is dat ze ooit 100% zullen worden opgevraagd. Als dat gebeurt, stijgt de Belgische staatsschuld met zo'n 15% en gaan we de PIIGS landen straks nog voorbijsteken. In bovenstaande context lijkt het dan ook absurd, dat verzekeraars en pensioenfondsen aan België geld hebben geleend aan een negatieve intrest. Ze hebben er m.a.w. nog geld bovenop gegeven. Daarmee komt dit land in het elitaire gezelschap van Duitsland, Frankrijk en Nederland. Men vergeet er, zeker in de Tv-journaals, echter bij te vertellen, dat het hier maar gaat om leningen over drie maanden, waarbij het geld in feite maar 'geparkeerd' wordt. Bij leningen over twee jaar en meer moet België nog wél intresten betalen. Dat verzekeraars en pensioenfondsen dit doen is, omdat ze - misschien wel terecht - de banken niet meer vertrouwen. Die banken vertrouwen trouwens elkaar niet meer, maar kunnen zelf hun geld parkeren bij de Europese Centrale Bank (ECB), iets wat verzekeraars en pensioenfondsen niet kunnen, vandaar. Al bij al ziet het er niet goed uit met de Europese financiële situatie. Er zullen nog heel wat Eurotops nodig zijn om deze scheve situatie recht te trekken. Voor België blijft het ondertussen bibberen en dat zal er niet op beteren, als er straks opnieuw naar geld gezocht zal moeten worden voor de begroting van volgend jaar.
* Het is opvallend, hoe Van Quickenborne tegenwoordig 'zijn' regering Di Rupo verdedigt. De eerder zakelijke afstandigheid en het beetje Vlaamse reflex, waarmee hij vroeger wel eens uitpakte, heeft hij helemaal laten varen. De zoveelste Vlaming die gerecupereerd is door het Belgische systeem.
In de marge van de Belgische financiële situatie nog een paar merkwaardige feiten: - Het Rampenfonds zit al sinds april van dit jaar zonder geld. Van een ramp gesproken! - 'Gratis Justitie', het door Justitie voorschieten van geld voor gerechtskosten aan wie het zelf niet kan betalen, blijkt steeds meer te kosten. Sinds 2007 zijn de kosten daarvoor verviervoudigd. Bijna al deze uitgaven, die officieel kunnen gerecupereerd worden maar wat in werkelijkheid bijna nooit gebeurt, gaan naar Brussel, de stad waar alles gratis is, zolang Vlaanderen blijft betalen.
Of die nieuwe integratiewet er zal komen, zullen we pas met zekerheid weten in oktober, hopelijk vóór de verkiezingen. In de commissie Justitie is ze in elk geval aangenomen. Officieel lijkt het alsof deze wet er gekomen is op initiatief van de Vlaamse meerderheidspartijen, maar dat is onjuist. Ook Theo Francken van de N-VA had er zijn handtekening ondergezet en die heeft niet weinig druk op de zaak gezet. In tegenstelling tot de goedkeuring van de splitsing van B-H/V, waar de nadelen voor Vlaanderen de voordelen in de schaduw stellen (jaarlijks 1 miljard voor Brussel, 10 jaar lang 500 miljoen voor Wallonië, mogelijke benoeming van Franstalige burgemeesters in de Rand, Franstalige rechters in Vlaanderen), zijn de toegevingen in de nieuwe integratiewet, die men aan PS en MR heeft moeten doen om een einde te maken aan de snel-Belg-wet, te verwaarlozen. Terwijl inwijkelingen tot nu toe zonder enige tegenprestatie Belg konden worden, omdat enkele politieke simpele zielen er van uitgingen dat ze daarna dan wel zouden integreren, heeft men nu die regel omgekeerd: eerst écht integreren en daarna pas de nationaliteit krijgen. Verder wordt voortaan de kennis van een van de drie landstalen gekoppeld aan de regio waarin men verblijft, iets waarover ik in deze rubriek vroeger al meer dan eens heb geschreven. Een Kongolees die al Frans sprak, vestigde zich in Vlaanderen en hielp mee aan de verfransing van onze regio in het algemeen en de Rand in het bijzonder. Dat zal dus ook niet meer kunnen. Die omgekeerde regel, die men nu eindelijk gaat toepassen is trouwens helemaal geen Belgische uitvinding, integendeel: ze was eerder - zoals wel vaker met dit land - de uitzondering. In alle ons omliggende landen werd alleen de omgekeerde regel toegepast. Daarmee zou nu eindelijk een einde komen aan wat Guy Tegenbos in De Standaard een 'historische vergissing' noemt. Maar dan wel een vergissing (van paarsgroen onder Verhofstadt; we kunnen het niet genoeg herhalen) die nu al dertien jaar aansleept en die er ondertussen voor gezorgd heeft dat er zo'n kleine 600.000 mensen al dan niet terecht goedkoop aan onze nationaliteit zijn geraakt. Daar is niemand beter van geworden: wij zeker niet, maar de meeste van die inwijkelingen ook niet. Zou er dan toch iets gaan werken in dit land? In oktober zullen we het (misschien) weten.
Ik heb het vroeger al eens ergens geschreven, dat we een vuile campagne mogen verwachten bij de komende gemeentelijke verkiezingen. De uitval van Patrick Dewael naar de N-VA, in zuivere De Gucht stijl, i.v.m. het opnemen van VB-overlopers is daarvan nog maar eens de bevestiging. Dat hij, samen met zijn nicht Marleen Van der Poorten, als liberalen met hun verhaal afkomt in de socialistische De Morgen maakt de zaak nog merkwaardiger. Dat hij er hun, grootvader, gestorven in een nazi-concentratiekamp (65 jaar geleden), erbij haalt is gewoon gemeen. Volgens Dewael zijn VB-leden, na mestkevers, nu ook al gif... De N-VA heeft momenteel zo'n 23.000 aangesloten leden, waarvan het grootste deel er de laatste twee jaar is bijgekomen (succes heeft vele aanhangers). Daarvan zijn er een 200 tal die van andere partijen zijn overgekomen, waarvan een veertigtal van het Vlaams Belang. Nu doen alsof die laatsten allemaal achter het vroegere 70-puntenplan stonden, is onzin. Dat plan is trouwens ook bij het VB al enkele jaren niet meer actueel. De partij erkent dat België ondertussen, dank zij de traditionele partijen, zodanig veranderd is dat heel wat van die punten gewoon niet meer te verwezenlijken zijn. Er zijn trouwens verschillende punten van dat programma overgenomen geworden door andere partijen en sommige zelfs al toegepast. Het officiële discours dat men tegenwoordig houdt over asiel en migratie is dikwijls een kopie van wat het VB vele jaren geleden al stelde. Het is dan ook bijna lachwekkend dat dezelfde dag, waarop Dewael met zijn 'gifverhaal' afkomt, een partijgenote van hem, volksvertegenwoordigster Carina Van Cauter, op Tv komt vertellen dat de snel-Belg-wet, een creatie van die andere partijgenoot Verhofstadt, serieus verstrengd zal worden. Sinds Paarsgroen in 2000 die wet stemde, zijn er al 600.000 nieuwe 'landgenoten' bijgekomen en staan er nog 40.000 op de wachtlijst. De meeste daarvan hebben er niets voor moeten presteren en niet weinigen moeten door ons sociaal systeem ondersteund worden, een systeem waaraan ze zelf nooit hebben bijgedragen. Met de nieuwe wet zal men voortaan vijf jaar legaal in dit land moeten wonen, moeten aantonen dat men wel degelijk geïntegreerd is én werk hebben. Mocht het Vlaams Belang enkele jaren geleden zo'n wet hebben voorgesteld, het zou waarschijnlijk ook als racistisch bestempeld geweest zijn. Nu wordt dat 'goed burgerschap'. De hele reden van Dewaels uitval is gewoon wanhoop. Zijn partij rijgt de nederlagen aan elkaar en door nu ondergeschikt te blijven aan het PS dictaat, zal dat waarschijnlijk niet veranderen. Dat geldt trouwens ook voor CD&V dat wel hoog van de toren blaast omdat ze zes jaar geleden zoveel burgemeesters en gemeentelijke meerderheden in de wacht sleepte, maar er vergeet bij te zeggen dat dit toen gebeurde in kartel met de N-VA. De partij zal het nu alleen moeten klaren en tégen diezelfde N-VA. Men zou voor minder wanhopig worden.
De burgeroorlog in Syrië gaat gewoon door. Het wordt zo stilaan een 'fait divers' om het met Brussels burgemeester Thielemans te zeggen, toen die het had over het schieten met kalashnikovs in zijn stad. Wat er daar juist gebeurt en wie er wat doet, blijft een raadsel, zelfs voor de weinige journalisten die er af en toe de toelating krijgen eens rond te neuzen. Wat de UNO 'waarnemers' er doen, lijkt helemaal een lachertje, wat trouwens niet zo verwonderlijk is. Kan er iemand een regio in de wereld aanwijzen, waar de aanwezigheid van UNO troepen iets heeft opgelost? In het beste geval werd het een status quo. De zgz inspanningen om het Syrische conflict op te lossen, lopen stuk op de weigering van Rusland en China om er iets aan te doen. Twee landen die zelf een geschiedenis hebben van onderdrukking van het eigen volk, maar die wél in de UNO veiligheidsraad zitten. En er is meer. Kofi Annan, de man die al enkele maanden rondloopt met een plan dat een einde zou maken aan de bloedbaden, is 'the wrong man on the right place'. Weinigen zullen het zich misschien nog herinneren, maar wie was er de UNO hoofdverantwoordelijke in Rwanda tijdens het bloedbad dat daar in de jaren negentig zo'n half miljoen slachtoffers maakte (waaronder tien Belgische blauwhelmen)? Jawel: Kofi Annan. Dat belette de UNO niet om de man kort daarna te benoemen tot secretaris-generaal van de organisatie. Er is dan ook geen enkele reden om aan te nemen, dat diezelfde man het deze keer wél zal oplossen. Who cares? 'De wereld is een schouwtoneel. Elk krijgt zijn rol en speelt zijn deel', schreef Joost van den Vondel* al in de zeventiende eeuw.
* 'Vondel', zoals hij doorgaans wordt genoemd, was - net als Ludwig van Beethoven - een Vlaming van oorsprong. Hij werd geboren in Keulen uit Antwerpse ouders die wegens hun protestants geloof uit de zuidelijke Nederlanden gevlucht waren en zou in Holland een van de meest toonaangevende dichters worden uit de 'Gouden Eeuw'.
