De politiek op gemeentelijk vlak zal overal in Vlaanderen wel voor de nodige kleurrijke taferelen zorgen en dat is in Turnhout, de hoofdstad van de Noorderkempen, niet anders. Ik heb daar al enkele keren over geschreven - Turnhout is tenslotte voor mij de dichtstbij gelegen stad - en ik ga dat nog eens doen, want daar gebeurt toch e.e.a. dat stof voor een echte vaudeville zou kunnen bezorgen. Het begon feitelijk al anderhalf jaar geleden, toen de regerende coalitie van CD&V en SP.a er niet in slaagde haar nieuw mobiliteitsplan door te drukken. Reden was het afhaken van liefst drie CD&V gemeenteraadsleden, waarvan er twee uit de partij werden gezet en er daardoor geen meerderheid meer was. Om dat mobiliteitsplan er toch door te krijgen, nam men dan van armoede de groenen maar mee in het schepencollege. Bij het begin van de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen van dit najaar, bleek de verdeeldheid bij CD&V zo groot, dat men partijleden tegenkwam op liefst vijf verschillende lijsten. Buiten de onenigheid over de mobiliteit, waren er ook serieuze wrijvingen tussen het CD&V bestuur en het ACV, nota bene: de eigen vakbond. Twee syndicale ACV-voorzitters verlieten de partij: één stapte over naar de groenen en de tweede, Dré Wolput, stichtte zelfs een nieuwe partij. Er ontstond nog een andere nieuwe partij, DE Stadslijst, een samengaan van liberalen, middenstanders en onafhankelijken, maar met ook twee ex-CD&V dames die er zouden fungeren als lijststrekster en lijstduwster. Ondertussen heeft Dré Wolput zijn eigen, nieuwe partij alweer begraven en is hij teruggekeerd naar de CD&V schaapstal. Bij ''DE Stadslijst' (dit is géén tikfout!) is de middenstandsvereniging er tussenuit getrokken. Als gevolg van e.e.a. heeft ook lijstduwster An Vantornhout (34) het wijselijk voor bekeken gehouden. Ze heeft in de Turnhoutse krabbenmand nu meer dan genoeg meegemaakt en stapt uit de politiek tout court. En daar houdt het niet bij op. De Turnhoutse ziekte van ruziemaken blijkt ook de plaatselijke N-VA aangetast te hebben, de partij die in Vlaanderen, volgens de peilingen althans, de wind in de zeilen zou hebben. Daar is de oude garde, van grotendeels ex-VU mensen, opzij geschoven voor een groep nieuwlichters, die nog alles te bewijzen heeft. Pijnlijk vooral voor Wilfried Sylverans, die vele jaren het beste van zichzelf gegeven heeft om de Vlaamse gedachte in Turnhout levendig te houden. De man heeft nu zijn partijkaart teruggestuurd. De vraag is maar of de nieuwe lichting, die voor het grote publiek onbekend is, voldoende zal hebben aan de N-VA dekmantel om in Turnhout de Vlaams-nationale meubelen te redden.
'Les affairs, c'est l'argent des autres', is een oud Frans adagium, maar het blijft actueel. Er wordt in België steeds meer gespaard. Half dit jaar hadden we bijna 230 miljard op onze spaarboekjes. Men wil blijkbaar niet(s) meer uitgeven, maar hoopt wel dan 'de anderen' het zullen doen. Want geld moet rollen en als dat niet gebeurt, gaan we met zijn allen achteruit. Ondertussen mag het politiek bestel wel met vakantie zijn, ook daar tikt de financiële tijdbom. Bij haar terugkeer moet de regering Di Rupo minstens twee miljard euro extra vinden wegens de economische krimp van het tweede kwartaal en de 1,2 miljard (!) verlies van de Dexia groep in 2011. Dat Dexia zou trouwens nog voor meer chaos kunnen zorgen, want het heeft meer dan waarschijnlijk een kapitaalsverhoging nodig en die zal van overheidsgeld moeten komen, waarbij België zich vorig jaar (via Leterme en Reynders) verbonden heeft er 60% van te zullen betalen. Alsof dat nog niet erg genoeg is, blijkt Dexia in de States een kredietrisico te hebben van 35 miljard euro, een bedrag gelijk aan dat in Frankrijk, maar waarover niemand zich tot nu toe druk heeft gemaakt. Raar is heel deze situatie is, dat er nergens meer gesproken wordt over de spaarsubsidie*, een van de voorstellen van de Nationale Bank (NBB) van begin juli. Daarbij zouden spaarders die hun geld van hun spaarboekje halen en staatsobligaties nemen een zelfde fiscaal voordel moeten krijgen. Een dergelijke transactie zou niet meteen vers geld in de economie pompen, maar de spaarder zou meer interest krijgen en de staat zou goedkoper kunnen lenen. Dat laatste is nodig om eindelijk eens met de afbouw van de staatsschuld te beginnen. Als dat niét gebeurt, zal ook het volgende kwartaal negatief zijn en zitten we in een recessie waarvan niemand durft voorspellen hoe lang ze zal aanhouden. Als er niets in die richting gebeurt, bestaat het gevaar dat de regering straks misschien wel eens niet meer zou kunnen weerstaan om op een andere manier aan de spaarcenten van zijn burgers te gaan zitten. Het huidige totaalbedrag van bijna 230 miljard vertegenwoordigt zowat twee derden van onze hele staatsschuld...
* De uitgifte van de zgn 'Leterme staatsbon' van vorig jaar, waarbij de intekenaars zo'n 4% interest kregen, bracht 5 miljard op. De nieuwe uitgiften van maart en juni van dit jaar slechts 59, respectievelijk 45 miljoen. Eén tiende, zeg maar. Op 4 september geeft het Agentschap van de Schuld een nieuwe staatsbon af met slechts één vervaldag, op 8 jaar, waarvan men nu al vreest dat het een flop zal worden.
Men zou zowaar nog medelijden krijgen met die arme Melchior Wathelet Jr, staatssecretaris voor Energie. De man had zopas nog een compleet plan uitgewerkt voor de energiebevoorrading van dit land (nadelig voor Vlaanderen, zoals de meeste plannen van deze regering) en nu zou het kunnen dat hij van nul zal moeten herbeginnen. Volgens een uitgelekte mail (nog zo'n Belgische specialiteit!) van Willy De Roovere, directeur van het FANC (Federaal Agentschap voor Nucleaire Controle), zijn er problemen gerezen die zouden kunnen wijzen op constructiefouten in de reactor van Doel 3 (30 jaar na zijn in gebruik name, aub!). Als het klopt (dat weten we pas later), zal de reactor niet meer worden opgestart en zou ook Tihange 2, die momenteel stil ligt, hetzelfde lot kunnen ondergaan. Netjes verdeeld op zijn Belgisch: één in Vlaanderen en één in Wallonië. Het sluiten van Doel 3 en Tihange 2 zal wel tot gevolg hebben dat dit land helemaal geen garantie meer zal hebben op zijn energieontwikkeling. Een week geleden raakte nog bekend dat België nu al 9% van zijn stroom invoert. De eeuwige groene optimisten op dat gebied, die elke sluiting van kerncentrales toejuichen, ongeacht de gevolgen, bevestigden daarbij dat de ingevoerde stroom tegenwoordig goedkoper is dan degene die we zelf produceren. Reden waarom bv de gascentrales hier niet renderen (en óók gesloten worden). Ze vergeten daarbij - waarschijnlijk bewust - te zeggen dat het nu zomer is én vakantie en het energieverbruik op een laag pitje staat. Waarbij nog komt dat landen zoals bv Duitsland momenteel om diezelfde reden groene stroom te veel hebben, stroom die ze niet kunnen opslaan en die ze dan ook graag verkopen, desnoods voor een appel en een ei (wat wijzelf ook hebben gedaan tijdens het Pinksterweekeinde). Mochten we straks echter nog eens een winter hebben uit de oude doos, dan zullen we zelfs geen dure stroom meer kunnen invoeren, daar de ons omliggende landen - Duitsland op kop - er zelf waarschijnlijk te weinig zullen hebben. Als Doel 3 en Tihange 2 zouden moeten sluiten, dan is er geen sprake van dat Doel 1 en 2 zouden dicht gaan zoals gepland door Wathelet en dit ondanks het feit dat ze 7 jaar ouder zijn dan Doel 3. Met de Belgische hocus pocus politiek van het laatste decennium valt het alleen maar te vrezen dat we nog e.e.a. gaan meemaken...
De laatste tijd worden we overstelpt met allerlei statistieken over investeringen en werkgelegenheid, die elkaar soms wel eens tegenspreken. Het valt meestal te zien uit welke hoek ze komen en hoe men er tegenaan kijkt. Verder is er steeds het probleem dat men Belgische en Vlaamse statistieken door elkaar haalt. Zeker wat de Belgische betreft, hebben we er het raden na. Feit is wel dat Vlaanderen nog steeds tekent voor meer dan 80% van de export en dat heel wat Belgische statistieken terzake dan ook in de eerste plaats met Vlaanderen te maken hebben. Zo was er gisteren ergens tijdens het VRT-avondjournaal op de radio een dame die kwam vertellen, dat het in Vlaanderen nog niet zo slecht gaat met de buitenlandse investeringen en dat die bijna opnieuw het niveau van 2008 bereiken. Dat zal wel kloppen, vraag is alleen maar hoe zich dat vertaalt naar de werkgelegenheid toe. Nog recentelijk werd immers gesteld dat meer dan de helft van de Vlaamse industrie in buitenlandse handen is. Die buitenlandse bedrijven zijn niet naar hier gekomen voor onze mooie ogen, maar o.w.v. van de centrale ligging van onze regio én de nog steeds geroemde productiviteit van onze Vlaamse mensen. Dat laatste heeft echter zo stilaan zijn grenzen bereikt en de reden daarvoor is de steeds grotere wordende automatisering. En er is meer. Diezelfde automatisering zorgt er ook voor dat de ervaring van onze mensen steeds minder gaat meetellen. Als men dan verneemt dat België koploper is wat de anciënniteit van de werknemers betreft, dan gaat ook die factor meetellen. Werknemers krijgen hier steeds meer loon naargelang ze ouder worden en dat blijkt in de meeste van de ons omliggende landen niet het geval te zijn. In Nederland bv - ik heb dat zelf meegemaakt - krijgt men na zijn 55ste geen loonsverhoging meer. Daar staat dan wel tegenover, dat men er zo goed als zeker van is niet meer ontslagen te zullen worden vóór het bereiken van de pensioenleeftijd. Verder blijken de Belgische minimumlonen de hoogste te zijn van Europa*. In Scandinavië, Duitsland, Nederland, Oostenrijk en Zwitserland is er ofwel geen, ofwel geen vast minimumloon, wat bedrijven er toelaat zich soepelder op te stellen t.o.v. hun personeel, maar ook t.o.v. hun klanten én de concurrentie. Kortom, mocht de crisis zich blijven voorslepen, dan zal er aan e.e.a. in dit land moeten gesleuteld worden. Met vakbonden die nergens machtiger zijn, zal dat geen makkie worden.
* In werkelijkheid komen wij op de tweede plaats en is het Luxemburg dat in Europa de hoogste minimumlonen heeft. Maar dat landje, dat generaal De Gaulle zelfs geen land wilde noemen, gaan we even niet meetellen.
'Deelnemen is belangrijker dan winnen', stelde Pierre de Coubertin, de oprichter van de moderne Olympische Spelen. We zullen ons daar maar mee troosten, zeker? Want de resultaten van het Belgische team zijn niet om over naar huis te schrijven en dit uitgerekend nu dit land er met zijn grootste delegatie sinds 50 jaar naartoe was getrokken. De stand is één zilveren en twee brozen medailles en niets laat voorzien dat er daar nog veel zal bijkomen. De zilveren dan nog voor een sport die al liggend wordt beoefend, wat grapjassen al deed besluiten dat dit echt een sport voor Belgen is. Men kan er nl een pint bij zetten (diezelfde mop wordt ook verteld in de muziek, als men het over de piano heeft). Vroeger waren er ook al moppen over onze zwemmers, waarbij men stelde dat ze het goed gedaan hadden, omdat er geen enkele verdronken was. Onze huidige zwemgeneratie doet het tegenwoordig al een wel beter, al spreekt het wel tot de verbeelding dat twee van onze zwemmers hun reeks wonnen én het Belgische record verbeterden, maar daarmee toch nog niet in een finale geraakten. Als we echter eens gewoon de vergelijking maken met Nederland, dan komen we er toch maar bekaaid vanaf. Zelfs als we ervan uitgaan dat er 50% meer Nederlanders dan Belgen zijn, dan zouden wij toch 2 medailles moeten halen tegen zij 3. Momenteel hebben onze noorderburen echter al bosjes medailles gewonnen, gouden inbegrepen, in niets te vergelijken met de schamele Belgische oogst. Dat onze media en de Belgische begeleiders daarover euforisch blijven doen, is blij zijn met een dooie mus. Tenslotte nog dit. Als de Spelen voorbij zullen zijn en alle Belgen weer Vlamingen en Walen zullen geworden zijn, zou het geen kwaad kunnen mochten de broertjes Borlée eens een mondje Nederlands leren. Net als vroeger Justine Henin, hebben ze vlot Engels leren spreken, maar een woordje in de taal van de meerderheid van het land dat ze toch vertegenwoordigen schijnt hen te min te zijn. Wat een verschil met bv de wielrenners Philippe Gilbert en Maxime Montfort, die onze taal wél behoorlijk meester zijn. Bovenstaande geldt trouwens niet alleen voor de Borlée's. Ook onze vrouwelijke hockeyploeg blijkt in hetzelfde bedje ziek te zijn. Daar is de voertaal Frans, omdat de Franstaligen gewoon geen Nederlands willen leren. Leterme had gelijk, toen hij in 2006 - toen hij nog Vlaming was - stelde dat 'onze francofonen blijkbaar intellectueel niet in staat zijn Nederlands te leren'...
Het maken van waterdichte wetten lijkt geen Belgische specialiteit te zijn. Sinds Paarsgroen maken we al mee dat de meeste wetten, dikwijls in allerhaast gestemd, een of meerdere keren moeten herzien worden en dat blijft maar duren. Zodra er iets spectaculairs gebeurt, komt de 'bevoegde' minister met een nieuwe wet af en die wordt dan in een recordtempo door het parlement gejaagd. Het resultaat is er meestal naar: bedroevend, onvolledig en soms zelfs tegenstrijdig. Het gebeurt ook dat sommige geplande wetten er niet eens komen. Denk maar aan het voornemen van Milquet om Sharia4Belgium te laten verbieden. Daarvan is niets in huis gekomen. Ook het idee om een nieuwe wet te maken over het zgz seksisme, n.a.v. de documentaire van Sofie Peeters maakt weinig kans. Ondertussen dreigen de politievakbonden met stakingen, omdat ze blijkbaar vogelvrij verklaard zijn door het schorremorrie, terwijl zij door het eigen parket en de staat - die zij verondersteld worden te vertegenwoordigen en te verdedigen - in de steek gelaten worden. Daarvoor schijnt er dan géén haast te zijn om een nieuwe wet te maken . Er zijn echter ook nieuwe wetten die de bestaande tegenspreken of zelfs teniet doen. Denk maar aan de zgz 'Rijkentaks', nog een uitvinding van de regering Di Rupo. Die wet bepaalt dat iedereen die meer van 20.020 euro aan roerende inkomsten heeft, voortaan 25 i.pl.v. 21% zal moeten betalen. Heel wat gepensioneerden, die een spaarpotje hebben met o.a. aandelen, zijn nu verplicht daarvoor een administratie op te zetten, daar waar ze nog maar pas geen belastingsaangifte meer hoefden te doen omdat ze een vooraf ingevulde aangifte kregen. Dat laatste betekende zo'n anderhalf miljoen aangiften minder, wat een duidelijke verlichting van het staatsapparaat betekende. Dat wordt met de nieuwe wet nu waarschijnlijk grotendeels teniet gedaan. Nog zo'n wet die het tegenovergestelde bereikt van wat de bedoeling is, is die van Monica De Coninck, die wil dat er een einde komt aan de wildgroei van immigranten via het dienstencheque systeem, door de sector te verplichten minstens 60% van de nieuwe werknemers te rekruteren uit werklozen en leefloners. Momenteel komen er in dat circuit jaarlijks zo'n 10.000 banen bij, waarvan er hoop en al 3.600 uit de bewuste doelgroep komen. Blijkbaar staan de vele steuntrekkers in dit land niet te springen voor dat werk. Het resultaat zal wel zijn, dat er straks een wachtlijst zal zijn wegens te weinig personeel. De Coninck, die nog niet van de slechtste is (vooral wegens haar praktijkverleden bij het Antwerpse OCMW), gaat nu zien om hier en daar uitzonderingen te maken. Ook dat is Belgisch: knippen en plakken, uitzonderingen en achterpoortjes. Een wet maken die werkt van de eerste keer, blijkt in dit land niet te kunnen.
Bij het overlijden van 'papà' Daerden werden de nodige krokodillentranen gestort. De man was in werkelijkheid door zijn partij al op een zijspoor gezet en mocht als troostprijs nog eens solliciteren voor een postje in St. Nicolas, een voorstadje van Luik, kwestie van zijn supporters niet te erg voor het hoofd te stoten. Een Sinterklaasgeschenk, zeg maar. Een neveneffect van Daerden's heengaan is het feit dat alle Franstalige politici die om commentaar daarop verzocht werden, zich in het buitenland bevonden. Ze zouden beter hier blijven en op de winkel letten, want daarme gaat het niet goed. De eigen Nationale Bank (NBB) heeft nl laten weten, dat de Belgische economie in het tweede kwartaal van dit jaar gekrompen is met 0,6%. Als daar dit kwartaal een tweede krimp op zou volgen, zit dit land in een recessie. Dat is eens iets anders dan het hoerageroep van Di Rupo en zijn supporters ('iedereen inbegrepen') omdat België de laatste weken goedkoop geld kon lenen. E.e.a. kan ervoor zorgen dat de groei dit jaar waarschijnlijk negatief zal zijn en dat dit de schatkist aardig wat geld zal kosten. Het half miljard euro dat men beweerde opzij te hebben gelegd, is daarmee alweer opgesoupeerd. Daar bovenop komt het nieuws dat de Dexia holding de eerste helft van 2012 een verlies van 1,2 miljard euro heeft gemaakt, waarvan 60% op rekening van dit land komt, met daarbij een dreigende kapitaalsverhoging bij dezelfde noodlijdende groep, wat straks nóg meer geld zou kunnen kosten. Allemaal te betalen door de Belgische belastingbetaler, in de eerste plaats de Vlaamse. In een interview in de weekeindeditie van De Standaard, verklaart Peter Praet, 'onze' (francofone) man bij de Europese Centrale Bank (ECB), dat België tien jaar verloren heeft om zijn huiswerk te maken. Praet, die het weten kan - daarvoor zat hij in het bestuur van de NBB - zegt dat men moet hervormen als het goed gaat en dat dit bij ons niet gebeurd is. Hij noemt hem niet bij naam, maar het gaat wel degelijk om de heer Verhofstadt, de man van de actieve welvaartstaat, die twee legislaturen de kans heeft gehad tijdens een economisch gunstige conjunctuur de Belgische schulden aan te zuiveren en dat niet gedaan heeft, integendeel. De vraag is maar, of de regering Di Rupo oren zal hebben naar deze kritiek. Zeker tot aan de gemeentelijke verkiezingen zal zij zo goed als niets doen en daarna zou het voor de 'relance' wel eens te laat kunnen zijn. Wie weet hoe de eurozone er tegen die tijd uit zal zien?
In Vilvoorde kregen 'jongeren' het aan de stok met de plaatselijke politie. Enkele agenten kregen rake klappen, auto's werden zwaar beschadigd en twee kerels werden betrapt toen ze molotovcocktails aan het maken waren. Acht werden er aangehouden, waarvan twee 'administratief', zoals dat heet, maar het hele zootje werd na enkele uren weer op vrije voeten gesteld. De reden voor dit laatste was een eerste gevolg van de akkoorden die de regeringspartijen gesloten hebben over B-H/V en dat, volgens de heren Beke, De Croo Jr en Tobback Jr toch zo goed is voor de Vlamingen. Volgens die akkoorden mogen Franstaligen nl vragen berechtigd te worden volgens de Franstalige procedure en komt hun dossier dan op de tafel van een Franstalige Brusselse onderzoeksrechter. In het geval van Vilvoorde besliste die laatste het aangehouden crapuul weer vrij te laten, omdat er in de Brusselse gevangenissen van Vorst en Sint Gillis geen plaats meer vrij was. Dat laatste klopt trouwens: in Sint Gillis wordt momenteel voor de elfendertigste keer gestaakt wegens de overbezetting (grotendeels met figuren verwant met die 'jongeren'). Meteen is naar het criminele milieu echter een duidelijk signaal gegeven: voor kleinere misdrijven in de Vlaamse rand volstaat het te vragen voor een berechtiging in de Franstalige procedure en wordt men daarna weer vrijgelaten. Leuk vooruitzicht voor de autoriteiten en de politie in de Vlaamse gemeenten rond Brussel, die weten dat ze nu door de Brusselse francofonie vogelvrij zijn verklaard. Met dank aan CD&V, SP.a en Open VLD. --- In de marge van bovenstaande nog dit: de 'zwaantjes' die recentelijk vóór het koninklijke paleis in Laken werden aangereden door een dolgedraaide allochtoon, zouden hun ziekenhuiskosten zelf moeten betalen. De medische dienst van hun korps betaalt nl voorlopig geen facturen meer. Op het Tv-nieuws van zaterdag werd daar als enige commentaar bij gegeven, dat madame Milquet daarover niet te spreken is. Waarom men echter die rekeningen niet meer betaalt, werd er niet bij gezegd. Moeten die kosten niet betaald worden door de aanrijder? Was die gek niet verzekerd? Bezit die man überhaupt iets? Is er dat steunfonds niet meer dat mensen vergoedt die slachtoffer worden van onverzekerde automobilisten? Nergens enig nieuws daarover, voorlopig althans. Het had eens een autochtoon moeten zijn...
De berg van ECB voorzitter Draghi heeft een muis gebaard. Na zijn ronkende verklaringen van vorige week, die een doorbraak voor de Eurozone impasse beloofden, is hij waarschijnlijk teruggefloten door Duitsland, de grootste ECB aandeelhouder en heeft hij zijn ambitieuze plannen ondergeschikt moeten maken aan de politiek, iets wat ik in deze rubriek ook al enkele keren gesteld heb (27 en 30 juli). Wat Draghi op zijn laatste persconferentie vertelde, was correct. Om te vermijden, dat bepaalde landen geen ernstige maatregelen zouden treffen, moeten deze landen eerst in eigen huis orde op zaken stellen. Dat is niet nieuws, dat wordt al twee jaar verteld en dat is ook het Duitse standpunt. De fout die Draghi vorige week maakte, was dat hij de indruk gaf daarvan af te zullen wijken, hetgeen volgens de ECB statuten feitelijk niet kan en wat dan ook niet gebeurd is. Het is dus, voor de zoveelste keer, terug naar af. De markten en beurzen worden van deze spelletjes helemaal niet vrolijk en hebben zo stilaan genoeg van de aanslepende processie van Echternach die zich in de Eurozone afspeelt. Duitsland mag dan al gelijk hebben (vanuit hun standpunt gezien), ergens zal het toch moeten beslissen: of meer garanties geven of de Eurozone drastisch hervormen, zeg maar splitsen. Dat laatste wordt met de dag waarschijnlijker. Voor Vlaanderen wordt het dan hopen, dat we aan de goed kant van die splitsing terecht komen. Als dat met België niet zou kunnen, dan zou een Vlaamse onafhankelijkheid er wel eens sneller kunnen komen dan verwacht. Cruyff zei het al: 'elk nadeel heb se voordeel'.
Ons pensioenstelsel gaat ervan uit, dat de gemiddelde Belg 45 jaar werkt. Dat blijkt een fabeltje te zijn. Volgens een recent Europees rapport is dat in werkelijkheid slechts 32,5 jaar (35 voor de mannen, 29,9 voor de vrouwen). Daarmee zitten we ver onder het Europese gemiddelde. Zo werkt de gemiddelde Belg liefst zes jaar minder dan de gemiddelde Nederlander. Dat betekent zes jaar minder afdragen en zes jaar meer pensioen trekken. Reken maar eens uit wat dat geeft over een hele werkende bevolking. Ergens wordt het dan ook aannemelijker dat een van de grote klachten tegen de Belgische pensioenen - nl dat ze te laag zijn - ongegrond is. De mensen die wél de rit uitdoen betalen mee voor hen die dat niet doen. Ondergetekende, die werkte van zijn 16de tot zijn 65ste, heeft er dus weinig schuld aan en begrijpt ook niet hoe mensen het klaar spelen om zo weinig te werken en dan een pensioen krijgen dat evenveel (of even weinig, als ge wilt) bedraagt als dat van de 'doodwroeters'. Om nog te zwijgen over de mensen die meteen staan te klagen als er dan toch wat langer zal moeten gewerkt worden. Het minder werken werd hier steeds gecompenseerd door de zo geroemde productiviteit van onze werkende bevolking. Sinds er echter steeds meer geautomatiseerd wordt, is dat productiviteitsvoordeel grotendeels weggevallen. Bij dit alles toch nog enkele kanttekeningen: - Er wordt in het Europees rapport weer eens geen onderscheid gemaakt tussen de loopbanen van Vlamingen en Walen. Net zoals op de Olympische Spelen zijn we weer allemaal Belgen. Ik vrees dat een afzonderlijke optelling wel eens voor nóg verrassendere resultaten zou leiden en dat ons politiekcorrecte systeem zo'n gesplitste optelling niet zou dulden. - De door de band genomen lage Belgische pensioenen tellen niét voor de vastbenoemde ambtenaren. Dat geldt ook voor het berekenen van de index, maar dan in tegenovergestelde richting. De meeste EU-landen hebben nl een index die de pensioenen koppelt aan de evolutie van de lonen en de welvaart. In België is die echter gekoppeld aan de evolutie van de prijzen, maar dat laatste geldt ook weer niet voor de vastbenoemde ambtenaren, die bij ons een soort apartheidsstatuut hebben gekregen. Iedereen is hier gelijk voor de wet, maar de enen blijkbaar wat gelijker dan de anderen...
Toen, in 2008, de Kamercommissie de splitsing van B-H/V goedkeurde, werd daar geen vervolg aan gebreid in de voltallige Kamer, doordat de francofonen allerlei bezwaren opperden via de Raad van State en zo tijd wonnen om niets te doen. Eén van de vertragingsmanoeuvres kwam toen van Karl-Heinz Lambertz, minister-president van het (bij manier van spreken) handvol Duitssprekenden dat onze Oostkantons bevolkt. Hij noch zijn regio hadden ook maar iets te maken met de zaak, maar zijn protest hielp wel mee het probleem weer eens drie maanden op te schuiven, met het nu gekende gevolg dat wij, Vlamingen, zwaar hebben moeten betalen om een reeds goedgekeurde wet toegepast te krijgen. Diezelfde Karl-Heinz komt nu klagen, dat hij er maar niet in slaagt de overdracht van bepaald bevoegdheden i.v.m. ruimtelijke ordening, stedenbouw en woningen geregeld te krijgen met de Frans Gemeenschap. Waarschijnlijk waren die hem beloofd als tegenprestatie voor het boycotten van de Vlaamse plannen en hoopte de socialistische Oostkantonner dat gedaan te krijgen nu er een partijgenoot federaal eerste minister was geworden. Zo'n beetje dezelfde redering die Di Rupo zich maakte, toen die dacht bij het aantreden van kameraad Hollande als nieuwe Frans president de Dexia affaire een andere wending te kunnen geven. Blijkbaar blijkt solidariteit bij onze socialisten alleen te bestaan als het er op aankomt geld van Vlaanderen los te krijgen. Aan elkaar gunnen ze het niet, dit waarschijnlijk volgens het rode adagio 'ge kunt het maar hebben'. Nu schermt Lambertz met het artikel 139 van de Belgische Grondwet, dat zegt dat de Gemeenschappen in onderling overleg gehele of gedeeltelijke bevoegdheden kunnen overdragen. Zelf schijnt hij er niet in te geloven, want hij zegt in maart van volgend jaar nog eens te proberen. Op Vlaanderen, dat vroeger altijd positief stond t.o.v. de problemen in de Oostkantons, moet hij niet teveel meer rekenen. Hij heeft ons vroeger ook in de kou laten staan.
De grote vakantie zit er weeral voor de helft op, maar voor de meeste van onze politiekers is ze nog maar pas begonnen. Voor hen is het de 'heel grote' vakantie, want - met een beetje geluk - moeten ze pas half oktober weer aan de slag, tenzij misschien Europa roet in het eten zou werpen. Ondertussen is het wel heilzaam eens na te denken, wat wij - Vlamingen - ondertussen bereikt hebben. Wel, bitter weinig. Gisteren had ik het nog over de ontmanteling van een aantal Vlaamse iconen: de zgz feestdag, de IJzerbedevaart en de Gordel. We worden geregeerd door een club waarin 90% van de francofone partijen zitten en niet eens de helft van die van ons. De Vlaamse partijen in deze regering durven dan nog stellen, dat ze ik weet niet wat verwezenlijkt hebben, terwijl het in feite om een zoveelste uitverkoop gaat. We hebben nu een regering zonder meerderheid in Vlaanderen, met een francofone eerste minister die beste vriendjes is met het Hof, dat in de eerste plaats Frans praat en denkt. Zelfs de aartsbisschop is nu een Waal. De komende gemeenteverkiezingen zullen aan deze situatie niets veranderen. Het blijft natuurlijk hopen dat de Vlaamse meerderheidspartijen klop zullen krijgen, maar dat zal aan de federale situatie niet veel veranderen. Integendeel, die partijen zullen proberen de rit met Di Rupo uit te doen, zeker zolang ze geen verbetering van hun kiescijfers ontwaren. Het wordt dus wachten tot de moeder van alle verkiezingen in 2014 en dan zal het moeten gebeuren. Met de onafhankelijkheid van Vlaanderen staan we nog nergens. Met de francofonen zullen we dat ook nooit geregeld krijgen. Zij weten dat ze van Vlaanderen leven en willen dat zo houden. Zelfs een aanhechting aan Frankrijk zou voor Wallonië geen goede zaak zijn. Parijs wil nl het arme Wallonië niet, wel het rijke Vlaanderen. De enige oplossing is dat er bij de verkiezingen in 2014 tenminste een duidelijke meerderheid van de V-partijen in het Vlaamse parlement komt. Mochten de huidige Vlaamse meerderheidspartijen in de federale regering, ondanks een pandoering, toch doorgaan met gangmaker te spelen voor Di Rupo, dan moet het nieuwe Vlaamse parlement een onafhankelijkheidsverklaring afleggen. De zgn 'Eenzijdige Verklaring van Onafhankelijkheid' (EVO). Daar het te verwachten is, dat Europa het daarmee niet eens zal zijn, blijft er nog altijd de tussenstap naar een confederaal België. Daarbuiten is er - misschien - nog het alternatief dat zich zou voordoen, mocht de eurozone in twee splitsen. Zelfs de meest belgicistische Vlamingen zullen dan verplicht worden te kiezen tussen hun overtuiging en hun portemonnee. Tussen de aansluiting met Vlaanderen bij de groep van Duitsland of met die van de PIIGS landen. Ik zie ze dat laatste nog niet te snel doen.
In de media wordt weer druk gedaan over het feit dat België nog maar eens geld heeft kunnen plaatsen tegen voordelige voorwaarden. Die nieuwe trend lijkt zich door te zetten en dat is in de eerste plaats goed voor de federale begroting, die minder schulden zal moeten afbetalen. Voorlopig althans, want voor hetzelfde geld kan het tij morgen weer keren en zal het dan weer méér geld kosten. Het concurrentievermogen van onze bedrijven blijft immers precair. Zie maar wat er (weeral) te gebeuren staat bij grote bedrijven zoals Bekaert, Alcatel-Lucent (de vroegere 'Bell', waar nu nog amper een tiende van het vroegere personeel werkt) en HP. Allemaal bedrijven met heel wat jobs voor hoger opgeleiden, jobs die steeds meer op de helling komen te staan. De staatsschuld blijft onaanvaardbaar hoog en de kosten van de vergrijzing zullen ervoor zorgen, dat die de eerstvolgende jaren eerder zal stijgen dan dalen. Een staatsschuld boven de 100%, zoals we die nu kennen en dit gedurende nog meerdere jaren, is nefast voor groei en werkgelegenheid, de 'relance" zeg maar. En dan hebben we het nog niet gehad over Dexia. Ondertussen worden in dit land de Vlaamse activiteiten helemaal op een laag pitje gezet. 11 juli, de zgz Vlaamse feestdag, is nog altijd geen feestdag voor iedereen en lijkt steeds meer op een uit de kluiten gewassen Vlaamse kermis, waarbij dan een Raymond van het Groenewoud nog de kans krijgt Vlaanderen belachelijk te maken (om nog te zwijgen van de ridicule toespraak van kabouter Peumans in het Brusselse stadhuis). De IJzerbedevaart, die al enkele jaren gehighjackt was door wat we maar de progressieve vleugel van de ter ziele gegane Volksunie zullen noemen, is feitelijk al helemaal afgeschaft. In de praktijk wordt ze dit jaar overgeheveld naar 11 november, waarop ze dan zal samenvallen met de herdenking van de Eerste Wereldoorlog en in werkelijkheid door België zal gerecupereerd worden. En dat alles voor een wereldwijd bekend historische gebeurtenis die in Vlaanderen plaats vond. En er is meer. Nu blijkt dat de 32ste editie van De Gordel, op 2 september a.s., ook de laatste editie zal zijn. Volgens de politiek-correcten van de federale meerderheid heeft Vlaanderen nl alles gekregen wat het wou en is er dan ook geen reden meer om tegen wat dan ook nog te gaan protesteren rond Brussel, de stad die de wereld ons zou benijden. Er zou ook daar iets anders voor in de plaats komen en de kans is groot dat het dezelfde weg op gaat van de 11de juli en de IJzerbedevaart. E.o.a. happening voor de simpele zielen, op wier stemmen de traditionele partijen blijven hopen om hun politieke postjes te kunnen veiligstellen. Hopelijk zullen er op 14 oktober genoeg Vlamingen zijn die zich dat allemaal zullen herinneren en dan ook navenant zullen stemmen.
Vakantie of geen vakantie, deze week zal er eindelijk iets tastbaars moeten gebeuren in de Europese wanorde. Na de uitdrukkelijke steunverklaringen aan de euro van Draghi, Merkel en Hollande van vorige week, mag het niet langer bij woorden alleen blijven. Dat liedje heeft nu lang genoeg geduurd. Markten en beurzen, die vorige week weer eens waren opgeveerd, zullen anders straks opnieuw als een pudding in elkaar zakken, mocht er weer geen gevolg gebreid worden aan de ronkende verklaringen van de zgz 'verantwoordelijken'. De drie bovenvernoemden zullen het moeten waar maken. Vergeet even Barroso en 'bloempot' Van Rompuy en zeker schertsfiguren als een Verhofstadt en zijn slippendragers. Landen als Spanje en Griekenland hebben hoge schulden (België trouwens ook). Op zichzelf is dat geen ramp. De VS en Groot-Brittannië hebben zelfs nóg grotere schulden. De twee laatstgenoemde landen hebben echter hun financiële toestand in eigen handen. Zo kunnen die bv zelf geld bijdrukken. De landen van de eurozone kunnen dat niet meer, alleen de Europese Centrale Bank (ECB) kan dat. Het is nu afwachten of Draghi straks bevestigt dat hij zoiets ook gaat doen. Zoals ik hier al eerder schreef, moet de politiek hem dan wel volgen. Duitsland in de eerste plaats, omdat dat land de grootste aandeelhouder van de ECB is. En ondanks het feit dat Merkel en Hollande nu niet precies eenzelfde economisch discours verkondigen - om het voorzichtig uit te drukken - zullen ze nu wel aan één zeel moeten trekken en liefst nog deze week. Het zou wel eens een cruciale week kunnen worden. Nog maar eens, maar deze keer dan écht.
Er is nogal wat heisa om de korte documentaire reportage die de Vlaamse filmstudente Sofie Peeters maakte over het seksisme waarmee vrouwen in Brussel geconfronteerd worden. Het filmpje 'Femme dans la rue' bevestigt nochtans iets wat God en klein pierke al lang weten. Lucas Vander Taelen, groen parlementslid, heeft hierover in De Standaard al meer dan één column geschreven en hij niet alleen. Daarop kwamen zo goed als geen reacties. Waarom nu dan wel? Heel eenvoudig: omdat het deze keer niet geschreven, maar getoond werd en omdat het overgrote deel van de beledigingen en viezigheden die er - door bijna uitsluitend allochtonen - in verteld werden nu in het Frans te horen was. Maintenant ils l'ont compris! Dit taalgegeven wordt in zo goed als geen van de reportages en reacties vermeld. Nochtans is het zo klaar als pompwater: onze francofone beleidsmensen lezen nooit iets in het Nederlands - voor zover ze er al iets van verstaan - tenzij misschien als het tegen hen persoonlijk zou gericht zijn. De reactie op de documentaire van Sofie Peeters, met dreigementen van bestraffingen en boetes vanwege 'bevoegd' minister Milquet en Brussel schepen van toerisme Close, zijn dan ook te klasseren in hetzelfde verhaal als dat van die mafkees van Sharia4Belgium, die ook zijn verhaal in het Frans kwijt wou en pas toen door de 'verantwoordelijke' instanties begrepen werd, waarna er werd ingegrepen. Wat kunnen we hieruit leren (om Piet Huysentruyt eens te parafrazeren)? Dat, als we onze francofonen iets diets willen maken, we het niet in ons Diets moeten doen, maar in hun Frans en liefst zo aanschouwelijk mogelijk, met bewegende beelden. Pas dan is er een kans dat er een reactie komt.
Als wij Vlamingen zeggen dat we nationalist zijn, wordt dat door het Belgische establishment uitgespuwd. Vlaams nationalisme is in de ogen van de belgicisten en hun aanhang, vooral de media, gewoon iets slechts. Denk maar aan de oprispingen van de 'heer' Dewael. Ook Vlamingen die op 21 juli met een leeuwenvlag naar de feestelijkheden in Brussel trokken, werd hun vlag afgenomen en zijzelf een tijdje aangehouden. Vlaams nationalisme is in België slecht nationalisme. Er is echter ook goed nationalisme, het Belgische dan. Dat maken we mee telkens onze nationale voetbalploeg weer eens twee matchen na elkaar niet verloren heeft of op de internationale tenniswedstrijden, waar men dan halfgaren ziet rondlopen als carnavalszotten, gewikkeld in de nationale kleuren waarmee ze dan de hele tijd rondzeulen. Met de Olympische Spelen hebben de goede nationalisten weer de kans om uit te pakken. Het begon al met de opening van het 'Belgian House', waar Di Pippo en Filippo de lintjes mochten doorknippen. Er zal dezer dagen weer nonsens verkocht worden over het dierbaar Belgenland, het land dat zijn meerderheid achter slot en grendel heeft zitten. Als straks een van onze vertegenwoordigers een medaille zal winnen, dan zullen er weer geen Vlamingen of Walen zijn, alleen nog Belgen. Als heel dat olympisch circus weer achter de rug zal zijn, wordt het hier weer business as usual en wordt een deel van de Belgen weer Vlaming, Waal of anders-francofoon. Krijg dat maar eens uitgelegd aan buitenlanders.
Terwijl de alarmerende berichten over de financiële toestand van regio's zoals Catalonië en Sicilië maar toenemen, blijkt dat Vlaanderen in de eerste vier maanden van dit jaar een overschot van bijna 2 miljard euro heeft bijeengeharkt. Dit was voornamelijk te danken aan onze export, die in deze periode bijna 83% van de hele Belgische uitvoer uitmaakte. Een steeds groter wordend aandeel van onze export gaat naar de zgz 'groeilanden' die blijkbaar niet zoveel te lijden hebben van de crisis zoals die er is in de E.U. in het algemeen en in de Eurozone in het bijzonder. Het laatste nieuws over de euro lijkt dan weer eens goed nieuws te zijn. Super Mario Draghi (niet te verwarren met Super Mario Monti en/of Super Mario Bolatelli!), die van de Europese Centrale Bank (ECB) dus, zegt dat hij er alles aan zal doen om te euro te doen slagen. Dat wordt trouwens van hem verwacht, omdat men er in financiële kringen van uitgaat dat de ECB de enige instantie is die de euro nog kan redden. De markten reageerden dan ook vrij snel positief, al blijft het de vraag of de politiek Draghi zal volgen. Het resultaat van eender welke beslissing van de ECB zal immers uiteindelijk toch betekenen dat de landen die hun huiswerk hebben gemaakt zullen moeten inspringen voor de landen die met geld gesmeten hebben. De verklaringen van Draghi hebben er in elk geval toe geleid, dat de heren en dames politici waarschijnlijk nu hun pas gestarte vakanties zullen kunnen afwerken zoals ze gepland hadden (met uitzondering van 'papá' Daerden!) en men tenminste weer tijd heeft gekocht tot in september. Zoals vroeger in beurskringen werd gezegd: 'Sell in may and go away. But remember to come back in september'. We'll wait and see...
In deze rubriek heb ik al meer dan eens gewezen op het non-beleid i.v.m. de energiebevoorrading van de opeenvolgende federale Belgische regeringen. Mijn laatste blog daarover dateert nog maar van begin dezer week ('De Energiewende'), waarin ik o.a. schreef dat er in dit land niet veel in huis zal komen van die zgn 'piekcentrales', die hoofdzakelijk op gas werken en die - bij manier van spreken - kunnen worden aan- of afgezet zoals een gewoon gasvuur. Hoe handig dat ook lijkt, ook dat kost geld. Om zo'n centrale rendabel te laten werken, moet die minstens driekwart van een jaar functioneel zijn. Dat is in ons land voorlopig niet het geval en met de huidige politiek zal het dat ook nooit worden. Staatssecretaris Wathelet heeft mooi beloven dat de staat zal bijpassen, in werkelijkheid zal het straks de verbruiker zijn die de rekening zal krijgen, waardoor het hele zaakje weer in de politiek belandt. Hoe dikwijls heeft men hier de regeltjes al niet gewijzigd, zelfs met terugwerkende kracht? Klap op de vuurpijl is natuurlijk de beslissing van Tessenderlo Chemie om haar spiksplinternieuwe T-Power gascentrale voor onbepaalde tijd stil te leggen. Die centrale heeft 400 miljoen euro gekost en brengt niets op. De stroom die men er opwekte, kostte meer dan die van de kerncentrales én die van de door de staat gesubsidieerde hernieuwbare stroom. Ook stroom invoeren uit Nederland, dat er teveel heeft, is goedkoper. Een nieuwe energiecentrale opbouwen kost minstens vier jaar. De enige nog in aanbouw zijnde centrale bevindt zich in Seneffe, Henegouwen en is eigendom van Nuon België dat ondertussen echter is opgeslorpt door het Italiaanse ENI, dat niet zinnens hier lijkt nog geld te investeren dat straks niets zal opbrengen. Daarmee komt de hele met veel tamtam door de regering Di Rupo aangekondigde oplossing voor de Belgische energievoorziening op losse schroeven te staan. Er is geen federaal geld om de piekcentrales open te houden en nu - vlak vóór de gemeentelijke verkiezingen - gaan vertellen dat de consument het weeral eens zal mogen betalen, zie ik nog niet gebeuren. Wathelet en met hem de hele federale regering zal in deze zaak dan ook gas terug moeten nemen en dat zal waarschijnlijk nog niet de laatste keer zijn.
Vrij recentelijk stond er in De Standaard een heel verhaal over heksenverbranding. In e.o.a. Vlaamse stad (Dendermonde, dacht ik, maar het kan ook Aalst geweest zijn), had de burgemeester de stads verontschuldigingen aangeboden omdat er enkele eeuwen geleden bij hen vrouwen, beticht van hekserij, op de brandstapel geëindigd waren. Later is gebleken dat daar natuurlijk niets van aan was en dat de grote schuldigen meestal buren waren die op hen jaloers waren en hen zo uit de weg lieten ruimen. Dat verhaal over die buren deed me eraan herinneren, dat nog niet zo lang geleden deze geschiedenis zich in Vlaanderen herhaalde, nl tijdens de naoorlogse repressie. Ook toen volstond het dat buren een klacht neerlegden om aangehouden te worden, alles kwijt e spelen en sommige mensen er zelfs het leven bij verloren. Daarover zijn, bij mijn weten, nog geen verontschuldigingen gekomen, evenmin als in dit haatdragende land - als enige in heel Europa - ondertussen een amnestie zou gekomen zijn, al was het maar voor politieke zondaars. De taak van bovenvermelde buren wordt tegenwoordig overgenomen door politiekers en aanverwante journalisten. Dat hebben we zopas nog meegemaakt met de hetze i.v.m. Jurgen Ceder, de ex-VB man die zich aansloot bij de N-VA en wou opkomen op de partijlijst in de gemeente Dilbeek bij de verkiezingen van dit najaar. De man werd in de pers aangepakt omdat hij dertig jaar geleden (!), bij een schermutseling tussen linkse en rechtse studenten, een tegenstander een been zou gebroken hebben. Dat klopt niet; Ceder was daarbij betrokken maar was niet de dader. Hij werd daarvoor trouwens tweemaal vrijgesproken. De nieuwe beschuldigingen begonnen bij groene troela Almaci, die zelf op de dag van die feiten 8 jaar was en het verhaal alleen maar kende van horen zeggen, maar dat toch genoeg vond om het te berde te brengen in Knack. De Morgen nam de haatcampagne over via een column van de gestoorde Hugo Camps, waarbij hoofdredacteur Wouter Verschelden meteen al eiste dat Ceder zijn verontschuldigingen zou aanbieden... Ondertussen heeft Ceder zijn ontslag als kandidaat voor de gemeenteverkiezingen aangeboden. Het vaderland is weer gered, tenzij ze straks zouden ontdekken dat zijn vader of grootvader tijdens de oorlog misschien wel eens een Duitse herdershond zou hebben gehad. Dat zou dan weer een bewijs zijn dat de man 'fout' was door in Dilbeek te kandidateren. Op de zesde plaats op een gemeentelijst in Dilbeek, a.u.b.! Het hele verhaal past in mijn blog van 17 dezer ('De demonisering van de N-VA'), want het gaat niet in de eerste plaats om Ceder, maar gewoon om de N-VA te bestrijden met alle mogelijke middelen, ook met leugens. Wie zei het ook weer (Voltaire?): dat, als ge dezelfde leugens blijft herhalen, de mensen het op de duur toch zullen geloven. Zeker dié mensen die hier alleen maar linkse kost te lezen krijgen uit De Morgen, Humo en -jammer genoeg - tegenwoordig ook steeds meer uit Knack. 'Het doel wettigt de middelen', schreef Machiavelli in zijn 'Il Principe'. Louis Tobback wist dat ook al toen hij die slogan destijds herhaalde tegen het Vlaams Blog. In Dilbeek weten ze het nu ook.
Het zijn slechte tijden voor heel wat Europese gewesten die op weg zijn naar wat meer zelfstandigheid. Denk maar wat er momenteel in Spanje speelt, waar de staat - die zelf al geen geld meer over heeft - liefst 18 miljard opzij zou willen zetten om de steeds groter wordende schulden van de reeds vrij onafhankelijke Spaanse regio's te kunnen betalen. Valencia en Murcia zouden al op droog zaad zitten, Andalusië, de Balearen en zelfs het zo rijk gewaande Catalonië zouden kunnen volgen. Hoe dat allemaal gaat aflopen is voorlopig nog een raadsel, maar één zaak is zeker: die gewesten hebben dezelfde fouten gemaakt als hun federale staat en grandioos boven hun stand geleefd. Met dank aan twee legislaturen socialistische bewind. Bij Spanje houdt het, jammer genoeg, niet op. In Italië zit het autonome gewest Sicilië ook al op zijn tandvlees. Het heeft zo'n 5 miljard euro schulden en krijgt die niet meer betaald. Volgens de media is het eiland 'het Griekenland van Italië' aan het worden. Misschien zou de benaming 'het Wallonië van Italië' passender zijn. Net zoals bij onze zuiderburen, waar zo'n 40% van de werknemers van de staat leeft, blijkt ook op Sicilië een proportioneel veel te groot aantal mensen voor de staat te 'werken'. Dat is daar ooit begonnen met tijdelijke contracten, waarbij werklozen een job bij de overheid kregen. Via enkele vakbondsacties is men erin geslaagd die om te zetten in vaste contracten. Mede als een gevolg daarvan telt bv de groendienst op het eiland zo'n 26.000 medewerkers - waarvan 1.800 alleen al in Palermo, toch maar een middelgrote stad - en 22.000 ambtenaren. Super Mario Monti zal er zijn werk nog hebben. In het licht van bovenstaande is ons Vlaams gewest dan een uitzondering. We zijn misschien wel de enige Europese regio met een sluitend budget en - in tegenstelling tot wat bv in Spanje en Italië gebeurt - is het hier een regio die het federale niveau moet bijspringen. Het is hoog tijd dat daarover eens een serieuze bespreking begint, in de eerste plaats in Vlaamse parlement, dat eindelijk eens uit zijn schelp mag komen en zijn rechten opeist.
