Zoals bekend, is de Belgische regering door
Eurocommissaris Rehn teruggefloten omdat ze van het beloofde objectief van 1%
structurele besparingen één kwart niet verwezenlijkt heeft en daardoor blijft
riskeren zich een boete op te hals te halen. Reden hiervoor is, dat men het superdividend
van de Nationale Bank aan Europa heeft willen verkopen als structureel, omdat
dat er ieder jaar zou zijn. Olli met de echogalm trapte daar echter niet in,
want die zgz opbrengst is niet altijd even super en kan volgend jaar even goed
0 zijn.
In de Zevende Dag is aangetrouwde tsjeef
Geens (met de dochter van ex- staatssecretaris Jos Dupré) dan moeten komen
verklaren, hoe de vork aan de steel zit. Het blijkt nu dat het ontbrekende
kwart, zon 800 miljoen euro, had moeten betaald worden door het Waalse gewest,
het Brusselse stadsgewest en de Franse gemeenschap. Niet door Vlaanderen, dat
sinds enkele jaren een sluitende begroting heeft. Zo te zien is er dan toch nog
één goede kant aan het Vlaamse besparingswerk en is Geens tenminste zo eerlijk
geweest dat te beamen (de vraag is, of Vanackere dat ook zou gedurfd hebben).
Nu even wachten op de Franstalige reacties,
die er zeker gaan komen. Voor hen is het immers de normaalste zaak van de wereld
dat de Vlamingen en alleen de Vlamingen in België de rekeningen betalen.
Dat is, dank zij de bereidwillige medewerking van de traditionele Vlaamse
partijen, altijd zo geweest en dat willen ze zo houden. Vanuit Brussel was er
alvast al een reactie van Guy Vanhengel, minister van begroting van het failliete
Broekzele, die vond dat Geens berekening niet klopt. Vanhengel mag dan wel van
Vlaamse afkomst zijn, hij werd vorig jaar verkozen op een Franstalige lijst en
moet dus andere broodheren dienen. De schooier van Evere, zoals hij in
financiële kringen bekend staat, zal zijn slavenrol blijkbaar blijven
vervullen.
Een zaak om te blijven volgen, al was het
maar om te zien of Kris Peeters, die men volgend jaar ook federaal wil
uitspelen, zijn eerdere verklaringen zal bevestigen dat het Vlaamse gewest de federale staat niét
zal bijspringen als de andere deelstaten dat ook niet doen.
In mijn blog van donderdag had ik het nog
over Verhofstadt, die ik met Don Quichote(e) vergeleek. Ik was dan ook blij
verrast, toen ik in de weekeindeditie van De Standaard een soort interview las met
Europese collegas van hem, die er zowat dezelfde mening op nahouden. Collegas
nota bene van zijn eigen blauwe fractie, waarvan hij de leider is die het
helemaal niet met hem eens bleken te zijn. Guy doet alsof hij de eigenaar van de
fractie is, was de sprekende titel van het interview. De leider, zoals ik al
schreef, die voorop loopt en niet ziet dat men hem niet meer volgt.
In 2009 slaagde Verhofstadt er nog in twee blauwe
Europese Commissarissen (Rehn en De Gucht) en twee vicepresidenten (Neelie
Kroes en Siim Kalas) in de Commissie te laten benoemen. Dat was een hele
prestatie en het is waarschijnlijk daarom dat hij daarna dacht oppermachtig te zijn
geworden. Daarbij maakte hij echter twee denkfouten. In de eerste plaats zijn
aandrang om met Euro-obligaties te beginnen, waarbij Grieken, Portugezen en
Spanjaarden opnieuw onvoorwaardelijk zouden kunnen gaan lenen op de
internationale markten, maar Duitsers, Nederlanders en Finnen om het daarbij
te houden de kosten zouden moeten betalen. Transfers zoals in België, zeg
maar. Nogal wiedes dat bv de Duitse liberalen, die zowat het tegenovergestelde
willen, het daarmee niet eens zijn. Een tweede pijnpunt is zijn meer dan goede
verstandhouding met Rode Rudy*, Daniel Cohn-Bendit, de flamboyante leider van
de Europese groenen in het Europese parlement, nog zo iets waar heel wat liberalen van huiveren. De kans
is groot dat de Finse, Estse, Deense en Roemeense liberalen tegen de
verkiezingen van 2014 uit de liberale fractie stappen, terwijl de Duitse
vertegenwoordiging dreigt weg te smelten.
Dat alles is slecht nieuws voor de
grootgrond- en huizenbezitter uit Umbrië, Normandië, Gent en Mariakerke, want
hij loopt met het idee zich kandidaat te stellen voor niets minder dan de
Europese topjob: die van voorzitter van de Europese Commissie. Jammer genoeg
dreigt hij een generaal zonder troepen te worden en zo win je geen veldslagen,
zelfs niet voor de Europese Commissie. Hoogmoed komt ten val, of zoals Friedrich von Hayek (° 1899), Oostenrijks Nobelprijs economie 1974 (samen
met de Zweed G. Myrdal) en een lichtend voorbeeld voor de Verhofstadt van de
drie eerste burgermanifesten, het ooit kernachtig uitdrukte: Wie zijn
principes verloochent, gaat naar de hel.
Zon vaart zal het meteen wel niet lopen, maar een Europese topjob zit
het meer dan waarschijnlijk niet in voor wie al te veel tegen andermans schenen
schopt.
*
Verhofstadt en Cohn-Bendit hebben in 2012 samen een boek uitgegeven (Voor
Europa), iets wat men hem vanuit liberale hoek erg kwalijk heeft genomen. Een
Europees fractieleider kan niet zomaar een boek schrijven ten persoonlijke
titel als dat over zijn eigen parlementair werk gaat
Er zijn drie redenen, waarom ik in het
onderwijs ben gestapt, zei de leraar, Kerstmis, Pasen en de grote vakantie.
Bovenstaande is een oude mop, al zat (en
zit) er voor sommigen wel een grond van waarheid in, zeker als men de reacties
op facebook ziet (binnen de 24 uur zon dertigduizend tegenstanders!) op het
voorstel van de Innesto denktank van CD&V, om de grote vakantie in te
korten van negen naar zes weken. Zelfs bij de bevriende vakbonden en het katholiek
onderwijs is men niet te vinden voor deze merkwaardige brainstorming van Bekes
high potentials.
Vlaanderen is een land waar revolutionaire
ideeën zelden op een drafje verwezenlijkt kunnen worden. Dat is ook de reden,
waarom er hier zo weinig verandert. Het Innesto idee wordt zelfs een beetje
hilarisch, als de reden voor die inkorting van de grote vakantie in de eerste
plaats gezien wordt om zgz kansarme kinderen niet meer achterstand te laten
oplopen. Het gros
van die kansarmen zijn nl immigrantenkinderen, die thuis weinig of geen
Nederlands spreken en daardoor tijdens de vakantie dikwijls nog doorgebracht
in het land van herkomst inderdaad eerder af- dan bijleren. Maar om daarvoor
het land op zijn kop te zetten, is wel wat veel gevraagd.
Ook andere voorstellen van Innesto gaan die
richting uit, zoals bv de discriminatie op de werkvloer en het uitsluiten van
een algemeen verbod op religieuze en levensbeschouwelijke symbolen. Het lijkt
hier soms wel alsof al dan niet legale immigranten (want daarvoor zijn ook die
voorstellen bedoeld) alleen maar rechten zouden hebben: recht op huisvesting,
recht opleefloon, recht op medische
bijstand, recht van gratis gerechtelijke bijstand (al probeert Turtelboom aan
dit laatste toch iets te doen).
Als er aan heel dat Innesto verhaal één
positieve kant is, is het dat de tsjeven eindelijk eens enkele duidelijke
standpunten innemen. Vraag is maar, of ze voet bij stek zullen houden, nu ze
zien wat voor negatieve reacties ze te verwerken krijgen, nu ze eens rechtuit
zijn. Mijn pronostiek is dan ook, dat ze tegen de volgende verkiezingen wel
weer met hun enerzijds/anderzijds zullen aankomen.
---
I.v.m. mijn artikel van gisteren over de
waardeloze deelneming van Open VLD aan de nieuwe roodgroene meerderheid in
Gent, kreeg ik daarvan de bevestiging door niemand minder dat Patje Dewael,
fractieleider voor Open VLD in de Kamer. Die wil zich nl, in tegenstelling tot o.m. een van de voorstellen van de Innesto groep, inzetten voor een
wettelijke verankering van het hoofddoekverbod, dat terwijl zijn eigen partij
in Gent lijdzaam ondergaat dat het verbod er zal worden opgeheven
Vanaf 1 juni zal de stad Gent dus het
hoofddoekenverbod opheffen. Dat zou mede het gevolg zijn van een
burgerinitiatief, waarbij zon 5.500 handtekeningen werden opgehaald. 2.000
daarvan werden verzameld door één Turkse familie, zodat men er rustig van uit
kan gaan dat het initiatief in de eerste plaats een actie was van de mensen die
men sinds 21 maart van dit jaar in Gent geen allochtonen meer mag noemen. Het
paarse stadsbestuur zwicht voor hun eisen en we zullen zien wat het daar
allemaal nog wordt. In Gent kun je straks beter af zijn als Roma, Turk of
Bulgaar dan als Vlaming. Met dank aan Termont; Van den Bosche en de plaatselijke Open VLD.
Die laatste partij wordt trouwens de pineut van heel deze affaire. Zij lag nl aan de basis van het verbod toen ze in het vorige college de
meerderheid uitmaakte samen met de SP.a van Termont. Bij de laatste
gemeentelijke verkiezingen waren roden en groenen in kartel naar de stembus
gegaan en hadden ze Open VLD feitelijk niet nodig om een meerderheid te vormen.
Dat ze dat toch gedaan hebben, leek eerst o.w.v. de aanwezigheid van Mathias
De Clerq, kleinzoon van de Krol, die in de Arteveldestad nog altijd een zekere weerklank zou hebben. Zoals de zaken nu echter evolueren lijkt het er eerder op
dat men de liberalen erbij genomen heeft om ze uit de oppositie te houden en ze
binnen de meerderheid monddood te maken. Door ze de indruk te geven dat ze in Gent nog
iets betekenen, heeft men ze virtueel uitgeschakeld in ruil voor een bord
linzensoep in de vorm van enkele gemeentelijke postjes, met een schepenambt
voor De Clerq er bovenop.
Dat laatste geldt trouwens niet alleen voor
Gent. Ook in de federale regering zitten de Vlaamse liberalen erbij voor spek en bonen
en dienen ze alleen om het programma van de PS ermee door te drukken, iets wat
trouwens ook geldt voor CD&V. Af en toe mogen Crootje en la Rutten eens wat opspelen,
maar als puntje bij paaltje komt, zijn ze verplicht Di Pippo te blijven
steunen, in de hoop dat er tegen de volgende verkiezingen e.o.a. electoraal
wonder zou geschieden, want op een normale manier krijgt de partij volgend
jaar weer een pak slaag. Raar, hé?
In mijn blog van 8 april (Bert Anciaux 2.0) noteerde ik dat Bert
toegaf als voorzitter van de Volksunie destijds doorgedraaid te hebben.
Letterlijk: Ik ging maar door en keek niet om, tot ik plots merkte dat niemand
nog volgde. Ik moest daaraan terugdenken toen ik dit weekeinde een interview
van Ivan Van de Cloot, chef-economist van de denktank Itinera in Doorbraak
(het blad van de VVB), las. Die zegt daarin, dat hetzelfde aan het gebeuren is
met Verhofstadt in het Europese parlement, nl dat ook die er geen rekening mee
houdt dat de bevolking (hem) niet volgt. En dat 'volgen' slaat op Verhofstadt's
vasthouden aan zijn 'Verenigde Staten van Europa', die er volgens Van de Cloot
(en ook anderen, Paul De Grauwe, Verhofstadt's gelijkgezinde, uitgezonderd) nooit zullen komen.
In tegenstelling tot de E.U., kennen de inwoners en de staten van de U.S.A. een gemeenschappelijke identiteit en een gemeenschapsgevoel dat Europa niet
heeft. Als er daar een staat faalt, dan trekken de bewoners er weg en gaan ze
elders werk zoeken (wat zopas in Detroit bv nog is gebeurd). Hoofdreden
daarvoor is dat de falende staat een interne devaluatie moet doorvoeren, de prijzen
matigen en de lonen en overheidsuitgaven moet terugschroeven.
De arbeidsmobiliteit in Europa is officieel
maar 10% van die van Amerika, maar eigenlijk is het verschil nog groter. In
Europa zijn de mobielere werknemers doorgaans nl de hoger geschoolden, die niet
echt noodzakelijk elders moeten gaan werken. En dan is er nog het
talenverschil. Alhoewel men in de States steeds meer Spaans hoort vanwege de
miljoenen geïmmigreerde Latinos, blijft er maar één officiële taal, het
Engels.
Verhofstadt vecht dan ook tegen windmolens,
zoals Don Quichote destijds, waarvan hij wel degelijk iets weg heeft als men
hem in het Europees parlement ziet staan molenwieken. Onlangs werd hij in De Tijd
door Kaaiman* nog getypeerd als de socialist die de liberale fractie in het
Europees parlement leidt. Uit hetzelfde interview van hierboven blijkt
trouwens dat Verhofstadt in 1999 op het Vlaams Economisch Congres vertelde dat
hij ervan droomde dat Rusland ooit lid zou worden van de eurozone
---
Van typering gesproken, ook Bertje Anciaux
kreeg er deze week in t Pallieterke nog een die kan tellen: de belegen Justin
Bieber van de belgo-nationaalsocialistische politiek!
* Kaaiman
is, voor wie het nog niet zou weten, de schuilnaam van Koen De Meulenare, die
vroeger de laatste bladzijde van Knack onveilig maakte, tot hij er samen met
Rik Van Cauwelaert opstapte omdat hij het niet eens was met de aanstelling van een pseudosocialist als nieuwe hoofdredacteur.
Ongeacht wat er vandaag op de klassieke
rode 1 mei stoeten allemaal zal verteld en geroepen worden, er zal weinig
positief nieuws te horen zijn. De rode vakbonden zijn er nl zelf de oorzaak van
dat heel wat heikele sociale punten niet opgelost geraken, gewoon omdat ze weigeren
mee aan het overleg te doen. Tot twee keer toe al hebben ze zich uit de sociale
onderhandelingen terug getrokken of ermee gedreigd het te doen. Op die manier
krijg je geen sociale en syndicale problemen opgelost in een periode waarop het
in de hele Europese Unie slecht gaat.
De eenmaking van de statuten voor arbeiders
en bedienden, een eis die het Grondwettelijk Hof al 20 (twintig!) jaar geleden
stelde en die nu vóór 8 juli definitief zou moeten worden waargemaakt, lijkt
een zoveelste lachertje te worden. Vergeten we hierbij niet dat die eenmaking
in de landen rondom ons al tien tot twintig jaar eerder gebeurde, ergens in de
jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw. Had men dat toen ook hier gedaan,
het zou enorm minder gekost hebben, simpelweg omdat de lonen toen maar een
fractie waren van wat ze nu zijn. Het is zelfs niet eens denkbeeldig dat nog
maar de dreiging van de eenmaking voor het verlies van arbeidsplaatsen gaat
zorgen.
Het afschaffen van de index mag niet van de
linkse partijen en de vakbonden, omdat dat onze koopkracht zou aantasten. In de
plaats daarvan komt Vande Lala om de zoveel weken met een ander ideetje,
waarbij dan weer eens de verkoop tijdens de koopjesperiodes, dan weer het overschakelen
van merkproducten naar huisproducten moeten zorgen voor een daling van die
index. Dat werkt nog ook voorlopig toch - gewoon omdat mensen in crisistijden
meer zullen kopen tijdens de solden en ook eerder goedkopere huismerken
zullen nemen i.pl.v. een merkproduct. Mocht het straks weer beter gaan en de
consument opnieuw duurdere producten zou gaan kopen, dan gaat die index echter wel
opnieuw de hoogte in, worden de lonen automatisch weer duurder, de producten ook
en zitten we opnieuw in dezelfde spiraal van vroeger, met als waarschijnlijk
gevolg bedrijfssluitingen of in het beste geval afdankingen.
Eurostat, het Europese bureau voor
statistieken heeft zopas nog bevestigd, wat wij eigenlijk allemaal al lang
weten, nl dat de lonen in België het zwaarst belast worden van heel Europa en
dat met een regering waarin marxisten het grootste woord hebben. Voor zon
regering zou het simpel moeten zijn om die lasten te verminderen, maar dan
verminderen ook de staatsinkomsten en komt men weer elders van de regen in de
drup.
Ondanks het feit dat België zopas zijn bad
bank van wijlen Fortis heeft kunnen van de hand doen en daar zon miljard euro
aan heeft overgehouden, zit het land nog steeds met een staatsschuld van boven
de 100%. Om er net onder te komen zitten maar dat is geen garantie dat het
beter gaat (99% of 101%, wat maakt het uit?) moet de staat nog eens zien 800 extra
miljoen te vinden. Zon initiatieven lossen niets op, zij kopen alleen maar wat
tijd.
Het geld pakken waar het zit, een typische
rode slogan, denkt men ook toe te kunnen passen via het innen van een zgz
Tobin taks die financiële transacties lichtjes gaat belasten. Dat lichtjes
betekent wel dat het onze eigen banken toch nog een dikke 8 miljard euro gaat
kosten. Op zich zou zon taks mogelijk moeten zijn. Minister Geens zegt zelfs
dat ze hoe dan ook onvermijdelijk is, maar voegt er wijselijk aan toe dat er
dan meer landen zullen moeten meedoen. Dat is tsjevenwijsheid (enerzijds,
anderzijds). In werkelijkheid moeten álle E.U. landen eraan meewerken, anders
gaan de kapitalen zich verplaatsen naar de landen die niet meedoen. Datzelfde
geldt trouwens ook voor de notionele intrestaftrek, waarvan zelfs ABVV
voorzitter De Leeuws familie niet vies is*, alsmede voor allerlei andere
heffingen. Geld is de dag van vandaag veel vluchtiger geworden dan vroeger. Eén
druk op een toets en het zit aan de andere kant van de wereld.
En zopas geraakte nog bekend, dat er in de
eerste helft van 2012 (dus op amper 6 maanden tijd!) in dit land liefst 290.442
stakingsdagen waren. Dat zijn er 200.000 (!) meer dan twee jaar eerder. Als dit
aanhoudt, zal ook dat de situatie op de arbeidsmarkt niet verbeteren. Jammer, dat het hier weer gaat om een statistiek voor België als geheel. Als men die zou opsplitsen volgens de gewesten, dan weet iedereen dat het Waalse deel daarvan wel eens een veelvoud zou kunnen zijn. In een dergelijk klimaat maakt het
weinig uit wat vandaag op de 1 mei stoeten zal gezegd en geroepen worden en
zullen die manifestaties alleen maar nuttig zijn om wat stoom af te laten.
Staan roepen hoe het moet en daarna niet mee aan tafel gaan zitten om er iets
aan te doen, is indeze tijden van
razendsnelle communicatie niet lang meer vol te houden.
* Rode
Rudy vertelde in de Gentse Vooruit op de vooravond van 1 mei weer dat hij tegen
die notionele intrestaftrek is, waar zijn familiebedrijf dus mee van
profiteert. Ge moet maar durven. De dik gevreten salonsocialist beloofde zelfs
150.000 nieuwe werkplaatsen. Die zouden er komen als men erin zou slagen de
werkgevers 13 miljard euro lichter zou maken. Van populisme gesproken
Voor mij mag deze dag snel voorbij gaan, al
was het maar o.w.v. al dat geleuter op radio en Tv over de kroning van Willem
IV, alias Willem Alexander, zoals hij zelf wil geheten worden. Ik heb vandaag
het bezoek van Nederlandse vrienden die met opzet deze dag gekozen hebben om
hun land te ontvluchten. Ze zijn daar niet allemáál gek. De oranjegekte is al
erg genoeg als het om het nationaal voetbalelftal gaat, laat staan hun
koningshuis.
Nu is het wel zo dat het huis van Oranje dan
nog eigen volk is en geen geïmporteerde Duitsers zoals bij ons. Die van
Oranje-Nassau kwamen ook wel uit Duitsland, maar toen bestond Nederland nog
niet en al bij al heeft Willem de Zwijger het met zijn leven bekocht. Met een
beetje goede wil kan men zeggen dat hij zijn leven gegeven heeft voor zijn
nieuwe vaderland. Er zijn er trouwens die beweren dat Beatrix en Co niet van
hem zouden afstammen, maar dat is wel zo. De mannelijke afstammelingen, van de
Vader des Vaderlands stierven weliswaar uit met koning-stadhouder Willem III
(in 1702), maar de huidige Oranjes stammen af van Willem de Zwijgers broer, Jan
de Oude, wiens kleinzoon de kleindochter van de Zwijger, Albertine Agnes huwde.
Ook de nazaten van het Groothertogelijk Huis van Luxemburg stammen daarvan af.
Er is nog een wezenlijk verschil met ons
koningshuis. In Nederland heeft men de bemoeienis van de vorst(in) niet meer
nodig om bv een nieuwe regering te vormen. De huidige regering van liberalen en
sociaaldemocraten kwam tot stand na een akkoord tussen Rutte en Samson zonder
dat Beatrix zich daarmee nog moeide. Verder heeft Willem Alexander nu reeds
laten verstaan er geen problemen mee te zullen hebben, mocht hij morgen alleen
nog maar lintjes mogen knippen. Daarenboven moeten alle andere leden van het Nederlandse
koningshuis, met uitzondering van de troonopvolger, zelf hun kost verdienen en krijgen
die geen dotaties om zo goed als niets te doen zoals dat bij ons het geval is.
Met een Albert II die 79 is (even oud als
Donald Duck!) en die nu al met een stok begint te lopen, wordt het hoe dan ook
uitkijken wat het hier zal worden, mocht Philippe I koning worden zonder dat de
wetten ondertussen zouden zijn aangepast. De man gelooft er nl heilig in dat hij
een missie heeft en dat zou wel eens voor vuurwerk kunnen zorgen, hoe men er
ook tegenaan kijkt.
* De Nederlandse wapenspreuk Je
maintiendrai (ik hou), die men op de epauletten van de Nederlandse
marechaussees terugvindt, komt van Maurits van Nassau, een oom van de Zwijger,
die in het bezit was van de Franse stad Orange en omgeving, waaronder de stad Chalon sur Saône. De originele
uitspraak luidde trouwens: Je maintiendrai Chalon. Dat Chalon
raakte hij later toch kwijt en de naam van die stad werd toen in de slagzin
vervangen door Nassau, die men nog later, in 1815, heeft laten vallen.
Eigen lof stinkt, ik weet het, maar toch
doet het deugd als men een politiek pronostiekje maakt, in het buitenland dan
nog, dat blijkt te kloppen. In mijn blog van 23 dezer voorspelde ik immers dat
de centrumlinkse en de centrumrechtse Italiaanse partijen, die elkaar gevonden
hadden bij de presidentiële herverkiezing van de stokoude Napolitano, het ook
wel op een akkoordje zouden gooien voor wat de vorming van een nieuwe regering
betreft. Het is net zo uitgekomen veel sneller dan men gedacht had -
inbegrepen dat ze er het partijtje van Supermario Monti bijgenomen hebben, al
was dat voor een meerderheid niet nodig, maar wel om op een goed blaadje te
staan bij Europa.
Ik had me wel vergist in de persoon van de
nieuwe Italiaanse premier. Het werd niet de socialistische coming man Renzi,
die de voorzitterverkiezingen verloren had tegen Bersani, maar Enrico Letta,
voor mij een nobele onbekende. Al bij al is de grote overwinnaar voorlopig
Silvio Berlusconi, die alhoewel hij zelf geen deel uitmaakt van deze nieuwe
regering zijn partij toch vijf ministers ziet krijgen, waaronder zijn
doodgeverfde politieke opvolger Alfano. Het zou me trouwens helemaal niet verwonderen dat
het dezelfde Berlusconi is geweest die Enrico Letta naar voor heeft geschoven.
De nieuwe eerste minister Letta mag dan wel uit de centrumlinkse partito
democratico komen, hij is geen socialist, maar een christendemocraat, dus eerder
centrum dan links. Erger nog, zijn oom Gianni Letta wordt beschouwd als de
rechterhand van Berlusconi.
Dat alles maakt het de tegenstanders van
Berlusconi zowel in Italië, maar ook daarbuiten, niet gemakkelijker om il
cavaliere te blijven diaboliseren. Met deze regering zijn de problemen voor
Italië niet voorbij, maar het land krijgt voorlopig wel het voordeel van de
twijfel. Het zootje ongeregeld van de anarchist Beppe Grillo heeft gegokt en
verloren en het zal hen moeilijk worden het momentum te behouden, mocht deze
nieuwe squadra (met één derde vrouwen, mai visto in Italia!) haar term uitzingen,
al dan niet in bel canto.
Groot nieuws in onze media. In de jaren
zestig, zeventig en tachtig was er, in meestal katholieke zorg- en
onderwijsinstellingen, niet alleen seksueel misbruik van kinderen, maar ook
misbruik van andere aard: fysiek en psychisch. Ik ga dat hoegenaamd niet
betwisten en als aan de nasleep daarvan iets kan gedaan worden en dat blijkt wel
degelijk te kunnen - zoveel te beter. Ik vraag me wel af waar de mensen, die na
dertig en veertig jaar daar nu opeens over reclameren, waar die mensen de vorige
jaren waren toen er openlijk over dat seksueel misbruik werd gedebatteerd en
nog geen klein beetje. Waren die slachtoffers toen niet hier, zaten die op een
andere planeet? Waarom konden die toen niet uit de anonimiteit komen en nu wel?
Of hebben we hier te maken met een zoveelste circuit van extra inkomsten? En zo
zullen er nog wel enkele vragen zijn.
Ik heb zo de indruk dat de papenvreters
schrik hebben dat ze hun momentum aan het verliezen zijn. Datzelfde geldt ook
voor de aanvallen op Mgr Léonard, die weliswaar als geen andere de kunst
verstaat om iets controversieel te zeggen op het verkeerde moment, maar die in
elk geval zegt waar hij op staat. Geen watje zoals Daneels, zijn voorganger, die
eerder een exponent was van de lijdende Kerk, niet van de strijdende zoals
Léonard dat wél is.
Zelfs op de Paus kan men tegenwoordig weinig
vitten. Men heeft wel getracht hem meteen in diskrediet te brengen o.w.v. een
eventuele passiviteit tijdens de militaire dictatuur in zijn Argentinië, maar
ook dat verhaal is doodgebloed. Erg, hé?
Ik vraag me echt af, wat voor meerwaarde
heel die papenvreterij heeft. Was een bewind van de vrijmetselaarsloge beter
geweest? Zeker niet voor Vlaanderen, want die logebroeders hebben nooit iets
verwezenlijkt voor ons landsdeel en moeten ook nu nog de wet van de Franstalige
vrijmetselaars ondergaan. So what?
---
En om toch in de kerkelijke sfeer te
blijven, nog dit: Wilfried Martens is met zijn Miet getrouwd voor de Kerk. Dat
kon, omdat zijn eerste vrouw recentelijk overleden was en hij dus officieel weduwnaar
geworden is. Op zijn kerkelijk huwelijk waren er ook drie van zijn kinderen. Niet
uit zijn eerste huwelijk, maar uit een tweede, dat alleen voor de wet had
plaatsgevonden en waarover nu zedelijk in ware sovjet stijl gezwegen wordt als
had het nooit plaats gevonden. Nu, iedereen doet met zijn leven wat hij
wil,maar als men door het leven wil
gaan als een voorganger van een christelijke partij (én als voorzitter van de
Europese Volkspartij EVP - waartoe ook Martens CD&V behoort), zou het
toch wel iets kieser geweest zijn als de ooit Vlaamsgezinde studentenleider dat
tweede kerkelijk huwelijk in sourdine had laten plaatsvinden, i.pl.v.
uitgebreid voor de cameras, waar het niet meer was dan een hypocriete
bedoening.
Als reactie op mijn blog van 25 dezer over
de dure duurzame energie, merkt lezer Stefan op, dat Amerika zal moeten
terugkomen op het ontginnen van schaliegas en olie, omdat de winning ervan het
grondwater zou bevuilen en het ten koste zou gaan van het milieu en dat er in
Amerika en Canada al stemmen opgaan om dit te verbieden.
Dat laatste klopt, maar tot nu toe moet er
nog steeds bewezen worden dat die ontginning vervuilt en daarmee bedoel ik:
serieus vervuilt. Want elke ontginning van ertsen, gassen en oliën vervuilt.
Zie maar wat voor problemen ze nog maar hebben in Noord-Nederland met de
ontginning van hun aardgas en dan wil ik het nog niet hebben met wat gebeurt
met oliewinningen in bv Nigeria. Of recentelijk nog in de Golf van Mexico. Tot
nu toe moet er nog altijd een eerste geval van ernstige vervuiling i.v.m. het
ontginnen van schaliegas en olie plaats vinden.
Nu is elke vervuiling er wel een te veel,
maar ondertussen verspelen wij wel een serieus deel van onze economische en
industriële ontwikkeling, in Europa in het algemeen en in dit land in het
bijzonder. Het dreigement dat een deel van onze chemie naar de States zou
kunnen vertrekken, is jammer genoeg reëel. Wie dat niet gelooft, leest maar
eens het weekblad Trends van deze week, waar liefst drie artikels daaraan gewijd zijn,
of The Economist.
Bij ons is de kernenergie al zo goed als
afgeschreven. Voor steenkool krijgt men geen vergunningen meer. De gascentrales
worden de ene na de andere gesloten omdat ze niet meer rendabel zouden zijn en
de groene stroom overleeft dank zij massale staatsondersteuning en subsidies,
die echter worden doorberekend aan bedrijven en verbruikers. Zoals men hier nu
bezig is, zullen we over enkele decennia wel een groene economie hebben, maar
geen industrie meer en dat kan toch niet de bedoeling zijn.
Zoals ik reeds schreef in mijn blog van 10
januari, is de kans groot dat we nog een hete lente gaan meemaken, zeker nu er
van de gebruikelijke hete herfst niets is inhuis gekomen. De situatie op de arbeidsmarkt is nu eenmaal verre van
gunstig en dat geldt zowel voor werkgevers als werknemers. Het feit dat men de
gelijkschakeling van de statuten van arbeiders en bedienden waarschijnlijk
nooit tegen 8 juli klaar zal krijgen, is een open deur intrappen. De schuld
daarvoor ligt bij alle partijen, die het verzuimd hebben te doen, toen het overal in
de ons omliggende landen plaats vond: dertig tot veertig jaar geleden.
Ondertussen zijn de kosten en de lonen zo erg gestegen dat het inderdaad een
dure grap zou kunnen worden, vooral in deze slecht conjuncturele tijd. De
kans is dan ook groot dat het nu enkele duizenden arbeidsplaatsen gaat kosten (In het
economisch vakblad Trends sprak men zelfs van 10.000). Dat gisteren alleen
het ABVV daartegen betoogd heeft, is gewoon het gevolg van het feit dat de
stakerskas van het ACV, na het Dexia avontuur, niet veel meer voorstelt.
Hilarisch was dan helemaal, dat men echt staakte bij Nike*. Het Amerikaanse
bedrijf, dat zelf de statuten wél al heeft aangepast, lijdt nu schade, alleen
omdat de werknemers nog maar denken dat ze hun nieuw statuut er gaan
kwijtspelen. Als men straks gaat staken voor alles wat men nog maar denkt dat
er kan gebeuren, dan kan men er best helemaal mee ophouden.
Dat er veel meer syndicale actie was in
Wallonië dan in Vlaanderen, is ook de normaalste zaak van de wereld. Als ze ten
zuiden van de taalgrens het woord grève nog maar horen, ligt alles plat. Dat
gebeurt in Vlaanderen (nog) niet, buiten nu bij Nike dan. Toch gaat het in
Vlaanderen ook helemaal niet zoals men zou willen. Ook de Vlaamse lente blijft
uit. Van het fameuze Vlaanderen In Actie (VIA) blijft ook niet veel over, als
de minister-president zelf moet toegeven dat amper 38% van de 337(!) projecten
positief evolueert. Vlaanderen verliest zijn plaats binnen de Europese topregios
en zijn export naar Noord-Amerika en Azië daalt, terwijl bv de Nederlandse
stijgt.
Wat men in dit verhaal meestal niet hoort is
de vraag, wat Vlaanderen extra zou kunnen doen, mocht het kunnen beschikken
over de twaalf miljard euro (12.000.000.000!), die het elk jaar via transfers
moet afgeven aan de meest stakende regio. En dan wil men nog dat datzelfde
Vlaanderen daarenboven de federale regering komt depanneren bij de overdracht
van de in de laatste staatshervorming afgesproken bevoegdheden. En wat denk je dat er zou
kunnen bereikt worden, mocht men eindelijk eens stoppen met de import van
armoede die wij blijven meemaken. Als men op deze weg verder gaat, komen we er
nooit en wordt het angstig afwachten wat de generaties na ons nog zullen
overhouden van het luxe leventje dat wij al bij al gekend hebben. Als we niet
opletten wordt het over and out.
* In
tegenstelling tot wat men zou denken, is de naam Nike geen Amerikaans, ook al
wordt het zo als naaikie uitgesproken. Nike is de naam van een Griekse godin
uit de oudheid, de godin van de zege. De Griekse uitspraak is niekei.
Men moet echt geen specialist ter zake zijn
om te weten dat al die groene, duurzame en hernieuwbare stroom waar men mee
bezig is, handenvol geld kost. De prijs van de elektriciteit die ermee wordt
opgewekt volstaat niet om zelfs maar de investeringen ervan te financieren. Er
zijn al een paar van die zoveel belovende firmas over de kop gegaan en
blijkbaar gaat het ook niet goed met het in de hemel geprezen Electrawinds, het
favoriete speeltje van o.m. Vande Lala uit Oostende, ook verantwoordelijk voor
de Noordzee (!).
Het bedrijf, met een kasstroom van zowat 30
miljoen euro, heeft momenteel 233,3 miljoen euro schulden op zijn operationele
activiteitenen bijna 130 miljoen op
zijn holding. Deze schulden zijn o.m. het gevolg van een hele reeks overnames
en nieuwe projecten op gebied van wind, zonne-energie en biomassa. Helemaal
gortig wordt het als men weet dat het bedrijf wel beheerd wordt door enkele
privé personen, die nog steeds de meerderheid van de aandelen hebben, maar dat de
grote investeerders politiek verbonden zijn. Dat gaat van de federale overheid,
het Vlaams Gewest en de GIMV tot niets minder dan de Gemeentelijke Holding
nota bene: een bedrijf in vereffening sinds het Dexia debacle. Om Electrawinds voorlopig te
redden, heeft het bedrijf weer vers kapitaal nodig en wordt het al langer hoe
onduidelijker hoe het daaraan zal geraken op een ogenblik dat uitgerekend al die
met de politiek gelieerde bedrijven vanuit de diverse regeringen niet op vers
geld moeten rekenen, zelfs niet via Vande Lala, die al meer spookkastelen op
zijn naam heeft. Denk maar aan zijn Zilverfonds dat de kosten van de
vergrijzing ging opvangen.
Men zou denken, dat men zo stilaan geleerd
zou hebben uit dit doorhollen from here to eternity, maar dat is blijkbaar niet
het geval. Ze gaan nu immers beginnen met proeven om parken met energieboeien
tussen de windmolens in zee aan te leggen. Een eerste prototype is eergisteren
in Oostende, toevallig weer de thuishaven van Vande Lala, te water gelaten. Het
gevaarte van zon 25 tonheeft tot nu
toe 3,7 miljoen euro gekost, waarvan twee derden betaald werden door het IWT,
een zoveelste overheidsinstantie die zgz innovatiesteun ter beschikking
stelt. Verder wordt de mogelijkheid geopperd te gaan investeren in Roemenië, Bulgarije
en Servië, stel u voor, zogezegd omdat er voor die landen interesse is bij de
Wereldbank. Misschien kan men daarvoor wel enkele contacten leggen via de plaatselijke
Roma waarvan er o.m. in Gent massas te vinden zijn!
Ondertussen gaan de Amerikanen verder met
het ontginnen van schaliegas en schalieolie, iets waarvoor men in Europa de
neus ophaalt, maar waardoor de Amerikaanse energiekosten dramatisch gezakt zijn
(gas kost er nog een derde van de prijs in Europa) en ze een deel van onze
bedrijven uit de markt zullen prijzen of zelfs naar zich zullen toe trekken,
zoals zopas nog op de Tv journaals verteld werd door een vertegenwoordiger van
onze chemie-industrie.
Het is niet de eerste keer dat ik dit
schrijf, maar we gaan ons nog blauw betalen aan die groene stroom.
I.v.m. de hele discussie over nog maar
eens de hoofddoek, deze keer in de gemeenteraad van Boom, lijkt het er wel op
dat men in dit land geen andere problemen meer heeft en dat niet zij, maar
wij ons zullen moeten aanpassen. Ik wil me niet uitspreken over de al dan
niet grondwettelijkheid voor het dragen van zon kopvod (dixit Wilders) als politiek
verkozene, maar wel over een zekere vijfde colonne die resoluut voor zij
kiest en tegen wij. Een schoolvoorbeeld daarvan kregen we gisteren te lezen
in De Standaard, aan de hand van eigen redacteur Joël De Ceulaer in een column
op de laatste bladzijde. Hij haalt daarin Chris Morel, de vader van Marie-Rose,
aan. Een man die voor zijn vroegere werkgever, Alcatel, de hele wereld heeft
afgereisd. Morel zegt o.m. dat hij in de Alcatel fabrieken in Turkije nooit
meisjes met een hoofddoek heeft gezien en vraagt zich dan ook af, waarom
meisjes die hier dan wél dragen. Daarop reageert De Ceulaer letterlijk als
volgt: De vraag is niet of die moslimas met hoofddoek zich al aangepast
hebben. De vraag is of Chris Morel en die Boomse burgemeester zich wel willen
integreren in het Vlaanderen van vandaag. M.a.w. volgens De Ceulaer moeten
niet zij, maar wij ons aanpassen.
Om die De Ceulaer even te situeren, die was
enkele jaren geleden - de moderator in een Tv-debat tussen Filip De Winter en
Aboe Jaja, die, nog vóór het debat begon, verklaarde dat Jaja in zijn pink meer
verstand had dan De Winter in zijn hele lijf. Waarop De Winter opstond en er
helemaal geen debat meer kwam. De Ceulaer werkte toen voor Humo, voor wie
eventueel vragen heeft naar zijn politieke geaardheid .
De Ceulaer is trouwens geen uitzondering in
onze poco media. Toen men, vlak na de bomaanslagen in Boston, nog niet wist wie
het zou kunnen gedaan hebben, haalde men er op het VRT journaal hun Amerika
specialist bij, een zekere Bjorn Soenens, die in de eerste uitzending daarover
meteen wist te vertellen dat het deze keer niét om Moslims zou gaan maar om
blanke Amerikanen, want het was die dag Patriot Day en Boston is de plaats
waar de historische opstand van de Tea Party uitbrak. Op Canvas was men zinnens
die avond verder in te gaan op dat Tea Party thema, tot bleek dat er enkele
verdachten waren met een eerder donkere huidskleur. De uitzending tegen extreem
rechts werd dan toch maar tijdig afgeblazen
We zitten hier in dit landje met een echte
multiculturele vijfde colonne, die er een duivels genoegen in schijnt te
scheppen om het eigen nest te bevuilen. En dat gebeurt dan in zgz
kwaliteitskranten en op een openbare omroep die gefinancierd wordt met het
geld van de belastingbetaler
In Italië, het land van de comedia
dellarte, zijn ze heel wat gewend, maar wat er zich dit jaar al heeft
afgespeeld is toch overtreffende trap. Na de verkiezingen, waarbij een zootje
ongeregeld achter een komiek aanliep en die 25% van de stemmen bezorgde, leek
het niet meer mogelijk een nieuwe regering te vormen. Buiten de zgz Vijf
Sterren Beweging van Beppe Grillo (Jef de krekel) waren er nog twee grote
blokken: die van de gezamenlijke linkse partijen onder leiding van oude rot
Bersani en deze van de uit de politieke as herrezen Silvio Berlusconi. Deze
laatste was bereid water in zijn Italiaanse wijn te doen, maar Bersani achtte
het beneden zijn waardigheid daarop in te gaan.
Daar hield het niet bij op, omdat er dit
voorjaar ook nog eens een president verkozen diende te worden in de Trans-Alpijnse
laars. Dat gebeurt daar door het parlement. Na zes stemmingen was er nog steeds
geen uitverkorene, maar wel enkele grote verliezers, zoals bv Romano Prodi,
ooit voorzitter van de Europese Commissie. Tijdens die geheime stemmingen bleek
verder dan zon kwart van de linkse verkozenen niet voor de eigen kandidaten had
gestemd, wat een zoveelste blaam was voor topman Bersani.
En toen kwam de deus ex macchina,
Italiaanser kan moeilijk: Giorgio Napolitano, de zittende president, 87 lentes
jong en in een vorig leven ooit communist, stelde zich na lang aandringen
opnieuw kandidaat voor een tweede ambtstermijn. Nooit eerder gebeurd en dan
haalde hij het nog bij de eerste stemming, dank zij de steun van zowel
centrumlinks als centrumrechts én van het partijtje achter Mario Monti, de
chouchou van de E.U., maar niet van de Italianen.
Voor Bersani werd het allemaal teveel en de
man is ondertussen afgetreden als hoofd van verenigd links. De kans is groot
dat hij zal worden opgevolgd door Matteo Renzi, burgemeester van Firenze en pas
37, die het eerder tegen Bersani moest afleggen bij de socialistische voorzittersverkiezingen.
Mijn pronostiek is dan ook dat Renzi en
Berlusconi het, na het stilzwijgend akkoord over de nieuwe president, het ook
eens zullen worden voor de vorming van een nieuwe regering, waarbij eerstgenoemde
premier wordt. Misschien mag zelfs Monti dan weer meespelen, al was het maar om
Europa te vriend te houden.
Misschien wordt Giorgio II wel de oudste
president ooit, al moet hij wel rekening houden met Robert Mugabe, momenteel 89,
al zal hij daar liever niet mee vergeleken willen worden 'Chi vivrà, vedrà', zoals Johannes-Paulus II het verwoordde.
Kutmarokkaantjes. Als ik me niet vergis,
werd deze benaming ook al gebruikt door zowel Pim Fortuyn als door Yves
Desmedt, zeg maar door heel het politieke spectrum. Waarom zou ik ze niet gebruiken? De uitvinder ervan was de
Amsterdamse wethouder (schepen in t Vlaams) Rob Oudkerk en heeft betrekking
op jonge Marokkanen waarmee we in onze lage landen niets anders dan last en
dolhebben. Dat is feitelijk niets
nieuws en het hele gedoe rond dat soort jongelui dat, al dan niet gebrainwasht,
Rambo gaan spelen in Syrië is de zoveelste episode in onze zgz multiculturele
ontwikkeling. Ik begrijp niet dat zo velen zich daar zorgen over maken. De
ouders, vrienden en sympathisanten die het allemaal zien gebeuren, hebben er
nooit iets aan gedaan en doen het ook nu niet. Zij willen wél dat ónze
overheden hún problemen met die knapen oplossen. De wereld op zijn kop.
Het heeft allemaal te maken met opvoeding,
of beter: met niet opvoeding. Allochtone jongens (in poco taal jongeren') mogen
thuis zowat alles en dan zie je wat ervan komt. Komt nog daarbij dat ze thuis meestal
alleen de taal van hun moederland spreken en naar Tv-programmas uit datzelfde
moederland kijken om nog maar te zwijgen over de taal die ze in hun moskees te
horen krijgen. Een taal leert men als kind. Wie thuis de taal niet hoort die
gesproken wordt in het land waarin men woont, zal ze nooit goed onder de knie
hebben. Wie de taal niet echt machtig is, zal een achterstand op school oplopen,
niet alleen in het Nederlands, maar ook in de andere vakken die in het
Nederlands gegeven worden. Wie op die manier niet aan een middelbaar diploma
geraakt, zal ook nooit slagen in het hoger onderwijs of aan de universiteit. Maar
ook wie gewoon wil gaan werken, zal problemen blijven krijgen omdat geen zinnig
mens iemand in dienst neemt die zich niet voldoende bij zijn medewerknemers kan
verstaanbaar maken. In sommige beroepen kan dat zelfs gevaarlijk zijn.
Wie wil integreren in een ander land, moet
zich aanpassen, moet de taal grondig leren en moet deelnemen aan het dagelijkse
leven. Al eens een allochtoon gezien in een museum? In de opera? In een bibliotheek? Op een boekenbeurs? Als dat al het geval was, dan was het de klassieke uitzondering dien de regel bevestigt. Voor dergelijke evenementen heeft
men zelfs geen talenkennis nodig, maar ook daar doen ze niet aan mee. Hoogstens
gaan ze naar het voetbal en dan nog dikwijls om er heibel te veroorzaken.
We moeten ophouden met groepen uit onze
samenleving te blijven pamperen, als ze zelf niet bereid zijn mee te
werken. Laat ze maar vertrekken, hier hebben we er ook niets aan.
Met de regelmaat van een klok duiken er in
onze media berichten over Wallonië op die vertellen dat het daar, economisch
gesproken, beter gaat dan in Vlaanderen. Op zichzelf vind ik dat niet erg. Het
kan maar best beter gaan met Wallonië. Hoe meer mensen men daar aan het werk
krijgt, hoe minder transfers er moeten plaatsgrijpen, althans dat is de
theorie. Als puntje bij paaltje komt blijft het jammer genoeg steeds Vlaanderen
die voor allerlei kosten extra mag opdraaien.
De vooruitgang die momenteel in Wallonië
gemaakt wordt, is er wel degelijk. Alleen is het niet moeilijk vooruitgang te
maken in een regio die zo ver achter staat. Het kan dan tenslotte niet anders dan
de goede richting uit. Ondanks alle hoera geluiden zijn er in het zuiden van
dit land echter nog altijd zon kleine 200.000 werklozen (194.865, om precies te
zijn). In Vlaanderen, met dubbel zoveel inwoners, zijn dat er maar 162.260. Om
het plaatje compleet te maken: in Brussel 75.538, maar met slechts één zesde
van het aantal inwoners van Vlaanderen. Vergeten we daarenboven niet, dat
Vlaanderen, met 60% van het totaal aantal inwoners in dit land, wel nog altijd voor
meer dan 80% van de uitvoer tekent en het is die export die onze welvaart moet
verzekeren. Er zal dan ook nog veel water door Samber en Maas moeten stromen alvorens Wallonië
ergens op een normaal West-Europees niveau kan gesitueerd worden.
---
In het kader van de hervorming van de
Senaat, volgens het zgz Vlinderakkoord, kwam Armand De Deckèr (MR), voormalig
voorzitter van die Senaat, jammeren omdat wat er van die vergadering straks nog
overblijft, niet eens meer rechtstreeks verkozen wordt. Dictaturen hebben ook
geen Senaat, moppert hij. De man heeft daar een punt. Wie echter A zegt, moet
echter ook B zeggen. Democratieën hebben elders ook geen zes regeringen en
zeven parlementen. Als wij ons systeem willen vergelijken, dan moeten we dat
doen met het hele systeem en niet met enkele onderdelen die in dit geval De
Deckèr goed uitkomen. Ik ben het er zelfs mee eens dat de oplossing van het
Vlinderakkoord een slechte oplossing is. Men had de Senaat nl helemaal moeten
opdoeken. Nu blijft er een praatbarak over voor gebuisde politici, met alle
structurele kosten die dat met zich meebrengt. In een latere confederale staat
of wat men er ook van wil maken hebben we helemaal geen Senaat meer nodig,
evenmin als provincieraden en nog een hele rits instellingen die alleen maar
goed zijn in het kader van de electorale vriendjespolitiek.
Doorbraak, het maandblad van de Vlaamse
Volksbeweging (VVB) begint met een gratis webstek die min of meer los zal staan
van het maandblad en geleid zal worden door Peter De Roover, al lang een bezige
bij in de Vlaamsnationale nieuwsgaring. Ooit was hij al eens gestart met een Vlaams
weekblad, Punt genaamd, maar dat werd een mislukking. Het was ook letterlijk
een valse start met vooraan ophet
eerste nummer een foto van Verhofstadt Hopelijk heeft Peter daarmee zijn lesje
geleerd, dan kan het straks alleen maar beter worden. De Doorbraak
nieuwswebsite zal de Vlaamse ontvoogding op de voet volgen en daarin ook links
Vlaanderen betrekken, wat geen slecht idee is. Bij een eventuele Vlaamse
ontvoogding of onafhankelijkheid zal links hoe dan ook meespelen. Liever linkse
Vlaamsgezinden dan linkse belgicisten.
Laat ons hopen dat het nieuwe initiatief
niet alleen succes zal hebben, maar dat het ook een aansporing zal worden om
eindelijk eens een echte Vlaamse uitgave binnen de huidige politiek correcte
media, waarvan Vlaanderen toch geen heil mag verwachten en die daarenboven te uitgesproken
links zijn. Dat laatste kwam dezer dagen nog eens tot uiting in de negatieve
commentaren over Margaret Thatcher. In de Standaard, waarop ik een abonnement
heb, bij gebrek aan beter, verschenen liefst drie artikels van PvdA+ mensen
(Nigel Williams, Tom de Meester en een zekere Monika Triest, die haar
achternaam zeker niet gestolen heeft). Een eenzaam artikel van Mia Doornaert
pro Thatcher, werd de dag erop al afgeschoten door e.o.a. geleerde professor,
die het te rechts vond. De meeste van die mensen hebben Thatcher
waarschijnlijk zelfs niet eens meegemaakt als volwassenen. Wat weten zij van de
jaren vóór Thatcher, toen de vakbonden in het Verenigd Koninkrijk de wet spelden,
toen er nog amper drie dagen per week werd gewerkt, toen de closed shop de
regel was? Wie niet bij een vakbond was kreeg geen werk, wie uit de vakbond
stapte verloor zijn werk. Thatcher heeft wel degelijk haar land gered, zoals
huidig premier Cameron dat verwoordde. Dit niet willen erkennen en meehuilen
met het gepeupel, zoals onze media heel stoemelings gedaan hebben, is laf en
dom.Dat er op de begrafenisdag zo goed
als geen protest meer was, leek voor de meeste van onze kranten en Tv-zenders zonder
meer zichtbaar een teleurstelling.
Van dergelijke media, verlos ons Heer! Laat
ons hopen dat de Doorbraak nieuwswebsite een eerste stap in de goede richting
zal zijn.
Tot voor kort leek de baan van burgemeester
dé droomjob van elke Belgische politieker te zijn. Denk maar aan Quicky en
Magnette, twee ogenschijnlijke coming men in de eigen partij, die hun
ministerpost lieten staan om burgemeester te worden in respectievelijk Kortrijk*
en in een door corruptie geteisterd Charleroi. De Wever werd burgemeester
van Antwerpen, job die hij op voorhand al verklaarde niet te zullen opgeven na
wat voor uitslag ook bij de volgende moeder aller verkiezingen in 2014.
Als men de laatste weken een beetje het
nieuws volgt, zal het wel opgevallen zijn dat de grootste klagers op die
ogenblik wel de burgemeesters van allerlei steden zijn. Op kop Lewie Lawijt van
Leuven, die niet nalaten kon uitgerekend de Vlaamse regering verantwoordelijk
te stellen voor het gebrek aan toelagen, subsidies en ander lekkers. Jammer
voor hem, volgt zelfs zijn eigen partij hem daarin niet. De burgemeester die de
wereld ons benijdt, Daniel Termont van Gent voor wie dat nog niet zou weten,
staat ook al een tijdje aan de klaagmuur. De man die tot voor kort zijn
collegas burgemeesters in Aalst, Dendermonde en last but not least
Antwerpen dacht de les te moeten spellen, heeft een probleem met de bedelarij
in zijn progressief bestuurde stad. Hij dacht dat op te lossen door aan
illegale, vreemde, door mensenhandelaars uitgebuite bedelaars GAS-boetes op te
leggen. Blijkt dat niet te realiseren, omdat die sukkelaars geen adres zouden
hebben. M.a.w. men kan in Gent een boete ontlopen door wettelijk niet in orde
te zijn.
Zelfs de burgeroorlog in Syrië zit onze
burgervaders dwars. De kandidaat jihad-strijders blijken nl hoofdzakelijk uit
Brussel en de Vlaamse steden te komen. De Wever zal wel nooit gedacht hebben
zich daarmee bezig te moeten houden. Gelukkig krijgt hij in deze zaak de steun
van SP.aer Bonte uit Vilvoorde en Open VLDer Somers uit Mechelen, zodat hij tenminste
hiervoor moeilijk kan worden aangevallen door de linkse oppositie in zijn
koekenstad, die er een spelletje van gemaakt heeft al zijn beslissingen te ridiculiseren, daarin moedig gesteun door de poco media.
Kortom, burgemeester blijkt toch niet meer de
droomjob te zijn die ze misschien ooit was. Vooral sinds het opdrogen van
enkele financieringskanalen (gemeentefonds, Dexia e.d.) is het gedaan met
sinterklaas spelen voor de eigen achterban. Nu de gemeentelijke verkiezingen
pas achter de rug zijn kan een burgemeester zich wel veroorloven hier en daar
de vinger op de knip te houden, maar populair zal niemand daarbij nog worden.
* Kan men
de Kortrijkzanen nu Quickburgers noemen?
Na het schrappen van het woord allochtoon
in Gent, gaat men nu in Mechelen hetzelfde doen met OCMW. Mechels schepen
Koen Anciaux (broer van) vindt OCMW een te zwaar beladen woord en wil het nu
sociaal huis noemen. Als t kind maar een naam heeft zeggen ze bij ons. Het
is trouwens niet de eerste keer dat de benaming voor die dienst verandert.
Vroeger heette die Commissie voor Openbare Onderstand (den openbare
onderstand in de volksmond) en dat vond men op een zeker ogenblik ook een te
zwaar beladen woord. Over x-aantal jaren zal dat met dat sociaal huis niet
anders zijn.
Sociaal huis blijkt trouwens geen
uitvinding te zijn van Koen Anciaux. Het bestond al in Oostende, Puurs en
Erpe-Mere. Het verschil met de vroegere verandering is, dat men het toen meteen
voor het hele land veranderd heeft en dat COO, OCMW of hoe men het ook wil
noemen, straks overal anders kan genoemd worden. Het is hier nog niet
ingewikkeld genoeg in dit landje.
Er is trouwens nog iets meer aan dat naam
veranderen. Men geeft zo stilaan de indruk dat men de problemen kan oplossen
door enkel de naam ervan te veranderen of gewoon dood te zwijgen, zoals men dat
in Gent denkt te geloven. Het doet zon beetje denken aan al die politieke partijen
van dit land die ook om de haverklap van naam veranderen. Meestal gebeurt dit
echter omdat de zaken niet draaien zoals men zou willen. Misschien kan men in
Gent ook het woord bedelaar schrappen? Weeral een probleem minder in de zo
progressieve stad van burgemeester Termont, die de wereld ons benijdt
Busje komt zo, ook nu nog in Hasselt, maar
men zal er voortaan wel voor moeten betalen. Daarmee is een punt gezet aan het
alles moet gratis beleid van Steve Stevaert en zijn Limburgse aficionados. Nu
ook de gemeenten de tering naar de nering moeten zetten, is zowat iedereen het
er over eens dat gratis niet bestaat. Er is altijd wel iemand die voor de
kosten moet opdraaien en in de zgz Stevaert doctrine was dat de belastingbetaler.
U en ik, dus.
Het Stevaert tijdperk kan men nog het best
vergelijken met dat van de pas overleden Hugo Chavez van Venezuela. Allebei
communist tot in de kist, allebei vrienden van Fidel Castro en zijn
proletarisch Cuba en allebei hebben ze de gemeenschap laten opdraaien voor het
betalen van de fratsen die zij hebben uitgehaald. Aan beider rijk is een einde
gekomen. Aan dat van Chavez een definitief , aan dat van Stevaert een politiek.
Waar is de tijd toen Yves Desmedt in De
Morgen Stevaert God noemde? Burgemeester, volksvertegenwoordiger, minister,
partijvoorzitter, provinciegouverneur, het was hem allemaal nóg niet genoeg.
Tot hij ergens tegen de muur van het Peter Principe* aan knalde, er nog een aanklacht
tot chantage bij kwam (chantage door een, godbetert, Marokkaanse vrouw,
multicultuur waarschijnlijk!) en een deelname aan een havenproject in Vietnam
(nóg iets met een communistisch tintje!). Bart Dobbelaere, journalist bij De
Standaard waar ze Stevaert zeker niet links lieten liggen (doordenkertje),
vatte het mooi samen: Als men vandaag Steve is God googlet, komt men uit
bij een zekere Jobs!. Waarbij hij verder schrijft: Alles wat de God uit
Hasselt ooit in goud heeft veranderd, is weer lood geworden. De SP.a op kop
Sic transit gloria mundi.
* Elke
werknemer in een hiërarchie zal gewoonlijk opklimmen, tot hij zijn niveau van
incompetentie bereikt heeft. In de loop van de tijd zal iedere plaats
gewoonlijk ingenomen worden door iemand die niet voor zijn taak berekend is.