De
N-VA gaat in de tegenaanval na de kritiek die de partij de laatste tijd had
gekregen, o.a. over de heisa in Turnhout, de wapendealer in Brussel die
stoemelings in de partij was geraakt, de poging om Jan Jambon letterlijk en
figuurlijk zwart te maken en de ongelukkige tussenkomsten van het ongeleid
projectiel dat Bracke heet. Als reactie daarop, om te vermijden dat de
kiescampagne een vuile campagne wordt en ook om het politiek momentum te kapen,
heeft de partij nu de sociaal-economische ontwerpteksten van haar aanstaande congres vervroegd
bekend gemaakt. Blijkbaar is ze daarin ten volle geslaagd, want zowat alle politieke
commentatoren en partijen zijn erover gevallen. Wat ze beoogt op
sociaal-economisch vlak, weten we al, wat het gaat worden op institutioneel
vlak, zullen we vandaag te horen krijgen.
Over wat we al weten, m.b.t. het sociaal-economische, zijn er feitelijk
geen grote verrassingen. De partij zegt al lang dat Di Rupo een
belastingregering is (en geen sociaal-economische hervormingsregering, zoals
Elio het zelf stelt) en dat de N-VA die belastingen omlaag wil, zowel voor de
burger (de personenbelasting) als voor de ondernemingen (de
vennootschapsbelasting). Beide behoren bij de hoogste van Europa en - zeker in Vlaanderen - krijgen we er in verhouding niet veel voor terug. Niemand kan
daar tegen zijn. Nu kunnen de liberalen wel zeggen dat dit feitelijk hun
programma is, de vraag is dan wel waarom zij er zelf nooit iets serieus aan
gedaan hebben. De doelstellingen van de N-VA zijn inderdaad vrij liberaal, feitelijk een
terugkeer naar de idealen van de Verhofstadt van de eerste drie
burgermanifesten. De bedoeling moet dan wel zijn dat die geen tweede keer
misbruikt zullen worden om straks het tegenovergestelde te doen. De liberalen
hebben ter zake in Vlaanderen het vertrouwen verloren, de N-VA heeft nog het
voordeel van de twijfel.
De
staatsuitgaven voor een legislatuur bevriezen, moet kunnen. Leterme heeft ook
een hele tijd met twaalfden gewerkt en dat lukte ook. Zon bevriezing zou voor
Vlaanderen drie tot vier miljard euro per jaar kunnen opbrengen. Daarmee kan
men al iets compenseren, mocht dat nodig zijn. Vergeten we niet dat de
deelstaten met de zesde staatshervorming al een deel bevoegdheden bij krijgen
die niet volledig gefinancierd zijn. In Vlaanderen kan men zich daar
terecht zorgen over maken, voor Brussel en Wallonië zal dat nog erger zijn,
gewoon omdat die twee regios er financieel slechter voor staan en o.a. meer
schulden hebben, zelfs in absolute cijfers
Kortom, er zal vanaf vandaag over e.e.a. nog een aardig woordje
gedebatteerd worden, waarbij we rustig kunnen stellen dat de
verkiezingscampagne lang en zwaar zal zijn. Het zal tenslotte echter de kiezer
zijn die zal moeten weten wat hij wil. Ondertussen heeft de N-VA echter de
leiding in de eerste ontsnapping en dreigt het voor de gezamenlijke
concurrentie een lange achtervolging te worden.
In
mijn blog van zondag, over de stinkend rijke PSers, had ik het reeds terloops
over het feit dat Laurette Onkelinx vindt dat de Belgacom-baas Didier Bellens*
ziekelijk verslaafd is aan geld. Als uitspraak van een minister van
Volksgezondheid t.o.v. een partijgenoot kan dat tellen. De normale reactie
daarop, die velen zich stellen, is: waarom zet men de man dan niet af? Wel, dat
gebeurt niet, omdat die ziekelijke geldwolf ervoor zorgt dat de staat aan het
overheidsbedrijf Belgacom jaarlijks een flinke cent overhoudt. Men zou haast
kunnen stellen dat de Belgische staat ziekelijk verslaafd is aan Belgacom. Er
is echter ook een tweede reden. Mocht men Bellens ontslaan, dan is men
verplicht hem een miljoenenbonus uit te betalen. Bellens valt nl niet onder de
nieuwe regeling waarbij topambtenaren in overheidsdienst niet meer dan 290.000
mogen verdienen en als uitstapbonus niet meer mogen krijgen dan één jaar loon. Bellens heeft daar geen last van. Voor hem en nog een paar protegés werden daar in de nieuwe wet de gebruikelijke Belgische uitzonderingen gemaakt.
Wie dacht, dat na de grote schoonmaak in Charleroi, de PS een cleane
partij is geworden, is eraan voor de moeite. Er blijkt nu nog zon rotte appel
in de partijmand te liggen, onder de naam van ene Pascale Peraita, topvrouw van
de daklozenorganisatie Samusocial, die er tijdens de winter voor zorgt dat
daklozen in Brussel een onderkomen krijgen. Terwijl het gros van de Samusocial
medewerkers vrijwilligers zijn, die hun werk doen voor letterlijk amper een
appel en een ei, blijkt madame Peraita een loon te krijgen van een kleine
200.000 euro plus allerlei premies en een riante onkostenvergoeding, waarvan ze
misbruik zou maken (voor o.a. snoepreisjes). Ze kwam in 2001 al eens in de problemen wegens financieel
wanbeheer, werd toen afgezet, maar daarna weer opgevist. Ook het nieuws van
haar buitensporige verloning kwam aan het licht via een onderzoek naar nieuwe onregelmatigheden
in de Samusociale boekhouding.
Daar houdt het trouwens niet bij op. Madame Peraita heeft de ambitie om haar
mentor en partijgenoot Yvan Mayeur in Brussel op te volgen als voorzitter van
het OCMW, in de hoofdstad een miljoenenbusiness. Dit noemt men de kat bij de
melk zetten. Vernoemde Mayeur zelf is de gedoodverfde kandidaat om Freddy
Thielemans (ook al PS) op te volgen als burgemeester van Brussel stad
Voor de petite histoire: Yvan Mayeur was de eerste man van de PS
volksvertegenwoordigster die zich de dag van vandaag (de tweede) madame Rik
Daems (Open VLD) mag noemen. Om maar te zeggen dat het daar een wereldje apart
is, om beleefd te blijven.
* Bellens werd bij de RTL Group ontdekt
door niemand minder dan Elio Di Rupo, toennog voorzitter van de PS
Nadat vorige week bekend werd, dat er bij de laatste (gemeentelijke) verkiezingen
meer dan één miljoen kiesgerechtigden niet bij de stemlokalen was komen opdagen,
was het te verwachten dat iedereen daarover eens zijn mening zou verkondigen.
Voor wat de partijen betreft, kwam het er op neer dat alleen CD&V en SP.a
vóór stemplicht en tégenstemrecht zijn,
maar dat alle andere partijen (75% a.u.b.) vinden dat we met het huidige
systeem er best mee op houden. In de Zevende Dag werd daarover gedebatteerd, waarbij
bleek dat de twee partijen die alles bij het oude wilden laten, geen serieuze
argumenten (meer) hadden.
In
de Zevende Dag kregen we zowaar CD&Ver Steven Vanackere nog eens te zien
en te horen. De man heeft pas nog een boek geschreven, dat misschien in
politieke middens gelezen wordt, maar dan ook alleen maar daar. Het lijkt erop
alsof de man rekent op een politieke terugkeer, wat ik hem af zou raden. De
mensen houden niet van losers. Hij heeft zijn kans gehad en kon het niet aan.
Zo simpel is dat. Even simpel was trouwens zijn uitleg dat mensen het leuk
zouden moeten vinden als ze in de file staan aan te schuiven. Daarbij haalde
hij het voorbeeld aan van mensen die aanschuiven voor e.o.a. ticketverkoop. Hij
had er even goed de winkels van de vroegere Sovjet Unie kunnen bijhalen, waar
men ook steeds moest aanschuiven. Dat laatste gebeurde mede om de mensen in t
oog te kunnen houden en in het gareel te laten lopen.
Kathleen Van Brempt (SP.a) vond dan weer dan het huidige systeem
democratischer is. Men had haar kunnen voorwerpen (maar zoiets gebeurt niet
op de linkse VRT) dat dit land, samen met Griekenland (maar dat is geen
voorbeeldland) en Luxemburg (dat, volgens De Gaulle, zelfs géén land was), nog
het enige ter wereld is waar nog een stemplicht geldt. Zijn al die andere westerse
landen op deze aardbol dan ondemocratisch? Trouwens, wat is er democratisch aan
iets in stand te willen houden waar driekwart van de eigen politieke partijen tégen
zijn?
Het kan trouwens nog hilarischer. Bij de vorige gemeenteverkiezingen had
de federale minister van Justitie zelfs vooraf gezegd, dat wie niet ging
kiezen, daarvoor niét zou beboet worden. Van hypocrisie gesproken! Als men dit
systeem aanhoudt zou men dus, volgens de wet, moéten gaan stemmen, maar wordt
men, volgens de minister die de wet zou moeten doen naleven, daarvoor niet
bestraft. Dubbelzinniger en Belgischer kan moeilijk.
Als er geen stemplicht zou zijn, dan is het aan de politieke partijen om
ervoor te zorgen dat de politiek interessant genoeg blijft om de mensen aan te
zetten tot stemmen. En aan wie zich daarover zorgen maakt, omdat het vooral de
mensen van allochtone afkomst zouden zijn die dan niet zouden gaan stemmen
(buiten Gent dan, want daar zijn geen allochtonen meer!), raad ik aan eens na
te gaan hoeveel allochtonen hier bv naar musea gaan of naar andere culturele
activiteiten zoals de opera of het festival van Vlaanderen. Gaat men zich daar
dan ook druk over maken of is het alleen maar te doen om de extra stemmen die
die bevolkingsgroepen zouden kunnen opleveren?
Belasting ontduiken is altijd een Belgische sport geweest, maar het
wordt de laatste tijd steeds moeilijker. De belangrijkste reden hiervoor is de
digitalisering, waardoor zowat alle mogelijke gegevens kunnen uitlekken, ook
die van de banken en hun klanten. Dat laatste werd nog eens duidelijk met de
data die De Tijd in haar bezit heeft gekregen van klanten van HSBC uit
Zwitserland*, die door de bank zelf zouden zijn aangeraden hun geld voor de
Belgische fiscus te verstoppen via e.o.a. offshore business. Vergeten we niet,
dat het hier niet gaat om Janneke en Mieke, maar om superrijken, waaronder
nogal wat diamantairs. Wat in de HSBC zaak wel de aandacht trekt, is dat er ook
een Belgische minister van staat onder de sjoemelaars zit. Dat zijn die mensen
die, als ze sterven, een staatsbegrafenis krijgen, zoals Wilfried de evidente
nog pas. De sjoemelaar van staat heet Roger Lallemand en is van PS signatuur.
Ge weet wel: de partij die vecht voor de belangen van de kleine man, maar
waarin het principe links lullen en rechts zakken vullen weliger tiert dan in
welke andere partij ook.
Die Lallemand blijkt nl niet de eerste rijkaard te zijn binnen de PS die
geld zat schijnt te hebben. Deze week nog raakte bekend dat Paul Furlan, Waals
minister voor Lokale Besturen en Toerisme, zon 44.000 euro heeft geschonken
aan een theaterfestival in de Franse Alpen. Dat geld komt niet uit eigen zak,
maar uit hetzelfde pakket waaruit men ook bv de verliezen van Francorchamps
bijpast (6 miljoen euro dit jaar!). Maar die Furlan blijkt in het dorpje Le
Grand-Bornand, waar dat festival plaats grijpt, ook al een appartement te
bezitten en gaat daar jaarlijks skiën. Ook geen proletariër, dus.
En
er zitten in die PS nog meer superrijken. Denk maar aan wijlen papà Daerden,
in de eigen partij kameraad Porsche genoemd, die buiten die bolide ook nog
wel wat vastgoed bezat, zelfs in Frankrijk (waar hij die beroerte trouwens
kreeg) en die, samen met zoon Frédéric, een revisorenkantoor had, dat in
opspraak kwam wegens belangenvermenging met de PS). Frédéric is nual Europarlementslid, burgemeester ergens
rond Luik en krijgt van de PS nog het lijsttrekkerschap voor de komende Europese
verkiezingen er bovenop. Largent fait la guerre.
Daarmee
houdt het trouwens niet op, want zelfs Laurette Onkelinx, die zich regelmatig
voordoet als de engelbewaarder van onze sociale zekerheid en geen kans onbenut
laat om met geld van de belastingbetaler te smijten, zit er warmpjes in. Die
tante heeft een officieel adres in Schaarbeek, waar ze al twee keer zonder
succes getracht heeft burgemeester te worden, maar woont feitelijk bij haar
(tweede) man, advocaat Marc Uyttendaele, een van de toppleiters van dit land.
Het koppel bewoont een riante villa in Lasnes, de duurste gemeente van
Waals-Brabant en een van de duurste van het hele land. Diezelfde Laurette heeft
geen goed woord meer over voor Belgacom-baas Bellens, die volgens haar
verslaafd zou zijn aan het geld. Nogal logisch, als ge weet dat Bellens ook al van
PS signatuur is.
Proletariërs aller landen, verenig u en betaal maar best uw
belastingen, want uw leiders, les Prolétairs Superriches, kunnen de centen
goed gebruiken in dienst van het volk, natuurlijk.. .
*HSBC wordt in onze media voorgesteld als
een Zwitserse bank, maar is dat niet. De Hongkong Shangai Banking Company,
zoals de voluit geschreven naam luidt, is van Britse origine. De heisa die er
nu daaromtrent is, gaat om de Zwitserse afdeling van deze bank.
Jongens, jongens, wat een veropenbaring: Jan Jambon heeft twaalf jaar
geleden, als vertegenwoordiger van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), een
toespraak gehouden bij een jubileumviering van het Sint-Maartensfonds, een
organisatie die zich ontfermde over Oostfrontstrijders, die de Tweede
Wereldoorlog en de Belgische repressie overleefd hadden. Mensen wier grootste
misdaad erin bestond in al hun jonge idealistische dromen ten strijde te trekken
tegen het communisme, dikwijls daartoe aangemoedigd door de plaatselijke pastoor. Tien jaar te vroeg. Zij, die dat tien jaar later nog eens
overdeden en naar Korea tegen diezelfde communisten gingen vechten, werden bij
hun terugkomst gevierd als helden. Een mens moet wat geluk hebben in het leven.
De Romeinen wisten dat al: Vae victis, wee de overwonnenen.
Dat Jambon op die vergadering aanwezig was, is nu geen nieuws meer. Dat
hij er toen niet op aangesproken werd, had te maken met het feit dat Johan
Sauwens, CVPer en kandidaat minister er ook was. Die was zelfs al 25 jaar lid van
dat Sint-Maartenfonds (dat in 2006 ophield te bestaan) en kreeg toen bakken kritiek over zich. Sauwens was een BV,
Jambon toen een nobele onbekende, die bij geen enkele partij was aangesloten
(De N-VA bestond toen nog niet). Hij zou later trouwens nog eens in opspraak
komen bij de belgicisten. Hij ondertekende in 2005 mede het Warande Manifest
voor een onafhankelijk Vlaanderen, stel u voor! Of zijn familie tijdens de
oorlog een Duitse scheper had, wordt waarschijnlijk nog onderzocht!
Alle gekheid op een stokje, dit is nieuws om mee te lachen, ware het
niet dat het deze keer niet uit de linkse hoek komt, maar uit de uiterst
rechtse, terwijl het uitgerekend onze linkse poco media zijn die er veel
misbaar over maken. Het Nieuw-Solidaristisch Alternatief (N-SA)* pakte ermee
uit en beschuldigt Jambon van kazakdraaierij t.o.v. de Vlaamsnationalisten. Volgens mij schieten deze lui op de verkeerde
vijand. Nu is het zo dat heel wat Vlaamsnationalisten inderdaad niet gelukkig
zijn met de dikwijls dubbelzinnige koers die de N-VA vaart, maar we zullen
daarmee moeten leven, zeker tot aan de verkiezingen van mei 2014. Dan zal het
zaak zijn zoveel mogelijk stemmen te halen voor de Vlaamse zaak, maar wie niet
akkoord gaat met de N-VA heeft een alternatief: Het Vlaams Belang. Beide
partijen moeten zien zoveel mogelijk kiezers van de traditionele partijen weg
te halen, niet van elkaar. Slechts zo bestaat de kans om tot een Vlaamse
meerderheid te komen in het regionale parlement en pas dan zal er klare wijn
kunnen geschonken worden.
* N-SA, toevallig ook de afkortingen van dat
Amerikaanse afluistercentrum dat niet uit het nieuws is weg te slaan, is zon
beetje de rechtse afspiegeling van de PvdA op links. De groep kwam even in het
nieuws, toen ze van Bart De Wever de toestemming kreeg om op 1 mei te gaan
betogen in Borgerhout. Vóór het zover was, had Bart die toestemming echter weer
ingetrokken. Jammer, want dan hadden we de (bloed)neuzen kunnen tellen!
Vorige week heb ik in de cinema toevallig nog de voorstelling
(live vanuit Covent Garden) meegemaakt van Don Quichot, het ballet naar de gelijknamige wereldberoemde
roman van Cervantes. Nu blijkt dat wij ook een Vlaamse versie hebben van het
verhaal van de man van La
Mancha. Daarin vecht men echter niet tégen windmolens, maar
ervoor. Electrawinds, het bedrijf dat bij aanvang een zoveelste succesverhaal
scheen te worden in de groene stroomsaga, is al een tijdje wanhopig op zoek
naar vers geld om zijn kolossale schulden (men spreekt van enkele honderden
miljoenen euro!) af te kunnen betalen. Net zoals dat andere groene verhaal, dat
van de zonnepanelen*, dreigt het hier slecht af te lopen, tenminste toch voor
de oprichters ervan. Groene stroom mag dan wel de energie van de toekomst zijn,
zonder massale overheidssteun en subsidies is ze nog steeds niet leefbaar. Het
mag al een klein wonder heten dat Electrawinds nog bestaat en dat dankt het
bedrijf uit Oostende aan de plaatselijke keizer, de peetvader van de NMBS en de
stichter van het eveneens zo goed als failliete Zilverfonds. Ik ga zijn naam
hier niet geven; de lezer mag drie keer raden.
Dank zij de politieke steun uit Oostende kreeg Electrawinds geld van zo
goed als elk overheidsfonds: de Gemeentelijke Holding (ondertussen zelf in
vereffening!), DG Infra, Gimv, Gimv-XL, PMV (Participatiemaatschappij voor
Vlaanderen), FPIM (Federale Participatie en Investeringsmaatschappij) én de
banken Belfius, BNP Paribas Fortis, ING en KBC. Die laatste groep heeft 44
miljoen tegoed waarvoor nog deze week een oplossing moet komen. De verzameling
overheidsfondsen zit er voor een klein 140 miljoen mee tussen.
Ondertussen was Electrawinds koortsachtig op zoek gegaan naar een nieuwe
partner en vond die in Colruyt, zowat de grootste Vlaamse investeerder in de
windmolenparken op zee. Daar dit bedrijf het totaalbedrag toch een beetje aan
de hoge kant vond, maakte het een akkoord met een Japans conglomeraat, dat al
eigenaar is van een materialenfabriek in Genk, van Hanssens International
Transmissions en referentie-aandeelhouder bij Daikin (niet toevallig ook al in
Oostende). Dat akkoord leek in kannen en kruiken in zoverre dat minister-president
Peeters de Japanners al feliciteerde met de deal. Er kwam echter een kink in de
kabel in de vorm van een omgekeerde deus ex macchina, een die het probleem niet
oploste, maar het nog erger maakte: een energiebedrijf dat Aspiravi heet. Dat
laatste is een verzameling van liefst 95 Vlaamse steden en gemeenten en blijkt
een voorverkooprecht te hebben waarvan het gebruik wil maken. Dat alles maakt,
dat heel die deal met Colruyt op losse schroeven is komen te staan en Kris
Peeters een flink gezichtsverlies lijdt t.o.v. de Japanners.
Alsof bovenstaande nog niet erg genoeg was, is er nóg een kandidaat
redder zich komen melden in de persoon van Duco Sickinghe, de Hollander die
Telenet uit de problemen heeft gehaald en daardoor stinkend rijk is geworden.
Als koele noorderling smeedt die echter het ijzer als het heet is en stelt hij
keiharde voorwaarden. Nu maar zien, hoe heel dat verhaal gaat aflopen. Feit
blijft dat heel dat groene stroomverhaal tenslotte zal betaald worden door de
eindafnemer van de energie, u en ik dus, al dan niet via de belastingen en dit
met dank aan o.m. die knappe koppen uit Oostende en de man daar achter de
schermen.
(Ook Jo Cornu, de nieuwe baas van de NMBS zit mee in het bestuur van Electrowinds...).
*De
saga van de zonnepanelen werd gelanceerd door ene Patrick Decuyper, die vooral
in het nieuws kwam toen hij de voetbalploeg van Oostende kocht en Zulte
Waregem wou verhuizen naar het Antwerpse Kiel. Daarvan kwam niets in huis,
evenmin als van zijn zonnepanelenbedrijf Enfinity, dat ook zo zwaar in de
schulden geraakte dat hij het tenslotte letterlijk voor een appel en een ei
moest verkopen (één dollar!) aan een Amerikaanse firma. Medeslachtoffer van
deze deal was Marc Coucke van o.m. Omega Pharma, die mee geïnvesteerd had in
Enfinity en daardoor liefst acht miljoen euro (320.000.000 Bfr!) verspeelde
Na
de eindeloze discussies over de geluidsnormen in en rond Brussel, krijgen we nu
die over de windnormen. Staatssecretaris voor mobiliteit Wathelet heeft er nl
niets beters op gevonden dan die windnormen aan te passen. Waarvoor dat goed
is, mag Joost weten, want ze blijken enkel en alleen voor Zaventem te gelden,
niet voor de andere Belgische luchthavens en helemaal niet buiten dit land,
waar men de internationale richtlijnen volgt, de zgz Icao-norm. Die norm zegt,
dat landen en opstijgen met een rugwind mag tot 5 knopen (9km/uur), windstoten
inbegrepen. Wathelet gaat die voor Zaventem nu uitbreiden tot liefst 12 knopen,
dit ondanks het protest van pilotenverenigingen en luchtverkeersleiders.
De
nieuwe regeling volgens Wathelet betekent nl een gevaar voor het luchtverkeer.
Met een rugwind boven de 10 knopen (dus minder dan wat we maar de Wathelet-norm
zullen noemen) heeft geen enkel vliegtuig nog enige operationele
veiligheidsmarge. Daarmee stelt hij piloten, bemanning, passagiers én omwonende
bloot aan een veiligheidsrisico. Waarom doet die man dat?
De
uitleg is heel eenvoudig en typisch Belgisch electoraal. Hij verplaatst
hiermee het vliegtuiglawaai van het dunner bevolkte Waals Brabant en de rijke,
overwegend franskiljonse Oostrand naar de dichtbevolkte Brusselse agglomeratie
en de Vlaamse Noordrand. Eigen volk eerst, francofone versie. Dat de door de
nieuwe regeling ontstane omleidingsroutes ook economisch niet verdedigbaar zijn
(hoger kerosineverbruik, vertragingen, plus verhoging van het lawaai en de
luchtvervuiling), daar veegt Wathelet Jr zijn voeten aan. Het zou trouwens de
eerste stommiteit niet zijn in zijn familie: Wathelet Sr was destijds de
minister van Justitie die Dutroux vervroegd vrij liet, met de gevolgen die we
allen kennen
Kijk, dat de Waal Wathelet dergelijke communautaire fratsen uithaalt, is
zijn eigen verantwoordelijkheid. In de Kamercommissie Infrastructuur, waar de
zaak eergisteren besproken werd, werd er wel tegen geprotesteerd door o.m. N-VA
en CD&V, maar dat is niet voldoende. In de plenaire vergadering moeten de
Vlaamse partijen een dergelijk roekeloos voorstel eenvoudig wegstemmen.
Indertijd heeft CD&V al eens vruchteloos geprobeerd de al even ridicule
wetgeving omtrent de geluidsnormen van groene Isabelle Durant te bestrijden.
Toen zat de partij echter in de oppositie (tegen paarsgroen). Nu ze mee in de
federale regering zit, zou het des te pijnlijker zijn mochten de tsjeven weer
eens met de dood in het hart een wetswijziging goedkeuren die voor de Vlaamse
bevolking van de Rand schadelijk is, die effectief mensenlevens in gevaar zou
kunnen brengen en die ook ingaat tegen de principes van het Vlinderakkoord, dat
heel duidelijk stelt dat de veiligheid bij het vliegverkeer primeert. Het is
feitelijk te gek voor woorden dat uitgerekend een week na de vliegramp bij Namen een
federale staatssecretaris een bom legt onder de luchtverkeersveiligheid van de
grootste luchthaven van het land.
Amper drie jaar nadat de fraudezaak bij KB-Lux op een sisser was
geëindigd door een procedurefout, is het weer van dattem. De gelukkige, die nu
aan een zware boete en een gevangenisstraf ontsnapt, is zelfs een echte
Belgische prins (nee, niét Lorenzo!), die ervan beschuldigd werd eind jaren
negentig winsten van zon drie miljard oude Befkes niet te hebben aangegeven,
waardoor hij ongeveer de helft van dat bedrag op zak kon houden. De man zat
enkele maanden in voorhechtenis, betaalde een borg van 1,5 miljoen euro en
krijgt nu ook dat geld terug. De hoofdreden, waarom ook deze zaak toch op een
sisser is uitgelopen, is omdat men een getuige onder ede heeft ondervraagd, wat
niet zou mogen want en nu komt het verdachten hebben in dit land het recht
om te liegen en kunnen derhalve niet onder ede ondervraagd worden!*
Aan deze zoveelste onverkwikkelijke juridische zaak zitten nóg een paar
typisch Belgische kantjes. Zo was het proces eerst begonnen in Antwerpen door
substituut-procureur Van Calster (dezelfde die door zijn meerderen opzij werd
gezet in de diamantaffaire, nog zon zaak met een reukje) en verhuisde alles
naar Brussel, omdat het merendeel van de 43(!) beschuldigden Franstalig was**.
Verder vond de vrouwelijke rechter, dat BBI-directeur Karel Antonissen, die
zich ook in deze zaak had vastgebeten, dit te hardnekkig had gedaan en veel
meer gedaan had dan wat een ambtenaar gevraagd wordt. M.a.w. madame la juge
vindt dat een ambtenaar hier niet te hard mag werken!
Tenslotte blijkt, dat een aantal niet toevallig Vlaamse bedrijven, die
met de fraude te maken had, reeds jaren geleden met justitie een minnelijke
schikking had getroffen en dat geld nu dus niét terugkrijgt. De gekende
geschiedenis die zich herhaalt: Vlamingen, die de wetten naleven, betalen. Franstaligen,
die de wetten omzeilen, niet. Wie zei daar weer dat we het communautaire best
voor enkele jaren de ijskast in zouden moeten zetten? Alles is hier
communautair. Als men in dit land wil frauderen, doet men dat best op grote
schaal, maakt men het zo ingewikkeld mogelijk (het kan niet gek genoeg zijn) en
zorgt men ervoor dat het proces in Brussel of Wallonië plaats vindt. De kans
dat men daar veroordeeld wordt is te verwaarlozen. België lijkt zelf wel een
procedurefout te zijn.
---
Bovenstaande rechtszaak is trouwens niet de enige die deze week ongedaan
wordt gemaakt wegens een procedurefout. Het hoeft zelfs niet eens om geld te
gaan. Ook de man die aan de basis lag van de onlusten in de Houthalense allochtone
wijk Meulenberg en tenslotte toch werd aangehouden, is weer vrijgelaten, ook al
wegens een procedurefout. De reden waarom men de man kwam arresteren waarmee
de hele heisa begonnen is was, omdat hij zich had moeten aangeven bij de
gevangenis wegens een vroegere veroordeling. M.a.w. die crimineel hoorde op dat
moment in de cel te zitten en wordt nu, na wat er daar allemaal gebeurd is,
terug op vrije voeten gesteld, zonder dat er verder onmiddelijk gevolg wordt
gegeven aan zijn eerste veroordeling!
*De KB-Lux zaak strandde op een geënsceneerdehuiszoeking, op touw gezet door het Belgische
gerecht. Onze justitie moet zowat de Belgische variant zijn op de Italiaanse
comedia dellarte!
**Iets
dergelijks gebeurde ook in de zaak van de Bende van Nijvel. Die werd ook
onttrokken aan het Vlaamse gerecht van Dendermonde en belandde in Charleroi,
waar het dossier in een kast stof bleef vergaren. Tot iemand opmerkte dat ze
riskeerde te verjaren en de hele gerechtelijke mallemolen sindsdien weer draait,
waarbij gerecht en politie nu elkaar beschuldigen van malversaties
Het gaat niet goed met onze samenleving. Tot dit besluit moet men wel komen
n.a.v. een peiling over de Vlaamse gezondheidszorg. Die kwam nl tot de
vaststelling dat 4 op de 10 Vlamingen 85-plussers geen levensnoodzakelijke
behandeling van 50.000 euro meer gunnen en dat een behandeling waarbij een
comapatiënt een jaar langer in leven kan blijven, ook niet meer hoeft voor 6 op
de 10. Dat laatste getal haalt men ook bijna als het erom gaat een terminale
patiënt twee maanden extra leven te gunnen. Getallen om even stil van te
worden.
Nu
is het wel zo, dat de peiling werd afgenomen door de socialistische mutualiteiten,
waarschijnlijk hoofdzakelijk bij haar eigen leden, doorgaans gelijkgezinden.
Eenzelfde peiling door de christelijke zuil, die in Vlaanderen veel groter is
(kijk maar naar de groene vlaggen bij betogingen van de witte sector) zou
waarschijnlijk andere, meer gedogendere cijfers gegeven hebben. Ook al de gaan
de Vlamingen niet meer massaal naar de kerk, het godsdienstgevoel en de
kerkelijke traditie zit er nog altijd diep in. Een voorbeeld daarvan is het weekblad
Kerk & Leven, dat bijna 300.000 abonnees telt, mensen die misschien
allemaal niet meer naar de kerk gaan maar toch voeling willen blijven houden
met wat er gebeurt in hun parochie.
Dat alles neemt niet weg, dat er in onze gezondheidszorg flink met geld
gesmeten wordt en dat er daar veel kan bespaard worden, maar dan wel zonder dat
men met zon drastische en bijna onmenselijke oplossingen af moet komen. Het
doet een beetje denken aan de vroegere DDR, waar de doorsnee burgers het land
niet uit mochten, maar de gepensioneerden wel. Daarbij hoopte het regime dat
zich ook socialistisch noemde dat ze niet zouden terugkomen naar hun
paradijs en op die manier geen pensioen meer hoefden uitbetaald te krijgen.
De
cijfers van de enquête van de socialistische mutualiteiten, die er zelf pijnlijk
van geschrokken zijn, zijn in de eerste plaats tekenend voor de mentaliteit van
links Vlaanderen - een minderheid in ons gewest - en gelden zeker niet voor heel Vlaanderen.
De titel in De Standaard Vlaming wil besparen op bejaarden en terminaal
zieken is dan ook misplaatst, zoals wel eens meer gebeurt met krantentitels
die in de eerste plaats voor sensatie willen zorgen.
In
de politiek wordt het deze week zoals in de duivensport bij slecht weer: wachten. Wachten op
wat er nu eindelijk gaat gebeuren met de uitwerking van de zesde
staatshervorming, wat er nog zal beslist worden om de loonkloof met de
buurlanden te dichten en wat voor reactie er van Europa zal komen op de
zoveelste versie van de Belgische begroting.
Het kan immers niet zijn, dat men aan de uitwerking van de
staatshervorming niets zou doen, omdat enkele prominenten' van de federale
meerderheid gezegd hebben dat ze daar na 2014 nog tijd genoeg voor zullen
hebben. Vijf jaar desnoods.
Het weinige dat beslist is om het concurrentievermogen van onze
bedrijven te versterken, is een lachertje. Bedrijven blijven failliet gaan en
werknemers ontslaan met als hoofdreden dat ze niet meer kunnen concurreren,
zelfs niet met de buurlanden. Iedereen heeft nu al dikwijls genoeg gezegd, dat
de lasten op arbeid moeten verlaagd worden, maar niemand doét er iets aan.
Europa zal de nieuwste federale begroting wellicht aanvaarden. Vraag is
alleen maar, hoe lang het weer zal duren voor Vande Lala's planbureau erbij uitkomt dat er toch
weer e.o.a. cijfertje niet klopt en men wéér geld zal moeten gaan vinden.
Helemaal leuk wordt het welles-nietes spel tussen de gewesten over wie
de Europese boete van tien miljoen euro gaat betalen door het niet naleven van
een wet van 1991, i.v.m. de waterzuivering. Bij een eerste controle, in 1998,
bleek er nog niets gebeurd te zijn. Bij de tweede, in 2011 (zeg niet dat er
geen tijd genoeg was) bleek alleen Vlaanderen in orde te zijn. Zelfs nu, in
2013, zijn er nog 5 Waalse steden die alleen op papier in orde zijn. Ik ga aan
dat spelletje zwartepieten niet meedoen, maar deze zaak, waarin Europa het
federale België op het matje roept terwijl het gaat om een interne gewestelijke
materie, toont nog maar eens aan dat alles in dit land communautair is en blijft.
Wie denkt het communautaire na de verkiezingen van volgend jaar in de ijskast
te kunnen zetten, maakt zichzelf dan ook maar wat wijs.
Ik
ben geen sportfanaat (meer) en wat ik er nog vanaf weet komt meestal van wat ik
zie (en hoor) tijdens de Tv-journaals. Soms vraag ik me toch af hoe ge bepaalde
toestanden in onze sport aan buitenstaanders verkocht kunt krijgen. Neem nu dat
verhaal van De Flandrien. Voor een buitenstaander, zeker een buitenlander,
is dat een Vlaming, maar bij ons in de wielersport blijkt dat niet het geval.
De Flandrien van een bepaald jaar is nl niet de beste Vlaamse renner, maar de
beste Belgische van dat jaar. Het kan dus ook een Oostkantonner zijn of een
Waal zoals een paar jaar geleden nog Philippe Gilbert, die dan nota bene
dan nog kritiek had op de Vlaamse leeuwenvlaggen!
De
Flandrien van 2013, gekozen door de renners zelf, is Greg Van Avermaet geworden,
die verrast was van de uitslag, maar de trofee verdiende op grond van constante goede prestaties gedurende het
hele seizoen, met als hoogtepunt zijn winst in de Ronde van Wallonië!
---
Als ik het goed begrepen heb, zit er in de nationale selectie van
Wilmots één (1) speler uit de Belgische nationale competitie, de zgz Jupiler
League, nl Gillet die voor Anderlecht speelt en bij de nationale ploeg normaal
bankzitter mag zijn. In De Standaard van donderdag 19 oktober kwam daarover een
rake opmerking van Pierre Kroll, Waal en huiscartoonist van Le Soir. De man
schrijft af en toe een column in de Vlaamse (nou, ja) krant en is iemand die de
zaken ook de communautaire vrij goed kan relativeren. Over het Belgisch
voetbal schrijft hij: Een land dat al zijn beste voetbalspelers ziet vertrekken
naar buitenlandse clubs, doet me meer denken aan Ivoorkust of Kameroen dan aan
Duitsland of Nederland. Touché, zou ik zeggen!
Als gevolg van een herschikking van de vaarroutes op Azië en een
operationeel samengaan van drie van de grootste containerreders ter wereld (Het
Deense Maersk, het Franse CMA-CGM n enhet Zwitsers-Italiaanse MSC), wordt het aantal containerverbindingen van
bovenvernoemde reders verminderd van negen naar acht. Opmerkelijk daarbij is,
dat dit o.m. als gevolg heeft dat de haven van Antwerpen het aantal verbindingen
ziet stijgen van drie naar vier en daarmee zowat op gelijke hoogte komt met
Rotterdam, steeds i.v.m. de reders waarvan sprake. Tegelijk daarmee zullen er
ook steeds grotere containerschepen de haven van de koekenstad aandoen en wordt
ze daarmee voor één gecombineerde containerdienst de eerste aanloophaven in
Europa. De belangrijkste reden waarom Antwerpen en bv niet Zeebrugge (dat
trafiek gaat verliezen) meer containerverbindingen gaat krijgen, is het feit
dat de stad zon 80 km
landinwaarts ligt, wat evenveel kilometers op weg naar de eindbestemming
uitspaart. En laat dat wegvervoer nu juist het zorgenkind zijn van Antwerpen en
zijn omgeving. Uitgerekend deze week konden we zowat elke dag ellendig lange
verkeersopstoppingen vaststellen, zowel rond Brussel als rond Antwerpen, die
volgens Touring Wegenhulp het land meer dan zes miljoen euro schade hebben
berokkend. Het is dan ook meer dan ooit tijd dat er dringend iets positiefs
gebeurt i.v.m. de Oosterweelverbinding. Als straks immers zal blijken dat al
die extra containers in extra files terecht komen, is het helemaal niet zeker
dat die nieuwe trafiek een lang leven zal beschoren zijn.
Oosterweel is trouwens niet het enige zorgenkind van de Vlaamse
regering. Uplace, het Schipdonkkanaal, het stadion van Club Brugge, de nieuwe gevangenis
van Dendermonde, een hospitaal in Vilvoorde en dan vergeet ik er
waarschijnlijk nog enkele -, het zijn evenveel problemen die maar niet van de
grond lijken te komen door een combinatie van Nimby, politiek gekibbel en bureaucratische
belemmeringen. Als de toekomst van onze regio in de logistiek moet komen te liggen,
zou er zo stilaan wel iets mogen gaan gebeuren. Niet alle bedrijven zijn zo
vriendelijk als Nike om ergens tegen Limburg te gaan investeren.
Gelukkig is er ook goed nieuws. Quicky, oud minister van Pensioenen en
daarvoor staatssecretaris voor Administratieve Vereenvoudiging, waarbij hij de
Kafka site uitvond, heeft dé oplossing: Zet Maggie op mobiliteit en de files
zullen tenminste aangepakt worden, twittert hij. Het lijkt wel dat big Maggie
de deus ex macchina van de Belgische politiek gaat worden. Ze wordt met de dag
populairder en heeft in alle bescheidenheid haar eigen zelfs haar geheim prijs
gegeven: Ik pas gewoon de wet toe, zegt ze. Waarbij men dan moet constateren
dat dit inBelgië een hele prestatie
moet zijn. De wet niét toepassen lijkt hier inderdaad soms eerder de normale
gang van zaken
In
mijn blog van maandag 14 dezer, vertelde ik van econoom Peersman die stelde dat
de beste oplossing voor de loonhandicap de indexsprong was, maar - bij gebrek
daaraan - de tweede besteeen interne
fiscale devaluatie. Niet iedereen blijkt het daarmee eens te zijn en dat is
ieders goed recht. Ik vind het wel veelbetekenend dat Johan Van Overtveldt, toch
niet de eerste de beste als hoofdredacteur van Trends, in zijn intro artikel
van deze week, Peersman bijtreedt.
Een
fiscale devaluatie, zegt Van Overtveldt, is een daling van de relatieve
loonkosten, door de lasten op arbeid te verlagen. Hij verwijst daarbij naar de
devaluatie van de Belgische frank in 1982 door de Rooms-blauwe regering
Martens. Ook toen bleken de relatief te hoog opgelopen loonkosten de hoofdreden
te zijn van de financiële malaise waarin het land zich bevond. En net zoals
toen, zijn het vooral de socialistische partijen die er ook nu niet mee akkoord
gaan. Het grote verschil is, dat ze toen in de oppositie zaten en nu in de federale
regering de lakens uitdelen. Dat Laurette Onkelinx de loonkostenhandicap met
onze buurlanden schat op 1 tot 3 procent, noemt Van Overtveldt absurd. Volgens
hem bedraagt die minstens 10%. Op een totale loonmassa in de private sector van
135 miljard euro, gaat het dan ook om minstens 13,5 miljard. Ook Jan Jambon,
fractieleider van de N-VA in de kamer, heeft gelijk wanneer hij zegt dat de zo
geprezen relance maatregelenvan Di Rupo ter zake hoogstens 1 tot 2% bedraagt (volgens
Voka zou het zelfs maar 0,7% zijn!). Het gesprek dat de federale regering op 6
november zal hebben met de gemeenschappen, wordt dan ook cruciaal om eindelijk
eens iets te doen aan de ongelijke middelen waarmee onze exportgerichte
economie moet concurreren. Het kan gewoon niet zijn dat er in al onze
omliggende landen serieuze maatregelen zijn genomen inzake vergrijzings- en
andere kosten en wij er vanaf zouden komen met het tot op de draad versleten
knip en plakwerk van Di Rupo.
Staatsschuld. We weten er in België alles van en maken ons druk om de
financiële situatie van dit land, de faillissementen, de kosten van de
vergrijzing en sociale zekerheid, de ontslagen, de armoede en ga zo maar door. In
Amerika dachten ze daar iets op gevonden te hebben. Ze stelden een
schuldenplafond in, waarboven de staat geen geld meer zou kunnen bijlenen. Wat
baat echter zon plafond, als je het om de haverslag kan verhogen? Daar zijn ze
over there ondertussen ook achter gekomen, nadat het plafond eerder misbruikt werd
als een politiek chantagemiddel. Een financiële meltdown is er nog niet echt
vermeden, alleen maar uitgesteld en voorlopig krijgen democraten en
republikeinen enige ademruimte om het probleem onder controle
te krijgen en dat is broodnodig. Want het zgz rijkste land ter wereld zit met
een staatsschuld van bijna 17.000 miljard dollar ( 510.000 miljard oude Befkes:
in volledig uitgeschreven cijfers: 510.000.000.000.000!). Die schuld is daar sinds 1981 zo ongeveer
vertwintigvoudigd. Een gevolg van hogere sociale uitgaven, onnodige belastingverminderingen
(uitsluitend voor de steenrijken), de bankencrisis en het oorlog voeren. Er zal
daar dus meer nodig zijn dan dat platform nog maar eens op te trekken.
Als dat probleem niet opgelost geraakt, zal niet alleen de Verenigde
Staten daaronder lijden, maar zowat de hele wereldeconomie. De dollar is nu
eenmaal de eerste globale reservemunt en een dramatische ontwaarding ervan zal
overal voelbaar zijn. Als men ziet hoe daarover in de Amerikaanse politiek
gebekvecht wordt, kan men zich toch vragen stellen waar het gezond naartoe is gevlogen in 'the land of the free'. Straks gaan we de six-pack politiek van de E.U. nog
als lichtend voorbeeld voor de wereldeconomie moeten prijzen.
Di Rupos State of the Union was een mager
beestje, een anti-climax eigenlijk. Dat kwam gedeeltelijk door ze en week uit
te stellen (mijnheer moest toen naar Kroatië om er de Rode Duivels aan te
moedigen!), maar ook omdat men ongeveer al wist wat hij ging vertellen en dat
was grotendeels misplaatst hoera geroep. De zesde staatshervorming is dan misschien
goedgekeurd, ze moet nog voor het grootste deel worden uitgewerkt. De
staatsschuld blijft rond de 100% van het bbp en kan elk ogenblik exploderen als
het met Dexia weer fout zou lopen, want dat zou meteen een gat in de begroting
kunnen maken. De bedrijven blijven mensen afdanken (gisteren waren er weer twee
in het nieuws) en de faillissementen blijven toenemen. De relance is een
lachertje geworden, waarbij het concurrentievermogen van onze bedrijven
misschien hoop en al met 1% zal toenemen en de kloof met onze buurlanden dan
nog steeds 10 tot 15% bedragen zal.
Di Rupo noemt dit in zijn beleidsverklaring
het Belgische recept en daarmee heeft hij feitelijk nog gelijk ook (veel
beloven en weinig geven doet de Belg in vreugde leven). Jammer genoeg werkt dat
recept niet en ook dat is geen nieuwigheid. Werkt er dan niets goed in dit
land? Toch wel: de Rode Duivels spelen (dank zij de nodige import) beter dan
ooit te voren, een Belg haalde een Nobelprijs en een andere won de Iron Man op
Hawaii. Maar daar heeft Jan-met-de-pet weinig aan. De steeds grotere groep
mensen die in dit land onder de armoedegrens komen, zal het een zorg zijn.
Als er iets merkwaardigs te vinden was in Di
Rupos goed-nieuws-show, dan was dat zijn verklaring dat de uitwerking van de
zesde staatshervorming nog vijf jaar kan duren. Toevallig unisono met de
diverse paarse verklaringen van de laatste dagen. Hopelijk worden het weer geen
puinhopen, zoals wijlen Pim Fortuin destijds correct voorspelde.
In
de Zevendag Dag was er zondag nog eens een debatje tussen de voorzitters van de
vier grootste Vlaamse partijen. Daarbij werd door Tobback Jr en Rutten gesteld,
dat er in een volgende federale legislatuur geen sprake kan zijn van
communautaire initiatieven en dat het vijf jaar lang alleen over
sociaal-economische themas zal gaan. Dit is niet iets dat ze zelf hebben
uitgevonden, want het werd recentelijk ook voorgesteld door Didier Reynders. Men
kan dus stellen, dat Paars het tenminste daarover eens is. In de gekende
CD&V-traditie liet Beke in datzelfde debat het achterste van zijn tong niet
zien. Zoals steeds, wedden op twee paarden. Kon ook moeilijk anders, want Kris
Peeters is het daarmee niét eens.
Als alleen dat sociaal-economische toch zo belangrijk is, waarom hebben
de paarse partijen, die ook in de huidige federale regering zitten, daar nu nog
steeds niets aan gedaan? Wie gelooft dat zij straks gaan doen, wat ze evengoed nú
zouden kunnen, maar niét doen? En dat is nog maar een eerste vraag.
Het feit dat dit land er sociaal-economisch
niet goed voor staat, is mede het gevolg van de schaamteloze wegwerppolitiek
van Paars/Groen en Paars tijdens de regeringen Verhofstadt. Toen verging het de
wereldeconomie wel goed en had men de staatsschuld voor een groot deel kunnen
afbouwen. Dit is niet gebeurd en Verhofstadts actieve welvaartstaat heeft de
problemen alleen maar erger gemaakt doordat het genie uit Gent in de eerste
plaats het programma van de PS heeft uitgevoerd en hijzelf zijn Vlaamse idealen
verloochend had. Dat uitgerekend de paarse partijen nu weer met zon verhaal
afkomen, is haast hilarisch te noemen.
Tenslotte is het in dit land onmogelijk aan politiek te doen zonder in
botsing te komen met het communautaire. Alles is hier communautair.
Wie dat echt zou willen omzeilen, moet eerst alle vetorechten, grendels,
alarmbellen en verplichte meerderheden afschaffen. Een consensusdemocratie
zoals we de onze graag noemen, is een draak met vele koppen en werkt gewoon
niet, zij het misschien in noodsituaties. Tenzij men België zelf een constante
noodsituatie zou willen noemen. Zoals Ben Weyts (N-VA) het formuleerde, zal het
straks in Vlaanderen inderdaad kiezen worden tussen Di Rupo II en de
verandering, hoe die er ook moge uitzien. Want vijf jaar communautaire
stilstand betekent voor de Vlamingen nog eens vijf jaar gediscrimineerd worden
en moeten bijdragen boven hun gewicht. Hét probleem met dit land is dat er een kloof doorheen loopt, waarbij Vlaanderen zou kunnen aan sluiten bij het Noorden en Wallonië niet. Dit nog eens vijf jaar langer blijven ontkennen, is voor ons geen optie.
Er
wordt steeds gezegd dat een land binnen de eurozone zijn munt, in dit geval de
euro, niet meer kan devalueren. Dat is niet helemaal correct. Zon mogelijkheid
bestaat wel en werd in enkele landen reeds toegepast, nl via de BTW. Dat idee
werd geopperd door econoom Gert Peersman van de UGent, die momenteel blijkbaar
op een goed blaadje staat bij onze media. Van Geert Noels en Ivan Van de Cloot
hoort men zoveel niet meer en zelfs doemdenker De Grauwe (whats in a name!)
lijkt te zijn stilgevallen. Toch neemt ook Peersman geen blad voor de mond, zoals
toen hij o.a. in het debat over het voorstel tot BTW-verlaging van de
elektriciteit zei, dat men die BTW beter zou verhogen i.pl.v. verlagen.
Een BTW-verhoging is, volgens Peersman, in feite een fiscale devaluatie.
Het maakt import duurder en export goedkoper. Bij export is het nl het
BTW-tarief van het land van bestemming dat telt. Door tegelijkertijd de
arbeidskosten te verlagen, zullen meer mensen aan een baan geraken, wat zou
zorgen voor meer koopkracht en consumptie.
Wat Vande Lala wou doen, hierin nota bene ook gesteund door de
Vlaamse liberalen, is net het omgekeerde, want dan zou neerkomen op een de
facto revaluatie van de munt, wat
onze export nóg duurder zou maken en onze concurrentiepositie dus verder zou
verzwakken..
En
dan is er nog steeds terugkomende idee om een indexsprong te maken. Alhoewel
van ACV strekking evenals trouwens Dehaene - heeft Martenser in zijn regeerperiode zelfs twee laten plaatsvinden en nu zou dat
niet meer kunnen. Ergens heb ik gehoord dat één indexsprong het land de dag van
vandaag vier miljard euro (160.000.000.000 oude Befkes!) zou opleverenen dat zonder verdere kosten. Dat is voor
linksen en vakbonden blijkbaar te verwaarlozen. Die wachten nog liever tot een
tweede regering Di Rupo het IMF-idee overneemt en onze spaargelden zal taxeren
Wie deze rubriek een beetje volgt, weet dat ik niet veel geloof hecht aan
de serie peilingen en enquêtes waarmee we regelmatig overspoeld worden. Dat is
deze keer niet anders met de laatste in de reeks, die van de VRT en De
Standaard, in mijn ogen trouwens zowat de minste betrouwbare van allemaal,
gewoon omdat beide instellingen vooringenomen anti-Vlaams zijn. Dat geldt ook
voor de peiling die wordt uitgevoerd door VTM en De Morgen, die andere
kwaliteitskrant van weg met ons. Het mooiste voorbeeld kregen we eind
augustus, toen ik laatstgenoemde peiling de komkommerenquête noemde omdat ze
verscheen na bijna twee maanden politieke inactiviteit. Twee weken later gaf
een peiling van de Libre Belgique en de RTBf aan N-VA 5% meer stemmen. Hoe kan
je zoiets blijven geloven?
Kwamen na het politieke zomerreces de peilinguitslagen te vroeg, juist
o.w.v. dat reces, dan is dat nu feitelijk opnieuw het geval, omdat de zgz
State of the Union van Di Rupo, ter gelegenheid van het nieuwe politieke jaar,
een week werd uitgesteld en pas volgende week zal gegeven worden. Politieke
enquêtes moet men houden nadat er iets belangrijks gebeurd is, niet ervoor. Al
ze al zouden kloppen, zijn ze dan immers achterhaald.
Dit alles gezegd zijnde,moet het
mij wel van de lever dat de reactie op de laatste peiling door De Wever en Co
eerder slapjes was. Soms krijgt men de indruk dat het Bart allemaal niet veel
meer kan schelen, nu hij met Antwerpen meer dan zijn handen vol heeft. Als dat
zo is, kan hij dat beter duidelijk zeggen. Ofwel zegt hij, i.v.m. de peilingen,
dat hij er niet veel van gelooft en dan zou hij nog gelijk hebben ook ofwel
countert hij de hele zaak met redelijke argumenten en die zijn er de dag van
vandaag nog altijd genoeg. Zo stappen na de magistraten (i.v.m. de splitsing
van B/H/V) ook de artsen van dit land naar het Grondwettelijk Hof, omdat ze
vinden dat de zesde staatshervorming een extra taks op hun activiteiten heeft
gelegd, die hen 15% afneemt van hun pensioen. Voeg daarbij nog de malaise bij
de politie, die maar niet wordt opgelost en dat concurrentievermogen van onze
bedrijven waaraan ook niets gedaan wordt. Hoeveel fabrieken moeten er nog sluiten cq afdanken vóór er ter zake iets gebeurt? Als de goed-nieuws-show van Di Rupo
zich moet beperken tot de prestaties van de Rode Duivels, zal het met de
economie van dit land nooit goed komen.
Het
betere nieuws voor Vlaanderen is, dat de verkiezingen er pas aankomen over meer
dan acht maanden - een eeuwigheid in de politiek en dat de federale regering
tegen die tijd de zo geroemde staatshervorming zou moeten hebben uitgewerkt,
iets waarmee weinig eer kan gehaald worden. Voor het zover is, kan er nog van
alles gebeuren.
---
In
de kranten stond vrijdag, dat bij het IMF het idee circuleert om een supertaks
te heffen op spaargeld. Dat is ooit al eens gebeurd: in Europa na de Eerste
Wereldoorlog en in Duitsland en Japan na de Tweede Wereldoorlog. Om de
staatsschuld binnen de eurozone terug te dringen tot het niveau van vóór
crisis, zou zon taks bij ons kunnen oplopen tot 10%. In de aanloop naar
verkiezingen zal geen enkele regering het aandurven zoiets te doen. Daarna echter
wel. Een reden te meer, o.a. voor de N-VA, om erop te wijzen dat een regering
Di Rupo II, met nog een regeringstermijn van vijf jaar voor de boeg, tot zoiets
in staat zou kunnen zijn. Di Rupo I is wel degelijk een belastingsregering, Di
Rupo II zou het alleen maar erger kunnen maken.
Ik
denk niet dat we ons veel zorgen moeten maken over de zgz hersenoperatie die
Rudy Demotte, minister-president van het Waalse gewest én de Franse
gemeenschap, heeft ondergaan. Het ging maar om een verwijdering van een cyste
boven zijn binnenoor. Er gebeuren ergere dingen ten zuiden van de taalgrens.
In
De Standaard bv stond vrijdag een heel klein berichtje (5 op 12 cm, foto van Charles
Michel/MR inbegrepen), waarin de Charel letterlijk verklaart: De Waalse
begroting? Dat zijn Griekse toestanden. Niet meer, niet minder.. Met als
toemaatje, dat de Waalse schuldenberg zou oplopen tot 13 miljard euro. Dat is
eens iets anders dan een sluitende begroting zoals men ons heeft trachten wijs
te maken. De Waalse heropstanding is dus nog niet voor morgen en Vlaanderen
inhalen tegen 2075, zoals sommige economen hadden voorspeld, ook niet (áls de
huidige Waalse groei zou blijven wat hij is en áls Vlaanderen het niet beter
zou doen). Ondertussen blijkt de Waalse werkloosheid te blijven stijgen. Sinds
september 2012 zijn er 5.000 Waalse werklozen bijgekomen en bedraagt het totaal
aantal werklozen daar nu al 14,7% van de actieve (nou, ja) bevolking.
Ondertussen gaat het Waalse gewest maar lustig verder met het investeren
in verlieslatende bedrijven, met als enig doel de werkgelegenheid te vrijwaren,
een recept dat nooit heeft gewerkt. Denk maar aan het vroegere Cockerill-Sambre
en aan het circuit van Francorchamps (dit jaar 6 miljoen verlies) of om het
actueel te houden - Val-Saint-Lambert, dat gisteren nog de boeken neerlegde na
al een paar keer zo goed als failliet te zijn gegaan. Nu blijkt de Waalse
deelregering een belang van zon 20% te hebben genomen in NLMK, een Russische
staalgroep, die onlangs besloot meer dan een derde van haar werknemers in de
vestiging van La Louvière te ontslaan. De Waalse participatie zou alleen
bedoeld zijn om een oogje in t zeil te houden bij de afhandeling van de
ontslagen. Een dure zaak, betaald met belastingsgeld, voor iets wat normaal
door vakbonden hoort gedaan te worden.
Intussen zou Wallonië dan weer géén geld over
hebben om de 12 miljoen euro te betalen, die het gewest volgens het
vlinderakkoord zou moeten bijdragen voor de herfinanciering van Brussel. Daar gaat dan de zo bejubelde Fédération
Bruxelles-Wallonie. De officiële reden is, dat men zou willen wachten tot de
zesde staatshervorming volledig zal zijn afgerond. Rond Sint
Juttemis, waarschijnlijk
Van
de doden niets dan goed, gaat het gezegde. De vraag is maar hoezeer dat ook
geldt voor publieke figuren, waarvan zowat alles geweten is en waarbij, bij hun
dood, e.e.a. zedig verzwegen wordt, terwijl toch zo goed als iedereen het weet.
In de comedia dellarte noemt men zoiets il segreto di pulcinello*. Voor
Wilfried Martens geldt dat ook.
Martens is de zoveelste Vlaming die door het Belgisch systeem werd
gerecupereerd. Men vertelt nu wel in geuren en kleuren dat hij voorzitter was
van de CVP-jongeren, maar niet dat hij daarvoor ook een studentenleider was met
Vlaamse ambities, die ooit zelfs eens op een betoging geroepen heeft: Geef ons
wapens!. Daaraan werd hij later liever niet meer herinnerd.
Van Martens wordt verteld dat hij negen Belgische regeringen heeft
geleid, een record in dit land, maar men zegt er niet bij dat dit gebeurde op
een totaal van amper dertien jaar. Dat maakt gemiddeld nog geen anderhalf jaar
per regeringstermijn en dat oogt nóg slechter als men weet dat twee van zijn
regeringen toch hun volledige termijn uitdeden. Zijn laatste regering was er
een teveel. Het aartsmoeilijk tot stand komen ervan was niet zijn werk, maar dat
van loodgieter Dehaene, zijn toenmalige kabinetschef en toen deze laatste dat
huzarenstukje wat later nog eens moest overdoen, verkoos die zelf premier te
worden. Dat was na zwarte zondag, 24 november 1991, toen Het Vlaams Blok een
einde maakte aan het Belgische hoofdstuk van de evidente. Ik hoor het hem nog
zeggen, dat hij toen vond ordentelijk geregeerd te hebben.
Wat men nu ook niet hoort is, dat Martens zijn nederlaag van 1991 in de schoenen schoof
van Verhofstadt o.w.v. diens eerste drie Vlaamsgezinde burgermanifesten. Ook
Martens wist toen nog niet dat het genie uit Gent zijn idealen uit die manifesten
later compleet zou verloochenen en in feite zijn Belgisch voorbeeld zou
volgen.
Tenslotte was er zijn privéleven, waar we feitelijk niets mee te maken
zouden mogen hebben, ware het niet, dat hij het zelf te grabbel gooide na zijn (derde!)
huwelijk met Miet Smet. Dat hij als 77 jarige zich aan zijn laatste job bij de
EVP vastklampte en alhoewel doodziek alleen maar tijdelijk zijn
voorzitterschap wou afstaan, zou ook met zijn familiale situatie(s) te maken
hebben gehad. Het blijft tenslotte een rare zaak dat zo iemand zich
christendemocraat bleef noemen.
Door een Belgische en Europese bril gezien kan Martens een groot
politicus geweest zijn. Voor Vlaanderen had hij geen meerwaarde. De federale
staat, waarvan hij zgz een van de vaders was, is er nog steeds niet echt,
anders hadden we geen verdere hervormingen meer nodig, iets waar zelfs zijn
partijgenoot en bewonderaar Kris Peeters naar vraagt. Dat België überhaupt nog
bestaat, danken we aan het geduld van de Vlamingen, niet aan welke traditionele
politieker ook.
* Het geheim van poesjenel, is iets dat
officieel geheim moet blijven, maar dat iedereen weet en wordt bij ons gebruikt bij poppenkastspelen.
