Wouter Van Besien heeft te kennen gegeven dat hij dit najaar opstapt als voorzitter van Groen. Na vijf jaar houdt hij het voor bekeken en gaat hij zich alleen nog bezig houden met zijn baan als Vlaams parlementslid, met als hoofddoel de toekomst van de Antwerpse Ring. Dat is dan een lange termijnplanning, waar hij de rest van zijn leven nog mee bezig kan blijven!
Zoals te verwachten was, kwam Van Besien tijdens het weekeinde uitvoerig aan bod in onze overwegend linkse media en had men geen wierook genoeg om de man uitgeleide te doen. ‘Zo ne goeie hadden ze in jaren niet meer gehad!’. Ik ben zo vrij daar enkele kanttekeningen bij te plaatsen.
Zo wordt gesteld dat Van Besien zijn partij naar drie opeenvolgende verkiezingsoverwinningen leidde. Theoretisch klopt dat, in de praktijk is het eindresultaat echter dat zijn partij zich in Vlaanderen rond de 10% situeert, ongeveer ter hoogte van de SP.a, een partij die zichzelf in de vernieling heeft gereden.
Als driemaal na elkaar een verkiezing winnen zo fenomenaal zou zijn, wat moeten we dan zeggen van Bart De Wever die dat al vier of vijfmaal gepresteerd heeft en – in tegenstelling tot Van Besien – ervoor gezorgd heeft dat zijn partij zich niet rond de 10% situeert, maar boven de 30!
Daarbij komt nog dat Groen zich nooit als een Vlaamse maar steeds als een Belgische partij manifesteert en nauw samenwerkte met haar Waalse zusterpartij Ecolo. Wie A zegt, moet dan echter ook B zeggen en dat laatste is, dat Ecolo bij de laatste verkiezingen 10 van haar 14 zetels kwijtspeelde, wat het groene gedachtengoed in België zeker niet ten goede komt. De groene kiezers die in Wallonië afhaakten stapten daarenboven niet over naar de linkse PS, maar naar het rechtse MR, iets wat denkelijk de volgende keer ook zal gebeuren met het gros van de huidige cdH-kiezers die, na het ‘non’ van Lutgen, straks in francofonië eveneens uitgerangeerd zullen worden, nadat ze net zoals die van Ecolo door de PS zullen zijn uitgemolken. Als we consequent blijven en Groen/Ecolo beschouwen als één strekking – zoals ze dat zelf altijd gesteld hebben - dan heeft die de laatste verkiezingen verloren, niet gewonnen.
Tenslotte slaagde Van Besien er, ondanks al zijn overwinningen, niet in ook maar in één regering in te breken. In de enige waarin dat vóór 25 mei nog het geval was, de Brusselse, ligt Groen er nu ook uit. Stank voor dank, nadat de groenen, als brave Belgen, de zesde staatshervorming mee hadden goedgekeurd, om daarna, bij het tot stand komen van de regering Di Rupo, bij het groot vuil te worden gezet.
Morgen, maandag, begint de tweede en misschien wel beslissende ronde van de besprekingen tot de vorming van een centrumrechtse regering, de zgz Zweedse coalitie. Hopelijk gebeurt er dan eindelijk iets, positief of negatief. Zoals de zaken immers tot nu geëvolueerd zijn, is iets waar ik stilaan mijn buik van vol heb en ik denk niet de enige te zijn. Elke dag opnieuw is er wel een instantie die denkt het allemaal beter te weten, vreest morgen niet genoeg subsidies van de staat te zullen krijgen en die daarover in het lang en het breed zijn beklag komt doen in de media: de zorgverzekering, het onderwijsnetten, de vakbonden (wat dacht je?), het bedrijfsleven, de banken, het gerecht, de politie en ga zo maar verder. Iedereen vindt zich te kort gedaan in de plannen die zijn gelekt en waarvan niemand weet hoe concreet ze zullen zijn. Tijd dus om daar iets aan te doen en er eindelijk eens klare wijn over te schenken. ‘Transparantie’ heet dat tegenwoordig.
Het strafst vond ik nog de uitleg van ACV-voorzitter Leemans, die vindt dat een tripartite nog altijd een alternatief blijft. Blijven knippen en plakken dus, pamperen met spuw en plakwerk en zo hopen een gat van 17 miljard euro dicht te rijden. Is die man enkele jaren afwezig geweest in dit land of leeft die op een andere planeet?
De besparing waar de volgende federale regering aan toe is, is niet de schuld van die club, maar van alle vorige die het vertikt hebben hun huiswerk te doen. Hoe men het ook draait of keert, die 17 miljard euro zullen moeten gevonden worden, waarvan anderhalf nog vóór het einde van dit jaar en zo’n 5 voor de begroting van 2015. Dat kan o.m. betekenen: hoger inschrijvingsgeld voor hogescholen en universiteiten, duurdere kinderopvang, beperken van bepaalde uitkeringen. Verder o.m. de kans op een indexsprong, een verhoging van de BTW en van de pensioengerechtigde leeftijd. Als we willen hebben dat er morgen nog pensioenen zijn en de gezondheidsdienst betaalbaar blijft, zal dat niet meer kunnen door nog meer schulden te maken, het beproefde linkse recept waaraan Europa ten onder gaat. We zullen meer moeten doen met minder.
Ook de waarheid heeft haar rechten. Het blijkt nl dat de fameuze wet waarbij wie in de clinch gaat met de Belgische justitie ook de gerechtskosten moet betalen als hij de gerechtszaak wint, geen initiatief was van de regering, maar van het parlement en dat de zaak zelfs nooit op de regeringstafel zou gekomen zijn. Hoe dat allemaal zomaar kan, is dan weer een ander verhaal. Feit blijkt nu wel dat die wet gestemd werd met een wisselmeerderheid waarbij de N-VA mee stemde met de regeringsmeerderheid maar de SP.a niet. De Vlaamsnationalisten hadden wel een excuus. Ze gingen ervan uit dat het paste in de strijd tegen de schijnhuwelijken. Dikwijls worden afgewezen schijnhuwelijken nl aangevochten en die wet zou dat een stuk moeilijker maken. De N-VA noch de andere partijen zeggen nu unisono dat we zich niet bewust waren van de (andere) gevolgen. Juist wat ik de Belgische wetgeving verwijt, waardoor heel wat wetten later moeten worden aangepast, veranderd of zelfs vervangen. Dat zal blijkbaar nu ook met deze wet weer gebeuren. Nadenken is er niet meer bij, misschien kan voordenken voortaan een alternatief zijn. Het blijft in elk geval onbegrijpelijk dat dergelijke blunders kunnen gebeuren en hoe lichtzinnig dergelijke wetten worden opgesteld. Anderzijds is het de Zweedse coalitie aan te raden voortaan af te stappen van wetten die in pakketten worden goedgekeurd waardoor men door de bomen het bos niet meer ziet. Het is een oude politieke truuk om bepaalde onpopulaire wetten, waarop men kritiek verwacht, er toch door te krijgen, dikwijls net vóór een vakantie of – zoals in dit geval – net vóór verkiezingen, met het excuus dat men in tijdnood zit. Haast en spoed is nimmer goed of, zoals de Denen het zeggen ‘Hastverk er lastverk’ dat zelfs voor ons geen vertaling hoeft.
---
Nog even iets heel anders. In IJsland dreigt er weer een grote vulkaan te gaan uitbarsten. Gelukkig voor de berichtgeving heeft die deze keer niet zo’n bijna niet uit te spreken naam als die Eyjafjallajökull van vorig jaar. Deze heet Bardarbunga, niet te verwarren met Bungabunga, de feestjes van Berlusconi! Mocht Bardarbunga echt uitbarsten zal het weer alles behalve een feestje worden.
In deze rubriek heb ik al meer dan eens kritiek gespuid op de manier waarop in dit land wetten in elkaar worden geflanst, waarbij men dan later verplicht is ze een of meerdere keren te moeten ‘aanpassen’. Veel van die wetten zijn het gevolg van de zgn ‘steekvlampolitiek’. Als er iets speciaals gebeurt in onze samenleving waartegen meteen veel protest is, dan vindt men steeds wel een politiek verkozene die denkt daar garen uit te kunnen spinnen. Niet zelden blijkt de zaak daarna overroepen of anders te zijn dan eerst gesteld en moet men de wet dus terugdraaien of veranderen. Het kan echter nog erger.
In april werd door de regering Di Rupo nog een wet goedgekeurd, waarbij belastingplichtigen, die bij justitie een klacht neerleggen omdat ze zich benadeeld vinden bij een fiscale aanslag, voortaan de gerechtskosten zullen moeten betalen ook als ze het proces tegen de fiscus winnen! En zelfs daar houdt het niet mee op. Als de fiscus wél gelijk krijgt, moet de verliezende partij er nog een soort boete bovenop betalen! Dit is pure discriminatie en ook in dit geval is de kans groot dat de benadeelde naar het Grondwettelijk Hof zal stappen om gelijk te krijgen. De fiscus heeft met deze wet zelfs de mogelijkheid de zich benadeeld voelende belastingbetaler te chanteren door nog maar te dreigen met een proces. Hoe dat proces straks ook verloopt, de belastingplichtige zal immers steeds de gerechtskosten moeten betalen.
De wet werd stoemelings goedgekeurd samen met de zgn ‘bankenwet’, waardoor men het probleem zelfs niet eens zou gezien hebben, mocht het nu pas niet in het Staatsblad verschenen zijn. Van kwaad opzet gesproken. Waar is die rechtspraak?
Het is nu aan de Zweedse coalitie om deze wet weer ongedaan te maken. Ze hoeft de voorzet maar binnen te koppen. Zeker van Open VLD voorzitster Rutten, die in de verkiezingscampagne nog stelde dat de fiscale heksenjacht moet stoppen, wordt verwacht dat ze tegen deze onwet zal protesteren. Haar partij is in de Vlaamse regering gestapt zonder ook maar één eis tot verandering van het CD&V/N-VA programma. Nu mag ze haar mond wel eens opendoen. Zien of dat gaat gebeuren.
Heel wat Vlaamsnationalisten hebben het er moeilijk mee, dat er van het Vlaams programma van de N-VA haast niets terug was te vinden in de nota van informateur De Wever en evenmin nu bij de besprekingen voor de vorming van de nieuwe federale regering. Zowel Bart Maddens in Doorbraak.be als Mark Grammens in ’t Pallieterke hebben daarover hun twijfels geuit. Ook de Vlaamse Volksbeweging sluit zich daarbij aan en in Steenstrate, bij de 13de IJzerwake, was het niet anders. Die mensen hebben allemaal gelijk. Jammer genoeg, zoals ik in deze rubriek al eens geschreven heb, is er momenteel geen alternatief. Tenzij men terug wil naar een tripartite zonder Vlaamsnationalisten, een Di Rupo II of iets in dien aard, maar ik denk niet dat daar dan wél iemand mee akkoord zou gaan.
De N-VA heeft op 25 mei een grote verkiezingsoverwinning behaald, maar net niet groot genoeg om incontournable te worden. Daardoor bestond er vanaf 26 mei de kans van een terugkeer van een tripartite. Dat die er niet is gekomen is niet meteen omdat de N-VA zijn Vlaamse eisen in de diepvriezer heeft moeten steken, maar wel omdat PS en cdH de vlucht vooruit hadden genomen en zowel in Wallonië als in Brussel samen een gewestregering in de steigers zetten. Tenslotte heeft de partij een akkoord gemaakt met CD&V, waarbij ze tenminste in de Vlaamse deelregering aan het roer zit en als tegenprestatie de kandidatuur van Kris Peeters steunt in de federale regering.
De partij van De Wever kan het zich gewoon niet veroorloven voor een tweede keer federaal aan de zijlijn te blijven staan en deze keer dan misschien voor 5 jaar, een termijn die dubbel zo lang is als deze van de regering Di Rupo. Zolang ze er in de federale regering bij is, heeft ze tenminste nog de kans dwars te gaan liggen als het niet anders kan en verder te hopen dat de communautaire problemen zichzelf wel zullen aanmelden. Want, zoals ik ook al meerdere malen geschreven heb, in dit land is alles communautair. Voorlopig staat er in dat verband alleen het probleem van de vluchten over Brussel op het programma, maar je kan er gif op nemen dat het daarbij niet zal blijven. Als de politiek het communautaire niet aanpakt, zal het communautaire de politiek aanpakken.
Tenslotte is deze nieuwe zgz Zweedse coalitie nog altijd geen feit en heeft de N-VA nog steeds de mogelijkheid de onderhandelingen tot de vorming ervan zo hard mogelijk te spelen. Het wordt dan ook even afwachten hoe die besprekingen aflopen en het vel van de beer niet te verkopen zolang hij niet geschoten is. Voor de N-VA wordt het in elk geval een serieuze evenwichtsoefening.
Gisteren schreef ik nog, dat het niet goed gaat met Frankrijk, maar in feite gaat het niet goed met zowat heel Europa. De economische heropleving, die men voor dit jaar verwachtte, mag men zo stilaan vergeten. Dat is niet alleen omdat Frankrijk de Europese norm van 3% dit jaar niet zal halen. De Duitse locomotief is ook stilgevallen en kende in het tweede kwartaal van dit jaar helemaal geen groei: 0,0%. Er rekening mee houdend dat ons land voor een groot deel van de Duitse economie afhankelijk is, vooral voor de levering van halffabrikaten, mogen wij er ook een kruis overmaken. De reeds voorspelde terugval tot 0,1% zou wel eens lager kunnen uitvallen.
Ook op de jaarlijkse topconferentie van centrale bankiers, ministers van Financiën en economen in het Amerikaanse Jackson Hole, een bergdorp in Wyoming, werd gesteld dat er een lichte verbetering is voor Amerika en Azië, maar niet voor Europa. Dat werd bevestigd door Luc Coene, tot halfweg volgend jaar nog de gouverneur van de Nationale Bank, die reeds zesmaal aan die conferentie deelnam. Men beschrijft er de Europese situatie als zorgwekkend en dat alles wordt dan nog overschaduwd door die zgz ‘niet lineaire’ oorlog van Poetin in Oekraïne. Het wordt hoe langer hoe duidelijker dat Europa zich daar best niet mee bezig had gehouden. Er is daar op geen enkel vlak enige eer, laat staan winst uit te halen, tenzij men met zgz hogere waarden begint te schermen à la Verhofstadt.
En het kan nog erger. Bij de lancering zijn deze week twee Europese navigatiesatellieten van het Galileo project ‘verdwaald’ geraakt. Ze werden vanuit Frans Guyana gelanceerd met een Russische raket, waarvan de laatste trap niet werkte zoals het hoorde en ze daardoor zo’n 6.000 km uit hun normale baan geraakten*. Dat Galileo project is een Europees antwoord op het Amerikaanse GPS, dat de hele westerse wereld momenteel gebruikt en dat werkt. Waarom er nu zo’n tweede, duur project moest worden opgestart is mij trouwens altijd al een raadsel geweest. Het kost miljarden euro en als men de twee ‘verdwaalden’ niet in hun juiste positie krijgt zal dat veel extra tijd- en geldverlies met zich meebrengen. Hoeveel juist wordt nergens verteld.
Tenslotte nog dit. Als men de kranten de dag van vandaag leest, blijken bovenstaande situaties nog niet de ergste problemen te zijn. Erger is, dat men nog steeds niet weet wie straks wat gaat doen binnen de Europese Commissie. De postjes, weet je wel. Voor België zijn er nog altijd drie kandidaten voor één postje en de benoeming van één ervan kan zijn weerslag hebben op de vorming van de nieuwe federale regering. Dát zijn pas problemen!
* Het blijkt niet de eerste keer te zijn, dat er op die manier iets fout loopt in de ruimte. De maanverkenner Phobos-Grunt die in 2011 op Mars moest landen, kende hetzelfde probleem en ging letterlijk in rook op nog vóór hij de aardse atmosfeer verlaten had…
Het gaat niet goed met Frankrijk en het is niet de eerste keer dat dat moet worden vastgesteld. Heel wat Fransen hebben dik spijt dat ze bij de laatste nationale verkiezingen voor Hollande hebben gekozen i.pl.v. Sarkozy. ‘Monsieur normal’ bakt er niets van. Het land, de tweede economie van de E.U., slaagt er maar niet in de Europese doelstellingen te halen en nog maar één Fransman op zes staat achter Hollande. Mede daardoor had de man, pas vijf maand geleden, al eens zijn regering herschikt onder de leiding van Manuel Valls, een sociaaldemocraat (een min of meer rechtse socialist) die er in de eerste plaats voor moest zorgen dat er wat meer bespaard en wat harder gewerkt werd in de hexagoon. Daar lijkt weinig van in huis te komen en de schuld daarvan zou liggen bij de linkervleugel, waarvan minister van Economie, Arnaud Montebourg, de spreekbuis is. Die Montebourg spaart zijn kritiek op de eigen regering niet en ‘Manuel from Barcelona’ mag zijn werk nog eens overdoen. Montebourg en enkele van zijn linkse medestanders gaan er waarschijnlijk uit en vandaag nog krijgen we te horen wie er in hun plaats in de regering Manuel II zal innemen en zal mogen helpen de Franse meubelen alsnog te redden.
Terwijl in zowat de hele Westerse wereld men zo stilaan genoeg heeft van staatskapitalisme en men van banken en maatschappijen onder staatscontrole vanaf wil, gebeurt in Frankrijk net het tegenovergestelde. De laatste zaak was de overname van de grote trein- en windmolenproducent Alstom door het Amerikaanse GE. Uitgerekend Montebourg gaf daarvoor de toestemming, maar alleen nadat GE akkoord was dat de Franse staat, mits betaling, 20% van de aandelen kreeg. Ongeveer hetzelfde was begin van dit jaar al gebeurd met Peugeot-Citroën, nadat een Chinese investeerder daar mee instapte. Buiten de spoorwegen en de post, die in Frankrijk voor 100% staatseigendom zijn, heeft de staat ook meer dan 80% in de nucleaire reactoren en de elektriciteitproductie én deelnames in zo’n twintigtal andere bedrijven. Of het in die sectoren daarom beter zal gaan, is maar zeer de vraag.
Net zoals destijds Mitterand (met zijn nationalisaties en o.m. de invoering van de 35-urige werkweek) zal ook Hollande verplicht worden zijn politiek te herzien. L’histoire se répète. Met de schaduw van de controlerende E.U. achter zich, iets waar Mitterand vroeger nog geen last van had, zit er voor Hollande niets anders op. Manuel zal het moeten oplossen en de uitleg van zijn naamgenoot in ‘Faulty Towers’ (‘I know nothing’) zal hem daarbij niet helpen.
De Belgische mannenploeg heeft op het Europees zwemkampioenschap een bronzen medaille behaald in de 4 x 200 meter vrije slag. Grote euforie, want het was sinds het jaar 2000 geleden dat er nog eens iets Belgisch een medaille haalde bij het zwemmen op grote kampioenschappen. We waren het al gewend geworden ons ermee te troosten dat er toch weer niemand verdronken was!
Nee, als er één Belgische sport, met de nadruk op Belgisch, was die dit jaar voor een hype gezorgd heeft, dan was dat het nationaal voetbalteam van de Rode Duivels. Heel wat minder sportief aangelegden en minder belgicistisch ingestelden waren wát blij dat – o.w.v. die gekte - de wereldkampioenschappen in Brazilië voorbij waren, al vreesde diezelfden dat de hype omtrent dat ‘duivelse’ voetbal weer zou aanslaan ergens in september, wanneer de kwalificaties voor het komende Europese kampioenschap beginnen. Wel, de kans bestaat dat het wat minder zal worden.
Reden ervoor is een financieel schandaal, waarbij gebleken is dat de Belgische voetbalbond in Brazilië niet alleen met geld gesmeten heeft, dat het niet meer leuk was, ze heeft daarbij miljoenen euro verloren door boekingen in luxehotels vergeten te annuleren, dit zowel voor de spelers als voor hun echtgenotes, die vanaf de halve finales waren uitgenodigd. Van de 12,5 miljoen euro winst die de voetbalbond maakte, blijft er niet eens één miljoen over en dat moet dan nog verdeeld worden onder de clubs. Bij het laatste WK waaraan de Rode Duivels deelnamen, in 2002 in Japan, was de winst maar de helft, maar hielden de clubs meer dan één miljoen over. En daar houdt het niet mee op.
Blijkt nl dat het contract dat bondstrainer Wilmots verlengd kreeg tijdens het WK, zo gemaakt is dat hij het zelf kan verbreken voor een habbekrats, maar dat de bond zwaar zal moeten lammeren - zeg maar à la Leekens* - als ze Wilmots vroegtijdig de laan willen uitsturen. Daarenboven is de kans groot dat vier managers, waaronder directeur Steven Martens, nog extra bonussen gaan krijgen die samen ook in de honderdduizenden euro’s lopen.
Kortom, de Belgische voetbalbond is een perfecte weerspiegeling van het land zelf, dat zopas in het aan de gang zijnde energiedebat ook bewezen heeft zowat alles geregeld te hebben op zijn Jan-boerenfluitjes. Als deze zaak niet in het reine wordt gebracht tegen de kwalificaties voor het komende EK beginnen, vrees ik dat er van de hype van het WK niet veel zal overblijven. Zó dom zijn de fans nu ook weer niet, hoop ik. Alle Jupilervlaggen ten spijt.
* Georges Leekens’ contract bij Club Brugge werd voortijdig door de club opgezegd. ‘Mack the knive’, zoals hij tijdens zijn voetbalcarrière werd genoemd, kreeg twee miljoen euro ‘smartgeld’…
Toen Kris Peeters en Charles Michel aangeduid werden als het formateursduo dat de zgz ‘Zweedse coalitie’ zou in elkaar steken, was er meteen afgesproken, dat men tot meer transparantie zou komen over het doen en laten van het duo en de door hen gevoerde besprekingen. Dat gebeurde al met een persconferentie op de eerste dag, maar dat was het dan zo ongeveer. Alhoewel daar tot nu toe geen sluitende verklaring voor gegeven werd, had het wel te maken met de lekken, waarover zowat overal reeds sprake van geweest. Bart De Wever was daar niet mee gediend, zeker niet omdat zijn partij, die toch de meeste stemmen heeft behaald op 25 mei, zowat voor voldongen feiten werd gesteld in wat bekend werd over de formateursnota. Het leek erop alsof er al een akkoord was over zaken waar de N-VA het blijkbaar niet mee eens was, denk maar aan het Arco gebeuren. De Wever kreeg dan ook de indruk dat zijn partij federaal de rol toegewezen kreeg van de Open VLD in de vorming van de Vlaamse deelregering. Die werd er toen bijgehaald, niet omdat men ze nodig had, maar omdat men anders niet tot een meerderheid in de Zweedse coalitie kon komen, iets wat op federaal vlak helemaal niet het geval is.
Hoe positief het allemaal ook wordt voorgesteld, die nieuwe regering is nog niet voor morgen. Het zal trouwens pas menens worden wanneer volgende week de sanering van de financiën en het verlagen van de loonlasten aan bod zullen komen. Dan zal het pas om de knikkers gaan. Het feit dat men tijdens dit weekeinde eraan door werkt – wat eerst niet voorzien was – zegt genoeg.
O, ja, er was deze week ook kritiek vanuit Wallonië en wel van enkele geleerde professoren. Die vinden het feit van de Franstalige minderheid in de federale regering wel net niet ongrondwettelijk, maar wel ‘constitutioneel gevaarlijk’. Dat de vorige regering, die van Di Rupo, een minderheid in Vlaanderen had, vonden de heren waarschijnlijk normaal. Verschil moet er zijn, niet waar? E.e.a. wordt misschien duidelijk als men weet dat het o.m. gaat om de heren Marc Uyttendaele, grondwetspecialist, verbonden aan de Université Libre de Bruxelles, maar vooral bekend als ‘monsieur Onkelinx’ en Francois Delpérée, kamerlid voor cdH, die zo’n beetje beschouwd wordt als de ideoloog van zijn partij, zeg maar als de Waalse tegenhanger van ‘onze’ Vande Lanotte. Met dit verschil dan dat Delpérée al wel de titel van baron draagt, daar waar Vande Lala het niet verder heeft gebracht dan die van 'Keizer van Oostende'.
Kortom, als men ziet hoeveel kritiek er al is gekomen op een regering die nog moet gevormd worden, dan vraag ik me af wat die oppositie straks nog aan buskruit zal over hebben als het echt menens zal worden. Misschien had een voorzetting van de beloofde transparantie veel misverstanden kunnen voorkomen. Het zou altijd beter geweest zijn dan de huidige lekken, die op betrouwbaarheid haast niet te controleren zijn.
In Zwijnaarde, bij Gent, komt een nieuw soort industriezone. Een soort techvalley voor technologie en biotechbedrijven, die nauw gaat samenwerken met het reeds bestaande technologiepark en met de Gentse universiteit. Het zal de naam ‘Eiland Zwijnaarde’ krijgen. Er zal daar voor zo’n 100 miljoen euro in geïnvesteerd worden. Nu maar hopen dat het straks ook energie genoeg zal krijgen en geen stroomonderbrekingen zoals de rest van het land riskeert bij strenge winters…
Die mogelijkheid van afgesloten te worden van het elektriciteitsnet bij streng winterweer, werd gisteren nog bevestigd door de plaatsvervangende minister van Binnenlandse Zaken en de even plaatsvervangende staatssecretaris voor o.m. energiebevoorrading tijdens een soort hoorzitting in de commissie Energie van het federale parlement. Veel nieuws is er niet verteld en veel wijzer is men er niet van geworden, tenzij dan dat die ‘fonkelnieuwe’ staatssecretaris, Cathérine Fonck (cdH), een leuke verschijning is, die – jammer genoeg – zo goed als geen Nederlandse spreekt en in die taal zowat alles moest aflezen van een briefje, waarbij bleek hoe gebrekkig haar uitspraak dan nog was. Nog erger dan Di Rupo.
Voor we zullen weten welke gemeenten en steden er straks eventueel tijdelijk zonder stroom zouden kunnen vallen, moeten we wachten tot 3 september, dag waarop dit aan die entiteiten zal worden medegedeeld door … de provinciegouverneurs. Die mogen dan het vuile werk doen en de protesten incasseren, i.pl.v. de echte verantwoordelijken van de federale Belgische regering. Ik ben geen fan van Groen, maar voor één keer ben ik het wel met die partij eens. Zij eist nl dat de schade die men zal lijden door eventueel stroomverlies, door de Belgische staat zal moeten gecompenseerd worden, ook aan de particulieren. Dat zou wel eens een bezigheid kunnen worden om de hele winter mee zoet te zijn…
Het was al begonnen met de vorming van de Vlaamse deelregering. Alhoewel de grote krijtlijnen van de nieuwe ploeg al bekend waren, waren de meeste details nog niet ingevuld en zouden die pas gecommuniceerd worden op de vierde maandag van september en daarna pas officieel definitief worden voorgesteld vóór eind oktober. Dat is altijd zo geweest van zolang die Vlaamse deelregering bestaat. Er was nu, net zoals de vorige keren, alleen een officieel communiqué, maar geen zgz ‘tabel’, waarin de definitieve cijfers staan. Toch werd naar de pers gelekt en stond de Vlaamse oppositie erop om nog tijdens het reces samen te komen en daarover te discuteren. Ze vond gehoor bij zonderling Peumans, terwijl Bourgeois en Turtelboom zo vriendelijk waren op te dagen om te zeggen dat ze niets te zeggen hadden. Allemaal tijd- en geldverlies, zoals op voorhand voorspeld was.
Bij de vorming van de nieuwe federale regering gebeurt nu crack hetzelfde. Bij elke nota van de formateurs wordt er gelekt en is er in de media heisa, ook al is er ook deze keer niets definitief vastgelegd en zal men de uiteindelijke beslissingen pas in september kennen. Iedereen weet dat dit een herstelregering wordt, die zal moeten besparen omdat de vorige dat vergeten te doen hebben. Dat is niets nieuws en dat wist men zeker van zodra de zesde staatshervorming was goedgekeurd, ook door de waarschijnlijk nieuwe oppositie, Groen inbegrepen, die die mee heeft goedgekeurd. De media laten ook niet na, in zuivere Feldstaffel propagandastijl, erop te wijzen wie er allemaal zal moeten inleveren. Degenen die dan vernoemd worden, gaan op hun beurt steigeren. Dat alles terwijl er nog niets definitief beslist is. Dat belooft voor wanneer het écht om de knikkers zal gaan.
Heel deze heisa, op regionaal als op federaal vlak wordt veroorzaakt door een of meerdere mollen binnen de Zweedse coalitie, die deze gang van zaken zeker geen goed hart toedragen. In de politiek zijn lekken van alle tijden, maar wat er nu gebeurt heeft meer weg van een vaudeville, waarbij moeilijk te schatten is wie daar nu baat bij heeft. Zelfs de linkervleugel van CD&V, die voor deze gang van zaken eerst in aanmerking zou komen, heeft er alle belang bij de nieuwe coalitie te steunen, al was het maar om de hoop levendig te houden dat de Arco spaarders door de staat zouden vergoed worden en niet door de – heu - ‘Beweging-netters’.
Het is natuurlijk nog altijd komkommertijd – de media hebben nieuws tekort - maar het toont nog eens duidelijk dat het overgrote deel van ons journaille uitgesproken links is en blijkbaar nog steeds niet kan verteren dat links in Vlaanderen eindelijk eens teruggedrongen wordt tot de reële proporties van het aantal stemmen dat ze hier steeds gehaald heeft, waarvoor ze vroeger altijd meer dan royaal beloond is geworden. Slechte verliezers, zoals we in Antwerpen al hebben meegemaakt na hun debacle bij de gemeenteraadsverkiezingen.
Er is dan toch nieuws over een van de Nederlandse energiecentrales die stroom wil leveren aan België. Essent, de eigenaar van de centrale in Maasbracht, zegt dat vóór deze winter niet meer te kunnen doen. Als men de gebruikelijke Belgische procedures moet volgen om de nodige vergunningen te krijgen kan dat zelfs nog enkele jaren duren. En dat allemaal alleen al voor de aanleg van amper 15 km hoogspanning. Ter info: die centrale van Maasbracht is een gascentrale, die in 2007 eerst gepland was in Genk, maar er kwam toen niets van in huis. Drie km over de grens lukte het wel. Vande Lala, als minister van Economie en Energie mede verantwoordelijk voor e.e.a., kwam gisteren op radio en Tv even enkele oplossingen aanbieden, die misschien wel indruk zouden maken aan de cafétoog, maar die meteen door de hem toch bevriende media van tafel werden geveegd. Hij moest zelfs toegeven dat de regels in dit land, die hij mee heeft gemaakt, veel te ingewikkeld zijn. Dat heb je als je steeds wetten bijmaakt en er geen afschaft. Knippen en plakken, weet je wel, zeker niets structureels doen.
Dé reden waarom de energievoorziening in dit land zo’n puinhoop is, komt grotendeels omdat de zgz duurzaam verwekte stroom, door windturbines en zonnepanelen, nog steeds niet kan worden opgeslagen. Die stroom krijgt daarom voorrang om op het hoogspanningsnet te komen en dat is er mede de oorzaak van dat gascentrales – die dan moeten worden stilgelegd - hier niet renderen. Men zou zich kunnen afvragen waarom dat in andere landen, zoals Nederland, Duitsland en Denemarken wél werkt. Heel eenvoudig: daar heeft men een back-up systeem via steen- en bruinkoolcentrales, welke in dit land niet meer gebouwd mogen worden. In Duitsland worden die kolencentrales zelfs nog steeds gesubsidieerd, waartegen hoegenaamd geen protest rijst. In Denemarken, dat helemaal geen kerncentrales heeft en een overvloed aan windparken, gaat men de steenkoolcentrales wel laten uitdoven, maar pas tegen 2030. M.a.w. men werkt in die landen niet met de hier gebruikelijke steekvlampolitiek, waarbij het eerst moet mislopen vóór men ingrijpt. Door de Amerikaanse schaliegasontwikkeling en het feit dat daardoor Amerikaanse steenkool een stuk goedkoper is geworden, kunnen steenkoolcentrales ook hier nog steeds winst maken en gascentrales niet. Bij onze buren heeft men daar handig gebruik van gemaakt. Bij ons, waar een schertsfiguur als ‘Charly’ Calvo nog steeds serieus wordt genomen, niet.
Kortom, wie hier in een landelijke gemeente woont waar geen zware industrie is, zoals ondergetekende bv in Kasterlee, kan beter zorgen een plan B te hebben om zich bij een eventuele strenge winter te voorzien van extra middelen om zich te verwarmen en te voeden. Bv met een open haard en/of houtkachel, een gasvuurtje met gasfles, wat meer wecken* dan invriezen e.d. Op naar het verleden, leven zoals honderd jaar geleden. We zullen ons dan helemaal kunnen inleven in ‘den Grooten Oorlog'. The Great War revisited!
* Wecken is iets dat ik al járen doe, eerst met gas, tegenwoordig met een moderne elektrische weckketel in inox of email, die gewoon in de keuken kan geplaatst worden. Wat geweckt is, bewaart zonder stroom te verbruiken en bepaalde soorten geweckte groenten – zoals bv boontjes en tomaten – zijn veel lekkerder dan wanneer men ze invriest.
‘In de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw was de beveiliging van de kerncentrales van Doel zo lek als een zeef’. Dat verklaarde Anja Hermans, de beruchte en enkele keren veroordeelde en opgesloten terroriste van het ALF (Animal Liberation Front) aan De Morgen. Ze vertelde erbij dat ze er toen een twaalftal keren zonder veel problemen was binnengeraakt. Die beveiliging zal sindsdien wel verbeterd zijn en zal nu zeker nog worden opgedreven. Toch blijft het een rare zaak dat twee weken na de vermoedelijke sabotage van Doel 4 nog steeds geen enkel spoor is gevonden of tenminste bekend gemaakt is. En dat in een omgeving die stikt van de beveiligingsapparatuur.
Zopas is er nog een tweede probleem bijgekomen. Reeds in maart van dit jaar ontplofte er in Monceau-sur-Sambre, bij Charleroi, een dwarsregeltransformator die mede instond voor het verdelen van de ingevoerde stroom vanuit Frankrijk. Ondanks het feit dat dit gepaard ging met niet één maar twee zware ontploffingen, werd er toen weinig extra aandacht aan besteed en is men dit pas vijf maand later gaan onderzoeken, na het incident met Doel 4. Evenals de reactor Doel 4 zal ook deze transformator minstens tot het einde van dit jaar stilliggen. Dit geldt waarschijnlijk ook voor de reactoren Tihange 2 en Doel 3, waarvan men niet eens weet of ze ooit nog zullen worden opgestart.
Men gaat nu alle incidenten van het laatste jaar in kerncentrales bekijken om te zien of er geen aanknopingspunten zijn met e.o.a. antinucleaire milieumaffia die zo stilaan gevaarlijker dreigt te worden dan de kernenergie zelf. De jongens en meisjes die zich daarmee bezig houden mogen dan al denken het goed te menen met hun verdediging van moeder aarde, blijkbaar beseffen ze niet wat de gevolgen van hun acties kunnen zijn en dat die van een andere grootte zijn dan bv het ludiek vernielen van een genetisch gemanipuleerd aardappelveld. Mocht dat laatste wél het geval zijn, dan hebben we inderdaad een probleem en krijgen we te maken met een soort terrorisme waarvan men zich kan afvragen waar dat gaat eindigen. Denk maar aan Pim Fortuyn die in 2002 vermoord werd door Volkert van der Graaf, ook al een milieuactivist. De man werd zowel door justitie als door de media gespaard, kreeg een eerder lichte straf en loopt nu alweer vrij rond…
Vóór de ‘moeder aller verkiezingen’ was het de droom van De Wever om eerst de gewestregeringen te vormen en daarna die regeringen samen aan tafel te brengen voor het tot stand brengen van een federale club. Confederalisme heette dat toen. Die verkiezingen verliepen echter niet zoals Bart gehoopt had: wel een riante overwinning, maar net niet genoeg om incontournable te worden. Daardoor ontstond een tweede optie: een centrumrechtse regering. Vooral het feit dat PS en cdH zelf de vlucht vooruit hadden genomen door meteen een akkoord te sluiten voor regionale regeringen in Wallonië en Brussel, stelde de andere partijen voor een voldongen feit. Het enige alternatief, opnieuw een tripartite, leek ook daardoor helemaal niet meer verteerbaar.
Ondertussen zijn alle gewestregeringen geïnstalleerd en komen we tot de eerder verrassende vaststelling dat de Vlaamse onderhandelaars aan de vorming van de nieuwe federale regering dezelfde zijn als die de huidige Vlaamse regering uitmaken. M.a.w. dat de Vlaamse deelregering, weliswaar via een omweg, bezig is de Belgische federale regering te vormen. Het grote verschil met De Wevers droom is dat aan de overzijde van de tafel nu geen Waalse deelregering zit, maar alleen het MR. PS en cdH die tijdens het bewind van Di Rupo steeds maar herhaalden dat de N-VA zichzelf had uitgesloten en aan de zijlijn was blijven staan, doen nu exact hetzelfde. Vooral cdH krijgt daarvoor vanuit het Waalse middenveld heel wat kritiek* en dat komt MR goed uit. Toch blijft het voor de Waalse liberalen een kamikazeopdracht doordat ze met amper 20% van de Waalse stemmen wel alle Walen zullen moeten vertegenwoordigen. De partij had geen andere keuze. Het alternatief was misschien vijf jaar in de oppositie op alle niveaus en dat is, politiek gesproken, in België een eeuwigheid.
Daarmee krijgen we wel een onuitgegeven situatie in de Belgische politiek: een Vlaams-nationalistische partij die mee België moet redden, een zware ondervertegenwoordiging van de francofonen en voor het eerst sinds 25 jaar een totale afwezigheid van de socialisten. Met in het achterhoofd wat die nieuwe federale regering allemaal zal moeten verwezenlijken (o.a. meer dan 17 miljard euro extra vinden, geen belastingen verhogen, de loonkosten terugdringen en voor meer banen zorgen), is het zeer de vraag of dat ooit zal lukken. Het wordt meteen een bergrit. Zelfs geen proloog.
* Le Soir kon vorige week een brief onderscheppen van een groep Waalse economen en bedrijfsleiders die het cdH-voorzitter Benoît Lutgen erg kwalijk nemen dat hij niet eens heeft willen overwegen om in een centrumrechtse regering te stappen. Eén van hen, Ètienne de Callataÿ (Bank Degroof), zou door het MR zijn aangezocht om federaal minister te worden, ondanks zijn cdH achtergrond. Zelfs Lutgen’s eigen broer, Jean-Pierre, zakenman en eigenaar van Ice-watch, heeft de beslissing van zijn broer ‘dom’ genoemd.
Voor de mogelijke eindronde van de nieuwe regeringsvorming wordt het week 1. Eens zien hoeveel weken/maanden het deze keer gaan worden. Feit is dat het probleem van de energiebevoorrading, waar nu plots zowat iedereen van wakker ligt, een extra domper gezet heeft op de verwachtingen van de ‘Zweedse coalitie’. Kernenergie blijkt ook niet dé oplossing te zijn, maar ze zomaar afschrijven – zoals groene Calvo dat stelt - is dat evenmin. De grote schuldige in het debat blijft Verhofstadt en zijn paarse kliek, die indertijd wel de kernuitstap beslist hebben, maar er feitelijk evenmin een degelijk alternatief voor hadden voorzien. Typisch Belgisch in de stijl van ‘Aziel Zarbon’ die nóg straffer was dan Dehaene met zijn ‘ik los de problemen op als ze zich stellen’. Bij Achiel Van Acker was het: ‘j’agis et puis je réfléchis’ of iets in dien aard (zijn Frans was ook niet dat).
Raar in de hele zaak is, dat men weinig of niets meer hoort van het Nederlandse voorstel om enkele hoogspanningslijnen vanuit hun aan de grens gelegen centrales naar België door te trekken, wat goedkoper zou uitkomen dan hier nieuwe centrales te bouwen. Door met de Nederlanders daarover te gaan onderhandelen, zou men hen ook garanties kunnen vragen voor de winterbevoorrading. Maar blijkbaar is dat allemaal te simpel en rekent dit land nog steeds in de eerste plaats op la douce France, waar veel meer dan bij ons elektrisch verwarmd wordt en waar men daarom in een noodsituatie zelf de stroom meer nodig zal hebben. Wij hebben ooit al stroom moeten uitvoeren naar Frankrijk, maar nog nooit naar Nederland. Als men met Nederland in zee wil, zal het wel snel moeten gebeuren, want de winter kan over twee/drie maand voor de deur staan.
* ‘De eerste werkweek’. De ‘t’ achteraan is het lidwoord, dat in de Scandinavische talen achter het zelfstandig naamwoord wordt gehangen (een bekend voorbeeld: ‘Svenska Dagbladet’/’Het Zweedse Dagblad’). Dat fenomeen met het lidwoord achteraan het zelfstandig naamwoord komt men ook tegen in het Roemeens en het Baskisch, toch totaal verschillende talen..
Terwijl wij ons druk maken over de gebeurtenissen in Oekraïne, het Midden-Oosten en over de problemen met de kerncentrales, waardoor een black-out in dit land de komende winter steeds waarschijnlijker wordt, blijkt de Europese economische groei in het tweede kwartaal te zijn stilgevallen. Zelfs in Duitsland, dé locomotief van de oude wereld, kijkt men aan tegen een krimp van 0,2%. Het is de eerste keer in vijf jaar dat de Duitse economie het slechter doet dan het Europese gemiddelde. Dat Frankrijk en Italië het nog slechter doen, mag dan een magere troost zijn. Feit is dat als de situatie niet verbetert, men zich grote zorgen zal mogen maken voor de werkgelegenheid, die normaal pas echt toeneemt als de economie minstens 2% stijgt.
Bovenstaande is ook slecht nieuws voor de Zweedse coalitie die vanaf morgen serieus gaat praten over de vorming van een centrumrechtse regering. Zolang die nieuwe regering er niet zal zijn, zullen er trouwens gegarandeerd politieke spelletjes gespeeld worden. Plaatsvervangend minister van Binnenlandse Zaken Wathelet en al even plaatsvervangende staatssecretaris Catherine Fonck mogen vrijdag a.s. dan wel op het matje geroepen worden om in twee commissies uitleg te komen geven over de alarmerende toestand van ons energienet, beide cdH’ers zullen er alles aan doen om de problemen door te verwijzen naar de volgende federale regering, waaraan zij toch niet deelnemen.
Kortom, de Zweedse coalitie lijkt steeds meer af te steven op een mission impossible, wat als gevolg zou kunnen hebben dat dit land federaal niet meer bestuurbaar zal zijn en het tenslotte de gewestregeringen zullen zijn die het probleem zullen mogen oplossen. In een interview in De Tijd van dit weekeinde vraagt zelfs Luc Coene, gouverneur van de Belgische Nationale Bank en minister van Staat, zich af of België, na de jongste verkiezingen, niet de limieten van zijn politieke bestuurbaarheid heeft bereikt. Zo hoort men het ook eens van iemand anders, iemand die zeker niet van enig extremisme kan verdacht worden.
De meeste lezers zullen journalist Koen Meulenaere misschien nog kennen door zijn vlijmscherpe artikels achteraan in het weekblad Knack. Toen hij daar na enige ‘interne discussies’ wegging, samen met Rik Van Cauwelaert, toen – nota bene – daar hoofdredacteur, was er enige consternatie bij zijn fans. Ik ken er die hun abonnement bij Knack er zelfs voor hebben opgezegd. Koen (én Rik) werden opgevangen door De Tijd, waar laatstgenoemde in elke weekeindeditie zijn mening over de politiek geeft. Koen integendeel geeft zijn politieke commentaar in een column die elke weekdag te lezen is, op maandag uitgezonderd. Ik heb hem een paar weken moeten missen wegens de vakantie, maar sinds dinsdag is hij terug en hoe!
In een artikel over het bezoek van de Duitse president Glauck aan Leuven n.a.v. de honderdste verjaardag van het begin van de Eerste Wereldoorlog, de verwoesting door de Duitsers van de stad in het algemeen en de universiteitsbibliotheek in het bijzonder, had Meulemaere niet veel goeds te vertellen over de Duitsers noch over Leuvens burgemeester Tobback, die hij steevast ‘Pa Back’ noemt (het zoontje heet bij hem ‘Baby Back’). De Tobbacks waren echter niet de enigen die niet aan Koens kritiek ontsnapten. Ik wil u de laatste alinea van zijn column van donderdag niet onthouden en geef ze hieronder letterlijk weer:
‘Hierna begaf de moffenpresident zich minzaam onder de aanwezigen en wou hij net een zowel fysiek als mentaal achtergebleven ongelukkige jongen over de bol aaien, toen men hem waarschuwde dat dit de rector van de universiteit was’…
Einde column!
P.S. Wie De Tijd niet leest en toch Koen Meulenaere wil volgen: www.tijd.be/kaaiman
Voor de feestdag van vandaag deze keer eens een beetje cultuur. Er is dezer dagen al heel wat te doen geweest n.a.v. het overlijden van filmlegendes Robin Williams en Lauren Bacall. Recentelijk, maar minder opgemerkt, waren er ook enkele overlijdens van bekende figuren uit de klassieke muziek en de opera.
Een paar weken geleden stierf Carlo Bergonzi, een tenor die indertijd het voorrecht genoot partij te mogen geven aan o.m. Maria Callas. Dat was een eer die niet iedereen te beurt viel, want la Callas zong zomaar niet met Janneke en Mieke. Na zijn carrière, die samenviel met die van o.m. Mario del Monaco en Franco Corelli – hij had aan hen zware concurrentie – gaf Bergonzi nog masterklassen in het hotel dat hij geopend had in Buceto, het geboortedorp van Verdi, waar ook diens geboortehuis en latere villa nog te bezichtigen zijn. Ik ben daar ooit geweest. Bergonzi moet zowat alle opera’s van Verdi gezongen hebben.
Vorige week stierf in Nederland Cristina Deutekom, na Callas een der beste lyrische sopranen van de vorige eeuw. Qua stem moest ze voor geen andere collega onderdoen, maar als grote, nogal stevig gebouwde Hollandse had ze in het operagebeuren haar figuur tegen, omdat sopranen nu eenmaal meestal de rol van jeugdige, frêle diva’s spelen. Dat was ook de reden waarom ze vooral bekend werd als dé koningin van de nacht uit Mozarts Toverfluit, een rol waarbij de figuur geen rol speelt en alleen de stem van tel is. En die stem was fantastisch.
Tenslotte stierf deze week de Nederlandse dirigent en blokfluitist Frans Brüggen, die niet alleen bekend werd als muzikant, maar vooral als oprichter van het orkest van de 18de eeuw. Dat orkest telt zo’n 55 leden die bijna uitsluitend barokmuziek spelen uit de 18de en het begin van de 19de eeuw. Het bestaat sinds 1981 en – nu komt het – heeft heel die tijd gewerkt zonder subsidies. Dat in een tijd dat onze cultuurverenigingen regelmatig op hun achterste poten staan (zoals ook nu weer bij de discussie over het programma van de nieuwe Vlaamse regering) als ze ergens toch maar iets moeten inleveren.
Ik herinner mij een artistiek koppel dat ergens in de jaren 80 van de vorige eeuw bij ons in Kasterlee een oude hoeve kocht, de schuur ervan inrichtte als toneelzaal en dan telkens één (1) gastcollega toneelspeler uitnodigde om een bepaalde voorstelling te geven. Dat waren dan stukken waarin maximaal drie acteurs in speelden. Wel allemaal gesubsidieerd. Toen op een gegeven ogenblik die subsidies wegvielen, hielden ze er ook meteen mee op. Als men zoiets vergelijkt met wat Brüggen gepresteerd heeft en dat gedurende meer dan 30 jaar, kan men voor die man alleen maar respect opbrengen.
Groot nieuws in de media: België zou 18 miljard euro bespaard hebben door de lagere rente. Dat is met een grove korrel zout te nemen. Ten eerste gaat het over een periode van zes jaar (van 2007 tot en met 2013). Ten tweede is in diezelfde periode de staatsschuld gestegen van 285,8 naar 371,7 miljard euro. Als er aan heel die zaak al iets positiefs is, is het dat het nóg erger had kunnen zijn. Nu moesten er door de daling van de rentelasten over die periode zo’n 18 miljard minder betaald worden. Het zou pas mooi geweest zijn mocht dit land in een periode van crisis géén hogere staatsschuld gemaakt hebben.
Met een nieuwe federale regering die nog eens 17 miljard euro extra zal moeten vinden om haar begroting in evenwicht te brengen volgens de Europese richtlijnen, zal het er allemaal niet op beteren. Ik vraag me trouwens af wat de oppositie, die nu reeds zoveel misbaar maakt over het kleine anderhalf miljard dat de Vlaamse regering moet vinden, zal vertellen als ze dat veelvoud op federaal niveau zal willen herhalen. Als men ziet wat er allemaal op het bord ligt van de federale onderhandelaars, dan zullen Peeters en Co hun werk hebben: bevriezen overheidsuitgaven, langer werken, verlagen uitkeringen, misschien een indexsprong, loonkloof met de buurlanden wegwerken, beperken van de werkloosheidsuitkeringen in de tijd, Belgacom en Bpost, de energiebevoorrading, mogelijke btw-verhogingen, Arco, de vliegroutes rond Brussel en ga zo maar door. De lijst lijkt oneindig en het heeft er steeds meer van weg dat De Wever nog maar eens gelijk krijgt, toen hij zei dat de volgende regering eerst de vuile was van de voorgaande zal moeten doen.
Enfin, Kris Peeters zal genoeg werven hebben om aan te timmeren.
Het olielek bij de kernreactor van Doel4 blijkt wel degelijk het gevolg te zijn van een sabotage. De kraan, die was opengegaan en de olie liet weglopen in een buitenreservoir, was normaal afgesloten met een hangslot en dat blijkt te zijn verdwenen. Hoe het onderzoek ook zal verlopen, feit is, dat de immens grote turbine zonder olie is gaan draaien en zo is vastgelopen. In het beste geval zal het vier maanden duren vóór die hersteld is. Mocht er ook schade zijn aan de centrale as (van 15 meter lang!), dan kan daar nog een half jaar bijkomen, daar die moet worden aangemaakt. We kunnen alleen maar hopen dat het geen echte winter zal worden, al zou het al een half mirakel zijn mochten we een tweede zachte winter op rij krijgen. Zoals de zaken er nu bijstaan, hebben we in dit land nog maar de helft stroom uit de bestaande kerncentrales en maken we zelf slechts één derde van de totale stroombehoefte. De rest moet worden ingevoerd, wat theoretisch kan maar tot problemen kan leiden als er in het exporterende land ook zwaar winterweer zou zijn. In dat laatste geval zou het mogelijk zijn dat bepaalde landelijke gebieden tijdelijk zonder stroom zouden komen te zitten. Leuk vooruitzicht. Hou de open haard maar klaar!
Een heel ander lek hadden we in de politiek. Daar waren enkele cijfers bekend geraakt van wat de nieuwe Vlaamse regering allemaal zou willen besparen. Kabouter Peumans heeft het parlement morgen in spoedzitting bijeengeroepen na vraag van de nieuwe oppositie om Geert Burger en Turtelmie, de nieuwe Vlaamse minister van Financiën, daarover te interpelleren. Als ge het mij vraagt: much ado about nothing, om het nog eens met Shakespeare te zeggen. Om te beginnen wist reeds iedereen dat de Vlaamse regering anderhalf miljard zou moeten besparen als cadeau van de zesde staatshervorming waardoor het wel extra federale bevoegdheden kreeg, maar niet het totale budget ervoor. Dat danken we o.m. ook aan Groen en S.P.a, de partijen die nu reclameren, maar die destijds die staatshervorming mee hebben goedgekeurd en daarmee de fouten herhalen die ze ook al in de Antwerpse gemeenteraad hebben gemaakt nadat ze ook daar de verkiezingen verloren hadden. Verder weet iedereen, dat de eerste officiële bijeenkomst van het Vlaamse parlement pas op de vierde maandag van september zal zijn en dat de Vlaamse begroting pas officieel moet worden ingediend vóór eind oktober. Met dat argument kunnen Bourgeois en Turtelboom dus nog alle kanten uit, want ze kunnen de Vlaamse begroting tegen dan nog elfendertig keer aanpassen. De oppositie vecht ondertussen tegen windmolens, zoals ik eergisteren ook al stelde.
